เดือนเกี้ยวเดือน #30
เกือบลืมไปแล้วว่าพี่ป่าน่ะฮอตแค่ไหน
ร้านโจ๊กที่พี่ป่าพาผมมากินในเช้านี้ เต็มไปด้วยสาวๆจากทุกสารทิศและทุกคณะ ผมเกาหัวงงๆขณะที่มองดูสาวๆเหล่านั้นที่กำลังมองมาที่ผมสลับกับมองพี่ป่า บางคนทำหน้าเคลิ้มในความหล่อของพี่เขา บางคนทำหน้าสงสัยว่าทำไมผมมากับเขา และบางคน...หน้าตาดูดีมีความสุขมากเหลือเกิน
“เป็นไร” พี่ป่าถามผม...ตักโจ๊กขึ้นมาเป่าและก็ยัดเข้าปาก
เวลาผ่านไปอาทิตย์กว่าๆของการเปิดเทอม สถานะของผมกับพี่ป่ายังเป็นอะไรที่คนรู้กันในวงแคบๆ(แม้แต่แก๊งนางฟ้ามันยังไม่รู้เลยว่าตัวจริงของผมคือเดือนคนไหน ไอ้มิ่งหรือพี่ป่า มันยังบอกเลยว่ามันกรี๊ดเอามากๆที่พี่ป่าไปถามมันในวันนั้นว่าผมอยู่ไหน กว่าจะทำใจตอบได้ หัวใจแทบหล่นลงไปกับพื้น ไม่รู้จะเวอร์ไปไหน) ทุกสิ่งทุกอย่างดำเนินไปอย่างปกติ เรื่องของไอ้มิ่งกับพี่คิทก็ยังไม่มีอะไรคืบหน้า แต่อาการของไอ้มิ่งดีขึ้นมาก ไม่รู้ว่าไปได้ยาดีอะไรมาหรือเปล่า...
“คิดอะไรอยู่น่ะ” พี่ป่ายังคงง่วนอยู่กับโจ๊กตรงหน้า ในขณะที่ผมเองก็มองหน้าเขาและก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย
ถ้าเขายังไม่ได้เป็นแฟนผม ถ้าตอนนี้ผมไม่ได้เป็นแฟนเขา ถ้าตอนนี้เราไม่ได้เป็นแฟนกัน ผมกับเขาจะทำอะไรอยู่วะ
ผมอาจจะตื่นสายนิดหน่อยและก็วิ่งกระหืดกระหอบไปเรียน บางทีอาจจะสายกว่าปกติสักเล็กน้อยเพื่อรอเจอพี่ป่าที่เดินลงจากหอเพื่อไปเรียน คงเป็นอะไรประมาณนั้นมั้ง
แค่ผมคิดผมก็อมยิ้ม...มันคงเป็นอะไรแบบนั้นไม่ต่างจากที่ผมคิดไว้แน่ๆ
ส่วนพี่ป่าน่ะเหรอ ถ้าตอนนี้ยังโสดก็คงจะมีสาวๆมาจอดรถรอรับเพียบ ไม่ก็มีสาวๆมารอนั่งดูเขามากินโจ๊กอย่างเช่นในวันนี้ ดูเหมือนทุกคนจะมาที่นี่เพราะพี่ป่ากันหมด และท่าทางเจ้าตัวจะไม่รู้ตัวในเรื่องนี้ด้วย เพราะดูไม่ทุกข์ร้อนกับสายตาของสาวๆที่ส่งมาให้เลยแม้แต่น้อย
“นี่” พี่ป่าดีดนิ้วเรียกสติผมกลับคืนมา “เป็นอะไรน่ะ ไม่สบายเหรอ”
“เปล่านี่”
“ท่าทางแปลกๆนะเรา หรือเพราะวันนี้ป้าลืมใส่ไข่ให้”
“จะบ้าเหรอ นี่ก็คิดไปได้เนอะ”
ลองคิดดูหากว่าสถานะของผมกับพี่ป่าเกิดดังไปทั่วมหาวิทยาลัยขึ้นมา บางทีผมก็ไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นบ้าง
“นี่...”
“หืม”
“บอกคนอื่นหรือยังว่าเราเป็นแฟนกัน”
ผมค่อยๆเลียบๆเคียงๆถามพี่ป่า พี่ป่าเงยหน้าขึ้นมองผม “ทำไมจู่ๆถามล่ะ”
“ก็แค่อยากรู้อ่ะ”
“แค่บอกว่ามีแฟน ส่วนใหญ่ก็ไม่ถามต่อละว่าใครเป็นแฟนพี่” พี่ป่าพูดด้วยน้ำเสียงเรื่อยๆ “กังวลใจอะไรอยู่หรือไง”
“เปล๊าาาาาาา แค่ถามดูเฉยๆ” ผมใช้ช้อนกวนโจ๊กในชาม “อายรึเปล่า...”
“อาย?”
“ใช่ อายที่มีโยเป็นแฟนไง”
คราวนี้พี่ป่าถึงกับวางช้อน และก็ตั้งใจมองหน้าผมตรงๆ
“ตกลงมีเรื่องกังวลจริงๆใช่มั้ย”
ผมกลืนน้ำลาย ไอ้พี่ป่าเวลาจริงจังบางครั้งก็น่ากลัวน่าเกรงใจชิบหาย
“ให้พี่อธิบายเรื่องไหนก่อนดี” พี่ป่าเริ่มพูด “เอาเรื่องที่มีโยเป็นแฟนก่อนละกัน บอกตรงนี้พี่ไม่เคยอายด้วยซ้ำ ออกจะภาคภูมิใจ”
ถึงตอนนี้ผมก็ไม่กล้ามองหน้าพี่ป่าอีกต่อไป...มันเขินแปลกๆน่ะ
“ไม่ใช่เพราะโยโด่งดัง หรือเพราะโยเป็นเดือน แต่โยเป็นโย...ก็เคยบอกแล้วไงว่าชอบมาตั้งนานแล้ว ได้ควงสักทีพี่ก็ต้องยืดอกภูมิใจดิ นี่โยกังวลอะไรอยู่”
ผมถึงขนาดกระแอมเพื่อแก้เก้อกันเลยทีเดียว ฟังแล้วจะลอยทั้งความรู้สึกทั้งร่างกายผม มันเหมือนจะบินได้ยังไงยังงั้น
ว่าแต่ผมมาพูดเรื่องแบบนี้กับพี่เขาที่ร้านโจ๊กเนี่ยนะ....
“ส่วนเรื่องบอกคนอื่นมั้ยว่าเราเป็นแฟนกัน...พี่...” พี่ป่าก้มหน้าก้มหนา ใช้ช้อนกวนโจ๊กในชามเหมือนกันกับผม “ตอนแรกพี่คิดว่าเรื่องคนรักกันไม่จำเป็นต้องป่าวประกาศหรอกนะ แต่โยถามพี่แบบนี้ทำให้พี่ิคิดเลย...”
“…คิดว่า?”
“อายหรือเปล่าที่มีพี่เป็นแฟน”
จะใช้อะไรอายได้อีกล่ะครับ ก็ในเมื่ออีกฝ่ายเพอร์เฟ็คซะขนาดนี้ แค่มันชอบผมเหมือนกันนี่ผมก็ดีใจจนลิงโลดแล้ว ให้ถามว่าอายมั้ยผมตอบเลยว่าไม่อาย ชอบมาก แฮปปี้สุดๆ!
แต่จะให้บอกออกไปตามตรงเดี๋ยวมันจะได้ใจเอา ยิ่งเป็นคนหล่อเหลือร้าย หล่อเรี่ยราด หล่อไม่รับประทานแบบไอ้พี่ป่า กลัวว่าจะเหลิงไปกันใหญ่
“ก็ดีนะ” ผมตอบแค่นั้นราวกับต้องการแกล้ง
“แค่ก็ดี?”
“ช่าย”
“นี่” พี่ป่าดูจะโวยวายนิดๆ “ไม่ภาคภูมิใจสักหน่อยเหรอ พี่หล่อนะ”
ผมบอกแล้วใช่มั้ยครับว่าพูดตรงๆมันจะเหลิงไปกันใหญ่ เพราะตอนนี้แม่งเหลิงไปแล้วเป็นที่เรียบร้อย
“ไม่อ่ะ” ผมแกล้งส่ายหน้า
“เห้ย...พี่...เรียนดีนะเว้ย”
“ไม่อยู่ดี”
“บ้านก็มีฐานะใช้ได้”
“ไม่”
แกล้งไปให้พี่ป่าอวดสรรพคุณตัวเองไปงั้น ผมแกล้งจริงๆนะ แต่ไอ้พี่ป่าเหมือนจะจริงจังและก็เร่งคิดหาข้อดีในตัวเองใหญ่เลย
“เห้ย อยากมีแฟนเป็นเทวดาหรือไง ดีขนาดนี้หายากนะเว้ย”
ผมถึงกับหัวเราะออกมาเลยทีเดียว พี่ป่าไม่รู้หรือไงวะว่าผมแกล้ง พอเห็นผมหัวเราะพี่ป่าก็ทำหน้าบึ้ง...ดูดชาเย็นในมือเสียงดังจู๊ดๆ
ตลกดี...
“ไม่รู้ล่ะ ชอบไม่ชอบยังไงก็เป็นแฟนพี่แล้ว อดทนแบกรับชะตากรรมนี้ไปนะไอ้หนู” เขายื่นมือมาขยี้หัวผมจนฟู...ผมก้มหน้างุดหลบ ไม่รูหลบหน้าพี่ป่าหรือหลบมือเขากันแน่
“อุตส่าห์เซ็ท”
“หล่อได้แค่นั้นยังจะเซ็ท”
“ว่าไงนะ”
“เปล่าครับ”
พี่ป่าส่ายหน้าแล้วก็ถามผมว่าอิ่มหรือยัง ผมก็เลยตอบว่าอิ่มแล้ว พี่เขาเดินไปจ่ายตังค์กับป้าที่หน้าร้านที่ทำหน้าเหมือนไอ้พี่ป่าเป็นพรีเซ็นเตอร์ตัวดีอย่างเคย
วันนี้ตอนเช้าผมไม่มีเรียนก็เลยยังไม่ได้แต่งชุดนิสิต แต่ไอ้พี่่ป่านั้นชุดนิสิตเต็มยศและก็มีเรียนเช้ายันเย็นเหมือนเดิม ผมกับพี่ป่าเดินไปฝั่งตรงข้ามที่เป็นหอเขากับหอผม จากนั้นพี่แกก็ชะงัก
“อะไร...” ผมถาม
“ไม่อยากไปเรียนเลย”
“จะบ้าเหรอ ไปเรียนนนนนน” ผมดันตัวพี่ป่าให้ไปหยุดอยู่หน้ารถสีขาวของพี่เขา พี่ป่าทำหน้าเหมือนง้องแง้งไม่อยากไปเรียนจริงๆ
“อยากอยู่กับโย”
“แหม ตอนเย็นก็เจอกันแล้ว”
“อิจฉาคนไม่มีเรียนเช้าจริงๆ”
“เลิกบ่นแล้วไปเรียนเถอะครับ” ผมดันตัวพี่เขาไปข้างหน้าอีกรอบ พี่แกงุ้งงิ้งงอแงจริงๆเหมือนเด็กไม่ได้รับขนมที่อยากได้ ผมก็ได้แต่ยิ้ม ส่วนไอ้พี่ป่าก็ได้แต่ถอนหายใจ ท่าทางไม่อยากไปเรียนจริงๆ
“ตอบไลน์พี่ด้วยนะ"
“เห้ย ตั้งใจเรียนสิ ไม่ต้องมาเล่นไลน์” ผมจะไม่บอกพี่ป่าหรอกว่าห่างจากพี่เขาสองชั่วโมงผมก็เฝ้าหน้าจอรอพี่เขาแล้ว
“แล้ววันนี้ใครมารับไปเรียนอ่ะ”
“มนตรีกับเดอะแก๊ง...” ผมยิ้ม “อยากรอเจอป่ะ”
“ไม่...พี่ไปล่ะนะ”
พี่ป่าขับรถไปเรียนด้วยท่าทางตื่นๆ...ผมส่งยิ้มให้จนพี่เขาขับรถลับสายตาไป
“อิโย”
“ไง”
“ตกลงมึงได้กับเดือนคนไหน”
มันยังไม่จบประเด็นเรื่องนี้กันอีกเหรอวะ แก๊งนางฟ้าแม่งล้อมหน้าล้อมหลังผมตอนที่พวกเรากำลังอ่านหนังสือแลปเตรียมสอบควิซก่อนทำแลปสั้นๆง่ายๆ จุดประสงค์ไม่มีอะไรมากครับ เช็คชื่อและก็บังคับให้ผมกับเพื่อนอ่านแลปกันมาก่อนทำก็เท่านั้นเอง
“มึงสนใจที่จะสอบก่อนดีกว่ามั้ย”
“เพื่อนกูไปแดกโจ๊กหน้าหอมึงมา” คำพูดอิมนทำเอาผมขนที่หลังคอผมลุก “เขาเห็นมึงไปแดกกับพี่ป่า”
“เรื่องจริงใช่มั้ย อิดอกโย คนนี้ตัวจริงใช่มั้ย” อิช้างฟาด เอ๊ย อิช้างเบอร์ฝืหนึ่งเขย่าตัวผมอย่างแรงจนผมรู้สึกเหมือนจะอ้วก
ผมเกาหัวแก้อาการเขินเมื่อมีเพื่อน(กระเทย)มากมายรอฟังคำตอบ “อ่านควิซก่อนไม่ดีกว่าเหรอวะ”
“ตอบมา กูจะได้ตัดใจ และก็ไปหาเดือนคนอื่น!”
“จริงจังขนาดนั้น”
“มึงรู้มั้ย...กูนี่...แทบจะจูบรูปเขาในคอมแล้วนะเว้ย ทั้งพี่ป่า ทั้งมิ่งขวัญ” อิมนทำท่าเป็นนางเอกเจ้าน้ำตา อินเนอร์มาเต็มเอามากๆไม่รู้จะจริงจังอะไรขนาดนั้น “เดือนมหาลัยเรานี่แซ่บกันจริงๆแซ่บกันมากๆ พี่ป่าก็หล่อทำลายล้างชิบหายวายวอด ส่วนมิ่งขวัญก็หล่อแบบหน้าไทยแต่ขนตายาวสุดสะพรึง อยากได้ทั้งสองคนเลยอ่ะ...”
แม่ง เรื่องผู้ชายต้องมาก่อนเรื่องเรียนสินะอิมน...
“กูไปเข้าห้องน้ำละ” ผมลุกขึ้นยืน
“มึงไม่ต้องหนี อิดอก ตอบกูมา!”
“ก็คนที่มึงคิดนั่นแหละ” ผมตอบสั้นๆแล้วรีบเดินหนี
“กรี๊ดดดดด คนไหน ระบุชื่อรูปพรรณและก็ไซส์จู๋ด้วย”
จะบ้าตาย...
“พี่ป่าใช่มะๆๆ เดือนมหาลัยแม่งไปมาเกี้ยวเดือนคณะกูตอนไหน!!!”
แม่งโวยวายกระตู้วู้กันใหญ่เมื่อได้ฟังความจริง หลังจากนั้นก็จับกลุ่มเม้ากันเงียบๆอย่างถึงพริกถึงขิงวิเคราะห์เหตุการณ์กันใหญ่ ตกลงควิซที่กำลังจะสอบพวกเอ็งไม่สนใจกันจริงๆแล้วใช่ป่ะ
“ไบโอเสียงดังกันดีจัง” ผมสะดุ้งเฮือก ระหว่างทางไปห้องน้ำผมดันเจอคนมาเดินตีขนาบข้าง
ไอ้ปาร์ค...ลืมไปว่ามันก็เรียนแลปเหมือนกันแต่เรียนอีกห้อง
“อ่านแต่ไม่ตอบนี่หมายความว่ายังไง”
ผมเข้าใจว่าไอ้ปาร์คหมายถึงอะไร ไลน์ที่มันทักมาหาผมเป็นระยะๆหลังจากที่มันมีเบอร์ผมนั่นแหละ ผมอ่าน...แต่ไม่ตอบ...กำลังพินิจพิจารณาอยู่ว่าจะบล็อคดีมั้ย
“เห้ย เราไม่ใช่คนนิสัยไม่ดีขนาดนั้นนะ” ไอ้ปาร์ครีบพูด “ไม่อยากมีเพื่อนต่างเอกบ้างหรือไง”
ผมเดินเข้าไปในห้องน้ำ รู้สึกอยากให้ไอ้มิ่งมาอยู่ข้างๆตอนนี้มาก ป่านนี้มันคงไล่ตะเพิดไอ้ปาร์คหน้าตาหน้าม่อนี่ไปไกลๆแล้ว
“ทำไมต้องกลัวเราขนาดนั้นด้วย”
“ไม่ได้กลัวเว้ย” พอมันพูดแบบนั้นทำให้ผมต้องพูดสวนไปอย่างช่วยไม่ได้ “แต่นายแปลกๆว่ะ”
“ยังไง...”
“ก็แบบ...เหมือนเราก็บอกไปแล้วแต่นายก็ยังตื๊ออยู่ได้...ไม่แปลกเหรอวะ”
มันยิ้มมุมปาก...ในขณะที่ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ตกลงรู้แล้วใช่มั้ยว่าจริงๆเพื่อนเราไม่ได้ฝากขอเบอร์ แต่เราขอเอง”
มันน่าจะเป็นอย่างนั้นอยู่แล้วล่ะ
“แค่เพื่อนต่างเอกไง...”
ผมพยักหน้า...จัดการธุระในห้องน้ำเสร็จก็ส่งสายตาบอกมันว่ากูจะไปเรียนแล้ว ถึงมันจะบอกอย่างนั้น แต่ผมก็ยังอยากที่จะเลี่ยงมันอยู่ดี
พี่ป่าชัดเจนกับคนตั้งหลายคน ผมชัดเจนกับมันแค่คนเดียวทำไมผมจะทำไม่ได้
มันจะมาสนใจคนที่มีแฟนแล้วเพื่ออะไรกัน...
เรียนแลปเสร็จ
ระหว่างที่เดินลงบันไดมาผมถูกล้อมรอบด้วยแก๊งนางฟ้าพญายม(อันหลังนี่เติมเอง) มันยังคงโจมตีผมด้วยคำถามรัวๆราวกับปืนกลที่มีใจความสำคัญว่า...
…มึงมีดีตรงไหน ทำไมได้พี่ป่าของกูไป...
“คือพี่แกหล่อมากเว้ย อิโยมันก็หล่อมาก แต่ไม่น่าจะได้กับพี่แกอ่ะ มึงเข้าใจกูป่ะ”
…ว่าไงนะอิมนตรี
“พี่ป่าถ้าจะได้ชายได้เว้ยต้องสาวจ๋าอย่างกูนี่ มิใช่ตัวผอมๆสูงๆขาวๆอย่างอิโย กูว่ามันขัดๆ”
…ขัดใจมึงไงสาด
“เอาเถอะ อย่างน้อยก็เหลือมิ่งขวัญให้กูเคลมล่ะวะ โยคะ ที่กูพูดเมื่อกี้ล้อเล่นนะเว้ย มึงจะกำหมัดเพื่อ!”
“อ้าวเหรอวะ” นี่ผมกำหมัดเหรอผมขอโทษ
“จ้า แตะต้องไม่ได้จ้า กูจะจำไว้ ถึงกูแตะไม่ได้ แต่ไพร่ฟ้าชาวชะนีต้องอยากแตะมากกว่ากูแน่นอน มึงรอหึงหน้ามืดได้เลยอิโยเกิร์ต”
“โยเกิร์ตพ่อง ดูแต๋วชิบหาย” ผมผลักหัวเพื่อน
“แล้วเป็นไง กับพี่ป่าดีมั้ย พี่แกลีลาดีหรือเปล่า”
นางฟ้าคนอื่นเข้ามากอดคอถามผม ถามเชี่ยไรกัน
“ลีลาเหี้ยไรล่ะ”
“ยังไม่ได้กันอีกเหรอ”
“พวกบ้าเอ๊ย”
“เมื่อคืนกูซูมดูรูปพี่ป่า เป้าตุงขนาดนั้นน่าจะเซ็กส์จัดอยู่นะ ทำไมมึงยังไม่เสร็จพี่เขาอีกล่ะ”
“มึงเป็นอะไรมากป่าววะเนี่ย ยุ่งไรกับพี่เขานักหนา โว๊ะ”
“ไอ้สาด ผัวตัวเองแบ่งให้เพื่อนเชยชมไม่ได้เชียวนะ ก็แค่รูป”
“พอได้แล้ว เปลี่ยนเรื่องเถอะ กูกราบล่ะ”
“ไม่ได้ พี่เขาดังมึงก็ดัง ขุดคุ้ยเรื่องมึงนี่โคตรสนุก”
“ไอ้พวกเชี่ยยยยยยยย”
“วันนี้ห้ามหนีพวกกูไปไหนเด็ดขาดนะจ๊ะโย หรือถ้ามีเดือนคนไหนมาเกยรอรับถึงหน้าคณะล่ะก็...” มนเดินเข้ามาเขี่ยเพื่อนที่กอดคอผมออกและก็กระซิบข้างหูผม “...ต้องไปกับพวกกู”
วันนี้สารถีที่จะมารับคือไอ้มิ่ง...เพราะพี่ป่าติดติวให้เพื่อนตอนเย็นต่อ บอกไว้ ณ ตรงนี้เลย มิ่งเอ๊ย มึงซวยแล้ว
“กรี๊ดดดด วันนี้หวยออกเป็นมิ่งขวัญค่าาาาอิมน ปรบมือรัวๆ” อิช้างที่เห็นไอ้มิ่งนั่งที่ม้านั่งใต้ถุนคณะมันก็ถึงกับกรี๊ดออกมาเลยทีเดียว “ดีกว่าเป็นพี่ป่าล่ะวะ รายนั้นน่ากลัวกว่ามิ่งเยอะ มองหน้ากูซะกูไม่กล้าแทะเลีย เอ๊ย แทะโลมเลย”
ผมเดินไปหาเพื่อนก่อนที่จะเพื่อนมันโดนพวกนี้รุมซะก่อน
“เห้ย รอนานป่าววะ” ผมถามมิ่ง มันยักคิ้วใส่ผมจึกๆด้วยท่าทางสบายๆ เห็นอาการมันดีขึ้นผมก็ดีใจ
อย่างที่ผมสงสัยในตอนแรกนั่นแหละ ไม่รู้ไปได้ยาดีอะไรมา...
“ไม่ว่ะ เห้ย” มันเปลี่ยนจากหน้าอารมณ์ดีกลายเป็นหน้าตื่นเมื่อเห็นกองทัพนางฟ้าที่ต่างก็พากันกรูเข้ามารุมล้อมมัน นี่สินะที่เรียกว่าดาวล้อมเดือน
“มิ่งขวัญ เก๊าคิดถึงตะเอง” อิมนเอาหน้าถูๆไถๆกับไหล่ไอ้มิ่ง เอ็งไปสนิทกันตอนไหน!
“หยุด อิดอก” เบอร์สามที่เริ่มให้ความสนใจกับการแย่งชิงไอ้มิ่งผลักหน้าอิมนออกไป “ของดีๆเสื่อมราศีหมด แบ่งกันกินแบ่งกันใช้”
“ที่แน่ๆ...เป็นของกูด้วย”
“อิช้าง...ของกูด้วยต่างหาก”
ตกลงเพื่อนผมโดนเพื่อนผมอีกกลุ่มแย่งกันอย่างกับเสือแย่งเนื้อสด...ผมที่กลายเป็นหมาหัวเน่าถูกดันตัวออกมาให้กอดอกมองดูไอ้มิ่งโดนแทะเลีย ไม่สิ แทะโลมอยู่ห่างๆอย่างชวนขัน
เชี่ยโย...ช่วยกูดิ... ปากมันเอาแต่บอกว่าอย่างงี้
“วันนี้จะไปกินฮันนี่โทสหลังมอ...ไปด้วยกันมั้ยจ๊ะ” อิมนยังไม่เลิกเอาหน้าไปถูไถไหล่ไอ้มิ่ง “อิโยก็ไปนะ...บังคับมันแล้ว”
ยังไม่มีคำว่าฮันนี่โทสออกจากปากมึงเลยเหอะ
“เอ่อ มันเอาไงก็แล้วแต่มันอ่ะนะ”
“แน่นอน มันต้องไป ใช่มั้ย” ท้ายประโยคเสียงนี่เข้มเชียว ถ้าผมบอกไม่ใช่มันจะฆ่าผมมั้ยล่ะวะนั่นน่ะ
“เออ ไปก็ไป”
“เห็นมะ ไปกันเถอะนะ ไปกันเถอะ ไปเดทกับเมียทั้งสี่ของพี่นะคะพี่มิ่ง”
ไอ้มิ่งโดนลากออกไปหน้าคณะ โดยที่มีผมเดินตามอยู่ไม่ห่่างและก็เอาแต่กลั้นขำ ผมไม่ลืมที่จะบอกพี่ป่าว่าผมไปไหนทำอะไร แม้ว่าพี่เขาจะยุ่งแต่เรื่องมันจะยุ่งกว่ามากถ้าผมไม่บอกอะไรเลยว่าผมอยู่ไหนทำอะไรอยู่
ร้านกาแฟน่ารักหลังมหาลัย...
คนเยอะอย่างไม่น่าเชื่ออาจเป็นเพราะช่วงเวลาเลิกเรียนก็ได้ นางฟ้ามันไปที่เคาเตอร์เพื่อแย่งกันสั่งเมนูที่พวกมันต้องการ ขอย้ำ...แย่งกันสั่ง ผมก็เลยต้องหาที่นั่งรอพวกมันกับไอ้มิ่ง ซึ่งในระหว่างที่กำลังหาที่นั่งอยู่นั่นแหละ
ที่มุมร้านใครคนหนึ่งกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่...คนที่ทำให้ไอ้มิ่งตัวชาจนแข็งไม่ยอมขยับ
พี่คิท...ใส่แว่นด้วยครับ ท่าทางจะจริงจังกับเนื้อหาข้างหน้าโคตรๆ
“เห้ย” พอมันหายช็อค แม่งก็เอาตัวผมไปบังตัวมันเอาไว้ ตัวมึงเล็กกว่ากูมากเลยสาด “เจอได้ไง”
“พี่ป่าก็เหมือนจะบอกอยู่นะว่าสุดสัปดาห์มีสอบ”
ไอ้มิ่งเอาแต่แอบส่องและก็หลบ...โชคดีของมันที่พี่คิทเขาไม่เงยหน้าขึ้นมามองสิ่งใดๆรอบตัวเลย
“นั่งนี่แม่ง”
ทั้งๆที่มันอยากจะหลบ แต่พอเลือกที่นั่งเข้าจริงๆแม่งนั่งใกล้พี่คิทมาก ห่างไปแค่สองโต๊ะที่นั่งเอง ผมมองมันอย่างขำๆ และก็นั่งอยู่ตรงนั้นตามใจมัน
นางฟ้าเมื่อได้เมนูก็พากันกรูเข้ามานั่งล้อมรอบตัวไอ้มิ่ง มันอยากจะเสียงดังกันมากแต่ก็ทำไม่ได้เมื่อรอบๆตัวมีบางคนที่อ่านหนังสือกันเยอะ มันก็เลยซุบซิบๆกับไอ้มิ่งแทน
“ตรงนั้นคนรู้จักเหรอ มองไปบ่อยจังเลย” ช้างตั้งข้อสังเกต(มันได้ชื่อนี้ไปโดยปริยาย) เห็นไอ้มิ่งเอาแต่มองไปที่พี่คิทมันก็เลยพูดขึ้นมา
“ไม่รู้จักหรอก...แต่จะจีบเลย” มิ่งพูดยิ้มมุมปาก
นางฟ้าแม่งทั้งชาทั้งช็อคตัวแข็ง...เป็นไงล่ะเทพบุตรของพวกมึง ฮ่าๆๆ
“จีบอะไร เห็นนั่งอยู่เฉยๆ”
“เข้าไปคุยสิ นั่งแบบนี้จะได้มั้ยเล่า”
กลับกลายเป็นว่าพวกมันสนับสนุนไอ้มิ่งจนผมหยุดหัวเราะในใจไปเลย นึกว่าจะจริงจังกันที่ไหนได้แซวเล่นไปวันๆ(แต่ได้จริงก็ดี ใช่มั้ย)
“เขาอ่านหนังสืออยู่” เพราะเรื่องพี่คิท ไอ้มิ่งก็เลยกล้าคุยกับนางฟ้าเพื่อนผมสินะ “แทนที่คะแนนจะรุ่งนะ รุ่งริ่งน่ะสิ ดูดิ ท่าทางจริงจังออก”
“โถ พ่อคุณของอิมน...น่ารักอ่ะ” อิมนบิดตัวเขิน “เอางี้นะ...” มันดึงหน้าไอ้มิ่งลงมาฟังคำที่มันกระซิบ...จากนั้นมิ่งมันก็พยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดอิมนสุดๆ
“เห้ย ขอบใจนะ”
ไม่นานไอ้มิ่งมันก็หายไป ผมมองนางฟ้าเพื่อนผมอย่างนึกสงสัยว่ามึงจะทำอะไรกัน...แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรมากในเมื่อของกินที่สั่งได้แล้ว เห็นแล้วน้ำตาจะไหล ผมจ้วงไอติมวานิลลาในจานฮันนี่โทสด้วยความหิวโหย...
ตอนไอ้มิ่งกลับมา ของหวานทั้งหมดก็เกือบจะหายไปจนหมดจาน
“มึงไปไหนมา...” ผมถาม
“กูหลบแป๊บนะ...ตอนพนักงานเอาไอ้นั่นมาเสิร์ฟ มึงดูหน้าพี่คิทให้กูด้วยนะเว้ย กูไปฉี่แป๊บ”
ไอ้มิ่งตบบ่าผมแล้วมันก็หายวับไป ทิ้งให้ผมงงท่ามกลางเสียงหัวเราะคิกคักของอิมนและผองเพื่อน
มันสั่งของกินมาให้พี่คิทนี่เอง เห็นพนักงานยกมาเสิร์ฟให้ คุณพระ...ของหวานกับเครื่องดื่มเต็มไปหมด เห็นแล้วท้องร้องอยากไปแย่งกินชิบเป๋ง
พี่คิททำหน้างงแล้วก็บอกว่าผมไม่ได้สั่ง จนกระทั่งพี่เขาได้เห็นอะไรบางอย่างที่อยู่ในจานนั่นแหละ
สาบานได้...เขามองซ้ายมองขวาด้วยใบหน้าแดงก่ำ
มึงไปทำอะไรบนจานเขา ไอ้เชี่ยมิ่ง!!!!
พี่คิทเลิกช็อค สนใจหนังสือต่อแต่ก็จ้วงกินของกินที่มาเสิร์ฟให้ฟรีๆ ท่าทางอารมณ์ดีขึ้นและก็ผ่อนคลายอย่างเห็นได้ชัด
ไอ้มิ่งค่อยๆกลับเข้ามานั่งข้างๆผม...ไอ้พี่คิทไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองมันเลย
“เป็นไง...” มันติดตามผลทันที
“เขาช็อคแดก บอกจะฆ่าพ่อคนที่ส่งของกินไปให้เขา พี่เขาโกรธมากอ่ะ”
“หา”
“กูล้อเล่น” ผมพูดหน้าตาย
“หน้าแดงมากอ่ะแก...”
“จริง ฉันก็เห็น ดูปลื้มๆนะ”
“ตกลงจีบกันอยู่หรือเตรียมจะได้กันอยู่คะ”
ไอ้มิ่งกระแอมกับคำพูดของเพื่อนผม “จีบไง...จีบ”
“แล้วเขียนอะไรลงไป บอกกูมาเลย อยากรู้จะแย่” ผมถาม แต่ก็ไม่ลืมที่จะสนใจของกินตรงหน้า(อ้าว...)
“ไม่มีอะไรก็แค่เขียนด้วยช็อคโกแลตราดบนแผ่นแพนเค้ก กูราดเองมันก็เลยเบี้ยวๆหน่อย” ที่มันหายไปนานสองนานก็เพราะงี้นี่เอง
“เขียนว่า...”
“สู้ๆนะ จากมิ่ง”
“แค่นั้น?”
“ก็แค่นั้นแหละ”
“โด่ พี่แกเล่นปลื้มซะนึกว่ามิ่งใส่แหวนขอแต่งงานลงไปด้วย” อิมนทำหน้าผิดหวัง “แต่ก็เอาเถอะ มุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งดี”
เราทุกคนพร้อมใจกันหันไปมองพี่คิท...และในจังหวะนั้นเองที่พี่คิทมองขึ้นมาหาพวกเราทุกคน ผมนี่รีบยกมือไหว้(หวัดดีค๊าบ) แก๊งกระเทยเพื่อนผมโบกมือทักทายพร้อมส่งจูบ และไอ้พระเอกของงานนี้แม่งหดตัวนั่งลงให้เตี้ยเพื่อที่จะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ไอ้บ้า...
“ไปทักไป...”
“เอาจริง?”
“ป๊อดแล้วจะได้มั้ยเล่า ไปทักไป...”
“พี่บีมอยู่แถวนี้มั้ยวะ” มันมองซ้ายมองขวาอย่างเป็นกังวล
“ไม่อยู่ กูดูแล้ว ไปเหอะ”
ไอ้มิ่งดูไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่ แต่มันก็ไป...ผมได้แต่มองให้กำลังใจมัน ส่วนนางฟ้าทั้งหลายทำท่าทำใจเมื่ออีกหนึ่งเป้าหมายของมันกำลังจะหลุดลอยไป...
ฉากบนโต๊ะพี่คิท
มิ่ง : ไง...
คิท : ไงพ่อง
มิ่ง : หงุดหงิดอะไรผมเนี่ย ผมหมดไปหลายร้อยนะครับ
คิท : ...
มิ่ง : พี่เป็นไรอ่ะ
คิท : ไม่ตอบไลน์กูอ่ะไอ้สัด
มิ่ง : หา ทักมาตอนไหน
คิท : เมื่อคืน
มิ่ง : เห้ย จริงดิ ไหนๆๆ
คิท : ไม่ต้องเขยิบมาใกล้กู...แล้วนั่นมึงกลายเป็นศูนย์รวมดวงใจของแก๊งเพื่อนโยแล้วเหรอ
มิ่ง : บ้า ไม่ใช่ โห...ทักมาจริงๆด้วย...ดีใจนะเนี่ย
คิท : ...
มิ่ง : ขอโทษที่ไม่ได้ตอบ ผมหลับอ่ะ และดูที่ทักมาดิ ฮ่าๆ ‘มึงหายหัวไปไหน’ ฮั่นแน่ะ หรือว่าคิดถึงผม
คิท : ...........สัด
มิ่ง : ผมดีใจจริงๆนะ รู้มั้ยว่าผมทำใจยากแค่ไหนไม่ให้ทักไปหาพี่ ใจผมเหมือนจะขาดเลยนะ ที่จูบพี่ไปแบบนั้นแล้วผมก็เงียบไปหลายวัน...
คิท : มึงจะเสียงดังทำไม!!!!
มิ่ง : ขอโทษครับ...
คิท : แล้วนี่...สั่งไรมาเยอะแยะ
มิ่ง : เห็นหนังสือกองเบ้อเร่อ ผมก็ต้องซัพพอร์ตพี่ดิ
คิท : เอ้านี่
มิ่ง : อะไร
คิท : แดกด้วยกัน! กูแดกไม่หมดหรอกนะ...
มิ่ง : จริงเหรอ...ได้เหรอ
คิท : เออ!
TBC*
หัวข้อ: { เดือนเกี้ยวเดือน } [END] (อ่าน 8502543 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก