เดือนเกี้ยวเดือน #52
เหมือนผมได้ย้อนกลับไปตอนเริ่มชอบพี่ป่าใหม่ ๆ
ตอนนี้ผมกำลังคิดไปเองล้วน ๆ ไม่ว่าจะเป็นทั้งเรื่องดีเรื่องร้ายหรืออะไรก็แล้วแต่ ผมไม่กลัวว่าจะห่างพี่ป่าแต่สิ่งที่ผมกลัวมากที่สุดก็คือความรู้สึกของพี่ป่าครับ ผมเป็นห่วงเขามาก พ่อแม่ทะเลาะกันให้เห็นไม่ใช่เรื่องน่ายินดีอยู่แล้ว
ผมมักจะส่งข้อความไปถามว่าเป็นยังไงบ้าง พี่เขาก็จะตอบสั้น ๆ และก็ส่งสติ๊กเกอร์แซ๊ด ๆ มาให้ผม บางครั้งก็สติ๊กเกอร์เครียด ๆ ดูเหมือนว่าชีวิตพี่ป่าตอนนี้จะเป็นดั่งสติ๊กเกอร์พวกนั้น
บางวันที่ผมโทรหาเขา เมื่อเขารับสาย มักจะมีเสียงพ่อกับแม่ของเขาดังติดขึ้นมาด้วยทุกครั้ง ส่วนใหญ่มักจะเป็นทะเลาะไม่จบไม่สิ้น พี่ป่าคงไม่อยากให้ผมได้ยิน เขาบอกว่าแม้ว่าเขาจะอยากคุยกับผมมาก อยากออกไปข้างนอกเพื่อคุยกับผมมากเท่าไหร่แต่พ่อกับแม่ของเขาก็ไม่ยอมให้เขาออกไหนทั้งสิ้นจนกว่าทั้งคู่จะเคลียร์กันจบ สรุปก็คือ...ผมสามารถติดต่อพี่ป่าได้แอพลิเคชั่นไลน์เท่านั้น
และผมก็เพิ่งได้สัมผัสประสบการณนอนรอพี่ป่าอ่านไลน์แล้วตอบทั้งวี่ทั้งวัน เกือบตลอดช่วงระยะเวลาที่ปิดเทอม...
“เหี้ยยยยยยยยยยยย”
ผมร้องขึ้นมาจนไอ้มิ่งที่อยู่ข้าง ๆ สะดุ้ง มันกำลังดูซีดีหนังอยู่ ในขณะที่ผมกำลังตีกันในหัวตัวเองเรื่องพี่ป่า ทั้งเป็นห่วงทั้งเป็นกังวล แม้วันนี้ผมจะชวนมิ่งออกมาสยามเพื่อเดินเล่น แต่ท้ายที่สุดแล้วผมก็ยังคิดถึงแต่เรื่องของคนเดิม ๆ คือเรื่องของพี่ป่า
“มึงด่ากูเรอะ!” มิ่งร้องเสียงดังลั่น
“เปล่า กูแค่เครียดกับชีวิต”
มิ่งส่ายหน้าใส่ผม ตบหลังผมปุ ๆ อย่างเข้าอกเข้าใจ “ถ้าพี่คิทมีเรื่องให้เครียด สภาพกูก็คงจะไม่ต่างอะไรจากมึง”
“กูไม่ได้กลัวว่ากูจะได้ห่างเขานะเว้ย กูแค่เป็นห่วงเขาว่ะ ทุกวันนี้กูทำได้แค่รอคำว่าโยอย่าคิดมากแทนพี่นะ อย่ากังวลแทนพี่นะครับ ฝันดีนะ พี่รักโยนะ”
“สาด...หวานเชี่ยๆ”
“มึง...” ในสถานการณ์แบบนี้ถึงมันจะน่าดีใจแต่ก็น่าดีใจน้อยอยู่ดี
“ใจเย็น ๆ ก่อน”
“กูรู้ว่ามันเป็นเรื่องในครอบครัวของเขา กูไม่ควรไปเสือก” ผมพูดไปเรื่อย ๆ “แต่กูอยากรู้แค่ว่าเขายังโอเคดีมั้ยแค่นั้นเอง เพราะเท่าที่กูรู้ สภาพเขาคงไม่น่าไหวแล้วอ่ะมึง”
มิ่งเกาหัวแกรก ๆ ก่อนที่จะค่อย ๆ รำพึงอะไรบางอย่างออกมา
“พี่ป่าไม่ได้ห้ามให้มึงไปบ้านเขานะเว้ย”
ผมหันไปหามันทันที เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่ผมคิดว่าไอ้มิ่งแม่งฉลาด “แต่ว่า...ไปหาในสถานการณ์ที่บ้านพี่ป่าเป็นแบบนี้น่ะเหรอวะ” ไปโผล่หน้าสลอนให้พ่อแม่เขารู้ว่าแฟนพี่ป่าเป็นผู้ชายอาจจะยิ่งทำให้เรื่องยุ่งยากหนักเข้าใหญ่
“ก็อย่าให้คนที่บ้านเขารู้สิ”
“บางที...พี่ป่าอาจจะไม่ต้องรู้ด้วยก็ได้ว่ากูไปที่บ้านเขา” ผมมีสีหน้าดีขึ้นเมื่อคิดแผนการตัวเองได้สำเร็จ ไอ้มิ่งส่ายหน้าไปมาราวกับด่าในใจว่าผมมันโง่ กูไม่ได้โง่เว้ย กูแค่คิดไม่ถึงเรื่องนี้เท่านั้น
“จริง ๆ แล้วกูก็อยากรู้เหมือนกันว่าพี่ป่าตอนนี้จะเป็นไงบ้าง” มิ่งเอ่ย “เพื่อนเขาทุกคนรวมถึงพี่โฟร์ทก็เป็นห่วงกันอยู่”
เหมือนการไปเที่ยวเกาะล้านครั้งนั้นจะทำให้พวกเรากลายเป็นชาวแก๊งกันซะงั้น อาจเป็นเพราะครึ่งหนึ่งในแก๊งนี้เป็นแก๊งหมอเถื่อนก็เป็นได้...
จะว่าไปแล้วเหมือนไปเที่ยวก็สนุกได้ไม่ถึงที่สุด หาดสวยทะเลใสก็จริงครับ แต่ผมกับพี่ป่างอนกันเสียครึ่งทริป หวังว่าผมกับพี่ป่าจะมีโอกาสได้แก้ตัวครั้งต่อไปนะ
ตอนนี้มิ่งมันกำลังขับรถพาผมไปบ้านพี่ป่า ผมจำบ้านพี่ป่าได้ตั้งแต่มัธยม บ้านพี่ป่าหลังค่อนข้างใหญ่แม้จะไม่มีการ์ดมาเดินรอบ ๆ บ้านอย่างบ้านผม(บ้านผมก็เวอร์อย่างนี้แหละครับ) ผมรู้สึกดีทุกครั้งที่ได้ผ่านมาแถวนี้ บางครั้งในช่วงที่ผมเพ้อหนัก ๆ ผมก็ยังเคยถ่ายรูปรอบ ๆ ละแวกบ้านพี่ป่าเอาไว้อย่างกับคนโรคจิต เหมือนกับว่าสิ่งนี้คือสิ่งที่พี่ป่าเห็นอยู่ทุก ๆ วันและผมก็จะได้เห็นมันด้วยเวลาดูรูปที่ถ่าย
อืม...คนมีความรักมันก็เพ้อก็เจ้อแบบนี้แหละ
รถของมิ่งจอดบริเวณฟุตบาทฝั่งตรงข้ามบ้านพี่ป่า ทำให้ดูเหมือนไม่ได้ตั้งใจจะมาหา หน้าบ้านพี่ป่ามีรถจอดอยู่หนึ่งคัน ผมไม่แน่ใจว่าเป็นรถของที่บ้านหรือรถของแขก บ้านพี่ป่าดูเงียบมากเมื่อมองจากตรงนี้ และผมก็ไม่สามารถเห็นเขาได้เลยหากยังนั่งอยู่ในรถข้าง ๆ ไอ้มิ่งที่เป็นคนขับ
“กูอยากไปหาว่ะ” มาถึงขนาดนี้แต่ไปเจอคนข้างในใจมันแทบขาดเลยนะครับ
“อืม...ถ้าคิดในแง่ดีมาก ๆ ล่ะก็ พ่อแม่พี่ป่าคงจะไม่มาทะเลาะให้แขกเห็นหรอก”
มันก็จริง...เอาไงดีวะผม ทำไมผมลังเลแบบนี้ล่ะครับ ผมที่อยากเจอพี่ป่าใจจะขาดทำไมกลายเป็นคนไม่กล้าแบบนี้ล่ะ
“เห้ย เชี่ยโย มึงดู!” มิ่งร้องลั่น ชี้มือไปที่ประตูหน้าบ้านพี่ป่าที่มีคนสองคนกำลังเดินออกมา
เหี้ย...ผมนี่ช็อคยิ่งกว่าเจอผี
สองคนนั้นหนึ่งในนั้นคือแฟนของผมเอง สีหน้าท่าทางของเขาอมทุกข์เอามาก ๆ และอีกคนหนึ่งเป็นคนที่สมกับเขาราวกับกิ่งทองใบหยก
เจ๊พริ้ง...
ผมตาค้าง จ้องมองภาพตรงข้ามอย่างมึนงงและสับสน
“โยมึงใจเย็น ๆ นะ”
“เชี่ย”
“โย กูบอกให้มึงใจเย็นไง อาจจะไม่เป็นอย่างที่มึงคิดก็ได้”
“กูรอข้อความจากเขาทั้งวันเลยนะมึง” ผมพูด “นี่คือสิ่งที่เขาตอบแทนกูเหรอวะ ออกไปกับผู้หญิงเนี่ยนะ”
ความเครียดและความทุกข์ใจที่สั่งสมมาทำให้ผมหงุดหงิดได้ง่ายจนลืมคิดหน้าคิดหลัง ตอนนั้นผมลืมนึกไปถึงความไว้เนื้อเชื่อใจที่ผมมีต่อพี่ป่า ผมก็แค่โกรธและก็โมโหเท่านั้นเองว่าทำไมมาเจอทั้งทีถึงได้มาเจอภาพบาดตาบาดใจขนาดนี้
“เขาจะไปไหนกันวะ” มิ่งพูดขึ้น มองดูพี่ป่าขับรถที่อยู่หน้าบ้านเขาออกไปกับเจ๊พริ้ง
“จะไปรู้ได้ไงล่ะ” ผมพูดเซ็ง ๆ
“แล้วมึงจะยังมานั่งหายใจทิ้งแบบนี้อยู่เหรอ ไปตามผัวดิ!”
“อะไรนะ”
“สาดเอ๊ย มึงนี่แม่ง” มิ่งจิ๊ปากใส่ผมเบา ๆ ก่อนที่จะหักพวงมาลัยแล้วก็ตามรถคนนั้นไปอย่างรักษาระยะห่าง
ผมเผลอกำหมัดแน่นตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ส่งไลน์ไปหาพี่ป่าว่าทำไรอยู่พี่เขาก็ไม่ตอบ นั่นยิ่งทำให้ความขุ่นเคืองใจของผมมีเพิ่มมากขึ้นไปอีก
คนเขาอุตส่าห์เป็นห่วง ไม่มาเจอกันสักทีตลอดช่วงวันหยุด แต่กลับไปกับผู้หญิง
แม่ง...เสือไม่เคยทิ้งลายเลยจริง ๆ
สวนสาธารณะคือสิ่งที่สองคนนั้นเลือกที่จะไป ไอ้มิ่งกับผมทั้งจอดรถทั้งเดินตามอย่างกับแฟนคลับโรคจิตของพี่ป่า พี่ป่าเมื่อมองจากด้านหลังละม้ายคล้ายคนที่วิญญาณหลุดออกจากร่าง ในขณะที่เจ๊พริ้งก็พยายามตื๊อให้พี่ป่าคุยกับเธอแต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่ค่อยเห็นด้วยเท่าไหร่
“เขาไม่น่านอกใจมึงหรอก” มิ่งพูดไปดูไป “เหี้ย พี่ป่าไหวแน่เหรอวะ”
ผมกัดฟัน อยากจะเดินเข้าไปหาและก็จับมือพี่เขาเสียตั้งแต่ตอนนั้น แต่ว่าอะไรบางอย่างไม่ยอมให้ผมก้าวเท้าออกไปหาเขา อะไรบางอย่างที่ว่านั่นอาจจะเกี่ยวข้องกับผู้หญิงที่อยู่ข้าง ๆ เขาก็เป็นได้
“นั่งแล้วโว้ย” มิ่งร้อง เราสองคนหลบหลังพุ่มไม้ เห็นสองคนนั้นเลือกนั่งกันที่ม้านั่ง เป็นครั้งแรกที่มาสวนสาธารณะแห่งนี้แล้วผมเห็นใบหน้าพี่ป่าเต็ม ๆ ใบหน้าของเขาอิดโรยเหมือนคนไม่ค่อยได้นอนและมีความเครียดอย่างหนัก “ทำเชี่ยไรอยู่วะ มานี่ดิ”
ไอ้มิ่งแม่งไวกว่าผมเยอะ มันพาผมอ้อมไปไกลมากจนในที่สุดก็มาถึงพุ่มไม้ที่อยู่ด้านหลังม้านั่งที่คนสองคนนั้นนั่ง ผมกับมันกำลังทำการแอบฟังอย่างไม่เกรงอกเกรงใจผู้ใดทั้งสิ้น
“ป่า ไม่มีอะไรจะพูดกับพริ้งหน่อยเหรอ” เจ๊พริ้งพูดเบา ๆ
“ไม่มีอ่ะ”
“พริ้งไม่สบายใจเลยนะที่เห็นป่าเป็นแบบนี้ และก็ขอโทษที่เข้าไปแบบสุ่มสี่สุ่มห้า ไม่คิดว่าที่บ้านป่าจะ...” เจ๊เงียบไปเหมือนไม่กล้าพูดอะไรบางอย่างออกมา ผมคิดว่าเธอคงไปเจอช่วงที่พ่อแม่พี่ป่ากำลังมีปากมีเสียงกันนั่นแหละ “...พริ้งขอโทษนะ”
“ไม่เป็นไรหรอก”
ผมกัดเล็บอย่างเครียด ๆ ยิ่งได้ยินเสียงพี่ป่าเป็นแบบนี้ยิ่งเครียดหนัก แหบโคตร ๆ
“ขอโทษที่บ้านเราต้อนรับแขกตอนนี้ไม่ได้” พี่ป่าเอ่ย “เราไปก่อนนะ”
“ป่าจะไปไหน นี่อย่าบอกนะ ว่าไปบ้านเด็กคนนั้นอีกอ่ะ”
“เด็กคนนั้นอะไร นั่นแฟนเรา”
กูนี่สะดุ้งเลย ไอ้มิ่งมองหน้าผมส่งสายตามีคำถามมาให้ ผมส่ายหน้า บอกว่าตั้งแต่มาส่งพี่ป่าตอนกลับจากเกาะล้านผมก็ไม่ได้เจอกับพี่ป่าอีกเลย
“ไปทำไมอยู่ได้ทุกวัน เข้าบ้านเขาก็ไม่ได้เข้า”
เจ๊พริ้งดูเก็บกดและดูโกรธผมมาก ผมกลืนน้ำลาย เพิ่งรู้ความจริงอะไรบางอย่างก็วันนี้นี่เอง
“ก็เรารักเขา เราอยู่ใกล้เขาแล้วเราสบายใจ”
“ไม่จริง คนที่ป่าอยู่ใกล้แล้วสบายใจคนนั้นตอนนี้ไปอยู่ไหนซะแล้วล่ะ แม้แต่คุยด้วยป่าก็ยังไม่คิดที่จะเปิดใจคุยกับเขา นั่นน่ะเหรอคือคนที่ทำให้ป่าสบายใจ แม้แต่คุยด้วยป่าก็ยังไม่กล้าที่จะคุย”
ผมเริ่มกำกางเกงตัวเองแน่น คำพูดของเจ๊พริ้งเหมือนเป็นคำถามของผมอีกทีหนึ่งว่าทำไมเขาถึงเงียบกับผมได้ถึงขนาดนี้...
“ไม่ใช่เราไม่กล้าคุย”
“...”
“เราเป็นห่วงว่าเขาจะเครียดไปกับเราจนไม่กล้าคุยกับเขาต่างหาก”
สิ้นสุดคำพูดพี่ป่า ผมได้ยินเสียงพี่ป่าลุกขึ้นจากม้านั่งและก็เดินออกไป ทิ้งให้เจ๊พริ้งส่งเสียงจิ๊จ๊ะรำคาญอยู่เบื้องหลัง
“เชี่ยโย” มิ่งที่อยู่ข้าง ๆ ส่งเสียงเรียกผม
“อะไร” เหมือนผมกลายเป็นคนที่ไม่มีสติสตังไปซะแล้ว
“มึงมาอยู่นี่ทำไมล่ะ พี่ป่ากำลังจะไปบ้านมึง!”
ชิบหาย!!! ผมเองก็ลืมนึกไป ตอนนั้นผมกับมิ่งวิ่งกันชิบหายประหนึ่งนักกีฬาโอลิมปิก ไม่สนใจด้วยว่าตอนวิ่งนั้นจะมีใครเห็นผมกับมิ่งมั้ย(ไม่ได้พูดถึงเจ๊พริ้งนะครับ จริง ๆ นะ) ที่แน่ ๆ คือผมกับมิ่งต้องถึงบ้านผมก่อนพี่ป่า ซึ่งอาจเป็นไปได้ยาก เพราะกว่าผมกับมิ่งจะรอให้พี่ป่าโบกรถแท็กซี่ได้ ก็เสียเวลาไปมากเหมือนกัน ยิ่งตอนออกไป รถก็ดันมาติดอย่างงี่เง่าไปได้อีก
วันนี้ไม่ว่าจะยังไง ผมต้องคุยกับเขาให้ได้
หน้าบ้านผม
ตอนที่มาถึง ผมเห็นพี่ป่าอยู่ในความมืดแถวหน้าบ้านผม และไม่แสดงตัวให้การ์ดที่บ้านเห็น ตอนที่รถมิ่งขับไปถึง คนที่บ้านก็พากันจัดแจงเปิดประตูให้(เขาเคยชินกับรถไอ้มิ่งและไอ้มิ่งกันอย่างมาก) แต่ผมไม่ได้จะเข้าบ้านครับ ผมเดินลงมา ตรงไปหาคนที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้าม คนที่ไม่รู้จะมายืนหน้าบ้านคนอื่นทำไมถ้าไม่เข้าไปในบ้าน
พี่ป่าดูตกใจจะทำเป็นหลบก็ทำไม่เป็น ผมมองหน้าพี่เขาแม้จะดีใจที่ได้เห็นหน้าแต่ก็แอบเคืองนิด ๆ ไม่ได้อยู่ดี มือของผมดึงมือของพี่ป่าแล้วก้าวเท้าจ้ำ ๆ ออกไปจากหน้าบ้านโดยไม่สนใจสายตาของใครคนอื่น
กว่าจะถึงสวนของหมู่บ้าน ก็ใช้เวลาอยู่นานโขเลยทีเดียว เล่นเอาผมหอบแฮ่ก ในขณะที่พี่ป่าดูไม่เหนื่อยอะไรเลย
“โยน้อยใจนะ” ผมเปิดอกพูดกับพี่ป่าตรง ๆ เราสองคนนั่งชิงช้ากันคนละตัว “ถ้าจะมาแต่ไม่มาหาแบบนั้นน่ะ”
“โยพี่ขอโทษ” พี่ป่าพูดน้ำเสียงรู้สึกผิดจริง ๆ “พี่ไม่อยากให้โยเครียดเรื่องพี่ไปด้วย”
ผมมองใบหน้าด้านข้างของพี่ป่า ใบหน้าที่หล่อเหลาเกินมนุษย์มนาของเขาตอนนี้กลับหม่นหมองลงเพราะเรื่องที่อยู่ในใจของเขาเอง
“หนักมากเลยเหรอ” ผมพูดออกมา เอาขาของผมไปอยู่ใกล้ ๆ ขาของพี่ป่า แม้จะไม่ได้สัมผัสมือ ก็ให้ขาของผมสัมผัสกับขาของเขาละกัน
พี่ป่าทอดถอนใจเฮือกใหญ่ “ก็สาหัส” และในที่สุดเขาก็โพล่งมันออกมา “พี่คิดมาตลอดว่าบ้านพี่อบอุ่น แต่จริง ๆ แล้วพวกเขาแสร้งทำให้พี่เห็นว่าพวกเขายังรักกันดีอยู่”
“...”
“อาจจะหมดรักกันไป ตั้งนานแล้วมั้ง”
พี่ป่ามองไปที่แม่น้ำข้างหน้า ในขณะที่ผมเอาแต่มองหน้าพี่ป่า
“พี่เสียใจ แต่พี่ต้องทนให้ไหว แม่พี่จะขอหย่า แต่เหมือนพ่อจะยื้อเอาไว้ มันก็เลยบานปลาย ไม่รู้จักจบจักสิ้น”
“...”
“เรื่องอเมริกา พี่คิดว่าพี่มีสิทธิ์จะได้ไปสูงมาก” พี่ป่าหลับตาลงแล้วพูด ทำหน้าเหมือนไม่อยากจะพูดมันออกมาเลยด้วยซ้ำ “ใครจะไปกันล่ะ พี่บอกเขาต่าง ๆ นานา เรื่องสัญญาที่เซ็นตอนเป็นนิสิตแพทย์ เรื่องเพื่อน เรื่องเมืองไทยคือบ้าน เรื่องของโย” ผมสะอึกเล็กน้อย...พี่ป่ากล้าพูดเรื่องผมกับพ่อแม่ด้วย? “เรื่องที่ทุกอย่างของพี่อยู่ที่นี่ แต่กลับกลายเป็นว่าจากที่มวยมีคู่ต่อสู้ต่อสู้สองฝั่งกลายเป็นสามซะอย่างนั้น”
พี่ป่าลุกขึ้นจากชิงช้า ทิ้งตัวลงมานั่งยอง ๆ ตรงหน้าผม ผมที่มีนัยน์ตาสั่นระริก มันเหมือนเกือบจะร้องไห้อยู่แล้วเพียงแต่ว่าน้ำตามันปริ่มอยู่ที่ขอบตาเท่านั้น
“เห็นมั้ย เพราะงี้พี่ถึงคุยเรื่องนี้กับโยไม่ได้ เพราะโยจะเป็นแบบนี้ไง” พี่ป่าเอื้อมมือมาจับแก้มผม และใช้นิ้วสัมผัสใต้ดวงตาของผมอย่างแผ่วเบา “จะให้พี่ห่างโยได้ไงวะ”
“พี่ป่าแต่ว่า...ถ้าที่บ้านพี่ป่าบอกให้พี่ป่าไป พี่ป่าก็ขัดใจพวกเขาไม่ได้หรอกนะ”
“โย” พี่ป่าปรามผม
“บอกแล้วไง จะห่างกันก็ไม่เป็นไร โยอยู่ได้ สบายมาก”
“แต่พี่อยู่ไม่ได้ เข้าใจมั้ยครับ โยก็รู้ว่าโยฮอตขนาดไหนอ่ะ นี่ถ้าพี่ไปอยู่ที่ไกล ๆ จริง ๆ มันต้องมีหมาหลายตัวแน่ ๆ ที่จะไปแย่งกระดูกของพี่” พี่ป่าเอื้อมมือมาจับมือผม
“แต่ว่า...พี่ป่า...”
“พี่จะพยายาม ไม่ว่ายากแค่ไหน พี่ก็จะพยายาม เพื่อโยนะ”
“ที่บ้านพี่ป่าล่ะครับ พ่อ กับ แม่?”
พี่ป่าทำหน้าหนักใจ เขาปล่อยมือผมและก็ลุกขึ้นยืน ก้าวเท้าออกไปจากผมและก็ทำท่าคิดหนัก
“โย อย่าทำงี้ดิ”
“...”
“โยผลักไสไล่ส่งพี่ พี่หมดกำลังใจที่จะสู้นะ”
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะ” ผมรีบพูด ลุกขึ้นยืนบ้าง ไปยืนประจันหน้ากับพี่ป่า “ครอบครัวเป็นสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตของคนเรา พี่ป่าจะทิ้งแล้วมาเลือกโยได้ยังไง”
“...โยก็ครอบครัวพี่” พี่ป่าพูดเสียงเหมือนเด็กเอาแต่ใจ
“เอาเป็นว่า ไม่ว่าจะเป็นยังไง โยก็จะยังอยู่ตรงนี้เหมือนเดิมนะ...จะรักพี่เหมือนเดิม เหมือนที่โยเป็น”
“วาโย” พี่ป่าพูดเสียงเข้ม “เราไมได้จะจากกันจริง ๆ เสียหน่อย ยังไม่รู้ผลอะไรเลยด้วยซ้ำ”
“โยทำใจไว้แล้ว”
“นี่ไม่เชื่อใจพี่เลยเหรอ!”
“พี่ป่า”
“เข้าใจแล้ว...”
“...”
“พี่เข้าใจ...โยห่างพี่ได้ แต่รู้ไว้อย่างนะ ว่าพี่ห่างโยไม่ได้”
“...”
“หวังว่าโยจะเข้าใจ...”
คืนนั้นพี่ป่านอนห้องผม
เราสองคนทำผิดกฎที่ป๊าผมเป็นคนตั้ง พวกเรามีอะไรกันหลายครั้งหลายหน อาจเป็นเพราะเรื่องราวที่มันกำลังจะเกิดหรือมันกำลังเกิดขึ้นอยู่ในตอนนี้ ผมพยายามปลดปล่อยความเครียด บ่งบอกความรู้สึกของผมผ่านการกระทำให้พี่ป่ารู้และสัมผัสได้ถึงความรักของผมที่ผมมีให้เขา
ผมไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะรับรู้ได้ถึงสิ่งที่ผมส่งไปให้หรือเปล่า...คำว่าเจ็บ...คำว่าปวด...ถูกลืมไปจากสมองของผมชั่วขณะ ผมคิดแค่ว่าทำอะไรก็ได้ให้พี่ป่ารู้ว่าผมรัก อะไรก็ได้ที่ทำให้พี่ป่ารู้สึกผ่อนคลาย ให้เขารู้ว่าผมทำแบบนี้ได้เฉพาะแต่กับเขา แค่เขาคนเดียวเท่านั้น...
ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ตื่นอีกทีตอนไหน หลับไปอีกหนเมื่อไหร่ ผมกับพี่ป่าเหมือนจะทำสิ่งอย่างว่าตลอดเวลาและก็ทั้งคืน ไม่มีใครพูดอะไรกันต่อเกี่ยวกับเรื่องที่กำลังเกิด เหมือนเราสองคนอยู่ด้วยกันแค่ในปัจจุบัน แสดงความรักที่มีต่อกันผ่านการกระทำที่วาบหวาม ผมสัมผัสได้ว่าความสุขที่เกิดขึ้นตลอดคืนจะทำให้ทั้งผมและเขาจดจำและติดตราตรึงใจพวกเราไปอีกนานแสนนาน
หวังว่ามันจะเป็นอย่างนั้น...
น้ำตาของผมหยดแหมะ...ตอนที่ผมแอบเห็นข้อความในโทรศัพท์ของพี่ป่า เป็นไลน์ที่แม่พี่ป่าทักมา
วีซ่า พาสปอร์ต ตั๋วเครื่องบิน
พร้อมกับคำบรรยายใต้ภาพสั้น ๆ แต่ได้ใจความว่า...
แม่ทนพ่อไม่ไหวแล้ว เรื่องที่ไทยไว้ค่อยจัดการกันทีหลัง รีบกลับมาที่บ้าน เราจะหนีไปด้วยกัน
เมื่อได้เห็นดังนั้น ผมค่อย ๆ ขยับร่างของผมที่ตอนนี้เรี่ยวแรงแทบไม่มีเหลือไปหาพี่ป่าที่นอนเปลือยกายอยู่ข้าง ๆ เขาหลับอย่างสนิทถึงแม้ว่าจะมีใบหน้าที่งองุ้มราวกับคนมีเรื่องวิตกแม้กระนั่งตอนนอน
ผมคลายปมคิ้วที่เขาขมวด ยิ้มเบา ๆ ราวกับคนไม่ยอมรับความรู้สึกตัวเอง จุมพิตเข้าที่หน้าผาก ฝังจมูกเข้ากับจมูกของอีกฝ่าย และแอบประทับริมฝีปากอย่างเนิ่นนาน นานมากจนผมไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปกี่โมงกี่ยาม
วันนี้เป็นของเรา ถึงแม้ว่าพรุ่งนี้...อาจจะไม่ใช่วันของเรา
ไม่ว่าจะยังไง...วาโยคนนี้ก็จะรักยังพนาเหมือนเดิม และคงจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง
TBC*
talk : ตอนต่อไม่ใช่แบบนี้เลยนะคะ ออกจะฮา ๆ หน่อย 5555
ครั้งหน้าที่มาอัพ จะเป็นตอนจบแล้วนะคะ T_T
หัวข้อ: { เดือนเกี้ยวเดือน } [END] (อ่าน 8505064 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก