เดือนเกี้ยวเดือน #20
“โยซ้อมเสร็จกี่โมงนะ”
“สองทุ่มมั้งพี่ป่า”
“ซ้อมเปียโนต่อไหวป่าว เดี๋ยวพี่ไปรับ”
“คงต้องไหวแล้วล่ะ อีกไม่ถึงอาทิตย์แล้วนี่”
“อืม รออยู่นั่นนะ แลปเสร็จช้าอาจารย์สอนชดเชยวันที่หยุด”
“ครับ…”
“สู้ๆนะ”
“อื้ม”
“อะไร ไม่บอกพี่มั่งเหรอ”
“บอกว่าไรล่ะ”
“สู้ๆไง”
“เคยบอกแล้วใครบางคนไม่ค่อยปลื้มไม่ใช่เหรอ”
“โยจะรู้ใจพี่ได้ยังไง...”
“…เชอะ”
“…”
“สู้ๆ”
“หึ ไอ้น่ารัก”
ผมทำหน้าหงิกแบบยิ้มๆใส่โทรศัพท์ระหว่างที่พักซ้อมเต้น...ผมวางโทรศัพท์ไว้ในกระเป๋าตามเดิมแล้วเดินเข้ากลางวงไปซ้อมเต้น งานใกล้เข้ามาทุกทีผมก็แอบตื่นเต้นเหมือนกันนะครับ เพิ่งได้ข่าวจากพี่ๆว่าลงคลิปทีเซอร์รวมไปพร้อมๆกับลงโปรไฟล์ในเพจเฟสบุ๊คเป็นที่เรียบร้อย ได้ข่าวว่าคนให้ความสนใจมากดไลค์เยอะมาก พรุ่งนี้ถึงจะลงคลิปแนะนำตัวทีละคนที่ไปถ่ายกันที่ริมทะเลเมื่อไม่กี่วันก่อน
เจ๊กิ่งมาเล่าให้ฟังว่าเดือนที่คนกดไลค์เยอะสุดคือไอ้มิ่ง ซึ่งผมไม่สงสัยเลย ผมเป็นเพื่อนมันมานานทำไมผมจะไม่รู้ว่าเสน่ห์มันล้นเหลือขนาดไหน หล่อไม่พอแม่งยังถ่ายรูปขึ้นอีก...ตัวเต็งจริงๆสินะ
ส่วนผมน่ะเหรอ เจ๊กิ่งบอกคนกดไลค์เยอะติดอันดับต้นๆเหมือนกันและเจ๊แกจะเรียกสมาพันธ์มาช่วยกดอีกที กดไลค์ไปมันไม่ได้ช่วยให้ได้ป๊อบปูล่าร์ครับ ป๊อบปูล่าร์ของจริงเขาตัดสินกันที่ดอกกุหลาบที่ทางมหาลัยขายเท่านั้นในวันประกวด แต่เอาเถอะครับ ผมได้ตำแหน่งหรือไม่ได้ตำแหน่งก็ได้ผมไม่ซีเรียส แต่ถ้าจะได้ก็ขอให้ได้ที่ดีๆเหอะ ทั้งพี่ทั้งเพื่อนเขาฝากความหวังไว้กับผมอยู่
อยากจะเอาสายสะพายไปฝากชาวนางฟ้า...
ใกล้วันแล้วผมรู้สึกได้เลยว่าผมเริ่มตื่นเต้นแล้วเนี่ย...
“เป็นอีกครั้งที่กูต้องพูดว่า...แต่งเมื่อไหร่อย่าลืมบอกกูด้วย” ไอ้มิ่งที่รู้ว่าผมหายไปคุยกับใครมาก็เอ่ยปากแซวทันที “คู่มึงตลกดีนะ พอจะรู้ใจกันทุกอย่างแม่งก็ไวไฟชิบ สงสัยรักกันมาก...”
“ไม่ใช่งั้นหรอก”
“สงสัยมึงรักพี่เขามาก”
ไม่มีอะไรจะเถียง... “ว่าแต่มึงเถอะ...ถึงไหนแล้วเนี่ยกับพี่ช็อคโกแลต”
“ถึงไหนล่ะครับ ทำอะไรทีไรโดนด่าทุกที” ไอ้มิ่งเกาหัวที่เปียกเหงื่อของมัน “แต่กูไม่ยอมแพ้หรอก คนนี้แม่งโดน”
ผมยิ้มขณะที่แอบมองหน้ามัน หน้าตาไอ้มิ่งดูมุ่งมั่นดี ท่าทางจะเอาจริง
“ไอ้โย มานี่ดิ๊” เสียงหนึ่งเรียกผม พี่โฟร์ทอยู่กับประชาชาวเดือนปีสองที่ไม่มีพี่ป่า ท่าทางเป็นการเป็นงานมากขึ้นมากเลยครับเพราะใกล้ถึงวันงานแล้ว ผมวิ่งไปหาพี่เขาตามคำเรียก “จะแสดงอะไร”
“อ๋อ…ร้องเพลงครับพี่ เปียโน”
“เห้ยยย” พี่โฟร์ทอ้าปากค้าง “จริงป่ะเนี่ย”
“จริงดิ ไม่น่าเชื่อเหรอ”
“ถ้าเล่นดีร้องเพราะนี่เอ็งดังแน่ๆ” พี่โฟร์ทตบไหล่ผม “แค่จะมาถามดูว่าเริ่มซ้อมหรือยัง ซ้อมได้แล้วนะ ไอ้มิ่งเตะกระสอบทรายจนกระสอบแตกหลายใบละ”
นี่มันไซโคคู่แข่งชัดๆนี่หว่า...
“กูล้อเล่น” พี่โฟร์ทหัวเราะกับหน้าเหวอๆของผม
“ไอ้พี่โฟร์ท ผมเริ่มช้าอย่าพาผมเครียดดิ”
“เอ็งทำได้อยู่แล้วน่า ท่าทางจะมีพรสวรรค์” พี่โฟร์ทพูด “เออนี่ เย็นนี้มิ่งมันต้องไปฝึกต่อยมวยกับเพื่อนกูว่ะ เดี๋ยวกูไปส่งมึงละกันนะ”
นัดกับพี่ป่าเรียบร้อยแล้ว...
“ไปไม่ได้ครับพี่...”
“ทำไมวะ...”
“ไอ้โย มาเร็ว” ไอ้มิ่งร้องเรียกเพราะเขาจะเริ่มซ้อมกันใหม่อีกรอบแล้ว ผมผงกหัวร่ำลาพี่โฟร์ท รู้สึกผิดแปลกๆที่ไม่มีเวลาบอกตรงๆไป...
พี่เขาชอบผมจริงๆเหรอครับ...
เท่ขนาดนั้นน่ะนะจะชอบผู้ชายด้วยกัน...
ดูไม่เห็นจะสมเหตุสมผลเลยจริงๆ
สองทุ่มสิบห้านาที
“เอาล่ะเลิกซ้อมกันได้ อย่าลืมนะจ๊ะว่าพี่ให้เวลาไปซ้อมแสดงความสามารถพิเศษกันแล้ว อีกสองวัน...ขอย้ำ...สองวัน...ต้องแสดงความสามารถได้อย่างเป๊ะๆแล้วมาซ้อมบล็อคกิ้งกันนะโอเคป่ะ”
เงิบ…สองวันเนี่ยนะ
แม้แต่เพลงยังเลือกไม่ได้เลย...
ผมเครียดจัดขณะที่เริ่มเก็บของ มองไปที่สมาคมเดือนปีสองยังไม่เห็นพี่ป่าเลยครับ สงสัยจะมาสาย
“เอาไงเนี่ยมึง พี่ป่ามารับใช่มั้ย” ผมเห็นไอ้มิ่งสะพายนวมแล้ว ท่าทางจะไปซ้อมมวยต่อ “มีอะไรโทรหาได้ตลอดนะ”
“เออกูรู้”
“กูต้องไปแล้วว่ะอยู่รอเป็นเพื่อนไม่ได้”
“เดี๋ยวพี่เขาก็มาแหละ”
“จ้า…คนมันอินเลิฟเดี๋ยวมันก็มาหาคนที่มันรักเองนั่นแหละ” มันกระทุ้งสีข้างผม “กูไปละ”
ผมช่วยพี่เขาเก็บข้าวเก็บของจนเวลาล่วงเลยไปหลายนาทีพี่ป่าก็ยังไม่มา ผู้คนเริ่มบางตาลงและนั่นก็ทำให้ผมเครียดนิดๆแล้วว่าเมื่อไหร่พี่ป่าจะมา
สองทุ่มสี่สิบห้าเข้าให้แล้ว
ผมกดโทรศัพท์โทรออกหาพี่ป่า เหมือนไม่มีสัญญาณราวกับว่าพี่เขาปิดมือถือ...
“ไอ้โย จะเป็นผีเฝ้าหอประชุมเหรอ”
พี่โฟร์ทเดินเข้ามาหาผมที่นั่งหงอยอยู่
“รอใครมารับวะ นี่มันดึกแล้วนะ กลับได้แล้ว กูไปส่ง”
“พี่โฟร์ทกลับก่อนเลย” ผมพูดเสียงเบา พยายามติดต่อพี่ป่าแต่ก็ไม่ได้รับการติดต่อกลับ...
จะโทรหาพี่คิทผมก็กลัวว่าผมจะมากเกินไป...
“โย มึงรอใคร”
“…”
พี่โฟร์ทมองหน้าผม ก่อนที่จะถอนหายใจ “ไม่บอกไม่เป็นไร เดี๋ยวกูรอเป็นเพื่อน”
ผมมองใบหน้าหล่อของเดือนวิศวะปีสองอย่างอึ้งๆ... “ไม่เป็นไรพี่”
“เป็นดิ อีกไม่นานมึงก็จะอยู่แถวนี้คนเดียวแล้วถ้ามึงยังไม่กลับ” ท่าทางพี่โฟร์ทชิวๆสบายๆ แต่ผมนี่โคตรเกรงใจ มีอย่างที่ไหนที่พี่เขาชวนกลับแล้วผมไม่กลับ และก็มีอย่างที่ไหนที่คนที่โดนปฏิเสธต้องมานั่งรอเป็นเพื่อนคนอย่างผมอีก ให้ตาย
“ไม่เป็นไรจริงๆนะพี่”
“มึงเลิกพูดได้แล้ว” พี่โฟร์ทตัดบท “ใครจะทิ้งให้มึงอยู่คนเดียวได้ล่ะวะ เผื่อโดนฉุดทำไง”
“ใครจะฉุดผม บ้าเหรอ”
“ลองดูมะ...” พี่โฟร์ทเลิกคิ้ว “…คงเป็นกูเองนี่แหละมั้ง”
ท่าทางทีเล่นทีจริงของพี่เขาทำให้ผมพูดไม่ออก
“ไอ้บ้า...ใครจะกล้า”
“ถ้าพี่คิดจะทำ ผมว่าพี่กล้าว่ะ”
“กล้าพ่อง...พ่อมึงเอาปืนมายิงกบาลกูทำไง”
“ผมนี่ จะยิงพี่ก่อน” ผมทำมือเป็นปืนแล้วชี้ไปที่หัวพี่โฟร์ท
“น่ากลัวชิบหาย” พี่โฟร์ทยิ้มให้ผม
“ผมต้องป้องกันตัวเองนะเว้ย”
“ปืนมึงไม่ได้น่ากลัวเลยนะเว้ย”
“พี่ มันน่ากลัว”
“ไหน…มึงลองยิงกูดิ๊”
พ่อง...ยังจะบ้าจี้เล่นตามผมอีก...
ผมทำท่ายิงพี่แกเล่นๆ พี่แกก็เลยแก้เผ็ดผมด้วยการจับนิ้วที่เป็นปืนปลอมๆของผมไว้
“บอกละ..ไม่เห็นจะน่ากลัว”
มีปืนจริงแล้วจะหนาว ผมส่ายหัวยิ้มๆ...ในขณะที่หัวเริ่มวนเข้าสู่การรอคอยอีกครั้ง...
ไอ้พี่ป่า ตกลงให้รอหรือไม่ให้รอเนี่ย...
แสงไฟจากไฟหน้ารถสาดส่องมาทั่วบริเวณ บ่งบอกก็รู้ว่าพี่ป่ามาแล้ว ผมเห็นร่างสูงๆโคตรวิ่งโคตรรีบมาหาผม และก็ดูตกตะลึงงันไปตอนที่พี่เขาเห็นว่าผมนั่งข้างใคร
“พี่ขอโทษ แลปเสร็จช้า มือถือพี่แบตหมด ของไอ้คิทก็หมด ของไอ้บีมก็หมด ของเพื่อนโต๊ะกรอสอีกสองคนก็หมดเพราะพากันอยู่ดึก พี่พยายามแล้วจริงๆนะ”
นานๆทีผมจะเห็นพี่ป่าร่ายยาว...ผมนี่อึ้งไปเลย
“รอไอ้นี่เองน่ะเหรอ” พี่โฟร์ทแค่นหัวเราะ...
“ไม่เป็นไร” ผมบอก ลุกขึ้นยืน
พี่โฟร์ทยืนบ้าง ประจันหน้ากับพี่ป่า “น้องว่าไม่ แต่กูว่าเป็นว่ะ”
พี่ป่าชักสีหน้า “อะไรของมึง”
“ถ้ามึงมาช้าหรือมาไม่ได้ทำไมไม่บอกน้องมันวะ” ผมตกใจที่พี่โฟร์ทขึ้นเสียงเล็กน้อย ไม่เคยเห็นพี่เขาในโหมดนี้มาก่อน
“กูก็บอกแล้วไงว่ากูพยายามทุกทางแล้ว”
“ถ้ามึงเสร็จดึกกว่านี้ มึงจะให้น้องมันรอต่อไปเรื่อยๆงั้นเหรอวะ”
“ทำไม มึงจะไปส่งโยเหรอ”
“เออ…กูอยากจะไปส่งน้องมันแต่มันก็ไม่ไปเพราะมันต้องรอมึง”
ผมสลับสายตามองไปยังพี่ป่าสลับกับพี่โฟร์ท ทั้งคู่ไม่ได้เกรี้ยวกราดใส่กันแต่ถ้อยคำที่พูดคุยกันนั้นสุดเย็นชาแทบจะบาดเลือดบาดเนื้อเลยทีเดียว
ผมกลืนน้ำลาย พยายามจะเอ่ยขัด แต่พี่โฟร์ทยกมือห้าม...
“ครั้งนี้กูจะปล่อยมึงไป แต่ครั้งต่อไป...อย่าให้โยต้องมารอมึงแบบนี้อีก” พี่โฟร์ทมองหน้าผมก่อนที่จะเดินชนไหล่พี่ป่าแล้วจากไป
พี่ป่าขมวดคิ้ว...ดูพี่เขาหงุดหงิดและก็มีอารมณ์ขุ่นมัว
“พี่ป่า...ไปซ้อมเปียโนเหอะ” ผมรีบพูดเพื่อแก้ไขสถานการณ์
“ยังจะซ้อมอีกเหรอ ดึกแล้วนะ”
“โยไม่มีเวลาแล้ว...”
“ก็ได้ครับ”
พี่ป่าเดินมาเปิดประตูให้ผมจากนั้นก็ย้ายไปที่นั่งฝั่งคนขับ รถเคลื่อนออกตอนสามทุ่มพอดี ไม่ได้ดึกอะไรมาก แต่พี่ป่าดูเครียดมากเลยทีเดียวที่เลทไปตั้งชั่วโมงหนึ่ง
“พี่ป่า โยไม่ได้คิดมากอะไรนะ” ผมพูดให้พี่ป่ารู้สึกดีขึ้น ตอนนี้เราออกนอกโซนรอบมหาลัยเป็นที่เรียบร้อย ท่าทางพี่เขาจะพาผมไปซ้อมเปียโนจริงๆ
“พี่ขอโทษ”
“บอกแล้วไงว่าไม่เป็นไร”
“แต่พี่รู้สึกผิด” พี่ป่ากำพวงมาลัยแน่น “…และไอ้เหี้ยโฟร์ทนั่น...มันก็จ้องอยู่”
“จ้อง?”
“จ้องจะงาบโยไง”
“พี่เขาไม่ใช่จระเข้นะพี่ป่าจะได้งาบ” ผมพูดติดตลก แน่นอนว่าพี่ป่าไม่ขำ “โยผิดเองแหละ โยขับรถไม่เป็น ลำบากคนอื่นไปหมด”
“ผิดตรงไหน...ไม่เกี่ยวกันเลย”
“ก็จริง ไม่งั้นจะเป็นเรื่องเหรอ”
“พี่อยากขับรถให้โยนะ...”
“แต่ภาระพี่ป่าก็เต็มไปหมด โยไม่อยากกวนนี่”
“แล้วไง จะกวนไอ้โฟร์ทงั้นใช่มั้ย”
“อะไรของพี่...ไอ้มิ่งก็มี” ไม่ได้เถียงกันจริงจัง แต่พี่ป่าก็ดูประชดประชันมากเมื่อพูดถึงพี่โฟร์ท
นี่มันบรรยากาศมาคุที่ผมแสนจะอึดอัดแบบสุดๆ...
“ถ้ามีโซ่แม่งจะล่ามไม่ให้ออกไปเจอผู้คน” พี่ป่าพูดเหมือนพูดคนเดียว “ไม่น่าปล่อยให้คลาดสายตา ไม่ปลอดภัย”
“เลิกรู้สึกผิดได้แล้ว โยบอกแล้วไงว่าไม่เป็นไร”
“พี่ควรพกพาวเวอร์แบงค์”
ผมอยากจะหัวเราะให้ฟันร่วง...ทำไมคนที่ผมชอบถึงดูก่งก๊งปัญญาอ่อนแบบนี้... “เอ้านี่” ผมหยิบพาวเวอร์แบงค์ของผมออกมาจากกระเป๋า “โยมีสองอัน”
“พกทำไมตั้งหลายอัน” พี่ป่ามองดูผมที่จับยัดพาวเวอร์แบงค์ของผมใส่กระเป๋าพี่ป่า
“ชาร์จไอโฟน ชาร์จไอแพด ชาร์จไอพอด”
“เยอะว่ะ”
“ก็เด็กยุคไอที...”
“ครับๆๆ”
บรรยากาศดูดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด...
“ดึกแน่ๆ” พี่ป่าพูดเมื่อเลี้ยวเข้าร้านซ้อมดนตรีของคุณอาพี่ป่า
“สองชั่วโมงพอ โยเทพ...”
“เลือกเพลงได้แล้วเหรอ”
ผมกระพริบตา ก่อนที่จะส่ายหน้าให้พี่ป่า “ยัง…”
พี่เขาถอนหายใจ ก่อนที่จะยีหัวผมที่นั่งอยู่ข้างๆเบาๆ “ตีสองแน่ครับ...”
ร้านซ้อมดนตรีเป็นอะไรที่ส่วนตัวแบบสุดๆเพราะทุกห้องไม่มีคนใช้บริการอยู่เลยครับเนื่องจากปิดสามทุ่ม และพวกผมมาถึงกันตอนสามทุ่มครึ่ง พี่ป่าคุยกับพนักงานที่นี่สองสามคำเขาก็เดินมาเปิดห้องซ้อมเปียโนให้ผม ซึ่งไม่ได้มีแค่เปียโนครับ แม่งมีหมดเลยทั้งวงออเคสตร้า อลังการเป็นบ้า
พอผมเห็นเปียโนผมก็กระโจนเข้าใส่...ลองดีดสักทำนอง...เออว่ะ ก็ยังพอจำได้อยู่ว่าดีดกันยังไง
“เห้ย…” พี่ป่าเดินมาเกาะเปียโนแล้วดูผมดีด “…เจ๋ง”
“หึ ของมันแน่” ผมดีดไปอีกจนมันมือ พี่ป่าอ้าปากค้าง นานๆทีผมจะทำเรื่องให้พี่เขาอึ้งได้...
“พี่จะไปซื้อของกินมาให้...ซ้อมไปเรื่อยๆนะ”
“พี่ป่า มีเรื่องจะขอ”
“หือ…เกี๊ยวกุ้งเหรอ”
“ไม่ใช่” ผมร้องบอก “…จะบอกว่าอย่าเพิ่งมาดูโยซ้อมจนกว่าจะได้ดูวันงานจริง ได้รึเปล่า...”
“แล้วสองสามชั่วโมงนี่พี่จะไปอยู่ไหน” พี่ป่าโวยวาย “โยอยู่คนเดียวในนี้งั้นเหรอ ไม่เอา”
“พี่ป่า...ผมขอ”
“โย”
“ผมขอ...จริงๆนะ”
พอผมจริงจังทีไรพี่ป่าดูเหนื่อยหน่ายทุกที
เหนื่อยที่ขัดใจผมไม่ได้ไง...
“ก็ได้ๆ...” พี่ป่าเอ่ยในที่สุด “เดี๋ยวจะไปซื้อของกินมาให้ครับ”
จริงๆผมก็ไม่ต้องซ้อมอะไรมากมายนักหรอกครับ ถ้าจะซ้อมจริงๆล่ะก็ ให้ทำยังไงก็ได้ให้ตัวเองไม่สติแตกตอนขึ้นเวทีแค่นั้นเอง เพราะตอนอยู่บ้าน ว่างจากการอ่านการ์ตูนและดูอะนิเมะทีไรผมก็เล่นเปียโนทุกที เป็นที่ชินตาของป๊าและก็คนที่บ้านเป็นอย่างดี
ตอนที่พี่ป่าเปิดประตูเข้ามา ผมหยุดเล่น
“กำลังเพราะเลย” ข้าวกล่องจากเซเว่นส่งกลิ่นหอมฉุย ผมผละมือจากเปียโนวิ่งแจ้นไปหาของในมือพี่ป่าทันที “เห้ย นี่ถ้ามีหางก็เหมือนหมาเลยนะ”
คำพูดนั้นทำให้ผมหยุดชะงัก
“ปอมปอม...หมาแพง น่ารักด้วย”
ตอนแรกว่าจะด่าสวน แต่ถ้อยคำที่พูดเสริมก็น่าฟังอยู่
“โคตรหิวเลย”
“อืม ซื้อมาให้สองกล่องเลย”
“ถ้าอ้วนล่ะ”
“ก็ดีนะ...จะได้ไม่ได้ตำแหน่ง” พี่ป่าพูดเสียงชิวๆ “ดังกว่านี้พี่เหนื่อยตายพอดี”
“เหนื่อยอะไย” ผมพูดไปเคี้ยวไป นั่งลงกับพื้นและก็กินให้เป็นที่เป็นทาง
พี่ป่าไม่พูดอะไรต่อ นั่งลงข้างๆผม พี่แกมองดูผมกินอีกแล้วครับ
“เฮ้อ” ส่งเสียงถอนหายใจเล่นๆและก็เอามือมาเช็ดปากให้ผม “เปียโนอยู่แค่นี้ ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้”
“โยหิว”
“ครับๆ รู้แล้ว”
“พี่ป่า โยไม่กินคะน้า” ผมตักคะน้าให้พี่เขา คะน้าจากผัดซีอิ๊วเซเว่นครับ(เรื่องนี้ไม่ได้ตังค์ค่าโฆษณาจากเซเว่นแต่อย่างใด...ตั้งแต่เกี๊ยวกุ้งแล้วนะเนี่ย)
“ต้องกินนะ อาหารแช่แข็งสารอาหารยิ่งน้อยกว่าปกติอยู่แล้ว”
ผมเอาแต่ส่ายหน้าไม่ยอมท่าเดียว พี่ป่าเลยต้องทอดถอนใจ และก็อ้าปากให้ผมป้อน
เอ่อ…เพราะหิวจนลืมตัว ตอนที่พี่เขาเคี้ยวและก็มองหน้าผมนั้น ทำผมเขินไปซะฉิบ
“เรื่องที่ไปรับช้าอ่ะ...ไม่โกรธแน่นะ” ยังจะขุดมาพูดอีก
“ไม่โกรธจริงๆ” ผมพูดความจริง “มันสุดวิสัยกันได้นี่”
“แต่พี่เคืองตัวเองว่ะ...ยิ่งไอ้โฟร์ทรอเสียบต่ออยู่อีก”
“ดูพูดเข้า”
“หรือโยไม่รู้ตัว” สายตาพี่ป่าตวัดมาหาผม
“ก็…พี่เขาไม่ได้เลวร้ายนะ”
“อย่าไปอยู่ใกล้มันมาก...” พี่ป่าพูดไปเขี่ยมะกะโรนีไก่ในกล่องไป “…เวลาพี่มีน้อยกว่ามัน ไม่จำเป็นต้องให้คะแนนมันมากกว่าพี่ เข้าใจมะ” ท้ายประโยคพูดเสร็จก็เอาหลังตะเกียบมาจิ้มแก้มผมเบาๆ
“เจ็บ” ผมพูด
“เข้าใจมั้ยล่ะ”
“ให้ตาย พี่ป่าชนะพี่เขามาตั้งนานแล้วยังจะห่วงอะไรอยู่อีก” ผมพูดรัวเร็วจนพี่ป่าฟังไม่ทัน
“ว่าไงนะ...”
“ก็ตามนั้น...” ผมตักคะน้าเข้าปากพี่ป่าอีกกลัวพี่แกจะคิดมากต่อ
พอกินเสร็จพี่ป่าก็ทำท่าเหมือนไม่อยากออกไปจากห้อง แต่ผมยังคงนั่งยันนอนยันว่าพี่เขาต้องออกไปจนกว่าผมจะซ้อมเสร็จ พี่ป่าขยี้หัวผม บอกว่าถ้ามีอะไรก็ออกไปนอกห้องได้เลยพี่เขารออยู่ข้างนอก ผมก็งงว่ามันจะมีอะไรได้ไง ห้องก็เล็กเท่านี้เอง
อันที่จริงผมก็มีเซอร์ไพรส์ให้เขาอยู่อ่ะนะ...ถ้าพี่เขาฟังก่อน จะเป็นเซอร์ไพรส์ได้ยังไงกันล่ะ...
ก็พี่ป่าเป็นคนบอกเอง เล่นเพลงอะไรก็ได้ที่ตรงกับชีวิตและก็จิตใจผมในตอนนี้ มันถึงจะมีอินเนอร์
รอฟังก็แล้วกันนะไอ้พี่ป่า...
กว่าจะเสร็จปาเข้าไปเที่ยงคืนกว่า
ผมเปิดประตูโพล่งออกมา ตกใจก่อนเป็นอันดับแรก หนึ่งคือความว่างเปล่าของร้านซ้อมดนตรี และสองก็คือร่างที่นอนเหยียดบนโซฟานั่งเล่นกลางทางเดินนั่นอย่างกับหลุดออกมาจากเทพนิยาย
ท่าทางพี่เขาจะเหนื่อย แถมผมยังไม่ให้เขาเข้าไปฟังอีก เมื่อพี่เขาไม่มีอะไรทำ พี่เขาก็เลยนอนมั้ง
แต่ชีทที่หล่นกระจายอยู่รอบตัวพี่ป่า รู้เลยว่าก่อนนอนพี่เขาทำอะไร
ผมเดินเข้าไปนั่งยองๆ ดูใบหน้าพี่ป่าตอนหลับ ท่าทางจะหลับลึกและก็หลับสบายมากผมไม่กล้าปลุกเลยว่ะ
เพิ่งสังเกตเห็นขนตาพี่ป่า...ยาวมาก ผมว่าขนตาผมยาวแล้วนะ ขนตาไอ้พี่ป่านี่ยาวกว่าอีก ผมก็เลยลองเป่าลมใส่ขนตาที่อยู่เหนือเปลือกตาที่กำลังปิด แค่เป่าเบาๆมันยังกระพือเลย...
เปลือกตานั้นขยับ...ในตอนที่ผมละออกจากการอยู่ใกล้ใบหน้าพี่ป่าไม่ทัน
หมับ…
มือยาวคว้าไหล่ผมไม่ให้ผมลุก...
“ถ้าจะแต๊ะอั๋งก็ทำเลย”
มีการยักคิ้วท้าทายผมอีก...ผมรีบทุบพี่ป่าแล้วก็โวยวายทันที “น้อยๆหน่อย อย่ามาหลงตัวเอง”
“จ้องพี่ตั้งนานไม่ใช่หรือไง” ท่าทางจะเจ็บไม่หยอกกับการที่โดนทุบ
“ไปได้แล้ว ดึกแล้ว โยง่วง”
“เมื่อกี้มาเป่าตาพี่ทำไม”
“เอ่อ…”
“พี่ไม่ได้เจ็บตานะ”
“มันเป็นการทดลองทางวิทยาศาสตร์” ผมแถ “ลมแค่ไหนถึงจะพัดขนตาพี่ป่าได้ ประมาณนั้น...”
เป็นการแถที่ไร้สาระจนพี่ป่าถึงกับพูดไม่ออกได้แต่สายหัว...
“งั้น…พี่ก็อยากรู้เหมือนกันนะว่าลมแค่ไหนถึงจะพัดขนตาเราให้ขยับได้” นั่นไง...มันต้องเอาคืนผมแน่ๆ “หลับตาดิ๊” พี่ป่านั่งบนโซฟาและจับผมให้นั่งตรงหน้าพี่เขา
“เห้ย ไม่เอา กลับได้แล้ว” ผมดิ้นขลุกขลัก มือที่จับไหล่สองข้างของผมมันใช่มือของคนที่เพิ่งนอนตื่นจริงๆมั้ยวะ
“หลับตา”
“ไอ้พี่ป่า”
เจอพี่ป่าขู่ผมก็เลยต้องหลับตาไปตามระเบียบ จะได้เสร็จๆไป ไม่ใช่อะไร นี่มันตื่นเต้นแปลกๆนะ ผมไม่น่าเริ่มเรื่องเลยครับ...
ผมหลับตาปี๋แบบโคตรไม่เป็นธรรมชาติ ก็นิ่งอยู่นานเหมือนกันไม่ได้รู้สึกถึงลมจากปากไอ้พี่ป่าเลย เลิกเล่นได้หรือยังวะ...
ผมลืมตาขึ้นมา...เป็นจังหวะเดียวกันกับดวงหน้าของไอ้พี่ป่าเขยิบเข้ามาใกล้หน้าผมถึงขีดสุด
ผมจ้องหน้าพี่ป่าอยู่อย่างนั้น พี่ป่าชะงัก...ใบหน้าของเราห่างกันไม่ถึงสองเซนติเมตรจริงๆผมสาบาน...
“ลืมตาทำไม” พี่เขาพูดเสียงเบา...เบาแค่ไหนผมก็ได้ยินครับเพราะไม่ยอมเอาหน้าออกห่างจากหน้าผมเลย “จูบตอนนี้...พี่จะโดนชกมั้ย”
ผมไม่ตอบ...แต่คำพูดนั้นทำใจเต้นตึกๆ...
“เด็กน้อย...”
พี่เขารำพึงจบ...ก็เลื่อนริมฝีปากมาแตะเข้ากับปลายจมูกของผมแทน
ผมกลืนน้ำลาย อยากแทรกแผ่นดินหนีในตอนนี้เอามากๆ ใบหน้าผมต้องแดงมากแน่ๆ ผมจะพูดอะไรต่อดีล่ะ...
“โอ๋ๆ ดูทำหน้า” พี่เขาเลื่อนใบหน้าออกไปแล้ว เจอหน้าผมก็เลยยิ้มออกมา
ผมลุกเดินหนีเข้าไปในห้องเพื่อเก็บข้าวของ...
โคตรเขินเลยไอ้เชี่ยเอ๊ย............
TBC*
Talk : อยากทดลองทางวิทยาศาสตร์มั่ง...ตอนหน้าพาร์ทมิ่งคิทนะคะ : )
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
