หัวข้อ: { เดือนเกี้ยวเดือน } [END]

[koikoi]

พี่ป่าจะทำไงต่อ

[phoenixa]

ขอติดตามหมอป่านะ
ไม่กล้าเรียกไอ้พี่ป่าอีกต่อไป
ก็น่ารักขนาดนี้ โอ๊ยยยยย ขอเป็นแม่ยก
(ได้ข่าวว่าตอนที่แล้วๆ มายังปลื้มน้องโยอยู่เลย)

[snowboxs]

โอ้โห พี่ป่าเขารักเขาชอบโย
มาตั้งแต่โยยังขี้เหร่อยู่เลย
คราวนี้ ไม่มีใครได้กินนมเย็น
ของพี่ป่าแล้วล่ะ นอกจากโย

อ๋ออที่กวนตีนว่าโยเป็นคุณหนู
ตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นหน้าโย
เพราะเห็นว่าหน้าเหมือนกับวาโย
กลัวว่าจะนอกใจน้องวาโยเหรอจ๊ะ

[pe-ar]

ว่าแล้ว  อิพี่ป่าก็ชอบเขา ฮ่าๆๆๆๆ

น่ารักอ้ะ   

ในที่สุดก็อ่านทัน

พี่ป่า !!!   เดินหน้าจีบน้อง ให้เต็มกำลังเลยยย  อย่าให้พลาด
คนเราไม่ได้มีโอกาสมาหา ถึงสองครั้งหรอกนะ 

พี่โฟร์ท  หนูรู้ว่าพี่เป็นพระรองค่ะ ไม่ได้กับน้องโย หรอก มาหาหนูเหอะ เดี๋ยวหนูปลอบใจเอง ฮ่าๆๆ

[GETIIZ]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ที่แท้ก็ใจตรงกันมากตั้งแต่ละอ่อนนนนนนนนน
โอ้ยยยยยยยยยยย
นี่ต้องยกความดีความชอบให้คิทจริงๆๆ แหมมมีเพื่อนดีเป็นศรีแก่ตัวจริงๆ
คนอะไรมันจะเหมือนกันขนากนั้นคะพี่ป่า ดีนะที่จำได้ตอนนี้
ไม่งั้นไม่ยากจะคิดเลยว่าโฟร์ทนี่คู่แข่งอันตรายยเชียวหละ

แต่จริงๆไม่อยากให้ดฟร์ทชอบโยเลยหงะะ ไม่อยากให้แย่งกับพระเอกก  แบบเป็นรุ่นพี่ที่ดีไรงี้ได้มั้ยอ่าาาา
อยากฟินนนพี่ป่ากับน้องโยเยอะๆ

[pochu52]

คนระดับหมอป่า ด่าตัวเองว่า โง่ นี้ขำก๊ากเลย
ไม่คิดว่าอิพี่ป่าจะชอบน้องโยมาตั้งนานนะเนี๊ย แบบนี้แล้วคนอ่านเชียร์หมอป่าจ้า

[darling]

พี่ป่ามันน่ารักโน๊ะ ถึงจะซึนไปหน่อย สู้สู้น๊ะจ๊ะพี่ป่า 

[์NRNAAM]

อยากตอนตอนต่อไปแล้ว 

ไรท์จ๋าช่วยบอกอิมเมจตัวละครให้รู้หน่อยได้ไม่คะ ได้โปรดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด 

[mur@s@ki]

โถถถถถถถถถถถถถถ ถถ ถ.. พี่ป่าคนโง่วววววววว
มัวแต่ใช้เพื่อนมองน่ะสิ เป็นไงล่ะ ตัวเองจำไม่ได้ซะงั้น ไป!ซื้อนมเย็นให้น้องอย่าลืมซื้อเป็ปทีนให้ตัวเองนะคะ
ชอบพี่คิทอ่ะ ถูกใจที่แกว่าไม่เคยตลกอะไรขนาดนี้มาก่อน มันโดนนนน 

อ่านแล้วมีความสุขมากเลยค่ะ เครียดมาจากไหนก็ต้องยิ้มอ่ะ ไม่มีพิษไม่มีภัย จรรโลงใจจริงๆ
 

[Moose]

โอ้ยยยย ชอบมากกกก อยากอ่านตอนต่อไปทันที

[cass-meyz]

อ๋ายยยยยยยยยยยยย   

[•ผั๑`|nกุ้va’ด•]

อ๊ากกกกกกกกกกก  อ่านแล้วติดคร๊าาาสส

กรีดร้อง กอดหมอน ว๊ากกกกกก...!! พี่ป่า น้องโย น่ารัก สลัดๆ ค่ะ

ยิ้ม กรุ่มกริ่มม

[singalone]

ชอบประโยคของพี่หมอป่าที่ว่า 'คิดถึง' โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย คือกรี๊ดมากค่ะ เขินบิด 

[DeShiWa]

ขอให้สอบให้ผ่านนะจ้า

ดึกๆจะลงไหมเอ่ย

เพราะเห็นลงให้วันละ2ตอนเลย

คือตอนดึกๆกับ บ่ายหน่อยๆ

คือแต่งสนุกน่าติดตามอะนะ คนอ่านเลยโลภ55555555

รักคนแต่งคนเขียนเหมือนกันจ้า รอๆ

[j123]

อ่านรวดเดียวเลย หนุกๆ ติดตามด้วยคนจ้า

[ormn]

  พี่ป่ากับน้องโย

[pare_140]

 

[akira26095]

สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกก อ่านแล้วเขิน ฟินตัวแตก คนเขียนสู้ๆนะ เพ้อนิสัยแบบพี่ป่าค่ะ  แอร้ย

[badbadsumaru]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อิพี่ป่า อิผู้ชายง่าวววว
โอ้ยยย โดนดาเมจเด็กแว่นเข้าไป เอาดิๆ
5555555555555555
กวนตีนน้องเขาไปเยอะ โถ่เอ้ยยยย
เดี๋ยวเชียร์พี่โฟร์ทเลยนี่

ถ้าใจตรงกันขนาดนี้ มาคุยกันเถอะะ
555555555555

[nunnuns]

จะไม่ทนๆๆๆๆๆๆ ไม่ไหวละสนุกมาก ฟินมากพูดเลย

หลงรักนายเอกสุดหัวใจ ป่าก็น่ารักเหมือนกัน ต่างคนต่างแอบรักกีันมานาน ไม่ดราม่าดเวย(แต่ไหงเราแอบน้ำตาซึมตอนพี่ป่าเย็นชากับน้องโยก็ไม่รู้)

อยากให้เรื่องนี้มีดราาน้อยที่สุดจังเลยย หวานน

[meeyeon]

สนุกมากอะ... แต่อยากรู้จังว่าทำไมป่าถึงชอบโยตั้งแต่มัธยม มันมีเหตุการณ์อะไรน้า อยากรู้จัง

[gupalz]

อิพี่ป่าโง่มาได้ตั้งนาน เรื่องนี้เพื่อนพระเอกฉลาดสุด

[ninghyuk]

ยินดีต้อนรับพี่เค้กกลับสู่เล้า ฮูเร่ๆๆๆๆๆๆ >_<
ดีใจมากกกกกจริงๆ น้องโยน่ารักไปไหนนนนนนนน พี่ป่าก็อึนๆมึนๆจริงๆ 55555

[hello_lovestory]

ใจตรงกันแต่แอบชอบกันมาตั้งนานนะ พี่ป่าน้องโย เสียอย่างเดียวไม่คุยกัน

[duckool]

ขอให้ผลบุญที่น้องอัพนิยายบ่อยๆ ทุกวัน
ส่งผลให้สอบผ่าน คะแนนท๊อปเหมือนพี่ป่านะคะ
 

[Chiffon_cake]

เดือนเกี้ยวเดือน #7











   เมื่อคืนใส่คอนแทคเลนส์ยาวไปหน่อย วันนี้เลยตาแดง ผมก็เลยต้องใส่แว่นมาซ้อมเต้น คงดูเฉิ่มเบ๊อะน่าดูเลยครับ บอกตรงๆว่าโคตรไม่มั่นใจในตัวเองเลยสักกะติ๊ด ผมเป็นคนที่ใส่แว่นกับไม่ใส่แว่นแล้วมีความแตกต่างกันมากถึงมากที่สุด ตอนที่เจอเจ๊กิ่งครั้งแรกวันนี้ เจ๊แกแทบจะเฉดหัวผมไปที่อื่นเพราะไม่คิดว่าเป็นเดือนคณะเจ๊แก...

   โด่ ใส่แว่นผมก็ดูดีหรอก แค่ดูดีไปอีกแบบ...
   
   แบบที่ควรไปเกิดใหม่น่ะครับ

   “ไอ้มิ่ง” ผมทักเพื่อน “พี่ป่ามายังวะ”
   “อ้าว มึงทักกูเพราะเหตุผลแค่นี้” ไอ้มิ่งทำหน้าเหม็นเบื่อ “รักเพื่อนมากสินะ ยังไม่มาเลยว้อย นี่ก็เพิ่งจะเริ่มซ้อม มึงคิดว่าคนที่มานั่งหล่อเฉยๆเขาจะมาเร็วเหรอ”

   เออว่ะ นั่นดิ...ไอ้พี่ป่านอกจากจะมาเพื่อเลี้ยงคนนั้นคนนี้แล้ว มันยังมาเพื่อนั่งเฉยๆอีกด้วยครับ อารมณ์ประมาณว่ากูมาเสนอหน้าแล้วนะ แต่กูไม่ทำอะไรนะ ประมาณนั้นแหละ
   เมื่อคืนหลังจากที่ซื้อยาบ้าๆบอๆเสร็จ(ตอนเที่ยงคืนกว่าซะด้วย ขอบคุณร้านเภสัชตรงข้ามที่เปิดยี่สิบสี่ชั่วโมง) พอขึ้นหอถึงชั้นสามไอ้พี่ป่าก็ขอตัวเข้าห้องเลยเนื่องจากง่วงมาก ผมก็เลยต้องขึ้นมาชั้นห้า ไม่หวังอะไรมากมายอยู่แล้วว่าผมกับมันจะพูดจากันดีขึ้น ก็ผมเป็นคนบอกเองนี่ว่าผมบังเอิญไปเจอมันกำลังจะตากฝนพอดีอ่ะ
   แค่ได้อยู่ใต้ร่มคันเดียวกันก็สุดยอดแล้ว...ผมจะหวังอะไรมากอีกล่ะ...

   “ทำไมใส่แว่นล่ะวันนี้”
   กะแล้วเชียวว่ามันต้องถาม “ใส่คอนแทคเลนส์ติดกันนานไปหน่อย เจ็บตานิดๆว่ะ”
   “ต้องไปหาหมอมั้ย กูอยากโดดซ้อมพอดี”

   เดี๋ยวนะไอ้เชี่ยมิ่ง...อะไรของมึงนี่

   “ไม่ต้องอ่ะ พรุ่งนี้ก็ดีขึ้นแล้ว” ผมไม่มีทางให้มันสมปรารถนาเด็ดขาด
   “นั่นไง ที่รักมึงมาโน่นแล้ว”
   ผมยืดคอจนสุดเมื่อรู้ว่าไอ้มิ่งมันหมายถึงใคร เมื่อเห็นแล้วผมก็แทบจะโบกหัวมันเลยทีเดียว ก็นั่นมันเจ๊พริ้ง...ที่รักห่าไรของกูล่ะ
   และวันนี้เจ๊แกก็สวยตามเคยในชุดไปรเวทครับ เธอใส่กางเกงขาสั้นอวดเรียวขากับเสื้อยืดธรรมดาละม้ายคล้ายมาออกกำลังกายในยามเช้า แต่เชื่อเถอะ แค่นั้นก็ดูฮอตมากฮอตมายแล้ว
   หนึ่งในคู่แข่งของผม...ที่แค่เพศก็ชนะผมหลายยกแล้ว...เฮ้อ
   “สาด” ผมด่าไอ้มิ่ง
   “ฮ่าๆๆ สวยดีนะเว้ย”
   “ชอบก็จีบดิ”
   “ไม่เอา เพื่อนกูไม่ชอบเขานี่”
   “ใครเพื่อนมึง”
   “มึงไง”
   “อ้าวไอ้สัด มึงจะจีบใครต้องให้กูชอบคนนั้นด้วยเหรอวะ”
   “ก็แหงดิ มึงคือเพื่อนรักของกูนะเว้ย กูชอบใครมึงก็ต้องชอบด้วย นี่คือปณิธานในใจกู...”

   กูยอมแพ้มึงเลย...

   “พี่ป่ามาแล้ว มาติดกันเลยเนี่ย มาด้วยกันป่ะวะ”

   นั่นไงไอ้พี่ป่ามาแล้ว...(ใครเอ่ยไม่สนใจประโยคหลัง) วันนี้มันแต่งตัวโคตรชิวเลยครับ กางเกงขาสามส่วนกับเสื้อยืดสีน้ำเงิน ดูกากมากแต่พอเห็นหนังหน้ามันเท่านั้นแหละ ดูดีมีสไตล์ขึ้นมาทันที ลองให้ผมแต่งมั่งดิ ไม่มีทางดูดีขนาดนี้หรอก
   ผมมุดหลังไอ้มิ่งปั๊บทันทีที่พี่ป่าเดินเข้ามา เขาไม่ได้มองมาทางนี้ทันทีทันใดหรอกครับ ต้องพูดต้องคุยกับพี่เดือนคนอื่นๆเสียก่อน แต่ก็นั่นแหละผมมุดไว้ก่อน ใส่แว่นแล้วเด๋อด๋ามากรู้สึกอายต่อหน้าไอ้พี่ป่าอย่างบอกไม่ถูก
   “เชี่ย มุดห่าไรเนี่ย เรตติ้งกูตกหมด ออกไป”
   “พ่อง แป๊บนึง”
   “พี่ป่าไม่มองมาหรอกสาด”
   “ไม่รู้กันไว้ก่อน” ผมขยับหน้าออกมาจากหลังไอ้มิ่งนิดหน่อยเพื่อดูสถานการณ์ และในตอนนั้นนั่นเองที่ไอ้พี่ป่ามองมาที่ผมพอดี...

   ไม่ต้องลงต้องหลบมันแล้ว

   ผมแกล้งทำหน้ากวนตีนใส่มัน แล้วหันไป(ทำเป็น)สนใจอย่างอื่นต่อ...ประมาณว่า กูไม่สนเมิงหรอกเว้ย...กูไม่ได้ชอบเมิง...ประมาณนั้นเลย

   แต่พอมองกลับไปอีกที ทำไมไอ้พี่ป่ายังมองผมอยู่วะ...

   “มิ่ง หน้ากูมีอะไรติดป่ะ” เริ่มจะเสียเซลฟ์นิดๆแล้ว โดนไอ้หล่อเทพมันจ้องขนาดนั้น
   “ไรวะ” เพื่อนผมหันหลังมาดู “ความขี้เหร่...”
   “ตีน” ผมด่ามันอีกรอบ “เอาดีๆดิ”
   “ไม่มีนี่ ถ้าจะผิดปกติก็แว่นมึงอ่ะ”
   “ไอ้พี่ป่ามันต้องคิดในใจว่ากูขี้เหร่แล้วเอามาล้อทีหลังแน่ๆ”
   “ใจเย็นเพื่อน” ไอ้มิ่งพูด “แม้จะมโนในแง่ลบ มึงก็อย่าเพิ่งมโนไปก่อน”

   “เอ้าน้องๆ มาซ้อมกันได้แล้ว เย็นนี้พี่มีเรื่องจะแจ้งด้วยนะ มีการบ้านให้ทำด้วย!” ผู้จัดการกองประกวดประกาศเสียงลั่น ทำให้ผมกับไอ้มิ่งและเดือนคนอื่นๆลุกขึ้นยืนเพื่อเตรียมตัว ตอนนี้ผมรู้จักกับเดือนคณะอื่นเยอะเลยครับ และทุกคนทักผมเป็นเสียงเดียวกันว่า...

   …ทำไมวันนี้มึงใส่แว่นมา

   พอหันกลับไปมองไอ้พี่ป่าอีกทีก็หายหัวไปไหนไม่รู้ครับ ท่าทางจะแวะมา และก็จากไป เหมือนอย่างที่ผมบอกแหละว่าพี่ป่าคงเป็นประเภท กูเสนอหน้ามาแล้วนะ แล้วกูจะไปแล้วนะ โอเค ตามนั้น!
   เพราะคิดว่าพี่ป่าไปแล้ว ผมก็เลยซ้อมเต้นจนลืมตาย เหงื่อเป็นเหงื่อ เหนื่อยเป็นตาย เอาให้ตายกันไปข้าง...
   “เนตร เนตรมียางป่ะ รำคาญผมไม่ไหวแล้วอ่ะ” ผมยื่นมาไปหาดาวคณะผมที่กำลังหอบ เธอพยักหน้า เธอเองก็เห็นว่าผมรำคาญผมม้าเปียกๆของผมขนาดไหน เธอก็เลยจัดการมัดจุกให้ผมซะเลย
   โล่งหน้า...สบายมาก...คราวนี้จะหนักแค่ไหนผมก็บ่ยั่น...
   “อ้าวเด็กๆพักเบรกทานอาหารเที่ยงกันก่อนนะ” พี่คนหนึ่งประกาศ “ปกติเนื่องจากงบน้อย เจ้จะปล่อยให้ไปหาอะไรทานเองใช่มั้ย แต่วันนี้มีเจ๊ใหญ่เลี้ยงจ้ะ ขอเสียงปรบมือให้พี่พริ้ง ดาวมหาลัยปีที่แล้วหน่อยเร้วววววว...”

   ทุกคนเฮแต่ผมเงียบกริบ...
   ของฟรีไม่ชอบหรือไงวะโย...

   เห็นใครๆก็ชมเจ๊พริ้งอย่างนั้นอย่างนี้ผมก็ได้แต่ถอนหายใจ จริงๆแล้วไม่ได้ไม่ชอบเธอหรอกครับ เพียงแต่ผมได้ยินเสียงลือเสียงเล่าอ้างดังเข้าหูอยู่บ่อยๆในหมู่ดาวเดือนปีหนึ่งด้วยกันนี่แหละว่า ‘นี่ไงแฟนพี่ป่า’ อะไรเทือกๆนั้น บอกตามตรงมีคนพูดหนึ่งทีก็เหมือนมีคนเอามีดมาแทงผมหนึ่งที อา…เจ็บปวด

   “ไอ้น้องโย ทำไมทำหน้าแบบนั้นวะ” เสียงหนึ่งดังขึ้น ชิบหาย เห็นแล้วยกมือไหว้แทบไม่ทัน พี่หมอคิท...
   “หวัดดีพี่”
   “มึงนี่ฮาดีจริงๆ เอ้านี่ข้าว” พี่แกมาช่วยแจกข้าวนั่นเอง ได้ข่าวว่าเป็นเพื่อนเดือนแต่ก็มาช่วยเป็นคนที่ดีมากจริงๆ
   “แหะ วันนี้พี่มาด้วยเหรอครับ”
   “กูโดนบังคับมา” พี่คิทเอ่ย... “บีม เชี่ยป่า...เอ้า ไอ้เหี้ยนี่ ป๊อด”
   “เออ” พี่บีมโผล่ขึ้นมานั่งข้างๆพี่คิท ผมกับไอ้มิ่งยกมือไหว้อีกรอบ “นมเย็น...ของน้องน่ะ”

   นมเย็นหนึ่งแก้วถูกส่งต่อจากมือพี่บีมสู่มือผม ผมยิ้มให้และก็กล่าวขอบคุณมาก   
   น้อยคนนะที่จะรู้ว่าผมชอบนมเย็น...
   หรือว่าแก้วนี้มาจาก...

   “พวกมึงปล่อยมันแดกข้าวไปเหอะ” ไอ้พี่ป่าเดินมา “เวลาจำกัด”

   พี่บีมกับพี่คิทยีหัวผมจนยุ่งและก็ลุกขึ้นเดินหนีไป...(นี่จากเป็นรุ่นน้องห่างๆผมกลายเป็นน้องรักของพวกพี่แกตอนไหนหว่า)....

   ไอ้พี่ป่ามองหน้าผมก่อนจะพูด “ไหนล่ะ คำว่าขอบคุณ”
   “ขอบคุณไรวะ”
   “ก็แก้วนี้กูซื้อ”
   อ้าว…ใช่เหรอ “นึกว่าพี่บีมซื้อมา”
   ไอ้พี่ป่าทำหน้าเหมือนจะด่าผมแป๊บหนึ่ง...แต่ก็ไม่ด่า...เดินหนีเฉยเลยพร้อมๆกับโดนเพื่อนของเขาพูดอะไรด้วยไม่รู้ท่าทางเหมือนด่าเหมือนแซวพี่แกยังไงชอบกล
   “มึงนี่ตลกดีนะ” ไอ้มิ่งเอ่ย
   “อะไรวะ”
   “เป็นโรคโดนหมอรุม ฮ่าๆๆๆ”
   “พ่องน่ะสิ”
   “เด็กๆร้อนกันป่าว ขอโทษนะ ตึกนี้พัดลมเสีย” ฟิวเจอร์บอร์ดหลายอันกำลังกระพือไปมาเหนือหัวพวกผม พวกพี่ๆเขาดูแลพวกผมดีจริงๆครับ ไม่ดีอย่างเดียวคือให้ซ้อมหนักแค่นั้นแหละ “ทนๆหน่อยนะ ตอนเย็นจะมีคนมาซ่อม”
   
   วืด…
   
   ช้อนในมือผมแทบจะปลิวเมื่อโดนแรงลมจากฟิวเจอร์บอร์ดของใครบางคน

   วืด…

   แม้แต่หน้าม้าที่ถูกมัดจุกยังสั่นสะเทือนได้...อะไรวะเนี่ย
   ผมเงยหน้าขึ้นไปเหนือหัว เป็นไอ้พี่ป่านั่นเองที่ขยับฟิวเจอร์บอร์ดไปมาเพื่อให้ลมน้องๆอยู่ แต่แรงเกินไปจนดูตั้งใจ ผมก็เลยต้องชักสีหน้าใส่

   วืด…

   ดวงตาภายใต้แว่นยังต้องหลับตาเพราะแรงลม

   “เย็นมะ”

   มันถาม...มันต้องแกล้งผมแน่ๆไอ้เดือนเวรนี่...

   “ถ้าจะขนาดนี้ไม่ต้องก็ได้” กินข้าวไม่ลงเลย ไอ้พี่ป่ามายืนอยู่ใกล้ๆแบบนี้ อ้าว ตกลงผมไม่ได้โกรธหรอกเหรอ ผมเขินเหรอ...
   “แดกๆไป”
   “จะแดกยังไงล่ะ มึงพัดมาซะขนาดนี้”

   วืด วืด วืด

   รู้ว่าตัวเองแรงเยอะก็ทำใหญ่...ไอ้บ้าเอ๊ย

   “หรือจะให้กูป้อน” พี่ป่าพูดจายียวน

   “เชี่ยป่า เอามานี่” พี่โฟร์ทเดินเข้ามาดึงฟิวเจอร์บอร์ดจากมือพี่ป่าไป “ไปนั่งหล่อให้สมตำแหน่งอยู่นู่นไป เดี๋ยวกูทำเอง”
   “พี่โฟร์ทหวัดดีพี่”
   “เออหวัดดี แดกเยอะๆล่ะแม่งผอมจะตายห่า ถ้าได้โชว์เนื้อหนังมึงทำไงฮะไอ้โย”
   “ผมก็ไม่โชว์ไงพี่”
   “กูจะไปบอกผู้จัดการกองให้มึงโชว์”
   “ไม่เอา!”
   “ฮ่าๆๆ”
   

   “หึ…”

   
   พี่ป่าเดินหนีไปแล้ว...และก็มีเจ๊พริ้งเดินเข้ามาหาพี่เขาพร้อมๆกับยื่นแก้วน้ำให้ ท่าทางจะรอดูแลไอ้พี่ป่าเป็นอย่างดี
   เซ็งเลย...

   “มองไรล่ะ แดกสิโย”
   “ครับๆๆ”
   
   ผมดูดน้ำนมเย็นในมือพลางคิด ไอ้พี่ป่ามันซื้อนมเย็นให้ผมเป็นแก้วที่เท่าไหร่แล้วเนี่ย ผมอยากจะไปตะโกนใส่หูมันมากว่าให้ความหวังคนอื่นมันไม่ดีนะ! แต่เอาเข้าจริงๆมันก็ไม่รู้สักหน่อยว่าผมชอบมัน และก็อีกอย่างที่มันทำอาจเป็นเพราะมันเป็นคนที่ใส่ใจคนอื่นและก็ดูแลน้องนุ่งก็เท่านั้นเอง
   คงจะมีเหตุผลแค่นั้นนั่นแหละ...









   “เอาล่ะ วันนี้พอแค่นี้”
   ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อครับว่าแก๊งหมอเถื่อนอยู่กันครบตั้งแต่กลางวันยันกลางคืน ปกติไอ้พี่ป่ามันจะโผล่หัวมาและก็ไป แต่วันนี้มันกลับอยู่นานไม่รู้ว่าเพราะอะไร และสาเหตุที่มันอยู่จนจบการซ้อมนี่แหละ ทำให้ทั้งกองดูคึกคักเป็นพิเศษ อย่าลืมไปนะครับว่ามันน่ะทั้งหล่อทั้งฮอตขนาดไหน บางคนแค่ได้เห็นหน้ามันเขาก็สดชื่นกันละ...

   …ผมก็เหมือนกันอ่ะแหละ

   “ที่พี่บอกว่าจะมีการบ้านให้น่ะ ตั้งใจฟังกันด้วยนะ” ผมหอบแฮ่กเหงื่อท่วมตัว ทิ้งตัวลงนั่งข้างเดือนวิศวะข้างเพื่อนผม พอหย่อนตัวนั่งปุ๊บก็มีพี่ใช้ฟิวเจอร์บอร์ดพัดให้ปั๊บ ไม่ใช่ไอ้พี่ป่าครับ แต่เป็นพี่คนอื่น รายนั้นไปยืนกอดอกหล่อๆอยู่ข้างหน้าโน่นแล้ว “ดาวเดือนแต่ละคนต้องแสดงความสามารถพิเศษ”

   
   ผมนี่นิ่งเลย...

   นอกจากนอนแล้วผมเก่งเรื่องไหนอีกวะ...

   ไปแข่งแฟนพันธุ์แท้วันพีซยังดูเป็นไปได้มากกว่า ให้ตายเหอะ

   “แต่ละคนจะมีเวลาโชว์ประมาณสามนาทีไม่เกินนี้ วันมะรืนมาแจ้งพี่ด้วยนะว่าโชว์อะไร เพราะเรื่องเตรียมอุปกรณ์ประกอบน่ะสำคัญ วันนี้พอแค่นี้จ้ะ อ้อ พรุ่งนี้อย่าลืมนะเก้าโมงเช้า...”

   รู้สึกหมดแรงเลยตู...หมดแรงมากกว่าตอนซ้อมเสร็จซะอีก ไอ้มิ่งดูชิวๆติดจะเลือกได้มากด้วยซ้ำว่ามันจะโชว์อะไร ส่วนผมน่ะเหรอ...หาความสามารถแป๊บ รู้สึกว่ายากยิ่งกว่างมเข็มในมหาสมุทรอีก
   “มึงจะนั่งจนฟ้าสว่างเลยมั้ย”
   เสียงแบบนี้มีแต่ไอ้พี่ป่าคนเดียวเท่านั้นแหละครับ...
   “อ้าว” เพิ่งรู้ว่าผมนั่งคิดจนเพื่อนที่นั่งอยู่รอบตัวหายกันไปหมดแล้ว

   “จะกลับกับกูป่ะ...เอารถมา”
   
   เย้ดดดดดดดดดดดดดเป็ด!
   พี่ป่าชวนผมกลับด้วย! เห้ยยย เรื่องจริงป่ะเนี่ยยยยย!

   ผมอ้าปากค้าง มองดูคนหล่อที่ยืนท่วมหัวผม
   “อะไร…ทำไมมองอย่างนั้น”
   “มึงมาไม้ไหนวะ ไม้หน้าสามหรือไม้ยมก อะไรเข้าสิงมึง” ผมอึ้งจริงๆนะครับพี่น้อง...
   “ไม้สักท่อนจะเอามาตีหัวมึง ตกลงจะกลับด้วยหรือเปล่า”
   “กลับๆๆ” เหมือนผมกระตือรือร้นไปนิด แต่ก็ช่างมันเหอะ ใครจะไปคิดว่าจู่ๆไอ้พี่ป่ามันจะชวนผมกลับด้วย
   “อืม กูรอที่รถนะ”
   
   ผมมองตามหลังสูงๆของไอ้พี่ป่าไปพร้อมๆกับอาการอ้าปากค้าง ยังคงอึ้งอยู่ขณะที่ไอ้มิ่งเดินเข้ามาสะกิดพร้อมๆกับส่งกระเป๋าเป้ให้ผม
   “เดี๋ยวกูไปส่งมึงเอง”
   “มึง…วันนี้ไม่ต้องว่ะ”
   “ทำไมวะ”
   “กลับกับพี่ป่า”
   “เช้ดดดดดดดดดด” ไอ้มิ่งร้องเสียงหลง “ไปทำอีท่าไหนวะ ท่ายากเหรอวะ เขาถึงอยากไปส่งมึงเนี่ย เอ๊ะ มันยังไงๆตั้งแต่นมเย็นละ พี่ป่านี่อะไรวะ ชอบเพื่อนกูมั้ยหรือยังไง” ตามมาอีกเป็นชุด...
   “ไม่รู้ว่ะ แต่ช่วยบันทีกวันนี้เป็นวันแห่งประวัติศาสตร์ด้วยนะ” ผมตบไหล่เพื่อน
   “ทำตัวดีๆล่ะ”
   “แม่งเอ้ย” ผมอดบ่นอุบไม่ได้ “จะมาชวนให้กลับด้วยทำไมวันที่กูขี้เหร่เนี่ย...”
   “ขี้เหร่ตรงไหน ก็น่ารักดีออก” ไอ้มิ่งนี่ก็มาแปลก ไปทำอีท่าไหนมา ท่ายากเหรอ ทำไมจู่ๆมาชมผม “วันนี้มีผู้ชายมาชมมึงให้กูฟังตั้งหลายหน ไอ้เห้ กูนี่ต้องเหนื่อยมาเป็นไม้กันหมาให้มึงมั้ย”
   ผมคิดว่ามันล้อเล่น...​ “ถ้าไงเจอกันพรุ่งนี้นะ”
   “เช็ดงงเช็ดเหงื่อหน่อยมั้ย ไปเหม็นใส่รถพี่เขาทำไง”
   “เออว่ะ เหี้ย เสื้อกูเปียกเหงื่อ”
   “…”
   “มีสบู่มั้ย”
   “นี่มึงจะอาบน้ำเลยเหรอ ฮ่าๆๆ ไปเหอะ พี่เขาไม่ว่าอะไรหรอก เขาก็ต้องรู้ดิว่ามึงซ้อมมาอ่ะ”
   ผมกัดเล็บเครียด รอบๆตัวเริ่มมีคนทะยอยออกไปกันหมดแล้ว ผมจะให้ไอ้พี่ป่ารอนานไม่ได้ เดี๋ยวแม่งบ่นอีก...
   ระหว่างทางเดินไปยังลานจอดรถ ผมโคตรตื่นเต้น ทั้งๆที่เหนื่อยแทบหมดแรง แต่ตอนนี้กลับรู้สึกตื่นตัวและกระปรี้กระเปร่าจนเกินไป...เย็นไว้ไอ้โยเย็นไว้ เอ็งอย่าไปปล้ำอะไรเขานะเว้ย

   “มัวแต่ไปร่ำลาใครที่ไหนมา ช้าสัด”
   
   เห็นไอ้หล่อที่ยืนพิงรถเอ่ยปากแล้ว ผมขอเปลี่ยนความคิดทันที ไม่ปล้ำแม่งละ...

   “คุยกับมิ่ง”
   “มาได้แล้ว หิวข้าวจะตายห่า”

   เว้ยยยย...นี่ไม่ได้แค่กลับหอแล้ว นี่จะได้ไปกินข้าวด้วย...
   ผมคิดว่าผมเริ่มใช้บุญตัวเองหมดอีกแล้ว ต้องทำบุญเพิ่ม อะไรจะโชคดีปานนั้นวะ
   
   ผมค่อยๆเดินไปหยุดยืนตรงหน้าไอ้หล่อที่มีออดี้สีขาวเป็นฉากหลัง พระเจ้าช่วยกูจะได้นั่งออดี้ไอ้พี่ป่า น้ำตาจะไหลอยากจะถ่ายรูปอัพลงเฟสบุ๊คให้คนหมั่นไส้จริงๆ...
   “อยากแดกไร” พี่ป่าถาม
   “ถามจริง เกิดอะไรขึ้น ทำไมจู่ๆถึง...”
   “ก็ไม่มีอะไร” พี่ป่าเดินอ้อมไปที่นั่งคนขับ “เมื่อคืนมึงช่วยไม่ให้กูเปียกฝน”
   “อ๋อเหรอ”
   นึกขอบคุณตัวเองที่กล้าบ้าบิ่นไปกางร่มให้มันนะเนี่ย ไม่งั้นคงไม่มีโมเม้นท์กับไอ้พี่ป่าเพิ่มขึ้นแน่...

   “แล้วสรุปอยากกินอะไร”
   “ต้องตามใจกูเหรอ ตามใจมึงสิ”
   “มันต้องตามใจคนที่เด็กกว่า”
   “อะไรก็ได้ กูทานได้หมด” …ถ้ามึงอยากทาน
   “อืม…มีร้านอร่อย จะพาไปละกัน”

   เฮ้ย มันต้องเป็นอะไรที่บันทึกลงในประวัติศาสตร์ชาติไทย เกิดมาก็เพิ่งจะเคยขึ้นรถไอ้พี่ป่า อยู่กับพี่ป่าสองต่อสอง แถมยังโดนตามใจว่าอยากกินอะไรอีก(แม้จะไม่ได้บอกตามตรงก็ตาม) นี่มันสวรรค์ชัดๆ แค่นี้ผมก็เก็บไปเพ้อได้สามวันเจ็ดวันแล้ว...

   รถออกตัว...ในขณะที่ความเงียบเริ่มคืบคลานเข้ามาในรถ
   
   รถพี่ป่าสะอาด...มีกลิ่นหอมแบบคุณชายผู้ดีแบบสุดๆ ไม่มีฝุ่น เก๊ะหน้ารถเงาวับ ดูก็รู้ว่าเป็นคนรักรถขนาดไหน ผมแอบมองสำรวจไปทั่ว พยายามเก็บรายละเอียดให้หมดว่ารถพี่แกเป็นไง
   “สมกับที่เรียนวิทย์เนอะ ไม่รู้เรียกช่างสังเกตหรืออยากรู้อยากเห็น”
   ไอ้พี่ป่าคงจะสังเกตผ่านหางตา
   “ไม่พูดว่าเสือกเลยล่ะครับ”
   “เดี๋ยวมึงจะหาว่ากูเป็นคนไม่สุภาพ”

   เชื่อเขาเลย...
   
   ครืด ครืด ครืด…

   โทรศัพท์พี่ป่าสั่นดังลั่น...พี่เขาจับพวงมาลัยด้วยมือข้างเดียวส่วนอีกมือก็หยิบขึ้นมาดู มันเป็นท่าที่สุดแสนจะธรรมชาติ แต่เพราะผมชอบพี่เขาเนี่ยดิ ผมถึงได้คิดว่ามันโคตรเท่...
   พอเห็นปุ๊บก็วางกลับเข้าที่เดิมแบบไม่แยแส
   “ไม่รับล่ะ”
   “…ไม่ล่ะ”
   
   ผมไม่กล้าพูดอะไรต่อ...สักพักโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีก ผมเหลือบมองดูว่าพี่ป่าจะรับมั้ย เขาปล่อยให้มันดังไปแบบนั้น
   “รับเหอะ” บอกว่าไม่ว่างคุยอะไรงี้ก็ได้ ท่าทางคนปลายสายจะมีเรื่องสำคัญ ไม่ยอมเลิกโทรสักที
   “มึงก็รับให้กูสิ”
   “ใช่เรื่อง...บ้าเหรอ”
   “ลองดู”
   เอ๊า…ผมรับโทรศัพท์ที่พี่ป่ายื่นมาให้ หน้าจอโชว์ความเป็นเบอร์แปลกเต็มที่เพราะพี่ป่าไม่ได้เม็ม ผมกดรับสาย
   “สวัสดีครับ”
   “ป่าเหรอคะ ทำไรอยู่เอ่ย” เสียงผู้หญิงงุ้งงิ้งแอ๊บแบ๊ว...ผมหันไปหาพี่ป่าด้วยใบหน้าแหยๆ ในขณะที่ไอ้พี่ป่าเริ่มยิ้มมุมปากนิดๆ นิดเดียวเท่านั้น
   “คือว่า...”
   “ทำไมไม่รับสายล่ะคะ ไม่ว่างคุยเหรอ วันนี้มีคนเห็นป่าไปเฝ้าน้องดาวเดือนด้วย เหนื่อยมั้ยคะ...”
   “คือจริงๆแล้ว...”
   “ถ้าเหนื่อยให้เราไปหาเอามั้ย ป่ายังอยู่หอเดิมหรือเปล่า เราช่วยป่าได้นะ”

   นิ่ง

   นิ่งเลย...

   ช่วยที่ว่านี่ช่วยยังไง

   “ช่วยอะไรเหรอครับ”
   “ก็ช่วย..อย่างนั้นไง ฟรีนะ ไม่คิดตังค์”

   พ่องงงงงงงงงงงงง...
   ผมอ้าปากจะด่าปลายสายเต็มที่แต่เพิ่งรู้ว่านี่ไม่ใช่โทรศัพท์ผม ผมหันไปหาเจ้าของโทรศัพท์ที่ยังคงขับรถทำหน้าเฉยชาไม่รู้เรื่องรู้ราว ให้ตายเหอะ จะมีสาวมาให้นอนด้วยแบบประเคนถวายตัวเต็มที่ มันยังทำเฉย...
   แต่ถ้าไม่เฉยผมคงเลือกชอบผิดคน...มีอย่างที่ไหนวะ ผู้หญิงแบบนี้เนี่ย

   “ไม่เป็นไรครับ พี่ป่าไม่ชอบของฟรี”
   “เอ๊ะ…”
   “วันหลังไม่ต้องโทรมาอีกนะครับ”
   “นี่…”
   “ตามนั้นนะ”
   “มึงเป็นใครเนี่ย!”
   “เอ่อ…” ตอบว่าไงให้เจ้าหล่อนไม่มาตื๊อไอ้พี่ป่าอีกดีวะ... “น้องครับ น้องคนสนิท แค่นี้นะครับ”

   ผมกดวางสาย ส่งโทรศัพท์ให้พี่ป่าที่ยื่นมือมารอรับ “อะไรวะ มีผู้หญิงแบบนี้บนโลกด้วยเหรอ แล้วไปเอาเบอร์มึงมาจากไหน อันตรายนะ ถ้าเกิดมึงหน้ามืดตามัวตอบตกลงเขาไปทำไง...ไม่ใช่มีแต่จะแย่หรอกเหรอ...”
   “เตี้ย…”
   “อะไร”
   “…ใจเย็นดิ” พี่ป่าเม้มปากเหมือนกลั้นอะไรบางอย่างเอาไว้คล้ายๆยิ้ม

   ชิบหาย...
   หลุดออกไปเยอะเลยตู...

   “เอ่อ…” แถเลยมึง แถด่วนๆ ไอ้วาโย “…มันจะเป็นปัญหาของสังคมต่อไปนะ ปัญหาของมึงด้วย มึงต้องตัดให้ขาด”
   “ปฏิเสธไปหลายครั้งแล้ว ตื๊ออยู่นั่น...”
   “ไม่รู้วิธีบล็อคเบอร์เหรอ”
   “บล็อคแล้ว ก็ยังโทรมาเหมือนเดิม”
   “งั้นเปลี่ยนเบอร์”
   “เตี้ย…”
   “อะไร”
   “…ใจเย็นดิครับ”

   ทำไมผมรู้สึกว่าผมหลุดฟอร์มให้ไอ้ป่ามันดูด้วยวะครับ ผมไม่เข้าใจจริงๆ...

   “ถ้ามีแบบนี้โทรมาอีกบอกนะ”
   “ทำไม”




   “กูจะรับให้”

   






   แม้แต่คุยก็อย่าคิดที่จะหวังเลย...



   




TBC








chiffon_cake talk : น้อยๆหน่อยนี่ขนาดไม่ได้เป็นอะไรกันนะหนู...ฮ่าๆๆ พอดีมีสต็อกเก็บไว้เลยอัพค่ะ เบื่อกันหรือยังเอ่ย...คนอ่านเม้นท์กันเยอะมากกกกกก รู้สึกแปลกประหลาดใจอย่างยิ่ง T_T เหมือนเชื้อเพลิงที่ช่วยให้ไฟของคนเขียนยังแรงอยู่...ฟิตจัดเลยค่ะ อีกอย่างหนึ่งอยากรู้ว่าพี่ป่ากับน้องโยจะลงเอยกันอีท่าไหนเมื่อไหร่ (ท่ายาก?) อยากรู้ก็เลยต้องปั่นยิกๆแบบนี้แหละ ฮ่าๆๆ แฮพอะกู๊ดมันเดย์นะคะคนอ่าน : )

[tay028643904]

ฟินนนนนนนน

[►MoNkEy-PrInCe◄]

เหยดดดดด น่ารักเว้ยเฮ้ย!

[nut_ml]

ทายถูกว่าคืนนี้คนเขียนต้องมาต่อ นอนรอจนได้อ่าน อิอิ

[ormn]

  หึงได้น่ารักมากน้องโย