Ch 54 เลิกรา || Oon ‘ Mode
ผมรีบเก็บมือถือคืนให้พี่ยิม
ก่อนจะพิมพ์ไปบอกแฟรงค์ว่าน้องทีชเชอร์ตัวร้อนๆอุ่นๆ
สักพักพี่ยิมก็กลับมา พร้อมกับหันมาหอมแก้มผมแบบที่ชอบทำ
พอมาถึงห้อง ผมก็ไปอาบน้ำก่อนแล้วออกมาอุ่นกับข้าวให้พี่ยิม
ผมทำตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เหมือนไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น
พอพี่ยิมอาบน้ำเสร็จก็เดินมานั่งกินข้าวๆ แล้วก็เล่นมือถือไปด้วย
บทสนทนาบนโต๊ะอาหารเลยไม่มี ...
แตกต่างจากเมื่อก่อนมากครับ
เมื่อก่อนเวลาเราทานข้าวกัน
เราชอบเล่าเรื่องแต่ละวันที่ได้เจอมา
เล่าเรื่องเพื่อน เรื่องอาจารย์ บ่นวิชาเรียนไป
ทำให้อาหารในแต่ละมื้อ มันมีรสชาติต่างๆปนกันไป
แต่สิ่งที่เราได้มากคือคำว่า เข้าใจ ครับ
แต่พอมาวันนี้ มีแต่เสียงทีวี
เสียงพี่ยิมหัวเราะกับข้อความที่พี่ยิมกำลังแชตอยู่
ผมอยากถามนะ ว่าผู้หญิงที่โทรมาคือใคร
แต่ ... เพราะยังไว้ใจครับ ไม่อยากทะเลาะกันด้วย
เลยเลือกที่จะไม่ถาม ….
พอทานข้าวเสร็จพี่ยิมก็นั่งเล่นที่หน้าทีวี
ผมก็เก็บถ้วยชามไปล้าง แล้วไปนั่งโซฟาข้างๆ
พี่ยิมหันมายิ้มกับผมแล้วบอกว่า
พี่ยิม :: อุ่นๆ พวกชัยมันชวนไปดูบอลอะ
ขอออกไปหน่อยได้ไหม ร้านตรงหลังมหาลัยเราเองอะ
ผม :: มันดึกละนะ ทำไมไม่ชวนมาดูที่ห้องละ
พี่ยิม :: มันไม่สนุกอะ จอมันเล็ก มันต้องเชียร์ดังๆ กับเพื่อนหลายๆคน
มันจะสนุกกว่า นะครับ เดี๋ยวพี่มานะ ขอไปหาเพื่อนแป๊บนะ
ผม :: ไปกับใครบ้างอะ อุ่นไปด้วยคนสิ
พี่ยิม :: พวกชัยแหละ แก๊งเดิม อุ่นรอที่บ้านก็ได้ อุ่นไม่ชอบดูบอลนิ
ผม :: ครับ งั้นพี่ยิมอย่ากลับดึกละ เดี๋ยวอุ่นอ่านหนังสือรอ
พี่ยิมส่งยิ้มมาให้ผม ก่อนจะเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วออกจากห้องไป
ผมนั่งชั่งใจอยู่ประมาณ 10 นาทีว่าจะทำไงต่อไป
สุดท้ายผมก็ตัดสินใจโทรหาแบงค์
ผม :: แบงค์ กูมีเรื่องให้มึงช่วยวะ
แบงค์ :: มึงเป็นไรทำไมทำเสียงเครียดงี้วะ
ผม :: มาหากูที่หนังมอได้ไหม ร้าน OOO อะ
แบงค์ :: ร้านเหล้าอะนะ ทำไมมึงมากินหรอ
ผม :: ป่าว พี่ยิมไป มึงมาก่อนได้ไหม แล้วกูจะเล่าให้ฟัง กู ….. ไม่ไหววะมึง
แบงค์ :: เออ กูไป มึงอย่าคิดอะไรมากนะเว้ยย แล้วเจอกัน
ผมตัดสินใจเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเรียก TAXI ไปที่ร้าน OOO หลังมอ
ผมยืนรอแบงค์ใกล้ๆร้าน OOO
สักพัก แบงค์ก็ขับรถมาจอดเทียบตรงหน้าผม
แบงค์ :: เดี๋ยวกูวนเข้าไปจอดที่จอดรถก่อน เดี๋ยวกูมา รอแป๊บๆ
ผม :: ไม่ต้องจอดที่จอดรถหรอก
มึงไปจอดเทียบฝั่งตรงข้ามร้านก็พอ กูไม่มีธุระอะไรมาก กูมาดูให้เห็นกับตาเฉยๆ
แบงค์ :: งั้นมึงไปทำธุระมึงได้เลย กูจอดรอหน้าร้านนี้แหละ
พูดจบผมก็เดินข้ามไปยังฝั่งร้าน
ส่วนแบงค์ก็เลื่อนรถไปจอดรถให้ตรงกับร้านพอดี
ผมเดินไปยังโต๊ะประจำที่พี่ยิมกับเพื่อนๆชอบมา
สิ่งที่ผมกลัวมาตลอด ,, มันอยู่แค่ตรงหน้าครับ
พี่ยิมมากับพี่ชัยจริงๆ เพื่อนพี่ยิมมากับแทบทั้งกลุ่มครับ
แต่เพียงแค่ … ใต้วงแขนพี่ยิม ที่นั่งข้างๆพี่ยิม
ไม่ใช่ผมแบบทุกที ,,
วันนี้มันเป็นที่นั่งของเด็กผู้หญิงหน้าหมวยๆ
ผมยาว ใส่เสื้อคอลึก นั่งซบอกพี่ยิมอยู่
มันเหมือนโดนคนเอาไม้มาฟาดหน้าครับ
จะร้องไห้ หรือจะทำยังไงดี ... สติแทบไม่มีเลย
จนได้ยินเสียงเพื่อนๆพี่ยิมเสียงพี่ชัยร้องทักขึ้นมา
พี่ชัย :: อุ่น !
แล้วคนทั้งโต๊ะก็หันมามองผมครับ
รวมทั้งพี่ยิม ที่เพิ่งจะละหน้าออกมาจากหน้าผู้หญิงคนนั้น
ก็หันมามองผมด้วยสีหน้าที่ตกใจ
พี่ยิม :: อุ่น
พวกมึงไม่ต้องเรียกกูหรอกครับ .. กูรู้แล้วกูชื่อ อุ่น
ผมเอากระเป๋าเงินไปวางไว้ที่โต๊ะตรงหน้าพี่ยิม
ผม :: แค่แวะเอากระเป๋าเงินมาให้ครับ
คิดว่าพี่ยิมคงรีบจนลืมหยิบมันมาด้วย
พี่ยิม :: คือ อุ่น พี่ ... คือ
ผม :: ผมขอตัวก่อนนะครับ พรุ่งนี้มีเรียนเช้า
แล้วผมก็หันไปสวัสดีพี่ๆทุกคนบนโต๊ะ
ก่อนจะเดินออกมาขึ้นรถแบงค์ที่มันจอดรออยู่
แบงค์ :: กูจะยังไม่ถาม เพราะเมื่อกี้กูเดินตามไปกูเห็นแล้วละ คืนนี้ไปนอนห้องกูนะ
ผม :: อื้มม
แบงค์ยื่นมือมาตรงหน้าผม
ผม :: อะไร
แบงค์ :: เอามือถือมึงมา
ผมยื่นมือถือไปให้มัน แล้วมันก็กดปิดเครื่อง
แบงค์ :: มีคนเค้าบอกว่า ถ้ามีเรื่องเศร้า เมา อกหัก
อย่าอยู่กับมือถือ เพราะจะทำให้มึงเพ้อเจ้อแล้วทำอะไรที่ไม่สมควรทำ
ผม :: 555 ทฤษฎีบ้าอะไรของมึง
แบงค์ขับรถออกจากร้านมาแล้ว..
ผมเดินออกมาโดยไม่หันหลังไปดูด้วยซ้ำว่าในร้านจะเกิดอะไรขึ้น
แบงค์ขับรถมาถึงคอนโดมันแล้วพาผมขึ้นไปบนห้อง
เจอพี่เชนกำลังนั่งทำงานอยู่ตรงโต๊ะกินข้าว
พี่เชนเห็นผมเดินเข้ามาเลยหยุดงาน แล้วทักทายผม
พี่เชน :: ไงอุ่น ... ไปนอนเถอะ พร้อมเมื่อไหร่ค่อยคุย
ผม :: พี่เชนรู้?
พี่เชน :: ได้ยินผ่านๆหูมาสักพักแล้วละ แต่ไม่คิดว่าเป็นเรื่องจริง
แบงค์ :: รู้แต่เสือกไม่พูด นี้กูโกรธได้ไหมวะ
พี่เชน :: ปากอะพูดดีๆ
แบงค์ :: ก็รู้ไรมาทำไมไม่บอกไม่พูดวะ
ต้องรอเพื่อนกูเสียใจแบบนี้ก่อนค่อยพูดออกมางั้นหรอ
แบงค์เริ่มโวยวายใส่พี่เชน
ผม :: แบงค์ ไม่เป็นไรเว้ย พี่เชนเค้ามีเหตุผลของเค้า มึงพูดดีๆดิ
แบงค์ :: แต่มันเรื่องเกี่ยวกับมึงอะ พี่เชนน่าจะบอกกูบ้าง
พี่เชน :: แบงค์มึงฟังนะ ที่กูไม่บอกมึง
เพราะมันเป็นแค่เรื่องที่เค้าคุยๆกัน กูไม่ได้เห็นด้วยตา
ถ้ากูมาบอกมึง มึงก็จะโวยวายใส่ไอ่ยิม ซึ่งถ้ามันไม่ใช่ความจริง
ไอ่ยิมกับไอ่อุ่นมันจะทะเลาะกันฟรี มึงเข้าใจไหม
แบงค์ :: แต่ตอนนี้มันจริงแล้วไง
พี่เชน :: แล้วอุ่นถามมันยังว่าจริงแท้แค่ไหน
อุ่น :: เห็นมากับตาแล้วครับ
พี่เชน :: แค่เพื่อน รุ่นพี่กันหรือเปล่า
อุ่น :: ไม่ทราบครับ แต่อุ่นเห็นเค้าจูบกัน
แบงค์ :: จูบกันเลยหรอวะ โหยยยไอ่เชรี้ยพี่ยิม
พี่เชน :: มึงเงียบๆดิแบงค์ เพื่อนมึงเครียดพอละนะ
มึงอย่าโวยวาย นั้นมันผัวเพื่อนมึง ไม่ใช่ผัวมึง
โวยวายยิ่งกว่าอุ่นอีก เห้ออ เมียกูบ้าดีชิบหายย
แบงค์ :: ก็มันเพื่อนแบงค์นิ
แบงค์พูดจบก็ดึงผมเข้าไปกอด
แบงค์ :: มึง ... ยังมีพวกกูนะ
แค่คำนี้แหละครับ น้ำตาผมไหล ร้องไห้สะอื้นออกมา
จนไม่รู้ว่าร้องไห้นานแค่ไหน มารู้อีกทีคือได้ยินเสียงเคาะประตู
ผม :: พี่ยิมหรือเปล่าวะ
พี่เชน :: มันยังไม่ออกจากร้าน เมื่อกี้กูถามไอ่ชัยละ มันร้องรหัสกูเอง
ยังไม่ออกจากร้าน?? มึงจะเอากันให้ได้ก่อนใช่ไหมไอเชรี้ยพี่ยิม?
แบงค์เดินออกไปเปิดประตู แล้วก็เจอพวกเพื่อนๆผมละครับ มากันครบทีมมาก
เปอร์ :: ไอ่เชรี้ยอุ่น ไม่โทรหากู เป็นไงบ้างวะ
แล้วก็เดินมาลูบหัวผม
น้ำน่านเดินมาดึงผมไปกอดแล้วเอามือตบหลังผม
จากที่หยุดร้องไห้ไปแล้ว กลับมาร้องไห้อีกรอบ
แฟรงค์อุ้มทีชเชอร์เดินเข้ามาหาผม
แฟรงค์ :: ร้องไห้หาพ่องงมึงหรือไง มันไม่ใช่พ่อมึงหยุดร้องไห้เลย
พี่เจเดินมาเอามือตบปากแฟรงค์เบาๆ
พี่เจ :: บอกกี่รอบแล้ว เวลาทีชเชอร์อยู่อย่าพูดคำหยาบ
แล้วก็ดึงทีชเชอร์ไปอุ้มเอง
555555+ แฟรงค์มันหัวเราะใส่กับคำบ่นของพี่เจ
ก่อนจะเอามือมายีหัวผมเล่นๆ
แฟรงค์ :: มึงรู้ไหม เพื่อนมีไว้ทำไม
ผม :: รู้ดิ เอาไว้ไถตังค์ กินข้าว ลอกการบ้าน
แบงค์ :: พากันไปจีบหญิง
พี่เชน :: มึงจะโดนกู เดี๋ยวเหอะ
55555+ มึงนี้มันกวนพี่เชนจริงๆนะแบงค์
เปอร์ :: เพื่อนไม่ได้มีไว้ตอนมึงมีความสุขหรอก
น้ำน่าน :: ตอนที่มึงทุกข์ ,, มึงก็มีพวกกู
ฮือ ,, ผมร้องไห้อีกรอบ จนพวกมันต้องเดินเข้ามากอดผมแล้วโยกตัวผมไปมา
เหมือนที่แฟรงค์ชอบปลอบทีชเชอร์ตอนร้องไห้
แบงค์ :: พี่เชนๆ แบงค์กับเพื่อนนอนห้องนี้นะ
แบงค์ชี้ไปที่ห้องนอนอีกห้องที่ปิดประตูไว้
พี่เชน :: อืมๆ พากันไปปลอบดีๆอะ แล้วไม่ต้องพากันนินทาแฟนนะ
แฟรงค์ :: งั้นเดี๋ยวแฟรงค์มาช่วยเลี้ยงทีชเชอร์นะ ไปคุยกับเพื่อนก่อน
พี่เจ :: ไปเหอะ ,, เดี๋ยวทีชเชอร์ก็คงจะนอนแล้วละ ไม่ต้องห่วง
พวกผมพากันเข้าไปนอนเบียดในห้องนอนอีกห้องของแบงค์
แฟรงค์ :: ทำไมยังมีห้องว่างวะ นึกว่าพี่เชนจะทำเป็นห้องทำงานแบบพี่เจแหละ
แบงค์ :: ไม่ๆเอาไว้เผื่องอนกันนะ จะได้แยกกันได้ 5555
เปอร์ :: สักวันเค้าจะเบื่อมึงเอานะ
แบงค์หัวเราะ ,, แต่คิดว่าจะไม่เบื่อนะ เพราะมันคบกับพี่เชนนี้แทบบทุกรส
จิกกัดด่ากัน ตีกัน ถือว่ามันส์ครับ 5555555
น้ำน่าน :: อุ่น ... พวกกูจะไม่ถามนะว่าเรื่องราวเป็นยังไง
แต่ให้มึงรู้ไว้ว่าพวกกูจะไม่ให้ใครมาทำให้มึงเจ็บแน่นอน
ผม :: ขอบใจนะพวกมึง ตอนแรกกูก็ไม่ไหววะ แต่ตอนนี้กูโอเค
เปอร์ :: งั้นมึงเล่ามา
ไอ่เชรี้ยเปอร์ งานเผือกนี้ไวตลอด 5555
ผม :: เดี๋ยวนี้พี่ยิมมันติดมือถือมาก แต่ก็ก็ไม่ได้คิดอะไรหรอก
เพราะอยู่ด้วยกันตลอด เพิ่งมีเรื่องราววันนี้แหละ
ก็หลังจากกลับจากห้องไอ่แฟรงค์ กูนึกขึ้นได้ว่าทีชเชอร์ตัวรุมๆ
จะส่งข้อความมาบอกมัน ละเสียงโทรศัพท์พี่ยิมมันดัง
พอดีมันลงไปซื้อขนมไง กูเลยกดรับ แต่กูยังไม่ทันได้พูดเลย
ก็มีผู้หญิงพูดมาก่อนว่าคิดถึง อยากให้พี่ยิมไปหา ประมาณนั้นแหละ
อืมม กูก็พยายามไม่คิดอะไร พอกลับถึงห้องกูก็ยังอุ่นกับข้าวให้พี่ยิมมันกินปกติ
จนมันขอออกมาดูบอลกับเพื่อนๆนั้นละ กูเลยคิดว่ามันไม่ปกติแล้ว
เพราะถ้าปกติมันต้องพากูออกมาด้วย
แบงค์ :: มึงเลยโทรมาหากูให้ไปรับมึงใช่ไหม
ผม :: ตอนแรกก็คิดเผื่อใจไว้นะว่าอาจจะไม่มีอะไร กูอาจจะเข้าใจไปเอง
แต่กูคิดถูกที่ให้มึงมารอ กูแทบไม่มีแรงเดินออกจากร้านเลย
ภาพที่กูเห็นโคตรเจ็บอะ เจ็บมาก
แฟรงค์ :: มึงเห็นอะไร??
ผม :: มีผู้หญิงนั่งอยู่ข้างๆพี่ยิม พี่ยิมกอดมันไว้ แล้วก้มไปจูบมันด้วย
ผมพูดจบก็ร้องไห้ออกมา เพื่อนๆผมได้แต่ตบไหล่ผม
แบงค์ดึงให้ผมล้มตัวลงนอน ผมก็เลยนอนเอาหน้ามุดกับหมอนแล้วร้องไห้ไปแบบนั้น
พวกมันไม่ได้พูดปลอบใจหรืออะไร พวกมันแค่นั่งข้างๆ แล้วใช้มือจับหัว ตบบ่า ลูบหลังให้แค่นั้น
แต่แค่นั้น ,, กลับทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นมากครับ
ผมหลับไปตอนไหนไม่รู้ ตื่นมาอีกทีเพราะเสียงทีชเชอร์ร้องไห้
แฟรงค์ :: ขอโทษทีวะมึง ตื่นเลยหรอวะ
แล้วมันก็อุ้มทีชเชอร์มาปลอบๆ
ผม :: อืมม กี่โมงแล้ววะมึง
แฟรงค์ :: หกโมงเช้าแล้ววะ พวกมันกลับไปอาบน้ำละ
เดี๋ยวไปเจอกันที่มอ มึงไหวไหมม
ผม :: ไหวๆ แต่กูต้องกลับไปอาบน้ำไปเอาเสื้อผ้า
แฟรงค์ :: มึงพร้อมจะเจอหน้าพี่ยิมยัง
ผม :: ยัง
แบงค์เดินเข้ามาในห้องพอดี
แบงค์ :: ไปเอาของที่ห้องได้เลย พี่ยิมมันไม่ได้กลับห้อง
ผม :: พี่ยิมไม่กลับห้องหรอ
แบงค์ :: พี่ชัยบอกว่ามันนอนห้องพี่ชัย มันไม่กล้าไปสู้หน้ามึง
ผมพยักหน้าให้มัน ก่อนจะเข้าไปล้างหน้าล้างตา
เพราะแบงค์จะขับรถไปส่งผม
ผมเดินออกมาเจอพี่เจกับพี่เชนกำลังนั่งคุยกันหน้าทีวี
พี่เชน :: อุ่น มาคุยกับพี่หน่อย
ผมเลยเดินไปนั่งที่โซฟาข้างๆพี่เชน
พี่เชน :: เรื่องของเรานะ ยังไงพี่ขอโทษนะที่พอรู้เรื่องมาบ้างแต่ไม่ได้พูด
ผม :: ไม่เป็นไรครับพี่ ผมเข้าใจ
พี่เชน :: แล้วถ้ายังไม่อยากเจอยิมมันก็มาอยู่กับพี่ก่อนได้ ห้องนอนว่างอยู่แล้ว
แบงค์ :: มาอยู่กับกูนะมึง ช่วงนี้พี่เชนทำงานเยอะกูเหงาจะตาย
พี่เชนกันไปคุยกับพี่เจว่า
พี่เชน :: นี้มันเมียกูหรือลูกกูวะ มีเหงาหาเพื่อนเล่นด้วย
พี่เจได้แต่หัวเราะกลับมาให้พี่เชน 555
ผม :: ขอบคุณครับพี่
พี่เจ :: ใจเย็นๆ ตั้งสติให้ดีๆ พร้อมแล้วค่อยไปเผชิญกับมันนะอุ่น
ถ้ากลัวว่าจะเหงาก็ไปนอนเล่นกับทีชเชอร์ได้
ผม :: ครับพี่ ขอบคุณมากๆครับ
แบงค์ :: งั้นไปเอาเสื้อผ้าเหอะมึง เดี๋ยวไปเรียนไม่ทัน
ผมยกมือไหว้พี่เจกับพี่เชน ก่อนจะเดินตามแบงค์มาที่รถ
มาถึงคอนโด ผมก็เก็บชุดนักศึกษาหนังสือเรียนเสื้อผ้าติดไปนิดหน่อย
ก่อนจะปิดประตูห้อง ผมหันไปมองมันอีกครั้ง
... ความทรงจำต่างๆมันฉายวนซ้ำไปมา
มันคือห้องของเรา .. ของพี่ยิมกับผม
แต่ตอนนี้ ,, มันไม่มีอะไรเหลือพอให้ยิ้มเลย
ผมปิดประตูห้องก่อนจะลงมาหาแบงค์ที่จอดรถรออยู่
ผมเอาเสื้อผ้ามาอยู่กับแฟรงค์แทนครับ ไม่ได้ไปอยู่กับแบงค์ 555
มันทำหน้างอ บ่นงุ้งงิ้งๆตลอดทาง
ผม :: กูจะไปช่วยพี่เจเลี้ยงทีชเชอร์
กูไม่อยากอยู่ว่างๆกลัวตัวเองคิดมาก
แบงค์ :: เออๆ กูมานั่งเล่นด้วยได้ มันไม่ไกลจากห้องกูอยู่แล้ว
ละนี้มึงจะบอกแม่มึงไหม
ผม :: ถ้ากูพร้อมกูจะบอก
แบงค์ :: แล้วมึงจะเอายังไงกับพี่ยิม
ผม :: ยังไม่รู้เลยวะ ยังไม่อยากคิดอะไร ตอนนี้แค่กูหลับตา …
กูก็เห็นแต่ภาพเมื่อคืนวนไปมาซ้ำๆกัน
แบงค์ :: ไม่เป็นไรนะมึง ,,, มีพวกกูอยู่ สบายยหายห่วง
ผมยิ้มตอบกลับไปให้มัน
ผมรีบเอาของไปเก็บห้องแฟรงค์ รีบอาบน้ำแต่งตัวมาเรียน
ผมเรียนคนละเวลากับมัน แต่มันก็ออกมาก่อน มาส่งผมเรียน
เพราะพี่เลี้ยงทีชเชอร์มาพอดี
ทีชเชอร์มีพี่เลี้ยงมาเลี้ยงให้ที่ห้อง ตั้งแต่ 06.00 น.-17.00 น.
ไปกลับ ไม่รวมทำงานบ้านครับ คือ เลี้ยงทีชเชอร์อย่างเดียว
พอถึงหน้าคณะ แฟรงค์ก็บอกว่าเลิกเรียนให้รอที่นี้ไม่ต้องไปหามันที่คณะ
มันจะมารับเอง ผมก็ได้แต่พยักหน้าให้มันไป
มันคงเป็นวันที่ผมแทบไม่อยากเรียนเลยก็ว่าได้นะ
คือ มันไม่เข้าหัวเลยซะนิด
ตอนหลังเลิกเรียนก็มีเข้ารับน้อง ,,
จนเกือบหกโมงเย็นครับ ผมเดินมารอแฟรงค์ที่หน้าคณะ
ก็เจอรถที่คุ้นตาจอดติดเครื่องรออยู่
พอพี่ยิมเห็นผม ก็เปิดประตูรถลงมา
พี่ยิม :: เหนื่อยไหม กลับบ้านกัน พี่หิวข้าวแล้ว
พี่ยิมเดินเข้ามาจับหนังสือในมือผม
พร้อมทั้งชวนคุยและทำท่าทีเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ผม :: ไม่เป็นไร ขอบคุณครับ
ผมดึงหนังสือกลับมาถือเอง แล้วเดินไปนั่งรอแฟรงค์อีกที่หนึ่ง
พี่ยิมเดินตามมานั่งด้วย
พี่ยิม :: อุ่น พี่ขอโทษ
ผมหันไปมองหน้าพี่ยิม
ผม :: ขอโทษเรื่องอะไรละครับ
พี่ยิม :: เรื่องเมื่อคืน
ผม :: แค่เรื่องเมื่อคืน แต่ที่ผ่านๆมาไม่ขอโทษใช่ไหมครับ
พี่ยิม :: คือ.. อุ่น คือ กะกลับไปคุยกันที่ห้องนะ
ผม :: ไม่ละครับ พี่ยิมมีอะไรจะพูดก็พูดเถอะ
เผื่อว่าวันพรุ่งนี้พี่ยิมจะไม่มีโอกาสมานั่งพูดกับผมตรงนี้อีก
พี่ยิม :: พูดงี้หมายความว่าไง
ผม :: ตามที่พี่เข้าใจนั้นแหละครับ
พี่ยิม :: ขอโทษที่นอกใจนอกกายไป ขอโทษได้ไหมวะ อย่าเป็นแบบนี้ดิ
ผม :: ผมไม่ยกโทษให้ แล้วผมก็เป็นแบบนี้มานานแล้ว ปล่อยแขนผมได้แล้วพี่ยิม
ผมดึงแขนออกจากมือพี่ยิม
พี่ยิม :: อุ่น มึงอย่าทำแบบนี้ดิวะ กูแค่เล่นสนุกๆเฉยๆ
ไม่ได้จริงจัง กูก็กลับไปหามึงตลอด กูผิดมากหรอวะแค่มีกิ๊กคุยกันเฉยๆ
ผม :: ละถ้าผมมีบ้างละ พี่จะโกรธไหม?
ไม่ทันได้พูดต่อครับ
“ อุ่นๆ”
มีเสียงตะโกนเรียกชื่อผม ผมเลยหันไปมอง
อ่อ ปั้นสิบนะเอง
ผม :: ว่าไงปั้น
ปั้นสิบ :: เรามารับกลับห้อง
พี่ยิม :: หมายความว่าไง
ปั้น :: สวัสดีครับพี่ยิม ผมมารับอุ่นกลับห้องนะครับพี่
ผม :: กลับเลยเถอะปั้น
ผมเดินนำปั้นสิบออกมา ปั้นสิบเลยวิ่งตามมาละบอกให้ไปขึ้นรถ
ปั้นสิบ :: เราจอดรถทางนี้อะ มานี้ๆ
ผมเดินตามปั้นสิบไปจนถึงรถ ก่อนจะขึ้นรถไป
ปั้นสิบขับรถไปก็หันมามองผมไป
ผม :: มองอะไรปั้น
ปั้นสิบ :: หิวไหม
ผม :: ไม่เลย แล้วแฟรงค์ให้มารับเราหรอ
ปั้นสิบ :: ใช่ๆ ทีชเชอร์งอแงนิดหน่อยนะ แฟรงค์เลยวานให้เรามารับ
ผม :: เรารบกวนปั้นแย่เลย ยังไงขอบใจนะ
ปั้นสิบ :: ด้วยความยินดีครับ
ปั้นสิบขับรถมาจอดที่คอนโด ก่อนจะขึ้นไปห้องแฟรงค์ด้วยกัน
พอถึงหน้าห้องแฟรงค์ผมก็หันไปขอบใจปั้นสิบ
ผม :: ขอบใจนะปั้น มาส่งถึงห้องเลย
ปั้นสิบ :: 555 ไม่เป็นไร เราเองก็พักที่นี้ ห้องเราอยู่นี้ไง
ผมองไปทางมือที่ปั้นสิบชี้ เป็นห้องคอนโดชุดที่อยู่ห้องข้างๆแฟรงค์นั้นเอง
ผม :: อ้อ อยู่ข้างห้อง โอเคๆ ยังไงขอบใจมากนะ
ปั้นสิบ :: ไม่เป็นไร ยังไงเราขอตัวก่อนนะ
พูดจบปั้นสิบก็เดินกลับห้องไป
ผมเคาะประตู สักพักแฟรงค์ก็ออกมาเปิดประตูให้
ผมนอนห้องทีชเชอร์ครับ เพราะพี่เจเอาทีชเชอร์ไปนอนห้องใหญ่ด้วย
ผมจัดของแล้วอาบน้ำ ก่อนจะรีบออกมาอุ้มทีชเชอร์เล่นที่โซฟาหน้าห้อง
เล่นกับทีชเชอร์ไปสักพักก็มีคนมาเคาะห้อง
แฟรงค์ :: สงสัยปั้นมาเล่นกับทีชเชอร์มั้ง นั้นก็บ้าติดลูกกูจัง
5555+ บ่นๆจริงๆ คนหวงลูก
แฟรงค์เดินไปเปิดประตูห้อง
แฟรงค์ :: อ้าวพี่ยิม
ผมหันไปมองก็เจอพี่ยิมยืมมองอยู่แล้ว
พี่ยิม :: ขอโทษนะ พี่มารับอุ่น
ผม :: แฟรงค์ ปิดประตูเลย กูไม่กลับ
พี่ยิม :: กลับไปคุยกันก่อนดิวะ ไหนใครมันบอกว่าจะไม่หันหลังจะไม่หนีไง จะพูดกันถ้าโกรธกัน
ผม :: แล้วหมาตัวไหนมันสัญญาว่าจะไม่นอกใจกู มึงอย่าพูดไอ่เชรี้ยยิม
มึงไปเอากับผู้หญิงมาแล้วมึงจะมาขอโทษกูง่ายๆ แล้วให้กูยกโทษให้งั้นหรอ
มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆสำหรับกูหรอกนะ เพราะกูไม่เคยนอกใจไม่เคยนอกกายมึง
ไม่เคยคิดว่าจะมีกิ๊ก ไม่เคยเลยด้วยซ้ำ
พี่ยิม :: อุ่น กลับห้องเถอะนะ
ผม :: มึงกลับไปเถอะ
พี่ยิม :: อุ่น
พี่เจ :: ยิมเข้ามาก่อน จะเสียงดังหน้าห้องทำไม เกรงใจข้างห้องเค้า
พี่เจเรียกให้พี่ยิมเข้ามาในห้อง แฟรงค์มองแบบไม่พอใจ
แต่ก็ไม่กล้าเถียงพี่เจหรอกครับ 5555555+
พี่เจ :: ถ้าอยากคุย พี่ให้คุยในห้องทีชเชอร์ อุ่นไปคุยกันซะ
จะอยู่ด้วยกันต่อ จะห่างกัน หรือจะเลิกกัน ไปเคลียร์กันให้เข้าใจ
แฟรงค์ :: แต่ว่า ...
พี่เจ :: แฟรงค์เอาทีชเชอร์เข้าห้อง เตรียมนมให้เรียบร้อย
พูดจบพี่เจก็เดินกลับเข้าไปทำงานต่อ
แฟรงค์ได้แต่ยืนมองตาปริบๆ
คือ กูเชื่อแล้วว่ามึงกลัวพี่เจ เถียงไม่ออกเลยเพื่อนกู
แฟรงค์ปิดประตูห้อง ก่อนจะเดินมาอุ้มทีชเชอร์เข้าไปในห้องนอนใหญ่
พี่ยิมเดินมาหาผม ก่อนจะเอามือมาโอบกอดตัวผม
ผมผลักพี่ยิมออก
ผม :: จะคุยก็คุย เกรงใจพี่เจกับแฟรงค์มันบ้าง
ผมเดินเข้ามาในห้องทีชเชอร์ สักพักพี่ยิมก็เดินตามมานั่งบนเตียงข้างๆผม
พี่ยิม :: อุ่น ยกโทษให้พี่นะ พี่ขอโทษ ต่อไปพี่จะไม่ทำอีกแล้ว
ผม :: ยกโทษให้กันง่ายๆแบบนี้นะหรอ แต่สิ่งที่พี่ทำกับอุ่นละ
พี่ยิม :: จะโกรธก็ได้ แต่กลับไปอยู่ด้วยกันได้ไหม พี่ไม่ชอบเลยห้องที่ไม่มีอุ่น
ผม :: ก็ให้กิ๊กพี่มาอยู่สิ
พี่ยิม :: เห้ยยอุ่น! มันแค่คุยกันเองไม่ได้นอนด้วยกัน
ผม :: แล้วที่ผมเห็นละกอดจูบแบบนั้นละ
พี่ยิม :: เออคือมันก็แค่นั้นไม่ได้ทำมากกว่านั้นเลย
ผม :: พวกเพื่อนๆพี่ก็ดีนะ ช่วยกันปิดผมได้ดีจริงๆ
พี่ยิม :: โทษพี่อย่าโทษคนอื่น พี่ขอโทษ กลับบ้านเรากันนะ
ผม :: พี่ยิม … เลิกกันเถอะ
พี่ยิม :: ไม่ ไม่เลิก
ผม :: ผมรับไม่ได้ ผมอภัยให้พี่ไม่ได้
พี่ยิมดึงผมเข้าไปกอดแล้วร้องไห้
พูดแต่คำว่าขอโทษ ขอโทษซ้ำๆ
ผมผลักพี่ยิมออก ..
ผม :: ไปเถอะพี่ยิม .. ไปในทางที่พี่อยากจะเดิน อุ่นเดินตามพี่ไม่ไหวแล้ว
พี่ยิม :: พี่รักอุ่นนะ อุ่นอย่าทำแบบนี้ดิ อภัยให้พี่นะ พี่ขอโทษ
ผม :: อุ่นก็รักพี่
พี่ยิม :: งั้นอย่าเลิกกันนะอุ่น อย่าทิ้งพี่นะ
ผมได้แต่มองคนตรงหน้า ,, ที่ยังเป็นคนที่ผมรักสุดหัวใจ
แต่ผมกลับไปยืนข้างๆพี่ยิมไม่ได้แล้ว
มันเหมือนเป็นรอยแผลเป็นภาพที่มันยังชัดติดตา
ภาพผู้หญิงอีกคนที่ซ้อนมาในตัวพี่ยิม
กับคำพูดพี่ยิม ที่คิดและพูดเหมือนมันไม่ใช่เรื่องใหญ่
แต่สำหรับผม ,, มันคือเรื่องที่ผมไม่มีวันยอมรับได้
ผม :: พี่ยิมเราสร้างความรักด้วยกันมาตั้ง 2 ปีนะ
ถ้ารวมตั้งแต่แรกๆก็ 3 ปีแล้ว
พี่ยิม :: อื้มม
ผม :: เราสร้างด้วยกัน แต่สุดท้ายแล้ว ,,
พี่ยิมก็ทำลายความรัก ความเชื่อใจที่ผมมี ลงไปด้วยมือของพี่ยิมเอง
ผมคงกลับไปกอดพี่ ไปจูบพี่ไม่ได้แล้ว
เพราะในหัวผมตอนนี้เห็นแต่ภาพที่พี่โอบกอดและจูบกับผู้หญิงคนอื่น
พี่ยิมกลับไปเถอะ ถ้าอุ่นพร้อมอุ่นจะไปขนของออกจากห้องพี่ยิมเอง
พี่ยิม :: ไม่เอาอุ่น พี่ขอโทษ อย่าทิ้งพี่ไปดิ อุ่น
ผมไม่ได้หันหลังกลับไปมองว่าพี่ยิมจะร้องไห้แค่ไหน
ผมเปิดประตูห้องมาก็เจอกับแบงค์ที่มารออยู่แล้ว
แบงค์พยักหน้าให้ผม ก่อนจะดึงมือผมออกจากห้องนั้น
ไม่เอาแล้ว ,, ไม่กลับไปหาความรักแบบนี้อีกแล้ว
หลายคนอาจจะเลือกที่จะกลับไปหาแล้วค่อยๆปรับปรุงตัวเอง
พยายามเพื่อคนที่รัก พยายามฝืนตัวเองให้ยืนอยู่ที่เดิมเพื่อรักษาความรักไว้แบบนั้น ,,
แต่ผมเลือกที่จะเดินจากมา ... เพื่อรักษาความรักที่ผมมีให้พี่ยิม
ผมไม่อยากยืนอยู่ที่เดิมแล้วอภัยให้พี่ยิมซ้ำๆ
ไม่อยากให้มันเป็นแค่ความเคยชิน แล้วสักวันความรักที่มีจะหมดไป
ผมยอมเดินจากมา
เพื่อจะจดจำและรักษาความรู้สึกว่าผมยังรักพี่ยิมไว้ ……
ในส่วนลึกของหัวใจผม
ไม่เคยเลยครับ ,, ไม่เคยนึกว่าจะมีวันนี้
วันที่ .....ผมกับพี่ยิม
ต้องเลิกรากัน ‘
หัวข้อ: ✪ My Tutor ✪ ครูครับ ,, รับรักผมเถอะ!||P.22 ||14-4-60 พิเศษ-#เชนแบงค์|| (อ่าน 193625 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก