หัวข้อ: { เดือนเกี้ยวเดือน } [END]

[brookzaa]

  :katai4:ผมนี่นังรอหน้าคอม 24 ชั่วโมงเลย ก็ว่ากันไป อิอิ  โอมจงมาๆๆๆๆๆ

[pannuna]

อร๊ายยยยชอบมิ่งคิท

[oomossoo]

มิ่งคิท น่ารัก น่าฟัด มากกก

ฮิๆๆๆ

[chaos]

ชอบมากเลยคาบบบบบบบ   รอๆ

[SOMCHAREE]

อ่านรวดเดียวเลยยยยยยย สนุกสมตามคำร่ำลือเลยค่ะ ขอบคุณนะค่ะ ติดตามๆๆๆค่ะ^^

[minjeez]

ตอนนี้เชียร์มิ่งขวัญกับพี่คิทเต็มสตรีมเลย
สู้ๆนะ อยากให้สมหวังเร็วๆ จะได้ไม่แพ้คู่เอก
เพราะเค้าหวานกันเหลือเกิน ไม่เกรงใจเพื่อน หึหึ

[Jelly head]

เย้ๆๆ ตามอ่านทันถึงปัจจุบันแล้ว แบบว่า กรี๊ดกร๊าดมากกเรื่องนี้
ชอบสุดๆอ่า อ่านแล้วต้องยิ้มทุกตอน ต้องลงไปแดดิ้นที่พื้น เขินสุดไรสุด

แต่งดีมากค่าาา ชอบลักษณะการบรรยาย อ่านเพลินได้เรื่อยๆ

ชอบโมเม้นท์รักแบบนี้ แอบชอบคู่แต่ก็ไม่รู้ไง หมายถึงตัวโยนะ แล้วแบบพี่ป่าคือน่ารัก มีสมัครเฟสใหม่ไปทักไรงี้ โหยยย อยากได้แบบนี้ในชีวิต TT 5555

ส่วนปาร์คนี่แอบน่ากลัวนะ 55 รอตามๆ

คู่พี่คิทแคทน่ารักสุดๆๆๆ คิทแคทอร่อยสุดในโลกกกก >////<

[PharS]

จิกหมอน จิกผ้าห่ม //กรี๊ดๆๆ 

[fullfeel]

มารอมุ้งมิ้งกับคิทแคทค่า เห็นปั่นอยู่เสร็จยังน้า

[gumrai3]

แอบอ่านมาตั้งเเต่แรกแล้ว ขอโทษนะคะ  ลุ้นทุกตอนจะเป็นไงสุดท้ายพี่ป่า กับหนูโย ก็เป็นแฟนกันซักที่ ลุ้นขั้นต่อไป อิอิ  ฟิน

+1 ค่า

[MunashiiSora]

แอบย่องเข้ามาดู ตอนใหม่มาหรือยัง

 

[Melonlove]

ก๊อกๆๆ มะไหร่พี่ป่าจามานิ    รู้หม้ายเค้าคิดถุง 

[brookzaa]

  เข้ามารออีกแล้ว ห๊ะ แต่ยังไม่มา พี่ก็รอต่อไป รอยู่นะก๊าบๆๆๆ

[มะลิลา]

ดันให้กลับมาหน้า 1

[minyjae]

พี่ป่ารีบทำคะแนนเร็วค่ะ อย่าให้คู่มิ่งแซงสิ   

[JadeButterflyεїз]

มาลงได้แล้วน๊าาคร๊าฟฟฟฟ

[Mura_saki]

มารอทุกวันเลย คิดถึงคิทแคท

[КίmY]

แหน่ะ  คู่นี้เค้าเริ่มฟรุ้งฟริ้งกันแล้วหรอเนี้ยยย   
รอนะฮะ  :')

[bookie]

จิ้มๆ รอพี่ป่า

[aeecd]

วาโยน้อยยยยเมื่อไหร่จะมา

[threetanz]

น่ารักทั้งสองคู่เลยค่า

จะมิ่งคิท ก็ฟินๆ หวานๆ ลุ้นๆ

จะป่าโย ก็วินๆ รอเวลาวินอยู่เลยค่ะ ><

มาต่อไวไวนะคะ

[snowtoy]

รอ รอ 

[Chiffon_cake]

เดือนเกี้ยวเดือน #31









   “โย...”
   “หืม...”
   “อยู่กับใครอ่ะ”
   “พวกนางฟ้าไง”
   “นางฟ้า?”
   “ก็พวก...” กำลังจะอธิบายให้ฟังพี่ป่าก็ตัดบทไป
   “อ๋อ...” ท่าทางเหมือนอยากจะตัดจบแต่โดยเร็ว
   “ทำไมเหรอ”
   “เปล่า”
   “พี่ป่า บอกมาเลย มีอะไร”


   “พี่เรียนทั้งวันไม่มีเวลาไปดูแลโยเลยว่ะ”


   ผมหยุดชะงัก ระหว่างที่เดินตามหลังพวกแก๊งนางฟ้าไปโรงอาหารคณะ ตอนนี้พี่ป่าก็พักกลางวันเหมือนกันก็เลยว่างที่จะโทรหาผม บอกตามตรงการที่พี่เขาพูดแบบนั้นมันสะเทือนใจผมนิดๆ ไม่ใช่ว่าผมจะดราม่านะครับ เพียงแต่ว่าผมไม่เคยคิดว่าพี่เขาดูแลผมได้ไม่ดีเลยสักนิด

   ก็ตอนกลางวันมันเรียนคนละคณะจะเอาเวลาที่ไหนมาเจอกัน ยิ่งเป็นคณะที่เรียนเช้าเย็นบางวันค่อนไปดึกอย่างพี่ป่าด้วยแล้วผมมีสิทธิ์จะเรียกร้องอะไรได้ อีกอย่างหนึ่งพี่ป่าเป็นคนที่เอาใจใส่ผมดีมากๆ ไม่เคยตอบไลน์ช้าเกินสิบนาที(ยกเว้นตอนเรียนแลปอาจารย์ใหญ่)ถ้าจะไปทำอะไรจะบอกผมเสมอ

   ดีจนไม่รู้จะดียังไง...ทำไมต้องคิดแบบนั้นนะ

   “คิดมากอะไรเนี่ย โยไม่ได้เป็นไรสักหน่อย”
   “ไม่รู้ว่ะ อนาคตอาจจะหนักกว่านี้อีกนะ เรื่องที่พี่ไม่ค่อยว่าง”
   “ให้มันเป็นเรื่องของอนาคตสิ” ผมกำลังปลอบผู้ชายที่อายุมากกว่าผม “ทำไมจู่ๆถึงคิดเรื่องแบบนี้ล่ะครับ” ผมถาม เพราะเสียงพี่ป่าแม้จะทุ้มๆแต่ผมรู้ว่ามันฟังดูกังวลแปลกๆ จะกังวลอะไรขนาดนั้นนะ
   “เพื่อนร่วมคณะมันเพิ่งเลิกกับแฟน...เหตุเพราะมันไม่ค่อยมีเวลาให้นี่แหละ”

   ผมฟังแล้วผมก็เงียบไป...

   “มันเฮิร์ทมาก พี่ไม่อยากเฮิร์ทแบบนั้นอ่ะ”

   “…”

   “โย...”

   “…”

   “...อย่าเลิกกับพี่นะเว้ย”

   “…”

   “อาจจะไม่มีเวลาให้ แต่ใจอ่ะให้ทั้งดวงเลยนะ”


   ผมหลุดยิ้ม...ตอนนั้นผมกำลังเงยหน้าและกำลังเข้ามาในโรงอาหารพอดี ตอนนี้ทุกคนที่เดินสวนผมกำลังได้รับรอยยิ้มที่แจกฟรีจากผมเพราะผมอดรู้สึกดีกับคำพูดของพี่ป่าในสายไม่ได้


   “จริงป่ะวะ” ผมพูดเล่นๆ


   “จริงสิ ไอ้นี่ ไม่ได้พูดเล่นนะ” พี่ป่าโวยวายผ่านตามสาย อิมนกับพรรคพวกเริ่มเบะปากใส่ผมอย่างหมั่นไส้ตอนที่หาที่นั่งในโรงอาหารได้ ผมคุยโทรศัพท์ตั้งแต่ออกมาจากห้องแลปจนถึงโรงอาหาร พวกมันก็เลยหมั่นไส้เอาน่ะครับ ยิ่งมันรู้ว่าปลายสายคือใครมันยิ่งจะเอาน้ำซุปจากร้านข้าวมันไก่มาราดหัวผมด้วยซ้ำ


   “พิสูจน์สิ” อันนี้ผมก็พูดเล่นอีก


   “อะไร ว่ามาเลย”


   “สินสอดสิบล้าน เอาไปวางข้างหน้าป๊า”


   “…” ปลายสายถึงกับเงียบ


   “ฮ่าๆๆ พี่ป่า โยล้อเล่น”


   “อ้าวเหรอ นี่กำลังคิดอยู่นะว่าจะไปถอนเงินสดออกมาเมื่อไหร่”


   ร้ายกาจใช้ได้...ผมลืมไปว่านิสัยไอ้พี่ป่านั้นมันกวนตีนเหนือกว่าผมหลายเท่านัก


   “ป๊าเกือบได้ตังค์แล้วสินะ”


   “ก็ถ้าโยไม่บอกว่าล้อเล่นอ่ะ”


   “หึหึ นี่พี่ป่า เดี๋ยวโยไปกินข้าวก่อนนะ”


   “ที่ไหน”


   “โรงอาหารคณะโยไง”


   “ครับ...ทานให้อร่อยนะ”


   “พี่ป่าก็ไม่ต้องเครียดล่ะ” ผมพูด “โยชอบพี่มาตั้งนาน ห่างกว่านี้ก็เคยเป็นมาแล้ว ไม่จำเป็นต้องมากังวลอะไรเลย”


   ปลายสายเงียบ แต่ผมรู้ว่าพี่เขาอาจจะแอบยิ้มนิดๆ


   “คำนี้ห้ามล้อเล่นนะ”


   ผมยิ้มก่อนที่จะกดวางสาย...ทันทีที่กดเสียงแซวจากอิช้างก็ดังขึ้นมา ตามมาด้วยอิกา(ผิวนางฟ้าเบอร์สองมันเข้มนิดๆน่ะครับ)และก็อิไก่(อันนี้คนอื่นก็พากันเรียกเบอร์สามว่าอย่างงี้ผมก็เลยเรียกตาม)


   “โอ้ยอิดอก เกิดชาติหน้าขอให้เดือนหล่อๆมาเกี้ยวกูบ้างงงงง” อิช้างเอ่ย
   “กูเกี้ยวมึงให้เอามั้ย” ผมพูด
   “อย่ามาสะตอค่ะ...ได้กับมึงได้นอนกอดกันทั้งคืนเฉยๆแน่ๆ ไม่แซ่บ ไม่อร่อย มันเหมือนเบี้ยนอ่ะ ฟ้าจะผ่าด้วยค่ะ ชีวิตไม่โอเค!”
   “เบี้ยนเหี้ยอะไรวะ”
   “มึงรับให้พี่ป่าไม่ใช่เหรอ” อันนี้อิไก่พูดครับ
   “ยัง! ยังไม่รู้เหี้ยอะไรทั้งนั้น” แม่งวกกลับมาเรื่องใต้เข็มขัดอีกละ ตั้งแต่เห็นเป้าโตของพี่ป่าด้วยความบังเอิญแบบคืนนั้น ผมก็ไม่กล้าจะคิดเรื่องนี้อีกเลย





   กลัว...



   กลัวไรล่ะวะ...เจ็บเหรอ




   “หน้าแดงแปร๊ดเชียว แรดมาก” อิกาทำหน้าระอาใส่ผมแบบแกล้งๆ “กูล่ะสงสารชะนีที่ปลื้มมึงจริงๆโย จะเงิบขนาดไหนนะถ้าพวกนางรู้ว่ามึงแรดกับพี่ป่าขนาดนี้”


   ดูศัพท์พวกมันแต่ละอย่าง อิดอกบ้าง แรดบ้าง...โว๊ะ


   “แรดโว้ย คุยโทรศัพท์ทีนี้ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่บิดตัวเขินเป็นเกลียวเชียวอิดอก...เหมือนสมัยกูอินเลิฟกับผัวเก่าตอนมอสี่เป๊ะ” อิช้างสนับสนุนความคิดอิกา


   โอเค...พอละ “กูไปกินข้าวก่อน” พูดจบผมก็ลุกขึ้นไปซื้อข้าว


   อยู่กับพวกนี้ไม่โดนแซวก็โดนด่า(และก็โดนลูบเป้าจากมือของอิช้าง) แม้จะเป็นข้อเสียแต่มันก็สุดแสนที่จะน้อยนิด พวกมันสร้างเสียงหัวเราะให้ผมเสมอ แต่ขออย่างเดียวอย่ามาแซวเรื่องใต้เข็มขัดของผมกับพี่ป่าก็พอ เพราะผมหน้าแดงไวกับเรื่องนี้มากจริงๆ


   ระหว่างที่รอต่อคิวซื้อข้าวมันไก่ผมก็กดโทรศัพท์เพลินๆ เป็นเรื่องธรรมดาของสมัยนี้แล้วล่ะมั้งครับที่คุยกับคนรู้จักในโทรศัพท์ตอนที่อยู่ท่ามกลางคนที่ไม่รู้จัก


   ไอ้พี่ป่าไม่ตอบไลน์...ผมนึกภาพพี่เขานั่งกินข้าวท่ามกลางพี่บีมกับพี่คิทที่อ่านหนังสืออย่างขยันขันแข็ง อีกไม่นานก็จะสอบอีกแล้ว อะไรจะสอบเยอะสอบแยะสอบตลอดขนาดนั้น...เพราะงั้นไงครับพี่ป่าก็เลยกังวล แม้จะเจอผมเช้าเย็น แต่ตอนเย็นก็ดึกอยู่มากเหมือนกัน


   แต่นี่มันเกินสิบนาทีแล้วนะ...ทำอะไรอยู่ทำไมไม่ตอบ...อย่ามาทำให้ผมพูดกับคนอ่านผิดสิว่าตอบช้าไม่เคยเกินสิบนาที...สิบนาทีก็สิบนาทีดิพี่ป่า


   “แกๆๆ...พี่หมอพนามาอ่ะ!”
   “ไหนๆๆ”
   “นั่นไง มากับเพื่อนเขาอ่ะ กรี๊ดดด”


   ผมเงยหน้าขึ้นมองตามเสียงพูด ทันทีที่ผมเงยหน้า ผมก็เจอะเข้ากับหมอเถื่อนทั้งสามคนที่ยืนทำหน้างงอยู่หน้าโรงอาหาร ทุกสายตาในโรงอาหารมองไปที่นิสิตแพทย์สามคนที่หลงเข้ามาในโรงอาหารคณะวิทยาศาสตร์


   มาได้ไง...


   ผมออกจากคิวร้านข้าวมันไก่ทันที(ต่อมาตั้งนานเสียดายชิบ)เดินไปหาพี่ป่าท่ามกลางสายตาของประชาชีที่ไม่รู้จะโฟกัสไปที่หมอเถื่อนหรือผมดี


   “ทำไมมาอ่ะ” ผมถาม
   “โอ๊ะ...ที่รักจ๋า” พี่ป่าพูด ไม่ได้ทำเสียงเล็กเสียงน้อยครับ เสียงทุ้มๆหน้ามึนๆนี่แหละ แต่นั่นก็ทำให้ผมทำอะไรไม่ถูกอยู่ “อยากเจอไง...อยากเปลี่ยนบรรยากาศด้วย เบื่ออาหารคณะตัวเอง”
   “จะบ้าตาย เวลาเหลือเยอะเหรอ”
   “อาจารย์ประชุมครึ่งชั่วโมงก่อนคาบบ่ายอ่ะ” พี่ป่ายักไหล่ ก่อนที่จะคว้าไหล่ของผมและก็เดินไปที่หน้าร้านขายเครื่องดื่มแบบไม่สนใจชาวโลก พี่บีมกับพี่คิทพยักหน้าทักทายผมก่อนที่ทั้งคู่จะไปหาที่นั่ง ซึ่งผมเห็นพวกนางฟ้ามันโบกมือเรียกอยู่ไหวๆ(ระวังตัวนะพี่ๆ)
   คนไม่แคร์สื่ออย่างพี่ป่ากำลังพินิจพิจารณาน้ำสีๆที่วางอยู่ตรงหน้าในขณะที่ผมกลืนน้ำลายลงคอ เมื่อตะกี้ยังโวยวายในใจอยู่เลยว่าทำไมไม่ตอบไลน์ เผลอแป๊บเดียวมากอดคอผมอยู่ข้างๆนี่ซะแล้ว


   จะว่าไปผมก็อยากเจอเขาเหมือนกันนั่นแหละ...


   “นมเย็นหนึ่งแก้ว ชาเย็นหนึ่งแก้วครับ” เสียงสั่งเครื่องดื่มเป็นเสียงของผมเอง ผมหันมาหาพี่ป่า “สอบวันไหนนะ”
   “มะรืน...เฮ้อ...อย่าพูดถึงมันดิ” พี่ป่าก้มหน้ามองมาที่ผม “นี่หนีจากเรื่องเครียดๆมาหา’ความสบายใจ’นะ ‘ความสบายใจ’คนนี้ยิ้มให้พี่สักทีสองทีดิ๊”
   “หยอดตลอดอย่างกับจะมาจีบแน่ะ ไม่ต้องแล้วมั้ง” ผมพูดแก้เก้อ
   “เขาเรียกเติมความหวานต่างหาก”


   ผมสัมผัสได้ว่าพี่สาวร้านขายเครื่องดื่มมือสั่นมากตอนที่ตักน้ำให้ผมกับพี่ป่า คำพูดพี่ป่าเหมือนจะพูดได้อย่างคนเจ้าชู้สุดแสนที่จะกะล่อน แต่ด้วยใบหน้าติดจะเฉยกับเสียงทุ้มๆมันทำให้ดูขัดกันและดูเจ้าชู้ต่ำลงมาอีกประมาณสิบเลเวล
   แต่นั่นล่ะที่ทำให้ผมเขิน...


   “พี่สองคนนั้นกินอะไรอ่ะ” ผมรับน้ำมาสองแก้ว หันไปหาพี่บีมกับพี่คิทโดยถามพี่ป่า
   “ไม่เป็นไรเดี๋ยวมันมาหาแดกเอง” พี่ป่ายังคงโอบไหล่ผมเอาไว้แบบหลวมๆ “คณะนี้คนเยอะดีจัง...แต่โยโคตรเด่น เด่นชิบหาย พี่เห็นตั้งแต่โยอยู่หน้าร้านข้าวมันไก่แล้วอ่ะ เด่นไปป่ะ” มือใหญ่ๆของพี่ป่าที่โอบไหล่ผมไว้มาสะกิดแก้มผมเล่น ผมที่ถือแก้วน้ำสองสีในสองมือมือสั่นแทบจะทำมันหก

   ทั้งเขินพี่ป่า ทั้งมีคนมองเป็นตาเดียวกันสิบคู่ยี่สิบคู่...ทำอะไรไม่ถูกอ่ะ

   ผมกับพี่ป่าเดินมาที่โต๊ะ พวกนางฟ้ามันกำลังทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ไม่ได้เสียใจอะไรเลยครับ(อย่างพวกมันมีเรื่องให้เสียใจด้วยเหรอ)มันทำหน้าดีใจมากต่างหาก ของดีที่อิมพอร์ตจากคณะแพทย์นั่งอยู่โต๊ะเดียวกันกับพวกมัน ให้พวกมันได้เต๊าะได้มองจนถึงที่...
   “เอ่อ...หวัดดีสาวๆ” พี่ป่าโบกมือเก้ๆกังๆต่อหน้าเพื่อนผม


   พวกมันครางฮิ้งฮ้างราวกับว่าฟินที่สุดในสากลโลกนี้...


   “สาวเหรอคะ พี่ป่ามองว่าหนูสาวเหรอ” อิมนชี้มาที่ตัวเอง “งั้นพี่มาทำหนูท้องเลยค่ะ!”
   “พ่อมึง” ผมด่ามัน...อิมนขมุบขมิบปากด่าผมคืนอารมณ์ประมาณว่า...หวงผัวเชียวนะอิดอก
   “ไม่ไหวหรอก แค่พี่พยายามทำให้โยท้องเนี่ย พี่ก็เหนื่อยแล้ว ขยันทำนะ แต่แม่งก็ไม่ท้องสักทีอ่ะ” พี่ป่าพูดทีเล่นทีจริงด้วยรอยยิ้มนิดๆ คำพูดนั้นทำเอาผมหน้าชาและก็มีสีแดงระเรื่อ ส่วนพวกที่นั่งฝั่งตรงข้ามแม่งเคลิ้มไปเป็นแถบๆ ไม่รู้ว่าเคลิ้มรอยยิ้มมุมปากหรือเคลิ้มคำพูดที่ชวนคิดถึงฉากไหนต่อไหน


   ผมเอาศอกถองพี่ป่า...ทำที่ว่าน่ะทำตอนไหนวะ...


   “เจ็บ...”
   “ไปซื้อข้าวก่อนนะ”
   “ไม่ต้องอ่ะ...ไอ้พวกนี้มันจะไปซื้อมาให้” พี่ป่าชี้มือไปที่พี่อีกสองคนที่จะไปซื้อให้จริงๆ
   “เห้ยพี่ ผมเกรงใจ...” ผมรีบบอกพี่คิทกับพี่บีม
   “ไม่เป็นไรน้องโย คือว่า...” พี่บีมทำหน้าเซ็ง “...ตอนไอ้ป่ามันติวให้พวกพี่ตอบคำถามมันผิดอ่ะ ก็เลยต้องเป็นเบ๊มันวันหนึ่ง”
   “ตามนั้น” พี่คิททำหน้าเซ็งเช่นเดียวกัน พูดจบทั้งคู่ก็ลุกและก็เดินไปซื้ออาหาร


   พอพี่สองคนนั้นออกไป พี่ป่าก็คือเป้าหมายเดียวที่พวกนางฟ้ามันจะรุมทึ้ง...ผมนี่กันเอาไว้แทบไม่ทันเลยครับ


   “พี่ป่าหน้าใสมากเลยอ่ะ...ใช้โฟมอะไรเหรอคะ”
   “พี่ป่า...เรียนหนักมั้ย...มิดเทอมไบโอพื้นฐาน1อย่าลืมมาติวให้นะ”
   “หนูเสียดายพี่อ่ะ อิโยมีดีตรงไหนคะ ก้นก็แฟบ นมก็แบน”


   อิช้าง...ฟาดเอ๊ย


   แทนที่พี่ป่าจะอึดอัด เขากลับดูอารมณ์ดีและก็มองหน้าผมด้วยแววตาสดใส


   “ข้อดีเหรอ...”


   เขามองผมอย่างพินิจพิจารณา


   “…ไม่มีหรอก”


   อ้าวไอ้พี่ป่านี่ เดี๋ยวบั๊ดกัดหูขาด!


   “แต่พี่ชอบเขานะ...ไม่มีเหตุผลอ่ะ”


   คำตอบของพี่ป่าทำเอาพวกแก๊งนางฟ้ามองผมมาด้วยสายตาอาฆาตมาดร้าย ผมอดทำหน้ากวนๆตอบกลับไปไม่ได้ พี่ป่าก็ดูจะเล่นๆผมก็เลยเล่นตามบ้าง


   “เฮ้อ...น้ำตากูจะไหล” อิกาทำท่าปาดน้ำตา “เพื่อนพี่ป่าอีกสองคนโสดมั้ยคะ”
   “ไม่รู้จะตอบยังไงทั้งสองคน” อันนี้ผมตอบแทน “กูว่าพวกมึงรีบกินเหอะ มัวแต่ถามอยู่นั่นแหละ และก็...”


   แก้วนมเย็นถูกเลื่อนมาหาผมโดยมีหลอดมาจ่อปาก ฝีมือของพี่ป่า


   “ตัวเองอ่ะแหละบอกแต่คนอื่น นี่จะละลายหมดแล้วนะ”


   ผมดูดนมและก็เลื่อนแก้วพี่ป่าไปหาพี่เขาบ้าง...ผมได้ยินเพื่อนผมมันเอามือทุบโต๊ะเบาๆไม่รู้หมั่นไส้หรืออิจฉา...


   “พวกนั้นคงถือไม่ไหว เดี๋ยวพี่มานะ” พี่ป่าลูบหัวผมก่อนที่จะลุกขึ้นไปหาพี่บีมกับพี่คิท มีสายตาหลายสิบคู่ที่มองตามพี่เขาไปจากทั่วทุกสารทิศ...คือจากที่ผมมีคนมองบ้างเวลากินข้าว มันคนละระดับกับที่พี่ป่ากำลังโดน


   เดือนมหาลัยนี่มันเดือนมหาลัยจริงๆ




   “กูจะบ้าตาย อิโยเอาคนหล่อมาหากู และอิโยกูมาเอาความอิจฉาไปจากกู ตากูร้อนผ่าวฮอตยิ่งกว่าคุณแม่ริฮันน่่าคุณแม่กาก้า” อิช้างเอามือพัดใบหน้าตัวเอง
   “เชี่ยโยเอ๊ย พี่ป่ารักมึงชิบหายอ่ะ” อิมนพูดออกมา “ขับรถจากคณะแพทย์มาถึงนี่เพื่อที่จะมาแดกข้าวกับมึง เท่านั้นไม่พอนะ แม่งแสดงออกทุกอย่างว่ามึงกับพี่เขามีอะไรมากกว่าพี่น้องจากกองประกวด สุดๆจริงๆอ่ะ”
   “ไปทำอะไรให้พี่เขารักมึงหลงมึงขนาดนี้ว้า” อิไก่เอาช้อนมาจิ้มแก้มผมเบาๆ

   วันนี้ผมต้องเขินต้องอายต้องหน้าแดงไปอีกกี่ครั้งกี่หนกัน...

   “ไม่ได้ทำอะไรเลย” ผมก้มหน้า ดูดนมเย็นจนจี๊ดขึ้นสมอง “จริงๆ...”
   “งั้นก็ควรจะทำบ้างนะ” อิมนออกความเห็น
   “แสดงให้พี่เขาเห็นบ้าง ว่ามึงก็รักเขาไม่แพ้จากที่เขารักมึง” อิไก่พูดบ้าง
   “ยังไง...”
   “ไปหาสิยะ” อิช้างเคี้ยวลูกชิ้นไปพูดไป “คณะแพทย์อ่ะ บุกเลย เย็นนี้แหละ”
   “พี่ป่ามารับมึงบ่อย วันนี้มึงก็ควรจะไปรับพี่เขาบ้าง” อิกากลัวเสียหน้า ไม่อยากเงียบกว่าคนอื่นจึงพูดเสียงดัง
   “กูขับไปส่งก็ได้” มนตรีเชิดหน้าประดุจนางพญา
   “เชื่อกู จากที่พี่เขารักมึงหลงมึง ถ้ามึงทำตามที่พวกกูว่านะ ยิ่งกว่าหัวปักหัวปำแน่ๆอ่ะค่ะ หัวนี่ทิ่มลงไปในหลุมรักของมึงเลย งานผัวรักผัวหลงต้องมา ยิ่งเป็นพี่ป่า เล่นคุณไสยกูก็สนับสนุน ห้ามปล่อยให้หลุดมือเชียว” อิช้างร่ายยาวจนมันหายใจแทบไม่ทัน


   ผมมองไปที่พี่ป่าที่กำลังคุยกับหมอเถื่อนหน้าร้านอาหารราวกับว่ากำลังรออาหารอยู่ สิ่งที่นางฟ้าพูดเกี่ยวกับพี่ป่าจริงหรือไม่ผมไม่รู้ แต่พี่ป่าก็ได้แสดงมันออกมาแล้ว ตอนที่ผมมองไปพี่เขาก็ยังมองกลับมา โบกมือให้ครั้งสองครั้งแล้วก็เอามือลง สงสัยจะเห็นสายตาคนหลายคนที่มองพี่เขาอยู่


   เชี่ยโยเอ๊ย...พี่ป่ารักมึงชิบหายอ่ะ...


   เสียงมนตรีลอยเข้าโสตประสาทอีกครั้งในโลกของภวังค์


   ผมก็รักพี่ป่าชิบหายเหมือนกัน...


   …แสดงออกมากกว่านี้อาจจะเป็นเรื่องดีสินะ











   คณะแพทย์
   แม่งมายืนคนเดียวเปล่าเปลี่ยวเอกาสุดๆ มนตรีขับรถมาส่งผมปุ๊บแม่งก็พาเพื่อนไปร้องคาราโอเกะต่อสบายใจเฉิบ ผมถอนหายใจมองดูคณะที่มีนิสิตไม่ค่อยพลุกพล่านเท่าไหร่ พลางกำลังครุ่นคิดว่าจะเซอร์ไพรส์พี่ป่าหรือบอกออกไปดีว่ากำลังรอที่หน้าคณะ

   เซอร์ไพรส์ดีกว่าว่ะ วันนี้พี่ป่ายังมาเซอร์ไพรส์ผมที่โรงอาหารเลย

   ว่าแต่...จะไปทางไหนดีล่ะนี่...ห้องเรียนพี่ป่าตอนบ่ายน่าจะต่างจากห้องเรียนที่ผมเคยมาแอบดูพี่เขากับไอ้มิ่งนะ


   มืดแปดด้าน ผมยืนเอ๋อมองดูหมอปีหนึ่งเดินผ่านไป โอ๊ะ นั่นไง ไอ้หมอสุธีร์ ที่เป็นเดือนแพทย์ปีนี้น่ะ!


   “อ้าวโย...มาทำอะไรแถวนี้” มันเดินมาทัก... “มาหาพี่ป่าเหรอ” ไอ้นี่เซนส์ไวอีก ผมพยักหน้าหงึกๆเป็นคำตอบ “อยู่ห้องสมุดโน่นแน่ะ ชั้นสี่โซนห้องติวนะ รู้จักป่าวเนี่ย”
   “กูไม่รู้จัก ว่างป่าววะ พาไปหน่อยดิ”
   “ได้สิ”


   ราวกับว่าเพชรหล่นลงมาจากฟากฟ้า ไอ้สุธีร์นิสัยดีไม่พอมันยังหล่ออีก อนาคตมันต้องเป็นหมอที่ดีแน่ๆ(อวยอย่างออกนอกหน้า) มันชวนคุยสัพเพเหระเรื่องเรียนที่พอจะคุยกันได้รู้เรื่องเพราะมีบางวิชาที่เรียนตรงกัน(ไอ้ชิบหาย ไบโอพื้นฐานคณะผมแม่งตัดเกรดรวมกับคณะแพทย์...กูตายแน่...กูชิบหายแน่ๆ) จนกระทั่งมาถึงห้องสมุดชั้นสี่โซนติวอย่างที่มันบอก จากนั้นมันก็ขอตัวกลับ


   โซนติวที่ว่าจะแบ่งห้องเป็นห้องๆมีห้องใหญ่ห้องเล็กสลับกันไป ห้องใหญ่จะมีกระดานไวท์บอร์ดสำหรับเขียน เรียกได้ว่าเพรียบพร้อมแบบสุดๆ ผมมองซ้ายมองขวาเห็นนิสิตแพทย์กำลังติวกันอยู่หลายห้อง รู้สึกแปร่งๆว่ากูมาทำอะไรอยู่ตรงนี้เนี่ย ไม่รู้จักใครเอาเสียเลย จนกระทั่งผมมองเห็นหัวตั้งๆของพี่ป่าอยู่ริมสุด
   ผมยิ้มดีใจกำลังจะเดินเข้าไปทัก...แต่ทว่า...




   หัวตั้งๆของพี่ป่านั้นชนกับหัวที่มีผมสีน้ำตาลเป็นลอนสวยของผู้หญิงคนหนึ่ง...



   ผมชะงัก ค่อยๆเดินไปมองอย่างช้าๆราวกับต้องการจะรู้ว่าภาพนั้นจริงๆแล้วมันคืออะไร



   หัวชนกัน...ไม่สิ...ใกล้แทบจะชนกัน นั่งกันสองคน ในห้องเล็กๆ



   เสียงหัวเราะเสียงดังมาจากห้องใหญ่อีกห้อง ผมมองไปเห็นพี่คิท พี่บีม กับเพื่อนที่เรียนด้วยกันสามสี่กำลังติวกันอยู่อีกห้อง



   ว่าจะไม่คิดอะไร...แต่ทำไมผมคิดล่ะครับ...



   ผมตัดสินใจถอยหลังและหันหลังกลับ...จังหวะนั้นชนเข้ากับพี่คิทอย่างจังที่เหมือนกับว่าจะเดินเข้ามาหาพี่ป่าในห้องเล็กนั่น


   “อูย” พี่คิทเอามือลูบตัว “แรงดีนะเนี่ย...เห้ย...น้องโย มาได้ไง”


   ผมที่มีหลากหลายอารมณ์ผสมปนเปกันไม่รู้จะตอบพี่คิทยังไง


   “มาหาไอ้ป่าเหรอ แป๊บนะ” พี่คิทกำลังจะเดินไปตามให้ แต่ผมห้ามไว้
   “ไม่เป็นไรครับ ผมไปก่อนดีกว่า”
   “เฮ้ย เดี๋ยวสิ...”



   ผมเดินก้มหน้าก้มตาลงบันไดไป...พยายามสงบสติอารมณ์ให้ได้มากที่สุด...และพยายามที่จะสะกดจิตตัวเอง




   ...ไม่หึง...อย่าหึง...ไว้ใจดิ...มันไม่มีอะไร...พี่ป่าบอกเขารักมึง...มึงต้องเชื่อใจเขามากๆสิโย...





   …มันไม่มีอะไรอยู่แล้ว...ก็แคร์ติวหนังสือกัน...แยกจากเพื่อน...ในห้องเล็กสองต่อสอง...นั่งใกล้ชิดแนบแน่น...




   โอเค ยอมรับก็ได้...กูหึงชิบหายเลยไอ้สัด!




   เข้าใจความรู้สึกตอนที่พี่ป่าหึงผมแล้วล่ะ มันรู้แต่มันห้ามความรู้สึกไม่ได้ มันเป็นอย่างงี้นี่เอง




   ผมลงบันไดมาได้แค่ชั้นสาม จากนั้นผมก็ห้ามตัวเองไม่ให้กดเบอร์โทรออกไปหาพี่ป่าไม่ได้



   สัญญาณดังประมาณสองครั้ง...สายของผมก็ถูกตัดไปด้วยฝีมือของพี่ป่า



   คราวนี้ผมถึงขั้นหงุดหงิดถึงขีดสุด...แม่งต้องเคลียร์ให้ได้ไม่ว่าจะมีอะไรก็ตาม(ช่วงหึงหน้ามืดของวาโย)ผมเดินขึ้นบันไดอีกครั้งไปชั้นสี่เพื่อที่จะไปดูให้เห็นกับตา



   พี่ป่าก็ยังอยู่ในห้องกับผู้หญิงคนนั้นเหมือนเดิม นั่งท่าเดิม ทำกิจกรรมติวหนังสือกันตามเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยน



   เขาตั้งใจจะตัดสายผมจริงๆเหรอวะ...




   “น้องโย” พี่บีมเดินเข้ามาหาผม... “โกรธจนหน้าดำหน้าแดงแล้ว...เฮ้อ” เขาเดินผ่านผมไปแล้วก็ไปเคาะกระจกห้องพี่ป่า “หัวหน้า...เมียมา”


   พี่ป่ามองหน้าพี่บีมแล้วก็มามองผม...เขาทำหน้าตกใจแบบตกใจโคตรๆก่อนที่จะทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อที่จะมาหาผมทันที



   กูไม่รู้...กูเดินหนีแม่ง





   “โย...มาได้ไง...คิดถึงนะ”


   แม้จะทำให้ผมเย็นลงนิดๆ แต่ก็แค่นิดๆเท่านั่นแหละ ผมเดินลงบันไดอย่างรวดเร็วในขณะที่พี่ป่าตามมาด้วยความงงงัน


   “เป็นไร ทำไมเดินหนีพี่...”


   พี่ป่าพยายามคว้าแขนผม


   “โย...”


   “…”



   “โยครับ” เขาจับมือผมได้สำเร็จ “เป็นไรอ่ะ”


   เงียบคือคำตอบ...หลังจากนั้นพี่ป่าก็ถึงบางอ้อ


   “หึงพี่?”


   นั่นยิ่งทำให้ผมหงุดหงิดมากกว่าเดิม



   “ฮ่าๆๆ หึงแล้วจะงอนเหรอเนี่ยเรา” พี่ป่าถือวิสาสะจับแก้มผมสองข้างส่ายไปมาแล้วก็บีบ “เพิ่งเคยเห็น...”



   “ไม่ต้องมาตลกเลย” ผมปัดมือพี่ป่าออกเบาๆ


   “งอนแล้วทำไมน่ารักล่ะ”


   “ไอ้พี่ป่า”


   “น่ารักจริงๆนะ สะบัดตูดเดินหนีแบบนี้...น่าง้อชิบหาย”



   ไอ้...ไอ้พี่ป่า...ไอ้ปลาไหลเวรตะไล...เวลาแบบนี้ยังจะมาหยอด



   “พี่ก็ไม่อยากติวให้พริ้งหรอก จำใจน่ะ...เค้าไม่ยอมเข้ากลุ่มเพื่อนติว สงสัยอะไรก็ถามพี่ พี่ไม่ตอบเค้าก็ตื๊อ ขี้เกียจให้ตื๊อก็เลยต้องติวน่ะ”


   ยิ่งได้ยินเป็นชื่อเจ๊พริ้งผมก็ยิ่งเซ็งหนักเข้าไปใหญ่...


   “แต่ไม่ต้องห่วง นี่จะไปติวห้องใหญ่ต่อละ...”


   “ทำไมตัดสายโยอ่ะ” ผมพูดในสิ่งที่ผมน้อยใจ มันน่าน้อยใจก็ตรงที่ตัดสายตอนที่อยู่กับผู้หญิงคนนั้นอ่ะครับ...คือมันเหมือนถูกลดความสำคัญอ่ะ


   ผมคิดมากไปใช่มั้ยนี่...


   “ตัดสาย?”
   “ใช่ เมื่อกี้เลย”


   พี่ป่าเอามือคลำไปทั่วตัว... “โทรศัพท์พี่ไม่ได้อยู่กับพี่นะ...อยู่กับ...” ไม่ต้องพูดต่อผมก็พอรู้ว่าโทรศัพท์พี่ป่าอยู่กับใคร...




   เจ๊พริ้ง...



   ผมถอนหายใจยาว อารมณ์ดาวน์ลงกับเข้าสู่ภาวะปกติ


   “ทำใจไม่หึงนี่มันยากจริงๆ...โยเข้าใจพี่แล้วล่ะ” ผมตบไหล่พี่ป่า “ไปติวต่อเถอะ มาหาเฉยๆเดี๋ยวจะกลับแล้ว”


   “ได้ไง รอกลับพร้อมกัน” พี่ป่าคว้ามือผมแล้วเอามาบีบแน่น “ ‘กำลังใจ’ มาถึงที่ โคตรแฮปปี้” ท่าทางพี่ป่ามีความสุขมากจริงๆ


   “กำลังจะติวให้เพื่อนไม่ใช่เหรอ ไม่เอา ไม่กวน”




   “อยากแก้เผ็ดพริ้งมั้ยล่ะ...”




   พี่ป่าถาม ยักคิ้วจึกๆส่งให้ผม...ผมมองหน้าพี่ป่าอย่างลังเล...คิดอยู่สักครู่ก่อนที่จะพยักหน้า
   สงสัยผมได้เชื้อร้ายมาจากแก๊งนางฟ้านิดๆแล้วนะเนี่ย...
   พี่ป่าไม่บอกว่าแก้เผ็ดเจ๊พริ้งต้องทำยังไง พี่เขาเพียงแต่พาผมมาที่ห้้องใหญ่ที่หมอเถื่อนกับคนอื่นๆติวกันอยู่ก่อนที่จะแนะนำตัวผมในนาม...



   “แฟน!”




   ทั้งห้องส่งเสียงดังพร้อมกัน ในห้องไม่มีเจ๊พริ้งอยู่ครับตอนนี้
   ทุกสายตาของเพื่อนร่วมคณะพี่ป่าจับจ้องมาที่ผม...


   “อืม...คบกันได้กี่วันไม่รู้...ไม่อยากนับ...นับแล้วมันเหมือนจะมีวันสิ้นสุด...ไม่ชอบเลยว่ะ”
   “ไอ้สัดป่า วันที่กูเลิกกับแฟนมึงเสือกพาแฟนมาเปิดตัวนะ” เสียงดังหงอยๆมาจากมุมห้อง
   “กูขอโทษ...” พี่ป่ายกมือโบกปะหลกๆ “ติวกันต่อนะ”



   ผมจะหลบสายตาและเสียงกระซิบของคนอื่นไปเข้าห้องน้ำ ทว่ามือใหญ่ของพี่ป่ากลับดึงผมให้ไปหาพี่เขาและ...
   …นั่งแหมะลงที่ตักของพี่ป่า




   “ไม่ให้ไป...” ยังจะแกล้งผมต่อหน้าต่อตาเพื่อนอีก
   “ไอ้พี่ป่าเวร...ปล่อย” ผมขู่อย่างอายชิบหาย อายได้อีก...ผู้ชายตัวผอมสูงอย่างผมนั่งอยู่บนตักของไอ้พี่ป่าเนี่ยนะ
   “…กลัวโยกลับมาช้าอ่ะ”


   ไม่ได้ออดอ้อน ไม่ได้ทำเสียงเล็กเสียงน้อย ไม่ได้ส่งสายตาอ่อนหวาน พี่ป่าก็คือพี่ป่า ทำหน้าเย็นๆนิ่งๆเสียงนุ่มทุ้มเหมือนอย่างเคย...แต่มีผลกระทบโดยตรงกับผมเสมอไม่ว่าจะยังไง


   “เดี๋ยวก็กลับแล้ว...” ห้องน้ำก็อยู่แค่นี้...
   “แน่นะ”
   “เออ”   
   “โยหายพี่ไม่มีกำลังใจติวไอ้พวกนี้นะ”


   เสียงโวยวายของเพื่อนๆพี่ป่าดังขึ้นตรงกันกับเสียงเลื่อนประตูกระจกของใครบางคนพอดี


   เจ๊พริ้ง...เธอชะงักไปอย่างอึ้งๆเมื่อเห็นภาพที่เธอไม่อยากจะเห็น...ภาพผมนั่งตักพี่ป่าในขณะที่พี่ป่าโอบผมไว้อย่างแน่น


   เข้าใจแล้วว่าแก้เผ็ดเจ๊พริ้งต้องทำยังไง...
   นี่แค่แก้เผ็ดนะ นี่แค่เอาคืนจริงๆนะ...



   “พี่ป่า...แค่ไปฉี่เอง” ผมสวมวิญญาณขี้อ้อนแบบอิมนกับอิช้าง อ่อนหวานแบบอิกา มารยาแบบอิไก่เอามือโอบรอบคอพี่ป่าแล้วทำเสียงอ้อน(ภายหลังตอนที่ผมคิดถึงสิ่งที่ผมทำในวันนั้นผมนี่แอบจะอยากย้อนเวลากลับไปแก้ไขมัน...) “แป๊บเดียว...เดี๋ยวเค้ามานะ”


   พี่ป่าอึ้ง...อันนี้ไร้ซึ่งการเตี๊ยมใดๆทั้งนั้น...พี่ป่าอึ้งจริงๆ...คงไม่เคยเห็นผมในมาดนางแมวยั่วแบบนี้สินะ(ตอนนั้นกูทำลงไปได้ยังง้าย...) เพราะพี่ป่่ามัวแต่อึ้ง ผมก็เลยลุกจากตักพี่เขาได้โดยง่าย จริงๆทำแล้วก็อยากเดินหนีไปเลย อับอายขายขี้หน้่าจนไม่รู้จะอายยังไง


   พี่ป่าคว้ามือผมเอาไว้...


   “ตัวเองรีบมานะ”


   นี่ก็ไม่มีการเตี๊ยม...ไอ้พี่ป่าพูดเองเสร็จสรรพ...มีการบีบมือผมอีกต่างหาก...ผมบีบมือตอบแล้วรีบเดิน กะจะไม่รีบหรอก ปล่อยให้ยางอายมันสร้างขึ้นมาใหม่ก่อน เมื่อกี้แม่งยางอายหด ผมทำเข้าไปได้ยังง้ายยยยยยย...


   ก็แค่แก้แค้นแก้เผ็ดเท่านั้นแหละวะ...




   จริงๆนะ...



   ไม่ได้นึกถึงคำพูดอะไรของอิช้างเลยแม้แต่น้อย



   จริงครับๆ





   ไอ้งานผัวรักผัวหลงต้องมาอะไรนั่นน่ะ...







TBC*




TALK : คำว่า 'อิ' ที่ใช้เรียกชื่อของน้องๆนางฟ้าคนเขียนตั้งใจนะคะ พยายามให้มันดูซอฟต์ลงน่ะค่ะ แต่จริงๆมันไม่ได้เขียนแบบนี้น้า

ให้มันเป็นเรื่องฟีลกู๊ด ให้มันเป็นเรื่องเบาๆ


ตอนนี้ไม่มีอะไรเลยนอกจากหมอพนาและคุณวาโย

555 ฝันดีนะคะ
   

[Tennyo_Y]

กร๊ากกกก งานผัวรักผัวหลง เอาเข้าไปน้องโย ยั่วอีก ยั่วเยอะ ๆ ขำก็ขำ เขิลก็เขิล เอาเลยลูกโย แรดเต็มที่ พี่เชียร์หนู เป็นไปได้ ทำให้ยัยพริ้งดิ้นเป็นผีเลยลูก

[♠DekDoy♠]

คือดีงามมากค่ะหนูโย 555

[maemix]

    หวานมาก อิพี่ป่าเปิดตัวกับเพื่อนหมอเถื่อน เขินจนตัวแตกแล้ว
  สะใจมากตอนที่โยเอาคืนเจ้พริ้ง แถมมีพี่ป่าร่วมด้วยอีก
โยเอ๊ย สาวมากลูก  อ่อยมาก   

[B52]

อ่านไม่ทันจบ ไม่ไหวแล้วง่วงนอน โทรศัพท์ตกมาทิ่มหน้าหลายรอบแล้ว ตอนเช้าจะมาอ่านต่อ

[Silvercrowkk]

เค้า
ตัวเอง
อร้ายยยยยยยยยยยยยยยยย หลงไปสิ หลงไป อ้ายย
เจ๊พริ้งหลบไป ตัวจริงมาแล้ววววววววววววววววววววว เยเย่ 

[สายลมที่หวังดี]

รางวัลชายแสนดีอันดับ 1 ประจำปี 2015 ได้แก่ หมอป่า 

[Lady Phantom]

อร๊างงงงงงงงง
เขินนนนนนนนนนนน