บทสรุป"แล้วจะเอาไงต่อ คุณอย่าเข้าใจผิดว่าผมจะยอมให้คุณทำอะไรแก้วนะ แค่พามาแค่นี้ก็พอแล้ว"
"เป็นห่วงมันมากหรือไง ทำไมทุกคนต้องเป็นห่วงไอ้เด็กนี่กันไปหมดด้วย"
"ก็ไม่ได้ขนาดนั้น แต่เขาไม่ได้ทำอะไรผิด จะไปทำร้ายเขาทำไม คนที่คุณน่าจะฆ่าให้ตายคือไอ้ขุน ไม่ใช่แก้ว"
"ก็ไม่แน่ ฉันอาจจะฆ่าให้ตายทั้งหมดก็ได้ ใครจะไปรู้"
"อย่าทำแบบนั้นเลยรตี แค่เอาของที่เป็นของคุณคืนมาก็พอ แล้วอย่าลืมส่วนแบ่งที่ผมควรจะได้ซะล่ะ"
"เหอะ ที่แท้ก็ทำเพื่อผลประโยชน์ตัวเองกันทั้งนั้น"
"แค่นี้ผมก็เสี่ยงมากพอแล้ว เสร็จงานนี้เมื่อไหร่คุณเองก็ควรจะลืมมันซะ"
"พูดง่ายนะคราม แล้วเรื่องของเราล่ะคะ"
"คืนนั้นผมเมา คุณเองก็เมา อย่าเก็บมาคิดให้มันปวดหัวเลย"
"หึ อย่าบอกนะว่าคุณมีรสนิยมเดียวกับขุนน่ะ"
"หยุดปั่นหัวผมเสียทีรตี จะทำอะไรก็รีบทำเถอะน่า"
..
ผมได้ยินทุกคำพูดของคนสองคนที่คิดว่าผมกำลังสลบอยู่ ผมตื่นตั้งแต่มีคนเปิดประตูเข้ามาแล้ว ผู้ชายหนึ่งคนและผู้หญิงอีกคนหนึ่ง ผมไม่แปลกใจเลยที่ฝ่ายหญิงคือคุณรตี แต่ที่แปลกใจและเสียใจที่สุดคือผู้ชายที่ชื่อว่าคราม เขาควรจะกลับบ้านไปแล้วเพราะว่ามีธุระไม่ใช่หรอ หรือธุระของพี่ครามที่บอกผมจะเป็นการจับตัวผมมาที่นี่ เขารู้เห็นทุกอย่างจริงๆใช่ไหม ผมแทบไม่อยากจะเชื่อ แม้สิ่งที่ได้ยินดูเหมือนเขาจะไม่ได้อยากทำร้ายผม แต่เขาก็ทำให้ผมเสียความรู้สึกและรู้สึกผิดที่ไม่เชื่อพี่ขุนตั้งแต่แรก เราเคยทะเลาะกันด้วยเรื่องพี่ครามมาแล้ว เหตุเพราะพี่ขุนมักจะให้ผมอยู่ห่างเขาไว้ และผมเองก็ไม่เข้าใจแค่นึกว่าเขาขี้หวงไปตามประสา แต่ตอนนี้ผมก็ได้รู้แล้วว่าคนที่ผมไว้ใจและปกป้อง สุดท้ายเขาก็ใช้ตัวผมเพื่อหาผลประโยชน์กันทั้งนั้น
ผมถูกจับมาไว้ที่ไหนก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าพอลืมตาขึ้นมา ภายในห้องสี่เหลี่ยมมีแค่ผมที่ถูกมัดไว้กับโต๊ะตัวใหญ่ นอกนั้นก็เป็นแค่ห้องว่างๆ ไม่มีหน้าต่าง มีแค่บานประตูไม้เก่าๆ เขาจับผมมาทำไมกัน เอาไว้ต่อรอง หรือว่าเรียกค่าไถ่ แล้วใครจะรู้ล่ะ ใครจะรู้ว่าผมถูกจับมา พี่ขุนจะรู้ไหม จะตามหาผมเจอหรือเปล่า ผมไม่รู้ชะตากรรมของตัวเองเลย ทำได้แค่เพียงนั่งรอเวลาที่จะถูกปล่อยตัวหรือมีคนมาช่วยเท่านั้น ความรู้สึกตอนนี้มันไม่ใช่ความกลัว มันมีแค่ความผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่าเหมือนคอยตอกย้ำว่าผมเป็นคนไว้ใจคนง่ายเกินไป
ตอนนี้เป็นเวลากี่โมงแล้ว ผมว่าผมนั่งอยู่ในห้องนี้เกินสามชั่วโมงเห็นจะได้ ทั้งเมื่อย ทั้งหิว เมื่อไหร่จะมีคนเดินเข้ามาบ้าง มือผมไม่มีแรงเลย ถูกมัดกับโต๊ะมาสามชั่วโมงทรมานจะตายอยู่แล้ว ห้องก็มืดและเหม็นอับมาก ผมมองอะไรไม่เห็นเลย กระเป๋ากับโทรศัพท์ของผมก็หายไปด้วย แบบนี้ผมจะต้องตายอยู่ในห้องนี้ใช่ไหม ผมเริ่มอยากร้องไห้แล้วนะ ทำไมต้องเป็นผมด้วยที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้
.....
"ไอ้เหี้ยครามหรอวะ! เออๆ กูจะไปตามที่มึงบอก มึงก็จัดคนสักคันนึงตามกูไปละกันนะ เออ แค่นี้" ผมวางสายจากลูกน้องป๋า ไอ้เหี้ยครามมันเล่นผมแล้วไง มันหลอกให้แก้วขึ้นรถแท็กซี่ที่มันจัดไว้ พอไปกลางทางมันก็โปะยาสลบแก้วแล้วพาไปไว้ที่บ้านร้างฝั่งธน ผมตะหงิดใจอยู่แล้ว พักหลังแก้วมันสนิทกับคนชื่อนี้มากเกินไป ตอนคบกับผม ไอ้ครามมันไม่ค่อยกล้ายุ่งกับแก้วเพราะกลัวผม แต่ตอนนี้มันกับรตีรวมหัวกันปั่นหัวผมกับแก้วเพื่อที่จะทำอะไรสะดวกขึ้น สองวันก่อนลูกน้องที่ผมสั่งให้ตามไอ้ครามแจ้งว่ามันกับรตีเปิดโรงแรมที่ผับแห่งหนึ่ง ทำไมผมถึงไม่เอะใจเลยว่ามันจะมาเล่นงานเอาวันนี้ วันที่ป๋าไม่อยู่ และผมเองก็เพิ่งจะกลับมาจากไปดูงานที่ชลกระทันหัน ผมโทรหาแก้วหลายครั้งแต่มันปิดเครื่อง รอไม่นานลูกน้องก็โทรมารายงานจนได้
"อย่าเพิ่งเป็นอะไรนะแก้ว" ผมได้แต่ภาวนา ตอนนี้ผมเหยียบสุดเท้าเพื่อไปให้ถึงปลายทางให้ไวที่สุด รตีแค่อยากได้สมบัติคืนและคงอยากได้เงินทุนสักก้อน อันที่จริงป๋าผมเคยคิดจะให้เงินติดตัวไปบ้างนะ แต่เพราะเรื่องคลิปนั่นป๋าเลยอยากให้พ่อเธอกับเธอได้หราบจำบ้าง ไม่คิดว่าจะมีวันนี้อีก รตีกลับมาไทยเพื่อตกลงเจรจากับคนชื่อครามเพื่อที่จะเข้าหาแก้วได้ง่ายขึ้น ปกติแก้วจะต้องกลับกับคนขับรถของบริษัท หลังๆมีไอ้ครามแก้วก็กลับกับมันตลอดเลย แม่งชั่วจริงๆ ไม่รู้ว่าตอนนี้คนของผมจะเป็นอย่างไรบ้าง ไม่รู้ตอนนี้แก้วจะกลัวสักแค่ไหน
"บ้านร้างกลางทุ่งเหรอวะ มึงนำเข้าไปก่อนเลย" ผมสั่งลูกน้องทางโทรศัพท์ ผมไม่คุ้นเคยกับที่นี่ เพราะผมเองไม่ค่อยจะได้มาฝั่งนี้เท่าไหร่ รถยนต์ยุโรปขับพาผมเข้ามาถึงบ้านร้างขนาดใหญ่ ในบ้านไม่มีแม้แต่ไฟฟ้าสักดวง บ้านมืดไปหมด มีแค่ไฟจากหน้ารถพวกผมที่ส่องเห็นตัวบ้าน รอบด้านเป็นป่าทึบเพราะไม่มีคนดูแล
"ง่ายไปป่ะวะ มึงว่ามันจะซุ่มอยู่ไหม" ผมถามตอนที่ลงมาจากรถแล้ว มีลูกน้องตามมาสี่คน พกปืนทั้งหมด ส่วนผมมีปืนหนึ่งกระบอก ไฟฉายหนึ่งอัน
"ผมว่าน่าจะมีครับ แต่อย่างไรเราก็ต้องเสี่ยงเข้าไป" ลูกน้องคนหนึ่งตอบขึ้นมา เอาไงเอากัน ลูกน้องผมพังประตูหน้าบ้านเข้ามา ในบ้านมืดทึบ ไม่มีแสงไฟใดๆ ด้านล่างเป็นห้องโล่ง มีเศษไม้วางอยู่ไม่กี่กอง
"เฝ้าด้านล่างสองคน ไปกับกูสองคน" ผมบอก ตอนนี้ผมนำขึ้นมาที่ชั้นสอง ในบ้านเงียบมากมีเพียงเสียงเดินและลมหายใจของพวกเรา
"ห้องนี้ไม่มีครับ" ลูกน้องผมเปิดประตูไปดูห้องฝั่งซ้ายและพบว่ามันไม่มีอะไร
"ห้องนี้ก็ไม่มีครับ" อีกคนดูห้องฝั่งขวาและพบว่ามันไม่มีอะไรเช่นกัน ถ้าอย่างนั้นก็คงเหลือแค่ห้องตรงกลาง ที่ผมยืนอยู่
แกร๊ก
ผมเปิดประตูเข้าไปและพบว่ามันเป็นห้องกว้าง ห้องนี้เป็นห้องด้านหลังที่มีไฟอยู่ห้องเดียว และแสงไฟนั้นมาจากเทียนที่จุดไว้ทั่วห้อง แก้วคงจะอยู่ในห้องนี้สินะ
"แก้ว" ผมลองเรียกชื่อมันก่อนจะเดินเข้ามาด้านใน สิ่งที่ผมเห็นตอนนี้ที่มุมห้องคือรตีที่ในมือมีปืนสั้นหนึ่งกระบอกและมืออีกข้างกอดคอแก้วไว้เหมือนเป็นตัวประกัน และสภาพของคนชื่อครามที่ยืนกุมแขนอีกข้างที่เปื้อนเลือดเช่นกัน นี่มันอะไรกันวะเนี่ย
"มาแล้วหรอคะขุน รตีจะได้โชว์อะไรสนุกๆให้ดู" เธอเหมือนคนบ้าไร้สติ ปืนที่กำอยู่เหมือนพร้อมจะยิงได้ตลอดเวลา แก้วมันดูตกใจมาก อาจจะเป็นจากเหตุการณ์ก่อนหน้าหรืออะไร แต่ตอนนี้ผมห่วงมันมาก ถ้ารตีคิดจะทำอะไรจริงๆขอให้ทำผมเถอะ
"วางปืนเถอะค่ะ แล้วสั่งลูกน้องให้ออกไปด้วย" เธอพูด ผมค่อยๆวางปืนลงแล้วเตะออกไปไกลตัว หลังจากนั้นก็สั่งให้ลูกน้องออกไป ผมยอมทำทุกอย่างเพียงแค่เห็นว่าแก้วตกอยู่ในอันตราย
"แปลกนะคะ ที่ผู้ชายสองคนสามารถทำอะไรเพื่อคนอย่างมันได้ แกมันตัวซวยของฉันชัดๆ ฮ่าๆ" รตีพูดไปหัวเราะไป ส่วนแก้วตอนนี้มันได้แต่ยืนขาสั่น ผมอยากเข้าไปช่วย แต่ถ้าไปตอนนี้มันอาจจะยิ่งทำให้เลวร้ายลงกว่าเดิม
"ปล่อยแก้วเถอะรตี แล้วฉันจะยอมคืนสมบัติของพ่อเธอให้" ผมบอก ผมพูดจริงๆนะ ตอนนี้ผมยอมทุกอย่าง แม้จะอยากจัดการรตีแต่ตอนนี้เธอเหนือผมชัดๆ แค่มีแก้วเป็นตัวต่อรอง แค่นี้ผมก็ไม่กล้ารุนแรงแล้ว
"ตอนแรกรตีก็อยากได้คืน แต่ตอนนี้รตีอยากฆ่ามัน แต่รตีเองก็อยากจะฆ่ามันต่อหน้าขุน เป็นไงคะ น่าจะสะใจใช่ย่อยเนอะ" เธอพูดจาขนหัวลุก รตีต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ แก้วมันร้องไห้สั่นจนน่าสงสาร ไอ้ครามตอนนี้มันได้แต่ยืนมอง ผมว่าแขนมันจะต้องถูกยิงแน่ๆ บางทีมันอาจจะเปลี่ยนใจช่วยแก้วเลยโดนแบบนั้น
"อย่าทำแบบนั้นเลย" ผมปราม
"พ่อตายแล้ว พ่อฆ่าตัวตายเพราะพวกมึง!! พวกมึงต้องตายตามไป พวกมึงต้องตายกันให้หมด ปัง" เสียงปืนถูกยิงขึ้นฟ้า ผมเองสะดุ้งไม่น้อย พ่อรตีตายแล้วอย่างนั้นหรอ หรือที่เธอสติแตกเป็นเพราะว่าพ่อเธอฆ่าตัวตาย
"มึงรู้ไหมว่ากูแค้นพวกมึงขนาดไหน! คืนนี้พวกมึงจะต้องตายกันให้หมด โดยเฉพาะมึงไอ้เหี้ยขุน และมึงไอ้แก้ว ไอ้มารความสุข!" รตีพูดแล้วจ่อปืนมาที่ผมที หันไปจ่อแก้วที ผมกลัวใจรตีเหลือเกิน และที่ผมยืนอยู่มันไกลจากรตีและแก้วพอสมควร ผมไม่สามารถวิ่งเข้าชาร์ตตัวเธอไว้ได้เลย ถ้าเธอเหนี่ยวไกเมื่อไหร่ ผมกับแก้วได้เป็นศพแน่ๆ
"ใจเย็นๆนะรตี ผมว่าเราค่อยๆคุยกันเถอะ ทางแก้มันยังมีนะ" ผมตะล่อม ตอนนี้ต้องค่อยๆไกล่เกลี่ย ถ้าได้ผลพวกเราก็อาจจะรอด
"จะให้รตีใจเย็นหรอ พ่อรตีตายไปแล้วนะ จะให้ใจเย็นได้ยังไง มึงมันเหี้ย มึงมันเห็นแก่ตัว" รตีพูดเสียงดัง สติเธอขาดผึงไปแล้ว ผมมองแก้วที่คล้ายจะเป็นลมแล้วรู้สึกไม่ดีเลย ตอนนี้ผมทำได้แค่ทำให้รตีปล่อยตัวแก้ว ไม่ว่าจะวิธีไหนก็ต้องทำ
"ปล่อยแก้วเถอะรตี เอาขุนไปแทนได้ไหม นะรตี" ผมพูด อย่างน้อยถ้าได้เข้าใกล้ แรงผมน่าจะเยอะกว่ารตี อาจจะจบปัญหานี้ได้
"กูไม่โง่นะ แต่ถ้ามึงอยากได้มันก็ได้ เอาไปสิ" เธอผลักแก้วมาหาผมทันที ผมเองรีบเข้าไปคว้าร่างแก้วที่จะล้มลงไปกับพื้น พอผมรับร่างแก้วไว้ได้ รตีก็จ่อปืนมาทางผมแล้วเหนี่ยวไกทันที
"ขอให้พวกมึงไปรักกันในนรก ตายซะเถอะ!" ปัง เสียงปืนดังขึ้น ผมรีบหันหลังแล้วกอดแก้วเอาไว้ก่อนจะถูกกระสุนยิงเข้าที่แขนขวา ไม่โดนจุดสำคัญแต่ก็ทำเอาเจ็บขึ้นมาถึงสมองเหมือนกัน
"ปล่อยกูสิวะ! ปล่อยกู! ไอ้เหี้ยครามปล่อยกู!" ผมรีบหันไปมองด้านหลัง สาเหตุที่ทำให้ผมถูกยิงแค่แขนเป็นเพราะไอ้ครามมันกระโดดผลักรตีลงไปนอนกับพื้น ตอนนี้มันกำลังแย่งปืนมาจากรตี ส่วนผมเองตอนนี้เลือดไหลเยอะพอควร แต่ยังพอทนได้ ส่วนแก้วมันสลบไปแล้ว
"นายครับ" เสียงลูกน้องผม! มันคงได้ยินเสียงปืนจึงรีบเข้ามาดู
"ไปจับผู้หญิงคนนั้น" ผมสั่งลูกน้องให้ไปช่วยก่อนที่เสียงไม่คาดคิดจะเกิดขึ้น
ปัง
"รตี !!!!!!!" เสียงคนชื่อครามแผดเสียงก้องไปทั่วห้อง รตีล้มลงไปกองที่พื้นพร้อมเลือดที่นองไปทั่ว เธอยิงตัวตาย! ในมือยังคงกำปืนแน่นก่อนจะคลายออก ทำไมถึงทำแบบนี้ ทำไมต้องฆ่าตัวตายแบบนี้
"ฮืออออ ทำไมต้องทำแบบนี้ ทำมายยยยยยยยยยย !!!" ครามกอดรตีไว้แน่นก่อนจะร้องไห้คร่ำครวญออกมา ผมเองก็ตกใจเหมือนกัน ไม่คิดว่าจะต้องมาเจอเหตุการณ์แบบนี้ ดีนะที่แก้วมันสลบไปแล้ว ไม่อย่างนั้นแก้วคงจะเป็นบ้าตามไปแน่ๆ
"โทรเรียกตำรวจให้กูหน่อย ส่วนมึงช่วยพาคุณแก้วไปโรงพยาบาลที" ผมสั่ง ตอนนี้คงต้องอยู่เคลียร์เรื่องทั้งหมดก่อน ผมยังไปไหนไม่ได้
"กูขอบใจนะครามที่มึงช่วยกูกับแก้วไว้" ผมบอกมันที่นั่งกอดรตีร้องไห้อยู่ มันเองคงไม่ได้คิดว่าเรื่องจะเป็นแบบนี้เหมือนผมนั่นแหละ
"กูช่วยแก้ว ไม่ใช่มึง แล้วกูก็ไม่อยากให้รตีทำผิดแบบนี้ แต่มันไม่ได้ช่วยอะไรเลย ไม่ช่วยเลย" มันร้องไห้ออกมา ผมเองก็ไม่รู้ว่าทำไมรตีถึงคิดสั้นแบบนี้ ถึงคุณอาจะเสียไปแล้ว แต่เธอก็ยังอยู่ได้นี่ ไม่ใช่เลือกจบปัญหาแบบนี้
"เดี๋ยวตำรวจจะมาแล้ว มึงเองก็สารภาพไปตามความจริง กูจะช่วยเหลือเต็มที่เข้าใจไหม" ผมตบบ่ามัน มันเองก็พยักหน้า แต่ไม่ได้พูดอะไร ภาพด้านหน้าของรตีที่หัวสมองทะลุเลือดนองเต็มพื้นเป็นภาพที่สลดใจที่สุดในชีวิตผม ผมขอโทษ ผมเองก็มีส่วนผิด ผมขออโหสิกรรมเวรกรรมทั้งหมด ผมไม่คิดแค้น
พอตำรวจมาผมก็โดนสอบปากคำก่อนที่จะถูกส่งตัวมาโรงพยาบาลใกล้ๆ ลูกน้องผมบอกว่าเป็นโรงพยาบาลเดียวกับแก้วมัน ส่วนศพตำรวจได้นำไปโรงพยาบาลตำรวจเพื่อชันสูตรอีกที ไอ้ครามเองตอนนี้มันก็พักอยู่ชั้นเดียวกับผม มันถูกยิงเพราะไปห้ามไม่ให้รตีทำร้ายแก้ว มันเองเสียเลือดมากกว่าผมเยอะ ผมแค่ถากกินเนื้อแม้จะกินพื้นที่เยอะแต่ไม่ถึงเจาะฝังหรือทะลุหมอเลยให้นอนแค่สองคืนก็กลับบ้านได้
"พวกมึงอย่าเพิ่งบอกป๋านะ พรุ่งนี้กูจะบอกท่านเอง" ผมสั่ง ตอนนี้เที่ยงคืนกว่าแล้ว ตำรวจสอบปากคำผมเสร็จตอนห้าทุ่ม ส่วนแก้วคงโดนสอบพรุ่งนี้ ผมขออนุญาตเดินไปดูมันมายังเห็นว่ามันสลบอยู่ ผมเลยให้มันพักก่อน ไม่อยากรบกวนตอนนี้
.....
"ตื่นแล้วหรอครับ เจ็บมากไหม" ตื่นมาตอนเช้า ใบหน้าแรกเมื่อกระพริบตาถี่ๆมองเห็นคือใบหน้าของคนที่ผมรักที่สุดรองมาจากป๋า มันเองยังอยู่ในชุดคนไข้เหมือนกัน
"มึงเป็นไงบ้าง หายแล้วหรอ" ผมถาม ใบหน้าเล็กๆเริ่มมีเลือดฝาด ผมเพิ่งสังเกตเห็นว่าที่ปากมันมีรอยแตกอาจจะโดนตบด้วยกระบอกปืนเพราะช้ำมาก
"ผมดีขึ้นแล้ว .. พี่ล่ะ .. ผมขอโทษนะครับที่พี่ต้องมาเจ็บเพราะผม" มันพูดเอามือผมไปกำไว้ ไม่สิ มึงต่างหากที่เจ็บเพราะกู
"พี่ต่างหากที่ต้องขอโทษ .. ขอโทษที่ทำให้เรื่องวุ่นวายทั้งหมดเกิดขึ้น .. ขอโทษที่เลวกับมึงมากตลอด" ผมบอกกำมือแก้วแน่น รักมันมากจนยอมเอาชีวิตเข้าแลกได้
"เห็นลูกน้องป๋าบอกว่าคุณรตียิงตัวตาย .. แก้วไม่คิดเลยว่าเขาจะคิดสั้นแบบนั้น .. แก้วเสียใจพี่ขุน .. แก้วผิดเอง" มันพูดไปร้องไห้ไป ผมเองก็เสียใจเหมือนกันที่เป็นส่วนหนึ่งในการตายของรตี ถ้าเป็นไปได้ผมอยากให้เราจบกันด้วยดีมากกว่า
"ทั้งหมดมันเกิดขึ้นมันหาคนผิดไม่ได้หรอก .. แต่ในเมื่อเรื่องมันเกิดมาแล้ว .. เราก็กลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้อีก" ผมบอกหลับตานึกถึงตอนที่รตีพูดว่าพ่อเธอเสียแล้ว ผมเองก็เสียใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้
"คุณรตีสติแตกตอนที่มีคนโทรมาบอกเธอว่าพ่อเธอฆ่าตัวตาย .. เธอจะเข้ามาฆ่าแก้ว .. พี่ครามมาห้ามไว้เลยถูกยิง .. แล้วพี่ก็มา" แก้วพูดน้ำตาไหล ผมเองก็ไหลด้วยเช่นกัน สงสารรตีที่ชีวิตต้องมาเป็นแบบนี้
"ออกจากโรงพยาบาลเมื่อไหร่เรา" ผมใช้มือข้างซ้ายลูบหัวแก้วมัน คิดถึงมันเหลือเกิน กี่อาทิตย์แล้วที่เราไม่ได้คุยกันแบบนี้
"ออกวันนี้ครับ แก้วโทรไปบอกป๋าพี่แล้วนะ ป๋าบอกจะรีบกลับ ส่วนป๋าแก้วเดี๋ยวคงใกล้ถึงแล้ว" แก้วพูด ผมพยักหน้ารับรู้ หลังจากนั้นพยาบาลก็เข้ามาทำแผลให้ แก้วเช็ดตัวให้ผมเสร็จคุณหมอก็เข้ามาตรวจอาการ หมอบอกว่าถ้าไม่มีไข้ขึ้นพรุ่งนี้ก็กลับบ้านได้ พอหมอออกไปป๋าแก้วก็มา ป๋าเป็นห่วงผมกับแก้วมาก ท่านบอกว่าจะจัดการเรื่องงานศพของรตีให้ สวดสามคืนเผา ป๋าจะเป็นเจ้าภาพให้เอง ส่วนพ่อของรตี คนที่นู่นจะเป็นคนจัดการ
พอสายหน่อยผมกับแก้วก็พากันเดินมาห้องของคราม มันเองตอนนี้ก็คงจะสารภาพความผิดไปหมดแล้ว อาจจะเหลือโทษแค่จำคุกไม่กี่ปี ผมเองก็ไม่อยากให้มันติดคุก แต่ผิดศาลก็คงว่าไปตามผิด ผมก็ช่วยเท่าที่จะพอช่วยได้
"เป็นไงบ้างครับพี่คราม สวัสดีครับแม่พี่คราม" แก้วมันถามครามที่นอนอยู่บนเตียงแล้วหันไปไหว้แม่คราม ผมเองก็หันไปไหว้ด้วยเหมือนกัน
"เดี๋ยวก็หาย พวกคุณล่ะเป็นไงบ้าง" มันถาม แขนซ้ายมันมีผ้าพันอยู่
"ผมจะออกโรง'บาลวันนี้แล้ว ส่วนพี่ขุนพรุ่งนี้คงได้ออก แล้วพี่ครามล่ะครับ จะได้ออกเมื่อไหร่" แก้วถามต่อ
"พี่เองหมอบอกว่ารอดูแผลสักสามสี่วันน่ะ ออกไปพี่ก็ต้องไปมอบตัว พี่ไม่น่าเลยว่ะ เห็นแก่เงินจนต้องมาติดคุกแบบนี้" มันพูดกุมขมับ น่าเห็นใจนะครับ แม่มันก็ดูเสียใจมาก
"ไม่เป็นไรนะ เงินเดือนที่เคยได้ฉันจะให้แม่นายเท่าเดิม เรื่องที่ผ่านมาก็ช่างมัน ทำตัวซะใหม่ สงสารแม่นายบ้าง" ผมบอก เดี๋ยวคงต้องให้บัญชีโอนเงินเข้าบัญชีแม่มันแทน อย่างน้อยมันก็เคยเป็นลูกจ้างที่ดี
"ขอบคุณนะครับ และต้องขอโทษพวกคุณสองคนจริงๆ ผมผิดไปแล้ว" ครามมันไหว้พวกผม ผมรับไหว้และพูดคุยกันอีกเล็กน้อยก็ขอตัวกลับ แก้วมันทำเรื่องออกพร้อมเสียค่าใช้จ่ายเรียบร้อย ผมนอนรอมันอยู่ในห้อง งานทั้งหมดผมฝากเลขาไว้แล้วไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ส่วนคนที่รู้ว่าพวกผมพักอยู่นี่ก็มีไม่เยอะ แต่ข่าวหนังสือพิมพ์และในโทรทัศน์ก็ทำให้ชื่อเสียงของบริษัทสั่นคลอนได้เหมือนกัน
"เที่ยงแล้วแก้วซื้ออาหารจากข้างล่างมาให้ พี่ขุนจะได้ทานเยอะขึ้น" แก้วมันเข้ามาพร้อมอาหารกับของบำรุง
"ไหนเดินมาใกล้ๆพี่หน่อยสิ" ผมบอก ตอนนี้ผมเอนเตียงนอนดูโทรทัศน์อยู่ รอมันนี่แหละครับ ถึงจะให้ลูกน้องป๋าตามไปด้วยแต่ไม่ไว้ใจเลย
"ยังเจ็บอยู่ไหม .. หืม .. แล้วยังกลัวอยู่หรือเปล่า" ผมโอบมันเข้ามากอดไว้ แล้วใช้นิ้วลูบมุมปากสีแดงช้ำนั่น คงจะเจ็บน่าดูสินะ
"เจ็บครับ .. แต่เจ็บไม่เท่าพี่ขุนหรอก .. แก้วขอบคุณพี่มากนะครับ" มันไหว้ผมแล้วกอดคอผมไว้ แขนขวาผมแม้ยังเจ็บแต่ก็สามารถขยับได้ ผมเองก็ปล่อยให้มันกอด คิดถึงอ้อมกอดของมันไม่ไหวแล้ว
"คิดถึงเรา .. คิดถึงอ้อมกอดนี้" ผมใช้แขนซ้ายลูบหลังมันแล้วหอมไปที่ขมับเบาๆ คิดถึงและโหยหามันมากกว่าที่คิดไว้เสียอีก
"คิดถึงเหมือนกันครับ .. แก้วคิดถึงพี่" ผมกอดมันแน่นขึ้นแล้วจูบขมับมันหลายๆที ปลื้มใจที่ได้ยินว่ามันเองก็คิดถึงผมเหมือนกัน
"ยกโทษให้พี่แล้วใช่ไหม" ผมถาม ถ้าไม่ผมเองก็พร้อมจะยอมรับการตัดสินใจของมัน
"ครับ .. ไม่โกรธแล้ว .. ไม่ไปไหนอีกแล้ว" ผมน้ำตาไหลออกมา มันเองก็ไม่แพ้กัน ต่างคนต่างร้องไห้กอดกันเงียบๆ ก่อนที่ผมจะปลอบมันแล้วเปลี่ยนเป็นพูดคุยหัวเราะ เราทานข้าวกินยาจนประมาณบ่ายสามก็มีเพื่อนๆผมมาเยี่ยม ไอ้เลย์มันก็มาแล้วแต่ต้องรีบกลับเพราะมีธุระทางบ้าน ส่วนเย็นนี้เดี๋ยวมีทายกับวาร์ฟที่จะมาเยี่ยม ส่วนไอ้ลูกนายกเดี๋ยวให้คนเอากระเช้ามาฝาก มันเองก็ขอโทษผมที่คิดไม่ซื่อกับเมียผม ผมเองก็ไม่ได้อะไรครับ อย่าให้มีอีกเป็นพอ
"ว่าไงไอ้ตัวดี ผีรตีมาหลอกบ้างยังล่ะ" ป๋าผมมาแล้วครับ เที่ยวบ่อยจริงๆให้ตาย
"ป๋าไหงพูดงี้ล่ะ ถ้าอย่างนั้นผีคุณลุงก็ต้องมาหลอกป๋าเหมือนกัน" ผมบอก
"ฮ่าๆๆ ไอ้ลูกเวร ต่อปากต่อคำได้แบบนี้ก็ไม่เป็นไรแล้วสิเนอะ เมียเฝ้าไข้แบบนี้หายวันหายคืนแล้วมั้ง" ป๋าพูดหยอก ส่วนแก้วมันนั่งหน้าแดงเป็นลูกตำลึงเลยครับ อะไรจะเขินอายปานนั้น
"พรุ่งนี้ออกก็คงได้ไปงานศพรตีกันเนอะ .. เฮ้อ .. ป๋าเองก็นึกไม่ถึงว่าทั้งสองคนจะทำแบบนี้ .. อโหสิกรรมก็แล้วกัน" ป๋าพูดเสียงเศร้า ไม่มีใครคิดให้เกิดแบบนี้หรอกครับ
"ขอโทษนะป๋า .. ผมสร้างแต่เรื่องแย่ๆให้ป๋ากลุ้มใจตลอด" ผมไหว้ป๋า ขอโทษสิ่งที่ผมทำผิดพลาดทั้งหมดที่ผ่านมา
"แกดีขึ้นเยอะแล้วขุนเอ้ย .. มีเมียดีก็แบบนี้" ป๋าแซว แก้วมันก้มหน้างุด เอาหมอนโรง'บาลมากอด ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"แล้วนี่จะไปไหนอีกครับ .. ได้ข่าวเพิ่งกลับมา" ผมถาม เห็นดูโทรศัพท์จัง ป๋าผมถึงจะแก่แต่แท็กทีมกันแซ่บกับป๋าแก้วมันตลอด
"เออน่า .. แวะมาดูเท่านี้แหละ .. พักผ่อนไปละกัน .. มีเมียดูแลป๋าไม่ห่วงแล้ว" ป๋ายังแซวไม่เลิก
"ป๋าก็แซวจนแก้วมันจะมุดลงโซฟาไปแล้วน่ะ" ผมหัวเราะจนเจ็บแผล แก้วมันก็หันมาทำหน้าคาดโทษ น่ากลัวตายล่ะที่รัก
"ป๋าฝากดูแลลูกชั่วของป๋าด้วยนะลูก ป๋าไปแล้ว" ป๋าเดินไปลูบหัวแก้วมันสองสามทีก่อนเดินออกนอกห้องไป หึหึ ไอ้ตัวดีมันไม่กล้าสบตาผมเลยครับ มันยังไม่ชินสักทีที่ผมเรียกมันว่าเมีย
"แก้วครับบบ .. หิวน้ำจัง" ผมแกล้งเรียกเสียงยาว มันก็รีบลุกมาเลยครับ ดียิ่งกว่าจ้างพยาบาลส่วนตัว
"นี่ครับ" มันส่งแก้วมาให้ ผมดื่มจนหมดแล้วส่งคืนให้มัน
"อ๊ะ .. พี่ขุน" ผมรวบตัวแก้วมันมากอดทันที อยากอยู่ใกล้ๆทั้งวัน อยากทำมากกว่านั้นด้วยแต่อยู่ในโรงพยาบาลทำอะไรไม่ถนัด
"อยากกอด" ผมกระซิบข้างหู แก้วมันตัวเกร็งขนลุกไปหมด
"ที่นี่โรงพยาบาลนะครับ .. ใครมาเห็นมันจะไม่ดีเอานะ" มันท้วงย่นคอหนีการจูบของผม ตัวหอมๆที่ผมอยากคลอเคลีย
"ก็อยากกอดอ่ะ" ผมร้องท้วง คิดถึงจะตายอยู่แล้ว รู้บ้างไหม
"ไว้กลับบ้านได้ไหมล่ะ" มันพูดเสียงเบาในลำคอ ผมรีบดึงตัวมันออกมาจ้องหน้า พูดแบบนี้หมายความว่า
"พูดจริงใช่ไหม .. จะกลับไปอยู่บ้านพี่ใช่ไหม" ผมจ้องตามันพูดด้วยน้ำเสียงที่โคตรดีใจ
"ครับ พูดจริงๆ" ผมยิ้มพร้อมจุ๊บปากมันไปหนึ่งที มันรีบตีผมใหญ่ บอกกลัวใครมาเห็น ก็ช่างสิ เมียผมน่ารักอ่ะ
"แล้วแก้วจะยอมให้พี่ .. เอ่อ .. ยอมให้พี่กอดด้วยไหมอ่ะ" ผมถามเรื่องที่อยากทำมานาน ไม่รู้ว่ามันจะยอมผมหรือยัง แต่ผมนี่ลุ้นมากครับ มันก็หน้าแดงเห่อขึ้นมาเลย สงสัยจะรู้ว่ากอดที่ผมพูดถึงหมายความว่าอย่างไร
"ว่าไงล่ะ .. หืม" จุ๊บปากไปอีกที จะตอบไม่ตอบ
"กะ .. ก็ได้" มันพูดอยู่ในคอ
"ว่าไงนะ .. เอาใหม่ .. ขออีกรอบ" ผมแกล้งถาม หอมแก้มซ้ายแก้มขวาเอาให้ม้วนต้วนกันไปข้าง
"แก้มยอมให้กอดแล้วครับ" ฮ่าๆๆ น่ารักที่สุด ผมจูบมันอีกทีแล้วดึงมันมากอด ความสุขที่โหยหามาเป็นปี วันนี้ผมสัมผัสถึงมันเต็มที่เสียที รักคนคนนี้ที่สุด มันคือที่สุดของผม
"ถ้าอย่างนั้นขอมัดจำทีนึง .. นะ" ผมหน้าด้านขอ มันเองก็พยักหน้า ผมเคลื่อนหน้าเข้าหามัน ปากกำลังจะแตะปาก ทันใดนั้นเอง
"แก้ว .. เรามาเยี่ยมแล้ว" ทายกับไอ้วาร์ฟเปิดประตูเข้ามาตอนที่ผมกำลังจะได้ชิมความหวานจากปากเมียผม สิ่งที่ผมเฝ้าคอยมาทั้งเดือนนี้ ! ไอ้วาร์ฟ ! น้องทาย ! ไอ้พวกมารความสุข !!!!!!
TBC.
- ♛ ขุนแผน ปะทะ แก้วหน้าม้าเดอะซีรีย์ ♞ -
มาแล้วค่ะ ไม่มีตอนพิเศษเหมือนชาวบ้านเพราะเรื่องยังค้างอยู่ แหะๆ
ขอบคุณทุกคอมเม้นนะคะ เราว่าเราเขียนเรื่องนี้ทำได้ไม่ดีเลย
จุดผิด และจุดบอดเยอะมากๆ
แต่ก็จะพยายามปรับปรุงให้ดีกว่านี้ค่ะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะ
โพลล์
หัวข้อ: ♛ ขุนแผน ปะทะ แก้วหน้าม้าเดอะซีรีย์ ♞ || จบบริบูรณ์ .. P. 25 ( 4/3/58 ) **รบกวนย้ายค่ะ** (อ่าน 200162 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก