เดือนเกี้ยวเดือน #46
“สงสารน้องโยมันเนอะ”
“ไม่ต้องห่วงนะ ป๊าโยจัดการแป๊บเดียว ไอ้ปาร์คโดนเด้งแน่ๆ”
“เกิดเป็นเดือนนี่มันเรื่องเยอะจริงๆ”
“ผมก็ไม่เห็นจะเรื่องเยอะอะไรนี่นา”
“ก็กูไม่ได้หมายถึงมึง...”
“คิทอย่าโวยวายสิครับ”
“กูไม่ได้โวยวาย!”
“จับจูบนะเออ”
“ไอ้เชี่ย หุบปากไปเลย”
เหมือนจะเถียงกัน แต่พวกแม่งก็สวีทกันจนได้ เออใช่สิ พวกที่แฟนไม่หนีหาย...จะบ้าตาย หลังจากที่ผมไปบู๊ที่คณะวิทย์จนไอ้ปาร์คเลือดตกยางอก ผมก็ใช้ให้ไอ้มิ่งขับรถพาผมไปบ้านโย(ผมกับไอ้คิทโดดเรียนบ่าย) เพราะผมร้อนใจ อยากคุยกับโยเพราะป่านนี้โยก็ยังไม่ยอมติดต่อผม
ทำไมผมจะไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ รู้สึกผิดทั้งๆที่ตัวเองไม่ผิด หลบหน้าหลบตาผมเพราะคิดว่าผมจะอายที่มีแฟนอย่างเขา บอกเลยว่าไม่...ไม่มีวันที่ผมจะคิดแบบนั้น...ตรงกับข้าม...เขาคือคนที่ผมภูมิใจเป็นอย่างมากที่จะควง แต่ว่าตอนนี้...
ที่รักช่วยรับสายพี่หน่อยไม่ได้เหรอครับ T_T
“ใกล้ถึงแล้วนะครับพี่ป่า” ไอ้มิ่งบอก “ตรงสุดซอยนี่เอง บ้านที่หลังใหญ่สุดอ่ะ”
เกือบลืมไปว่าโยคือทายาทตระกูลพาณิชยสวัสดิ์...เจ้าของธุรกิจนำเข้าชิ้นส่วนประกอบรถยนต์...รวยอันดับต้นๆของเมืองไทย มิน่าล่ะ ไอ้มิ่งมันถึงบอกว่าเรื่องถึงหูป๊าอยู่แล้วผมก็วางใจได้เลยว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นวันนี้จะถูกลบออกไปชนิดที่ว่าเหมือนไม่เคยเกิดขึ้น
ผมใจเต้นไม่เป็นส่ำ ทั้งๆที่เพิ่งเจอโยเมื่อคืนแต่ทำไมกลับตื่นเต้นก็ไม่รู้ อาจเป็นเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ผมมาที่บ้านโย หรือไม่ก็ผมคงกังวลว่าโยจะคิดมากขนาดไหนกระมัง
ไอ้มิ่งเทียบจอดหน้าบ้าน...ประตูรั้วกับบ้านห่างไกลกันมากเลยให้ตาย
มันเปิดประตู เดินลงไปหา...การ์ด...เดี๋ยวนะ...ผมขยี้ตาอีกที ไอ้ชิบหาย! บ้านโยมีการ์ดด้วย นี่มันคุณหนูจากละครเรื่องอะไรวะนั่นน่ะ! ผมนึกว่าจะเป็นบ้านที่มีแต่บ้านและก็หมาเท่านั้นเอง
“พี่” ไอ้มิ่งกลับมาพร้อมทำหน้าเสีย “โยมันไม่ยอมให้ใครเข้าบ้าน แม้กระทั่งผม”
“ว่าไงนะ...”
ผมลงจากรถบ้าน...แม้จะตื่นตะลึงกับจำนวนการ์ดที่เดินไปเดินมา แต่ก็ทำใจดีสู้เสือ ผมเป็นแฟนลูกบ้านนี้นะ ทำไมจะเข้าไปไม่ได้ล่ะวะ
“ผมมาหาโยครับ” ผมบอกการ์ดแถวนั้น แม่งก็หน้าโหดเกิ๊น...
“คุณชื่ออะไรครับ”
“ผมเหรอ”
“ครับ”
ต้องแลกบัตรประชาชนเข้าไปเลยมั้ย... “ป่าครับ พนา ก้องธานินทร์”
การ์ดมองหน้าผม แล้วก็ทำหน้าเฉยเมย “คุณหนูไม่ต้อนรับใครทั้งสิ้นครับ แม้กระทั่งคุณมิ่งขวัญ และที่สำคัญไปกว่านั้นคุณหนูกำชับมา บอกว่าห้ามเปิดประตูให้เด็ดขาดโดยเฉพาะคนที่มีชื่อว่าพนา ก้องธานินทร์”
โย...โยแกล้งพี่เหรอ...พี่ไม่ขำนะ...
“คุณฟังผิดแล้ว”
“ไม่ผิดครับ ชื่อคุณมีดอกจันเอาไว้ประมาณยี่สิบกว่าอัน” เขาโชว์รายชื่อต้องห้ามที่โยห้ามไม่ให้เข้าบ้าน ชื่อผมโดนดอกจันคนเดียว แถมมีเยอะที่สุด
โย...พี่ไม่ขำจริงๆนะ
“ผมจะเข้าไป...” วันนี้คงได้บู๊เช้าบู๊เย็นแน่ๆ ผมกำลังจะฝ่าด่านการ์ดเข้าไป แต่เขาจับตัวผมเอาไว้และดันผมออกมาให้ห่างจากประตู
“ไม่ได้คือไม่ได้ครับ ขอโทษด้วย”
“ให้ตายสิ ผมเนี่ย แฟนคุณหนูของพวกคุณ!” กูโมโหแล้วนะไอ้สัด...
“คุณหล่อกว่าในรูปอีกนะครับ” การ์ดพูด “แต่ยังไงก็เข้าไม่ได้ครับ”
“ผมจะเข้าไป”
“ไม่ได้ครับ”
“ให้กูเข้าไป!”
“ไม่ได้ครับ”
“โว้ยยยยยยยย!”
โรมิโอกับจูเลียตหรือยังไง...ทำไมต้องโดนกีดกันด้วยวะ...ไม่รู้เหรอว่าตอนนี้คุณหนูของพวกเอ็งกำลังคิดมากคิดไปเองต่างๆนานาจนไม่ต้อนรับตูอ่ะ...ผมอยากจะต่อยหน้าแม่งเรียงตัวแต่วัยรุ่นยังหนุ่มยังแน่นอย่างผมจะไปสู้การ์ดมืออาชีพได้ยังไง
ได้แต่มองเข้าไปในบ้านตาละห้อย...ที่ผมเพิ่งแอบเห็นผ้าม่านจากห้องๆหนึ่งปิดฉับเหมือนเพิ่งเปิดมาแอบดูผม
โยจะเล่นเกมกับพี่งั้นเหรอ...
“โอเค ไม่เข้าก็ไม่เข้า ผมจะรออยู่แถวนี้นี่แหละ”
ผมพูด...ทำหน้าบึ้งใส่การ์ดแล้วเดินกลับไปหาคิทกับมิ่งที่ยืนรออยู่
“เหี้ยอะไร กูนึกว่ามีแต่ในหนัง” ผมอารมณ์เสียถึงขีดสุด ไอ้มิ่งหลุดขำออกมาเล็กน้อยในขณะที่คิทถองสีข้างของมัน ดูก็รู้ว่าเมียมันน่ะเข้าข้างผมเห็นๆ
“ป่ามันซีเรียสนะ”
“บ้านโยก็งี้แหละครับ...กว่าโยมันจะได้เรียนมอเดียวกับพี่มันอ้อนวอนขอป๊ามันแทบตาย...ลูกชายคนเดียวก็งี้ ป๊ามันหวงยิ่งกว่าเงินทุกบาทสมบัติทุกชิ้น” มิ่งเล่าให้ฟัง “พี่ป่าจะเอาไง จะอยู่รอจริงๆเหรอครับ ไอ้โยดอกจันชื่อพี่ไว้ซะขนาดนั้น ยังไงก็ไม่ยอมให้เข้าไปหาง่ายๆ”
“เดี๋ยวเขาก็ใจอ่อนกับกู” ผมเชื่ออย่างนั้น
“ผมว่าคราวนี้ยากว่ะ” มิ่งถอนหายใจ “ไอ้โยมันรักพี่มากกกกกกก็จริง แต่เพราะมันรักพี่ป่ามากนี่แหละ มันถึงต้องใจแข็งไม่ยอมเจอพี่ เพราะมันผ่านเรื่องเหี้ยๆแบบนั้นมา”
ผมมองไปที่ผ้าม่านซึ่งตอนนี้ปิดสนิท...
“กูผิดเอง” ผมพูดเสียงเศร้าใจ “กูควรจะอยู่กับโย ไม่ควรออกไปไหนทั้งนั้น”
“พี่ไม่ผิดหรอกครับ...ป๊าบอกไอ้ปาร์คมันงัดเข้าไปแล้วก็วางยาเชี่ยโยด้วย”
“ให้ตายเหอะ!!!”
“มันกำลังจะตายแล้วครับไอ้ปาร์คน่ะ ผมไม่รู้ว่ามันจะได้ถูกเนรเทศไปดินแดนไหน...”
“ก็ดี ให้แม่งไปตายเลยก็ดี”
“ผมว่าแล้วเชียว เชี่ยปาร์คมันต้องไม่ใช่คนร้ายปกติ...แม่งต้องร้ายเอามากๆ”
ผมได้แต่กำหมัด...และก็มองไปที่ผ้าม่านที่แสนจะสงบและไม่ไหวติง...
“พอดีบ่ายนี้ผมมีควิซ ผมต้องกลับไป...” ไอ้มิ่งเอ่ยอย่างไม่แน่ใจ “...ยังไงก็ช่วยดูมันให้ผมหน่อยนะครับพี่ป่า”
“มึงไม่ต้องบอกกูหรอกเรื่องนี้”
ไอ้คิทส่ายหน้าเบาๆให้ผม ตบบ่าผมเบาๆก่อนที่จะไปนั่งบนรถที่ไอ้มิ่งเปิดประตูให้ ทีนี้ก็เหลือแต่ผมในชุดนิสิตที่ในกระเป๋ากางเกงมีแต่โทรศัพท์(รีบจัด ลืมหยิบกระเป๋าตังค์มา...) ยืนจังก้าประจันหน้ากับบ้านพาณิชยสวัสดิ์ที่เจ้าของบ้านไม่อยากให้ผมเข้าไปเจอหน้า...
ผมยืนตากแดดอยู่คนเดียวอยู่นานสองนาน...สักพัก กระดาษเอสี่ก็ถูกแปะอยู่บนหน้าต่างกระจกที่มีผ้าม่านที่ผมมองอยู่เสมอ ห้องนั้นต้องเป็นห้องโยแน่ๆ
เอสี่นั่นถูกปริ๊นออกมาพร้อมกับคำที่เป็นฟอนต์ตัวใหญ่แผ่นละคำ...โยโผล่ออกมาแต่แขนที่ใช้แปะ ไม่ยอมโผล่หน้าออกมาให้ผมเห็นเลย
กลับ ไป เถอะ ครับ ใจความมันเป็นอย่างงี้ ที่แท้เขาก็ยังเป็นห่วงผม...แม้ว่าจะยังไม่พร้อมที่จะเจอหน้าผมก็ตาม
ผมกดพิมพ์ข้อความส่งไปหาน้องอย่างว่องไว
พี่ไม่กลับ หลังจากนั้นก็ไร้ซึ่งการติดต่อกลับจากวาโย ผมถอนหายใจ มองดูห้องที่มีหน้าต่างถูกตกแต่งด้วยกระดาษเอสี่ลวดลายกลับไปเถอะครับอย่างหมองๆ
จะปล่อยให้พี่รออีกนานแค่ไหน...พี่เป็นห่วงนะ...
ผมนับถือในความพยายามของตัวเอง...
ตรงหน้าบ้านโยแดดส่องตั้งแต่บ่ายยันเย็น ตอนนี้ผมรู้สึกว่าสุกไปทั้งตัวทั้งๆที่ตัวเองไม่ใช่สโมกกี้ไบท์ เหงื่อผมแตกตั้งแต่หัวจรดเท้า...ร้อนชนิดที่ว่าเหมือนดวงอาทิตย์มาอยู่ห่างจากหน้าแค่ฝ่ามือเดียว และตั้งแต่บ่ายยันเย็น...วาโยก็ไม่ยอมใจอ่อนให้ผมไปหาสักที
ข้อความผมถูกส่งออกไปเป็นล้าน...พยายามหว่านล้อมต่างๆนานา จริงบ้างไม่จริงบ้างให้โยออกมาคุยกัน เขาก็ไม่ยอมสักที สงสัยจะจริงอย่างที่มิ่งมันพูด เรื่องนี้โยซีเรียสมาก และซีเรียสกว่าทุกเรื่องที่ผมเคยเห็น
โย พี่ว่าเราต้องคุยกัน
โยไม่ผิดนะ ออกมาคุยกับพี่สิครับ
พี่ร้อนนะโย T_T
โยแกล้งพี่เหรอครับ
ไม่รักพี่แล้วเหรอ
แต่ละข้อความผมพยายามทำให้เขาเห็นใจผม...ไอ้ไม่รักพี่แล้วเหรอมันส่อว่าผมตัดพ้อสุดๆซึ่งมันไม่จริงอย่างนั้น ผมเพียงแค่พยายามให้เขาเห็นใจแล้วยอมเจอหน้ากัน แต่มันก็ไม่ได้ผล
ถึงคราวที่โยใจแข็ง แม่งก็โคตรแข็ง...ผมนี่ปาดเหงื่อเลยครับ
ตอนนี้การ์ดคงซี้กับผมไปแล้วมั้ง พวกเขาตะโกนร้องบอกผมบ่อยๆว่ากลับไปได้แล้วมั้ง อยากทานอะไรรึเปล่า ผมได้แต่ส่ายหน้าบอกว่าจะไปหาโยอย่างเดียว พวกเขาก็เอาแต่บอกว่าขัดคำสั่งคุณหนูไม่ได้...
เพราะงั้นจนแล้วจนรอด ผมก็ยังยืนอยู่แถวนั้น ขยับตัวเดินไปเดินมาบ้าง แต่ไม่ยอมอยู่่ห่างจากหน้าบ้านพาณิชยสวัสดิ์เลยแม้แต่นิดเดียว
ถ้าโยจะเล่นเกมกับพี่ พี่ยอมแพ้โยก็ได้...พี่ยอมแพ้ครับ...แต่พี่ไม่ถอยนะ ผมสะดุ้งสุดตัวก็ตอนที่การ์ดเริ่มตื่นตัว จู่ๆรถยุโรปสีดำหนึ่งคันกำลังจะขับเข้าไปในบ้าน...
อย่าว่าแต่การ์ดเหล่านั้นเลย ผมก็เหมือนกัน ตัวผมนี่แข็งทื่อเชียวครับ อย่างกับรด.กลัวครูฝึกลงโทษตอนสั่งให้แถวตรงแน่ะ
ป๊าของโยเปิดกระจก...และก็หันมามองผม
ไอ้ชิบหาย...ขนหัวลุก...ผมรีบยกมือไหว้อย่างสวยที่สวยเท่าที่ผมจะสวยได้
ป๊าของโยไม่พูดอะไร...เอาแต่มองหน้าผม..เขาคล้ายโยก็จริงครับ แต่รู้เลยว่าโยเหมือนแม่มากกว่า ป๊าโยดูเหมือนคนที่รวยใจดีแต่ทว่าเวลาจริงจังแม่งก็โคตรน่ากลัว อะไรประมาณนั้นน่ะครับ...
เขาไม่พูดอะไรกับผม ปิดกระจก และก็นั่งรถที่มีคนขับให้เข้าไปในบ้าน
ป๊าไม่ชอบขี้หน้าผมรึเปล่าวะ...คราวนี้มีเรื่องให้คิดเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งเรื่อง...วันนี้มันวันบ้าอะไรของผมกัน...บทจะดราม่าแม่งก็ดราม่าประเดประดังจนรับเอาไว้แทบไม่อยู่
เรื่องที่ใหญ่กว่าเรื่องที่โยไม่ยอมเจอหน้าผม ก็คือเรื่องที่พ่อของโยไม่ชอบขี้หน้าผมนี่แหละ
เออดี...บรรลัยมันเข้าไป...
ท้องผมเริ่มร้องจ๊อกๆ ตอนที่ฟ้าเริ่มมืดลง พี่การ์ดก็ยังคงทำงานอย่างขยันขันแข็งแม้จะเปลี่ยนกะ ยุงก็เริ่มกัดคนที่เหงื่อไหลไคลย้อยอย่างผม แต่ผมก็ยังไม่ละปณิธานที่ว่าอยากจะเจอวาโย...
ไม่นานนัก...ประตูรั้วก็เปิดออก ตอนแรกผมนึกดีใจคิดว่าอาจจะเป็นโยที่ใจอ่อนกับผมแล้ว แต่เปล่าเลยครับ...เขาคนนั้นยิ่งใหญ่กว่าโยมากนัก...
ป๊าของโยนั่นเอง
ผมยืนตัวตรงอีกแล้ว(รด.มาเอง) ป๊าโยอยูในชุดลำลองสบายๆเสื้อยืดกางเกงขาสั้น เหมือนจะเพิ่งไปอาบน้ำมา เป็นภาพที่ตลกดี การ์ดในชุดสูทยืนตัวตรงทำความเคารพคนชิวๆใส่กางเกงขาสั้น
แต่มันเริ่มจะไม่ชิวตรงที่ป๊าของโยเดินตรงเข้ามาหาผมนี่แหละ
ผมอึ้งตะลึงงัน...
“ไง...” ป๊าของโยทัก
ผมนี่รีบยกมือไหว้ “สวัสดีครับ”
“อืม โตขึ้นแล้วหน้าตาดีขึ้นเยอะเลยนี่”
ผมกระพริบตาปริบๆ “ป๊า...เอ๊ย...คุณ...”
“เรียกป๊าเหอะ”
“ป๊าเคยเห็นผมเหรอครับ”
“ทำไมจะไม่เคย ลูกป๊าก็มีแค่คนเดียว” ป๊าทิ้งตัวนั่งลงบนฟุตบาธ ติดดินชิบหาย ผมนั่งบ้าง “ป๊ารู้ทุกเรื่องเกี่ยวกับมันนั่นแหละ อยู่ที่ไหน กับใคร...และคบกับใคร”
ว่าแล้วเชียว...มิน่าล่ะ...การ์ดถึงรู้จักผม
“แต่จริงๆแล้วป๊ารู้จักเรามาตั้งแต่ไอ้โยอยู่มัธยม มันชอบบอกให้ป๊าชะลอรถ ตอนที่เห็นเอ็งเดินซื้อลูกชิ้นอยู่หน้าโรงเรียน” หา... “พอบ่อยเข้า ก็เลยรู้ว่าลูกป๊ามันชอบเอ็ง ไม่ได้ชอบผู้หญิง”
ผมยิ้มแหยๆ...เป็นป๊าที่ชิวดีครับ แต่ผมก็ยังกลัวอยู่ดี...ขนก็ยังลุกอยู่
“เรื่องวันนี้ป๊าตกใจมากเลยรู้มั้ย มีอย่างที่ไหน...ทำแบบนั้นกับลูกป๊า” ผมเห็นป๊ากำหมัด อารมณ์เสียไม่ได้แตกต่างอะไรจากผม “ขอบใจป่ามากที่ไปจัดการยำไอ้เหี้ยนั่นให้แหลกคาตีน นี่ถ้าป๊าไม่ติดงาน ป๊าก็คงจะไปช่วยสักตึ๊บสองตึ๊บ...”
โหดสัด...
คนโหดจริงเขาพูดชิวๆแต่ถ้าทำก็ทำจริงแบบป๊าของโยนี่แหละครับ
...ผมนี่ไม่กล้านอกใจวาโยเลย...
“มันได้รับผลกรรมแล้วล่ะ...ธุรกิจที่บ้านมันป๊าก็สั่งคนไปจัดการซะเกือบเจ๊งแหล่ไม่เจ๊งแหล่...คนที่มันทำกับพาณิชยสวัสดิ์ มันก็ต้องโดนอะไรแบบนี้นั่นแหละ” ป๊าคลายหมัด แล้วหันมาหาผม “ว่าแต่เอ็ง...อยู่รอทั้งบ่ายเลยเหรอ...ทำไมไม่ยอมแพ้แล้วหนีกลับไปล่ะ...ไม่ใช่ความผิดของเอ็งสักหน่อย ไม่ต้องมาง้อลูกป๊าหรอก”
“ยังไงก็ช่างครับป๊า ผมอยากคุยกับเขา...” ผมรีบพูด “ตอนนี้ลูกป๊าคงคิดไปเรื่อยแน่ๆ ผมอยากบอกเขาว่าสิ่งที่เขาคิดอาจจะไม่ใช่ก็ได้”
“คิดว่าเอ็งจะรังเกียจมันน่ะเหรอ”
“ครับ...”
“คิดว่าเอ็งจะอายที่จะคบกับมัน”
“พูดอีกก็ถูกอีกครั้บ...”
“แล้วเอ็งอายมั้ยล่ะ”
“โหยป๊า ลูกป๊าอ่ะ หน้าตาดี นิสัยก็ดี ความคิดก็ดี ถึงแม้จะกวนตีน...” ผมรีบหุบปากฉับทันทีก่อนที่จะพูดไรไปมากกว่านี้ “...เชื่อเถอะครับ...ผมรอคุยกับเขาขนาดนี้ผมไม่มีวันรังเกียจหรืออายเขาแน่ๆ”
“เฮ้อ...ทำไมเรื่องของเอ็ง ไอ้โยมันชอบคิดไปเองเก่งจัง”
ป๊าถอนหายใจ...ก่อนที่จะลุกขึ้นยืน...ผมลุกขึ้นยืนตาม
“มันลังเลอยู่หน้าประตูบ้านตั้งนานสองนาน ทำท่าเหมือนจะออกมา แต่ก็ไม่ออกมาสักที ในเมื่อมันไม่ออก...” ป๊ายักคิ้วให้ผม “เอ็งก็ต้องเข้าไป...”
ผมรู้แล้วว่าวาโยเจ๋งแบบนี้เพราะใคร ผมยิ้มให้ป๊า...ไหว้ขอบคุณ ก่อนที่จะฝ่าด่านการ์ดที่เปิดทางให้ผมได้เดินเข้าไปในบ้านที่คุณหนูของบ้านไม่ยอมต้อนรับผม
ไม่ต้องบรรยายเลยครับว่าบ้านโยใหญ่และโมเดิร์นขนาดไหน
เรื่องนั้นช่างมันก่อน เพราะทันทีที่ผมโผล่เข้าไปในบ้าน ผมก็เห็นไอ้ตัวปัญหาวิ่งหนีขึ้นบันได ทันเห็นหลังอยู่ไหวๆ พร้อมร้องด่าป๊าตัวเอง
“ป๊า! บอกแล้วว่าอย่าปล่อยให้เขาเข้ามา ป๊าไม่ยอมเชื่อโยเลย!”
ป๊าทำหน้าเหมือนรับคำโวยวายของลูกชายตัวเองอย่างปลงๆ ก่อนที่จะผายมือให้ผมขึ้นบันไดไปหาโย...
ไม่ลืมที่จะชี้หน้าขู่ผม... “อย่าบัดสีบัดเถลิงในบ้านป๊านะ”
ผมพยักหน้า...ไหว้ขอบคุณป๊าของโยก่อนที่จะขึ้นบันไดไปห้องของวาโยที่อยู่สุดทางเดินชั้นสอง...รู้ได้ไงเหรอครับ โปสเตอร์วันพีซนั่นไง...
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“โยครับ เปิดประตูให้พี่หน่อย”
“ไปให้พ้น”
ถ้าจะเปิดให้ง่ายๆผมก็คงไม่ต้องรอจนตัวเหนียวขนาดนี้
“โอเค งั้นพี่รอหน้าห้องนะครับ...”
ผมพูดอย่างว่าง่าย ทิ้งตัวลงไปนั่งเอาหลังพิงประตูห้องโยพร้อมกับทำเสียงเหน็ดเหนื่อย ใช่แล้ว ผมเหนื่อยจริงๆแต่ผมทนไหว แอร์ในบ้านทำเอาผมรู้สึกดีไปเลย...
“พี่ป่า...ออกไป”
เสียงแว่วๆ...เหมือนจะดังอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล...โยต้องนั่งพิงประตูเหมือนที่ผมทำอยู่ในตอนนี้แน่ๆ
“ถ้าพี่ไม่ออกไปล่ะ...”
“…”
“อยากให้พี่ไปจริงๆน่ะเหรอครับ”
เงียบ...ผมมองประตูราวกับว่าประตูเป็นหน้าโย...ป๊าโผล่มาจากไหนไม่รู้ โยนกุญแจมาให้ผมเฉยเลย ขอบคุณมากครับ...
ผมค่อยๆเสียบกุญแจในลูกบิดและบิดมันเบาๆ...ประตูห้องนอนโยเปิดออก วาโยไม่ได้พิงประตูเหมือนที่ผมคิดแล้ว...
เขากำลังนั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่ริมหน้าต่าง
ร้องจริงๆผมไม่ได้โกหก...
“โย...” ผมรำพึง...เดินผ่านกระดาษที่ถูกขยำไม่รู้กี่ร้อยแผ่น มันเป็นคำที่โยปริ๊นท์ออกมากะว่าจะแปะให้ผมอ่านแต่เขาก็ไม่แปะ ทำให้ผมรู้ว่าตลอดทั้งบ่ายโยก็วุ่นวายพอๆกับผมในการจ้องมองผมไม่ให้ผมรู้ตัว
ตัวของโยสั่น...เอาหมอนมาปิดหน้าราวกับไม่อยากให้ผมเห็นหน้า...วาโยที่แสนจะอ่อนแอปรากฎสู่สายตาของพนาเป็นครั้งแรก...
ผมเอื้อมมือไปแตะตัวเขา...มันถูกสะบัดทิ้งทันที
“อย่ามาแตะ”
“โย...”
“เหมือนโยสกปรกไปแล้ว” โยยังคงร้องไห้อยู่ “...เหมือนโยไม่คู่ควรกับพี่ป่าแล้วอ่ะ”
ให้ตายเถอะ เขาคิดอย่างงี้ได้ยังไง...
“วาโย” ผมพยายามจะจับมือเขา โยไม่ยอมให้ผมจับ จะกอด เขาก็ไม่ยอมให้กอด
แต่เชื่อหรือเปล่าว่าในที่สุดเขาก็สู้แรงผมไม่ได้...ผมรวบกอดเขาให้เข้ามาอยู่ในอ้อมแขน อีกทั้งยังหอมและจูบเน้นๆชนิดที่ว่าไม่ได้รังเกียจเดียดฉันท์แบบที่เขาคิดเลยแม้แต่นิดเดียว
บอกแล้วครับ...ผมกับโยต้องคุยกัน...เพราะถ้าไม่คุย...โยคิดไปเองต่างๆนานาแน่นอน
“รักพี่มากใช่มั้ยล่ะ เป็นนางนาคเหรอ”
ผมหลบมือโยที่จะตีมา...โอเค ไม่เล่นก็ได้
“เพราะรักพี่มากใช่มั้ยครับ ถึงหวงตัวเองขนาดนี้น่ะ” ผมกระซิบข้างหูเขา...
“พี่ป่า โยไม่รู้จริงๆนะ...ไม่รู้เรื่องอะไร...เหมือนโดนวางยา และใครมาทำอะไรก็ไม่รู้เรื่องเลย”
“ใจเย็นๆนะ ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร” ผมกอดปลอบเขา พยายามทำให้โยรู้สึกดี
“แต่มันไม่ได้เอา...เข้ามานะ...จริงๆนะ...” ผมรู้ว่าโยหมายถึงอะไร โธ่...เด็กน้อยของผมหวงตัวเองจริงๆครับ เหมือนกับที่ผมต้องให้เพื่อนไปด้วยตอนไปรับพริ้งนั่นแหละ
พูดถึงพริ้ง...ผมลืมนึกอะไรไปบางอย่าง
ทำไมมันเหมาะเจาะกันขนาดนั้นวะ...ผมไปรับพริ้ง ไอ้ปาร์คก็ขึ้นไปหาโยทันที
ผมกำหมัดแน่น...ผู้หญิงคนนี้แม้แต่เพื่อนผม ผมก็จะไม่ให้เป็น...
“โยฟังพี่นะ...” ผมค่อยๆพูด โยที่โดนผมกอดตัวนิ่งไปแล้ว ตอนนี้เงยหน้าขึ้นมาสบตาผมทั้งน้ำตา “โยไม่ต้องรังเกียจตัวเอง ไม่ต้องคิดว่าพี่จะรังเกียจโยด้วย เรื่องแบบนี้เราสองคนไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้นทั้งนั้นแหละ ตอนนี้คนที่มันทำมันกำลังได้รับโทษ และตอนนี้เราสองคนก็ยังรักกันไม่เปลี่ยนแปลง เพราะฉะนั้น...โยไม่ต้องคิดมากได้มั้ยครับ”
“แต่...ตอนนี้โย...”
“ว่าไงครับ”
“…คนทั้งมหาลัยมองโยแย่ไปแล้ว...ถ้าพี่ป่ามาคบกับโย พี่ป่าจะเสียไปด้วยนะ...”
เคยมีใครบอกโยมั้ยว่าไอ้เดือนมหาลัยนี่ผมไม่เคยสมัครใจที่จะเป็น
เพราะฉะนั้นใครหน้าไหนคิดอะไรกับผม ผมก็ไม่แคร์ทั้งนั้นแหละ...
“พี่ไม่เห็นสนเลย...พี่สนแค่โยคนเดียว...”
“แต่พี่ป่า...”
“ทำไม หรือโยสนคนพวกนั้น...ตำแหน่งเดือนมันก็แค่ตำแหน่งๆหนึ่งที่เอาไว้เชิดหน้าชูตามหาลัยว่ามีคนหน้าตาดีเท่านั้นแหละ โยไม่เห็นต้องแคร์เลย”
“พี่ป่า พี่ป่าจะเสียไปด้วยจริงๆนะ”
“พี่ ไม่ สน ใจ” ผมย้ำให้โยฟังอีกครั้ง... “และพรุ่งนี้พี่จะควงโยไปเรียนด้วย คราวนี้เขาจะได้รู้กันให้หมดว่าเราสองคนคบกันจริงๆ ไม่ใช่แค่ข่าวลือในเพจคิ้วท์บอย”
โยเอามือปิดหน้า...ตอนนี้เขาคงรู้สึกแย่ แย่เอามากๆ ผมได้แต่จับมือและก็กอดให้กำลังใจเขา อย่างน้อยเรื่องผมก็ทำให้โยสบายใจไปได้เปราะหนึ่งล่ะนะ
ไอ้เตี้ยใส่แว่น...เด็กน้อยที่ผมแอบมองมาตั้งแต่มันอยู่มอสอง...เจอเรื่องแค่นี้คิดว่าจะทำให้ผมเลิกชอบหรือเลิกรักมันได้จริงๆเหรอครับ... คืนนั้นไม่มีเรื่องบัดสีบัดเถลิงเกิดขึ้นในห้องตามที่ป๊าของโยร้องขอ กว่าโยจะหลับปาเข้าไปเกือบตีสามกว่า ผมยังไม่นอนครับ กำลังโทรคุยกับบรรดาแก๊งนางฟ้าของโยอยู่...
กำลังขอร้องเขา...ให้เขาช่วย...
ปากต่อปากก็คงไวเหมือนกันกับข่าวลือเสียๆหายๆนั่นแหละ คราวนี้เป็นเรื่องจริงบ้าง หวังว่ามันจะไปไวและมีคนเชื่อเยอะเหมือนพวกข่าวลือนั่นแหละกัน
แฟนใครใครก็รัก...ผมไม่อยากให้เขาเสียหาย
“มน เอาความจริงไปเล่าให้คนอื่นฟังด้วยนะ พี่ขอร้อง...”
“ได้สิคะพี่ป่า...พี่ป่าขอมาทั้งที ไม่สิ...อิดอกโยมันก็เป็นเพื่อนรักหนูนะ”
“…ช่วยพี่ ช่วยแฟนพี่ด้วยนะ”TBC*
Talk : ดราม่าน้อยอยู่น้าา ... อีกไม่ถึง 10 ตอนก็จะจบแล้วนะคะ 
หัวข้อ: { เดือนเกี้ยวเดือน } [END] (อ่าน 8505307 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก