เดือนเกี้ยวเดือน #26 พาร์ทของคิท
ห้างแห่งหนึ่งหลังเลิกเรียน
“สาด มีอย่างที่ไหนต้องมาเดทกับเพื่อนในตอนเลิกเรียนแบบนี้ เชี่ยคิท กูว่ามึงควรหาแฟนสักคน” ไอ้บีมมัวแต่บ่นแล้วบ่นอีก ผมก็แค่ให้มันพาผมมาซื้อของเฉยๆ มันกลับบ่นเหมือนกับว่าผมอ่ะทำมันเสียเวลาไปทั้งชีวิต ขอโทษเถอะ แค่ผิดนัดน้องฟ้าสัักชั่วโมงสองชั่วโมงคงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง
มาห้างคนเดียวมันเขิน และก็อย่างที่บอกผมเป็นหนึ่งในแก๊งหมอเถื่อน นิสัยเอกลักษณ์ก็คือไม่ติดเพื่อนก็ติดแฟน ตอนนี้แฟนไม่มีขอมากับเพื่อนก็แล้วกัน
“กูไม่หาแม่ง...” ผมพูดสั้นๆ กำลังลองปากกาน้ำเงินที่เข้าท่าในการจดเล็คเชอร์ตอนเรียน
“นั่นสินะ...ในเมื่อเดือนมหาลัยปีนี้แม่งมาเกยให้ถึงที่” ไอ้บีมแหย่ผม มันหัวเราะถูกอกถูกใจกับคำแซวของตัวมันเอง แต่เมื่อผมนิ่งๆไป มันก็เลยรู้ว่าผมเกิดอาการแปลกๆ
มันก็แปลกตั้งแต่เมื่อได้ยินไอ้มิ่งพูดจาภาษาระนาดกับแฟนเก่ามันเมื่อสองสามวันก่อนนั่นแหละ...
เป็นความรู้สึกที่ผมเองก็อธิบายไม่ได้ หลังจากที่มันเล่าทุกอย่างให้ผมฟังและผมเอามาคิดดีๆ ผมว่ามันแปลกๆ
มันพูดความจริงกับผม แทนที่ผมจะเชื่อมัน แต่กลับกลายเป็นว่า...มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกแปลกๆมากขึ้นไปอีก ผมรู้สึกไม่เชื่อมันเสียอย่างนั้น จากที่ฟังดูก็พอรู้ว่าที่ผ่านมาแม่งเจ้าชู้ขนาดไหน...
“อะไรของมึง ทำหน้าเหมือนหมาที่บ้านตาย” บีมเอาปากกามาสะกิดผม “มีอะไรก็เล่าให้กูฟัง เล่ามา”
“ไม่มี” ผมตอบทันที เสือกตลอดเลยสินะ ทำไมนิสัยเหมือนผมเงี้ย...(อ้าว)
“ไม่มีได้ไง กูเป็นเพื่อนกับมึงมากี่ปี...อ้าปากก็เห็นลิ้นไก่แล้ว”
“ไม่มีจริงๆเว้ย...กูเสร็จแล้วนะ จะเอาอะไรอีกป่ะ”
“เชี่ยคิท อย่าเปลี่ยนเรื่อง” อยู่ดีๆไอ้เชี่ยบีมมันก็ล็อคคอผม สาด สาวเยอะแยะ อายเขา “จะเล่าไม่เล่า ไม่เล่ามึงกลับเองนะเว้ย”
“ไอ้เชี่ย ปล่อยกู”
“เล่ามาก่อน”
“มึงก็ปล่อยกูก่อนเด๊...”
“พี่คิท” เสียงที่สามดังขึ้นทำให้ไอ้บีมปล่อยผมในที่สุด ผมไอแค่กๆตอนที่เงยหน้าผู้มาใหม่ มันเป็นสาเหตุที่อยู่ในหัวผมไม่ออกไปไหนมาหลายวันแล้วครับ
ไอ้เดือนมหาลัยปีนี้น่ะ...
“กูไปจ่ายตังค์นะ” แทนที่ผมจะทักทาย ผมกลับเลือกที่จะเดินหนีหน้าไอ้มิ่ง ผมรู้ว่ามันแปลก แต่มันเองนั่นแหละที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้
“อ้าว เชี่ยคิท เห้ย ไอ้น้องเดือน หวัดดี” บีมกล่าวทักทาย มิ่งมันยกมือไหว้ แล้วรีบเดินตามผมมา “สาด เป็นผัวเมียกันแล้วเหรอเนี่ย”
อยากจะโยนของในมือไปใส่หัวเพื่อนผมมากตอนที่มันพูด
“พี่...”
“เท่าไหร่ครับ”
พนักงานแคชเชียร์มัวแต่มองไอ้มิ่งที่มาใหม่ผมก็เลยต้องถามเธอย้ำอีกทีว่ากี่บาท กลับกลายเป็นว่าเธอยังไม่ได้เอาเครื่องเขียนที่ผมซื้อไปแตะบาร์โค้ดเลยด้วยซ้ำ ผมก็เลยต้องยืนนิ่งฟังไอ้มิ่งมันเรียกอยู่อย่างนั้น
“เป็นไรอ่ะ ทำไมไม่ตอบไลน์ผม”
มันยิงเข้ามาอย่างตรงประเด็น น้ำเสียงง้องอนของมันทำเอาพนักงานถึงกับจ้องมันกับผมสลับกันพร้อมทำตาค้าง...
“ผมรีบ...รีบหน่อยนะครับ” ผมบอกกับเธอ
ไอ้เชี่ยมิ่งก็เกิดบ้าจี้อะไรขึ้นมาไม่รู้ คว้าอะไรไม่รู้แถวนั้นมาวางกองไว้จนสูง “คิดรวมเลยครับ”
เพราะเป็นแบบนั้นผมก็เลยต้องหันไปมองหน้ามัน “เชี่ยไร กูไม่จ่ายเพิ่มนะ” ...เพราะความเค็มของผมแท้ๆ
“เงินผมน่า” ไอ้มิ่งเอ่ย “ในที่สุดก็ยอมพูดกับผม ถามจริง สองสามวันที่ผ่านมาพี่เป็นอะไร”
ผมหายใจเสียงดังอย่างเซ็งๆ
“ผมทำอะไรผิดรึเปล่า บอกผมมาดิ เรื่องพี่ผมโง่นะ”
คำพูดของมันทำผมอึ้งเล็กน้อย แต่ผมไม่รู้จะตอบมันยังไงจริงๆ เพราะตัวผมเองก็ยังไม่รู้เลยว่าผมเป็นอะไร
ตอนนี้ผมยังรำคาญตัวเองเลยครับ...ปกติเป็นอะไรหรืออยากรู้อะไรผมก็จะพูดไม่ก็ถามออกมาตรงๆ แต่พอเป็นเรื่องนี้เหมือนมีอะไรมากระจุกอยู่ที่คอหอยพูดไม่ออกเสียอย่างนั้น...ผมไม่รู้จะทำไงเหมือนกัน
“ทั้งหมด 1037 บาทค่ะ”
หา...เครื่องเขียนโง่ๆของผมจากที่คำนวณไว้ไม่น่าจะถึงสี่ร้อยด้วยซ้ำ ผมกระพริบตาอย่างตื่นตะลึงก่อนที่จะล้วงเอาแบงก์พันในกระเป๋าตังค์ออกมาทว่า...
ตึง!
เดบิตแพลตินัมของไอ้มิ่งวางไว้บนแคชเชียร์เป็นที่เรียบร้อย
“พี่ต้องจ่ายส่วนของพี่คืนให้ผม...” ไอ้มิ่งพูด “...เพราะงั้นหลังจากเสร็จนี่เลี้ยงสตาบั๊คส์ผมหน่อยนะครับ”
เหลือเชื่อเลย...ไอ้เด็กนี่ไหนมึงบอกมึงโง่ไง แบบนี้ยิ่งทำให้ผมปฏิเสธมันไม่ได้อีกทั้งยังต้องไปไหนมาไหนต่อกับมันอีก ให้ตาย
“เดี๋ยวกูจ่ายให้ตอนนี้เลย”
ผมกำลังจะจ่ายคืนไอ้มิ่งแม่งก็แย่งถุงไปถือแล้วเดินหนีซะงั้น เครื่องเขียนคืนนี้ก็ต้องใช้ ผมทิ้งไว้กับมันไม่ได้หรอกนะ ผมถอนหายใจก่อนที่จะเดินตามหลังมันไปอย่างโคตรไม่สมัครใจ หันไปหาไอ้บีมที่ตอนนี้หายหัวไปไหนแล้วก็ไม่รู้
สตาบั๊คส์ในห้าง
กูจะบ้าตาย...ผมรู้สึกอยากหายไปจากตรงนี้โคตรๆ ไอ้กาแฟข้างหน้านี่มันก็อร่อยดีอยู่หรอก แต่ไอ้คนที่นั่งตรงข้ามผมเนี่ยสิทำให้รสชาติกาแฟที่เคยอร่อยกลับกลายเป็นขมสนิท เมื่อคนที่บอกว่าให้ผมเลี้ยงไม่แตะเครื่องดื่มที่อยู่ตรงหน้าเลยสักหยด เอาแต่จ้องผมอยู่อย่างนั้น
ไม่เคยทำอะไรไม่ถูกขนาดนี้มาก่อน...รู้สึกเหมือนโดนจับผิดทั้งๆที่ตัวเองไม่ได้ผิด
“ตอบผมได้ยังว่าทำไมไม่ตอบไลน์ผมตั้งแต่วันนั้น”
ผมหยิบกาแฟขึ้นมาดื่มแก้ขัดเขิน
“กูไม่ว่าง”
“ไม่ว่าง?”
“ใช่”
“จริงเหรอ” สายตาของมันเหมือนดูน้อยใจยังไงยังงั้น “ไม่ว่างหรือพี่ไม่อยากตอบกันแน่”
ทำไมกูต้องรู้สึกผิดด้วยฟะ...ทำไมมันต้องทำหน้าอย่างงั้นใส่ผมด้วย กะอีแค่ผมไม่ตอบไลน์มันเอง
“ผมน่ารำคาญเหรอ”
หน้าตาอย่างมันไม่ควรมาทำหน้าแบบนี้ใส่คนอย่างผมนะ คนอย่างมันน่ะแค่ยิ้มครั้งเดียวก็มีใครหลายคนน้อมถวายหัวให้มันแล้ว แต่นี่มันกลับมาทำหน้าอย่างนี้ใส่ผม...
“บอกตรงๆนะ” ผมคิดว่าผมควรจะพูด...
“ครับ”
“คือ...”
“เดี๋ยว” ไอ้มิ่งยกมือขึ้นห้าม “ทำใจแป๊บ”
อ้าวไอ้เหี้ย...มันยกเครื่องดื่มข้างหน้ามาดื่มก่อนที่จะสูดลมหายใจเข้าลึกๆ
“มึงคิดว่ากูจะพูดว่าอะไรวะ” ผมถามมันด้วยสีหน้างงงัน
“ไปไกลๆจากกูซะ กูไม่มีวันชอบมึง มึงมันเจ้าชู้ มึงมันไม่จริงใจ”
ป๊าดดดดดด...มันพูดด้วยใส่อารมณ์ด้วยซะจนผมอึ้ง
“ใช่มั้ยพี่” พูดเสร็จมันก็กลับมาทำหน้าจ๋อยเหมือนเดิม
มันทำผมหัวเราะออกมานิดนึง...
“อะไรอ่ะ...ไม่ต้องมาหัวเราะเลยนะ”
“มึงตลกว่ะ”
“แล้วมันใช่ป่ะ”
“ใช่ส่วนหนึ่ง”
มิ่งนิ่งไปนิดหน่อย ก่อนที่จะเอ่ยขึ้นมา “อะไรใช่ ขออย่าให้เป็นประโยคหนึ่งกับสองเลย...” มันแทบจะยกมือขึ้นมาไหว้พระสวดมนต์เพื่อขอให้มันเป็นแบบที่มันพูดเลยทีเดียว
“มึงนี่นะ” ผมถอนหายใจ “กู...มึงอย่าเพิ่งพูดอะไรออกมานะ” ผมดักมันไว้ก่อน “จากเรื่องที่กูฟังจากมึง มึงบอกว่ามึงเลิกกับผู้หญิงคนนั้นก็เพราะกู...และตอนที่คบอยู่มึงไม่ได้รักไม่ได้ชอบเขาเลยเหรอวะ คือกูรู้สึกแย่นะ และมันก็เกิดคำถามขึ้นในใจกู ถ้าเกิดมึงคบกับกูไป แล้วมึงเกิดทำสันดานเดิมไปชอบคนอื่น กูจะ...”
“นี่พี่จะคบกับผมเหรอ!!!” ไอ้เชี่ยมิ่งพูดซะเสียงดังจนผมต้องเอามือไปอุดปากมัน
“ไอ้เหี้ย กูบอกว่าอย่าเพิ่งพูดไง” ไม่น่าพูดความจริงกับมันเลยว่ะ ผมทำหน้าเหมือนทำสิ่งที่ผิดไปอย่างมหันต์ ก่อนที่มันจะยิ้มสุดขีดให้ผม
“พูดเหมือนพี่อยากทดสอบผมก่อนที่จะมาคบกับผมเลย”
“กูยังไม่เคยบอกว่าจะทำงั้นนะ”
“แต่พี่ก็ให้ความสนอกสนใจกับมันมากพอดู”
“ไอ้เชี่ย...”
“จนเก็บเอาไปคิดตั้งหลายวัน”
“มึงหยุด”
“จนไม่ยอมตอบไลน์ผมเพราะเอาแต่คิดเรื่องนี้ เพราะกลัวผมไม่จริงใจกับพี่ เฮ้ย ผมดีใจว่ะ”
“มึงควรเสียใจนะ” ผมโวย “แล้วไหนมึงบอกมึงโง่วะ วิเคราะห์ได้เป็นฉากๆ ไอ้สัด”
“อย่างน้อยพี่ก็ให้โอกาสผมได้พิสูจน์ตัวเองนะ จริงป่ะ” ท่าทางมันจะดีใจมากแทนที่มันจะเก็บเอาไปคิด ผมถอนหายใจ ที่คุยกับมันก็ใช่ว่าจะโล่งขึ้นเสียทีเดียว
บอกตามตรงสิ่งที่มันพูดว่าผมเป็นยังไงกับมัน...แม่งใช่มากกว่าครึ่ง และผมไม่อยากจะแสดงออกให้มันเห็นตอนนี้
ผมกลัวตัวเองผิดหวังน่ะสิ...
“เชี่ยคิท” ไอ้บีมที่โผล่มาจากไหนไม่รู้เดินเข้ามาหาผม “กลับได้ยัง”
“หา เอ่อ” ผมงงที่จู่ๆมันก็โผล่มาหลังจากที่หายไปไหนก็ไม่รู้ “กลับเลยเหรอ”
“กลับดิ ธุระมึงเสร็จแล้วนี่”
ไปกินรังแตนที่ไหนมาวะ ผมมองเพื่อนผมที่โคตรหงุดหงิดอย่างงงๆก่อนที่จะลุกขึ้นยืน ผมไม่ลืมที่จะหยิบแก้วที่ยังกินไม่หมดออกมาด้วย(เพราะความเค็ม...)
“จริงๆแล้วผมไปส่งพี่คิทก็ได้นะครับ” ไอ้มิ่งค่อยๆเอ่ย พร้อมกับยิ้มให้ไอ้บีม
“ไม่ต้อง” เช้ด...เพื่อนผมสวนใส่ไอ้มิ่งจนมันเหวอแดก คงไม่เคยเห็นไอ้บีมคนเฮฮาในมุมนี้ “มันมากับกู กูก็ต้องไปส่งมันเอง”
“มึงไม่ไปหาน้องฟ้าแล้วเหรอวะ” ผมกระซิบกับเพื่อน
“มึงพูดเหมือนมึงอยากไปกับเชี่ยมิ่งนี่เลยนะ”
“เปล่า”
“ตามมานี่เลย”
“แม่ง เล่นอะไรของมึง อย่างกับผัวมาตามเมีย” อ้าวเวร แล้วทำไมผมกลายเป็นเมียไปซะฉิบ...
“หึ” ไอ้บีมหัวเราะในลำคอ ลากคอผมออกมาจากร้านโดยที่ผมไม่ทันจะได้เอ่ยอะไรกับไอ้มิ่งด้วยซ้ำ
“เป็นห่าอะไรครับเพื่อน หงุดหงิดไรบอก น้องฟ้าเลื่อนนัดเหรอ”
ทันทีที่ถึงหน้าห้อง ผมก็ถามเพื่อนผมทันที ตลอดทางที่เดินทางมามันไม่พูดกับผมสักคำ เอาแต่ทำหน้าบึ้งและก็จมอยู่กับความคิดของตัวเอง
ตอนที่ผมไขกุญแจห้อง เพื่อนตัวดีแม่งก็เสือกจะเดินเข้าไปห้องผมอย่างถือวิสาสะ เอาเถอะ ขนาดมันเมามันยังเข้าผิดห้องเลยครับ มันคิดไปแล้วมั้งว่านี่น่ะเป็นห้องมัน
มันโยนกระเป๋าทิ้งอย่างไม่ใยดี จนคนอย่างผมที่ใยดีหนังสือบ้างต้องมาเก็บกระเป๋าให้มันและก็วางไว้ดีๆเพราะในนั้นบรรจุหนังสือล้ำค่าอยู่เต็มไปหมด รุ่นพี่สอนมา ทำแบบนี้คะแนนจะดี...
“เป็นอะไรวะ” ผมคลายไท ถามเพื่อนที่ไม่รู้ว่าเพื่อนเป็นอะไร
“มึง...” มันงึมงำผ่านในลำคอ แล้วมันก็หันมาหาผม “...กูบอกให้มึงหาแฟน แต่ไม่คิดว่าแม่งจะไวขนาดนี้”
“ว๊อท? พูดอะไรของมึงครับ”
“ไปแอบฟังมึงกับไอ้น้องมิ่งมา...ดูเหมือนมึงจะมีใจให้มันไปแล้วมากกว่าครึ่ง”
“เห้ย ไอ้บ้า มึงบ้าเหรอ กูเนี่ยนะ กูชอบชะนีมีนมเว้ย”
“หึ เหรอวะ...”
แค่เพื่อนมันหัวเราะในลำคอและก็ทำเสียงแบบนั้นผมก็รู้สึกได้เลยว่ามันรู้ในสิ่งที่ผมพยายามไม่ยอมรับ
“แล้วมึงหงุดหงิดอะไรของมึงวะ”
“กูฟังพวกมึงทุกประโยคอ่ะ ตอนแรกมิ่งมันก็ดีนะเว้ย แต่พอกูได้ยินสิ่งที่มึงเล่า” มันถอนหายใจ “กูกลัวเพื่อนกูเจ็บ”
ผมกระพริบตามองดูไอ้บีมบนเตียง...ปกติมันพูดแบบนี้กับผมซะที่ไหนล่ะ...
“ขอบใจ”
“มึงดูหนังหน้ามันก่อน แบบนั้นแค่ยักคิ้วสาวก็วิ่งมาหาแล้ว ถึงจะไม่เท่าไอ้พนาเพื่อนเราก็เถอะ แต่แม่งก็อันตราย” มันคิดเรื่องผมขนาดนี้เลยเหรอวะ...
“แล้วกูควรทำไงล่ะ”
เรื่องคนอื่นฉลาดเสมอ และพอมาเป็นเรื่องตัวเองผมก็ว่าผมรู้สึกโง่
เรื่องนี้ให้พระเอกมันเป็นพระเอกไปแล้วล่ะครับดีแล้ว เพราะตอนนี้เพื่อนพระเอกดูเหมือนว่าจะเอาตัวเองไม่รอดยังไงไม่รู้
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดังก่อนที่ไอ้บีมจะให้คำตอบผม มันยกมือห้ามปรามผมไม่ให้ผมไปเปิด เพราะมันจะเป็นคนเปิดเอง ให้ตายสิ ห้องผมหรือห้องมันกันแน่
คนที่มาคือไอ้หมอป่า มันเดินเข้ามาในห้อง และหลังจากนั้นคนที่อยู่ข้างหลังมันก็คือ...
ไอ้มิ่ง
“เห็นน้องมันรออยู่หน้าตึกก็เลยพามันขึ้นมา” ป่ามองหน้าผม แล้วก็มองไอ้บีมไอ้มิ่งสลับกัน “พวกมึงเป็นเชี่ยไรกัน”
“มึงมาก็ดีแล้ว” บีมพูดขึ้นกับป่า “มึงมาด้วยก็ดี”
ไอ้มิ่งยังคงทำหน้างงใส่ทุกคนในที่นี้ แต่ที่มันมองบ่อยสุดเห็นจะเป็นผม
“ทำไม มีอะไรวะ”
“กูคบกับไอ้คิท”
หวะ หวะ ว่าไงนะ...
“หา” เสียงผม
“เหี้ยอะไรเนี่ย” ป่าคิดว่าบีมมันล้อเล่น
“…” ไอ้มิ่งไม่พูดอะไรสักคำ
“เมื่อกี้นี่เอง จริงมั้ย” ไอ้บีมหันมาหาผม ผมยังคงอึ้งอยู่ก็เลยไม่รู้จะพูดว่าไง
มันบ้าไปแล้วเหรอ...
“ก็เลยประกาศให้มึงรู้ก่อน เพื่อนเป็นแฟนกันมึงจะได้ไม่ช็อค” บีมพูดกับไอ้่ป่า ก่อนจะหันไปหามิ่ง... “ส่วนมึง...รู้แล้วก็อย่ามายุ่งอะไรกับแฟนกูอีกล่ะ”
“เชี่ยบีม มึง...”
“พี่คิท” ไอ้มิ่งที่ตกใจที่สุดหันมาถามผม “เรื่องจริงหรืออะไร เมื่อกี้พี่ยังคุยกับผมอีกอย่างอยู่เลย”
ผมอ้าปากจะตอบมันว่าไม่จริง แต่ไอ้เชี่ยบีมแม่งเอามือมาหยิกหลังผมจนเขียว...เชี่ย
“โอ้ย!”
มิ่งแม่งไม่สนใจฟังคำตอบ เดินหนีออกจากห้องไปแล้วท่าทางหงุดหงิดมาก...
“สัดบีม” ผมตะโกนใส่หน้ามัน “เล่นอะไรของมึง ผัวเมียสามเศร้าไรงี้กูไม่สนุกด้วยนะไอ้สาด”
“มึงดูหงุดหงิดจังนะคิท กูช่วยมึงนะ”
“ยังไงวะ มันยิ่งจะยุ่งขึ้นไปอีก”
“คนอย่างมันสมควรจะได้รับบทเรียน มึงคิดว่าแค่แฟนเก่าของมันเท่านั้นเหรอที่เจ็บน่ะ...กูว่าแม่งหักอกสาวมาอีกเป็นสิบเพราะความเจ้าชู้ของมัน”
“มันผ่านไปแล้วป่ะวะ”
“มึงเข้าข้างมันจังนะ”
“กูไม่เข้าใจว่ามันมาเดือดร้อนด้วยทำไม”
“นั่นสินะ” บีมหยิบกระเป๋าของมันมา แล้วเดินออกไปจากห้อง ปิดประตูเสียงดังปังจนผมกับไอ้ป่าสะดุ้ง...
ไอ้ป่าหันมามองหน้าผม ในขณะที่ผมนั้นหงุดหงิดเกินกว่าที่จะพูดอะไรออกมาได้
“กูมาเอาชีท และ...” มันเดินไปหยิบชีทของมันที่อยู่กับผม “กูว่ากูจะพูดกับมึงนานละเรื่องนี้”
“อะไรวะ...”
“กูว่าบีมมันแอบชอบมึงว่ะ”
TBC*
TALK : ต่อไปบทคู่รองจะเยอะพอๆกับคู่หลักเลยนะคะ สลับกันไป...
คนเขียนผูกปมอะไรอีกเนี่ย สงสารมิ่งกับบีมทั้งคู่ พี่คิทคนแมนควบสองไปเลยน่าจะเหมาะ #เอ่อะ
เมอร์รี่คริสต์มาสค่ะ ปล.ครั้งที่แล้วอัพตอนอัพวันสลับกันด้วยความเบลอ ขออภัยนะค้าาา
หัวข้อ: { เดือนเกี้ยวเดือน } [END] (อ่าน 8505696 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก