เดือนเกี้ยวเดือน #13
ตอนผมออกมาจากห้องพักผมเหมือนเป็นบ้าเลยครับ มองหน้าไอ้พี่ป่าไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียวแม้จะรู้ว่าพี่แกก็วนๆเวียนๆอยู่รอบๆตัวพวกดาวเดือนปีหนึ่งที่กำลังถูกจับแต่งหน้าทำผมนี่แหละ ถึงงั้นก็เถอะ แค่เห็นเงาลางๆผมก็หน้าแดงเป็นปื้นแล้ว และถ้าจะจ้างให้ผมไปนอนราบให้พี่ป่าแกมาคร่อม เอามาเลยครับร้อยล้าน...
หรือแค่ห้าบาทผมก็ไปแล้วหว่า...
“มึงเป็นมนุษย์ที่มีหลากหลายสีบนหน้าภายในเวลาหนึ่งวัน” ไอ้มิ่งที่หล่อเซ็ทผมเรียบร้อยแล้วท่าทางจะว่างเลยมากวนตีนผมที่กำลังถูกพี่กระเทยคนหนึ่งทารองพื้นให้อยู่ “เมื่อเช้าๆสายๆหน้าซีดเพราะเมาอ้วก ตอนนี้แม้ว่ารองพื้นจะสีเนื้อเท่าไหร่ หน้ามึงก็ยังแดง คิคิ” สาบานได้ครับว่ามันทำเสียงคิคิจริงๆ เข้ากับหนังหน้ามึงมากมิ่ง “ตกลงมึงกับพี่...”
“ไอ้เชี่ยมิ่ง” ผมปราม ถ้ามันพูดชื่อพี่ป่าออกมาล่ะก็ เจ๊ที่แต่งหน้าผมอยู่ก็ต้องได้ยินด้วยเป็นแน่แท้ ผมยังไม่อยากให้คนอื่นๆรู้ว่าผมก็เป็นหนึ่งในหลาย(ล้าน)คนที่อยากจะพิชิตใจหมอป่า “พี่เสร็จยังครับ” กลายเป็นผมที่รีบ แทนที่จะเป็นไอ้มิ่ง
“แป๊บ เติมปากแป๊บนะลูก” เจ๊แกพูด “ตายละ เดือนคณะไหนเนี่ย สวยกว่าดาวอีกนะหนู”
ของขึ้นเลย...
“สวยอะไรล่ะพี่ ผมหล่อออกนะ”
“จับใส่วิกนิดหน่อยนี่ดาวก็ดาวเถอะหนู ชิดซ้ายตกขอบเวทีกระดูกกระเดี้ยวหักแน่นอน”
“เอ่อ…”
“เผยอปากหน่อย”
“…เสร็จยังครับ”
“จ้า” เจ๊เหลือบไปมองหน้าไอ้มิ่ง “มารอแฟนหรือไงเรา”
เป็นอีกครั้งที่ไอ้มิ่งไม่แก้ตัว เอาแต่หัวเราะ
ผมเลยลากไอ้มิ่งออกมาไกลๆเพื่อที่จะพูดคุย “มึงนี่ก็นะ โดนเขาพูดแบบนี้ทีไร ทำไมไม่แก้ตัว”
“เป็นข่าวกับมึงก็ดีนะ ทุกวันนี่สาวๆโทรเข้าโทรศัพท์กูจนไม่รู้ชุมสายกูไหม้ยัง”
มันไม่ได้โม้หรอกครับ เป็นอย่างนั้นจริงๆ ผมเพื่อนมันมาตั้งนาน ทำไมจะไม่รู้ว่าชีวิตไอ้มิ่งเป็นยังไง
เรื่องนั้นช่างมันก่อนเถอะ เอาเรื่องชีวิตของผมก่อน
“มึงหายไปไหน ทำไมไอ้พี่ป่ากลายเป็นคนมาปลุกกู”
คำถามนี้เหมือนผูกติดกับวิญญาณของเดือนมหาลัยปีสองที่ได้ถูกกล่าวถึง เพราะพี่เขาเพิ่งเดินผ่านหลังผมไปเมื่อตะกี้ ไม่รู้ได้ยินรึเปล่า ในมือถือกระป๋องโค้กสองสามกระป๋อง ท่าทางจะนำไปส่งต่อให้เพื่อนผู้ติดมากับพี่เขาด้วย
“ไม่ได้หายเลย กูก็แค่...ออกไปหาไรกิน” นั่นไม่เรียกว่าหายเหรอ “พอใกล้ถึงเวลา เห็นพี่ป่ากลับเข้าห้อง กูรู้ว่ามึงนอนอยู่ กูก็เลย...ไม่ไปเป็นส่วนเกิน” มึงไม่เป็นส่วนเกิน แต่กูเนี่ยสิแทบจะละลายเป็นน้ำเปียกไปกับเตียงแล้ว “นี่กูยังคิดมากเรื่องคืนนี้อยู่เลยนะเนี่ยว่ากูจะทำไง มีดาวห้องไหนให้กูไปนอนเป็นเพื่อนมั้ยไรงี้ จะได้ไม่ต้องไปขัดคอมึงกับพี่เขา”
“เชี่ยมิ่ง...กูนี่แหละจะไปปล้ำพี่เขาอ่ะ”
“หา”
“ล้อเล่น...”
“อย่างมึงน่ะเหรอจะกดใครเป็น ใส่แว่นก็รู้เลยว่าไม่เคยขนาดไหน”
“ก็กู...” ไม่มีผู้หญิงเข้ามาหาเยอะเหมือนเมิงนี่โด่...
“ถึงงั้นก็เถอะ ทำไม พี่ป่าทำไรมึง มึงดูร้อนรนนะ เป็นไรวะ”
ผมกลืนน้ำลายไม่กล้าตอบ
“มึงปล้ำพี่ป่า แต่เขาปฏิเสธ!”
“เบาดิ ไม่ใช่อย่างนั้น”
“ฮ่าๆๆ หน้ามึงเหมือนใช่แบบนั้นมากอ่ะ”
“ไม่ใช่”
“ไม่ต้องมาทำหน้าโกรธกูเลยสาด ดีแค่ไหนแล้วที่กูปล่อยให้พี่ป่าไปสร้างโมเม้นท์กับมึง”
“ก็ดีอ่ะ...แต่ว่า...” กูเขินไง...
“แค่นี้ยังเขิน แล้วคืนนี้จะเป็นยังไง อยากจะรู้จริงๆ”
แม่ง...ผมก็ไม่อยากจะคิดถึงคืนนี้เหมือนกัน
การถ่ายคลิปที่ทะเลเป็นอะไรที่โคตรง่ายเลยครับ เหมือนเป็นแค่ส่วนหนึ่งของคลิปที่พี่เขาจะเอาไปตัดต่อใส่คลิปที่จะเอาไว้โปรโมทมหาลัย โปรโมทกิจกรรมของมหาลัย(ถ่ายครั้งเดียวใช้หลายงาน) ถ่ายเบื้องหลังการประกวดดาวเดือนว่าไอ้พวกหน้าตาดีๆของคณะทั้งหลายที่ไม่ได้เข้ากิจกรรมคณะเหมือนคนอื่นๆนี่หายตัวมาประกวดจริงๆนะ อะไรเทือกๆนั้น ตอนถ่ายก็ไม่ได้มีอะไรมากครับ พวกผู้หญิงก็ถูกจับไปเล่นวอลเล่ย์บอลที่สระน้ำกันไป(เสียดายที่เป็นวันพีซกางเกงขาสั้น...ปาดน้ำตา) ส่วนพวกผู้ชายอย่างผมก็แมนๆครับ เตะบอลแม่งเลย...
เป็นการถ่ายที่ใช้กล้องหลายตัวมาก และถ่ายทุกช็อตไม่ว่าพวกเดือน(ขอพูดถึงแค่ฝั่งผู้ชายละกัน ผู้หญิงเป็นไงผมก็อยากจะรู้แต่เขาไม่ให้ผมไปดู TT)จะยิ้ม จะร้อง จะตะโกน จะผลัก จะแกล้ง จะล้ม จะนอนทับ ถ่ายหมดแหละครับ และพี่ๆเขาให้พวกผมเตะบอลกันเฉยๆจริงๆ ซึ่งมันส์มาก ทุกคนไม่ห่วงหล่อกันเลย(เซ็ทผมกับแต่งหน้ากันทำไมฟะ)และภาพที่ออกมาผมรู้แม่งจะเป็นยังไง...
…จบงานนี้ใครแพ้ใครชนะไม่สำคัญ มิตรภาพของตัวแทนคณะระหว่างประกวดต่างหากคือสิ่งที่สำคัญที่สุด
คนที่เพิ่งเมารถมาหมาดๆอย่างผมถูกเปลี่ยนตัวบ่อยสุด หอบแดกง่ายสุด และก็เหงื่อแตกพลั่กๆแบบที่ไม่มีใครเหมือน ผมนั่งหอบเหมือนผมหายใจไม่ทันอยู่ริมสนาม(ตอนนี้ผมก็โดนจับภาพอยู่...กูรู้สึกเหมือนกูเป็นเอเอฟ...อยากจะปัดกล้องหนีมาก ถ้าตัดตอนนี้ของผมไปใส่คงจะรู้กันหมดว่าผมน่ะเหนื่อยง่าย)
“ไหวมั้ย” เสียงหนึ่งดังขึ้น พร้อมๆกับผ้าขนหนูผืนเล็กถูกคลุมหัวผมแบบที่ผมไม่ได้ตั้งตัว “ถ่ายตามความชอบส่วนตัวเหรอวะ น้องมันเหนื่อย ไปถ่ายทางนู้นนู่น”
พี่โฟร์ทผู้ช่วยชีวิตไม่ให้ภาพที่แสนเหนื่อยล้าของผมถูกเผยแผร่ไปสู่สาธารณชน
“เพิ่งหายไม่น่าจะเล่นกีฬาหนักนะ ไม่ต้องเข้าสนามแล้ว”
“ทำไมไม่เห็นพี่เลยตั้งแต่เมื่อกี้”
จำได้ว่าเห็นล่าสุดบนรถบัสก่อนที่ผมจะกลายเป็นคนเมาอ้วกตัวเอง พี่โฟร์ทซื้อขนมมาให้ผมเต็มไม้เต็มมือ...ตอนนี้คงอยู่ในท้องไอ้มิ่งครึ่งหนึ่ง
“มองหากูด้วยเหรอวะ” พี่โฟร์ทยิ้มจนเห็นฟันขาว
“เด่นอย่างพี่ไม่ต้องมองหาก็ต้องเห็นแล้วมั้ง”
“กูกำลังจะดีใจแล้วเชียว” พี่แกก็ยังไม่หุบยิ้มอยู่ดี “ตั้งแต่ส่งมึงขึ้นรถพวกหมอเถื่อน กูก็ไปนั่งรถกับเพื่อนที่ขับตามมา แล้วแม่งเสือกยางแตก เพิ่งมาถึงกันเมื่อกี้นี่เอง”
“ซวยอ่ะ” ผมตาค้าง
“ยางแตกก็ยังดีกว่ามึงอ้วกจนหมดตัวนะ”
จู่ๆก็มีน้ำเย็นๆดันแก้มผมจนผมรู้สึกเย็นไปด้วย...
ผมมองไปเห็นพี่ป่าคนแรก...แต่คนที่เอาน้ำมาดันแก้มผมไม่ใช่พี่ป่า แต่เป็นเพื่อนพี่เขา พี่คิทนั่นเอง...
“นึกว่าพวกมึงไปอาบแดดจนตัวดำแล้ว” พี่โฟร์ททักทาย
“สาด กูก็ต้องมาดูน้อง เป็นเพื่อนเดือนมหาลัย” ท้ายประโยคพี่คิทพูดแล้วหันไปหาพี่ป่า ที่ยืนกอดอกนิ่งๆมองดูเดือนที่เตะบอลอยู่...ให้ตายเถอะ...เห็นหน้าแล้วนึกถึงตอนที่เห็นหน้าพี่เขาใกล้ๆตอนอยู่บนเตียงทันที...เห็นแม้กระทั่งรูขุมขนอ่ะ(แม้จะมองไม่ค่อยเห็นก็ตามที)
“ว่าจะมาชวนพวกมึง...เย็นนี้เหล้าห้องกูนะ ซื้อกันมาละ”
ตกลงพวกพี่โฟร์ทยางแตกหรือไปแวะซื้ออะไรกันมาหว่า
“มามั้ยไอ้ป่า” จะชวนทั้งแก๊งต้องชวนหัวหน้าสินะ
พี่ป่ายักไหล่ ผมไม่ต้องเดาว่ามันจะตอบว่าอะไร “เอาสิ...ฟรีใช่มั้ย”
“ฟรีดิวะ”
“อืม เดี๋ยวไป”
“โยไปด้วยกันสิ” พี่โฟร์ทหันมาหาผมที่กำลังเปลี่ยนจากมองไอ้พี่ป่าเป็นมองหินดินทรายที่ปลายเท้า เพราะการที่พี่โฟร์ทถามคำถามแบบนั้นคือคนที่อยู่แถวนั้นจะหันมาหาผมเป็นสายตาเดียว
“เอ่อ คือว่า...” มิ่งมันไปมั้ยหว่า...
“มิ่งมันก็ไป” ไอ้พี่โฟร์ทเหมือนอ่านใจผมออก
“มันไปไม่ได้” พี่ป่าพูด...ทำเอาทุกคนที่อยู่แถวนั้นต้องเงียบกริบและก็ต้องฟังมัน
“เพิ่งหาย...กินของไม่ดีเข้าไปอีก มีแต่จะแย่”
แต่มึงก็จะไปกินป่ะวะ...เหมือนเป็นคำประกาศิตเลยครับ ผมไม่ตอบอะไรพี่โฟร์ทต่อและพี่โฟร์ทเดือนวิศวะปีสองก็ไม่ถามอะไรต่อ เอาแต่ผลักหัวผมเบาๆเป็นเชิงหยอกล้อ
ทำไมต้องรู้สึกว่ามีอะไรมาคุมาจากฝั่งของหมอด้วยวะ...
“ไปดูพวกน้องๆดาวกัน”
คำหนึ่งออกมาจากปากพี่ป่า พี่บีมเดินตามหลังพี่ป่าไปทันที ส่วนพี่คิทถอนหายใจและก็ตบบ่าผมเบาๆ...
ไอ้พี่ป่าไอ้เจ้าชู้ประตูดิน หน้าม่อตอแหลเอ๊ย...
“ไปด้วยกันป่าว” พี่คิทเขาใจดีชวนผมตลอด...
“ไปไม่ได้ครับ” ผมพยักเพยิดไปที่พวกที่ยังเตะบอลกันอยู่ในสนาม และอีกอย่างถ้าผมไป แทนที่ผมจะสนใจดาวทั้งหลายที่เล่นกันอยู่ในสระน้ำ ผมจะสนใจไอ้คนที่เพิ่งชวนคนอื่นไปดูเมื่อตะกี้มากกว่า
“ไหวนะเรา”
“ไหวครับ”
“พี่!” พี่คิทสะดุ้งโหยงเมื่อจู่ๆก็มีคนจากในสนามเรียก
ไอ้มิ่งเพื่อนผมเอง...มันไปสนิทกับพี่คิทตอนไหนเนี่ย
“มาดูผมเหรอ!”
“พ่อง” พี่คิทด่าออกมาโดยไม่ต้องคิด “กูไปดีกว่า”
“อ้าว จะรีบไปไหนอ่ะ!”
“เรื่องของกูสาดดด”
“กำลังจะมีกำลังใจเตะเลยนะ!”
“ไอ้เหี้ย!”
เพื่อนผมนี่คิดอะไรกับเพื่อนพี่ป่าป่ะวะเนี่ย...ผมเห็นมันหัวเราะตอนที่เห็นพี่คิทเดินไปอีกทาง...อย่างงี้ต้องถามสักหน่อยแล้ว
“เพื่อนมึงชอบไอ้หมอคิทเหรอ”
“ไม่รู้ครับพี่โฟร์ท ว่าจะถามมัน”
“แล้วมึงล่ะ ชอบใครวะ...”
ผมตกตะลึง ไม่คิดว่าคำถามนี้จะออกมาจากปากพี่โฟร์ท...
“โหยพี่ ผมจะชอบใครล่ะ...อีกอย่างหน้าอย่างผมชอบใครใครเขาก็ชอบตอบ ไม่มี๊”
“หน้าอย่างมึงชอบใครใครเขาก็ต้องหวั่นไหวแม้คนนั้นจะมีแฟนแล้ว เชื่อกู”
“ขนาดนั้นเลย...ผมว่าพี่มากกว่านะ”
“เหรอวะ” พี่โฟร์ทมองไปที่ทะเลข้างหน้า เงียบอยู่นานจนพูดออกมาว่า
“…อาจจะไม่ใช่อย่างนั้นหรอกมั้ง”
มาฟรีก็จริงแต่ถูกใช้งานจนคุ้ม
เตะบอลเสร็จก็ต้องใส่ชุดสไตล์แคทช่วลถ่ายภาพต่อที่ริมทะเล...เอาเถอะครับ ช่วงนี้ถ่ายจนชิน ชินจนไม่รู้จะชินยังไง โชคดีหน่อยที่บรรยากาศโดยรอบคือดวงอาทิตย์ใกล้จะตก และตอนถ่ายเสร็จมันก็ตกไปแล้ว...
…สำหรับบางคนเช่นผมคือเวลาพักผ่อน
…สำหรับบางคนเช่นไอ้มิ่งคือเวลาออกไปสังสรรค์กับรุ่นพี่
“อยากไปล่ะสิ...พี่ป่าก็ไปด้วย อย่ามาอิจฉากูนะ” มันพูดเสียงล้อเลียนเรื่องนี้แปดสิบแปดครั้ง
“ไม่อิจฉา...อยากไปก็รีบไป” หลังจากที่พวกเราทานข้าวกันเสร็จ ผมก็กลับมาถอดคอนแทคเลนส์ ใส่แว่น มัดจุกที่ผมหน้าม้าเพราะรำคาญ(ไอ้มิ่งมัดให้ มันยังบอกเลยว่ามันเห็นแล้วก็รำคาญแทนผม) และก็หาการ์ตูนที่พกมาแล้วหยิบอ่าน แทนที่จะเตรียมตัวออกไปข้างนอกเหมือนไอ้มิ่ง
ไม่ได้ทำเพราะใครบางคนสั่งมาหรอกนะครับ...
จริงๆนะ!
“หึหึ ให้มันจริง” ไอ้มิ่งเปิดประตูห้อง
“เออมึง...”
“อะไร”
“…มึงคิดอะไรกับเพื่อนพี่ป่าป่าววะ”
“คนไหน?”
ยังจะมาตีหน้าเซ่อใส่ผมอีก “อย่ามาทำเหมือนไม่รู้”
“อ๋อ…พี่คิทอ่ะนะ”
“อืม…”
“ยังไม่ได้คิดหรอก...แต่ถ้าเพื่อนบอกว่าผ่าน...กูก็คงไม่แน่” มันพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ
“ขึ้นอยู่กับกูเหรอวะ”
“เยส”
“ทั้งๆที่เป็นเรื่องของมึงเนี่ยนะ”
“มันต้องช่วยกันดูไม่ใช่เหรอ”
“มึงจะไปไหนก็รีบไปเลย...”
“ล็อคห้องด้วยนะ...อย่าให้มึงออกไปข่มขืนใคร”
“ไอ้สัด!”
ผมเห็นไอ้มิ่งวิ่งหนีก่อนที่หมอนอิงจากมือผมจะไปโดนหัวมัน...วิ่งไวมากครับ...และหลังจากนั้นไม่กี่วิ...
ไอ้พี่ป่าก็เดินเข้ามา...ท่าทางงงว่ามิ่งมันวิ่งหนีผีญี่ปุ่นหรือเปล่า
วันนี้ไม่ได้มาสก์หน้าเฟ้ย
“อ้าว” ผมที่อยู่บนเตียงเอ่ยขึ้น...หลังจากที่พี่ป่าปิดประตูห้อง
สองต่อสอง...อีกแล้วสินะ
ใจเต้นแรงอีกละกู...
“มาทำไรวะ...ไม่ไปแดกเหมือนไอ้มิ่งล่ะ”
“เปลี่ยนชุด” พี่ป่าตอบสั้นๆง่ายๆเดินไปหากระเป๋าตัวเองที่เขาโยนมาที่โซฟา เหมือนผมถูกแฮร์รี่สาปอีกรอบ... ตัวแข็งทื่อมองดูพี่ป่าเดินไปมาในห้อง
หยิบการ์ตูนขึ้นมาอ่านดีกว่ากู...
“กินยาหรือยัง”
ตาเถร...หนังสือแทบหล่น ผมรีบยกการ์ตูนออกมาจากหน้าแล้วมองคนถามที่ตอนนี้ถอดกางเกงยีนส์ออกแล้วเหลือแต่บ็อกเซอร์กับเสื้อยืด
แค่นั้นมันก็ยังหล่อ...ทำบุญมาด้วยไรวะ...
“หา”
“กินยาหรือยัง”
ผมจะตอบยังไงให้ไม่ตะกุกตะกักดี...พี่ป่าตอนนี้อยู่ในสภาพที่สบายๆมากๆจนผมรู้สึกเก้อเขินอย่างรุนแรง
“เอ่อ กินแล้วเมื่อกี้” กินก่อนอาบน้ำอีก...
“ดีแล้ว…นอนซะ” พูดจบก็หันหลัง
“นอนมาเยอะล่ะนะ ยังจะต้องนอนอีกเหรอ” ผมบ่นออกมาแบบเผลอๆ จนพี่ป่าต้องหันมาหาอีกรอบแล้วก็เลิกคิ้วขึ้นมองหน้าผม
“ไม่อยากนอนแล้วอยากทำอะไร...”
คำถามนี้ทำไมผมต้องนึกถึงฉากพี่แกคร่อมผมด้วยล่ะครับ T^T
“อ่านการ์ตูน...”
“หน่อมแน้มดีเนอะมึงอ่ะ” เดินไปส่องกระจกที่โต๊ะเครื่องแป้งโดยมีผมเป็นฉากหลัง พี่ป่าจับผมชี้ๆของตัวเองและก็จ้องตัวเองเขม็งในกระจก “กินนมเย็น เมารถง่าย อ่านการ์ตูน...คุณหนูดี”
พูดแล้วก็อยากกิน...คนบางคนมันทำให้ผมติดนมเย็น...
“ไม่รีบหรือไง”
ผมถามเพราะมิ่งไปตั้งนานแล้ว
“เหล้าไม่หมดหรอก พวกนี้กินกันหนัก ซื้อมาเยอะพออาบตัวมึงได้”
ท่าทางจะไปด้วยกันบ่อยสินะ...ผมไม่พูดอะไรต่อพลางหยิบการ์ตูนขึ้นมาอ่านแบบแอบมองพี่ป่าไปด้วย เกือบเปลี่ยนไม่ทันเพราะผมอ่านผิดด้าน ดีนะไอ้พี่ป่าไม่ได้สังเกต...
ก๊อก ก๊อก ก๊อก…
พี่ป่าเดินไปเปิดประตูโดยไม่ส่องดูว่าใครมา
“พี่ป่า...อ้าว โย อยู่ห้องนี้เหรอ”
เคยได้ยินคำพูดที่ว่าสองมาตรฐานมั้ยครับ คำแรกที่ออกมาจากปากดาวศิลปกรรมศาสตร์ปีหนึ่งนามว่า ‘กุ๊กไก่’ นั้นช่างแตกต่างจากคำหลัง
จากที่จำได้...เธอชื่นชอบไอ้พี่ป่ามากมายเหลือเกิน
“มีอะไรรึเปล่าน้องกุ๊กไก่”
จำชื่อกันได้ด้วย...ท่าทางจะคุยกันมาตั้งเยอะตั้งแยะ
แล้วผมไปขยุ้มผ้าห่มใกล้ๆตัวทำไมวะ...
“คือห้องกุ๊กไก่เล็กน่ะค่ะ จะขยับเตียงให้ไปชิดขอบแต่ทำไม่ไหว พี่ป่าช่วย...”
“ได้สิ” มันเดินออกไปช่วยทั้งๆที่มันใส่บ็อกเซอร์แล้วก็เสื้อยืด แต่เอาเถอะ คนหล่อทำอะไรก็ไม่ผิดนี่
ช่วยคนที่เดือดร้อนก็ไม่ผิด
ไม่ผิดเลย...
แล้วผมจะหงุดหงิดทำไม!
ดีกับคนอื่นไปทั่วเงี้ยใครๆเขาก็คงจะชอบเมิง...ไอ้เหี้ยพี่ป่า!
ผมกำลังจะเดินไปช่วยอีกแรงหลังจากที่คิดอยู่นานสองนาน(ไม่รู้ไปช่วยเพราะอยากช่วยหรือกันไม่ให้ใครบางคนทำคะแนนกันแน่) แต่พอเดินไปถึงหน้าห้องพี่ป่าก็ออกมาจากห้องพร้อมๆกับคำขอบคุณจากปากกุ๊กไก่
“มีอะไรก็บอกนะ...ตอนนี้อยู่คนเดียวก็ล็อคห้องด้วยล่ะ”
“พี่ป่า...มาอยู่เป็นเพื่อนก่อนได้มั้ยคะ...ไม่รู้เมื่อไหร่ทรายจะกลับกับพี่สตาฟฟ์อีกคนด้วย”
อื้อหือ...เอาไปเลยสามสิบเก้าจุดห้าคะแนนเต็มสี่สิบ
ผมยืนเป็นคนเฝ้าธรณีประตูไปแล้ว ใบหน้าผมเฉยชาระดับสิบ...ดูว่าไอ้พี่ป่ามันจะตอบว่ายังไง
“ไม่ดีกว่า...เตี้ยมันก็อยากมีเพื่อน”
อ้าวชิบ...พี่ป่าชี้มาที่ผมแล้วทำท่าเหมือนผมเป็นเด็กห้าขวบ เวรกรรม
“ล็อคห้องด้วย”
พี่ป่าพูดไม่พอก็ดันผมเข้าไปในห้องพร้อมๆกับปิดประตูด้วย...
เหมือนโลกมันสดใสขึ้นเลยครับคุณผู้ชมไม่รู้ทำไม...
“เฮ้อ” พี่ป่าถอนหายใจ “แล้วมึงจะขวางทางทำไมไม่ทราบครับเตี้ย...ถอยดิ”
“เฮ้ย ขอโทษ”
“เมื่อกี้ทำไมไม่ออกไปช่วยเร็วๆล่ะ มัวแต่คิดอะไรอยู่วะ กูจะเสร็จน้องเขาอยู่แล้ว”
นั่นไง...ช่วงระยะเวลาที่ผมด่าไอ้พี่ป่าอยู่ในใจพร้อมๆกับคิดได้ว่าควรไปช่วย...กุ๊กไก่จะต้องพยายามรวบหัวรวบหัวไอ้เดือนมหาลัยคนที่อยู่ตรงหน้าผมนี้แน่ๆ
สุดยอด...
พี่ป่าหน้านิ่วคิ้วขมวด เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นพี่เขาเครียดในแบบที่ไม่ค่อยจริงจังมากนัก เหมือนกับว่ารอดมาได้ก็ดี แต่ถ้าได้ก็เอา..เอ่อ ไม่ใช่แบบนั้นหรอกครับ
“ไม่ต้องเอาไปพูดต่อละกัน ผู้หญิงเสียหาย”
“ทำไมไม่สานต่อล่ะ ปกติก็เห็นสนองถ้าคนอื่นเสนอ”
พี่ป่าเดินกลับมามองหน้าผมอีกครั้ง...สูงจังหว่า
“เห็นกูมานานแล้วเหรอถึงพูดงั้น”
“เปล่า” ผมรีบส่ายหน้า “ก็เดาเอา จากรูปร่างหน้าตาท่าทางลักษณะนิสัย...”
“ก็อาจใช่” พี่ป่ายักไหล่ “แต่หลังจากนี้คงไม่แล้ว...”
ท้ายประโยคแผ่วมากจนผมเกือบไม่ได้ยิน
“ทำไมวะ เจอคนที่ใช่แล้ว?” ผมนี่เหมือนเผือกเรื่องของคนอื่นจริงๆ แต่คนที่ผมเผือกตอนนี้คือคนที่ผมชอบนะครับ ผมขอ!
ไอ้พี่ป่าจะตอบผมว่ายังไงหว่า...
แล้วทำไมผมต้องตื่นเต้นกับการรอคอยคำตอบด้วย...
“เตี้ย…”
“หือ” ให้ตาย ดันตอบรับมันกลับไปซะฉิบ
“…ไม่อ่านการ์ตูนแล้วเหรอ”
พัง
พังหมด
ไม่ต้องรอแล้วคำตงคำตอบ...
พี่ป่าเดินตรงไปห้องน้ำเหมือนที่ๆพี่เขาจะไปแต่แรก
“คนที่ใช่น่ะเจอนานแล้ว...”
ไม่รู้บ่นอะไรของเขา อะไรใช่ๆนี่แหละ...
หลังจากนั้นในเวลาสิบห้านาที
พี่ป่าอาบน้ำเสร็จแล้ว หอมมาแต่ไกล...เปลี่ยนชุดเป็นขาสั้นกับเสื้อยืดตัวใหม่เรียบร้อย ท่าทางสบายๆไม่ได้รีบอะไร
“จ้องกูอยู่นั่น กูท้องทำไงเนี่ย”
รู้ด้วยว่าผมจ้อง...ผมกระแอม
“มึงเป็นปลากัดตัวเมียเหรอ”
“ไม่อ่ะ”
ก็ยังจะพูดอีกเนอะคนเรา...
“ไม่รีบเหรอ” ผมถามคำถามนี้อีกครั้ง
“อยากให้กูไปนักหรือไง”
“ก็เปล่าอ่ะ แค่สงสัย”
“เปล่าเหรอ” พี่ป่าจ้องผมภายใต้เรือนผมเปียกๆของเขา
เอ่อออ…ทำไมต้องมาจับผิดอะไรคำพูดกูด้วย TT
“ไม่ไปแล้ว” พี่ป่าหันไปเช็ดผมต่อ
“ทำไมล่ะ”
“ก็ตามที่บอกคนอื่นไป เตี้ยอยากมีเพื่อน ก็ต้องอยู่เป็นเพื่อน”
ผมนั่งฟังแล้วก็ขมวดคิ้วคิด เตี้ยนั่นคือผม ใช่ แต่อยากมีเพื่อนนี่ผมไม่เคยบ่นออกมาสักนิดเลยนะ...
“สงสัยอะไรอีก”
“เปล่า”
“ทำหน้าเหมือนมีคำถามตลอดเวลาเลยนะ”
“ก็…”
“…”
“นี่…”
“อะไรวะ”
“กับกุ๊กไก่อ่ะ ไม่เป็นไรแน่เหรอ”
ผมถามออกมาเก้อๆ...
“ไม่เป็นไรหรอก หลายคนก็ทำแบบนี้กับกู” พี่ป่าหันมามองผมอีกครั้ง “หรือมึงจะทำด้วย?”
“ไม่!”
“กูควรต้องระวังตัวมั้ย”
“ไอ้เหี้ยพี่ป่า”
“หึ”
พระเจ้า…เขายิ้มมุมปากอีกแล้ว...
ไม่ได้อ่านมันหรอกครับการ์ตงการ์ตูนน่ะ...
“กูไม่ต้องระวังหรอก” พี่ป่าเดินเข้ามานั่งบนเตียงใกล้ๆผม ผมค่อยๆเขยิบตัวออกห่าง ระหว่างตรงช่วงคอ กลัวพี่เขาจะแกล้งผมอีก “…มึงอ่ะต้องระวัง”
“จากใคร...”
“ยังจะถามอีก...” “หา…”
“แกล้งมึงนี่หนุกดี...”
สนุกไปคนเดียวเถอะ...
คืนนี้ผมจะต้องอยู่กับไอ้พี่ป่าสองต่อสองจริงๆเหรอ...TBC*
talk : เพิ่งกลับมาจากรับปริญญาพี่ชายค่ะ...เห็นแล้วอยากเรียนจบเลย T_T ไปสามวัน สามจังหวัด บางครั้งก็นับถือตัวเองนะ 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
