ฉาวครั้งที่๒๔
แดดที่นี่ค่อนข้างแรง จนผมรู้สึกว่าผิวคล้ำแน่ๆ ภาคินมันไม่ได้ติดต่อผมมาหนึ่งอาทิตย์แล้ว เข้าใจว่างานคงยุ่ง ผมก็เลยไม่ได้โทรไปกวนแต่ผมโทรหาพวกไอ้บอร์ทตลอดเพื่อเช็คว่าข่าวเรื่องผมมันเงียบไปบ้างหรือยัง เพราะผมอยากกลับเร็วๆไม่ใช่เพราะว่าทนความร้อนหรือเพราะเหมือนตัดขาดจากโลกภายนอกอะไรหรอกแต่ผมแค่อยากกลับไปเจอไอ้ภาคินเร็วๆเท่านั้นเอง
“แม่ เมฆไปปั่นจักรยานเล่นแถวๆนี้นะ”ผมตะโกนบอกแม่ที่กำลังรดน้ำต้นไม้อยู่ แม่หันมาพยักหน้ารับรู้ผมก็ปั่นจักยานอีแก่ออกไปรับลมเล่น ช่วยเย็นๆแดดจะอ่อนและอากาศแถวนี้ก็สดชื่นชวนให้สมองปรอดโปร่งได้เป็นอย่างดี ผมฮัมเพลงเบาๆก่อนจะปั่นผ่านแนวแถวต้นไม้ข้างทางแถมเมื่อวานฝนก็ตกด้วย ทางก็เลยค่อนข้างจะเฉอะแฉะเล็กน้อย ปั่นไปปั่นมา โซ่ดันมาหลุดซะงั้น
ผมจอดรถลงข้างทางก่อนจะนั่งลงจัดการกับโซ่รถพอดีกับมีรถกระบะขับผ่านมาพอดีผมยืนขึ้นเพราะอีกฝ่ายดูไม่มีทีท่าจะชะลอรถลงเลยแต่ก็หลบไม่พ้นเพราะทางมันแคบ น้ำโคลนในหลุมบ่อใกล้ๆก็เลยกระเซ็นใส่ตัวผม จนเปื้อนเสื้อเปื้อนหน้าผมเดือดปุดๆก่อนจะคว้าจักรยานปั่นตามเจ้ารถกระบะคันนั้นไปทันที รถคันนั้นขับเลยบ้านผมไปจอดท้ายหมู่บ้าน ผมหอบแฮกๆเลยกว่าจะปั่นตามทันเจ้าของรถก็ลงมาแล้วเป็นชายหนุ่มท่าทางทะมัดทะแมง เขามองมาที่ผมด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย
“นี่คุณ...”ผมหยุดพักหอบหายใจก่อนจะชี้หน้าเอาเรื่อง
“ขับรถยังไงไม่เห็นเหรอว่ามีคนยืนอยู่อ่ะ”ผมชี้มาที่รอยเปื้อนบนเสื้อของผมอีกฝ่ายขมวดคิ้วมองผมก่อนจะยกตะกร้าผักลงมาจากรถ
“โทษที พอดีผมมองไม่เห็น”ท่าทีเมินเฉยของอีกฝ่ายยิ่งทำผมเดือด
“มองไม่เห็นหรือไม่ได้มองกันแน่”ผมใช้แขนเสื้อเช็ดหน้า มันมองผมขำๆ
“ที่ตามผมมาเพราะเรื่องแค่นี้เหรอ”
“ไม่ใช่เรื่องแค่นี้ แต่เป็นมารยาทในการขับรถต่างหาก”ผมพูดจบมันก็หัวเราะเสียงดัง
“แค่ถนนในหมู่บ้านเองคุณ อย่ากระแดะหน่อยเลย”ผมเบิกตามอง เมื่อกี้มันว่าอะไรนะ กระแดะ! ผมมองอีกฝ่ายอย่างเหลืออดดูเหมือนท่าทางโกรธเคืองของผมจะทำให้มันยิ่งขำมากกว่าเดิม
“โอเคๆผมขอโทษครับ”แต่ก็รีบพูดขึ้นมาเมื่อผมคว้าจักรยานจะปั่นกลับ
“ว่าแต่ย้ายมาอยู่ใหม่เหรอ ไม่เคยเห็นหน้าเลย”มันถามท่าทางสงสัยก่อนจะยกตะกร้าผักอีกอันลงมาวางที่ตีนบันไดบ้าน
“ก็งั้นแหละ”ผมตอบแบบไม่ใส่ใจนัก
“ไอ้ชล เอ็งมาแล้วเหรอ”เสียงเรียกคุ้นๆทำผมหันไปมองยายแก่ๆที่ออกมาที่ชานบ้านที่แท้ก็คุณยายที่แนะนำหลานสาวให้นี่เองคุณยายชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นผม
“หวัดดีครับยาย”ผมทัก
“รู้จักยายด้วยเหรอ”ไอ้คนข้างๆถาม
“พ่อหนุ่มรู้จักไอ้ชลหลานยายด้วยเรอะ”ทั้งยายทั้งหลานถามพร้อมๆกัน หมู่บ้านนี้มันแคบจริงๆ
“ผมแค่บังเอิญเจอน่ะครับ ผมขอตัวก่อนนะยาย”
“จะรีบไปไหนขึ้นมากินน้ำกินท่าก่อนสิหนูเอ้ย มาคุยเล่นกับยายก่อน”นั่นไง งานเข้าอีกแล้ว อย่าบอกนะว่าจะพูดถึงหลานสาวอีก
“ยายก็...จะยกอีปอให้พ่อหน้าจืดนี่ล่ะสิ เห็นใครไปใครมาไม่ได้”ชลพูดด้วยเสียงระอาๆ
“เอ็งนั่นแหละอย่าพูดมาก”คุณยายเอ็ดก่อนจะหันมายิ้มฟันหลอให้ผม
“ขึ้นมาคุยกับยายก่อนมา”ชลหันมามองผมก่อนจะพูดเบาๆ
“ถ้ายังไงก็ช่วยเออออห่อหมกตามแกไปหน่อยนะ”ผมไม่ค่อยจะเข้าใจที่มันพูดสักเท่าไหร่ แต่ก็ยอมขึ้นไปบนบ้านไม้ คุณยายกวักมือเรียกผมก่อนจะเดินไปหยิบอัลบั้มรูปที่โต๊ะตรงมุมห้องมาให้ ชลเดินตามขึ้นมา ถอดเสื้อยืดพาดบ่าไว้ เผยให้เห็นกล้ามเนื้อแบบคนทำงาน
“นี่ๆหลานสาวยาย สวยไหม”ผมก้มมองรูปถ่ายที่ถูกยัดเยียดให้ดู หญิงสาวในรูปไว้ผมสั้นประบ่า ผิวสองสี หน้าตาบ้านๆเรียบๆแต่ก็ดูจิ้มลิ้มไปอีกแบบ ผมกำลังจะอ้าปากตอบแต่สายตาก็เหลือบไผเห็นกรอปรูปบนหิ้งติดข้างฝามีโกศใส่กระดูกวางอยู่ด้วย ผมพูดไม่ออกขึ้นมาทันที
“เป็นไง”คุณยายถามซ้ำ ผมยิ้มให้
“สวยมากเลยยาย”
“เห็นไหมไอ้ชลน้องเอ็งน่ะ งามออก เอ็งหาเมียไม่ได้ก็คอยแต่จะขัดไม่ให้มันแต่งงาน”ผมเหลือบมองอีกคนที่ถอนหายใจ แต่ไม่ได้เถียงอะไรผมดูรูปถ่ายพวกนั้นด้วยความรู้สึกเห็นใจคุณยาย เฮ้อ ทำไมหลานชายไม่บอกไปล่ะ ว่าหลานสาวไม่อยู่แล้ว
“ยายเขาเป็นแบบนี้มานานหรือยัง”ผมถามเมื่อคุณยายเดินไปทำกับข้าวที่ชานหน้าบ้าน
“ก็เป็นตั้งแต่อีปอมันตาย”
“แล้วทำไมไม่บอกยายล่ะ ปล่อยไว้แบบนี้จะดีเหรอ”
“นี่เรื่องบางเรื่องก็ไม่จำเป็นต้องพูดหรอกนะ ยิ่งพูดมันก็ยิ่งแย่”มันตอบพลางถอนหายใจอีกรอบ
“เอ้อ คุยมาตั้งนานยังไม่รู้จักชื่อเลย ชื่ออะไรล่ะเรา”อีกฝ่ายเปลี่ยนมาถาม
“ชื่อเมฆ”
“ชื่อแปลกจัง ตัวเบาเหมือนเมฆเหรอ”ไอ้นายชลคนนี้ก็ถามอะไรแปลกๆ
“ไม่รู้ พ่อชอบชื่อนี้ก็เลยตั้งให้”ผมตอบส่งๆอันที่จริงไม่เคยถามแม่เลยว่าตั้งชื่อผมแบบนี้เพราะอะไร
“อ๋อ ผมชื่อชลนะ เพิ่งเคยมาอยู่บ้านนอกล่ะสิ ดูเหมือนจะทนแดดร้อนๆไม่ค่อยได้นะ”มันชี้มาที่ผิวต่างสีทีมีผื่นแดงเป็นจ้ำๆขึ้น ผมย่นคิ้วอย่างไม่ชอบใจนักในน้ำเสียงเอื่อยๆนั้นแฝงแววกระแหนะกระแหนอยู่
“ผมแค่ไม่ชิน”ผมได้ยินเสียงหยิบจับหม้อดังอยู่ด้านนอก
“สงสัยต้องอยู่กินข้าวเย็นด้วยกันแล้วล่ะมั้ง ยายคงไม่ยอมให้ไปทั้งแบบนี้หรอก”ชลพูดขึ้นมีรอยยิ้มจางอยู่บนหน้า ผมเองก็ไม่อยากปฏิเสธยิ่งมารู้เรื่องนี้ด้วยแล้วผมยิ่งเห็นใจยายอย่างบอกไม่ถูก ผมโทรไปบอกแม่ว่าไม่ได้กลับไปกินข้าวที่บ้าน แม่ก็ซักผมใหญ่ดูเหมือนแม่จะได้ยินเรื่องของคุณยายท่านนี้มาบ้างเหมือนกัน
[อย่ากลับดึกนะ ปั่นจักรยานกลับไม่ใช่เหรอ มืดๆค่ำๆอันตรายออก]
“ครับ แม่”ผมวางสายจากแม่ก็เห็นคนข้างๆมองผมด้วยสายตาขบขัน
“อะไรอีกล่ะ”
“เหมือนลูกแหง่เลยนะ ต้องโทรรายงานพ่อแม่”
“ก็แล้วแต่จะคิด”รู้สึกไม่ชอบหน้ามากขึ้นกว่าเดิมอีก
“รู้ไหม เด็กบ้านนอกอายุเท่าเราเนี่ย แต่งงานมีลูกมีเมียหมดแล้ว”
“เอ้า ผมไม่ใช่เด็กแถวนี้นี่ แล้วคุณเหอะ ดูจากหน้าตาก็น่าจะอายุอานามเยอะแล้ว ยิ่งน่าห่วงทำไมไม่มีเมียสักทีล่ะ”ผมย้อนบ้าง
“ผมแค่ยี่สิบสามเอง ยังไม่แก่เสียหน่อย”แต่หน้าตานี่ลุงๆแล้วล่ะ ผมนึกขำในใจ ดูเหมือนมันจะเห็นว่าผมแอบยิ้ม อยู่ๆก็เลื่อนมือมาขยี้หัวผมหน้าตาเฉยจนผมตกใจจนต้องเอนตัวออกห่าง
“แค่นี้ก็ตกใจซะแล้ว”มันหัวเราะหึๆ ยายโผล่หน้ามาจากด้านนอกพอดี
“มาๆ มากินข้าวยายทำไว้เยอะเลย”ผมไปนั่งร่วมวง มีผักต้มกับน้ำพริกและแกงหน่อไม้
“พ่อหนุ่มยังไม่มีเมียใช่ไหม”ยายวกกลับมาคำถามเดิมผมที่กำลังตักข้าวเข้าปากชะงักไปอีกครั้ง ชลมองผมด้วยสายตาแบบนั้นอีกแล้ว มันจะขำผมอะไรนักหนา
“ยังครับยาย แต่ผมไม่ค่อยชอบหลานยายเท่าไหร่ ผมชอบแบบหุ่นเอ๊าะๆหน่อย”อย่างภาคินนี่ห่างไกลจากคำนี้เอาการ ยายส่ายหน้ามองผม
“เอ็งมันตาไม่ถึง หลานยายนะ....”แล้วทั้งมื้อนั้นคุณยายก็เล่าเรื่องหลานสาวให้ฟังอีกรอบ หลังจากกินข้าวเสร็จผมก็ช่วยยายล้างจาน ทุ่มกว่าๆแล้ว ฟ้ามืดแล้วด้วย ผมกลัวงูเงี้ยวตามพงหญ้าจริงๆ
“กลับได้เหรอ มืดขนาดนี้ระวังนะ”มันทำเสียงทุ้มต่ำๆ ระหว่างที่ลงมาส่งผมที่ด้านล่าง
“ระวังอะไร มีอะไรน่ากลัวหรือไง”ผมคิดว่าที่นี่คงไม่มีขโมยขโจรหรอก
“ผีไง”มันกระซิบ ผมหัวเราะทันที
“มีจริงที่ไหน”
“มีสิเขาว่าเฮี้ยนจะตายบ้านตามั่งถัดไปอีกสามหลังนี่ไง”ผมนึกไปถึงบ้านร้างหลังที่ว่า
“ก็แค่บ้านร้างธรรมดา”ถึงจะไม่กลัวแต่ฟ้ามืดแล้วแบบนี้ก็สร้างบรรยากาศหลอนๆได้ ผมกวาดสายตาไปรอบๆนึกหลอนขึ้นมาทั้งๆที่ไม่มีสาเหตุ พอหันกลับมามองไอ้ชลก็รู้ได้ทันทีว่ามันคิดจะแกล้งผม
“ไอ้ชลมืดค่ำแล้ว เอ็งไปส่งไอ้เมฆทีสิ แถวนี้เด็กมันซนเดี๋ยวจะโดนแกล้งเข้า”
“จ้า ยาย”มันขานรับ ก่อนจะหันมามองผม
“เดี๋ยวปั่นจักรยานไปส่งที่บ้าน”
“ไม่ต้องหรอก”แล้วขากลับมันจะกลับยังไงล่ะ
“ไม่ต้องได้ไง ยายสั่งแล้วนี่ก็มืดแล้ว ผมเดินกลับเองได้ ทางแค่นี้ชินแล้ว”ผมเลยต้องทำตามเพราะยายออกมาส่งที่หัวบันไดพร้อมกับตะโกนให้ผมมาเยี่ยมแกบ่อยๆ ผมซ่อนท้ายรถอีแก่ไป ลมเย็นๆตีหน้า เงาดำทะมึนของต้นมะพร้าวที่เห็นอยู่ไกลๆทำผมจินตนาการไปเรื่อย
RRRRRRRR
คนตัวใหญ่สะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงสั่นครืดๆของโทรศัพท์ในกระเป๋าของผม เมื่อเห็นว่าใครโทรมาผมก็กดรับทันที
“กว่าจะโทรมาได้นะ”ผมบ่น
[พอดียุ่งๆอยู่น่ะ] เสียงที่แสนคุ้นเคยดังอยู่ใกล้ๆ
“ยุ่งอะไร เรื่องคดีก็จบแล้วไม่ใช่เหรอ”มันแอบยุ่งกับสาวๆรึเปล่า
[ก็...มีเรื่องนิดหน่อย พี่มิวน่ะ]
“ทำไม ยัยคนนั้นทำอะไรอีก”นี่ยังไม่เข็ดอีกเหรอ เสียงที่ดังขึ้นของผมทำให้คนที่ปั่นอยู่เหลียวมามอง
[ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ทำอะไรฉันหรอกนายคงไม่รู้สินะ ข่าวออกจะดังแต่นายอยู่ตั้งไกลนี่นะ...เอาเถอะคืองี้เมียเฮียเปรมออกมาแฉพี่มิวอีกคนล่ะ] ภาคินเล่าด้วยน้ำเสียงสะใจ
“แฉเรื่องอะไรล่ะ”
[ก็...]
“บ้านหลังนี้ไง เมฆ”ชลพูดแทรกขึ้นมาเมื่อปั่นมาถึงบ้านร้างผุพังหลังหนึ่ง ผมเหลียวมองเงาดำๆทำให้ผมขนลุกซู่ขึ้นมา
[อยู่กับใครน่ะ] เสียงแข็งๆทำให้ผมกลับมาสนใจคนในสายอีกครั้ง แต่ยังไม่ทันได้ตอบผมก็เหลือบไปเห็นเงารูปร่างไหววูบในบ้านหลังนั้น ผมหลุดเสียงร้องด้วยความตกใจ
“เฮ้ย ปั่นเร็วๆดิวะ!”ผมเอื้อมมือตีหลังมันป้าบๆ รถจักรยานส่ายเล็กน้อยก่อนที่จะล้มแอ้งแม้งด้วยกันทั้งคู่
“เป็นอะไรไหม”มันเข้ามาดูผม มีรอยถลอกที่หัวเข่าเล็กน้อย ผมมองหาโทรศัพท์ที่กระเด็นตกบนถนนลูกรังเฉอะแฉะ
“เปล่า”ผมปัดตัวก่อนจะรีบคว้าโทรศัพท์มาดู ภาคินวางสายไปแล้ว
“ไหนบอกว่าผีไม่มีจริงไง ร้องลั่นเชียว”มันกลับมาหัวเราะใส่ผม
“ก็เมื่อกี้...”ผมเห็นเงาตะคุ่มๆจริงๆนะ
“พวกเด็กวัยรุ่นมันชอบมามั่วสุมแถวนั้น”อ้อ...ผมก็นึกว่าเจอดีเข้าให้แล้ว ผมกลับมาซ้อนท้ายจักรยานอีแก่อีกครั้งกดโทรหาภาคินอีกรอบ
[โทรมาทำไม]มันถามเสียงเฉยเมย
“งั้นวางนะ”ผมลองแหย่
[...]มันเงียบไปพักใหญ่ ผมหัวเราะเบาๆ
“โกรธอะไร”
[นายอยู่กับใคร ผู้ชายใช่ไหม แล้วไปไหนกันมา นี่มันดึกแล้วนะ] มันถามเสียงขุ่น ผมเบาเสียงลงเพราะรู้สึกว่าเสียงของภาคินจะดังออกมาชัดเจนเลย
“อยู่กับ....เพื่อนในหมู่บ้านน่ะ”ผมตอบไปแบบนั้นเพราะไม่รู้จะพูดยังไง
“หลังนี้ใช่ไหม”ชลพูดแทรกขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกับชะลอรถจอดที่หน้าบ้านของผม
“อือ”ผมตอบอีกฝ่ายไป ภาคินเงียบไปอีกแล้ว
“หลับแล้วรึไง”ผมลงจากเบาะแข็งๆของจักรยาน
[เปล่า คุยกันให้จบแล้วค่อยโทรมานะ]
“เฮ้ย--”
ตู้ด ตู้ด
มันตัดสายไปเฉยเลย ผมถอนหายใจก่อนจะหันมาสนใจคนตรงหน้า
“เดินไปได้แน่เหรอ”ทางไม่ค่อยดีแถมมืดกว่าเดิมด้วย
“ได้อยู่แล้ว ถ้าไม่ได้จะไปส่งหรือไง”
“งั้นเอารถจักรยานไปก่อนก็ได้ พรุ่งนี้ก็เอามาคืน”เห็นว่ามีรถกระบะ อีกฝ่ายตกลงตามนั้น
“โอเค แล้วเมื่อกี้พ่อโทรมาเหรอ”อีกฝ่ายถามด้วยเสียงล้อเลียน ไม่รู้ว่าจะแซวผมเรื่องลูกแหง่ หรือเดาเรื่องอะไรได้ แต่ก็ช่างเถอะ มาสนใจเรื่องไอ้ภาคินดีกว่า
“ก็...ทำนองนั้น”ผมไม่ได้ตอบชัดเจน ผมมองจนอีกฝ่ายขี่จักรยานออกไปไกลก่อนจะเข้าบ้าน ผมโทรหาภาคินอีกครั้งไม่รู้มันจงใจไม่รับสายผมหรือเปล่า ผมเริ่มอารมณ์บูด โทรอีกครั้ง ถ้าไม่รับผมไม่โทรไปอีกรอบแล้วแน่
[คุยเสร็จแล้วเหรอ] มันใช้น้ำเสียงประชดประชัน ผมเดินลงส้นเข้าไปในห้องแคบๆ ร้อนๆแถมฟูกบนเตียงก็แข็งโป๊ก
“อือ”แล้วมันก็เงียบ ผมก็เลยเงียบใส่บ้าง
[เงียบทำไม] แล้วมันก็เป็นฝ่ายทนไม่ไหวพูดท้วงขึ้นมา
“เลียนแบบนายไง”ผมถอนหายใจ
“โกรธเหรอ”
[นายไม่สนใจฉัน ตอนที่คุยกันอยู่]
“ก็บังเอิญมีเรื่องไง”ผมก็เล่าให้ฟังว่าจักรยานล้ม
[เจ็บมากไหมน่ะ]
“อือ แผลลึกว่ะ”ผมลองโกหก
[ไปหาหมอหรือยัง] มันถามเสียงตกใจ
“ไม่อ่ะ แถวนี้มีแต่อนามัย ป่านนี้ก็คงปิดไปแล้วมั้ง”
[งั้นก็ล้างแผลเลย มียาไหม]
“ไม่มี”
[ตัดขาทิ้งเลยไป] ผมหลุดหัวเราะเมื่อได้ยินเสียงฉุนๆของมัน
“ล้อเล่น ถลอกนิดเดียว”
[อืม นายสนิทกับไอ้คนนั้นมากรึเปล่า] มันคงคาใจเรื่องชลแน่ๆ
“ก็เปล่า เพิ่งรู้จักกันเฉยๆ”ผมก็เล่าเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ให้ฟัง
[นายอย่าไปทำตัวสนิทสนมกับคนแปลกหน้าสิ คิดอะไรอยู่เราไม่มีทางรู้ได้หรอก]
“โอเคๆ ต่อไปจะไม่ทำแล้ว”ผมรับปากไปจะได้จบเรื่อง ได้ยินภาคินถอนหายใจ
[ห่างกันไม่กี่อาทิตย์คิดจะควงหนุ่มคนใหม่เหรอ]
“ก็ไม่แน่ ตกลงนายจะมาหาฉันไหมเนี่ย”ผมเริ่มทำหน้าตึงบ้าง
[ไปสิ เร็วๆนี้แหละ]
ภาคินก็เล่าให้ฟังอีกว่าเมียเฮียเปรมแฉเรื่องที่เคยกิ๊กกันพอดีเมียเฮียเปรมรู้เรื่องนี้เข้าแต่ยังไม่มีหลักฐานก็เลยมาคุยกับภาคินที่มีหลักฐานครบพอดี ผมคุยกับภาคินเกือบๆค่อนคืนขู่มันด้วยว่าถ้าไม่รีบมาผมแอบซุกกิ๊กแน่ ก็ไม่รู้ว่ามันลีลาอะไรของมัน
***********************************************************
จักรยานอีแก่ของผมกลับมาจอดในบ้านแล้ว แม่บอกว่าชลมันเอามาคืนตั้งแต่เช้ามืดนู่น ผมโทรหาไอ้เจนให้เช็คความประพฤติของไอ้ภาคินให้หน่อย ทำไมมันไม่มาหาผมซักที มันต้องมีอะไรแน่ๆ ไอ้เจนบอกว่าสื่อกำลังเล่นข่าวที่ภาคินห่างๆกับผมเพราะไปควงแหม่มฝรั่ง ไอ้เจนลงทุนส่งรูปประกอบมาให้ผม
“นี่มัน...”แม่ไอ้คินนี่หว่าผมอยากจะหัวเราะดังๆด้วยความลิงโลดที่มันชักช้าเพราะกำลังจัดการเรื่องครอบครัวของมันหรือเปล่า ผมดีใจไปล่วงหน้าแล้ว อย่างน้อยทางครอบครัวมันก็ย้ายกลับมาอยู่ไทยสักที
“เดี๋ยวผมไปตลาดนะแม่ แม่ค่อยตามมาทีหลังก็ได้”ผมหิ้วถุงกับข้าวสามอย่างมาใส่ตะกร้าและแขวนไว้ที่แฮนด์รถ แม่มองผมด้วยสีหน้าแปลกใจ
“เป็นอะไร อารมณ์ดีเชียวมีเรื่องอะไรดีๆหรือเปล่า”
“ก็เรื่อง...นั้นแหละ”แม่เลิกคิ้วมองก่อนจะโบกมือไล่ให้ผมไปตลาด เช้านี้คนเยอะตามปกติ ผมรีบเอากับข้าวมาวางขายตรงที่ของตัวเอง เห็นยายกำลังขายผักอยู่ที่ล็อคเดิม มีหลานชายคนเดิมคอยช่วยด้วย แปลกจริงๆปกติไม่เคยมา หรืออาจเคยมาแต่ช่วงที่ผมมาขายกับข้าวที่ตลาดก็ไม่เคยเห็น
“ทำเองรึเปล่าพ่อหนุ่ม”ป้าคนหนึ่งถามระหว่างที่เลือกแกงฟักทองมานานแล้ว ผมว่าผมก็ใส่หมูเยอะนะ
“เปล่าครับ แม่ทำ ส่วนใหญ่ผมเป็นลูกมือมากกว่าน่ะครับ”คุณป้าตีแขนผมดังเพี๊ยะ
“แหม พอดีเลย ลูกสาวป้าก็พอจะทำเป็นอยู่บ้างพ่อหนุ่มสนใจมาเป็นลูกมือไหม”
“ลูกหล่อนน่ะอย่างกับช้างน้ำ สนใจมาเป็นเขยบ้านป้าไหมล่ะ ป้ารวยนะ”มีเสียงหัวเราะดังมาจากป้าๆยายๆทั้งหลาย ผมเริ่มชินกับการแซวของคุณป้าคุณยายเหล่านี้แล้ว ก็เห็นเป็นเรื่องตลกมากกว่า
“พอมีเด็กเอ๊าะๆมานี่น้ำหมากกระจายกันเชียวนะ ป้าๆ”ไม่ใช่เสียงใครนอกจากไอ้ชล คนกันเองฉายาที่ป้าๆเหล่านี้ชอบเรียก
“ไม่เหมือนแกหรอกตัวดำๆแบบนี้ใครเขาจะเอา”
“พวกเอ็งอย่าพูดไป หลานฉัน ออกจะดูดี อีสาวหมู่บ้านข้างๆมาติดกันตรึม”คุณยายมาอวดสรรพคุณหลาน
“ใช่แล้ว ยาย ของดำออกจะอร่อย ใช่ไหม”ผมทำหน้าเอ๋อเมื่อจู่ๆมันก็หันมาถามผม
“จะไปรู้เหรอ เคยกินแต่ของนอก”ผมตามน้ำไปด้วย ไอ้ชลย่นหน้าก่อนจะเดินมาจับๆถุงแกง
“จริงดิ หน้าอย่างนี้น่ะนะ”มันทำหน้าไม่เชื่อ
“เออ หน้าอย่างนี้มันทำไม”ผมยืมที่ตบแมลงวันจากแผงปลาแห้งของลุงข้างๆมาฟาดมือมันให้เลิกเกะกะวุ่นวายหน้าร้าน แม่ตามมาทีหลังกับข้าวก็ขายหมดไปเกือบครึ่งแล้ว
“จะกลับก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวแม่อยู่เอง”แม่เหลือบมองไอ้ชลแวบหนึ่งก่อนจะหันมาคุยกับผมต่อเบาๆ
“อยู่แถวนี้นานๆเดี๋ยวจะโดนแทะ แม่เห็นแล้วจั้กจี้”แม่คงไม่ได้หมายถึงพวกป้าๆแน่
“งั้นผมไปก่อนนะ”ผมถอดกระเป๋าใส่เงินให้แม่ก่อนจะใส่เสื้อคลุมก่อนจะปั่นอีแก่กลับบ้าน แต่ระหว่างทางผมกลับเห็นรถสปอร์ตคุ้นตาจอดอยู่ท่ามกลางฝูงวัวที่เดินมาปิดทางไว้ จะมาทั้งทีดันมีอุปสรรคอีกนะ ผมจอดรถที่ริมทางเพื่อรอดูว่าคนในรถจะทำอะไรต่อ เสียงบีบแตรดังอย่างต่อเนื่องแต่พวกวัวทั้งหลายก็ยังไม่ไป ประตูรถเปิดออก ช่วงขายาวๆของภาคินโผล่มา มันสวมเสื้อโปโลสีน้ำเงินกางเกงขาสั้นสีน้ำตาลลายสก็อต ผมเห็นมันแหน็บแว่นกับคอเสื้อยืนเก้ๆกังๆทำอะไรไม่ถูก ตามมาด้วยพ่อของภาคินที่โผล่หน้าออกมาดู ภาคินหยิบโทรศัพท์กดโทรหาใครสักคน
บิงโก มันโทรหาผม
“ว่า”ผมพยายามไม่หลุดหัวเราะ
[เมฆ ไล่วัวต้องทำยังไง] มันถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ไม่รู้ ฉันไม่เคยเลี้ยงนี่”ผมกลั้นหัวเราะไม่ไหวแล้ว
[อย่าขำสิ ไม่อย่างนั้นฉันไปหานายไม่ได้นะ] เพราะมีวัวมาขว้างกั้นล่ะสินะ ผมมองร่างสูงที่เสยผมอย่างหงุดหงิด มันเดินไปเดินมาเหมือนคนทำอะไรไม่ถูก
“งั้นนายลองทำตามที่ฉันบอกนะ”ผมบอกให้มันทำเสียงไล่วัว แต่มันก็ทำไม่เป็น ประตูรถอีกด้านเปิดออก ก่อนที่ผู้หญิงในชุดคลุมทองลายพร้อยสีสันสดใสจะลงมาด้วยท่าทางกล้าๆกลัว
“แม่ ลงมาทำไม เดี๋ยวก็โดนขวิดหรอก”ภาคินบอกให้แม่มันเข้ากลับไปในรถอีกครั้งผมทนมองไม่ไหวก็เลยหักกิ่งไม้แถวนั้นมาก่อนจะปั่นจักรยานไปหา
กรี๊งๆ
ผมบีบกระดิ่งรถสองสามครั้ง ภาคินหันมามองงงๆก่อนจะย่นคิ้วใส่ผม
“นายแกล้งฉันนี่”มันทำหน้าบึ้งก่อนจะเข้าไปในรถ
“เขาแค่อายน่ะ”แม่มันหันมาบอกผมก่อนจะกลับเข้าไปในรถด้วยเหมือนกัน ผมต้อนวัวออกจากถนนลูกรังได้สำเร็จ ผมเดินไปเคาะกระจกรถ มันก็เลื่อนกระจกลง
“ต้อนวัวเป็นด้วยเหรอ”เสียงรถกระบะของชลดังขึ้น ตามมาด้วยเสียงบีบแตรสองสามครั้ง
“อ้าว เมฆ คนรู้จักเหรอ”ชลชะโงกหน้ามาจากหน้าต่างรถ ภาคินขมวดคิ้วก่อนจะชะโงกหน้าไปมองรถด้านหลังบ้างก่อนจะหันกลับมามองผม
“คนรู้จักเหรอ”ถามคำถามเดียวกันอีก
“ก็เพื่อนใหม่ที่ฉันบอกนายไง”มันเลิกคิ้วมองผม สีหน้าไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่
“ขอโทษนะครับ รถคุณขวางทางอยู่น่ะ”ชลตะโกนออกมา
“นายไปรอที่บ้านก่อนเลย เดี๋ยวฉันปั่นจักรยานตามไป”แต่ดูจากสีหน้าของมันแล้วคงไม่ยอมแน่ๆ
“เดี๋ยวฉันกลับด้วย ผมวานพ่อขับรถแทนหน่อย”ภาคินหันไปพูดกับพ่อที่นั่งอยู่ด้านหลัง มันลงมาจากรถ ก่อนจะไปนั่งซ้อนท้ายจักรยานเรียบร้อยแล้ว มันหันไปมองชลอย่างพินิจ คนที่ถูกจ้องมองขมวดคิ้วแน่น
“สายตาคุณดูมีปัญหากับผมนะ”ชลถามเสียงแข็ง
“ไปก่อนนะ”ผมรีบพูดแทรกเพราะกลัวจะมีเรื่อง นักเลงบ้านนอกนี่น่ากลัวกว่าที่คิด อย่างภาคินสู้ไม่ไหวหรอก กระดูกคนละเบอร์กันเห็นๆ ผมส่งสายตาปรามไปให้มัน ก่อนจะออกแรงปั่นจักรยานนำทางรถสปอร์ตที่ติดเครื่องรอไปที่บ้าน
“ถ้าเหนื่อยก็เปลี่ยนให้ฉันปั่นแทนก็ได้นะ”มันพูดขึ้นหลังจากที่ผมปั่นมาได้พักหนึ่ง
“แค่นี้เอง ฉันไม่ใช่พวกสาวๆผอมแห้งแรงน้อยเสียหน่อย”ผมตอบกลับไป ได้ยินเสียงหัวเราะดังมา แต่มันก็หยุดลงเมื่อรถกระบะของชลขับผ่านพร้อมบีบแตรใส่ ผมจอดรถเมื่อถึงบ้าน ภาคินบิดตัวไปมาก่อนจะกวาดตามองไปรอบๆ บ้านของพ่อเป็นบ้านไม้สองชั้นใต้ถุนสองมีชานหน้าบ้านเหมือนกับบ้านหลังอื่นๆ
“อากาศดีกว่าที่คิดอีกนะเนี่ย”มันพึมพำเบาๆ พ่อกับแม่ภาคินเดินเข้ามาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม ทั้งคู่ใส่เสื้อผ้าสีสันสดใสที่ดูเหมือนจะใส่คู่กัน
“ลำบากหน่อยนะครับคือว่าแถวนี้ค่อนข้างจะห่างไกลความเจริญนิดหน่อย”ผมกลัวพวกเขาจะไม่ชินกับบ้านนอกบ้านนาแบบนี้ แต่ทั้งสองคนตอบกลับด้วยน้ำเสียงพอใจ
“ที่นี่ออกจะสวย ถึงจะร้อนไปหน่อย แต่แม่ชอบนะ น้องเองก็ชอบแน่ๆ”คุณแม่พูดพลางลูบท้องเบาๆอย่างรักใคร่ ผมพาพ่อกับแม่เอาของไปไว้ที่ห้อง ตอนแรกจัดไว้รอภาคิน แต่ตอนนี้คงต้องยกให้พวกท่านสองคนแล้วล่ะ ภาคินคงต้องมานอนกับผมแทน ผมเอาน้ำเอาขนมมาให้ทานรองท้อง ส่วนภาคินยังไม่เข้ามาผมก็เลยเอาขนมทองหยอดออกไปให้มัน ปรากฏว่ามันนอนแผ่หลับตาบนแคร่ไม้ ผมค่อยๆย่องไปหา แต่ดูเหมือนมันจะไหวตัวทันเพราะมันคว้าตัวผมทันทีที่เข้าไปใกล้ทำให้ผมนอนล้มไปกับมันด้วย
“เฮ้ย ปล่อยก่อน เดี๋ยวมีคนเห็น”ผมถือจานขนมอย่างยากลำบากสอดส่องสายตาไปที่หน้าบ้านเพราะกลัวมีคนมาเห็นเข้า
“หอมแก้มฉันก่อนดิ”มันยักคิ้วท้าทาย ผมหอมแก้มมันเร็วๆเมื่อมองแล้วว่าไม่มีคนผ่านไปมา แต่แทนที่มันจะปล่อยมันกลับรั้งท้ายทอยเข้าหาก่อนจะประกบจูบแผ่วเบา ผมดิ้นออกมาทันทีเมื่อมันปล่อย ผมวางจานขนมเสียงดัง
“ขี้โกงว่ะ”ภาคินลอยหน้าลอยตาไม่สนใจ มันจิ้มขนมเข้าปาก แล้วหันมาสนใจผมแทน
“นายดำกว่าเดิมรึเปล่าเนี่ย”มันคว้าแขนผมไปดู
“ก็แดดที่นี่มันแรงอ่ะ”
“แต่ไม่ต้องห่วงนะ ฉันชอบ”มันทำสายตากรุ้มกริ้มใส่ แต่มันก็เปลี่ยนมาทำสีหน้าจริงจังอีกครั้ง
“ฉันรู้สึกได้ว่าเพื่อนใหม่ของนาย ไม่น่าไว้ใจ”
“นายเพิ่งเคยเห็นครั้งเดียวเองนะ”ถึงชลมันจะดูแปลกๆจริงก็เถอะ
“ฉันดูออก”มันยังดึงดันเชื่อแบบนั้น มันลูบหัวเข่ามันลูบหัวเข่าของผมที่มีรอยถลอกอย่างเบามือ
“พ่อกับแม่นายกลับมาเมื่อไหร่”ผมเปลี่ยนเรื่องคุย ภาคินมองหน้าผมอย่างรู้ทัน
“ก็เมื่อกลางสัปดาห์ก่อนน่ะ ความจริงฉันกะจะรอให้คนแถวนี้คิดถึงมากๆหน่อยแล้วค่อยมา”ผมเบ้หน้าทันทีที่ได้ยิน
“นายทนไม่ไหวหรอก ถ้าต้องห่างฉันนานๆ”ภาคินชกไหล่ผมเบาๆก่อนจะเอนตัวเข้ามากระซิบใกล้ๆกับใบหู
“ใช่…ฉันทนไม่ไหวหรอก”เสียงกระซิบของมันทำเอาผมจั้กจี้
“คิดถึงกลิ่นตัวหอมๆของนาย”มันยังคงใช้โทนเสียงแบบเดิม ผมกระแอมก่อนจะหันไปมองภาคินที่นั่งยิ้มกริ่ม
“แต่ตอนนี้มีแต่กลิ่นเหงื่อของฉัน อยากดมไหมล่ะ”มาคิดดูอีกทีผมไม่น่าเล่นเลย ภาคินทำสายตาแพรวพราว
“ตอนนายเหงื่อออกน่ะ เซ็กซี่ที่สุดแล้ว”ผมถลึงตาใส่มัน ก่อนจะขยับออกห่าง
“ฉันอยากไปเดินตลาด”มันพูดด้วยน้ำเสียงที่เหมือนอยากเดินห้าง
“มันก็ไม่มีอะไรหรอกน่า”
“ก็ฉันอยากไปนี่ ถ้านายไม่ไปฉันชวนพ่อกับแม่ไปก็ได้”มันลุกขึ้นเหมือนจะตะโกนเรียกพ่อกับแม่มัน
“จะไปกวนเขาทำไม เดี๋ยวฉันไปเป็นเพื่อน”ภาคินเอารถไปขับแป๊บเดียวก็ถึงตลาดแล้ว สายตาหลายๆคู่จ้องมองมาด้วยความสนใจเพราะรถราคาแพงและแปลกตาที่มาจอด เด็กเล็กวัยกำลังซนหันมามองเป็นตาเดียวเมื่อภาคินลงจากรถก็ยิ่งให้ความสนใจใหญ่
“ฝรั่ง!”และก็พากันมารุมล้อมภาคิน มันมองผมด้วยสายตางง ๆเหมือนทำอะไรไม่ถูก เด็กๆเหล่านั้นเนื้อตัวมอมแมมไปด้วยฝุ่นโคลน ภาคินก็เลยค่อนข้างที่จะระวังไม่ให้พวกหนูๆเหล่านั้นเข้ามาใกล้
“พูดฝรั่งให้ฟังหน่อยยย”เสียงเด็กๆดังจ้อกแจ้ก
“ไม่ใช่ฝรั่ง”ภาคินตอบสีหน้าหงุดหงิด น้องๆหนูก็หัวเราะคิกคัก
“พูดไทยชัดด้วย”ภาคินเดินฝ่าฝูงลิงมาได้ก่อนจะเข้าไปหาแม่ของผมเพื่อเรียกคะแนน
“แม่เหนื่อยไหมครับ แถวนี้ร้อนเนอะ”มันใช้หลังมือซับเหงื่อที่ต้นคอ ดูมันจะไม่ชินอากาศแถบนี้มากกว่าผมเสียอีก ป้าๆทั้งหลายเมียงมองภาคินด้วยสายตาสนใจ
“นี่ๆ ไอ้เมฆ เพื่อนเอ็งเหรอ”ป้าคนเดิมสะกิด
“ครับ เขาเป็นลูกครึ่ง หล่อไหม”ผมถามด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
“ก็หล่อดี แต่สูงไปหน่อย ข๊าวขาวเนอะ เห็นแล้วอยากจับ”ผมหูผึ่งตาโตทันที ภาคินช่วยแม่ผมขายแกงถุงอยู่ด้วยท่าทางเก้ๆกังๆ แต่คนมามุงเพราะมันเป็นคนแปลกหน้า หน้าแปลกสำหรับคนแถวนี้ต่างหาก
“จับอะไรป้า”พูดให้ดีนะครับ
“จับมันไปแข่งจับปลาไหลไง”แล้วคุณป้าก็หัวเราะคิกๆ ทุกๆอาทิตย์ที่หมู่บ้านจะมีเกมส์แข่งจับปลาไหล แข่งกันในบ่อโคลนและเทปลาไหลยั้วเยี้ยใส่ลงไป ใครจับได้เยอะจะได้รางวัลคือเป็นหมูหนึ่งตัว ผมร่วมหัวเราะกับป้า ผมนึกภาพภาคินจับปลาไหลไม่ออกเลย แบบนี้ต้องบังคับให้มันลงเล่นให้ได้แล้วล่ะ!
TBC.
ดูเหมือนพาร์ทบ้านนาจะยาวตอนหน้าอาจจะยังไม่จบเนอะ
ส่วนถ้าหากใครยังไม่สะใจเรื่องเจ๊มิวกับเฮียเปรม ก็รอตอนพิเศษ พ็อกเก็ต บุ๊คของภาคินน้า
ตอนหน้ามาดูภาคินจับปลาไหลกัน
กอดด
โพลล์
หัวข้อ: ☁เมื่อผมเป็นข่าว‘ฉาว’กับซุปเปอร์สตาร์☁ ตอนพิเศษ3-4-59 P.64 (อ่าน 599779 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก