เดือนเกี้ยวเดือน #18
เหนื่อยร่างแทบพัง แม้แต่แรงจะฟินก็ยังไม่มีครับ ผมนอนตั้งแต่หัวค่ำจนกระทั่งถึงตอนนี้ซึ่งไม่รู้ว่ากี่โมงแล้ว แม้จะรู้ว่าไอ้พี่ป่ามันก็ใจตรงกันกับผม แต่ผมก็ไม่มีแรงที่จะโทรไปเล่าให้ไอ้มิ่งฟัง ให้มันรู้เอาเองก็แล้วกัน
ตอนนี้รู้สึกเหมือนอยากจะเอื้อมมือไปตีหน้าตัวเอง ผมฝันไปรึเปล่าวะ แล้วตอนนี้ผมตื่นจากความฝันหรือยัง...
เขาชอบผมเหมือนกันครับ! พี่เขาชอบผม! พี่เขาชอบผมตั้งแต่ผมยังขี้ก้างเด๋อๆด๋าๆ!
ครืด ครืด ครืด
โทรศัพท์สั่นให้ผมหยุดกระโดดโลดเต้นในใจ จอโชว์เบอร์ไม่คุ้นแถมยังโทรมาโคตรเช้า ใครวะ ผมที่นอนหลับตาเพ้อเจ้อกึ่งมโนงัวเงียกดรับสาย
“อืม…”
“เปิดประตู”
น้ำเสียงกึ่งบังคับตลอดเวลานี่มีอยู่แค่คนเดียวมั้งครับ แล้วมันก็เจือกมาอยู่หน้าห้องผมเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
ไอ้พี่ป่า...
“เปิดดิครับ”
ผมลืมตาตื่นแล้วจ้องประตูเหมือนจ้องผี ตกใจยิ่งกว่าอะไรทั้งหมดรวมกัน ไม่ใช่เพราะพี่เขาเคาะห้อง แต่เป็นเพราะพี่เขามาเร่งเจอผมในสภาพนี้ต่างหาก
“ไม่เปิดเดี๋ยวพังนะ”
โอเค…ยอมแพ้แล้ว สภาพไหนก็ช่างแม่งแล้ว ผมเดินไปเปิดประตูด้วยดวงตากึ่งหลับกึ่งตื่น และทันทีที่ผมเปิดประตู ออร่าความหล่อของไอ้พี่ป่าก็ชนเข้ากับตาของผมเต็มๆ เริ่มไม่แน่ใจว่าผมเริ่มตื่นเพราะเสื้อนิสิตขาวสะอาดหรือว่าเพราะความหล่อของไอ้พี่ป่ากันแน่
กลิ่นน้ำหอมนี่หึ่ง ผมก็จัดการเรียบร้อย แตกต่างจากผมที่สภาพเมาขี้ตา ถึงกระนั้นผมก็ยังยืนนิ่งๆอยู่อย่างนั้น
“เถิบหน่อย”
เขาเดินชนไหล่ผมเข้าไปในห้อง
“เดี๋ยวๆ นี่ห้องใครไม่ทราบ” ผมโวยวาย ไอ้พี่ป่าที่สภาพพร้อมไปเรียนเต็มที่เลือกที่จะนั่งเล่นบนเตียงผมและก็โยนหมอนอิงเล่น “พี่ป่า...”
พี่ป่าเงยหน้าขึ้นมามองหน้าผม “ชอบว่ะ เรียกบ่อยๆนะ”
“ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง” ผมยืนจังก้าต่อหน้าพี่เขา “ทำไมไม่รีบไปเรียน โยจะนอนต่อ”
“อีกตั้งนาน” พี่ป่ายังคงโยนหมอนอิงบนเตียงของผมเล่นๆ
ผมหันไปดูนาฬิกาตั้งโต๊ะบนเตียง ปรากฏเป็นเวลาหกโมงเช้า... หกโมงเช้าพี่แกทำทุกอย่างเสร็จขนาดนี้เลยเหรอ อีกตั้งสองชั่วโมงครึ่งถึงจะเรียน
“แล้วมาทำอะไรห้องนี้ ไม่ไปอยู่ห้องตัวเอง” ผมขยี้ตา
“เหงา”
พี่ป่ายักคิ้วให้ผมหนึ่งจึก ไม่ได้ยิ้มแย้มไม่ได้อะไรเลย นั่นเรียกว่ากวนตีนชัดๆ ผมอ้าปากค้าง เหงาบ้าเหงาบออะไรวะ
“ท่าทางยังง่วงๆอยู่นะ นอนต่อสิ”
“จะหลับได้ไงฟะ มีคนแปลกหน้าเข้าห้อง”
“นี่ยังเรียกว่าแปลกหน้าได้อีกเหรอ”
“ไอ้พี่ป่า...”
“นอนๆๆ” พี่เขายังคงคอนเสปต์เดิมครับแม้ว่าจะเป็นไปในทางที่ดีขึ้นไม่ใช่ชวนหาเรื่อง ยังคงกวนตีนไม่เปลี่ยน มีการเคาะที่นอนข้างๆที่พี่เขานั่งด้วย เรื่องอะไรผมจะไปนอนตรงนั้นวะ “วันนี้กองประกวดไม่ได้ให้ทำอะไรแล้วใช่มั้ย”
“ก็…พรุ่งนี้ถึงมีซ้อมเต้นตอนเย็น แต่ระหว่างนี้ก็ควรไปซ้อมความสามารถพิเศษ”
“อืม” พี่ป่าทำท่าคิด “พี่เรียนทั้งวัน”
“เกี่ยวอะไรกับพี่”
คนตัวสูงทำท่าจะโยนหมอนใส่ผม “ก็ใครบอกให้พี่ช่วยเรื่องนี้ล่ะ”
“ก็บอกมา จะไปซ้อมเอง”
“ไม่ได้ โยไม่รู้ที่” พี่เขาพูด “ร้านดนตรีคุณอาของพี่เอง”
“อืม…บอกทางมาก็น่าจะไปถูกนะ”
“ก็จะพาไปไง” ทำไมมันเหมือนขู่จังเลยฟะ “เลือกเพลงได้หรือยัง”
“ไม่ยากหรอก โยร้องเพลงอะไรก็เพราะอยู่แล้ว”
อีกฝ่ายเลิกคิ้วมองมาที่ผมด้วยใบหน้าไร้อารมณ์จนผมต้องโวย
“ทำไม ให้มั่นใจในตัวเองหน่อยไมไ่ด้หรือไง”
“อ่ะ ครับๆๆ เก่งที่สุดเลย” นึกสภาพดูนะครับ น้ำเสียงแบบขี้เกียจพูดของไอ้หน้าหล่อ เป็นอะไรที่ผมควรจะภาคภูมิใจกับคำชมของมันมั้ย “ตกลงจะตื่นเลยใช่มั้ย ไม่นอนแล้วใช่มั้ย”
ผมยังคงยืนอยู่ที่เดิม จะนอนได้ยังไงกันล่ะ...มองดูพี่ป่าที่เริ่มมองสำรวจห้องของผม นั่นหมายความว่า...
…แม่งเห็นรูปมันที่วางอยู่บนโต๊ะผมเป็นที่เรียบร้อยครับ
ประเด็นคือไม่ได้มีแค่รูปเดียวด้วยนี่สิ มีเป็นสิบๆ คอลเลคชั่นที่ผมสะสมมาตั้งแต่มอต้นยันตอนนี้
“นั่นอะไรอ่ะ”
ปกติผมไม่กล้าจะอะไรกับพี่เขาหรอก แต่ตอนนี้ผมทิ้งตัวลงไปขวางพี่เขาเป็นเรียบร้อย
“ไม่มีอะไร รูปดาราเกาหลี”
“เกาหลีเหี้ยไรครับ นั่นรูปพี่ชัดๆ”
“โอ้ย บ้า ไม่ใช่” ผมรีบร้องโวยวาย ในขณะที่ไอ้พี่ป่าพยายามแกะตัวผมออกห่างจากทางที่พี่เขาจะลุกเดินไปดู “เห้ย ให้ไปดูหน่อยดิ มองไม่เห็นว่ะ”
“ไม่ต้องโว้ย”
“พี่ปล้ำเรานะ” พี่ป่านิ่งและหยุดเพื่อที่จะขู่ผม
“โอ้ยให้มันจริงเถอะ”
ฉับพลันทันที ไอ้บ้านี่ไม่รู้ไปเอาแรงมาจากไหน เมื่อกี้ยังแกะตัวผมไม่ออกอยู่เลย จู่ๆเขาก็พลิกตัวผมให้ไปนอนราบบนเตียงและคร่อมผมเฉย...
“โยขอโทษค๊าบบบ”
ผมหลบตาคนด้านบนทันที
ไม่น่าพูดให้มันรู้สึกว่าเสียเหลี่ยมเลย คนซวยนี่ใคร กูเองชัดๆ...
“หึ” ส่งเสียงหัวเราะในลำคอนิดหน่อย แล้วก็ปล่อยผมไป ไม่รู้ว่าไม่กล้าหรือรังเกียจผมกันแน่ (ในใจโยคิดว่าน่าจะอย่างหลัง แต่พระเอกของเรื่องมีเหตุผลคืออย่างหน้า)
และพอมันปล่อยผม มันก็กลายเป็นอิสระในการเคลื่อนที่เช่นกัน กลายเป็นว่าไปยืนต่อหน้าโต๊ะผมสำรวจรูปของตัวเองเป็นที่เรียบร้อย ท่าทางตื่นตาตื่นใจน่าดู ผมลุกขึ้นนั่ง เอาหมอนอิงปิดหน้า...แม่งโดนล้อยันลูกบวชแน่
“ถ่ายเมื่อไหร่วะ” พี่เขาชี้มือไปที่รูปตอนที่พี่เขายังหัวเกรียนๆและก็กำลังกินข้าว กล้องซูมใกล้มากจนเห็นทุกอณูรูบนใบหน้า ผมไม่ได้ถ่ายเองหรอกครับ แฟนคลับมันน่ะถ่าย แล้วผมไปซื้อมา(มีธุรกิจแบบนี้อยู่ในโรงเรียนผมจริงๆนะเออ) “โยบ้าพี่ขนาดนี้เลยเหรอ” พูดไปก็ไล่ดูทีละรูปไป มันก็ไม่ได้เยอะมากอะไรหรอกครับ แต่มีทุกๆวิวัฒนาการของไอ้พี่ป่าเลยทีเดียว
ผมเอาหน้าฝังหมอนไม่พูดไม่จา
“แล้วนี่อะไร”
กล่องกำไลสีดำราคาแพง(อย่าพูดเลยครับว่ากี่หลัก)อยู่ในมือพี่ป่าเป็นที่เรียบร้อย พี่แกพลิกสำรวจไปมา “ริบบิ้นสีเดียวกับการ์ดเลยเนอะ”
“ก็ที่จะให้ตอนนั้นนั่นแหละ” ผมพูดอู้อี้
“แล้วก็ไม่ให้ใช่ป่ะ”
“ก็ได้ยินว่าชอบผู้หญิง”
“ขอเลยนะ” พี่ป่าแกะของขวัญชิ้นนั้นเป็นที่เรียบร้อย ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อครับนึกว่าของสิ่งนี้มันจะเป็นหมันตลอดกาลไปซะแล้ว เจ้าของของมันกำลังแกะมันอยู่และก็กำลังจะใส่ อยากจะถ่ายรูปเก็บไว้เป็นที่ระทึกซะเหลือเกิน
พอเห็นภาพนั้นผมก็ทำอย่างเดิม เอาหน้าฝังหมอน มันทั้งอายทั้งดีใจทั้งเขินปนๆกันไป...รู้ตัวอีกทีมือใหญ่ก็มาลูบหัวชี้โด่ชี้เด่ของผมละ
“ขอบใจนะ” ผมเงยหน้าขึ้น พี่ป่ามองลงมาและก็จ้องมองมาที่ผม “พี่ไม่มีอะไรจะให้โยเลยว่ะ”
“ไม่ต้องหรอก” แค่คิดเหมือนกันผมก็แทบจะปิดซอยฉลองแล้ว
“ดีใจนะเนี่ย เลือกเก่งนะเรา” ดูเหมือนจะเห่อทั้งๆที่มันก็ไม่ใช่คอลเลคชั่นใหม่ ทิ้งตัวนั่งลงข้างผมและก็ดูแขนตัวเองที่ใส่กำไลนั่น
ผมมองของที่ผมซื้อให้พี่ป่ายิ้มๆ...เยสสสส มิชชั่นคอมพลีท(สองปีผ่านไป)
“ไปอาบน้ำได้แล้ว”
“หือ”
“ไปอาบน้ำ"
“โยจะนอนต่อ” ผมโวยวาย ทันทีที่แขกคนนี้จากไป ผมก็จะนอนต่อทันทีอย่างไม่ลังเลตามประสาคนขี้เกียจ
“โยจะนอนแล้วใครจะทานข้าวเช้ากับพี่ล่ะ”
นิ่งเลย...
“ล้างหน้าแปรงฟันก็ได้ ร้านโจ๊กข้างหน้านี่ พี่เลี้ยงเอง”
เมื่อได้ยินว่าจะได้ทานของฟรี...ผมก็ทำตามอย่างที่พี่ป่าพูดเลยทีเดียว
รู้สึกคิดผิดที่ลงมาทานข้าวกับไอ้ที่ได้ขึ้นชื่อว่าหล่อที่สุดของปีสองแห่งมหาวิทยาลัยแห่งนี้ ไอ้โยที่ไม่ได้อาบน้ำมีแต่ล้างหน้าแปรงฟันกับไอ้หล่อดีกรีเดือนมหาลัยเดินลงมาพร้อมกัน ทายซิครับว่าสาวๆที่ตื่นเช้าทั้งหลายเขามองใคร
ไม่ต้องถามเลย...
“นินทาพี่ในใจเหรอ”
นั่น…เซนส์ไวอีก “หา”
“ทำหน้าทำตาเจ้าเล่ห์”
“เปล่า” ผมส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว
“หึ อย่าให้รู้นะ”
“ทำไมวะ”
“พี่ก็จะ...” มือใหญ่ๆของพี่ป่าแกล้งดึงหน้าผมเข้ามาใกล้พี่เขา
“โอเค ยอม”
ผมยกมือยอมแพ้ในขณะที่พี่ป่าหัวเราะลั่น
เป็นอีกครั้งที่ต้องนึกด่าในใจว่าทีงี้ล่ะยิ้มเก่งเชียวนะ...ไอ้ที่ยิ้มยากๆที่ผ่านมาน่ะแอ๊คติ้งงั้นเหรอ...
“อ้าวหมอป่า ตื่นเช้าเชียว” ป้าร้านขายโจ๊กทักพี่ป่าทันทีที่พี่เขาไปถึง
“นอนไม่ค่อยหลับครับ” พี่แกก็ยิ้มทักทาย สงสัยมาทานบ่อย
“เป็นอะไรทำไมนอนไม่หลับ เดี๋ยวจะหมดหล่อเอานะ”
“ป้าคิดว่าความหล่อผมจะหมดง่ายๆเหรอ”
โอ้ยยยย กูยอมมมมมม กูยอมมึงแล้ว...แหม่ ความหลงตัวเองของมันนี่พุ่งถึงขีดสุดจริงๆ แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ความจริงก็คือความจริง ใครจะไปเถียงพี่แกได้
“เอาเหมือนเดิมนะครับ ใส่ไข่ตับเยอะๆ”
“ได้เลย แล้วหนูล่ะจ๊ะ”
ผมหันขวับทันทีที่ได้ยิน “ผม”
“จ้ะ หนูเอาอะไร เอาเหมือนพี่เขามั้ย”
ผมอึ้งอยู่นะ...หนูที่ตัวยาวร้อยเจ็ดสิบแปดเซนต์ก็ไม่น่าโอเคเท่าไหร่มั้งครับป้า...
“เอาเหมือนมันก็ได้ครับป้า”
ผมเกาหัว ในขณะที่เดินตามพี่ป่าไปนั่งที่เก้าอี้ พี่ป่านี่ท่าทางจะขำกับคำว่าหนูที่ออกมาจากป้าร้านโจ๊กมาก แต่ก็ไม่ใช่หลุดขำมากมายอะไรหรอกครับ ก็แค่อมยิ้ม
“ทำไม” ผมพูดทันที
“หึ ก็ตลกดี...หนูโย”
แทบอ้วกเมื่อคำนี้หลุดออกมาจากปากพี่ป่า
“อย่าเรียกอีกนะ แม่งไม่โก้เลย”
“ก็ป้าพาเรียก”
“อย่าเรียก”
พี่ป่าพยักหน้าเบาๆ ไม่รู้ว่าจะน่าเชื่อรึเปล่า ช่างเป็นคนที่มีคุณสมบัติในการกวนประสาทคนอื่นได้สูงมากจริงๆ
“ปีหนึ่งใช่มั้ยหนู” ป้ายกโจ๊กมาเสิร์ฟผมกับพี่ป่าและก็ถามผม ผมพยักหน้า
หนูก็ได้วะ... “ครับป้า”
“มาบ่อยๆนะ มาแพ็คคู่กับหมอป่าได้ยิ่งดี ป้าจะได้ขายไม่ทัน”
“ทำไมเหรอครับป้า”
“ก็เนี่ย หมอป่ามากินทีไร เด็กสาวๆเข้าร้านป้าเยอะทุกที”
ผมยิ้มแห้งๆ ในขณะที่คนที่นั่งฝั่งตรงข้ามดูเงียบๆไม่พูดอะไร แต่ยักคิ้วหนึ่งจึกใส่ผมนี่คงจะภูมิอกภูมิใจกับตัวเองนักหนาสินะ
“ถ้าหนูมาด้วยก็คงจะดีมาก หน้าตาดีทั้งคู่เลยนี่”
“เอ่อ…” จ้างผมเป็นพรีเซ็นเตอร์เลยมั้ยครับป้า คิดไม่แพง ฮ่าๆๆ
“นั่นไง” ไม่ทันขาดคำดี สาวๆหนึ่งกลุ่มที่ทำท่าจะเดินผ่านร้านไปเมื่อเห็นหน้าไอ้พี่ป่า ขอย้ำ...แค่ไอ้พี่ป่า ก็พากันวนกลับมากินโจ๊กร้านป้า มีกันตั้งสามสี่คนป้านี่รวยเละเลยทีเดียว
สงสัยคงเพราะเหตุนี้ตับในชามของผมกับพี่ป่าจึงเยอะเป็นพิเศษ...
“ฮอตเนอะ” ผมพูดประชดประชันความจริงกับพี่ป่า
“นี่แค่เบาะๆ”
“ถุย” ขอหน่อยเหอะ มากไปละ
“รีบกินดิ หายร้อนเดี๋ยวไม่อร่อยนะ”
“ก็มันยังร้อน ลวกปากพอดี”
“เป่าดิ หรือต้องมาคนเป่าให้ถึงจะกินได้” พี่ป่าทำท่าจะหยิบช้อนของผมตักโจ๊กขึ้นมาแล้วเป่าให้จริงๆ ผมนี่แย่งช้อนมาถือเลย
“ไม่ต้อง”
“คุณหนูไม่ใช่เหรอ”
“ไม่ถึงขนาดนั้น”
พอเห็นว่าผมทานเองได้ พี่ป่าก็ไม่ยุ่งอะไรกับผมอีก นี่เห็นว่าผมคุณหนูขนาดนั้นเลยเหรอ...
แปลกแต่จริงครับหลังจากนั้นไม่นาน พวกนิสิตที่ตื่นเช้าก็เต็มร้านป้าไปหมดจากที่มีอยู่แค่สองโต๊ะ ส่วนใหญ่จะเป็นสาวๆทั้งนั้นและเท่าที่ผมสังเกต มีแต่คนมองไอ้พี่ป่า พอเห็นผมอยู่ด้วยก็พากันซุบซิบว่าผมเป็นใคร พี่ป่าไม่สนใจอะไรเลยเอาแต่กิน ส่วนผมก็ได้แต่สบตากับคนที่มองพี่ป่าและก็มองผม ทำตัวไม่ค่อยจะถูกเท่าไหร่
“เอ้านี่” พี่ป่าตักตับในชามของเขาให้ผม “ปกติไม่ให้ใครเลยนะ ของโปรดพี่”
ผมควรภูมิใจมั้ยนี่ “ขอบคุณครับ”
“กินเยอะๆ แห้งๆแบบนี้จะไปชนะไอ้มิ่งได้ยังไง”
ผมอ้าปากค้าง “โยเนี่ยนะจะชนะมัน”
“นั่นสินะ” ไอ้พี่บ้านี่ก็ไม่แก้อะไรคำพูดของผมเลย
“ป่า” เสียงหนึ่งดังขึ้น เป็นเสียงที่สามและเป็นเสียงผู้หญิง เป็นพี่หมอพริ้งนี่เองที่สวยพริ้งเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน ราศีจับเธอมากครับทั้งขาวทั้งสวยทั้งแบรนด์เนมตั้งแต่หัวจรดเท้า เดินมาทีนี่สาวๆยังมอง
“หืม” พี่ป่าส่งเสียง
“ตื่นเช้าเหรอวันนี้” เธอยิ้มให้ผมและก็พี่ป่าสลับกัน ผมรู้สึกว่าผมกลืนโจ๊กลำบากขึ้นยังไงไม่รู้ “นั่งด้วยคนนะ”
“เอ่อ อื้ม”
“ครับ”
ผมกับพี่ป่าตอบพร้อมกัน เธอเลือกที่จะนั่งข้างพี่ป่า “ป้าคะ เอาเหมือนเดิมนะคะ” เธอร้องสั่งป้า ท่าทางจะมากินบ่อยเหมือนกัน
มากับไอ้หล่อที่นั่งอยู่ใกล้ๆกันรึเปล่าฟะ...
ผมบีบช้อนแน่นขึ้นทำไม...
“เป็นไงมั่ง ไปทะเลมา ไม่เห็นดำขึ้นเลย” เจ๊พริ้งพูดน้ำเสียงสดใสกับผม
“แหะ ไม่ค่อยได้ออกแดดน่ะครับ”
“เสียใจจังไม่ได้ไป แต่ก็ดี ได้อ่านชีทเผื่อคนบางคนไปตั้งเยอะ” ท้ายประโยคเธอหันไปกระเซ้าเย้าแหย่พี่ป่า
“น้อยๆหน่อยเหอะ จะดึงมีนอีกแล้วใช่มั้ย” พี่ป่าหยิบแก้วน้ำมาดื่ม
“ก็ป่าอยากไปทะเลเองนี่นา”
“ติวให้มั่ง”
“เอาสิ วันไหนดีล่ะ”
“แล้วแต่เลย ขี้เกียจอ่าน อยากไปฟังเอา”
“นัดมาเลย”
หลังจากนั้นทุกๆประโยคก็เต็มไปด้วยเรื่องที่แพทย์เขาเรียนกัน ผมฟังออกบ้างไม่ออกบ้างเนื่องจากเอกชีววิทยามันก็มีส่วนที่คล้ายคลึงกับที่หมอเขาเรียนอยู่ แต่ถึงกระนั้นไอ้ความรู้สึกที่ว่าผมเป็นส่วนเกินมันก็เกิดขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ได้แต่ดูพี่ป่ากับเจ๊พริ้งเม้ามอยเรื่องหมอๆส่วนผมก็เอาแต่คนโจ๊กในชามอย่างเหม่อๆ
“โย…กินเลอะนะ” เงยหน้าขึ้นมาตอนได้ยินเสียงเรียก และหลังจากนั้นไม่นานพี่ป่าก็เช็ดมุมปากให้ผมด้วยทิชชู่
เจ๊พริ้งยิ้มให้ผม “น่ารักดีจัง”
“อย่าไปชมมากนะ เดี๋ยวจะเหลิงเอา”
“แปลกดีนะจากที่เหมือนจะชอบแกล้งน้อง ตอนนี้ป่าดูสนิทกับน้องมากเลยเนอะ”
“ก็…เท่าที่เห็นนะ” ไอ้พี่ป่าตอนนี้เหมือนพี่เลี้ยงเด็กเลยครับ พูดไปก็ทำการเช็ดปากให้ผมไป เหมือนผมเป็นเด็กทารกแน่ะ
“น้องสุธีร์น้อยใจแย่ มาดูแลแต่เดือนคณะอื่นแบบนี้” สุธีร์ที่ว่าคือเดือนแพทย์ปีนี้ครับ เจ๊พริ้งพูดทีเล่นทีจริง แต่พี่ป่าดูเหมือนไม่สะทกสะท้านอะไร
“ปล่อยมันน้อยใจไป” ท่าทางพี่ป่าซีเรียสเรื่องการกินเลอะของผมจริงๆ “โยนี่นะ...พริ้ง เราขอทางหน่อยสิ”
ร่างสูงๆลุกขึ้นยืนเจ๊พริ้งดูงงๆแต่ก็ขยับตัวที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ให้ พี่ป่าเดินข้ามมานั่งข้างๆผม “อย่างกับเด็กเลย”
ก็ปากกูเล็กนี่สาด...
ตอนที่พี่ป่าจับหน้าผมแล้วหยิบกระดาษทิชชู่ไปเช็ดให้ดีๆอยู่ในสายตาของเจ๊พริ้งทั้งหมด...
“พอ” ผมโวยวาย “ไม่ได้เลอะอะไรขนาดนั้น”
“ก็เลอะทุกคำที่ตักอ่ะ”
“ไม่จริงสักหน่อย” บอกตามตรงผมทั้งอายพี่ป่าและก็เขินสายตาประชาชีรวมๆกัน
“หึ ลองกินอีกคำดูดิ” พูดไม่พอทำท่าจะแย่งช้อนผมไปตักและก็ป้อนผม
“เห้ย…”
“ป่า” เสียงเย็นๆของเจ๊พริ้งดังขึ้นจนผมสองคนหันไปมอง “ไม่รีบเหรอ ใกล้เวลาเรียนแล้วนะ”
“อ๋อ เหยียบไปทันอยู่แล้ว เราขับไว” คนข้างๆผมเอาแต่หันมามองผมอยู่นั่น ไม่ได้กินเลอะอะไรขนาดนั้นเว้ย
“พริ้งติดรถไปด้วยนะคะ”
มือที่จับช้อนของผมหยุดชะงัก พี่ป่าเบือนหน้าจากผมไปมองดาวมหาลัยคู่บุญกับพี่แก... “รถพริ้งล่ะ”
“เข้าอู่น่ะ อีกสองอาทิตย์ถึงจะได้”
“อืม…” พี่ป่านิ่งคิด ผมเอาแต่ก้มหน้าก้มตาแต่แล้วจู่ๆผมก็สัมผัสได้ถึงแรงสั่นสะเทือนข้างๆ พี่ป่าสะกิดสีข้างของผมนั่นเอง “…ได้มั้ย”
อะไรได้ไม่ได้วะ...
“ฮะ?”
“ถามว่าได้รึเปล่า พริ้งจะติดรถไปด้วย”
เช้ดดดดดดดด…แล้วทำไมต้องมาถามผม!
ดูซิ ผู้หญิงเขาจ้องผมด้วยสายตาไม่เป็นมิตรแล้ว ผมอ้าปากค้างเติ่งพูดไม่ออก มืออยู่ไม่สุขก็เลยเกาหัวแทน
“ว่าไง”
พี่ป่าไม่สนใจสายตาเจ๊พริ้งที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเลยแม้แต่นิดเดียว
“ก็…เอาสิ”
ผมพูดเสียงแผ่ว...หัวใจเต้นตึกๆ ไม่คิดว่าการตัดสินใจของผมจะมีผลกับพี่ป่าด้วย
“ชัวร์นะ” ยังจะต้องการคำยืนยันอีก
ผมก้มหน้างุด “อืมมมม”
พี่ป่าขยี้หัวผมเบาๆแล้วลงมือทานโจ๊กในชามของตัวเองต่อ(ป่านนี้คงจะเย็นหมดแล้ว) และหลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้นรู้มั้ยครับ
มือที่ไม่ได้กินโจ๊กของพี่ป่า เลื่อนมาแตะหลังมือผมที่วางอยู่บนตักของผมเบาๆ
และก็วางอยู่อย่างนั้นไม่ยอมออกห่างไปไหนด้วย...
ผมขยับกลัวคนจะเห็น แต่พี่ป่าไม่ยอมปล่อยง่ายๆ
ไม่รูเจ๊พริ้งจะเห็นมั้ย...
“ไปรอที่รถนะ”
เธอพูดเสียงเย็นชาแบบที่สุดของที่สุด วางตังค์ค่าโจ๊กที่กินได้ไม่ถึงครึ่งของเธอลงบนโต๊ะแล้วสะบัดปราด้าของเธอออกจากร้านไป
“พี่ป่า ปล่อยดิ” ผมขยับไม้ขยับมือ
“หื่อ ไม่อ่ะ”
“เห้ย”
“คิดมากอยู่ใช่มั้ย พี่รู้นะ”
“ไอ้บ้า ไม่ใช่ว้อย”
“ไม่ได้มีอะไรกับพริ้งมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว”
“ปล่อยยยย”
“ไม่ปล่อย”
“ไอ้พี่ป่า”
“บอกมาก่อนว่าไม่ได้คิดมาก” พี่ป่าขยับหน้าเข้ามาใกล้ผม ไม่เกรงใจสายตาประชาชีที่มองมายังเดือนมหาลัยคนดังอย่างมันเลยแม้แต่นิดเดียว
“เห้ย”
“บอกมาก่อน”
“ไม่ได้คิดดดด”
“ชัวร์นะ”
“คร้าบบ”
“ขับจากหอไปถึงคณะไม่ถึงห้านาที เพราะฉะนั้นไม่มีอะไรในกอไผ่แน่นอน เข้าใจนะ”
ผมใจเต้นไม่เป็นส่ำที่พี่ป่าพูดจาแบบนี้กับผม...ในที่สุดพี่เขาก็ปล่อยมือผมให้เป็นอิสระ ผมเอาแต่ก้มหน้า ทั้งอายตัวเองและก็อายคนอื่น ในขณะที่สาเหตุเอาแต่ลอยหน้าลอยตาไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร
เอาเข้าจริงๆ...บทจะชัดเจนก็โคตรจะชัดเจน...ไม่สนใจสายตาของใครเลยแม้แต่นิดเดียว
“พี่รอโยมานานแล้วนะ ไม่อยากให้เสียเวลาเพราะโยเข้าใจผิด”
พี่ป่าพูดงึมงำ...ส่วนผมไม่รู้จะพูดอะไรออกไป
รู้เพียงแต่ว่า...ผมภูมิใจกับคนที่ผมเลือกที่จะฝากหัวใจเอาไว้จริงๆ
เป็นอย่างงี้ให้มันได้ตลอดเหอะ...
“นินทาพี่ในใจอีกแล้วสินะ” พี่ป่าวางช้อน หันมาประจันหน้ากับผม “ทำไงดี โยถึงจะเชื่อใจ”
เขาทำหน้าคิด หลังจากนั้นเขาก็ทำหน้าเหมือนนึกออก หยิบกระเป๋าตังค์ของเขาออกมาและก็วางการ์ดเจ้าปัญหาลายมือผมตอนมอห้าออกมาวางบนโต๊ะ สภาพมันยับเยินเอามากๆแต่ก็ยังถูกเก็บไว้เป็นอย่างดี รู้สึกดีใจแปลกๆนะเนี่ย
“ทำแบบโยดีกว่า”
ทำอะไรวะ...ผมมองดูพี่ป่าหยิบโพสต์อิทออกมาจากกระเป๋าของเขาและพี่เขาก็เขียนอะไรไม่รู้หยึกหยักๆ หยิบกระเป๋าตังค์ของผม พับโพสต์อิทนั้นแล้วจับยัด ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากจนผมมองไม่ทันว่าพี่เขาเขียนอะไร
“พี่ไปเรียนแล้วค่อยเปิด และถ้าทำหายจะโกรธมาก” พี่ป่าพูดรวบรัดเสร็จสรรพ “ป้าครับเก็บตังค์!”
ใกล้จะถึงเวลาเรียนพี่ป่าแล้วครับ ร่างสูงเดินเคียงข้างผมมาหยุดยังรถของตัวเองที่มีเจ๊พริ้งยืนรออยู่ เธอมองหน้าผมแตกต่างจากเดิมมากจนผมสังเกตได้ ผมนี่รู้สึกเหมือนตัวเองโดนเฉือนทางสายตายังไงไม่รู้
“ขอโทษที”
“จะไม่ทันอยู่แล้ว” เธอตำหนิพี่ป่าเล็กน้อย
“รับสายด้วยนะ” พี่ป่าไม่สนใจหันมาขยี้หัวผมแทน “จะนอนต่อก็อย่านอนเยอะไปล่ะ หน้าจะบวม”
ไม่กล้านอนเลยกู...
“พี่ล้อเล่น” รอยยิ้มเล็กๆปรากฏบนใบหน้าของไอ้พี่ป่าจนผมทำหน้าไม่ถูก... “ไปนะ”
ผมพยักหน้า ส่วนพี่ป่าก็เดินไปที่รถ “ไปกันเถอะ”
เจ๊พริ้งมองผมเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะขึ้นรถไปกับพี่ป่า
นี่ถ้าเป็นไม่กี่วันก่อน ผมคงรู้สึกเหมือนโดนมีดทิ่มแทงหัวใจแน่ๆ...
พอรถของพี่ป่าขับออกไปผมก็เดินกลับขึ้นไปบนห้อง นึกสงสัยว่าพี่ป่าจะเขียนอะไรใส่ในโพสต์อิทสีเหลืองแผ่นนั้น
ตื่นเต้นดีเหมือนกัน...
ผมทิ้งตัวลงนอน หยิบกระดาษนั่นออกมาจากกระเป๋าตังค์แล้วเปิดออก
ทีนี้ผมห้ามให้ตัวเองหยุดยิ้มไม่ได้เลย...
ทั้งๆที่เป็นรูปหัวใจที่ง่อนแง่นที่สุดในโลกก็ตาม
To N’Yo
You always have my heart.
From P’Pha
TBC*
Talk : จีบกันฟรุ้งฟริ้ง...เรื่องนี้ดราม่าน้อยจริงๆนะคะ จรรโลงใจมาก อาจจะหวานจนน่าเบื่อ 555
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์เลยน้าาา : )
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
