คนปากแข็ง"มึงจะแต่งงานกับแก้วอาทิตย์หน้า!!!!" เสียงไอ้เลย์ตะโกนใส่หูผมอย่างดัง ผมก็แค่เล่าว่าป๋าโทรมาบอกว่าได้ฤกษ์อาทิตย์หน้า นั่นก็ไวจนตั้งตัวแทบไม่ทัน แต่ไม่เป็นไรครับ วันไหนผมก็แต่งได้ ผมรอมันมาหนึ่งปีเต็ม มันไม่แต่งผมก็จะบังคับมัน
"เออดิวะ มึงจะตะโกนทำเหี้ยไรเนี่ย" ด่ามันไปก็กดเลื่อนทีวีดูไป วันนี้เอกสารก็เยอะแถมยังต้องอยู่ประชุม น่าเบื่อฉิบ แต่ไม่ทำก็ไม่ได้เป็นถึงรองประธานบริษัทควบประธานภาคเข้าไปอีก คำว่าตำแหน่งมันค้ำคอผมอยู่ ผมเปลี่ยนตัวเองมาได้ตั้งปีนึง ทำต่อไปมันก็คงไม่เหนือบ่ากว่าแรง ตั้งแต่แก้วมันหนีผมไปเรียนต่อผมก็ใจไม่ดี กลัวว่าถ้ามันทิ้งผมไปจริงๆและผมคงจะเป็นบ้าตาย ผมยอมรอตามที่ป๋าบอกว่าน้องมันจะกลับมาแล้วมันก็กลับมาจริงๆ กลับมาทำให้ผมอึ้งเข้าไปอีกเมื่อผมเห็นว่ามันเปลี่ยนไป มันเปลี่ยนไปมาก ดูดีขึ้นมาก ตอนที่ผมไปรับมันวันนั้นผมดูไม่ออกจริงๆ มันทำสีผมใส่แว่นสีชาแถมแต่งตัวเฮ้วจนผมคิดว่าป๋าณพเลี้ยงต้อย พอมาวันนี้แก้วมันแต่งตัวเรียบร้อย ผมเผ้าเป็นสีดำ พอถอดแว่นออกผมถึงได้รู้ว่าเป็นมันจริงๆ ผมจำแววตาอันใสซื่อของมันได้ แม้ว่ามันจะดูดีขึ้น ทำตัวแกร่งขึ้น กล้าที่จะต่อปากต่อคำกับผมมากขึ้นแต่ความอ่อนโยนในตัวมันไม่เคยเปลี่ยนไปเลยจริงๆ
"ไม่ไวไปหรอวะ ไหนว่าไม่ชอบไง กูก็ว่าแล้วเห็นหลังๆมึงคิดถึงมันบ่อยจนกูละเหี่ยใจแทน มึงแม่งปากไม่ตรงกับใจ ที่เลิกกับรตีก็เพราะเรื่องนี้ใช่ไหมล่ะ" มันถามผมเหมือนอ่านใจผมออก
"มึงก็เว่อไปสัตว์ กูก็แค่อยากทำให้มันเป็นของกูคนเดียวก็เท่านั้น" ใช่ ผมไม่ให้มันไปมีคนอื่นได้แน่ๆ ไอ้คนชื่อวาร์ฟนั่นก็อีก พอแก้วมันไม่อยู่แม่งก็ไปจีบทายแทน นั่นก็เพื่อนประสาอะไร พอเขาจีบก็ยอมคบ ไม่คิดหน่อยหรอว่าเขาจีบเพื่อนตัวเองมาก่อน
"มึงแม่งบ้าไปแล้ว กูล่ะงงกับมึงจริงๆ" มันพูดแล้วเคลียร์งานไป หนึ่งปีที่ผ่านมาผมก็อยู่แต่กับมัน บางทีขนงานมาทำ นอนกินเหล้าบ้างให้มีกะจิตกะใจมีแรงทำงานต่อ แต่ช่วงหลังๆเรื่องหญิงผมก็เพลาลงแล้วครับ พอจะมีอะไรกับใครทีไรหน้าไอ้ตัวดีมันก็ลอยขึ้นมาตลอด ผมแม่งโคตรจะเกลียดมันเลย เกลียดที่มันทำให้ผมไม่เป็นตัวของตัวเอง เกลียดที่มันให้ผมรอตั้งหนึ่งปีกว่ามันจะกลับมา
"จะนอนนี่หรือไงท่านรองประธาน" ไม่รู้ว่าหลับไปตั้งแต่ตอนไหน มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่มันเตะขาผมที่นอนอยู่บนโซฟา สะดุ้งจากฝันผมก็ลุกมานั่งให้หายมึน
"เออๆ กูกลับละ" ผมลุกขึ้นคว้ากุญแจรถลามันแล้วเดินลงมาขับรถกลับบ้าน ตอนนี้สองทุ่มแล้ว กลับถึงบ้านผมคงอาบน้ำนอนเลย ไม่ไหวละ เพลียโคตรๆ
.
"ป๋ายังแข็งแรงอยู่เลยครับ ไม่จริงหรอกป๋าไม่แก่สักหน่อย"
"ปากหวานนะเรา แบบนี้ป๋ารักตายเลย"
ผมที่กำลังจะก้าวเข้าบ้านได้ยินบทสนทนานี้ก็ต้องชะงัก แก้วมันมาหาป๋าหรอ ผมเดินเข้ามาก็เจอมันจริงๆ ผมนึกว่ามันกลับบ้านไปแล้วเสียอีก แล้วมันมาที่นี่ทำไม
"ขุน ทำไมทำหน้ามึนแบบนั้น มานี่ก่อนๆ ป๋าวานหน่อย น้องเขากำลังจะกลับแล้ว แกไปส่งน้องให้ป๋าหน่อยสิ" ป๋าพูดเหมือนไหว้วาน แต่ที่จริงมันก็คือการบังคับนี่แหละ
"มาเองได้ ก็กลับเองได้" ผมบอก จ้องหน้ามันที่กำลังนั่งนิ่งๆไม่ได้แสดงอาการอะไร ผมว่ามันเปลี่ยนไปเยอะเหมือนกันนะตั้งแต่ไปอยู่นอก ดูมีอะไรขึ้น ดูเป็นคนที่ไม่สามารถแกล้งได้เหมือนก่อน
"ไม่เป็นไรครับป๋า ผมกลับเองได้ เดี๋ยวผมให้เพื่อนมารับ" มันพูดแล้วอ้อนป๋าผม นี่มันกำลังยั่วประสาทผมใช่ไหม ที่บอกจะให้ใครมารับเนี่ย
"จะกลับก็ลุกขึ้นมา ไม่ต้องให้ใครมารับทั้งนั้นแหละ" ผมบอกมันเสียงหงุดหงิด แม่ง เสียเชิงให้มันง่ายๆได้ไงวะ ผมยอมไปส่งมันเอง ดีกว่าให้มันเรียกผู้ชายคนอื่นมารับ
"ถ้าอย่างนั้นผมไปนะครับป๋า ราตรีสวัสดิ์ครับ" มันไหว้ป๋าแล้วเดินนำออกไป ผมหันไปมองป๋า แกก็ทำท่าเยาะเย้ยผมที่สุดท้ายก็ต้องไปส่งมันจนได้ ผมก็แค่กลัวว่ามันจะไม่ถึงบ้านก็เท่านั้น
นั่งมาในรถมันก็ไม่เปิดปากพูดอะไรกับผมสักคำ จนเป็นผมเองที่ทนไม่ได้ต้องหาเรื่องชวนคุย
"มึงไปทำอะไรกับหน้ามา" ผมถามมันเรื่องนี้ ผมเพิ่งนึกได้ว่าแว่นตาหนาเตอะมันก็ไม่ได้ใส่แล้ว ผมเผ้าก็ดูจัดเป็นทรง พอไม่มีริ้วรอยกับฟันเหยินๆมันก็ดูดีขึ้นมามากจนผมตกใจ
"ไม่ได้ทำ" มันตอบ ผมเหลือบมองหน้ามันอีกที แม่งโคตรน่ารักมากเลยว่ะ หน้าใสเหมือนไม่เคยเป็นสิวเลยอ่ะ
"ไม่ได้ทำห่าไร แต่ก่อนหน้ามึงนี่ยิ่งกว่าแก้วหน้าม้าอีก"
"อืม ผมก็น่าเกลียดแบบนั้นแหละ แต่ตอนนี้ดูดีแล้ว" มันยังพูดจากำกวมยั่วโมโห นี่ถ้าไม่ติดว่าขับรถนะ ผมจะจับมันมาถามให้รู้เรื่องเลย
"ปากเก่งขึ้นเยอะนี่ ทำไม! อยู่นอกเขาสอนให้เข้มแข็งเป็นแล้วหรือไง" ผมร้องหึออกไป ทีแต่ก่อนล่ะร้องไห้ อ่อนแอ ทำตัวเหมือนเป็นผู้หญิงตลอดเวลา ทีตอนนี้จะมาทำปากเก่ง
"ไม่ใช่เพราะเมืองนอกหรอกครับ แต่เป็นเพราะอะไรพี่ก็คงจะรู้" มันพูดแล้วหันหน้าออกไปข้างนอก ผมที่กำลังของขึ้นแทบจะอ่อนลงไปโดยปริยาย มันคงเจ็บมากสินะ ผมหันไปมองหน้ามันอีกครั้งก่อนจะพูดออกมา
"มึงเลิกอ่อนแอก็ดีแล้ว กูเห็นแล้วสมเพช" ผมบอกมัน ก็ดีครับ เลิกอ่อนแอสักที เป็นมันที่เซี้ยวๆก็ดีเหมือนกัน ดูมีสีสันดี
"พี่สมเพชผมแล้วจะมาขอแต่งงานกับผมทำไม" ขับมาถึงประตูหน้าบ้านมันพอดี มันถามแล้วหันมาจ้องหน้าผมเหมือนรอคำตอบ นี่อย่าบอกนะว่ามันโกรธผม
"เอ่อ .. กู .." ผมกำลังจะพูด ก็มัวแต่อึกอัก
"งั้นผมไปแล้ว ขอบคุณที่มาส่งครับ" มันลงไปจากรถทิ้งให้ผมนั่งเคว้งอยู่บนรถคนเดียว ไอ้เวรขุนเอ้ย มึงนี่มันปากหนักจริงๆเลยนะแม่ง ทิฐิห่าเหวอะไรมันแดกได้ไหมวะ !
.....
งานแต่งงานจัดขึ้นที่บ้านผมเหมือนเคย งานครั้งนี้ผมอนุญาตให้แค่เพื่อนฝูงคนสนิทเข้าร่วมเท่านั้น คนในบริษัทก็มีมาให้กำลังใจบ้างส่วนใหญ่จะเป็นเพื่อนๆของแก้วมัน ผมเองเป็นคนบอกป๋าไม่ให้แขกมากันเยอะ ผมสั่งยามกั้นพวกผู้หญิงที่จะมาระรานโดยเฉพาะรตี ถ้าหากว่าเธอต้องการจะเล่นงานแก้วคืน ผมว่างานนี้มีเสี่ยง งานจัดกันก็ไม่ได้อะไรมากครับ จัดเป็นพิธีเฉยๆ เพราะอย่างไรเราก็จดทะเบียนกันแล้ว ส่วนสองป๋านั่งดื่มเหล้ากันอย่างสบายใจ สมใจเขาแล้วสิ ก็แผนการของพวกเขาสำเร็จแล้วนี่ เลยไม่มีอะไรต้องกังวลแล้ว
"เอาล่ะครับ ตอนนี้ขอเชิญทั้งคุณขุนและคุณแก้วขึ้นมาบนเวทีด้วยนะครับ" ผมมองขึ้นไปเมื่อได้ยินคำประกาศจากพิธีกร ตอนนี้ผมกรึ่มๆแล้วครับ
"ขึ้นไปดิวะ เจ้าสาวมึงอยู่บนเวทีแล้วนู่น สัตว์เอ้ย น่ารักชิบหาย รู้งี้กูจีบซะก็ดี เชี่ย! ตบกูทำไม" ผมโบกหัวเชี่ยเลย์ไปแรงๆให้มันเลิกฟุ้งซ่านกับคนของผม
"มาถึงตอนนี้ หลายคนคงอยากรู้ว่าทำไมพวกเขาถึงตกลงปลงใจกันได้ เดี๋ยวขออนุญาตให้ทั้งคู่ช่วยเล่าความประทับใจของอีกฝ่ายให้พวกเราฟังกันหน่อยนะครับ" เย้ๆๆๆ ฮิ้ววว เสียงโห่ดังขึ้นมาจนผมต้องเบ้ปาก เล่นส่งคำถามยากแบบนี้มา ผมว่าผม ...
"ก็ .. พี่ขุนเขาไม่ค่อยชอบหน้าผมครับ เขาเคยด่าผมว่าหน้าตาไม่ดีเหมือนแก้วหน้าม้า .. เขาเกลียดผมมาก หึหึ .. เขาแกล้งผมตลอดและไม่เคยทำดีกับผมเลย .. อันที่จริงก็ยังมีอีกนะครับ แต่พอเท่านี้ดีกว่า นี่ล่ะมั้งครับข้อดีของเขา" ผมยืนอึ้งในคำตอบของมัน ก่อนที่พิธีกรจะแอ๊บขำแล้วส่งไมค์มาให้ผม แม่งคิดได้ไงวะ ข้อดีของผมแต่ล่ะอย่าง นั่นมันข้อเสียชัดๆ ผมมองลงไปด้านล่างก็พบว่าทุกคนกำลังหัวเราะในคำพูดของมันอยู่ ผมจะทำไงล่ะครับ ก็ต้องตามน้ำแหละ
"ส่วนผมไม่รู้จะพูดอะไร เล่นพูดขนาดนี้ จูบเลยละกันเนอะ" ผมบอกแล้วเดินเข้าไปหามัน เสียงเชียร์ให้ จูบเลย จูบเลย ดังมากจนผมหลุดขำ ผมเดินไปใกล้ๆกับหน้าของแก้วแล้วกระซิบที่ข้างหูมันว่า
"มึงแสบมาก"
"อื้ออออ"
ผมรีบประกบปากจูบมันไปอย่างร้อนแรงหลังจากพูดจบ ผมสอดลิ้นเข้าไปในปากมันอย่างเอาแต่ใจ ความร้อนของเหล้าเห่อขึ้นหน้าทำเอาผมเสียศูนย์ มันเอาลิ้นหนีผมจนสุดแต่ก็ไม่สามารถหลบผมพ้น ผมจับท้ายทอยมันแล้วดึงเข้ามาชิด มืออีกข้างจับอยู่ที่บั้นท้ายอันกลมกลึง
"โอ๊ย! ฉิบ!" คงเป็นเพราะชั่งใจมากไปหน่อย ผมเลยโดนมันกัดเข้าที่ลิ้น แม่งงับมาอย่างแรงจนเลือดซิบแล้วแน่ๆ แสบจริงตั้งแต่มันกลับมา ตอนนี้มันไม่ใช่แก้วคนที่ติ๋มๆคนเดิมอีกแล้ว
"ผมแสบได้มากกว่าที่พี่คิดอีก" พอมันทำให้ผมผละออกได้มันก็เข้ามากระซิบข้างหูผม มันพูดแล้วตบมาที่ไหล่ผม
"โอ้โห เขารักกันจริงๆนะครับ จูบกันดูดดื่มร้อนแรงจนได้เลือด ขอบคุณทั้งคู่มากนะครับ หลังจากนี้เชิญแขกผู้มีเกียรติทุกท่านร่วมอวยพรทั้งคู่นะครับ .. เอาล่ะครับ เชิญสังสรรค์กันตามอัธยาศัยครับ" พิธีกรแม่งพูดไม่ได้มองกูเลยว่ากูโดนมันกัดเนี่ย ดนตรีบรรเลงขึ้นมา แก้วมันเดินลงไปแล้ว ผมเดินจับปากลงมาจากเวที จากเมาๆแม่งสร่างเลย กัดมาได้อย่างแรง มึงเป็นหมาหรือไงวะ
"ไงวะมึง จูบกันจนเลือดกระจายเลยหรอ ฮ่าๆๆๆ " ดีจริง เพื่อนแต่ละคน แซวกูทั้งนั้น
"สัตว์ จะแดกไหมเหล้าน่ะ กูไล่กลับแม่งหมด" ผมด่าพวกมันทุกตัว มองไปโต๊ะแก้วแม่งหัวเราะชอบใจกันใหญ่ เออ คืนนี้เจอกูแน่
"แดกๆ โห่เพื่อน กูรู้น่ามึงยอมเมียใช่ไหมล่ะ" ไอ้เลย์พูดขึ้นมาไม่ได้ทำให้ผมหายหงุดหงิดสักนิด
"มึงจะเงียบได้ยัง" ผมด่ามันจนพวกมันยอมเงียบ เรานั่งดื่มกันจนเกือบเมา
"มึงขอโทษน้องมันยังวะ" ไอ้เลย์ถามผม ผมก็นั่งนึกไปตอนที่ผมทำร้ายมันบนเกาะ ทั้งๆที่รตีเป็นคนผิด ผมเองก็เอาแต่อารมณ์ร้อนจนทำให้มันเสียใจแบบนั้น
"อย่าบอกนะว่ายัง เฮ้ออ แล้วนี่แต่งงานกันได้ไงวะ ปัญหายังไม่เคลียร์เลยสัตว์ขุน" มันด่าผมที่นั่งนิ่งจับแก้วเหล้าอยู่
"กู .. " ผมตอบไม่ถูก ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี ทิฐิผมสูงเกินไปจริงๆ หนึ่งปีที่ผ่านมาผมพยายามเปลี่ยนตัวเอง ทำตัวเองใหม่เพื่อรอมัน แต่พอมันกลับมา ผมกลับทำตัวเหมือนแต่ก่อนใส่มันอีก ผมแม่งบ้าจริงๆว่ะ ผมนั่งดื่มเหล้ากับเพื่อนจนดึก ดื่มเยอะจนนั่งแทบไม่ติดเก้าอี้ พอตอนที่เขาเตรียมส่งตัวเข้าหอ ผมก็ถูกลูกน้องป๋าพยุงขึ้นมาบนห้อง ผมก็ไม่ได้เมามากขนาดนั้นแค่เดินแทบไม่ไหวเท่านั้นเอง
..
"ทำไมเมาขนาดนี้วะเนี่ย แก้วเอ้ย ดูพี่เขาดีๆนะลูก ป๋าขออวยพรให้เราสองคนรักกันนานๆ หนักนิดเบาหน่อยก็ให้อภัยกัน เรื่องที่ผ่านมาก็อย่าเก็บมาคิดมาก มันก็รักแก้วแต่ปากมันแข็งแบบนั้นแหละ" ป๋าแม่งพูดอะไรวะ
"ใครรักมันป๋า ไม่มีใครเขารักมันหรอก เอิ๊ก" ผมโวยวายทั้งๆที่ตัวเองนอนกลิ้งอยู่บนที่นอน
"ถ้าขุนมันทำอะไรก็กลับบ้านเรานะลูก รักแก้วนะครับ" เสียป๋าณพร่ำลาลูกชายสุดที่รัก
"ผมไม่ทำอะไรมันหรอกครับ" ผมนอนพูดจาเพ้อเจ้อของผมคนเดียว
"เมาแล้วเรื้อนมากลูกกู ไปๆ พรุ่งนี้เจอกัน แก้วดูมันด้วยนะ เมาจนบ้าแล้วน่ะ" นั่นคือเสียงสุดท้ายของป๋าที่ผมได้ยิน แก้วอยู่ไหนวะ แก้ว!
"ปล่อยครับ ผมจะไปอาบน้ำ" จับได้ละ ตัวนิ่มๆแบบนี้ล่ะมันเลย
"ไม่ต้องอาบแล้ว มึงหอมจะตาย" ผมดมๆที่เอวมัน หอมจะตาย จะอาบทำไมอีก
"พี่เมาและเหม็นมากๆ ไปอาบน้ำด้วยนะ ไม่งั้นผมไม่ให้นอนบนเตียง" มันพูดแล้วดันผมออก ได้ข้าวว่าเตียงผมนะ
"ไม่อาบโว้ย ใครจะทำไม" ผมบอก พยายามคว้าตัวมันมานอนด้วย
"งั้นก็ลงไปนอนข้างล่าง" ตุ้บ โอ๊ยยย เสียงผมร้องเพราะมันถีบผมลงมานอนที่พื้น เชี่ยเอ้ย เจ็บไปถึงไขสันหลัง ผมมองหน้ามันมันก็ไม่ทุกข์ร้อนเดินเข้าไปอาบน้ำเฉย สุดท้ายผมก็ต้องเข้าไปอาบน้ำต่อมัน เดี๋ยวนี้ไอ้แก้วมันถึงขั้นกล้าถีบผมแล้วหรอวะ แม่ง แล้วยังเสือกรักษาความสะอาดอีก กว่าผมจะอาบเสร็จก็ปาไปครึ่งชั่วโมงเพราะความเมา ผมปีนขึ้นเตียงไปหามันที่นอนอยู่ก่อนแล้ว วันนี้แล้วสินะที่ผมจะได้กอดมันหลังจากหนึ่งปีที่ผมต้องทนไม่ได้ไปทำอะไรกับใครเลย
"เอามือออกไป" มันจับมือผมที่ล้วงเข้าไปในเสื้อมันออก ตอนนี้ผมนอนกอดมันแล้วมือก็กลายเป็นหนวดปลาหมึกเกาะแกะตัวมันไปทั่ว
"อะไรอีกล่ะ ก็วันนี้วันส่งตัวนะ" ผมบอกแล้วไซร้คอมันต่อ กลิ่นตัวมันยังหอมเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน
"ถ้าพี่ไม่หยุดผมจะกลับไปนอนบ้าน" อ้าว อะไรของมันวะเนี่ย
"มึงเป็นอะไรของมึงแก้ว ! จะเอายังไงพูดมาดีกว่าว่ะ" ผมเหลืออดแล้ว วันนี้ผมโดนมันปั่นหัวมาทั้งวันแล้วนะ พอจะดีด้วยก็มาบ้าแบบนี้ผมก็ไม่ทนนะ
"ผมไม่ได้อยากนอนกับพี่" มันพูดแล้วดึงมือผมออก เขยิบไปจนเกือบหล่นเตียง
"แล้วมึงยอมแต่งงานกับกูทำไม" ผมถาม ผมเริ่มเครียดแล้ว ไม่สนุกแล้ว
"พี่บังคับผม" มันตอบเสียงแผ่วในความมืด
"ใช่ กูบังคับมึงเพราะมึงต้องเป็นของกู" ผมดึงมันเข้ามาซุกอีกรอบ อย่างไรมันก็หนีผมไม่ได้หรอก
"ปล่อย!" มันตวาดเสียงดัง
"ไม่!" ผมก็เสียงดังเหมือนกัน
"หนึ่ง .. สอง " อยู่ดีๆมันก็นับเลขออกมา
"อะไร" ผมหยุดการกระทำแล้วเงยหน้าขึ้นถามมัน
"สาม"
"โอ๊ย"
มันถองศอกใส่ผมแล้วดึงตัวออกเดินหนีไปด้านนอกโดยที่ไม่หันมาสนใจผมอีกเลย มันเป็นบ้าอะไรของมันวะเนี่ย พอมันออกไปผมก็นอนถอนหายใจเอาแขนก่ายหน้าผากอย่างเหนื่อยหน่าย มันคงออกไปนอนนอกห้องแล้วและผมไม่ได้ตามไปอาละวาดเหมือนเคยเพราะกลัวว่ามันจะเบื่อแล้วหนีผมไปอีก ผมว่าคืนนี้ผมจะต้องปล่อยมันไปก่อน ถ้าหากว่าเป็นเมื่อก่อนผมคงจะปล้ำมันไปแล้ว แต่ตอนนี้ผมไม่อยากทำรุนแรงกับมันจริงๆ ผมไม่ได้กลับใจแต่ผมแค่พยายามระงับอารมณ์ตัวเองไว้ก็เท่านั้น
ผมนอนคิดอะไรเพลินๆจนตีสองรอจนคาดว่ามันจะหลับแล้ว ก่อนจะเดินออกมาดูมัน มันหนีออกมานอนบนโซฟา ผ้าห่มก็ไม่เอาออกมา ผมเดินกลับมาหยิบผ้าห่มในตู้ไปห่มให้มันที่นอนขดเป็นลูกแมว นั่งมองมันเกลี่ยผมมันเล่นอยู่สักพักก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าห้องมานอนพักบ้าง วันนี้ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้แสบ เดี๋ยวได้เจอกันแน่
.....
"ไงไอ้ลูกชาย คืนแรกก็นอนไม่ได้สติจนเมียทิ้งเลยไหมล่ะ" ผมเดินงัวเงียลงมาเจอป๋า เพิ่งจะเจ็ดโมงกว่า แก้วมันรีบไปไหนวะ
"ผมยังมึนอยู่เลยป๋า แล้วทำไมแก้วมันรีบไปทำงานอ่ะ" ผมนั่งลงเด็กเอากาแฟมาเสิร์ฟ ผมจิบกาแฟให้ตาลืมหน่อย วันนี้ทำงานครับไม่ได้หยุด
"เห็นน้องบอกว่าต้องไปรับเพื่อนที่มาจากออส" เพื่อนผู้หญิงหรือผู้ชายวะ แรดใหญ่แล้ว
"ใครวะ แล้วมันจะไปทำงานไหมอ่ะ"
"ป๋าก็ไม่รู้ อืม วันนี้มีลูกค้าเข้ามานะ แกก็พาไปดูโครงการเหมือนเดิม ส่วนเรื่องขยายไซต์งานป๋าจะเข้าไปดูเอง" ป๋าบอกผม วันนี้มีลูกค้าครับ ติดต่อมาตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว น่าจะเข้ามาดูโครงการที่เพิ่งเปิดใหม่ ซึ่งเขาต้องการให้ทางเราต่อเติมบางส่วนให้เพิ่มเติม
"ครับ งั้นผมไปทำงานก่อนนะ" ผมลาป๋าแล้วขับรถออกมา ถึงบริษัทก็แวะไปดูห้องแก้วมันหน่อยแต่ก็ยังไม่เห็นมีใครมา
"สวัสดีค่ะท่านรอง" น้องฟ้าเลขาผมเองครับ เพิ่งมาทำงานได้สามเดือน
"วันนี้ผมมีแขก ถ้าเขามารบกวนต้อนรับด้วยนะฟ้า"
"ได้ค่ะ" ผมเดินเข้าห้องมา มีเอกสารรอผมอยู่หลายฉบับครับ นั่งเซ็นเอกสารได้ชั่วโมงกว่าก็นึกถึงไอ้แก้วมัน ผมเลยต่อสายหามันที่โต๊ะ
(( สวัสดีค่ะ โต๊ะทำงานคุณแก้วเกล้าค่ะ ))
"ผมขุนนะ แก้วยังไม่เข้ามาอีกหรอจะสิบโมงแล้ว"
(( วันนี้คุณไม่เข้าค่ะ คุณขุนลองโทรเข้าเบอร์มือถือดูสิคะ ))
"อืมๆ เดี๋ยวฉันโทรเอง ขอบใจนะ" ผมวางโทรศัพท์ห้อง แก้วมันจะไปไหน ทำไมถึงไม่บอกผมนะ แล้วผมเองก็ไม่มีเบอร์มือถือมันซะด้วยสิ ผมเดินออกมาหาทายอีกห้องหนึ่ง เป็นเพื่อนกันก็คงต้องมีเบอร์กันแหละ
"ทาย ขอเบอร์แก้วหน่อยสิ" ผมเดินมาเคาะโต๊ะทาย ทายก็เลิกคิ้วขึ้นเหมือนงงๆ
"เป็นแฟนกันยังไงไม่มีเบอร์กัน" ทายถามเสียดสีผม แต่ชินแล้วล่ะ ผมโดนบ่อย
"เถอะน่า" ผมตื๊อไม่เลิก ทายบอกเบอร์ให้ผมมาโดยไม่ต้องดู เสร็จแล้วผมก็เดินกลับห้องกดโทรหาแก้วมัน แต่โทรเท่าไหร่ก็ไม่รับ ไปรับเพื่อนมันยุ่งขนาดนั้นเลยหรอวะ
พอมันไม่รับโทรศัพท์ผมก็นั่งทำงานจนบ่าย ข้าวปลาก็ทานกันในห้องล่ะครับ งานเร่งมาก ถึงผมจะเป็นรองประธานแต่งานที่ต้องทำก็หนักไม่แพ้พนักงานบริษัททั่วไป ผมทำงานจนสามโมงลูกค้าที่นัดวันนี้ก็ยังไม่มา นี่ถ้ามาเย็นกว่านี้ผมไม่ไปละนะ
"คุณขุนคะ ลูกค้ามาแล้วค่ะ" เหมือนสั่งได้ พอคิดก็มาทันที
"เชิญเข้ามาได้" ผมบอกจัดสูทผูกไทน์ให้เรียบร้อยแล้วนั่งรอในห้อง
"สวัสดีค่ะคุณขุน" ลูกค้าผมเข้ามาแล้วครับแต่ดันเป็นผู้หญิง แถมสวยซะด้วย
"สวัสดีครับ เชิญนั่งครับคุณ .." ผมถามเธอที่เดินเข้ามานั่งเก้าอี้ตรงข้ามผม
"เรียกว่าพีมก็ได้ค่ะ" เธอบอกยิ้มเล็กๆพอน่ารัก
"เราจะไปกันเลยไหมครับ ผมจะขับรถไปให้"
"ดีค่ะ ขอโทษนะคะที่พีมมาช้า พอดีติดธุระกระทันหันน่ะค่ะ"
"ไม่เป็นไรครับ" ผมบอกเดินนำลงลิฟต์มาที่รถ ผมขับออกมาแถวพระโขนงมาดูไซต์งาน เธอก็แจ้งจุดที่ต้องการปรับเพิ่มลดแต่งครับ เราคุยกันง่ายเพราะอายุไล่เรี่ยกัน พีมเองเธอก็ดูมีความสามารถสูง พอได้ตามที่ต้องการก็ปาไปหกโมงครึ่งเพราะใช้เวลาทั้งการเดินทาง ไหนจะเดินดูงานอีก
"โอ๊ย เดินจนเหนื่อยค่ะ ขุนจะไปไหนต่อไหมอ่ะ เดี๋ยวเราเลี้ยงมื้อเย็น" พอขึ้นรถได้เธอก็ถามผมครับ เธอจอดรถไว้ที่บริษัทผม ตอนแรกผมว่าจะไปส่งเธอ แต่ตอนนี้ผมหิวมากจริงๆ เดินดูงานจนเหงื่อแตกกันเลย
"ไม่ได้ไปครับ งั้นเดี๋ยวผมพาไปทานร้านอาหารขึ้นชื่อแถวนี้"
"ดีค่ะ พีมหิวจนท้องกิ่วไปหมดแล้ว"
ผมขับรถมาถึงร้านก็เข้าไปจอดในที่จอดรถ ร้านนี้ติดถนนเลยครับ เป็นร้านอาหารไทยสไตล์อเมริกัน มีทั้งอาหารไทย อาหารฝรั่ง อร่อยครับผมมักจะมาทานเวลาผ่านมาทางนี้
"สั่งได้เลยนะ ที่นี่อร่อยหมดทุกอย่าง" ผมบอกเธอ เธอก็สั่งอย่างเร็วไม่มีอ้อยอิ่ง สงสัยจะหิวไม่ไหวแล้ว ผมมองไปรอบๆร้าน คนก็เยอะครับ แต่ผมเผอิญไปสะดุดกับผู้ชายสองคนที่นั่งหันหน้าเข้าหากัน ไอ้คนตัวเล็กๆนี่มันคุ้นๆนะ
"มองใครหรอคะ" เธอหันไปมองด้านเดียวกับที่ผมมอง แม่งต้องใช่มันแน่ๆ ไอ้แก้วแน่ๆ
"คนนั้นมันแฟนคุณนี่ พีมเพิ่งเห็นข่าวแต่งงานของคุณในหน้าสังคม" เธอพูดผมยิ่งเครียดไปอีก ก็มันตอนนี้นั่งไม่สนใจอะไรเลย เอาแต่ป้อนข้าวกันไป ขนาดผมนั่งตรงข้ามมัน มันยังไม่เห็นผมเลย
"ใจเย็นๆนะคะ เขาอาจจะเป็นแค่เพื่อนกัน" เธอส่งมือมาจับมือผมเบาๆ ผมพยักหน้า เด็กเสิร์ฟยกอาหารมาเสิร์ฟพอดี
"คุณชอบผู้ชายหรอคะ เอ่อ ขอโทษที่ละลาบละล้วงนะคะ พอดีแปลกใจนิดหน่อยเพราะแต่ก่อนคุณดูจะคั่วหญิงหนักกว่านี้" เธอถามเมื่อเราลงมือทานอาหารกัน
"ผมไม่ได้ชอบผู้ชาย" ผมบอก ดูเหมือนเธอจะแปลกใจนิดๆ
"แล้วทำไม ..." เธอหันไปมองแก้วที่กำลังพูดคุยงุ้งงิ้งหัวเราะชอบใจกับไอ้ฝรั่งลูกลาวนั่นจนผมกำช้อนแน่น
"มันเป็นข้อยกเว้น" ผมรีบหันมาสนใจอาหารตรงหน้าแล้วยัดมันใส่ท้องให้หมดไวๆ แม่งกล้ามากที่มาสวีทกันต่อหน้ากูแบบนี้
"คุณหึงเขาหรอคะ แสดงว่าคุณรักเขามากสินะ" เธอจ้องตาผม ผมรู้เลยว่าตอนนี้ตัวผม มือผมสั่นแค่ไหน
"เปล่าหรอกครับ รีบทานเถอะ" ผมบอกละสายตาจากพวกมันมาไม่นานก็ต้องชะโงกไปดูใหม่ ทำอยู่แบบนี้จนคุณพีมส่ายหน้าให้ผม ผมก็หลุดมาดหมดแล้วครับ ก็มันเล่นมานั่งจับมือถือแขนกันซะขนาดนั้น เพื่อนบ้าที่ไหนเขาทำกันล่ะ ทีกูล่ะเล่นตัวจริง
"แล้วนี่จะกลับเลยไหมครับ ผมไปส่งเอารถ" ผมบอกเธอ เราเช็คบิลเรียบร้อยแล้ว แต่โต๊ะมันไม่มีท่าทีจะกลับหรือเห็นผมเลยสักนิด
"กลับเลยค่ะ รบกวนด้วยนะคะ เอ่อ ไม่ไปทักเขาหน่อยหรอคะ" เธอถาม ผมไม่ได้ตอบแต่ดึงตัวเธอมาโอบเอวแล้วเดินออกมาจากร้านทันที แม่งเอ้ย ทำไมกูต้องหงุดหงิดขนาดนี้วะเนี่ย
.
"ขอบคุณนะคะขุน วันนี้งานเรียบร้อยดีมาก เอ่อ หวังว่าคุณกับแฟนคุณจะเคลียร์กันเรียบร้อยนะคะ" เธอบอกตอนผมมาส่งเธอที่ลานจอดรถ ที่นี่มียาม 24 ชม ครับ ดังนั้นเรื่องความปลอดภัยหายห่วง
"หวังอย่างนั้นครับ ขับรถดีๆนะครับ"
"ขอบคุณค่ะ" เธอพูดแล้วลงจากรถไป ผมรอจนเธอขับออกไปผมก็ขับรถกลับบ้านครับ
ผมกลับมาเปิดคอมทำงานจนสี่ทุ่มมันก็ยังไม่กลับ พอผมโทรไปมันก็ไม่รับ นี่กะจะไปนอนกับมันด้วยป่ะวะ เชี่ยเอ้ย ผมหงุดหงิดจะตายห่าละเนี่ย
แอ๊ดด
เสียงประตูเปิดเข้ามา ผมว่าเป็นมันแน่ๆ เดี๋ยวนี้มันไม่เคาะประตูห้องแล้วหรอวะ ผมเดินออกไปกะด่าเต็มที่แต่ภาพที่เห็นคือไอ้ฝรั่งที่อยู่กับมันในร้านพยุงแก้วขึ้นมา แก้วมันเมาหรอวะ ทำไมในร้านผมไม่สังเกตเห็นขวดไวน์หรือขวดเหล้าเลย
"มึงขึ้นมาทำไม ใครอนุญาต" ผมด่ามันฉุดแก้วที่ชี้ไม่ชี้นกมาประคองไว้
"เดี๋ยวๆ ไอจะกลับแล้ว พาแก้วมาส่ง" มันพูดไทยได้ว่ะ แม่งทำท่ากลัวผมจนน่าตลก
"เออ ส่งเสร็จก็รีบกลับไปเลยมึง" ผมด่าทำท่าจะเตะมัน แม่ง มันรีบเดินออกไป ผมก็ปิดประตูล็อคหันมาเผชิญหน้ากับไอ้คนเมาที่ตอนนี้เริ่มเลื้อยแล้ว
"มึงนี่นะไอ้แก้ว ถ้ามึงโดนมันลากไปข่มขืนจะทำไง ห๊ะ" ผมด่ามันอุ้มมันมานอนบนเตียง
"ไม่มีใครทำกับผมแบบพี่หรอก ไม่มีใครข่มขืนผมแบบพี่ อึ่ก" มันเมามากแล้ว พูดแบบนี้ ด่าผมยังดีเสียกว่า ผมเดินไปเอาผ้าชุบน้ำมาแล้วเดินมาหามันที่นอนป่ายไปมาบนที่นอน
"จะทำอะไร" มันพูดเสียงแข็งตอนที่ผมปลดกระดุมเสื้อมันเพื่อจะเช็ดตัว
"กูจะเช็ดตัวให้ อยู่นิ่งๆเถอะน่า" มันเอามือที่ป้องหน้าอกไว้ค่อยๆปล่อยทีละนิด จะอายทำไมวะ เห็นจนหมดแล้ว
"ยกจั๊กกะแร้ดิ๊" ผมบอกแล้วเช็ด มันก็ทำท่าจั๊กกะเดียมใหญ่
"เช็ดหน้า เช็ดตาซะ" ผมยื่นผ้าอีกผืนให้มัน มันก็เช็ดของมันไป เมาทำไมวะเนี่ย พรุ่งนี้ต้องทำงานมันจะไหวหรอ
"เข้าไปแปรงฟันหน่อยไป" ผมบอกพยุงมันเข้าไปแปรงฟัน แปรงอย่างทุลักทุเลผมก็ส่งเสื้อผ้าให้มันเปลี่ยน พอเสร็จมันก็ออกมานอน ผมก็ปิดไฟเดินมานอนข้างๆมัน
"กลิ่นเหล้าหึ่งเลยมึงอ่ะ .. อืม " ผมนอนกอดมันแล้วสูดดมความหอมปนกลิ่นเหล้าจากตัวมัน
"อย่ามาดมสิ" มันยิ่งพูด ผมยิ่งมีอารมณ์ ขอกอดหน่อยได้ป่ะวะ
"ถ้าทำอะไรผม ผมจะออกไปนอนข้างนอกอีก" เชี่ย เมายังเสือกรู้เรื่อง อีกนิดผมก็ได้กินมันแล้วเนี่ย
"เออๆ ไม่ทำแล้วๆ นอนๆ กูไม่ล่วงเกินมึงแล้ว พอใจยัง" ผมบอกปล่อยมือจากการล้วงแล้วกอดมันเบาๆ มันก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร ผมเลยกอดมันนอนได้สบายๆ ผมแม่งไม่ไหวว่ะ ผมว่าผมอ่อนลงเกินไปป่ะวะ แบบนี้มันก็ยิ่งได้ใจดิ มันก็รู้สิ ว่าตอนนี้มันถือไพ่เหนือกว่าผมอ่ะ
เมื่อเจ็ดเดือนที่แล้ว
"เฮ้ย ขุน ป๋าจะส่งของขวัญให้น้องแล้วนา แกไม่ให้จริงหรอ พรุ่งนี้นะเว้ย บอกมาเป็นอาทิตย์ละ" ป๋าพูด ผมที่เพิ่งกลับมาจากดูงานก็เพิ่งคิดได้
"ช่างมันดิ เออ เดี๋ยวผมไปหาเลย์แปปนะ ลืมของอ่ะ" ผมบอกแล้วรีบวิ่งออกมาขับรถตระเวนหาร้านขายของขวัญ ป่านนี้ไม่ปิดหมดแล้วหรอวะ เห็นไฟหน้าร้านยังเปิด ผมจอดที่หน้าร้านเก่าๆหน่อย แต่ก็พอดูดี ผมเดินเข้าไปดู มันมีทั้งตุ๊กตา ของเล่นต่างๆ ของสวยๆงามๆ แล้วผมจะซื้ออะไรให้มันดีวะ
ติ๊ง. ตริ๊งง ติ๊ง. ตริ๊ง
ผมเดินตามเสียงมาก็เจอเด็กผู้ชายกำลังไขลานกล่องดนตรีเล่นอยู่ เสียงมันกังวาลและเพราะดี ตัวกล่องมันเป็นรูปเมฆสีขาวมีนางฟ้านั่งทำหน้ามุ่ยอยู่บนนั้น ผมเห็นก็นึกถึงมันทันที แก้วที่ชอบทำหน้ามุ่ยเหมือนคนมีทุกข์อยู่ตลอดเวลา ผมตัดสินใจเลือกกล่องดนตรีอันนั้นแล้วเดินไปจ่ายเงินทันที
"กำลังคิดถึงคนที่อยู่ไกลล่ะสิ" อาแปะแก่ๆน่าจะเป็นเจ้าของร้านพูดกับผม เดาแม่นนี่แปะ
"หึ .. คงงั้นมั้งครับ" ผมบอกเมื่อนึกถึงคนที่อยู่ไกลจริงๆ ผมเดินออกจากร้านมาพร้อมของขวัญปีใหม่อันแรกในชีวิตผมที่ซื้อให้มัน .. ผมก็แค่หวังว่า .. มันคงจะคิดถึงผมบ้าง .. ก็เท่านั้น
- ♛ ขุนแผน ปะทะ แก้วหน้าม้าเดอะซีรีย์ ♞ -
ขอบคุณค่ะ
โพลล์
หัวข้อ: ♛ ขุนแผน ปะทะ แก้วหน้าม้าเดอะซีรีย์ ♞ || จบบริบูรณ์ .. P. 25 ( 4/3/58 ) **รบกวนย้ายค่ะ** (อ่าน 198116 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก