ตอนที่๑๓ในห้องที่เปิดแอร์เย็นฉ่ำกับดูเหมือนจะร้อนระอุขึ้นเรื่อยๆ ผมอาจจะรู้สึกไปเองเพราะเก้อเขินกับสถานการณ์ในตอนนี้ หรือเป็นเพราะสายตาพราวเสน่ห์ของคนตรงหน้าที่ดูเหมือนเครื่องเอ็กซเรย์ ฝามือใหญ่กอบกุมใบหน้าของผมไว้ ความเงียบเกิดขึ้นอีกครั้งจนผมได้ยินเสียงลมหายใจของอีกฝ่าย ดูท่าภาคินจะตื่นเต้นอยู่เหมือนกัน นิ้วมือของอีกฝ่ายเกลี่ยใบหน้าผมอย่างแผ่วเบาไล่มาจนถึงริมฝีปากบาง
“เรามาเล่นเกมส์กันดีไหม”ผมเอ่ยขึ้นมาเบาๆเมื่อภาคินกดจมูกลงมาบนซอกคอ
“เกมส์อะไร”เสียงกระซิบนุ่มๆดังขึ้นในขณะที่ริมฝีปากนั้นกดจูบเบาๆ
“ถอดหรือไม่ถอด ฉันจะถามคำถามนาย ถ้านายตอบถูก นายถอดเสื้อฉันได้หนึ่งชิ้น แต่ถ้าไม่นายก็อด”ผมคิดเกมส์ที่ผุดขึ้นมาในหัวอย่างฉับพลัน ไม่ใช่ว่าผมลีลาหรือถ่วงเวลาแต่อย่างใด ตอนนี้ผมเองตกปากรับคำมันแล้ว ถ้ายอมมันง่ายๆก็ไม่สนุกน่ะสิ ภาคินเลิกคิ้วมองผม เม้มริมฝีปากเข้าหากัน นัยน์ตาพราวระยับ ผมไม่ปล่อยให้ภาคินมาทำผมหัวหมุนได้ฝ่ายเดียวหรอก
“แล้วถ้านายตอบคำถามของฉันผิด นายก็อดเหมือนกันใช่ไหม”
“ใช่ แต่ฉันทนได้อยู่แล้ว”
“จริงเหรอ ฉันเองก็มีวิธีทำให้นายถอดเสื้อเองได้เหมือนกัน”มันทำหน้าเจ้าเล่ห์ ผมเลิกคิ้ว มองมันอย่างนึกหมั่นไส้กับน้ำเสียงมั่นอกมั่นใจ เรียวปากอิ่มยกเป็นรอยยิ้มเหมือนกำลังนึกสนุก ภาคินขยับเข้ามาใกล้ผมมากขึ้นจนจมูกแทบชิดกัน ผมกระพริบตา ฝามือหนาของอีกฝ่ายเลื้อยเข้ามาในเสื้อลูบไล้แผ่นหลังผมแผ่วเบา
“งั้นก็เริ่มเลยสิ”ภาคินหัวเราะหึๆในลำคอ
“คำถามแรก นายจำได้ไหมว่าครั้งแรกที่เจอกัน คำพูดแรกที่ฉันพูดคืออะไร”ผมยิ้มบ้าง เมื่อภาคินขมวดคิ้วเล็กน้อยเหมือนกำลังนึกไปถึงเหตุการณ์ครั้งที่เกิดเมื่อหลายเดือนก่อนด้วยสีหน้าครุ่นคิด ส่วนมือก็ยังคงเลื้อยอยู่ในเสื้อผมเหมือนเดิม
“
อย่า…”เสียงนุ่มๆของภาคินกระซิบอยู่ข้างหูก่อนจะเลื่อนมาขบติ่งหูเบาๆ ผมผ่อนลมหายใจเบาๆ
“ฉันเลือกเองได้ใช่ไหม”ไม่พูดเปล่าภาคินมันกระตุกกางเกงผมเป็นสัญญาณให้ผมถอดกางเกงออก ไม่รู้ว่าเกมส์นี้ผมจะเป็นคนถูกมันทำให้หัวหมุนเองรึเปล่า กางเกงขาสั้นผมปลิวหายไปหนึ่ง และสายตาที่ทำให้ผมร้อนฉ่าก็กลับมาอีกครั้ง
“งั้น…”อีกฝ่ายเงียบเหมือนกำลังคิดคำถาม มันยิ้มก่อนจะถอดเสื้อตัวเองออก
“ฉันยกสิทธิ์ให้นาย”ผมบอกแล้วว่ามันเป็นคนผิวขาว และก็หุ่นดีมากคนหนึ่ง ผมเบนสายตากลับมามองใบหน้าของภาคินแทน ผมหวิวในอกแปลก ๆ นั่นแค่ซิกแพ็คเอง อย่าสนใจ ผมต้องทำให้ภาคินหัวปั่นสิ!อย่าตกหลุมพรางมันง่ายๆ ผมรวบรวมสติอีกครั้งเพื่อคิดคำถามต่อไป
“แล้ววันนั้นฉันใส่เสื้อสีอะไร”ผมถามเบลอๆ
“จำไม่ได้แฮะ แต่วันนั้นนายออกจะ…”มันเว้นวรรคก่อนจะหัวเราะ แล้วถอดกางเกงออกไปอีกหนึ่งชิ้น ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ดูเหมือนผมจะเสียเปรียบมันอยู่ เพราะฉะนั้นคิดคำถามง่ายๆก็พอ
“…ฉันชื่ออะไร”
“เมฆ…”มันหรี่ตาสีหน้าขบขัน ถ้าปกติแล้วมันจะต้องเลือกถอดกางเกงในผมออกชัวร์ แต่มันกลับกระตุกชายเสื้อผมขึ้นแล้วถอดเสื้อผมออก
“แมวก็คือแมว เป็นเสือไม่ได้หรอก ว่าไหม”เลือดไหลเวียนมากองบนหน้าผม
“ใครจะรู้”ผมพึมพำเบาๆ ขุดหลุมฝังตัวเองชัด ๆ จังหวะกลองในอกรัวกระหน่ำ เหลืออีกคนล่ะหนึ่งชิ้น ด่านสุดท้าย…
“ฉันขอถาม…”ผมเลิกคิ้วคิดว่ามันจะยอมถอดซะอีก!
“เมื่อวานฉันใส่กางเกงในสีอะไร”ผมกลอกตาไปมา นี่มันแกล้งผมชัดๆ มันจะไม่ยอมถอดชิ้นสุดท้ายออกก่อนแน่ๆ
“ดำ แดง น้ำเงิน ชมพู เขียว”
“ผิดเพราะฉะนั้นนายต้องถอด”มันใช้นิ้วเกี่ยวด่านสุดท้ายของผมไว้
“ผิดกติกาแล้วเว้ย”ผมโวย ริมฝีปากอุ่นร้อนโฉบเข้ามาดูดกลืนเรียวปากของผมอย่างไม่รีบร้อน ดูดดึงกลีบปากล่างเบาๆ ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะเผยอปากรับลิ้นร้อนที่ไล่ต้อนอย่างชำนาญ ภาคินดึงเสื้อผ้าชิ้นสุดท้ายของผมออก ผมเลื่อนมือกระตุกขอบกางเกงของอีกฝ่ายบ้าง ผมจะไม่ยอมโป๊คนเดียวเด็ดขาด มันปล่อยริมฝีปากผมเป็นอิสระ ก่อนจะไล่จูบไปตามไหล่ลาด มันดันตัวผมให้นอนราบไปกับเตียง และทั้งผมและมันก็เปลือยเปล่าด้วยกันทั้งคู่ ผมปรือตาขึ้นมองร่างได้สัดส่วนตรงหน้า นิ้วมือไล่สัมผัสทุกจุด
ภาคินก้มมาขบกัดยอดอกเบาๆ ฝามือร้อนเลื่อนมาสัมผัสท้องน้อยก่อนจะไล่ลงไปยังส่วนล่างที่กำลังตื่นตัวเพราะนิ้วมือของอีกฝ่าย ผมปล่อยเสียงครางแผ่วเบา มือโน้มลำคอของอีกฝ่ายเหมือนเป็นที่ยึดเหนี่ยว ผมกดจูบลงบนริมฝีปากนั้นอีกครั้ง ปลายลิ้นเกี่ยวกระหวัดกันไม่ห่าง ภาคินแทรกตัวเข้ามาก่อนจะดันขาผมขึ้น แทรกนิ้วเข้ามา ในขณะที่ยังบดเบียดริมฝีปากกันดุเดือด เสียงครางฮึมอย่างพอใจดังเบาๆมาจากร่างที่โถมทับอยู่ มันผละมามองหน้าผมเหมือนจะถามว่าพร้อมไหม ผมพยักหน้าให้มันเบาๆ มันขยับตัวไปที่โต๊ะข้างเตียงหยิบของที่มันซื้อมาแล้วไม่ได้ใช้เมื่อคราวก่อน
ภาคินดันสิ่งอื่นที่ใหญ่กว่านิ้วมากเข้ามาอย่างนุ่มนวล จนสุด มีเพียงเสียงลมหายใจหนักๆ และเสียงเสียดสีของร่างกายของเราสองคนเมื่ออีกฝ่ายโถมตัวเข้ามามากขึ้น มากขึ้น ผมปล่อยให้ร่างกายรับรู้ทุกสัมผัสที่อีกฝ่ายมอบให้ ปล่อยเสียงพอใจออกมาอย่างไม่อาย จนเมื่อแรงอารมณ์ดับลงทั้งคู่
“เมฆ…”
“หืม…อย่าพูดคำนั้นนะ…”ผมเอามือแตะปากภาคินเมื่ออีกฝ่ายเปิดปากจะพูดคำบางคำออกมา ผมอาจจะประสาทไปเอง แต่ผมไม่ชอบให้ใครมาพูดว่ารัก หลังจากที่มีอะไรกัน ภาคินเลิกคิ้วก่อนจะหัวเราะก่อนจะก้มมาจูบหัวไหล่ผมเบาๆ แล้วค่อยๆดันตัวออก ทิ้งตัวลงมานอนข้างๆผม เอาขาก่ายผมไว้แล้วดึงตัวผมเข้ามาใกล้ๆ
“จริงๆนายเป็นคนสำคัญสำหรับฉันนะ ไม่เคยมีใครเข้ามาในห้องนอนของฉันมาก่อน นายอาจจะไม่เชื่อแต่นายเป็นคนแรกที่ฉันเปิดใจให้มากที่สุด ฉันกลัวนายจะเบื่อที่ต้องอยู่กับฉันในสภาพที่น่าอึดอัดอย่างวันงานกีฬานั่น…ฉันกลัวว่าสักวันหนึ่งนายจะทนไม่ไหว”ใช่ ผมเบื่อที่ต้องถูกจับตามอง แต่ผมเป็นคนเลือกเข้ามาอยู่ในโลกใส่หน้ากากนี่เอง
“ก็มีบ้างที่ฉันเบื่อ แต่ฉันก็ทนได้แหละ คงไม่ต้องบอกนะว่าเพราะอะไร”
“อยากฟังนี่”ผมยกยิ้มก่อนจะเคาะแผ่นอกแน่นๆของภาคิน
“เพราะนายไง”มันย่นคิ้วเหมือนไม่ใช่คำตอบที่ถูกใจ
“ยังไม่ถึงเวลา”ผมพูดเบาๆ ตอนนี้ผมยังไม่ได้รักมัน ความรู้สึกผมยังไม่ได้มากขนาดนั้น มันเองก็คงจะเหมือนกันนั่นแหละ ผมเผลอหลับไปวูบใหญ่ ตื่นมาอีกทีก็เป็นเวลาสามทุ่มกว่าๆ ผมมึนๆเบลอๆอยู่สักพัก ก่อนจะเหวี่ยงผ้าห่มออกจากตัว ภาคินไม่ได้อยู่ในห้องแล้ว ผมอาบน้ำล้างเนื้อล้างตัว ค้นหาเสื้อผ้าของมันมาใส่
เมื่อครั้งแรกที่ผมเข้ามาในห้องนี้ ผมไม่ได้สังเกตเลยว่ารูปถ่ายหมู่สมัยเด็กๆของภาคินคือเหล่าเพื่อนๆในบ้านเลี้ยงเด็กกำพร้า ผมเห็นพี่น้ำด้วย เค้าโครงใบหน้าก็ยังเหมือนเดิม แต่ผิวขาวขึ้นเล็กน้อย
ผมหาวหวอดๆก่อนจะปิดประตูห้องนอนมันเสียงดัง แต่ก็หุบปากฉับเมื่อเห็นว่าภาคินมันมีแขกมาเยี่ยม ไม่ใช่ใครที่ไหนเฮียจอร์นนั่นเอง
“หวัดดีเมฆ หลับสบายไหม”พี่ชายไอ้เจนส่งเสียงถาม หน้าตารู้ทัน ไอ้ภาคินทำเสียงกุกกักอยู่ที่ครัวเหมือนมันกำลังหาของกินมา
ให้เฮียจอร์น
“ก็สบายดีครับ ผมตกใจหมด นึกว่าใคร”ผมยิ้มแห้งๆ
“ตื่นแล้วเหรอ ฉันอบสเต็กไว้ให้อยู่ในตู้”อู้หู อาหารหรูหราอีกแล้ว เฮียจอร์นทำเสียงล้อเลียนท่าทางเฮียเขาก็ดูเหมือนจะสบายดี แต่ผมสังเกตว่าหน้าตาออกจะเคร่งเครียด เรื่องส่วนตัวหรือเรื่องคนอื่นกันนะ แต่ก็ช่างเถอะ ผมเข้าไปในครัว สวนกับภาคินที่ถือขวดไวน์กับแก้วอยู่ในมือพร้อมฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี มันหอมแก้มผมฟอดใหญ่ก่อนออกไป
“โห มึงไม่ต้องเอาไวน์นอกมาต้อนรับกูหรอกว่ะ กูแค่มาคุยอะไรด้วยเฉยๆ”เสียงเฮียจอร์นแว่วมา ในขณะที่ผมจัดการสเต็กเหี่ยวแห้งอยู่เงียบๆ
“ได้ไงวะ นานๆทีมึงจะโผล่หัวมาสักที ทำไม เรื่องใหญ่เหรอ”ได้ยินเสียงไวน์ไหลกระทบแก้ว
“ก็เปล่า กูแค่เครียดเรื่องที่บ้าน เรื่องพ่อกับแม่นั่นล่ะ”แล้วเสียงของเฮียก็เบาลง ผมไม่ได้ยินอะไรอีก ผมหยิบโทรศัพท์ออกมาเช็คข้อความ ไลน์กลุ่มเด้งพรึบพรับเพราะไอ้เกรียนบอร์ทฟลัดสติ๊กเกอร์ส่งมา ผมเห็นไอ้ภาคินมันอัพรูปลงไอจี เป็นรูปจานสเต็กสองจาน พร้อมแคปชั่นเบาๆว่ามื้อค่ำ ยอดไลค์ถล่มทลายและคอมเม้นท์แซวที่หลั่งไหลมาเรื่อยๆ มันไม่ได้ติดแท็กชื่อผม แต่ก็นั่นล่ะ มีคนแท็กมาให้แล้ว
ผมเลื่อนอ่านคอมเม้นท์ฆ่าเวลาไปเรื่อยๆ จนไอ้เชษส่งข้อความมาล้อผม ว่าไม่ยอมกลับบ้านกลับช่อง เอาจริง ๆแม่ผมก็ไม่ว่าอะไรหรอกหากหายหน้าหายตาไปจากบ้าน เว้นแต่ว่าผมจะหายหน้าไปติดๆสาม สี่คืนอะไรแบบนั้น เฮียจอร์นอยู่คุยอีกสักพักก่อนจะขอตัวกลับพร้อมกับบ่นอุบอิบเรื่องไวน์
ผมเสนอหน้าออกไปทันทีที่เฮียจอร์นกลับไปแล้ว ภาคินยกแก้วไวน์ขึ้นมา
“เอาไหม”
“ไม่ล่ะ”ผมทิ้งตัวนั่งลงที่โซฟาอีกฟาก ภาคินจิบไวน์ด้วยท่าทางเหมือนคุณชาย โทรศัพท์มันสั่นครืดคราด มันขยับตัวหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกางเกงอย่างหงุดหงิด แต่เมื่อมันมองหน้าจอ สีหน้ามันก็เปลี่ยนเป็นแปลกใจระคนตื่นเต้น
“Hi”มันกรอกเสียงสำเนียงอังกฤษแปลกหู ผมหันไปมองอย่างสนใจ ภาคินส่งยิ้มให้ผมพร้อมกับทำปากพะงาบๆว่าแม่โทรมา
“Fine…really? When…next week oh well”มันหลิ่วตาให้ผมที่เงียหูฟังอยู่ อาทิตย์หน้าทำไม? มีอะไรสำคัญอย่างนั้นเหรอ
“umm I’m not sure about it but I’ll call you later, I have a good news too, why? Believe me It will knock your socks off …Okay… See you …ah I knew -- me too bye”ผมทำหน้ามึนเมื่อได้ยินอะไรแว่วๆว่าถุงเท้า..?คงไม่ใช่หรอกมั้ง มันบอกว่ามีข่าวดีจะบอกเหมือนกัน…ข่าวดีอะไร
หลังจากที่ภาคินวางสายไปแล้ว มันก็เอาแต่มองหน้าจอพร้อมกับยิ้มกว้างอยู่นาน
“มีอะไรงั้นเหรอ”ผมตัดสินใจถามทำลายความเงียบ มันเงยหน้าขึ้นมามองผมก่อนจะเข้ามาดึงผมเข้าไปจุ๊บแบบเร็วๆ
“พ่อกับแม่ฉันจะกลับมาอาทิตย์หน้า”ผมทำตาโต
“ก็ดีแล้วนี่ กลับมาถาวรเลยเหรอ”มันส่ายหน้า
“แค่มาพักผ่อนเฉยๆน่ะ แต่เห็นแม่บอกว่ามีข่าวดีจาบอกฉัน”ภาคินดูตื่นเต้นเอาการ
“นายก็มีข่าวดีเหมือนกัน”อีกฝ่ายยกยิ้มเมื่อได้ยินที่ผมพูด
“แน่นอน ข่าวดีมากๆ ไว้ค่อยฟังพร้อมกับพ่อ แม่ฉันก็แล้วกันนะ ฮ้า~อะไรๆก็ดีไปหมด เรามาดื่มฉลองกันดีไหม ห้ามปฏิเสธ”มัน
รินไวน์ใส่แก้วให้ผมเรียบร้อยแล้ว พร้อมกับชูแก้วขึ้นมาเหมือนรอชนแก้ว
“ก็ได้ๆ”ไม่อยากขัดท่าทีลั้นลาของมัน ก็เลยรับแก้วนั้นมา รสชาติกลมกล่อมนุ่มลิ้นแบบที่ผมไม่เคยได้ลิ้มรสมาก่อนทำเอาจิบเพลินเลย
“แล้วนี่…พ่อกับแม่นายรู้เรื่องข่าวแย่ๆของนายบ้างไหม”ผมแอบสงสัยมานานว่าทางนู้นจะรู้เรื่องเกเรของลูกชายไหม ภาคินหัวเราะ เอนหลังพิงโซฟา
“เขาก็เช็คข่าวตลอดนั่นล่ะ แต่บ่นไปก็เท่านั้น บางข่าวมันก็ไม่ใช่เรื่องจริง”
“เรื่องยาด้วยใช่ไหม”จำได้ลางๆว่ามันเคยมีข่าวทำนองนี้อยู่
“แล้วเชื่อไหมล่ะ”มันย้อนกลับ
“ไม่รู้สิ เมื่อก่อนก็เชื่อ แต่ตอนนี้ชักไม่แน่ใจ”คนอย่างภาคินไม่น่าไปพัวพันกับอะไรแบบนั้นได้ ถึงผมจะนึกสภาพเวลามันติดยาออกก็เถอะ
“ฉันไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับเรื่องพวกนั้น มันน่าตลกออกที่นักข่าวยกประเด็นนี้ขึ้นมาเพียงเพราะฉันอดนอนแล้วตอบคำถามนักข่าวไปแบบเบลอๆ”มันไหวไหล่ ทำหน้าขำเมื่อนึกถึงเรื่องในอดีต
“แล้วที่เมาแล้วขับจนไปชนคนอื่นได้รับบาดเจ็บเข้าล่ะ”ผมซักต่อ
“อันนั้นผิดจริง ฉันยอมรับแต่จะโทษฉันฝ่ายเดียวก็ไม่ได้ ทางนั้นก็เมาพอกัน แต่ก็นั่นล่ะ…ข่าวฉาวๆมักจะขายได้ดี ใครๆก็สนใจเสพกันทั้งนั้น ยิ่งดราม่ายิ่งชอบกันใหญ่ นักข่าวเมฆมีคำถามอื่นอีกไหมครับ”มันทำเสียงล้อเลียน ผมนึกถึงข่าวเก่าๆที่เคยอ่านผ่านๆตา แต่ก็จำไม่ได้แล้วว่ามีข่าวเด่นๆอะไรบ้าง
“เรื่องที่ฉันทำผู้หญิงท้องนั่นก็ไม่จริง”มันตบเข่าฉาดใหญ่ ก่อนจะดันตัวขึ้นมานั่งตัวตรง
“นี่ แล้วนายเริ่มมีข่าวเสียๆหายๆตั้งแต่ตอนไหนกัน”ผมจำได้ว่าเมื่อตอนที่ผมอยู่มอหกภาคินก็ยังได้รับความนิยมมากโขโดยเฉพาะกลุ่มสาวๆ
“ก็…ตั้งแต่มีข่าวหลุดรอดไปว่าฉันไม่กินเส้นกับต้นสังกัด”ผมเลิกคิ้วฟังเงียบๆ
“อืมมม”
“ไม่ถามต่อเหรอว่าจริงหรือไม่จริง”
“ก็แล้วแต่นายจะบอก”ภาคินหรี่ตา
“ฉันทะเลาะกับเฮียเปรมจริงๆนั่นล่ะ ตอนนั้นลงข่าวกันกระหน่ำเลย ดันมีคนไปเห็นเข้าแล้วคาบข่าวไปบอก แล้วจากนั้น…เรื่องแย่ๆก็ตามมาอีกเป็นขบวน ทั้งที่ตั้งใจและไม่ตั้งใจ ตอนแรกใครๆต่างก็คิดนะว่าฉันจะต้องดับแบบเกิดไม่ขึ้นแน่ๆ แต่ก็แปลกที่ฉันยังอยู่รอดมาจนทุกวันนี้ ไม่รู้ว่าโชคดีหรือโชคร้าย”
“ก็ต้องโชคดีสิ เอาน่า วันนี้วันดีไม่ใช่เหรอ อย่าเพิ่งดราม่า”ผมรีบตัดบทเดี๋ยวภาคินมันจะเวิ่นเว้อยาว
“ก็นายถามฉันก่อนนี่นา”
“โอเค ฉันผิดก็ได้”ผมยกมือยอมแพ้ ภาคินคว้าหมอนอิงมากอด สายตามองตรงมาที่ผม
“มีอะไร”
“นายกังวลไหมเรื่องที่แม่ฉันจะกลับมาอาทิตย์หน้า”
“ก็ไม่นี่ ฉันจะไปกังวลเรื่องอะไรล่ะ”แค่แอบคิดว่าพ่อแม่มันจะเป็นคนยังไงก็เท่านั้นเอง
“ดีแล้ว ฉันไม่อยากให้นายเกร็งต่อหน้าพ่อกับแม่”หืม?ผมเลิกคิ้ว
“นายจะให้ฉันไปเจอพวกท่านด้วยเหรอ”
“แน่นอน แฟนฉันนี่ก็ต้องแนะนำกันหน่อย”ผมสำลักไวน์ทันที มันอมยิ้มก่อนจะยื่นทิชชูส่งให้ผม
“ตกใจอะไร มาขนาดนี้แล้วไม่ให้เรียกแฟนจะเรียกว่าอะไรล่ะ ฉันนึกสีหน้าของพ่อกับแม่ออกเลยล่ะ”ภาคินดูมีความสุขเมื่อได้จินตนาการภาพสีหน้าของพ่อแม่มัน บางทีมันก็เป็นเด็กกว่าที่ผมคิด
“อืม ฉันก็พอจะเข้าใจ คนเจ้าชู้แบบนายพาแฟนไปแนะนำ แถมเป็นผู้ชายอีก ทั้งคู่ต้องช็อคแน่ๆ”
“กลัวไหม”
“นิดหน่อย”ไม่รู้ว่าทางนั้นจะรับได้รึเปล่า
“แล้วพวกเขารู้ไหมว่านาย…”ผมเว้นเงียบไป
“ข่าวฉันกับนายออกจะดัง พวกเขาก็เคยถามๆฉันมาบ้างแล้ว ตอนนั้นก็คงคิดว่าฉันพูดเล่นเมื่อตอนแถลงข่าว อย่างที่นายก็คงรู้ท่าทางของฉันตอนนั้นมันพลานให้คิดแบบนั้นจริงๆ แต่ฉันก็คิดในแง่ดีล่ะนะ ว่าเรื่องของฉันคงทำให้สองคนนั่นช็อคไปมากกว่านี้ไม่ได้อีกแล้วมั้ง”ถ้าภาคินมันว่าแบบนั้น ผมก็จะไม่คิดมากแล้วกันอีกอย่างพ่อแม่ของภาคินก็ใช้ชีวิตอยู่ต่างประเทศน่าจะมีความคิดที่เปิดกว้าง
ภาคินมาส่งผมที่บ้านตอนหกโมงเช้าพอดิบพอดี ไฟในบ้านของผมส่องสว่างคาดว่าแม่คงกำลังทำอาหารเช้าอยู่แน่ๆ
“ตั้งใจเรียนล่ะ”มันวางมือลงบนศีรษะของผมก่อนจะขยี้เบาๆ
“บอกตัวเองก่อนเถอะ ตั้งใจทำงานด้วยล่ะ อย่าเกเรเข้าใจไหม”ผมชะงักมือที่จะขยี้ผมอีกฝ่ายเพราะคิดว่ามันคงจะลามปามไป ภาคินย่นคิ้วมองมือผม แต่ผมก็เปลี่ยนมาตบบ่าของมันแรงๆสองสามทีแทน ผมยืนมองรถของภาคินขับออกจากซอยไปก่อนจะ
ห่อไหล่เดินเข้าบ้าน
“จ๊ะเอ๋”ผมโผล่หน้าไปที่ครัว แม่กำลังตักข้าวต้มใส่ถ้วยสะดุ้งเล็กน้อย
“เมฆ แม่ตกใจหมด เดี๋ยวก็ฟาดซะเลย หายหน้าไปทั้งคืน ไม่โทรบอกแม่ก่อนด้วย”แม่ทำหน้าดุ
“ขอโทษครับ พอดีผมยุ่งๆ”ผมหัวเราะแห้งๆ แม่หันมามองหน้าผมอีกครั้งด้วยสายตาจับผิด
“ถ้าเป็นลูกสาวล่ะก็นะ…”แม่เขวี้ยงสายตาโหดมายังผมที่ทำหน้าหงอใส่
“มีเรียนไม่ใช่เหรอ รีบไปอาบน้ำสิ เดี๋ยวแม่ก็โกรธจริงๆหรอก”แม่เลิกทำเข้มหัวเราะเบาๆแล้วส่ายหน้าไปมาแบบปลงๆ พอลงมากินข้าวต้มแม่ก็กำลังเตรียมตัวไปเปิดร้านพอดี
“เดี๋ยวตอนเย็นเมฆไปช่วยนะ”
“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวจะเหนื่อยเปล่าๆ แม่จัดการได้ เมฆไม่ต้องห่วงหรอก”ผมหอมแก้มเป็นการลาแม่ก่อนจะคว้าชามข้าวต้มมากินที่หน้าทีวี เปิดดูข่าวซะหน่อย มีภาพเก็บตกจากงาน Sport Stars เห็นผมแวบๆด้วย ก่อนที่จะเป็นข่าวการเมืองที่กำลังเผ็ดร้อนได้ที่ ผมเพิ่งเห็นนิตยสารฉบับล่าสุดวางกองอยู่บนโต๊ะ
พาดหัวโดดเด่นไม่ใช่เรื่องของภาคิน แต่เป็นของพี่ลูกน้ำ สืบเนื่องมาจากที่พี่เขาไม่กินเส้นกับพี่มิว เรื่องนี้ถูกหยิบยกมาเขียนได้หลายหน้าเลยทีเดียว ผมกวาดตาอ่านคร่าวๆ มีชื่อย่อผมเข้าไปเอี่ยวด้วย เฮ้อ เขียนเป็นตุเป็นตะอย่างกับอยู่ในเหตุการณ์แบบนั้นแหละ
“โอ้โหว เดี๋ยวนี้หายหน้าหายตาเลยนะ”ไอ้บอร์ทเปิดปากพูดทันทีที่เห็นหน้าผม มันกระซิบกับผมเบาๆเมื่อผมนั่งลงที่โต๊ะเลคเชอร์
ข้างๆมัน ผมมาสายเล็กน้อย อาจารย์ที่ยืนบรรยายอยู่บนพื้นยกสูงส่งสายตาตำหนิมาให้เหมือนเคย จิตพิสัยห้าคะแนนปลิวไปอีกแล้วแน่ๆ
“หายหน้าหายตาที่ไหน มึงนี่ก็เวอร์วันก่อนยังเจอหน้ากูอยู่เลย”ผมเปิดหนังสือไปหน้าที่อาจารย์บรรยายอยู่ ไอ้เชษเริ่มสำรวจตรวจตาผมเหมือนตำรวจสอบสวนผู้ร้าย
“นั่นแน่~กูว่าแล้วหายไปกับภาคิน มึงโดนมันงาบแล้วล่ะสิ”มันโน้มตัวมากระซิบ
“ทำมารู้ดีน่ะ มึงเป็นจิ้งจกในห้องมันรึไง”
“น่าน รู้ด้วยว่าห้องไอ้ภาคินมีจิ้งจก”ผมกลอกตามองไอ้บอร์ท กูประชดเหอะ!
“เออ พวกมึงรู้ไหมว่าไอ้ปอยกับไอ้เจน มันสองคนเหมือนจะกลับมาซี้กันอีกแล้วว่ะ ยิ่งไอ้ปอยเลิกกับแบร์นะ กูว่า ก่อนหน้านี้ มันสองคนอาจจะทะเลาะกันเรื่องแบร์จริงๆก็ได้ เรื่องมันเข้ากันออกพวกมึงว่าไหม”ไอ้บอร์ทสันนิษฐานได้คนละเรื่องเลยเถอะ ผมแอบขำกับความคิดมันอยู่เงียบๆ ถ้าข่าวจากไอ้บอร์ทไม่มั่วล่ะก็ ไอ้เจนกับไอ้ปอยอาจจะเคลียร์กันได้แล้วก็ได้ อย่างนั้นค่อยดีหน่อย ผมไม่อยากให้ในกลุ่มมีบรรยากาศแปลก ๆ
“มึงก็มั่วไปนู่น เรื่องเป็นไงมาไง เดี๋ยวค่อยถามพวกมันก็แล้วกัน เพราะกูเองก็อยากรู้”ถ้าไอ้เชษพูดแบบนี้แล้วล่ะก็ มันต้องซักฟอกไอ้สองคนนั่นจนได้แน่ ตอนเย็นผมว่าจะไปหาไอ้ปอยที่คอนโดเพราะวันก่อนที่พวกไอ้เชษไปเยี่ยมผมก็ไม่ได้ไป เพื่อนเลิกกับแฟนทั้งทีผมก็อยากไปดูอาการมันซักหน่อย ผมโทรไปหาไอ้ปอยแต่มันก็ไม่รับสายหรือว่าไม่อยู่ห้อง ผมเคาะประตูอีกครั้ง กดโทรหามันอีกรอบ
[ว่าไงแมว] ผมเบิกตากว้างนี่มันเสียงไอ้เจน มันมาอยู่ด้วยกันได้ไงวะ
“เฮ้ย มึงอยู่กับไอ้ปอยเหรอวะ”
[เพื่อนป่วย กูก็ต้องมาดูแลดิวะ] มันตอบน้ำเสียงระรื่น
“เออๆ มึงมาเปิดประตูให้กูก่อนดิ กูเมื่อยแล้วเนี่ย”
[รอเดี๋ยว] ผมได้ยินเสียงไอ้ปอยแว่วๆถามว่าใครโทรมา แต่สายก็ถูกตัดไป และไอ้เจนมาเปิดประตูให้ผม สีหน้ามันดูดีขึ้นกว่าคราวก่อนที่ผมเคยเจอ
“สรุปมึงกับมันเป็นไงบ้างวะ”ผมถามขึ้นด้วยความอยากรู้ ก่อนจะกวาดสายตามองไปยังโซฟาที่ไอ้ปอยกำลังนั่งเพ่งพยายามเอาพลาสเตอร์มาแปะแผลบนหน้าผากของตัวเอง
“ก็โอเค เคลียร์กันรู้เรื่องแล้ว แต่ความสัมพันธ์กูกับมันก็ยังไปไม่ถึงคืบไหนอยู่ดี”มันไหวไหล่เดินนำผมไปที่โซฟา ไอ้ปอยเงยหน้ามองผมด้วยสายตาเคืองๆ
“หมู่นี้ไม่เห็นหน้ามึงเลยนะ คราวก่อนก็ไม่มาเยี่ยมกูด้วย”ใต้ตามันมีรอยคล้ำเล็กน้อย คงเพราะอดนอน เสี้ยวหน้าด้านซ้ายมีรอยแดงจางๆคาดว่าคงโดนตบมา
“เออ กูขอโทษ พอดีกูยุ่งๆ”
“เหอะ ๆ ยุ่งมากกกก”มันลากเสียงยาวน่าหมั่นไส้ก่อนจะชูนิตยสารที่มีเนื้อหาเกี่ยวกับภาคินและมีรูปผมในงานกีฬานั่นอยู่ด้วย
“กูก็มาหามึงแล้วเนี่ย ทำน้อยใจเป็นผู้หญิงไปได้ ไหนดูหน่อยดิ”ผมเอียงหน้ามองรอยตบบนหน้ามันด้วยรอยยิ้มสะใจ นานๆทีเพิ่งเห็นมันโดนแบบนี้ ไอ้เจนนั่งอยู่ที่โซฟาอีกตัวมันก้มอ่านหนังสืออยู่เงียบๆ
“เออ แล้วนี่มันมาอยู่กับมึงได้ไง”ผมกระซิบถามไอ้ปอย เหลือบมองไปที่ไอ้เจน
“มันก็มาดูอาการกูไง”มันตอบเสียงแผ่วท่าทางมีพิรุธ
“เหรออ”ผมแกล้งลากเสียงยาวๆแบบมันบ้าง ทำอย่างกับว่าเจ็บหนักแบบนั้นแหละ ผมยกยิ้ม
“เออ แล้วเลิกกับแบร์ได้ไง เห็นไอ้เชษบอกว่าไอ้เจนก็อยู่ด้วย”ผมยังคงถามต่อทำเมินท่าทางอิดออดไม่อยากเอ่ยถึงของมัน
“ก็เรื่องบังเอิญอีกนั่นล่ะ มันมาอยู่ถูกที่แต่ผิดเวลาพอดี แบร์ก็เลยแบบเข้าใจผิดอะไรแบบนี้ แล้วก็เลิกเลย”มันเกาจมูกท่าทางตลกๆ ไอ้เจนไอเสียงดัง มันส่งสายตามายังผมทำนองว่าไว้จะเล่าให้ฟังทีหลัง
“อ้อ แบบนี้นี่เอง”ผมทำเป็นพยักหน้าเข้าใจ
“ว่าแต่มึงเถอะ ไอ้เชษบอกว่ามึงไม่กลับบ้านกลับช่องไปค้างบ้านผู้ชาย เดี๋ยวนี้ปีกกล้าขาแข็งใหญ่แล้วนะมึง”ไอ้ปอยได้ทีเปลี่ยนประเด็นมาเล่นงานผมแทน มันกอดอกมองหน้าผมเหมือนเป็นแม่คนที่สอง
“หวังว่ามึงคงไม่เสร็จมันมาแล้วหรอกนะ”ไอ้เจนแทรกขึ้นมาบ้างเสมือนจะบอกว่ามันก็ยังนั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้
“เรื่องของกู”
ยุ่งเรื่องของตัวเองเถอะ ผมถลึงตาใส่มัน
"ตอบแบบนี้กูว่าโดนงาบแล้วเเน่ๆ"ไอ้ปอยหรี่ตามองผมแล้วทำไมผมต้องมาเป็นฝ่ายโดนพวกมันซักด้วยเนี่ย แล้วแต่ล่ะคำถามก็นะ...ใต้ร่มผ้าทั้งนั้นเล่นเอาผมไปไม่เป็นเลย พวกมันสองคนก็เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยย้ำอยู่นั่นล่ะว่าผมเป็นแมว ไว้ผมจะลองไปฝึกเป็นเสือบ้างก็แล้วกัน!
TBC.
ช่วงนี้ปิดเทอมแล้วพอดี คงได้เข้ามาอัพเรื่อยๆ (หากไม่มีอะไรติดขัดจริงๆ)
เจอกันตอนหน้านะคะ ขอบคุณที่ติดตาม
โพลล์
หัวข้อ: ☁เมื่อผมเป็นข่าว‘ฉาว’กับซุปเปอร์สตาร์☁ ตอนพิเศษ3-4-59 P.64 (อ่าน 599686 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก