ฉาวครั้งที่ ๒๑ผมเดินลูบคอเข้ามาในห้อง ได้ยินเสียงฝีเท้าของภาคินดังตามมาด้วย สงสัยคงหาเรื่องทำหื่นใส่ผมอีกแน่ๆ
"วันนี้นายดื้อ ต้องถูกลงโทษ"ผมหมุนตัวไปมองภาคินก่อนจะกอดอกมอง
"ไม่เห็นเกี่ยวเลย"
"เกี่ยวสิ ฉันบอกนายแล้วนี่ว่าอย่าเมากลับมา"ภาคินเดินมาใกล้ๆผม
"มาโดนลงโทษซะดีๆ"มันหัวเราะก่อนจะโน้มตัวมาหอมแก้มผมสองสามฟอด ผมดันหน้าอกภาคินไว้ ไม่ให้มันเบียดเข้ามาใกล้มากไปกว่านี้ อีกฝ่ายเลิกคิ้วมอง
"อย่าดื้อสิ"ภาคินกระซิบเบาๆ ทำไมผมต้องโดนมันต้อนจนมุมทุกทีเลยวะเนี่ย
"เดี๋ยวดิ"ผมเม้มปาก ภาคินเลิกคิ้วมองผมอีกครั้ง
"ทำไม จะสั่งเสียอะไรก่อนหรือไง"โธ่ ทำมาพูด ผมมุ่นคิ้วก่อนจะยิ้มให้มัน ตอนนี้ผมเมา ผมเมา ผมเมา เพราะฉะนั้นสิ่งที่ผมจะแกล้งมันตื่นเช้ามาผมก็จะลืม...
"เปล่า แค่อยากอาบน้ำก่อนเฉยๆ"ผมพึมพำในหัววิ่งวุ่น ภาคินหัวเราะ
"งั้นอาบด้วยกันเลยไหม"เข้าทางมันอีกแล้ว
"ก็ได้"ผมเดินนำเข้าไปในห้องน้ำ ทันเห็นสีหน้าแปลกใจของอีกฝ่าย ภาคินตามเข้ามาพร้อมรอยยิ้มบนหน้าที่ทำผมร้อนๆหนาวๆ ผมทำเป็นไม่สนใจสายตาซุกซนของอีกฝ่ายก่อนจะเข้าไปในห้องอาบน้ำที่เป็นกระจก จากหางตา ร่างสูงยังไม่ได้ตามเข้ามา
"ไม่อาบเหรอ"
"ดูนายอาบเพลินกว่า"มันตอบกลับมาทำเอาผมร้อนวูบวาบอีกแล้ว
"เออ งั้นก็อยู่ตรงนั้นแหละ"ผมพึมพำตอบได้ยินเสียงหัวเราะแว่วๆ เอาสิ ดูได้ก็ดูไป ผมถอดชุดนอนออก ผมเกร็งกับสายตาที่จ้องมองมาอยู่ไม่น้อย แต่ก็ทำมึนเหมือนไม่เห็นมันมีตัวตน ผมเปิดฟักบัว ขนลุกเล็กน้อยเมื่อสายน้ำเย็นๆราดรดตัว ผมกดครีมอาบน้ำกลิ่นเดิมที่มักจะได้กลิ่นมาจากอีกฝ่ายเสมอ ผมยกยิ้มเมื่อนึกอะไรบางอย่างได้ ก่อนจะหมุนตัวไปหาภาคินที่ทำหน้าตกใจเมื่อเห็นผมหันมา
"ไม่อาบด้วยกันจริงๆอ่ะ"ผมถามหน้าซื่อ ลูบครีมอาบน้ำไปทั่วแขน อีกฝ่ายกระพริบตาท่าทางเหมือนกำลังยับยั้งชั่งใจตัวเอง ผมส่งยิ้มให้เมื่อเห็นมันตัดสินใจเข้ามาอาบด้วย
"นายชวนฉันเองนะ"ภาคินกวาดสายตามอง สงสัยจะชินไปแล้วล่ะมั้งผมถึงเริ่มไม่อายแล้ว
"จะอาบน้ำไม่ใช่เหรอ"ผมเอนตัวออกห่างอีกคนที่เข้ามาโถมกอดไม่สนว่าเสื้อจะเลอะครีมอาบน้ำบนตัวผม มันย่นคิ้วแต่ก็ยอมให้ผมถอดกางเกงให้ รู้สึกได้ว่าลมหายใจของภาคินเริ่มถี่กระชั้น ผมเปิดฟักบัวอีกครั้งปล่อยให้สายน้ำชำระร่างกายให้สะอาดโดยมีร่างสูงมองอยู่ ภาคินกระแอมเมื่อผมคว้าผ้าขนหนูมาพันรอบเอว
"เดี๋ยวฉันอาบให้"ผมบีบครีมอาบน้ำใส่มือก่อนจะลูบไปตามลาดไหล่ของคนตรงหน้า ผมสังเกตุเห็นรอยสักจางๆบนหน้าอกของภาคินจำได้ว่ามันเคยสักตรงนี้ด้วย ลมหายใจอุ่นๆเป่ารดซอกคอของผมอยู่เมื่อผมเลื่อนมือไปตามหน้าท้อง กล้ามเนื้อเกร็งเขม็งเล็กน้อย ผมเลื่อนต่ำลงไปอีกนิดหน่อย
เสียงครางในลำคอของภาคินดังแผ่วเบา ปลายจมูกของอีกฝ่ายคลอเคลียอยู่ที่ซอกคอ ลำตัวเปียกลื่นของร่างสูงสัมผัสแนบชิดทำให้รู้ว่ามันกำลังต้องการแค่ไหน ผมเลื่อนขบเม้มดูดดึงริมฝีปากของอีกฝ่าย ภาคินขยับมือมารั้งต้นคอผมไว้เหมือนกลัวว่าผมจะหนีก่อนจะกดจูบหนักหน่วงลงมาจนผมเจ็บแสบเพราะฟันคม มันตักตวงจนพอใจก่อนจะถอนริมฝีปากออก สีหน้าดูเหมือนข่มอารมณ์ไม่ไหว ผมเลื่อนมือสัมผัสใบหน้าของอีกฝ่ายเห็นว่าไรหนวดเริ่มขึ้นให้เห็นแล้ว
"นายน่าจะโกนหนวดนะ เดี๋ยวฉันทำให้"ภาคินดูงุนงงท่าทางเงอะงะแบบที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน
"เมฆ..."มันเรียกเสียงอ่อน
"ฉันเจ็บน่ะเวลานายหอม"ผมชี้มาแถวๆซอกคอ
"เออ นายล้างครีมอาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวฉันไปดูครีมโกนหนวดด้านนอก"ผมรีบเดินออกจากห้องอาบน้ำ มาเตรียมครีมโกนนวดตรงอ่างล่างหน้า ภาคินตามออกมาก่อนจะหยิบผ้าขนหนูมาพันเอวด้วยสีหน้าตึงๆ
"นายคิดจะแกล้งฉันเหรอ"มันเลิกคิ้วมองผมที่ชี้ให้มันไปนั่งข้างๆตรงอ่างล่างหน้า
"เปล่านี่"ผมทำหน้าซื่อ
"ตัวเองก็มีอารมณ์แล้วแท้ๆ"ได้ยินมันพึมพำ
"มานั่งตรงนี้เลย เร็วๆ"ผมทำเป็นไม่ได้ยิน ถือว่าผมได้เปรียบมันที่ควบคุมอาการเก่งถึงแม้บางส่วนจะควบคุมไม่ได้ก็เถอะ ภาคินดึงเอวให้ผมไปยืนตรงกลาง ผมทำมือให้มันก้มลงมาหน่อยถึงแม้ว่ามันจะนั่งอยู่แต่มันก็ยังสูงอยู่ดี ไม่รู้ว่าไปกินอะไรมา ผมทาครีมไปรอบๆริมฝีปากและปลายคาง มือซุกซนของมันเลื่อนไปตามแผ่นหลังเปล่าเปลือย ก่อนจะเลื่อนมาจับก้นผม
"เฮ้ย"ผมถลึงตาใส่ มันก็หัวเราะหึๆ เหมือนได้เอาคืน
"อยู่นิ่งๆ ไม่งั้นเลือดซิบแน่"ผมขู่
"นายจะยั่วฉันเหรอ"มันพึมพำถามพลางหลับตาลงเมื่อผมเริ่มโกนหนวดให้
"เปล่า"ภาคินลืมตามองผม
"ทางที่ดีอย่าทำดีกว่า"ผมเลิกคิ้วมอง
"เพราะฉันไม่อยากให้นายเหนื่อย รู้ไหม พอคนเราโดนกระตุ้นมากๆแล้วมันจะบึ้ม แต่ถึงยังไงนายก็ไม่รอดหรอก"มันยักคิ้วก่อนจะยกขาเกี่ยวเอวผมไว้ สองมือกอดผมไว้หลวมๆ ผมโกนหนวดต่อไปพยายามไม่สนใจมือปลาหมึกกับสีหน้าเคลิ้มๆของภาคิน
"เสร็จแล้วก็ปล่อยดิวะ"ผมตีขามัน
"ไม่"
"เออ ถ้างั้นฉันอุ้มนายไปทั้งอย่างนี้แน่"
"ไหวเหรอ"ภาคินหัวเราะ
"เออดิ"ผมจัดการพยายามอุ้มมัน แต่อีกฝ่ายกลับขืนตัวไว้ ผมทำได้แค่ยกมันลอยได้ไม่กี่นิ้วเท่านั้นเอง
"เหนื่อยแล้วเหรอ"มันถามเสียงกลั้วหัวเราะ เมื่อผมหอบหายใจ "ตัวโตจังวะ"ผมบ่นพึมพำ
"ทีนี้ถึงเวลาของเราหรือยัง"
"ยัง ฉันอยากให้นายตื่นเต้น"ภาคินเลิกคิ้วกับคำตอบของผม
"ฉันตื่นเต้นจนเหี่ยวไปอีกรอบแล้ว"มันย่นหน้า
"หลับตาก่อน"มันทำหน้าลังเลแต่ก็ยอมทำตามแต่โดยดี ผมเหลือบไปเห็นเนคไทของมันพาดอยู่ที่มุมห้องพอดี
"รอก่อนนะ"ผมเดินไปคว้าเนคไทเส้นนั้นมาก่อนจะผูกรอบตาของคนตรงหน้า
"เดี๋ยว..."มันยกมือมาจับข้อมือของผม
"เถอะน่า..."
"นี่มัน Fifty Shades of Mek เหรอ นายเตรียมแซ่ไว้ด้วยใช่ไหม โอเค ฉันรับได้"
"ฉันเปลี่ยนใจเอามาผูกคอนายดีไหม"ผมถลึงตาใส่ทั้งๆที่อีกฝ่ายไม่เห็น
"เมฆ บอกแล้วไงว่าอย่าทำแบบนี้"ภาคินพึมพำเมื่อผมยื่นหน้าไปเป่าลมใส่หูใกล้ๆ มันหดคอก่อนจะคว้าตัวผมไปกอกแน่น มือหนาเลื่อนสัมผัสตัวผมอย่างไม่เบามือนัก ผมขบเม้มริมฝีปากล่างของมันช้าๆ นิ้วมือเกลี่ยเส้นผมที่เปียกชื้นของอีกฝ่าย ภาคินพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ ฝามือเลื่อนกระตุกผ้าขนหนูออก มือลูบไล้สัมผัสจนปลุกเร้าแรงอารมณ์ ผมครางเสียงแผ่วไล่ขบเม้มไปตามซอกคอและลาดไหล่ของภาคินที่หายใจถี่กระชั้นขึ้นทุกขณะ ภาคินดึงมือผมให้มาช่วยปลดปล่อยอารมณ์ที่ตึงแน่น
"เมฆ..."
"หือ"
"...."ภาคินขยับมากระซิบถ้อยคำที่ทำให้ผมหน้าร้อนฉ่า เพราะไม่คิดว่าคนแบบมันจะพูดคำนี้ออกมา
"บอกแล้วว่าอย่ากระตุ้นฉัน"มันผละมาขบเม้มติ่งหูเบาๆก่อนจะแตะจูบไปทั่วลำคอ มันดึงเนคไทออกสายตาแพรวพราวมองสำรวจอย่างพอใจ
กลายเป็นว่าผมถูกภาคินเล่นงานหนักแทน ผมพยายามไม่มองเงาสะท้อนในกระจกทรงกลม ภาคินก้มมาแตะจูบที่แผ่นหลัง ผมยึดขอบอ่างล้างหน้าแน่นมากขึ้นเมื่ออีกฝ่ายฝังตัวเข้ามาถี่รัว เสียงหอบหายใจหนักๆของทั้งผมและมันสะท้อนก้องไปทั่วห้องน้ำเมื่ออารมณ์ที่กักแน่นถูกปล่อยออกมาเป็นของเหลวสีขุ่น
"ด-เดี๋ยว"ผมหันไปมองคนด้านหลังที่สอดใส่เข้ามาอีกครั้ง
"บอกแล้วไงว่าอย่าแกล้งฉัน"มันก้มมากดจูบอีกครั้ง ก่อนที่เสียงครางเครือจะดังขึ้นเบาๆแล้วกิจกรรมเข้าจังหวะก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง...และอีกครั้งไม่ถามไถ่ผมสักคำ!
***********************************************************************
ผมตื่นขึ้นมาตอนบ่ายกว่าๆ ภาคินตื่นก่อนผมอีกตามเคย แต่หัวผมหนักๆชอบกล หรือว่าผมจะไข้แตก ก็นะ...เมื่อคืนภาคินมันลากผมไปทุกมุมในห้องน้ำเลยนี่นา แถมยัง...ทำให้ผมเข่าอ่อนแทบหมดแรงอีกต่างหาก ผมยกมือแตะหน้าผาก อุ่นเล็กน้อย เป็นไข้จริงๆด้วย ผมขยับตัว แต่ก็แสบที่ช่องทางอยู่ไม่น้อย ผมว่าเมื่อวานเป็น Fifty Shades of Phakin มากกว่าอีก ไม่รู้ว่าผมไปกระตุ้นอารมณ์ดิบเถื่อนของมันหรือไงถึงได้ทำกับผมรุนแรงขนาดนี้ แล้วนี่มันหายหัวไปไหน ทำผมป่วยซมแบบนี้แล้วไม่รับผิดชอบ
"ไอ้คิน"ผมตะโกนเรียกเท่าที่จะดังได้ แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ ผมขมวดคิ้วก่อนจะยันตัวเองลุกขึ้น รวบรวมแรงทั้งหมดลุกจากเตียง ทั้งเนื้อทั้งตัวผมมีแค่กางเกงบอลลื่นๆของภาคิน ทีมคู่อริที่ผมเชียร์เสียด้วยสิ ผมคว้าเสื้อยืดตัวโปรดของภาคินมาใส่ ก่อนจะโผล่หน้าไปด้านนอก ผมกวาดสายตาไปรอบๆก็ไม่พบใคร มันไปไหนของมันนะ ผมกะจะโทรหา แต่ก็เห็นโทรศัพท์ของมันนอนแอ้งแม้งอยู่ที่โซฟา ผมเดินลากขาไปที่เคาน์เตอร์ครัว ภาคินทอดไข่ กับเบคอนไว้ให้ มีหม้อซุปเล็กๆเย็นชืดอยู่บนเตา ผมเปิดแก๊สอุ่น ตักข้าวเปล่าใส่ถ้วย รอน้ำซุปเดือด ระหว่างนั้นแม่โทรมาพอดี จะว่าไปผมไม่ได้กลับบ้านนี่หว่า
"ครับแม่"
[ส่างเมายังลูก]ส่างจนป่วยแล้วแม่
"ก็ยังมึนๆปวดหัวอยู่น่ะแม่"
[เห็นเจนบอกว่าเมา ก็เลยโทรมาบอกแม่ว่าไปค้างด้วยกัน แม่ก็ห่วงเราไงเห็นเมาทีไรอ้วกแตกเป็นไข้ตอนฟื้นตลอด แล้วนี่จะค้างบ้านเจนต่อเลยไหม]
"เดี๋ยวเมฆว่าจะกลับแล้วครับ เดี๋ยวแม่เหงา"
[ไม่ต้องมาพูดดีเลย ถ้าไม่ไหวก็พักก่อน]
"ไหวสิแม่ แค่นี้เอง เดี๋ยวเมฆจะกลับแล้ว ฝากซื้ออะไรไหม"
[งั้นแวะซื้อกุ้งให้เเม่หน่อยเย็นนี้ทำสุกี้กัน กินไหม]
"กินครัย เดี๋ยวผมรีบบึ่งไปเลย"แม่หัวเราะ
[เอ้อ ถ้าภาคินว่างก็ชวนพี่เขามาด้วยกันสิ]
"มันไม่ว่างอ่ะแม่"หายไปไหนก็ไม่รู้
[น่าเสียดาย นานๆทีจะทำเยอะ พอดีป้าเจเขามาไหว้พระแถวนี้ แม่เลยอยู่ชวนเขาทานมื้อเย็นด้วย ไอ้ปั้นก็มานะ จำน้องได้ไหม]
"อ้อ...จำได้ครับ"
[ถ้าเมฆมาต้องตกใจแน่ๆ]
"ทำไมอ่ะ มันหล่อกว่าเดิมเหรอ”ได้ยินเสียงแม่หัวเราะ
[เดี๋ยวก็รู้]
“งั้นแค่นี้ก่อนนะครับ"เสียงหัวเราะของแม่ยังดังไม่หยุดก่อนที่ผมจะกดวางสาย ไอ้ปั้นเนี่ยจำได้ว่าเมื่อตอนเด็กๆสมัยม.ต้นมันอ้วนจะตาย หรือว่ามันหล่อเฟี้ยวไปแล้ว ผมปิดแก๊ส ก่อนจะหาเมจิกมาเขียนตรงประตูห้องตัวใหญ่ๆว่า
'กลับบ้านแล้วนะ หายไปไหนก็ไม่บอก : ('ผมเติมหน้าบึ้งเข้าไป ไม่ได้โกรธมันหรอก แค่แกล้งไปแบบนั้น ข้อหาทำผมป่วยแล้วไม่ดูแล ผมเปลี่ยนชุดก่อนจะจิ๊กเงินในลิ้นชักค่ารถแท็กซี่กลับบ้านไปสองพัน แวะซื้อกุ้งในห้างแถวๆนี้ให้แม่ก่อนจะกลับ ในหัวก็คิดเรื่องภาคินหรือว่ามันไปเคลียร์เรื่องพี่มิว ก็คงใช่ล่ะมั้ง รถจอดลงที่หน้าบ้าน ผมมองเห็นรถแปลกตาจอดอยู่ด้านในเห็นเด็กผู้หญิงวัยกำลังนั่งกินไอติมแกว่งขาอยู่เก้าอี้หน้าบ้าน ผมขมวดคิ้ว ใครวะนั่น แต่เมื่อเข้าไปใกล้มากขึ้นก็พอจะจำได้ว่าเป็นใคร เค้าหน้าแบบนี้อย่าบอกนะว่าเป็นไอ้ปั้น
"เฮ้ย..."ผมทัก มันก็โบกมือให้
"จำปั้นได้ป่ะ"แม้แต่เสียงมันก็แปลกไป ผมว่าผมอ้าปากค้างแน่ๆ ทำไมมันกลายเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะเนี่ย
"ตกใจมากเลยหรอ สวยล่ะสิ"มันสะบัดผมยาวๆใส่
"เออดิ ...ทำไมวะ"ผมถามเสียงงงๆ
"แล้วพี่เมฆล่ะ ก็ต่างจากเมื่อก่อนเหมือนกัน เหตุผลก็เหมือนกันนั่นแหละ"ผมหุบปากฉับ ไม่ค่อยชอบสายตาที่มันมองมาเท่าไหร่
"เมื่อก่อนอ้วนเป็นหมู"ผมเปลี่ยนเรื่อง
"หูย พี่เมฆก็เวอร์ ตอนนั้นแค่กินเยอะไปนิด พี่เมฆนั่นแหละ โตมาไม่คิดว่าจะดูเป็นคน"ผมเบิกตามองทันที
"เดี๋ยวเถอะ ไอ้ปั้น เดี๋ยวเจอเตะ"ผมยกถุงในมือขึ้นหมายจะฟาดมัน แต่มันกลับวิ่งเข้าไปในบ้านหัวเราะคิกคัก ผมถอนหายใจก่อนจะเจอแม่กับป้าคุยกันอยู่ที่ในครัว
"หวัดดีครับ ป้า"ผมยกมือไหว้แม่ไอ้ปั้นที่ยิ้มให้ผม แม่หันมามองผมด้วยสีหน้าขำๆ
"เจอไอ้ปั้นหรือยัง"ผมพยักหน้าช้าๆ โลกเราเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ ตอนนั้นก็ไม่เห็นมันออกอาการหรือว่ามันแอ๊บแล้วที่ผมแก้ผ้าอาบน้ำกับมันล่ะ
"ผมขึ้นไปนอนพักก่อนนะแม่ เหมือนจะป่วย"แม่เข้ามาแตะหน้าผากผมก่อนจะพยักหน้า
"ตอนเย็นเดี๋ยวแม่เรียก ไปนอนเถอะ"ผมเดินลากขาขึ้นไปบนห้องเจอไอ้ปั้นนั่งอยู่บนขั้นบันไดชั้นบนสุด
"เป็นไร ทำหน้าเหมือนคนป่วย"มันทัก ผมขี้เกียจตอบจึงทำหน้ายุ่งๆใส่มัน
"อ๋อ ป่วยนี่เอง"มันเน้นคำว่าป่วยเป็นพิเศษ ผมเหลือบมองสีหน้ารู้ทันของมัน บางทีมันอาจจะเคยเห็นข่าวของผมกับภาคินก็ได้
"พี่เล่นGVด้วยเหรอ"ผมชะงักกึกเปลี่ยนทิศทางเข้าไปตบหัวมันทันที มันหวีดร้องเบาๆ
"พี่ตบหนูทำไม"ผมมองมันอย่างหมั่นไส้ มานงมาหนู
"ตบให้สมองสะเทือนไง เอาอะไรคิดวะ เดี๋ยวโบกทิ่มอีกรอบ"ไอ้ปั้นหัวเราะ
"หนูก็ว่า คงไม่ใช่พี่เมฆหรอกอย่างพี่คงไม่กล้าทำอะไรแบบนี้ พี่รักแม่จะตาย"ผมคิดได้ขึ้นมาว่าแม่เคยได้ข่าวเรื่องผมหรือยัง
"อีกอย่างหนูก็เคยเห็นของพี่มาแล้ว ตอนนี้จะน่ากินเหมือนตอนนั้นไหมน้า"
"เดี๋ยวคราวนี้พี่ถีบตกบันไดแน่"
"แค่ล้อเล่นเอง ขำๆ"มันทำหน้าเจื่อน ผมถอนหายใจเหนื่อยๆก่อนจะหมุนตัวเข้าห้อง
"เออ พี่ ขอถามอะไรหน่อยดิ"มันยืนพิงกรอบประตูด้วยท่าทางมั่นหน้า
"อะไร"ผมหรี่ตาอย่างไม่ไว้ใจ
"พี่เป็นแฟนกับภาคินใช่ป่ะ อยากรู้มานานแล้วว่า..."ผมเดาได้จากสีหน้ามันว่ามันกำลังคิดเรื่องใต้สะดืออยู่แน่ๆ และก็จริงเสียด้วยเมื่อมันทำไม้ทำมือวัดขนาด ผมปาหมอนใส่มันก่อนจะโบกมือไล่ มันหัวเราะก่อนจะปิดประตูให้ผม ผมหยิบโทรศัพท์โทรหาเบอร์ของพี่เภาอีกครั้งและก็ไม่ติดเหมือนเดิม ผมถอนหายใจ กินยาแก้ไข้ก่อนจะนอนพัก
***********************************************************************
"เมฆ ได้เวลาแล้ว"ผมปรือตามองแม่ที่เขย่าตัวผมอยู่
"ผมยังไม่หิวน่ะแม่ กินกันก่อนเลย"ผมดึงผ้าห่มให้คลุมตัวอีกครั้งก่อนจะพลิกตัวนอนไปอีกด้าน
"เมื่อกี้ภาคินโทรมา ทะเลาะกันเหรอ"ผมพลิกตัวกลับไปมองแม่ทันที
"เปล่าครับ"ผมทำหน้างง แม่แตะหน้าผากผมอีกครั้งก่อนจะออกไป หรือว่าภาคินมันคิดมากเรื่องข้อความบนประตู ผมคว้าโทรศัพท์มาดู ภาคินโทรมาเกือบๆยี่สิบกว่าสาย ไลน์มาอีกหลายข้อความ
'ขอโทษ พอดีมีธุระด่วนกะทันหัน เห็นนายนอนอยู่ก็เลยไม่ได้ปลุก'
และข้อความล่าสุด
'เดี๋ยวไปหา'
มันคิดมากจริงๆด้วย ผมกำลังส่งข้อความกลับก็ได้ยินเสียงรถจอดที่หน้าบ้านพอดี ผมแหวกม่านไปมอง ภาคินจริงๆด้วย ผมลงไปด้านล่างทันที ได้ยินเสียงภาคินพูดกับแม่จากสนามด้านนอก ผมโผล่ไปที่กรอบประตู มันอยู่ในชุดเสื้อยืดตัวเก่าที่ผมเพิ่งใส่ไปเมื่อเช้ากับกางเกงขาสั้นสีครีม ไอ้ปั้นมองไอ้คินตาค้าง สีหน้าของร่างสูงดูกระวนกระวายใจ
"ภาคิน"ผมเรียก สาวเท้าไปหามันที่เดินปรี่มาหาผม ยังไม่ทันได้เปิดปากมันก็คว้าผมเข้าไปกอดแน่น
"เฮ้ย เกรงใจแม่กูหน่อย"ผมเผลอพูดออกมาอย่างตกใจ ภาคินชะงัก ตอนแรกก็คิดว่ามันโกรธที่ผมพูดไม่เพราะกับมัน
"ตัวร้อน เป็นไข้เหรอ"มันปล่อยตัวผม สีหน้าไม่ค่อยดี
"ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก"ผมหันไปมองแม่กับป้าที่มองมาอย่างสนใจ ผมยิ้มเจื่อนให้
"มากินข้าวเย็นด้วยกันก่อนดิ ไหนๆก็มาแล้ว"ภาคินมีสีหน้าโล่งอก
"นึกว่าโกรธเสียอีก"มันพึมพำเบาๆ ผมมองมันขำๆ
"ไม่ได้โกรธ แค่เขียนขำๆเฉยๆ แกล้งนายไง"
"ฉันคิดมากเลยเห็นไหม ก็นายไม่ยอมรับสายฉัน ไลน์ไปก็ไม่อ่านจะให้คิดยังไง"
"ฉันหลับ"มันเดินตามผมมาที่โต๊ะก่อนจะยกมือไหว้ป้า ทักทายไอ้ปั้น มันเองก็ทำสีหน้าแปลกใจเล็กน้อย สงสัยภาคินมันจะไถ่โทษให้ผมเพราะมันเอาแต่ตักสุกี้ในหม้อให้ผมอยู่นั่นแหละ จนผมแอบอายสายตาของแม่กับป้าแล้วก็ไอ้ปั้น
"พี่คินชอบพี่เมฆที่ตรงไหนเหรอ"ไอ้ปั้นถามด้วยสีหน้าอยากรู้ตอนนี้ที่โต๊ะเหลือกันแค่สามคน ภาคินหันมามองผมก่อนจะตอบ
"รอยยิ้มไง"
"เหมือนหนูเลย เมื่อก่อนปั้นก็ชอบเวลาพี่เมฆยิ้ม"ผมที่ได้ยินถึงกับสำลักวุ้นเส้น ผมเตะขาไอ้ปั้นใต้โต๊ะ
"หมายความว่า..."ผมชี้ตะเกียบไปที่มัน สีหน้าสยองๆ เมื่อตอนม.ต้นที่ผมอาบน้ำกับมัน...ไอ้ปั้นหัวเราะแฝงเลศนัย ไอ้คนที่นั่งไม่รู้เรื่องรู้ราวข้างๆผม หันไปมองไอ้ปั้นงงๆ
"มีอะไรเหรอ"มันถามยิ้มๆ
"ไม่มีอะไรหรอก"ผมชิงตอบขึ้นมา ไอ้ปั้นยิ้มกว้างเหมือนคิดอะไรสนุกๆออก
"คือตอนม.ต้น หนูกับพี่เมฆอาบน้ำด้วยกัน ตอนนั้นหนูแกล้งแอ๊บเพราะหวังผล"คราวนี้ภาคินสำลักแทน มันไอค่อกแค่กก่อนจะมองผมสลับกับไอ้ปั้น
"เรื่องมันก็ตั้งนานมาแล้ว"ผมตบบ่าภาคิน
"แต่ปั้นจำได้ทุกรายละเอียดเลยนะ"แล้วมันก็หัวเราะเมื่อเห็นสีหน้าของภาคิน มันรีบสวาปามเพราะมันไม่อยากเป็นก้าง ผมบิดขี้เกียจ หันไปมองภาคิน
"ว่าแต่ออกไปทำธุระอะไรมาเหรอ"
"จำพี่แตได้ไหม ที่เคยมาสัมภาษณ์เราเมื่อนานมาแล้วน่ะ"ผมพยักหน้า จำได้ดีเพราะเป็นครั้งแรกที่ผมได้ลงนิตยสารเป็นครั้งแรก
"ฉันไปให้สัมภาษณ์เรื่องพี่มิวมาน่ะ"มันคว้ามือผมไปจับ ผมลูบข้อมือที่มีชื่อของผมสลักอยู่อย่างเหม่อลอย
"อืม แล้วพี่มิวเขาเคลื่อนไหวอะไรบ้างไหม"ผมถามอย่างสนใจ
"อย่างที่ฉันคิดพี่เขาไม่ได้แพร่งพรายเรื่องของฉัน คงจะไม่อยากสร้างเรื่องให้ตัวเองอีก นายไม่ว่าใช่ไหมที่ฉันทำแบบนี้"
"ไม่หรอก ฉันเข้าใจ ถ้าหมดเรื่องนี้แล้วฉันอยากเห็นนายใช้ชีวิตอย่างสงบเสียที"คนดังอย่างภาคินนี่มันลำบากจริงๆ
“ฉันก็อยากเห็นนายใช้ชีวิตสงบสุขนะ ฉันเคลียร์เรื่องเมฆGVไปแล้ว บอกไปแล้วด้วยว่าไอ้คนในคลิปนั่นชื่อเภา ให้ลองไปหาในอากู๋ได้”ผมพยักหน้า
“ยังมีอีกหลายคลิปเหรอ”
“เปล่าหรอก แต่ก็พอจะมีประวัติไว้คร่าวๆน่ะ ต่อไปนายอย่าใจดีแบบนี้อีกนะ เข้าใจไหม ไว้พรุ่งนี้ฉันจะพานายไปเจอลุงสุขนะ คนที่ฉันขับรถชนน่ะ"
"เขาโอเคเหรอ"
"แน่นอน ลุงเขาอยากเจอนายจะแย่ ฉันเล่าให้เขาฟังตั้งหลายอย่าง การที่ได้พูดออกไปอย่างที่ใจคิดเนี่ย มันดีจริงๆนะ"ภาคินจ้องมองท้องฟ้าที่เริ่มมืดทุกที ...พูดออกไปอย่างที่ใจคิดน่ะเหรอ
"นี่ ฉันเองก็มีความลับจะบอก อันที่จริงก็อยากบอกนายนานแล้ว แต่ฉันก็ไม่แน่ใจสักทีว่าจะพูดดีไหม แต่ตอนนี้ฉันมั่นใจแล้ว"ผมตีหน้าจริงจัง ภาคินขยับนั่งตัวตรง
"พูดมาเลย ฉันรับได้"มันยิ้มให้ผม ผมเห็นความหวาดกลัวอยู่ในแววตาของมัน
"ฉันคิดว่า...เรา คือ"ภาคินเลิกคิ้วรอฟังอย่างตั้งใจ ผมใจเต้นตึกตัก จะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่ผมจะพูดแบบนี้ จำไว้ให้ดีก็แล้วกัน
"เมฆรักพี่คิน"ผมเบือนหน้าหนีทันทีที่พูดจบ ภาคินดูตกใจเพราะไม่คิดว่าผมจะพูดแบบนี้
"...อะไรนะ พูดใหม่อีกทีดิ"ภาคินเขย่าไหล่ผมด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม ผมตีหน้านิ่ง
"ฉันรักนาย"
"ไม่เอา ไม่ใช่แบบนี้"
"งั้นฉันเกลียดนาย"มันย่นหน้า
"ไม่เห็นจะพูดอยากตรงไหนเลย พี่ก็รักเมฆนะ"มันยิ้มกว้าง ก่อนจะดึงมือผมไปแล้วหยิบบางอย่างวางลงบนมือของผม
"สำหรับนาย"ผมมองจี้รูปตัวโน๊ตบนมือของตัวเอง
"เป็นของอย่างแรกที่พี่เก็บเงินซื้อเอง ตอนที่ยังอยู่บ้านเลี้ยงเด็กกำพร้า มันถึงเป็นของที่พี่รักมาก เพราะฉะนั้นเก็บไว้ดีๆล่ะ"
"แน่ใจนะว่าให้ฉัน ถ้างอแงมาขอคืนฉันไม่ให้แล้วนะ"
"อืม ให้ทั้งหมดนั่นแหละ"ผมแทบจะเบ้หน้ากับคำหวานของมัน แบบนี้...ผมจะไปไหนพ้นล่ะ ใครก็ได้ช่วยทำให้ผมหยุดยิ้มที
TBC.
มาอัพซะดึกเลย ปัดมดแถวๆนี้ออก
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ
โพลล์
หัวข้อ: ☁เมื่อผมเป็นข่าว‘ฉาว’กับซุปเปอร์สตาร์☁ ตอนพิเศษ3-4-59 P.64 (อ่าน 596890 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก