หัวข้อ: { เดือนเกี้ยวเดือน } [END]

[4559]

มิ่งรุกหนักดีจิงๆ

[shaman]

อ๊าก ก ก หายไป4วัน มาอับเพิ่มอีก4ตอน  อิอิ
 

ชอบๆอ่านมันเบย ..จิ้มก่อนอ่านคะ

[conne17]

อ่านถึงตอนที่สิบหกแล้วแบบ งื้อ มันฟื้อออ มันฟินมาก
อ่านบนรฟฟ.ไม่สามารถหุบยิ้มได้เบย

ฝรั่งบนรฟฟ.ยืนมองแล้วคงคิดว่าอีนี่บ้า บ้ายังไงก้บ้ารัก ไม่ไหวล้าววว

ฮือออ

มาต่ออีกนะคะ ลงจะแดงง
ชอบพี่ป่ากับน้องวาโยมากมากเลย

[ciaiwpot]

 
เสร็จแน่เลยKIDKAT

[fewmeemoi]

รักพี่ป่า รักมิ่ง รักพระเอกเรื่องนี้มากเลยคร่าาาา คันยุบยิบไปหมดเลยค่ะ //me ยกมือลูบปากกลืนน้ำลายเบาๆ

[มาโซซายตี้]

คิทแคท มุ้งมิ้ง นี่ก็รุกหนักเหมือนกันนะ
มันหวั่นไหวไปแล้วมั้ง น่ารักๆๆ

คาดว่าพี่ป่า คงจะเหมากุหลาบหมดปากคลองตลาด มาให้น้องโย ได้ป๊อบปูล่าโหวต 555

[=นีรนาคา=]

เดี๋ยวนะ ขอแปบนึง
อิมิ่ง อิเยอะ เยอะมากค่าาา แหม่ๆๆๆ

มิ่งรุกหนักมาก คือพี่คิท ไม่รอดแน่ๆ คึคึ

แอบอยากรู้น้องโยจะเล่นเพลงอะไรนะ รอเซอร์ไพร์ส

[fanglest]

พี่คิท โดนเข้าแล้ว
#ให้ทายว่าไม่รอด
 

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

ประกาศสงครามกันเลย
รักกันใยต้องเก็บซ่อนไว้
 

[ไอ้หัวแห้ว]

น้องมุ้งมิ้งกะพี่คิทแคท

อุตัย!

[แค่ความทรงจำ]

มิ่งกะพี่คิท น่ารักพอๆกับคู่หลักเลย

เชียร์ๆ ทุกคน

[แก้วเจ้าจอม]

มุ้งมิ้งสมชื่อจริงนะคะน้องมิ่งของพี่คิท

[KMprince]

มิ่งสู้ๆๆๆ สู้สุดใจ
เอาพลังออกมาเต็มที่ เพื่อพิชิตใจพี่คิท หุหุ

 

[oiruop]

 

[Snowermyhae]

มุ้งมิ้งน่ารักกกกกกกกกก

[GAZESL]

อร๊ายยยยยย คู่มิ่งคิทก็น่ารักน่าลุ้น
น้องมิ่งสู้ๆ จัดหนักเลยนะน้องนะ

[Ysolip]

ตอนที่11 นี่ชอบตอนพี่บีมชงมิ่งคิท แล้วก็มาตายตอนจบนี่แหละ พี่ป่า ถ้าจะหวานกันขนาดนี้
ตอนที่12 เขาสวีทกันล่ะ น่ารักกกกก
ตอนที่13 กลุ่มพี่ป่านี่หมอเถื่อนจริงสินะ 55 เห็นใครก็เรียก   ,  “คนที่ใช่น่ะเจอนานแล้ว...” จริงๆพี่ป่าก็ตอบไปก่อนหน้านี้แล้วใช่ป่ะ คนที่ชอบน่ะใคร พี่ป่าแกก็ตอบไปแล้วไงว่า "เตี้ย" นางเรียกใครเตี้ยก็คนนั้นล่ะโยเอ้ย
ตอนที่14 ...ช่างเป็นการกวนตีนที่หว่านเสน่ห์ที่สุด... เห็นด้วยเน้อออโย ตอนนี้นี่ขอสามคำ นัง กุ๊ก ไก่ พ่นไฟแพร่บกล้ามากเลยนะบอกว่าพี่ป่าอยากจะได้เธอเนี่ย   
ตอนที่15   “กูเอาแต่จ้องหน้าโยอยู่เนี่ย นอนไม่หลับเลย” ประโยคนี้ขอพี่ป่านี่มัน อยากจะกระชากโยขึ้นมาฟังจริงๆ ตอนนี้มิ่งชัดเจนมากกกก 55 จริงๆนางก็แอบชอบพี่คิทมานานพอๆกับโยแล้วใช่ไหม แหมะ! พวกนี้นี่
ตอนที่16 โอ้ยยยยยย พี่ป่ารู้แล้วรู้ตัวแล้วว่าโยชอบ ลุ้นแทบตายกลัวพี่แกซื่อไปอีก โอ้ยยยยยยย ตัวแตก ตอนนี้นี่หัวใจเต้นตึกตักๆเลยนะ โอ้ยยยย ยังกับเป็นคนถูกบอกรักเองนั่นแหละให้ตายเถอะ
ตอนที่17 พอมาอ่านเรื่องราวสมัยหัวเกรียนพี่ป่านี่เป็นเอามากพอๆกับโยเลยนะ55 หรืออาจหนักกว่า โอ้ยยยยยย ก่อนจะรู้ใจพี่พนาของเราก็หยอดไปเยอะอยู่นะ พอรู้ใจอะไรๆก็ง่ายสินะ พี่ป่าา
ตอนที่18 เยสสสส มิชชั่นคอมพลีท(สองปีผ่านไป)  55โคตรขำประโยคนี้เลย มิชชั่นนางยาวนานมากแล้วคือคอมพลีทแบบง่ายๆพี่ป่าเห็นพี่ป่าหยิบมาใส่เอง เอิ่ม  “ป้าคิดว่าความหล่อผมจะหมดง่ายๆเหรอ” ก็แย่ละเจอประโยคนี้เข้าไป กูยอมมม จ้าพี่ป่า จ้า  แหมเกือบจะปารองเท้าใส่พี่พริ้งอยู่เชียว
ตอนที่19 "เดี๋ยวพวกกูเลื่อยไม้เอง" เจอประโยคนี้แล้วขำตัวเองเคยทำมาก่อนงานแมนนี่ต้องมาจริงๆ มิ่งก็เริ่มเดินหน้าแล้วสิ เร็วๆนะเก็บแต้มตามพี่ป่าให้ทัน "ทำให้พี่คิดถึง” จ้าาาาตามสบายเลยจ้าหยอดไม่ห่วงสุขภาพกันเลย
ตอนที่20 เขาแตะปากกันแล้ว ฟินตัวแตกไปดิ
ตอนที่21 พี่ช็อคโกแลต(เรียกตามโยมั่ง) เมื่อไหร่พี่จะรู้ตัวน้าาว่ามิ่งมันแอบบอกรักพี่อ้อมๆอยู่ 55 นางบอกเรื่องกินคิทแคทมาสองรอบละนะ  “มันไม่ใช่เรื่องผู้ชายผู้หญิงหรอก” ไอ้ป่าพูดขึ้นมา “มันขึ้นอยู่กับว่ามึงรักคนๆนั้นรึเปล่า...” พี่ป่ามาหล่ออีกละ แม่ง

ดองไว้หลายตอนมากกก ตามอ่านจนทันซักทีเพื่อนชอบมาสปอยตอนนู้นตอนนี้ให้ฟัง อดใจไม่ไหวเลยไงล่ะ อ่านไปฟินไปจริงนะคะ อ่านแล้วอยากให้ถึงวันประกวดดาวเดือนเร็วๆ รอเซอร์ไพส์ของโยอยู่น้าาา มิ่งสู้ๆนะพี่ช็อคโกแลตก็เริ่มหวั่นไหวแล้วล่ะ 

[cheyp]

พี่คิทน่าจะรอดยากแล้วแหละ มือลั่นขนาดนี้ มิ่งสู้ต่อไป
แต่ก็แอบอยากให้โยได้เดือนมหาลัยเหมือนกันนะ ท่าทางจะเริ่ดดี พี่ป่าก็เดือนมหาลัย = เดือนกะเดือน
แต่ก็อยากให้คู่พี่คิทกะมิ่งก้าวหน้าเหมือนกัน อุ๊ยเลือกยากจัง

รออ่านต่อค่าาาาา

[aiLime13]

น้องมิ่งจะเอายอดไลค์ไปซื้อข้าวกินหรอคะะะะะะะะะะะะะะ

โอ้ยยยยยย เด็กบ้าาาา น่ารักมากกก ฮือออออออออออออ 
อิแม่ปลื้มค่ะ น้องมิ่งมุ้งมิ้งของขุ่นแม่ รุกขนาดนี้พี่คิทแคทคงไปไหนไม่รอด
เป็นอีกตอนที่อ่านไปแล้วยิ้มไปแก้มแตกกกกกกกกกกกกก

พี่คิทแคททนได้ไงงงง ทนความน่ารักหน้ามึนหน้าด้านของน้องมุ้งมิ้งได้ยังไงงง
คนอ่านจะตายแหล่ววววววววววววว แฮ่กๆๆๆๆ 

เห็นด้วยกับหมอบีมและหมอพนาค่ะ เรามั่นใจในตัวน้องมุ้งมิ้ง
ภาวนาขอให้พี่คิทแคทเสร็จน้องในเร็ววัน ชอบจังเลยที่เปลี่ยนชื่อเฟสบุ๊ค
เป็นน้องมุ้งมิ้งกับพี่คิทแคท โอ้ยยยยยยยยย ไม่มีอะไรจะพูดดดดด น่ารักกกกกกกกกกกกกกกก 

[ทั่วหล้า]

มุ้งมิ้งจีบคิทแคทน่ารักดีนะ

อยากให้ถึงประกวดเดือนไวๆอยากอ่านๆ

[j123]

ดูเหมือนมิ่งน่าจะได้เป็นเดือนมหาลัย แต่ว่าชื่อเรื่อง เดือนเกี้ยวเดือนอ่ะ โยน่าจะชนะนะ จะได้เป็น เดือนมหาลัยเกี้ยวเดือนมหาลัย 55 อยากอ่านตอนต่อไปแล้วอ่ะ ตอนหน้าขอเป็นตอนประกวดเลยได้ป่ะ 

[littlepink]

ฟินสุด ๆ ไม่ได้ตามหลายวันเพราะงานเยอะมาก เข้ามาดูอีกที พลาดไปหลายตอนละ ตอนนี้ตามทันละจ้า รอฟินอย่างต่อเนื่องคร้าบผม จุ้บ ๆ

[monetacaffeine]

วันนี้จะมาไหมอ่า .. 

[kautumn]

น่ารักค่ะอ่านคู่พี่คิทกับน้องมิ่งแล้วฟินมากค่ะ

[McKnight]

พี่คิทไม่น่ารอดนะครับ
คึคึ

[oomossoo]

5555555
ตลกอ้ะ

คู่นี่คงต้องมีต่อยกันสักครั้งแน่ แต่สุดท้ายก็รักกันไรงี้
ฮ่าๆๆๆๆ
 

[away3g]

 :-[มิ่งน่ารักอ่ะ

[Pam_ban]

 

[Chiffon_cake]

เดือนเกี้ยวเดือน #22









   พอใกล้วันประกวด ผมกับไอ้มิ่งและก็ดาวเดือนคนอื่นๆมีความกดดันพุ่งทะยานถึงขีดสุด
 
   ในกองประกวดมีดราม่าด้วยครับ ดราม่าที่ว่าพวกเราไม่ตั้งใจซ้อมกันสักเท่าไหร่ซึ่งผมกับมิ่งก็พอจะดูออกว่าพี่ๆเขาไม่ได้ตั้งใจจะดุด่าว่ากล่าวพวกเราขนาดนั้น พี่ๆเขาก็แค่ทำทุกอย่างไม่ให้พวกผมลืมพวกพี่เขาไปก็เท่านั้นเอง ซึ่งความจริงข้อนี้ผมกับมิ่งรู็สึกได้กันอยู่สองคน ได้แต่เงียบๆและก็มองดูพี่เขาดราม่ากันไป ท้ายที่สุดพวกผมก็ต้องซ้อมกันหนักใหม่อยู่ดี

   ผมมีเวลาซ้อมเปียโนที่ร้านคุณอาพี่ป่าสามวันนับตั้งแต่วันแรกที่ผมไปซ้อมครับ เรียกได้ว่าผมต้องเรียกฝีมือที่เคยดีดเปียโนพอใช้ได้ให้กลับมาใช้ได้ใหม่อีกครั้งในเวลาอันสั้น ตอนซ้อมใหญ่นั้นไอ้มิ่งถึงกับเอ่ยปากชมเปาะ ซึ่งนานๆทีมันจะชมผม เอาเป็นว่าผมคงทำได้ดีมากเหมือนกัน

   มันใกล้จะผ่านไปแล้วสินะ การเป็นตัวแทนคณะของผมเนี่ย...

   “เหนื่อยป่ะ” พี่ป่าที่อาสาเป็นคนขับรถมารับหลังจากซ้อมใหญ่ถึงกับเอ่ยถาม ผมที่หลับตาพักผ่อนลืมตาขึ้นมาเบาๆ เอาเป็นว่าผมเพลียมากมายเหลือเกินครับ พรุ่งนี้อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดแล้ว ผมทำมันอย่างเต็มที่ที่สุดแล้ว

   “สุดๆ” ไม่มีอะไรให้ต้องเสแสร้ง เพราะสภาพผมไม่ไหวจะเคลียร์

   “เดี๋ยวก็ผ่านไปแล้ว...” พี่ป่าเอ่ยเสียงเบา “…ไม่ว่าผลจะเป็นยังไงพี่เชื่อว่าทุกคนต้องรู้ว่าโยทำดีที่สุดแล้ว”

   ผมยิ้มเบาๆ กำลังใจบางครั้งก็เป็นสิ่งที่สำคัญจริงๆ หลังจากวันที่ไอ้พี่ป่ามันแต๊ะอั๋งปลายจมูกผมผมก็มีโอกาสได้เจอพี่เขาน้อยมากเลยครับ แค่ตอนหลังซ้อมเสร็จเท่านั้น ซึ่งมันตรงกันกับที่พี่เขาต้องเรียนแลปหนักพอดี(ชดเชยวันประกวดที่คณะแพทย์หยุดให้มาเชียร์ดาวเดือนคณะ)

   “พรุ่งนี้ต้องไปแสตนด์บายกี่โมงนะ”
   “อืม…แต่เช้าอ่ะ ตีสี่” มันคือเรื่องจริงครับ...ประกวดตอนหกโมงเย็นแต่ต้องไปแสตนด์บายตีสี่จริงๆ เรื่องบล็อคกิ้งเรื่องแต่งน่งแต่งหน้าโน่นนี่นั่น
   “นี่ก็จะเที่ยงคืนแล้วนะ...” พี่ป่าขยับนาฬิกาข้อมือให้ผมดู
   “ช่าย”
   “หึ”
   “แล้วพี่ป่าล่ะ”
   “ไม่ยากหรอก...ช่างแต่งหน้าพริ้งหามาไว้แล้วล่ะ”

   อืม…รู้สึกแปลกๆดีที่ได้ยินชื่อนี้...

   “อะไรครับ”
   “หือ เปล่า” ผมรีบพูด
   “เขาไว้ใจช่างแต่งหน้าคนนี้น่ะ ให้รุ่นพี่ที่กองแต่งให้ก็ไม่ยอม พี่ก็เลยต้องเอาด้วย” พี่ป่ายักไหล่ “นี่…”

   “ครับ” ผมรับคำ

   “โยจะดังขึ้น โยรู้ใช่มั้ย”

   “อื้ม”

   “เรื่องใจโยพี่ไม่ค่อยห่วงหรอก...มั้งนะ”

   กำลังจะดีแล้วเชียว ผมน่าหงิกเมื่อประโยคนี้มีท้ายประโยคคำว่า ‘มั้งนะ’ แห่งความไม่แน่ใจเข้ามาแทรก พี่ป่าอมยิ้มเมื่อแกล้งผมสำเร็จ

   “แต่สิ่งที่พี่กลัวก็คือ โยจะไม่ระมัดระวังตัวเองเมื่อมีคนเข้ามาหา”

   “ยังไง”

   “โยปฏิเสธคนไม่เก่ง โยไม่รู้ตัวเหรอ”

   อืม…เหรอวะ...ผมปฏิเสธคนไม่เก่งจริงๆเหรอ

   “ท่าทางโยมันบอกแบบนั้น ถึงงั้นก็เถอะ อยู่เกาะกลุ่มกับเพื่อนๆเข้าไว้ เข้าใจมั้ย”

   ผมพยักหน้า...อยู่กับแก๊งนางฟ้าน่าจะปลอดภัยโคตรๆแบบไม่ต้องทำอะไรทั้งสิ้น

   รถจอดที่หอพัก ผมเดินนำหน้าพี่ป่ามาจนถึงชั้นห้าที่เป็นห้องของผม พี่ป่ายืนรอส่งผมจนกระทั่งผมเดินเข้าไปข้างใน

   “จะตื่นมั้ยเนี่ย” พี่ป่าเอ่ยถามคนที่ตาจะหลับแหล่มิหลับแหล่เช่นผม “ให้ปลุกมั้ย”
   “ไม่เป็นไร พรุ่งนี้เช้ามิ่งจะเข้ามารับ”   
   ผมครึ่งหลับครึ่งตื่นอยู่หน้าประตู ในขณะที่พี่ป่าเหมือนจะลังเลว่าจะกลับห้องดีหรือไม่ดี เขาดูลังเลที่จะปล่อยผมไว้อยู่คนเดียวยังไงชอบกล
   “พี่ไม่กล้าปล่อยเราไว้คนเดียวเลย”
   “อะไร…โยไม่เป็นไรหรอก”
   “กลัวจะเครียดเอา”
   “ไม่เครียด แค่เหนื่อย พี่ป่าเองก็เหนื่อย เรียนทั้งวี่ทั้งวันจนดึกจนดื่นไม่ใช่เหรอ”

   พี่ป่าถอนหายใจ ก่อนจากไปมีการเอื้อมมือมาขยี้หัวผม ผมเอียงคอรับสัมผัสนั้นก่อนที่จะโบกมือลา

   “ใครมาเคาะอย่าเปิดประตูให้ใครนะ นอกจากมิ่ง”

   “พี่ป่า กลับห้องได้แล้ว” ผมอดขำไม่ได้จริงๆ จะอาลัยอาวรณ์ผมอะไรขนาดนั้น...

   …และปากผมนี่จะยิ้มไม่หุบทำไมไม่ทราบ

   “พี่ไปล่ะนะ”
   “คร้าบบบบบบบ”
   “เจอกันพรุ่งนี้นะ...”

   ผมโบกมือหยอยๆพี่ป่าเองก็โบกมือเหมือนกันแม้จะไม่กระตือรือร้นเท่าผมก็ตาม เป็นมุมมุ้งมิ้งที่ผมเพิ่งจะเคยเห็นเหมือนกัน การที่พี่ป่าไม่ยอมออกห่างจากผมขนาดนั้นอ่ะ...






   คืนนั้นผมอาบน้ำไวมากครับ...คิดว่าอาบเสร็จกะจะทิ้งตัวนอนยาวไปเลย แต่พอเอาเข้าจริงๆ...เมื่อมองดูชุดที่รีดเรียบร้อยเตรียมใส่ไปแสตนด์บายพรุ่งนี้...

   …ไอ้ชิบหาย นี่ผมโคตรตื่นเต้น

   คิดไปเองต่างๆนานาว่าถ้าผมทำได้ไม่ดีอะไรจะเกิดขึ้นบ้าง อับอายขายขี้หน้าตั้งแต่พี่เลี้ยงดาวเดือนลามไปจนถึงคณบดีวิทยาศาสตร์แน่ๆ(วิตกจริตจนใกล้บ้า)ผมนั่งกัดเล็บเครียดอยู่นานหลายนาทีเลยครับ จนเวลาผ่านไปเปล่าๆปี้ๆ นอนก็นอนไม่หลับ

   คนที่จะเข้าใจผมมากที่สุดในเวลานี้ก็คือ...ไอ้เชี่ยมิ่ง

   ผมกดโทรออกหามันอย่างเร่งด่วน และมันก็รับสายอย่างด่วนจี๋ราวกับว่าโทรศัพท์นั้นอยู่ในมือมันตลอดเวลาอยู่แล้ว

   “ไอ้เชี่ยยย” ผมโวยวายก่อนอันดับแรก “นอนไม่หลับสัดๆ”
   “เหี้ย กูก็เหมือนกัน” นั่นไง นึกว่าผมจะเป็นคนเดียวซะอีก “อีกไม่นานก็ตีสี่แล้วกูไม่นอนเลยได้ป่าววะ”
   “กูนอนไม่หลับจริงๆว่ะ กูกลัวกูหน้าแหกกลางเวที”
   “คิทแคทไม่ยอมตอบไลน์กู กูนอนไม่หลับ”

   เดี๋ยวนะ...คนละเรื่องเดียวกันป่ะวะนั่น...

   “อะไรของมึง...”
   “ทักไปตั้งแต่หัวค่ำ ไม่อ่านไม่ตอบ...กูก็ไม่ได้ทักไปบ่อยนะ แค่ไปเจอเมื่อสองวันก่อนที่คณะแล้วกูก็ไม่ได้คุยอะไรกับเขาอีก เพิ่งจะทักไปเนี่ย”

   ไอ้ห่ามิ่งฟาดยาวมาเป็นชุด...จากที่ผมมองดูอยู่ห่างๆการที่มันใส่เกียร์รุกพี่คิทขนาดนั้นยังมีช่วงเวลาแห่งความไม่มั่นใจในตัวเองอีกเหรอ

   “เชี่ย มึงใจเย็นๆนะ”
   “กูไปบุกหอเค้าดีมั้ยเนี่ย เค้าไม่สบายป่ะวะ”

   พี่คิทในความคิดผมคือคนที่แข็งแรงมากคนหนึ่งครับ ถึงแม้ว่าผมจะ(คิดว่าตัวเอง)แมนมาก แต่เชื่อเถอะว่าพี่คิทแมนกว่าผมเยอะ

   “กูบอกให้มึงใจเย็นๆ และก็โฟกัสกับการประกวดของมึงในวันพรุ่งนี้ดีกว่า”
   “ก็กำลังโฟกัสอยู่เนี่ย...”

   มึงแน่ใจเรอะ?

   “ถ้าเขาไม่ตอบไลน์...กูนอนไม่หลับแน่เลยว่ะ”

   แม่งเป็นเอามาก...ผมรู้สึกเหมือนผมได้ดูเงาตัวเองเวลาที่เพ้อถึงพี่ป่าตอนมัธยมเลยครับ ผมจึงเข้าอกเข้าใจความรู้สึกของมันดีไม่มีบ่นออกมาสักนิดหากมันต้องการจะระบาย

   นานๆทีจะเห็นใครอยู่เหนือไอ้มิ่ง...เพราะงั้นต่อไปต้องสนุกสนานมากแน่ๆ

   “มึงทักไปว่าไง”
   “ทำไรอยู่”
   “แล้วเขาไม่อ่านไม่ตอบ?”
   “ใช่”
   “ตอนนี้จะตีหนึ่งแล้วมึงไม่คิดว่าเขาจะหลับจะนอนมั่งเหรอวะ เรียนหมอนะเว้ย ไม่ได้เรียนทำขนมครก”
   “…เออว่ะ”
   “เลิกคิดมากได้แล้ว”
   “กูไม่ได้คิดมาก กูก็แค่คิดไปเองนิดหน่อย...”

   ไอ้นี่หนิ...ตกลงการระบายความเครียดเรื่องประกวดเดือนของผมกลายเป็นการฟังไอ้เชี่ยมิ่งพูดถึงความรักของมันซะงั้น

   “คิดว่าไรวะ”

   “เขารำคาญกู...ไม่รู้ดิ เขาไม่เหมือนมึง ไม่หน่อมแน้ม พูดเป็นกันเอง บางครั้งก็เอาแต่ด่ากู เพราะงั้น...จากที่กูหน้าด้าน บางครั้งกูก็แอบคิดไปในแง่ลบว่ะ”

   เหยดเป็ด...พี่คิทเอาไอ้เชี่ยมิ่งอยู่จริงๆครับทั้งที่พี่เขาไม่ได้ทำอะไรมากเลย แค่ไม่ตอบไลน์มันก็ทำให้มันคิดมากถึงขนาดนี้แล้ว

   ว่าแต่...มันหาว่าผมหน่อมแน้มเหรอ?

   “ใจเย็น จากที่คุยๆดู พี่คิทไม่ใช่คนแบบนั้นนะ”

   “อืม…ว่าแต่...มึงจะเครียดห่าไรเรื่องประกวด ยังไงกูก็ชนะมึงอยู่แล้ว”

   อยู่ดีๆก็ข้ามช็อตวกเข้าเรื่องผมเฉยเลย อะไรของมันฟะ “มั่นใจเนอะ”

   “ไม่ได้มั่นหรอก แต่ให้กูเหอะ กูอยากกินข้าวกับคิท” ผมจินตนาการว่ามันกำลังยกมือไหว้ “เออว่ะ แม่งเอาจริงๆกูก็เริ่มเครียดแล้วนะเนี่ย”

   เพิ่งจะรู้สึกเหรอ ซ้อมมาเกือบสามอาทิตย์พอใกล้วันจริงมันก็สติแตกแบบนี้แหละ...

   “แต่มึงร้องเพลงเพราะนะเว้ยโย กูว่ามึงน่าจะได้ตำแหน่งดีๆ” มิ่งพูดให้กำลังใจ
   “มวยมึงก็ใช่ย่อย”
   “กูก็เก่งแบบนี้แหละ”

   ผมทำหน้าไร้อารมณ์ผ่านทางโทรศัพท์




   “เห้ย…ช็อคโกแลตกูตอบมาแล้วว่ะ!!!!!!!”



   ไอ้เชี่ยมิ่ง หูกูจะพังเพราะเสียงตะโกนมึงมั้ย!!!!!




   “กำลังจะนอน เขาตอบมาว่างี้ ตอบว่าไรไปดีมึง”
   “ฝันดีไรงี้ไปดิ”
   “อืม กูอยากขอกำลังใจจากเขาด้วยว่ะ”
   “แล้วแต่มึงเลยครับเพื่อน...”
   “เขาจะให้กูมั้ยเนี่ย” ผมได้ยินมันกดจึ้กๆท่าทางจะแชทไปคุยกับผมไป... “กูขอไปแล้ว”
   “พี่คิทไม่ใช่คนใจร้ายหรอกน่า”




   “…ตอบสิ ตอบสิ ตอบสิครับ” ไอ้มิ่งดูท่าทางลุ้นมากเลยทีเดียว “เขาบอกเขาจะล้างท้องรอกูเลี้ยงข้าวว่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”



   ท่าทางมันมีความสุขมาก...เชิญได้เป็นเดือนมหาลัยเร็วๆแล้วก็จะได้ไปเลี้ยงข้าวพี่คิทสักทีเถอะนะมึงนะ...ผมอดยิ้มตามมันไม่ได้ จนในที่สุดผมก็ขอตัวไปนอนก่อน(กลัวหน้าไม่ใส...)   





   ผมกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่หลายตลบ เปิดมือถือมาเลื่อนดูนั่นดูนี่ก็หลายครั้ง แต่ไม่ว่าจะยังไงมันก็ไม่มีทางหลับได้ลงในคืนนี้ เอาไงดีวะแม่ง...


   ไอ้พี่ป่าหลับยัง?...



   ไอ้มิ่งน่าจะดิ้นตายจนเหนื่อยและก็หลับไปแล้วมั้ง ผมไม่อยากกวนมัน และกับพี่ป่าผมคิดว่าผมกวนได้ไม่น่าจะมีปัญหา ถ้ามีเขาด่ามาก็เขาคิดอีกทีว่าควรเอาไง ตอนนี้...ผมจะลงไปเคาะห้องพี่เขาแล้วครับ ในเมื่อผมนอนไม่หลับจริงๆ สู้ไปหาใครที่ไม่ทำให้ผมฟุ้งซ่านดีกว่า


   ชั้นห้ากับชั้นสามห่างกันแบบเดินแป๊บเดียวก็ถึง...ผมกระโดดโหยงเหยงจนกระทั่งมาเจอะกับผู้หญิงคนหนึ่งที่ยืนอยู่หน้าห้องพี่ป่า



   เจ๊พริ้ง...



   และที่กำลังคุยกับพี่เขาอยู่ก็คือพี่ป่าที่ยืนพิงขอบประตู ไม่รู้ว่าคุยอะไรกัน...



   “ดึกไปป่ะเนี่ย” พี่ป่าพูดเสียงบ่นนิดๆแบบพอไม่ให้เสียมารยาท “แต่เราจำไม่ได้แล้วว่ามันวางอยู่ตรงไหนอ่ะ”
   “เดี๋ยวพริ้งเข้าไปหาเองก็ได้นะ”



   เจ๊พริ้งเดินชนไหล่พี่ป่าเข้าไปในห้องพี่เขา...ในตอนนั้นเองที่ผมรู้สึกว่าอวัยวะภายในผมกำลังมีไฟลุก...


   “โย!” พี่ป่าร้องเสียงดังแบบไม่เกรงใจชาวบ้านชาวช่องในชั้นเดียวกัน “ทำไมยังไม่นอนอีก”


   เขารีบเดินมาหาผมทันที ไม่ได้คิดไปเองเลยครับว่าใบหน้าเขาต่างจากตอนที่คุยกับเจ๊พริ้งลิบลับ ซึ่งกำลังทำหน้าหงิกงออยู่เบื้องหลังพี่ป่า


   “คือว่า...โยมากวนอะไรรึเปล่า”


   “กวนไรล่ะ เปล่าสักหน่อย” พี่ป่าพูด “หิวเหรอ จะลงไปหาไรกินเหรอ”


   “เปล่า” ผมส่ายหน้า “มาหาพี่ป่า”


   เสี้ยววินาทีหนึ่งที่ผมเห็นพี่ป่าฉีกยิ้มกว้างก่อนจะหุบ...(เร็วไปมั้ย)



   “ดีใจนะเนี่ย”


   พี่ป่าขยี้หัวผม ก่อนจะหันไปหาเจ๊พริ้ง “พริ้ง อยากได้อะไรจากห้องเราก็เอาไปเลยนะ คืนนี้เราจะนอนห้องโยอ่ะ”


   หืออออ เดี๋ยวนะ ไอ้พี่ป่า เมิงถามกูยัง??????


   พี่ป่าดันหลังผมให้เดินขึ้นบันไดโดยไม่สนใจเจ๊พริ้งที่กำลังจะอ้าปากเถียงอยู่ด้านหลัง...


   “เดี๋ยว นอนห้องโยอะไร บ้าเหรอ” ผมโวยวาย พี่ป่าเอามือมาจุ๊ปากผม ทีนี้กลับเกรงใจเพื่อนร่วมหอคนอื่นเชียวนะไอ้บ้า


   “แป๊บเดียวเอง เดี๋ยวโยก็ตื่นแล้วไม่ใช่เหรอ” พี่เขาดันผมเข้าไปในห้องผม




        พี่เขาปิดไฟจากไฟที่เปิดเอาไว้ ผลักผมเบาๆให้นอนลงกับเตียง ห่มผ้าให้ผมด้วย




   และหลังจากนั้น...ตัวยาวๆของพี่ป่าก็โน้มลงมานอนเคียงข้างผม



   ถามจริง...โดนคนหล่อปานเทพบุตรตะแคงข้างมาจ้องขนาดนี้ผมจะนอนหลับมั้ย...



   “พี่อยู่ตรงนี้แล้ว ไม่ต้องเครียดไม่ต้องกลัวอะไร หลับตาซะนะ”


   ไม่ได้หวานไม่ได้อ่อนโยนอะไรมากมาย แต่เป็นคำที่ออกมาจากปากที่เป็นตัวตนของพี่ป่าจริงๆ ซึ่งนั่นทำให้ผมรู้สึกอิ่มเอมปลอดภัยอย่างบอกไม่ถูก



   “จะหลับได้ไงเล่า” อดบ่นไม่ได้จริงๆครับ คนสองคนที่ตัวก็ไมไ่ด้เล็กมากอยู่บนเตียงที่ไม่ได้มีขนาดคิงไซส์ คับแคบพอสมควรอยู่เหมือนกัน...แต่ไม่ได้อึดอัด


   พี่ป่าขยับตัวเข้ามาชิดกับผม ผมเลยขยับผ้าห่มให้ห่มพี่เขาด้วย...


   “เดี๋ยวก็หลับ...” พี่ป่าพูดกับเพดานบนห้องผม “…พี่เปิดเพลงกล่อมเอามั้ย”


   “ไม่ร้องแทนล่ะ”


   “พี่ร้องเพลงไม่เพราะหรอก”


   อย่าไปเชื่อมันครับ...การร้องเพลงเพราะเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้มันโด่งดังมาจนถึงทุกวันนี้ตั้งแต่อยู่โรงเรียนเก่า เพียงแต่ว่าไม่ชอบแสดงออกให้คนอื่นรู้เท่านั้นเอง...


   “ป่านนี้เจ๊พริ้งคนขโมยลูกบาสไปจากห้องพี่ป่าแล้วมั้ง”


   “เอาไปเหอะ...ของสำคัญสิ่งเดียวก็อยู่กับพี่ตอนนี้แล้วนี่นา”


   “อะไรวะ กำไลเหรอ” กำไลสีดำอยู่ที่ข้อมือพี่ป่าตลอดเวลาเลยครับตั้งแต่วันที่พี่เขาใส่   


   “กำไลมันก็ใช่...แต่โยต่างหากที่สำคัญกว่า”


   ดีนะที่ห้องมันมืด ไม่งั้นเขาคงเห็นหน้าผมแดงเป็นลูกเชอร์รี่แน่ๆ


   จะว่าไปตอนที่ผมมา...พี่เขาก็ทิ้งทุกอย่างไว้ข้างหลังแล้วมากับผมทันที...เอาจริงๆผมก็ปลื้มที่เขาทำแบบนี้มากอยู่เหมือนกันนะ...


   ยิ่งได้ใกล้ชิด ผมก็ยิ่งรู้สึกว่าไอ้ผู้ชายคนนี้มันมีดีกว่าที่ผมคิดเอาไว้เยอะมากมายเลยทีเดียว


   และผมโชคดี...


   “พรุ่งนี้ตอนแสดงความสามารถพิเศษน่ะ...”


   “หืม?”


   “เพลงที่โยจะเล่น...โยให้พี่ป่านะ...”


   “เห้ย เพลงไรอ่ะ”


   “รอฟังสิ...”


   “มันจะทำให้โยชนะได้เหรอ” ท่าทางพี่ป่าจะปลาบปลื้มมากมาย...


   “ไม่หรอก แค่อยากร้องให้ฟัง”


   “หึ ขอบคุณมากนะ”


   “ต้องฟังให้ได้นะเว้ย”


   “ครับผม...”


   “ต้องฟังให้ได้นะ” พี่ป่าเอื้อมมือมาแตะแก้มคนที่เอาแต่พูดย้ำไปย้ำมาอย่างผม





   “พรุ่งนี้...มีแต่โยเท่านั้นที่จะอยู่ในสายตาพี่...”




   “…”




   “พอใจมั้ย...เด็กน้อย...”




   ผมเอียงหน้าหลบ...ไม่ให้พี่ป่ารู้ว่าผมกำลังยิ้ม...




   “แต่เป็นเพลงที่ธรรมดาๆมากเลยนะ...”





   

   “ยังไงก็ได้ พี่จะรอฟัง...”








TBC*










TALK : ตอนนี้สั้นๆเพื่อเท้าความไปถึงงานประกวดนะคะ ซึ่งเป็นตอนหน้านี่แล้ว กรี๊ด ตื่นเต้น 5555555
ใครจะได้ตำแหน่งอะไร โปรดติดตาม : )

[harumi]