ฉาวครั้งที่๘“ไอ้แมว เมื่อวานกูเมามากไหมวะ”ไอ้ปอยมาถามข้างๆคูๆระหว่างมื้อกลางวันที่ผมดันมาจ๊ะเอ๋กับมันที่โรงอาหารพอดี มันมากับกลุ่มเพื่อนที่ผมเคยเห็นหน้าอยู่บ่อยครั้ง ผมเงยหน้าจากชามก๋วยจั๊บ มองไอ้คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยสายตาจับผิด…มันก็ดูปกติดีทุกอย่าง
“มึงจะรู้ไปทำไมวะ ว่าเมามากรึเปล่า ไปถามไอ้เจนนู่นไป มันเป็นคนพามึงกลับไม่ใช่เหรอ”ไอ้เชษเอ่ยแทรกมา มองไอ้ปอยด้วยสายตาสงสัย ไอ้เชษเป็นคนที่ความรู้สึกไวระดับหนึ่ง หวังว่ามันคงไม่ได้กลิ่นอะไรตุๆจากเรื่องนี้หรอกนะ
“ก็กูยังไม่เจอมันนี่หว่า…”มันพูดอ้อมแอ้มด้วยท่าทีมีพิรุธ ไม่เจอเหรอ? ไอ้ปอยไม่ได้อยู่ดูมันรึไง
“แล้วว่าไงแมว ตกลงกูเมามากไหมวะ”
“ก็ไม่เมามากหรอก”แค่เล่าเรื่องไอ้เจนให้ฟังเกือบหมดเท่านั้นเองว่ะ
“งั้นเหรอวะ กูก็กลัวว่าจะทำอะไรบ้าๆ ให้พวกมึงปวดหัวไง พวกมึงก็รู้นี่ว่ากูเมาแล้วเพี้ยนๆ”มันหัวเราะแห้งๆ ท่าทางดูโล่งอก
“เออ แล้วไอ้เจนมันไม่ได้อยู่ดูมึงรึไง”ไอ้บอร์ทถามอย่างสงสัย ไอ้ปอยอึกอักเล็กน้อย
“เปล่า…กูตื่นมาก็ไม่เห็นมันแล้ว มึงจะให้มันเฝ้ากูตลอดเลยรึไงวะ”
“เออสิ เมื่อก่อนเห็นอย่างกับฝาแฝด”ไอ้เชษแทรกมา ไอ้ปอยทำหน้าเหมือนไม่อยากต่อล้อต่อเถียงด้วย
“งั้นกูไปก่อนนะ มีเรียนต่อว่ะ เจอกันศุกร์นี้”
“ศุกร์นี้เหรอวะ สงสัยจะขาดไอ้แมวว่ะ”ไอ้บอร์ทผู้รอบรู้(เรื่องคนอื่น)แทรกขึ้นมา ไอ้ปอยทำสีหน้างงๆ คงยังไม่รู้
“ทำไมวะ”
“มันต้องไปซ้อมถ่ายโฆษณากับไอ้ภาคินน่ะสิ”มันหันมายักคิ้วให้ผม
“มึงมีงานกับภาคินแล้วเหรอวะ นั่นแน่…แล้วก็บอกว่าไม่มีอะไร โฆษณาออกวันไหนบอกด้วยนะ กูจะรอดู”แล้วมันก็กลับไปรวมกลุ่มกับเพื่อนมัน
“กูว่าไอ้เจนกับไอ้ปอยมีเรื่องกันเพราะผู้หญิงว่ะ”ไอ้บอร์ทพูดขึ้นมาหลังจากไอ้ปอยไปแล้ว
“มึงคิดว่างั้นเหรอวะ ปกติมันก็ไม่เห็นจะมีปัญหากันนะเว้ย แต่ก็อย่างว่า…หมู่นี้กูไม่เห็นมันไปไหนมาไหนด้วยกันเลย”มันสองคนก็เดาไปเรื่อย ถ้าได้รู้เหตุผลจริงๆล่ะก็…หึๆ พวกมึงต้องตกใจแน่ๆ
วันศุกร์ผมมีเรียนคาบเช้าคาบเดียว ครึ่งบ่ายไอ้ภาคินเลยนัดให้มาซ้อมบทที่ห้องซ้อมของค่าย ตอนแรกมามันจะมารับผมที่คณะ แต่ผมไม่อยากให้มันมา เดี๋ยวจะวุ่นวายเปล่าๆ
ภาคินมารอรับที่ล็อบบี้ ผมก้มหน้าก้มตาเดินเข้ามาในบริษัท เพราะมีสายตามองมาด้วยความสนใจหลายคู่ แต่ภาคินก็ตีสีหน้านิ่งๆปรายตามองด้วยสายตาหงุดหงิดเท่านั้น
“สอดรู้กันจริงๆเลย”ภาคินบ่นพึมพำระหว่างที่อยู่ในลิฟท์กันสองคน
“ทำไงได้ล่ะ นายออกจะดัง ไปพูดแบบนั้นก็ไม่ถูก”ผมค้านเสียงเบา สงสัยจะจริงแน่ๆ ที่มีข่าวลือๆมา ว่าภาคินมันชอบเหวี่ยงนักข่าวเวลาถามคำถามไม่เข้าหู ลิฟท์เปิดออก ร่างที่เพิ่งก้าวเข้ามาชะงักเล็กน้อย ผมมองแวบเดียวก็จำได้ว่าใคร ถึงจะเคยเห็นแค่ครั้งเดียวก็ตาม …เจเจ ที่มีข่าวกับภาคินไม่นานนี่เอง นักร้องรุ่นน้องที่ดูเซียวๆ ขยับไปอยู่อีกฝั่งหนึ่ง ผมส่งยิ้มไปให้ แต่ฝ่ายนั้นเอาแต่ก้มหน้าก้มตาจิ้มไอโฟนเหมือนมองไม่เห็นผมกับภาคินยังไงอย่างงั้น
“เอ่อ พี่คินครับ”เจเจตัดสินใจพูดขึ้นมาหลังจากเงียบไปนาน ภาคินหันหน้าไปมองเหมือนเพิ่งเห็น
“อ้าวเจ เป็นไงบ้างล่ะเรา”ตามด้วยรอยยิ้มที่ดูเหมือนยินดีที่ได้เจอ เจเจส่งยิ้มแห้งๆกลับมาก่อนจะหันมามองหน้าผมเต็มตา
“สวัสดีครับ”ผมเอ่ยทัก อีกคนก้มหัวให้ผมน้อยๆ
“พี่คงเป็นแฟนพี่คินใช่ไหมครับ ไหนๆก็เจอแล้ว ผมอยากจะบอกพวกพี่สองคนว่า…เรื่องข่าวนั่น…ผมไม่ได้เป็นคนทำ ผมไม่รู้ว่านักข่าวไปเจอผมกับพี่ หรือไปได้ภาพนั่นมาจากไหน ….ผมตกใจมากที่เห็นข่าวนั่น ผมเสียใจจริงๆครับที่มีข่าวนั่นออกมา ผมไม่อยากให้พี่เข้าใจผมผิด”เจเจพูดออกมาเหมือนอัดอั้นมานาน สีหน้าดูดีขึ้นนิดหน่อยที่เห็นว่าภาคินยืนฟังจนจบ
“ยังไง…ผมต้องขอโทษพี่คินกับแฟนพี่ด้วยนะ ที่มีข่าวแบบนี้ออกมา…”
“เอ่อ ไม่เป็นไรหรอก แค่ข่าวไร้สาระ นายไม่ต้องคิดมากหรอกนะ”ผมพูดขึ้นมาเมื่อเห็นว่าภาคินยังยืนเงียบอยู่ ผมหยิกเอวมันไปหนึ่งที อย่างน้อยก็น่าจะพูดอะไรออกมาบ้าง
“จะขอโทษทำไมในเมื่อนายไม่ได้ทำผิด”ภาคินปรายตามองผมอย่างขุ่นมัวพลางลูบเอว ก่อนจะหันไปมองรุ่นน้องที่เม้มริมฝีปากแน่นด้วยท่าทางอึดอัด
“ผมแค่รู้สึกผิด เพราะดูเหมือนผมเป็นต้นเหตุของเรื่องนี้ พี่เองก็คิดแบบนั้นนี่ ถึงได้ให้สัมภาษณ์แบบนั้น”ดูเหมือนเขาจะไม่ค่อยพอใจกับเรื่องที่โดนพาดพิงสักเท่าไหร่
“ฉันก็แค่เดา…ไม่ได้เจาะจงสักหน่อยว่าเป็นนาย ถ้านายไม่ได้ทำก็สบายใจได้ฉันไม่โกรธนายหรอก อีกอย่างตอนนี้ฉันก็ไม่สนใจไอ้ข่าวไร้สาระนั่นแล้ว นายน่าจะออกมาแก้ข่าวบ้างนะ ปกติฉันจะไม่ออกมาแก้ข่าวก่อนหรอก แต่เรื่องนี้มันไม่ได้มีแค่ฉันกับนาย….แต่ก็ช่างเถอะ”ภาคินไหวไหล่ เอามือล้วงกางเกง
“ความจริงผมก็อยากออกมาพูด แต่ว่าผู้จัดการผมเค้า…อยากให้ผมอยู่เงียบๆ…ขอโทษอีกครั้งครับ”เจเจถอนหายใจสีหน้าสำนึกผิดเหมือนหมาหงอย
“ช่างเถอะ ฉันแค่พูดไปให้นายรู้สึกผิดเล่นก็เท่านั้นแหละ”
ติ๊ง
ลิฟท์เปิดออกอีกครั้งภาคินเข้าไปตบไหล่เจเจ ก่อนจะออกไป
“ไม่ต้องคิดมากหรอกครับ”ผมส่งยิ้มบางๆให้อีกคนที่ดูเหมือนอยากรวมร่างกับผนังลิฟท์ ภาคินก็นะ ….ผมจะจำไว้ล่ะกันว่ามันเป็นคนประเภทฐิถิสูง
“หวัดดีค่า น้องคิน วันนี้มีคิวงานเหรอคะ?”ผู้หญิงหน้าสวยเอ่ยทักภาคิน สายตาเหลือบมามองผมก่อนจะยกยิ้มหัวเราะเสียงดัง ทำเอาผมตกใจเพราะเสียงหัวเราะนั้นค่อนข้างจะแหบๆ…
“แหม พาน้องเมฆมาเทรนเหรอคะ พี่ชื่อแต้วนะคะ เป็นช่างแต่งหน้าของภาคิน เดี๋ยวเราต้องได้เจอกันบ่อยๆแน่เลย”
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ สวัสดีนะครับ ผมชื่อเมฆ…”ผมส่งยิ้มแห้งๆ อยากจะทุบกะโหลกตัวเอง ที่พูดด้วยน้ำเสียงเกร็งๆอย่างเห็นได้ชัด
“กับพี่ทำตัวตามสบายเถอะค่ะ อุ้ย พี่ต้องไปแล้ว ไว้เจอกันนะ เด็กๆ”
“ไปดีมาดีนะพี่”ภาคินโบกมือลา พี่แต้วหันมาทำหน้าหงิกใส่
“เอาน่า ทำตัวตามสบาย อีกหน่อยก็ชิน”มันชกไหล่ผมเบาๆ แต่ทำผมเซ มันหัวเราะก่อนจะกวักมือเรียกผมให้เข้าไปในห้องซ้อม
“นายจำบทได้รึยังเมฆ”ภาคินลากเก้าอี้มานั่งกลางห้อง นั่งไขว้ห้างเหมือนเป็นผู้กำกับ
“จำได้แล้ว ท่องจนจำขึ้นใจแล้วเนี่ย”เมื่อคืนตื่นเต้นไปหน่อย นอนไม่ค่อยหลับด้วย หวังว่าออกกล้องไปผมจะไม่บวม หน้าโทรมหรอกนะ
“ดี ไหนมาลองซ้อมซีนนี่ก่อน”ภาคินยื่นบทมาให้ ผมก้มมอง นี่มันซีนสุดท้ายเลยนี่ ฉากที่ต้องมองหน้ากันอย่างมีความนัย?หลังจากที่ผมได้เจอตัวคนที่เขียนข้อความลงบนหมวกกันน็อคของผม ถ้าเป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับผมล่ะก็…ไม่ได้มายืนจ้องหน้ากันแบบนี้หรอก เอาหมวกฟาดไปแล้ว บังอาจมาทำให้หมวกสกปรก แต่ช่างเถอะ ต้องเล่นไปตามบทนี่นะ
“แค่มองหน้ากันเอง จะซ้อมทำไม”
“ไม่ใช่ง่ายๆนะ นายต้องใช้สายตามองมาที่ฉันแบบ….เออ ฉันหลงรักนายเข้าให้แล้ว”ภาคินใช้กระดาษตีกับหัวเข่าด้วยหมาดผู้กำกับ ผมทำหน้าเนือย
“เออๆ ก็ได้ นายก็มายืนตรงนี้สิ”ผมเหลือบมองบทเล็กน้อยก่อนจะเงยหน้ามองภาคิน ….มันก็ไม่ง่ายเลยนะ ที่มองหน้ามันแล้วไม่ขำ จู่ๆผมก็นึกถึงภาพที่มันใส่หมวกกันน็อคขึ้นมา
“ขำอะไร…กำลังจริงจังอยู่นะ เอาใหม่”ภาคินทำหน้าบูด
“แปบนึง”ผมยกมือห้าม ก่อนจะหันไปรวบรวมสมาธิใหม่ แล้วหันกลับมามองอีกครั้ง แต่ผมมันพวกเส้นตื้น มองหน้ามันอีกทีก็ยังขำอยู่อีก
“….เมฆ”ภาคินทำหน้าเหมือนอยากเข้ามาบีบคอผม มันเดินเข้ามาใกล้ก่อนจะเอนหน้าเข้ามาใกล้ๆกับผม
“จะทำอะไร”ผมเผลอหลับตาแน่น
ปึก!
ภาคินเอาหน้าผากมันกระแทกหน้าผากผมแรงๆหนึ่งที
“โอ๊ยย ไอ้…ทำอะไรวะเนี่ย”ผมลูบหน้าผากที่เจ็บป้อยๆ
“จะได้ตั้งใจไง ฉันก็เจ็บเหมือนกันนะเนี่ย”มันชี้ไปที่หน้าผากตัวเองที่แดงน้อยๆ เออ สมน้ำหน้า
“อะแฮ่มๆ ขออนุญาติเสนอหน้าหน่อยนะ”เสียงกลั้วหัวเราะดังมาจากหน้าประตูก่อนที่ใบหน้าได้รูปจะโผล่ออกมา ผมมองหน้าภาคิ
นงงๆ
“ไอ้เพชร มาทำไม”ผมถึงบางอ้อทันที ที่แท้ก็ไอ้คนที่ผมเจอที่ผับนี่เอง ได้เห็นหน้าเต็มๆแบบนี้ ก็ดูดีสมดีกรีพระเอกหนังล่ะ เพชรเดินเข้ามาด้วยชุดสบายๆ สายตาหยุดลงที่ผม
“ได้เห็นใกล้ๆแล้ว ก็ดูดีกว่าที่คิดอีกนะ”เพชรยกยิ้มก่อนจะยื่นมือมาให้ผม ที่มองอย่างงงๆ
“หวัดดีครับ”
“พี่ชื่อเพชรนะ เพื่อนไอ้คินมัน”
“หึ อย่ากระแดะไอ้เพชร นี่เมืองไทย ไม่ต้องมาเช็คฮงเช็คแฮน”ภาคินเข้าปัดมือเพื่อนตัวเองออก
“อะไร กูก็อยากอินเตอร์บ้างอะไรบ้าง”
“แล้วนี่มาทำไม งานการไม่มีทำเหรอไง”
“ช่วงพักเว้ย เดี๋ยวหน้าช้ำพอดี เมื่อกี้บังเอิญเจอพี่แต้ว บอกว่ามึงมาซ้อมบทกับเมฆ ก็เลยมาดู”เพชรลากเก้าอี้อีกตัวมานั่งก่อนจะมองผมกับภาคิน
“เอาเลย ซ้อมดิ เดี๋ยวช่วยดูให้”ภาคินหันมามองผมว่าจะเอาไง
“ซ้อมก็ได้ มีคนดูจะได้ชิน”ภาคินเลิกซ้อมไอ้ซีนจ้องหน้า เปลี่ยนมาซ้อมซีนอื่นแทน
“เดี๋ยวๆ กูเป็นตากล้องให้นะ จะได้ชินไง”ขณะที่กำลังซ้อม เพชรก็ยกมือว่าขอเวลานอก หยิบโทรศัพท์ออกมาอัดคลิป ทำเหมือนตัวเองเป็นตากล้อง เดี๋ยวก็ซูมมาใกล้ๆหน้าผม ใกล้ ๆหน้าภาคิน ด้วยการยื่นโทรศัพท์มาใกล้ๆ ผมแอบหงุดหงิดน้อยๆ แต่พอเห็นรอยยิ้มกวนๆมันก็โมโหไม่ลง เขาอาจจะไม่มีอะไรทำก็ได้ แบบว่าว่างจัด การซ้อมก็ดำเนินไปได้ด้วยดี ผมเริ่มมีความมั่นใจมากขึ้น และไม่ค่อยเกร็งแล้ว
“ดีกว่าไอ้เจเจอีก รายนั้นอย่างกับหุ่นไล่กา”เพชรชูนิ้วให้ผม ผมหลุดหัวเราะ คงหมายถึงงานที่เคยแสดงร่วมกับเจเจแน่ๆ ผมว่าค่ายพยายามจะปั้นเจเจแบบสุดๆ พยายามดันทุกทาง
“มึงก็ไปว่ามัน”
“จะว่าไปเมฆก็ใช้ได้เลยนะ เฮียเปรมต้องสนใจแน่ๆ ลองไปออดิชั่นดูไหม”ผมแอบย่นหน้า
“โหย ผมไม่เหมาะกับงานพวกนี้หรอกครับ ผมแค่รับงานนี้เพราะจำเป็นเฉยๆ”ผมหันไปมองภาคินที่ทำหน้าหงุดหงิดอีกแล้ว
“มึงนี่ชอบพูดจาเลอะเทอะนะ”
“อ้าว กูแค่พูดเฉยๆ รู้หรอกน่า…ว่ามึงไม่ชอบเฮียเขา แหย่นิดแหย่หน่อยไม่ได้…”เพชรเหลือบมองผมกับภาคินด้วยสายตาครุ่นคิด ซ้อมเสร็จภาคินมันจะพาไปเลี้ยงข้าว เพชรติดงานพอดี ก่อนไปก็เลยขอถ่ายรูปด้วยกัน ผมไม่อยากจะถ่ายเท่าไหร่ …เดี๋ยวกลาย
เป็นศพข้างๆไอ้ดาราดังกับไอ้นักร้องนี่น่ะสิ
“ขอเกาะกระแสพวกมึงหน่อยนะ ฮ่าๆ”
“ถ่ายรูปคู่กับกู ระวังโดนด่าไปด้วยนะเว้ย…”ภาคินทำหน้าเบื่อหน่าย เพชรเลิกคิ้วมองก่อนจะโพสต์รูปลงอินสตราแกรม ผมลองเปิดดู เพชรมันแท็กมาให้ผมด้วย ก็มีทั้งคอมเม้นดีๆทั้งไม่ดี ผมเพิ่งจะมาสังเกตว่ายอดติดตามของผมเพิ่มขึ้นด้วย ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ส่วนไอ้เพจFCที่ไอ้พวกเพื่อนทั้งหลายเป็นคนตั้งก็อัพเดทตลอด แม่ง แอบถ่ายรูปผมตอนหลับในคาบมาลงด้วย รูปดีๆไม่ค่อยลงหรอกไอ้พวกนี้น่ะ
คืนนี้ผมมาค้างที่คอนโดไอ้ภาคิน มันยกเหตุผลอะไรไม่รู้มาเยอะแยะ ผมก็เออออห่อหมกไปด้วย ไหนๆก็ไปกองถ่ายที่เดียวกันอยู่แล้ว ก่อนนอนไอ้ภาคินมันบังคับให้ผมใช้ครีมมาร์คหน้าอะไรของมันก็ไม่รู้
“เออน่า ใช้ไปเถอะ”ผมมองหน้าตัวเองผ่านกระจกที่มีครีมละเลงอยู่
“แต่ผิวนายก็ดีอยู่นะ นิ่มดีด้วย”ไอ้ภาคินพิสูจน์ด้วยการใช้มือนวดหน้าผมเบาๆ ผมนั่งหลับตานิ่งๆ ก็เพลินดี…
“หึ….เออ ว่าไปก็เหมือนแมวจริงๆนั่นแหละ”ผมไม่รู้ว่ามันทำสีหน้าแบบไหน เพราะไม่กล้าลืมตามองคนตรงหน้า แค่นี้ก็อายซะแล้ว
“แต่ไม่ต้องเรียกว่าแมวนะ”ไอ้พวกนั้นเรียก ก็เกินพอแล้ว ผมจิ๊ปากเมื่อภาคินมันเอามือมาเกาคางผม
“คนนะเว้ย”ผมย่นคอหลบ ไอ้ภาคินนั่งหัวเราะหึๆอยู่ ผมเข้าไปล้างหน้าในห้องน้ำ ไอ้ภาคินยืนพิงกรอบประตูมองผมล้างหน้า
“ตรงข้างหูด้วยนะ”
“รู้แล้วน่า”ผมทำเสียงบูดก่อนจะหยิบผ้าขนหนูมาเช็ดมือ เงยหน้ามาอีกทีภาคินมันก็มายืนอยู่ด้านหลังผมแล้ว …จะทำอะไรของมัน
“หลีก ๆ”ผมดันตัวมันออก แต่มันเร็วกว่าเข้ามากอดผมจากด้านหลัง เอาหน้าซบแถวๆต้นคอ จนผมจั้กจี้เพราะลมหายใจที่เป่ารดอยู่
“มีอะไร…”
“เฮ้อ….บางทีฉันก็คิดนะว่า มันดีแล้วเหรอที่นายรับเล่นโฆษณาตัวนี้”
“คิดมากไปทำไม ฉันเต็มใจรับงานนี้เอง”มันก็เหมือน….ผมเต็มใจจะเข้ามาอยู่ในโลกของมันล่ะมั้ง
===========================================================
กองถ่ายครึกครื้นเป็นพิเศษ เพราะมีเหล่าแฟนคลับมาให้กำลังใจ มีป้ายชื่อผมกับภาคินด้วย …รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังอยู่ในงานคอร์นเสิร์ตอะไรสักอย่าง ผมนั่งอยู่ในรถตู้ด้วยมือที่เย็นเฉียบเพราะตื่นเต้น ข้างๆผมมีภาคินที่กำลังนั่งหลับตาอยู่ พี่มิวผู้จัดการส่วนตัวกำลังอ่านอะไรสักอย่างจากไอแพด
“ไม่ต้องตื่นเต้นหรอก เดี๋ยวก็ดีเอง ทำเหมือนที่ซ้อมมาเมื่อวานนั่นแหละ”ภาคินเอนตัวมากระซิบใกล้ๆ ผมพยักหน้าหงึกหงักอย่างเชื่อฟัง ไอ้บอร์ททักไลน์มาก่อกวนแต่เช้า บอกว่า ‘กูส่งกองกำลังไปร่วมให้กำลังใจแล้วเว้ย หาป้ายน้องแมวไฟท์ติ้งนะ ฮ่าๆ ’
ไอ้เพื่อนเลว ผมมองออกไปด้านนอก นั่น…มีป้ายผ้าติดอยู่กับราวกั้นจริงๆด้วย พวกมันนี่จงใจแกล้งผมชัด ๆ ดันเอารูปผมตัดต่อใส่หูแมว กับดอกทานตะวันอีก
เมื่อจัดการอะไรเรียบร้อยแล้ว ผมกับภาคินก็ตรงไปที่เต้นท์ที่มีทีมงานรออยู่ ผมยกมือไหว้ทุกคนที่เจอ ใครก็ไม่รู้ล่ะ ผมไหว้หมด แต่งหน้าบางๆเสร็จก็จะเริ่มถ่ายทำซีนแรกที่มีการปรับเปลี่ยนนิดหน่อย คือซีนที่ผมขี่รถฟีโน่สวนกับภาคินแล้วมองหน้ากันแวบนึง…แล้วภาคินก็เปลี่ยนเส้นทางขี่รถตามผมมาเพื่อทำความรู้จัก
“เดี๋ยวเมฆขี่ฟีโน่มาถึงตรงนี้แล้วก็หยุดนะ…”ผู้กำกับท่าทางใจดีมาคุยกับผม
“อ่า ครับ”ผมเหลือบมองภาคินที่อยู่ตรงถนนอีกฝั่งกำลังถ่ายซีนที่ต้องซูมเข้าไปใกล้ๆหน้า ตื่นเต้นจริงๆนะตอนนี้ เหมือนมีใครมาตีกลองอยู่ในอก ผู้กำกับส่งสัญญาณให้ผมกับภาคินเตรียมพร้อม
ขี่มาตรงนี้ แล้วก็มองหน้ากัน… คำพูดของผู้กำกับดังวนเวียนซ้ำ ๆอยู่ในหัวผม ตอนแรกผมก็คิดว่าจะเกร็งซะจนยิ้มไม่ออกแต่พอมองหน้าไอ้ภาคิน มันก็หลุดหัวเราะออกมาเอง ยิ่งมันใส่หมวกกันน็อคที่ดูคล้ายกับที่งานวันนั้นอีก
“โอเคครับ”
แล้วก็พักเบรก มีทีมงานเข้ามาซับเหงื่อให้ผมด้วย รู้สึกแปลกๆยังไงก็ไม่รู้
“ตื่นเต้นเหรอ ทำหน้าทำตา”ภาคินเดินมาอยู่ข้าง ๆผม พลางใช้กระดาษซับหน้าตัวเอง เห็นมันบอกว่าไม่ค่อยชอบให้ใครมาแตะใกล้ ๆหน้ามัน มีแบบนี้ด้วย
ตอนสายๆมีนักข่าวเข้ามาเก็บภาพด้วยเล็กน้อย ผมพยายามไม่อยู่ใกล้ไอ้ภาคินมาก ไม่อยากให้มันมาตัวติดกับผมเกินไป ที่ด้านนอกกองถ่ายผมยังได้ยินเสียงกรี๊ดแว่วๆของแฟนคลับดังแทรกเข้ามาด้วย ฉากต่อไปเป็นฉากที่ผมจอดรถที่หน้าร้านกาแฟ แล้วภาคินมาจอดข้าง ๆแอบมองผมจากด้านนอก ก่อนจะเขียนข้อความลงบนหมวกกันน็อค
การถ่ายทำผ่านไปได้ด้วยดี ถึงจะมีติดขัดไปบ้างเพราะผมเกร็งไปนิดหน่อยก็ตาม
“น้องเมฆถือว่าทำได้ดีนะคะ สู้ๆค่ะ”พี่แต้วที่กำลังเติมหน้าให้ผมใหม่พูดขึ้น ผมหัวเราะ รู้สึกโล่งไปเปราะนึง
“นั่นสิครับ…ออกมาดีกว่าที่คิด ตอนแรกก็คิดว่าจะทำทีมงานเหนื่อยซะแล้ว”ผู้กำกับได้คุยกับฝ่ายจัดแล้วว่าจะเพิ่มบทอีกคู่เข้ามา คนที่ได้รับบทคือเจเจกับลีน่านักร้องที่กำลังช่วยดันเจเจอยู่ เห็นว่าร้องเพลงด้วยกัน ซีนของทั่งคู่ก็เอามาเสริมต่อจากฉากของผมกับภาคิน
หลังจากเลิกกอง ภาคินก็ออกไปทักทายแฟนคลับตามประสา แถมยังลากผมไปด้วยอีก
“พามาทำไมเนี่ย”ผมกระซิบถามมัน แต่ก็ต้องถอยห่างเพราะมีเสียงกรี๊ดดังมา
“มีแฟนคลับจะให้ของนายไง”กลุ่มแฟนคลับของภาคินตรงหน้ายื่นตุ๊กตาแมวประหลาดมาให้ผม เหมือนกับไอ้ตัวที่ภาคินมี แฟนคลับที่อยู่หลัง ๆ ก็โยนดอกไม้มาให้ โดนหัวใครบ้างก็ไม่รู้
“พวกเราทำเสื้อมาให้พี่สองคน ช่วยรับไว้ด้วยนะคะ”แล้วก็ยื่นเสื้อมาให้ผมกับภาคิน เป็นเสื้อคู่ รูปหน้าผมกับภาคินใส่หมวกกันน็อค
“ขอบคุณมากครับ”
“มีโอกาสก็ใส่ด้วยนะคะ”
ขณะที่ผมกับภาคินกำลังจะปลีกตัวออกมา ก็มีคนโยนอะไรบางอย่างมาโดนหน้าผมเต็ม ๆ ไม่เจ็บมากแต่ก็ทำผมเอ๋อไปสักพัก เพราะไอ้ของที่โยนมาคือพัดที่มีรูปภาคินกับลูกน้ำ(ที่เคยมีข่าวด้วยกัน)
“เจ็บรึเปล่า”ภาคินเข้ามาจับหน้าผมพลิกไปมา
“ไม่อ่ะ…ตกใจมากกว่า”ไม่คิดว่าจะเจออะไรแบบนี้ เหมือนโดนเอาน้ำสาดหน้าเลย ภาคินก้มไปเก็บไอ้พัดนั่นมาดู ด้วยสีหน้าไม่พอใจ ด้านหลังมีรูปผมที่ถูกขีดฆ่าด้วยปากกาสีแดง แฟนคลับที่ออๆกันอยู่มองหาตัวคนที่โยนพัดนั่นมา แต่มันเป็นช่วงชุลมุนวุ่นวายอาจไม่มีใครสังเกต
“พี่ไม่รู้ว่าใครทำแบบนี้…แต่อย่าทำอีกนะ ไม่อย่างนั้นจะไม่ให้เข้ามาอีก”ภาคินโยนพัดนั่นทิ้งก่อนจะกลับเข้าไปในรถตู้ด้วยท่าทีหัวเสีย
“ไม่ต้องไปสนใจเรื่องไร้สาระนั่นหรอกนะ เมฆ”ภาคินหันมามองผมอย่างเป็นห่วง
“ไม่ได้เป็นอะไร แค่ตกใจเฉยๆ อย่าทำเป็นเรื่องใหญ่เลยน่า”ถึงจะเตรียมใจรับมือพวกแอนตี้มาแล้วก็เถอะ แต่ก็ทำเอาผมใจหล่นวูบเลย ยังเหลือการถ่ายทำอีกในวันพรุ่งนี้ สำหรับผมกับภาคิน ของเจเจเสร็จไปแล้ว คืนนี้ก็ค้างที่คอนโดภาคินเหมือนเดิม ผมโทรรายงานสารทุกข์สุกดิบกับแม่อยู่พักใหญ่ ไอ้เจนก็โทรเข้ามา
[เป็นไงบ้าง]
“ก็ดี ยกเว้น…”ผมเล่าเรื่องที่เจอเมื่อเย็นให้มันฟัง
[เออน่า…ทำใจไว้เถอะ มึงยังต้องเจอกับคนอีกหลายรูปแบบ แค่นี้จิ๊บ ๆ]
“ครับพ่อ เออ แล้วเมื่อวันนั้นมึงไม่ได้อยู่ดูไอ้ปอยเหรอวะ”ผมถามสิ่งที่คาใจ
[อยู่…มึงก็รู้ว่าเวลามันเมามันทำได้ทุกเรื่องนั่นแหละ] ไอ้เจนหัวเราะเบาๆ
“มึงคงไม่ได้ทำอะไรมันหรอกนะ”
[ไม่ได้ทำเว้ย มึงเห็นกูเป็นคนไงวะ ถ้ามันยอมก็ว่าไปอย่าง]
“นั่นไง”
[เออ แล้วไปอยู่คอนโดไอ้ภาคินนี่ระวังเสร็จมันนะเว้ย…ไอ้นั่นไม่ธรรมดา ยิ่งแมวๆอย่างมึงนี่…] ผมขมวดคิ้ว
“อะไร แมวๆนี่มันทำไม กูไม่โดนงาบง่ายๆหรอกเว้ย”ได้ยินเสียงไอ้เจนหัวเราะดังมา ขำอะไรนักหนา
[งั้นแค่นี้นะเว้ย สู้ๆล่ะเพื่อน เดี๋ยวกูส่งหน้าม้าไปเชียร์มึง]
“ไม่ต้องเว้ย”
[โอเค บาย]
หลังจากที่มันวางสายไปก็ได้เวลามาร์คหน้าอีกแล้ว ไอ้ภาคินมันก็ทำให้ผมเหมือนเดิม
“ทาให้บ้างดิ”มันยื่นหน้ามาให้ผม ไหนๆมันก็ทาให้ผมแล้วล่ะนะ ผมก็เลยจัดการละเลงครีมบนหน้ามันอย่างสนุกสนาน หลังจากนั้นมันก็บังคับให้ผมถ่ายรูปคู่กับมัน
“เฮ้ย เรายังไม่ได้ถ่ายรูปคู่ด้วยกันเลยนะ”
“แล้วมาถ่ายอะไรตอนนี้วะ”ผมพึมพำแตะครีมบนหน้า รู้สึกตึงๆเล็กน้อย
“เร็ว ๆ”ภาคินยื่นหน้ามาใกล้ๆผมก่อนจะกดถ่ายรูป ตอนแรกมันจะให้ผมใส่เสื้อที่แฟนคลับให้มาด้วย แต่ผมขอบาย ใส่นอนก็พอแล้วล่ะ
“นี่ เมฆ สัญญาได้ไหม…”หือ อะไรของมันจู่ๆก็มาพูด
“สัญญาอะไร…”ผมนอนเล่นตุ๊กตาประหลาดตัวนั้น
“คือ…นายก็รู้ใช่ไหมว่าฉันมีข่าวกับพวกดาราดังๆเยอะ…”
“แล้วไง”ผมรอฟัง แล้วไอ้ที่เป็นข่าวนี่มันเรื่องจริงรึเปล่า
“ก็สัญญาว่าจะอดทน ถ้าเกิดว่าฉันมีข่าวไร้สาระกับใครบ้างก็ไม่รู้”ผมพยักหน้าช้าๆ
“แล้วไอ้ใครบ้างก็ไม่รู้ที่นายเป็นข่าวด้วยเนี่ย…มันเป็นเรื่องจริงรึเปล่าล่ะ”คือผมไม่ใช่คนใจแคบไม่เข้าใจเรื่องในวงการ มันก็ต้องมีอยู่แล้วล่ะ ถ้ามันไปร่วมงานกับใครแล้วแฟนคลับจะจิ้นอย่างให้มีซัมติงกัน
“เมื่อก่อนน่ะ…ก็มีบ้างที่ฉันไปกิ๊กๆด้วย แต่ตอนนี้ฉันไม่ได้คุยกับใครอยู่ แต่กลัวว่าพวกนักข่าวบางกลุ่มจะขุดคุ้ยเอาเรื่องเก่ามาเล่นน่ะสิ”
“งั้นก็บอกมาดิ ว่ามีใครบ้าง ฉันขี้เกียจจะมารับรู้จากคนอื่น”ผมหันไปมองหน้าภาคินที่ยันตัวขึ้นมานั่งมองผม
“อืม…”
“หรือว่ามันเยอะมากจนไล่ทั้งคืนไม่หมด?”
“บ้าเหรอ…ก็มี….”ผมนั่งฟังรายชื่อที่ออกมาจากปากภาคิน อืม…แต่ล่ะคนนี่แซ่บๆทั้งนั้น ผมไม่รู้จักมากหรอก แต่เคยได้ยินชื่อผ่านๆ ไอ้ภาคินนี่ร้ายกาจจริงๆ
เช้าวันอาทิตย์ วันถ่ายวันสุดท้าย เหลือแค่ไม่กี่ซีน ซีนสุดท้ายคือไอ้ฉากที่ต้องมองหน้าประสานสายตากัน ผมพยายามจะไม่หลุดหัวเราะออกมาแต่ก็ทำได้ยาก
“คัต เอาใหม่นะ…เมฆหัวเราะอีกแล้ว”
“ขอโทษครับ”ผมยกมือไหว้รอบทิศ ทำไงได้ล่ะก็มันหัวเราะออกมาเองนี่ ผมหันไปยกมือขอโทษขอโพยไอ้ภาคิน ที่ยืนกอดอกมองผมอยู่ ผมเกร็งเล็กน้อยเพราะผมแอบเห็นว่ามีทีมงานบางคนแอบถ่ายคลิปไว้ด้วย จะถ่ายทำไมก็ไม่รู้ ผมรวบรวมสมาธิอีกครั้ง ก่อนจะหันไปมองภาคินอีกครั้ง จินตนาการว่ากำลังตกหลุมรักมันเข้าเต็มเปา เริ่มถ่ายทำอีกครั้ง รู้สึกว่าหน้าจะระเบิดเพราะสายตาเชื่อมๆที่มันส่งมา ผมไม่หลุดหัวเราะแล้วแต่อาการ
‘เขิน’เข้ามาแทนที่ต่างหาก
------TBC
มาอัพแล้ว ...ช่วงนี้เราคงไม่ค่อยเข้ามาอัพนะคะเพราะตอนนี้ทำจิตอาสาอยู่บนดอยใช้แอร์กา์ร์ดเล่น
อากาศหนาวเเล้ว ดุแลสุขภาพกันด้วยนะคะ
โพลล์
หัวข้อ: ☁เมื่อผมเป็นข่าว‘ฉาว’กับซุปเปอร์สตาร์☁ ตอนพิเศษ3-4-59 P.64 (อ่าน 600168 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก