เดือนเกี้ยวเดือน #3
กองประกวดในตอนบ่าย
การที่คนเราคิดอะไรแต่ต้องทำเหมือนไม่คิดอะไรนี่มันเป็นอะไรที่ทรมานมาก ตลอดระยะเวลาที่รอถ่ายรูปเพราะพี่ๆนิเทศเขาเซ็ทฉากกันอยู่นั้น ผมเอาแต่เก๊กไม่สนใจไอ้หล่อที่ใช้โต๊ะเป็นเก้าอี้นั่งเด่นเปล่งออร่าอยู่ริมห้อง ไม่ว่าจะอยู่ตรงไหนไอ้พี่ป่าก็เป็นจุดสนใจเสมอ แม้จะเป็นเดือนปีที่แล้วก็ตาม
"เชี่ยไรของมึงเนี่ยไอ้โย" ผมเกาะเสื้อไอ้มิ่งเป็นครั้งที่แปดเพื่อแอบมองพี่ป่า
"ใช้ความสูงของมึงให้เป็นประโยชน์หน่อย"
"ถ้าอยากมองนักก็จ้องไปเลย ใครๆก็จ้องพี่แกทั้งนั้น พวกดาวกรี๊ดพี่ป่าจะตายห่า"
"ตอนมัธยมไม่เห็นมันจะฮอตขนาดนี้"
"เรียนชายล้วนมามั้ง จะกรี๊ดกันก็แปลกละเพื่อน อีกอย่างนะ ตอนมัธยมพี่ป่าเขาก็เหมือนมึง มีช่วงยุคมืดกันบ้าง ขี้เหร่กว่านี้บ้าง"
"พี่ป่าไม่เคยขี้เหร่เหมือนกูหรอก" ...ตอนนั้นผมตัวผอมแห้งใส่แว่นตากลมหน้าสิวเขรอะแถมยังจัดฟัน ไม่แปลกหรอกที่พี่ป่าจะไม่เคยเห็นผมในสายตา
"เออ รู้ตัวก็ดี" ไอ้มิ่งรักเพื่อนมากครับ ไม่ช่วยพูดให้ผมรู้สึกดีขึ้นเลย ขอบใจมาก
"เอ้าน้อง น้ำ" น้ำหลากสีสันถูกส่งมาจากมือพี่สตาฟฟ์ "หมอป่าเลี้ยงนะ หล่อแล้วยังใจดีอีก"
ผมกับไอ้มิ่งรับน้ำในแก้วที่ไม่ต่างจากร้านป้าเมื่อตอนกลางวันมาถือ มองไปรอบๆห้องเห็นแทบทุกคนถือแก้วแบบในมือผมกับไอ้มิ่งทั้งนั้น
และแถมยังมีดาวบางคนถือนมเย็นแบบผมด้วย!
พนา ก้องธานินทร์ มันเลี้ยงทุกคน ไม่ได้เลี้ยงแค่ผม!
วูบ...เสียงโลกสีชมพูพังกลายเป็นโลกสีเทาหม่นปนแดงด้วยความกราดเกรี้ยว
แม่งเอ้ย หน้าม่อใส่ผมเพื่ออะไรเมื่อตอนกลางวัน...ไอ้เจ้าชู้โดยกมลสันดาน! (หรือผมผิดเองฟะที่คิดไปไกลถึงไหนต่อไหน)
"ไอ้โย วางแก้วก่อนนนน มันจะหก" มิ่งรีบดึงแก้วออกไปจากมือผม "ใจเย็นดิอย่าเพิ่งโกรธ"
"ตอนอยู่โรงอาหารไอ้เชี่ยพี่ป่ามันแค่คิดว่าเลี้ยงน้องเลี้ยงนุ่งใช่มั้ย ไม่ได้คิดมากกว่านั้นใช่มั้ย"
"อ้าวโย ตอนเที่ยงพี่ป่าเลี้ยงน้ำเหมือนกันเหรอ" เนตร ดาวคณะผมเอ่ยขึ้นมาเพราะเธอคงจะได้ยินสิ่งที่ผมพูด เธออยู่ท่ามกลางดาวคณะอื่น สวยๆทั้งนั้นเลยครับ "พี่ป่าก็เลี้ยงน้ำพวกเราเหมือนกัน ทั้งโต๊ะเลยตั้งเกือบสิบคน ใจดี๊ใจดี"
เหี้ย...
"โยทำหน้าแบบนั้นทำไม เป็นอะไรรึเปล่า"
ผมจะไปฆ่ามัน...มันหน้าม่อ มันหว่านเสน่ห์ไปทั่ว มัน... มัน... มันเหี้ย...
"เชี่ยโย ไปไหนวะ" ไอ้มิ่งผู้รู้นิสัยผมดีร้องถามเมื่อผมจะเดินตึงตังออกไป
"เดี๋ยวกูมา" โคตรหงุดหงิดน่ะครับ หงุดหงิดไอ้คนที่ผมเพิ่งเดินผ่านและกังก้มหน้าก้มตาเล่นเกมส์โทรศัพท์ ไม่ได้รู้ห่ารู้เหวอะไรเล้ยว่าทำอะไรลงไป
นั่นดิ...จะรู้ได้ไง...ในเมื่อทำให้คนอื่นคิดไปเองขนาดนี้
"แม่งโว้ยยยยย" ผมร้องออกมาเมื่อพ้นสตูดิโอถ่ายรูป ผมไปไหนไดัไม่ไกลหรอกครับแค่ข้างหน้าห้องนี่แหละ ผมยังไม่ถ่ายรูปเลยถ้าไปไกลเจ๊กิ่งด่าผมยับแน่
"เป็นเชี่ยไรเนี่ยน้อง" เดือนปีสองวิศวะ พี่ไอ้มิ่งที่ใส่เสื้อช้อปวิศวะทักผม ผมจำชื่อไม่ได้แต่จำหน้าได้เพราะเมื่อตะกี้ก็มาดูแลไอ้มิ่งอยู่ ไม่เห็นว่ามีคนอยู่ผมก็เลยร้องออกไปเต็มที่ ตายห่ามั้ยล่ะ ท่าทางพี่แกยิ่งเถื่อนๆทั้งสักทั้งเจาะหูผมไถข้าง แต่ก็นี่แหละครับ เดือนปีสองวิศวะ
"แค่กๆๆ" ผมไอทันที ไอ้คนนี้มันกำลังสูบบุหรี่อยู่ และผมแพ้ควันบุหรี่อย่างแรง
"เวร" พี่คนนั้นรีบดับบุหรี่อย่างไว "เออกูขอโทษ จะรู้มั้ยว่าปีหนึ่งหน้าละอ่อนจะโผล่ออกมาแหกปากตรงนี้"
"ผมผิดเองแหละ พี่สูบต่อเหอะ ผมไปล่ะ"
"เห้ยเดี๋ยว" พี่แกร้องบอก "มึงแหละอยู่ กูนี่แหละจะไปเอง"
"ใช่เรื่อง พี่มาก่อนผม"
"ก็ท่าทางเหมือนมึงอยากอยู่คนเดียว" เห้ย เก่งว่ะ เดาถูกด้วย "สงบสติอารมณ์แล้วค่อยเข้าไป ตกลงนะ"
พี่แม่งเท่ว่ะ...เริ่มอิจฉาไอ้มิ่งละที่มีพี่เดือนเจ๋งขนาดนี้ พี่เดือนคณะผมน่ะเหรอ...เป็นเกย์ควีนครับ และไม่ยอมอยู่ห่างจากเดือนคนอื่นในปีเดียวกันเลย ท่าทางเจ๊แกเพลิน...
"ครับพี่ ขอบคุณนะ" ผมมองออกไปข้างนอกอย่างเซ็งๆ
"ชื่อโยใช่มั้ย..."
"ครับ?"
"ไม่มีอะไร" พี่แกทำท่าจะเข้าไปในห้อง "อ้อ กูชื่อโฟร์ท"
อย่างเขาน่าจะเหมาะกับอะไรที่มันไทยๆมากกว่านะ...สมชายงี้ กล้าหาญงี้... แต่ดันชื่อโฟร์ท...
"ทำไมทำหน้างั้น"
"เปล่าผมว่าพี่ชื่อเพราะดี" ตอบไม่ดีโดนต่อยขึ้นมาทำไง ไม่รู้ข้างหลังพี่เขามียันต์ห้าแถวเสือเผ่นเสือร้องไห้หรือเปล่า แต่มังกรที่แขนขวาก็น่ากลัวมากพออยู่แล้วล่ะ
"เรียกจตุรภูมิก็ได้ ถ้ามึงไม่เห็นด้วยกับชื่อเล่นกูอ่ะ"
"พี่โฟร์ทครับ พี่โฟร์ท" ผมยกมือไหว้ประหลกๆก่อนจะเงยหน้าทันเห็นพี่แกยิ้มมุมปากพอดี
เหี้ย...หล่อชิบ ไอดอลเลย...
"สัดโฟร์ท" ไอ้ตัวสาเหตุที่ทำให้ผมมายืนติสต์แดกข้างนอกโผล่หน้าออกมา ทำผมอึ้งแต่ก็อึ้งแค่ชั่วคราวเพราะผมหันหน้าหนี
งอนครับ...งอน...ไม่ต้องมาง้อหรอกไอ้พี่ป่าเวร...เพราะไม่รู้ว่าผมคิดอะไรกับเขา...
"มึงจะม่อไอ้นี่กูแนะนำให้มึงคิดใหม่" พี่ป่าพูดด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่ายตามเคย "มันกวนตีน"
"ไม่ได้ม่อ น้องมันดูไม่สบายใจ" คารวะพี่โฟร์ทเลยสามจอก...ไม่เจ้าชู้แถมยังดูออกว่าผมเป็นอะไร แม่งเจ๋งงงงงง....
ไม่เหมือนไอ้หมอปีสอง...ที่ม่อแบบไม่รู้ตัว...หว่านเสน่ห์ด้วยการเลี้ยงคนนี้คนนั้นไปทั่ว...แม่ง วันนี้ผมมีคู่แข่งเพิ่มกี่คนแล้วล่ะ...
"กูแนะนำให้ไปโดดตึก" มันพูดกับผมแล้วชี้มือไปที่ดาดฟ้า
"เชี่ยป่า อย่าแกล้งเด็ก" พี่โฟร์ทตบไหล่พี่ป่า
"เขาชวนกันไปแดกเหล้าเย็นนี้มึงจะไปป่ะโฟร์ท"
"มีหรือกูจะพลาด มึงลากสัดบีมกับสัดคิทไปด้วยดิ ไม่อยากให้ตำราทับหัวพวกมัน"
"พวกมันแหละเป็นคนชวน"
"ฮ่าๆๆๆ กูชอบแก๊งหมอเถื่อนแบบพวกมึงจริงๆ"
"เดี๋ยวเอามีดแทงไส้"
เป็นบทสนทนาที่ผมไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง...แต่อย่างน้อยก็มีเรื่องดีครับคือผมรู้แล้วว่าคืนนี้พี่ป่าแม่งจะทำอะไร...แดกเหล้า...ร้านไหนวะ ชวนไอ้มิ่งไปตระเวนดีมั้ยเนี่ย
"เป็นเชี่ยไร" พี่ป่าเดินมาหยุดตรงหน้าผม ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมอยู่ตรงนี้กับเขาสองคนตรงไหน
...แต่อย่าคิดเชียวครับว่าผมจะฟิน...ไอ้ตรงหน้าผมคือไอ้หน้าม่อโดยกมลสันดาน...เหอะ
"ยุ่ง"
"ที่บ้านตัดค่าขนม? หรือว่าเพื่อนเดือนวิศวะของมึงไปมีกิ๊ก?"
"หา"
"ไอ้น้องมิ่งไม่ใช่แฟนมึงหรอกเหรอ"
พ่องตายเถอะไอ้เชี่ยพี่ป่า "อย่ามามั่ว กูชอบผู้หญิงโว้ย!" ผู้ชายที่ชอบก็มีแต่มึงนั่นแหละไอ้ง่อววววว...
"แล้วเป็นห่าอะไร เขาจะถ่ายรูปกันอยู่แล้วยังจะมาอินดี้เรียกร้องความสนใจ"
"ฟาย" อยากจะฆ่ามันจริงๆ ผมดึงกระเป๋าตังค์ออกมาจากกางเกงแล้วก็ยื่นแบงก์ยี่สิบให้ไอ้พี่ป่า "ค่านมเย็นตอนเที่ยง อ้อ" ผมหยิบอีกใบออกมา "ค่าน้ำเมื่อกี้"
"ของฟรีไม่ชอบ?" พี่ป่าตวัดสายตามองเงินในมือแต่ไม่รับไป
"ไม่ใช่"
"แล้วไม่ชอบอะไร"
"ไม่ชอบเหมือนคนอื่น!" ผมร้องโวยวาย พี่ป่าขมวดคิ้วด้วยความงงงัน ชิบหายละ ผมพูดอะไรออกไป "ไม่ชอบติดหนี้ใคร"
"แดกๆไปเถอะน่ะ ใครๆเขาก็แดก อย่ามาเรื่องมาก"
"ไม่อยากเหมือนใครไง!"
ไอ้พี่ป่ามองผมด้วยสายตาว่างเปล่า ในขณะที่ผมแสนจะหงุดหงิด "มึงนี่เป็นคนที่ประหลาดที่สุดเท่าที่กูเคยเห็นมาเลย"
"..." ไม่ดีใจเลยสักนิด
"ไปถ่ายรูป อย่าทำให้งานคนอื่นเสร็จช้า"
"มึงเอาตังค์ไปก่อนดิ"
"เอาไปซื้อไอติมแมกนั่มไป"
"..."
"ถือซะว่ากูเลี้ยงมึงเยอะกว่าคนอื่นแล้วกัน พอใจมั้ย ไอ้คนที่อยากพิเศษกว่าคนอื่น"
ผมชะงักกึก...พี่ป่าที่เดินห่างออกไปส่ายหน้าเบาๆให้ผม...
ทำไมกูต้องดีใจที่มันพูดแบบนั้นด้วยฟะ...
"แปลกๆนะมึงน่ะ"
ไอ้พี่ป่ามึงเองก็แปลกที่มายุ่งเรื่องของกูตั้งแต่แรก...
แต่ผมยิ่งโคตรแปลกที่ฟินกับเรื่องเล็กๆน้อยๆแค่นี้...
ถ่ายรูปเสร็จไอ้มิ่งงงเลยครับว่าผมวิ่งเข้าเซเว่นไปซื้อไอติมแมกนั่มทำไม...
ท่านเจ้าที่หอพักคงไม่ได้ทำงานเนื่องจากไอ้พี่ป่าไปกินเหล้าอยู่ที่ไหนสักแห่ง...ผมเงยหน้าจากนารูโตะในมือราวกับว่ากำลังรอคอยเสียงเคาะประตูห้องพี่พริ้งที่อยู่ฝั่งตรงข้าม...เผื่อไอ้ป่าเกิดเปลี่ยนใจไม่ไปกินเหล้าแต่อ่านหนังสือแทนอะไรประมาณนี้
คิดว่าผมคิดถูกป่ะครับ...หึ...คนอย่างเชี่ยพี่ป่าแม่งต้องเลือกเหล้าก่อนหนังสือแน่นอนผมคอนเฟิร์ม...รู้แล้วผมก็ยังจะรอมันอีกนะ ถ้าอยากเจอนักทำไมผมไม่ไปตามหามันที่ร้านเหล้าแถวมหาลัยเลยล่ะ เออว่ะนั่นสิ
พรึ่บ...ผมลุกขึ้นมาจากเตียง อันดับแรกคือโทรหาเพื่อนรักก่อนเลย
ยังไม่ทันจะกดเบอร์มัน มันก็โทรมาหาผมแล้วครับ
"เอ้อ ว่าไงเชี่ยมิ่ง"
"เชี่ยโย แดกเหล้าป่าว กูอยู่ร้าน 'เรื่องเหล้าเช้านี้' "
"เชี่ยยยยยย ทำไมไม่เรียกกกกก" ผมเจอมันผมจะเขย่าคอเสื้อมัน
"ก็ไม่นึกว่ามึงจะแดกช่วงนี้นี่หว่ายิ่งเจอพี่ป่าบ่อยกูกลัวมึงกลัวว่าหน้าตัวเองจะไม่ใส" สิ้นเสียงไอ้มิ่ง ผมนี่แปะมาสก์ที่ติดขอบตาแพนด้าออกเลยครับ
"กูดูดีอยู่แล้ว"
"ตกลงจะมาป่าว มีแต่วิศวะนะ"
"ดีดิ คณะกูไม่ค่อยมีผู้ชาย จะได้มีเพื่อนเยอะๆ"
"ให้ไปรับป่าว"
"เดี๋ยวกูไปเอง"
"..."
"ว่าแต่มันอยู่ตรงไหน"
ผมแต่งตัวง่ายๆออกมาจากห้องและก็เดินลงบันไดไป ไม่หวังจะได้เจอไอ้พี่ป่าหรอกครับ(ท่านเจ้าที่บอกช่วยเต็มที่แล้วแต่ไอ้พี่ป่าไม่อยู่เอง อันนี้ผมเดา)คงเมาแอ๋สลบเหมือดอยู่ที่ไหนสักที่ ได้เห็นพี่มันเมาก็ดีเหมือนกันนะ อยากรู้ว่าจะเรื้อนแค่ไหน ว่าแต่...ใครกันหว่าที่เดินสวนผมขึ้นไป
คุ้นชิบหาย แต่ช่างมันเหอะ
เพียะ...
ไอ้เหี้ยนี่โบกกบาลกูเฉย ผมกำลังจะหันไปด่าทันทีที่เห็นหน้ายกมือไหว้แทบไม่ทัน...
รุ่นพี่โรงเรียนเก่า...จากโรงเรียนชายล้วนของผม
"เจอรุ่นพี่ไม่ไหว้งั้นเหรอ มึงรุ่นไหนนะ" เวร เวร เวร นี่กูจะได้สก็อตจัมพ์ตรงนี้มั้ย
ผมอ้าปากค้าง จำได้เลยว่าพี่แกรุ่นเดียวกันกับพี่ป่า ชื่อว่า...
...พี่คิท
งั้นที่พี่ป่าพูดว่าสัดคิทตอนที่ชวนพี่โฟร์ทไปกินก็คนนี้อ่ะดิ...จำได้ว่าเป็นเพื่อนพี่ป่าตั้งแต่มอต้น เห้ย นัดกันสอบติดหมอหรือไงฟะเนี่ย
"จะบอกกูได้ยัง"
"รุ่น 105 ครับพี่"
"ไม่ต้องกลัวกูขนาดนั้นก็ได้กูล้อเล่น ฮ่าๆๆ" ไอ้พี่คิทหัวเราะออกมาอย่างขบขัน งั้นเมื่อกี้ก็แกล้งผมน่ะสิ "อยู่คณะไหนวะ ชื่อวาโยใช่มั้ย"
อึ้งไปเลย...
จำผมได้ด้วย ทั้งๆที่ผมเปลี่ยนแปลงตัวเองไปตั้งเยอะ
ไอ้พี่ป่ามันคงไม่เคยมองใครแน่ๆมันถึงจำน้องจำนุ่งไม่ได้ เพื่อนมันยังจำได้เลย ไอ้ซื่อบื้อเอ๊ยยยย...
"ครับ คณะวิทย์ครับ"
"หล่อขึ้นนี่หว่า"
"คนเราต้องมีการพัฒนากันมั่งพี่"
"เออจริง แต่กูพัฒนาในแง่ลบนะฮ่าๆ" พี่คิทตัวเตี้ยก็ผมนิดหนึ่ง ตัวเล็กกว่านิดหนึ่งด้วยท่าทางจะเรียนหนัก "เห็นไอ้ป่าบ้างยัง มีพี่โรงเรียนอยู่หอนี้เหมือนกันนะมีอะไรปรึกษามันได้ มันใจดีชอบเลี้ยงน้อง"
ครับ...เพิ่งโดนมันเลี้ยงเนี่ย... "มีเรื่องจะขอครับพี่"
"หือ"
"อย่าบอกพี่ป่าได้มั้ยครับว่าผมรุ่น 105"
"ทำไม" พี่คิทไม่ถามก็คงแปลก
"เพราะแค่นี้มันก็แกล้งผมจะแย่ ยิ่งรู้ว่าผมเป็นน้องอีก ผมอาจจะโดนหนักกว่านี้" นี่คือความสัตย์จริงล้วนๆ
"มันบื้อจำรุ่นน้องตัวเองไม่ได้งั้นเหรอ" พี่คิทครุ่นคิด "ไม่แปลกหรอก ก็มึงเปลี่ยนไปซะขนาดนี้"
"แหะ แต่พี่เก่งนะ เห็นผมแว้บเดียวก็จำได้แล้ว"
"กูเก่งกว่าไอ้ป่าหลายขุมไม่ต้องห่วงหรอก" พี่คิทนี่เฟรนด์ลี่จริงๆไม่กวนตีนเหมือนเพื่อนพี่เขาเลยสักกะติ๊ด...ผมไม่ได้หมายถึงพี่ป่าเขาลำเนาไพรนะครับ "แต่ทำไมมึงต้องปิดมันขนาดนั้นด้วยวะ ก็บอกไปดิ"
"..."
"หรือแอบชอบมันมาตั้งแต่มัธยมแล้วไม่อยากให้มันรู้"
บทจะมีคนเก่งแม่งก็เก่งเกินไปมั้ยไอ้เหี้ยยยยยยย! ผมนี่อึ้งเลยครับ อ้าปากค้างพูดไม่ออกจริงๆ
"กูล้อเล่นโว้ย ฮ่าๆๆ" พี่คิทยื่นโทรศัพท์มาให้ผม "เอาเบอร์มาดิ๊เผื่อจะติดต่อ"
คิดว่าท่านเจ้าที่ร้านเรื่องเหล้าเช้านี้จะช่วยผมมั้ยครับ...
ตั้งแต่ห้าทุ่มยันตีสองไร้ซึ่งแววของไอ้พี่หมอพนา ก็ไม่น่าจะแปลกใจอะไรในเมื่อร้านเหล้ารอบมหาลัยมีเป็นแสน แค่บังเอิญอยู่หอเดียวกันก็เยอะแล้วเพราะงั้นผมไม่ค่อยซีเรียสเท่าไหร่เรื่องไม่ได้เจอพี่ป่า
แต่ผมมีเบอร์พี่หมอคิทเพื่อนเขาแล้วครับ โอ้เย้!!!! เอาไว้เนียนๆไปถามพี่เขาเรื่องพี่ป่ายามฉุกเฉินนับว่าเป็นเรื่องดีของวันนี้
พรุ่งนี้เรื่องดาวเดือนต้องออกไปถ่ายรูปอีกแล้ว โดยที่เจ๊กิ่งบอกว่าคราวนี้เป็นโปรไฟล์วิวนอกสตูดิโอ หรือรอบมหาลัยนั่นแหละ ให้ตายเถอะผมรู้สึกเหมือนผมกำลังจะได้ประกวดชายงามแม่งโคตรยุ่งยาก ถ่ายรูปทีก็หลายสิบรูปไอ้พี่ป่าทนมาได้ไงวะ...
และในขณะที่ผมหลับอยู่นั่นเอง...
เบอร์พี่คิทก็โทรเข้าเบอร์ผม...แต่ผมไม่ได้รับ...
"น้องโยหันซ้าย ไอ้น้องโยเอ็งอยู่นิ่งๆดิวะ โยมึงอย่ายื่นหน้ามาไกลกว่าคนอื่นดิ!"
ทำไมผมต้องมีปัญหาคนเดียวด้วยฟะ...ไอ้มิ่งไอ้ตัวเต็งเดือนมหาลัยที่ยืนอยู่ริมๆเอาแต่ขำ ในขณะที่ผมนั้นยืนอยู่เกือบๆจะริมขำไม่ออกเพราะเริ่มรำคาญเต็มทน เมื่อไหร่จะเสร็จๆไปสักที
อยู่เกือบริมหมายความว่าไงครับ หมายความว่าผมไม่เตี้ยไง ไอ้คนที่มันว่าผมเตี้ยนั้นมันอคติ! ผมไม่ได้หมายถึงไอ้หล่อที่หิ้วเพื่อนหมอมาดูการถ่ายรูปดาวเดือนนะครับ ไม่เลยสักกะติ๊ด!
ชัดเจนแจ่มแจ้ง ไอ้พี่ป่าหอบเอาเพื่อนสมัยมัธยมมาเรียนหมอด้วยทั้งสองคน พี่บีมกับพี่คิท หล่อมากกระชากเสียงกรี๊ดทั้งคู่ ผมยังไม่ได้เดินไปไหว้พวกพี่เขาเลยครับไม่รู้รูปปั้นคุณพ่อที่โรงเรียนเก่าจะสาปแช่งให้นรกกินกบาลผมมั้ย เห็นแล้วผมคันไม้คันมืออยากไหว้ ไอ้มิ่งนี่ไหว้ไปเป็นสิบๆรอบแล้วครับ แต่ผมนี่ต้องแอบๆเพราะกลัวไอ้พี่ป่าจะรู้
...ซึ่งมันเป็นคนซื่อบื้อ...ไม่เห็นจะสนใจอะไรบวกกับวันนี้ดูใจลอยแปลกๆ
"พี่คิทหวัดดีพี่" ผมไหว้พี่เขาลับหลังไอ้พี่ป่าเพราะพี่คิทเดินมาคุ้ยอะไรกินที่กอง สายกินฟรีสินะ
"อ้าวไอ้โย หล่อเชียวนะมึง"
"โทษครับต้องมาไหว้แบบแอบๆ"
"ไม่ต้องซีเรียส ไอ้บีมก็จำมึงไม่ได้ ฮ่าๆๆ"
"แหะ"
"หล่อขึ้นเยอะทำรุ่นพี่จำไม่ได้มึงมีความผิดนะ" ผมรู้ว่าพี่คิทล้อเล่น
"เอ่อ แหะ พี่คิท เมื่อคืนพี่โทรมาทำไมเหรอ"
"หะ"
"ตอนเกือบตีสาม"
"อ๋อ ฮ่าๆๆๆ" พี่คิทหัวเราะอย่างร่าเริง "จะชวนไปแดกเหล้าน่ะ ไม่มีอะไร"
"ตีสามเนี่ยนะพี่..."
แก๊งหมอเถื่อน...
"ทำไม ร้านที่กูรู้จักปิดตีห้า"
"ขอโทษครับผมนอนอยู่"
"ไม่เป็นไรคราวหลังก็รับสายหน่อยละกัน"
ผมโค้งหัวให้พี่คิทก่อนที่จะโดนด่าไปมากกว่านี้...และตอนที่เงยหน้าขึ้นมาก็เห็นไอ้พี่ป่ามาคุ้ยหาอะไรกินที่โต๊ะเหมือนพี่คิทเด๊ะๆ
"อ่อยไอ้โฟร์ทแล้วก็มาอ่อยเพื่อนกูอีกเหรอ" ประโยคนั้นมันพูดให้ผมได้ยินคนเดียว...
...ไม่เคยจะคุยกันดีๆหรอกครับ ผมกับไอ้พี่ป่า "ทำไม หรือจะให้กูอ่อยมึงบ้าง"
เงียบ...
...ฉี่
ผมพูดอะไรออกไป๊!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
"กูไม่ชอบคนแปลก" พูดจบก็เดินไปยืนข้างๆพี่คิทแล้วก็ถามถึงขนมในมือพี่คิทว่าอยู่ตรงไหน
พ่อแม่งอยากตาย...ผมชอบมันเข้าไปได้ยังไง...
"กูก็ไม่ชอบคนกวนตีน"...โกหกจะโดนเจ้าที่มหาลัยสาปมั้ยล่ะเนี่ย
แปลกที่วันนี้พี่ป่าไม่ถือสาอะไรผม ปกติเขาไม่ชอบให้รุ่นน้องมาด่า ผมเองก็ไม่รู้จะคุยอะไรกับพี่เขาต่อเพราะเขากำลังคุยกับเพื่อน แค่นี้ก็ดีแล้วล่ะ
ผมเดินออกไปก่อนจะได้ยินเสียงพี่คิทที่พูดกับพี่ป่า
"เมื่อคืนมึงเมาแล้วเอาโทรศัพท์กูไปเล่นเหรอ"
TBC
chiffon_cake talk : หมอป่ากับวาโยคู่อินดี้ ฮ่าๆๆๆ อึนมึนทั้งคู่ แต่ไม่รู้ทำไมเราช้อบชอบ เปิดตัวละครใหม่สองสามตัวนะคะ แซ่บทั้งคู่ฝากด้วยน้า ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ค่าา รักจุงงงง...
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
