หัวข้อ: { เดือนเกี้ยวเดือน } [END]

[wimannoi]

ดราม่าจัดหนักก่อนจบ ส่งกำลังใจให้หมอป่ากับวาโย

[Niinuii]

รอๆๆๆๆ

[Rukki]

ทำไมโยต้องพูดเหมือนผลักไสพี่ป่าด้วย
ให้กำลังใจ อยู่ข้างๆดีกว่าบอกว่าห่างได้ ไม่เป็นไรจะดีกว่าไหม
หมอพนาสู้ๆนะะะะ

[hpsky]

น้ำตาซึมอ่ะตอนนี้ เรื่องครอบครัวนี่พูดยาก 

[iiizo]

รอจ้ารอรอรอ

[monkiiz]

รอนะคร้าบบบบ

[Sohso]

รอตอนต่อไปครับบ

[ordinary_girl]

เครียดแทนเลย พี่ป่าต้องสู้นะ

[Chiffon_cake]

เดือนเกี้ยวเดือน #53










   เปิดเทอมสอง

   หลังจากคืนที่บ้านผม ผมก็ไม่ได้คุยอะไรกับพี่ป่าอีกเลย พี่ป่าเดินออกจากบ้านไปตอนที่ป๊าของผมไปทำงานแล้ว พี่เขาไม่ได้พูดอะไรกับผมเป็นพิเศษ เขาหอม เขากอด และเขาก็จูบ ไม่มีอะไรที่เขาพูดไว้เป็นพิเศษทั้งนั้น

   มหาลัยเปิดเทอมแต่ไม่มีพี่ป่านี่มันช่าง...เหงาเหลือเกิน ทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวผมดูสดใส แก๊งนางฟ้าอวดสถานที่ที่ไปเที่ยวยามปิดเทอมกันใหญ่(พวกนางไปดูคาบาเร่ต์ที่พัทยากันมา) ถึงกับพากันพูดว่าจบวิดยาแต่จะไปเป็นนักแสดงที่นั่นให้ได้ แม้จะรู้ว่าผมมีเรื่องเครียด แต่พวกนั้นก็ไม่ได้คิดที่จะถามไถ่อะไรมากมาย

   ความสดใสนั้นช่างตรงข้ามกับความหม่นหมองในใจผม ผมแสร้งยิ้ม แสร้งมีความสุข แสร้งตั้งใจเรียน แสร้งแม่งทุกอย่างที่คิดว่าตัวเองกำลังรู้สึกและก็กำลังเป็น แต่ท้ายที่สุดผมก็หนีความจริงไม่พ้นอยู่ดีว่าผมกำลังเศร้าอยู่




   ผมกำลังเศร้าอยู่จริง ๆ ครับ


   จนเวลาเปิดเทอมผ่านไปมาได้หนึ่งสัปดาห์ ชีวิตของผมก็เริ่มมีอะไรให้ทำจนยุ่งบ้าง ปีหนึ่งเทอมสองก็จัดว่าหนักอยู่สำหรับแลป ผมต้องทำรีพอร์ตแลปส่งอาจารย์สัปดาห์ต่อสัปดาห์ และผมก็ขอบคุณมากเหลือเกินที่มีอะไรให้ผมทำบ้าง นอกจากนั่งฟังไฟลัมสัตว์และก็พืชจากวิชาเลคเชอร์


   คืนนั้นผมกำลังขีด ๆ เขียน ๆ รีพอร์ตแลปอยู่ รอบข้างผมเป็รบรรยากาศเดิม ๆ ห้องเดิม ๆ ที่ไม่มีแม้แต่เงาของคนที่เคยเข้ามาอยู่เคียงข้าง กลิ่นของพี่ป่ายังคงหอมคละคลุ้ง เสื้อผ้า รองเท้า หนังสือของพี่ป่า มันก็ยังมีบางชิ้นบางอย่างที่ยังอยู่ในห้องผม
   ผมไม่สามารถทนได้อีกต่อไป โชคดีหน่อยที่ผมอยู่คนเดียว ผมจึงปล่อยโฮออกมาได้อย่างไม่อายใคร...


   “น้องโย ทำไรอยู่ครับ!!!” น้ำตาสองสามหยด(ใหญ่ ๆ)ของผมหยดพอดีกับจังหวะที่พี่คิทพี่บีมเปิดประตูเข้ามา   


   ทั้งสองคนเห็นน้ำตาของผมเต็ม ๆ



   “ใครทำโยร้องไห้” พี่คิททำหน้าซีเรียส เดินเข้ามาหาผมพร้อม ๆ กับเกาะไหล่ พี่บีมก็เหมือนกัน และหลังสองคนนั้นคือไอ้มิ่งและก็พี่โฟร์ทที่ตามเข้ามาติด ๆ


   ห้องของผมดูเล็กลงไปเลยเมื่อมีคนเหล่านี้อยู่ในห้อง


   “ใครทำไร บอกมา จะไปจัดการ” พี่โฟร์ทเอ่ยบ้าง
   “ก็จะใครซะอีกล่ะ” พี่บีมนั่งลงบนเตียงผม “ไอ้เชี่ยป่านั่นแหละ”
   “ฟายตัวนั้น” พี่คิทผสมโรง “แม่งหายหัว”
   “ไม่ใช่แค่กับแฟนนะ กับเพื่อนกับฝูง”
   “ไมได้สนใจความรู้สึกของเพื่อนมันเลยแม้แต่นิดเดียว”
   “น่าเตะจริง ๆ”
   “เสื้อผ้ามันยังอยู่ที่ห้อง”
   “ไปเผามั้ย”

   ช่างเป็นหมอเถื่อนที่ทำงานกันเป็นทีมโดยแท้ ผมรู้สึกว่าทั้งสองคนนี้เหมือนจะไมได้น้อยเนื้อต่ำใจอะไรพี่ป่าจริง ๆ ด้วยซ้ำ ออกจะฮา ๆ กันมากกว่า
   หรือผมคิดไปเองวะ...

   “ตอนนี้เขาอยู่ส่วนไหนของโลกครับพี่ พอจะทราบมั้ย” ผมถาม

   พี่คิทกับพี่บีมมองหน้ากันแล้วส่ายศีรษะ

   “ไม่รู้หรอก” พี่บีมพูด


   ส่วนพี่คิท...กำลังทำหน้าลำบากใจ “หมะ ไม่รู้ โว้ย!!! กูไม่ชอบโกหก!”


   ทั้งห้องพากันเงียบ เมื่อสิ้นเสียงพี่คิท



   “แม่ง กูว่าเอาคืนเชี่ยป่ากันเหอะว่ะ ตลอดปิดเทอมกูแม่งไม่ได้ทำห่าอะไรเลยเอาแต่เป็นห่วงมัน แล้วดูดิ๊ มันตอบแทนพวกเรายังไง ปล่อยให้ห่วงแทบตายเสือกเงียบไปหลายวัน ไมได้เห็นใจคนที่คบกับมันมานานอย่างกู เชี่ยมาก คอยดูเหอะ กูไม่ทนแล้ว มันเป็นหัวหน้าแก๊งก็จริงเว้ย แต่วันนี้มันจะต้องเดินเอาคืนบ้าง ว่าไง เชี่ยบีม”



   อารมณ์พี่คิทมาเต็มมาก...ผมทำหน้างง...มองไปที่พี่บีม


   “ว่าไงว่าตามกัน”


   อย่าว่าแต่ผมงงเลย แฟนพี่เขาสองคนก็งง ไอ้มิ่งนี่ยิ่งทำหน้าโง่เข้าไปใหญ่


   “มีอะไรงั้นเหรอครับ” ผมค่อย ๆ ถาม



   “คืองี้นะ...”



   “...”


   “ป่ามันไม่ได้ไปไหน”


   “...”



   “พ่อกับแม่อาจจะหย่ากันจริงแต่มันยังอยู่ในกรุงเทพ”



   “...”



   “จริง ๆ มันกลับมาเรียนก็ยังได้ เพียงแต่ว่ามันรอเซอร์ไพรส์วันเกิดน้องโยพรุ่งนี้ มันรอมาอาทิตย์กว่าแล้ว”



   กริบ...



   แม้แต่เสียงยุงก็ไม่มีในห้องของผม ทุกคนมองหน้าพี่คิทกับพี่บีมที่ยืนยันว่าเป็นความจริงทั้งหมด


   พรุ่งนี้เป็นวันเกิดของผม ผมลืมไปเสียสนิทเพราะมัวแต่คิดเรื่องอื่น ๆ...


   ...เรื่องของไอ้พี่ป่าเนี่ยยยยยย! แม่งไม่ได้ไปไหนก็ไม่บอกผม ไม่ยอมมาเจอผม ปล่อยให้ผมรอ ปล่อยให้ผมเครียด ปล่อยให้ผมไม่เป็นอันทำอะไรเลยตลอดหลายวันที่ผ่านมา ไอ้เชี่ยพี่ป่า คิดได้ไงวะ คิดได้ไง!!!!!!!


   แม้จะเป็นการโกรธ แต่ผมก็อดดีใจไม่ได้ นี่อาจจะเป็นของขวัญวันเกิดที่ดีที่สุดในชีวิตของผม การที่มีพี่ป่าอยู่ข้าง ๆ และพี่ป่าไม่ได้จากผมไปไหนไกล


   อยากจะพูดคำว่าจบบริบูรณ์ให้ฟังกันจริง ๆ ครับ แต่ยังจบไม่ได้ พระเอกของเรื่องแม่งต้องโดนเอาคืนเสียบ้าง เซอร์ไพรส์วันเกิดงั้นเหรอ แม่งทำอะไรไว้บ้างล่ะหา



   “มันกะจะจุดเทียนเหมือนที่ไอ้โฟร์ททำ” พี่คิทหัวเราะเสียงดังลั่น ตอนนี้บทสนทนาพวกเราคือนินทาพี่ป่ามากกว่าครึ่ง “พร้อมช่อดอกไม้ ตอนแรกพี่ก็ขัดมันอยู่ว่ามันจะทำหอไฟไหม้รึเปล่า แม่งดื้อเว้ย บอกจะเลือกเทียนให้มันสูง ๆ”


   ยิ่งฟังผมก็ยิ่งยิ้ม นึกภาพตามก็เป็นสิ่งที่เซอร์ไพรส์ผมได้แล้ว นึกไม่ถึงว่าพี่ป่าจะทำอะไรในสิ่งที่ตัวเองเคยคิดว่ามันตลกมาก่อนเพราะเป็นวันเกิดผม


   อดใจที่จะเอาคืนไม่ไหวแล้วว่ะ...


   “แล้วตอนนี้พี่ป่าอยู่ไหนแล้วครับ”
   “วน ๆ เวียน ๆ เป็นสัมภเวสีรอบตัวโยนั่นแหละ มันบอกมันเห็นโยทำหน้าปวดใจแล้วมันปวดตับ แต่มันก็ต้องอดทนเพื่อให้โยเซอร์ไพรส์”


   เชื่อเขาเลย...ยอมใจผู้ชายคนนี้จริง ๆ ผมส่ายหน้าเบา ๆ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้ม


   “เมียบอสว่าไงครับ อยากแกล้งมันยังไงบอกพวกพี่มา พวกพี่จัดให้มันเต็มเม็ดเต็มเหนี่ยวแน่นอน”


   ผมยิ้ม...เหลือบไปมองคอลเลคชั่นของพนาที่วางอยู่บนโต๊ะ คอลเลคชั่นที่มีรูปผมคู่กับรูปพี่เขามาเพิ่ม


   พนา ก้องธานินทร์


หึหึ...ได้เจอดีแน่ ๆ











ผมไม่ไปอเมริกาหรอก

ใครจะไปล่ะ เรียนอยู่นี่ก็ดีแล้วทำไมต้องไปให้มันมากเรื่องมากความด้วย ในที่สุดผมก็โวยวายเสียงดังจนแม่ยอมจำนน ส่งผมที่ไปอเมริกาได้ไม่ถึงสองวันกลับมาใช้ชีวิตที่กรุงเทพตามเดิมพร้อมกับให้มาบอกพ่อว่าเดี๋ยวแม่จะส่งใบหย่ามาให้

ก็ผมโตแล้วนี่ครับ ไม่ใช่เด็กไม่กี่ขวบที่เขาจะมาพาผมไปนั่นไปนี่ได้โดยที่ผมไม่กังขานะ ผมคิดอยู่แล้วล่ะ(จริง ๆ แล้วผมแทบไม่ต้องเสียเวลาคิด)ว่ายังไงชีวิตผมก็ต้องใช้ที่นี่ อยู่ที่นี่ แฟนก็อยู่นี่ เพื่อนก็อยู่นี่(แม่งไม่มีปัญญาหอบเพื่อนไปเรียนด้วยเหมือนเดิมได้อีกแน่ ๆ พวกมันคงโวยวายตาย) ชี้แจงเหตุผลแป๊บเดียวแม่ก็ใจอ่อน(จริง ๆ แล้วไม่แป๊บเลย)

แม้จะเจ็บปวดหัวใจ...แต่ผมก็รู้อยู่แล้วว่าสักวันหนึ่งเหตุการณ์มันจะต้องลงเอยแบบนี้ เมื่อไปกันไม่ได้ก็ให้เขาแยกทางกันเถอะ
ผมทำใจไว้แล้วล่ะครับ และผมก็เข้มแข็งพอที่จะผ่านมันไปได้ ถึงแม้ว่าครอบครัวนี้อาจจะกลายเป็นครอบครัวที่ไม่สมบูรณ์ไปแล้ว..


...แต่ผมก็เชื่อว่าจะมีใครสักคนมาเติมเต็มให้ผม และคน ๆ นั้นคือคนที่ผมกำลังแอบมองเขาอยู่ในตอนนี้


เบิร์ธเดย์บอย...วันนี้เป็นวันเกิดของวาโยครับ อายุครบสิบเก้าพอดิบพอดี เจ้าของวันเกิดที่ผมคิดอย่างเคยชินว่ากำลังทำหน้าอมทุกข์อยู่แน่ ๆ กลับไม่ได้เป็นอย่างที่ผมคิด เห็นเดินแจกยิ้มมาแต่ไกลพร้อม ๆ กับทักคนนั้นคนนี้ไปทั่ว


เดี๋ยวก่อน...ไม่เครียดเรื่องผมแล้วเหรอ ทำไมไม่เครียดแล้วล่ะ เห้ย เห้ยยยยย (คนบ้าอะไรอยากให้แฟนตัวเองเครียด)


ผมที่ซ่อนตัวอยู่บนรถ(ยืมรถที่บ้านมา) พยายามมองดูว่าอะไรทำให้โยสดใสได้ขนาดนั้น อากาศดีเหรอ หรือว่า...


...เขารู้ข่าวว่าผมไม่ได้ไปไหน...


ไม่หรอก เชี่ยบีมกับเชียคิทก็บอกแล้วว่าจะช่วยปิด ๆ น้องให้ ไม่อย่างนั้นล่ะก็...เทียนหอมที่ผมซื้อมานี่ต้องเป็นหมันอย่างแน่นอน วันนี้ผมกะจะไปจุดในห้องของโยเอาไว้ตอนที่สั่งให้เชี่ยบีมกับเชี่ยคิทพาโยไปข้างนอกเพื่อถ่วงเวลา


แต่เดี๋ยวก่อน ผมเห็นผู้ชายเดินเข้าไปคุยกับโยแฮะ


แล้วเชี่ยแม่งหน้าตาดีมากด้วยเว้ย!!!!



โยยิ้มนิดหน่อยและก็คุยกับเขาคนนั้นต่อ เฮ้ เดี๋ยวสิที่รัก แฟนหล่อขนาดนี้ยังคิดจะหาคนอื่นอีกเหรอ หยุดเดี๋ยวนี้นะ หยุด!!!



ปี๊น!!!



ด้วยความไร้สติ แตรที่อยู่พวงมาลัยจึงถูกผมเผลอไปแตะเสียงดัง วาโยกับไอ้หน้าเหี้ย(?)นั่นหันมาพร้อม ๆ กับมองรถผมอย่างงง ๆ ผมนี่หลบแทบไม่ทัน แต่ก็ลืมนึกไปว่าฟิล์มรถพ่อนั้นสีดำสนิท


   ผมหันไปมองอีกครั้ง สองคนนั้นเลิกสนใจรถผมแล้วก็คุยกันต่อ ไอ้ผู้ชายคนนั้นแม่งหยิบมือถือขึ้นมาด้วย ขอเบอร์แน่นอน... ผมกำพวงมาลัยแน่นเลยครับ


   ก่อนที่จะมีอะไรไปมากกว่านี้ ผมกดโทรศัพท์โทรออกหาเชี่ยบีมก่อนเลย


   “ฮัล...”
   “มึงอยู่ไหน” ผมถามทันที
   “คณะดิวะ แลปยังไม่เสร็จ” มันตอบ “มีไร วันนี้วันเกิดน้องโยนี่”
   “มาคณะโยเดี๋ยวนี้เลย มากันหมาให้หน่อย”
   “อะไรวะ”
   “ห่าไหนไม่รู้ มาขอเบอร์เมียกู!!!” อย่าให้ย้ำมาก ยิ่งพูดยิ่งขึ้นเว้ย
   “สัด ใจเย็นก่อน ก็เรื่องปกติป่ะวะ น้องโยน่ารัก ใคร ๆ เขาก็อยากได้เบอร์ทั้งนั้นนั่นแหละ”
   “มันก็จริง แต่ว่า...” ผมมองออกไปข้างนอก ก่อนที่จะตบหน้าผากตัวเองอย่างแรง
   “อะไรวะ”
   “เมียกู...เสือกจะให้เบอร์ด้วย”


   วิกฤตแล้วครับ รหัสแดง ไม่เซอร์ไพรส์แล้วได้มั้ยอ่ะ...ผมเกาหัวและก็ตบพวงมาลัยอย่างโคตรเซ็ง วาโยให้เบอร์กับคนอื่น วาโยให้เบอร์กับคนอื่น วาโยให้เบอร์กับคนอื่น แม่งตอกย้ำผมมาก ผมจำใบหน้าที่โยยิ้มให้ไอ้หน้าเหี้ยคนนั้นได้ จำท่าทางของโยได้ ทุกสิ่งที่เขาทำเขาเคยทำกับผมคนเดียว...


   ...ตอนนี้กี่โมงแล้ว...เวลาเซอร์ไพรส์ของผมคือสองทุ่ม คิทกับบีมมันบอกว่ามันรั้งโยไว้ได้แค่นั้น ช่วงนี้น้องกลับหอเร็ว
   ตอนนี้เป็นเวลาบ่ายสี่โมงเย็น อีกนานกว่าจะสองทุ่ม ว่าแต่ไอ้คนที่บอกว่าจะมาชวนน้องไปที่อื่นแม่งยังอยู่ในคณะอยู่เลย ผมควรจะบอกแผนนี้กับไอ้มิ่งไอ้โฟร์ทดีหรือไม่ครับ แค่เพื่อนผมคงยังไม่พอจริง ๆ ต้องมีคนช่วยเยอะ ๆ ดิ


   โทรหาไอ้โฟร์ท...แม่งปิดเครื่อง


   โทรหาคิท เพื่อขอเบอร์ไอ้มิ่งจากมัน เชี่ยคิทก็เสือกไม่รับสาย


   โว้ย นี่มันวันอะไรกัน!!!!!


   ผมขับรถกลับไปที่หอเพื่อจะไปนอนรอที่ห้อง รอให้พวกนั้นส่งสัญญาณมาผมจะได้ไปจุดเทียนในห้องของโยเอาไว้


   แต่พอไปถึงที่หอ แม่งก็เจออีก วาโย โดนพวกไหนไม่รู้หล่อชิบหายเข้ามาคุยด้วย ตอนแรกผมกะจะเดินไปแหวกและก็แหกคนเหล่านั้นให้ออกห่างจากคนของผม แต่ที่รักของผมเนี่ยสิ แม่งเล่นไปกับเขา อารมณ์เซ็งของผมทำให้ผมไม่อยากเข้าไปขัดขวาง ปล่อยให้เขาได้มีความสุขของเขาไป ผมไม่คิดจะขัด!


   อะไรกัน...ผมไม่ติดต่อเขาไม่กี่วันเพื่อเซอร์ไพรส์วันเกิดของเขานี่ทำให้เขาลืมผมได้เลยหรือ


   ไม่จริงใช่ไหม


   สามวันจากวาโยเป็นอื่น ??????


   ให้ตายเถอะ...ต้องไม่ใช่สิ โยแอบรักผมมาตั้งนานไม่มีทางที่เขาจะเลิกรักเลิกรอผมแล้วก็ไปยุ่งกับคนอื่น ๆ หรอกเพียงแต่ว่า...


   ...รอยยิ้มที่โยยิ้มให้พวกนั้น แม่งทำให้ผมรู้สึกอยากจะบ้าตายเสียให้ตาย ยิ้มจนตาหยี ยิ้มเหมือนคนมีความสุขมาก ๆ อ่ะ ยิ้มอ่อย...


   กูจะบ้าตาย









   
   เมื่อไหร่แม่งจะสองทุ่มวะ...

   และไอ้พวกเพื่อนผมก็ไม่ยอมโทรบอกสักทีว่าพาโยออกไปจากหอแล้ว ผมโทรไปหาพวกมัน โทรแล้วโทรอีก มันยังคงไม่รับ บางทีผมก็ลองมองโลกในแง่ดีเข้าไว้ว่าที่มันไม่รับเพราะมันอาจจะอยู่กับโยและไม่อยากให้โยเห็น แต่มันก็เกินไปมั้ย นี่ก็ทุ่มกว่าแล้วด้วย มึงกะจะให้กูเซอร์ไพรส์แฟนตอนตีสามหรือยังไง

   คิดไปก็ฟุ้งซ่านไป อยากจะพังทลายแผนการทุกอย่างแล้วไปกอด ๆ หอม ๆ คนของผมเสีย แต่ว่า...ในเมื่อเรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว รออีกนิดผมอดทนรอไม่ได้เหรอวะ ต้องได้สิ

   สักพักหนึ่งไอ้คิทก็โทรเข้ามา...ผมกดรับสายอย่างไว

   “เชี่ยป่า”

   “อะไรวะ”

   “กูว่า...แฟนมึงอ่ะ หนักแล้ว”

   “ทำไม เป็นไรวะ!” อะไร เกิดอะไรขึ้นอ่ะ

   “น้องมันบอกว่ามันไม่อยากรอมึง”

   “...” เดี๋ยว ว่าไงนะ

   “มันบอกว่ามึงจะไปไหนก็ไม่ยอมบอกมันสักคำ”

   “เห้ย”

   “ปล่อยให้มันรอ ปล่อยให้มันเป็นห่วง กินไมได้ นอนก็ไม่หลับ”

   “ไม่ใช่นะเว้ย”

   “มันไม่ไหวแล้ว วันนี้วันเกิดมัน มันก็เลยคิดว่าจะปลดแอกไปจากมึง มึงที่ไม่มีความแน่นอน เอาแต่เงียบ ไม่ยอมบอกเขาว่ามึงจะเอายังไง”

   “เชี่ยยย กูไม่รอแล้ว น้องอยู่ไหน” จะบ้าตาย อะไรทำให้โยคิดถึงขนาดนั้นได้วะ ผมแค่รอเวลาเพื่อที่จะเซอร์ไพรส์เขาจริง ๆ นะ
 
   “ไม่รู้ว่ะ เมื่อกี้เหมือนมีคนมารับไปไหนไม่รู้”

   “...”

   “หล่อด้วยนะ”

   ผมกดวางสาย กระโจนออกจากห้องของตัวเองโดยไม่สนว่าใครหน้าไหนจะมาเห็นทั้งนั้น ผมวิ่งชิบหาย วิ่งชนิดที่ว่าลืมไปว่าตัวเองยังไม่ได้เปลี่ยนชุดออกมา(ตอนแรกกะจะแต่งหล่อรอโย แต่มันร้อนเลยใส่เสื้อยืดกางเกงขาสั้น) ทันเห็นวาโยขึ้นรถคนอื่นอยู่ด้านหลังพอดีเด๊ะ ผมนี่รีบขึ้นรถขับตามไปไม่ทัน

   ไอ้นั่นมันต้องตายครับ มันต้องไม่ตายดี กล้ากระตุกหนวดพี่ป่าเหรอวะ มึงกล้าเหรอวะ เดี๋ยวมึงโดน

   เมียผมก็ด้วย ใจร้อนไปไหนครับ T_T กำลังจะได้เจอพี่อีกไม่กี่ชั่วโมงนี้แล้วไง ทำไมต้องออกไปกับคนอื่น ๆ ง่าย ๆ แบบนี้ด้วย

   ว่าแต่มันจะพาโยไปข่มขืนเหรอ ยิ่งขับตามก็ยิ่งเปลี่ยว แล้วมันจะเลี้ยวเข้ามหาลัยทำไม พวกมึงจะไปทำอะไรกัน!

   ผมจอดรถ เดินลงมาทันทีที่พวกนั้นจอดรถ วิ่งตามหาหันซ้ายหันขวา อะไรวะ เป็นผีเหรอ หายกันไปไวมาก ๆ และแถวนี้มันก็ปิดด้วยครับ มันเป็นสนามฟุตบอล

   ผมเริ่มเป็นห่วงโยแปลก ๆ มันทั้งเปลี่ยวทั้งมืดแบบนี้โยจะมาทำอะไรที่นี่วะ หรือโดนไอ้บ้านั่นมันล่อลวง ชิบหาย..ยิ่งคิดผมก็ยิ่งรีบวิ่งตามหาไปเรื่อย ๆ วิ่งจนรอบนอกสนามก็ยังไม่เจอ ในที่สุดผมก็พาร่างอันเหนื่อยหอบของตัวเองเข้าไปในสนาม

   แม่งมืดก็ที่คิด มืดชิบหาย...เอาล่ะ ตอนนี้ผมเริ่มกลัวสิ่งลี้ลับแล้วครับ แต่ถึงอย่างนั้นเพื่อแฟนผม ผมก็ยังทำใจดีสู้เสื้อและยืนยันที่จะตามหาเขาต่อไป...




   พรึ่บ!




   สปอตไลท์สว่างจ้าสาดส่องลงมาที่ตัวผม สว่างจนผมต้องหลับตาปี๋ ผมต้องโดนยามจับได้แน่ ๆ เลย ผมเลยยกมือทั้งสองข้างขึ้นอย่างยอมรับความผิด


   แต่ทำไมได้ยินเสียงฝีเท้า...นับสิบ


   ผีกองทัพเหรอวะ...เชี่ยยยยยยยยยย ถ้าจะมามาตัวเดียวไม่ได้เหรอ


   ผมกลืนน้ำลาย ยังคงหลับตาปี๋อยู่


   “เซอร์ไพรส์ป่ะ” เสียงกระซิบดังขึ้นที่ข้างหูผม...ทันทีที่เขาพูดจบ สปอตไลท์ก็ดับลงพร้อม ๆ กับไฟสีเงินหลายสิบดวงที่ส่องสว่างรอบ ๆ ตัวผม


   คนกระซิบคือวาโยที่กำลังหัวเราะ ส่วนคนถือไฟสีเงินเหล่านั้นคือใครก็ไม่รู้ผมไม่อาจทราบได้ แต่ผมเหวอมาก...เพราะมีหลายคนมากและก็ยืนกันกระจายเป็นวงกว้างเพื่อให้ผมกับโยอยู่ตรงกลาง


   “เรื่องเซอร์ไพรส์ไม่เหมาะกับพี่ป่าหรอก ให้โยทำเองดีกว่า” โยยิ้มและก็พูดกับผม “ไปเมกากลับมาไวเนอะ”


   “เดี๋ยว นี่มันอะไรกัน”


   “พี่โดนเซอร์ไพรส์กลับก่อนไง ถามได้”


   “งั้นก็แสดงว่า...” ผมหันไปหาพวกที่ถือไฟสีเงินสูง ๆ ก่อนเลย ไอ้พวกเพื่อนผมนี่แหละครับ หมอเถื่อนตัวเมีย เดี๋ยวเถอะมึง ทำเป็นยืนหัวเราะยืนล้อเลียนผมอยู่ได้ “...มันหักหลังพี่สินะ”


   “อย่าโกรธเขาเลย โยถามเซ้าซี้เอง”


   “แล้ว...” ผมเริ่มยิ้มออก “วันเกิดตัวเองแท้ ๆ จะมาเซอร์ไพรส์อะไรพี่”


   โยเหมือนจะเขิน ๆ นิดหน่อย “ก็ทำได้แค่นี้แหละ ไม่มีอะไรจะให้หรอก”


   “จริงเหรอ...”


   “จริงๆ”


   “แล้วพวกที่มาด้วยล่ะ มีใครบ้างเหรอ”


   “ก็มีเพื่อนที่เอก เพื่อนที่คณะ ปีหนึ่งคณะแพทย์ ปีหนึ่งคณะวิศวะ แฟนคลับพี่ป่า แฟนคลับโย สมาชิกเพจคิ้วท์บอย...”


   “เดี๋ยว ๆ นี่ถึงขั้นไปประกาศในเพจคิ้วท์บอย” ผมอ้าปากค้าง


   “ก็...สนิทกับแอดมินน่ะ” โยยักไหล่


   พระเจ้าช่วยด้วยเถอะ รอบ ๆ ตัวผมคือแสงไฟสีเงินนับร้อยดวงที่ส่องสว่างโดยมีคนที่ผมรักอยู่ตรงกลาง


   คนที่ไม่น่าจะนอกใจผมได้


   “แล้วไอ้หล่อ ๆ ที่พาขับมานั่นล่ะ”
   “คิ้วท์บอยมอเราไง เขายินดีช่วย”
   “ให้ตายเถอะ ทำเป็นเรื่องเป็นราวจนได้”
   “ก็ใครใช้ให้ทำให้คนอื่นเป็นห่วงล่ะ ต้องเจอแบบนี้นี่แหละ”


   “วาโย”


   “หืม...”



   “ขอบคุณนะ”


   หมับ...ผมคว้าร่างของโยเข้ามากอด ผมได้ยินเสียงกรี๊ด เสียงปรบมือ เสียงเฮ ดังสนั่นไปหมด ท่าทางจะชอบอกชอบใจใหญ่และก็รอมาดูสิ่งนี้กันทั้งนั้น


   “โยบอกพวกเขาไปว่าโยจะให้อะไรถ้าพวกเขามา...”


   “ไม่ได้บอกอ่ะ บอกแค่ว่า...ใครอยากเห็นหน้าพี่ป่าเหวอ...ทุกคนก็ลงชื่อกันเข้ามาร้อยกว่า ๆ”


   มันน่ายินดีมั้ยล่ะนั่นน่ะ...



   “เอาเป็นว่า...เรามาทำให้พวกเขาเหวอหนักกว่าพี่ดีกว่า”


   ไม่ทันที่น้องจะตั้งตัว ผมก็ดึงร่างของโยเข้ามาประทับจูบแบบดูดดื่ม ขอย้ำ...แบบดูดดื่ม ดูดดื่มจนน้องตัวเบี้ยวไปหมดพยายามดันตัวผมให้ออกห่างแต่ทว่าไม่สู้แรงผมหรอก


   กลายเป็นว่าผมกอดรัดฟัดเหวี่ยงวาโยอยู่กลางวงล้อมไฟสีเงิน...


   เดือนเกี้ยวเดือนจริง ๆ เป็นแบบนี้แหละครับ ต้องกอดตวัดเกี่ยวกันไปมาแบบนี้แหละ ฮ่า ๆๆ


   ...ฟินดีนะครับ แม่งโคตรได้บรรยากาศ...




ก็แฟนผมน่ารัก จะให้ผมอดใจไหวได้ยังไงกันล่ะ



   




TBC *

[Chiffon_cake]

เดือนเกี้ยวเดือน #บทส่งท้าย




   พี่โยค่ะ พี่โย เอาพี่โยไปถ่ายนะคะ นะนะนะนะนะ
พี่มิ่งแน่นอนค่ะ เดือนปีนี้เท่านั้นคือสุดยอด แซ่บจริง ๆ จัดว่าเด็ด
   มิ่งกับโยอยู่ด้วยกันต้องปังแน่ ๆ ตัวจริงยิ่งสนิทกันไม่ใช่เหรอ
   เอาใครก็ได้ แต่ต้องมีพี่โยนะคะ!!!
   ขอน้องมิ่งโชว์ซิกส์แพ็คจะเป็นพระคุณ
   รักน้องมิ่ง...
   วาโยถอดเสื้อถ่ายมั้ยครับ?

   นี่มันอะไรกัน

   ทั้งหมดทั้งมวลนั่นคือคอมเม้นท์ที่เพจคิ้วท์บอยมอผมเปิดโหวตเดือนที่อยากให้ถ่ายแบบโปสเตอร์โปรโมทมหาวิทยาลัย บอกเลยว่าแฟนผมฮอตมาก ฮอตพอ ๆ กับไอ้มิ่ง ซึ่งนั่นทำให้ผมหงุดหงิดอยู่หน่อย ๆ

   ไหนว่าผมปังที่สุดในประวัติศาสตร์เดือนมหาวิทยาลัยไง แต่นี่มันอะไร ทำไมมีแต่มิ่งวะ

   ผมจะหงุดหงิดน้อยกว่านี้หากไม่มีคอมเม้นท์ที่ว่ามิ่งควรคู่กับโย

   “เป็นไรไป” โยที่เห็นผมทำหน้าเครียดเดินเข้ามากอดคอผมจากด้านหลังแล้วถาม ผมรีบเปลี่ยนหน้าไปเปิดอย่างอื่นทันที ใครจะให้เห็นว่ากำลังดูการโหวตเดือนสำหรับถ่ายแบบโปสเตอร์โปรโมทมหาลัย “เครียดอะไรเหรอ”

   “เปล่าครับ” ผมหอบแก้มโยและก็จับแขนเขา พอเห็นว่าผมไม่เป็นอะไรโยก็ผละออกไปพร้อม ๆ กับถือการ์ตูนในมืออีกข้าง ถือนมเย็นในมืออีกข้าง

   “ชาเย็นวางอยู่บนโต๊ะนะ”

   “โอเค”

   เมื่อกี้โยขอตัวไปซื้อน้ำมา...ผมก็เลยได้โอกาสเข้าไปเช็คเฟสบุ๊คของโยที่ล็อคอินค้างเอาไว้ เช็คนั่นเช็คนี่เรื่อยจนมาถึงเพจคิ้วท์บอยนี่แหละ และผมก็รู้สึกดีมากด้วยที่ผมเข้าไป เพราะผมก็เพิ่งรู้นี่เองว่ามันมีการโหวตอะไรแบบนี้อยู่

   หึ...ไอ้มิ่งอะไรนั่น เอาไว้ถ่ายปีหน้า ปีต่อไป หรือปีไหนก็ได้ยกเว้นปีนี้ละกันนะ

   ปีนี้เมียฮอตกูขอว่ะ...

   ผมกดโทรศัพท์ยิก ๆ ไปหาไอ้คิท ไม่นานนักคิทก็รับสาย พูดจาสองสามคำให้มันไปดูคอมเม้นท์ในเพจคิ้วท์บอยเรื่องโหวตซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นคนนอกมหาลัยที่ไม่รู้ว่าผมกับโยนั้นคบกันอยู่

   จากที่คบกันมานาน แม้ว่ามันจะไม่แสดงออก แต่เพื่อนผมต้องของขึ้นแน่นอน มีอย่างที่ไหน จับคู่เพื่อน แทนที่จะจับคู่รักน่ะหา

   หลังจากที่ดูผลโหวตจนแน่ใจ ผมปิดคอม นอนยิ้มอยู่ข้าง ๆ โยที่อ่านการ์ตูน ผู้ไม่รู้เลยว่าผมต้องไฝว้ขนาดไหนเพื่อที่จะทำอะไรบางอย่างร่วมกับเขา...




   ผลโหวตออกแล้ว...



   ไอ้เด็กมิ่งได้ที่หนึ่ง แต่มิ่งมัน...ท้องเสีย ฮ่า ๆๆๆ คิทเล่าให้ผมฟังว่าก่อนวันถ่ายพามันกินส้มตำตอนเที่ยงคืนมา หลังจากนั้นมันก็จู๊ด ๆ น่ะสิครับ จู๊ด ๆ ด้วยฝีมือของเมียมันน่ะเอง


   ผมเดินยิ้มไปหาโยที่ยืนอยู่หน้ากล้อง โยตกใจนิดหน่อยที่ผมได้มาถ่ายกับเขาแทนที่จะเป็นมิ่ง



   “มิ่งไปไหนครับ”


   “อยากถ่ายกับมิ่ง แต่ไม่อยากถ่ายกับพี่งั้นเหรอ”


   “ไม่ใช่สักหน่อย แค่ตกใจ”


   “...”


   “แต่ก็ดีนะ รุ่นน้องรุ่นต่อไปจะได้รู้แน่ ๆ ว่าพี่ป่ามีเจ้าของแล้ว” โยยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ผมรู้สึกหมั่นเขี้ยวจึงบีบจมูกน้องไปนิดหน่อย และพวกเราก็เริ่มถ่ายกัน



   ภาพเซ็ทนั้นกลายเป็นภาพโปสเตอร์ติดไปทั่วมหาวิทยาลัย ทั้งแผ่นใหญ่แผ่นเล็ก


   และเหมือนอธิการบดีจะเห็นชอบในรูปของผมกับโย ก็เลยบอกให้ผมกับโยมาถ่ายคลิปวิดีโอโปรโมทมหาวิทยาลัยตอนที่เขากำลังจะเปิดรับสมัครรับตรง


   มีผู้ให้ความสนใจสมัครเข้ามาเป็นจำนวนมาก


   โดยเหตุผลส่วนใหญ่มักจะบอกเป็นสิ่งเดียวกันว่า...อยากเรียนที่นี่ก็เพราะอยากมาดูเดือนเกี้ยวเดือน


คน...ไม่ใช่สวนสัตว์นะเออ




   ผมกับโยไม่รู้หรอกว่าจะมีเดือนเกี้ยวเดือนรุ่นต่อไปหรือเปล่า

   แต่ถ้ามี...ผมก็ไม่กลัวหรอกนะว่าผมกับโยจะโดนแย่งเรตติ้ง

   ผมเคยสนเรื่องนั้นด้วยเหรอ


   ผมสนแค่โยต่างหาก



   และโยก็สนแต่ผมด้วยนะ จริง ๆ นะครับ...

   
   มีใครสนใจที่จะสมัครเรียนมหาวิทยาลัยที่เดือนมหาวิทยาลัยหล่อที่สุดในประเทศมั้ยครับ...





   แถมเดือนคนนั้น...ยังเกี้ยวเดือนเหมือนกันอีกต่างหาก   






   : )


   





THE END










จบแล้วค่ะ

No TBC anymore

เป็นยังไงกันบ้างคะ พอจะฟินรึเปล่า
หากใครยังอยากให้ยัยเจ๊พริ้งกับนังปาร์คโดนบทลงโทษหนักกว่านี้เชิญจินตนาการให้พวกนางเป็นกระสอบทรายได้เลยนะคะ
ที่วางเอาไว้คือจบประมาณนี้ ไม่ซับซ้อน เรียบง่ายสุด ๆ(อะไรคือสวีทท่ามกลางคนถือแท่งไฟ?)
หวังว่าจะถูกใจกันนะคะ

ขอขอบพระคุณมากที่เดินทางมากับเดือนเกี้ยวเดือนจนถึงตอนสุดท้าย
อาจจะมีข้อผิดพลาดบ้าง (หรืออาจจะมีอยู่มาก)
ต้องขออภัยด้วยนะคะ หายไปเขียนฟิคชั่นศิลปินเกาหลีกลับมาอีกทีได้รับการต้อนรับที่อบอุ่นมากเหมือนเดิม
รู้สึกโชคดีและก็มีความสุขมาก ๆ ค่ะ  ขอบพระคุณมากเลยนะคะ

เรื่องเปิดจอง ขอเวลาทำฟอร์มสักพัก
และจะแจ้งข่าวในหน้าแรกของนิยายเรื่องนี้และสามารถติดตามข่าวสารได้ในเพจเฟสบุ๊คนะคะ

ขอขอบพระคุณคนอ่านทุกคนจริง ๆ ค่ะ
หวังว่าจะตามอ่านเรื่องต่อ ๆ ไปด้วยนะคะ อาจจะไม่สนุก อาจจะไม่ฟิน เหมือนสองเดือนสุดหล่อ
แต่เชื่อเถอะนะคะว่าคนเขียนพยายามเขียนด้วยจิตด้วยใจจริง ๆ หวังว่าจะเจอกันในเรื่องถัดไปนะคะ

แทนทัพ และนิราศโชซอนค่ะ

รักคนอ่านทุกคนนะคะ
ไว้เจอกันที่เพจคิ้วท์บอย เอ๊ย... ที่เล้าเป็ดอีกครั้งค่ะ : )

[ROCKLOBSTER]

 
 

[HISY]

หมอเถื่อนตัวเมียเราเด็ดจริงๆ
โดนน้องเซอร์ไพร์สเป็นไงล่ะพี่ป่า
ห่างเมียนี่แทบลงแดงค่ะ
สงสารมิ่งอ่ะ 555
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
เรื่องอื่นเค้าก็ติดตามอยู่น้าาา

[yymomo]

 

อิพี่ป่า แกจะน๊อตหลุดไปไหน     เป็นเอามากนะน่ะ

แอบเสียใจนิดๆที่จบแล้ว ทำใจไม่ค่อยได้เท่าไหร่ แต่ก็ต้องยอมรับว่าเป็นอีกเรื่องที่น่ารักคิขุโนเนะมาก

ตอนแรกที่เห็นเรื่องนี้ ความรู้สึกเลยคือ อะไรวะเดือนเกี้ยวเดือน รอก่อนดีกว่าเดี๋ยวค่อยเข้าไปอ่าน

แต่พอคลิกเข้ามาอ่านเท่านั้นแหละ ติดงอมแงมเลย ขอบคุณมากๆน๊าาา ที่แต่งนิยายดีๆน่ารักๆมาประดับเล้า อีก 1 เรื่อง 

ปล.มหาลัยไหนอ่ะเดือนป่า เดวจะไปโมหน้าใหม่ให้เฟรชแล้วสมัครไปดู " เดือน เกี้ยว เดือน " 

[BoolinMini]

จะซึ้งอยู่แล้ววววว มาหมั่นไส้พี่ป่าตรงที่นิสัยเหมือนเด็กนี่แหละ

แต่มันน่าย๊ากกกกกกนะเออ ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆมาให้อ่านะคะ

[brookzaa]

  เดือนเกี้ยวเดือน  มิ่งท้องเสีย เพราะคิทหึงไง เลยวางยาถ่ายชั้นยอด 555

จบแล้วสำหรับเรื่องราวที่ดีๆ เป็นเรื่องที่มีโอกาศได้ติดตามมาตั้งแต่ต้นเลยที่เดียว เป็นเรื่องที่ติดตามมาพร้อมกับการเป็นสามาชิกเล้าเลยนะเนี่ย

    ติดตามผลงานใหม่ต่อไปป   

 

[twinmonkey0311]

 

[Echizen14]

   

[❣☾月亮☽❣]

ขอถีบพี่ป่าทีนึงแล้วค่อยกอดได้ไหมคะ.
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆค่ะ.   

[Zelsy]

ภรรเมียหมอเถื่อนนี่เด็ดสุดละ ทั้งโยทั้งคิท 55555

[hibarihao]

 

[Bewhae]

จบแล้ววววววว พี่ป่าคือแบบทำไมต้องคิดอะไรฮาขนาดนี้55555555
อ่านเรื่องนี้แล้วรู้สึกได้เห็นเรื่องราวคนรักที่ไม่วีามีอุปสรรคแค่ไหนก็อยู่ข้างกัน ซึ้งสุดTvT

[ReiSei]

ไม่คิดว่าตอนจบจะฮาได้อีก นึกว่าจะมาม่าซะแล้ว วาโยและทีมงานทำถูกใจมาก 5555555
ถ่ายโปสเตอร์นี่คาดว่าพี่คิทตั้งใจร่วมมือเป็นอย่างดีต่อให้พี่ป่าไม่ต่อสายตรงก็ตาม 555

[Minty]

ติดตามมานาน ในที่สุดก็จบลง

ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆแบบนี้นะคะ

จะรอติดตามเรื่องอื่นๆต่อไปค่ะ

       

[fanglest]

จบแล้วววววววววว
 

[ao16]

 

[Rukki]

จบแล้วเหรออออออออคะ แงงงงง น่ารักมากกรุยยยยยยย แอบฮาพี่ป่า เป็นไง โดนน้องมันเซอร์ไพร์สกลับ พี่คิทพี่บีมน่ารักมากอ่ะ มาช่วยพลิกแผนกับน้องโย ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
พี่ป่านะพี่ป่า แทนที่ไม่ได้ย้ายไปเมกา น่าจะบอกน้องมันมั่ง โดนเอาคืน สม!
อยากได้ตอนพิเศษมิ่งคิทโฟร์ทบีมจังค่ะะะ
พี่โฟร์ทหายไปเลย แฟนคลับคิดถึง 555555
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ

[maemix]

ขอบคุณสำหรับนิยาย

อิพี่ป่าโดนตลบหลัง แต่ก็นะ ได้จูบโยท่ามกลางแท่งไฟด้วย

[Mouse2U]

พี่ป่าน่าเอ็นดูจริงๆ เลยค่ะ แผนร้ายกาจมากๆ มีการยืมมือพี่คิทจัดการมิ่งเองเสียด้วยนะคะ ป่านนี้มิ่งไม่วิ่งเข้าวิ่งออกห้องน้ำจนตัวซีดไปแล้วเหรอค้าา ฮ่าๆๆๆ

ขอบคุณจ้าา..^^

[Tumz]

อ่านมาทั้งหมด สนุกมากๆ 

[hoshichi]

ประเด็นคือพี่ป่าจะทำเซอร์ไพรซ์น้องได้อยู่แล้ว
แต่โดนเดอะแก๊งหักหลัง 555555

มาม่าไม่หนัก น่ารักกรุบกริบ 
ถ้าหนักกว่านี้เดี๋ยวเสียน้ำตา T-T

สรุปเทียนพี่ป่าก็เป็นหมันอ่ะสิ
โดนโยตัดหน้าซะก่อน
น้องโยน่ารักเสมอต้นเสมอปลาย อิอิ
ขอแบบนี้ซักคน ไม่เอาเป็นแฟนนะ เป็นเพื่อนหรือเป็นน้องก็พอ เดี๋ยวเจ้หาแบบพี่ป่าให้ 555555

ตอนจบฟินแบบสงบๆ ไม่ได้ฟินนาเร่ๆๆๆๆๅมากมาย
แต่เราก็ชอบนะ คงคอนเซ็ปน่ารักแบบละมุนๆ
ขอบคุณที่แต่งมาให้อ่านจ้าาาาาาา
เราตามแทนทัพอยู่เน้ออออออ อิอิ อ่านหมด