เดือนเกี้ยวเดือน #29 พาร์ทของมิ่งคิท
คิท
ผมอารมณ์เสียเรื่องไอ้บีมที่ไม่ได้คุยกับมันอีกเลยหลังจากที่มันประกาศแบบนั้น อีกทั้งผมก็ยังจะมาอารมณ์เสียเพราะเรื่องที่ไม่ควรจะเป็นเรื่องของผมเสียด้วยซ้ำ
ไหนมึงบอกมึงจบกับเขาแล้วไงวะ!
“เหี้ยเอ๊ย!” ผมร้อง ไอ้ป่าที่อยู่ในห้องของผมแม่งสะดุ้งตัวโยน
“เป็นเหี้ยอะไรวะสาด”
“กูหงุดหงิด”
“เออ มันเรื่องไรล่ะ”
“ช่างแม่งเหอะ”
แม่งเอ๊ย รู้สึกอยากต่อยทุกสิ่งทุกอย่างที่ขวางหน้าชะมัด เกลียดความรู้สึกตัวเองตอนนี้มากเลยครับ ทำไมควบคุมมันไม่ได้ทำไมไม่ได้ดั่งใจ ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย
“เชี่ยป่า”
“ไรวะ” มันเงยหน้าขึิ้นมาจากขุดคุ้ยชีท
“มึงได้คุยกับไอ้บีมบ้างมั้ยเนี่ย เป็นห่าไร ในห้องก็ไม่อยู่ โทรศัพท์ก็ไม่ยอมรับสาย”
“นี่มึงหงุดหงิดเรื่องไอ้บีมหรอกเหรอเนี่ย” พระเอกของเรื่องหันไปสนใจชีทต่อ “ตอบได้คำเดียวว่าไม่รู้ บินกลับบ้านมั้ง ถ้าจะหายตัวขนาดนี้”
“เห้ย”
“กูแค่เดาสุ่ม”
แม่ง อยากจะบ้า...แบบนี้แม่งต้องแดก อย่าให้เสียชื่อหมอเถื่อน!
“ไปแดกเหอะคืนนี้ กูเลี้ยงเอง” ผมกระตุกแขนไอ้ป่าที่นั่งอยู่ไม่ไกล
“เห้ย มะรืนมีควิซอาจารย์ป้า กูไม่ได้ฟังที่แกสอนเลยเนี่ย”
“กูติวให้” ผมพูดไปงั้น ผมก็ฟังบ้างไม่ฟังบ้างนั่นแหละน่า “กูเลี้ยงด้วยอ่ะ”
เอาของฟรีมาล่อมีหรือหัวหน้าหมอเถื่อนมันจะไม่ไป ผมเห็นลำคอระหงของมันกลืนน้ำลายนิดๆด้วย ท่าทางจะอยากเหมือนกัน
“คิดร้านไว้...กูโทรบอกโยแป๊บ”
“อืม ร้านชนบุรี”
ผมจะแดกให้ลืมแม่งทุกอย่าง ทั้งเพื่อนที่หายไปจากชีวิตผม และก็ไอ้เพื่อนของแฟนเพื่อนที่ไม่รู้ว่าจู่ๆมามีอิทธิพลกับความคิดของผมขนาดนี้ได้ยังไง
ร้านชนบุรี 21.00 น.
หมอเถื่อนมากันสองคนแบบนี้มันเหมือนขาดอะไรไปแต่ก็ช่างแม่งเหอะครับ ในเมื่ออีกคนที่ผมอยากคุยเหตุผลกับมันชิบหายแม่งไม่ยอมรับสายผมจะให้ผมทำไง ผมสั่งเหล้าทันทีที่ถึงร้าน และพอของที่สั่งมาเสิร์ฟผมก็จัดออนเดอะร็อคซะจนเพื่อนผมห้ามแทบไม่ทัน
“สัด จะให้กูแบกมึงตั้งแต่หัววันเลยเหรอ” ป่าร้องด่า “ใจเย็นดิวะ ค่อยๆแดกได้มั้ย”
“ปล่อยกูน่า”
“เชี่ยนี่” ป่าปล่อยแก้วนั้นให้ผม “อย่างกับคนอกหักเลยนะ”
“ว่าไงนะ” แทนที่มันจะช่วยให้ดีขึ้น ไอ้เชี่ยป่ามันกลับจะทำให้ผมดูแย่ลงไปกว่าเดิม “เหมือนตรงไหน พูดให้มันดีๆดิ๊”
“พาลนะมึง” ป่าส่ายหน้าอย่างระอา “กุมหัวใจคนอื่นไว้แท้ๆ แต่แม่งกลับมีสภาพดูไม่ได้”
ผมไม่สนใจคำพูดไอ้ป่า สนใจแอลกอฮอล์ตรงหน้าดีกว่าเจริญหูเจริญตากว่าเยอะ ไอ้ป่าไม่ได้กินเหมือนผมท่าทางมันจะคิดว่าต้องคอยขับรถให้ผมเพราะท้ายที่สุดผมอาจลงเอยด้วยการเมาหัวราน้ำ
เมาก็ดี อะไรๆอาจจะไม่ได้ดีขึ้น แต่มันก็น่าจะช่วยให้ผมลืมได้บ้าง
“มึงรู้ป่ะ...” สงสัยจะเริ่มหนักไปหน่อย แม่งเมาง่ายชิบหาย ผมเริ่มพูดมากแล้วครับ “...กูแม่งไม่เคยคิดเลยสักนิดว่าเพื่อนมันจะมาชอบกู เห็นมันเอาแต่หญิง วันๆชอบมองแต่นมผู้หญิง ใครจะไปรู้วะ”
ผมไม่รู้ว่าไอ้ป่าฟังผมอยู่หรือเปล่า แต่ที่แน่ๆรอบข้างผมเงียบ มีแต่เสียงดนตรีจากในร้านช่วยขับกล่อม ผมชอบร้านนี้ก็ตรงที่ดนตรีเปิดเสียงไม่ดังเป็นร้านที่มีเป้าหมายเพื่อให้คนมานั่งจิบเบียร์คุยกัน
“และแม่งพอบอกชอบกูปุ๊บ หายหัว...” ผมบ่น “...ไอ้เหี้ยมิ่งนั่นก็อีก แม่ง เหี้ย”
“หลายใจนะครับสัด...” ป่าที่นั่งข้างหน้าส่งเสียงตอบกลับมา
“หลายใจเหี้ยไร”
“บ่นถึงสักคนดิ ไม่ใช่บ่นถึงแม่งทุกคนแบบนี้”
“กูหนักใจมึงเข้าใจป่ะ” ขอบคุณแอลกอฮอล์มา ณ ที่นี้ที่ทำให้ผมกล้าที่จะพูดอะไรที่ไม่กล้าพูดมากขึ้น “กูงง มึงไม่งงเหรอ เรื่องไอ้บีม เรื่องไอ้เหี้ยมิ่งนั่นก็อีก”
“กูไม่งงนะ แปลกตรงไหน กูก็บอกแล้วไงว่าบีมมันแปลกๆกับมึง แต่มันไม่เคยแสดงให้มึงเห็น”
“กูยังไม่ปักใจเชื่อหรอกนะ”
“แล้วที่มันหายหัวไปแบบนี้ตั้งแต่บอกว่าชอบมึงหมายความว่าไงวะ ไม่ใช่เพราะมันไม่กล้าสู้หน้ามึงเหรอ เพื่อนที่คบกันมาตั้งนานหลายปีแต่มันดันบอกว่าชอบ มึงคิดว่ามันจะมาเรียนอย่างปกติสุขได้อย่างงั้นเหรอ”
เงียบ...ผมเงียบ...ถอนหายใจยาวที่สุดเท่าที่เคยถอนหายใจมา อย่างที่ผมบอก ผมไม่เคยคิดว่าไอ้บีมจะคิดอะไรกับผมแบบนั้น ไอ้ป่าอาจจะบอกว่าใช่ แต่วันนั้นที่มันบอกว่าคบกับผมต่อหน้าไอ้มิ่ง ผมรู้สึกว่ามันไม่ใช่อย่างที่ไอ้ป่าคิด
แม่ง เหี้ยไรกับกูนักหนา พระเอกของเรื่องก็ไม่ใช่...
“แต่กูว่า...เรื่องไอ้บีมก็คงไม่รบกวนใจมึงเท่าเรื่องเพื่อนน้องโยใช่ป่ะ”
ไอ้ป่ามันต้องหลอกถามคนเริ่มกรึ่มๆแน่ๆ ผมไม่แน่ใจว่าสิ่งที่มันเพิ่งถามน่ะถูกมั้ย...ที่ผ่านมาผมให้ความสำคัญกับเพื่อนมาเป็นอันดับหนึ่งเสมอ...และในตอนนี้มีเรื่องคนบางคนที่ผมกลับให้ความสำคัญขึ้นมาเสียอย่างนั้น
คนๆนั้นที่ผมไม่เคยคิดจะให้มันเข้ามาอยู่ในหัวผมด้วยซ้ำ...
“แม่งเอ๊ย” ผมกระดกเพียวแทนคำตอบ เป็นจังหวะเดียวกันกับไอ้หมอเถื่อนอีกคนที่หายหัวไปทั้งวันแม่เพิ่งจะโผล่หน้าเข้ามาให้เห็น
มันทิ้งตัวนั่งข้างไอ้ป่า ไม่มองหน้าผมแม้แต่น้อย ท่าทางมันกำลังอยู่ในอารมณ์บูด
“มีอะไรจะพูดกับกูมั้ยบีม”
มิ่ง
โว้ย อะไรที่ยากอยู่แล้วแม่งดูยากเข้าไปอีก
“อยู่หอแววใช่มั้ย เดี๋ยวไปรับนะ มีเรื่องจะคุยด้วย สามทุ่มครึ่ง”
ผมโทรบอกหมูหวานแล้ววางสาย ตอนนี้ผมกำลังนอนเหยียดกายอยู่ในห้องไอ้โย เพื่อนที่เข้าอกเข้าใจผมมากที่สุด มันนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานแต่ก็ไม่ได้สนใจโต๊ะทำงานเพราะหันเก้าอี้มามองร่างยาวๆของผมที่นอนบนเตียงแทน
“ไหวมั้ยเนี่ยเพื่อน” โยเอ่ยถามผมอย่างเป็นห่วง
“กูรู้สึกเหมือน...จะตาย” ผมพูด “ก็บอกพี่คิทไปแล้วทุกอย่างว่ากูไม่ได้คิทอะไรกับหมูหวานแล้ว แต่มึงเข้าใจฟีลป่ะ ผู้หญิงที่รู้จักผู้หญิงในคณะกูแค่คนเดียวไปอยู่ในถิ่นแบบนั้น เป็นมึงมึงไม่รู้สึกอะไรเหรอวะ คนเคยๆกันมา”
“ไอ้สัด กูเข้าใจ คณะวิศวะแม่งก็เหมือนชายล้วนนั่นแหละบางครั้งอ่ะ”
“ป่านนี้เข้าใจผิดไปถึงไหนต่อไหนแล้วมั้ง”
“มึงแคร์ถูกจุดมั้ยเนี่ย พี่เขายอมรับเองเลยนะว่าคบกับพี่บีมแล้ว”
มันจะย้ำทำไมวะ... “กูรู้แล้ว!”
“มึงอกหักแล้วล่ะ”
“สัดโย” ผมหันไปด่า ผมรู้ว่ามันพูดล้อเล่นแบบนั้นได้เพราะมันสนิทกับผม แต่ที่ผมต้องด่ามันเป็นเพราะผมไม่อยากให้ใครมาตอกย้ำเรื่องนี้กับผมต่างหาก
เรื่องที่ผมยังไม่เชื่อ ยังไง้ยังไงก็ยังไม่เชื่อ
คิดว่าผมจะยอมแพ้เหรอ...ถึงจะโดนพี่บีมฆ่าหากมันเป็นเรื่องจริง ผมก็ยอมโดนวะ...
“แล้วเนี่ยที่นัดหมูุหวาน กะจะไปเคลียร์ให้จบว่างั้น”
“ใช่”
“ถ้าผู้หญิงไม่จบล่ะ”
“จริงๆแล้วกูเคยพูดไปแล้วนะ”
“เด็ดขาดหน่อยสิวะ”
“กูผิดเองนั่นแหละ ใครจะไปรู้ว่าเค้าจะโผล่มาหากูล่ะ”
“เอางี้” โยถึงกับหันมาพูดกับผมตรงๆอย่างจริงๆจัง “บอกตรงๆไปเลย หวานเป็นคนสวย ยังไงเขาก็รู้อยู่แล้วว่าสักวันเขาต้องหาคนใหม่ได้”
“อืม...กูก็กะจะไปพูดทุกอย่างให้เขาเคลียร์ก็เท่านั้นแหละ”
ผมนอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่ในหอไอ้โยจนถึงเกือบสามทุ่มครึ่งแล้วจึงขอตัวไปรับหมูหวานที่หอแวว เมื่อหมูหวานรู้ว่าผมชวนเธอออกไปตอนกลางคืนเธอยิ่งแต่งตัวสวย
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะมิ่ง”
“ขึ้นรถสิ หรือจะคุยกันตรงนี้ล่ะ”
หน้าของหมูหวานเสียไปเล็กน้อย ผมถอนหายใจแล้วพยายามเข็นทุกอย่างทุกความรู้สึกออกมาพูดตรงๆ
“ผมบอกไปแล้วใช่มั้ยว่าผมไม่ได้คิดอะไรกับหมูหวานแล้วอ่ะ”
นั่นทำให้ก้อนสะอื้นของเธอกำลังมากระจุกอยู่ที่คอเธอ รอคอยเวลาที่จะปล่อยมันออกมาทุกเมื่อ
“ก็รู้ไง...แต่คนมันคิดถึง มันอยากเจอ เผื่อมันมีโอกาสอ่ะ” เธอร้องโวยวาย น้ำตาไหลอาบสองแก้ม
“ขอโทษนะ แต่มันไม่มี เราคงเป็นได้แค่เพื่อนกันอ่ะหวาน”
ภาษาลูกระนาดของผมกับเธอหายวับไปกับตาเมื่อผมพูดเอาจริงเอาจังกับเธอ
“อย่าทำให้เรื่องมันยากไปมากกว่านี้เลย เราขอโทษ เราขอโทษจริงๆ”
หมูหวานเอื้อมมือมาผลักผมอย่างแรงจนหลังผมชนไปกับรถ
“เลว” เธอร้องไห้แล้วก็ด่าผม “...ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหน เธอก็ยังเป็นเหมือนเดิมสินะ”
“จริงๆเราก็ไม่เหมือนเดิมหรอก เราเพิ่งจะไม่เหมือนเดิมก็ตอนนี้ เราเข้าใจหวานนะ ว่าหวานรู้สึกยังไง”
ใช่...ทำไมผมจะไม่เข้าใจว่ามันเจ็บแค่ไหน
“ขอโทษนะ...ดูแลตัวเองด้วย”
ผมพูดอย่างใจดำและก็หันหลังหนีเธอกลับเข้าไปในรถ ก่อนที่จะออกตัวไปทันที ผมจะไม่ใจอ่อนเหมือนวันนี้อีกแล้ว วันที่ผมไม่นึกว่าคนที่ผมบอกว่าผมจบกับเธอแล้วจริงๆจะตามมาเห็นและทำให้เรื่องยุ่งวุ่นวายแบบนี้
เฮ้อ...อยากจะถอนหายใจยาวสักล้านวินาที ทำไมเรื่องมันวุ่นวายนักวะ และทำไมผมต้องรู้สึกอึดอัดข้างในหัวใจแบบนี้ด้วย
ผมบอกปัดหมูหวานเพื่อใคร เพื่อคนที่มีแฟนอยู่แล้วอย่างงั้นเนี่ยนะ...
แม่ง...เมาสักหน่อยคงไม่เป็นไรมั้ง เรียนพรุ่งนี้ก็โดดแม่งแล้วกัน
คิท
"ไงนะ”
“ก็ตามที่เล่าแหละ”
“ไอ้เหี้ย” ผมทำท่าจะพุ่งหลาวใส่ไอ้บีม “กูไม่ขำนะเว้ย กูไม่ขำ”
“ฮ่าๆๆ เชี่ยป่าเห็นหน้ามันป่ะ" ไอ้บีมหัวเราะออกมาจนฟันจะหลุด “กูถึงขนาดหลบเรียนเพื่อให้มันสมจริงเลยนะเว้ยเพื่อน”
“ไอ้สัด” ผมจะไปต่อยไอ้บีม แต่ไอ้ป่าช่วยดึงแขนเอาไว้ ไม่งั้นล่ะก็มีเลือดตกยางออกแน่ๆ “เล่นห่าอะไรของมึง กูช็อคนะเว้ยเข้าใจมั้ย”
“ทำไงได้ล่ะ ก็คนมาจีบมึงแม่งต้องโดนเล่นหนักสักหน่อยนี่หว่า”
“แต่ก่อนมึงก็ออกจะเชียร์ไม่ใช่หรือไง”
“ก็ก่อนหน้านั้นกูไม่รู้สันดานมัน”
“เชี่ย...” ผมยังไม่หายโกรธเพื่อน
“เฮ้ย สัดคิท กูขอโทษ กูไม่เล่นแล้วครับ กูไม่เล่นแล้ว” มันทำท่ายกมือไหว้ “กูไม่ชอบมึง กูรักมึงแบบเพื่อนพอใจมึงหรือยัง”
“ป่า นี่มึงก็รู้ใช่มั้ย” ผมหันไปหาเพื่อนอีกคน
“อะไร กูไม่รู้ กูคุยไลน์กับแฟนกู” มันยกมือถือขึ้นมาโชว์
“ไม่ต้องมาบ่ายเบี่ยงเลยนะมึง”
“กูเห็นพวกมึงยุ่งๆกันสามคนกูไม่อยากจะเสือกให้มาก เดี๋ยวแม่งจะยิ่งวุ่น” ป่าพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “พวกมึงแม่งเป็นเพื่อนกูมานาน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น กูก็อยู่ข้างๆพวกมึงเสมอนั่นแหละ”
“ถ้าเพื่อนจะรักกัน...ก็ได้ใช่ป่ะ” ไอ้บีมยื่นหน้าไปถามไอ้ป่า
แน่นอนว่าผมต้องหยิบช้อนมาเคาะหัวมัน “มึงพอเลย...พอ เลิกเล่นก็คือเลิกเล่น”
“เห้ย ต่อหน้าไอ้มิ่งเลิกเล่นไม่ได้นะ แม่งตอนนี้ปักใจเชื่อไปแล้วว่ากูคบกับมึง”
ไม่ผิดหรอกที่มันจะคิดแบบนั้น ก็ในเมื่อตัวผมเองนี่แหละที่เป็นคนฝังความคิดนี้ใส่หัวมันก็เมื่อตอนกลางวันนี่เอง
“จะหลอกคนอื่นก็ต้องหลอกเพื่อนตัวเองก่อน กูว่าแผนนี้ออกจะเจ๋งนะ กูใช้เวลาคิดห้านาทีข้างๆสตาบั๊ก”
“ไอ้เหี้ย...ตลกมากมั้ย” ผมไม่เลิกด่าไอ้บีมง่ายๆ
“มันเป็นไงบ้างแล้ววะช่วงนี้” บีมหันไปถามไอ้ป่า
“โยบอกหนัก...เพราะโยไม่ได้วางของ”
“ไอ้เหี้ยป่า มึงอย่าคิดว่ามึงเป็นพระเอกแล้วมึงจะไม่เคยผิด”
“อ้าวเหรอ กูขอโทษ” ไอ้่ป่ายักไหล่ “ก็หนักจริงๆอย่างที่พูดแหละ ออร่าความเป็นเดือนมหาลัยดับวูบไปเลยล่ะ คิทมึงก็เห็นนี่”
ผมถอนหายใจ...ทุกๆอย่างมีผลก็ต้องมีเหตุ อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด ผมไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้นนั่นแหละ
“เหยดเข้” ไอ้บีมร้อง
“อะไร” ผมหันไปถาม
“แม่งน่าจะตายยากว่ะ มันมาโน่นแล้ว” ผมหันไปมองตามที่ไอ้บีมมันชี้ เห็นเดือนมหาลัยปีนี้เดินเข้ามาในร้านด้วยใบหน้าที่มีเรื่องหนักใจอยู่เต็มเปี่ยม ไม่รู้ทำไมผมมุดหน้าทันทีที่มันเดินเข้ามา และมันก็เดินผ่านโต๊ะพวกผมไปโดยไม่ได้สังเกตอะไร ท่าทางจะมีเรื่องในใจอยู่ค่อนข้างมากจนไม่ได้สังเกตสิ่งรอบตัวอื่นใดเลย
ผมเห็นมันเดินเข้าไปนั่งที่บาร์ แล้วก็สั่งว็อดก้ากับมาร์ตินี่มาอย่างละแก้ว จากนั้นก็กระดก และจากนั้นมันก็สั่งอีก
“ท่าทางของมันจะยาวไปล่ะครับวันนี้ ยาวไป” ไอ้บีมเอ่ยเสียงประกอบฉาก “กูเล่นมันหนักเกินไปป่ะวะ...”
“อาจจะไม่ใช่เรื่องกูก็ได้” ผมก็กระดกแก้วขึ้นมาบ้าง
“กูว่าเรื่องของมึงเต็มๆ” ป่าออกความเห็น
“ไม่”
“ไปตามมั้ยล่ะ”
“เห้ย ทำไม”
“ท่าทางมึงก็อยากรู้นี่” บีมทำท่าจะลุกขึ้น ผมดึงแขนมันไว้
“อย่าไปยุ่งกับมันเลยน่า”
“หึ” บีมยิ้มมุมปาก “งั้นกูกลับก่อนละกัน เซอร์ไพรส์ไอ้คิทจบละแม่งไม่หนุกเลย กลับไปอ่านหนังสือก่อนนะ ต้องตามเล็คเชอร์วันนี้ให้ทันว่ะ”
“เออ โชคดี”
“เจอกัน”
ไอ้บีมโบกมือหยอยๆแล้วเดินออกจากร้านไป ไม่อยากจะเชื่อว่ามันทำให้ผมมาคิดเรื่องมันทั้งๆที่มันโคตรจะไม่มีอะไรในกอไผ่ ผมเหลือบมองไปที่ไอ้คนที่นั่งอยู่ริมบาร์แล้วถอนหายใจ ท่าทางมันจะกินหนักและก็กินยาวอย่างที่ไอ้บีมพูด
“เอาไง” ป่าถามผม ท่าทางมันจะหยั่งเชิงดู
“อะไรเอาไง”
“จะกลับเลยมั้ย หรือจะหิ้วน้องมันกลับด้วย”
“หิ้วบ้าหิ้วบออะไรวะ”
“ก็กูต้องขับรถให้มึงเนี่ย กูเลยต้องถามมึงว่าจะเอาไง”
“ยัง...ยังไม่กลับ”
ผมดื่มต่อเพื่อปกปิดเพื่อน โอเค ก็ได้ ผมยอมรับก็ได้ว่าผมแอบเหลือบดูมิ่งอยู่ว่ามันดื่มคนเดียวมันจะเป็นยังไง มันจะล้มคอพับคออ่อนมั้ย หรือว่าจะมีสาวที่ไหนมาหิ้วมันไป บอกตามตรง ผมก็มองมันตลอดจนไอ้ป่าที่นั่งอยู่ตรงข้ามยังสังเกตเห็น
ไอ้มิ่งมันดื่มหนักกว่าผมมากทั้งๆที่ผมมาก่อน แม่งสั่งเอาๆและก็สั่งแต่ของหนักๆทั้งนั้น ผมเห็นหน้ามันไปตั้งแต่เมื่อสิบกว่านาทีที่แล้ว และแม่งตอนนี้ไปมากกว่าเดิมอีก ไปในที่นี้หมายถึงไร้ซึ่งความปกติน่ะครับ พูดง่ายๆก็คือเมาแล้วนั่นแหละ
“ไอ้คิท”
ผมกำแก้วแน่น ตอนที่ไอ้มิ่งโงนเงนไปมา
“เชี่ยคิท”
และในตอนนั้น...ไอ้มิ่งแม่งคอพับกำลังจะตกเก้าอี้
ตอนที่มันตก...มีผู้หญิงคนหนึ่งมาช่วยจับมันเอาไว้ และผมก็ทำแก้วในมือกระฉอกหกเต็มโต๊ะไปหมด
ไม่รอฟังเสียไอ้ป่า ผมลุกขึ้นและก็ไปจัดการกับคนที่นั่งอยู่ริมบาร์ทันที
“โทษครับ นี่น้องผม” ผมบอกผู้หญิงคนนั้นไปแบบนั้น ดูเหมือนเธอกำลังหวังอะไรจากไอ้มิ่งอยู่ และแล้วเธอก็ผิดหวัง ไอ้ป่าเดินมาช่วยผม และผมกับมันก็พากันหอบร่างไอ้มิ่งไป ทุลักทุเลพอสมควรเพราะผมเองก็เริ่มที่จะมึนๆอยู่นิดหน่อยเหมือนกัน
“กูจ่ายแล้วนะ ทั้งของไอ้มิ่งกับของมึง” ป่าพูด “แล้วจะให้มันไปอยู่ไหนเนี่ย รู้จักหอมันมั้ย”
ผมส่ายหน้า รู้แค่ว่าอยู่อีกฝั่งหนึ่งของหอผม
“ทำไงล่ะ จะส่งไปให้โยโยก็หลับแล้วอ่ะ”
ไอ้ป่ากระพริบตาปริบๆใส่ผม ดูไม่ค่อยเนียนเท่าไหร่ ยังไงผมก็รู้ว่ามันแม่งต้องการให้ไอ้ตัวควายที่ผมหิ้วปีกอยู่นี่ไปนอนหอผม
ไม่มีวันซะล่ะ...
“มิ่ง...เอาสติกลับมาแล้วบอกกูว่าหอมึงอยู่ไหน”
“อืมมมมม”
แม่ง...เมาจนมึน เมาจนฟังคนอื่นพูดไม่ได้เลยหรือยังไง
ผมถอนหายใจ มองหน้าไอ้ป่าอย่างจนปัญญาและยอมแพ้
“เออ หอกูก็หอกู”
ไอ้ป่ายิ้ม...ก่อนที่จะพาตัวไอ้มิ่งไปขึ้นรถของมันโดยมีผมช่วยอีกแรง
กว่าจะพาร่างใหญ่ๆของมันมาถึงเตียงผมได้เล่นเอาผมเหนื่อยจนใกล้จะสร่าง ผมเหงื่อซ่กโบกมือตอบไอ้ป่าส่งๆว่าไม่เป็นไรกูไหวตอนที่มันเดินออกจากห้องไป มองดูสภาพไอ้เดือนมหาลัยปีนี้ที่นอนกางแข้งกางขาโชว์อภิสิทธิ์เต็มที่ว่าเตียงนี้เป็นของมันทั้งๆที่ไม่ใช่
แล้วคืนนี้ผมจะนอนไหนล่ะ...มีเรียนเช้าอีก...ซวยไปอีกสิ
“เหี้ย ถอยเลยนะมึง” แน่นอนว่าง่วงๆแบบนี้น้ำไม่ต้องอาบฟันก็ไม่ต้องแปรง(ผมเรียนหมอและรักสะอาดมากจริงๆครับ) ผมนั่งลงบนเตียงและใช้มือเขี่ยร่างควายๆของไอ้มิ่งให้ไปชิดอีกขอบเพื่อที่ผมจะได้นอนบ้าง(กูไม่นอนพื้นเด็ดขาด) ไอ้มิ่งมันก็ขยับครับ แต่ขยับนิดหน่อย แม่งจะทำผมลำบากไปถึงไหนเนี่ย
“อืมมมม...คิทแคทจ๋าาาาา” จู่ๆก็ดึงแขนของผมไปและก็งับ
“ไอ้เหี้ย คนนะเว้ย ไม่ใช่ขนม” ผมตีตัวมันอย่างแรงโดยไม่เกรงใจ “ถ้ามึงแกล้งเมากูถีบมึงตกเตียงจริงๆด้วย”
มันเคี้้ยวน้ำลายแทนคำตอบ...ผมถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงโดยใช้ทั้งแขนทั้งขาในการดันตัวไอ้มิ่งออกไปห่างๆ ซึ่งมันก็ถอนไปแต่โดยง่าย ไม่ได้ต่อต้านอะไร
ผมหลับตา...นอนตะแคงเข้าหาหลังของไอ้มิ่ง...และนั่นก็ทำให้ผมนึกคิดได้ว่า...นอนไม่หลับเอาเสียเลย
เป็นจังหวะเดียวกันกับที่อีกคนบนเตียงหันหน้ากลับมาแล้วก็นอนตะแคงเข้ามาหาผม แต่มันหลับสนิท และมันเสือกขยับหน้าเข้ามาใกล้มากจนผมต้องกลั้นหายใจ
มึงอย่ามาทำเป็นซีรี่ส์เกาหลีกับกูนะเว้ย!!!!!
แสงไฟจากระเบียงเป็นเพียงอย่างเดียวที่ทำให้ผมมองเห็นหน้ามันชัดในขณะนี้ มันเป็นเดือนมหาลัยที่หล่อคนละสไตล์กับไอ้ป่า หน้ามันหล่อไปในแนวไทยๆและก็คมเข้มด้วยคิ้วที่หนาและก็จมูกที่โด่งเป็นสันของมัน ผิวหน้าเรียบเนียนเป็นสีน้ำผึ้ง และขนตาหนาอยู่เบื้องบนกับดวงตาที่ชอบส่งมาในแนวทีเล่นทีจริงกับผมเสมอ
วันนี้ผมไม่รู้ว่ามันไปเครียดเรื่องอะไรมา แต่ที่แน่ๆคนที่ทำให้ผมเครียดแม่งกำลังนอนอยู่ตรงข้ามผม
ผมมองมันจนลืมตัวไปว่ามันอยู่ใกล้ผมแค่ไหน...
ผมขยับตัวจะหันหนี...แต่มือใหญ่ของไอ้มิ่งคว้าหมับเข้าที่เอวของผมและกระชับตัวผมให้เข้าไปชิดตัวมัน...และหลังจากนั้น...
มันก็ลืมตา
“เห้ยยยยยยยยยย...”
“ชู่ว” มันบอกผม
“มึงแกล้งเมาเหรอ!”
“ชู่ววววว”
“ไอ้เหี้ย ปล่อยกู!!!”
“ชู่วววววววววว”
ผมดิ้นพล่านอยู่ในอ้อมแขนไอ้มิ่ง จะบ้าตายวันนี้กูโดนหลอกไปกี่เรื่องแล้ววะ
“ปล่อย ไม่งั้นกูต่อย”
มิ่งไม่ปล่อย เอาแต่มองจ้องเขม็งมาในดวงตาผมผ่านความมืดรอบตัว มือที่กำกำปั้นของผมสั่นไม่รู้สั่นเพราะความรู้สึกโกรธหรือว่าทำอะไรไม่ถูกกันแน่
“ผมขอโทษนะ”
แล้วมันก็จรดฝีปากลงบนฝีปากผมเบาๆโดยที่ผมไม่รู้ตัว แม่ง...ไอ้เหี้ยเอ๊ย ผมผลักตัวมันออกพร้อมๆกับชกหน้ามันไปหนึ่งที แต่นั่นก็ไม่แรงพอ
ทำไมผมไม่ต่อยมันแรงๆวะ
“พี่เป็นคิทแคทที่อร่อยที่สุดในโลกเลยรู้ป่ะ”
ท่าทางเมาๆที่มันแสดงหายออกไปไหนหมดไม่รู้...ความรู้สึกที่มันจุมพิตลงมาที่ปากของผมมันยังอยู่...
“ผมมีกำลังใจจะสู้ละ...”
TBC*
หัวข้อ: { เดือนเกี้ยวเดือน } [END] (อ่าน 8500233 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก