หัวข้อ: ✪ My Tutor ✪ ครูครับ ,, รับรักผมเถอะ!||P.22 ||14-4-60 พิเศษ-#เชนแบงค์||

[maemix]

มันไม่ได้ทำใจได้ง่ายๆเพียงไม่กี่วัน
สงสารอุ่นนะ รักมากเจ็บมาก อุ่นเข้มแข็งได้เร็ววัน

[nunda]

เพิ่งเลิกกันใหม่ๆก็งี้แหละ ไม่แปลกที่ยังรักอยู่ T__T
ส่วนใหญ่ถ้าเค้ามาง้อก็จะกลับไปซะด้วยซิ #ชีวิตจริง เฮ้อออออออ
ถ้าเป็นเราอาจจะกลับไปได้นะ แต่ต้องไม่ใช่ตอนนี้ ทำใจไม่ได้ว่ะ
คนประเภทไอ้พี่ยิม แมร่งเป็นพวกคิดอะไรง่ายๆ เพลียอ่ะ...

ขอบคุณค่ะ รอตอนต่อไป ^^

[ตัวไหมอ้วนกลม]

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก   ตอนนี้มีอารมณ์เดียวอยากตบน้องแนน     

[yanggi]

   อย่ากลับไปเลย ดูจากคู่อื่นก็ได้  คือเค้าเลือกที่จะอยุ่ด้วยกันมากกว่าจะนอกใจไปหาคนอื่นอ่ะ  :katai3:อาจมีเจ็บปวดบ้างจากการเลิกรา  แต่ก็อยากให้เข้มแข็งนะ อุ่น

[RoseBullet]

เคสแบบนี้ส่วนใหญ่สุดท้ายก็มักจะกลับไปคืนดีกันอ่ะนะ ด้วยความที่เพิ่งเลิกกันใหม่ๆ ความรู้สึกมันยังมีอยู่เต็มเปี่ยม
ทั้งจากความรัก ความผูกพันธ์ ทำให้อุ่นยังหวนไปคิดถึงอีกฝ่ายอยู่บ่อยๆ ช่วงนี้มีโอกาสใจอ่อนมากนะเนี่ย
แต่ถ้ากลับไปคืนดีกันแล้ว ต้องทำใจรับผลของมันให้ได้นะ รับได้ที่จะอยู่กับความระแวงผลพวงจากความเลวของอีกฝ่าย
เพราะถึงบอกว่าให้อภัยแล้วจะพยายามลืมเรื่องร้ายๆที่อีกฝ่ายเคยทำ แต่คนเรามันลืมง่ายขนาดนั้นเลยรึ
ส่วนที่พี่เชนมาพูดให้อุ่นคิดดีๆนั่น เราว่ามันก็จริงที่ให้น้องคิดอย่างรอบคอบ ส่วนนอกนั้นเราอยู่ทีมน้องแบงค์ค่ะ ฮ่าาา
มันมีจริงๆนะลิมิตของคนที่ว่าทำผิดแบบนี้มากไปหรือน้อยไป เพราะคนเราร้อยพ่อพันแม่แบบที่พูดนั่นแหละ
ไม่งั้นจะมีคำพูดที่ว่าคนเราคบกันควรมีศีลเสมอกันเหรอ ถ้าให้อภัยกันได้ทุกเรื่องคงไม่มีคนเลิกกันแล้วล่ะจ้า

เหตุผลของยิมที่ว่าเบื่อเลยเกิดการนอกทั้งกายทั้งใจขึ้นมา อ่านแล้วก็รู้สึกเศร้าแทนอุ่นจริงๆนะ
ถ้าคนๆนี้รักอุ่นจริง แน่นอนว่าการอยู่ด้วยกันนานๆมันย่อมมีความเบื่อ แต่ความรักและความผูกพันธ์ที่ยิมมีต่ออุ่น
มันมีไม่พอให้เค้าหักห้ามใจหรือพยายามหาทางออกให้ความเบื่อเพื่อผลักดันความสัมพันธ์นี้ให้ก้าวต่อไปข้างหน้าได้
และการพูดเหมือนกับสิ่งที่ตัวเองทำลงไปมันไม่ผิด กับแนนแค่เล่นๆยังไงก็จะกลับมาหาอุ่นอยู่แล้ว มันใช่เหรอคะ?!
เรียกว่าสันดานได้ไหมนะ ฝังรากลึกจนยากจะถอนจริงๆ คนแบบนี้เมื่อมีครั้งแรกแล้วมักจะมีครั้งต่อไปจ้าาา
คนที่แม้กระทั่งเรื่องง่ายๆยังไม่รู้ผิดชอบชั่วดีแบบนี้น่ากลัวนะ อยู่กันไปไม่รู้วันไหนมันจะเลวอีกแล้วคิดว่าชั้นไม่ได้ทำอะไรผิดนะ -_-
ทั้งคนที่รู้ว่าผิดแต่ก็ยังทำ และคนที่ไม่รู้ว่าสิ่งที่ทำมันผิดทั้งๆที่เป็นเรื่องสามัญสำนึกพื้นฐาน คนสองประเภทนี้น่ากลัวทั้งคู่เลย
ส่วนความหวังที่จะให้คนดีๆมาดามใจอุ่น คิดว่าดูริบหรี่สิ้นดี ก็อุ่นดูยังไม่พร้อมเปิดใจให้ใคร กับชูก็ดูจะรำคาญอ่ะ เลยดูไม่มีหวังเล๊ย
 

[maytarapat]

อย่ากลับไปเลยนะอุ่น ไม่อยากให้อุ่นเสียใจซ้ำซาก
พอเถอะกะรักที่ต้องทุกข์ใจ พอเถอะกะผู้ชายที่เห็นแก่ตัว
อุ่นสู้ๆๆๆๆๆนะ

[ka[ze]na]

รัก....ต้องเลือก

[cross]

แผลยังใหม่อยู่ เป็นทำธรรมดาที่ยังคิดถึง ยังเป็นห่วง เชือว่าสักวันมันจะดีขึ้น ดูท่าแล้วตอนนี้กลับไปก็ไม่สงบ แนนนางระรานขนาดนี้ กลับไปคืนดีกันก็ไม่สนิทใจอยู่ดี  เรื่องคนดามใจอุ่น ตอนนี้อุ่นยังคงไม่เปิดใจแน่ๆ ให้แผลมันหายก่อนแล้วกันนะคุณคนที่จะเข้ามาในใจอุ่น ไม่ว่าใครก็แล้วแต่ รอวันที่อุ่นพร้อมกับรักใหม่อีกครั้งนะ
สำหรับอุ่นสู้ๆนะ คิดดีๆ จะเอาไง เป็นกำลังใจให้
ส่วนยิมรับผลที่กระทำไปเองแล้วกัน

[jimmyjimmy]

โอกาสไม่ได้มีกันบ่อย  ถือว่าให้โอกาส ซึ่งกันและกันนะอุ่น

[moujay]

พรุ่งนี้มาติดตามต่อเรื่องราวของพี่ยิมกับอุ่นนะคะ

^^' ขอบคุณทุกๆคอมเม้นต์นะคะ
แล้วพรุ่งนี้พบกันค่าาา

ฝันดีฮับบ 

[Freja]

รอค่ะ รอ

ยิม-อุ่นนี่ถ้าหากว่าจะกลับมาหากันอีกก็ไม่น่าจะเร็วๆนี้หรอก
ให้โตกว่านี้อีกสักหลายปี ให้ยิมเข้าใจว่าตัวเองทำอะไรลงไป
เพราะอะไร เพื่ออะไร
แล้วถ้าหากว่าคนใหม่ที่อุ่นเจอไปไม่รอดนะ
เราก็สงสารทั้งยิมและอุ่นนะ
เสียดายเวลาที่คบกันมาตั้งหลายปี
ใจจริงก็ยังคิดว่ายิมรักอุ่นมากๆ
แต่โดนเพื่อนยุด้วยอะไรด้วย
บอกว่าเป็นหนุ่มวิศวะนี่เก็ทเลยค่ะ

ชูนี่น่าจะเป็นคนที่ทิ้งข้อึวามในหนังสือให้อุ่นหนือเปล่า?

[moujay]

Ch 59 คือรัก  || Oon’Mode



มันยากนะ กว่าจะพยายามข่มตาให้หลับ
แล้วผ่านไปได้ในแต่ละวัน
มันลืมไม่ได้หรอกจริงๆ วันเวลาต่างๆที่ใช้ด้วยกันมา
แค่คิดก็ …… คิดถึงจะบ้าแล้ว



เช้าวันต่อมาผมก็มาเรียนพร้อมกับแบงค์ครับ
แต่ผมมีเรียนสิบโมง แบงค์มันเรียนเช้าผมเลยไปนั่งที่ใต้คณะมัน
ยังไงๆก็ไม่เจอพี่ยิมหรอก เพราะวันนี้พี่ยิมมีเรียนบ่าย
ผมนั่งรอเปอร์ เพราะมันไลน์มาบอกว่าจะมานั่งเล่นด้วย มันมีเรียนสิบโมงเหมือนกัน
ตอนที่ผมรอให้เปอร์มาหา พี่แชมป์ก็แวะมานั่งคุยด้วยครับ

พี่แชมป์ :: ไงอะเรา ไม่มีเรียนหรอ

ผม :: สวัสดีครับพี่ ผมมีเรียนสิบโมงโน้นเลยอะ
ละพี่แชมป์ไม่ไปฝึกงานหรอครับ

พี่แชมป์ :: เดี๋ยวไปตอนบ่ายอะ ตอนเช้าพี่ลามาเอาเอกสารที่มหาลัย

ผม :: อ่อ แล้วพี่มี่ไปไหนละครับ

พี่แชมป์ :: มันฝึกงานคนละบริษัทกับพี่นะ
ไปทำงานแต่เช้าเลย แต่เห็นว่าเย็นนี้มันจะเข้ามาแกล้งน้องอยู่นะ 5555

ผม :: ตลอดอะพี่มี่ 55555

พี่แชมป์ :: แล้วเรื่องยิม .. สรุปเลิกกันจริงๆหรอ

ผม :: อืมม ครับ ก็น่าจะแบบนั้นแหละ


พี่แชมป์เอามือมาลูบหัวผมเบาๆ

พี่แชมป์ :: รู้ไหมทำไมพี่ถึงอยู่กับพี่มี่มาหลายปีแล้ว
ทั้งๆที่มี่มันเคยนอกใจไปนอนกับแฟนเก่ามัน แล้วเหตุผลของมันที่พูดออกมาโคตรน่าต่อยปากมากๆ

ผมส่ายหัว ไม่รู้สิครับ จะบอกว่ารักงั้นหรอ?? ความรักมันทำให้คนยอมได้ขนาดนั้นเลยหรอครับ?

พี่แชมป์ :: เพราะพี่รักพี่มี่ไง พี่อยากมีชีวิตที่มีพี่มี่ข้างๆ
อีกอย่างพี่มี่มันก็เพิ่งทำผิดแค่ครั้งเดียว พี่เลยคิดว่าพี่น่าจะให้อภัยมันได้

ผม :: แล้วทุกวันนี้พี่เชื่อใจพี่มี่ได้หรอครับ?

พี่แชมป์ :: อืมม ได้สิ .. คนเราอะพอเจอปัญหาแล้วผ่านด้วยกันมาได้
เหมือนความรักมันจะเข้มแข็งมากขึ้นนะ ไม่รู้คนอื่นเป็นไหมนะ แต่พี่เป็น

ผม :: แล้วพี่ยิมจะคิดได้แบบพี่มี่ไหมครับ?

พี่แชมป์ :: ถามแบบนี้ยังลังเลใช่ไหม? ยังอยากกลับไปหาพี่ยิมใช่ไหมเรา

ผม :: ไม่รู้เหมือนกันอะพี่แชมป์ แต่คิดถึงมากๆ จนลืมไปแล้วว่าโกรธอยู่ TT

พี่แชมป์ :: 55555 จริงๆลองให้โอกาสมันอีกครั้งก็ได้ มันก็เป็นคนดีคนหนึ่งนะ
แต่ต้องเข้าใจแหละบางทีอยู่ในกลุ่มเพื่อน แรงยุ แรงชงจากเพื่อน ความฮา ความสนุก
มันก็ทำให้บางทีอาจหลงลืมสิ่งสำคัญได้ ยังไม่ต้องรีบหรอก
ลองอยู่แบบนี้ไปก่อนว่าจะทนได้ไหมกับชีวิตที่จะไม่มีมัน ถ้าไม่ได้ก็เดินกลับไป ไม่ยากเลย

ผม :: แล้วผู้หญิงอีกคนละพี่แชมป์

พี่แชมป์ :: นั้นก็คือสิ่งที่ยิมมันต้องจัดการ ตอนนี้ก็ดูอยู่ห่างๆเถอะเนอะ 
รอเวลาที่มันพร้อมจริงๆ บางทีเราอาจจะรักชีวิตของเราในตอนนี้ก็ได้ใครจะรู้

ผม :: ครับพี่



รอ .. เวลา งั้นหรอ????


พี่แชมป์ :: แต่พี่คิดว่าพี่ทำถูกละนะที่วันนั้นไปรอมี่ที่คอนโด
เพราะถ้าคนที่โดนแทงไม่ใช่พี่ แต่เป็นมี่ พี่คงเสียใจไปตลอดชีวิตแน่ๆ

ผม :: พี่แชมป์คงรักพี่มี่มากๆเลยใช่ไหมครับ

พี่แชมป์ :: อืมม รักสิ ทุกคู่แหละอุ่น มีปัญหาถาโถมเข้ามาหมด อยู่ที่ว่าเราจะรับมือกับมันยังไง
ค่อยๆคิดนะ เออ.. เดี๋ยวพี่ไปหาอาจารย์ก่อนละ แล้วไงเจอกันที่ห้องทีชเชอร์

ผม :: สวัสดีครับพี่แชมป์


อืมม ,, ทุกๆคู่ต้องมีปัญหาเหมือนกันงั้นหรอวะ????

สักพักเปอร์ก็เดินเข้ามา เอาหนังสือตบหัวผมไป 1 ที
คือ ,,, หนังสือเรียนแพทย์ของคุณท่านหนานะครับ
ฟาดมาได้ TT’


ผม :: เบาๆสิวะ กูยิ่งปวดหัวอยู่

เปอร์ :: นอนไม่หลับหรอวะมึง

ผม :: ลองให้พี่ปิ่นนอกใจสิ ละมึงนอนหลับลงก็บอกวิธีกูด้วย

เปอร์ :: 5555555 โง่เองอะมึง ทำตัวเป็นผู้หญิงสะดีดสะดิ้ง หนีออกจากบ้าน

ผม :: มึงนี้ยังไงวะครับ ก็มันไปนอนกับคนอื่นแล้ว มึงจะให้กูทนอยู่??

เปอร์ :: มึงครับ ,, มีสักคืนไหมที่พี่ยิมไม่กลับห้อง

ผม :: ไม่มีอะ

เปอร์ :: แล้วมึงได้ถามถึงเรื่องราวทั้งหมดหรือยัง

ผม :: จำเป็นที่กูต้องรู้ด้วยหรอวะ แค่มันนอกใจกูก็คงเกินพอแล้วมั้ง

เปอร์ :: อืมม กูไม่รู้ดิ กูยังไม่เคยใช้ชีวิตร่วมกันพี่ปิ่น
กูไม่รู้หรอกนะว่าความผูกพันของคนที่เค้าตกลงใช้ชีวิตด้วยกันมันจะเหนียวแน่นแค่ไหน
แต่กูอยากให้มึงกลับไปคุยกับพี่ยิมดีๆสักครั้ง ด้วยเหตุผลของทุกๆอย่าง

ผม :: กูยังไม่อยากฟังวะ

เปอร์ :: อืมม ให้มึงพร้อมมึงค่อยไปฟังก็ได้นะ
หรือถ้ายังไงมึงลองเปิดตามองเอาก็ได้ ว่าเรื่องราวต่างๆมันเป็นยังไง

ผม :: เปิดตางั้นหรอ? มึงมีอะไรบอกกูมาเถอะ อย่าให้กูคิดเองเลย กูเหนื่อยจะคิดเองแล้ววะมึง

เปอร์ :: เห้ออ มึงนี้นะอุ่น ..... คือ กูมานั่งที่ใต้คณะนี้แทบทุกวันไง
กูเห็นผู้หญิงคนนั้นมานั่งรอพี่ยิม แต่ไอ่พี่ยิมอะหนี ไม่ยอมมาเจอ
แล้วก็มีทะเลาะกันที่ใต้ตึกนี้แหละ ทุกคนได้ยินรับรู้หมด พี่ยิมบอกว่า พี่ยิมรักมึงไม่ได้รักผู้หญิงคนนั้น

ผม :: ใต้ตึกที่คนเยอะๆเนี้ยนะ

เปอร์ :: อืมม

ผม :: เพื่ออะไรวะ?

เปอร์ :: คำตอบนั้น มึงรู้ดีวะ .. เออ ไปเรียนกันเถอะ อย่าไปคิดมากมึง
บางทีนะเหตุผลอะไรต่างๆมันก็ไม่สำคัญเท่าหัวใจมึงหรอก


พูดจบแล้วเปอร์ก็ลุกขึ้นยืน ก่อนจะบอกให้ผมรีบๆลุกขึ้น
มันมีรถแล้วนะครับ 5555555555 พ่อมันออกให้ฉลองที่ลูกชายสอบติดหมอ
มันวนไปส่งผมที่คณะก่อน แล้วมันก็ไปเรียน



ผมนั่งเรียนไปจนคาบบ่ายละครับ
วันนี้ผมเลิกบ่าย 3
เลิกเสร็จแล้วจะไปหาทีชเชอร์ ..
คิดถึงจะแย่ละไม่เจอหน้าหลานมา 2-3 วันแล้วมั้ง
พอเลิกเรียนผมก็เก็บของเตรียมจะไปโรงพยาบาล
ชูก็เดินเข้ามาหาผม


ชู :: อุ่นๆ เลิกเรียนแล้วจะไปไหนอะ

ผม :: อ่อ จะไปธุระนะ ชูมีอะไรหรือเปล่า

ชู :: อ่อ จะชวนเข้ากลุ่มทำงานที่อาจารย์สั่งนะ

ผม :: โอเคเลย ถ้าจะให้ทำส่วนไหนบอกได้เลยนะ เดี๋ยวเราไปก่อนละ บ๊ายย

ชู ::  อ่อ โอเคบายยย



ผมเดินแยกจากชูออกมา กำลังจะเดินไปหน้าคณะก็เหมือนเดิมครับ ..
รถคันเดิม คนๆเดิมยืนรออยู่ที่เดิม
ผมเลยเดินกลับเข้าไปในคณะ แล้วก็ขึ้นไปห้องสมุดเหมือนเดิม
เห้อออ ,, หน้าตาซีดขนาดนั้นไม่สบายปะวะ??



ผมไปยืนมุมๆเดิมที่มองเห็นพี่ยิมได้ชัดเจน
จะยืนอีกนานไหมนะ ,, เมื่อคืนไปกินเหล้ากับเพื่อนมาแท้ๆ
ผมยืนดูพี่ยิมอยู่เงียบๆแบบนั้นสักพัก จนพี่ยิมคงจะไม่ไหว
เลยเข้าไปนั่งในรถแทน แต่ก็ไม่ได้ขับรถออกไปไหนนะครับ
ยังจอดรอตรงที่เดิมแบบนั้น
เห้อออ .. กลับไปนอนเถอะพี่ยิม



ผมหยิบหนังสือเล่มเดิมที่วางเก็บไว้มาอ่าน
แต่วันนี้มันแปลกไปตรงที่ว่า ...
หนังสือเล่มเดิมของผม,, มีกระดาษโน้ตเสียบอยู่ด้วย

ผมเอาโน้ตเล็กๆที่ติดกับหนังสือขึ้นมาอ่าน


"เศร้าเสียใจ ไม่รู้เมื่อไหร่จะผ่านไป
แต่คุณควรดีใจนะ ที่อย่างน้อยมันก็จบลง

เหมือนกับการแกะพลาสเตอร์ออกจากแผลคุณ
ค่อยแกะ ค่อยๆเจ็บ ไม่รู้เมื่อไหร่จะแกะออก
กับการดึงทีเดียวหมด มันเจ็บกว่ามาก
แต่จบครับ ไม่ค้างคา

ยิ้มให้กับโชคชะตา
ที่เค้าพาคนไม่รักเรา ....ออกไปแล้ว"

ยิ้มไวๆนะน้องอุ่น พี่รอดูอยู่นะ

From ... คุณหนังสือ




ผมอ่านจบก็มองไปรอบๆตัว
ใครวะ ,, เอามาใส่ไว้
แต่ก็ขอบคุณนะครับ ...

มันคงเป็นยิ้มครั้งแรกของผม
ตั้งแต่เกิดเรื่องราวต่างๆขึ้น


^___________________^'


ผมหยิบโพสอิทกับปากกาในกระเป๋าออกมาเขียนตอบไป



ขอบคุณครับที่ทำให้ยิ้ม =)



แล้วแปะไว้ที่หนังสือเล่มเดิม
และเก็บมันเข้าไปที่มุมเดิม

^^' วันนี้ไม่อ่านละดีกว่า
พรุ่งนี้จะแวะมาอ่านอีกนะครับ ..... คุณหนังสือ


หันไปมองพี่ยิมอีกครั้ง รถพี่ยิมหายไปแล้ว
สงสัยกลับไปพักแล้วละมั้ง
อืมมม ,, ไปโรงพยาบาลดีกว่า




ผมหันไปมองหนังสือเล่มนั้นอีกครั้ง ก่อนจะยิ้ม
แล้วเดินออกจากห้องสมุดมา
ไปเยี่ยมทีชเชอร์เหมือนไปเจอเพื่อนครับ
เจอครบทั้งกลุ่ม ทุกคนแย่งกันคุยมาก
เปอร์ กับน้ำน่าน นั่งทำการบ้านอยู่ที่โต๊ะสำหรับกินข้าว
พี่เจกับแฟรงค์นั่งคุยกันอยู่ข้างๆเตียงทีชเชอร์
ส่วนพี่มี่พี่แชมป์พี่เชนนั่งเถียงกันเรื่องสีของอาคารที่กำลังสร้างบริษัท
พี่ปิ่น กับน้องเฟรินส์ชวนกันดูหนังสือแฟชั่น


ผมว่า.... มันดูมีความสุขดีครับที่พวกผมมาอยู่กันครบทีมแบบนี้
แต่มันเหงาๆนะ เพราะมันขาดคนๆหนึ่งไป
ไม่รู้ป่านนี้ … จะกินข้าวหรือยัง?


ผมนั่งคุยกับเพื่อนๆสักพักก็กลับมาเอาของที่ห้องแบงค์
เพราะคืนนี้จะไปนอนห้องแฟรงค์กับพี่เจแทน


แบงค์ :: ไปจริงอะมึง นอนกับกูก็ได้นะเว้ย ห้องมันว่าง

ผม :: ไม่เป็นไร กูไปนอนกับแฟรงค์แหละ เผื่อมีไรดึกๆกูจะได้ช่วยมันได้ มันยิ่งอดนอนเยอะๆอยู่

แบงค์ :: โอเคๆ มีไรมึงก็รีบโทรหากูนะ แล้วนี้มึงจะไปไง

ผม :: พี่เจจอดรอข้างล่างวะ

แบงค์ :: งั้นถึงแล้วโทรหากูด้วยนะ

ผม :: โอเคค กูไปละ อย่ากวนตีนพี่เชนเค้ามากอะมึง แล้วพรุ่งนี้เจอกัน



ผมเดินลงมาขึ้นรถพี่เจที่จอดรออยู่กลับไปคอนโด
กำลังรอกลับรถเข้าซอยคอนโด ก็มีเสียงไลน์ดังเข้ามา


S H U :: นัดทำรายงานวันศุกร์นะ หัวข้อไม่ต้องอะเราเตรียมให้แล้ว

ไออุ่น  :: OK แล้วพรุ่งนี้ไม่มาเรียนหรอ

S H U :: ไปสิๆ ทำไมหรอ

ไออุ่น :: ก็ป่าวอะ ถ้าไปเรียนทำไมไม่บอกพรุ่งนี้ละ

S H U :: เออ นั้นสิ 555555

ไออุ่น :: 555 ยังไงขอบใจนะ

S H U :: แล้วทำไรอยู่อะ

ไออุ่น :: กำลังกลับห้องนะ ยังไงเจอกันพรุ่งนี้นะ บ๊ายย

S H U :: ฝันดีครับ



ผมเก็บมือถือใส่กระเป๋า ก่อนจะนั่งมองออกไปนอกรถ


พี่เจ :: ยิมไลน์มาหาหรอ

ผม :: เพื่อนในห้องอะครับ

พี่เจพยักหน้า แล้วหันไปมองทางข้างหน้าต่อ

ผม :: พี่เจครับ

พี่เจ :: หื้มมม

ผม :: พี่เจว่าตอนนี้พี่ยิมกำลังทำอะไรอยู่อะครับ

พี่เจ :: ถ้าอยากรู้ทำไมเราไม่โทรไปละ

ผม :: ไม่กล้าอะครับ กลัวเจอแนนรับ

พี่เจ :: เค้าไม่ได้อยู่ด้วยกันหรอก กลัวทำไม

ผม :: ทำไมพี่เจคิดว่าเค้าไม่ได้อยู่ด้วยกันอะครับ

พี่เจ :: ที่คณะเค้าพูดกันทุกวันแหละ เรื่องแนนมาตามหายิม แต่ไม่เจอยิม

ผม :: แต่พี่ยิมก็ไปเรียนนี้ครับ

พี่เจ :: ทำไมคิดว่าไปเรียนละ

ผม :: ก็พี่ยิมไปจอดรถรอผมที่คณะทุกวัน

พี่เจ :: อืมม เค้าคงสำนึกแล้วอยากได้รับการอภัยจากอุ่นละมั้ง

ผม :: ผมให้อภัยเค้าได้หรอพี่เจ

พี่เจ :: คำตอบทุกอย่างอยู่ที่อุ่นนะ ป่ะถึงคอนโดแล้ว ไปกันเหอะแฟรงค์รอ

ผมลงจากรถก่อนจะขึ้นไปบนห้อง
ก็นั่งคุยกันสักพักก็แยกย้ายเข้าห้องพักผ่อนครับ



ผมยังใช้ชีวิตแบบเดิมๆมาเกือบ 2 อาทิตย์
ไปเรียน แล้วไปโรงพยาบาล
แต่ถ้าวันไหนลงมาเจอพี่ยิม ก็จะไปห้องสมุด แล้วยืนอยู่มุมเดิมๆ
หยิบหนังสือเล่มเดิมๆ ขึ้นมาอ่าน
และจะพบโพสอิทแปะไว้ที่หนังสือทุกวัน


“คนเราไม่สามารถจามพร้อมกับลืมตาได้
นั่นเป็นเหตุผลที่ว่า
เวลาที่เราจะปล่อยอะไรทิ้งไป
เราไม่ควรจะต้องสนใจในสิ่งนั้น
แค่รู้ว่ามันไม่ดี
ก็ปล่อยให้มันออกจากเราไปก็พอ
ไม่ต้องมอง ไม่ต้องรับรู้ ไม่ต้องเห็น
ไม่ต้องเสียดายอะไรทั้งนั้น
แค่ปล่อยมันไปครับ”
(ข้อความจากเพจ วินนี่ )


วันนี้อย่าลืมยิ้มกว้างๆให้พี่ด้วยนะครับ
^__________________^

From คุณหนังสือ

 

“คงต้องใช้เวลา
หากรักยังพอจะมีหวัง
ทุกลมหายใจ เธอรู้บ้างไหม
มีใครที่คอยเฝ้ารักและห่วงใย


รู้บ้างไหมครับ???
From คุณหนังสือ “


“อย่าให้วันคืนที่ดีเก่าๆ มันทำร้าย”
วันนี้เข้มแข็งนะ อย่ามองว่าเค้าจะเดินกลับมาไหม
มองไปข้างหน้า ,, มีคนที่รอคุณอยู่นะครับ
From คุณหนังสือ”



ผมได้โพทอิทเหล่านี้ที่หนังสือในห้องสมุดทุกวัน
แปลกเนอะ ที่เค้าจะรู้ว่าผมต้องมายืนมุมนี้ แล้วหยิบหนังสือเล่มนี้เสมอ
เป็นใครกัน????


หลังจากนั้นผมก็ไม่ได้ไปห้องสมุดครับ เพราะต้องทำรายงานกลุ่ม
และพี่ยิมก็ไม่ได้มารอที่คณะ 2 วันแล้ว

อืมมม ... เบื่อแล้วหรอ?? ไม่ง้อแล้วหรอ??


ผมกำลังนั่งคิดอะไรเพลินๆอยู่
ชูก็สะกิดๆผม


ชู :: วันนี้ไปเยี่ยมหลานอีกไหมอุ่น

ผม :: ไปสิๆ นี้ก็จะไปเนี้ย

ชูกับผมเริ่มสนิทกันมานิดนึงละครับ
เพราะคุยเรื่องงานกันบ่อย แล้วผมก็เคยบอกไปว่าจะไปเยี่ยมหลานที่โรงพยาบาล
เวลาทำงานกลุ่มเสร็จแล้วผมปฏิเสธที่จะไปทานข้าวกับเพื่อนๆต่อ

ชู :: งั้นเราไปส่ง วันนี้เราเอารถมา

ผม :: เฮ้ยย ไม่เป็นไร เราเกรงใจ เดี๋ยวเราไปเองดีกว่า

ชู :: เราอยากไปสวัสดีพี่เจพี่เชนพี่มี่พี่แชมป์ด้วย ยังไงเราขอไปด้วยนะ

ผม :: อ้าวว รู้จักพวกพี่เจด้วยหรอ

ชู :: อื้มม เราซิ่วมาจากคณะวิศวะนะ เลยรู้จัก

ผม :: อ่อๆ เอางั้นก็ได้ ไปด้วยกันก็ได้



วันนั้นผมเลยพาชูไปเยี่ยมทีชเชอร์ด้วย
พอถึงโรงพยาบาลก็เหมือนเดิมแหละครับ
อยู่กับครบทีม 555+

ชูทำหน้าตกใจนิดหน่อยที่เห็นพวกผมมารวมกัน
อยู่ในห้องพิเศษในโรงพยาบาลแห่งนี้

ชู :: นี้มาเยี่ยมหลานคนเดียวเองใช่ไหม

ผม :: อืมม พวกเรารักหลานคนนี้มากนะ จะมารวมกันให้กำลังใจทุกวัน

ชู :: ทำไมหรอ ป่วยหนักหรอ

ผม :: ป่าวนะไข้หวัดธรรมดา แต่พวกเราสนิทกันมาหลายปีนะเลยมารวมกันแบบนี้ตลอด

ชู :: อืมๆ



ผมแนะนำให้พวกเพื่อนๆและพี่ๆรู้จักชู
พวกแฟรงค์ก็รีบถามว่าใครยังไงมาจีบหรอ
นั้นก็คิดกันไปไกลนะ 5555+

ผมเลยบอกไปว่าเป็นเพื่อนร่วมคณะ และทำรายงานกลุ่มด้วยกันแค่นั้น
พอนั่งคุยสักพัก ชูก็ขอตัวกลับก่อน เพราะบ้านอยู่ไกล
ผมเดินลงมาส่งชูที่รถ ก่อนจะแวะซื้อขนมขึ้นไปกินกับเพื่อนๆ
แต่แบงค์ก็โทรมาหาผมก่อน


แบงค์ :: อยู่ไหนมึง

ผม :: ร้านกาแฟ เอาไรไหมเดี๋ยวจะขึ้นไปแล้ว

แบงค์ :: ยังไม่ต้องขึ้นมาอะ เดี๋ยวกูโทรหาอีกรอบค่อยขึ้นมา

ผม :: ทำไม มีไรวะ

แบงค์ :: พี่ยิมมา หนีบเอาชะนีหน้าหนอนมาด้วย อยู่ตรงนั้นแหละ แค่นี้นะ


มันไม่รอให้ผมพูดอะไรเลยครับ ตัดสายผมทันที
พี่ยิมมางั้นหรอ?? แล้วทำไมต้องพาแนนมาด้วยวะ??
นี้คือพามาเย้ยย หรือพามาให้เห็นให้เสียใจอีก
นี้สินะ หายไป 2 วัน คงตัดสินใจเลือกแนนแล้วสินะ


ผมนั่งรอเวลาสักพัก แบงค์ก็ไม่โทรมาซะที
เลยไปนั่งรอที่ชั้นของห้องพักทีชเชอร์
ผมนั่งมองไปที่ประตูห้องทีชเชอร์ รอ รอว่าจะออกมาเมื่อไหร่
หรือออกมาแล้ว แต่แบงค์ไม่โทรตามวะ??
สักพักพี่ยิมก็เดินออกมา พร้อมกับแนนที่เดินทำหน้าบึ้งตามมา
พี่ยิมผอมลงมากๆ หน้าซูบมากๆ
ไม่สบาย?? หรือเอาแต่กินเหล้ากันแน่??


ผมรีบไปหลบตรงใกล้ๆทางหนีไฟ เพราะกลัวพี่ยิมจะเห็น
ผมกับแนนไม่เคยเจอหน้ากันตรงๆหรอกครับ
มีแต่แนนที่ชอบโทรมาป่วนผม ถามหาพี่ยิมกับผมแทบทุกวัน

แนน :: พี่ยิมหยุดก่อน

แนนวิ่งมาดึงแขนพี่ยิมให้หยุดเดิน
พี่ยิมหยุดเดินแล้วสะบัดแขนออกจากมือแนน

พี่ยิม :: แนนจะตามมาทำไมที่นี้ พี่ว่าเราคุยกันรู้เรื่องหมดแล้วนะ

แนน :: ถ้าไม่มารอที่นี้ แนนจะเจอพี่ยิมหรอ พี่ยิมหลบหน้าแนน

พี่ยิม :: พี่ไม่ได้หลบหน้าแนน แต่พี่ไม่อยากเห็นหน้าแนน!

พี่ยิมขึ้นเสียงใส่แนน

แนน :: ทำไมละคะ หรือเพราะพี่อุ่น มันกลับมาหาพี่แล้วงั้นหรอ

พี่ยิม :: ถ้ากลับมาพี่คงไม่มีสภาพแบบนี้หรอกนะ เลิกยุ่งกับพี่ซะที

แนน :: แต่พี่ยิมเคยนอนกับแนนแล้ว ทำไมพี่พูดง่ายๆแบบนี้ละ

พี่ยิม : ฟังนะแนน พี่เป็นผู้ชายผู้หญิงมาให้ท่าขนาดนั้น พี่ก็เอา

เพี๊ยยะ! เสียงพี่ยิมโดนแนนตบ ตบแบบเต็มๆเลยครับ

แนน :: เลวมาก ทำไมพี่พูดหมาๆแบบนี้

พี่ยิม :: เออ กูอะมันเลว ถ้าไม่เลวกูไม่นอกใจแฟนกูมานอนกับมึงหรอก
แล้วจำไว้ดีๆนะ ถ้าวันนั้นกูไม่โดนหมามันมอมเหล้าจนเมาไม่ได้สติ
กูไม่ทำเชรี้ยๆแบบนั้นลงไปหรอก กูมารู้ตัวอีกทีก็นอนในห้องมึงแล้ว
จะให้กูทำไงอีก ทุกวันนี้คนที่กูรักทิ้งกูไปแล้ว มันสาแก่ใจมึงยังละ

พี่ยิมฟิวส์ขาดแล้วแน่ๆ ขึ้นมึงกูกับผู้หญิง.. แล้วยังพูดไปร้องไห้ไปอีก

แนน :: พี่ยิม .. แต่แนนรักพี่นะ

แนนยังเดินเข้าไปกอดพี่ยิม

พี่ยิม :: ปล่อย .. ถ้าแนนรักพี่จริงๆ แนนไม่มาทำให้ชีวิตพี่เป็นแบบนี้หรอก ปล่อยพี่ เห้ยยย ปล่อยสิวะ

พี่ยิมผลักแนนออก ก่อนจะบอกแนนอีกครั้ง

พี่ยิม :: เลิกยุ่งกับพี่ได้แล้วแนน ที่พี่ไม่ไปเรียนมาตลอด 2 อาทิตย์
เพราะพี่ไม่อยากเจอหน้าแนน ไม่อยากเจอหน้าเพื่อนๆ อย่ามายุ่งกับพี่
ถ้าไม่อยากเห็นพี่ทำโง่ๆมากไปกว่านี้


พูดจบพี่ยิมก็เดินไป ทิ้งให้แนนทำหน้าโกรธๆมองตามพี่ยิมอยู่แบบนั้น
นี้คือสิ่งที่ผมไม่เคยรู้ คือสิ่งที่ผมวิ่งหนีมาตลอดงั้นหรอ??
พี่ยิมไม่ได้เต็มใจจะนอนกับแนน
พี่ยิมเมาจนไม่รู้ตัว... คำแก้ตัวหรือป่าววะ??
แต่มันก็มีแค่พี่ยิมกับแนน … พี่ยิมจะแก้ตัวกับใคร???


ผมกำลังจะเดินออกมาจากที่ผมซ่อนอยู่ ก็ได้ยินเสียงแนนโทรศัพท์กับใครสักคนอยู่

แนน :: เชรี้ยย กูว่าไม่สนุกแล้ววะแม่งง เล่นตัวชิบหาย อืมม ได้เชรี้ยไรละ
มันเมาอย่างหมา มันจะแข็งมาทำไรกูได้วะ อืมมม ดีแล้วละไม่ได้เสียตัวกับมันไป
ไม่งั้นเสียตัวฟรีแน่ๆ เออ คืนนี้ไปเที่ยวไหนกันวะ ได้ๆเดี๋ยวเจอกันเว้ยย

หื้มมม .. ที่พูดนั้นหมายถึงพี่ยิมหรือป่าวว?
ไม่ได้กัน เห้ยยย พี่ยิมกับแนนไม่มีอะไรกัน
>///////<


แล้วผมหนีพี่ยิมมาทำไมตลอดวะ!!!
จริงอย่างที่พี่เชน พี่แชมป์ พี่เจ รวมกระทั้งเปอร์เคยบอก
ว่าผมควรฟังพี่ยิมบ้าง …

เอาไงต่อไปดีวะ???




ผมเดินเข้าไปหาเพื่อนๆในห้องทีชเชอร์อีกครั้ง
เห็นพี่มี่นั่งอ่านการ์ตูนอยู่ เลยไปนั่งใกล้ๆพี่มี่


ผม :: พี่มี่ครับ

พี่มี่ :: ว่ามา

ผม :: ตอนที่พี่มี่นอกใจพี่แชมป์ พี่มี่รู้สึกยังไงครับ

พี่มี่ :: จะถามหาพ่องงงมึงหรอครับน้องอุ่น

ผม :: พี่มี่เบาๆดิ ตอบมาก่อน

พี่มี่ :: ชีวิตกูเหมือนโดนตัดสวิสต์ไฟ มืดสนิท ทำอะไรก็อึดอัด
จะกินจะนอนจะทำเชรี้ยไรก็เหมือนอะไรขาดๆ รู้สึกว่าตัวเองชั่วมากๆ
คือ ถ้ากูย้อนเวลาไปได้ กูจะไม่ทำเรื่องเชรี้ยๆพวกนั้นเลย
เพราะแชมป์มันรักกูมาก มันอภัยในสิ่งที่กูทำผิดไป
คงไม่มีใครรักกูและอภัยในสิ่งที่กูทำเลวๆแบบนั้นได้อีกแล้วละ แล้วมึงถามทำไม

ผม :: เออ คือ ผม คือ ...

พี่มี่ :: เรื่องยิมสินะ … ให้โอกาสมันได้พูดบ้าง
เรามองเหรียญด้านเดียวไม่ได้หรอกอุ่น สิ่งที่อุ่นทำ คือการมองจากมุมของอุ่น
โดยที่อุ่นไม่มองจากมุมอื่นๆเลยตัดสินทุกอย่างไปเลย
โดยไม่มองถึงวันเวลาต่างๆที่ผ่านๆมา ลองให้โอกาสยิมมันสักครั้งดู มันก็สำนึกผิดแล้วนี้
เค้าว่ากันว่ามันหนีแนนอย่างกับอะไรดี ทั้งด่าทั้งตะคอกใส่ จนเค้ารู้กันทั้งคณะแล้ว

ผม :: หรอครับ

พี่มี่ :: อืมม ไม่ต้องกลัวเพื่อนๆจะห้ามหรอกอุ่น ทุกคนรักและเคารพการตัดสินใจอุ่นทั้งนั้นแหละ

ผม :: ครับพี่

[moujay]

ต่อ


ผมนั่งเล่นกับพี่ๆเพื่อนๆสักพัก แฟรงค์กับพี่เจก็ชวนกลับห้อง
เพราะแม่พี่เจกับม๊าของแฟรงค์มาเฝ้าทีชเชอร์ต่อแล้ว
ตอนนั่งอยู่บนรถพี่เจก็ถามผมขึ้นมา

พี่เจ :: กลับห้องไหมอุ่น

แฟรงค์ :: พี่เจก็ถามแปลก เรากำลังกลับนี้ไงครับ

พี่เจ :: ห้องที่มียิม ไม่ใช่ห้องของเรา

แฟรงค์ :: พี่เจบ้าหรือป่าว จะให้เพื่อนของแฟรงค์กลับไปหาคนแบบนั้น

พี่เจ :: แฟรงค์ รู้ไหม ถ้าคนรักกันไม่มีคำว่าอภัยให้กัน เค้าจะอยู่กันได้หรอ
ถ้าพี่ไม่อภัยให้แฟรงค์เรื่องที่แฟรงค์จูบกับบัวละ วันนี้แฟรงค์จะมานั่งตรงนี้ไหม

แฟรงค์ :: แต่มันไม่เหมือนกันอะพี่เจ

พี่เจ :: ความรักนะแฟรงค์ ไม่ใช่เรื่องของการเกลียดกัน เลิกกันหรอก
มันคือการอภัยให้กัน การพูดคุยกัน และนี้มันคือเรื่องของอุ่น ให้อุ่นเค้าตัดสินใจเอง

แฟรงค์ :: เอาไงมึง กลับไหม แต่อยู่กับกูก่อนก็ได้นะ

ผม :: ขอบใจวะแฟรงค์ แต่.. กูอยากกลับไปคุยกับพี่ยิม

แฟรงค์ :: มึงคิดดีแล้วใช่ไหมวะ

ผมพยักหน้าให้แฟรงค์ ก่อนจะบอกกับพี่เจว่า

ผม :: พี่เจครับ ไปส่งอุ่นที่คอนโดหน่อยนะครับ

แล้วพี่เจก็ส่งยิ้มมาให้ ก่อนจะขับรถไปส่งผมที่คอนโด


ตอนนี้ผมอยู่หน้าห้องที่คุ้นเคย ,, ผมไม่ได้กลับมาห้องนี้เกือบ 2 อาทิตย์แล้ว
จะรกแค่ไหนเนี้ยย ,,
แต่ประตูยังล๊อคแม่กุญแจแบบนี้ แสดงว่าพี่ยิมยังไม่กลับ
นี้มันก็สองทุ่มละนะ ทำไมยังไม่กลับมาอีกวะ??
ไปเมาที่ไหน?? หรือเป็นอะไรหรือป่าว??



ผมไขประตูเข้าห้องไป ก็เจอสภาพห้องปกติแบบเดิมมากๆ
ไม่ได้รก หรือสกปรกแบบที่ผมคิดเลย เสื้อผ้าส่งซักรีดเรียบร้อย
ผมไปเปิดดูตู้เย็น มีแต่น้ำเปล่า อืมมมม ไม่มีอะไรกินเลยสินะผอมขนาดนั้น
ผมเลยลงไปซื้อของที่ 7-11 ใต้คอนโดมาเก็บไว้
พวกน้ำผลไม้ นมสด น้ำอัดลม อาหารแช่แข็ง ขนม มาม่า และไข่
พอจัดของใส่ตู้เย็นเสร็จ ผมก็ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า
มานั่งรอพี่ยิมที่หน้าทีวี ,,
สามทุ่มกว่าละนะ จะกลับมาไหมวะ???
นี้เริ่มหิวแหละด้วย ~
เห้ออ รู้งี้ไม่กลับมาก็ดีอะ


ผมเดินไปต้มมาม่ากิน กำลังใส่มาม่าลงในหม้อต้ม
พี่ยิมก็เปิดประตูเข้ามา ทำหน้าตกใจ

พี่ยิม :: อะ อุ่น อุ่น

อืมม รู้แล้วว่าผมชื่ออุ่น
จะจ้องอีกนานไหม??

ผม :: ทำไมเพิ่งกลับมา ออกจาก รพ นานแล้วนิ

พี่ยิมวางกุญแจรถ วางกระเป๋าเงินไว้ที่หน้าทีวี ก่อนจะเดินเข้ามาหาผม

พี่ยิม :: แวะไปเอาการบ้านที่ห้องชัยมานะ มานานหรือยัง

ผม :: ตั้งแต่สองทุ่มอะ กินไรมายัง กินมาม่าไหม ไม่รู้ว่าจะทำอะไร ในตู้เย็นไม่มีของเลย
ทำไมไม่ซื้ออะไรมาใส่ไว้ละ ปล่อยตู้เย็นโล่งๆแบบนี้ได้ไงกัน

ผมบ่นๆไปก็หันไปปิดเตาแก๊ซ ก่อนจะเทมาม่าใส่ถ้วย 2 ใบ
แต่ไม่ทันจะได้ยกไปไว้ที่โต๊ะกินข้าว พี่ยิมก็ดึงผมไปกอด

พี่ยิม :: อุ่น .. พี่ขอโทษนะ อุ่นอย่าไปไหนอีกนะ นะ อยู่กับพี่นะ

แล้วพี่ยิมก็ร้องไห้ .... จนเสื้อผมเปียกไปหมดละ

ผม :: อืมม ไม่ไปแล้ว กินข้าวก่อนเถอะ จะได้กินยา นี้ตัวร้อนขนาดนี้ยังจะออกไปข้างนอกอีก

พี่ยิมยืนกอดผมไว้แน่นเลยครับ ไม่ยอมปล่อย

ผม :: กินข้าวก่อนไง เดี๋ยวค่อยคุยกัน นะครับ วันนี้ไม่ไปไหนแล้วจริงๆ

พี่ยิม :: แล้วพรุ่งนี้ละ

ผม :: ก็คุยกันคืนนี้ก่อนไง อุ่นง่วงละนะ ถ้าพี่ยิมไม่ปล่อยก็ไม่ได้คุยซะทีนะ


พี่ยิมรีบปล่อยผม แล้วยิ้มให้ ก่อนจะไปยกถ้วยมาม่าไปไว้ที่โต๊ะ
แล้วรีบกินมาม่าให้หมด แต่ก็มองหน้าผมไปตลอด
เหมือนกลัวผมจะหายไป
555555+ นี้คิดถูกคิดผิดที่กลับมาเจอคนบ้าๆคนนี้เนี้ย


พอกินมาม่าเสร็จ ผมเลยให้พี่ยิมไปอาบน้ำก่อน
ผมล้างถ้วยล้างหม้อเสร็จ ก็ปิดไฟแล้วไปรอคุยกับพี่ยิมในห้องนอน
ทุกๆอย่างยังเหมือนเดิมครับ ทุกรูปของเรายังวางมุมเดิม
การ์ตูนที่อ่านค้างไว้ ก็ยังวางที่เดิม
พี่ยิมไม่ได้เปลี่ยนอะไรในห้องนี้เลย
พี่ยิมอาบน้ำเสร็จ ก็รีบแต่งตัวแล้วมานั่งข้างๆผมบนเตียง

พี่ยิม :: ทำไมเพิ่งกลับมา พี่รออุ่นตั้งหลายวัน

พูดเฉยๆก็ได้ครับ ไม่ต้องดึงผมลงไปนอนกอด
-   -‘ เดี๋ยวเหอะ ไม่ได้บอกเลยว่ายกโทษให้

อุ่น :: อย่ากอดแน่นสิพี่ยิม หายใจไม่ออก

พี่ยิม :: ก็คิดถึง นึกว่าจะไม่ได้กอดอีกแล้ว

พูดเสร็จก็จูบหน้าผากผม และค้างจูบไว้แบบนั้น
ก่อนจะบอกกับผมซ้ำๆ

พี่ยิม :: พี่ขอโทษ พี่ขอโทษ พี่รักอุ่นนะ อย่าไปไหนอีกนะ

ผมเลยกอดพี่ยิมกลับไป

ผม :: ไม่ไปไหนอีกแล้ว อุ่นขอโทษนะ

พี่ยิมร้องไห้อีกละครับ นี้คนๆนี้จะดูแลผมไหวไหมมม ร้องไห้บ่อยจริงๆ

ผม :: ร้องไห้ทำไมละครับ

พี่ยิม :: พี่ดีใจที่อุ่นยกโทษให้พี่แล้ว พี่ขอโทษอะ
คราวหน้าพี่จะไม่ทำตัวแบบนี้อีกแล้วครับ พี่สัญญา

ผม :: คราวหน้ามีอีกนี้ตายกันไปข้างเลยดีไหม
นี้อุ่นใจดีแค่ไหนไม่โทรฟ้องแม่นะ

พี่ยิมกอดผมแน่นเข้าไปอีก

พี่ยิม :: ครับๆ อุ่นของพี่ดีที่สุดแล้ว พี่รักอุ่นนะครับ ไม่มีอีกแล้วแน่นอน

ผม :: ถึงตอนนั้นพี่จะมีอีก .. อุ่นก็จะอภัยให้พี่แบบนี้เหมือนกัน

พี่ยิมคลายอ้อมกอดออก ก่อนจะก้มมามองหน้าผม

พี่ยิม :: ทำไมละ

ผม :: 2 อาทิตย์ที่ไม่มีพี่ยิม พี่รู้ไหมอุ่นคิดไปสารพัด
ห่วงว่าพี่จะกินอะไร จะทำอะไรอยู่ จะซักผ้าไหม จะเมาหรือเปล่า
ชีวิตที่ไม่มีพี่ข้างๆ ไม่มีความสุขเลย ความสุขของอุ่นคือการมีพี่ยิมข้างๆนะ

พี่ยิม :: อุ่น ....

ผม :: จริงๆแล้วอุ่นเองก็ผิด ถ้าอุ่นดีพอจริงๆ
ทำหน้าที่คนรักได้พอแล้วจริงๆ พี่ยิมคงไม่เบื่ออุ่นจนต้องไปหาใครๆอีกหรอก

พี่ยิม :: มันผิดที่พี่ พี่อ้างไปเอง จริงๆแล้วอุ่นไม่ผิดหรอก

ผม :: เราผิดด้วยกันทั้งคู่ ตกลงไหม

ผมเงยหน้าไปยิ้มให้พี่ยิม พี่ยิมเลยก้มหน้ามาจุ๊บที่ปากผมเบาๆ

พี่ยิม :: ขอบใจนะครับที่กลับมาหาพี่ พี่จะรักษาโอกาสที่อุ่นให้พี่ให้ดีที่สุด
ขอบใจมากๆนะอุ่น พี่รักอุ่นนะ รักมากๆ

ผมไม่มีคำตอบไหนๆที่จะตอบพี่ยิมได้ดีไปกว่าคำๆนี้

ผม :: อุ่นก็รักพี่ยิมครับ



คืนนั้นเรา 2 คนนอนกอดกันไปจนเช้า ... พอเช้ามายังนอนมองหน้ากันไม่ยอมลุกไปอาบน้ำ
จนผมต้องไล่พี่ยิมไปอาบน้ำ เพราะพี่ยิมเกเรไม่ไปเรียนมาหลายวันแล้ว



พี่ยิมพาผมไปนั่งที่ใต้คณะพี่ยิมก่อน เพราะยังไม่ถึงเวลาเรียนของผม
พี่ยิมกลับมาสดใส ร่าเริงและแกล้งน้องๆเหมือนเดิม

สักพักพี่เจพี่เชนพี่มี่พี่แชมป์ก็เดินมานั่งกับผม
ส่วนแฟรงค์กับแบงค์โดนเรียกไปรับน้องแต่เช้าเลยครับ
พี่ปี 3 เค้าฟิตตต 55555+ อารมณ์ดีไงอยากแกล้งน้องแต่เช้า
รวมทั้งพี่มี่ด้วย ตัวดีเลย


พี่เชน :: กลับไปคืนดีกันแล้วใช่ไหม

ผม :: ครับ อุ่นขอบคุณพวกพี่ๆมากนะครับที่พูดเตือนสติอุ่น
และขอบคุณที่ให้ที่พักพิงด้วยนะครับ

พี่แชมป์ :: 5555+ เรื่องเล็กนะอุ่น จริงๆมันอยู่ที่จิตใจของอุ่นเองด้วยแหละ
พวกพี่ให้ได้แค่คำปรึกษาและคำแนะนำ

พี่เจ :: วันหลังก่อนจะเดินออกจากห้องที่เราอยู่ด้วยกันมา
ต้องคิดให้ดีๆนะ ว่าถ้าก้าวออกไปแล้ว ทุกๆอย่างอาจจะเปลี่ยนไป
ความรักของคนเรามันเปราะบาง ถ้าคนนึงเผลอปล่อยมือที่กุมความรักไว้ไป
อีกคนก็ต้องเข้มแข็ง ไม่มีใครจะดีพร้อมไปทุกอย่างหรอกอุ่น พี่ดีใจด้วยนะที่กลับมามีความสุขอีกครั้ง

ผม :: ขอบคุณครับพี่ๆ อุ่นจะดูตัวอย่างจากพี่เชน พี่เจ พี่แชมป์ไว้ และจะไม่ใจร้อน จะไม่หนีปัญหาอีกครับ

พี่มี่ :: แต่ยังแค้นๆมันนะ มานี้มะ มาดูอะไรนี้ดีกว่า พี่จะจัดการให้เราอย่างสาสม


พอพูดเสร็จพี่มี่กับพี่เชนก็วิ่งไปที่กลุ่มรับน้อง ผมกับพี่เจพี่แชมป์เลยเดินไปดูใกล้ๆ



พี่มี่ :: อ้าวๆๆ ปี 3 ครับ

พี่ปี 3 :: ครับบบ

พี่มี่ :: ใครรู้ตัวว่าทำผิด อยากสารภาพผิด หรืออยากได้การอภัย เดินออกมาครับ


พี่มี่จะเล่นอะไรวะ??
ตอนนี้น้องๆปี 1 ถอยออกไปยืนด้านหลัง ต่างยืนมองพี่ปี 3 ที่ยืนมองหน้ากัน
พี่ปี 3 มีแค่ 19 คนเองครับ เหลือไม่มากแล้วเพราะหล่นตามกลางทางไปเยอะ
ซิ่วบ้าง รีไทร์บ้าง
พี่ยิมหันมามองผม ก่อนจะเดินไปยืนตรงกลางแถว


พี่มี่ :: ว่าไงครับ ประธานรุ่นปี 3

พี่ยิม :: ผมทำผิดครับ

พี่มี่ :: ผิดอะไรครับ

พี่ยิม :: ผมนอกใจแฟนครับ

พอพี่ยิมพูดคำนี้ออกมา น้องๆต่างพากันส่งเสียงแซวกันใหญ่

พี่มี่ :: แล้วยังไงต่อ ขอโทษเค้าหรือยัง

พี่ยิม :: ขอโทษแล้วครับ

พี่มี่ :: แล้วออกมาทำไมครับ พี่เรียกคนที่อยากสารภาพผิดออกมา ไม่ใช่คนที่ผิดแล้วได้รับการอภัยแล้ว

พี่ยิม :: ผมยังไม่ได้ขอโทษเพื่อนๆ กับน้องๆครับ

พี่ยิมก้มหัวคำนับไปทางพี่ปี 4 และหันไปทางเพื่อนๆปี 3 และน้องปี 2 ปี 1 ตามลำดับ

พี่ยิม :: ขอโทษครับ ที่ทำให้เดือดร้อน และทำให้คณะมีแต่เสียงกรี๊ดมีแต่ความวุ่นวายของผู้หญิง ขอโทษเพื่อนๆที่ทำให้ต้องมาโดนด่าเพราะเรื่องไม่เป็นเรื่อง ขอโทษพี่ปี 4 ที่ผมทำให้ผิดหวัง ขอโทษน้องปี 2 ที่พี่ทำหน้าที่ประธานรุ่นได้ไม่ดี และขอโทษน้องๆปี 1 ที่ผมเป็นตัวอย่างให้คุณได้ไม่ดี ... ผมขอโทษครับ

น้ำตาจะไหล ,,, คนที่ตะโกนอยู่กลางวงล้อมของ นักศึกษาคณะวิศวะทุกชั้นปีนั้นคือแฟนผมเองครับ
เค้าก้มหัวขอโทษทุกๆคนในสิ่งที่เค้าทำผิดไป จริงๆแล้วเค้าไม่ต้องขอโทษด้วยซ้ำ
เพราะมันเป็นเรื่องเล็กน้อยๆ แต่เค้ากลับขอโทษทุกๆคน

ดูจากหน้าพี่ปี 4 แล้วดูมีแววพอใจ ยกเว้นพี่มี่กับพี่เชน ที่ท่าทางจะแกล้งต่อ
พี่ปี 3 เพื่อนๆพี่ยิม ก็ดูสำนึกผิดด้วย เพราะร่วมด้วยช่วยกัน
ปี 2 กับปี 1 ดูชื่นชมในตัวประธานรุ่นคนนี้


พี่มี่ :: ผมจะไม่ลงโทษคุณ เพราะคุณได้รับการอภัยไปจากคนที่คุณรักแล้ว
แต่ผมจะลงโทษคุณที่คุณหนีหน้าที่ประธานรุ่นไป 2 อาทิตย์ .. ลุกนั่ง 150 ที ปฏิบัติ

โหววว 150  ... ตายพอดีพี่ยิมเอ้ยยย
ไข้ก็ยังไม่หาย ... พี่มี่อะแกล้งชัดๆ

แต่พี่ปี 3 ทุกคนกลับมายืนข้างๆพี่ยิม
แล้วกอดคอกัน ก่อนจะพูดคำว่า “ลุกนั่ง 150 ที ปฎิบัติ”
และก็ลุกนั่งไป นับจำนวนไปด้วย ...

พี่เจสะกิดผม แล้วบอกให้ผมรู้ว่า

พี่เจ :: นี้คือความรักของเพื่อน คือคำว่าพี่คำว่าน้องของพวกเราชาววิศวะ
และนี้คือคำขอโทษจากเพื่อนๆยิม ที่จะบอกให้อุ่นรู้ว่าเค้าขอโทษ
และรู้สึกผิดที่เค้าทำไป  อภัยให้พี่ยิม ให้เพื่อนๆพี่ยิมนะอุ่น

ผม :: ครับพี่เจ ผมอภัยให้นานแล้วครับ


ผมหันไปมองพี่ยิมกับเพื่อนๆที่ลุกนั่งแบบนั้น
จาก 50 ไปเรื่อยๆจนตอนนี้ 100 ละครับ
ทุกคนยังยิ้มให้กันเหมือนเดิม


จะว่าไปการรับน้อง การมีรุ่นพี่ มีเพื่อน ... ก็มีความสุขดีนะครับ =)




ผมมัวแต่มองพี่ยิมกับเพื่อนๆ
จนไม่ทันได้สังเกตว่า
มีคนยืนมองผมอยู่ ... ในมือเค้าถือหนังสือเรื่อง Beautiful Creature
ก่อนที่จะวางไว้ที่โต๊ะประจำของผม แล้วแปะโพทอิทคำว่า

“ยินดีด้วยครับ”
From คุณหนังสือ



-----------------------------------------------------
พาร์ทยิมอุ่นจบละนะคะ =)
แอบขัดใจหลายๆคน 555+
ความรักที่ได้รับฟังเข้ามาเป็นแบบนี้จริงๆคะ

บางคนเลือกจะยืนอยู่เพราะยังรักจริงๆ
ยังไงเจก็ขอขอบคุณทุกๆคนมากนะคะ
สำหรับคอมเมนต์ดีๆที่เป็นข้อแนะนำ เป็นกำลังใจ
และเราติดตามกันมาจนใกล้จะจบแล้วน๊า


อยู่ติดตามกันจนจบเรื่องนะคะ =)
มีคำผิดยังไง ขออภัยด้วยค่าาา

[nunda]

รู้แล้วว่าขาดเขาแล้วเป็นยังไง ทีหลังก็อย่าทำอีก!!!
บทเรียนครั้งยิ่งใหญ่เลยนะ เพราะเชื่อว่าจะไม่มีโอกาสครั้งที่2อีกแน่นอน

[iceman555]

ดีกันแล้ววววววว 

[Freja]

ก็โอเคนะที่จบแบบนี้
ก็คือระหว่างอุ่นกับยิมยังมีความรักให้กันอยู่มากๆ
ขาดฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดไปก็ไม่สมบูรณ์
หวังว่ายิมจะรักษาโอกาสที่อุ่นให้ใหม่ครั้งนี้เท่าชีวิต
อดคิดไม่ได้ว่าที่ได้กลับมาคืนดีกันก็เพราะอุ่นยังรักยิมมากๆ
แนนกลายเป็นชะนีร่านที่หาได้ดาษดื่น
เพื่อนๆของยิมรู้จักละอาย
เราไม่อยากให้กลับมาหากันอย่างน้อยให้ห่างกันสักพักใหญ่ๆ แต่ก็โอเคที่จบแบบนี้
เก็บแรงเก็บทหารไว้รับมือกับคุณธีระดีกว่า

[BlueCherries]

 

กรรม เพิ่งจะมาอ่าน ขอโทษนะค้าคุณมูเจ เราพลาดเรื่องนี้ไปได้ยังไง 

จะจบแล้วด้วย T T

ไม่น่ามาช้าเลย ซิกๆ 

[jimmyjimmy]

ดีกันแล้ว พี่ยิมน้องอุ่น 

[maytarapat]

ดีกันซะแล้ว
แอบขัดใจเล็กๆ 555555
แต่ถ้าอุ่นแฮปปี้ ก็โอเค

[❣☾月亮☽❣]

   บทเรียนราคาแพงนะจ๊ะเด็กๆ

อันนี้ให้นังแนน       ที่ผ่านมาทั้งหมดคือความสนุกของแกเหรอ ดีออก

[moujay]

Ch 60 อลหม่านบ้านทีชเชอร์ || Frank ‘ Mode



หลังจากเกิดเรื่องคุณธีระพ่อของโชกุนบุกเข้ามาในคอนโด
ผมกับพี่เจและเจ้าหนูทีชเชอร์เลยย้ายมาอยู่ที่บ้านพี่เจกันแถว ม.เกษตร
ม๊ากับป๊าผมแวะมาแทบทุกวันครับ
ถ้าม๊าไม่ติดงานที่โรงงานก็จะมานั่งเล่นกับทีชเชอร์ที่บ้านจนค่ำๆรอให้ป๊ามารับกลับบ้าน
หนูน้อยทีชเชอร์ยังคงร่าเริง เลี้ยงง่ายเหมือนเดิม


ส่วนเรื่องทางคดีความ ตอนนี้ตำรวจทำได้แค่ผลัดเปลี่ยนเวรยามมาคอยดูแลที่หน้าบ้านให้เท่านั้นครับ
อำนาจของเงินทำได้ทุกอย่างจริงๆ แล้วอีกอย่างเราไม่มีหลักฐานมากพอที่จะบอกได้ว่า
คุณธีระทำผิดกฎหมาย ขนาดคดีของโชกุนยังไม่คืบหน้าเลยครับ
จนโชกุนมันรับกรรมของมันเองไปก่อนแล้ว


เห้ออ .. ผมก็ได้แต่หวังว่ามันจะผ่านพ้นไปในทางที่ดี




วันนี้ผมมารับน้องคณะ พร้อมพี่เจ
555+ วันเฉลยพี่รหัสกับสายรหัส
แล้วก็มีงานเลี้ยงต่อ
ผมเดินมาใต้คณะก็เจอกับพี่เชน แบงค์ พี่ยิม อุ่น พี่มี่ พี่แชมป์

ผม :: อุ่น มึงไม่มีรับน้องหรอวะวันนี้

อุ่น :: ไม่อะของกูบอกตั้งแต่วันแรกแล้วว่าพี่เทคคือใคร พากันไปกินสายรหัสมาแล้ว

ผม :: งั้นวันนี้มึงก็ว่างอะดิ

อุ่น :: ว่าง และกูก็นัดกับหมอเปอร์ และน้ำน่านไว้แล้วจะไปหาทีชเชอร์กัน

ผม :: 55555555 กูกำลังจะบอกเลยว่าไปอยู่กับลูกกูหน่อย

อุ่น :: มึงไม่บอกกูก็ไป คิดถึงจะตาย นี้กูไม่ได้เห็นหลานมาแค่ 2 วันเองนะ

พี่ยิม :: อาการหนัก บ่นคิดถึงทั้งวัน จะนอนแล้วยังหยิบมือถือมาดูรูปทีชเชอร์

พี่ยิมพูดไปก็เอามือขยี้ๆผมอุ่นเล่น
กลับมาดีกันรอบนี้ก็หวังว่าไอ่พี่ยิมมันจะปรับเปลี่ยนตัวเองได้จริงๆซะทีเถอะนะ

อุ่น :: พูดแล้วคิดถึง โทรตามหมอเปอร์ดีกว่า
อุ่นพูดจบก็กดโทรหาหมอเปอร์เลยครับ
ไม่ต้องโทรหาคุณน้ำน่านหรอกครับ วันเสาร์อาทิตย์แบบนี้
เค้าไปตามรอรับน้องสาวผมที่เรียนพิเศษโน้นละครับ 55555555+


พี่มี่ :: เจ แฟรงค์ กูว่ามีคนอยากคุยกับมึงนะ เห็นยืนมองนานละ

ผมกับพี่เจหันไปมองตามทางที่พี่มี่ชี้ ก็เห็นปั้นสิบยืนมองอยู่
จะว่าไปตั้งแต่เกิดเรื่องผมก็ไม่ได้คุยกับปั้นสิบเลย
มาเรียนมันก็ไปนั่งกับเพื่อนกลุ่มอื่น
แล้วผมก็ย้ายออกมาจากคอนโดแล้วด้วย เลยไม่ได้เจอมัน
ปั้นสิบมันคงเห็นว่าพวกผมมองมันอยู่ มันเลยเดินเข้ามาผมที่โต๊ะ


ปั้นสิบ :: เอ่ออ คือ พี่เจ แฟรงค์ .. ปั้น ขะ ขอโทษครับ
มันพูดด้วยเสียงสั่นๆ ก่อนจะยกมือไหว้ขอโทษ
พวกผมทุกคนได้แต่เงียบละครับ
จริงๆผมก็โกรธปั้นสิบนะที่มันมาทำแบบนั้นกับลูกผม
แต่พอคิดเอาจริงๆ ปั้นสิบมันก็น่าสงสารที่มันโดนลุงธีระของมันหลอก
ซึ่งหลอกว่าอะไรบ้าง ผมก็ไม่อยากจะคาดเดาครับ


พี่เจ :: อืมม ถ้าปั้นไม่ได้ตั้งใจ พี่กับแฟรงค์ก็ไม่โกรธหรอก

ปั้นสิบ :: ปั้นไม่ได้ตั้งใจจริงๆ สิ่งที่ปั้นทำไปเพราะปั้นรักทีชเชอร์
ทีชเชอร์เป็นหลานปั้น ปั้นไม่มีวันทำร้ายทีชเชอร์แน่นอนครับ


ดูจากหน้ามันแล้ว ผมว่ามันพูดจริงๆครับ ว่ามันจะไม่ทำร้ายทีชเชอร์

พี่มี่ :: แล้วมึงมาเข้าคณะวิศวะก็เพราะอยากมาตามไอ่เจกับไอ่แฟรงค์งั้นหรอ

ปั้นสิบ :: ป่าวครับ ผมตั้งใจจะเรียนคณะนี้ และมหาวิทยาลัยนี้แต่แรกแล้วครับ

พี่มี่ :: บังเอิญดีเนอะ

พี่แชมป์ :: โลกเราก็แบบนี้แหละวะมี่ ทุกอย่างมันบังเอิญจนเหมือนจงใจ

ปั้นสิบ :: จริงๆนะครับพี่ ผมตั้งใจจะเข้าที่นี้อยู่แล้ว
ไม่ได้เป็นเด็กเส้นหรือใช้เงินยัดเข้ามาเรียน

ปั้นสิบมันทำหน้าจะร้องไห้ ... คือมึงอ่อนไหวง่ายมากเลยนะปั้นสิบ
แค่นี้ก็จะร้องไห้อีกแล้ว - -‘
นี้กูไม่แปลกใจเลยว่าทำไมนักเรียนนายร้อยหน้าหล่อนั้นถึงต้องมาตามติดห่วงมึงขนาดนี้


พี่เชน :: มันสอบเข้าได้อันดับ 1 ของคณะเรา มันไม่ได้เส้นสายมาหรอก

แบงค์ :: พี่เชนรู้ได้ไง

อะห๊ะ,,, เรื่องครอบครัวมาละไง 5555

พี่เชน :: ก็พี่เข้าไปเอาเอกสารเรื่องฝึกงาน
แล้วอาจารย์เค้าถามว่าเด็กปี 1 คนนี้เป็นไงบ้าง
เก่งนะสอบเข้าได้คะแนนอันดับ 1 ของคณะเลย ก็เลยรู้ไง

แบงค์ :: แล้ววันที่รู้ทำไมไม่เล่า

พี่เชน :: เอ๊า.. ถ้าอยู่ๆมาเล่า แบงค์ก็หาว่าพี่สนใจปั้นสิบอีก ก็นี้ไงเลยมาเล่าตอนนี้ไง

พี่มี่ :: แบงค์ มึงก็หึงไม่เข้าเรื่องนะ นี้กำลังซีเรียสๆ

แบงค์ :: 5555555555555 ไม่ได้หึง แค่อยากให้เล่าเฉยๆ อ่ะพูดต่อๆ

พี่เจ :: เอาเป็นว่าพี่ไม่อยากรู้ที่ไปที่มาของสาเหตุที่ปั้นเข้ามาในชีวิตพวกพี่
แต่พี่อยากรู้ว่าตอนนี้คุณธีระจะทำอะไรต่อไป
นี้มันผ่านมาเกือบเดือนแล้วยังเงียบๆแบบนี้ พี่ว่ามันไม่น่าไว้ใจ

พี่มี่ :: เรียกซะเพราะเลย คุณธีระ กูละเกลียดมึงชิบบบบหายยยไอ่คุณเจ

พี่แชมป์ :: พอๆมี่ เล่นเป็นเวลา


ดูจากสายตาพี่เจที่มองพี่มี่แล้วผมว่าไม่แซวตอนนี้จะดีกว่าครับ 55555555+


ปั้นสิบ :: ลุงธีระไปเมืองนอกครับ ไม่ได้อยู่เมืองไทย
ตั้งแต่มีเรื่องที่คอนโดวันนั้นลุงก็ไปเมืองนอกเลย

พี่เจ :: ไปทำไม ปั้นรู้ไหม

ปั้นสิบ :: รู้ครับ

ผม :: ไปทำไม บอกดิปั้น

ปั้นสิบ :: ไปหาโชกุน

พี่เชน :: โชกุนไปอยู่เมืองนอกงั้นหรอ


ปั้นสิบพยักหน้า


แบงค์ :: ยะ อย่าบอกนะว่า ....

ปั้นสิบ :: โชกุนฟื้นแล้ว ตอนนี้กำลังรักษากระตุ้นเรื่องกล้ามเนื้อแขนกล้ามเนื้อขา
แต่ยังพูดไม่ได้ แต่รับรู้ต่างๆได้ดีแล้วครับ

ผม :: ชิบบบหายละไง

พี่แชมป์ :: ว่าแล้ว ถึงมาตามเอาหลานคืน เพราะแบบนี้สินะ

ปั้นสิบ :: แต่ผมไม่รู้จริงๆว่าโชกุนเคยทำอะไรให้ใครเดือดร้อนหรือเจ็บช้ำมาบ้าง
โชกุนเป็นเด็กน่าสงสารนะครับ อย่าโกรธโชกุนเลยครับ

พี่เชน :: น่าสงสารมากเลยสินะ มึงรู้ไหมปั้นว่าโชกุนทำอะไรกับพวกกูบ้าง

ปั้นสิบ :: มะไม่ไม่รู้ครับ

พี่เชน :: โชกุนเอายาปลุกเซ็กส์ให้แบงค์กิน แล้วปล้ำแบงค์
กัดตามตัวแบงค์จนเป็นแผลทั้งตัวจนเข้าโรงพยาบาล

พี่มี่ :: มันยังหลอกลักพาตัวแบงค์ไป จะฉีดยาเสพติดเข้าเส้นให้แบงค์
แต่มีเรื่องวุ่นวายเกิดขึ้นมาก่อน โชกุนฆ่าพี่โฟรค์แฟนของเบลล์ตาย

พี่แชมป์ :: โชกุนค้ายาบ้า

พี่เจ :: และโชกุนข่มขืนเบลล์ พอเบลล์ท้องบอกให้เบลล์ไปเอาเด็กออก
เบลล์ไม่ไปเอาออกซะที โชกุนก็ทุบตีทำร้ายเบลล์จนเบลล์เกือบแท้งลูก

ผม :: แต่โชคดีที่พี่เบลล์กับลูกปลอดภัย เลยมีทีชเชอร์ที่พวกกูรักอยู่แบบทุกวันนี้ไง


ปั้นสิบมันได้แต่ยืนนิ่งกับสิ่งที่มันรับรู้ น้ำตามันไหลออกมา แต่มันไม่ได้ร้องไห้ฟูมฟาย
ผมคิดว่ามันน่าจะรับรู้มาบ้างแล้ว ถึงจะไม่จริงทั้งหมดที่มันรู้ก็ตาม


พี่เชน :: ปั้น นี้มึงอึ้งหรือมึงเป็นอะไร เงียบทำไมวะ

ปั้นสิบ :: โชกุนไม่มีแม่ เพราะลุงธีระทุบตีจนแม่ของโชกุนหนีไป
โชกุนเป็นโรคลิ้นหัวใจรั่ว แล้วต้องผ่าตัดตั้งแต่เด็ก พอผ่าตัดผ่านไปได้
โชกุนก็ไม่แข็งแรงมาตลอด โชกุนไม่มีเพื่อนที่ไหน
เพราะทุกคนเข้ามาเพราะแค่หวังจะได้เงินจากโชกุน โชกุนน่าสงสารมากนะครับ
อย่าโกรธโชกุนเลย ให้อภัยโชกุนเถอะครับ

พี่เชน :: จะให้อภัยยังไงวะ ในเมื่อสิ่งที่มันทำคือสิ่งที่มันเลือกเองทั้งนั้น
ถ้ามันต้องการเพื่อนหรือคนรักจริงๆทำไมมันไม่แสดงความจริงใจออกมา ทำไมมันต้องทำร้ายๆแบบนี้


ปั้นสิบไม่พูดอะไร แต่หยิบเอาสมุดเล่มหนึ่งออกมาจากกระเป๋า

ปั้นสิบ :: นี้เป็นสมุดบันทึกของโชกุน ที่ปั้นเจอใต้ที่นอนที่บ้าน
พวกพี่ๆลองอ่านดูนะ ปั้นไม่คิดจะแก้ตัวแทนโชกุน
แต่ปั้นอยากให้ทุกคนให้โอกาสโชกุนเท่านั้นเอง


พูดจบปั้นสิบก็วางสมุดลงบนโต๊ะ
ก่อนจะขอตัวเดินออกไปหาเพื่อนนักเรียนนายร้อยที่ยืนรออยู่
คือ ... เพื่อนแน่ใช่ไหมปั้น แล้วมึงโผไปกอดกันคือไรวะ????



พี่มี่ :: กูว่ามึงไปรวมแถวดีไหมวะแฟรงค์ แบงค์ด้วย นั้นเค้าเรียกแถวแล้วนะ

ผม :: จริงด้วย ไปเถอะแบงค์กูไม่อยากโดนซ่อม

พี่มี่ :: 555555555+


พี่มี่หัวเราะแล้วก็เดินไปที่แถวก่อนจะดึงไมค์มาพูดเอง

พี่มี่ :: ผมจะนับ 1-5 นะครับ ใครยังไม่มารวมแถวโดนทำโทษครับ

เอาละไง .. ผมกับแบงค์รีบวิ่งเต็มที่เลยครับ

พี่มี่ :: 1 2 3 4 5 ครบครับ เอ้าๆ น้อง 2 คนนั้นหยุดๆครับ

จะใครอีกละครับ ผมกับแบงค์โดนทำโทษสิครับ
T_____T ไอ่พี่มี่บ้า!


วันนั้นผมกับแบงค์โดนพี่มี่ พี่เชนรับน้องซะปวดขาเลยครับ
ทำโทษให้เดินลุยคลองไปกลับเกือบ 10 รอบ
ขึ้นมาบนฝั่งโดนลุกนั่งอีกเกือบ 200 ครั้ง
เออออ... แล้วพี่เจก็ทำได้แต่นั่งขำ
คืออะไรครับคุณ ... เดี๋ยวๆคืนนี้เจอแน่ๆ
อยู่ที่นี้ผมเป็นรุ่นน้องครับ แต่อยู่บ้านผมเป็นแฟนนะ
555555+ ยังไงนะหรอ ก็ไม่ยังไงอะครับ
เชื่อฟังพี่เจเหมือนเดิม - -‘




จนเกือบๆ หกโมงเย็นครับแยกย้ายกันไป
แล้วนัดกันที่ร้านพี่โน้ตเหมือนเดิมตอน 2 ทุ่ม


ผม :: พี่เจดูพี่มี่ดิ แกล้งผมอะ ปวดขาไปหมดเลย

แบงค์ :: พี่เชนอีก แทนทีจะห้ามนี้สั่งให้เดินลุยคลองอีกนะ อะไรวะแฟนกันปะเนี้ย

พี่เชน :: ก็อยู่ในมหาวิทยาลัย ก็รุ่นพี่รุ่นน้องไง เดี๋ยวคนอื่นจะว่าให้ได้ มาๆเดี๋ยวนวดให้

แบงค์ :: ไม่ต้องเลย ไปไกลๆ

พี่เชน :: 55555555555+ แต่ดูแฟนพี่จะซวยหนักนะครับ
ได้พี่มี่เป็นสายรหัสซะด้วย ไปทะเลนี้กูคิดไม่ออกเลยแฟนกูจะเหลืออะไรบ้าง

แบงค์ :: พี่เชนอย่าพูดดิ นี้ไม่อยากไปเลยนะเอาจริงๆ

ผม :: แต่พี่เจนี้ดิ … ได้ปั้นสิบเป็นสายรหัส คนอะไรดวงจะสมพงษ์กันขนาดนั้น

พี่มี่ :: เออนั้นดิ พูดแบบนี้เจไปคบปั้นสิบเลยดีกว่า

ผม :: เดี๋ยวๆพี่มี่ พูดงี้ได้ไง พี่เจแฟนผมนะครับ


ไม่พูดเฉยๆครับ ผมเอนตัวไปพิงพี่เจที่นั่งข้างๆไว้


พี่เจ :: เบาๆแฟรงค์เบาๆ นี้อ้วนขึ้นใช่ไหม หนักมากเลยอะ

ผม :: หื้มม พี่เจ ทีเมื่อคืนไม่เห็นบอกว่าหนักเลย

พี่เชน :: เดี๋ยวๆ เมื่อคืนทำไรกันวะ มีหนักไม่หนักด้วย

พี่เจ :: เดี๋ยวเหอะๆ นิสัยนะ


พูดจบพี่เจก็ดีดหน้าผากผม 1 ที .. เจ็บนะเนี้ยย 5555555555+
สักพักปั้นสิบก็เดินเข้ามา


ปั้นสิบ :: พี่เจครับ คืนนี้ปั้นไม่ได้ไปงานสายรหัสนะครับ

พี่เจ :: ทำไมละ งานสายรหัสมันสำคัญนะ

ปั้นสิบ :: คืนนี้โชกุนจะกลับเมืองไทย ปั้นต้องไปติดต่อโรงพยาบาลให้โชกุน

พี่มี่ :: ไปบอกพี่ยิมด้วย พี่ยิมสายรหัสเราเหมือนกัน

พี่เจ :: ปั้น .. มีข่าวอะไรบอกพี่ด้วยนะ

ผม :: อืมม ปั้นเป็นเพื่อนเราใช่ไหม?? ถ้าคิดว่าเราเป็นเพื่อนช่วยเรา ช่วยทีชเชอร์ด้วยนะ

ปั้นสิบ :: เราจะบอกแฟรงค์ว่าลุงธีระจะทำอะไร แล้วโชกุนเป็นยังไงบ้าง
แต่เราไม่ได้ทำเพื่อคำว่าเพื่อนหรอกนะ เราทำเพื่อหลาน .. ขอตัวก่อนนะครับ


พูดจบปั้นสิบก็เดินออกไปกับเพื่อนนักเรียนนายร้อย
แต่เห็นมีดาราหน้าใสๆมาด้วยอีกคน คนนี้กำลังดังเลยครับ
คือปั้นสิบ ... ทำไมเพื่อนๆรอบตัวแกหน้าตาดีจัง -^-



แบงค์ :: ไม่ได้ทำเพื่อคำว่าเพื่อน นี้มันไม่เห็นเราเป็นเพื่อนหรอวะแฟรงค์

พี่แชมป์ :: เอาจริงๆนะ เพื่อนปั้นหน้าตาดีวะ ทั้งนายร้อยทั้งดารา
สมควรแล้วละที่มันไม่มองแกว่าเพื่อน เพราะหน้าตาไม่เข้ามาตรฐานมันไง


เจ็บครับบ ,,, พี่แชมป์พูดมาทีผมนี้อยากไปเกาหลีเลยครับ


แบงค์ :: พี่เชนๆ ปิดเทอมนี้เค้าจะไปยกหน้าใหม่นะ จะหล่อแบบอปป้าซารางเฮเลย

พี่เชน :: เลิกบ้าซะทีครับแฟน ไปกินข้าวกันเถอะปะ


55555555555+ พี่เชนนี้ตัดบทใส่แบงค์ได้อย่างสบายๆครับ
พวกผมมากินข้าวหลังมหาวิทยาลัย ก่อนจะไปต่อที่ร้านพี่โน้ต
พี่ยิมมาอยู่ที่ร้านก่อนแล้ว เพราะเป็นประธานรุ่น


พี่ยิม :: นั่งโต๊ะไหนดีพี่ วันนี้คณะเราปิดร้านอยู่แล้ว นั่งได้ทุกโต๊ะ

พี่มี่ :: เมียไม่มา อย่าเจ้าชู้นะครับน้องยิม พี่มี่ขอเตือน

พี่ยิม :: ทราบครับ โทรรายงานตัวทุกครึ่งชั่วโมง ไม่แลมองใครเลยครับ

พี่มี่ :: ดีมากๆ พวกมึงด้วยรักกันมันก็ดีอะ แต่อย่าเสือกยุยงให้ทำในทางที่ผิดรู้ไหม

เพื่อนๆพี่ยิม :: คร๊าบบบบ



55555+ พี่มี่นี้เป็นพี่ว๊ากกได้ตลอดทั้งวันจริงๆ
พวกผมนั่งกินนั่งชิลๆกันจนเกือบ 5 ทุ่มก็ขอตัวกลับก่อนครับ
พี่ยิมก็กลับมาพร้อมกัน เพราะจะไปรับอุ่นที่บ้านพี่เจด้วย
พี่เชนพาแบงค์กลับห้องก่อน เพราะแบงค์คงจะไม่ไหวแล้วโดนพี่มี่พี่เชนแกล้งซ่อมทั้งวัน
พี่มี่พี่แชมป์ไปต่อกับพวกน้องๆในคณะ




พอผมมาถึงบ้านก็เจออุ่น แม่พี่เจ น้องเฟรินส์ ป้านวล
ส่วนหมอเปอร์กลับละครับ พรุ่งนี้มีสอบย่อย วันนี้เลยกลับไปอ่านหนังสือก่อน
น้องเฟรินส์มานอนที่บ้านพี่เจบ่อยขึ้นครับ เพราะติดหลานสาวมากๆ


น้องเฟรินส์ :: กลับมาละหรอตัว นี้ๆวันนี้เค้านอนกับทีชเชอร์นะ

ผม :: เค้ารู้แล้ว แล้วตัวบอกม๊ากับป๊ายัง

น้องเฟรินส์ :: ป๊าม๊าเพิ่งกลับไปได้สักพักนี้เอง

ผม :: ครับๆ งั้นเค้าไปอาบน้ำก่อน ตัวเฝ้าทีชเชอร์ไปก่อนนะเดี๋ยวเค้ามาอุ้มทีชเชอร์ขึ้นห้อง


น้องเฟรินส์พยักหน้าให้ผม ผมเลยขึ้นมาอาบน้ำก่อน
พี่เจไปนั่งคุยกับแม่กับป้านวลในครัว
สงสัยคุยเรื่องที่ป้านวลกับแม่จะกลับไปบ้านสวน
ผมเลยไม่ได้เข้าไปคุยด้วย


พออาบน้ำเสร็จก็รีบลงมาจะมาอุ้มทีชเชอร์ขึ้นนอน แต่สาวน้อยตื่นนอนตาแป๊วแล้ว
เลยนั่งเล่นกันที่ห้องข้างล่างก่อน
พี่เจขึ้นไปอาบน้ำก่อนจะลงมานั่งเล่นด้วยกัน
ส่วนแม่พี่เจกับป้านวลขึ้นนอนแล้วครับ


พอพี่เจลงมานั่งอุ้มทีชเชอร์ ผมเลยมานั่งข้างๆพี่เจด้วย

พี่เจ :: แฟรงค์ๆ สมุดบันทึกของโชกุนอยู่ในกระเป๋าหยิบมาดูหน่อยสิ
พี่ลืมไปแล้วนะเนี้ย เพิ่งนึกขึ้นได้ตอนอุ้มทีชเชอร์

ผม :: อืมม โอเคเดี๋ยวไปหยิบก่อน

น้องเฟรินส์ :: พี่เจคะ คุณแม่บอกว่าพี่เบลล์โทรมาคะ
บอกให้พี่เจโทรกลับด้วย พี่เบลล์โทรหาพี่เจไม่ติด

พี่เจ :: สงสัยตอนพี่รับน้อง พี่ปิดเครื่อง ขอบใจมากจ๊ะเฟรินส์

น้องเฟรินส์ส่งยิ้มให้พี่เจ ก่อนจะก้มลงไปเล่นมือถือต่อ
พี่เจหยิบมือถือมาพิมพ์ไลน์กับพี่เบลล์
ส่วนผมหยิบสมุดบันทึกของโชกุนมาได้ก็มานั่งเล่นกับทีชเชอร์ที่อยู่บนตักพี่เจ
เจ้าหนูทีชเชอร์โน้มตัวมาให้ผมอุ้ม
ผมเลยอุ้มทีชเชอร์ไว้แล้วก็เปิดสมุดของโชกุนอ่าน


บันทึกของโชกุน ไม่มีวันที่ หรือเดือนอะไร
มีแต่ถ้อยคำที่เขียนด้วยปากกา ที่ผมเองก็ไม่รู้ว่ามันคือลายมือโชกุนจริงๆไหม
แต่คิดว่าไม่ใช่ลายมือปั้นสิบ เพราะเคยเห็นลายมือปั้นสิบตอนทำงานส่งแล้ว


“จะไปจากกันจริงๆงั้นหรอ
นี้คงเป็นอีกคนใช่ไหมที่ทิ้งผมไป”

“ทำไมทิ้งผมไปละครับ ผมไม่มีค่าพอหรอ
ผมมีเงิน ผมมีทุกสิ่งให้พี่นะ ทำไมพี่บอกลาผมง่ายๆแบบนี้”

“เคยเหงา ทั้งๆที่มีคนมากมายไหม?”

“ทำไมแม่ไม่พาผมไปด้วยละครับ
แม่ไม่รักผมหรอ?”

“ขอโทษ โชขอโทษพี่โฟร์ค โชไม่ได้ตั้งใจ
โช โชขอโทษครับ”

“กลับมาหาโชเถอะ โชขอโทษ
พี่แบงค์กลับมายืนข้างๆโชได้ไหม”



ผมอ่านผ่านๆมาเรื่อยๆ
ตอนนี้ผมรู้สึกหลายๆอย่างนะ
แต่ที่ผมรู้สึกจริงๆ คงเป็นคำว่า “สงสาร”


ภายนอกโชกุนเป็นเด็กก้าวร้าวมากๆครับ
อยากได้อะไรต้องได้ แต่พอได้อ่านบันทึกพวกนี้แล้ว
ผมรู้สึกสงสารเค้าจริงๆ


ผมหันมามองหน้าพี่เจ ก็เห็นว่าพี่เจก็อ่านบันทึกเหล่านี้ไปกับผม

พี่เจ :: ถ่ายรูปส่งไปถามแบงค์ว่าใช่ลายมือโชกุนไหม

พี่เจพูดเสร็จก็อุ้มเอาเจ้าหนูทีชเชอร์ที่หลับซบบนบ่าผมไป
น้องเฟรินส์เก็บของเล่นต่างๆใส่กล่อง แล้วมาอุ้มทีชเชอร์จากมือพี่เจต่อไปอีก

น้องเฟรินส์ :: พี่ๆคุยกันเถอะคะ เฟรินส์เอาหลานขึ้นนอนเอง ฝันดีนะคะ

พูดจบน้องเฟรินส์ก็เอาทีชเชอร์ขึ้นนอน
ผมส่งไลน์ไปให้แบงค์แล้ว สักพักแบงค์ก็โทรกลับมา


แบงค์ :: ลายมือโชกุน กูจำได้เพราะกูเคยสอนการบ้านมัน

ผม :: อืมม กูกำลังอ่านบันทึกมันอยู่

แบงค์ :: จริงๆมันเป็นเด็กดีนะ มันน่าสงสารจริงๆ
ตอนที่คบกับกูอะมันเล่าให้ฟังเรื่องพ่อมันที่ไม่เคยสนใจมันเลย ทิ้งมันไว้กับพี่เลี้ยงตลอด

ผม :: แล้วมันมาติดยามาขายยาได้ไงวะ

แบงค์ :: กูก็ไม่รู้วะ แล้วมีเขียนถึงกูไหม .......... โอ้ยย พี่เชนจะตีทำไม

ผม :: มี แต่มึงไม่ต้องสนใจหรอก ไปสนใจพี่เชนเถอะ

แบงค์ :: เออ แม่ง .. อยู่ๆตีหัวกูโคตรเจ็บเลย แล้วพรุ่งนี้กูเข้าไปหาที่บ้านนะ

ผม :: เออๆฝันดี



ผมกดวางสายก่อนจะหันมาบอกพี่เจว่าเป็นลายมือโชกุนจริงๆ
พี่เจหยิบสมุดบันทึกไปอ่านต่อ
ผมเลยขยับไปนั่งชิดๆพี่เจ ก่อนจะใช้มืออีกข้างโอบกอดพี่เจไว้


“ผมกำลังจะเป็นพ่อคน
ผมเป็นได้หรอ?”

“วันนี้ผมกำลังฆ่าลูกผมเอง”

“อยากย้อนเวลา อยากกลับไปแก้ไขทุกๆอย่าง”



ส่วนบันทึกหน้าสุดท้ายที่ผมและพี่เจอ่านจบแล้วหันมามองหน้ากัน
คือ .....


“ให้โอกาสผมเป็นพ่อที่ดีได้ไหม?”


พี่เจปิดสมุดบันทึกเล่มนั้นลง ก่อนจะหันมามองหน้าผม

พี่เจ :: คิดว่าไง

ผม :: อืมมมมมม ไม่รู้อะครับ

พี่เจ :: พี่กลัวการที่จะไม่มีทีชเชอร์ กลัวที่จะไม่มีแฟรงค์แบบทุกวันนี้จัง


พูดจบก็เอนตัวมาซบผม ,,
ผมทำได้แค่กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นๆ เพื่อจะบอกให้พี่เจรู้ว่ายังมีผมตรงนี้เสมอ


ผม :: แฟรงค์อยู่กับพี่เจเสมอครับ ส่วนทีชเชอร์ก็จะอยู่กับเรา พี่เจไม่ต้องห่วงหรอก

พี่เจ :: ถ้าโชกุนหายดีแล้วจริงๆ เราจะพรากพ่อพรากลูกเค้าได้หรอแฟรงค์

ผม :: แต่พี่เจเป็นพ่อที่ถูกต้องตามกฎหมายนะครับ

พี่เจ :: แต่สายเลือดมันก็คงสำคัญกว่ากฎหมายนะ

ผม :: พี่เจ...

พี่เจ :: เอาไว้วันนั้นมาถึง เราค่อยมาคิดกัน แต่พี่จะไม่ปล่อยทีชเชอร์ไปให้ต้องลำบากแน่นอน

ผม :: ครับ แฟรงค์ก็เหมือนกัน ไปนอนกันเหอะวันนี้เหนื่อยมากๆแล้วอะ

พี่เจ :: อืมม .. แฟรงค์ๆ เมื่อกี้เบลล์บอกว่าอาทิตย์หน้าจะมานะ
เพราะใกล้ๆผ่าตัดเบลล์อาจจะมาไม่ได้ จะมาหาทีชเชอร์ได้อีกทีคือหลังผ่าตัดเลย

ผม :: โอเคครับ ป่ะๆไปนอนกันนะ


พูดจบผมก็พาพี่เจขึ้นมานอนบนห้อง
คืนนั้นผมกอดพี่เจไว้ทั้งคืนครับ กอดจนรู้สึกเมื่อยแขน
5555555+ ก็พี่เจนอนทับแขนผมไง นอนท่าเดียวทั้งคืน
พอคบกันไปนานๆ พอโตมากขึ้น
เรื่อง SEX นี้แทบจะไม่มีในหัวผมเท่าไหร่เลยครับ
มันรู้สึกแค่ว่าได้นอนกอดกัน ได้อยู่ข้างๆกันผมก็มีความสุขแล้ว
แต่ก็มีทำการบ้านบ้างอะไรบ้างครับ 555555+
(จะพูดให้ดูดีทำไมครับคุณแฟรงค์ - - ‘ )




หลังจากวันที่ได้อ่านบันทึกของโชกุน
ผมก็ไปเรียนปกติ พี่เจก็ไปฝึกงานที่บริษัทพ่อครับ
ปั้นสิบก็กลับเข้ามาอยู่กลุ่มเดียวกับผมกับแบงค์
อาจจะพูดน้อยกว่าเดิม แต่ก็ยังพูดบ้าง

ปั้นสิบบอกแค่ว่า โชกุนกลับมารักษาตัวในเมืองไทยแล้ว
ร่างกายโอเคกว่าเดิมเยอะ แต่ต้องทำกายภาพ
เพราะนอนอยู่บนเตียงเฉยๆมาเกือบปี
ทำให้แขนขาไม่มีแรง ส่วนคุณธีระ ทางป๊าม๊าของปั้นสิบพยายามพูดให้คุณธีระเลิกยุ่งกับทางครอบครัวผมแล้ว
แต่ปั้นสิบบอกว่า ลุงธีระไม่ตอบอะไร ปั้นสิบบอกให้สบายใจไว้ก่อน
เพราะลุงธีระรักโชกุนมาก เค้าคงไม่ทำให้โชกุนเสียใจไปกว่านี้แน่
ผมก็พยายามจะเชื่อนะครับ ว่าเค้าจะไม่ทำอะไร ... จะพยายาม




จนวันที่พี่เบลล์มาเมืองไทย
พี่เบลล์กอดทีชเชอร์ จนทีชเชอร์ร้องไห้
ก็เข้าใจครับว่ารักว่าคิดถึง แต่กอดจนลูกร้องไห้นี้เกินไปนะพี่เบลล์ 555

พี่เจ :: กอดเบาๆสิเบลล์ ลูกร้องไห้แล้วเดี๋ยวก็หอบอีก

พี่เจดึงทีชเชอร์มากอดๆปลอบให้หยุดร้อง


พี่เบลล์ :: โอ้ยย ก็มันคิดถึงนิเจ ดูสิทำไมน่าฟัดแบบนี้
ปกติเห็นแต่ผ่านทางสไกป์ กับรูป แล้วเบลล์ไม่ได้เจอลูกหลายเดือนแล้วนะ
ก็คิดถึงสิ ไหนๆคะทีชเชอร์ นี้มะม๊าไงคะ มาๆหาม๊าน่ะ

พี่เบลล์พยายามหลอกล่อทีชเชอร์ด้วยลูกบอลสีแดง แต่ทีชเชอร์เกาะไหล่พี่เจแน่น
5555555555+ ทีชเชอร์เริ่มโตแล้วครับไม่คุ้นหน้าใครก็ไม่ให้อุ้ม


ผม :: เดี๋ยวอีกสักพักก็ชินหน้าแล้วละพี่เบลล์ เดี๋ยวค่อยอุ้มก็ได้ครับ

พี่เบลล์ :: คิดถึงอะ แล้วเป็นไงบ้างแฟรงค์เรียนหนักไหม

ผม :: ก็รับน้องเสร็จแล้วก็เริ่มหนักแล้วครับ แต่นี้เค้าไปทะเลกัน
แต่แฟรงค์ไม่ไปครับ ไปขออนุญาตอาจารย์มาบอกว่าลูกน้อย อาจารย์เลยยอมครับ

พี่เบลล์ :: งั้นแสดงว่ากลุ่มเราไปกันหมดเลยสิ

ผม :: ใช่ๆ พี่มี่พี่แชมป์พี่เชนแบงค์พี่ยิม แล้วอุ่นก็ไปครับ
ส่วนหมอเปอร์กับพี่ปิ่น เย็นๆจะเข้ามาครับ ส่วนโน้นนน้ำน่านกับน้องเฟรินส์มาพอดีเลย


ผมชี้ไปทางน้องเฟรินส์กับน้ำน่านที่เดินเข้ารั้วบ้านมา
พอน้องเฟรินส์เห็นพี่เบลล์ก็วิ่งเข้ามากอดก่อนจะยกมือสวัสดี


น้องเฟรินส์ :: พี่เบลล์ผอมลงเยอะเลย สวยขึ้นด้วย

พี่เบลล์ :: แน่นอนละ ไม่สวยเดี๋ยวหนุ่มๆไม่มอง

พี่เจ :: นี้จะหาพ่อให้ทีชเชอร์อีกสินะ มี 2 คนละนะจะเอาอีกหรือไง

พี่เบลล์ :: นี้พ่อของทีชเชอร์ไง ดูแลแต่ทีชเชอร์ แต่แม่เบลล์ไม่มีคนดูแล
เพราะพ่อกับป๊าทีชเชอร์เค้าดูแลกันเองแล้ว


พูดจบน้องเฟรินส์กับพี่เบลล์ก็หัวเราะคิกคักๆ ก่อนจะจูงมือกันไปดูของฝาก
น้ำน่านเดินมาตบบ่าผม


น้ำน่าน :: ผู้หญิงนี้สนิทกันง่ายเนอะ พี่ปิ่นมาอีกคนคงจะเปิดแฟชั่นวีค 5555

ผม :: เดี๋ยวก็มาวะ

ผมพากันเดินเข้ามาบ้าน
สักพักพี่เจขอพาทีชเชอร์ไปกล่อมนอนหลับก่อน เพราะยังงอแงไม่หายที่เห็นพี่เบลล์
พวกผมก็นั่งคุยกันไปเรื่อยๆ จนพี่เจพาทีชเชอร์มานอนบนเตียงนอนใกล้ๆกับโซฟาที่พวกผมนั่ง
พวกผมเลยเบาเสียงคุยลง มันสนใจรายการทีวีกันเอง
จนได้ยินเสียงกริ่งหน้าบ้านดัง แล้วสักพักลุงสมก็เดินเข้ามาบอก


ลุงสม :: คุณเจครับคุณเจ

พี่เจ :: ครับลุง ใครมาครับ

ลุงสม :: เค้าบอกว่าเป็นคุณตาของทีชเชอร์นะครับ มาขอพบคุณเจ

พี่เจ :: คุณตางั้นหรอ

ผม :: คุณปู่หรือป่าวครับลุงสม

น้ำน่าน :: หรือพ่อพี่เบลล์มา

พี่เบลล์ :: บ้านะพ่อพี่อยู่เมืองนอก แล้วที่บ้านพี่ยังไม่มีใครรู้

น้องเฟรินส์ :: ไปดูกันดีกว่าคะ เดี๋ยวเค้ากดกริ่งอีก ทีชเชอร์ตื่นมาร้องไห้แน่ๆ

[moujay]

ต่อ ///////






พวกผมเลยพากันเดินออกไปดูที่หน้าบ้าน น้องเฟรินส์อาสาเฝ้าทีชเชอร์ให้
พอไปถึงหน้าประตูรั้ว พี่เจกับพี่เบลล์ร้องขึ้นมาพร้อมๆกันเลยครับ

พี่เจ / พี่เบลล์ :: “พ่อ”

งานเข้าสิครับ พ่อพี่เบลล์มา

น้ำน่าน :: แฟรงค์เอ้ยยยย … แค่คุณธีระก็จะตายละ เจอคุณพ่อพี่เบลล์อีก กูปวดหัวแทนเลย

พ่อพี่เบลล์ :: ก็พ่อนี้แหละเบลล์ จะไม่ชวนพ่อเข้าบ้านหน่อยหรือไงห๊ะ

พี่เจ :: สวัสดีครับพ่อ ไม่ได้เจอกันนานนะครับ เชิญเข้ามาในบ้านก่อนครับ


พอพ่อพี่เบลล์เข้ามาในบ้าน ผมกับน้ำน่านก็ยกมือไหว้
ท่าทางใจดี คงไม่มีเรื่องร้ายๆละมั้งนะ


พ่อพี่เบลล์ :: ไหนละหลานฉันนะ

พี่เบลล์ :: พ่อมาได้ยังไง ไม่เห็นบอกเบลล์เลยว่าจะมาเมืองไทย

พ่อพี่เบลล์ :: แล้วเบลล์กับเจละมีลูกด้วยกันแล้วไม่เห็นบอกพ่อบ้างเลย


เอาละไงครับโดนไป 1 ดอก พี่เบลล์มองหน้าพี่เจเหมือนจะร้องไห้ละครับ

พี่เจ :: เดี๋ยวพ่อเข้าไปนั่งในบ้านก่อนนะครับ เรื่องพวกนี้เจอธิบายได้ครับพ่อ

พี่เบลล์พาพ่อเข้าไปนั่งในบ้าน ส่วนพี่เจหันมากระซิบบอกผม

พี่เจ :: โทรตามแม่พี่มาหน่อย


แล้วรีบเดินตามพี่เบลล์เข้าบ้านไป
ผมเลยโทรไปตามแม่พี่เจ แถมด้วยป๊ากับม๊าผมด้วย
5555+ กันไว้ก่อนครับ คนเยอะดีกว่าคนน้อยนะผมว่า
พอผมเดินเข้าบ้านมาก็เห็นว่าเฟรินส์กับน้ำน่านนั่งข้างๆเตียงของทีชเชอร์
ส่วนพ่อพี่เบลล์นั่งโซฟาเดี่ยว
พี่เบลล์กับพี่เจนั่งโซฟายาวด้วยกัน
ทีชเชอร์เอ้ยยย ปกติก็ตื่นง่ายนิลูก ทำไมวันนี้นอนหลับสนิทขนาดนั้น


พี่เบลล์ :: พ่อตามเบลล์มางั้นหรอคะ

พ่อพี่เบลล์ :: แล้วเบลล์ปิดบังอะไรพ่อไว้ละ

พี่เบลล์ :: เบลล์ก็มาเยี่ยมเจไงพ่อ ไปอยู่เมืองนอกตั้งหลายเดือน
เบลล์ยังไม่เคยกลับเมืองไทยเลย พอกลับมาก็มาหาเจ

พ่อพี่เบลล์ :: แต่แกก็เลิกกับเจมันแล้ว ยังจะมาหามันทำไม

พี่เจ :: เลิกกันแล้วก็ยังเป็นเพื่อนกันอยู่ครับพ่อ

พ่อพี่เบลล์ :: อืมม แล้วทีชเชอร์นี้ละลูกใคร

พี่เจ :: ลูกผมเองครับ

พ่อพี่เบลล์ :: แล้วไหนละแม่ทีชเชอร์ เท่าที่พ่อรู้มาเจมีแฟนเป็นผู้ชายใช่ไหม คนนั้นไงแฟนเจ


พ่อพี่เบลล์ชี้มือมาทางผม ... คือพ่อพี่เจรู้หมดเลยใช่ไหมวะ???


พี่เจ :: ครับ ผมกับแฟรงค์เป็นแฟนกัน แล้วนี้ก็ลูกของผมกับแฟรงค์ครับ

พ่อพี่เบลล์ :: ผู้ชายคลอดลูกเองไม่ได้หรอกนะ แล้วข้อความที่ส่งหาเบลล์ละ

พี่เจ :: อะ ครับ

พ่อพี่เบลล์ ::  เบลล์ ลูกออก รพ. แล้วนะ อาการไม่ค่อยดี หมอจะให้ผ่าตัด
ถ้าว่างแล้วติดต่อหาเจด้วยนะ ข้อความนั้นหมายถึงอะไร แล้วข้อความอื่นๆ
รวมทั้งรูปของเบลล์ที่อุ้มเด็กคนนี้อีกหมายความว่าไง

พี่เบลล์ :: พ่อค้นมือถือเบลล์หรอคะ

พ่อพี่เบลล์ :: ถ้าพ่อไม่ดูพ่อจะรู้หรือเบลล์ ในสิ่งที่เบลล์ปิดบังพ่อมาตลอด
เบลล์มีพ่อไว้ทำไมลูก เรื่องเกิดขึ้นแบบนี้ทำไมเบลล์ไม่บอกพ่อ

พี่เบลล์ :: เบลล์ขอโทษคะพ่อ


พี่เบลล์เริ่มร้องไห้ จนพี่เจดึงเข้ามาโอบ
ไม่หึงนะแฟรงค์ ไม่หึง ..... ผมได้แต่บอกตัวเองในใจเบาๆ TT


พ่อพี่เบลล์ :: เราอีกคนเจ ถ้ามันผิดพลาดไปแล้วบอกพ่อสิ
พ่อไม่โกรธเจเลย เพราะยังไงพ่อก็รักเจ เจเป็นคนดี
วัยรุ่นนะลูกผิดพลาดได้ บอกพ่อสักคำว่าเรา 2 คนพลาดไปแล้วนะมีน้องนะ
พ่อจะไม่เสียใจเลย นี้ไม่บอกพ่อเลยสักคำ

พี่เบลล์ :: ไม่เกี่ยวกับเจนะพ่อ

พ่อพี่เบลล์ :: จะไม่เกี่ยวอะไรอีกเบลล์ ก็เจมันทำแกท้อง
แกก็บอกพ่อมาพ่อจะได้มาคุยกับแม่ของเจ เรื่องแต่งงานให้เรียบร้อย
แล้วเราจะได้ไม่ต้องลำบากไปเรียนไปอยู่ไกลลูกไกลผัวแบบนั้น แล้วนี้แม่เราไปไหนเจ เรียกมาคุยกับพ่อสิ

พี่เจ :: แม่ไปบ้านสวนครับ เดี๋ยวก็มาละครับ เจโทรตามแล้ว

พ่อพี่เบลล์ :: ดีมาก จัดงานแต่งงานกันเงียบๆก็ได้ ยังไงๆก็มีลูกด้วยกันแล้ว


TT แต่งงานเลยหรอครับพ่อพี่เบลล์ ผมยอมให้รับเป็นพ่อเด็กได้นะครับ
แต่ไม่ยอมให้เป็นสามีพี่เบลล์แน่นอน


พ่อพี่เบลล์ :: แล้วยังไงเจมาคบกับผู้ชายได้ละ มีลูกกับเบลล์แล้วแท้ๆ

พี่เบลล์ :: พ่อคะ อย่าพูดเรื่องนี้เลย เบลล์กับเจคุยกันตกลงกันเข้าใจไปแล้ว

พ่อพี่เบลล์ :: ได้ไงวะ แกเป็นผู้หญิงนะเบลล์ ทำไมแกไม่อยากแต่งงาน

พี่เจ :: ผมแต่งงานกับเบลล์ไม่ได้ครับ เพราะผมไม่ได้รักเบลล์ ผมรักกับแฟรงค์อยู่ครับ

พ่อพี่เบลล์ :: เห้ยยพูดอย่างนี้แกจะไม่รับผิดชอบลูกสาวฉันหรือไง


พ่อพี่เบลล์เริ่มเสียงดัง จนทีชเชอร์ตกใจตื่น
ผมรีบเข้าไปอุ้มทีชเชอร์มากอดปลอบ
ทีชเชอร์ร้องไห้ไม่ยอมหยุดสงสัยตกใจเสียงดังของพ่อพี่เบลล์
อย่าร้องไห้ครับลูกสาวป๊า เดี๋ยวจะหอบนะลูกนะ


พี่เจ :: แฟรงค์พาลูกไปบนห้อง ปลอบให้หยุดร้องก่อน
อย่าให้ลูกหอบกว่านี้ น้องเฟรินส์กับน้ำน่านขึ้นไปดูน้องข้างบนนะ

ผมพาทีชเชอร์ขึ้นมาบนห้อง แต่ก็ห่วงพี่เจ น้องเฟรินส์เลยอุ้มทีชเชอร์ไปปลอบให้


น้ำน่าน :: มึงลงไปเถอะ กูกลัวพ่อพี่เบลล์จะบังคับพี่เจจนพี่เจต้องแต่งงานวะ

ผม :: อืมๆ ฝากลูกกูด้วยนะ



ผมเดินลงมาข้างล่างก็ได้ยินคำพูดพ่อพี่เบลล์พอดี


พ่อพี่เบลล์ :: ยังไงก็ต้องแต่งงาน ถ้าไม่แต่งงานกัน
เบลล์ก็พาลูกกลับไปอยู่ที่เมืองนอกด้วยกันเลย

พี่เบลล์ :: พ่อ

พี่เจ :: พ่อครับ เจแต่งงานกับเบลล์ไม่ได้จริงๆ
เราสองคนเป็นพ่อเป็นแม่ของทีชเชอร์ได้ครับ แต่เป็นคนรักกันไม่ได้
เจทำร้ายคนที่เจรักแล้วเค้าก็รักเจไม่ได้ครับ

พ่อพี่เบลล์ :: แล้วเจไม่ได้รักเบลล์หรอ แล้วทำไมถึงมาปล่อยให้พลาดจนมีลูกกันได้ พูดแบบนี้มันไม่ใช่ผู้ชายนี้หว่า

พูดจบพ่อพี่เบลล์ก็ลุกมาต่อยหน้าพี่เจ ผมรีบวิ่งไปดึงแขนพ่อพี่เบลล์ไว้
ส่วนพี่เบลล์ก็กอดเอวพ่อไว้
พอพ่อพี่เบลล์สงบลงได้ ผมก็รีบวิ่งไปดูพี่เจ
โหยยย หมัดเดียวเองพี่เจเลือดออกปากเลยอะ


ผม :: เจ็บไหมครับพี่เจ

พี่เจ :: อืมๆนิดหน่อย แฟรงค์หลบไปก่อนเดี๋ยวเจอลูกหลง

ผม :: ไม่เป็นไร เจ็บด้วยกัน เพื่อทีชเชอร์นะ


พี่เจได้แต่ส่งยิ้มให้ผม ก่อนที่ผมจะประคองพี่เจมานั่งบนโซฟา
พี่เบลล์กอดเอวพ่อเอาไว้แล้วก็ร้องไห้


พี่เบลล์ :: พ่อ เบลล์แต่งงานกับเจไม่ได้จริงๆ เบลล์ทำร้ายเจมากกว่านี้ไม่ได้

พ่อพี่เบลล์ :: หมายความว่าไงเบลล์ บอกพ่อสิ บอกพ่อมา


ก่อนที่พ่อพี่เบลล์จะพูดต่อหรือจะทำร้ายพี่เบลล์กับพี่เจต่อ
แม่พี่เจก็กลับมาพอดี


แม่พี่เจ :: สวัสดีคะพ่อน้องเบลล์ อย่าเสียงดังกันเลยคะ ค่อยๆคุยกัน

พ่อพี่เบลล์ :: คุณมาก็ดีแล้ว ทำไมมีเรื่องราวเกิดขึ้นแล้วคุณไม่ติดต่อมาบอกผม
หรือคุณกลัวว่าลูกคุณต้องรับผิดชอบ

แม่พี่เจ :: ทางเรายินดีรับผิดชอบอยู่แล้วคะ
ไม่งั้นเราจะเลี้ยงทีชเชอร์มาหรอคะ ใจเย็นๆค่อยๆฟังเด็กๆเล่าดีกว่าคะ


แม่พี่เจหันไปมองที่พี่เบลล์


แม่พี่เจ :: เบลล์ถ้าไม่พร้อมก็ไม่ต้องพูดก็ได้นะลูก

พี่เบลล์ :: มันถึงขั้นนี้แล้วคะแม่ เบลล์ต้องพูดความจริง
แค่สิ่งที่เจกับแฟรงค์ทำเพื่อเบลล์มันก็มากพอที่เบลล์จะตอบแทนไม่ได้อยู่แล้ว


พี่เบลล์หันมามองพวกผม ผมเลยทำได้แต่ยิ้มให้กำลังใจไป


พ่อพี่เบลล์ :: ว่ามาเบลล์ จะบอกอะไรพ่อ

พี่เบลล์ :: เบลล์แต่งงานกับเจไม่ได้ เพราะเจไม่ใช่พ่อของทีชเชอร์

พ่อพี่เบลล์ :: หมายความว่าไง นี้แกเป็นเด็กใจแตกหรือไงเบลล์
ฉันส่งแกมาเรียนนะ แกทำแบบนี้ได้ยังไง

พ่อพี่เบลล์ลุกขึ้นมากระชากตัวพี่เบลล์ที่นั่งร้องไห้อยู่ จนแม่พี่เจต้องดึงพี่เบลล์มาโอบกอดไว้


แม่พี่เจ :: คุณคะช่วยฟังลูกคุณพูดก่อน  ก็คุณทำแบบนี้เด็กมันจะกล้าพูดหรือไง

พี่เบลล์ :: เบลล์เป็นเด็กใจแตก เบลล์เลิกกับเจแล้วเบลล์ก็มีแฟนอีกคนชื่อโฟร์ค
เบลล์เที่ยวเล่นตลอดแทบจะไม่เรียน แล้วพี่โฟร์คก็พาเบลล์ไปเล่นยา ฮึกกก.... ฮืออ


พี่เบลล์เริ่มร้องไห้ ผมสงสารพี่เบลล์มากครับ
เหมือนกับพี่เบลล์ต้องย้อนไปนึกถึงอดีตที่ตัวเองอยากลืม


พี่เบลล์ :: แต่พี่โฟร์คก็ตายเพราะคนขายยามันฆ่าพี่โฟร์ค
แล้วเบลล์ก็โดนไอ่ชั่วนั้นข่มขืน ฮือ.... แล้วพอเบลล์ท้องมันก็บอกให้เบลล์ไปเอาเด็กออก
พอเบลล์ไม่ทำมันก็ทุบตีเบลล์จนเบลล์ตกเลือด


พี่เบลล์พูดต่อไม่ไหวละครับ ร้องไห้จนสะอื้นหนัก พี่เจเดินเข้าไปก้มกอดพี่เบลล์ไว้


พี่เจ :: ผมเลยรับจะเป็นพ่อให้ลูกของเบลล์เอง
เพื่อที่เบลล์จะได้มีอนาคตที่ดีกว่านี้ ผมขอโทษครับพ่อที่ไม่ได้บอกพ่อ
ผมไม่อยากให้เบลล์ต้องนึกถึงอดีตที่มันเลวร้ายแบบนั้นอีก

พ่อพี่เบลล์ :: แล้วทำไมเบลล์ไม่คิดจะบอกพ่อละลูก ว่าลูกเจออะไรมาบ้าง ทำไม ทำไม


พ่อพี่เบลล์มาดึงพี่เบลล์ออกจากพี่เจมากอด
พี่เบลล์กับพ่อกอดกันร้องไห้ แม่พี่เจดึงผมกับเจมากอดปลอบไว้


แม่พี่เจ :: แล้วทุกอย่างจะผ่านไปลูก เข้มแข็งนะครับ
ผมสองคนแต่จับมือกันและส่งสายตาบอกันว่าเราจะผ่านมันไปด้วยกัน



ผ่านไปสักพักจนพี่เบลล์หยุดร้องไห้


พี่เบลล์ :: เบลล์ขอโทษ เบลล์ไม่อยากทำให้พ่อผิดหวังไปมากกว่านี้ เบลล์ขอโทษคะพ่อ

พ่อพี่เบลล์ :: พาทีชเชอร์กลับไปกับเรา กลับไปบ้านเรา

พี่เจ :: ไม่ครับ ทีชเชอร์จะอยู่กับผมที่นี้

พ่อพี่เบลล์ :: แต่เจกับคนที่นี้ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับทีชเชอร์เลย
ให้พวกผมจัดการทีเหลือต่อเถอะครับ
ที่ผ่านมาผมต้องขอบคุณจริงๆที่คุณช่วยเหลือลูกสาวและหลานสาวผม จากนี้ไปให้ผมจัดการเองเถอะครับ

แม่พี่เจ :: ตอนนี้เราให้คุณเอาทีชเชอร์กลับไปไหนไม่ได้
ทีชเชอร์ต้องผ่าตัดในอีก 2 เดือนข้างหน้า เอาไว้ให้การผ่าตัดผ่านไปก่อน แล้วเรามาคุยกันอีกทีนะคะ

พี่เจ :: แม่ครับ ไม่เอานะครับทีชเชอร์เป็นลูกของเจนะแม่ แม่ทำแบบนี้ไม่ได้นะครับ

พี่เบลล์ :: พ่อคะ ให้มันเป็นแบบที่ผ่านมาเถอะคะ
เบลล์กับเจตกลงกันเรื่องนี้แล้ว พ่ออย่าทำให้มันยากไปกว่านี้เลย

พ่อพี่เบลล์ :: ก็เพราะเบลล์คิดว่ามันง่ายๆไง ถ้าโตมาทีชเชอร์จะอยู่ยังไงเบลล์
กับผู้ชาย 2 คนที่สถานะในสังคมเป็นเกย์เนี้ยหรอ
ให้ทีชเชอร์ที่เป็นผู้หญิงเติบโตมากับผู้ชายที่ไม่ได้ผูกพันทางสายเลือดแบบนี้นะหรอ

พี่เบลล์ :: แต่เจก็เป็นพ่อของทีชเชอร์นะคะพ่อ  พอเถอะคะพ่อ
เบลล์ทำความเดือดร้อนให้เจมาเยอะแล้ว พ่ออย่าทำอะไรอีกเลยนะคะพ่อ

พ่อพี่เบลล์ :: เอาไว้ทีชเชอร์ผ่าตัดเสร็จ ผมจะมารับหลานผมนะครับ วันนี้ผมขอตัวก่อน เบลล์กลับพร้อมพ่อ

พี่เบลล์ :: พ่อคะ เบลล์จะอยู่กับลูก

พ่อพี่เบลล์ :: เบลล์! กลับกับพ่อเดี๋ยวนี้


แล้วพ่อพี่เบลล์ก็เดินออกไป


แม่พี่เจ :: กลับไปก่อนเถอะเบลล์ แล้วพรุ่งนี้แวะมาหาลูกนะลูก

พี่เบลล์ :: เจ ...แฟรงค์ ... เบลล์ขอโทษ

พี่เจ :: กลับไปกับพ่อก่อนนะเบลล์ เอาไว้พ่ออารมณ์ดีขึ้นพาพ่อมาเยี่ยมลูกนะ

ผม :: แล้วมากอดทีชเชอร์นะครับพี่เบลล์

พี่เบลล์ :: อืมม


พูดจบพี่เบลล์ก็เดินตามพ่อออกไปจากบ้าน
ผมหันมามองหน้าพี่เจ กับแม่พี่เจ


แม่พี่เจ :: เห้ออ ยายหนูของเรานี้เสน่ห์แรงจริงๆ ทั้งปู่ทั้งตามาตามคืนกันหมดเลย

พี่เจ :: แต่ลูกของเจ เจไม่คืนนะครับแม่

ผม :: ไม่มีวันที่ผมจะยกทีชเชอร์ให้ใครแน่ๆครับแม่

แม่พี่เจ :: โลกในความเป็นจริง เรายึดตัวทีชเชอร์ไว้กับเราไม่ได้หรอกลูก
เพราะจริงๆเราไม่ได้เกี่ยวข้องกับเค้าเลยเหมือนที่พ่อของเบลล์พูด
เราเพียงแค่รับหน้าที่ในการฟูมฟัก 1 ชีวิตให้เติบโต
พอถึงเวลาเค้าก็ต้องเดินไปตามหาครอบครัวของเค้า
แม่อยากให้เจกับแฟรงค์เปิดใจรับเรื่องจริงเหล่านี้ให้ได้

ผม :: แต่ทีชเชอร์เป็นลูกของพวกผมนะครับแม่

แม่พี่เจ :: แฟรงค์ลูก .. ความจริงคืออะไรแฟรงค์ก็รู้ใช่ไหมครับ
แต่อย่าคิดถึงเรื่องที่ยังมาไม่ถึงเลย ตอนนี้ทีชเชอร์อยู่กับเรา
เราต้องดูแลทีชเชอร์ดีๆนะ เข้าใจไหม ไปรับลูกลงมาเล่นข้างล่างได้แล้ว ป่านนี้งอแงแย่แล้วละ


พี่เจพยักหน้าให้ผม ผมเลยเดินขึ้นมารับทีชเชอร์ที่กำลังเล่นสนุกกับเฟรินส์กับน้ำน่าน
หนูจะรู้ไหมลูก ว่ามีคนตามจะเอาตัวหนูไปจากอกพ่ออกป๊า
ผมอุ้มทีชเชอร์มากอดไว้ ก่อนจะร้องไห้ออกมาจนเฟรินส์มันตกใจ


น้องเฟรินส์ :: ตัวร้องไห้ทำไม ใครทำไรตัวบอกเค้ามา

น้ำน่าน :: มึงเป็นไรแฟรงค์


ผมได้แต่ส่ายหัวไปมา แล้วกอดทีชเชอร์ไว้แนบอกแบบนั้น




ทำไม ... วันเวลาแห่งความสุขของผมกับพี่เจมันมีน้อยจัง
เหมือนจะมีช่วงเวลาสวีตหรือเที่ยวเล่นแบบคู่รักอื่นๆแค่ไม่กี่เดือนเอง
แล้วต้องมาเจอเรื่องราวแบบนี้ หนักๆ หน่วงๆใจแบบนี้มาเกือบปีแล้ว
เห้อออ ... นี้คือการพิสูจน์รักแท้หรือว่าอะไร??



ทำไมมันทรมานจังวะ??




---------------------------------------------
แฟรงค์เริ่มเหนื่อยแล้วหรอครับ???
สู้ๆกับพี่เจก่อนเนอะ =)


อีกไม่กี่ตอนแล้วน๊าาา
มาลุ้นเอาใจช่วยพี่เจน้องแฟรงค์ให้มีช่วงสวีตกันบ้างดีกว่า '


เย็นละนะค่าา อย่าลืมทานข้าวกันนะ
ขอบคุณสำหรับทุกๆคอมเมนต์นะคะ
ติดตามกันไปจนจบเลยเนอะ อย่าทิ้งกันนะคะ >////<

[❣☾月亮☽❣]

โอ๊ยป้าเหนื่อยแทนค่ะ ใครๆก็มายื้แย่งเอาหนูทีชเชอร์ไป
ส่งให้หมอช่วยก่อนเถอะค่ะสุขภาพสำคัญที่สุด

แอบอิจปั้นสิบเบาๆ นั่นใช่ไนซ์ดาราหน้าใหม่และไม้ฉากนักเรียนนายร้อยหรือเปล่าน้า

[BlueCherries]

  หน่วงมากกกกค่ะ โชกุนก็กลับมาแล้ว ไม่รู้ว่าจะมีใครรอคิดบัญชีบ้าง

ขอจบหวานๆนะคะมูเจ 

[iceman555]

เฮ้ออออ. ทีชเชอร์จะได้ไปอยู่กะใครนะ.  สงสารเจกะแฟรงค์ เลี้ยงมาตั้งแต่เกิด

[Freja]

เอานะ  มานั่งเรียงตัวเลยแล้วกัน
ธีระ  พ่อเบลล์  โชกุน เบลล์  ยิมด้วยแล้วกัน
ขอป้าโบกกระบาลเรียงไปเลยนะ รำคาญสุดๆ
ก่อนจะมายื้อๆแย่งๆหลานกันไปจัดการเรื่องลูกตัวเองให้เสร็จก่อนแล้วกัน
ลูกยังเลี้ยงให้ดีไม่ได้ก็อย่ามาพูดถึงเรื่องหลานเลย
ตราบใดที่ยังไม่รู้ตัวว่าอะไรเป็นอะไรแบบนี้

ถ้าโชกุนมันดีขึ้นอยากจะกลับตัวก็ไปดูแลทดแทนให้กับเบลล์เหอะ
แล้วถ้าหากว่าดีขึ้นจริงๆจะมาช่วยเลี้ยงลูกก็ได้อยู่แล้ว ทีชเชอร์จะได้มีพ่อ 3 แม่ 1 (เผลอ + พ่อมาอีก 1 คนถ้าหากว่าเบลล์มีแฟนใหม่)

เราเข้าใจแม่เจนะ  เด็กที่โตมาโดยที่พ่อแม่เป็นรักร่วมเพศเดียวกันจะถูกจับตามอง นินทา กดดันตลอด ทำดีก็เสมอตัว พลาดไปนิดก็โดนรุม  อีกอย่างแฟรงก์กับเจก็ไม่ได้เป็นผู้ร่วมสายเลือดถ้าหากว่าคิดเรื่องการพรากลูกมาจากพ่อแม่ตัวจริง
แต่ในกรณีนี้แฟรงก์กับเจที่เป็น Foster parent มีความพร้อมมากกว่าพ่อแม่ตามสายเลือดหลายขุม

ตัดสินใจได้ไม่ยากถ้าหากว่าต่างฝ่ายต่างต้องการสิ่งที่ดีที่สุดให้กับเด็ก
โชกุนและเบลล์ไม่สามารถที่จะเลี้ยงทีชเชอร์ได้ในตอนนี้
ภาระก็จะตกไปอยู่กับผู้เป็นปู่ - ตายาย ซึ่งก็คือพี่เลี้ยงเด็ก
ลู๊บวงจรชีวิตเดิมๆที่โชกุน-เบลล์โตมาก็เกิดขึ้นอีก
พ่อโชกุนกับพ่อแม่เบลล์ขาดความสามารถในการอบรมบ่มนิสัย, การเลี้ยงดู (Nurturing)
การเลี้ยงเด็กจำเป็นต้องมีมากกว่าเงินกับความต้องการนะ
แก่กระโหลกกะลาจริงๆ
ครอบครัวโชกุน-เบลล์น่าจะเป็นผู้อุปถัมป์ด้านค่าใช้จ่ายโดยที่มีสิทธิในการมาพบปะทีชเชอร์ตามสมควร
ส่วนแฟรงก์กับเจก็เลี้ยงดูทีชเชอร์ต่อไป

ขออภัยที่พล่ามพอดีงานเราเกี่ยวกับพวกนี้อยู่อ๊ะ  ของเลยขึ้น
ที่เอายิมมาโบกเพราะว่าหมั่นไส้มันเฉยๆ

นายร้อยนี่ไม้ฉาก แล้วดารานี่ไนท์หรือเปล่านะ?

คนเขียน  I´m with you all the way!

[moujay]

ขอบคุณทุกๆคอมเม้นต์เลยนะคะ
เจไม่ได้ตอบทีละคนแบบที่ผ่านมา ต้องขอโทษจริงๆ

พอได้อ่านคอมเม้นต์แล้วเจรู้สึกจริงๆว่าโลกเจกว้างขึ้นนะ
เพราะจากทุกๆอย่างที่เจเขียนลงไป
มันมีเรื่องราวต่างๆเกิดขึ้นจริงๆ
ซึ่งมันอาจจะไม่เป๊ะ 100%
แต่มันก็มีเค้าโครงจากเรื่องจริงทั้งนั้น
ทำให้เจสามารถตอบปัญหาเหล่านี้กับคนที่เข้ามาถาม
มาปรึกษาเจได้

ขอบคุณมากๆค่าาา =)

อย่าเพิ่งหมั่นไส้น้องอุ่นกับพี่ยิมเค้าเลยค่า
ตอนพิเศษของคู่นี้ รับรองมีหมั่นไส้กว่านี้แน่ค่าาาา >////<

[maemix]

ตอนแรกไม่มีใครต้องการ พอเวลานี้มาแย่งกัน
พ่อเจป๊าแฟรงค์เลี้ยงมาตั้งแต่เล็ก ความรักความผูกพันมันเยอะมาก
เอาใจช่วยน้องทีชเชอร์ผ่าตัดปลอดภัยนะ ทุกคนสู้ๆ

[nunda]

ตอนท้ายๆ น้ำตาซึมเลย สงสารแฟรงค์กับเจ
แต่ก็บอกไม่ถูกนะว่าสุดท้ายแล้วทีชเชอร์ควรอยู่กับใคร T_T

ส่วนเรื่องโชกุน แค่ความสงสารไม่พอค่ะ ที่ผ่านมามันเลวร้ายเกินไป
ขอทำใจนานๆหน่อยกับการให้อภัย...

[moujay]

วันนี้เจไม่ได้แวะเข้ามาอัพนะคะ
พอดีไฟล์อยู่ที่ทำงาน
ยังไงพรุ่งนี้จะอัพให้น๊าา =)

ก็ฝากติดตาม ปั้นสิบและเพื่อนๆด้วยนะคะ
❥ Close Friend :: เพื่อนสนิท
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45492.0


แล้วพรุ่งนี้พบกับพี่เจน้องแฟรงค์กันเนอะ
คืนนี้ฝันดีค่าา =)