หัวข้อ: น้ำใสของผม น้ำข้นน่ะของเขา \(^O^)/ อวดปกใหม่จ้า

[cher7343]

น่ารักกกก

[cavalli]

 


นี่ชอบบบบบ

[cher7343]

ตายอย่างสงบ เขิน 

[ชัดเจนกาบ]

พี่ก่อทำเด็กหลงจนถอนตัวไม่ขึ้น น่ารักดี ผมชอบ นึกว่าเดือนสิบจะแอบชอบอยู่ฝ่ายเดียวซะอีก ตอนที่สามฟินสุดๆอ่ะ เออ มีอะไรสงสัยนิดนึงครับ ขอถ้าคนแต่งว่า ชื่อเรื่องอะครับ น้ำใสของเดือนสิบ แล้วน้ำข้านี้ของใครหรอครับ ผมแอบคิดว่า แต่ผมเห็นคนแต่งบอกว่าเรื่องนี้แนวสบายๆไม่ดราม่า คึคึ

[::UsslaJlwaJ::]

เอาเลือดหมูเทราดตัวเลยน้องน้ำใส เผื่อพี่ก่อการรักจะพาไปอาบน้ำ

[poohanddew]

ที่แท้พี่ก่อก็แอบชอบเด็กหล่ะซิ
รุกตลอดๆ เด็กมันหัวใจจะวายแล้วน่ะ
 

[maxiyorka]

พี่ก่อ หอยแก้มน้องเท็นแล้ว น่ารักๆๆๆ><

[boyslover]

บ๊ะๆ ที่แท้พี่ก่อก็ชอบน้องมันอยู่ก่อนแล้วนิหว่า หุหุ ยังงี้ก็ได้ไม่ยากฮ่าๆ
ลืมดูชื่อคนแต่ง ที่แท้ก็เจ้าของเดียวกับ X-Theme the series หึหึ ไม่ทำให้ผิดหวัง ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
ปล.ชื่อเรื่อง น้ำใสของผม ส่วนน้ำข้นของเขา นิมาคิดๆดู น้ำข้น เป็นน้ำก๋วยเตี๋ยวหรือน้ำอะไรหว่า แค่คิดก็ อิคึ อิคึ แล้ว ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[dariganae]

อ่านแล้วฟินไปถึงจักรวาลหน้า =\\\\=

[ma-prang]

พี่ก่อแอบเล็งน้องเท็นด้วยสิน้าาา น่ารักดีจัง


ขอสารภาพว่าเห็นชื่อเรื่องครั้งแรกคิดไปไกลหลายตลบมากกก (บ่งบอกนิสัยชัดเจน555)

[lollipopz]

เรื่องนี้น่ารักจัง :-) มาต่อไวๆน้า

[screaminoflve]

ขอเม้นทีเดียวรวบยอดสามตอนเลยแล้วกันนะคะ
ชอบเรื่องนี้จัง มันอุ่นๆที่ใจ
ช่วงที่น้องเท็นเป็นคนบรรยาย บรรยากาศกุ๊กกิ๊กมากกก
ส่วนช่วงของพี่ก่อ นี่เรียกได้ว่าช่วงส่งความเสี่ยว 

[Biwty...]

 

[Tennyo_Y]

พี่ก่อ ร้ายกาจคร่า 555

[Belove]

                                          น้ำใสของผม น้ำข้นน่ะของเขา

                                                    บทที่ 4



        เงียบ

        มันเงียบเสียจนได้ยินเสียงชัดเจนของน้ำซุปในหม้อต้มที่กำลังเดือดปุดๆ ได้ยินเสียง

หัวใจตัวเองที่กำลังระส่ำระสาย

        มือที่แนบอยู่กับใบหน้าของผมมันสากจากงานหนัก กลิ่นกายยามเมื่อยืนใกล้ชิดจน

รับรู้ถึงลมหายใจอุ่นปนเปไปด้วยกลิ่นคาวเนื้อสัตว์และกลิ่นเหงื่อ อันที่จริงผมควรจะถอยห่าง

ออกจากเขาในสิ่งที่เพิ่งกระทำเพราะมันช่างอาจหาญเหลือเกิน แต่เมื่อได้สบตาหลังจากที่เขา

ละเรียวปากไปจากแก้มของผม ผมก็ลืมสิ่งที่ควรกระทำทั้งหมดทันที

           นัยน์ตาคู่นั้นกำลังสับสนแต่มันก็เจือไปด้วยรอยหวานล้ำลึกฉาบอยู่จนผมหวั่นไหว

           เคยได้ยินพวกสาวๆ กรี๊ดกร๊าดกับประโยคที่เจอบ่อยๆในหนังหรือในนิยาย ถึง

ความรู้สึกที่คลับคล้ายผีเสื้อร้อยตัวบินวนกันอยู่ในช่องท้อง ผมยังไม่เก็ทจนกระทั่งวินาทีนี้ที่ผม

กำลังมีความรู้สึกเหมือนประโยคที่ว่าและมันทำให้ผมหมดแรงจนแข้งขาอ่อนปวกเปียก


           “เท็น!”


           พี่ก่อเรียกอย่างตกใจพลางยึดต้นแขนของผมไว้ไม่ให้ร่วงลงไปกองกับพื้น เขาลาก

ร่างกายที่สติสตังหลุดลอยไปแล้วให้นั่งลงบนเก้าอี้ในร้าน ร่างสูงย่อตัวลงบนพื้นจนกระทั่ง

ใบหน้าลดลงมาอยู่ระดับเดียวกับผมพลางมองอย่างห่วงใย


           “พี่ขอโทษ”


           พี่ก่อหรุบตาลงต่ำ มือแกร่งที่ยังเกาะกุมต้นแขนของผมไม่ยอมปล่อยแม้จะหนักแน่น

แต่ก็สั่นไหวจนรู้สึกได้ว่าเขากำลังต่อสู้กับความคิดของตนเองอยู่


           “พี่ขอโทษถ้าสิ่งที่ทำลงไปโดยไม่ได้ยั้งคิดจะทำให้เท็นโกรธ”


           “ผมไม่ได้โกรธนะครับ”


           ผมเพิ่งหาเสียงตัวเองเจอครับ แต่มันสั่นและเบามากๆ


           “ผมแค่ตกใจและนึกไม่ถึงว่าพี่ก่อจะเอ่อ จะทำแบบนี้กับผม”


           หัวใจมันอัดแรงสูบฉีดเลือดขึ้นมาบนหน้าจนร้อนเห่อ ทั้งเขินทั้งสับสน พี่ก่ออาจจะทำ

ลงไปเพียงเพราะเอ็นดูผมเหมือนผู้ใหญ่เอ็นดูเด็กสักคน อาจจะเป็นผมที่มโนไปไกลฝ่ายเดียวก็

ได้


           “เท็น คือพี่…”


           เสียงดังเกิดขึ้นด้านหน้าร้านทำให้เราสองคนสะดุ้งและผละออกจากกัน ผมรีบลุกขึ้น

ยืนและก้าวห่างออกจากความชิดใกล้เมื่อรู้ว่าคนงานของพี่ก่อมาทำงานแล้ว เขายังคงมองผม

ด้วยความเป็นห่วงจนผมทนไม่ไหวที่จะสบตาคู่นั้น

           “ผมต้องไปเรียนแล้ว”

           โปรดเรียกผมว่าไอ้คนอ่อนหัดเถอะครับ เมื่อผมละสายตาพลางก้มหน้าเดินหนีออกมา

จากร้านอย่างรวดเร็วโดยไม่หยุดแม้กระทั่งทักทายพวกพี่ๆ คนงานเหมือนเช่นทุกวัน

มอเตอร์ไซค์ที่ยืมไอ้ตึ๊งมาถูกบิดคันเร่งจนหน้าตั้งกลับไปที่มหาวิทยาลัย และสิ่งที่เกิดขึ้นทำให้

ผมเรียนอะไรไม่รู้เรื่องเลยสักวิชาตลอดวันนี้










           “มึงว่าเอารูปนี้หรือรูปนี้ส่งงานดี เท็น เท็น ไอ้สัสเท็น”


           ผมสะดุ้งเฮือกกับเสียงตะโกนใกล้ๆหูของไอ้ตึ๊งเพราะมัวแต่ใจลอยจนลืมนึกไปว่ามัน

กำลังเปิดรูปในแลปท็อปให้ผมช่วยเลือกอยู่ พอหันไปมองหน้าเลยเห็นมันทำหน้าง้ำใส่


           “เป็นไรของมึง นี่กูหอบเครื่องมาหามึงถึงห้องเสือกปล่อยให้กูพูดแม่งอยู่คนเดียว แล้ว

กูเปิดรูปให้มึงดูเป็นสิบเสือกไม่มองสักนิด ไอ้สลัดฟักทอง”


           “เออ กูขอโทษ กูคิดเรื่องอื่นอยู่”


           ผมถอนหายใจดังเฮือกจนไอ้ตึ๊งขมวดคิ้ว


           “เรื่องอะไรของมึงถึงได้คิดมากจนไม่สมประกอบขนาดนี้”


           หน้าผมร้อนขึ้นมาอีกแล้ว เป็นอย่างนี้ทุกครั้งเมื่อคิดถึงเรื่องตอนเช้าทั้งที่มันผ่านไป

จนถึงค่ำมืดผมก็ยังรู้สึกราวกับเพิ่งเกิดไปไม่กี่นาทีที่ผ่านมา


           “คือ เอ่อ พี่ก่อ เขา หอมแก้มกู”


           “ฮะ พี่ก่อหอมแก้มมึง อุ๊บ!”


           ไอ้ตึ๊งทำตาโตและยกมือขึ้นมาปิดปากจนผมทั้งหมั่นไส้ทั้งเขิน ก็เลยแก้เขินด้วยการยก

เท้าไปถีบสีข้างไอ้ตึ๊งจนมันหลุดหัวเราะออกมา


           “ก็ดีแล้วนี่หว่า อย่างนี้ก็แสดงว่าไอ้ที่มึงลงทุนไปแดกก๋วยเตี๋ยวร้านเขาเป็นปี แถมยัง

ไปช่วยเสิร์ฟจนกล้ามขี้ก้างของมึงเริ่มขึ้นแล้วนี่ก็เป็นผล แล้วมึงจะมานั่งหงอยเป็นลิงถูกฉีด

ยาชาทำไม”


           ผมไม่ได้ปิดบังเรื่องของผม ไอ้ตึ๊งเป็นเพื่อนคนเดียวที่ผมไว้ใจได้ แต่คำพูดของมัน

เมื่อครู่จี้ใจดำจนผมต้องทิ้งตัวหงายหลังนอนแผ่ลงไปกับพื้นห้องอย่างหมดเรี่ยวแรง


           “ก็ถ้าเกิดเขาไม่ได้คิดอะไรกับกูล่ะตึ๊ง พี่ก่ออาจจะแค่เอ็นดูกูเหมือนน้องเหมือนนุ่ง

เลยหอมแก้มกูเล่นๆ ก็ได้”


           “โอ๊ยไอ้เท็น”


           ไอ้ตึ๊งแสดงสีหน้าเบื่อหน่ายอย่างเช่นทุกครั้งที่ผมพูดเรื่องโง่ๆ ออกไป


           “ถ้ากูไม่ใช่เพื่อนมึง กูจะคิดเอาว่าไอ้ที่มึงได้ทุนพสวท. มาเรียนวิทยาศาสตร์เป็นเพราะ

มึงยัดใต้โต๊ะกรรมการมา ทำไมมึงซื่อบื้อขนาดนี้วะ”


           มันด่าจนผมนี่อยากจะคืนทุนเลยครับ ไอ้สัสตึ๊ง


           “ดูปากณิชานะคะ ไม่มีผู้ชายที่ไหนเขาหอมแก้มผู้ชายด้วยกันเพียงเพราะเขาเห็นเป็น

น้องเป็นนุ่งหรอกไอ้เท็น ไอ้โง่ระดับเฟิร์สคลาส”


           ฮือ ไอ้เพื่อนเลวยังไม่เลิกด่ากูอีก


           “แล้วก็นะ ไอ้การแสดงความในใจครั้งแรกแค่หอมแก้มกูก็ว่ามันชัดเจนแล้วนะ มึงจะ

ให้พี่ก่อฮีโร่ของกูเขาคว้าคอมึงมาจูบปากเลยหรือไง”



           จูบปาก!

           อ๋อย แค่คิดนี่ก็ใจสั่นพั่บๆแล้วครับ


           RRrrrrrr

           เสียงริงโทนเฉพาะบุคคลแผดเสียงดังขึ้น ผมสะดุ้งเฮือกเพราะรู้ดีว่าตั้งไว้สำหรับใคร

หน้าตาเลิ่กลั่กของผมทำให้ไอ้ตึ๊งโผล่หน้ามามองที่หน้าจอทันที ก่อนที่มันจะยิ้มกริ่มอย่างชอบ

ใจ


           “ฮ่า ฮ่า พี่ก่อของกูนี่ บทจะเร็วก็รุกซะเพื่อนกูเขินไม่ทันเลยวุ้ย รับสักทีสิวะอย่าให้ฮีโร่

ของกูต้องคอยนาน”


           ไอ้ตึ๊งยกมือยีหัวผม ก่อนที่มันจะลุกขึ้นหอบเครื่องแลปท็อปของมันออกไปจากห้อง

แถมยังหันมายักคิ้วให้ผมยิ่งเขินหนัก พอประตูห้องปิดลงผมก็สูดลมหายใจเข้าปอดเมื่อกด

รับสาย

           ผมกับพี่ก่อ เราแลกเบอร์กันไว้นานแล้วครับ เพียงแต่ผมไม่เคยคิดว่าจะต้องโทรหากัน

ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ผมได้ยินเสียงของเขาผ่านคลื่นโทรศัพท์


           “เอ่อ…”


           “เท็นครับ ฟังพี่อยู่ใช่ไหม”


           เสียงทุ้ม นุ่มที่ได้ยินผ่านโทรศัพท์ก็ยังทำให้ผมใจสั่นไม่แพ้การเผชิญหน้า เมื่อผม

จินตนาการว่า ร่างสูงของเขาอยู่ใกล้ๆนี่เอง


           “อือ ครับ”


           “ถ้าพี่ทำให้เท็นไม่พอใจพี่ขอโทษอีกครั้ง เท็นคงโมโหพี่มากจนไม่อยากเห็นหน้า ถึง

ไม่ได้มาที่ร้านช่วงกลางวัน พี่เป็นห่วงเท็นนะ”


           น้ำเสียงกึ่งตัดพ้อของเขาทำให้ผมใจแป้ว โธ่ พี่ก่อ ผมไม่ได้โกรธ ผมแค่อาย


           “แต่…”


           พี่ก่ออ้ำอึ้ง


           “ถึงแม้มันจะเป็นการกระทำโดยขาดความยั้งคิด แต่พี่อยากจะบอกเท็นว่าพี่รู้สึก

ดีมาก”


           อะไรนะ!


           “พี่ไม่ได้เสียใจเลยที่ทำลงไป รู้ไหมครับเพราะอะไร เพราะพี่รู้สึกดีกับเท็นมากๆ”


           ฉ่า…..


           ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าหน้าผมคงแดงเถือกไปหมด


           “พี่เองก็ไม่เคยนึกว่าเด็กคนหนึ่งที่มากินก๋วยเตี๋ยวร้านพี่บ่อยๆ จะทำให้พี่รู้สึกดีได้

ขนาดนี้ เท็นครับ พี่ก่อขอร้อง…”


           เสียงของเขาเว้าวอนจนปลายเสียงแทบจะขาดหาย


           “ถ้าเท็นรังเกียจความรู้สึกของพี่ เท็นก็ไม่ต้องมาที่ร้านอีกก็ได้  แต่ถ้าเท็นเข้าใจว่าเท็น

ทำให้ชีวิตของพี่มีความสุขแค่ไหน พรุ่งนี้ขอให้พี่ได้เห็นเท็นที่ร้านเหมือนอย่างทุกวัน”


           เงียบ     

           อีกแล้ว

           ก่อนที่พี่ก่อจะชกหมัดตรงใส่หัวใจของผมเป็นประโยคสุดท้ายก่อนวางสาย


           “พี่จะรอเท็นนะ”










           “พี่จะรอเท็นนะ”


           ผมพูดจบแล้ว บอกความรู้สึกให้เด็กหนุ่มคนหนึ่งรับรู้ไปแล้ว

           ได้แต่ความเงียบเป็นคำตอบจนต้องกดวางสายในที่สุด

           ความเงียบเป็นคำตอบที่น่าอึดอัด และชวนให้กระวนกระวายอย่างที่สุด มันอึดอัดจน

ต้องเดินออกมาที่ระเบียงเล็กๆ ของอาคารพาณิชย์ชั้นสามที่ชั้นล่างคือร้านก๋วยเตี๋ยวของผม

           ผมจัดห้องไว้สำหรับพักพิงในบางวันที่ผมไม่อยากจะกลับบ้าน อาจจะเป็นวันที่ผม

ออกไปเมากับเพื่อนฝูงหรือวันที่มีการเหมาร้านออกไปจัดงานนอกสถานที่จนต้องเตรียมการ

ดึก แต่ไม่เคยสักครั้งที่ผมจะออกมายืนรับลมกลางเมืองหลวงด้วยความรู้สึกว้าวุ่นอย่างนี้

           มันว้าวุ่นจนต้องหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบทั้งที่ไม่ได้สูบนานแล้ว ผมอยากจะหัวเราะเยาะ

ตัวเองที่สุด

           หากใครรู้ว่าผู้ชายที่ผ่านประสบการณ์ชีวิตมาอย่างโชกโชนจนอายุขนาดนี้ต้องมายืน

อัดบุหรี่อย่างกังวลเพียงเพราะเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่เพิ่งพ้นวัยบรรลุนิติภาวะมาไม่นาน คนที่รู้คง

จะอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะผมเช่นกัน

           ความรู้สึกยามที่กดปากลงไปกับแก้มนุ่มนั้นยังคงตราตรึงจนยากที่จะลบเลือน หัวใจ

ของผมเต้นรัวเหมือนย้อนเวลากลับไปเป็นไอ้หนุ่มที่เพิ่งริจะมีรัก

           ใบหน้าตื่นตะลึงของเดือนสิบเมื่อผมถอนริมฝีปากออกมาทำให้หัวใจที่กำลังเต้นแรง

กลับร่วงลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม สร้างความสับสนให้ผมไม่น้อย

           อาจเป็นผมคนเดียวที่คิดเลยเถิด เดือนสิบอาจจะไม่ได้คิดอะไรกับผม นอกจากเป็น

ไอ้แก่คนหนึ่งที่เป็นแค่คนขายก๋วยเตี๋ยวไร้เกียรติ แถมยังหาญกล้าไปล่วงเกินน้องเขา

           ผมทอดสายตาออกไปยังแสงไฟละลานตาจากตึกสูงเบื้องหน้าเมื่อบุหรี่หมดมวน

           ถึงแม้จะบอกกับเดือนสิบไปว่าจะรอ แต่ความคิดที่ยังเป็นตรรกะเตือนหัวใจตัวเองว่า

จงทำใจสำหรับความผิดหวังเสียเถิดก่อการ

           ความรู้สึกวุ่นวายใจทำให้ผมข่มตานอนไม่ลง กว่าจะเคลิ้มหลับได้ก็ดึกสงัด ก่อนที่จะ

สะดุ้งกับเสียงนาฬิกาปลุกที่ตั้งเอาไว้ ผมผวาลุกขึ้นมายกมือลูบหน้าตัวเองเพื่อเรียกสติ

แล้วจึงเดินเข้าห้องน้ำจัดการตนเองเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการไปซื้อของที่ตลาดยามเช้า

           ชีวิตยังคงต้องดำเนินต่อไป ผมปลุกปลอบตัวเองเมื่อเดินไปถึงชั้นล่างสุดและไขกุญแจ

เพื่อเปิดประตูสีเทาด้านหน้าร้าน


           ทันทีที่ดันประตูสีเทาขึ้นจนสุดความสูงของหน้าร้าน หัวใจของผมก็ฟื้นคืนมาอีกครั้ง

เมื่อเห็นต้นเหตุแห่งความกระวนกระวายยืนบีบมือตัวเองอยู่ท่ามกลางความมืดมิดเมื่อดวง

อาทิตย์ยังไม่แตะขอบฟ้า


           “พี่ก่อ คือ ผม…”


           ผมดึงตัวผอมๆ นั่นมากอด


           “ขอบคุณนะครับเท็น ขอบคุณที่มาวันนี้”


           มือบางๆ ยกขึ้นแตะอยู่ตรงแผ่นอกของผม เมื่อผมกอดจนแน่น ผมคลายอ้อมกอดและ

ก้มไปมองใบหน้าใสที่ยังก้มหน้างุด


           อดใจไม่ได้จริงๆ ที่จะใช้มือเชยคางให้เดือนสิบเงยหน้ามาสบตา

           และอดใจไม่อยู่จนต้องก้มหน้าลงไปกดปากลงกับปากแดงเรื่อที่เย้ายวนอยู่ตรงหน้า



                     ------------------------------------------- TBC -------------------------------------



การแต่งนิยายมุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งนี่มันยากกว่าที่คิดแฮะ

เปลี่ยนบทให้พี่ก่อตบจูบน้องเท็นทันไหมนะ

 

[attachment deleted by admin]

[screaminoflve]

ไม่รู้ว่าจิ้มตูดทันรึป่าว 5555
เปิดมา ก็ขำกับวลี ไอ้โง่ระดับเฟิร์สคลาส เลยทีเดียว
ตอนท้ายน้องเท็นน่ารักมากก

[My_yunho]

พี่ก่อรุกแล้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

รุกหนักเลยๆๆ

[padthaiyen]

น่ารักมากกก

[Tennyo_Y]

ชอบแนวนี้ของคุณนักเขียนที่สุดเลยคะ 555 พี่ก่อ น่ารักอะ

[B52]

ใจตรงกัน

[stickyyrice]

ใสๆ
อ่านละหิว
หิวความฟินที่จะเกิดขึ้นในไม่ช้า 555

[Biwty...]

 

[goosongta]

ทีนี้เดือนสิบก็จะได้กินก๋วยเตี๋ยวฟรีไปตลอดชาติ
ปล.ขอสารภาพจากชื่อเรื่องไม่ได้นึกถึงน้ำก๋วยเตี๋ยวเลยสักนิด

[Zelsy]

พี่ก่อรุกเร็วมากกกกกกก
แต่คนอ่านชอบนะ 5555

[❣☾月亮☽❣]

    น้ำซุปไม่ต้องทำมันแล้ว ทำอย่างอื่นเถ๊อะ

พี่ก่อนี่ร้ายไม่เบานะ ยินดีกับพี่ด้วย ตั้งนานกว่าจะได้จุ๊บ   

[jingfeng]

น่ารักอ่ะ.  รีบๆมาต่อนะลุ้นๆ

[hibarihao]

 

[Min*Jee]

โอ๊ยยยยยย ตายยยยย
คนใจตรงกันนี่มันฟรุ้งฟริ้งที่ซู๊ดดดดดด
จะไปซื้อของตลาดเช้าที่ไหนคะ เจ๊จะตามไปส่อง
วันนี้ก๋วยเตี๋ยวคงหวาน ไม่ต้องใส่น้ำตาลกรวดก็ได้ค่ะ
รอตอนต่อไปน้าาา

[seaz]

น้องตกใจน่ะสิ ก็พี่รุกเร็วไปหน่อย แต่ก็ดีแล้ว อิอิ

[uknowvry]

จริงๆ พี่ก่อนี่....เสือสินะ