เดือนเกี้ยวเดือน #35
“พี่ป่า”
“…”
“พี่ป่าครับ”
“หืม”
“สนใจโยหน่อย”
อย่าหาว่าผมมารยาหรืออะไรอย่างงั้นอย่างงี้เลยครับ ก็ทันทีที่มาถึงห้อง(ซึ่งก็คือห้องผม) พี่ป่าก็เอาแต่ทำหน้าเครียดอยู่นั่น เครียดแบบโกรธๆจนผมที่ชวนคุยแล้วชวนคุยอีกรู้สึกเซ็งที่พี่เขาไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่
ผมเข้าใจว่าใครโดนก็ต้องสงสัยว่าไอ้คนทำมันเป็นใคร แต่ยิ่งคิดมันก็ยิ่งหมกมุ่นไม่ใช่เหรอ และไอ้หน้านิ่วคิ้วขมวดเป็นปมอ่ะบอกตามตรงไม่เหมาะกับพี่ป่าเลยแม้แต่น้อย
“…ขอโทษนะ”
อกพี่ป่าเป็นเหมือนเก้าอี้นวมให้ผมนั่งพิง ส่วนมือที่โอบไหล่ผมอยู่ก็เล่นเส้นผมของผมอย่างเหม่อๆ
“คิดอะไรอยู่”
“คิดว่าไอ้ชั่วนั่นมันเป็นใคร”
“ไม่คิดถึงโยบ้างเหรอ”
พี่ป่าเหลือบมองลงมาด้วยท่าทางที่อึ้งนิดหน่อย “มาไม้ไหนเนี่ย”
“พี่ป่าาาาาาาาา” ผมร้องเสียงเหมือนร้องโอดโอย “โยเข้าใจนะว่าพี่เครียด พี่โกรธ พี่โมโห อยากไปพ่นสีใส่รถมันคืน แต่ว่า...”
“...พี่ไม่ได้โกรธเรื่องนั้น”
ผมชะงัก ไม่ใช่เพราะโดนขัดกลางประโยคแต่เพราะผมงงว่าถ้าไม่ได้โกรธเรื่องนี้แล้วจะโกรธเรื่องไหน
“พี่ป่าไม่ได้โกรธเรื่องนั้นเหรอ”
“เรื่องที่พี่โกรธ...คือเรื่องที่ไอ้บ้านั่นมันต้องชอบโยแน่”
ผมวางชีทที่อยู่ในมือ(ทั้งๆที่ถือมันมานานแต่ก็ไม่ได้อ่าน) ผละตัวเองออกมาจากอ้อมแขนพี่ป่า แล้วจ้องหน้าเขาตรงๆ
“โกรธเรื่องนั้น?”
“แหงสิ” คราวนี้พ่อเจ้าประคุณได้ฤกษ์โวยวายออกมาเต็มสูบ “มีอย่างที่ไหนกันวะ เป็นผู้ชายประเภทไหนกันที่เอาสีมาพ่นรถคนอื่นแบบนี้ แม่ง ไม่ใจเลยนี่หว่า ตัวต่อตัวกันตัดสินกันไปเลยดีกว่า!” พี่ป่าพูดเสียงดังมาก ผมเชื่อว่าเจ๊พริ้งห้องตรงข้ามต้องได้ยินแน่ๆ “และถ้ามันนิสัยเหี้ยชอบลอบกัดด้วยวิธีจิตๆแบบนี้แล้วมันดันชอบโย เวลาโยไปไหนมาไหนคนเดียวเผื่อมันมาทำอะไรโยล่ะ มันพ่นสีรถพี่ มันก็ต้องพ่นอะไรจากตัวมันมาใส่โยได้”
“เดี๋ยวๆ ไปกันใหญ่แล้ว” ผมพยายามปราม “อาจจะไม่ใช่คนที่ชอบโยก็ได้มั้ง”
“ไม่รู้ล่ะ...” พี่ป่าจะเอามือไปกัดเล็บ ผมดึงมือพี่เขาเอาไว้ซะก่อน “...ถ้าพี่ไม่ได้เรียนหมอ พี่คงมาเฝ้าโยตลอดเช้ากลางวันเย็น”
“นี่ก็เฝ้าตลอดแล้วนะ ไม่เป็นไรหรอก”
“อยู่ติดพวกคนสวยเขาไว้นะ” พี่ป่าจะเรียกนางฟ้าว่าคนสวยน่ะครับ ตอนพวกมันรู้แม่งกรี๊ดกันชิบหายแทบจะปิดคณะฉลอง
“แน่นอน”
“และถ้าตอบไลน์พี่ช้า...” พี่ป่าหลุบสายตาลงต่ำ ผมใส่บ๊อกเซอร์สีเทา และท่านั่งของผมตอนนี้คือนั่งท่าเบญจางคประดิษฐ์ของผู้หญิงแต่เอาขาแยกกัน มันเห็นสัดส่วนไปหมด... “...ไอ้เรื่องที่พี่รอ...อาจจะเกิดเร็วขึ้นก็ได้”
ผมกระพริบตาปริบๆ “พี่รออะไร”
พี่ป่ากระแอม... “ไหน ลองหยิบชีทมาดูซิ”
“ตอบมา”
“โยลืมเปิดแอร์เหรอ ทำไมร้อนแบบนี้ล่ะ”
“พี่ป่า” ผมจ้องเขม็งไปที่อีกฝ่าย “รออะไรจากโย”
“โยเป็นแบบนี้แล้วพี่จะตอบยังไงล่ะ” พี่ป่าเกาหัว “หมอเถื่อนมันว่าพี่เป็นขันธีหมดแล้ว...”
ผมว่าผมเริ่มเข้าใจอะไรๆนิดๆแล้วนะ
กูไม่น่าถามเลย...
“เออว่ะ พี่ป่า...อากาศแม่งร้อนจริงๆเนอะ” ผมลุกขึ้นจากเตียงทำท่าเดินไปลดแอร์(กูนี่เองที่เป็นสาเหตุทำให้เกิดภาวะโลกร้อน) “ปรับเป็นเท่าไหร่ดี...”
“โย...”
“…”
“แล้วเมื่อไหร่ล่ะ” ผมรู้ว่าพี่ป่าหมายถึงเรื่องอะไร ผมรู้จริงๆครับ แต่ว่าผมไม่กล้าพูดถึงมันตรงๆ นี่กูเป็นผู้ชายจริงๆหรือเปล่าฟะ ทำไมตอนอยู่กับนางฟ้าก็พอจะพูดได้บ้าง แต่พออยู่กับพี่ป่า ไอ้เรื่องอย่างว่าแม่งทำผมแปลกๆไปซะฉิบ
หน้ามันร้อนวูบวาบไปหมด ร้อนยิ่งกว่าพวกนางฟ้ามันแซวอีก
“อะไร...เมื่อไหร่” ที่พูดเพราะไม่มีอะไรจะพูด
“ก็...เรื่องที่...โย...จะเป็นของพี่”
ผมเชื่อว่าผมไม่ได้แปลกๆคนเดียวหรอก ไอ้อาการพูดกะท่อนกะแท่นแบบนี้พี่ป่าเองก็ไม่ได้แตกต่างอะไรจากผมเท่าไหร่หรอก
“อืมมมม เท่านี้เย็นมั้ย”
“เริ่มหนาวแล้ว”
“งั้นเพิ่มเนอะ”
“ตอบพี่มาสิครับ”
เซ้าซี้จริงว้อย...เมื่อกี้แม่งยังเครียดอยู่หยกๆ แล้วไอ้คิ้วที่ขมวดเป็นปมแม่งคลายออกมากลายเป็นสีหน้าลุ้นไปแล้ว ไอ้พี่ป่าคนล้านอารมณ์เอ๊ย
“จริงๆพี่ก็...เกือบ...เผลอ...จะทำโยไปหลายครั้งแล้วล่ะ แต่พี่ไม่บอก”
หวะ ว่าไงนะ...
“บางครั้งที่พี่จูบ พี่กอด...โยไม่สังเกตเหรอว่าทำไมพี่ต้องรีบกลับห้องไป”
“…”
“พี่กลัวพี่จะปล้ำโยอ่ะ”
“…”
“แล้วถ้าพี่ทำ แต่โยยังไม่พร้อมจะทำ พี่ก็เป็นแฟนที่เหี้ยอ่ะดิ”
จะว่ารู้สึกแปลกๆมั้ยก็ยอมรับว่ารู้สึกแปลกๆเรื่องที่พี่ป่าพูดเรื่องนี้ตรงๆ แต่ผมก็รู้สึกอดปลื้มไม่ได้ที่พี่ป่าให้เกียรติผมขนาดนี้
ก่อนที่มันจะเริ่มไม่ให้เกียรติด้วยการถามว่าเมื่อไหร่อีกครั้ง
“แล้วตกลง...เมื่อไหร่เหรอ” ทำไมต้องทำตาให้แป๋วขึ้นด้วยฟะ...เสียงเล็กๆนั่นอีก...นี่มันเดือนมหาลัยสุดหล่อสาวหลงที่ฟอร์มจัดคนนั้นจริงๆแน่เหรอ
“ทำไมเสียงแบ๊วลงล่ะ” ผมตั้งข้อสังเกต
“ก็เผื่อโยพร้อมคืนนี้เลย” มันลุ้นมาก ผมสาบานได้
“ไปนอนหอมิ่งนะ” ผมยกมือขึ้นโบกมือลาไอ้พี่ป่าที่ทำหน้าตื่นตกใจ
“โย โธ่...ไม่ทำหรอก แค่ตอบมาก็พอว่าได้เมื่อไหร่”
คนเป็นแฟนกันต้องให้เกียรติกัน ถามความต้องการซึ่งกันและกันแบบพี่ป่านี่ผมว่าโอเคเลยนะครับ แต่ไอ้การที่ผมจะบ่ายเบี่ยงบอกปัดไปตลอด ผมก็ว่าไม่น่าจะใช่สิ่งที่คนเป็นแฟนควรทำเหมือนกัน ผมก็ผู้ชายคนหนึ่งทำไมผมจะไม่เข้าใจว่าพี่ป่ารู้สึกยังไง
เพราะผมก็ไม่ได้ต่างอะไรจากเขาเลย
ตอนที่พี่ป่าบอกอยากทำอะไรมากกว่ากอดและก็จูบ บางครั้งผมก็คิด ไม่สิ ทุกครั้งเลยล่ะที่ผมคิด ว่าทำไมมันไม่มีอะไรมากกว่านี้นะ...
แต่จะบอกพี่ป่าไม่ได้ เดี๋ยวแม่งเหลิง...
“คิดนานจังวะ” พี่ป่าทำหน้าเครียด แต่เป็นเครียดคนละแบบจากเมื่อกี้ สรุปเรื่องนี้ทำให้พี่ป่ารู้สึกดีขึ้นแล้วใช่มั้ยครับ มันดีมั้ยเนี่ย “แม่ง เสียความมั่นใจหมด พี่หัวหน้าหมอเถื่อนนะ”
“ทำไม จะโชว์ว่าตัวเองมีดีอะไรว่างั้น?” ผมถามอย่างหมั่นไส้
“ของแบบนี้ต้องลอง”
“ไม่ล่ะ” ผมส่ายหน้า
“วาโย”
“หือ”
“ไม่รักพนาเหรอ”
ไอ้นี่มันร้ายแฮะ... “ไม่” ...ผมต้องร้ายกว่าสิ
“โหยยยยย โยอ่ะ” พี่ป่าขยับตัวจากหัวเตียงมาดึงผมขึ้นไปบนเตียงกับเขา แล้วก็จับผมนอนตักพี่เขา “เจ็บกว่าโดนพ่นสีฝากระโปรงอีก”
“ฮ่าๆๆ” ผมหัวเราะ...
“ตอบมาได้หรือยัง”
“ยังไม่เลิกอยากรู้อีกเหรอ”
พี่ป่าเอานิ้วปิดรูจมูกผม ทั้งสองรูเลย จะฆ่ากันเหรอ “ตอบมาไม่งั้นตาย”
“จะฆ่ากันเหรอ!” ผมดิ้นพล่าน พี่ป่าขำ ก่อนที่จะเอามือออก แม่งเล่นเป็นเด็กๆ
“ถ้าตอบว่าเมื่อไหร่อ่ะ ไม่รู้หรอก...” ผมพูด ในขณะที่พี่ป่าตั้งใจฟัง “พอดีอ่านพันทิพมาเยอะ ฟังคลับไฟรเดย์มาก็แยะ โยก็เลย...”
“มันคืออะไรอ่ะ”
“หือ”
“ที่พูดมา พันทิพที่เป็นกระทู้ใช่มั้ย แล้วอะไรไฟรเดย์นะ”
ผมมองพี่ป่าอย่างไม่อยากจะเชื่อ “เรียนหมอหรืออยู่ในกะลาเนี่ย”
“ก็บางครั้งมันก็ต้องอ่านหนังสือจนไม่เห็นเดือนไม่เห็นตะวัน” พี่ป่าแก้ตัว “ว่าแต่มันคืออะไรที่ดราม่าๆหน่อยใช่มั้ย ที่มีคนโทรไปร้องไห้ให้ดีเจฟัง”
“อะไรประมาณนั้นแหละ” ที่แท้ก็รู้แต่จำชื่อไม่ได้ พี่ป่านี่มันพี่ป่าจริงๆ “ชีวิตจริงมันยิ่งกว่านิยายจริงๆ” เพราะตอนที่เพ้อเจ้อและมโนเรื่องพี่ป่าอยู่ฝ่ายเดียวผมเลยได้มีโอกาสดูอะไรที่เป็นชายรักชายและก็ดราม่าเรียกน้ำตามาเยอะ
“แล้วมันเกี่ยวกับชีวิตพี่กับโยตรงไหน”
“เกี่ยวสิ” ผมพูด พี่ป่าที่ปล่อยให้ผมนอนตักอยู่ตั้งใจฟังมาก “แบบเรามันคบกันไม่ค่อยยืดนะ ผู้ชายกับผู้ชาย เจ้าชู้กับเจ้าชู้ พี่ป่าเข้าใจที่โยต้องการสื่อมั้ย”
พี่ป่าส่ายหน้าเร็วๆ จนผมต้องอธิบายอีกที
“หลายคู่แล้วที่โยเห็น เลิกกันง่ายเพราะได้กันง่าย เปลี่ยนแฟนง่าย จีบกันง่าย ยิ่งโลกสมัยนี้อะไรๆมันก็ง่ายไปหมด บอกรักกันทั้งๆที่ยังไม่เคยเห็นหน้ากันก็มี”
“…จริงจังเนอะ” พี่ป่าแซวยิ้มๆ
“มันเกี่ยวกับพวกเราตรงไหน ก็ตรงที่โยอ่ะ...” ผมทำหน้าหงิก ก่อนจะถอนหายใจยาวเหยียด “...กลัวพี่ป่าได้โยแล้วจะทิ้งโยไป”
“หา ฮ่าๆๆๆๆ”
“หัวเราะไรวะ” ผมสูญเสียความมั่นใจ อุตส่าห์หาเหตุผลที่จริงกึ่งหนึ่งมาแถขนาดนี้แล้ว ยังจะหัวเราะอยู่ได้
“ตลกอ่ะ”
“ตลกตรงไหน ซีเรียสนะเว้ย”
“แบบนี้ก็แสดงว่าเราจริงจังกับพี่น่ะสิ” พี่ป่าเอานิ้วมาเกลี่ยแก้มผม “ถึงกับคิดได้เป็นเรื่องเป็นราวขนาดนี้ โยงเข้ากับเรื่องของคนอื่นอีกต่างหาก แต่งนิยายได้เลยนะ”
“พี่ป่า ไม่ได้ล้อเล่นนะเว้ย เข้าไปดูคลิปเอ็มวีเพลงบ้างอะไรบ้างสิ แม่ง ความเสียใจตอนเลิกกันแม่งไม่ใช่เรื่องตลก”
“ใจเย็นๆ...ใครบอกเราได้กันแล้วเราจะเลิกกันล่ะ พี่อ่ะคนหนึ่งที่ไม่เลิก”
ผมรู้สึกดีที่ได้ยินแฮะ
“คนที่มีความคิดแบบนั้นก็มีแต่คนที่อยากจะเลิกหลังได้กัน คนๆนั้นคือโยใช่มั้ย!”
ไอ้พี่ป่าก้มหน้าลงมาจะเอาปากมากัดจมูกผม
“บ้าเหรอ” แม่งโยนขี้มาใส่กันดื้อๆ “คิดได้ไง”
“โยต่างหากที่คิดได้ไง” พี่ป่าเงยหน้าขึ้นมาจากผม “เห็นพี่ไม่พวกเจ้าชู้เอาไม่เลือกไปได้ เอดส์ก็กลัวนะเว้ย เรียนมา”
“ก็เคยเป็นแบบนั้นมานี่...” ผมค่อยๆพูด
“มันก็มีบ้าง...แต่ก็ตอนหลังจากที่เที่ยว...เห้ย ตอนนี้เลิกแล้วๆ ไม่เหลือ ไม่เคย ไม่อีกแล้ว จริงๆ สาบาน” เขารีบแก้ตัวเมื่อผมเริ่มหรี่ตาเล็กลงขึ้นเรื่อยๆ “เจ้าชู้อ่ะเลิกแล้ว นี่ตามเฝ้่าตามดูขนาดนี้ยังไม่รู้อีกเหรอว่ารักว่าหลงขนาดไหนน่ะฮะ”
หน้าผมร้อนเลย...
“อย่ากังวลไปเลยนะ...”
“ไม่รู้ล่ะ” รู้สึกเหมือนถือไพ่เหนือกว่ามาก “โยไม่ยอมง่ายๆ”
“ง่ะ...”
“ได้ง่ายเดี๋ยวก็หาว่าโยง่าย”
“เชื่อพี่เถอะ พี่ว่ายากแล้วล่ะครับตอนนี้” พี่ป่าทำหน้าปลงพร้อมกับเอามือนวดขมับ
สงสัยยังไม่รู้ว่าผมเองก็ต้องอดกลั้น...
“เอาเป็นว่ายอมตอนไหน...พี่ป่าก็รู้เองนั่นแหละ” ผมหลับหูหลับตาพูด
“จะรู้ได้ยังไง”
“ก็...”
“หือ ยังไง ยังไง” ไอ้(หมา)ป่าผู้กระหายมองผมอย่างรอคอยในคำตอบ
“โยจะเริ่มเอง” โป๊ก! พี่ป่าเคาะหัวผมทันที
“โอ๊ย เจ็บนะเว้ย!”
“แม้แต่จูบยังขัดๆเขินๆเลย บอกจะเริ่มจะเริ่ม ฮ่าๆๆ”
“ก็...เว้ย พอรู้อยู่หรอกน่า ไอ้มิ่งเอาคลิปมาให้ดูประจำ...”
“ชายหญิงเหรอ”
“แหงสิ ชอบนมนะ ชอบนม” นี่ผมกับพี่ป่าเถียงอะไรกันอยู่
“นึกว่าชอบพี่ซะอีก” พี่ป่าทิ้งตัวลงไปนอน และหลังจากนั้นก็ทำสิ่งที่ผมไม่คาดคิด
แม่งจับตัวผมขึ้นมาคร่อมมันเฉย ผมนั่งทับตัวพี่ป่าในขณะที่พี่ป่านอนมองผมยิ้มๆอยู่ด้านล่าง นึกรำคาญตัวเองที่แม่งไม่ค่อยมีแรง โอนอ่อนไปตามสิ่งที่พี่เขาบังคับได้ง่ายขนาดนั้น
“ไหนลองดูซิ แซมเปิลให้ดูหน่อย สักนิดนึง”
ก็เหี้ยน่ะสิ...มีอย่างที่ไหน...
“ไม่ล่ะ” ผมจะลุกออก แต่ไอ้พี่ป่าจับตัวผมเอาไว้
“เห็นมั้ย ที่แท้ก็ทำไม่เป็น”
“ทำเป็น!”
“แน่ใจ?”
“หนะ แน่!”
เอาตรงๆเลยมั้ยครับ...
กูทำไม่เป็นว้อยยยยยยยยยยยยยยย!
“อ่ะ ทำ...ให้ทำตามสบาย เชิญปู้ยี่ปู้ยำพี่ได้เต็มที่” เมื่อเห็นว่าผมไม่ลุกไปไหน ไอ้พี่ป่าก็เอามือทั้งสองมาประสานรองคอตัวเองพร้อมๆกับหลับตารอผม
ไอ้ชิบหายเอ๊ย ขี้โดนกูเต็มๆ...ผมกัดริมฝีปากตัวเองแล้วมองดูคนที่หล่อที่สุดในใจผมที่นอนอยู่เบื้องล่าง เมื่อพวกเราไม่ได้คุยกันรอบข้างพวกเราเงียบมาก มีเพียงแต่เสียงของแอร์ และก็แสงไฟจากโคมไฟสีส้มข้างหัวเตียงที่ผมเปิดตอนอ่านชีทเท่านั้น
“ซะ แซมเปิลแน่เหรอ” ผมค่อยๆถามอย่างไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่
“มากกว่าแซมเปิลก็ได้ ถุงยางอยู่ในกระเป๋าสตางค์ แต่...” พี่ป่าลืมตาขึ้นมาข้างหนึ่ง “...อันนั้นมันไว้สำหรับพี่นะ”
เออ...รู้ครับว่าต้องเป็นรับให้...ไอ้บ้า
“หมะ ไม่มากไปกว่านั้นหรอกเว้ย!”
หลังจากที่ได้ยินเสียงผมโวยวายอีกครั้งไอ้พี่ป่าก็หลับตาลง ผมหัวใจเต้นเสียงดังตึกๆๆ ลุ้นระทึกเสียยิ่งกว่าลุ้นผลแอดมิชชั่น ไม่น่าพูดกับพี่เขาอย่างนั้น ไม่น่าหาอะไรมาแถให้มันต่อความยาวสาวความยืด นี่มันเป็นความผิดของผมชัดๆ และผมก็ต้องแก้มันด้วยการแสดงให้พี่ป่าดูว่าผมเริ่มเป็น!
จากตรงนั้น...มันมาถึงตรงนี้ได้ไง ไม่เข้าใจ!
บอกเลยว่าผมสั่น ผมตัวสั่นไปหมด ตอนที่ผมค่อยๆก้มหน้าโน้มตัวลงไปหาพี่่ป่า มันรู้สึกงกๆเงิ่นๆยังไงชอบกล ทั้งไม่กล้าและก็กลัวไปหมด ถ้าพี่ป่าลืมตาขึ้นมาตอนนี้ล่ะก็...เขาต้องรู้ความจริงแน่ๆว่าผมน่ะไก่อ่อนไม่เอาไหน ไม่เหมือนอย่างที่โม้ไว้เลยสักนิด
แต่พี่เขาไม่ลืมตา ไม่เขาก็รู้ครับ เพราะจู่ๆแม่งก็พลิกขึ้นมา ให้ผมไปนอน และพี่เขาก็คร่อมผมเฉย ท่าทางกับหน้าตาบ่งบอกถึงความชำนาญเต็มที่ และนั่นทำให้ผมใจเต้นแรงขึ้นมาอีกจม
“พี่ทำให้ดีกว่านะ...หน้าที่พี่นี่นา”
พูดจบพี่ป่าก็โน้มใบหน้าลงมาประทับจูบกับริมฝีปากของผม และยิ่งไปกว่านั้นพี่เขานำเอาลิ้นหยุ่นๆสอดเข้ามาในโพรงปากของผมด้วย และเป็นไปอย่างที่มากกว่าปกติ มันดูดดื่ม และก็ดูดพลังงานมากมายมหาศาลไปจากผม
จากปาก...ลามไปที่แก้ม ลำคอ ใบหู หลังใบหู...ไอ้พี่ป่าชำนาญมาก รู้จังหวะ รู้จักการใช้ลิ้น รู้จักแม่งทุกอย่างที่ทำให้คนอย่างผมรู้สึกดีอ่ะ...
ผมเอนตัวตามแรงสัมผัสอย่างช่วยไม่ได้ เสียงครางที่ออกมาตอนที่พี่เขาจูบดังขึ้นมาโดยที่ผมก็ไม่รู้
และมันก็จบอย่างที่เป็นมาเสมอ...พี่ป่าผละออกไปอย่างยับยั้งใจตัวเองได้ทันและผมที่อยู่เบื้องล่างนึกอยากให้พี่ป่าทำต่อ...
ค้าง...เติ่ง
พี่ป่าถอยห่างจากผม เอาตัวที่คร่อมอยู่ออกไปนั่งข้างๆแล้วก็เริ่มใส่กระดุมให้ผม ชิบหายละ...นี่มันถอดไปจนถึงเม็ดสุดท้ายตั้งแต่เมื่อไหร่ ไวมาก ไม่รู้สึกเลย!
“พี่ป่า”
“หืม”
“โกรธป่าวเนี่ย”
“จะโกรธอะไรล่ะ” ใบหน้าที่ดูแข็งขึ้นมาทำให้ผมต้องถาม
“ก็เรื่อง...” ในใจผมร่ำร้องตะโกนบอกให้ทำต่อเสียด้วยซ้ำ แต่ว่า...
“หือ โกรธได้ไง” พี่ป่าพูดให้ผมสบายใจ “เรายังไม่ได้คุยกันเลยนี่ว่าจะทำ และ...” พี่ป่ามองผมยิ้มๆ “...โยก็ไม่ได้เป็นฝ่ายเริ่ม”
ผมยิ้มให้พี่ป่าน้อยๆ พี่เขาลูบหัวผมก่อนที่จะเดินไปหยิบของๆตัวเองที่วางอยู่บนโต๊ะคอลเลคชั่นของนายพนา
“จะกลับแล้วเหรอ”
“อื้ม ดึกแล้ว”
ผมมองตามอย่างรู้สึกแปลกๆในใจ ทั้งที่ค้างจากเมื่อกี้รวมทั้งเรื่องสีหน้าของพี่ป่าด้วย ผมรู้ว่าเขาไม่ได้โกรธผม แต่ที่ผมกลัวน่ะ...คือ...
…กลัวทำให้เขารอนานเกินไป
ก็แค่นอนด้วยกันทำไมผมต้องตื่นเต้นมากมายขนาดนี้ด้วย!
ตอนที่พี่ป่ากำลังจะหมุนลูกบิดประตู ผมร้องเรียกเขาเสียงดัง “พี่ป่า!”
“หืม” พี่เขาหันมาหาผม
“รอหน่อยนะ...”
“…”
“ไม่นานหรอก”
พี่ป่านิ่งไปสักครู่หนึ่ง ก่อนที่จะพยักหน้า...แล้วก็ยิ้มกว้างให้
“พี่รู้ว่าไม่นาน...เพราะพี่รู้ว่าโยน้อยมันก็เซ็งอยู่ที่พี่หยุดไป”
กูไม่น่าพูดเลย...
แต่ก็เอาเถอะ...ที่ผมแคร์ไม่ใช่โยน้อยแต่เป็นความรู้สึกพี่ป่าต่างหาก
แม่งโคตรแคร์ แคร์เหี้ยๆ แคร์ชิบหายอ่ะ
ไม่งั้นไม่ลุกจากเตียงไปดึงลงมาบนเตียงอีกรอบแล้วก็กอดคออ้อนหรอก
“จริงๆนะ...”
“มาแล้ว...ท่าไม้ตาย” พี่ป่ารำพึง “...ครับ”
“จริงๆนะ จริงๆนะ”
“รู้แล้ว...” พี่ป่าเม้มปากแล้วเอามาชนปากผมเบาๆ ถอยแล้วชน ถอยแล้วชน
“รอไหวนะ”
“ไหวสิ”
“ไม่เซ็งนะ”
“ไม่เซ็ง”
“ไม่เชื่อ”
“ไม่เซ็งงงงงงงงงงง” พี่ป่ากอดเอวผมคืน ก่อนที่จะยกทั้งตัววางผมลงไปบนเตียงเบาๆ ตัวผมเบาขนาดนั้นเลย? “นอนได้แล้ว..ขี้อ้อนเอ๊ย”
“อย่าไปมีคนอื่นก่อนนะเว้ย...” ผมพูดทิ้งท้ายตอนที่พี่ป่าเดินไปจะหมุนลูกบิดประตูอีกครั้ง
“ไม่มีหรอก”
“…”
“มีแต่มือตัวเองกับเมียที่ชื่อโยแค่นั้นนั่นแหละ”TBC*
Talk : พนาวาโยล้วน ไม่มีคนอื่นผสม
ใครอ่านแล้วไม่เบื่อ แสดงว่ารักคู่นี้จริงๆค่ะ 
อาจจะดูหวานจนเลี่ยน แต่คนเขียนพยายามเขียนออกมาให้จริงที่สุดทุกท่าทางทุกคำพูดนะคะ
เชื่อว่าคนที่เป็นแฟนกัน และก็รักกันมากอย่างคู่นี้คงจะคุยกันและก็มุ้งมิ้งกันประมาณนี้แหละ >///<
หัวข้อ: { เดือนเกี้ยวเดือน } [END] (อ่าน 8504678 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก