Ch 62 ทางเลือก || Frank ‘ Mode
พอผมกับพี่เจเดิมตามคุณแม่เข้ามาในบ้าน
แม่พี่เจก็นั่งลงที่โซฟา พี่เจนั่งซฟายาวกับคุณแม่ ส่วนผมนั่งโซฟาใกล้ๆ
แม่พี่เจ :: เจ แฟรงค์ ... ก่อนจะตอบอะไร คิดก่อนนะลูกนะ
อย่าคิดแค่เพื่อตัวเอง แต่เราต้องคิดเพื่อทีชเชอร์นะลูก
พี่เจ :: แม่ครับ ถ้าพวกเค้ามาเอาทีชเชอร์กลับคืนไปละครับ
แม่พี่เจ :: เจครับ เจเคยฟังนิทานไหมลูก?
พี่เจ :: นิทานอะไรครับแม่
แม่พี่เจ :: นกกาเหว่ากับแม่กา
คือ .. แม่ครับ พี่เจครับ ,, มันใช่เวลาเล่านิทานกันไหมตอนนี้??
ข้างนอกนั้นจะเอาลูกเราไปหรือเปล่าครับ??
T________T’
พี่เจ :: เคยฟังเพลงกล่อมเด็กมาครับแม่
แม่พี่เจพยักหน้าน้อยๆรับ ก่อนจะเริ่มเล่านิทานให้พี่เจกับผมฟัง
แม่พี่เจ ::กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ในป่ามีนกกาเหว่า จอมขี้เกียจ
และชอบแย่งไข่ของนกตัวอื่นๆมากิน เป็นอาหาร เมื่อแม่นกกาเหว่า
ได้เวลาออกไข่ก็จะแอบไปกิน ไข่ ใน รังของแม่กา แล้ว ออกไข่ของตัวเอง
ให้แม่กาฟัก แม่กา ก็ฟักไข่ของแม่นกกาเหว่า กับไข่ของตน จนถึงเวลาไข่ฟักออกจากไข่
แม่กา ก็ยังคงเลี้ยงดูเจ้าลูกนกกาเหว่า ส่วนแม่นกกาเหว่า เมื่อเห็นว่าถึงเวลาที่ลูกของตนนั้นน่าจะโตพอแล้ว
ก็กลับมาทวง ลูกนกของตัวเองคืน แต่แม่กาให้ลูกนกกาเหว่าเป็นผู้เลือก
ลูกนก ก็พูดว่า 'ลูกไม่สามารถ ทิ้งแม่กา ที่ฟูมฟักเลี้ยงดู ไปหาแม่นกกาเหว่า
ซึ่ง ทอดทิ้งตัวเอง และไม่เคยเลี้ยงดูได้ หรอก'
ฝ่ายแม่นกกาเหว่า เสียใจในการกระทำของตัวมาก แต่ ก็ไม่สามารถ จะทนกับปัญหาการฟัก ไข่ และเลี้ยงดู ลูกน้อยได้
แม่กา เลยเอ๋ยปาก ว่า ไม่เป็นไร ถ้า เจ้าออกไข่ ข้าจะเป็นผู้ช่วยดูแล และ คอยบอกวิธีให้
แม่นกกาเหว่า ก็พยายาม ฟักไข่ของตนเอง โดยมีแม่กา เป็นผู้คอยให้กำลังใจ
และ ลูกนกกาเหว่า ก็คอย ดูแล เรื่องอาหารการกิน และพูดให้กำลังใจ
จน แม่นกกาเหว่าสามารถ กกไข่ ของตนเอง สำเร็จและสอนให้ ลูกนก บินเองได้
ทำให้ ตัวเอง ปลีมใจ ในความสำเร็จ และได้กล่าวขอบคุณแม่กา
และให้สัญญาว่า ในครั้งต่อไป ตนเอง จะพยายามทำให้สำเร็จ
แม่กาก็บอกว่า ถ้าไม่ไหวหรือเหนื่อยใจเรืองใด ก็อย่าลืม แม่กาล่ะ
เพราะแม่กาพร้อมจะอยู่ ให้กำลังใจ เพราะ เด็ก ๆ ทุกคน ต้องการอยู่กับแม่ของตนเอง อยู่แล้ว
ตั้งแต่นั้นมา ทั้งแม่นกกาเหว่า และแม่กา ก็ไปมาหาสู่ เป็นเพื่อนกัน ตลอดไป
ผม :: แม่ครับ ตอนจบมันเป็นแบบนี้หรอครับ ทำไมแฟรงค์เหมือนไม่เคยฟังเลย
แม่พี่เจ :: แม่แต่งเพิ่มนะ เจกับแฟรงค์ คิดตามนิทานที่แม่เล่าให้ฟังนะ
วันนี้พากันขึ้นไปพักข้างบนเถอะ เดี๋ยวแม่ออกไปรับแขกข้างนอกต่อเอง ส่วนทีชเชอร์เอาไว้ให้แม่เลี้ยงนี้แหละ
พูดจบแม่พี่เจก็เดินออกไปที่สวนหน้าบ้าน ไปนั่งคุยกับคุณปู่คุณตาของทีชเชอร์ต่อ
ผมกับพี่เจได้แต่นั่งมองหน้ากัน .. เงียบๆ
ไม่ได้เดินขึ้นบนห้องแบบที่คุณแม่สั่ง
พี่เจนั่งมองเหม่อไปที่สวนหน้าบ้าน ผมลุกไปนั่งข้างๆพี่เจ ก่อนจะยื่นมือไปจับมือพี่เจไว้
พี่เจ :: แฟรงค์ ถ้าสุดท้ายแล้วจะเหลือแค่เรา 2 คนเหมือนเดิม เราจะอยู่กันได้ใช่ไหม
ผม :: เราจะมีกัน 3 คนเสมอพี่เจ ไม่ว่าทีชเชอร์จะไปอยู่กับครอบครัวที่แท้จริง ยังไงๆทีชเชอร์ก็คือลูกของเรา
พี่เจ :: อืมม ถ้าพี่ตัดสินใจอะไรลงไป แฟรงค์จะอยู่ข้างๆพี่ใช่ไหม
ผม :: ครับ ไม่ว่าพี่เจจะทำอะไร แฟรงค์เชื่อทุกๆสิ่งที่พี่เจตัดสินใจ
พี่เจบีบกำชับมือตอบกลับมา เหมือนจะบอกว่า ... เราต้องผ่านมันไปด้วยกัน =)
จริงๆแล้วผมกลัวการไม่มีทีชเชอร์นะครับ
ถึงผมจะคบกับพี่เจแค่ไม่นาน แล้วมีทีชเชอร์เข้ามา
ทำให้ช่วงเวลาสวีตผมน้อยกว่าคู่อื่นๆ
แต่ผมกลับคิดว่า ทีชเชอร์คือคนที่มาเติมเต็มทุกๆอย่าง
ถ้าให้ผมคบกันแบบวัยรุ่นทั่วๆไป
กิน เที่ยว เล่นไปวันๆ ผมว่าสักวันผมต้องเบื่อกับวงจรเดิมๆแบบนั้นแน่
แต่พอมีทีชเชอร์เข้ามาปุ๊บ มันเหมือนมีสิ่งใหม่ๆมาเติมเต็มทุกวัน
อย่างเช่น วันที่ทีชเชอร์เริ่มคลานได้ ผมกับพี่เจจะตื่นเต้นมากๆ
แล้วจะรีบเปิดหนังสือ รีบหาข้อมูลพัฒนาการช่วงต่อไปมาดูกันต่อ
มันทำให้ผมกับพี่เจมีเรื่องคุยกันมากขึ้น
และที่สำคัญ ,, การมีทีชเชอร์อยู่ทำให้ผมกับพี่เจเข้าใจกัน
และยอมรับกันมากขึ้นครับ =)
ผมกับพี่เจนั่งมองเหตุการณ์ข้างนอกเงียบๆ
จนกระทั่งแขกลากลับบ้านกันหมดแล้ว
รวมทั้งเบลล์กับคุณพ่อด้วย
แม่พี่เจก็อุ้มทีชเชอร์กลับเข้ามาก่อนจะยื่นมาให้พี่เจอุ้ม
ทีชเชอร์โน้มตัวลงมาหาพี่เจ พอพี่เจอุ้ม ยายหนูก็หัวเราะคิกคัก
น่าหมั่นไส้เนอะ .. วันนี้ยายหนูหัวเราะคิกคักๆทั้งวัน
มีความสุขมากละสิอ้วนของพ่อ
555555+ อ้วนมากละครับตอนนี้
ทั้งๆที่เด็กที่เป็นโรคนี้จะไม่อ้วนมากนะครับ
แต่ทีชเชอร์เรานี้เนื้อแน่นน่ากัดแขนมาก 555
พี่เจนั่งเล่นกับทีชเชอร์สักพัก เจ้าตัวเล็กก็เริ่มงอแงแล้วครับ
พี่เจเลยพาทีชเชอร์ไปอาบน้ำ ผมนั่งคุยกับน้องเฟรินส์ หมอเปอร์ พี่ปิ่นต่ออีกสักพัก ทั้ง 3 คนก็ขอตัวกลับบ้านก่อน
น้องเฟรินส์ :: ตัวพักผ่อนบ้างนะ ยังไงๆทีชเชอร์ก็เป็นนางฟ้าของพวกเราอยู่แล้ว เค้ากลับบ้านละ
ผม :: ถึงบ้านแล้วโทรมาบอกด้วยนะ กลับดีๆ
น้องเฟรินส์ :: ค่า
หมอเปอร์กับพี่ปิ่นจะไปส่งน้องเฟรินส์ที่บ้านให้ครับ สบายใจหายห่วงไปอีกนิด
แม่พี่เจขอตัวขึ้นไปนอนพัก ผมเลยดูความเรียบร้อยของบ้านสักพัก
ก่อนจะเดินขึ้นไปตามพ่อลูกที่เดินขึ้นมาอาบน้ำ แล้วหายไปกันทั้งคู่เลย
เปิดประตูห้องนอนมาก็เห็นพี่เจนอนหลับอยู่ข้างๆทีชเชอร์
555+ นี้ผมมีแฟนเด็กกว่าใช่ไหมม??
พี่เจคงเหนื่อยน่าดู
ไหนจะฝึกงานกับป๊าผม แล้วป๊าผมดุมากครับถ้าเป็นเรื่องงาน เรื่องธุรกิจ
เรื่องนี้พี่เชนบ่นให้แบงค์ฟังหลายรอบละ 5555
ไหนจะเรื่องบริษัทที่พร้อมจะเปิดอย่างเป็นทางการทันทีที่พวกพี่เจเรียนจบอีก
แล้วต้องมาเจอเรื่องทีชเชอร์อีก ..
ผู้ชายคนนี้รับมันไหวได้ยังไงกัน??
ผมเดินไปนอนข้างๆพี่เจ ก่อนจะกอดพี่เจจากด้านหลัง
พี่เจสะดุ้งตื่นเล็กน้อย
พี่เจ :: กลับกันหมดแล้วหรอ
ผม :: ครับ นอนต่อเถอะ เดี๋ยวค่อยตื่นอีกทีค่ำๆ
พี่เจ :: อืมม
ก่อนจะพลิกตัวมาซุกเข้าที่อกของผม
^____^ ถ้าไม่มีปัญหาเรื่องปู่ตาของทีชเชอร์
วันนี้คงเป็นวันสบายๆของครอบครัวผมครับ
ได้นอนกอดกันบนเตียง 3 คน พ่อลูก …….
ผมนอนหลับไปได้สักพักก็ตื่นนอนละครับ
ก็ทีชเชอร์คนสวย ตื่นมาละเห็นพ่อเจกับป๊าแฟรงค์กอดกัน
เลยปีนๆข้ามตัวพี่เจมาเบียดๆนอนแทรกตรงกลาง
555+ ผมกับพี่เจเลยตื่นมานอนเล่นกับลูกต่ออีกสักพัก
ก็อุ้มทีชเชอร์ลงมาทานข้าวข้างล่าง
ป้านวลอาสาเอาทีชเชอร์ไปป้อนข้าว และพาไปเดินเล่นที่สวนหน้าบ้าน
ผมกับพี่เจเลยนั่งทานข้าวกับคุณแม่พี่เจ
แม่พี่เจ :: ยังไงลูก คิดได้ยัง
พี่เจ :: ครับแม่ เจคิดได้แล้ว
ผมกันไปมองหน้าพี่เจ ... ที่นอนเมื่อตอนบ่ายคือนอนคิดและตัดสินใจแล้วสินะ
พี่เจหันมามองหน้าผมเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองหน้าคุณแม่ต่อ
พี่เจ :: เจกับแฟรงค์จะพาทีชเชอร์ไปเยี่ยมโชกุนครับ
แม่พี่เจยิ้มออกมาเมื่อได้ยินคำตอบ
แม่พี่เจ :: ดีแล้วเจ คนเราต้องรู้จักอภัยนะลูก อยู่กับชีวิตที่อภัยให้ใครไม่เป็นเลย
ชีวิตทีแต่ไม่เป็นสุขนะ แล้วเราตาแฟรงค์เพื่อนที่ชื่อปั้นสิบนะที่เป็นญาติโชกุน
อย่าลืมไปคืนดีกันซะนะลูก ตาปั้นเองก็คงไม่อยากให้เป็นแบบนี้หรอก
ผม :: ครับแม่
แม่พี่เจ ก็คุย และสอนพวกผมไปเรื่อยๆจนทานข้าวอิ่ม แม่พี่เจแยกตัวไปเล่นกับทีชเชอร์
ส่วนพี่เจก็โทรไปหาคุณลุงตำรวจเพื่อแจ้งให้ทราบว่าผมยินดีที่จะไปพบคุณธีระและโชกุนในวันพรุ่งนี้
ซึ่งทางคุณลุงตำรวจได้บอกให้พี่เจไปที่โรงพยาบาล xxx ในเวลา 10 โมงเช้าได้เลย
พอพี่เจวางโทรศัพท์แล้วก็หันมาพูดกับผม
พี่เจ :: พี่ทำถูกแล้วใช่ไหมแฟรงค์?
ผม :: ถูกแล้วละพี่เจ พวกเราทำสิ่งที่ดีที่สุดให้ทีชเชอร์ =)
พี่เจ :: อืมม เห้ออ เหนื่อยอะ
พี่เจพูดเสร็จก็ล้มตัวนอนบนโซฟายาวหน้าทีวี
ผมเลยเดินไปนั่งทับหลังพี่เจ ให้พี่เจบ่นเล่นๆ
พี่เจ :: แฟรงค์!! ลุกเลยยย หนักอะ
ผม :: แหม่ แค่นี้มาบ่นหนัก ทีเมื่อคืนแฟรงค์ทับตั้งหลายรอบไม่บ่น
555555+ นั้นไงดิ้นจนผมตกโซฟาเลยอะ
พี่เจ :: พูดงี้อีกละ แม่อยู่แถวนี้นะ เดี๋ยวเหอะๆ
ผม :: โอ้ยยย แม่รู้แล้วละ ดังขนาดนั้น
55555+ จะอายทำไมเนี้ยย
คบกันมานี้จะ 3 ปีแล้วมั้ง จะอายทำไมครับพี่เจ =)
พี่เจ :: พอออออออ .. หยุดพูดเลย
ผม :: หน้าแดงทำไมอะพี่เจ 5555
พี่เจอายละโหดวะ ต่อยผมใหญ่เลย ผมเล่นกันสักพักแม่ก็อุ้มทีชเชอร์มาส่งให้
พร้อมทั้งบอกว่าแม่จะไปนอนแล้วนะ พรุ่งนี้แม่จะไปไหว้พระแต่เช้า
พี่เจ :: แม่ครับ พรุ่งนี้เจกับแฟรงค์จะไปหาโชกุนแล้วนะครับ
แม่พี่เจ :: ดีมากครับ แม่ดีใจนะที่เจกับแฟรงค์เป็นลูกแม่ คืนนี้ฝันดีนะลูกนะ
ผม / พี่เจ :: ครับแม่
พอแม่ไปพักแล้ว ผมกับพี่เจก็พาทีชเชอร์ไปเล่นบนห้อง ก่อนจะรีบนอนพัก
เพราะวันนี้เจอเรื่องปวดหัวมามากแล้ว และพรุ่งนี้ต้องพาทีชเชอร์ไปเจอกับคุณพ่อตัวจริงอีก
ไม่อยากคิดเลยว่าวันข้างหน้าจะเป็นยังไง ....
เช้าวันต่อมา
ผมโทรไปหาแบงค์ให้ลาเรียนให้หน่อย เพราะผมต้องไปหาโชกุนที่โรงพยาบาล
ตอนแรกแบงค์จะมาด้วย แต่พี่เชนเบรกทันครับ และไปนั่งเฝ้าแบงค์ที่คณะด้วย
555555+ เพราะพี่เชนก็ลาฝึกงานเหมือนพี่เจครับ
จริงๆพี่เชนหาเรื่องจะหยุดไปเฝ้าแบงค์ เพราะช่วงนี้มีหนุ่มๆสาวๆแวะเวียนมาจีบแบงค์เยอะมากครับ
ผมกับพี่เจพาทีชเชอร์มาที่โรงพยาบาล xxx
พอมาถึงคุณธีระก็รออยู่ที่ร้านกาแฟในโรงพยาบาลอยู่แล้วครับ
พอคุณธรีระเห็นผมกับพี่เจอุ้มทีชเชอร์เดินมาก็ยิ้มเลยครับ
555+ ไหนนนน ,, มาดเจ้าพ่อที่มีลูกน้องอยู่เยอะแยะหายไปไหนหมดครับ
คุณธีระ :: ไหนครับหลานปู่ วันนี้แต่งตัวสวยจังเลย
คุณธีระหันไปเล่นกับทีชเชอร์ ที่ตอนนี้พี่เจอุ้มอยู่ครับ
คุณธีระ :: ขอบใจมากนะที่พาทีชเชอร์มาเยี่ยมโชกุน
พี่เจ :: ครับ รีบไปกันเถอะครับ เดี๋ยวทีชเชอร์จะหลับ ได้เวลานอนแล้วด้วย
คุณธีระพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินนำทางไปที่ห้องพักของโชกุน
พอถึงห้องพักของโชกุน พี่เจหยุดเดินอยู่หน้าห้อง ก่อนจะหันมามองหน้าผม
ผม :: พี่เจครับ ... เข้าไปเถอะ
พี่เจยืนนิ่งทำใจอยู่พักหนึ่งก็อุ้มทีชเชอร์เดินเข้าห้องมา
ภาพแรกทีเห็นครับ จากเด็กหนุ่มขาวๆหน้าตาหน้ารัก
ตอนนี้ผอมมากครับ นอนอยู่บนเตียงที่มีสายน้ำเกลือ
โชกุนไม่ต้องใช้เครื่องช่วยหายใจแล้วครับ
ร่างกายเริ่มจะฟื้นแล้ว แต่ยังพูดไม่ได้แค่นั้นเอง
คุณธีระเดินไปยืนข้างๆเตียงโชกุน
คุณธีระ :: โชลูก ... ดูสิวันนี้ใครมาเยี่ยมหนู
โชกุนลืมตามองมาทางคุณธีระ แต่ไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรออกมา
สงสาร ,, นั้นคือความคิดผมในตอนนี้ครับ
พี่เจเดินไปข้างๆเตียงโชกุน ก่อนจะเอื้อมมือไปจับแขนโชกุนไว้
พี่เจ :: ขอโทษที่พามาเยี่ยมช้านะโชกุน วันนี้พี่พาทีชเชอร์ลูกสาวของโชกุนมาเยี่ยมนะ
พูดเสร็จพี่เจก็วางทีชเชอร์ลงบนเตียงของโชกุน
ทีชเชอร์หันไปมองหน้าโชกุน ก่อนจะเอนตัวลงนอนข้างๆโชกุน
แล้วนอนเล่นของเล่นในมือตัวเอง
คุณธีระยืนน้ำตาซึม ...
นี้สินะที่เค้าบอกกันมา .... เด็กคือผ้าขาว
ต่อให้เจอทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยสกปรกมากแค่ไหนก็ตาม
ก็ไม่สามารถมาทำลายผ้าขาวผืนนี้ได้เลยจริงๆ
พี่เจ :: หายไวๆนะโชกุน หายแล้วจะได้มากอดลูกไง
ทุกสิ่งที่โชกุนทำกับพี่ หรือกับเพื่อนๆพี่ พวกพี่ทุกคนอภัยให้โชกุนนะ
พี่เจพูดเสร็จก็หันมามองหน้าผม ผมทำได้แต่ยิ้มให้พี่เจ
เพราะสิ่งที่พี่เจพูด มันตรงกับความต้องการของผมทุกอย่าง
เราไม่สามารถโกรธแค้นใครไปได้ตลอดชีวิตหรอกครับ
และเส้นทางเดินของเราแต่ละคนมันต่างกัน
คุณธีระ :: โชกุน รีบๆหายนะลูก จะได้ไปส่งยายหนูที่โรงเรียน ไปรับยายหนูกลับบ้านด้วยกันไงลูก
ผมว่าโชกุนรับรู้นะครับ เพราะโชกุนร้องไห้ออกมา
คุณธีระรีบเอาผ้ามาเช็ดน้ำตาลูกชายสุดที่รักของตัวเอง ก่อนจะร้องไห้หนักกว่าเดิม
คนเป็นพ่อ ต่อให้ข้างนอกจะเป็นเจ้าพ่อจะเป็นมาเฟียแค่ไหนก็ตาม
แค่เห็นลูกร้องไห้ หรือลูกทุกข์ใจก็กลายเป็นแค่พ่อธรรมดาคนหนึ่ง
ที่จะร้องไห้ไปกับลูกได้เสมอจริงๆ
พวกผมอยู่เยี่ยมโชกุนอีกพักหนึ่ง ก็ขอตัวกลับ เพราะทีชเชอร์เริ่มงอแงจะนอนแล้ว
ก่อนกลับ คุณธีระขอร้องให้พวกเรามาทีชเชอร์มาเยี่ยมโชกุนบ่อยๆ
ซึ่งพี่เจไม่ได้ปฏิเสธแต่อย่างใด พวกผมได้แต่ยิ้มและขอให้โชกุนหายไวๆ
พวกผมพาทีชเชอร์กลับมาถึงบ้านก็เกือบเย็นแล้วครับ
ทีชเชอร์หลับสนิทมาก ป้านวลมารับพาไปนอนแล้ว
ผมกับพี่เจเลยเดินไปทานข้าวที่ห้องครัวในบ้านกัน
แม่พี่เจ :: เป็นไงบ้างเรา
พี่เจ :: รู้สึกสบายใจขึ้นเยอะครับแม่ ได้ทำในสิ่งที่ควรทำไปแล้ว
แม่พี่เจ :: ดีแล้วลูก สิ่งที่เจกับแฟรงค์ทำ สักวันมันจะส่งผลกลับมาหาพวกลูกๆเองนะ
ทานข้าวเสร็จแล้วก็ไปนั่งดูทีวี นั่งพักผ่อนกันเถอะ แม่จะขึ้นไปนอนเล่นกับทีชเชอร์บนห้องเอง
พี่เจ / ผม :: ครับแม่
พอทานข้าวเสร็จ ผมก็มานอนเล่นมือถือที่หน้าทีวีกับพี่เจ
สักพักพี่เบลล์ก็มา
พี่เจ :: ไงเบลล์ วันนี้พ่อไปไหนละ
พี่เบลล์ :: พ่ออยู่กับคุณธีระนะ ที่โรงพยาบาล
พี่เจ :: เค้าไปสนิทกันตอนไหนเนี้ยยย
พี่เบลล์ :: วันนี้เบลล์ไปเยี่ยมโชกุนมา
พี่เจ :: อืมม น่าสงสารเนอะ
พี่เบลล์ :: โชกุนรับรู้ได้นะเจ เบลล์จับมือโชกุนแล้วบอกว่าเบลล์ยกโทษทุกสิ่งทุกอย่างให้
โชกุนเหมือนบีบมือตอบกลับเบลล์มา แล้วโชกุนก็ร้องไห้อะเจ เบลล์ เบลล์ไม่รู้จะทำยังไงดีอะเจ
ผม :: พี่เบลล์อยากทำอะไรละครับ
พี่เบลล์ :: พี่ไม่ได้รักโชกุนนะ แต่เห็นโชกุนเป็นแบบนี้แล้วพี่ .. พี่ ... พี่อยากดูแลโชกุน อยากอยู่ให้กำลังใจโชกุน
พี่เจ :: เท่าที่รู้ๆมา โชกุนก็คงเหงาแหละถึงได้เป็นเด็กแบบนี้ ถ้าเบลล์เต็มใจอยากดูแลโชกุน
ก็ถือเป็นเรื่องที่ดีนะ อนาคตข้างหน้าจะได้ดูแลทีชเชอร์ได้
พี่เบลล์ :: ทำไมเจพูดแบบนี้ละ เจจะไม่เลี้ยงทีชเชอร์ไม่รักทีชเชอร์แล้วหรอ
นั่นสิ ... ทำไมพี่เจพูดแบบนี้??
พี่เจ :: ทีชเชอร์เป็นลูกของเจ เจรู้สึกแบบนั้นมาตลอดนะเบลล์
แต่ถ้าวันนึงทั้งเบลล์และโชกุนอยู่ในสภาวะที่พร้อมจะเลี้ยงดูทีชเชอร์ได้ เจก็ยินดีที่จะให้เบลล์และโชกุนพาลูกไปอยู่ด้วย ...
คนเป็นลูกนะเบลล์ต่อให้ทุกข์ยากลำบากแค่ไหนก็ตาม ขอแค่ได้อยู่กับพ่อกับแม่เค้าคงมีความสุขมากกว่า
พี่เบลล์ :: ทีชเชอร์อยู่กับเจกับแฟรงค์ก็มีความสุขแล้ว เบลล์ไม่คิดจะให้ลูกมาอยู่กับเบลล์หรอก
เบลล์ดีไม่พอที่จะให้เค้าเรียกเบลล์ว่าแม่ด้วยซ้ำ
พี่เจ :: เบลล์ฟูมฟักตั้งท้องมาตั้ง 9 เดือนนะ จะไม่เหมาะกับคำว่าแม่ได้ไง มันเป็นเรื่องของอนาคตนะเบลล์
ถ้าวันนั้นเบลล์กับโชกุนต้องการจะให้ทีชเชอร์ไปอยู่ด้วย อยากให้รู้จริงๆ เจยินดีนะ
และคิดว่าแฟรงค์ก็เข้าใจและยินดีด้วยเหมือนกัน
พูดจบพี่เจก็หันมายิ้มให้ผม
เอาสิครับ .. พูดขนาดนี้แล้วนิ
ผม :: ครับ แฟรงค์ก็ยินดีนะพี่เบลล์
พี่เบลล์ได้แต่ร้องไห้ แล้วพูดแต่คำว่าขอบใจๆ ซ้ำๆ
จนพี่เจต้องบอกให้หยุดร้องไห้ได้แล้ว
พี่เบลล์นั่งสะอื้นสักพัก ก็ขอตัวกลับไปโรงพยาบาล เพราะพ่อรออยู่ที่นั้น
พอพี่เบลล์กลับไปแล้ว ผมเลยถามพี่เจต่อ
ผม :: ยินดีจริงๆหรอถ้าทีชเชอร์กลับไปอยู่กับพี่เบลล์กับโชกุน
พี่เจ :: เราก็เลี้ยงเค้าให้ดีที่สุดก็พอเนอะ ถ้าเหงาเราก็ค่อยไปเยี่ยมลูกกัน
ผม :: อืมม ครับ เราไปสร้างบ้านอยู่ใกล้ๆบ้านลูกกันดีกว่าเนอะ
พี่เจ :: เป็นความคิดที่ดีนะ งั้นเริ่มเก็บเงินได้แล้ว 5555
ผม :: 5555 พี่เจเก็บก่อนนะ อีก 3 ปีแฟรงค์เรียนจบจะรีบไปช่วยเก็บเงิน
พี่เจ :: อืมม พี่ตัดสินใจถูกใช่ไหม ที่ให้เรื่องราวเป็นแบบนี้
ผม :: ครับ ... มันถูกต้องที่สุดแล้วพี่เจ
พี่เจ :: แต่ทีชเชอร์ ...
ผม :: ทีชเชอร์คือลูกของเราเสมอ ไม่ว่าทีชเชอร์จะไปอยู่กับพ่อแม่ที่แท้จริงก็ตาม
ยังไงๆครอบครัวเราก็มีกัน 3 คน มีพี่เจ มีแฟรงค์ และมีทีชเชอร์นะ
พี่เจ :: อื้มมม
พูดจบพี่เจก็เอนตัวมานอนซบตรงไหล่ผม :’)
บทจะน่ารัก งอแง อ้อน ก็เป็นตลอดนะ
บทจะดื้อ จะเป็นคนโต ก็เป็น 5555555+
แฟนผมน่ารักใช่ปะล๊า ,,,
ถ้าพี่เบลล์ต้องการจะดูแลโชกุนจริงๆ
ผมก็หวังว่าโชกุนจะหายในเร็ววัน
ผมกับพี่เจจะดูแลทีชเชอร์ไปจนกว่าวันที่พี่เบลล์กับโชกุนจะพร้อม
ไม่ว่าจะอีกนานแค่ไหน ... พวกผมก็จะดูแลทีชเชอร์ให้ดีที่สุด
เพราะทีชเชอร์คือลูกสาวของผมกับพี่เจ .. ซึ่งมันจะไม่มีวันเปลี่ยน
-------------------------------------------------------
ขอโทษนะคะ นอน รพ. ยาวเลยจริงๆ
เหลือบทส่งท้ายอีก 1 ตอนนะคะ
ขอบคุณจริงๆที่ยังรออ่านกันเสมอ
ขอบคุณสำหรับคอมเมนต์และคำแนะนำดีๆด้วยนะคะ
=)