ความลับที่สี่
“พี่แพรหวัดดีคร้าบ พี่ลม พี่เพลิง สามีที่ร้ากก” ตัวหอมเข้าบ้านมาได้ปุ๊บก็โวยวายยกมือไหว้ทุกคนเลยครับ เพราะอะไรน่ะหรอ?เพราะมันมาเลทไปเกือบครึ่งชั่วโมงไงครับ!
“เค้าผิดไปแล้ว เค้าตื่นสาย ป่ะๆๆไปกันเถอะ” มาถึงก็ควงแขนน้องชายผมเลยครับ ผมทำหน้าเอือมใส่ พี่เพลิงส่ายหน้ายิ้มขำ
“ไปๆ ลุกค่ะลุก” แพรดึงแขนผมให้ลุกขึ้น แล้วเดินดุ่มๆตามพี่เพลิงที่เดินนำไปก่อนแล้ว
วันนี้พี่เพลิงเอารถCRVมาใช้ครับ บ้านเขามีรถให้เลือกตามจำนวนคนรึเปล่าวะ อันนี้ผมไม่รู้ช่างแม่ง ตอนนี้รู้สึกตัวเองกลายเป็นก้างโดยสมบูรณ์แบบครับ ผมนั่งเคี้ยวหมากฝรั่งมองคู่รักข้างหน้าและไอ้คู่ข้างๆคู่พี่เพลิงกับแพรน่ะไม่เท่าไหร่คุยกันงู้งงิ้งอะไรก็ไม่รู้ แต่ไอ้คู่ข้างๆนี่มันมีความสุขมากมั้ย ผมอยากรู้จริงๆ
ไอ้พัดมันแบมือวางบนตักตัวหอมแล้วตัวหอมก็เอานิ้วชี้จิ้มๆ ไอ้พัดก็กำมือครับ กำแบบที่กำนิ้วตัวหอมไปด้วยน่ะครับ พอเห็นภาพมั้ย พอไอ้พัดจับนิ้วได้ตัวหอมมันก็จะหัวเราะคิกๆอย่างมีความสุข
ผมล่ะอยากก้มหน้าไปเลียมือไอ้พัดเอาให้แม่งเล่นกันไม่ได้เลยครับ หมั่นไส้!!
“น้องลมทำหน้าแปลกๆนะวันนี้” พี่เพลิงถามขึ้น
“แปลกยังไง?”
“เหมือนหมาง่วงนอน” เป็นไอ้พัดที่ตอบแทนครับ ซาบซึ้งใจในความปากหมาของน้องตัวเองจริงๆ ตัวหอมก็หัวเราะคิกคักไปด้วย
“เออ” ผมสะบัดหน้าหนีหันมองกระจก รู้ครับไม่มีใครสนใจจะง้อผมหรอก โธ่
เสียงเพลงคลอเบาๆในรถทำให้ผมหลุดจากการเหม่อลอยมองเมฆลอยปุ้งๆ ผมมองไปรอบรถพัดกับตัวหอมเอนพิงกันหลับไปแล้วครับ แพรก็นอนพิงกับกระจกรถ ผมลอบมองพี่เพลิงจากกระจกมองหลัง พี่เพลิงเคาะนิ้วตามจังหวะเพลงลงบนพวงมาลัย
รู้สึกเหมือนพี่เพลิงกำลังจ้องผมตอบอยู่ ผมเลยแสร้งมองไปทางอื่นแทน
“น้องลมอย่าเพิ่งหลับนะครับ อยู่เป็นเพื่อนพี่ก่อน” พี่เพลิงพูดยิ้มๆ ไม่ได้แอบมองเว้ยไม่ได้แอบ จะมายิ้มทำไมวะ โคตรเกลียดยิ้มแบบนี้เลยครับ
“เมื่อไหร่จะถึงล่ะ”
“ไม่ถึงชั่วโมงก็ถึงแล้วครับ หิวมั้ย แวะทานที่ไหนก่อนรึเปล่า” ผมส่ายหน้าแทนคำตอบ
“ลมไม่หิวอ่ะ คนอื่นหิวรึเปล่าล่ะ"
"หลับกันขนาดนี้คงไม่หิวแล้วล่ะครับ" ผมยิ้มขำ เพราะตัวหอมที่นั่งข้างๆผมเนี่ยนอนอ้าปากหวอเลยครับ ดีที่หน้าตามันน่ารัก มันเลยไม่ได้ดูน่าเกลียดขนาดนั้น
ผมนั่งฟังพี่เพลิงเคาะบวกกับเสียงเพลงไปเรื่อยๆ รู้สึกมันเงียบแปลกๆครับ จะว่าอึดอัดก็ไม่เชิง ผมเลยพูดแทรกบรรยากาศเงียบๆขึ้น
"เพลงนี้ชื่ออะไรนะ"
"ไม่รู้สิครับ ฟังไปเรื่อยๆเดี๋ยวก็นึกออก"
อยากจะซบอิงไหล่ไปยืนเคียงข้างกาย
แต่ต่อให้รักเท่าไหร่ รักเธอเท่าไหร่
แค่ไหนก็กอดเธอไม่ได้
“กอดไม่ได้”ผมครางชื่อเพลงออกมาเบาๆ
“เอ้าก็รู้หนิครับ” ผมเบ้ปากใส่ บางทีมันก็เพิ่งนึกออกรึเปล่าวะ
เบื่อครับเบื่อ เบื่อมากๆด้วย เมื่อไหร่จะถึงวะ บรรยากาศข้างทางเริ่มคุ้นตาผมแล้วครับ ผมเที่ยวทะเลบ่อยนะ แต่ส่วนมากจะมากับเพื่อน อ่อ ครั้งนี้ที่ๆเราจะไปพักคือค่ายตชด.แห่งหนึ่งครับเปิดให้นักท่องเที่ยวพัก เพราะตอนที่ผมกำลังดูบ้านแพรเข้ามารีเควสขอที่ที่เงียบๆ ขอที่ส่วนตัวมากๆ เอาที่มันโรแมนซ์แบบสุดตีน
ค่ายนี้ไม่ใช่หรอวะที่มีข่าวคนตาย?!
เอาเถอะเรื่องนี้ลมจะไม่ยุ่ง ตัวหอมเริ่มยุกยิกๆ สงสัยจะตื่นแล้ว
“น้องลมปลุกเจ้ากับพัดหน่อยครับ พี่ต้องเข้าไปส่งในโรงแรมก่อน ใกล้จะถึงแล้ว” ผมพยักหน้างึกงัก ตบหน้าไอ้พัด กับหยิกแก้มตัวหอมเบาๆ
เริ่มเข้ามาในถนนริมหาดชะอำแล้วครับ วันนี้คนไม่ค่อยเยอะเท่าที่ควร เก้าอี้ว่างๆโล่งเห็นได้ทั่วเลยครับ
“เจ็บบ ปลุกดีๆก็ได้มั้งเจ้” ตัวหอมถูแก้มตรงที่ผมหยิก หัวมันฟูฟ่องเลยครับ นี่มันคือสิ่งที่เด็กม.5ควรจะเป็นหรือเปล่า? ไอ้พัดมันแก่ไปรึตัวหอมมันเด็กไปวะครับ
“เจ้า พัด ลงตรงไหนดีครับเนี่ย” พี่เพลิงถามขัดขึ้น
“ลงแถวนี้ก็ได้ครับ เดี๋ยวผมเดินหาอะไรกินแถวนี้ก่อน”ไอ้พัดพูดแล้วมองตัวหอมเป็นเชิงถาม
“ตามนั้นเลยครับ”
พี่เพลิงขับไปอีกนิดเพื่อหาที่จอดรถ พอจอดได้ไอ้พัดก็เปิดประตูลงจากรถไป
“พัดดูแลเพื่อนดีๆด้วย อย่าตีกันรู้เปล่า?” แพรที่ตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้พูดขึ้น
“อย่าปล้ำกันมากกว่า” ตัวหอมเบ้ปากใส่ผมก่อนปิดประตูเสียงดัง ไอ้พัดตบเกรียนตัวหอมเลยครับ ฮ่าๆแหมม กระเป๋าตัวหอมมันก็ถือให้ด้วยนะครับ ไอ้เพื่อนคู่นี้นี่มันอะไร แล้วมันก็พากันกอดคอเดินไปทางด้านหลังรถ คงจะไปหาอะไรกินกันจริงๆ
“แล้วพวกเราล่ะแวะทานอะไรมั้ย” พี่เพลิงถามขึ้น
“แพรหิวแล้วเหมือนกัน แต่ใกล้ถึงแล้วไม่ใช่หรอคะ?”
“ครับ”
“ลมอยากกินส้มตำอ่ะ...” ผมใช้นิ้วเคาะกระจกรถ ร้านนี้ๆๆๆ
“ซื้อมั้ยครับ เดี๋ยวพี่ลงไปซื้อให้ก็ได้”
“เดี๋ยวลมลงไปเองๆ” ผมพรวดพราดเปิดประตูรถเดินข้ามถนนมายืนหน้าเมาอยู่หน้าร้านครับ คนขายไปไหนหว่า สักพักคนขายก็เดินมาครับ
“เอาอะไรลูก”
“เอาส้มตำไทยครับ เอาเผ็ดๆเลยนะ” ผมยืนเกาแขนรอป้าเขาทำครับ กลิ่นทะเลเนี่ยมันหอมจริงจริ๊ง แต่กลิ่นส้มตำมันหอมกว่าครับ ตอนนี้บ่ายสองแล้ว ผมเชื่อว่าหิวกันทุกคนแหละนั่งรถตั้งหลายชั่วโมง
“ส้มตำไทยครับ ขอแบบไม่เผ็ดนะครับ” เสียงคุ้นๆเลยหันไปมองครับ
“แพรฝากซื้อหรอ?” แพรมันไม่กินเผ็ดครับกินทีน้ำแทบจะหมดบ้านเลย
“ครับ น้องลมรีบเดินมากแพรตะโกนบอกไม่เผ็ดไม่ทัน” พี่เพลิงตบบ่าผมแปะๆ
“80บาทจ้า” พี่เพลิงยื่นตังจ่ายแล้วก็ปัดมือผมออกคว้าถุงไปแทนครับ อะหูย พ่อเทพบุตรรูปหล่อ
“ลมอ่ะ อยู่ดีๆก็ออกไปเลย”
แพรก็บ่นอะไรไม่รู้ต่อไป ผมก็หัวเราะตอบ จะว่าบ้าก็ว่าได้นะเนี่ย เวลาแพรบ่นผมว่าน่ารักดี ดูสิ พี่เพลิงแม่งยังขำเลย
...
ถึงแล้ววววว!!! ทะเลทะเล๊ทะเล โหย คลื่นที่นี่แรงมากๆเลยครับ บ้านพักก็สวยด้วย เป็นบ้านที่ยกพื้นขึ้นสูงนิดหน่อยมีลานกว้างๆหน้าบ้านให้ทำอะไรกิน พี่เพลิงกับแพรยกของขึ้นบ้านกันใหญ่ ผมเลยเดินเข้าไปช่วย ผมยกกระเป๋าเสื้อผ้าเดินขึ้นบ้านครับ
บ้านแบ่งเป็น2ห้องนอนใหญ่ๆ คือ เปิดไปก็เจอที่นอนเลยอ่ะครับ ไม่มีห้องโถงไรเลย ปัญหาคือผมจะเอาของวางห้องไหน?
“ลมนอนกับแพรนะห้องซ้าย” แพรบอกผมที่ยืนเอ๋ออยู่ครับ ผมพยักหน้างึกงัก
“หลบหน่อยครับ” พี่เพลิงยกลังโซดามาครับ ผมก็เอี้ยวตัวหลบ
เปิดประตูเข้าไปก็เห็นเตียง ทีวี แอร์ ตู้เย็น ประตูอีกหนึ่งประตู สันนิษฐานว่าประตูห้องน้ำ ห้องค่อนข้างจะใหญ่เลยครับ ผมเอาของวางไว้ข้างเตียงแล้วเดินออกมาด้านนอกครับ
“พี่เพลิงตั้งเตาเลยก็ได้ค่ะ เดี๋ยวแพรล้างของเตรียม” แพรกับพี่เพลิงทำอะไรกันใหญ่เลยครับ
“มีอะไรให้ลมช่วยมั้ยอะ”
“ลมเสียบลูกชิ้นให้แพรแล้วกัน” ผมพยักหน้าแกะห่อลูกชิ้นแล้วนั่งเสียบลูกชิ้น จิ้มๆอยู่จะหลับครับแพรเห็นท่าทางอันน่าชื่นชมของผมก็ไล่ผมลงทะเลทันทีครับ
ความสนุกอย่างนึงของการมาทะเลคือเดินเท้าเปล่าบนหาดทรายครับ ผมชอบความรู้สึกตอนเหยียบทรายมากๆ แล้วเวลาที่เรายืนแล้วคลื่นมันขึ้นมาถึงเท้ามันจะฟินมากๆเลยครับ ลมก็แร๊งแรง แรงกว่าไอ้ลมคนนี้เยอะเลย ฮ่าๆ
ทะเลที่นี่มันจะมีหินก้อนที่ผมสามารถขึ้นไปยืนได้เรียงเต็มไปหมดเลยครับ ผมนึกอะไรแปลกๆขึ้นได้เลยขึ้นไปเหยียบบนหินแต่ความโง่ก็บังเกิดครับ เพราะบนหินมันลื่นมากๆแล้วน้ำก็ซัดเอาๆ ผมเซไปด้านหลังจนเกือบจะล้ม ติดแค่…
มีคนมีหิ้วปีกผมขึ้น…
“เล่นอะไรไม่ระวังเลยครับ” พี่เพลิงหิ้วปีกผมลงไปวางไว้บนหาดทรายดังเดิม ไม่ติดว่าอคติจะก้มลงไปกราบตีนพี่เพลิงแล้วครับ มันเป็นความรู้สึกที่วูบอะครับ มันลื่น แล้วถ้าผมลื่นไปหัวกระแทกพื้นจะทำไงวะเนี่ย
“เฮ้ย ขอบคุณ…”
“พี่เพลิงไม่ช่วยแพรเตรียมของหรอ”
“พี่ก็โดนไล่มาครับ” พี่เพลิงพูดแล้วเกาหัวแกรกๆ แพรก็นิสัยแบบนี้แหละครับเวลาทำครัวแพรจะไม่ชอบให้คนที่ทำไม่เป็นมายุ่งเพราะมันเกะกะสายตาครับ แฝดผมโหดมั้ยล่ะ?
“ถ่ายรูปให้ลมหน่อย” ผมจะอวดไอ้พีทครับ อิอิ มันอุตส่าห์ทำงานให้ผมในขณะที่ผมหนีเที่ยว
“หือ? ได้ครับ”
ผมทำท่าที่คิดว่าน่ารักแอ๊บแบ๊วใสๆไปครับ ชูสองนิ้วใกล้ๆตาแบบเกาหลีโคตรๆ พี่เพลิงนี่สตั้นเลยครับ น่ารักล่ะสิไม่ต้องชม
“ถ่ายแล้วครับๆ”
“เออ ลมอยากปั่นจักรยาน ปั่นกัน” ตรงใกล้ๆบ้านมันมีร้านเช่าจักรยานครับ ผมอยากเอามาปั่นริมหาด อยากปั่นไปจนสุดทางเลย
“เอาสิครับ” ผมดึงแขนพี่เพลิงให้เดินตามผมมา
“ไปไหนกันหรอ?”
“ไปเช่าจักรยานครับ” พี่เพลิงตอบแพรพร้อมสะบัดแขนผมออกครับ แล้วก็เป็นฝ่ายจับแขนผมเอง ผมไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ แต่โดยพื้นฐานมนุษย์พี่เพลิงคือมนุษย์ที่ต้องเป็นผู้นำและคนที่ปกป้องเสมอครับ อาจจะไม่ชอบให้ผมจับแขน ก็ เป็น ได้
ที่เช่าจักรยานอยู่ไม่ไกลจากบ้านผมหรอกครับ เดินประมาณ200เมตรได้ อยู่หน้าตรงถนนใน
“เท่าไหร่ครับ?” แม่สาวคนขายเขินพี่เพลิงอย่างเห็นได้ชัดครับ ทำมาหน้าแดงชิชะ พี่เพลิงนี่พี่จะวิ้งๆไปไหนครับ น่าหมั่นไส้ เขินผมบ้างสิเจ้
“1ชั่วโมง20ทั้งวัน50ค่ะ” พี่เพลิงหันมาเลิกคิ้วใส่ผมครับ
“ทั้งวันเลยที่รัก แต่เอาคันเดียวพอนะเดี๋ยวเค้าซ้อนเอง” งงดิงง พี่เพลิงทำหน้าเอ๋อใส่ผมเลยครับเจ้คนขายนี่ทำหน้าแบบบอกไม่ถูกเลขครับ ผมล่ะขำ แล้วเหมือนพี่เพลิงมันจะเริ่มรู้ความคิดผมครับเดินมาตบหัวผมเบาๆอย่างเอ็นดู๊เอ็นดู
“ลมเอาคันนี้นะ” ผมชี้จักรยานที่ดูใหม่ที่สุด
“แล้วแต่ครับ”
ผมจุงจักรยานแล้วขึ้นคร่อมเตรียมปั่น
“รออะไรน้องสาว ขึ้นมาสิเดี๋ยวพี่ลมพาเที่ยว” ผมทำท่าเด็กแว๊นเต็มที่ พี่เพลิงถึงกลับหลุดขำออกมาเลยครับ
“ไหวหรอ ให้พี่เป็นคนปั่นดีกว่านะ” พี่เพลิงทำหน้าแบบโคตรไม่ไว้ใจผมครับ เออ ใช่ว่าผมจะไว้ใจตัวเอง
“ขึ้นมาๆ”
“ดื้อ” เออ ดื้อ ดื้อมากด้วย พี่เพลิงขึ้นมานั่งได้ผมรอสักพักก็ออกตัวปั่นครับ มันเป็นทางลาดลงไปบ้านครับเลยปั่นง่ายหน่อย
พี่เพลิงจับเอวผมบ้างไม่จับบ้างเหมือนไม่กล้าจับ ผมว่ามันโคตรน่ารำคาญมากกว่ากอดเอวผมแน่นๆอีกครับ ให้ตายเถอะ
“เกาะได้ลมไม่บ้าจี้เว้ย”
“ไม่ดีกว่าครับ”
“ทำไมไม่ให้พี่เพลิงปั่น?” แพรที่นั่งล้างกุ้งล้างอะไรอยู่ข้างบ้านเงยหน้าถามผม ตอนนี้ผมชะลอจักรยานครับเกรงว่าปั่นลงไปเลยจะได้ตายคู่ เพราะถึงพื้นที่ผมเหยียบอยู่จะไม่ค่อยสูงจากพื้นทรายมากแต่คำนวณจากน้ำหนักพี่เพลิงแล้วท่าจะไม่รอดครับ
“ไหวมั้ยครับ?” เอาตรงๆรึอ้อมๆ
“ไม่ไหวอ่ะ...” พี่เพลิงเลยลงไปหาแพรแทนครับ เออ ลงแต่แรกมันก็จบมั้ย แต่มันก็ผมเองไม่ใช่หรอวะที่ให้เพลิงขึ้น งงจุงเบย
ผมปั่นจักรยานบนชายหาดอย่างทุลักทุเลครับ มันปั่นยากจริงๆนะครับจะปั่นลงทะเลหลายรอบแล้วเนี่ย ผมปั่นวนๆสักพักก็เริ่มไม่ไหวแล้วครับ วนกลับมาที่บ้านที่กว่า อูย บ้านฝั่งขวามือของบ้านผมมีฝรั่งมาพักด้วยอ่ะ แม่เจ้า ผมปั่นมาหยุดที่หน้าบ้าน เรียกพี่เพลิงผู้นั่งจิบเหล้าอยู่บนบ้านลงมาครับ
“พี่เพลิง ปั่นจักรยานพาลมไปตรงนู้นหน่อย” ผมชี้ไปทางทะเลฝั่งนู้นครับ และมันต้องผ่านบ้านฝรั่งคนสวยพี่เพลิงเดินมาห้อยแขนมองไปทางที่ผมชี้ครับ แหมสูงก็สูงบนบ้านยิ่งสูงยังจะมายืนเก๊กหล่ออีก
“ครับๆ”
........................................................................................
“เหยด...” ผมอุทานออกมาเบาๆ แม่คุณเอ้ย หกหมดแล้วครับ อะไรมันจะขนานนั้น ดูผู้หญิงเล่นน้ำช่างสุขอุราจริงๆ สาบานได้ว่าปั่นผ่านบ้านนั้นมาแล้วครับ แต่ผมเอี้ยวแทบจะนั่งกลับด้านเพื่อมอง อูย น้ำลายหก
“เก็บอาการบ้างก็ได้ครับ”
ผมหมั่นไส้เอาหัวโขกหลังพี่เพลิงไปเต็มแรงแล้วก็ค้นพบว่า เออ ผมนี่แหละเจ็บเอง
“อยากเล่นน้ำแล้วอ่ะ...”
“นี่พี่อยู่กับน้องแฟนรึอยู่กับลูกครับเนี่ย”
“กลับๆๆ ไปเล่นหน้าบ้านชวนแพรเล่น”
พี่เพลิงหันหัวจักรยานแบบที่ไม่บอกไม่กล่าวกับผมสักคำเลยครับ ผมแทบจะหงายหลังหัวฟาดพื้นดีนะจิกเสื้อพี่เพลิงไว้ทัน
“แพร เล่นน้ำกัน!!” พี่เพลิงเข็นจักรยานขึ้นไปจอดไว้ข้างบ้านครับ ปล่อยผมยืนโง่ๆอยู่บนหาดทรายคนเดียว เออว่ะ ลืมไปใส่กางเกงยีนส์อยู่ ผมเห็นพี่เพลิงกับแพรแยกกันเดินเข้าห้องน่าจะไปเปลี่ยนเสื้อเล่นน้ำ แต่น้องลมสายชิวครับ ผมถอดกางเกงยีนส์ออกใส่กางเกงบ๊อกเซอร์กับเสื้อยืดเล่นนี่แหละครับ
“อ้าวแพรเอากล้องมาทำไม”
“เอามาถ่ายรูปไงถามแปลกๆ” ครับ ผมขอโทษครับ
“แพรถ่ายได้ตั้งหลายรูปเลยนะ เดี๋ยวแพรเอาให้ดู” แพรยิ้มแบบมีเลศนัยมากครับ แล้วก็ยกกล้องขึ้นถ่ายหนังหน้าผม เฮ้ย! มันเล่นที่เผลอนี่หว่า
“เอามา...แพรทำไมเป็นคนแบบนี้” ผมดึงกล้องจากมือแพรมากำลังกดลบรูปแพรก็ดึงกล้องกลับไปอีกครับ
“เดี๋ยวแพรให้ดูให้ลบทีเดียว” ผมงอนแพรละครับกำลังงอนได้ที่อยู่ดีๆก็มีบอลยางลอยมากระแทกหัวครับ
“ไอ้พี่เพลิง!!” ไม่เติมเหี้ยลงไปก็ดีแล้วครับ ปาอัดหัวผมพอดีเลย ผมปากลับแต่มันดันรับได้ครับ พี่เพลิงโยนบอลลงน้ำไปครับ
“น้องลมไปเก็บหน่อย” ผมเดินลงทะเลไปหยิบบอลครับ แพรนี่หัวเราะลั่นเลย เดี๋ยวนะ? นี่คิดว่าผมเป็นหมาหรอ ผมหยิบบอลได้ก็ปาบอลใส่พี่เพลิงอีก คราวนี้รับไม่ได้ครับ เสื้อเปียกเลยสมน้ำหน้า ผมเตะน้ำใส่แพรที่ยืนขำอยู่ครับ
“เฮ้ยๆ แพรมีกล้องเดี๋ยวตัดค่าขนมนะ” ค้างเลยครับ ไม่ยุ่งก็ได้ ผมเปลี่ยนเป้าหมายไปหาไอ้พี่เพลิงแทน
คราวนี้ไอ้พี่เพลิงเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆครับ เหี้ยละ ผมกลัว พี่เพลิงรวบแขนผมไว้ทั้งสองข้างผมก็สะบัดเต็มที่ พี่เพลิงแม่งดันก้มลงมารวบขาผมขึ้นอุ้มท่าเจ้าหญิงอ่ะครับ แล้วก็เดินลุยน้ำมาตรงที่ลึกๆ ผมก็ไม่ได้อยู่นิ่งนะ เท้าเตะอากาศมือก็ผลักอกพี่เพลิงแต่ดิ้นแบบพองามครับกลัวตก แม้ว่ามันต้องตกแน่ๆก็ตาม
จังหวะที่พี่เพลิงจะโยนผมลงผมกระชากคอเสื้อพี่เพลิงไว้ครับ ผมเลยทิ้งดิ่งลงน้ำโดยมีพี่เพลิงตามมาติดๆครับ แม่งเอ้ย ผมเห็นเป็นภาพสโลวโมชั่นเลยครับ ทางซ้ายมือผมเห็นแพรที่รัวชัตเตอร์พร้อมหัวเราะเสียงดังอยู่ริมหาด ผมเงยหน้ามองก็เจอไอ้พี่เพลิงที่ล้มลงมาตามแรงดึง ขอนาฬิกาหยุดเวลาทีครับ!!
ตู้มม!!!
หลังกระแทกน้ำเต็มๆครับ น้ำทะเลเค็มๆไหลเข้าปากเข้าหูเข้าจมูก เข้าแม่งทุกส่วน แถมไอ้พี่เพลิงแม่งทับผมเต็มๆอีกต่างหาก ผมดันไอ้พี่เพลิงออก มันก็รีบลุกขึ้น แล้วดึงแขนผม
“เป็นอะไรรึเปล่าครับ พี่ขอโทษ”
“เจ็บไงถามได้ หยุด!! ปล่อย!!” พี่เพลิงจะจุงผมขึ้นฝั่งครับผมสะบัดมือทันที
“ดีกันๆ” พี่เพลิงเดินตามมาหงุ้งหงิ้งอะไรไม่รู้ครับ
“ไม่เล่นแล้ว เลิก” ผมเดินสะบัดตูดขึ้นมานั่งแหมะจิ้มทรายบนหาดอยู่ข้างๆแพรครับ
พี่เพลิงเดินไปกอดแพรครับ แพรเปียกทั้งตัวเลย ฮ่าๆ แถมมันยังชูกล้องขึ้นด้วยนะ ห่วงกล้องยิ่งกว่าห่วงตัวเองอีก
………………………………………………………….
ตอนนี้ผมกำลังยืนอยู่หน้าเตาร้อนๆครับ ถ้าแค่ปิ้งเนี่ยผมทำเป็นนะครับ เลยอาสามาคุมเตาเอง พี่เพลิงกับแพรคุยอะไรกันสองคนก็ไม่รู้อีกตามเคย รู้แค่พี่เพลิงนั่งแกะกุ้งให้แพรครับ โคตรแสนดีเลยให้ตายสิ ผมเบ้ปากแบบหมั่นไส้ ผมมาเป็นก้างชัดๆ
“โอ๊ย..” ด้วยความเหม่อลอยและความโง่ของผม แทนที่จะจับไม้ลูกชิ้นมือดันเลยไปโดนเตาแทนครับ ผมรีบชักนิ้วกลับมาอมทันที มันร้อนอ้ะ
“ลมนี่ไม่ระวังเลย เป็นอะไรรึเปล่า” แพรลุกขึ้นมาหาผมแล้วโบกมือไล่ให้ไปนั่งครับ
“ไม่เป็นไร แพรไปกิน”
“ลมยังไม่ได้กินอะไรเลยนะ ไป๊ๆชิ้วๆ” ผมทำหน้าเอือมใส่แพรแล้วเดินมานั่งหาอะไรกิน พี่เพลิงลุกขึ้นเดินไปช่วยแพรทันที
ผมนั่งแกะกุ้ง จิ้มปลาหมึกกินสักพักก็นึกขึ้นได้ว่าจะลบรูปในกล้องแพรนี่หว่า ผมเลยแอบหยิบกล้องที่วางไว้บนโต๊ะมาเลื่อนเปิดดู หารูปเหวอๆของผมแล้วรีบกดลบ
พอกดลบเสร็จ ผมค่อยๆไล่ดูทีละรูป รูปแรกๆมีรูปบ้าน ท้องฟ้า ทะเล ตามปกติ มีหน้าแพรติดมาบ้างบางรูป แต่พอเลื่อนดูไปเรื่อยๆผมก็เริ่มชะงัก มันเป็นรูปที่ผมซ้อนจักรยานพี่เพลิงครับ นี่ผมทำหน้าตาน่าเกลียดใส่สาวฝรั่งขนาดนั้นเลยหรอวะ
ไล่ไปอีกก็เจอตอนที่ผมเอาหัวโขกหลังพี่เพลิงครับ ซูมไปเนี่ยจะเห็นว่าพี่เพลิงแอบยิ้มเยาะผมอยู่ ผมกดเลื่อนแบบเร็วๆเพราะเห็นแต่หน้าผมกับพี่เพลิงแล้วยังกับพวกคู่รักเกย์เลยครับ เลื่อนมาเจอตรงที่ผมกระชากเสื้อพี่เพลิงลงมาดำดิ่งในทะเลด้วยกัน ผมยิ้มขำเพราะหน้าพี่เพลิงโคตรเหวอ เงยหน้าขึ้นมองพี่เพลิงที่ยืนอยู่ข้างๆแพร
พี่เพลิงนี่ตลกดีเนอะ. . .
เออ นี่. . .
อย่าบอกใครนะว่าผมคิดว่าพี่เพลิงแม่งโคตรหล่อเลย
ก็ดูแต่ละรูปสิ โธ่..
ห้ามไปบอกใครนะ ลมเสียเซล์ฟ!
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
แต่งแข่งกับเวลาสุดๆค่ะ แบตจะหมดแล้วกรี๊ดดดดดดด
สุขสันต์วันปีใหม่ย้อนหลังค่ะ ขอให้มีความสุขกันมากๆนะคะ
ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ ทุกๆข้อความคือกำลังใจที่ดีของคนแต่งเสมอเลยนะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
