เดือนเกี้ยวเดือน #33 พาร์ทของโฟร์ท
“แก ได้ยินเรื่องนี้ป่าว เค้าบอกว่ามหาลัยเราอ่ะ มีเดือนเกี้ยวเดือนด้วยอ่ะแก”
“อะไร ละครไทยเรื่องใหม่เหรอ”
“บ้า ละครเค้ามีแต่ดาวเกี้ยวเดือนแก แต่นี่เดือนเกี้ยวเดือน”
“ละครเวทีคณะไหนรึเปล่า”
“เอ๊ะ ยัยนี่ เรื่องจริงจ้ะ ชีวิตจริง เรียลๆเลย เดือนจีบเดือนด้วยกันเอง! ชะนีนี่ไม่ต้องผุดต้องเกิดมันแล้วจ้ะ ของดีของท็อปมากินกันเองแบบนี้...”
“ใครอ่ะ ใช่น้องโฟร์ทปีสองคณะเราป่ะ”
“ยัยบ้า อย่าเสียงดัง น้องแกก็นั่งอยู่นี่...เขามีเสียงลือเสียงเล่าอ้างกันมาย่ะ ว่าเป็นน้องป่าสุดหล่อกับน้องเดือนปีหนึ่งสักคณะนี่แหละ”
“น้องมิ่งขวัญ?”
“ใช้ตาตุ่มหรือเล็บนิ้วก้อยเท้าคิดยะ จะเป็นน้องป่ากับน้องมิ่งไปได้ยังไง เสียประชากรชาวรุกหมด”
“แล้วตกลงมันใครกับใครล่ะ...”
“ฉันเชื่อว่าคณะวิทยาศาสตร์...น้องวาโย ที่หน้าตาน่ารักๆดูญี่ปุ่นๆหน่อยอ่ะ วันนั้นเห็นไปกินข้าวด้วยกันที่หน้ามอ” ย้ำกันเข้าไป ย้ำกันเข้าไปอีก...ย้ำกันให้สบายใจว่าผมสนใจคนมีเจ้าของแล้ว...
โอเค ผมผิดเองที่ผมมาช้าไป โยกับป่ามันรักกันมานานโดยที่พวกมันไม่รู้ตัวว่าใจตรงกัน จากที่ผมได้ยินได้ฟังมา มันทำให้สิ่งที่ผมคิดว่าจะทำกับโยนั้นลดน้อยลงจนในที่สุดผมก็ไม่มีสิทธิ์ได้ทำมันอีกต่อไป
ผมรู้ไอ้ป่ามันนิสัยดี เป็นคนดี ผมไม่สามารถแย่งโยมาจากมันได้เพราะผมไม่มีความดีอะไรจะไปสู้มัน แค่ความรู้สึกที่โยมีให้ผมก็แพ้แล้ว และอีกอย่างผมไม่ชอบแย่งของคนอื่น แม้ตอนแรกจะทำใจได้ยาก แต่ตอนนี้ผมเริ่มจะชาชินเรื่องที่โยมีเจ้าของแล้วล่ะ
ถึงจะมีชื่อสองคนนี้เข้าหูมาบ้า แต่การไม่เห็นหน้าน่ารักๆของโยทำให้ผมตัดใจได้เร็วมากขึ้น ผมเจอโยได้นานไม่เท่าไหร่ โยมีเจ้าของแล้วทำไมผมจะตัดใจไม่ได้ ยิ่งเจ้าของโยเป็นคนดี เป็นไอเท็มที่ฟ้าประทานสวรรค์บรรจงสร้างขนาดนั้น ดีแล้วล่ะที่โยได้คนแบบนี้ไป
แต่ถ้ามันทำให้โยเสียใจ...ผมก็ยังจะคงความคิดเดิมที่ว่าผมจะไม่ปล่อยมันเอาไว้แน่ๆ
“เย็นนี้มีแดกนะ อย่าลืม” เพื่อนผมเตือนความจำกันอีกรอบหลังจากที่พากันนั่งแกร่วกันอยู่นานสองนานใต้ถุนคณะ จนผมได้ยินรุ่นพี่เขานินทาเดือนทั้งหลายนั่นแหละ “บ้านเชี่ยแหลมนะ หกโมงเย็น”
ผมสายดื่มอยู่แล้วมีหรือที่ผมจะพลาด และก็การที่ผมว่างทุกเย็นไม่มีใครให้จีบเนี่ยชีวิตผมก็เลยสบายใจสบายตัวไปซะฉิบ
“เห้ยมึง นางฟ้ามา...”
เพื่อนผมเปลี่ยนเรื่องได้ไวว่องมากเมื่อเห็นสาวสวยกำลังจะเดินเข้ามาใต้ตึก ผมเห็นพวกมันมองตามกันตาละห้อยเพราะเธอคนนี้เด็ดจริงอะไรจริงทั้งเสื้อนักศึกษาที่รัดทรงโตไว้บวกกับกระโปรงที่ไม่รู้ยาวถึงคืบรึเปล่า นอกจากพวกมันจะตาละห้อยแล้ว ยังน้ำลายไหลกันอีกด้วย
ผมมองผ่านๆไปไม่ได้สนใจอะไร ของแบบนี้มีมาให้ผมได้สัมผัสมาแล้วนักต่อนัก จะว่าไปผมก็ผ่านมาเยอะครับ กับผู้ชายก็เคยกับผู้หญิงน่ะบ่อย แต่บอกไว้ ณ ตรงนี้เลย ว่าผมไม่เคยรับให้ใครหน้าไหนทั้งนั้น
หลังจากที่ตัดสินใจว่าจะจีบโย(และก็แดกแห้วมาตามระเบียบ) ผมก็ไม่ได้สัมผัสในสิ่งเหล่านี้อีก ยังไม่ได้จีบใคร ยังไม่ได้มีกิ๊ก เงียบสงบ มีเพียงเหล้ากับเพื่อนเท่านั้นในชีวิตประจำวัน
ผมรู้ว่าคนควงสาวสวยลีลาเด็ดในคณะได้ต้องไม่ใช่คนธรรมดา ฐานะต้องดี หน้าตาก็ต้องหล่อ รถก็ต้องหรูให้พวกเธอไม่อายเวลานั่งด้วย(แม้รถหรูของผมจะเป็นมอเตอร์ไซค์ก็เถอะ) เพราะงั้นผมก็เลยรอดูว่าคนที่หล่อนควงน่ะเป็นใคร เพราะผมเห็นเธอยืนรอใครบางคนอยู่
มันเดินมาแล้ว...อืม...เสื้อนิสิตขาวจั๊วะยัดใส่สแลคสีดาขาเดฟ นาฬิกาสีเงินเหมาะกับผิวขาวตามสไตล์ลูกคนจีน...ผมสีดำนิดจะยาวนิดๆอยู่เหนือใบหน้าที่ผมคุ้นตาอย่างประหลาด
กินเหล้าด้วยกันบ่อย...ไอ้หมอบีม
สมควรที่เธอคนนี้จะควง ไอ้บีมมันหล่อพ่อรวยและก็ค่อนข้างดังอยู่เหมือนกัน ถึงแม้ว่าจะไม่สู้เพื่อนสุดหล่อของมันคนนั้นก็เถอะ ผมโบกมือทักมันเบาๆตอนที่มันดันเอวผู้หญิงคนนั้นให้ก้าวไปข้างหน้า ท่าทางจะขึ้นสวรรค์ชั้นเจ็ดกันมาสินะ
พอส่งเสร็จ หนึ่งในหมอเถื่อนก็เดินมาหาผม ทักทายไปรอบโต๊ะ น้อมรับคำว่าอิจฉาโว้ยจากเพื่อนผมนับสิบคน
“เป็นไงมาไงวะ...ฟาดได้ด้วย กลางวันแสกๆแท้ๆ” ผมพูดยิ้มๆ
“ก็แค่สอบเสร็จ” มันยักไหล่
ช่วงนี้มันมีปัญหา ผมกินเหล้าบ่อยผมเจอมันที่ร้านเหล้าบ่อย ไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไรแต่ไม่ค่อยอยากจะเสือกเท่าไหร่ก็เลยไม่ถาม
“พวกกูจะไปกินบ้านไอ้เชี่ยแหลมกันเย็นนี้ ชวนหมอเถื่อนเพื่อนมึงมาดิ๊” เพื่อนผมเอ่ยขึ้นมา
“คนหนึ่งติดเมียไม่ว่าง ส่วนอีกคน...” บีมเงียบไปก่อนจะตอบ “...ติดเด็กมั้ง”
“โห ชีวิตมึงรันทดสาด โดนเพื่อนทิ้ง มามะๆ เดี๋ยวพวกกูปลอบใจมึงเอง”
“เอางั้นเหรอ” บีมยิ้ม “ก็ได้ เจอกัน บ้านแหลมนะ เดี๋ยวกูไป”
“หกโมงนะเว้ย”
บีมโบกมือลาทุกคนรวมทั้งผม มันเดินหล่อๆไปยังพาหนะที่มันขับมา รุ่นพี่สาวที่คุยกันเรื่องเดือนเกี้ยวเดือนตะกี้พากันมองตามไอ้บีมเป็นการใหญ่ พร้อมๆกับส่งเสียงเย้วๆว่า เพื่อนน้องป่า เพื่อนน้องป่า...
เหมือนจะชวนกินเหล้ากันปกติ...เหมือนปกติทุกอย่าง
เพียงแต่ว่าหลังจากวันนั้น...ชีวิตของผมมันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป...ผมไม่รู้มาก่อนล่วงหน้าเลยด้วยซ้ำว่ามันจะเป็นแบบนี้
ผมขอบคุณที่มันไปฟาดเธอคนนั้นมา...และก็เดินมาส่งเธอที่ใต้ถุนคณะผมพร้อมกับน้อมรับคำชวนกะทันหันจากเพื่อนๆของผม
ผมขอบคุณมันจริงๆนะ...
บ้านแหลม เพื่อนในเอกของผม
บอกว่าหกโมงๆ แต่ไอ้บีมแม่งเสือกมาโคตรไว ตอนผมกับเพื่อนไปถึงเห็นมันกึ่มๆหน้าแดงๆเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ท่าทางจะทุกข์หนัก พอไปถึงผมก็นั่งข้างมันและก็แย่งแก้วในมือมันไปถือ
“สัด ไม่รอชนกับกู” ผมบอกมัน
“เอามานี่” เสียงอึนๆมึนๆของไอ้บีมร้องและพยายามแย่งแก้วไปจากมือของผม ทุกข์หนักจริงๆด้วย
“ไอ้สาด” ผมด่ามัน “ไม่ไหวก็พอ ไปนอนไป”
“ไม่ กูจะเมาให้ตายไปข้าง” มันแย่งไปไม่ได้สำเร็จ และก็ดื่มของเหลวในแก้วนั้นจนหมด
กลายเป็นว่าจากที่ผมจะได้ดื่มอย่างเฮฮาปาร์ตี้ ผมต้องมาดูไอ้หมอบีมแทน แม่งสภาพดูไม่ได้ ยิ่งดื่มยิ่งเละเทะตุ้มเป๊ะ ฟาดงวงฟาดงาไปหาคนนั้นคนนี้ไปทั่วจนกลายเป็นโจ๊กบนวงเหล้าไปซะฉิบ ผมต้องรวบแขนรวบขาของมันเอาไว้โทษฐานที่ผมสนิทกับแก๊งหมอเถื่อนที่สุด ทำให้ผมต้องเกาะติดมันแจ การดื่มของผมในวันนั้นไม่สนุกเอาเสียเลย
“มึงว่า...กูชอบมันมั้ยวะ”
จุดพีคมาแล้วสินะ...ผมที่เพิ่งฟังเพื่อนบนโต๊ะพูดไป ต้องมาเงี่ยหูฟังเสียงกระซิบที่ส่งมาจากปากของไอ้บีมที่ซบไหล่ผมอยู่ ผมสูงกว่ามันเล็กน้อยครับประมาณห้าเซนติเมตร มองเผินๆไม่ค่อยต่างกันเท่าไหร่
“ชอบ ชอบใคร” ถามไปเพราะเสือก บอกตรงๆ
“เชี่ยคิท”
ผมชะงักค้างเลยครับ ข่าวฮอตประเด็นร้อนเพิ่งเข้าหูของผมสดๆ ไม่รู้มาก่อน ไม่เคยคิดมาก่อนจริงๆ
“หา”
“กูชอบมันมั้ย” ไอ้บีมพูดจาอ้อแอ้ๆ
“กูจะรู้มั้ยเนี่ย” ผมตอบส่งๆไป
“กูแม่ง...แค่อยากให้เพื่อนเจอคนดีๆป่าววะ”
“อ่าฮะ”
“กูก็เคยหวงมันนะ เวลาที่มันไปกับคนอื่นยกเว้นไอ้ป่า กูจะหวงมันเพื่ออะไร กูไม่เข้าใจ”
“มึงชอบมันมั้ง”
“กูสับสน จริงๆแล้วตอนนั้น...เอิ๊ก...” ไอ้บีมมันเรอเสียงดัง แม่ง...ทำอะไรไม่เข้ากับหน้ามึงเลย “...ที่กูบอกว่ากูชอบมัน กูไม่รู้ กูก็เพิ่งมาคิดเอาตอนนี้ว่ากูชอบมันรึเปล่า”
ความสับสนของมันนี่เองเป็นบ่อเกิดแห่งความเครียดทั้งหมดทั้งปวงที่ผมเห็นมันนั่งแด๊กอยู่ร้านเหล้าบ่อยๆ ผมถอนหายใจ เอื้อมมือไปตบไหล่มันเบาๆคล้ายๆโอบกลายๆ
“ตกลงกูชอบมั้ยวะ”
“ชอบมั้ง” ผมตอบ
“เหรอวะ...กูว่า...ไม่ใช่มั้ง...เอ๊ะ หรือว่าใช่”
ผมว่ามันควรไปนอน...จะให้กูเผือกทีทำให้ต้องเต็มไปด้วยความสับสนวะ...กูขอความแน่นอนอ่ะ...อย่างคนแมนๆยอมรับกันมาเลยตรงๆ แต่สภาพไอ้บีมตอนนี้ดูเหมือนจะยอมรับอย่างนั้นมันไม่ได้ มันยังสับสนอยู่มาก และยังคงสับสนต่อไปด้วยความเมามายของมัน
“กูว่า...ไอ้บีมเพื่อนมึงไม่น่าจะไหวแล้วว่ะ...เอาขึ้นไปนอนห้องกูก่อนก็ได้ พวกกูยิงยาวววววว” แหลมบอกกับผม ผมหันไปมองดูคนที่ซบไหล่ผมตอนนี้ มันคอตกจนหน้ามันแทบจะก้มไปจรดกับโฟร์ทน้อยของผมแล้ว ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ๆ เข้าใจหัวอกมันว่ามันทุกข์ขนาดไหน ก่อนที่จะพาร่างของมันขึ้นไปบนบ้านไอ้แหลมโดยผ่านศพที่เมามายบางส่่วนนอนกองระเนระนาดกันที่พื้นห้องนั่งเล่นบ้านไอ้แหลม
ผมมาบ้านนี้บ่อย แม่งเหมาะกับการจัดปาร์ตี้เหล้าเบียร์ชิบหาย...ไอ้บีมเห็นมันตัวสูงใหญ่ผมก็นึกว่ามันจะหนัก ที่ไหนได้เบาอย่างกับปุยนุ่น ไม่นานนักผมก็พามันมาถึงห้องนอนไอ้แหลม เออว่ะ ปกติแหลมมันไม่เคยยอมให้ใครมานอนนี่นะถึงแม้จะเมาแค่ไหน สงสัยไอ้บีมจะเป็นเพื่อนวีไอพีล่ะมั้ง
“นอนดีๆนะมึง” ผมห่มผ้าให้มัน คิดว่าจะไปกินต่อเพราะตอนนี้กำลังมึนได้ที่และกำลังจะร้องเพลงได้อย่างสนุกสุดยอด แต่ว่า...
ไอ้บีมเจ้าปัญหาแม่งดึงแขนผมไว้เฉย
“จะไปไหน”
“ลงไปข้างล่าง”
“อยู่เป็นเพื่อนกูก่อน”
“เออ...ก็ได้วะ”
งง...คนจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่อยู่แล้วทำไมต้องให้ผมอยู่เป็นเพื่อน แต่ก็อย่างว่าแหละนะคนมันกำลังทุกข์ ผมอยู่เป็นเพื่อนได้ไม่มีปัญหา
แต่ทำไมไม่ยอมปล่อยแขนกูไปวะครับ?
“ปล่อยได้แล้ว กูไม่ไปไหนหรอก” ผมบอกไอ้บีม จับแบบนี้กูก็ขนลุกซู่นะเว้ย ห้องมืดๆมีแสงไฟสีส้มๆเบาๆมาจากระเบียง โรแมนติกชิบหาย
“แน่นะ”
“เออ...”
ถึงกระนั้นบีมก็ยังไม่ปล่อยมือผม “จริงนะ”
“เออครับ...อะไรของมึงเนี่ย” ผมใช้อีกมือแกะมือที่บีมมันจับแขนผมเอาไว้ และตอนนั้นจู่ๆมันก็เสือกจะเอามือนั้นไปเกาที่ไหนสักที่บนตัวมัน ทำให้ผมโดนดึงเข้าหาตัวมันไปโดยปริยาย
เป็นท่าที่ชวนคิดและเหมาะเจาะมาก หน้าผมกับหน้ามันห่างกันไม่ถึงคืบ ลมหายใจแผ่วเบาของมันกระทบเข้ากับใบหน้าผมเต็มๆ และสิ่งที่เหนือความคาดหมายก็คือ...
…ผมใจเต้นแรง “เหี้ยอะไรเนี่ย”
ผมพยายามผละออก ตอนนี้เมาอยู่อะไรก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้น ยิ่งคนอย่างผมหญิงก็ได้ชายก็ได้นั่นไม่ทำให้เป็นปัญหา
เอ๊ะ หรือยิ่งทำให้เป็นปัญหา
มันไม่ยอมให้ผมผละออก แม่งพลิกตัวไปพลิกตัวมาและก็โวยวายว่า “นั่นไง มึงจะทิ้งกู มึงจะไม่อยู่กับกู”
“สาด ปล่อยเถอะ” ยิ่งจับมือผมตัวผมก็ยิ่งเสียดสีตัวมัน ลุกไปหมดทั้งตัวแล้วเนี่ยสาด
“บอกว่าอย่าทิ้งกูไง” มันยังงอแง ท่าทางตอนเด็กๆพ่อแม่จะตามใจมากเลยล่ะมั้ง
“ไม่ทิ้ง! กูอยู่นี่!” ผมพูดเสียงดัง จนกระทั่งมันหยุดดิ้นและก็ปล่อยผมในที่สุด ผมที่ตั้งหลักได้สูดลมหายใจเข้าลึกๆแต่ที่มันปล่อยผม...มันปล่อยแค่แขนเดียวมือเดียว ส่วนแขนและมืออีกข้างมันก็ยังจับเอาไว้อยู่ “ปล่อย...” มึงเมาจริงป่าววะ ทำไมแรงเยอะเงี้ย
“วันนี้กูเสร็จไปหนึ่งน้ำ”
“หาาาา!” เป็นอันต้องร้องเสียงหลงเมื่อไอ้บีมโพล่งอะไรบางอย่างออกมา “มึงจะพูดว่า...”
“เสร็จกับมิลค์...หนึ่งน้ำ”
เชี่ยยย...บอกกูเพื่อ...
“ไม่ต้องบอกกูก็ได้...และก็ปล่อยด้วย”
“แม่งไม่ค่อยถึงใจเลยว่ะ แปลก...”
“…”
“ปกตินมใหญ่ๆ กูชอบเสมอ แต่ว่าครั้งนี้มันไม่ใช่ว่ะ”
“เพราะมึงมีใครในใจไง” ผมพูดออกมา “มึงมีใครในใจ และมึงก็นึกถึงเขาตอนที่มึงทำ...ใช่มั้ย”
ไอ้บีมเงียบ...ก่อนจะพูด
“กูไม่มีใครในใจ”
“ว่าไงนะ”
“กูไม่มี”
“เมื่อกี้มึงยังเพ้อถึงมันหยกๆ” ผมปัญญาอ่อนแค่ไหนเถียงกันกับคนเมาเนี่ย
“นั่นเพื่อนกู”
“หึ...กูไม่เชื่อ”
“ไอ้สัด”
“กูไม่เชืื่อโว้ย”
ถ้าผมไม่เมา ผมคงต่อปากต่อคำกับไอ้บีมได้สั้นกว่านี้ มือที่จับมือผมกำลังบีบแน่น ผมรู้สึกได้เลย
“กูเสร็จกับใครก็ได้...เพราะกูไม่มีใครในใจ”
“หึ...มึงบอกเองนะว่ามึงฟินไม่สุด”
“พิสูจน์มั้ยล่ะ” ผมไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าถูกดึงลงไปตอนไหน ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าไอ้บีมเวอร์ชั่นคนเมาแม่งเกลียดการท้าทายและการต่อต้านความคิดมันแบบสุดๆ เมื่อรู้ด้วยซ้ำว่าผมกำลังคร่อมร่างไอ้บีมที่อยู่ข้างใต้และหน้าผมกำลังจะชิดใบหน้าของมันจนสนิทแนบแน่น
“เห้ย...” ผมจะลุกหนี กูเมาอยู่นะ อะไรๆก็เกิดขึ้นได้นะ “...เชี่ยบีม ไม่ขำนะ”
“ทำกูสิ...” เช้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
“เห้ย!!!!!”
“ทำกูสิ...กูเสร็จกับใครก็ได้...กูไม่มีใครในใจ” ฟ้าผ่าแน่ๆหลังจากนี้ฟ้าผ่าแน่ๆ...ผมกลืนน้ำลายดังเอื้อกโดยมีสายตาแข็งกร้าวท้าทายอยู่เบื้องล่างไม่ใกล้ไม่ไกล ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นใจ บรรยากาศโรแมนติก และอารมณ์ภายในคุกรุ่น
ทั้งหมดทั้งมวลปลุกสัญชาตญาณดิบของผมชิบหาย...และที่มีผลมากที่สุดเห็นจะเป็นคนเบื้องล่างนี่แหละ
ท้าทายอยู่นั่น พูดอยู่นั่น...และก็แอ่นตัวขึ้นมาหาผมอยู่นั่น
“ทำสิ...” ผมกัดริมฝีปาก หน้าไอ้บีมห่างจากผมไม่เท่าไหร่อีกนิดปากจะแตะกันอยู่รอมร่อ
“บีม...กูว่า...”
“…เร็ว”
“มึงเมา แล้วกูก็...”
“ทำ...”
“บีม”
“ไม่ใช่เรื่องเสียหาย”
มันไม่ใช่แบบนั้น...ระหว่างที่ผมกำลังจะพูดออกมาอีกไอ้บีมมันก็เผยอปากมาแตะริมฝีปากของผมแล้ว...และด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ผมเคลิ้มอย่างง่ายดายและเป็นฝ่ายจู่โจมมันแทนเพราะผมอยู่เบื้องบน
มันจูบเก่งกว่าที่ผมคิด แม้ว่ามันจะโจมตีผมก่อนแต่ท้ายที่สุดผมก็เป็นฝ่ายโจมตีกลับ ที่ผมบอกว่ามันเก่งก็คือมันโต้ตอบกลับได้อย่างเผ็ดร้อนจนผมคาดไม่ถึงต่างหาก
ไม่นานนัก ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีก็มลายหายไปจนหมดสิ้นเมื่อต่างฝ่ายต่างถูกปลุกอารมณ์ง่ายดายกันทั้งคู่ ผมจับมันถอดเสื้อผ้าอย่างรวดเร็วราวกับว่ามีใครเอาไฟมาจี้ให้ผมกับมันรีบทำกันอย่างดุเดือด อารมณ์มันเป็นประมาณนั้น มันร้อนไปหมด ผมหายใจถี่แรงพอๆมันที่ส่งเสียงออกมาในบางจังหวะ
สติผมแตกกระเจิง...ในตอนนั้นคิดอยู่อย่างเดียวว่าจะทำยังไงให้ไอ้คนที่อยู่เบื้องล่างมีความสุขที่สุด...
ผมเมา มันก็เมา...มันร้อนแรงมา ผมร้อนแรงกลับ
กล้ามบีมมีไม่เท่าของผมแต่ก็ใช่ว่าจะไม่มี มันตัวขาวและเนียนกว่าที่ผมคิด ผมเผลอใจไปสัมผัสหลายครั้ง ทั้งใช้แรงสัมผัสแผ่วเบาจากมือผม และจากปากผม พอผ่านไปมากๆเข้า เมื่อผมทนไม่ไหว มือผมก็ไม่ได้สัมผัสที่เพียงแค่ร่างของมันอีกต่อไป และหลังจากกว่านั้น...
“บีม...”
“ฮะ..อื้อ...”
“มึง...เชื่อใจกูมั้ย”
“กู...เชื่อ”
“กูก็เชื่อใจมึงนะ...”
“งั้นกู...”
“อ๊ะ! เชี่ยยยยยย เจ็บบบบบบบบ!!!!” …ตรงส่วนนั้นของมัน...แน่นที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอ...มันเชื่อใจผม...ผมเชื่อใจมัน...มันเป็นคนแรกที่ผมไม่ใช้ถุงด้วย
ผมลืมตัวตนไปชั่วขณะ ลืมว่าเรื่องจริงเป็นยังไง ลืมว่าผมกับมันอยู่ในสถานะไหน เหมือนผมถูกมนต์สะกดด้วยร่างที่ผมกำลังกระทำ เสียงร้องของมัน ใบหน้าที่บ่งบอกว่าอารมณ์ของมันไปถึงขั้นไหน ทุกสิ่งทุกอย่างมันทำให่้ผมบ้าคลั่ง อยากได้ ปรารถนาในตัวมันไม่จบไม่สิ้น
ไม่เคยคิด...ว่าจะเป็นแบบนี้
ไม่นึกถึงผลดีและผลเสียที่ตามมาทีหลัง หลังจากที่กระทำตามใจตัวเองลงไป...
หลังจากที่กระทำ...ผมมองบีมด้วยสายตาที่แปลกออกไปอย่างที่ผมไม่เคยมองมาก่อน
มันเป็นความผิดของผมเอง...
รุ่งเช้า...ผมตื่นก่อน...ผมพอจะรู้ตัวบ้างว่าเมื่อคืนทำอะไรไว้กับใคร เพราะงั้นผมก็เลยนั่งล่อนจ้อนอยู่ตรงปลายเตียงมีผ้าห่มมาปิดตรงส่วนนั้นเอาไว้ พื้นที่นอนยับยู่ยี่ เสื้อผ้ากระจัดกระจาย ไอ้บีมนอนสลบไสล เนื้อตัวของมันแดงเป็นจ้ำทั่วตัวดูก็รู้ว่าผมกับมันผ่านเรื่องร้อนแรงกันมาขนาดไหนเมื่อคืน
หลังจากนี้จะเกิดอะไรขึ้นระหว่างมันกับผม...
ผมยอมรับว่าผมรู้สึกดี...บีมทำให้ผมได้รับประสบการณ์ที่โคตรน่าจดจำไปชั่วชีวิต...เพียงแต่ว่ามันไม่ควรจะเกิดขึ้น มันไม่ใช่สิ่งที่ถูกต้อง แม้จะเกิดขึ้นเพราะความเมาและผมกับมันก็เป็นผู้ชายทั้งคู่ แต่ว่า...มันก็ไม่ควรเกิดขึ้นอยู่ดี
ผมหยิบบุหรี่ออกมาจากลิ้นชักในห้องไอ้แหลม สูบมันระหว่างรอบีมตื่น หมดไปเป็นมวนที่หกบีมมันถึงได้ขยับตัวขึ้นมา
อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด ผมเตรียมใจเอาไว้แล้วล่ะ
ตอนมันเห็นสภาพห้องและสภาพผมที่ยังไม่ได้ใส่อะไร มันค่อยๆลุกขึ้นนั่ง ร้องเจ็บเบาๆทุกครั้งที่ขยับ ก้มลงไปหยิบเสื้อผ้ามาใส่
“บีม...”
“หืม”
“ไม่พูดอะไรหน่อยเหรอวะ” ผมค่อยๆถาม ท่าทางของมันทำเอาใจผมแตกสลายเอาง่ายๆ เมื่อคืนผมไม่ได้ถนอมมันเลยแม้แต่นิดเดียว...ผมนี่แม่งเป็นคนที่แย่มากจริงๆ
“จะพูดอะไรล่ะ”
ผมทำตัวไม่ถูก ระหว่างผมกับมันไม่ใช่เพื่อนกินเหล้ากันต่อไปแล้วล่ะมั้ง มันแปลกไปหมด...
“ด่ากูก็ได้ ทำอะไรกูก็ได้ อย่าเงียบแบบนี้ได้มั้ยวะ” ตั้งแต่รู้จักกับมันมา ผมไม่เคยพูดเสียงแบบนี้กับมันเลยครับ
“ดับบุหรี่...” บีมพูดเสียงแข็ง
“หา”
“กูไม่ชอบบุหรี่”
ลืมไปว่ามันเรียนอะไรอยู่...ผมดับบุหรี่ลงในที่ๆมันควรอยู่ แล้วหันไปหาไอ้บีมที่หันหน้าไปทางอื่นอย่างจริงจัง
“กูขอโทษ”
“ไม่เป็นไร” เสียงของบีมเรียบเฉย
“เจ็บมั้ย...” ผมถามโง่ๆ
“เจ็บสิไอ้สัด เล่นแทงมาไม่ยั้ง เสืออย่างมึงอดแดกมาจากไหน”
ทำไมเห็นมันด่าแบบนี้แล้วผมรู้สึกดีขึ้นล่ะ...
“กูขอโทษนะเว้ย” ผมพูดได้แค่นี้จริงๆ
“ช่างมัน กูเองนั่นแหละที่เอาแต่เร่งให้มึงทำ” มันพูด ใส่เสื้อผ้าไปด้วย โดยที่มีผมคอยช่วยอยู่ไม่ห่าง มันสะบัดออกหลายครั้งอยู่เหมือนกัน แต่ผมก็ไม่ยอม
ทำไมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังง้อเมีย?
“จะผิดมันก็ผิดด้วยกันทั้งคู่...”
บีมเปลี่ยนเป็นชุดเดิมเสร็จ เขาเดินได้อย่างทุลักทุเลและน่าเป็นห่วงมาก ผมมองเขาอย่างเครียดๆและเป็นกังวล
“ลืมมันซะเถอะ”
มันพูดง่ายๆ...ก่อนที่จะเดินช้าๆไปเปิดประตูและเตรียมออกไปจากบ้านไอ้เชี่ยแหลม ทิ้งให้ผมอยู่ในห้องที่มีสภาพเหมือนผ่านสงครามมายังไงยังงั้น
ลืมมันซะเถอะ...
ลืมมันซะ...
ลืมมัน...
มันควรเป็นแบบนั้นในสายตาของบีม ก็แค่ผู้ชายกับผู้ชายเล่นสนุกในชั่วข้ามคืน ตื่นเช้ามาแยกทางใครทางมัน ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้ ไม่มีอะไรเสียหาย
แต่ทำไมผมไม่คิดแบบนั้นล่ะ...และอีกอย่างผมไม่อยากให้มันคิดแบบนั้น
ไม่อยากให้คิดแค่นั้น
ผมรีบใส่เสื้อผ้าแล้วรีบวิ่งตามไอ้บีมลงไปทันที ผมว่าเพื่อนบางส่วนที่ฟื้นแล้วมันชี้มือบอกว่าบีมขับรถออกไปแล้ว เมื่อคืนผมทำอะไรอยู่ในห้องไอ้แหลมกับบีมทั้งคืน...
ผมไม่เสียเวลาตอบมัน...เพราะผมกำลังรีบ
หลังจากที่ผมตามรถมันไม่ทัน ผมก็จัดการโทรหาไอ้บีม มันไม่รับสายผม โทรหาไอ้ป่าที่ตอนแรกมันหน้ามึนตัดสายผมทิ้ง(ความกวนตีนและขี้หวงบ้าๆบอๆของมันทั้งๆที่ผมโทรหามันไม่ใช่น้องโย) และหลังจากนั้นก็บอกว่าบีมมันไม่ได้มาเรียน เพราะงั้น...ต้องอยู่หอมันแน่ๆ
ผมจำได้ เห็นพวกมันเคยเล่าว่าไอ้บีมกับไอ้คิทอยู่หอเดียวกัน ส่วนไอ้ป่าแยกไปอยู่อีกหอหนึ่งไม่ใกล้ไม่ไกล หอป่าผมจำได้เพราะอยู่หอเดียวกันกับโย(เออ พวกมึงเกิดมาเพื่อคู่กัน) แต่ผมไม่รู้ว่าหอบีมกับคิทนั้นอยู่ตรงไหน...
ยังไงดีวะ...ผมขับรถวนไปซะทั่วตามหารถบีมที่โซนหอพักทุกโซนเท่าที่จะทำได้(ผมนึกออกแค่นี้จริงๆ) ก็มันไม่รับสายผม โทรหาไอ้คิท รายนั้นก็ปิดเครื่อง เพราะงั้นผมก็เลยได้แต่ขับรถวนเพื่อตามหา โชคดีที่รถไอ้บีมมันเด่น แต่ว่าก็โชคร้ายอยู่ดีเพราะผมยังหาไม่เจอ จนกระทั่งผมเจอคนรู้จักที่แถวๆหน้าเซเว่นในโซนหอพักแห่งหนึ่ง
ไอ้มิ่ง...
“เห้ย” ผมเลื่อนกระจกลงทักทายทายาทเดือนคณะของผม “มาทำอะไรแถวนี้วะ”
“จีบบางคนอยู่น่ะพี่”
เออเว้ย...ตอบตรงดี ค่อยถามละกันว่าใคร
“มึงรู้จักหอบีมกับหอคิทป่ะวะ กูไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหน”
ไอ้มิ่งยืนนิ่งๆทำหน้าเฉยๆ ก่อนที่จะชี้มือไปข้างหน้า “นี่ไงพี่”
ผมหันไปดูคอแทบหัก เจอรถเด่นเจ้าปัญหาที่เพิ่งโผล่มาให้เห็นก็ตอนนี้ จอดอยู่มุมในสุดเลยผมก็เลยไม่เห็น ผมโบกมือลาไอ้มิ่งก่อนที่จะเอารถไปเทียบจอดหน้าหอบีมกับคิท
ผมยืนตระหง่านอยู่ตรงหน้า สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนที่จะวิ่งไปหาแม่บ้านหอ บอกว่าไอ้บีมไม่สบาย แม่บ้านแกก็เปิดประตูให้พร้อมๆกับบอกเลขห้องว่าบีมมันอยู่ห้องไหน
เมื่อไปถึง ผมเคาะประตูสองสามครั้ง...
“เชี่ยคิทเหรอ ห้อยไว้ที่ประตูเลยเดี๋ยวไปกิน”
ผมมองดูถุงข้าวต้มที่มันถูกห้อยไว้ที่ตรงลูกบิด ดูจากความร้อนแล้วเพิ่งจะเอามาห้อยเอาไว้นี่เอง ผมตัดสินใจเคาะอีกครั้ง จนกระทั่งคนที่ผมตามหาแม่งใจอ่อนยอมเปิดประตูให้ผมสักที
และพอเห็นหน้าผม...มันก็จะปิดประตูหนีผมซะงั้น ดีที่ผมใช้เท้ากันเอาไว้ทัน...ผมพุ่งตัวเข้าไปในห้องมันอย่างถือวิสาสะ ดูจากชุดและก็อะไรหลายๆแหล่ กลับมาถึงปุ๊บมันก็นอนอย่างเดียว
รู้สึกผิดไปถึงขั้วหัวใจ...
“มีเรื่องจะคุยด้วย” ผมพูดขึ้นมา
“กูไม่มี”
“บีม...”
“เชี่ยโฟร์ท ปล่อยผ่านไปไม่ได้เหรอวะ ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้มั้ย แค่นี้กูก็จะสู้หน้ามึงไม่ได้แล้ว” บีมหน้านิ่วคิ้วขมวด จริงจังที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็น
ผมถอนหายใจ ก่อนที่จะสวนไปอย่างดื้อรั้น “ไม่ปล่อยว่ะ”
“สัด” บีมด่า “กับคนอื่นที่มึงไปยิงน้ำใส่แล้วทิ้งทำไมไม่เห็นมึงแคร์แบบนี้”
“มึงก็...เพื่อนกูป่ะวะ” เสียงของผมอ่อยลง
จริงๆแล้วเหตุผลแค่นั้นมันไม่เพียงพอ ผมคิดไปมากกว่านั้น
“เพื่อนไง ก็เพื่อนนั่นแหละ เพื่อนกันเหมือนเดิม ไม่ต้องแคร์ไม่ต้องคิดมากอะไร พอได้แล้ว กลับห้องมึงได้แล้วไป” บีมพยายามตัดบท
“ไม่ว่ะบีม”
“เชี่ย”
“มึงเสียหายเพราะกู”
“กูไม่ใช่ผู้หญิง!” มันตะคอก...
“จริงๆนะกูรู้สึกแบบนั้น”
“มึงอย่ามาทำให้กูรู้สึกแย่กับตัวเองได้มั้ย” ใบหน้าของมันรู้สึกผิดและก็ดูหนักอึ้งในความรู้สึก นี่สินะที่เขาเรียกว่าก่อนทำทำไมไม่คิด
เอาเป็นว่าตอนนี้ผมกับมันสภาพดูแย่ทั้งคู่ บีมมันโดนผมกระทำต่อร่างกายของมันจนมันดูโทรมไปหมด ในขณะที่ผมก็รู้สึกผิดและก็เป็นห่วงคนตรงหน้าจนผมทำอะไรไม่ได้หากผมไม่เห็นว่าเขาจะสบายดีและดูสบายใจมากขึ้น
“บีม...”
“ออกไป อย่าทำให้กูมองหน้ามึงไม่ติดไปมากกว่านี้เลย”
“กู...คือกู...”
“ออกไปเหอะว่ะ กูอยากอยู่คนเดียว กูทำเรื่องแย่มา อย่าให้มันแย่ไปมากกว่านี้”
ผมกับมันทำอะไรลงไป...
ทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยปกติ ฟังพินาศหมด...ก็เพราะอารมณ์ชั่ววูบ...
มันอึดอัด แต่เป็นการอึดอัดที่ทั้งเป็นห่วงทั้งกังวล ผมจะไปจากเขาแบบนี้ไม่ได้ นี่คือความรู้สึกในใจผม...
ก่อนที่ผมจะเปิดประตูออกไป...ผมหันไปมองหน้ามัน ใบหน้าที่โศกสลดราวกับว่าตัวเองได้ทำผิดพลาดอย่างใหญ่หลวง
ที่ผมทำกับมัน...ไม่ใช่ว่าจะไม่ดีไปเสียทั้งหมดทีเดียว
ผมไม่เคยห่วงใครขนาดนี้ ไม่เคยกังวล โหยหา ไม่เคยต้องการอยากเจอหน้ามากมายขนาดนี้ โอเค มันอาจจะเป็นความสัมพันธ์เพียงแค่ช่วงข้ามคืนที่สุดแสนจะชั่วคราว แต่มันเปลี่ยนความคิดผมไปเสียหมดทุกอย่าง ทุกอย่างจนผมลืมไปหมดแล้วว่าเคยบอกไอ้บีมด้วยสายตายังไง
ผมรู้เพียงสายตาของผมที่มองมัน...มันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป
“มึงมองว่าไม่ใช่เรื่องเสียหาย แต่กูมองว่ามันเป็นเรื่องของลูกผู้ชายที่ต้องรับผิดชอบ”
ผมพูดขึ้น...ไอ้บีมถึงกับหันหน้ามามองด้วยความอึ้ง...
“ด้วยความสัตย์จากโฟร์ท บีม...จากนี้และวันต่อๆไป...โฟร์ทจะจีบบีม”TBC*
Talk : เปิดตัวอีกคู่และมาแรงแซงทางโค้ง...ได้กันซะแล้ว ไวไฟเสียยิ่งกว่าน้ำมัน 
โครงการอย่าปล่อยหมอเถื่อนเล็ดลอดให้ตกถึงมือชะนี... ปล.หนุ่มโฟร์ทกำลังจะมีคนมาจับจองพื้นที่ในใจแล้วนะจ๊ะ
ปล.2 วันนี้อัพไป 2 ตอนนะคะ ช่วงเช้ามืดกับตอนบ่ายของวันนี้ ตอนที่ 32 อยู่หน้าที่ 176 นะคะ
หัวข้อ: { เดือนเกี้ยวเดือน } [END] (อ่าน 8500728 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก