หัวข้อ: { เดือนเกี้ยวเดือน } [END]

[Chrysan]

ขับรถมาตั้งไกล สุดท้ายก็เป็นแฟนกัน หายเหนื่อยเลยสิ
บอกโย บอกป่ามันไม่ทั่วถึง ประกาศลงในเพจเลยดีกว่ามิ่ง


รอ ป่า♥โย

[imac]

ฟินกับคู่นี้มาก

[NumPing]

มันช่างหวานนัก

ผมนี่ อิจฉารับวันวาเลนไทน์เลย

[lemonpreaw]

เป็นแฟนกันแล้วววว
 

[zhangwuxie]

ขอเป็นแฟนนี่ประหนึ่งขอแต่งงานเลยค่ะ กรี๊ดมากกก  เขินแทนพี่คิท

[Acacha]

ครอบครัวคิทแคทน่ารักดี

Happy Valentine 

[Veesi3]

คู่นี้น่ารักมุ้งมิ้ง >w< 

[Chiffon_cake]

เดือนเกี้ยวเดือน #พิเศษ ปีหนึ่งวิศวะปะทะหมอบีม












   ซวยจริง

   ซวยมากอะไรมาก ผมก็แค่เดินจะไปเข้าห้องน้ำ แล้วทำไมจู่ๆอาจารย์ก็เดินเข้ามาวานผมพร้อมๆกับยัดถุงเอกสารลงในมือผมพร้อมกับบอกสั้นๆง่ายๆคล้ายคำสั่งว่า...

   …เอาไปให้อาจารย์สอนวิชากลศาสตร์ที่วิศวะที

   ทำไมถึงไม่ให้เจ้าหน้าที่ ทำไมถึงใช้นิสิตแพทย์ตาดำๆที่แค่เดินไปฉี่อย่างผมด้วย หน้าตาผมมันบ่งบอกว่าผมสนิทกับวิศวะตรงไหนมิทราบ ก็แค่ไม่กี่คนเท่านั้นแหละ

   จะว่าไป...ก็แค่เดือนปีสองของที่นั่น...

   ผมกลอกตา ขับรถมายังวิศวะที่มีที่จอดว่างเรียงรายอยู่เต็มไปหมด(ทำไมไม่เหมือนโรงพยาบาลใกล้ๆตึกที่ผมเรียนอยู่ฟะ) ถือถุงเอกสารออกมา มองอย่างลังเลว่าจะเอาไงกับตึกข้างหน้านี้ดี

   โชคดีที่ไม่ได้ซวยไปคนเดียว ผมลากสุดหล่อโลกตะลึงมาด้วยครับ เพื่อนของผมเอง



   “เข้าไปดิ กูรอตรงนี้นะ” ไอ้ป่าเอ่ยเสียงง่วงๆ “แม่งซวยชิบ จู่ๆโดน’จารย์ป้าใช้เนี่ย”
   “เขาเล็งกูตั้งแต่กูสะลึมสะลือเมื่อเช้าแล้วสาด” ผมอดบ่นไม่ได้ “มึงไปช่วยกูหาเลย กูไม่รู้หรอกนะว่าอาจารย์คนไหนสอนกลศาสตร์”
   “อย่างกับกูจะรู้...”
   “เพราะงั้นต้องไปช่วยกัน”
   “ทำไมมึงกลัวคณะนี้จังวะ เด็กมึงเยอะไม่ใช่เหรอ” ป่าตั้งข้อสังเกต
   “กูไม่ได้กลัว”
   “มึงดูหวาดๆ”
   “ไอ้เชี่ยป่า เดี๋ยวกูฟ้องเมียมึงว่ามึงติวให้พริ้ง”
   “ติวห่าอะไร” มันโวยทันที “แค่ตอบคำถามข้อเดียว กูตอบแค่ห้าวิ!”


   “ไม่รู้ล่ะ ตามกูมา” ผมรู้สึกสะใจนิดๆที่ทำให้ไอ้ป่ามันถือไพ่รองผมได้ เพราะปกติมันนี่แม่งจอมบงการชีวิตผมกับคิทเลย ตั้งแต่มีน้องโยมา อะไรๆสำหรับไอ้ป่าก็ดูเข้าถึงง่ายขึ้นไปซะฉิบ


   ผมเดินเข้าไปที่ใต้ถุนวิศวะอย่างตื่นๆ ปกติจะมีคนอยู่รอหรือมารับอะไรทำนองนี้ถ้าเป็นเด็กผมนะ แต่วันนี้ผมมาด้วยธุระตัวเอง(โดนฝากมา)ล้วน ไม่เคยขึ้นไปบนตึก ก็เลยไม่รู้ว่าห้องพักอาจารย์เขาอยู่ชั้นไหนกัน


   ด้วยความฉลาด มีปากก็ต้องถามสิครับ


   แต่คนแม่งหายหัวไปไหนหมด ปกติต้องมีสักคนสองคนที่นั่งแถวนี้เป็นอย่างต่ำสิ ผมหันมามองไอ้ป่าอย่างขอความเห็น แต่แม่งก็ดูเหมือนจะอินกับภาระหน้าที่ในมือผมมากเหลือเกิน ไม่สนใจห่าอะไรเลย เหมือนอยากจะกลับไปนอนที่ห้องเสียให้รู้แล้วรู้รอด


   หรือพวกบ้านี่จะไปมีเรื่องกันที่ใต้ถุนคณะอีก!


   ผมรีบเดินไปดูตรงจุดวินาศสันตะโรครั้งก่อน อ้าว ไม่มีแฮะ ตรงไหนพังก็มีคนมาซ่อมเรียบร้อยสะอาดเอี่ยมอ่องเหมือนเดิม แต่ไร้ซึ่งร่องรอยของการตีกันกับชาวต่างคณะแต่อย่างใด


   “เบา พูดดังกว่านี้”


   “ขอโทษครับ/ค่ะพี่โฟร์ท”


   “ดีมาก รู้ใช่มั้ยว่าน้องๆทำผิด”


   “เห้ย เชี่ยโฟร์ทว๊ากน้องเหรอวะ” ไอ้ป่ามองดูอย่างทึ่งๆ “ไปดูกัน”


   เพราะคณะพวกผมไม่มีอะไรแบบนี้ให้ดูหรือทำก็เลยสนอกสนใจเป็นพิเศษ ก่อนที่ผมจะห้ามอะไรไอ้ป่าก็เดินมาแอบอยู่ข้างหลังพวกเพื่อนร่วมก๊งเหล้าเพื่อนไอ้โฟร์ทอีกทีหนึ่งตรงข้างๆนี่แล้ว มองเห็นน้องทุกคนชัดเจน ทุกคนทำหน้าเครียดมาก เหมือนวันนี้จะโดนหนัก


   นี่ยังรับน้องกันไม่เสร็จอีกเหรอ? ใกล้จะปีใหม่แล้วนะเว้ย


   “ส่งตัวแทนออกมาสารภาพผิดกับพวกพี่ซะ”   


   ไอ้โฟร์ทโหดมาก...
   ยังไม่เห็นตอนสั่งลงโทษน้องแต่ผมดูก็รู้ว่ามันโหด ประโยคเมื่อกี้ที่มันพูดทำเอาน้องผู้หญิงสะดุ้งไปหลายคน บางคนถึงกับหลุดร้องไห้ออกมาเลย


   มึงทำอะไรน้องเนี่ย...


   “ช้า! ทุกคนลุกขึ้น กอดคอลุกนั่ง จำนวนเท่ารุ่น”


   “โฟร์ท น้องมันเพิ่งทำกันมา” เพื่อนของไอ้โฟร์ทเริ่มทำหน้าซีเรียสแล้วเตือนมัน


   “แล้วไง ไม่มีใครยอมออกมาสารภาพนี่ ช้าอีก งั้นเพิ่มเป็นสองเท่า!”


   “โฟร์ท น้องไม่ไหวแล้ว”
   “เออ เชี่ยโฟร์ท กูว่าพอเหอะ”
   “น้องเหนื่อยแล้วมึง”


   “ทำไมวะ พวกนี้จะยกพวกรุมตีอาจารย์นะ”


   เหี้ยยยยยยยยย...วิศวะมอผมทำไมมันหัวรุนแรงแบบนี้...ตั้งแต่ตรรกะที่ว่าน้องโดนเพื่อนโดนพี่โดนยังไงเราก็ต้องโดน(ต่อย)นั่นแล้ว บ้าไปแล้วเหรอ


   “หนึ่ง สอง สาม...”


   “ไม่พร้อมกันเลย สามัคคีกันไม่ใช่เหรอ สามัคคีพร้อมจะทำร้ายอาจารย์ไม่ใช่เหรอ นับใหม่”


   ผมเริ่มกลัวไอ้โฟร์ทแล้ว...
   ผมคิดว่าบรรยากาศไม่น่าจะใช่เรื่องเล่นๆ ทุกคนหน้าตึงเครียดหมด ไร้ซึ่งการเตี๊ยม...ผมสะกิดไอ้แหลมที่อยู่แถวนั้นแล้วถามมันว่าเกิดอะไรขึ้น


   “พวกกูได้ยินข่าวลือมา อาจารย์คนนี้ให้คะแนนศูนย์คะแนนประมาณครึ่งเสค เด็กกวนตีนคนหนึ่งไม่พอใจก็เลยอยากไปต่อยอาจารย์ รู้ถึงหูพวกกู” แหลมเล่าให้ฟัง “จริงๆแล้วเรื่องไม่ได้ใหญ่มาก ปีหนึ่งมันไม่ได้จะไปทำจริงๆ โฟร์ทมันอยากสอนให้หลาบจำ แต่ไม่รู้สัดโฟร์ทไปกินรังแตนที่ไหนมาไม่รู้ หงุดหงิดชิบหาย มาลงกับน้องหมดแล้วเนี่ย”


   “ไม่พร้อม! นับใหม่!” เสียงไอ้โฟร์ททำผมสะดุ้งตัวโยน


   “พี่โฟร์ท เพื่อนจะเป็นลมค่ะ!”


   “ใครไม่ไหวแยกออกมา เพื่อนที่เหลือรับผิดชอบทำแทนเพื่อนสองเท่า!”


   “เชี่ยยยย ใครก็ได้ไปลากหัวสัดโฟร์ทออกมาที เมียไม่ให้เอาเหรอวะ”
   “เกินไปแล้วนะโว้ย”


   โฟร์ทเหมือนจะโดนเพื่อนมันลากออกมาจากการดุด่าน้อง ผมยืนกอดเอกสารตัวแข็งทื่อ ในขณะที่ไอ้ป่าตอนนี้ทำหน้าเฉยเมยกับเหตุการณ์ตรงหน้าเป็นที่เรียบร้อย


   “แล้วมึงมาถึงนี่ทำไมวะ” แหลมถามผม “มาหาไอ้โฟร์ทเหรอ”


   ข่าวแม่งไปไวยิ่งกว่าไฟลามทุ่ง “เปล่า...มาหาอาจารย์คนนี้น่ะ ชื่อ...”


   “อ๋อ อาจารย์...นั่นไง เชี่ยบีม วิ่งเลยมึง อาจารย์จะไปแล้ว”


   “ไหนๆๆ”


   ผมนี่วิ่งแทบไม่ทันเลยครับ อาจารย์ที่ผมตามหากำลังเดินเร็วจะไปที่ไหนสักที่ วิ่งผ่านหน้าจุดที่ปีหนึ่งปีสองวิศวะกำลังดราม่ากันอยู่นั่นแหละ ผมยืนคุยกับอาจารย์เล็กน้อย ไอ้ป่าก็เดินเข้ามาสมทบ
   สักพักหนึ่ง...ตอนที่อาจารย์กำลังจะเดินหนีผม






   “ปีหนึ่ง...สวัสดีพี่หมอบีมสิ”








   ผมชะงักกึก มองดูคนพูดซึ่งก็คือไอ้โฟร์ท จากที่มีรุ่นพี่ยืนล้อมรอบน้องอยู่ บัดนี้แม่งเปิดทางให้น้องปีหนึ่งที่นั่งอยู่(เอ็งลุกนั่งกันเสร็จแล้วเหรอ)มองเห็นผมเต็มๆ
   ปีหนึ่งทำหน้างงมาก...ใช่ เป็นกูกูก็งง มึงจะสั่งให้น้องมาหวัดดีกูทำไมเนี่ย


   “ไม่ได้ยินหรือไง สวัสดีพี่หมอบีม”


   “สะ สวัสดีค่ะ/ครับ”


   “สวัสดีใคร พูดให้มันพร้อมกันด้วย”


   “สวัสดีค่ะ/ครับ พี่หมอบีม”


   ผมเห็นไอ้โฟร์ทกลั้นยิ้ม มันกำลังแกล้งผมเหรอ แกล้งให้ผมอายต่อหน้านุษย์วิศวะเกือบร้อยคนเนี่ยนะ เล่นอะไรฟะ บ้าไปแล้วเรอะ!


   “ถามไป กินข้าวหรือยัง”


   “กินข้าวหรือยัง”


   “หางเสียง!”


   “กินข้าวหรือยังคะ/ครับ”


   วิศวะเป็นคณะตลก...ไม่หรอกครับ ผมนี่แหละคือตัวตลกให้พวกนี้พากันหัวเราะคิกคัก เอางี้ จะพูดให้ถูกก็คือผมกลายเป็นตัวทำให้บรรยากาศดีขึ้นเพราะไอ้โฟร์ทใช้ให้ปีหนึ่งที่ไม่รู้ว่ามีกี่สิบคนประสานเสียงกันพูดให้ผมได้ยินตามที่ไอ้โฟร์ทมันบอก ผมที่แยกกับอาจารย์แล้วกำลังเดินตามหลังไอ้ป่าไป หมายจะรีบออกไปจากที่นี่โดยเร็ว


   “พี่จะไม่ตอบหน่อยเหรอ ถามเสียงดังๆ อย่าลืมหางเสียง”


   “พี่จะไม่ตอบหน่อยเหรอคะ/ครับ”


   เชี่ยนี่เอาจริงใช่มั้ยเนี่ย...
   ตอนนี้ผมควรทำไงดีครับ ตะโกนตอบหรือทำเนียนไม่ได้ยินดี วิศวะปีหนึ่งสาขาไอ้โฟร์ททั้งสาขาเลยนะครับที่กำลังมองมา รู้สึกอายแทบอยากจะแทรกแผ่นดินหนี


   “พี่เขาไม่ตอบอ่ะ เอาไงดี หรือจะลุกนั่งกัน พูดเสียงดังๆจนกว่าพี่เขาจะตอบ”


   “พี่จะไม่ตอบหน่อยเหรอคะ/ครับ พี่จะไม่ตอบหน่อยเหรอคะ/ครับ พี่จะไม่ตอบหน่อยเหรอคะ/ครับ”


   ไอ้โฟร์ท ไอ้เลว ตอนนี้เสียงดังอื้ออึงไปหมดจนผมทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นอะไรได้อีกแล้ว


   “โฟร์ท พอ เลิกเล่น...”


   ตัวลูกไม่เท่าไหร่ผมต้องปรามตัวพ่อ โฟร์ทยิ้มมุมปากนิดๆท่าทางจะไม่หยุดง่ายๆ โชคดีที่ผมพกไอ้ป่ามาด้วย แม่งโอบไหล่ผมพร้อมๆกับชูนิ้วกลางใส่โฟร์ท


   โหดกว่าโฟร์ทวิศวะต้องเจอหมอป่าพนา ก้องธานินทร์


   “โทษฐานที่สวัสดีแต่เพื่อนกู ไม่สวัสดีกู”


   อ้าว ไอ้สัดป่า...ไอ้โฟร์ทยิ้มก่อนที่จะสั่งปีหนึ่งให้สวัสดีสุดหล่อของมหาวิทยาลัย


   “สวัสดีค่ะ/ครับ พี่หมอป่า”


   “ดีมาก อย่าลืมเป็นเด็กดีกันล่ะ” ไอ้ป่าผู้หลงระเริงเดินเข้าไปยืนข้างๆไอ้โฟร์ทพร้อมๆกับโบกมือไปมาอย่างกับคนหาเสียง ไอ้สัด ติงต๊องเอ๊ย อารมณ์ไหนของมึงเนี่ย “บีม มึงมานี่ดิ น้องเขาร้องเรียกหามึงแน่ะ”


   “ไม่ บ้าเหรอ กลับๆๆ”


   “เรียกพี่เขาสิ” ไอ้ป่าบอกน้อง





   “พี่บีม พี่บีม พี่บีม พี่บีม”




   แม่ง บ้ากันไปหมดแล้ว...ผมที่ไม่รู้จะทำยังไงคิดว่าควรจะเดินหนีไปเสียให้รู้แล้วรู้รอด   
   ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้โฟร์ท





   “ป๊อด ป๊อด ป๊อด ป๊อด”





   ผมชะงัก




   “พี่บีม พี่บีม พี่บีม ป๊อด ป๊อด ป๊อด”


   เอาล่ะ พอกันที...ผมย่างสามขุมไปประจันหน้ากับปีหนึ่งที่ยื่นหน้าสลอนมองดูผมอย่างสำรวจ


   “ต้องการอะไร ว่ามา”


   ผมไม่ได้พูดกับน้อง หันมาพูดกับไอ้หัวโจกที่เป็นตัวตั้งตัวตีแนวคิดที่ว่าให้น้องร้องเรียกผม
   เดือนปีสองคณะนี้นั่นแหละ    


   “แค่อยากรู้ว่ากินข้าวหรือยัง”
   “พ่องมึงสิ” ผมด่า “ไม่เล่นแล้วนะ ไม่สนุกเลย”
   “ตกลงกินข้าวยังล่ะ”
   “ไอ้สัด...ยัง” ผมรีบตอบ อยากไปจากตรงนี้เร็วๆเพราะเป็นเป้าสายตาเหมือนมาแสดงละครให้น้องมันดูยังไงยังงั้น
   “ดี รอก่อนนะ ไปกินพร้อมกัน”
   “เรื่องอะไรล่ะ” ผมรีบปฏิเสธ “ป่า กลับเหอะ”


   ก่อนที่ผมจะหันหลังกลับ มีคนดึงขาผมเอาไว้ ผมหันไปดูตอนแรกก็เห็นอยู่สองมือแต่พอดูดีๆอีกสี่ห้ามือนี่คืออะไร


   จากปีหนึ่งวิศวะ...


   พวกเขาส่ายหน้าดิก ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ผมทรุดตัวลงไปนั่งยองๆข้างหน้าพร้อมๆกับถามว่ามีอะไรเหรอ


   “ถ้าพี่ไป...พี่โฟร์ทก็จะองค์ลงอีกอ่ะ อย่าไปเลยนะคะพี่”
   “หนูปวดขาแล้ว หนูลุกนั่งไม่ไหวแล้วอ่ะ”


   “ใครใช้ให้ไปกวนพี่เขา”


   โฟร์ทส่งเสียงถามเด็กๆ ผมลุกขึ้นยืนพร้อมๆกับเดินถอยห่างออกมา เรื่องนี้ผมเป็นคนนอก ผมไม่อยากยุ่งเท่าไหร่
   แต่พอมองดูหน้าเด็กๆที่เหนื่อยแทบจะเป็นลมเพราะไอ้โฟร์ท ผมก็เลยต้องอยู่ต่ออย่างช่วยไม่ได้...


   “ตกลงรอกินข้าวกับโฟร์ทใช่มั้ย” ไอ้โฟร์ทร้องถามผม


   “ตกลงรอกินข้าวกับโฟร์ทใช่มั้ย”


   ผมสะดุ้งสุดตัว...พร้อมๆกันกับไอ้โฟร์ท น้องปีหนึ่งบางส่วนพูดตามไอ้โฟร์ท แต่เสียงมันดังมากพอเสียจนได้ยินกันทั้งตึกเลยมั้ง
   เบื้องหลังก็คือ...ไอ้พนา ก้องธานินทร์ แม่งเสือกไปกระซิบบอกผู้นำหลอดเสียงแห่งปีหนึ่งวิศวะว่าให้พูดตามไอ้โฟร์ท


   “สนุกมากมั้ย”


   “สนุกมากมั้ย”


   พูดตามโฟร์ทไม่พอ ยังมีส่วนหนึ่งที่พูดตามผม...
   ไอ้ป่า ว่างมากนักก็ไปเล่นกับวาโยไป๊!


    “ว่ายังไงล่ะ”


   “ว่ายังไงล่ะ”


   โฟร์ทยังคงรอคำตอบ


   “ไม่”

   “เลี้ยงเลยนะ”

   “ไม่”

   “อย่าใจร้ายสิ”

   “ไม่ไง”

   “นี่ที่ต้องเป็นแบบนี้เพราะบีมเลยนะ”


   ผมคิดว่าผมไม่น่าจะอยู่ตรงนี้ได้อีกแล้ว ทางเดียวที่จะช่วยเด็กปีหนึ่งพวกนี้ได้ ผมว่าน่าจะลากตัวพ่อของมันออกมาอยู่ให้ห่างจากน้องๆเอาไว้ดีกว่า   ซึ่งตอนที่ผมลากไอ้โฟร์ทออกมา เสียงกรี๊ดเสียงแซวนี่ดังกระหึ่ม...


   นี่อย่าบอกนะว่าจะเหมือนคู่มิ่งคิทที่แม่งเปิดตัวว่าคบกันแล้วในเพจคิ้วท์บอยของแอดมินโออ่าเวอร์วีว่านั่น....


   กูยังไม่ได้คบ!



   “ไง...” โฟร์ทถามเมื่อผมลากมันออกมาไกลมากได้สำเร็จ “...ว่าไงครับ”


   “ทำไมต้องหงุดหงิดกับน้องขนาดนั้น”


   “เปล่า ทำตามบท”


   “ไม่อ่ะ ระบายความโกรธลงกับน้องชัดๆ”


   “นี่เรียกมาตำหนิเหรอ น่ากลัวจัง” มันไม่ได้กลัวผมอย่างที่มันพูด มิหนำซ้ำอย่างทำตายิ้มๆใส่ผมอีกแน่ะ


   “แค่จะบอกว่าไม่ดีนะทำแบบนั้น ยิ่งเป็นเพราะกูด้วยแล้วยิ่งไม่ควรทำ” ผมอยากจะเอามือนวดขมับเสียตั้งแต่ตอนนั้น


   “ไม่รู้สิ...มันหงุดหงิดอ่ะ”


   “เพราะกูเหรอ” ผมเริ่มสงสัยในข้อนี้ “เรื่องอะไรล่ะ”


   โฟร์ทกัดริมฝีปากล่าง...ใช้เวลานานกว่าริมฝีปากล่างของมันจะพ้นฟันขาวแล้วกลับคืนสู่ปกติ


   “อะไร...”


   มันผลักผมไปชิดกับแพง ใช้สองแขนกั้นไม่ให้ผมหนี มองซ้ายมองขวาดูว่ามีคนเดินผ่านไปผ่านมาหรือเปล่า...
   …ซึ่งไม่มี


   “อะไรของมึง”


   ผมเริ่มกลัวมันแล้ว...ไม่รู้ว่ามันเป็นบ้าอะไรในวันนี้หรือเปล่า...






   “อยากบุหรี่...แต่สูบไม่ได้...ต้องทำไง”




   และมันก็จูบผมแทนคำตอบ...



   ผมหลงเคลิ้มไปจังหวะหนึ่ง...แต่ตั้งสติได้ทันว่าตรงนี้ไม่เหมาะสมอย่างยิ่งที่จะมาทำบ้าอะไรแบบนี้แถมเรายังอยู่ในชุดนิสิตกันทั้งคู่อีก


   แต่ความรู้สึกของริมฝีปากเป็นกระจับนั่น...ยังคงตราตรึง



   เออ มึงเก่ง



   “ค่อยยังชั่ว” โฟร์ทยิ้มกริ่ม “เลิกยาก...แต่จะเลิกให้ได้ สัญญา”


   “ไอ้...” ผมไม่รู้จะด่ายังไง


   “ปากแดงน่ารักว่ะ”


   “หยุด” ผมรีบพูดตอนที่มันจะพุ่งเข้ามาอีกครั้ง “พอแล้ว”




   “โอเค”



   ที่แท้หงุดหงิดก็เพราะไม่ได้สูบบุหรี่...มีวิธีการระบายออกที่ง่ายดีเนอะ ด่าน้องปีหนึ่งและก็...จูบผมเนี่ย



   ผมเดินใบหน้าปะปนหลายอารมณ์ตามหลังไอ้โฟร์ท ในที่สุดไอ้ป่าก็พร้อมที่จะเดินกลับไปที่รถได้สักที


   สงสัยเมียโทรตาม...


   “เดี๋ยวไปรับนะ” โฟร์ทขึ้นมา

   “เดี๋ยวไปรับนะ”

 
        ไอ้โฟร์ทตกใจเพราะมันไม่ได้บอกให้น้องพูดตามแต่น้องก็พูด


   ผมทำสัญลักษณ์มือปาดไปที่คอประมาณว่าหยุดได้แล้ว พอได้แล้ว แต่ทว่ามีบางคนนึกสนุกไม่ยอมห้ามน้องให้เลิกพูดตาม


   อีกทั้งยังใช้เป็นโอกาสในการหว่านล้อมผมอีกด้วยนะ




   “ห้าโมงครึ่งนะ”




   “โทรหารับด้วยนะครับ”




   “อยากกินไรคิดไว้ด้วย”




   “ปากอร่อยมาก”










   เดี๋ยว เมื่อกี้มันว่ายังไงนะ มันให้น้องปีหนึ่งพูดว่าอะไรนะ?!!!!!















   “ขออีกทีนะ”












TBC*





Talk : อดไม่ได้ค่ะ เดินผ่านปีสองคุมปีหนึ่งแล้วมันคิดออกพอดี ให้โฟร์ทใช้แรงเด็กซะเลย 5555
ใครคิดถึงพนาวาโยคู่หลัก(จริงๆนะ)ของเรื่องตอนหน้ามาแล้วนะจ๊ะ
วันวาเลนไทน์นี้อัพไป 2 ตอน อย่าลืมไปอ่านตอนที่ 39 พาร์ทของคิท หน้า 234-235 ด้วยนะคะ
อัพวันหนึ่งหลายตอนเดี๋ยวกลัวคนอ่านจะขาดตอนเอา
ขอให้แฮปปี้กันมากๆค่ะ เจอกันตอนหน้าหลังสัมมนาเสร็จวันพุธนี้นะคะ : )

[❣☾月亮☽❣]

   กรี๊ดหมอบีมมาแล้ว

พี่โฟร์ดโหดเพราะอยาก....บุหรี่นี่เอง. ฮ่าๆสงสารน้องๆ

[Mouse2U]

โฟร์ทหันมาสูบบีมแทนแล้วง่า.  
หมอบีมไปไม่เป็นเลย.น่าร้ากกก~ คณะนี้ครึกครื้นตลอดๆ รอพี่ป่ากับน้องโยนะค้าา~~

[Toon_TK]

 

ชีวิตพังแล้วค่าาาาาาาาาาาา

[::UsslaJlwaJ::]

แอบอ่านตอนเรียนอยู่ จารเรียกเลยโด่ววววว ถามว่านยิ้มอะไร 5555555555

[eveniing]

เขินไม่ไหวแล้ว ฟินมากกกกก  ถ้าโฟร์ทจะน่ารักขนาดนี้นะ ยอมเป็นแฟนโฟร์ทเถอะนะหมอบีม 

[neno.jann]

คุณชิฟฟอนจะเอาให้เราฟินตายทุกคู่เลยใช่มั้ยคะ ยอมค่ะยอมมมมม อร๊ายยยยยย 

[Poes]

กรี๊ดดดด คู่นี้อีกแล้ว แบบนี้เด็กรู้กันทั้งชั้นปีหนึ่งแล้ว 

[gasia]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด หวานเฟร่ออออออ
หมอป่าตอนโบกมือตลกไปอี๊กกกกก  ไปเล่นกับโยไป๊ 55555555555555555
เอาอีกค่าาาาา ขออีกค่าาาาาาาาาาาาาาา

[Veesi3]

  กรี๊ดดดด คู่นี้เค้ามาแรงจริงๆ ดิบ เถื่อน ตรงๆ สมเป็นวิศวะ เขินแทนหมอบีม นี่ถ้าอยากบุหรี่บีมต้องช่วยโฟร์ทอีกน้าาาา  า

[Pam_ban]

หวานกันเกินไปแล้ว อิจฉา ๆ  . . พี่คิทน่ารักมากอ่ะ


รอตอนต่อไปค่ะ  สุขสันต์วันวาเลนไทน์นะคะ


 

[NUTSANAN]

และแล้วคิทก้ยอมรับว่ามีใจให้น้องมิ่งงงงง คบกันแล้วด้วยยยย กริ้วววว

[kautumn]

แล้วไม่มีวาเลนไทน์ของหมอป่าวาโยรึค่ะคริคริ โฟร์ททำบีมเขินเลยนะเนี่ยแอบใช้แรงเสียงน้องปีหนึ่งด้วย

[Snowermyhae]

ไม่มีอะไรเหนือกว่าคู่นี้อีกแล้ว ปาคู่อื่นทิ้งให้หมดดดดดด พี่โฟร์ทคือใช่มาก ร้องไห้หนักมาก จะไม่ยอมปล่อย !! 

[เกรียนเหมียว]

  กริ๊ดมากมาย โฟร์ท กับหมอบีมมมมมมม  โอ้ย ช่วงนี้เราชอบคู่นีัเป็นพิเศษ ฮ่าๆ

[wavalove]

 

[hormonesyj]

หมอบีมคร้าบบบบบบ ปากอร่อยจังเลยคร้าบบบบบ

[cherilnatcha]

กรี้ดดดดดดดดดดดดดดด
กลับมาเม้นนนนน ดันเบาๆ ห้าๆๆๆๆ
คือน่ารักกกกกกก
ขอเม้นยาวๆ จากสามถึงสี่ตอนที่แล้วแบบรวดๆ เลยเนอะ
กรี้ดดดดดดดด
น่ารักทุกคู่เลยเนาะ ฟฟฟฟฟ
ขอโฟร์ทบีมอีกกกก แซงโค้งงงงงงง ห้าๆๆๆๆ
พนาวาโยรอลูกโฟร์ทบีมบวชหรอจ๊ะ กรั่กกก แซวๆๆๆๆ
มิ่งคิทนี่อย่างหวานนนน  เว่ออออออออ น่ารักกกกกกกก
โอ่ยยยย ปวดแก้มมม
กรี้ดดดดด
มาต่อไวไว นะ
เราพยายามเม้นทุกตอนนะ แต่หน้าขึ้นไวมาก ไม่ทัน ห้าๆๆๆๆ
ได้เข้ามาอ่านแล้วชื้นใจจังงงงง อุอุ
สู้ๆ นะ เค่อะ อิอิ

 

[beautifuldead]

โอ้ยยย ไม่ไหวแล้ว ที่สุดของความก๊าวใจคือ โฟร์ทบีม
โฟร์ทแกรรรร ไปลงที่น้อง  งานขายหน้าและความซวยต้องเป็นของคุณหมอเถื่อน 555

[gookgik]

น้องปีหนึ่ง รู้กันหมดทั้งคณะแล้วว่าเดือนปี 2 มีเจ้าของแล้ว โฟร์ทใช้วิธีเลิกบุหรี่แบบนี้ บีมได้ปากเจ่อตลอดแน่ 

[Yara]

ชอบคู่โฟร์ทกับหมอบีม มากๆๆ น่ารักไม่แพ้ พี่ป่าวาโย กับ มิ่งคิท เลย อิอิ

[valenna yy]

กรี๊ดดดดดด โอ้ย ฟินตาย

[ไอ้หัวแห้ว]

หมอบีมเคะมากกกกกกกกกกก
55555555555555555555555