เดือนเกี้ยวเดือน #19
คิดว่าผมจะอยู่หอเฉยๆทั้งวันเหรอครับ
เนื่องจากนอนต่อก็นอนไม่หลับ หลังจากที่อาบน้ำอาบท่าเสร็จผมก็เตรียมออกไปหาเพื่อนที่คณะแล้ว มัวแต่ทำกิจกรรมก็กลัวจะไม่มีเพื่อนร่วมคณะเดียวกันเอา โชคดีที่ตอนไปหัวหน้าแก๊งนางฟ้าในเอกมันมารับ สรุปก็คือผมกลายเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันกับแก๊งนางฟ้าไปซะฉิบ เพราะมันดูแลผมดีมาก อาจเป็นเพราะผมแมนที่สุดในกลุ่ม
แต่จริงๆแล้วแก๊งนางฟ้าก็ไม่ได้มีแต่นางฟ้าแบบหัวหน้าแก๊งไปเสียหมดหรอกครับ ก็มีผสมปนเปกันไปตามประสาเพื่อนใหม่ที่เพิ่งจะปรับตัวเข้าหากัน หัวหน้าแก๊งที่เป็นตัวตั้งต้นดันผมให้เป็นเดือนเอกเพื่อนเรียก ‘อิมน’ เพราะชื่อจริงมันชื่อมนตรี และมันก็เป็นคนดีอาสามารับผมที่หอด้วย
รู้แล้วใช่มั้ยครับว่าที่บ้านผมทำอะไร นำเข้าชิ้นส่วนประกอบรถยนต์ แต่ลูกชายคนเดียวของบ้านนี้...ขับรถไม่เป็น
“โอ้ย กูก็นึกว่าจะได้เจอเดือนคนนั้นคนนี้แถวนี้ มีแต่มึงเนี่ย อดแซ่บ” ขอเรียกอิมนเลยก็แล้วกันครับ คล่องปากดี อิมนมันบ่นออกมาหลังจากที่ผมปิดประตูรถมัน
“มึงบอกกูหล่อเองไม่ใช่หรือไงถึงได้ดันกู”
“เออเอาเถอะ กูดันแล้วก็เอาสายสะพายมาฝากกูหน่อยละกัน” มันจีบปากจีบคอ “หรือไม่ก็เอาเพื่อนมึงมาฝากกู มิ่งขวัญอ่ะ แม่งเอ๊ยยย แซบแซ่บบบ เห็นแล้วน้ำลายหกตลอด”
“อยากได้จริงป่ะ กูใส่พานถวายให้เลย” กูจะแกล้งมึงไอ้เชี่ยมิ่ง
“โอ้ย เอามาหน่อยเถอะ ว่าที่เดือนมหาลัยเลยนะนั่น”
“ไม่คิดว่ากูจะชนะบ้าง?” ผมถามอย่างไม่จริงจัง
“เอาจริงๆนะมึง มึงติดท็อปทรีมึงก็เก่งแล้ว” อิมนมองผมด้วยหางตา จริตจก้านของมันทำผมโกรธไม่ลง มีแต่จะหัวเราะ “คือที่กูดันมึงอ่ะ ไม่ใช่เพราะมึงหล่อสุดหรอกนะ แต่ในเอกเราที่เป็นผู้ชาย มึงหน้าตาดีสุด แต่ดีแบบสวยๆ กูก็ไม่อยากจะยอมรับหรอกว่ามึงสวยกว่ากู แต่มึงก็สวยกว่ากูจริงๆ”
“สวยเหี้ยไรล่ะ”
“หน้ามึงเรียว ตามึงก็คมๆจิกๆ ขนตาไม่ต้องพูดถึง กันสาดได้ดีกว่ากันสาดของจริงอีก ผอมอีก บางอีก มึงดูสวยมากกว่าดูหล่อ อิเชี่ย ทำไมมึงไม่ไปเป็นดาววะ”
“ตั้งใจขับรถหน่อยเว้ย เบนซ์จะชนมึงอยู่ละมิราจมึงเจ๊งพอดี”
“เบนซ์ชนกูยอมนะ คนขับหล่อป่ะ” ยังจะไปดูคันที่เพิ่งบีบแตรใส่มันอีกครับ ไอ้นี่หนิ...
“แล้วที่คณะตอนนี้ทำอะไรกันวะ”
“แม่ง ทำเยอะมาก ตอนนี้กูแทบจะจิกหัวใช้ชะนีในเอกได้ทุกคนละ อุ้ย กูไม่ได้เหยียดเพศนะ กูรักเพศแม่”
“มึงพูดๆมาเหอะ” เวิ่นยาวตลอด...
“พรีเซนต์ความเป็นหนึงเดียวกันของเอกผ่านสัญญลักษณ์ ก็มะรืนอ่ะมึงเขาจะเรียกประชุมและก็ให้พวกเราไปพรีเซนต์ ประมาณนั้น”
“เอกเราทำไรวะ”
“ต้นไม้ปลอมๆห้อยนั่นห้อยนี่ที่เกี่ยวกับชีวะ”
“อ๋อ”
“ใหญ่เท่าบ้านเลยมึง ต้องอลังค่ะต้องอลัง”
“เออ กูขอโทษว่ะ กูไม่ได้ช่วยพวกมึงเลย”
“เอาตำแหน่งมาให้พวกกูก็พอแล้ว”
รู้สึกได้ถึงความกดดัน...ผมกระแอมตอนที่รถของอิมนจอดเทียบคณะผม เห็นเด็กปีหนึ่งคณะวิทย์มากันเต็มท่าทางจะมาทำสัญญลักษณ์พรีเซนต์กันนี่แหละครับ
พอผมจะโผล่หัวไปช่วยเพื่อนเท่านั้นแหละ อิมนแม่งเล่นเปิดตัวอลังการซะจนไม่ใช่แค่เอกชีวะที่มองมา แม่งมองมากันตั้งหลายเอก
“อ้าวทุกคน ปรบมือให้เดือนของเราด้วยค่ะ!!!” “กรี๊ดดดดด อิโย หาผัวเป็นเดือนได้หรือยัง” สมาชิกแก๊งนางฟ้าเบอร์หนึ่ง มันเป็นตุ๊ดอ้วนตุ๊ต๊ะตัวขาวน่ารักดีครับ ผมชอบจิ้มพุงมัน แต่คำพูดมันเมื่อกี้ไม่ชอบเลยครับให้ตาย
“อิโย กูกอดที มาๆๆๆ” นางฟ้าเบอร์สองเจออิมนสกัดดาวรุ่งด้วยการดันหัวของมันออกไป
“โอ้ย ของเจริญหูเจริญตามาให้กูได้ยลสักที มีกำลังใจทำงานละ” นางฟ้าเบอร์สามพูดขึ้น ส่งสายตาให้ผมปิ๊งๆ
ในเอกนางฟ้าสุดเด่นก็มีสี่คนนี่แหละ อิมน และก็เบอร์ 1 2 และก็ 3 ที่เด็ดไปกว่านั้นก็คือทุกคนอยู่กลุ่มของผมครับ
ผมแมนสุด...ไม่รู้จะภูมิใจดีมั้ย... “อิดอก ทำงานกันค่ะทำงาน ชะนียิ้มทำไมคะ ปลื้มเดือนกันใช่มั้ยคะ ถ้าปลื้มก็เตรียมซื้อดอกไม้โหวตป๊อบปูล่าร์โหวตกันด้วยนะคะ” อิมนเป็นหัวคะแนนได้ดีไม่ต่างจากเจ๊กิ่ง “อิโย ไปนั่งนู่น ไปตัดกระดาษสวยๆแบ๊วๆไป เดี๋ยวพวกกูเลื่อยไม้เอง”
“เดี๋ยว เชี่ยเหอะ มานี่ มาให้กูทำ” จบชายล้วนมา ผมไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้นนะ ผมวางกระเป๋าและก็จับเลื่อยขึ้นมาช่วยเพื่อนเลื่อย “จนกว่าจะได้ไปซ้อมให้กูได้ทำอะไรมั่งเหอะ”
ผมได้เลื่อยไม้สมความตั้งใจ รู้สึกดีครับที่เพื่อนในเอกไม่ได้รังเกียจอะไรผมเลยที่ไม่ได้ช่วยกิจกรรมเอกกิจกรรมคณะสักเท่าไหร่ ส่วนใหญ่ก็เข้าใจแหละว่าผมน่ะหายไปไหน ทุกคนคุยกับผมดีมาก ผู้หญิงก็เข้ามาชวนคุยเรื่องเดือน ส่วนพวกผู้ชาย(ที่มีน้อยเหลือเกิน)ก็เข้ามาถามเรื่องดาว ทุกอย่างมีแค่นั้นจริงๆ
จนกระทั่งโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงผมดังขึ้น
“อุ๊ย กูจะรับให้” นางฟ้าเบอร์หนึ่งจะเอื้อมมาล้วงโทรศัพท์ให้ผมแต่มันเสือกทำเป็นล้วงเกินกระเป๋ากางเกงผม จะถึงเป้าอยู่แล้ว ผมนี่เอียงตัวหลบได้ทัน
“ไม่ต้อง กูขอบคุณมาก ฝากนี่หน่อย” ผมฝากมันถือค้อน
คนโทรมาทำผมเซอร์ไพรส์ได้อีกตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วครับ ผมเมมเบอร์พี่ป่าไว้ในเครื่องเป็นที่เรียบร้อย อย่าว่าอย่างงั้นอย่างงี้เลย ผมเมมชื่อพี่เขาและก็ต่อด้วยอีโมรูปหัวใจ
(นี่เป็นพื้นที่สำหรับอ้วกกันได้อย่างตามสบาย...)
ผมเดินออกมาไกลๆก่อนแล้วค่อยๆรับสาย
“ฮัลโหล...”
“ทำอะไรอยู่ ได้ออกมาข้างนอกหอรึเปล่า”
“หือ…ก็…”
“อย่าออกมานะ เดี๋ยวจะไปรับ”
“มารับทำไม?”
“กินข้าวเที่ยงไงครับ”
“พี่ป่าไม่มีเรียนเหรอ” ผมดูนาฬิกาข้อมือ ตอนนี้น่าจะกำลังเรียนอยู่นี่หว่า
“มีดิ แต่มันต้องมีเวลาพักมั่ง
(นักศึกษาแพทย์พนา ทำตัวมีปัญหาอีกแล้วเหรอ)” มีเสียงแทรกดังขึ้นจากปลายสาย ก้องดังมากเหมือนมาจากไมโครโฟน “เปล่าครับอาจารย์ป้า...
(ใช้โทรศัพท์ในห้องเรียนไร้ซึ่งมารยาทนะคะ ว่าแต่...เมื่อกี้เรียกอาจารย์ว่าอะไรนะ) ชิบหายละ...”
ท้ายประโยคเหมือนพี่เขาจะรำพึงกับตัวเอง
“โย เดี๋ยวพี่วางสายแล้ว เที่ยงครึ่งเดี๋ยวไปรับนะครับ
(มาเคลียร์กับฉันเดี๋ยวนี้นะนายพนา) อาจารย์ อาจารย์หูฝาดครับ ผมเรียกว่าอาจารย์กัลยา...”
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด พี่ป่าวางสายแล้ว...
ผมโคตรฮา นี่โตขนาดนี้แล้วยังมีโมเม้นท์แอบคุยโทรศัพท์ในห้องแล้วโดนอาจารย์จับได้อีกเหรอ ผมยิ้มแล้วก็เอามือเกาหัวเบาๆอย่างเก้อๆ พี่เขานัดเที่ยงครึ่งตอนนี้สิบเอ็ดโมงกว่าแล้วครับ
ผมช่วยเพื่อนต่อไปเรื่อยๆอย่างเพลินๆ ฟังพวกมันเม้าท์มอยกันก็สนุกดี นินทาคนในเอกนั้นเอกนี้ นินทาเรื่องสัญญลักษณ์พรีเซนต์ว่าเอกไหนเริ่ดกว่าใคร ผมว่าเลือกเอกถูกแล้วนะถ้าเป็นเรื่องเพื่อน ส่วนเรื่องเรียน...ผมยังไม่ค่อยแน่ใจว่าเลือกถูกทางรึเปล่า ไอ้คำว่าแคลคูลัสเนี่ยก็ค่อนข้างที่จะทำร้ายผมมากเหมือนกัน ผมไม่ถนัดคำนวณอ่ะ...
โทรศัพท์ผมดังอีกรอบ นางฟ้าเบอร์หนึ่งจะช่วยผมรับสายอีกแล้วครับ แต่ผมหลบทัน...เสียวเป้าชิบหาย
“ฮอตจังนะอิโย” มันยักไหล่แล้วส่ายตูดอวบอ้วนของมันเดินหนีไป
เป็นไอ้มิ่งที่โทรมา...
“มีไรวะ”
“เชี่ยโย อยู่ไหนวะ”
“คณะกู” ผมพูด
“เออ เดี๋ยวไปรับ”
“ฮะ…”
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด วันนี้มีแต่คนวางสายไวๆแฮะ แล้วเชี่ยมิ่งมันจะมารับผมทำไมเนี่ย ไม่นานนักรถไอ้มิ่งก็เข้ามาจอด ผมเห็นร่างสูงๆของมันเดินมาแต่ไกลจึงยกมือเรียกทั้งๆที่ตัวยังนั่งทำงานติดกาวติดนั่นติดนี่อยู่
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด”
“ผัวฉัน ผัวฉัน ผัวฉันค่ะ”
“หยุดค่ะ ผัวกูวววว” ไม่ต้องบอกก็รู้ใช่มั้ยครับว่าเสียงแก๊งไหน...ไอ้มิ่งเหวอแดกตอนที่พวกเพื่อนผมจะวิ่งเข้าไปตะครุบมัน มันรีบหลบแล้ววิ่งมาซ่อนหลังผมแทน
“เชี่ยโย อะไรเนี่ย” มันดูตกใจนิดๆ
“มึงสเปกตุ๊ดไง” ผมยักไหล่
“มิ่ง…เค้าเชียร์ตัวเองอยู่นะ” อิมนตัวแม่เข้ามาสะกิดไอ้มิ่ง เห็นมันยิ้มแห้งๆสลับกับพยายามไม่ให้อิมนถูกตัวแล้วยิ่งฮา …สมน้ำหน้า อยากมาคณะกูเองนะ ฮ่าๆๆ
“เค้าก็เชียร์ เค้าเชียร์มากกว่าอิมนตรี” เบอร์สองสะบัดนม(ปลอม)ใส่อิมน
“อย่าเรียกกูชื่อนั้นอิดอกกกกกกกกก”
“มิ่ง…มีแฟนยังอ่ะ...เป็นแฟนเราเอาป๊ะ” ตุ๊ต๊ะเบอร์หนึ่งไม่ยอมแพ้ครับ ใช้พลังช้างสารของมันผลักสองคนที่ติดตัวไอ้มิ่งออกไป
เพื่อนผมมันรู้สึกเหมือนมันจะตาย เพราะแก๊งนางฟ้าที่ตีกันอยู่ใช้หลายมือตะปบมัน
“โย…ไปเหอะ กูขอล่ะ” มันทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
“อะไร เซอร์วิสแฟนคลับหน่อยดิ”
“กูไม่ขำนะ ช่วยพากูไปจากที่นี่เหอะ” มันหลับตาปี๋ ยิ้มแห้งๆใส่เพื่อนตุ๊ดของผมที่กำลังจะตีกันแย่งมัน
“เออมนเดี๋ยวกูพาเชี่ยมิ่งไปที่ไหนสักที่ก่อนนะ”
อิมนไม่ฟังผมเลยครับ...เอาแต่เถียงกันกับชาวแก๊งว่าไอ้มิ่งเป็นของใคร ผมหัวเราะจนตัวงอตอนที่ไอ้มิ่งมันถือเป้ผมและก็ดันตัวผมออกมาจากสงครามนางฟ้า(?)
“วันหลังกูจะคิดให้หนักเรื่องมาคณะมึง” มันปาดเหงื่อ โยนเป้ผมไปหลังรถมันและก็เตรียมขับรถ ผมที่นั่งอยู่ข้างๆยังคงหัวเราะไม่หยุด
“ว่าแต่มารับกูจะพากูไปไหนวะ”
“หึหึ”
“บอกมาไอ้สัด”
“คณะแพทย์”
คณะนี้มีดาเมจต่อผมเสมอ “ไปทำไมวะ” ผมถามทันที
“ไปหาคิทแคท” ตอนแรกผมก็งงว่าอะไรคือคิทแคท แต่พอมันใช้ความหล่อของมันเข้ามาในตึกเรียนของแพทย์ได้ทั้งๆที่ไม่ได้อยู่ในชุดนิสิตเนี่ยสิผมถึงกับร้องอ๋อ คิทแคทของมันก็คือพี่คิทนี่เอง มันบอกมันอยากมาแอบดูพี่เขาเรียนหนังสือและมันก็ยังบอกอีกว่าผมจะได้มาเห็นพี่ป่าตอนเรียนด้วย มีแต่ได้กับได้
ผมเองก็อยากรู้ว่าพี่ป่าตอนเรียนเป็นยังไงเลยคล้อยตามมัน แต่ก็งงว่ามันจะมาดูพี่คิทไปทำไม หรือว่ามันชอบพี่เขา
“นั่น…” มันเดินผ่านห้องเรียนใหญ่ห่้องหนึ่ง ส่องเข้าไปดูสักพักก็ร้อง “กูเห็นละ”
“ไหนวะ”
มันหาได้เร็วจังเลย...ผมมองเข้าไปเห็นพี่บีมก่อนเป็นคนแรก พี่คิทนั่งอยู่อีกฝั่งกำลังขีดๆเขียนๆดูตั้งใจเรียนดี ส่วนคนที่อยู่ตรงกลางนั่น...ไอ้พี่ป่า...แม่งเล่นโทรศัพท์ไม่จดห่าจดเหวไรเลย
ตรงโพเดี้ยมและก็จอฉายสไลด์ตรงกลางผมเห็นอาจารย์ป้าของพี่ป่าแล้วครับ เป็นอาจารย์ผู้ทรงคุณวุฒิที่ดูมีอายุแต่ก็น่าแกล้งให้โกรธเล่นดี ท่าทางใจดีแต่เสียงแหลมมากเลยตอนบรรยาย เวลาด่าคงด่าให้เด็กหูชาได้แน่
“หึหึ” ไอ้มิ่งเอาแต่ยิ้ม ก่อนที่จะกดส่งข้อความ
ผมเห็นพี่คิทกดเปิดดู พี่แกทำหน้าโกรธ และก็มองหาพวกผมใหญ่ ไอ้มิ่งดึงตัวผมไปซ่อนแล้วก็หัวเราะ เชี่ยไรของมึงเนี่ย
“มึงส่งไปว่าไง” อย่าหาว่าผมเผือกเลย ผมเสือกเลยแหละ...
มันยื่นมาให้ผมอ่าน
MOONG MING : ตอนพี่ตั้งใจเรียนพี่ก็น่ารักดีนะ
MOONG MING : …แต่คิ้วขมวดแบบนั้นอย่างกับคนแก่ มันจีบหรือมันหลอกด่าเขากันแน่วะ ผมขมวดคิ้วใส่เพื่อน จนกระทั่งผมได้ยินเสียงเปิดประตูห้องเรียนที่พวกผมส่องกันอยู่
ชิบหาย...
นักศึกษาแพทย์ปีสองกำลังทะยอยออกมาจากห้อง ผมกับไอ้มิ่งรีบวิ่งหนีกันแทบไม่ทัน ดีนะที่พวกนั้นไม่มีใครเดินเร็วสักคน เอาแต่คุยกันเรื่องแลปและก็เรื่องเรียน
ผมกับมิ่งหอบแฮ่กอยู่บริเวณหน้าคณะที่มีม้าหินอ่อน ผมทรุดตัวนั่งขยับเสื้อไล่ความร้อน ไม่อยากให้ไอ้พี่ป่ารู้ว่าผมแอบมาดูพี่เขาเรียน ไม่งั้นโดนล้อแน่ๆครับ
“มึงพากูมาเล่นอะไรเนี่ย” รู้สึกเหมือนหนุ่มมอปลายจีบสาวเลย...ให้ตาย
“บอกมึงไปแล้ว พามึงมาดูพี่ป่าเรียนไง”
“มึงมาดูพี่คิทชัดๆ” ผมสวน “ตกลงยังไง มึงชอบพี่คิทใช่มั้ย”
ไอ้มิ่งเอาแต่ยิ้มกรุ้มกริ่ม “ผ่านมั้ย”
“อะไรผ่าน”
“คิทแคทไง”
“ฮะ”
“กูจะจีบใคร มึงต้องบอกว่าผ่านก่อน ลืมไปแล้วเหรอ”
มึงทำถึงขนาดนี้แล้วยังจะถามกูอีกเหรอ...
“ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ” แทนที่ผมจะตอบ ผมกลับถามคำถามมันออกไปก่อน คราวนี้คงไม่ใช่แค่ผมแล้วล่ะที่จะโดนแซว เพราะผมจะแซวไอ้มิ่งกลับ
“ตอนที่ช่วยมึงมองหาพี่ป่า พี่คิทชอบเข้ามาอยู่ในสายตากูก่อนพี่ป่าเสมอเลยว่ะ” มันพูดยิ้มๆ “ทั้งๆที่พี่เขาไม่ใช่สเปกกูเลยนะเว้ย ตัวเล็กๆห่ามๆพร้อมมีเรื่องทุกเมื่อ มึงยังเป็นสเปกกูมากกว่าพี่เขาอีก” อ้าว…เดี๋ยวก่อนนะ...เดี๋ยวก่อน “แต่ก็นั่นแหละ...เห็นพี่เขาโกรธกูก็ว่าตลกดี แปลกป่ะวะ”
“หึ…”
“เห้ยนั่น...มาละหมอเถื่อน” ไอ้มิ่งชี้มือไปที่คนสามคนบริเวณทางเดิน เป็นหมอที่ไม่เหมือนหมอจริงๆครับ ถ้าบอกว่าเรียนวิศวะ ศิลปศาสตร์ สถาปัตย์ ผมเชื่อหมดยกเว้นคณะแพทย์ พอก้าวออกจากห้องเรียนเท่านั้นแหละ พี่ทั้งสามพร้อมใจกันเอาเสื้อนิสิตออกจากกางเกงทันที เฟี้ยวเงาะ...
พี่ป่าเอาแต่ทำหน้าเฉยชาเบื่อโลก...คงเป็นเอกลักษณ์ประจำตัวพี่แกไปแล้วมั้ง รู้สึกเหมือนจะเป็นครั้งแรกมั้งที่ผมได้มามองพี่ป่าที่เพิ่งเรียนเสร็จ ชีทยังคาอยู่ในมือ ส่วนมืออีกข้างก็ถือโทรศัพท์ เดินตามหลังพี่คิทพี่บีมที่คุยกันอยู่ จะว่าไปก็น่าแอบมองว่ะ...
ผมมองอยู่นานสักพักผมก็เห็นพี่ป่าดูนาฬิกาข้อมือและก็รีบสะกิดพี่บีมพี่คิท ทำท่าเหมือนจะรีบไปไหนชอบกล...
ผมรู้สึกได้ว่ามันแปร่งๆ...
นาฬิกาข้อมือผมบ่งบอกเวลา 12.20 น.
เช้ดดดดด…พี่เขากำลังจะไปรับผมที่หอ...
ตอนนั้นมันเร่งด่วนเกินกว่าที่ผมจะโทรหาพี่เขาว่าผมอยู่คณะพี่เขาแล้ว ไอ้มิ่งเหยียบจนมิดก็ไม่ทันพี่ป่าที่ขับมาถึงหอผมแล้ว มันอ้าปากค้างที่เห็นออดี้สีขาวจอดเด่นอยู่
“กูไปละ...” ผมคว้าเป้แล้วโบกมือลามัน
“กูว่ามึงต้องอัพเดทนะ...” มิ่งจ้องจับผิดผม
“วันหลัง”
“เย็นนี้เลย”
“ไอ้ขี้เผือก”
“เรื่องของมึงกูชอบเผือกเสมอแหละ” ไอ้มิ่งนี่มันกวนประสาท “รีบไปดิ พี่เขาโกรธขึ้นมามึงตายอีก”
“เออ ขอบใจ”
ผมโบกมือลาไอ้มิ่งได้ไม่ทันไร หันมาอีกทีผมก็เจอหน้าหล่อแห่งคณะแพทย์แล้วครับ
พี่เขายังคงหอบอยู่เลย...แต่ดูเหมือนจะงงมากกว่าที่ผมลงมาจากรถใคร
“มานี่” พี่ป่ายกมือเรียก ผมเองก็หอบเหมือนพี่แกนั่นแหละ “มากับใคร”
เสียงโหดจังวะ...ผมตกตะลึงงันไปเลย
“โยพี่ถามเราอยู่นะ”
“ไอ้มิ่ง...” ผมจะหันไปหาไอ้มิ่งให้มันยืนยันตัวตนสักหน่อย มันเจือกขับรถไปไกลมากแล้ว ไอ้เชี่ยนี่...
“ไปไหนกันมา”
จะบอกว่าไปคณะแพทย์ก็...
“โย…”
“ครับ”
“ไปไหนมา”
เวร…ถ้าจะอยากได้คำตอบขนาดนั้นล่ะก็...เอาวะ บอกก็บอกวะ “คณะแพทย์...”
“หา…” พี่ป่าดูตกอกตกใจ “ไปทำอะไร”
“มิ่งลากไป มันอยากไปดูพี่คิทก็เลยลากโยไปด้วย โยก็เลยได้ดู...พี่ป่าพอดี” ผมก้มหน้างุดไม่อยากให้พี่ป่าได้ยินเต็มๆคำ
พี่ป่าขมวดคิ้ว ยังคงงงอยู่ว่าผมพูดถึงเรื่องอะไร
“ตอนเรียนชอบเล่นโทรศัพท์เหรอ”
ผมถาม...นั่นทำให้พี่ป่าเข้าใจเรื่องราวในที่สุด ใบหน้าที่ติดจะโกรธนิดๆดูผ่อนคลายลงมามาก...ปรับอารมณ์ได้ไวดีจริงๆ
“ก็มันน่าเบื่อ”
“อาจารย์ป้าทำไรพี่มั่ง”
“ดูนี่” พี่ป่าขยับใบหูขวามาให้ผมดู รอยแดงเถือกยังอยู่ “เรียกไปข้างล่างไปดึงหูต่อหน้าเพื่อน เจ็บไม่เท่าไหร่แต่โคตรอาย”
“ฮ่าๆๆๆ” ผมอดหัวเราะไม่ได้จริงๆ
พี่ป่าดูทำอะไรไม่ถูก... “นี่…”
ผมยังคงไม่หยุดหัวเราะ
“ไม่ต้องมาขำ เพราะเรานั่นแหละ”
ผมหยุดขำกะทันหัน... “อะไร”
“ก็โยเป็นสาเหตุ”
“สาเหตุไรวะ”
“โยทำให้พี่ต้องโทรไปหา”
“โยไปทำอะไรตอนไหน” ผมโวยวายทันที
“…ทำให้พี่คิดถึง” นิ่ง…
นิ่งเลยกู
พี่ป่าไม่ได้มากระซิบข้างหูเพื่อหยอดคำหวาน พี่แกเล่นพูดตรงๆเลยครับ ผมนี่อึ้งมากและหลังจากนั้นหน้าผมก็แดงเถือกยิ่งกว่าหูพี่ป่าอีก
“หน้าม่อ” ผมพูดได้เท่านี้จริงๆ “ไม่หิวข้าวเหรอ มีเวลาพักถึงกี่โมง”
“ม่ออะไรล่ะ ก็พูดความจริง” แย่งกระเป๋าผมไปถือ แล้วเปิดประตูรถให้ “อยากกินอะไรเดี๋ยวพาไป”
“เลือกได้เหรอ เวลาเหลือเยอะรึไง”
“ไม่เยอะหรอก แค่อยากตามใจ”
ไอ้บ้านี่ก็...จะทำให้ผมใจสั่นไปอีกกี่ครั้งกี่หนกัน...
“งั้นไปที่นี่...”
“ที่ไหนครับ”
“โรงอาหารคณะโย”
โรงอาหารคณะวิทยาศาสตร์
ปกติยังไม่เปิดเทอมคนน่าจะน้อยครับ แต่วันนี้เยอะหน่อยเพราะปีหนึ่งมาทำงานกัน ไม่รู้ว่าผมคิดถูกคิดผิดที่ลากเดือนมหาลัยปีที่แล้วในคราบนักศึกษา(เกือบเต็มยศเพราะขาดเนกไท)มาเป็นเป้าสายตาให้เพื่อนร่วมคณะได้ส่องดูเล่นๆ แต่โชคดีที่คนไม่แน่นถึงขนาดอึดอัด
“ไม่เคยมาแฮะ” พี่ป่ารำพึง... “อะไรอร่อย?”
“ไม่รู้ ไม่ค่อยได้มากินเหมือนกัน” วันๆกินแต่อาหารกองประกวด ไม่ก็โรงอาหารกลางใกล้ๆตึกที่ซ้อมดาวเดือน
“พี่ต้องรู้ไว้” พี่ป่ามองแต่ละร้านอย่างพินิจพิจารณา “อาจได้มาบ่อย”
“มาม่อสาววิดยาล่ะสิ”
โป๊ก
พี่ป่าเคาะหัวผมเบาๆ... “ม่อเดือนวิดยาต่างหากล่ะ”
เช้ด…บทจะตรงเอ็งก็ตรงได้อีก
อดปลื้มไม่ได้...ผมฉลองอาการปลื้มที่ว่านี่ด้วยการเดินไปซื้อนมเย็น และก็สั่งชาเย็นสีส้มเผื่อพี่ป่าด้วย ผมจำได้ว่าพี่เขาชอบน่ะครับ(ไม่รู้ว่าชอบรึเปล่า แต่วันนั้นเห็นสั่งมา)พี่ป่าหายตัวไปซื้อข้าว สักพักพี่เขาก็นั่งลงตรงข้ามกับผมพร้อมๆกับข้าวราดแกงง่ายๆสองสามอย่าง
“เห็นคนรุมร้านนี้เยอะ” พี่แกพูดแค่นั้น ผมกระพริบตาปริบๆมองดูพี่เขาจับช้อนส้อมขึ้นมาทาน
เหมือนว่ามันเป็นความฝัน...ตอนเรียนมัธยมได้นั่งกินใกล้สุดก็คือสิบห้าเมตรเป็นอย่างต่ำมั้ง นี่อะไร นั่งตรงข้ามเลย...ไม่ถึงเมตรด้วยซ้ำ
“ไม่ทานอะไรเหรอ” พี่ป่าถาม “หรือจะให้ไปซื้อให้?”
“ไม่เป็นไร” ผมรีบลุก เผื่อพี่แกทำจริงๆ ผมยังจำตอนที่พี่เขาไปหาโค้กมาให้ผมได้
ในที่สุดผมก็เลือกที่จะกินข้าวมันไก่ ตอนที่ผมมานั่งพี่ป่ากินข้าวหมดไปครึ่งแล้ว กินหรือเขมือบ หมดไวมาก
“อร่อยดีนะ รู้ละว่าต่อไปจะกินร้านไหน” ดูก็รู้ว่าพี่แกเอร็ดอร่อยกับข้าวร้านนี้ขนาดไหน
“แน่ใจเหรอว่าจะได้มาบ่อย”
“แน่ใจ”
“ตึกอยู่ตั้งไกล” ผมพูดเสียงใส
“มีรถ...”
“เวลาพักมีน้อยนะ...”
“ดีกว่าไม่มี”
“นี่จะมาจริงเหรอเนี่ย” ผมยังคงไม่เชื่อ
“โยปรากฏตัวต่อหน้าสาธารณชนเมื่อไหร่ แล้วโยจะรู้เอง” พี่ป่าพูดจริงจัง “หัวกระไดคณะนี้ไม่แห้งแน่”
“อะไรจะขนาดนั้น”
“ผู้หญิงไม่เท่าไหร่หรอก ผู้ชายนี่น่าจะเยอะ”
“เดี๋ยวนะ...” ฟังดูน่าหงุดหงิดจังวะ...
“หรือไม่จริง”
“พี่ป่าพูดเรื่องอะไรเนี่ย พอเหอะ” ผมตักข้าวเข้าปาก
ผมทานไปได้สักพักผมก็เพิ่งรู้ตัวว่าพี่เขาจ้องผมอยู่...
“หือ”
“เลอะตลอด” พี่ป่ายื่นมือมาเขี่ยข้าวออกจากมุมปากให้ผม “ปากเล็กดี”
“ป๊าบอกว่าโยจิ้มลิ้มเหมือนแม่”
“อืม ถ้าเหมือนพ่อก็...โหดไปหน่อยนะ”
“เคยเจอป๊าเหรอ”
“เจอในเน็ต” พี่ป่ากลืนน้ำลาย ไม่รู้ทำไมท่าทางพี่แกดูหวาดๆเมื่อพูดถึงป๊า... “ลงข่าวบ่อยว่าหวงลูกชาย”
“ลูกชายคนเดียวนี่ครับ”
พี่ป่าหยิบแก้วชาเย็นของเขามาดูดจนหมด ท่าทางแปลกๆชอบกล
“แล้วนี่จะไปไหนต่อ ให้พี่ไปส่งที่ไหน”
“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวโยเดินไปหาเพื่อน ทำงานเอกต่อ”
“แน่นะว่าไม่ให้ไปส่ง”
ผมจินตนาการถึงภาพไอ้มิ่งที่เพิ่งโดนนางฟ้าเพื่อนผมรุมทึ้ง
ไอ้มิ่งยังโดนขนาดนั้น ไอ้พี่ป่าที่หล่อระดับต้นๆอีกทั้งยังมีดีกรีเป็นเดือนมหาลัยที่ใครๆก็ใฝ่ฝันถึงจะไม่โดนหนักกว่าเหรอ
ผมชอบแกล้งมิ่ง แต่กับคนนี้ให้แกล้งแบบนั้นผมไม่แกล้งได้ป่ะครับ
“ห้ามไปส่ง” พี่ป่าดูงงๆ “ห้ามเลยเหรอ”
“ใช่”
“รู้จักเพื่อนโยไว้ก็ดีเหมือนกันนะ”
ยังไม่รู้ล่ะสิว่าเพื่อนผมแต่ละนาง(?)เป็นยังไง...
“ห้ามคือห้ามไง” พี่ป่าเลื่อนแก้วนมเย็นของผมมาจ่อปากผม “โหด”
“…นี่แค่เบาๆนะ”
พี่ป่าแอบยิ้มลับหลังผมตอนที่ผมก้มลงไปดูดน้ำ...
“หนักแค่ไหนก็จัดมาเหอะ...รับได้หมดแหละ”TBC*
Talk : ชื่นชอบแก๊งนางฟ้าเป็นพิเศษ และนายเอกของเราแมนที่สุดในกลุ่มค่ะ 5555(หัวเราะภูมิใจ)
ช่วงนี้ขยันอัพ ยิ่งใกล้สอบยิ่งปั่นนิยายคลายเครียดค่ะ (ตรรกะไรของมันไม่รู้)
รักคนอ่านค่ะ : )
ปล.ฝากไลค์แฟนเพจใหม่หน่อยนะคะ https://www.facebook.com/pages/Chiffon_cakes-room/392134420911654
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
