เดือนเกี้ยวเดือน #40
หลังสอบชีวิตผมไม่มีอะไรครับ
แต่ไอ้เชี่ยมิ่งน่ะสิ มีครับ มีแฟน! บอกเลยว่าตอนแรกผมกับพี่ป่า(และก็คนอื่นๆ)งงกันชิบหาย ไปได้กันตอนไหนวะ พากันถามประโยคนี้ใหญ่เลย พอถามเจ้าตัวทั้งคู่ก็บอกก็ไม่มีอะไร ก็ถูกใจกันก็คบ อะไรประมาณนั้น แต่มันน่าเชื่อมั้ยล่ะ ไอ้มิ่งเนี่ยนะจะได้พี่คิทคนจอมโวยมาเป็นแฟนได้
เพื่อนผมนี่แม่งเทพจริงอะไรจริงว่ะ แต่ล้อนานมากไม่ได้ครับ เดี๋ยวพี่คิทด่าเอา ท่าทางจะยังไม่ชินกับสถานะใหม่นี้สักเท่าไหร่
เรื่องนี้พี่ป่าค่อนข้างโอเคติดไปในทางยินดี พี่เขาบอกเพื่อนมีความสุขพี่เขาก็มีความสุข เพราะฉะนั้นก็เลยไม่ได้ออกอาการหวงเพื่อนมากอย่างที่ไอ้มิ่งมันเคยกลัว นับว่ารอบตัวผมกับพี่ป่ามีแต่อะไรที่ไม่นำพาความเครียดมาให้เลยครับช่วงนี้
อ้อ เว้นแต่เรื่องสอบของพี่ป่าอ่ะนะ
สอบอยู่ได้ทุกสองอาทิตย์ ไม่ก็ทุกอาทิตย์ ไม่ว่าจะอัจฉริยะแค่ไหน พ่อเจ้าประคุณก็ต้องมานั่งอ่านชีทอย่างช่วยไม่ได้อยู่ดี บางครั้งผมก็ไปอยู่เป็นเพื่อนพี่เขาอ่านที่ห้องของเขานะ(เขาอ่าน ผมหลับ) และพอตอนไหนที่พี่ป่าขี้เกียจอ่านก็จะมานอนเล่นห้องผมประจำ(เขาหลับ ผมปั่นรีพอร์ตแลปประจำสัปดาห์) ชีวิตวนอยู่อย่างงี้ ไม่มีอะไรที่ดีหรือไม่ดีมากมายเป็นพิเศษ
ผมไม่ได้ต้องการให้ดีเลิศเลอมากมายอะไร ขอแค่ไม่มีอะไรมาทำให้ชีวิตผมกับพี่เขาต้องมีความทุกข์ก็แค่นั้นเอง
แต่คนเราจะมีความทุกข์เกิดขึ้นทั้งที มันมาแบบไม่ให้สุ้มไม่ให้เสียงหรอกครับ
ผมไม่รู้หรอกว่าผมจะมีความทุกข์ตอนไหนน่ะ...
“เป็นอะไร” พูดถึงป่า ป่าก็มา เดินหล่อมานู่นจนสาวๆคณะวิทย์มองตามคอแทบหัก นานๆทีพี่ป่าจะเดินเข้ามาใต้ตึกนี่อ่ะครับ ปกติแค่จอดรถและก็ยืนพิงรถรอ แต่วันนี้...ผมปั่นการบ้านเพลินมากอะไรมาก
วิชาภาษาอังกฤษเนี่ย
“ก็เป็นคนหล่อ”
“โห มั่นใจเนอะ” พี่ป่าเอามือดันหน้าผมเบาๆ แล้วนั่งหันหน้าออกจากโต๊ะข้างๆผมที่นั่งหันหน้าเข้าหาโต๊ะ วางแขนทั้งสองข้างลงบนโต๊ะนั้นแล้วขยับขาไปมา เหมือนพี่เขาจะเหนื่อยๆจากบทเรียนอีกตามเคย “ตกลงไม่ได้เป็นไรใช่มั้ย”
“แค่งงการบ้าน ไม่มีอะไร”
“ไหนดูซิ”
“ไม่เป็นไร” ผมรีบพูด “แก้ประโยคที่เขียนผิดน่ะ ทำได้อยู่แล้ว นี่เทพนะ”
“อ๋อ จ้า” พี่ป่ารับคำ มองผมยิ้มๆแล้วหันไปมองที่อื่น “คณะนี้คึกคักดีจัง คนเยอะตลอดเลยนะ”
“มีกี่สาขาล่ะ ไม่เหมือนหมอที่มีแต่สาขาหมอนี่นา”
“มีใครมายุ่งกับโยมั้ย”
ผมเหลือบมองใบหน้าด้านข้างของไอ้พี่ป่า “ยุ่งที่ว่านี่คือยุ่งยังไง”
“ก็ยุ่ง...แบบนั้นน่ะ จีบ อะไรเทือกๆนั้น”
“บ้า จะมีใครล่ะ”
“ที่ได้ยินมามันไม่ใช่แบบนั้นเลยนะ” พี่ป่าเริ่มหันมามองหน้าผมอย่างจริงจัง “โยอาจจะยังไม่รู้ แต่โยน่ะดังมาก ผู้ชายที่ทำให้นิสิตหมอผู้หญิงพูดถึงได้นี่ไม่น่าจะธรรมดา” พี่ป่ามองผมอย่างพินิจพิจารณา ในขณะที่ผมส่ายหน้าดิก คิดว่าเรื่องที่พี่เขาพูดมันไม่น่าจะมีอะไร
แต่เชื่อมั้ยครับ...มันมีอะไรจริงๆด้วย
หลังจากนั้นผมกับพี่ป่าก็ออกไปหาอะไรกินกัน แล้วพี่เขาก็ไปส่งผมที่หอ ดูเหมือนพี่เขาจะมีไปดูแลปต่อต้องไปท่องกระดูกอะไรสักอย่างที่เคลื่อนย้ายออกมาจากตึกไม่ได้ ผมก็เลยใช้ชีวิตเป็นนิสิตปกติ อยู่หอเฉยๆ หิวก็เดินออกไปเซเว่น ซึ่งผมก็กำลังเดินไปเซเว่นด้วยความหิวและไม่ห่วงแคลอรี ตอนนี้เป็นเวลาประมาณสามทุ่มนิดๆครับ
ผมกำลังเลือกอะไรบางอย่างจากตู้ไอติม เงยหน้าขึ้นมาเห็นผู้ชายสองสามคนหน้าเซเว่นกำลังจับกลุ่มคุยกันพูดถึงผม ผมไม่ได้สนใจอะไรมากเพราะผมไม่รู้จักพวกเขา แต่หลังจากนั้นต้องเป็นอะไรที่ผมสนใจมากแน่ๆเพราะอยู่ดีๆหนึ่งในนั้นก็เดินเข้ามาหาผมเฉย พร้อมๆกับสะกิดผมเบาๆ
“นาย...”
ผมเงยหน้าขึ้นมองเขา ท่าทางของเขาดูเพลย์บอยเอามากๆ และผมไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไรจากผม
“ครับ?”
“วาโย เดือนคณะวิทย์ใช่ป่ะ”
แม้จะไม่ได้อยากมีนามสกุลว่าเป็นเดือนต่อท้าย แต่ผมก็ต้องยอมรับอยู่ดี “ครับ...มีอะไรรึเปล่าครับ”
หมอนั่นมองไปที่เพื่อนที่กำลังมองมาที่ผมด้วยสายตายิ้มๆ จากนั้นพอผมหันเข้ามามองดูอีกฝ่าย มันกำลังมองผมอย่างพิจารณาด้วยสายตาที่ผมรู้สึกไม่ชอบเอาเสียเลย
แม่งมองตูดผมเหมือนกำลังสังเกตสังกาแล้วจดบันทึกลงในผลการทดลองอะไรประมาณนั้นอ่ะครับ ตูดกูมีอะไรผิดปกติเหรอวะ
“มีอะไรรึเปล่า” ผมเริ่มหงุดหงิด
“ก็ไม่มีอะไรมากหรอก” มันกระซิบ ก่อนที่จะโน้มใบหน้าเข้ามาหาผม “แค่อยากจะรู้ว่า...”
“…”
“…นายขายเท่าไหร่”
ขาย? ขายอะไรวะ ผมมองหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจ ขณะที่ขยับตัวออกห่าง
“อะไรวะ ขายอะไร ไม่เข้าใจ”
“นายไง ตัวของนาย”
ผมรู้สึกเหมือนผมโดนรถบรรทุกชนอย่างช้าๆ หน้าถอดสีเสียยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด
“ว่าไงนะ...ไปเอามาจากไหน”
ผมรู้สึกตกใจมาก แต่ก็ยังไม่อยากโวยวายหรือด่ามันแต่อย่างใด เพราะผมไม่รู้ว่าพวกมันคิดว่าผมขายได้ยังไง
บ้าไปแล้วเหรอวะ
“เขาก็รู้กันทั่ว” มันยักไหล่ “ผู้ชายที่นายควง ก็มีแต่เกรดเอเท่านั้นที่นายถึงจะยอม ยกตัวอย่าง...”
ผมเลิกคิ้วก่อนที่จะตั้งใจฟัง
“…มิ่ง เดือนวิศวะปีนี้”
ผมกลอกตา ไอ้ข่าวพวกนี้เชี่ยแม่งโคตรไม่มีมูลห่าอะไรเลย
“และที่เด็ดไปกว่านั้น”
“…”
“นายควงหมอป่าด้วยใช่มั้ยล่ะ”
“ควงน่ะใช่ แต่ไม่ใช่แบบนั้น” ผมรีบพูด “ผมไม่ได้เป็นคนที่ขายแบบนั้น คุณอย่ามามั่วได้มั้ย”
“แน่ใจเหรอ” มันยังไม่หยุดความคิดของมัน “หรือว่ากำลังจะสร้างมูลค่าให้เข้าถึงยากๆเพื่ออัพราคาตัวเอง”
“ไอ้เชี่ยนี่” ผมเริ่มโมโห “แม่งโคตรมั่ว เลิกว่ากูเดี๋ยวนี้นะสัด!”
“เหอะ ร่านก็บอก ไม่เห็นต้องโวยวายทำเป็นไม่ยอมรับในสิ่งที่ตัวเองเป็น”
“ไอ้เหี้ยเอ๊ย” ผมผลักมันอย่างแรงจนมันเซไปชนลูกค้าเซเว่นคนอื่นๆ ผมก้าวดุ่มๆออกมาจากร้าน ชูนิ้วกลางใส่เพื่อนๆของไอ้บ้าเมื่อกี้ที่รออยู่ด้วยความอารมณ์เสียเป็นที่สุด ข่าวเหี้ยๆเกี่ยวกับผมนี่มันมาจากไหน มันมาได้ยังไง
คนอื่นๆผมยอมรับครับว่าผมไม่ค่อยแคร์เท่าไหร่ แต่พี่ป่านี่สิ โดนมองเสียๆหายๆ และที่สำคัญ...คนของเขาโดนกล่าวหาว่าเป็นคนแบบนั้น มันเป็นเรื่องที่ผมห่วงที่สุด
แม่งต้องมีต้นตอดิวะ...
เรื่องแบบนี้ผมไม่โทรหามิ่งครับ แม่งคงไม่ค่อยรู้อะไรเท่าไหร่หรอก ผมโทรหาอิมนเพื่อนผม และหลังจากนั้นไม่ถึงยี่สิบนาที นางฟ้าเพื่อนผมก็มาอยู่ในห้องผมครบองค์ประชุมอย่างรวดเร็ว
จริงๆแล้วผมกะจะโทรแล้วให้แม่งฟังตามประสาคนที่มีเพื่อนไม่กี่คนแบบผม แต่ที่ไหนได้ แม่งกำลังกินนมอยู่แถวหน้ามอด้วยกัน พอรู้ว่าผมเกิดเรื่อง ดันยกกันมาทั้งแก๊ง ห้องผมดูเล็กไปถนัดตาเลย
“โอ้โห มึงเป็นโรคจิตคลั่งแฟนตัวเองเหรอ” อิช้างที่เห็นรูปพี่ป่ากำลังสำรวจเป็นการใหญ่ “อิไก่ มึงมาดูเนี่ยดิ๊ มิน่าอิโยถึงขยายรูปนี้ ดูเป้าพี่ป่าสิ!”
“ตุ้งแช่ ตุ้งแช่ ตุ้งแช่ ตุงตุงตุงตุง” อิไก่ทำท่าเต้นไปด้วย “กรี๊ดดดด ผัวขา เอ๊ย ไม่สิ ผัวของเพื่อนขาาาาาาาา”
“สาด อย่าเสียงดัง” ผมดุเพื่อน
“อิโย มึงอย่าเพิ่งหงุดหงิดขนาดนั้น” มนตรีช่วยพูดให้ผมสงบสติอารมณ์ มันครอบครองเตียงผมเหมือนเป็นเตียงของมันเอง “มึงเป็นคนดัง แน่นอนว่าข่าวลือมั่วๆที่คนอื่นแม่งไม่รู้ต้องเกิดขึ้นกับมึงอยู่แล้ว ใจเย็นๆดิอิดอก”
“เกิดมาไม่เคยโดนนี่หว่า เดินมาแล้วจะมาซื้อกูเนี่ยนะ”
“เอางี้ ถ้าแม่งมาอย่างเยอะจนมึงทนไม่ไหว ตอนนั้นกูว่าตั้งโต๊ะแถลงข่าวไปเลยดีกว่า” อิกาออกความเห็น
“เชิญพี่อ้อยพี่ฉอด”
“คุณสรยุทธ”
“และก็...อีเจี๊ยบเลียบด่วน”
“โยเพื่อนหนูไม่ได้ขายนะค้าขุ่นผู้ช๊มมมม” อิช้างระริกระรี้สุดๆ
ผมมองเพื่อนแล้วเริ่มยิ้มออก...มันกลายเป็นเรื่องโจ๊กไปซะฉิบถ้าลองในมุมมองดีๆ มีคนเข้าใจผมผิดและผมไม่มีวันเป็นอย่างที่พวกเขาพากันพูดแน่ๆ ผมจะกลัวอะไรล่ะ
“จริงๆกูโทรหาอิมนตรีแค่คนเดียวนะ แต่กูไม่คิดว่าพวกมึงจะมาด้วย” ผมค่อยๆพูด
“แหม่ ใครๆก็อยากรู้ว่าห้องของคนหล่อเป็นยังไง จริงมั้ยล่ะ”
“พี่ป่าอยู่ห้องไหน”
“กูไม่บอก” ผมพูดทันที
“อิสัด กูไม่ไปบุกหรอก สาบานให้ฟ้าผ่าบ้านมึง” อิช้างกวนตีนมาก ผมยักไหล่ไม่สนใจ ในขณะนั้นเองที่อิมนตรีผู้ที่ใช้แลปท็อปของผมเริ่มเงียบ ผมก็เลยขยับไปหามันบนเตียงเพื่อที่จะดูว่ามันดูอะไรอยู่
“เชี่ยโย” หน้ามันดูอึ้งๆ ก่อนที่จะเลื่อนแลปท็อปมาให้ผมดู “ใจเย็นๆนะ...มันมาเป็นกระทู้เลยมึง”
ผมมองมันอย่างไม่เข้าใจเท่าไหร่นัก จนกระทั่งผมได้มาเห็นหน้าจอนั้นด้วยตัวเอง
เดือนมอดัง ขาว สูง หุ่นดี ตูดแน่นได้ใจ สนใจ คลิก ว๊อทเดอะฟัX
ผมกดเข้าไปดู และผมก็ถึงกับลมแทบจับ นี่มันรูปผมที่มีโฟโต้ช้อปปิดตาคาดสีดำเอาไว้ แต่ที่แน่ๆดูก็รู้ว่าเป็นผม แม่งเอาไปลงหมดตั้งแต่รูปตอนที่ผมประกวด ยันรูปที่ผมถ่ายเล่นในอินสตาแกรม
เชี่ยอะไรเนี่ย...
สนใจน้องโยโปรดติดต่อ 09X-XXXXXXX และที่เด็ดไปกว่านั้น...นี่มันเบอร์โทรศัพท์ของผมจริงๆ!
ครืด ครืด ครืด ไม่ทันขาดคำดี โทรศัพท์ก็สั่นแถมยังโชว์เบอร์แปลก ผมรีบกดตัดสาย เข้าไปดูในแอพไลน์ที่ผมไม่ได้เช็คประมาณวันสองวัน ตัวแดงๆเลขแชทพุ่งขึ้นมาประมาณสามสี่ร้อย
เท่าไหร่ครับ
3500 นี่รวมโรงแรมยัง แพงแต่ก็ดูคุ้มอ่ะ
รับใช่มั้ยครับ
น่ารักจัง ใช้ปากให้ได้มั้ยอ่ะครับ
“เหี้ยยยยยยยยยยยยยย” ผมเขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้งทันทีอย่างตื่นตระหนก จากนั้นก็มีเบอร์แปลกโทรเข้ามาอีกจนผมเริ่มประสาทจะกิน
“กระทู้เพิ่งตั้งเมื่อตอนบ่ายนี้เองมึง” อิมนเอ่ย
“มึงไปเอามาจากเว็บไหน” อิไก่เริ่มเครียด เลื่อนแลปท็อปมาดูเองบ้าง
“ในเพจคิ้วท์บอยว่ะ มีคนมาแปะลิงก์ใต้รูปวาโยมัน”
“เว็บขายเนี่ยนะ” อิช้างพูด
“เออ”
“ดูคนแปะ ไม่แน่คนแปะอาจจะเป็นคนไปตั้ง”
“เออใช่! มันถึงรู้ที่มาของกระทู้อิโยในเว็บขายนี่ไง!”
ตอนนี้แก๊งนางฟ้าเริ่มพากันแย่งจับจองพื้นที่บนเตียงของผมแล้วก็ประชุมเครียดเรื่องของผมกัน ในขณะที่ผมกำลังประสาทจะกินกับโทรศัพท์ที่วุ่นวายไม่หยุดไม่หย่อน
บอกตามตรงว่าผมช็อค ผมอยากจะตั้งสเตตัสแล้วประกาศไปให้ทั่วโลกรู้เลยว่าผมไม่ได้ขาย แต่พวกนางฟ้ามันห้ามไว้ มันบอกอย่าไปตามเกมคนที่มาแกล้ง ยิ่งผมอารมณ์เสีย คนแกล้งยิ่งจะสะใจเพราะมันคงคิดว่ามันสามารถทำอะไรผมได้
เออ มึงทำได้ มึงทำได้มากด้วย ระยำเอ๊ย
ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูทำให้เสียงเถียงกันของพวกนางฟ้าเงียบเสียงลง ผมพอจะรู้ว่าใครมา นักศึกษาแพทย์พนากลับมาจากท่องกระดูกแล้วสินะ
ผมค่อยๆเดินไปเปิดประตู เป็นพี่ป่าจริงๆในชุดนักศึกษาเนคไทคลายๆหลุดๆลุ่ยๆจากขอบกางเกงและผมตั้งๆฟูๆ ท่าทางเขาดูเหนื่อยๆ แต่ถึงยังไง เขาก็ทำให้คนในห้องเงียบกริบและอ้าปากค้างตกตะลึงในความหล่อได้อยู่ดี
“เหนื่อยจังเลย”
หมับ...ยังไม่ทันจะได้ดูว่าใครอยู่ในห้องพี่ป่าก็สวมกอดผมแล้วพร้อมๆกับซบหน้าลงมา
“โยไม่มีแฟนเป็นหมอได้มั้ย พี่อยากลาออกไปขายข้าวมันไก่แล้วว่ะ”
ผมยิ้มแห้งๆ ตบไหล่พี่ป่าเบาๆแล้วค่อยๆพูด “มีคนอยู่ในห้องนะ”
เขาเอาแขนออกจากผม แล้วมองดูคนในห้อง ซึ่งนางฟ้าบางคนแม่งเอามือปิดปากแล้ว ไม่รู้ว่าเขินหรือรับไม่ได้
“อ้าว สาวๆ วันนี้มีปาร์ตี้เหรอ” พี่ป่าเกาหัวเก้อๆ “มากันครบเลย”
“ไม่มีหรอกค่ะ พี่ป่าเหนื่อยใช่มั้ยคะ นั่งเลยค่ะ” ตัวใหญ่ๆอย่างพวกมันขยับไปรวมอีกฝั่งแล้วเผยที่ว่างบนเตียงนิดหน่อยให้พี่ป่าไปนั่ง “ไม่ต้องนั่งก็ได้นะคะ นอนเลยก็ได้ค่ะ มามะๆๆ”
“ไม่” ผมรีบคว้าตัวพี่ป่าเอาไว้ ซึ่งพี่เขาก็ไม่ได้มีท่าทีที่จะขยับอยู่แล้ว ใครจะอยากให้แฟนกลายไปเป็นเป้านิ่งฟะ
“เอางี้ถ้าโยมีเพื่อน พี่กลับห้องเลยละกันนะ”
ผมส่ายหน้า “อยู่ได้มั้ย”
พี่ป่าชะงัก มองหน้าผมอย่างสงสัย ปกติผมไม่ค่อยได้ขออะไรแบบนี้หรอกครับ
“มีอะไรรึเปล่า สีหน้าไม่ค่อยดีเลย”
เสียงพี่ป่าค่อยๆโดนกลบด้วยเสียงซุบซิบนินทาจากพวกนางฟ้า
มันอ่อยแฟนมัน
อิบ้า มันเพิ่งมีข่าวลือแย่ๆมานะ
มันอ่อยแฟนมันแน่ๆ อุ๊ย อิโย อิแร่ด เพื่อนผมเป็นอะไรที่น่ารักสุดๆ “เปล่าหรอกพี่ป่า เห็นเพิ่งขึ้นมา จะลงไปเลยเหรอ”
“ก็โยมีเพื่อนอ่ะ ดูสิ เต็มห้องเลย”
“ไม่เป็นไร มีที่นั่งให้พี่ป่านะ” เก้าอี้ที่หน้าโต๊ะทำงาน
“แต่ว่า...”
“นะ...พวกนี้มันไม่กัดหรอก โยพาไปฉีดยาแล้ว”
ผมไม่สนใจเสียงขู่แฮ่ๆของพวกมัน ก่อนที่จะปิดประตูแล้วพาพี่ป่าไปนั่งที่เก้าอี้หน้าโต๊ะทำงาน ส่วนตัวผมเดินไปนั่งที่เก้าอี้นวมที่วางอยู่มุมห้องแทน
“ทำอะไรกันเหรอ สาวๆ” พี่ป่าถามนางฟ้า พวกมันมองหน้าผมสลับกับมองหน้าพี่ป่า ทำหน้าเหมือนไม่แน่ใจว่าจะพูดออกไปดีหรือไม่
ผมส่ายหน้าดิก บอกพวกมันไม่ให้ไปบอกอะไรพี่ป่าเด็ดขาด
“เอ่อ รายงานค่ะ หาค่า pH เนอะๆๆ” อิมนหันไปพยักหน้ากับเพื่อนทุกคน
“อ๋อเหรอ”
ผมแค่ไม่อยากให้พี่เขากังวลน่ะครับ สักพักพี่ป่าก็ขอตัวกลับห้อง คล้ายกับว่าทั้งเหนื่อยทั้งเพลียนิดหน่อย
ผมก็เหมือนกัน
ตอนที่พี่ป่าออกไปแล้ว การประชุมก็เริ่มดุเดือดมากขึ้น
“อิเด็กนี่ มันต้องตอแหลแน่ๆ!” อิมนร้องลั่น “มันบอกมีคนเอาลิงก์มาให้มัน มันก็โพสต์ไปตามประสาคนอยากเผือก”
“อิเหี้ย อยู่เอกไหนวะ ตามไปตบมะ”
“อาจจะจริงก็ได้นะ พวกมึงใจเย็นกันก่อน” ผมคอยปลอบเพื่อน อีกใจหนึ่งก็รู้สึกซึ้งที่พวกมันคิดจริงจังกันขนาดนี้ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่เรื่องของมันโดยตรง
“มึงฟ้องดีมั้ย” อิไก่ออกความเห็น “เรื่องใหญ่นะ ถ้าคิดดีๆ นี่ทำมึงเสียหายได้เลยนะ แต่กูก็ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับกฏหมายเท่าไหร่”
“ไม่ได้” ผมพูดทันที “กูกลัวป๊าเสียชื่อ”
แล้วพวกเราทุกคนก็พากันเงียบ...จากนั้นพวกนางฟ้าก็พากันด่าเด็กที่เอาลิงก์มาแปะจนน้องมันบอกว่ากำลังร้องไห้อยู่หน้าจอ ผมไม่รู้อะไรทั้งนั้น ใต้รูปในเพจคิ้วท์บอยของผมตอนนี้เม้นท์ทะลุหกร้อยกว่าเม้นท์ไปแล้ว บ้างก็บอกไม่เชื่อ บ้างก็บอกว่าเชื่อ เพราะพวกนั้นคิดว่าผมควงมิ่งสลับกับควงพี่ป่า
แต่งกันเป็นนิยายไปเลย ทั้งๆที่เรื่องมันก็ไม่เห็นจะจริงสักนิด
ผมยอมรับว่าผมยังคงช็อค แต่ผมก็ไม่คิดที่จะทำอะไรอย่างที่เพื่อนมันแนะนำ ผมเงียบและก็บอกให้เพื่อนผมมันเงียบๆด้วยเหมือนกัน ตอนแรกมันใช้เฟสบุ๊คของพวกมันไล่ตอบไปทีละเม้นเลยครับ แต่เมื่อคนมันไม่รู้จักผมหรือบางคนที่อยากจะให้ผมเป็นอย่างว่าให้ได้ไม่รู้ว่าเกลียดมาตั้งแต่ชาติปางไหนก็ไม่ยอมรับฟังความจริงจากคีย์บอร์ดที่เพื่อนผมพิมพ์ เพราะฉะนั้นพวกเราเลยลงความเห็นว่า...ไม่ต้องไปเม้นท์ให้มันมากเรื่องไปมากกว่านี้แล้วไปแจ้งลบกระทู้ในเว็บขายนั่นเลยดีกว่า
โชคดีที่แอดมินเพจคิ้วท์บอยใจดี ส่งเมสเสจลับไปบอก เขาก็ตามมาลบลิงก์ในเว็บขายของผมออกจากคอมเม้นท์แล้วครับ
เวลาประมาณเกือบเที่ยงคืน นางฟ้าแยกย้ายออกไปจากห้องของผมแล้ว มันบอกว่าอย่าคิดมาก แล้วเรื่องมันจะผ่านไปได้ด้วยดี ผมไม่ได้เป็นแบบนั้นก็ไม่ควรจะเก็บเอามาใส่ใจ ซึ่งผมก็พยักหน้ารับคำกับพวกมัน
แต่อันที่จริง...ผมก็ยังคิดมากอยู่มากเลยทีเดียว
ผมวางโทรศัพท์ที่ผมตัดสินใจปิดมันเอาไว้ในห้อง และก็เดินลงไปหาพี่ป่าที่ชั้นสามโดยลืมไปแล้วว่าตอนนี้เป็นเวลาเกือบตีหนึ่ง พี่ป่าอาจจะกำลังหลับอยู่
ปกติผมจะเคาะ แต่คราวนี้ผมไขกุญแจ และก็เดินเข้าไปในห้องพี่ป่า
ไฟมืดสนิท มีเพลงเสียงแอร์ดังหึ่งๆ พี่ป่านอนอยู่บนเตียงโดยมีเสียงหายใจอย่างสม่ำเสมอ ผมค่อยๆคลืบคลานเข้าไปหา ยัดตัวลงไปในผ้าห่มที่พี่ป่าห่มอยู่ แล้วนอนอยู่ข้างๆพี่เขาอย่างนั้น
“เพื่อนกลับไปแล้วเหรอ” พี่ป่าถามเสียงงัวเงีย ตะแคงข้างหันมากอดผมด้วยแขนยาวๆพร้อมๆกับใช้ขายาวๆข้างหนึ่งพาด เอาหน้ามาซุกใบหน้าของผมด้วย หอมแล้วหอมอีก
“ไปแล้ว...” ผมค่อยๆพูด
“จะนอนห้องพี่เหรอ”
“อื้ม”
“แปลกๆนะ ปกติติดห้องตัวเองจะตาย” พี่ป่าพูดไปหลับตาไป
“ใช่ วันนี้แปลกๆ”
ดวงตาคมของอีกฝ่ายเบิกตาขึ้นมาค่อยๆ เพ่งจนปรับสายตาในความมืดอย่างเคยชิน เขามองหน้าผมโดยที่ลมหายใจของเขากระทบแก้มผม
“มีอะไรรึเปล่า”
“เปล่า”
“พูดมาซะขนาดนี้ ไม่อยากเล่าบ้างเหรอ เกิดอะไรขึ้น”
ผมจะพูดอะไรได้...ให้บอกพี่ป่าไปเลยเหรอว่า เฮ้ พี่ป่า แฟนพี่เป็นเด็กขายนะ งี้เหรอครับ
การที่ผมได้พี่ป่ามาเป็นแฟนเป็นเรื่องที่ไม่คาดฝันสำหรับผมมาก และผมก็เคยชินมาตั้งแต่ไหนแต่ไรว่าผมต้องทำตัวให้เหมาะสมกับเขา ผู้ชายที่เพียบพร้อมไปทั้งรูปร่าง หน้าตา ฐานะ การงาน(ในอนาคต) พูดง่ายๆก็คือผมกำลังคิดมากว่าเรื่องเสียหายของผมครั้งนี้มันจะทำให้กระทบกับพี่ป่า
กลายเป็นว่าผมเป็นอะไรที่ไม่เหมาะกับพี่เขาสุดๆ
“พี่ป่า...”
“หืม”
เอาไงดีวะ... “มีข่าวลือเกี่ยวกับโยอ่ะ” ผมค่อยๆพูด ตะแคงข้างให้ใบหน้าหันมาหาพี่ป่าจนหน้าผากผมกับเขาชนกัน
“อืม...เรื่องไหนล่ะ” พี่ป่าพูด
“มีหลายเรื่องเหรอ”
“พี่ว่าเยอะนะ...แปลก...ทำไมข่าวลือพี่ไม่ค่อยเป็นไฟลามทุ่งแบบของโย”
“พี่ป่ารู้เหรอ” ผมถามอย่างตกตะลึง
“มันก็มีเข้าหูพี่หลายเรื่องแต่พี่ไม่เชื่อ พี่อยู่กับโยทุกวันทำไมพี่จะไม่รู้ว่าโยเป็นคนยังไง” พี่ป่าพูดไปเรื่อยๆ เอาผ้ามาห่มให้ผมสบายมากขึ้น “บ้างก็ว่าโยกิ๊กเยอะ บ้างก็ว่าโยชอบหว่านไปทั่วในร้านเหล้า บ้างก็ว่าเดือนทุกเอกในคณะวิทย์เป็นของโย บ้างก้ว่า...”
“พอ” พระเจ้า...นี่กูอยู่เฉยๆของกูนะเนี่ยยังมีคนพูดไปได้ขนาดนี้ “...แล้วเรื่องนี้ล่ะ”
“เรื่อง...”
“ขายตัว”
ผมหลับตาปี๋ราวกับว่ากำลังลุ้น พี่ป่าเงียบไปนานจนกระทั่งพี่เขาหัวเราะเสียงดังพรืด “ฮ่าๆๆๆ”
“ขำอะไรเนี่ย” ผมโวยวาย
“ขายเท่าไหร่ล่ะ”
“เชี่ยพี่ป่า จริงจังหน่อยดิ”
“จะคิดมากทำไมเนี่ย” พี่ป่าบีบแก้มผม “ข่าวโยมีเป็นล้านอย่างกับดาราไอดอล ไม่มีข่าวนี้สิแปลก โยอ่ะหน้าตาดี ขาว สวย เอ๊ย...น่ารัก มันก็ต้องมีอยู่แล้ว ยิ่งถ้าเอารูปตอนเรียนมัธยมมาเปรียบเทียบนะ บางคนเขาก็หาว่าโยเป็นเด็กเสี่ย ขอเงินเสี่ยไปอัพความหล่อเลย”
พี่ป่าพูดเหมือนเป็นเรื่องตลก ผมฟังแล้วก็เริ่มรู้สึกดีขึ้นเรื่อยๆ
ก็เขาเป็นคนที่ผมแคร์ที่สุดแล้วอ่ะ
“แต่โยก็ขายนะ...” พี่ป่าพูดอีกที
“ขายเชี่ยไรวะ”
“ขายให้เสี่ยไง”
“เสี่ยไรเล่า!” ผมยังคงโมโห
พี่ป่ายิ้ม “เสี่ยพนาไง...”
เขาทำผมชะงักก่อนที่ผมจะตีตัวเขาไปทั่วอย่างเบาๆ “สนุกมากมั้ยเนี่ย”
“แพงด้วยนะ...ขายให้เสี่ยพนา...เป็นหมื่น...เป็นแสนนู่น”
“…”
“แต่ไหงพนายังไม่ได้วาโยสักครั้ง ก็ยังไม่เข้าใจ”
ผมเงียบไปเลย...ก่อนที่จะพูดว่า “ง่วงนอนแล้วอ่ะ”
“หึ พูดถึงเรื่องนี้ทีไร ง่วงตลอดเลยนะ...”
“ก็...”
“ยังให้ต้องรออีกนานแค่ไหนเหรอ” พี่ป่าเท้าคางขึ้นมาสบตากับผมที่พยายามหันหน้าหนี ให้ตายเถอะ นี่ขนาดมันเรียนหนักก็ยังจะมีเวลามารอนะ
“ก็...โว้ย...เร็วๆนี้มั้ง” ผมหลับหูหลับตาพูด
“หืมมมมม จริงอ่ะ” เขาทำหน้าตาเหมือนเด็กได้ของเล่นถูกใจ
“ไม่รู้อ่ะ”
“หึหึหึ เสร็จพนาแน่ๆ” พี่ป่าหยิกแก้มผมอีกครั้งก่อนที่จะทิ้งหัวลงไปหนุนหมอนตามเดิม แต่ก็ยังมองหน้าผมอยู่
“ง่วงจริงมั้ยเนี่ย”
“ง่วงดิ ตาจะปิดแล้วเนี่ย”
พี่ป่าทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นหลังจากที่ผมเล่าเรื่องนี้ให้ฟัง...แล้วผมจะยังมาคิดมากเรื่องนี้อีกทำไมล่ะครับ
“วันนี้แม่งโคตรอยากต่อยคนที่มาขอซื้อเลย...คือโยไม่ชอบเว้ย มันทำหน้าเจ้าชู้ใส่โย มองโยเหมือนโยไม่มีค่า ถ้าต่อยได้นี่ต่อยไปแล้ว” ผมบ่นไปเรื่อยจนลืมนึกไปว่าพี่ป่ากำลังฟังอย่างตั้งใจ
“ใคร” “…”
“มันชื่ออะไร คณะไหน” พี่ป่ามีน้ำเสียงซีเรียสขึ้นโดยที่ผมเองก็ไม่คาดคิด
“โย...ไม่รู้”
“ทำไมมันกล้าล่ะ”
“เพราะข่าวไง”
“เชี่ย!!!!!!” พี่ป่าร้องเสียงดังจนผมคิดว่าทั้งชั้นสามต้องได้ยินเสียงพี่เขาแน่ๆ “พี่จะไปจัดการมัน”
“เห้ย” ผมร้องตกใจ “บ้าเหรอ ไม่เอาน่า”
“อยู่ดีๆมันก็มาขอซื้อแฟนพี่ แม่งหยามกันชัดๆเลยนี่หว่า”
“พี่่ป่า”
“คนพูดไปทั่วโดยที่ไม่รู้พี่เข้าใจนะ แต่ไอ้คนที่หน้าด้านมาขอซื้อจริงๆนี่แม่งต้องตาย”
“…”
“แม่งเอ๊ย” พี่ป่าทำเสียงหงุดหงิด...มองหน้าผมแล้วค่อยๆพูด “เพราะโยแหละ”
“หือ”
“เพราะโยนั่นแหละ”
“โยทำไม”
“ครั้งแรกของโยต้องเป็นของพี่ ครั้งอื่นๆด้วย เพราะงั้นพี่ถึงหวงโยแทบบ้า แค่โยไปเรียนต่างคณะใจพี่ก็จะขาดอยู่แล้ว ไม่รู้ว่าไปเจอใครบ้าง โยเข้าใจพี่ใช่มั้ย”
ผมนิ่งเหมือนโดนเฮอร์ไมโอนี่เสกคาถาใส่ กลืนน้ำลายอย่างอึ้งๆผสมดีใจระคนความเขิน
ผมค่อยๆพูด...มีกันอยู่สองคนจะอายก็อายแค่กันและกันพอนี่แหละ(แต่คนอ่านอยู่เยอะนะ)
“อยากได้...โยเหรอ”
พี่ป่ามองหน้าผมอย่างไม่อยากจะเชื่อ “แหงสิ! แฟนพี่นะโว้ย...รู้มั้ยว่าต้องอดต้องกลั้นมานานเท่าไหร่!” พี่ป่าโวยวายอย่างมากจนผมไม่รู้ว่าตอนนี้เขารู้สึกแบบไหน...
“งั้น...พรุ่งนี้มั้ยล่ะ” TBC*
TALK : ขอโทษที่หายไปนานนะคะ ไม่ต้องห่วงดราม่าน้า พระนายผ่านไปได้แน่ๆสบายมาก >///<
ปล. บอกไว้ก่อนนะคะว่าแต่ง NC ไม่เป็น
ปล2. แบบนี้แสดงว่าวาโยจะเสร็จพนาแล้วจริงๆเหรอ
ปล3. ยังไม่รู้เหมือนกันค่ะ พนาต้องสู้นะ ! 
หัวข้อ: { เดือนเกี้ยวเดือน } [END] (อ่าน 8505011 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก