หัวข้อ: { เดือนเกี้ยวเดือน } [END]

[Mafiaziip]

หมอบีมน่ารัก ก.ไก่ สิบแปดล้านตัว 

คู่นี้เหมาะกันมากเลยยยยยยย 

[OoniceoO]

มาต่อเร้วๆนะฮะ ^^

[่patsaporn]

น่ารักจริงเว้ยยยย หมอบีมทำไมน่ารักน่าปล้ำแบบนี้ กะแล้วโฟร์ทต้องแกล้ง หมอบีมก็ง้อแบบน่ารักมาก
ยิ่งตอนคิดห่วงเขาสารพัดจนลนไปหมดนี่แบบรักเขาแล้วค่ะไม่ต้องรอไรแล้ว
จุ๊บหน้าผาก กิสสสส หลับฝันดีเลยคุณหมอ

ขอบคุณค่ะ

[Jploiiz]

เขาคบกันแล้ว 

[PrInCeZzAoFz]

555555555555
หมั้นไส้อิพี่โฟร์ทว่ะ
ร้ายกาจจจจจจจจจจจจจจจ
 
ได้โอกาสแล้วเนียนเลย

[shikyu3211]

นึกว่าจะได้เห็นเอ็นซีซะแล้ว

[badbadsumaru]

งื้ออออ คู่นี้มันใช่อ่ะ น่ารักกกก

[Fragrant]

บีมน่ารัก

[Sohso]

โมเม้นน่ารัก

[JustWait]

คู่นี้น่ารักมากกก

[threetanz]

หมอบีมโดนปราบซะแล้ว กิกิ

[Snowermyhae]

พี่บีมน่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก 

[hyphen]

ผชแบบพี่โฟร์ทหาได้ที่ไหนเนี่ย น่าร๊ากกกกกกกกก
อย่างหมอบีมก็ต้องแบบนี้แหละ ไม่แกล้งก็ไม่ยอมพูดความจริง ฮิๆ
ฟินนนนนน 

[Kelvin Degree]

สรุปเป็นแฟนกันแล้ว

น่ารักดีนะครับคู่นี้ มีเสื้อนอนคู่ด้วย,,,

[kimhamwong]

  โฟร์ทบีม ก็น่ารักแบบเถื่อนๆ  ลุ้นแทบแย่เนอะ กลัวบีมไม่รับรัก อิอิ
ต่อไปก็รอเป็นเบาหวาน เอ๊ะ  หรือไม่หวาน ของคุณพนากับวาโย 

[kiyomine]

ใครเขียนรถพี่ป่า?
ใครเเกล้งวาโยลงเวบเด็กขาย?

[Monkey D lufy]

เป็นแฟนกันสักที

ลุ้นจนเยี่ยวเหนียวล่ะ

คิดถึงวาโย เอ๊ะ..จะโดนหมอป่าตบไหมเนี่ย

[gayraygirl]

บีมน่ารักจริงๆ ยอมตลอด

[klaew]

 
Klaew : มิ่งๆ พี่โฟร์ท กับหมอบีม เป็นแฟนกันแล้วอ่ะ (ฟ้อง)
มุ้งมิ้ง : ..... (เหล่ หมอคิท) ก็ดีแล้วไง 
Klaew : แต่แบบว่าหมอบีมบอกออกมาแบบเต็มๆ เลยนะ แบบตกลงทุกข้อเลยอ่ะ ฉันฟินมากอ่ะ
มุ้งมิ้ง : ......
Klaew :  แบบว่ามี เป็นห่วง เป็นใย
มุ้งมิ้ง : .....
Klaew : บรรยากาศเนี่ยหวานฟรุ้งฟริ้งมากอ่ะ แบบอ่านไปเขินไป
มุ้งมิ้ง : ...
หมอคิท : จริงอ่ะๆ  ต้องเอาไปล้อไอ้บีมหน่อยแล้ว
มุ้งมิ้ง : เดี๋ยว (คว้าคอเสื้อหมอคิท หมับ)
           ผมว่าเราต้องสร้างบรรยากาศแบบนั้นบ้างแล้วล่ะ
หมอคิท :  สร้างแบบไหน หรือว่า  เฮ้ยมึง พี่กูห้าม!!!!!
มุ้งมิ้ง : ไม่สน !!!!!!
หมอคิท : อ๊ากกกกกกกก
Klaew :    ในที่สุด พี่โฟร์ทสุดหล่อของฉันก็สมหวัง (ไม่ได้สนใจไอ้คู่นั้นเลย)

ปล. เกิดจากความบ้าส่วนตัว อย่าได้ใส่ใจนะ แค่หวังว่าคู่นี้เขาจะได้เข้าห้องหอเหมือนเพื่อนๆ บ้าง สงสารมิ่งขวัญอ่ะ อิอิ

[merciewrio]

แต่งคุ่อื่นจนไม่รู้ว่าคู่หลักเป็นไงบ้างแล้ว คือแบบ บาย

[bookie]

อ้าวแล้วจะมีตอนของคนอื่นอีกไหม หรือเปิดเรื่องใหม่เลย

[LKIMM_]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

โฟร์ทบีมน่ารักหนักมากกกกกกกกกกกกกก

 

[shoi_toei]

ชื่อตอนชวนจิ้น 5555

[มะลิลา]

แหม! หมอบีมเค้าปลื้มโฟร์ทมากเลยนะ
คำก็หล่อ สองคำก็หล่อ ชมกันเข้าไป
ทีเพื่อนตัวเองน่ะเคยชมไหม เนอะ พี่ป่าเนอะ
มิน่าถูกเดือนเกี้ยวเลยไปไหนไม่รอดอย่างน้องโยว่าไว้

คู่มิ่งคิทเค้าไปไหนกันเนี่ย
อย่าบอกนะว่าแอบหนีตามกันไปแล้ว
ตามกลับด่วน

[tuek]

คู่นี้ก็น่ารักฟินกันยาววววววว

[B52]

มารอน้องโยกับพี่ป่า

[Chiffon_cake]

เดือนเกี้ยวเดือน #44









   “โย”


   “…”


   “ไอ้ฟายโย”


   “…”


   “ไอ้สัด!”   


   ผมสะดุ้งโหยง ข้างหน้าผมคือเดือนสุดหล่อ แน่นอนว่าใช้คำแบบนี้กับผมต้องไม่ใช่พี่ป่า มันต้องเป็นไอ้มิ่งเพื่อนผมครับ มันทำหน้าเหมือนผมไปชกหน้าแฟนมัน เพราะผมเอาแต่เหม่อไม่ยอมฟังที่มันพูดหรือสนใจอะไรอย่างอื่น


   “หือ”
   “โทรศัพท์ดังอ่ะ”


   ผมมองหน้าจอ เห็นเบอร์แปลกผมก็เบ้ปากเซ็ง และก็วางมันทิ้งไว้อย่างงั้น


   “เขายังไม่เลิกโทรมาอีกเหรอวะ” มิ่งมองอย่างหัวเสีย
   "ไม่รู้ กูไล่บล็อคไปทีละเบอร์ก็ยังมี เปลี่ยนเบอร์เบอร์ก็ยังหลุดออกไปอีก  มีคนโทรมาอีก” ผมบ่น หยิบแก้วไมโลปั่นมาดูด ในขณะที่ไอ้มิ่งพยักหน้ารับรู้
   “ตัวมึงกลายเป็นธุรกิจไปแล้ว ลือมาว่าเบอร์มึงเขาขายกันตัวละห้าร้อยไม่นับ 08 เพื่อนกูบอกมานะ”
   “เหี้ยยยย” ผมถึงกับสำลักและก็บ่นออกมาเลยทีเดียว “มึงควรจะโดนแบบนี้ ไม่ใช่กูนะ” มันเป็นผู้ชนะเลิศไม่ใช่หรือไง เอาอะไรกับรองอันดับสองอย่างผมล่ะ
   ไอ้มิ่งยักไหล่ “หน้ามึงมันดูดดราม่าอยู่แล้ว” อะไรของมันวะ “แล้วเมื่อกี้มึงเหม่อไร เป็นส้นตีนไรเนี่ย เรียกเท่าไหร่ก็ไม่หัน”

   ผมกลืนน้ำลาย เสมองไปทางอื่น หน้าตาเหมือนไม่อยากให้เพื่อนจับความลับของผมได้



   “สาดโย...” ไอ้มิ่งมองจับผิดผม “...หรือมึงโดนพี่ป่าเอาแล้ว”



   “เช้ดดด” ผมรีบเอามือปิดปากมัน “ไอ้เหี้ย”



   ไอ้มิ่งมองผมอย่างตื่นตะลึง แกะมือของผมออกแล้วทำหน้าไม่อยากจะเชื่อ



   “โอ้ มาย ก้อด”



   ความเป็นเพื่อนกันมานานทำให้ผมโกหกมันไม่ได้เลยสักนิด ผมไม่มีอะไรจะเถียงได้แต่ก้มหน้าก้มตาไม่กล้าสู้หน้าเพื่อน


   “ให้ตายเหอะ คุณหนูเสียซิงแล้วเหรอครับ ป๊าจะว่าไงเนี่ย” มันทำหน้าล้อเลียนไม่หยุดไม่หย่อน หน้าแบบนี้กวนตีนมากๆครับ รู้สึกอยากจะตั๊นหน้ามันสักหมัดสองหมัด แต่ถ้าเกิดการชกมวยเกิดขึ้น ใครจะแพ้ครับ...ก็ผมไง
   “หุบปากไปเลย”
   “ฮ่าๆๆๆ”
   “ไม่คิดบ้างเหรอว่ากูจะกดพี่เขา”
   “เชี่ยโย พูดมาไม่คิดบ้างเหรอว่าจะโดนฟ้าผ่ามั้ย” ผมทำท่าจะชกมันเล่นๆ ก่อนที่จะถอนหายใจ “แล้วเป็นอะไร ไม่ฟินหรือไง”
   “ฟินดิวะ” ผมพูด “นี่ก็ผ่านมาอาทิตย์หนึ่งแล้ว”
   “อาทิตย์หนึ่งที่ตูดเจ็บน่ะเหรอ”
   “เออออออ” ผมยอมรับอย่างประชดประชัน
   “แล้วมึงเครียดเรื่องอะไร”


   ผมเกาหัวแรงๆอย่างเครียดๆ “พี่เขาไม่ยอมขึ้นมาห้องกูอีกเลยน่ะสิ”


   ไอ้มิ่งสตั๊น ทำหน้าไม่เข้าใจ... “หมายความว่าไง”


   “คืองี้” ผมสูดลมหายใจลึกๆก่อนจะเล่า “พอหลังจากวันนั้นนะ ประคบประหงมกูจนหาย เสร็จปุ๊บเขาก็ไปเรียน อันนี้กูเข้าใจ แต่พอกลับมา ไม่ยอมอยู่กับกูสองต่อสองนานเกินสิบนาทีเลยว่ะ มาหาก็มาจุ๊บ มาหอม แล้วก็กลับห้องไปอ่านหนังสือ พอกูไปหาเขาที่ห้องบ้าง แม่งบอกว่าจะออกไปติวกับเพื่อนที่หอเพื่อน...” ผมระบายออกมาอย่างอัดอั้นตันใจ “นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้นภายใจอาทิตย์หนึ่งที่ผ่านมา”


   “ติวกับเพื่อน?” ไอ้มิ่งพูดอย่างครุ่นคิด “เพื่อนไหนวะ? พี่คิทก็อยู่กับกูตลอด ส่วนพี่บีมเห็นว่าไปค่ายต่างจังหวัด พี่ป่ามีเพื่อนที่ไหนอีก”


   คราวนี้เป็นคราวที่ผมต้องสตั๊นบ้าง... “เออว่ะ” ไอ้หัวหน้าหมอเถื่อนติดลูกน้องมันจะตาย ขนาดเรียนก็ยังต้องหิ้วมาเรียนคณะเดียวกัน แล้วนี่มันอะไร


   ผมอ้าปากค้างเติ่ง ก่อนจะโยนหยอดไมโลปั่นทิ้งแล้วจับกรอกปากตัวเองแทน


   “เชี่ยโย มึงใจเย็น” ไอ้มิ่งห้าม “อาจจะไม่มีอะไรก็ได้ พี่ป่าหลงมึงจะตาย”



   “กูเครียด” ผมพูดตามความรู้สึก “...มันหมายความว่าไงวะ...คืนนั้นมันแย่มากเหรอ แล้วเชี่ยไหนล่ะที่ขอต่ออ่ะแม่ง”


   งี่เง่ามากครับที่พูดเรื่องบนเตียงในคราบการโวยวายแบบนี้ ไร้สาระที่สุด ไอ้ตัวต้นเหตุแม่งก็เรียนอยู่นั่น(เพราะความหงุดหงิดล้วนๆ) ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลยว่าผมกำลังคิดมากกับการกระทำที่แปลกไปของเขามากแค่ไหน

   อย่างที่เล่าไปให้มิ่งฟังนั่นแหละครับ นายพนาขวัญใจของทุกๆท่าน จู่ๆก็แปลกไปหลังจากที่เปิดเผยกับผมว่าตัวเองใส่บ็อกเซอร์คลาวินไคลน์นั่นแหละ การกระทำนี้มันไม่ได้หนีห่างไกลจากคำว่า...ให้ตายสิ...ผมไม่อยากพูดคำนั้นเลย แต่บางทีเสือมันก็ต้องเป็นเสืออยู่วันยังค่ำจริงมั้ยล่ะครับ



   ฟัน แล้ว ทิ้ง  ...



   มันอาจจะไม่เป็นการทิ้งแบบปุบปับ แต่เป็นเหมือนค่อยๆเหินห่างจนในที่สุดอาจจะลงท้ายด้วยการที่ต้องแยกทางกัน เพราะคนบางคนมันไม่เหมือนเดิม


   ถ้าเป็นแบบนั้นเอาน้ำมาท่วมปอดผมเลยดีกว่า


   “ในหัวมึงแต่งเรื่องไปถึงไหนแล้วเนี่ย” ไอ้มิ่งมองผมอย่างพินิจพิจารณา “ใจเย็นๆ คิทเขาบอกพี่ป่ารักมึงจะตาย”
   “นี่ก็พูดถึงแต่แฟนตัวเอง”
   “แล้วจะให้ไปพูดถึงหมาที่ไหนล่ะครับ”
   “เจอกันทุกวันหรือไง”
   “ก็ไม่อ่ะ...แฟนมึงเรียนคณะเดียวกัน ก็น่าจะรู้” ท่าทางมิ่งมีความสุขมาก มึงสนใจความทุกข์ที่กูมีในตอนนี้มั้ยฟะ
   “แล้วเป็นไง ชีวิตความรัก”   
   “ก็ดี เขาก็นิสัยเหมือนเดิม แมนๆเหมือนเดิม ฮ่าๆๆ” ไอ้เชี่ยมิ่งน่าหมั่นไส้เอามากๆ “ว่าแต่มึงจะมาโฟกัสที่เรื่องของกูทำตุ่ยอะไร เอาเรื่องของมึงให้รอดก่อนมั้ย”
   “มันจะรอดมั้ยล่ะเนี่ย”
   “ต้องรอดดิวะไอ้บ้า เอ้า อยากแดกไรล่ะ เดี๋ยวกูเลี้ยงเอง”
   “พอแล้ว” ผมเหลือบไปดูเมนูนมปั่นทั้งหลายแล้วรู้สึกอิ่ม เมื่อตะกี้ทานไปจนรู้สึกจุก “ไปหาไรทำดีกว่าว่ะ เบื่อๆเซ็งๆ”


   จริงๆมันก็จะสอบไฟนอลต้นเดือนหน้านี่แล้ว แต่ผมกับมิ่งแคร์ที่ไหน(ทำตัวดีเหลือเกิน) เพราะพี่ป่าเอาแต่เรียนบวกกับเมินใส่ผม(ถ้าเอาแต่เรียนเฉยๆผมจะไม่ว่าเลย) ผมก็เลยเซ็งถึงขีดสุด โทรเรียกให้เพื่อนมารับไปกินนมปั่นเผื่อจะเซ็งน้อยลงแต่ทว่ามันกลับไม่น้อยลงเลยแม้แต่นิดเดียว


   พี่ป่ามีอิทธิพลต่อผม ตั้งแต่ก่อนคบกัน คบกัน และก็หลังคบกัน ผู้ชายคนนี้แม่ง...


   “โธ่เว้ยยยยยย!”
   “ไอ้โย ไอ้เหี้ย” ไอ้มิ่งเอื้อมมือมาโบกหัวผม “แค่นี้มึงยังดังไม่พอหรือไง ไม่ต้องทำตัวเด่น!”
   “ก็กูเซ็ง”
   “มึงอาจจะเซ็งมากขึ้นก็ได้ถ้ามึงเห็นนี่”
   “อะไรวะ”


   ไอ้มิ่งจับหัวผมให้หันออกไปนอกหน้าต่าง ภาพนั้นมันยิ่งกว่าทำให้ผมเซ็งมากขึ้นอีกครับ ผมรู้สึกเหมือนมีลูกไฟกำลังลุกอยู่ภายในตัวผม มันแผดเผาจิตเผาใจผมจนมอดดับ ร้อนมากกว่าอากาศเมืองไทยข้างนอกนี่อีก


   ไอ้พี่ป่าเดินมากับผู้หญิง


   และผู้หญิงคนนั้นก็ไม่ใช่ใครอื่น ดาวคู่ขวัญคู่บุญคู่บารมีของพี่เขานั่นแหละ เจ๊พริ้ง ผมไม่ได้เจอเธอนานมากแม้จะอยู่ห้องตรงข้ามกัน เธอทำสีผมใหม่ แถมยังสวยขึ้นจนผิดหูผิดตา แต่ก็ดูขัดๆเพราะเธอหน้าบึ้งตึงยังไงชอบกล


   แต่ถึงกระนั้น ผมไม่ได้สนใจในส่วนของเธอเลยครับ ผมสนใจคนที่เดินมาข้างๆเธอนั่น ใบหน้าหล่อทำหน้าเฉยชาแต่ก็ตัวติดกับเจ๊พริ้งไม่ห่าง ใบหน้าที่ผมเห็นไม่เคยเกินสิบนาทีต่อครั้งที่เจอกัน ใบหน้าที่ทำให้ผมคิดไปเองต่างๆนานาจนไม่เป็นอันกินอันนอน


   “ชิบ...หาย” ไอ้มิ่งพอจะเดาสถานการณ์ออกหลังจากที่เห็นผมหน้าแดงก่ำอย่างเก็บกักความโกรธ


   ต้องการคำอธิบาย...ด่วนจี๋...จาก(ไอ้)พนา ก้องธานินทร์


   “เดี๋ยวกูมา” ผมลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว แต่เพื่อนผมมันก็เร็วเหมือนกัน กระชากมือผมให้นั่งลงมาเหมือนเดิม
   “ใจเย็นๆ มึงอยากเหมือนเมียหลวงเดินไปตบเมียน้อยเพราะหึงผัวเหรอ ไม่เข้าท่า”
   “มึงง่ะไม่เข้าท่า พูดจนกูดูเป็นตุ๊ดเลยสาด”
   “ก็มันใช่มั้ยล่ะ ใช้เหตุผลหน่อยดิวะ คนที่เดินมากับผู้หญิงไม่ใช่แฟนมึงหรือไง อย่าใจร้อนนักสิ”


   ไอ้มิ่งพยายามกล่อมให้ผมใจเย็น แต่ผมเชื่อว่าเป็นใครใครก็เย็นไม่ลงหรอกครับ มึงก็พูดง่ายนี่ ไม่ใช่พี่คิทของมึงนี่หว่า
   ผมเอาแต่ฟึดฟัดอยู่นั่นจนเห็นพวกเขาสองคนเลี้ยวกันเข้ามาในร้าน ไอ้มิ่งดึงให้ผมไปนั่งข้างๆมันเพื่อที่มันจะได้บังผมจากสองคนนั้น
   อะไรของมัน...


   “ของแบบนี้มันต้องดูนานๆเว้ย ลับหลังมึงเขาจะทำตัวแบบไหนมึงก็จะได้เห็นไง ทีนี้ใจเย็นๆและก็ค่อยๆดูไปกับกู”


   ไอ้เดือนคนนี้มันขี้วางแผน ในขณะที่ไอ้เดือนคนนั้นกำลังถูกผมและอีกคนจับตามองอยู่ ผมสามารถคิดไปเองได้ใช่มั้ยครับ การกระทำที่ห่างเหินรวมทั้งจู่ๆก็มาเห็นเดินกับผู้หญิงสองต่อสอง...
   สองคนนั้นก็ไม่ได้มีท่าทีสนิทสนมเหมือนแต่เก่าก่อน พี่ป่าก็บูดบึ้งพอๆกับเจ๊พริ้ง ทั้งคู่สั่งเสร็จก็เลือกนั่งกันอยู่ที่มุมร้าน เรียกได้ว่าเรียกร้องความสนใจจากคนที่อยู่ในร้านจนหมดสิ้นจากที่เคยสนใจผมกับไอ้มิ่ง


   “ไม่หรอกว่ะ ท่าทางก็ไม่น่าจะกิ๊กอะไรกันนะ พี่ป่าดูแตกต่างจากตอนที่อยู่กับมึงเยอะเลย”


   ผมยังคงมีใบหน้าถมึงทึง “ออกไปจากร้านกันเหอะ”


   “แป๊บ” ไอ้มิ่งยกโทรศัพท์ของมันขึ้นมา “ครับ...พี่โฟร์ท...อะไรนะพี่ กลับจากค่ายแล้ว? ขอแรงไปช่วยยกของเหรอ เอากี่คนพี่เดี๋ยวผมเรียกเพื่อนไป...อีกแป๊บหนึ่งได้มั้ยพี่...” มิ่งมองหน้าผมอย่างลังเล “เอ่อ...ก็ได้...เลี้ยงหมูกระทะผมด้วยนะ”
   “มึงไปก็ได้นะ เดี๋ยวกูให้พวกนางฟ้ามารับ” ผมบอกกับเพื่อน “หรือไม่ก็เดินกลับ”
   “ประชดตัวเองชิบหาย”
   “ก็ดูดิ”
   “เอาล่ะ ใจเย็นๆ” มิ่งมันพูดว่าใจเย็นกี่รอบแล้ววะ “กูต้องไปช่วยงานเอกพี่โฟร์ทก่อน มึงจะเอาไง ให้กูไปส่งเลยมั้ย”


   ผมมองสองคนนั้นที่กำลังคุยกันอย่างหน้าดำคร่ำเครียด


   “กูรอดูอีกแป๊บ”
   “เออ ตามใจ มีไรโทรมา อย่าไปโดดตึกนะมึง”


   “โดดตึกพ่องดิ”














   ทำไมคุยกันนานจังวะ...

   ผมไม่อยากจะรับบทนี้เลยครับ บทที่เหมือนอยู่โลกบุคคลที่สามทั้งๆที่ผมควรจะอยู่เป็นบุคคลที่หนึ่งหรือที่สองแท้ๆ นี่มันคราวซวยอะไรของผมกัน เรียกได้ว่าเป็นสัปดาห์มหาวิปโยคทั้งๆที่อะไรๆมันควรจะดีขึ้น

   เริ่มจะอดรนทนไม่ไหว...ผมลุกขึ้นยืนเพื่อที่จะออกจากร้าน เป็นจังหวะเดียวกันกับที่มีใครคนหนึ่งมาสะกิด

   ไอ้ปาร์คเอกฟิสิกส์...

        “เห้ย” มันทัก “มาคนเดียวเหรอ”

   ผมทำหน้าเนือยๆ “อืม”

   “มาคนเดียวเหมือนกัน มาทำอะไรอ่ะ อ่านหนังสือ?” ผมมองดูชีทที่อยู่บนโต๊ะที่มันนั่งข้างหลังแล้วรู้สึกผิดหน่อยๆ มันอ่านหนังสือ ในขณะที่ผมกำลังจับผิดแฟนที่อาจมีโอกาสนอกใจสูง(คิดไปเองล้วนๆ...)

   “มาคุยกับเพื่อน เพื่อนกลับแล้ว”

   “แล้วจะไปไหนต่อ ไปส่งป่าว” ไอ้ปาร์คยักคิ้วให้ ท่าทางเจ้าชู้ของมันเหมือนก่อนผมอาจจะขนลุกแต่ตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์ที่จะสนใจอะไรทั้งนั้น





   “ไม่” ไม่ใช่เสียงผมครับ...แต่เป็นเสียงพี่ป่า ที่ไม่รู้มายืนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ข้างหลังผมเป็นเจ๊พริ้งที่จิกสายตามาทางผมจนผมรู้สึกเหนื่อยแทนเธอที่จะต้องใช้พลังดวงตาในการมองผมแบบนั้น





   หน้าผมบึ้งยิ่งกว่าเดิม แถมยังดูเหนื่อยล้ามากเกินจะทน





   เป็นครั้งแรกในรอบอาทิตย์เลยมั้งที่พี่ป่าจ้องหน้าผมนานขนาดนี้...





   “ไม่?” ไอ้ปาร์คทวน พร้อมทำหน้ากวนตีน “พี่ชื่อป่าไม่ใช่เหรอครับ นี่ผมถามโย...”



   ป๊าด...ไอ้ปาร์คมันรนหาที่ ผมกระพริบตาปริบๆมองดูไอ้ปาร์คที่จ้องพี่ป่าอย่างไม่กลัวเกรงในขณะที่พี่ป่าเตรียมง้างหมัดเป็นที่เรียบร้อย



   “มึงว่าไงนะ?”

   ผมกลัวจะมีเรื่อง...พี่ป่าดูอารมณ์ไม่ค่อยดี...โอกาสทำร้านเขาพังมีสูงมาก

   “ไปเหอะ” ผมกระตุกเสื้อไอ้ปาร์ค(ขนาดสูงแล้วก็ยังเอื้อมถึงแค่นั้น...)

   ปาร์คดูงงๆมองผมที่อยู่ตรงหน้า ในขณะที่พี่ป่าเหมือนจะโกรธมากกว่าเดิม

   “หา...”
   “มึงชวนกูไปดูหนังไม่ใช่หรือไง ไปสิ”
   “กู...ชวน?”
   “เออ”

   ปาร์คดูงงเอามากๆ ในขณะที่ผมไม่อยากสบตาคนบางคนที่ยืนด้านหลัง

   “ชวนก็ชวนวะ แป๊บนึง” มันขอตัวไปเก็บของบนโต๊ะ ผมยืนรอ พยายามทำจิตทำใจให้สงบ(ซึ่งไม่น่าจะสงบได้อีกแล้ว)

   “โยจะทำอะไร” พี่ป่ารำพึงออกมา

   “…”

   “จะไปกับไอ้นั่นเหรอ”

   “…”

   “ต่อหน้าพี่...อย่างงั้นเหรอ”

   ใครทำก่อนล่ะวะ ผมคิดในใจด้วยอารมณ์คุกรุ่น และเมื่อไอ้ปาร์คเก็บของเสร็จผมก็เดินนำมันออกมาจากร้านเลย โดยไม่สนนักศึกษาแพทย์สองคนที่มองตามหลังมา
   ผมเป็นบ้าอะไร...


   ความรักแม่งทำให้ขาดสติ...ผมเชื่อว่าหลายๆคนก็คงเป็น...และบางทีเราก็ควบคุมตัวเองไม่ค่อยได้หรอกครับ



   มันไม่ได้มีอะไรดีขึ้น...นอกจากความเจ็บปวดในหัวใจที่ผมมีมากกว่าเดิม
















   โรงหนัง

   ไอ้ปาร์คเอาแต่มองหน้าผม ในขณะที่ผมเหมือนมาแต่ตัวไม่ได้เอาวิญญาณมาด้วย หนังเรื่องอะไรน่าสนใจผมยังไม่รู้เลยครับ

   “ประชดพี่ป่างั้นสิ” ปาร์คเอ่ยอย่างรู้ทัน “แหม่...ประชดทีนึง ให้ความหวังกูเต็มๆ”
   “มึงว่าไงนะ” ผมเลิกคิ้ว
   “ช่างเหอะ ไหงซะ เดี๋ยวเลี้ยงละกัน อยากดูอะไรล่ะ”

   ผมมองรายชื่ิอรอบหนังโดยสายตาว่างเปล่า “ไอ้นี่ก็ได้”

   “หนังสยองขวัญเนี่ยนะ” ไอ้ปาร์คเลิกคิ้วบ้าง “เห้ย ไม่เอา”
   ผมทำหน้าเฉยเมย จนในที่สุดมันก็ยอม “ก็ได้ๆ”

   มันเดินนำหน้าผมไปซื้อบัตรที่เคาเตอร์ ผมค่อยๆเดินตามหลังไป มันยืนคุยกับพนักงานนิดหน่อยจนกวักมือเรียกผมให้เข้าไปหา

   “นั่งตรงไหน?”
   “ฮันนีมูนซีทสองที่ครับ”


   ไม่ใช่เสียงผม...พี่ป่า...มากับเจ๊พริ้ง หิ้วกันมาถึงนี่ ผมอ้าปากค้างอย่างตะลึงเล็กน้อย พี่ป่านั้นดูอารมณ์เย็นชามากเกินกว่าจะต่อกรด้วย


   เขายืนอยู่ตรงหน้าพนักงานอีกคนที่ละลายไปกับความหล่อของเขาแล้วมั้ง แต่พี่ป่าก็เอาแต่มองหน้าผมอยู่อย่างนั้น
   ผมไม่ยอมแพ้หรอกนะ


   “ฮันนีมูนซีท...” ผมบอกปาร์ค


   พี่ป่ามองอย่างไม่อยากจะเชื่อ ในขณะที่ผมสบตากลับคืนอย่างไม่คิดจะย่อท้อ


   ศึกครั้งนี้ใครจะชนะผมไม่รู้หรอก แต่ที่แน่ๆผมโกรธ(ไอ้)พนา ก้องธานินทร์เอามากๆจนอยากจะเอาไม้มาตี(เบาๆ...ไม่กล้าตีแรง แต่ก็อยากตี)เพื่อให้ตัวเองบรรเทาความโกรธขึ้นมาบ้าง


   เพราะเลือกหนังที่ฉายหนังตัวอย่างไปแล้วนิดหน่อย ไอ้ปาร์คที่ซื้อป๊อบคอร์นเสร็จก็วิ่งมาหาผมแล้วผมก็เดินนำเขาเข้าโรงหนังไปเลย


   พอดีมันเป็นโรงธรรมดาครับ ที่นั่งฮันนีมูนซีทก็เลยสวีทกันได้แค่เอาแขนเก้าอี้ขึ้นเท่านั้นแหละครับ
   และความเชี่ยก็บังเกิดเมื่อที่นั่งผมกับพี่ป่านั้นอยู่ติดกัน...
   เสียงหนังตัวอย่างสุดมันส์ก็ยังคงดังอย่างต่อเนื่อง ในขณะที่ผมไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเกี่ยวกับหนังนั้นเลย


   “สนุกมั้ยโย” พี่ป่ากระซิบถามผม


   สนุกแป๊ะอะไรล่ะวะ...ผมหันไปหาไอ้ปาร์คและก็ป้อนป๊อบคอร์นใส่ปากมัน


   “ความอดทนพี่มีขีดจำกัดนะ” พี่ป่ากัดฟันพูด


   ผมไม่สนใจ ผมเอาแต่ดูหนัง ที่ผมไม่รู้เรื่องเลยสักนิด


   “ตามพี่ออกไปข้างนอก”


   ผมนิ่ง...


   “วาโย”


   ผมก็ยังคงนิ่งอยู่



   “หรือจะให้พี่ต้องเรียกเสียงดังว่าเมียพี่”



   โอเค...กูออกไปก็ได้ พี่ป่าพูดจริงทำจริงแน่ๆผมเชื่ออย่างนั้น ไอ้ปาร์คมองตามอย่างงงๆ ในขณะที่เจ๊พริ้งก็ยังคงหน้าบึ้งตั้งแต่ที่มอยาวนานมาจนถึงตอนนี้


   ผมกับพี่ป่าออกมาหน้าโรงหนัง และพี่เขาก็ลากมือผมไปอยู่ที่ซอกมืดๆข้างโรงหนังร้างผู้คน


   “เป็นอะไร” พี่ป่าถาม น้ำเสียงค่อนข้างไม่สบอารมณ์

   “พี่ป่านั่นแหละเป็นอะไร”

   “…”

   “เมินโยอยู่ได้ เป็นอาทิตย์แล้ว”

   เสียงของผมแผ่วลง ให้ตายเถอะ ผมรู้สึกถึงความอ่อนแอของตัวเองก็คราวนี้ ตอนที่พูดกับพี่ป่าออกไปนั่นแหละครับ ความรู้สึกเหมือนน้ำตาจะไหล...

   “คือพี่...” พี่ป่าอึกอัก

   “นั่นไง ยอมรับแล้วใช่มั้ยว่าตัวเองแปลกจริงๆ” พี่ป่าทำหน้าเถียงไม่ออก   นั่นยิ่งทำให้ผมพรั่งพรูคำพูดที่เก็บงำเอาไว้เป็นอาทิตย์ๆออกมาจนหมด “เป็นบ้าอะไรวะ หรือได้แล้วอยากทิ้ง หา! ไอ้เชี่ย!”

   พนาสะดุ้ง คงไม่คิดว่าผมจะเดือดถึงขีดสุดขนาดนี้มั้ง...

   “ทิ้งบ้าทิ้งบออะไรกัน” พี่ป่ารำพึงอึ้งๆ

   “ก็จะให้คิดเป็นอย่างอื่นได้ยังไงล่ะ ไปหาที่ห้องก็โดนไล่ พอเรียกก็ทำท่าเหมือนไม่อยากจะคุยด้วย มัวแต่บอกว่าเรียนๆๆ อ่านหนังสือๆๆ ทั้งๆที่อยากเมินกันชัดๆ!”

   “…”

   “แมนรึเปล่าวะ อยากทิ้งก็บอกตรงๆ ไม่ต้องทำอะไรเยอะให้มันมากความ”

   “เดี๋ยวๆ ไปกันใหญ่แล้ว” พี่ป่าเกือบจะหลุดขำออกมาแล้ว “แต่งเรื่องเก่งเหมือนกันนะเราอ่ะ”

   “ตลกตรงไหน เดี๋ยว...” ผมยกมือขึ้นมาจะชกพี่ป่า แม่งหันแก้มเข้ามาชนมือผมเฉย มึงจริงจังอยู่มั้ยเนี่ย กูจริงจังมากเลยนะ

   “ไอ้เหี้ยพี่ป่า!”

   “พอโกรธขึ้นมาก็เชี่ยเหี้ยหลายตัวเลยนะ”

   “จริงจังอยู่มั้ย นี่โยเครียดมากเลยนะ”

   “จริงจังสิ ก็จริงจังอยู่ตลอด”

   พี่เขาจ้องหน้าผม ท่าทีสบายๆมากขึ้น(ทั้งๆที่เมื่อกี้แทบจะกินหัวผม) ในขณะที่ผมฟึดฟัดอยู่ฝ่ายเดียวรู้สึกงี่เง่าชิบหาย

   “แล้วทำไมต้องหายไป” ผมถาม

   พี่ป่าถอนหายใจ เกาหัวนิดหน่อยเหมือนเขินที่จะพูด “พี่ขอโทษนะ แต่อยากรู้จริงๆน่ะเหรอ”

   “ไม่เลยมั้ง”





   “จริงๆตอนห่างจากโยพี่ก็ใจจะขาดเหมือนกัน แต่ว่า...”




   “…”




   “…โยจะรู้สึกยังไงถ้ารู้ว่าแฟนโยมันยังไม่พอแค่คืนเดียวอ่ะ”




   “…”




   “…โยจะรู้สึกยังไงถ้ารู้ว่าแฟนโยมันยังอยากได้โยอีก”






   พระเจ้า




   “พี่ก็เขินๆด้วยแหละ” พี่ป่าเกาหัว ท่าทางเขินอย่างที่พูดจริงๆ “บ้าบอเนอะ”



   หลังจากที่มีอะไรกันคืนแรก พี่ป่าก็เขินตามที่พูด(ผมก็เขิน) แต่ผมไม่รู้ว่าที่เขาเข้าหน้าผมไม่ติด พยายามอยู่ห่างจากผมนั้นเขาคิดอะไรอยู่

   “ที่จริง พี่กำลังเค้นความจริงกับพริ้งเรื่องปล่อยข่าวลือของโยด้วย เลยไม่ค่อยมีเวลาให้โยเท่าไหร่ ขอโทษนะที่พี่ไม่บอก แต่ถ้าไม่ใช่พี่ก็ไม่อยากจะไปใส่ร้ายคนที่ไม่ได้ทำผิดอ่ะ”

   “เจ๊พริ้ง เอ๊ย พี่พริ้งทำเหรอ”

   “ไม่รู้สิ ข่าวลือมันไปง่าย ปากต่อปากกันได้อยู่แล้ว แต่คนที่ตั้งกระทู้พี่กำลังคิดอยู่ว่าจะสืบหาที่อยู่ของคนที่มันตั้งดีมั้ย แต่เหมือนจะไหวตัวทัน ลบกระทู้ทั้งหลายทิ้งไปแล้ว”

   “พี่ป่าหายไปทำเรื่องพวกนี้?”

   “เท่ป่ะ” พี่ป่ายักคิ้ว กอดอกอย่างภาคภูมิใจ

   “ไม่” ผมพูด “ทำไมไม่บอก ไม่เห็นต้องลำบาก โยไม่ได้จริงจังอะไรกับข่าวพวกนั้น”

   “พี่รู้...แต่แฟนพี่...พี่ไม่อยากให้ใครมาสร้างข่าวลือให้แปดเปื้อน”

   “…”

   “พี่ก็รักของพี่่ป่ะวะ”

   เหมือนความรู้สึกผมจะเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว ความโล่งใจประเดประดังเข้ามาจนผมเริ่มสบายใจในที่สุด

   “ว่าแต่เราเหอะ มากับไอ้นั่นทำไม ดูก็รู้ว่าอยากได้โยจะตาย”

   “ประชดพี่ป่าไง สั้นๆง่ายๆ”

   “ไม่เห็นจำเป็น” พี่ป่าคว้าไหล่ผมมาโอบ “ไม่ได้ผลหรอก”

   “ชัวร์?”




   ผมถามเขาอย่างล้อๆ พี่ป่าทำหน้าหลุดออกมานิดหน่อยก่อนที่จะยอมรับ “ก็ได้ หึงก็ได้ แม่ง...โคตรหึง”





   ผมแอบยิ้ม...ก่อนที่จะถามพี่ป่า “แล้วเอาไง จะเข้าไปดูหนังป่ะ”

   “เรื่องอะไรล่ะ กลับสิ” พี่ป่าตอบ

   “เห้ย แล้วสองคนนั้น...”

   “พริ้งน่ะไม่เป็นไรหรอก ส่วนไอ้นั่น ช่างหัวมัน” สรุปก็ช่างหัวเขาทั้งคู่ป่ะวะ

   ผมรู้สึกผิดกับปาร์คอยู่นะครับ ผมอุตส่าห์ลากมันมาแต่ผมก็จะทิ้งมันเฉย

   “ทำไม...เป็นห่วงไอ้บ้านั่นหรือไง”
   “เปล่า แต่โยพาเขามา”
   “ถ้าโยเข้าไป คืนนี้โยเสร็จพี่นะครับ”

   “งั้นก็เมินโยเหมือนเดิมก็ได้ ไม่คิดมากแล้ว เพราะตอนนี้เข้าใจแล้ว”

   ผมพูดซื่อๆ ไอ้พี่ป่าโบกหัวผมเบาๆอย่างรวดเร็ว

   “ใช่เรื่อง...” พี่ป่าบ่น “ถ้าโยเสียดายนัก เราไปดูหนังก็ได้...” พี่ป่าคว้ามือผม “แต่ไม่ใช่โรงนี้นะ”

   เขาพาผมเดินไปซื้อตั๋วใหม่ รอบใหม่...
   ท่าทางสบายอกสบายใจของเขาทำให้ผมหมั่นไส้ เมื่อกี้เรายังจะกินหัวกันอยู่เลย

   “พี่ป่า...”



   “หืม”



   “พี่จะยังเมินโยอยู่ป่ะ”



   “ไม่แล้วล่ะ...กัดฟันทนก็คงพอไหว”



   “ต้องทนขนาดนั้นเลย?”



   “…”




   “ไม่ต้องก็ได้”



   ผมพูดเบาๆ...ทำไมเขาชอบลืมอยู่เรื่อยว่าผมก็ผู้ชายเหมือนกัน



   และผมก็มีความรู้สึกกับเขามากแค่ไหน




   พี่ป่าหอมแก้มผมและก่อนจะพูด “งั้นอย่าลืมไปแวะบู๊ทส์นะ”





   “ทำไมอ่ะ”





   “ซื้อถุงยาง”




   แม่งพูดหน้าตายเหมือนเรื่องปกติธรรมดามาก...ปกติผมต้องด่าต้องพูดอะไรแล้วทว่าวันนี้ผมกลับเงียบกริบ ทำเป็นสนใจหนังในโรงใหม่ที่คราวนี้พากันตั้งใจเลือกและเป็นหนังฟอร์มยักษ์ที่น่าดูเอามากๆ
   





   ก็ไม่ใช่ว่าคลาวินไคลน์จะคิดถึงเอชแอนด์เอ็มข้างเดียวสักหน่อย...   








TBC*

[BlueCherries]

โอ้ยยยยย นึกว่าจะต้องต้มมาม่าอืดๆกันละ

แต่วันนี้เป็นไวไว 3 นาที อืดไว หมดไว

 

ขอบคุณนะค้าาาา

[Zelsy]

เริ่มมาเครียดๆ สุดท้ายก็หื่นจนได้นะพี่ป่า

[idemonize]