ฉาวครั้งที่๗
...ง่วงนอน...
ผมนั่งสัปปะหงกอยู่ในคลาสภาษาไทย เรียนห้องรวม คนเยอะหน่อย อาจารย์ไม่น่าจะสังเกตุเห็น ไอ้เชษก็เป็นเด็กดีสะกิดอยู่นั่นแหละ
“มึงอย่ารบกวนเวลากูงีบได้ไหมวะ"ผมมุ่นคิ้ว ปัดมือไอ้เชษออก
“พูดอย่างกับว่าตอนนี้นอนอยู่บ้านนะมึง หึๆ กูมีคำถาม..."ไอ้เชษเงียบเสียงลงเหมือนอยากให้ฟังดูลึกลับ ผมเลิกคิ้วมองมัน
“เมื่อวานก่อนมึงไปค้างที่ไหนมาวะ ...ที่แน่ๆไม่ใช่คอนโดเชี่ยเจน "มันทำหน้าเหมือนดักทางผมไว้ได้หมดแล้ว ผมหาวนอนใส่มัน เมื่อคืนอยู่ช่วยแม่ซะดึกเลย
“มันจะไปอยู่ที่ไหนล่ะ ถ้าไม่ใช่คอนโดไอ้ภาคิน"ไอ้บอร์ทกระซิบเบาๆแทรกมา
“รู้ดีจังเลยนะ"ผมเลี่ยงไม่ตอบ ไอ้เชษหัวเราะชั่วร้าย
“ไปค้างคอนโดมัน มึงคงไม่ได้โดนมันทำอะไรใช่ไหมแมว กูเป็นห่วงมึงนะ"แต่ดูจากสีหน้ามันแล้ว ไม่ใกล้เคียงกับคำว่าห่วงเลยสักนิด
“กูปลอดภัยดีเว้ย พอๆ เลิกคุย กูจะตั้งใจแล้ว อย่าชวนกูคุยดิ"ผมหันมาสนใจชีสหนาๆที่มีตัวหนังสือติดกันเป็นพรืด เห็นแล้วปวดหัว ลายตาไปหมด เป็นวิชาที่ดูเหมือนจะง่ายแต่ก็ไม่ง่าย
“โธ่ ไอ้แมว..."ไอ้บอร์ทกับไอ้เชษพร้อมใจกันขำหึใส่ผม
“นับวันยิ่งมีแต่ข่าวมึงกับมันนะเนี่ย"ไอ้บอร์ทผู้ทันเหตุการณ์ยังไม่จบหัวข้อนี้ ผมหันไปมองมันด้วยสีหน้าอาฆาต
“ตกลงมึงกับมันนี่ คบกันเหรอวะ"ก็ยังหน้าระรื่นถามอีก
“ก็แค่คุยกันเฉยๆ พอใจยัง"ผมกลับไปจ้องจอโปรเจคเตอร์แบบมึนๆต่อ ถึงผมกับมันจะยังไม่อยู่ในขั้นตอนของคำว่าแฟน (ซึ่งฟังดูจั๊กจี้มาก ๆสำหรับผม)แต่ก็นะ…ข้ามขั้นตอนไปเยอะเลย ตั้งแต่เจอกันครั้งแรก
“ระวังไว้บ้างนะเว้ย สมัยที่มันรุ่งๆ มีข่าวกับสาวๆเพียบ"อืม…อาจมีมูล เพราะภาคินมันก็ออกจะหน้าตาดี มีสาวๆมาห้อมล้อมก็ไม่แปลก มันคงมีตัวเลือกเยอะแยะ
“ขอบใจที่เตือนว่ะ...แต่กูไม่ใช่คนหลงแฟน"จริงๆนะ ผมเคยมีแฟนมาก็ตั้งหลายคน ก็ไม่เคยถึงขั้นหลง หน้ามืดตามัว
“เออ กูแค่พูดในฐานะที่เป็นเพื่อนกับมึงเฉยๆ ถ้ามึงเจอคนที่มึงรักจริงๆล่ะก็จะเข้าใจโมเม้นหลงแฟน”ไอ้เชษพูดจาเหมือนตัวเอง เคยรักใครจริงๆงั้นแหละ ก็พวกเลือกเยอะ สลับรางแทบไม่ทันเหมือนกันทั้งนั้น
มากสุดผมเคยลองคบซ้อน …ก็ไม่รอด โดนจับได้ก่อนทุกที ไม่รู้ว่าไอ้เพื่อนพวกนี้ มันมีความสามรถมาก หรือผมไม่ได้เรื่องได้ราวเอง พวกมันจึงย้ำนักย้ำหนาว่าผมคือแมว
เรียนคาบนี้จบ ผมก็ไม่มีเรียนแล้ว แต่ไอ้บอร์ทมีต่อ เพราะมันดันโง่ ลงผิดกลุ่ม เปลี่ยนเซคชั่นไม่ทัน แต่มันบอกว่าสาวแพทย์น่ารัก ก็เลยไม่ทำเรื่องย้ายเซค เออ เป็นอย่างนั้นไปอีก
ผมแวะไปช่วยแม่ที่ร้านอยู่พักใหญ่ รอให้มีพนักงานมาเปลี่ยนกะแล้วค่อยกลับ แต่ตอนนี้ร้านยังไม่มีลูกค้า พี่ปอกับพี่แก้ว ก็สุมหัวกันนั่งอ่านนิตยสารขายดีด้วยท่าทางแปลกๆ หัวเราะคิกคัก แล้วก็หันมามองผมเป็นระยะๆแบบนี้ ให้เดา บทสัมภาษณ์นั้นคงออกตีพิมพ์แล้วชัวร์ พอแม่ผมเดินหายเข้าไปในครัว พี่แก้วกับพี่ปอก็รีบมานั่งกับผมทันที
“เมฆ ตอบพี่ให้หายสงสัยที เป็นแฟนภาคินจริงอ่ะ"สีหน้าอยากรู้สุดๆ
“ถึงจะมีข่าวออกพี่ก็กลัวจะเป็นข่าวมั่ว ตอบให้พี่หายข้องใจหน่อยเหอะ เมฆเอ้ย"พี่ปอเสริมอีกที
“ก็คุยๆกันน่ะครับ"ผมยิ้มแห้ง เหลือบมองคอลัมน์สัมภาษณ์ ที่มีรูปคู่ผมกับภาคิน สงสัยพี่แตจะแต่งรูปให้ ออกมาดูดีเกินตัวจริงอีก
“อ้อ...แล้ว.."พี่ปอทำเหมือนจะถามต่อ แต่บังเอิญว่าแม่ออกมาพอดีก็เลยอดถาม แม่ไม่ค่อยอยากพูดถึงเรื่องนี้สักเท่าไหร่ ผมก็ไม่กล้าถาม
“เมฆ จะว่าไปภาคินนี่เคยมีข่าวกับดาราดังๆสวยๆ ตั้งหลายคน…ทำไมเขาถึงมาสนใจเมฆล่ะ”แม่ถามขึ้นเมื่อสองพี่น้องปอแก้วออกไปพ้นรัศมีการได้ยินแล้ว
“ก็…ไม่รู้สิแม่ แม่กลัวผมจะโดนหลอกเหรอ”ผมยิ้มน้อย ๆ ผมไม่รู้ว่ามันทำแบบนี้เพราะชอบ ถูกใจผมจริงๆ หรืออีกส่วนหนึ่งอาจจะเพราะผมเป็นตัวหมากที่ดีในการยั่วประธานค่ายก็ได้ ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน…
“แม่เป็นห่วงเมฆนะ กลัวเมฆจะเสียใจ ยังไงเมฆก็ระวังตัวไว้บ้างนะ คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจ”แม่บีบไหล่ผมเบาๆ คำเตือนของแม่จะช่วยให้ผมมีภูมิคุ้มกันมากขึ้น จะไม่ไว้ใจใครง่ายๆ …สำหรับภาคินผมก็ไว้ใจมัน อาจจะไม่ร้อยเปอร์เซ็น
ตอนค่ำๆ พวกไอ้เชษนัดรวมตัวกันอีกแล้ว แต่ไม่ใช่ร้านเฮียจอร์น ไอ้เจนบอกว่าเบื่อหน้าพี่มันแล้ว อยากเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง ผมให้ไอ้เชษมารับ มีไอ้บอร์ทห้อยมาด้วย
“ปอยมันจะมาเหรอวะ ได้ข่าวเมียหวงอย่างกับอะไร"ไอ้บอร์ทถามขึ้นมาเซ็งๆ
“มันก็ไม่เคยพลาดนี่หว่า มันจะเห็นเมียดีกว่าเพื่อนได้ยังไง ถ้ามันไม่มากูจะไปลากมันถึงห้องเอง”
นัดกันที่ผับชื่อดังแห่งหนึ่ง ไอ้เจนจองโต๊ะไว้แล้ว แต่ตัวยังไม่โผล่มา ผมคาดว่าไอ้ปอยคงมาสายสุด แต่ผมคาดการณ์ผิดเพราะมันมาถึงก่อนคนแรก ฉายเดี่ยวซะด้วย เกิดอะไรขึ้น ไอ้เชษกับไอ้บอร์ทก็ดูจะงงๆ
“เฮ้ย ทำไมมึงมาถึงก่อนวะ”
“เอ้า มาถึงก่อนก็ผิดด้วยเหรอวะ ใช่ซี้ กูมันทำอะไรก็ผิด”ไอ้ปอยขยุ้มผมตัวเองอย่างหงุดหงิด เป็นอะไรของมัน สีหน้าของมันดูไม่ค่อยแช่มชื่นนักสำหรับคนที่กำลังอยู่ในช่วงอินเลิฟ
“มาก่อนแสดงว่าเมียปล่อยออกจากกรงแล้วเหรอวะ"ไอ้บอร์ทแขวะขำๆ ไอ้ปอยทำหน้าบูดใส่
“เพิ่งทะเลาะกันมาเนี่ยแหละ แม่ง ง้องแง้งชิบ กูเอาใจไม่ถูกแล้วเนี่ย"พูดด้วยสีหน้าเซ็งๆ
“ก็เงี้ยแหละ เรื่องมากนักมึงก็หันมาบริโภคแบบไอ้แมวสิ”ไอ้เชษแซวขำๆ แต่อยู่ๆมันก็ทำหน้าตึงขึ้นมา แต่แค่แป๊บเดียวมันก็ปรับสีหน้าเป็นเหมือนเดิม
“มึงก็พูดไป”มันพึมพำเบาๆ
“เออ พักนี้มึงเจอไอ้เจนบ้างไหมวะ เห็นเฮียบอกว่ามันอาการแปลกๆ"ไอ้เชษถามมันที่ทำท่าทีแปลกๆทันที ผมแอบเห็นว่ามันดูลำบากใจที่จะตอบ มันเกาจมูกอย่างว้าวุ่นใจ
“แหม พวกมึง กูกับมันเรียนคณะเดียวกันก็จริง แต่เรียนต่างสาขากัน จะให้เจอมันได้ไง กูไม่รู้เว้ย วันนี้มันก็มาไม่ใช่เหรอ ถามมันเอาเองเองดิ"ไอ้เชษขมวดคิ้ว อาจจะรู้สึกผิดสังเกตก็ได้ มีแต่ไอ้บอร์ทเนี่ยแหละความรู้สึกช้าเป็นเต่าแก่พันปี
“พวกมึงนี่ก็แปลก ทำอย่างกับคณะมึงใหญ่มากงั้นแหละ"ไอ้บอร์ทผู้ไม่รู้อะไรเบ้หน้า ก่อนจะเหลียวมองสาวสวยตาเป็นมัน ไอ้เจนโผล่หัวมาคนสุดท้าย สีหน้าบูดบึ้งแสดงออกว่าอารมณ์ไม่ดี
“เพื่อนแต่ล่ะคนนี่อารมณ์ไม่ปกติทั้งนั้นเลยว่ะ”ไอ้เชษพึมพำ แต่ก็ไม่ได้ทักอะไร เพราะไอ้เจนถ้ามันหงุดหงิดพูดอะไรไม่ถูกหูมันนิดหน่อยล่ะก็ เป็นเรื่อง พวกผมก็เลยนั่งสงบปากสงบคำไว้ ไอ้เชษเป็นคนนั่งคั่นกลางระหว่างไอ้เจนกับไอ้ปอยที่แข่งกันอารมณ์บูด
“กูล่ะแม่งโคตรเกลียดเลยไอ้พวกที่ไม่ยอมรับตัวเองเนี่ย”จู่ๆไอ้เจนก็โพล่งขึ้นมาหลังจากดื่มไปแก้วแรก ไอ้บอร์ทขมวดคิ้วงงๆ
“ทำไมวะ” ไอ้ปอยขมวดคิ้วอีกคน มันคว้าแก้วเหล้าที่วางอยู่ตรงหน้าไปยกหมดแก้ว
“เหอะ ทำเป็นเอาคนอื่นมาอ้าง พวกป๊อด”
“มึงพูดเรื่องไรวะ ช่วยบอกให้กูเข้าใจทีดิ”ไอ้เชษขมวดคิ้วทำหน้าสงสัย มันพูดประชดไอ้ปอยงั้นเหรอ
“ช่างเหอะ กูแค่บ่นเรื่อยเปื่อยอย่าสนใจเลย เดี๋ยวเสียบรรยากาศ”ไอ้เจนวางแก้วเหล้าลง ก่อนจะยักไหล่ มันสองคนทำบรรยากาศอึมครึมใส่กัน จนผมยังรู้สึกอึดอัดแทน
“เฮ้ย เจน มึงเห็นสาวโต๊ะนั้นเปล่าวะ นู่นนน”ไอ้บอร์ททำปากยื่นไปยังโต๊ะที่มีสาวสวยสองคนในชุดเดรสรัดรูปสีดำ ไอ้เจนหันไปมองบ้าง พร้อมกับส่งยิ้มให้
“เออ ทำไม”มันหันกลับมามองหน้าไอ้บอร์ท
“แข่งกับกูรึเปล่าล่ะ ใครจะได้เบอร์คนผมสั้นคนนั้น”
“กูไม่มีอารมณ์ว่ะ”ไอ้เจนตอบด้วยสีหน้าเซ็งๆ
“โห่ ไรวะ ไม่มีอารมณ์ได้ไง ไปอยู่ใกล้ๆเดี๋ยวก็มีเองแหละ จะไปไม่ไป เออ แสดงว่ามึงกลัวแพ้กูใช่ป่ะ”ไอ้บอร์ทยังเซ้าซี้ไอ้เจน
“เออๆ อดได้เบอร์แล้วอย่าร้องไห้นะมึง ”แล้วมันสองคนก็ลุกไปหาสาวผมสั้นคนนั้น ไอ้ปอยมองตามเหมือนอยากรู้ว่าใครจะชนะ แต่ดูจากรูปการแล้ว ไอ้บอร์ทน่าจะแห้ว แล้วก็เป็นตามนั้น
“เวรเอ้ย”มันทำหน้าบู่ ไอ้เจนหัวเราะขำ
“กูบอกแล้ว อย่าร้องไห้ล่ะ”
“กูไม่ร้องหรอกเว้ย บ้าไปแล้ว”ไอ้บอร์ทก็จีบมั่วไปหมด ผมไม่อยากเมา ก็เลยไม่ได้กินเยอะ เดี๋ยวแม่จะบ่นเอา แต่มีอยู่คนหนึ่งที่กระดกเอาๆ เหมือนเป็นน้ำเปล่า
“เฮ้ย เบาๆหน่อยก็ได้ จะรีบเมาไปไหน”ไอ้เชษสะกิดเตือนไอ้ปอยที่ไม่มีท่าทีจะหยุด
“นานๆทีน่า…”
“มึงเครียดเรื่องแบร์รึไง ไม่ต้องคิดากน่าผู้หญิงก็แบบนี้แหละ เอาใจยาก”ไอ้ปอยหันหน้าหนีไปอีกทางแทน ไอ้เจนหันไปมองไอ้ปอยด้วยท่าทางเป็นห่วง แสงไฟวิบวับในผับทำผมตาลาย บวกกับเสียงเพลงจังหวะตึงๆด้วยแล้วนี่ยิ่งไปใหญ่ อยากออกไปสูดอากาศด้านนอกจริงๆ
“เดี๋ยวกูมานะ มึนหัวว่ะ”
“เมาแล้วเหรอวะ กินไปนิดเดียวเอง”ไอ้บอร์ทหัวเราะขำ เหอะ ไม่ได้เมาเว้ย ถ้าผมเมาง่ายขนาดนั้น นี่คงไม่ต้องออกไปเที่ยวไหนแล้วล่ะ ผมออกมาด้านนอก เสียงเพลงหายไปกับประตูที่ปิดลง ค่อยยังชั่วหน่อย แต่เดี๋ยว ผมย่นจมูกเพราะได้กลิ่นบุหรี่ หันไปมองที่ทางเดินอีกฝั่งมีคนยืนสูบบุหรี่อยู่ข้างๆกระถางต้นไม้
ตอนแรกผมแอบตกใจคิดว่าเป็นภาคินเพราะลักษณะการแต่งตัวที่ดูรัดกุม แถมยังใส่แว่นตาสีชาอีก มาสังเกตดีๆก็ไม่ใช่ คนๆนี้ดูเตี้ยกว่าภาคินเยอะ แต่ก็ยังสูงกว่าผมอยู่ดีผมละสายตามาจากร่างนั้น หยิบโทรศัพท์ออกมาเช็คดู ไอ้เจนโทรมาเมื่อตอนเย็นแต่ผมไม่ได้รับ
ติ๊ง
เสียงข้อความแอพยอดฮิตดังขึ้น พร้อมกับข้อความเด้งมาบนหน้าจอ
Kin: นอนยัง?
M. meow: นอนแล้ว…
Kin:โม้…
M. meow:อ้าว ไม่ได้โม้ ตอนนี้อยู่บนเตียงแล้วเนี่ย
Kin: โกหก
M. meow:ไม่ได้โกหก
Kin: อยู่บนเตียงอะไร อยู่หน้าผับXXต่างหากหือ มันรู้ได้ไง ผมเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ หรือว่ามันอยู่แถวๆนี้ จะบังเอิญไปมั้ง ผมมองไปรอบ ๆ ก็ไม่เห็นเจอใครน่าสงสัย ผมมองไปยังคนที่ยืนพิงผนังอยู่ฝั่งตรงข้าม ในมือกำลังกดโทรศัพท์อยู่ มุมปากยกยิ้มเหมือนกำลังสนุกอยู่ แต่ไอ้คนที่ผมเห็นผมมั่นใจว่าไม่ใช่ไอ้ภาคินแน่ๆแล้วมันจะรู้ได้ไงว่าผมทำอะไรอยู่
M. meow:รู้ได้ไง อยู่แถวนี้เหรอ
Kin: เปล่าพอดีเพื่อนฉันอยู่แถวนั้น บังเอิญจำนายได้ ก็เลยมาฟ้องว่ามีคนแอบหนีเที่ยว
ผมเงยหน้ามองไอ้คนที่ยืนพิงผนังเล่นโทรศัพท์อยู่ มันเงยหน้ามามองผม ไม่รู้ว่ามองด้วยสายตาแบบไหนเพราะแว่นสีชาบังอยู่
M. meow: อย่างนี้นี่เอง ตกใจหมดเลย
Kin: อย่าเมาล่ะ…เดี๋ยวโดนใครที่ไหนก็ไม่รู้หิ้วไป
M. meow: ไม่เมาหรอก อีกอย่าง ฉันไม่ปล่อยให้โดนหิ้วง่ายๆหรอก
Kin:….จริง…?
M. meow:เออออ เพื่อนอยู่เยอะเเยะ ใครจะมาหิ้วล่ะ แล้วเพื่อนนายนี่ดารารึเปล่า
Kin:อ่า เป็นนักแสดง เพชรไง
….อืม ใครวะ ไม่รู้จัก ช่างเถอะ ผมคุยกับมันอีกสักพักก็กลับเข้าไปในผับต่อ ผมเหลือบมองพ่อนักแสดงอีกครั้ง ฝ่ายนั้นยักคิ้วให้ผมด้วยท่าทีกวนอวัยวะเบื้องล่าง กลับเข้ามาอีกที ไอ้ปอยก็ยังคงไม่หยุดมอมตัวเอง
“ไอ้ปอย เดี๋ยวก็เมาหรอก”ผมเดินเข้าไปแย่งแก้วเหล้ามาจากมัน แต่มันก็ไม่ยอมปล่อย
“เดี๋ยวค่อยกินก็ได้…จะเมาแล้วนะมึงเนี่ย”ผมมองมันอย่างหนักใจ ไม่รู้ว่ามันเครียดเรื่องอะไรกันแน่ แบร์แฟนมัน หรือเรื่องไอ้เจน แค่เห็นมันไปขอเบอร์สาวก็ดันบ้าขึ้นมาซะอย่างนั้น
“ก็เรื่องของกูอ่ะ ตัวกู ใครจะทำไม”มันกวาดสายตามองเพื่อนด้วยสายตาขุ่นมัว โดยเฉพาะไอ้เจน
“ไอ้ปอย หัดรู้ตัวเองซะบ้าง ว่ามึงแดกได้แค่ไหน”ไอ้คนที่โดนจ้องก็ไม่สะทกสะท้านอะไร ไอ้บอร์ทหายหัวไปอยู่ที่โต๊ะสาวผมสั้นคนนั้น สงสัยจะไปจีบใหม่
“เรื่องของกู”
“เออ งั้นก็เรื่องของมึง”มันกระแทกเสียงใส่กันไปมา มีไอ้เชษนั่งทำสีหน้าไม่ถูกอยู่ตรงกลาง
“เออ แล้วก็อย่ามาก้าวก่ายเรื่องของกูด้วย”
“กูไม่เคยก้าวก่าย”
“เหรอ แล้วไอ้ที่มายุ่งวุ่นวายเรื่องแฟนกูนี่ เรียกว่าอะไร”
“เหอะ ไปเคลียร์กับแฟนมึงให้ดีๆ ว่าใครยุ่งกับใคร กูไม่อยากทะเลาะกับมึงว่ะ แดกๆไปเถอะ”แล้วไอ้เจนก็ปลีกตัวออกไปจากโต๊ะ ทิ้งระเบิดลูกโตเอาไว้ ผมกับไอ้เชษได้แต่นั่งมองหน้ากัน ไอ้ปอยส่งเสียงหึในลำคอ
“พวกมึงทะเลาะกันเรื่องผู้หญิงเหรอวะ”ไอ้เชษถามขึ้นมาหลังจากเงียบไปพักใหญ่
“มันมายุ่งกับแฟนกูก่อน มันน่าโมโหไหมวะ คือมันก็รู้ว่ากูคบกับแบร์อยู่ กูแม่งโคตรเกลียดมันเลย”ไอ้เชษดูไม่สบายใจ ปกติมันสองคนเคยทะเลาะกัน โดยเฉพาะเรื่องผู้หญิง ผมก็ไม่แน่ใจว่า ประเด็นจริง ๆอยู่ที่เรื่องของแบร์ไหม
“คุยกันดีๆนะเว้ย อย่างน้อยก็เพื่อนกัน”ผมเตือนสติมัน
“เออหน่า กูไม่ฆ่ามันหรอก”มันทำหน้าเหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ก็เปลี่ยนไปคุยกับน้ำเหล้าแทน ผมก็ปล่อยมันอยากเมาก็เมาไปเถอะ แล้วค่อยไปส่งมันที่คอนโดเอาก็ได้
สักพักไอ้เชษก็ลุกไปเต้นกับกลุ่มสาวๆที่มาชวน ผมไม่อยากทิ้งไอ้ปอยไว้คนเดียวก็เลยนั่งเป็นเพื่อนมัน
“ถ้ามีอะไรอยากเล่าก็ระบายมาได้นะเว้ย”
“…มึงไม่เข้าใจกูหรอก”
“มึงไม่เล่าแล้วกูจะเข้าใจไหมล่ะ”ได้ยินเสียงมันถอนหายใจ
“ไอ้เมฆ กูกับมึงเป็นเพื่อนกันใช่ป่ะ ถ้าเกิดว่า สมมุตินะ”มันขยับมานั่งข้างๆผม
“ทำไมวะ”ผมมองท่าทีมัน
“สมมุติว่าวันหนึ่งเนี่ย กูกับมึงเผลอทำอะไรกันที่มากกว่าเพื่อนเพราะความเด็กแล้วก็คึกคะนองอ่ะ มึงจะคิดไง”ผมนิ่งไปสักพักที่มันเล่ามานี่ คือเรื่องของมันกับไอ้เจนเหรอ?แล้วไอ้เกินเพื่อนเนี่ย มันทำอะไรกันบ้าง ต่อมเผือกเริ่มทำงาน
“แล้วไอ้ที่เกินเพื่อนมันมากน้อยแค่ไหน กูต้องรู้ก่อน”เหมือนหลอกให้คนสติไม่ครบร้อยพูดเลย รู้สึกผิดนิดนึง แต่ก็ยังนั่งฟังต่อ
“ก็…”มันเงียบ จิบเหล้า
“แค่แบบ….”เหมือนมันจะอาย
“เหมือนมึงกับไอ้นักร้องนั่นทำในคลิปอ่ะ”มันรวบรวมความกล้าที่จะพูดแล้วซบหน้าลงบนไหล่ผม พร้อมกับถูหน้าไปมาด้วย เอ้า อย่าบอกนะว่ามันร้องไห้ ไอ้ปอยมันเมาแล้วจะเพี้ยน เมาแล้วร้องไห้
“…นานยังวะ”
“ตอนมอหก…มึงว่ากูควรทำไง จู่ๆมันก็มาพูดกับกูเนี่ย ว่ามันจริงจังห่าเหวไรไม่รู้ ทั้งๆที่เมื่อก่อนมันก็บอกว่าแค่ลองๆ ส้นตีนเถอะ กูกลัวตัวเองว่ะ เมฆ กูควรทำไงดีวะ”มันสูดจมูกฟืดฟาดแล้วก็ถูเข้ากับแขนเสื้อผม โห ไอ้ปอย เป็นทางเชียวน้ำมูกมึงเนี่ย
“มึงสับสนใช่ไหมวะ แล้วมึงชอบมันไหม”
“กูอ่ะตอนแรกก็ไม่ได้คิดอะไรหรอก เพราะมันก็แค่เพื่อนไง จนมันเริ่มมาทำตัวแปลกๆใส่กู”มันยังซบหน้าลงบนบ่าผมอยู่ ผมได้แต่ตบบ่ามันเบาๆ เป็นการปลอบ
“เมฆ…”มันเงยหน้าขึ้นมาเช็ดน้ำตาออก
“อะไรวะ”แสงไฟวิบวับแต่ผมเห็นสีหน้ามุ่งมั่นของมัน
“ถ้ากูลองจูบ---”ผมย่นคิ้วเพราะเสียงเพลงที่ดังทำให้ผมไม่ได้ยินว่ามันพูดอะไร
“มึงว่าอะไรนะ พูดอีกทีดิ”มันอาจจะรำคาญเพราะมันจับหมับที่ไหล่ของผม ก่อนจะใช้สองมือดึงหน้าผมเข้าไปใกล้ ๆ
จะทำอะไรของมัน…ไอ้ปอยเปรต ผมดันมันออกก่อนจะเช็ดปากอย่างว่องไว เมื่อกี้แค่เสี้ยววินาทีที่มันเอาปากมันมาแตะผม
“มึงรู้สึกอะไรไหมวะ”
“ไม่เลย ไอ้เหี้ย”นอกจากจะไม่ใจเต้นแรงแล้ว ยังทำให้ผมขนลุกขนพองชอบกล ไอ้ปอยจับปากตัวเอง แล้วมองผมด้วยสีหน้ากังวล
“แต่ตอนที่กูกับมัน....เฮ้อ ตอนนั้นก็ไม่เห็นอยากอ้วกเหมือนทำกับมึงเลยวะ แมว”มันทำสีหน้าเหมือนโลกจะแตก มันกุมหัวเหมือนคนเริ่มจะคุ้มคลั่ง ผมต้องตัดไฟตั้งแต่ต้นลมก่อนที่มันจะเพี้ยนไปมากกว่านี้
“มึงไม่ได้กำลังจะบ้าหรอก มึงใจเย็นๆนะ”ผมตบบ่ามัน มองซ้ายมองขวา ต้องพาไอ้ปอยกลับแล้ว เดี๋ยวมันจะบ้ามากกว่านี้ แล้วไอ้ตัวอื่นหายไปไหนหมด
“มึงรอกูอยู่นี่นะ”ผมแตะไหล่มันเบาๆ มันเอาหน้าแนบกับโต๊ะ ผมเดินไปหาไอ้บอร์ทเห็นมันแวบๆเมื่อกี้
“บอร์ท”ผมดึงมันมาจากอ้อมอก เอ้อ อ้อมกอดของแม่สาวผมสั้น
“อะไรว้า แมว มึงขัดจังหวะกูอ่ะ กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มเลยเนี่ย”ไอ้บอร์ททุบกำปั้นลงบนฝามือ
“กูจะพาไอ้ปอยกลับ มันเมาจนเริ่มเพี้ยนแล้ว”
“เหรอวะ”ไอ้บอร์ทชะเง้อชะแง้มองไอ้ปอย
“ฝากบอกพวกมันด้วย กูไปล่ะ”
“เออๆ แต่…มึงพามันไปได้แน่นะ มึงกับมันก็พอๆกันเลยว่ะ”ไอ้พอๆกันเนี่ยคืออะไรวะ
“เออ ไม่ต้องห่วงหรอก เชิญมึงไปเกี้ยวสาวให้พอใจเถอะ”ผมกลับมาที่โต๊ะไอ้ปอยยังคงเอาหน้าแนบกับโต๊ะอยู่
“เฮ้ย ปอย กลับกัน”ผมดึงให้มันลุกขึ้น มันก็ทำตามอย่างว่าง่าย
“เมฆ…มึงจะพากูไปไหนวะ”
“กลับคอนโดมึงไง”มันทำหน้าบูด
“ไม่เอาว่ะ แบร์แม่ง….อยู่คอนโดกู”
“นี่มึงพามาอยู่ด้วยเลยเหรอวะ”ตกใจเล็กน้อย ปกติมันไม่ค่อยให้ผู้หญิงคนไหนขึ้นห้องหรอก
“กู…แบร์แม่ง งอแงจะมา กูล่ะเหนื่อยใจ มึงขับรถกูได้แน่นะ กูขับเองดีกว่า”
“ไม่ต้อง เอากุญแจรถมาให้กู”ต่อสู้กับมันนานพอสมควร นอกจากจะเมาแล้วเพี้ยนยังจะดื้ออีก ผมล่ะเหนื่อยจริงๆ
“แมว เดี๋ยวกูพามันกลับเอง”ไอ้เจนโผล่มาได้ไงไม่รู้ มันยื่นมือมาขอกุญแจรถไอ้ปอยจากผม
“มึงอย่าทำอะไรมันนะ มันเมาอยู่”ไอ้เจนขำพรืด
“ก็เพราะมันเมาไง กูทำอะไรมันไม่ได้หรอก”ผมยื่นกุญแจส่งให้มัน ไอ้ปอยนอนเหมือนเป็นง่อยอยู่ที่เบาะหลัง
“กูรู้เรื่องหมดแล้วนะ”ไอ้เจนหันมามองหน้าผมเหวอๆ
“…คือ”
“เฮ้อ…พวกมึงเคลียร์กันเองแล้วกันนะ กูจะปวดหัวไปด้วยแล้วเนี่ย”ผมโบกมือไล่มันให้เข้าไปในรถ
“เออ งั้นฝากรถกูด้วยนะเว้ย”มันโยนกุญแจรถมันให้ผม
“กลับดีๆนะ”ผมยืนส่งมันจนรถเคลื่อนออกไปพ้นสายตา เผือกเรื่องคนอื่นนี่ทำเอาผมเครียดเลย
"ตกลงน้องเมฆจะรับงานนี้ใช่ไหมคะ?"น้ำเสียงกดดันปนคาดหวังดังมาจากตัวเเทนที่มาคุยเรื่องโฆษณารถฟีโน่อะไรนั่น วันนี้ผมถูกโทรตามด้วยเบอร์แปลก ๆ ปรากฏว่าเป็นพี่ผู้หญิงชื่อน้ำที่ดูใจดีคนนี้ เรียกผมออกมาคุยเรื่องสัญญา มีภาคินนั่งไขว่ห้างสีหน้าเซ็งโลกอยู่ข้างๆผม มันก็โดนเรียกออกมาเหมือนกัน มันคงไม่ค่อยจะชอบใจที่ถูกเรียกออกมาเพราะ 'มีเรื่องด่วนมากๆค่ะ โปรดรีบมา'ผมก็นึกว่ามีเรื่องอะไร
"คือว่า..."
"พี่อย่าไปกดดันเขามากสิครับ เมฆไม่ถนัดเรื่องพวกนี้ ผมไม่อยากให้เขาต้องวุ่นวาย หรือโดนสื่อแทรกแซง"ภาคินแย้งขึ้นมา พี่น้ำหันไปมองภาคินก่อนจะยกยิ้ม
"ความจริงเเล้วมันก็แค่โฆษณาเองนะคิน ทางนู้นต้องการน้องสองคนเท่านั้น พี่ก็ไม่ทราบเหตุผล แต่พี่คิดว่าถ้าคินรับงานนี้ ผลดีตกอยู่ที่ภาคินกับเมฆแน่ๆ ภาคินอาจจะไม่ค่อยชอบที่พี่เรียกออกมากะทันหันเเบบนี้ แต่...ผู้จัดการคินกระซิบมาบอกว่าต้องใช้แผนนี้ พี่ก็เลยทำตาม แต่ถ้าคินไม่อยากจะรับล่ะก็ พี่จะไปกล่อมทางนู้นให้ใช้คนอื่นเเทน"พี่น้ำก็ดูจะลำบากใจเหมือนกัน
ผมเหลือบมองสัญญา ค่าตัวของผมถึงไม่มากเท่าของภาคินแต่ก็มากพอที่จะช่วยเหลือร้านอาหารของแม่ได้ แล้วอีกอย่างผมยังไม่เคยได้เงินที่มาจากน้ำพักน้ำแรงของผมเลยสักครั้ง ผมอยากจะเป็นที่พึ่งให้กับแม่บ้าง ถ้ารับแค่งานนี้งานเดียวก็คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง
"เอ่อ พี่น้ำครับ ผมมาคิด ๆดูแล้ว....ผมเองก็สนใจเหมือนกันครับ"ภาคินหันมามองผมอย่างแปลกใจ
"เอาจริงอ่ะ"
"อือ ผมรับงานนี้ครับ"ผมตอบอย่างมั่นใจ พี่น้ำยกยิ้ม ดูโล่งอกขึ้นมาที่สามารถกล่อมผมได้
"แล้วคินล่ะ ว่าไง"รอยยิ้มกว้างของพี่น้ำตอนนี้ไม่ค่อยน่าดูสักเท่าไหร่
"ผมก็...ตกลงครับ เลิกยิ้มเเบบนั้นเถอะพี่ ขอร้อง ผมกลัว"ผมหัวเราะในลำคอ พยายามไม่ปล่อยเสียงฮาออกมามาก เดี๋ยวจะเสียมารยาท จากนั้นพี่น้ำก็ชี้แจ้งต่อไปว่า ถ้าโฆษณาตัวนี้ผ่านไปได้ด้วยดี และสามารถกระตุ้นยอดขายได้ล่ะก็ ผมกับภาคินจะถือว่าได้เป็นพรีเซ็นเตอร์ถาวรของฟีโน่ และเมื่อทางบริษัทออกรุ่นใหม่ๆ มาก็จะได้เป็นพรีเซ็นเตอร์ต่อเนื่องไปด้วย
"ตกลงกันตามนี้นะคะ"หลังจากที่เคลียร์สัญญาแล้ว พี่น้ำก็ยื่นกระดาษมาให้ผมกับภาคิน
"นี่คือบทของเรื่องสั้น พี่ว่าเข้ากับพวกเธอสองคนดีนะ"ผมลองอ่านคร่าวๆ เนื้อเรื่องก็จะประมาณว่าผมกับภาคินบังเอิญจอดรถฟีโน่ข้างๆกัน ได้เจอกันบ่อย ๆ ภาคินอยากจะรู้จักผมให้มากกว่านี้ เลยเขียนข้อความลงบนหมวกกันน็อค(หนีไม่พ้น)ของผม แล้วก็เกิดเป็นเรื่องราวขึ้น...
ผมละสายตามากจากกระดาษแผ่นนั้นด้วยอารมณ์มึนๆ ได้ยินเสียงหัวเราะหึๆของภาคินดังอยู่ข้าง ๆ
"ตัดฉากหมวกกันน็อคออกไม่ได้เหรอพี่น้ำ"
"ไม่ได้ นี่เป็นจุดไคลแม็กเลยนะ หมวกกันน็อคเนี่ย"พี่น้ำยิ้มถูกอกถูกใจ การถ่ายทำจะเริ่ม เสาร์-อาทิตย์ที่จะถึงนี้ ผมมีเวลาเตรียมตัวเตรียมใจแค่สามวันเท่านั้นเอง ดูเหมือนทางนั้นอยากเห็นโฆษณาออกมาให้เร็วที่สุด
"ยังไงก็เตรียมตัวให้พร้อมนะ แล้วก็ฝากดูแลเมฆด้วยนะ พี่ไปก่อนล่ะ"พี่น้ำส่งยิ้มให้ผมกับภาคินก่อนจะหิ้วแฟ้มเอกสารออกไป ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่
"แน่ใจเหรอว่าจะรับงานนี้นะ"ภาคินถามซ้ำอีกรอบ
"แน่ใจ..."แต่ผมกลัวเเป้ก ก็มีคนบาลกลุ่มที่แอนตี้เรื่องผมกับภาคิน กลัวโฆษณานี้จะทำให้มีเรื่องเเย่ๆ ภาคินเก็บกระดาษแผ่นนั้นลงในแฟ้ม
"มันยากหรือเปล่า ฉันกลัวทำไม่ได้"ไอ้เรื่องแสดงต่อหน้ากล้องนี่ ผมไม่เคยทำเลยสักครั้งกลัวจะทำงานล่มจัง ภาคินยกยิ้ม
"ไม่ยากหรอก เดี๋ยวฉันเทรนให้"
"นายเป็นนักร้อง ไม่ใช่นักแสดงสักหน่อย"ผมพูดเหน็บไปแบบนั้นแหละ ก็เคยได้ยินมาบ้างว่ามันก็เเสดงละครฝีมือใช้ได้อยู่
"หึ อย่าดูถูกกันน่า..."
ระหว่างที่ผมคุยกับภาคินเรื่องโฆษณานี่อยู่ ผู้หญิงที่ผมจำได้ว่าเป็นผู้จัดการส่วนตัวของภาคินก็เดินเข้ามาหาด้วยสีหน้าโกรธเคือง
"คิน...พี่เพิ่งเห็น--"แต่ก็ชะงักไปเล็กน้อยที่เห็นผม ภาคินผินหน้าไปมองเล็กน้อย
"พี่มิวมีอะไรเหรอครับ"
"นี่คงเป็นเมฆสินะ ในที่สุดก็ได้เจอสักที ขอคุยรวบยอดเลยก็แล้วกันนะ ภาคินเธอทำแบบนี้ถือว่าไม่ไว้หน้าพี่เลยนะ"ผู้จัดการวางนิตยสารเล่มที่มีบทสัมภาษณ์ของภาคินอยู่ ภาคินมองหนังสือที่วางอยู่ตรงหน้า
"ผมทำอะไรเหรอครับ"
"นัดสัมภาษณ์โดยที่พี่ไม่รู้ ความจริงเรื่องนี้พี่จัดการให้คินอยู่แล้ว ทำแบบนี้ได้ยังไง แล้วก็บทสัมภาษณ์นั่น ทำไมถึงพูดชื่อเจเจ"ผมได้แต่นั่งเงียบ ๆ ภาคินยังยิ้มได้อยู่
"ก็เจเจมีส่วนเกี่ยวข้องเรื่องข่าวบ้าบอของผมนี่ แล้วที่ผมนัดนักข่าวโดยไม่บอกพี่ ก็ขอโทษล่ะกัน ผมแค่อยากจะจัดการให้ข่าวนั่นมันเงียบลงเร็วๆ หรือพี่อยากให้ข่าวนี้เป็นประเด็นขึ้นมาเจเจมันจะได้ดังไปด้วย"
"คิน..."ผู้จัดการถอนหายใจเฮือกใหญ่
"ผมไม่ได้กล่าวหาไอ้เจมัน ผมแค่เดาวันนั้นไม่มีใครรู้ว่าผมจะนัดเจอกับมันหลังจากที่มันเพิ่งกลับจากเกาหลี พี่จะให้ผมคิดยังไง"
"เจเจไม่ทำแบบนั้นหรอก เด็กในค่ายพี่รู้จักดี"คราวนี้ถึงคราวภาคินถอนหายใจบ้าง
"พี่หมดเรื่องแล้วใช่ไหมครับ ผมจะได้พัก วันนี้ผมเพลียๆ"ภาคินพยักหน้ากับผมให้ลุกตามมันไป
"ยัง...ไหนๆ ก็พาแฟนมาแล้ว เข้าไปคุยกับเฮียเปรมตอนนี้เลยสิ"ภาคินมองหน้าผม ก่อนจะส่ายหน้า
"ทำไมเฮียต้องอยากเจอเมฆด้วย เอาไว้วันหลังก็แล้วกัน"ภาคินรีบพาผมเดินออกมาจากห้องทันที
"ไม่ถูกกับผู้จัดการเหรอ"ผมเห็นภาคินมีท่าทีต่อต้านชัดเจน
"ก็...เคยมีเรื่องผิดใจกันนิดหน่อยน่ะ ไม่มีอะไรหรอก"ดูเหมือนจะมีอะไรมากกว่านั้น ผมปล่อยผ่านไป ถามอีกทีวันหลังก็ยังไม่สาย อันที่จริงผมก็อยากเข้าไปเจอประธานค่ายเหมือนกัน อาจจะพอรู้ได้บ้างว่าภาคินมีเรื่องอะไร
"ช่วงนี้ฉันต้องลดน้ำหนักอีกแล้ว"ภาคินพูดเซ็งๆ ผมก็สังเกตเหมือนกันว่าพักนี้ภาคินจำกัดเรื่องอาหารมากขึ้น
"แย่หน่อยนะ อยากหล่อก็ต้องอดทน"
"นายเองนั่นแหละ ระวังออกกล้องเเล้วจะบวมนะ คราวที่แล้วพี่แตช่วยแต่งรูปให้ นายเลยไม่กลายเป็นศพเวลาอยู่ข้างฉันไง"ผมเบ้หน้า ความจริงทั้งนั้นแหละ
"เมฆ ...ฉันรู้ว่านายอาจจะแคลงใจเรื่องของฉัน แต่ถ้าฉันพร้อมเมื่อไหร่ ฉันจะเล่าให้นายฟัง 'ทุกอย่าง' โอเคไหม"ผมมองหน้าภาคินที่ดูจริงจังและไม่เสเสร้ง...
"โอเค"ถึงจะไม่รู้ว่ามันจะเล่าให้ฟังตอนไหน แต่ตอนนี้ผมควรจะโฟกัสเรื่องงานฟีโน่นั่นมากกว่า ...หวังว่าจะผ่านไปได้ด้วยดี ผมไม่อยากเป็นตัวถ่วงให้ทีมงาน
-----------------------------------TBC.
เพื่อนภาคินจะมีบทเร็วๆนี้ ... เจอกันตอนหน้าน้า ขอบคุณที่ติดตาม
โพลล์
หัวข้อ: ☁เมื่อผมเป็นข่าว‘ฉาว’กับซุปเปอร์สตาร์☁ ตอนพิเศษ3-4-59 P.64 (อ่าน 600140 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก