ตอนที่๑๑
***************ภาคินปล่อยเพลงซิงเกิ้ลแรกออกมาแล้ว ผลตอบรับก็ถือว่าอยู่ในเกณฑ์ที่ค่อนข้างดี ถึงจะไม่เปรี้ยง
ปร้างแบบเมื่อก่อนแต่ก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่อะไรมากนัก ผมก็ได้แต่เอาใจช่วยมันอยู่ห่างๆ พักนี้มันก็ออกเดินสายโปรโมทต่าง
จังหวัดเต็มที่
ส่วนผมก็วุ่นเหมือนกัน เพราะช่วงนี้อยู่ในช่วงที่พี่บัณฑิตใกล้จะรับปริญญา และพวกปีหนึ่งทั้งหลายแหล่ก็ต้องอยู่ทำซุ้ม
ให้รุ่นพี่ ผมเองก็ไม่ใช่พวกหัวเรี่ยวหัวแรง แต่ก็ต้องอยู่ช่วยบ้างเพื่อไม่ให้ดูน่าเกลียดเกินไป เดี๋ยวจะโดนเหมารวมว่าเป็น
พวกกินแรงเพื่อน
วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ผมกับไอ้เชษ ไอ้บอร์ทมาช่วยเพื่อนในเซคทำซุ้ม แน่นอนว่าไอ้สองตัวนี้หน้าบูดราวกับโดนใครแย่ง
สาวๆของพวกมันไปยังไงยังงั้น
“นี่กูต้องสละเวลาที่ต้องใช้ร่วมกับน้องเตยมาเลยนะเนี่ย”ไอ้บอร์ทพูดเหมือนว่าเวลาของมันมีค่ามาก ตอนนี้มันกำลังคั่ว
เด็กม.หกอยู่ เห็นคอยตามเอาอกเอาใจเต็มที่
“โธ่ๆ ไอ้บอร์ท อย่าบ่นมาก มึงกลัวน้องเขาหนีไปมีกิ๊กใหม่รึไง ห่าราก ห่างกันแค่นี้จะเป็นจะตาย”เพื่อนในเซคคนหนึ่ง
หันมาด่ามัน ไอ้บอร์ทเบ้หน้า
“สัด”ไอ้บอร์ทตอบโต้ได้แค่นี้ ก่อนจะมานั่งเบียดช่วยผมตัดกระดาษฉับๆ เป็นงานที่เหมาะกับผู้ชายจริงๆ! ระหว่างที่ตัด
กระดาษไปผมก็แอบสงสัยว่าทำไมพี่มิวไม่มาคุยกับผมเรื่องซีรงซีรีย์อะไรนั่นสักที ผมเองไม่ได้อยากจะเข้าวงการอะไร
ทั้งนั้นเพราะหลังจากโฆษณาฟีโน่อะไรนั่น ชีวิตผมก็เปลี่ยนไปมากเลยทีเดียว
เมื่อวานตัวแทนฟีโน่โทรมาหาผมบอกว่าโฆษณาได้รับผลตอบรับดีเกินคาด ช่วยกระตุ้นยอดขายได้เยอะกว่าที่คิด ผมจึง
ได้เป็นพรีเซ็นเตอร์อย่างต่อเนื่องแล้วแน่นอน และจะมีการเซ็นสัญญากันอีกทีอาทิตย์หน้า
“เมฆๆ”ระหว่างที่กำลังขะมักเขม้นกับการตัดกระดาษให้เป็นเส้นตรงก็มีสาวน่ารักใส่แว่นดัดฟันฟรุ้งฟริ้งมาสะกิดหลังผม
“มีอะไรเหรอ แยม”ผมหันไปมองพร้อมกับฉีกยิ้มตอบกลับ แยมส่งยิ้มอายๆมาให้ก่อนจะเปิดกระเป๋าสะพายส่งของบาง
อย่างมาให้ผม ที่เห็นแล้วใจกระตุกวูบ เพราะสิ่งที่ผมรับมาคืออัลบั้มเพลงของภาคิน ใบหน้าหล่อๆสายตาคมๆบาดจิต
จ้องมองมาที่ผม เพิ่งรู้ตอนนี้เองว่าผมคิดถึงมันขนาดนี้
“เราวานขอลายเซ็นพี่คินให้เราหน่อยสิ”แยมมองผมอย่างมีความหวัง
“อ๋อ ได้อยู่แล้ว แต่ไม่รับประกันนะว่าจะได้เมื่อไหร่ช่วงนี้ภาคินมันยุ่งๆน่ะ”ผมมองหน้าภาคินที่อยู่บนปกซีดี
“ไม่เป็นไรๆ ตอนไหนก็ได้แหละ ขอบใจล่วงหน้านะ เมฆ”แล้วแยมก็หันกลับไปคุยกับกลุ่มเพื่อนตามเดิม
“นั่นแน่ จ้องตาไม่กระพริบเลยเชียวคิดถึงแฟนอ่ะดิ”ไอ้บอร์ทส่งเสียงล้ออยู่ใกล้ๆหู ผมแยกเขี้ยวใส่มันก่อนจะเก็บอัลบั้ม
เพลงใส่กระเป๋าเป้ สงสัยผมจะคิดถึงมันมากไปหน่อย ถึงได้ยินเสียงเพลงของภาคินดังอยู่ในหัว แต่พอหันไปมองไอ้
บอร์ท ผมก็เก็ททันที ถนัดนักล่ะ ไอ้เรื่องล้อเลียนชาวบ้านเนี่ย มันหัวเราะคิกๆ ในมือถือโทรศัพท์ที่เปิดเพลงของภา
คินอยู่
“เลิกล้อมันแล้วมาช่วยกูนี่”ไอ้เชษมองไอ้บอร์ทด้วยสายตาเอือมระอา ไอ้นี่เป็นผลผลิตที่พิสูจน์แล้วว่าโตแต่ตัวจริงๆ
น่าสงสารพ่อแม่มันนะครับ ผมมองมันด้วยสายตามืดมน
“เออ เมฆมันยังคบกับพี่คินอยู่รึเปล่าอ่ะ กูเห็นข่าวเงียบๆ”
“ไม่รู้ดิ แต่อาจจะเลิกแล้วก็ได้มั้ง พี่คินเขาเจ้าชู้จะตาย คนแบบนั้นคบใครไม่นานหรอก”
หูผมดันทำงานได้ดีอีก ไอ้เชษเอากระดาษฟาดหัวผมพร้อมกับส่งสายตาให้มาตัดกระดาษต่อ ผมไหวไหล่ ได้ยินคนซุบ
ซิบนินทาจนชินไปซะแล้ว
หลังจากเสร็จงานผมก็แวะไปร้านกาแฟบรรยากาศดีชื่อ Have a seat ที่ผมมักแวะมาประจำในช่วงว่างๆ บรรยากาศ
สบายๆเชื้อเชิญให้ผมเสียเงินได้ทุกครั้ง ผมสั่งกาแฟปั่นกับบราวนี่ของโปรด ก่อนจะไปนั่งที่โต๊ะไม้ตัวยาว ที่หันหน้า
เข้าหากระจกใส นี่มุมโปรดของผมเลย ระหว่างที่รอผมก็ใส่หูฟังเปิดเพลงของภาคินฟังไปพลาง เสียงนุ่มลึกมีสเน่ห์
ของมันเหมือนดังกล่อมอยู่ใกล้ๆ ผมได้กลิ่นน้ำหอมกลิ่นแอปเปิ้ลจางๆ ก่อนจะเงยหน้ามองผู้หญิงที่สวมแว่นกรอบสี่
เหลี่ยมเชยๆที่นั่งลงถัดจากผม หน้าตาเธอคุ้นๆชอบกลเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน
"ลูกน้ำ..?"ผมพึมพำกับตัวเองเบาๆเมื่อนึกได้ว่าเป็นใคร ที่แท้ก็นักร้องสาวที่เคยเป็นข่าวกับภาคินนี่เอง อีกฝ่ายไม่มีที
ท่าว่าเห็นผม ท่าทางดูระแวดระวัง
ครืด ครืด~
ข้อความจากภาคินเด้งเข้ามา ผมเลิกสนใจนักร้องสาวนั่น มองข้อความใหม่จากภาคินด้วยอาการตื่นเต้นเหมือนคนลุ้นหวย
ภาคิน:: กลับพรุ่งนี้แล้วนะ แล้วเจอกัน มันส่งภาพตัวเองเซลฟี่กับเจ้าตุ๊กตาแมวที่แฟนคลับเคยส่งไปให้มาด้วย ผมว่าภาคินมันก็วางตัวดีในระดับหนึ่ง มันเองก็รู้ว่า
กระแสแอนตี้มันก็เยอะ มันเลยไม่ค่อยจะอัพรูป อัพข้อความอะไรที่ส่อมาถึงผมสักเท่าไหร่
“มันเอาไปด้วยเหรอ”ผมยิ้มขำกับรูป กดเซฟ ก่อนจะส่งข้อความกลับไป
เมฆ::อืม ก็คิดอยู่ถ้าหายหน้านานกว่านี้ จะหาคนใหม่ควงแทนมันส่งสติ๊กเกอร์หน้าตาโกรธมาให้
ภาคิน:: กล้าเหรออ แมวก็เป็นแมวอยู่วันยันค่ำ กลายเป็นเสือไม่ได้หรอกกก
เมฆ::อยากเห็นไหมล่ะ จะเป็นให้ดู
ภาคิน::แหน่ะ ยังไม่เลิกอีก เดี๋ยวกลับไปจะโดน…
เมฆ:: โดนไร? แล้วมันก็เงียบหายไปพร้อมกับปล่อยให้ผมสงสัยและจินตนาการไปไกลอยู่คนเดียว ผมเงยหน้ามาจากโทรศัพท์และพบ
เข้ากับรอยยิ้มของลูกน้ำ เหมือนอีกฝ่ายมองผมอยู่ก่อนแล้ว ผมส่งยิ้มแห้งๆไปให้
“นี่เมฆใช่ป่ะ”อีกฝ่ายถามเสียงเบา เมื่อพนักงานเอาของที่ผมสั่งมาเสิร์ฟ ผมแปลกใจอยู่เหมือนกันที่มาเจอลูกน้ำที่ร้านนี้
ดูเธอจะสนใจผมมาก เพราะเจ้าตัวมองสำรวจผมอยู่นาน พร้อมกับรอยยิ้มจางๆบนใบหน้าใส ผมรู้สึกผ่อนคลายเล็กน้อย
ที่อีกฝ่ายดูไม่ได้ ‘ต่อต้าน’แบบที่ผมนึกภาพไว้
“รู้จักผมด้วยเหรอ”ก่อนจะรู้สึกตัวผมก็ถามคำถามโง่ๆออกไปแล้ว โธ่เอ๊ย เมฆ ก็ขึ้นหน้าหนึ่งปาว ๆจะไม่รู้จักได้ไงแถม
ฝ่ายนั้นก็ดูเหมือนจะสนิทกับภาคินด้วย แต่ระดับไหนผมก็ไม่แน่ใจ ลูกน้ำหัวเราะเมื่อได้ยิน
“ไม่รู้จักได้ไง แฟนของภาคินนี่นา ไม่คิดว่าจะได้เจอกันที่นี่ ไงก็ยินดีที่ได้รู้จักล่ะ พี่ชื่อน้ำ”อีกฝ่ายแนะนำตัวอย่างไม่จำเป็น
“เช่นกันครับ”ผมคนกาแฟตรงหน้า ไม่รู้จะพูดว่าอะไรดี ผมเห็นทางหางตาว่าพี่ลูกน้ำค้นอะไรบางอย่างในกระเป๋าเป้สีเขียว
อ่อน ผมแปลกใจเป็นล้นพ้นเมื่อเธอเลื่อนรูปโปสการ์ดที่เคยแจกในงานฟีโน่ รูปผมกับภาคินใส่หมวกกันน็อคยกนิ้วโป้งยิ้ม
แฉ่ง ใต้ภาพมีลายเซ็นของภาคิน เซ็นไว้ลวกๆ
“ขอลายเซ็นหน่อย”ทำผมผงะไปได้อีก พี่ลูกน้ำขอลายเซ็นผมมมม อีกฝ่ายขำเมื่อเห็นสีหน้างงงวยของผม
“พี่เป็นหนึ่งใน FC”แล้วเจ้าตัวก็ชูนิ้วโป้ง ชี้ ก้อยส่งมาให้ผมที่กระพริบตาปริบๆ
“เอ่อ ผมไม่มีลายเซ็นหรอกครับ”
“งั้นก็ลองเซ็นให้พี่คนแรกก่อนก็ได้”น้ำเสียงระริกระรี้ อาจจะดูน่าเกลียดที่พูดแบบนี้แต่น้ำเสียงเธอเป็นแบบนั้นจริงๆ
ผมควานหาปากกาในกระเป๋าเป้ก่อนจะหยิบปากกาเมจิกสีน้ำเงินออกมา ผมนิ่งคิดไปนิดนึงว่าจะเซ็นแบบไหนดีวะ
คิดทำไมให้ยุ่งยาก เซ็นๆไปเถอะ คิดแบบนั้นผมก็ตวัดมือเขียนชื่อตัวเองลงไปวาดหน้ายิ้มลงไปด้วย
“นี่ครับ”ผมเลื่อนรูปกลับไปให้ พี่ลูกน้ำหยิบมาดูอย่างพอใจ
“นี่เป็นลายเซ็นแรกของเมฆใช่ไหม สงสัยต้องเอาไปอวดซะแล้ว พี่ขอเซลฟี่ด้วยได้ไหม”
“ก็ได้ครับ”ผมยิ้มให้กับกล้องแชะไปสองสามรูปกันเสีย ผมมองอีกฝ่ายจิ้มๆโทรศัพท์พร้อมรอยยิ้มที่บ่งบอกว่ากำลังสนุกอยู่
ครืด~
ไลน์ผมเด้งอีกครั้ง
ภาคิน::ที่แท้ก็แอบไปควงสาวนี่เอง
เมฆ::สาวไหน มั่วแล้ว
ภาคิน::ยัยลูกน้ำไง ผมเงยหน้ามองพี่ลูกน้ำที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ที่แท้ก็ส่งไปให้ภาคินนี่เอง
เมฆ::Fc ฉันเองล่ะ
ภาคิน:: ฉันก็เป็น FCนายนะ
เมฆ:: มีคำถาม
ภาคิน:: เรื่องยัยลูกน้ำ?รู้ตัวด้วย
เมฆ:: แค่อยากรู้เฉยๆ
ภาคิน::ก็…สนิทระดับหนึ่งนะ รู้จักกันมาก่อนเข้าวงการน่ะผมไม่ได้ถามอะไรภาคินมันอีก เห็นว่ามันกำลังเดินทางกลับที่พักผมเลยไม่กวนมัน
“เรื่องพี่กับไอ้คินนี่ ข่าวกุ สร้างกระแสทั้งเพ เพราะรู้จักกันมาก่อนก็เลยสนิทกันในระดับนึงน่ะ ก็ไม่คิดนะว่าจะกลายเป็น
กระแสคู่จิ้นได้ขนาดนี้ แต่พี่ว่าคินกับเมฆนี่จิ้น ฟินกว่าเยอะ ยิ่งอีกไม่กี่วันจะมีงานกีฬากระชับมิตรกระทบไหล่เหล่าคนดัง
แล้ว รอแทบไม่ไหวเชียว”พี่ลูกน้ำยกมือปิดปากกลั้นเสียงหัวเราะให้เบาที่สุดเท่าที่จะทำได้ ว่าแต่งานอะไรนะ
“งานกีฬาอะไรนะครับ”
“ก็เหมือนแข่งกีฬาสีคณะนั่นแหละ เอาคนดังมาแข่งกีฬากัน งานนี้พี่แอบได้ยินว่ามีชื่อเมฆอยู่ในลิสต์ด้วยนะ”ผมเนี่ยนะ
จัดอยู่ในหมวดคนดังด้วยเหรอ? สงสัยเพราะชื่อไอ้ภาคินแน่ๆ
“อ้อ…”ผมพยักหน้าช้าๆ ถ้ามีชื่อผมจริงผมคงไม่เข้าร่วมแน่ๆ ขอไปดูอย่างเดียวดีกว่า
“โอ๊ย รู้แล่วน่า โทรตามอยู่นั่นล่ะ เอ้อ ไงก็ไว้คุยกันอีกนะ แล้วเจอกันนะ เมฆ”
“บ๊ายบายครับ แล้วเจอกัน”ลูกน้ำเก็บโทรศัพท์ด้วยท่าทางหงุดหงิดก่อนจะทำให้ผมผงะไปอีกรอบด้วยการดึงแก้มผม การพบกันครั้งนี้ทำให้ผมรู้ว่า คนเรามองกันแค่เปลือกนอกไม่ได้จริงๆ
===========================================
เป็นไปอย่างที่พี่ลูกน้ำบอกมีตัวแทนของโครงการกีฬากระชับมิตรคนดังโทรมาเชิญผมไปจริงๆด้วย
ไม่รู้ว่าไปเอาเบอร์ผมมาจากไหน ผมก็ตอบไปอย่างแบ่งรับแบ่งสู้ เพราะผมรู้สึกว่าตัวเองเสร่อ ๆชอบกลหากไปเล่นกีฬา
กับเหล่าคนดังคนอื่น เพราะก็อย่างที่รู้ๆกันว่าผมใช่คนดังที่ไหน มาดังได้ก็เพราะไอ้ภาคินหรอก
“ใครโทรมาอ่ะ”เจ้าของชื่อที่ผมเพิ่งเอ่ยถึงหันมาถามระหว่างที่ขับรถ ภาคินมันกลับมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว และวันนี้มันก็พา
ผมออกมาโดยไม่ได้บอกจุดหมายปลายทางเพื่อสร้างความตื่นเต้นให้ผม
“คนจากงานกีฬาอะไรนั่นน่ะ”ผมมองหน้าจอที่เพิ่งดับไป
“จะไปเชียร์ฉันใช่ไหม ไม่ได้กดดันนะ แต่ฉันต้องเห็นหน้านายอยู่ข้างสนาม”
“นี่ไม่ได้กดดัน แต่บังคับใช่ไหม”ภาคินไหวไหล่ก่อนจะเอื้อมไปกดเปิดเพลง ผมเบ้หน้าเมื่อได้ยินเพลงใหม่ของมัน
“โหย ฟังจนเบื่อล่ะ”
“ฟังบ่อยเหรอ”มันถามพร้อมรอยยิ้ม ผมนั่งนิ่งไม่ตอบอะไรเหมือนคนเป็นใบ้ แต่แอบเห็นทางหางตาว่ามันอารมณ์ดีขึ้นมา
“จะถึงหรือยัง”มันก็ขับออกมาห่างจากตัวเมืองพอสมควรแล้วนะเนี่ย ในเมื่อมันฮัมเพลงมาเป็นคำตอบผมก็เลยได้แต่นั่ง
เงียบๆคอยดูว่ามันจะพาผมไปที่ไหน
มันจอดรถที่หน้าสถานที่แห่งหนึ่งซึ่งทำผมแปลกใจมาก มันมาที่แบบนี้ด้วยเหรอ ผมมองป้ายที่เด่นตรงหน้า ‘บ้านเด็กดี’
ซึ่งผมเข้าใจว่าที่นี่คือบ้านเลี้ยงเด็กกำพร้า
“ฉันมาที่นี่ทุกเดือนน่ะ ยกเว้นถ้าติดงานจริงๆก็ไม่ได้มา”ภาคินหยิบเสื้อคลุมก่อนจะมองหน้าผมที่ดูมึนๆอยู่ด้วยสายตาขบขัน
ผมลงจากรถก่อนจะเข้าไปด้านในพร้อมกับภาคิน มันคงจะมาบ่อยจริงๆนั่นล่ะเพราะดูเหมือนมันจะสนิทกับเจ้าหน้าที่ของ
บ้านดี ทำไมเรื่องดีๆของมันไม่เห็นจะเป็นข่าวบ้างเลย เพิ่งรู้ว่ามันก็มีมุมพระเอกอยู่เหมือนกัน
“คินมาได้เวลาพอดีเลย นี่ก็ใกล้จะถึงช่วงพักทานข้าวแล้ว ก็อยู่ทานด้วยกันซะเลยนะ หนูก็ด้วย เมฆใช่ไหม หน้าตา
น่าเอ็นดูเชียว”ป้านิ่มที่เป็นผอ.ของที่นี่มองผมด้วยสายตาเอ็นดู
“รบกวนด้วยนะครับ”
“ไม่รบกวนหรอกจ้าหนู ”แล้วคุณป้าก็พาไปเดินดูในครัวเพราะภาคินมันอยากไปช่วย ได้ยินว่าทำข้าวผัดไข่ กลิ่นซอส
กลิ่นน้ำมันฟุ้งออกมาจากห้องครัวร้อนๆ
“แปลกใจมากเหรอที่ฉันพามาที่นี่”
“ก็นิดหน่อยอ่ะ”ไม่คิดว่ามันจะมีด้านแบบนี้ด้วย ผมอยู่ช่วยในครัวผัดข้าวนิดหน่อย ส่วนไอ้ภาคินกำลังหั่นแตงกวาชิ้น
เบ้อเร่อ ผมเห็นมันแอบหงุดหงิดนิดหน่อยที่หั่นแตงกวาได้ไม่เท่ากัน และเหงื่อที่เริ่มจะผุดบนหน้าก็เป็นอีกประเด็นนึง
เหมือนกัน หนังหน้าต้องมาก่อน สโลแกนไอ้ภาคินมันเลย
ผมแอบขำกับตัวเอง ก่อนจะช่วยยกจานยกถ้วยออกไปตั้งที่โรงอาหาร ที่นี่มีเด็กอยู่ไม่มาก ประมาณยี่สิบกว่าคน อยู่ใน
ช่วงวัยรุ่น แต่ส่วนใหญ่แล้วจะมีพัฒนาการที่ช้ากว่าเด็กทั่วไป พอมาเห็นแบบนี้ ผมก็คิดได้ว่าคนที่ลำบากกว่าผมก็มีตั้ง
เยอะตั้งแยะ หลังจากมื้อกลางวันผ่านไป ไอ้ภาคินมันก็ชวนผมออกมานั่งเล่นที่สนามเด็กเล่นท่าทางเหมือนกำลังครุ่น
คิดอะไรอยู่ ผมทิ้งตัวลงนั่งบนชิงช้าเก่าๆ โซ่ส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดเมื่อมันแกว่งช้าๆ
“ฉันเคยอยู่ที่นี่มาก่อน”จู่ๆมันก็พูดขึ้นมา ผมชะงักไปเล็กน้อย ภาคินน่ะเหรอ?ผมเงยหน้ามองร่างสูงโปร่งที่ยืนกำโซ่ขึ้น
สนิมไว้ มันเลิกคิ้วมองผมก่อนจะพูดต่อ
“แต่ก็แค่ปีเดียวเท่านั้นแหละ พ่อกับแม่เอาฉันมาทิ้งไว้เพราะตอนนั้นพวกเขามีฐานะค่อนข้างลำบาก แต่พอพวกเขาตั้ง
ตัวได้ก็มารับฉันไปเลี้ยงเหมือนเดิม อย่างน้อยๆที่นี่ก็เคยเป็นที่ซุกหัวนอนของฉัน นี่ก็เป็นเหตุผลที่ฉันส่งเงินช่วยเหลือ
มาให้ที่นี่ทุกเดือน ฉันสบายใจนะที่ได้ทำแบบนี้ แล้วก็สบายใจที่ได้พูดออกมาด้วยเพราะฉะนั้น เลิกทำหน้าเหมือนมี
ใครตายซะที”แล้วมันก็เคาะหน้าผากผมแรงๆหนึ่งที
“ก็…”
“มันเป็นอดีตไปแล้ว ไม่ใช่ปมด้อยอะไรของฉันด้วย พ่อกับแม่ไม่ได้ทิ้งฉันซะหน่อย ฉันเข้าใจ อย่างน้อยพวกเขาก็รับ
ฉันกลับไปเลี้ยงเหมือนเดิม”มันไหวไหล่ ก่อนจะเอาเท้าเขี่ยหญ้าแห้งๆ ถ้ามันคิดได้แบบนั้นก็ดี…
“ฉันได้เจอลูกน้ำครั้งแรกก็ที่นี่ มารู้ทีหลังว่ามีครอบครัวฐานะดีรับไปเลี้ยง แล้วก็บังเอิญมาเจอกันอีกในฐานะนักร้อง ถึง
ได้สนิทกับยัยนั่นไง”ภาคินวางมือลงบนศีรษะของผม ที่แหงนหน้ามองมันอยู่
“ขอบใจนะที่เล่าให้ฟังนะ”มันทำให้ผมรู้สึกว่าผมเป็นคนที่มันไว้ใจ รู้สึกตัวเองก็สำคัญกับมัน
“เรื่องพี่มิว…”
“…”ผมรอฟังว่ามันจะพูดอะไรต่อ
“พี่เขาไม่ได้ไปมีคนใหม่หรอก คือ…ยังไงล่ะ ความสัมพันธ์ของฉันกับเขาจบลงเมื่อฉันได้เซ็นสัญญากับทางค่าย ตอนนั้น
ฉันยังไม่เข้าวงการ พี่มิวเข้ามาทำความรู้จักฉันตอนช่วงม.หก ตอนนั้นฉันชนะการประกวดร้องเพลงของโรงเรียน พี่เขา
ยังเป็นแค่แมวมอง บอกว่าฉันดูมีพรสวรรค์น่าจะไปได้อีกไกล ตอนแรกฉันก็ไม่สนใจหรอก แต่มาคิดๆดูแล้วถ้าหากว่า
วันหนึ่งพ่อกับแม่ทิ้งฉันไปอีกล่ะ ฉันไม่อยากกลับมาอยู่ที่บ้านเด็กกำพร้าอีก ก็เลยตอบตกลงไป จบ”ถึงแม้นะรู้ว่ามันยัง
เล่าไม่หมด แต่แค่นี้ก็พอแล้ว ผมไม่คิดว่ามันจะเปิดปากพูดเรื่องพี่มิวด้วยซ้ำ ผมวางมือลงบนมือที่ใหญ่กว่าก่อนจะพูด
ติดตลก
“แต่ถ้าหลังจากนี้ถ้านายไม่มีที่ซุกหัวนอนล่ะก็ ห้องฉันยังพอมีที่ว่างนะเว้ย แวะมาได้”ผมไม่ได้เปิดโอกาสอะไรให้มันใช่ไหม
“คืนนี้ได้รึเปล่า”มันเลิกคิ้วมองหน้าผมแบบเจ้าเล่ห์
“ก็…ได้ ไม่มีปัญหา”
“แม่นายไม่ว่าแน่นะ”
“โธ่ ฉันผู้ชายนะจะกลัวอะไร”แต่มาคิดดูดีๆ ผมว่านี่น่ะอันตรายสุดๆ
“เปลี่ยนใจไม่ทันแล้วนะ แล้วมาดูกันว่าคืนนี้นายจะเป็นแมวหรือเสือ”มันก้มมากระซิบใกล้ๆหู
…มันคงไม่ได้คิดอะไรใช่ไหมมม
ผมกลับมาที่บ้านพร้อมกับหิ้วผู้ชายมาด้วย กลับมาก็เย็นพอดี
“สวัสดีครับแม่”ภาคินไหว้อย่างรู้งานเมื่อเห็นแม่ผม
“สวัสดีจ้ะ กลับมาแล้วเหรอลูก เหนื่อยน่าดูเลยนะ ไอ้เมฆมันทำให้เหนื่อยรึเปล่าวันนี้”แม่หยุดคุยกับมัน ดูจากการแต่งตัว
แล้วเดาว่าแม่กำลังจะไปซื้อของที่ตลาด
“ไม่หรอกครับ…”มันเหลือบมองผมและไม่รู้ด้วยเหตุอันใดมันยกยิ้มมุมปากด้วยรอยยิ้มที่ดูไม่น่าไว้ใจเอาซะเลย
ยิ้มทำไมวะฮะ?ผมล่ะอยากเข้าไปฉีกปากมันจริงๆ ผมรู้สึกร้อนวูบวาบเมื่อนึกไปถึงคำพูดของมัน
แล้วมาดูกันว่าคืนนี้นายจะเป็นแมวหรือเสือ แล้วมาดูกันว่าคืนนี้นายจะเป็นแมวหรือเสือ“เออ แม่ จะไปตลาดเหรอ ให้เมฆไปเพื่อนไหม”ผมรีบอาสาเป็นเด็กดี
“ไม่ต้องหรอก อยู่เป็นเพื่อนภาคินเถอะ เดี๋ยวแม่ไปกับยัยแก้วเอา”พูดเสร็จแม่ก็ส่งยิ้มให้ภาคินตบท้ายแล้วหลบฉาก
ไปจ่ายตลาด เหลือผมกับภาคินสองคน
“ป่ะ เข้าไปในบ้านสิ ชักช้าอยู่ได้”ผมพูดขึ้นมาเมื่อมันไม่ยอมขยับไปไหนสักที มายืนเก๊กยิ้มอยู่ได้ คิดว่าหน้าบ้านผมเป็น
สตูดิโอถ่ายแบบหรือไง
“มีอะไรให้กินบ้างล่ะ ฉันล่ะหิ๊วหิว”มันเน้นคำว่ากินและหิวเป็นพิเศษ ผมเข้าไปดูในครัวว่าแม่ทำกับข้าวอะไรไว้ มีต้มจืด
ผัดฟักทองแล้วก็ ผักชุบแป้งทอด
“กินได้ไหม พ่อซุปตาร์”ผมเอากับข้าวออกมาจากตู้ ร่างสูงได้สัดส่วนเดินเข้ามาก่อนจะตบพุงตัวเอง ฟังเสียงแล้วคงมี
แต่ซิคแพ็คแน่ๆ แล้วนี่ผมคิดอะไรอยู่วะเนี่ย
“กินได้หมดนั่นล่ะ”ภาคินยักคิ้วกวนประสาทมาให้ ก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะรอให้ผมตักข้าวให้ คุณชายจริงๆ ผมแอบลอบสัง
เกตเจ้าของใบหน้าลูกครึ่งอยู่เงียบ ๆ ผิวมันเข้มขึ้นเล็กน้อย และไรหนวดจางๆขึ้นอยู่เหนือริมฝีปาก ผมรีบก้มตักต้มจืด
ทันทีเมื่อมันเงยหน้ามามองเหมือนรู้ตัว แต่สงสัยผมจะรีบไปหน่อยก็เลยตักพลาด ช้อนจิ้มลงบนโต๊ะดังกึก ได้ยินเสียง
อีกฝ่ายพยายามกลั้นหัวเราะ ผมนี่แทบอยากเอาหน้ามุดลงไปในจานข้าว
“ใจเย็น เมฆ เข้าใจว่าฉันหล่อ”ผมยกแก้วน้ำเปล่าขึ้นมาดื่มกลบเกลื่อน ผมเตะหน้าแข้งมันอยู่ใต้โต๊ะเพราะใบหน้ามัน
แดงเถือกเนื่องจากพยายามกลั้นขำ ทำแบบนี้หัวเราะก้ากๆออกมาเลยดีกว่าเหอะ
“อ้าว อิ่มแล้วเหรอ”มันเช็ดน้ำตาส่งเสียงเรียกผม ใครจะไปอยู่สู้หน้าล่ะ แม่นี่ก็จริงๆเลยหายไปตั้งนานแล้วยังไม่กลับมาอีก
ผมขึ้นมาอาบน้ำก่อน โล่งหน่อยที่ไม่เจอไอ้ภาคิน ผมมองเสื้อคลุมสีเนื้อที่กองอยู่ปลายเตียงของผม ได้ยินเสียงโทรทัศน์
ดังแว่วมาจากด้านล่าง ผมคว้าเสื้อคลุมมันขึ้นมาจะเอาไปพาดที่เก้าอี้
ตุบ~
กล่องบางอย่างหล่นมากองแทบเท้าของผม ไม่ต้องก้มไปมอง ผมก็รู้ว่ามันคือกล่องอะไร!
ภาคินมันวางแผนมาแล้วสินะ สินะ…
TBC.
==================================
โปรดติดตามต่อนต่อไป
เขียนไปเขียนมาทำไมมันสั้นจัง
ขอทดไปไว้ตอนหน้าจัดเต็มแบบยาวๆแน่นอนค่ะ
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ
*มีคนเอาอิมเมจน้องแมวมาโยนให้หลังไมค์ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ
โพลล์
หัวข้อ: ☁เมื่อผมเป็นข่าว‘ฉาว’กับซุปเปอร์สตาร์☁ ตอนพิเศษ3-4-59 P.64 (อ่าน 597098 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก