หัวข้อ: เสน่ห์รักลูกชิ้นปิ้ง ตอนที่ 73 [31-01-16] ลูกชิ้นปิ้งร้อนๆมาแล้วจ้า!!!!

[jasmim_min]

***************************************************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)

18.เรื่องสั้นให้จั่วคนว่าเรื่องสั้นด้วยนะครับ และนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว

เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

*****************************************************************************************


                 
                                                       

    เสน่ห์รักลูกชิ้นปิ้ง

ชินพัตน์ : อดีตหนุ่มออฟฟิศแต่ตอนนี้กลับมาดูแลกิจการของที่บ้าน

"ครับผม จะรีบขายให้หมด แล้วเอาเงินกลับมาให้แม่ดูครับ "

นนทนัฐ : รักการกินลูกชิ้นมากถึงมากที่สุดต้องกินทุกวัน 

"ผมว่าลูกชิ้นอร่อยมากแล้วนะ แต่ตอนเนี้ยปากคุณอร่อยมากกว่าอีก"

ต้นกล้า: เป็นนักศึกษา ต้องทำงานกับเรียนไปพร้อมกัน อยู่กับยายมาตั้งแต่เด็ก

"ต้นจะไม่รักใคร เพราะต้นจะอยู่กับยาย"

นพคุณ: แม่ทิ้งไปตั้งแต่เด็กไม่รู้ว่าพ่อเป็นใคร อยู่กับลุงและป้า

"พี่แค่อยากจะมีครอบครัวที่มี เราเป็นส่วนหนึ่ง ในคำคำนั้น ได้มั้ย?"



                                     

[/size][/size]

[attachment deleted by admin]

[jasmim_min]

                                                           


                                                    ตอนที่ 1 คุณชอบเหมือนผมหรือเปล่า



                พวกคุณเคยไหมชอบกิน ชอบมากๆวันวันไม่ได้กินแล้ว อยู่ไม่ได้บางมั้ย ผมเป็นหนึ่งคนที่ ต้องสรรหามากินจนได้ ใช่แล้วครับ ผมติด "ลูกชิ้น ปิ้ง ทอด นึง ยำ " ได้หมดครับ อาหารอะไรก็ได้ครับ และที่สำคัญต้องเป็นลูกชิ้นหมูครับ เพราะผมไม่กินเนื้อ ลูกชิ้นหมู ลูกชิ้นปลา ตละกูลเนี้ย ผมทานได้หมด ตั้งแต่เด็ก  จนโตมาตอนนี้ทำงานแล้วหาเงินเองได้ ยิ่งกินเป็นงานอดิเรก ที่ใหนว่ามีลูกชิ้นอร่อย ถ้าผมมีเวลาว่าง ก็จะไปสรรหาทานให้จนได้ หรือง่ายสุดๆ ร้านตามข้างทาง รถเข็น ร้านสะดวกซื้อก็เป็นแหล่ง ที่ง่ายและใกล้ สำหรับผมที่จะไปฝากท้องครับ ^ ^
         

               ผม นาย นนทนัฐ ที่บ้านเรียกนัท ครับ อายุ 25 ปี แต่เพื่อนๆ สมัยเรียน เรียกลูกชิ้นครับ  ฮ่าๆๆๆ เพราะวันๆไม่มีอะไร ชวนเพื่อนไปกินลูกชิ้นท่าเดี่ยวจนเพื่อนเบื่อ ผมก็จะไปคนเดี่ยว เพื่อนก็ตามหาตัวไม่ยาก ร้านลูกชิ้น ในโรงอาหาร หรือไม่ก็รถเข็น หน้าโรงเรียน อยู่มหาลัย ก็พัฒนามาเป็นร้าน เอ็มเคผมก็เน้น ตละกูลลูกชิ้น ฮ่าๆๆๆ  ตอนนี้ผมทำงานแล้ว แต่ผมยังคงใช้ชีวิตกับการกินลูกชิ้นเป็นอาหารหลัก กินขนมจีนก็ต้องมีลูกชิ้นเป็นส่วนประกอบ คึคึ ก๋วยเตี๋ยวพิเศษลูกชิ้น ยำลูกชิ้นเน้นลูกชิ้นครับ ก๊ากกก   แต่ที่ไม่ต้องเพิ่ม ก็ง่ายๆครับ ลูกชิ้นปิ้ง ทอดนึ่งใกล้ร้านใหน ซื้อร้านนั้นครับ 
           
               แต่ช่วงนี้งานผมยุ่งมาก มีเวลาออกไปหาลูกชิ้นสุดที่รักของผมได้แค่ช่วงเลิกงานเท่านั้น ต่าง จากสมัยเรียน จะแอบแว๊บ ไปช่วงใหนก็ได้กินตลอดนี้คงเรียกว่าโลกของความเป็นผู้ใหญ่ละมั้ง งานต้องมาก่อน  งานคือสิ่งที่ทำให้ผมได้เงินไปซื้อลูกชิ้นที่ผมชอบ คึคึ นั้นคือความสุขสุดๆของผมหละ ทำงานๆ ทำงานๆ ลูกชิ้นๆ ลูกชิ้นๆ


                พวกคุณเคยมั้ยอยู่กับบางสิ่ง ทุกวัน ตื่นเช้ามาเจอ สาย บ่ายเย็น แม้แต่ยาม ค่ำคื่นมันก็ยังคงอยู่กับคุณ คุณจะรู้สึกเบื่อมั้ยผมว่าบางคนต้องเบื่อและอยากจะหนีไปให้ห่าง แต่สำหรับผม ไม่เคยมีความคิดนั้น เพราะสิ่งที่ อยู่กับผมมาตั้งแต่เกิดมาผมก็เห็น สิ่งนี้อยู่กับครอบครัวผมผมเห็นมันเริ่มต้นมากับพ่อกับแม่ผม ใช่ครับ พวกคุณคิดถูกแล้ว บ้านผมทำลูกชิ้นขายครับ ^ ^ b 

               เริ่มต้นที่พ่อผมไปรับลูกชิ้นมาทอดขายเพื่อเลี้ยงครอบครัวเล็กๆของพ่อกับแม่ และมีผมกับน้องเพิ่มขึ้น พ่อก็ต้องมีภาระที่จะต้องหาเงินให้เยอะเพื่อผมและน้อง พ่อเอาเงินที่เก็บทั้งหมดที่ขายลูกชิ้น ทั้งทอด (มีคนทอดเยอะ) ทั้งปิ้ง มาลงทุนทำลูกชิ้นของครอบครัวเราเอง เพราะเริ่มมีคนออกมาขายเยอะ แต่จะทำไงให้เราได้ขายดีกว่า นั้นก็เป็นที่มาของลูกชิ้นหมูที่ทุกคนเมื่อทานแล้วต้องติดใจ เพราะผมทานมาตั้งแต่เด็ก จนตอนนี้ทำงาน (แต่ตอนนี้ตกงาน)ก็ยังคงทานอยู่ไม่มีเบื่อ และภูมิใจมากด้วยครับ  มีแม่ค้ามารับไปขาย  ขายทั้งปลีกและส่งครับ ที่หน้าบ้าน ก็ขายทอด ปิ้ง ย่าง ยำ และกำลังพัฒนาปทำลูกชิ้นปลาด้วยนะครับ เพราะมีแม่ค้า ลูกค้า บอกอยากกิน ลูกชิ้นปลา ที่ครอบครัว(ตอนนี้ต้องเรียกโรงงาน)ผมทำครับ 


               ผมนาย ชินพัฒน์  ที่บ้านเรียก ชิน  เพื่อน เรียกพัต ครับ เพื่อนชอบมาเที่ยวบ้าน เพราะจะได้กินลูกชิ้นฟรีครับ (ไอ้พวกนี้เพื่อนกินจริงๆ) อยู่มหาลัย มีแต่เพื่อนๆถามว่า ไม่เบื่อเหรอที่อยู่กับลูกชิ้นตั้งแต่เกิด เห็นชวนเพื่อนไป เที่ยวกินลูกชิ้น เพื่อมาเปรียบเทียบกับลูกชิ้นผมเอง  แต่ยังไม่มีที่ใหนสู้ได้นะ (ผมคิดเอง) เพื่อนๆแม้กระทั้งอาจารย์บางท่าน ยังถามว่า เรียนจบแล้วก็คงหางานทำ หรือรับช่วงต่อกิจการที่บ้าน ผมตอบว่าทำทั้งสองอย่าง เพราะเรียนมา ก็อยากทำงานส่วนที่เรียนมา งานที่บ้านก็สำคัญ พ่อแม่ก็เริ่มอายุมาก น้องยังเรียนอยู่  ผมก็ต้องเป็นคนที่ดูแล เพื่อนๆผมถามว่าไม่เบื่อเหรอ ผมตอบไปอย่างภูมิใจ "ไม่เบื่อเว้ย!"


                แต่ตอนนี้ผมตกงานจะเรียกว่าตกก็ไม่ได้ เพราะงานผมที่ทำเกิดหมดสัมปทานในช่วงที่ผมเข้าไปทำพอดี ผมได้ทำอยู่ไม่ถึง 2 ปี ผมก็โดนลอยแพ ฮ่าๆๆๆ  แต่พวกพี่ๆกับเจ้านายผมบอกว่า อย่าเรียกว่าตกงาน ไม่เท่ ต้องเรียกว่ารอเรียกตัว เพราะถ้าไทยได้สัมปทานครั้งใหม่ ผมที่มีชื่ออยู่ในรายชื่อก็จะโดนเรียก ชื่อเข้าทำงานได้ทันที่ ครับ ตอนนี้กลับมาดูแลกิจการที่บ้านเต็มตัว แต่ก่อนทำงาน ทุกสุดสัปดาห์ก็ต้องขับรถกลับมาที่บ้านครับแวะมาดูงาน ตอนนี้ไม่ต้องเสียค่าน้ำมันแล้วครับ ทำที่บ้าน และกำลังพัฒนาลูกชิ้นปลาของผมเองบาง (รอกินด้วยนะครับ )^ ^



                                           

                                                             ลูกชิ้นปิ้งร้อนๆ หมูล้วนๆมาแล้วจ้า

[jasmim_min]

                                 

                                                        ตอนที่ 2  ไปขายตลาดนัดครับ

           

              ผมอยู่ที่บ้าน ดูแลออเดอร์มากมายจาก ลูกค้า แม่ค้าที่มารับเองที่หน้าร้าน หลังร้านก็เป็นโรงผลิต ลูกชิ้น

ตอนแรก ก็มีโรงเดียว แต่เริ่มผลิตไม่ทัน ตอนผมอยู่ม ปลาย พ่อก็ ทุ่มทุน ทำเพิ่มอีก โรงผลิต จนเรียกว่าโรงงานผลิตลูกชิ้นได้แล้ว
 
เพราะคนในละแวกนั้นก็มาสมัครเป็นคนงานทำลูกชิ้น สร้างงาน สร้างรายได้ให้ชุมชน ไปในตัวด้วยครับ ^ ^ b

ลูกชิ้นบ้านผมอร่อย บอกปากต่อปาก บางคนมาเที่ยวก็แวะมาซื้อ ไปฝาก ก็เลยมีออเดอร์จากลูกค้า ต่างจังหวัดเพิ่มขึ้นครับ

 ผมเลยอาสาไปส่งเอง เริ่มอยู่นิ่งไม่ได้ แม่ผมเลยให้ส่งแค่จังหวัดใกล้เคียง ส่วนจังหวัดไกลๆ ก็มีรถของทางร้านเรา

ออกใหม่ 2 คันครับ (ไม่ได้อวดนะ )เพราะออเดอร์เยอะมาก ส่งไม่ทัน ลูกค้าไม่สะดวกมาเอาเองก็มี
 
ยิ่งรายที่ผมรับอาสาไปส่งนี้เคยมารับเอง 40 กิโล  แต่ครั้งนี้ สั่งเยอะครับ 100 โล แต่รถลูกค้าเสียมารับเองไม่ได้

 บอกว่าจะออกค่าข้นส่งให้ แต่แม่บอกว่า ไม่มีปัญหา และผมอาสาไปดูตลาดแถวนั้นด้วยครับ ^ ^


 "แม่ ชินไปก่อนนะ เย็นๆกลับ"

 "ขับรถดีๆนะลูก "

 "ครับ"

    ผมขับออกมา ไม่ถึงชั่วโมงก็ โทรถามทางเข้าบ้านลูกค้า  ทางบ้านกำลังทำบุญเลี้ยงพระขึ้นบ้านใหม่ เลี้ยงคนในหมู่บ้านด้วย
 เลยสั่งเยอะ  ผมก็ช่วยลงของเช็คของ ลูกค้าชวนทานข้าวแต่ผมขอแค่น้ำเย็นๆก็พอ


"ขอบใจมาพ่อหนุ่ม นี้จะเงินค่าลูกชิ้น กับค่ารถ"

"คุณป้าผมขอรับแค่ ค่าลูกชิ้นนะครับ ส่วนค้าคนส่ง ฟรีครับ ถือว่าช่วยทำบุญนะครับ"

"สาธุนะพ่อหนุ่ม แต่ป้าคุ้นๅหน้า"

"ผมเป็น ลูกเจ้าของลูกชิ้นครับ ผมชื่อชินครับ"

"ตายจริง ลูกเจ้าของร้านมาเเองเลยเหรอเนี้ย"

"คุณป้าครับแถวนี้ไม่มีตลาดหรือร้านขายลูกชิ้นอร่อยดังๆหรือครับ"

"โอ้ย ไม่มีหรอกจะ มีแต่ทอด ย่าง ทั่วไป แป้งทั้งนั้น ป้าติดใจลูกชิ้นร้านพ่อหมุ่ม เพราะป้าไปเที่ยว
 และแวะทานที่ร้าน แลัวซื้อกลับมาที่บ้านด้วย ทุกคนบอกว่าอร่อยมากพ่อหนุ่ม"

"ขอบคุณ ครับ"

"ตลาดนัดไงพ่อหนุ่ม ที่นี้กำลังมีตลาดนัดใหญ่เปิดใหม่ข้าง ตึกก่อสร้าง ไปทางถนนใหญ่นะพ่อหนุ่ม ลองเอาลูกชิ้นไปขายสิ ป้าว่าขายดีแน่"

"ตลาดนัดเหรอครับ มีวันใหนครับ "

"เห็นว่าจะมี วัน จันทร์ พุธ เสาร์ นะถ้าป้าจำไม่ผิด"

"เหรอครับ แล้วผมต้องติดต่อกับใครครับ"

"ป้าไม่แน่ใจว่าที่เต็มหมดหรือยังนะ พ่อหนุ่มลองไปแถวนั้น เค้าจะมีป้ายประกาศจองล๊อคนะ มีเบอร์โทรลองโทรดูนะ"

"ครับ ขอบคุณครับ ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ"

"ไปดีมาดีนะพ่อหนุ่ม มาขายลูกชิ้นแถวนี้ให้ได้นะพ่อหนุ่ม"

"ครับ สวัสดีทครับ"

        ผมขับรถออกจากหมู่บ้านของคุณป้า และเข้ามุ่งหน้าสู่ถนนใหญ่ ไม่ไกลผมก็เห็นตึกก่อสร้างขนาดใหญ่ที่ล้อมรอบไปด้วยรั้วสังกะสี และคนงานกำลังปีนป้ายนั่งร้านทำงาน ข้างๆก็เป็นลานกว้างๆ ผมก็เลี้ยวเข้าไป ตรงที่มีป้ายประกาศ ลองกดเบอร์โทรไป ปลายสายบอกว่า เต็มแล้ว แต่ก็ลองมาดูเพื่อบางร้านไม่มาก็จะได้ลงร้านแทน แม่ค้า จะไม่ค่อยมาครบทั้ง 3 วัน เพราะบางวันก็ชนกับตลาดนัดที่อื่นก็มี เค้าบอกผมแบบนี้ ผมต้องกลับมาเริ่มต้นที่ บ้านและเล่าภารกิจให้แม่ผมฟัง


"ชิน เอาจริงเหรอลูก แม่ว่าดูๆทำเลเช่าที่ เปิดร้านเลยไม่ดีเหรอ แบบนี้ลูกจะเหนื่อยมากนะลูก"

"แม่ครับ ผมไม่เหนื่อยหรอก พ่อกับแม่เหนื่อยมามากกว่าผมอีก แค่เนี้ยสบายมากครับ"

"แม่ให้เราไปแค่ ตลาดนัดวันเสาร์วันเดียว วันอื่นแม่ไม่ให้ไป แม่ไห้ลูกได้แค่นี้นะ"

"โห แม่ครับ!" 

"ชิน"

"ครับ ครับ แค่วันเสาร์ก็ยังดี"
         
       
        วันนี้วันอาทิตย์เหลือเวลา อีก6วัน ให้ผมเตรียมตัว ออกแบบป้ายติดหน้าแผงขายลูกชิ้นปิ้งของผม(เอง) ฮ่าๆ
เพราะผมจะไปลุยเองคนเดียว ที่แม่ผมไม่อยากให้ผมไป เพราะผมบอกว่าจะไม่ให้คนไปช่วยขาย ผมจะไปขายคนเดียว
ได้ไปวันเสาร์วันเดียวก็ยังดี เริ่มสนุกแล้วครับ ฮ่าๆ


"ชิน ชิน พี่ใหญ่มาหาลูก"

"คร้าบ"

"หวัดดีพี่ ไปใหนมา"

"ป้าโทรไปบอกว่านายจะไปขายลูกชิ้นที่ตลาดนัดเหรอ"

"โห แม่โทรไปฟ้องเลยเหรอ"

"ไม่ได้ฟ้อง นายจะไปจริงๆอ่ะ"

"จริงดิพี่ ผมจริงจังนะพี่ ลูกค้าที่ผมไปส่งลูกชิ้น บอกว่าไม่มีร้านใหนอร่อยเลย เลยต้องสั่งที่ร้านเราไปกินอ่ะพี่ (ภูมิในฝุด)"

"ให้พี่ไปด้วยมั้ย "

"ไม่ต้องเลยพี่ ผม25 จะ26 แล้วนะ เห็นผมเป็นเด็กเหมือนแม่อีกแล้ว"

"ป้าเค้าแค่เป็นห่วง"

"ผมรู้ แต่ให้ผมลองทำอะไรเองบางสิพี่ ถ้าไม่ไหวค่อยถึงมือพี่ใหญ่ โอเคป่ะ"

"เอางั้นเหรอ"

"เอางั้นสิ ว่าแต่พี่เถอะ ที่ร้านเป็นไงมั้ง "

"ก็ขายดี ออเดอร์ จากต่างอำเภอ ก็เยอะ มานี้พี่ก็จะมาเอาลูกชิ้นไปเพิ่มอีกนะ"

"โอโฮ้ จะร่ำรวยกันใหญ่แล้ว ผมก็คงอยู่เฉยไม่ได้แล้ว เสาร์นี้นะพี่คอยดูผมจะทำยอด และมีลูกค้าสั่งออเดอร์เพิ่มเยอะขึ้น ให้ดู"

"ร่ำรวยอะไร นายก็รู้อยู่ว่า....."

"พี่ ผมว่าเราคุยเรื่องนี้กันแล้วนะ จะไม่พูดเรื่องนี้ซ้ำอีก ไม่งั้นผมโกรธ จริงๆ พี่คงไม่อยากเห็นผมโกรธใช่มั้ย"

"ได้ ได้ พี่จะไม่พูดถึงมันอีก พี่ไปเอาของขึ้นรถก่อนนะ"

"โอเคพี่ ร่ำรวย ร่ำรวย นะพี่"

         
         เฮ้อ พี่ใหญ่ครับ หรือชื่อนาย นพคุณ พี่ชายต่างสายเลือด ไม่ใช่ญาติก็เหมือนญาติครับ ตอนผมเกิดมา พี่ใหญ่ ก็อยู่อนุบาล แล้วครับ น้องสาวของแม่ ที่แทบจะไม่เคยเจอกันเลย เพราะตากับยายผมเลิกกัน แม่ผมมาอยู่กับตาของผมที่นี้ ส่วนน้าผมก็อยู่กับยายครับ และเมื่อยายเสีย น้ากับพี่ใหญ่ก็ย้ายมาอยู่ใกล้ๆกัน ทำไมแม่กับน้าถึงไม่ค่อยสนิทกันเหรอครับ แม่เล่าให้ฟังว่าตอนที่ ตายายเลิกกัน ก็มีแม่คนเดียว แต่มารู้ที่หลังว่ายาย มีน้าอยู่ในท้อง แม่ของผมห่างจากน้าเป็น 10 ปี ตอนนี้น้าย้ายมาอยู่ด้วย น้าอายุแค่ 20 แม่ผมมีผม ตอนอายุ 29 ปี นั้นก็แปลว่าน้าผมมี พี่ใหญ่ตั้งแต่อายุ 15 ครับ น้ากับแม่ก็ไม่ค่อยคุยกันเท่าไหร ยิ่งตอนตาเสีย ไปไม่นาน น้าสาวแกก็ออกจากบ้านไป โดยทิ้งพี่ใหญ่ไว้ที่บ้านผม พี่ใหญ่ก็เลยเหมือนเป็นพี่ไป ผมเป็นคนกลาง และ น้องเล็ก ที่กำลังเรียนหนักเพื่อสอบเข้ามหาลัย ผมกับน้องก็ห่างกัน 7 ปีครับ

         เดินไปใหนกับน้อง คนอื่นคิดว่า พ่อกับลูกตลอด (ก็ผมตัวใหญ่ เหมือนพ่อ) น้องผมยังเล็กและเป็นเด็กผู้หญิงยิ่งแล้วใหญ่ ห่วงมากครับคนนี้ ฮ่าๆๆๆๆ พี่ใหญ่ไม่เรียนต่อ บอกว่าไม่อยากเป็นภาระพ่อกับแม่ผม ทั้งที่ตั้งใจจะให้เรียนสูงๆ แต่พี่ใหญ่ ก็บอกว่าจะหางานทำ แต่จบแค่ม.6 หางานอะไร มีแต่งานใช้แรง พ่อกับแม่ ก็เลยให็มาช่วยดูที่โรงผลิต(แต่ตอนนี้เรียกโรงงานได้แล้วครับ) จนตอนนี้ ได้รับมอบหมาย ไปเปิดร้าน ในอีกอำเภอ ที่ใหญ่พอๆกับอำเภอเมืองที่ผมอยู่เลยครับ ^ ^

       
         โต๊ะพร้อม ถาดพร้อม น้ำจิ้มพร้อม ลูกชิ้นพร้อม(วันนั้นผมเอาไป 100 กิโลมั่นใจฝุดๆ) ไม้เสียบ เตาปิ้ง พร้อม ผมลงมาเช็ค
รอบที่สาม แล้วครับ ฮ่าๆๆๆ ตื่นเต้นครับ พรุ่งนี้แล้วครับ ผมจะไปลุยตลาดนัด พรุ่งนี้ไปไวหน่อย เพราะโทรไปถามเจ้าของตลาดแล้ว ถ้ามีล๊อคว่าง ก็จะหาลงให้เลย ให้รีบมา ผมเลยตื่นเต้น จนนอนไม่หลับ ก๊ากกกก


"แม่ พ่อ ผมไปน่ะ"

"ไม่ต้องให้เด็กไปช่วยแน่เหรอลูก"

"โหแม่ครับ ผมคนเดียวไหวน่า มือระดับใหนแล้ววววววว"

"ลูกผู้ชายต้องอย่างสิ ลูกพ่อตัวจริง"

"ใช่มั้ยครับพ่อ ฮ่าๆๆ ไปแล้วคร้าบบบเดียวสาย"

"ขายให้หมด 100 โลเลยนะไอ้ลูกชาย ร่ำรวย ร่ำรวย"(ไม่ต้องบอกเลยว่าผมติดคำนี้ใครมา ฮ่าๆๆ)


    ผมไปถึงตลาดตอนประมาณเที่ยง และรีบตรงเข้าไปติดต่อกับคนดูแลตลาด เค้าให้ผมรอก่อน ทางนั้นโทรเช็คว่ามีแม่ค้าคนใหนไม่มาบางสรุปแม่ค้าขาย ส้มตำไก่ยางไม่มา ผมได้ที่ ตรงหัวมุม พอดี ข้างๆเป็นร้านขายผัก น่าจะปลูกเอง เห็นคุณยาย กับน้องผู้ชายกำลังจัดเรียงผักอยู่


"น้องขายตรงนี้ไปก่อนนะวันนี้ แม่ค้าเค้าไม่มา เห็นบอกว่า ไม่สบาย"

"ขอบคุณครับพี่"

"ไม่เป็นไร ยังไงน้องก็ต้องจ่ายค่าที่ ฮ่าๆๆๆ XD"


"ครับผม 555"



   ผมรีบถอยรถมาจอดและค้นของลง จัดของให้เข้าที่ เพิ่งมาครั้งแรก ก็งงเหมือนกันครับ ไม่รู้จะเอาอะไรไว้ตรงใหนก่อนดี


"ให้ผมช่วยใหมครับ"

"เออ..ขอบคุณครับ"

"ผมว่าน่าจะ เอาเตาปิ้งไว้ทางซ้าย และถาดวางไว้ด้านหน้านะครับ ลูกค้าจะได้เห็น"

"อ่อ ครับ  พี่พึ่งลองมาขายวันแรก ยังงงอยู่เลย"

"เดี่ยวผมช่วย  ป้าร้านส้มตำ แกก็ตำตรงนี้ ย่างไก่ข้างนี้ แล้วก็ว่างขายแบบนี้ครับ"
น้องผู้ชายร้านขายผักอธิบายทำให้ผมมองเห็นภาพ ว่าน่าจะจัดร้านยังไง

"ครับ"


       น้องเขา ชื่อ น้องต้นกล้า ครับ  มาช่วยยายขายผัก ทุกวันเสาร์ เพราะเป็นวันหยุด ส่วนวันอื่นๆ น้องต้องไปเรียนที่กรุงเทพ จะรีบกลับมาช่วยยายเก็บผักเย็นวันศุกร์ เห็นตัวเล็กๆแบบนี้ อยู่มหาลัยแล้ว ตอนที่น้องบอกผมยังงงเลย  ผมนึกว่าอยู่ม .ปลาย
น้องต้นช่วยผมได้เยอะเลย ช่วยเรียกลูกค้าที่มาซื้อผักให้มาซื้อลูกชิ้นของผมด้วย


"คุณป้าครับ ได้ผักแล้วแวะชิมลูกชิ้นด้วยสิครับ"น้องต้นเรียก

"อ้าว  ขายลูกชิ้นแล้วเหรอ ต้น"

"เปล่าครับ มาช่วยพี่เค้า พึ่งมาขายวันแรกครับ อร่อยมากเลยป้าลองชิ้มดูสิครับ หมูล้วนๆเลย" ต้นยิ้มและส่งให้ชิม

"อืม...  อร่อยมากเลย หมูล้วนจริงด้วย น้ำจิ้มก็อร่อยเค้ากันกับลูกชิ้นปิ้ง"

"ใช่มั้ยครับ ป้าเอากี่ไม้ดีครับ"

"ไม้เท่าไรจะ"

"10 บาทครับ ลูกใหญ่ๆหมูล้วน"

"งั้น ป้าเอา 10 ไม่ คิดไม้ที่ชิมนี้ด้วยนะจ๊ะ"

"ไม่เป็นไรครับ ชิมฟรี"ผมรีบส่งยิ้มโปรยเสน่ห์

"แหม พ่อหนุ่ม หล่อๆแบบนี้มีแฟนยังจ๊ะ"

"เอ...เออ  ยังครับ  ยังจนอยู่ ต้องมาขายลูกชิ้นเก็บเงิน สร้างฐานะครับ ^ ^"(ผมไม่ได้โกหกแค่บอกไม่หมดเท่านั้นเอง) หุหุ

"ไว้ป้าจะมาอุดหนุน บ่อยๆนะจ๊ะ"

"ขอบคุณครับ"ผมกับต้นพูดพร้อมกัน
   


          แล้ววันแรกของผมในการขายที่ตลาดนัดผ่านไปได้ด้วยดี ลูกชิ้น 100 โล ขายไม่หมดครับ แต่มีลูกค้าบางคนที่ซื้อไปพูดว่า
 (ถ้าอร่อยจริงจะมาเหมาไปจัดงานเลี้ยงในโรงงาน)  บอกว่า ชื้อไปฝากคนที่บ้าน (ถ้าอร่อยจะมาซื้อประจำ)
 และลูกค้ากลุ่มสุดท้ายออกแปลกๆ นิดนึง บอกว่า(จะซื้อไปเป็นกับแกล้ม และลูกพี่พวกเค้าถูกใจ คงได้มาเหมาทุกวัน)



"พ่อค้า อร่อยจริงหรือเปล่า ขอชิมหน่อยได้ป่ะ" เป็นคนงานน้องต้นมาบอกที่หลังว่ามาจากตึกที่กำลังก่อสร้าง ข้างๆตลาดนัด

"ครับ ชิมได้ครับ"ผมยืนให้ไป 1ไม้

"พวกผมมากันตั้งหลายคนนะพ่อค้า"

"พี่ๆครับ พี่เค้าพึ่งมาขายวันแรก ถ้าให้พวกพี่ชิมทุกคน พี่เค้าก็ขายทุนสิครับ" ต้นรีบช่วยพูดให้

"โห น้อง วันแรกแบบนี้ก็เรียกลูกค้าสิ ลงทุนหน่อย"

"นี้ครับ"ผมส่งไปให้อีก 2ไม้

"พ่อค้า ถ้าลูกชิ้นอร่อยจริงนะ บอกเลย ลูกพี่ของพวกเรามาเหมาน้องทุกวันแน่"

"ขอบคุณครับ"

"งั้นเอา...เท่าไหรดีว่ะเพื่อน...10 ไปฝากนาย โอเค..น้องเอามา 10 ไม้ ซื้อเยอะแบบนี้ต้องแถมด้วยนะน้อง"พวกนั้นหยิบไปกองๆไว้ เกิน 10ไม้

"ได้ครับ"

"พี่ชิน!!!"

"ขอบคุณครับ ไว้อร่อยแล้วมาซื้ออีกนะครับ  ^^"ผมรีบรับเงินและรีบบอกลา  จนพวกนั้นเดินห่างออกไป

"พี่ชิน ไปยอมพวกนั้นได้ไง "

"ไม่เป็นไรต้น  คิดสะว่าเรียกลูกค้าแล้วกัน"






                                                             ลูกชิ้นปิ้งร้อนๆ หมูล้วนๆมาแล้วจ้า 

[jasmim_min]

ตอนที่ 3 กลับบ้านเรา รักรออยู่

[/size]


          หลังจากนั้นคนในตลาดก็เริ่มน้อย เพราะว่าเกือบจะ 2ทุ่ม แม่ค้าบางรายก็เริ่มเก็บของเพราะคนหมดแล้ว ผมก็เริ่มเก็บของ ต้นกับยายไม่ต้องเก็บอะไรมาก เพราะผักของยายขายหมด เหลืออยู่นิดๆหน่อยๆ ส่วนของผมก็น้ำจิ้มที่เตรียมมาก็หมด ขายต่อไปไม่ได้แล้ว ถึงแม้ว่าจะมีแม่ค้ามาเดินมาซื้ออยู่บาง (อุดหน่อยกันเอง)ผมก็ต้องเก็บ เพราะไม่มีน้ำจิ้มให้ แต่แม่ค้าบางคนที่ได้ลองชิมก็บอกว่าอร่อย ก็เลยซื้อแบบ สดกันไปคนละโล 2โล ลูกชิ้นของผมเหลือกลับไม่ถึง 10โลครับ เย้!!!!!!



"ต้น เอาลูกชิ้นกลับไปกินที่บ้าน"ผมส่ง ถุงลูกชิ้นที่ยังไม่ได้แกะ 5 โลให้ต้นกับยาย

"โห พี่ชิน เยอะไป เดี่ยวขายทุนนะ แบ่งให้ผมนิดเดียวพอ"

"เอาไปเถอะ  ไว้เจอกันเสาร์หน้านะ ต้น คุณยาย"

"พี่ชิน ไม่มาทุกนัดเหรอครับ"

"มาได้แค่วันเสาร์นะ  เออ..พี่ต้องไปขายที่อื่นครับ"บอกไม่ได้คุณนายแม่ไม่ให้มา เดี่ยวน้องรู้จะหาว่าผมเป็นลูกแหง่

"อ้อ  มีที่ขายประจำเหรอครับ"

"ครับ"

"พ่อหนุ่ม เอาผักกลับไปกินสิ" ยายส่งผัก หาทานยากมาให้แม่ผมคงชอบ

"ขอบคุณครับคุณยาย  แล้วกลับกันยังไงครับ ต้นไม่ถอยรถมา เก็บของหละ " ส่วนผมถอยรถมากำลังคนของขึ้นรถ

"ผมกับยาย มารถรับจ้าง คนรู้จักแถวบ้านนะครับ แกจะมาประมาณ 3 ทุ่ม ครับ"

"แล้วคนต้องนั่งรอแบบนี้เหรอ "

"ครับพี่ ไม่เป็นไรครับ ผมกับยายรอแบบนี้ประจำ ลุงแกคงติดลม ในวงเหล้าอยู่แน่ เลย ตอนที่ต้นโทรไปเสียงอ่อแอเลยครับ"

"เมาเหล้าเหรอแล้วแบบนี้จะขับรถมายังไง มันอันตรายมากเลยนะ"

"ลงแกขับมาแบบนี้ประจำเลยครับ ผมชินแล้วครับ "

"งั้นพี่รอเป็นเพื่อนนะ ถ้าลุงแกมาแล้วพี่ค่อยกลับ"

"ลำบากพี่หรือเปล่าครับ"

"ไม่เป็นไร วันนี้ต้นก็ช่วยพี่ขาย ตลอดเลย"

    เสียงโทรศัพท์เครื่องน้อยรุ่นเราสู้แต่ยังคงทนแข็งแรงดังขึ้น

"ครับป้าแดง  อะไรนะครับ เป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ  ครับ ครับ"  น้ำเสียงต้นกล้าน่าจะเป็นเรื่องไม่ดี

"ยาย  ลุงมี ขับรถตกคลอง ทางเข้าบ้านเรานะยาย "

"ตายแล้ว ลุงมีแกเป็นอะไรมากมั้ย"

"ป้าแดงก็บอกว่า ผู้ใหญ่เรียกรถกู้ภัยมาแล้วละจ๊ะยาย"

"ต้นแล้วต้นกลับยาย กลับไปกับพี่นะ ให้พี่ไปส่งไปดูอาการลุงมีด้วยดีมั้ย"

"ขอบคุณ พี่ชินนะครับ ขอบคุณที่พี่ยังรออยู่ ไม่งั้นต้นกับยายไม่รู้จะกลับยังไงเลย"

"ไปเถอะ รีบเก็บของขึ้นรถกัน"

     ตลอดทางกลับบ้านต้นโทรหาป้าที่เป็นเมียลุงมี ว่าลุงมีเป็นยังไงบาง ป้าบอกว่าอยู่โรงพยาบาลแล้วหมอกำลังตรวจอยู่  พวกเราเลยตรงไปที่โรงพยาบาลเพื่อดูอาการของลุงมี  อาการไม่เป็นอะไรมาก มีรอยฟกซ้ำ หัวแตก แขนกนะดูร้าว ต้องใส่เฝือก นอนโรงพยาบาล รอดูอาการ


"ขอบใจยายสุขมาก ต้นด้วย ที่มาเยียม ช่วยเรื่องเงินด้วย ไม่มีเงินนี้ก็ไม่รู้จะไปพึงใครจริงๆ" ป้าแดงบอกทั้งน้ำตา

"ไม่เป็นไรหรอกแดงเอย ช่วยๆกัน บุญมีไม่เป็นอะไรมาก ก็ถือว่าฝาดเคราะห์ไปนะ ออกจากโรงพยาบาลก็พากันไปทำบุญด้วยนะ"
เงินที่ให้ป้าแดงเป็นเงินทั้งหมดที่ขายผักวันนี้ 

"จ๊ะป้าสุข ขอบใจจริงๆจ๊ะ แล้วจะกลับบ้านกันยังไงจ๊ะ" ถามด้วยความห่วงใย

"ผมกับยายกลับกับพี่ชินครับ"ชินณพัตน์ยกมือไหว้

"ฝากด้วยนะพ่อคุณ ยังไงก็ขอบใจมากนะ"

"ครับ "
 

   ออกมาจากโรงพยาบาลต้นบอกทางกลับ บ้านและชี้ให้ดู ว่าลุงมี รถตกคลองตกทางเข้าหมู่บ้าน ยังมีรถจากกู้ภัย กำลังดึงรถขึ้นมาอยู่เลย พอถึงบ้านยาย ก็ช่วยกันขนตะกร้าผักลง ที่หน้าบ้าน และชวนชินพัตน์ทานข้าวด้วยกัน



"ขอบใจพ่อหนุ่มมากนะรบกวนหลายเรื่องเลยวันนี้"

"ไม่เป็นไรครับยาย  ถือว่าช่วยกัน ต้นก็ช่วยผมขายลูกชิ้น ได้ลูกค้าเยอะเลย ถ้าไม่มีต้นช่วย วันนี้ผมคงขายไม่ได้เยอะขนาดนี้แน่ๆ"

"พี่ชิน ก็พูดเกินไป ลูกชิ้นของร้านพี่อ่ะ อร่อยมาเลย น้ำจิ้มก็อร่อยมากด้วย ต้นแค่เรียกลูกค้าให้เท่านั้นเอง"

"ยังไงพี่ก็ขอบใจต้นมากนะ วันขายลูกชิ้นแรก สนุกมากๆเลย"


   เสียงโทรศัพท์รุ่นใหม่ล่าสุด ในกระเป๋ากางของชินพัตน์ดังขึ้น


"ครับแม่  ไม่มีอะไรครับ ชินกำลังจะกลับ  เปล่า ชินแค่มาส่งคุณยาย ที่ขายของด้วยกัน  ครับ ครับ กลับไปเดี่ยวชินเล่าให้ฟังนะครับ"

"แม่โทรตามหรือพี่ชิน"

"อืม แม่พี่แกเป็นห่วงนะ เห็นกลับดึก  งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับยาย  พี่ไปแล้วนะต้น" ชินหันไปบอกลายาย และต้น

"พี่ชินไม่กินข้าวด้วยกันก่อนเหรอ กับข้าวฝีมือยาย อร่อยมานะพี่ชิน"

"ไว้วันหลังพี่จะมาฝากท้อง แน่นอน  เออ ลืมเลย ยายครับ แล้วยายจะไปขาย ผักยังไงครับ ลุงมีแกเข้าโรงพยาบาลแบบนี้"

"นั้นสิยาย วันจันทร์ กับ พุธ ยายจะไปตลาดยังไง  วันเสาร์ต้นยังพออยู่ช่วยได้มั้ง"

"ก็คงต้องรอให้ลุงมี ออกจากโรงพยาบาลก่อนนะ ต้นเอย  "

"ยาย.." ต้นเดินไปกอดยายทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ทั้งยายและหลาน

"งั้นผมมารับยายไปตลาดเองแล้วกันครับ"

"อ้าว..ก็พี่ชินบอกว่ามาขายแค่วันเสาร์ไง"ต้นเช็ดน้ำตาและหันมาถาม

"ไม่ต้องห่วงพี่หรอกน่า ต้นตั้งใจเรียนเถอะ เรื่องยายเดี่ยวพี่จัดการเอง นะ  "ชินเดินไปจับหัวต้นโยกไปมา

"นะครับ ยาย เดี่ยวผมมาช่วยเก็บผักแล้วรับยายไปตลาดเอง ห้ามปฐิเสธ แรกกับกับข้าวแสนอร่อยฝีมือยาย ได้มั้ยครับ"
      ชินยิ้มและเดินไปจับแขนยายนวดประจบ

"ได้จ้า พ่อหนุ่ม  ยังไงก็ขอบใจนะ"



       ต้นเดินออกมาส่งชินขึ้นรถ และนัดแนะว่าชินต้องมาประมาณกี่โมงเพราะต้องช่วยยายเก็บผัก และขนของขึ้นรถ และบอกถึงตารางเรียนของต้น ว่าจะกลับมาช่วยงานยายวันใหน ชินเดินทางกลับถึงบ้านเกือบเที่ยงคืน ตลอดทางก็มีเสียงโทรศัพท์ทั้งคุณนายแม่ พี่ใหญ่ ดังตลอดทาง



"ผมกลับมาแล้ว"คุณนายแม่ยืนมองตาเขียวทั้งพ่อ พี่ใหญ่ ยืนอยู่หน้าร้านในอาการเดี่ยวกัน


"ไปถึงใหนมา ตาชิน"คุณนายเสียงดุมาเลย


"ขายได้เยอะนี้ ชิน"พี่ใหญ่ช่วยเปลี่ยนเรื่องให้


"ขายดีสิพี่ มีน้งร้านข้างๆ ช่วยขาย เรียกลูกค้าให้ด้วยอ่ะแม่ "ตอบพี่ใหญ่ แต่หันไปทางคุณนายแม่


"เอาน่า ใหนๆลูกกลับกลับมาแล้วน่า ค้นของไปเก็บก่อนไป ชิน แล้วค่อยมาคุยกัน ดึกมากแล้ว"


"ครับพ่อ"พ่อช่วยห้ามทัพ ผมรักพ่อคร้าบบบบ


     เมื่อเก็บของล้างของทุกอย่างเสร็จ (ผมไม่ได้ล้างเองนะ เด็กๆลูกล้างล้างนะ) ผมก็มาเช็คจำหน่วยลูกชิ้นที่เหลือกับมาหักลบกับที่แจกไปให้ยายกับต้น แถมพวกที่แถมๆคิดออกมาได้เยอะอยู่เกินขาดหมาย ต้องทำเป็นลายลักษ์อักษร ทำเป็นบัญชีขึ้นมา กับการขายของ ตลาดนัดครั้งแรก และรับมือกับคุณนายแม่พรุ่งนี้ เพราะคืนนี้ดึกมากทุกคนแยกย้ายไปพักผ่อนแล้วไปรายงาน เหตุการณ์คืนนี้ ในวันพรุ่งนี้ก็แล้วกัน


"อรุณสวัสดิ์ครับพ่อ "


"ตื่นเช้าเลย รีบมาง้อใครเหรอ เจ้าลูกชาย"พ่อยิ้มเยาะ


"โธ่ พ่อ  แล้วแม่อยู่ใหนครับ  "

"อยู่ในครัวแนะ "ผมรีบเดินไปหา แต่เจอพี่ใหญ่ยืนคุยโทรศัพท์อยู่


"พี่กินข้าวเช้ายัง กินด้วยกันก่อนสิ"เห็นใหญ่ว่างสายก็รีบชวน


"อืม เดี่ยวพี่ตามเข้าไป ขอโทรเช็คงานอีกแปบแล้วกัน"


"ครับ"

     
            ชินพัตน์ เดินตามกลิ่งอาหารเช้า ที่ลอยออกมากจากในครับ จำกลิ่นนี้ได้ ไข่เจี่ยวใส่ลูกชิ้นของโปรดของชินพัตน์นั้นเอง


"แม่ ชินหิวแล้วมีอะไรกินมั้งอ่ะ"ชินเดินไปกอดแม่จากด้านหลัง


"หยิบจานนี้แล้วก็นี้ไปไว้ที่โต๊ะโน่นไป๊"ทำเสียงดุไปงั้นแหละ คนฟังถึงกลับยิ้มและทำตามทันที่


"ไปตามพ่อกับใหญ่มาทานข้าวไป"รีบลุกให้ว่อง


       บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเช้าก็เป็นไปปกติ แต่ชินพัตน์ก็ไม่รู้จะเริ่มเข้าเรื่องที่ตนเองกลับดึกยังไงดี เพราะแม่ตอนเองก็ไม่คุยกับตนเองสักที่ คุยแต่กลับใหญ่เรื่องงานไม่เว้นช่องว่างให้ แทรกเลย และทำให้ใหญ่เหมือนมองออกเลย เปิดทางให้


"แล้ว ชินหละ เมื่อวานเป็นไง สนุกมั้ย ขายตลาดนัดวันแรก"พี่ใหญ่ช่วย


"สนุกสิ กลับซะดึก ทำให้คนอื่นเป็นห่วงกันไปหมด" คุณนายแม่ประชด และเดินเก็บจานอานไปจากโต๊ะ ทั้งที่มีแม่บ้านเก็บอยุ๋แล้ว


"โธ่ แม่ครับ มานั่งฟังชินก่อนสิครับ  ตอนกลับมันมีเรื่องนิดหน่อย ชินก็บอกแม่แล้วว่าตอนกลับชินจะเล่าให้ฟังนี้ไงครับ"
   

                  ชินพัตน์เดินไปกอดเอวคนเป็นแม่ แม่บ้านเลยเดินมาหยิบจานออกไปเก็บเอง


"คุณก็มานั่งฟังลูกก่อนเถอะ ใหนๆลูกก็กลับมาปลอดภัย ลองมาฟังสิว่าเจ้าลูกชายจะแก้ตัวว่ายังไง"เริ่มต้นเหมือนจะดีตอนหลังนี้ยังไงครับคุณพ่อ


"นั้นสิ นายไปทำอะไรมา ใหนเล่าให้ฟังหน่อย เกิดอะไรทำมั้ยถึงกลับมาดึก ป้ากับลุงเป็นหว่งมาเลยรู้มั้ย"


"รู้ครับ ผมขอโทษครับ ที่ทำให้เป็นหว่ง"ชินพัตน์ยกมือไหว้ทั้งพ่อและแม่ร่วมถึงใหญ่ด้วย


           ชินพัตน์เล่าเรื่องทุกอย่างให้คนที่บ้านฟังอย่างละเอียด และขอไปขายทุกนัดด้วยเพราะอยากไปรับยายขายไปขายของพร้อมกัน



"เรื่องคุณยยายสุขกับน้องต้นแม่พอจะเข้าใจนะ แต่เรื่องที่จะให้ชินไป ขายทุกนัด แม่ไม่ยอม ทำงานที่ร้านของเราก็พอแล้วลูก"


"แม่ครับแต่ยายแกลำบากนะครับ ไม่มีคนไปรับไปส่ง น้องต้นก็กลับมาช่วยได้แต่เสาร์อาทิตย์นะครับแม่"


"งั้นพี่ไปรับส่งคุณยายแทนให้มั้ย"ใหญ่เหมือนเห็นสัญญาณขอความช่วยเหลือจากน้องชาย


"ไม่ได้ ตาใหญ่ ยิ่งไม่ได้ สาขาที่ต้องดูแล ก็มีลูกค้าออเดอร์มาเยอะอยู่แล้วด้วย"


"ใช่ครับ  ต้องเป็นนผมเองนั้นและครับดีที่สุด"


"ตาชินพัตน์ !!!" เรียกชื่อเต็มยศนั้นหมายถึงคุณนายแม่โกรธมากจริงๆ


"ให้ลูกไปรับยายสุขเถอะ คุณแกคงลำบาก แต่พ่อให้ขายแค่ วันเสาร์ คนละครึ่งทาง ตกลงไหมไอ้ลูกชาย"ผู้นำครอบครัวบอกภรรยา และลูกชาย(ผมรักพ่อคร้าบบบบบบ)


"ตกลงครับ ตกลง"ยิ้มและกระโดดหอมแก้มแม่ และกระโดดกอดพ่อที่อนุญาติ(ทำตัวเป็นเด็กไปได้)



        ชินพัตน์เดินตาม นพคุณมาหน้าร้าน เพื่อมาเช็คยอด กับอ้อเดอร์ต่างๆของที่ร้าน และที่สาขาที่ นพคุณดูแลอยู่ ทั้งสองอยากทำงานแทน พ่อแม่ อยากให้ทั้งสองพักบางเพราะทั้งสองอายุก็มากแล้ว พวกเขาทั้ง สองอยากจะรับผิดชอบสิ่งที่ได้รับมอบหมาย มาให้ดีที่สุดเท่านที่จะทำได้



"พี่ใหญ่ ออเดอร์พี่เยอะมากเลยอ่ะ ต้องขนไปกี่รอบเนี้ย  แล้วโรงงานต้องเพิ่มกะอีกมั้ยเนี้ย"


"ก็หลายรอบอยู่ไม่ต้องห่วง พี่ไม่มารับเองหรอก เดี่ยวเด็กที่ร้านจะขับมารับอีกนะ พี่แวะมาเข้ามาคุยกับคุณลง เรื่องขายกำลังผลิดนะ"


" ผมยอมไม่ได้แล้ว ผมต้องหาออเดอร์จาตลาดนัดมาให้เยอะๆ คนที่นี้จะได้มีงาน มีเงินกันทุกคน" ยิ้มอย่างแข็งขัน


"เรื่องขายที่ตลาด คุณป้าเป็นห่วงมาก ชินรู้ใช่มั้ย"


" ครับ พี่ ผมรู้ และผมจะทำให้ได้ดี พี่ใหญ่ไม่ต้องห่วง"นพคุณจับหัวน้องชายโยกไปมา


"แล้วเรื่องคุณยายสุข แน่ใจนะว่าไม่ได้พี่ไปรับแทน"


"แน่ใจครับผม"

ความรักที่ยิ่งใหญ่ที่สุด คือความรักของพ่อแม่
สถานที่ ที่ให้ความรู้สึกปลอยภัย นั้นก็คือ บ้าน   

 

[jasmim_min]

 

ตอนที่ 4  แล้วเขาไม่มาขายเหรอครับ

     เช้าวันจันทร์ ชินพัตน์ เตรียมตัวเพื่อจะไปช่วยยายสุขเก็บผัก จนทำให้คนเป็นพ่อ ถึงกลับแปลกใจที่เห็นลูกชาย เตรียมตัวเตรียมรถตั้งแต่เช้า



"เตรียมตัวเหมือนจะไป หาสาวเลยเจ้าลูกชาย"

"ผมว่าจะรีบไปช่วยยาย เก็บผักในสวนนะครับ ถ้าไม่รีบไปเดียวจะเก็บได้น้อยเดี่ยวยายไม่มีของขายครับ"

"แล้วอย่าลืมส่งออเดอร์ก่อนหละ"ต้องไปส่งออเดอร์ด้วย มี 2 รายที่ไปส่งแถวนั้นพอดี

"รับทราบครับ แล้วจะรีบกลับครับ" ผู้เป็นแม่เดินออกมาสมทบ

"ให้มันจริงนะ ตาชิน อย่าให้แม่ต้องโทรตาม"

"ครับ  คุณนายแม่" ชินพัตน์เข้าไปกอดแบบออดอ้อน

   ชินพัตน์ไปถึงบ้านยายสุข และช่วยเก็บผักได้เยอะพอสมควร  ช่วงเที่ยงก็ได้ลองชิมอาหารฝี่มือยาย อร่อยมากจริง


"แกงจืดตำลึงอร่อยมาเลยครับยาย "

"จ้าๆ อร่อยก็กินเยอะๆนะพ่อหนุ่ม ของโปรดของเจ้าต้นนะ ยายต้องทำประจำ"

"ผัดสด จากสวนทำอะไรก็อร่อยนะครับ ไร้สารพิษ ยายปลูกเองทั้งหมดเหรอครับ"

"ยายปลูกเองตอนแรกๆ ตอนนี้ก็ทำเองไม่ค่อยไหวแล้ว ส่วนใหญ่ ต้นหามาปลูกเพิ่มนะ "

"เหรอครับ ต้นนี้ขยังมากเลยนะครับ"

"กลับมาจากเรียน ก็คลุกอยู่แต่ในสวน ดูแล รดน้ำ ใส่ปุ้ยที่เจ้าต้นทำขึ้นมาเอง บอกว่าเรียนมาๆ"

"อย่างนี้นี้เอง ต้นเรียนเกียวกับการเกษตรมาเหรอครับยาย "

"ยายไม่รู้หนังสือ ก็ไม่ค่อยเข้าใจหรอกว่าเจ้าต้นเรียนอะไร "

"ครับ" ยิ้ม เพราะมองไปที่ฝาบ้าน ก็มีใบประกาศรางวัลต่างๆ ของ นาย ต้นกล้า อยู่เต็มไปหมด

"ยายคงภูมิใจในตัวต้นมากเลยนะครับ"

"จ้า มีหลานที่ไว้ค่อยฝากผีฝากไข้ ก็มีแต่หลานคนนี้แหละพ่อหนุ่ม"

"ยายครับ แล้วพ่อกับแม่ของต้นหละครับ"

"แม่เจ้าต้นเสีย ตั้งแต่คลอดเจ้าต้นแล้วหละจ๊ะพ่อหนุ่ม"น้ำเสียงเศร้าลงทันที่ที่พูกถึงลูกสาวตนเอง

"ส่วนพ่อของเจ้าต้น ยายก็ไม่รู้หรอกว่าเป็นใคร เพราะ แม่เจ้าต้นไม่เคยบอกนะ"

"ครับ ผมขอโทษนะครับยายที่ถามถึงแม่ของต้นยาย"

"ไม่เป็นไรหรอกจะพ่อหนุ่ม" ยายยิ้มเอ็นดู



        ชินพัตน์ขนของขึ้นรถและไปส่งยายที่ตลาดช่วยจัดร้าน ก่อนที่จะขอตัวไปส่งออเดอร์ลูกชิ้นของตัวเอง


"ยายขายคนเดียวได้แน่นะครับ"

"จ้ายายก็ขายแบบนี้ประจำ ตอนต้นไปเรียน ยายขายได้ไม่เป็นไร"

"งั้นผมไปส่งของก่อนนะครับ ผมส่งของเสร็จแล้วผมจะรีบกลับมาช่วยยายขายนะครับ

"ไปเถอะ พ่อหนุ่ม ขับรถดีๆนะ"
 
 
 
  ภายในตลาดนัด มีลูกค้าเริ่มเดินเยอะขึ้นเรื่อยๆ เสียงเรียกลูกค้า ของแม่ค้าก็ดัง ไปทั่วตลาด มีทั้งลูกค้าประจำ ลูกค้าใหม่ๆ 

ลูกค้าที่มาเดินเที่ยวเล่นหาซื้อของใช้ ของสด หรืออาหารที่ปรุงเสร็จ ใส่ถุงกลับบ้านเป็นมื้อเย็น

ลูกค้าต่างตรงมาเพื่อฝากมื้อเย็นไว้ที่ตลาดนัดแห่งนี้



"ยาย ครับยาย "

"ซื้อผักอะไรดี พ่อหนุ่ม"

"ยังครับ ผมแค่จะถามว่าร้านขายลูกชิ้นไม่ขายเหรอครับ"

"ไม่มาจ้า ไว้นี้เขาไปส่งของ ไม่มาขายจ้า"

"แล้วยายรู้มั้ยว่าเขาจะมาขายวันใหน"

"วันเสาร์จ้าพ่อหนุ่ม"

"ขอบคุณครับยาย งั้นผมซื้อ นี้ นี้ กับนี้ครับ เท่าไหรครับ"ชายหนุ่มชี้ไปที่ผัก 3-4 อย่าง เหมือนช่วยยายซื้อ
"
20 บาทจ้าพ่อหนุ่ม"
"
แค่ 20 บาทเองเหรอครับ  ทำไมเยอะขนาดนี้หละครับ"ชูถุงผักที่รับมามองดู

"ผักยายปลูกเองลูกไม่แพง ปลอดสารผิด ถ้าถูกก็มาซื้อผักของยายบ่อยๆนะ"

"ครับ แล้วผมจะแวะมาอีก"ชายหนุ่มยิ้ม และเดินออกมาหน้าตลาด คิดว่าจะเอาผักพวกนี้ไปทำอะไรดี

   
                   ชายหนุ่มเดินเข้ามาภายในเขตก่อสร้าง ในมือมีถุงผักถุงใหญ่เดินตรงไปที่บ้านพักคนงานภายในแคมป์ก่อสร้าง
ตึกขนาดใหญ่ทีกำลังสร้างข้างๆตลาดนัด


"ลูกพี่ได้มั้ยครับลูกชิ้น ผมบอกแล้วว่าอร่อยสุดๆเจ้านี้ ผมนี้เหมามาให้ลูกพี่เลย" ลูกน้องรีบคุยจ้อไม่มองหน้าลูกพี่ตนเองเลย

"ได้กินกับผีอะไร ไม่มาขายโว้ย" ชายหนุ่มพูดเสียงหงุดหงิด

"อะ..อาวไม่มาขายเหรอ วันนั้นผมรีบกลับไปซื้ออีกรอบ เขาบอกว่าขายหมดแล้ว น้ำจิ้มหมด เหลือแต่แบบสดไม่ได้ปิ้ง ผมก็ซื้อ กลับมา ให้ ตั้ง 1กิโลอ่ะ"

"เออดิ ไม่มา ขาย สงสัยขายวันเดียว แล้วรวยแล้วมั้งเลยไม่ขายเลย "บนด้วยน้ำเสียงติดหงุดหงิด

"เดียว นัดหน้าผมไปดูให้เองครับลูกพี่"

"เออ เออ เซ้งว่ะ เอาผักนี้ไปทำกินกันไป"ส่งถุงผักให้ไป

"ลูกพี่ แล้วมีแต่ผัก ให้ทำอะไรกินอ่ะ "

"ทำไม่ได้ก็ไม่ต้องกิน เซ้งโว้ย"ชายหนุ่มเดินหนีมาจากแคมป์บ้านพักคนงาน
 
 

    หลับหลังนายช่างใหญ่ ลูกน้องก็มองตามหลังจนลับสายตาไป ก็เริ่มกับกลุ่มนินทาเจ้านายทันที



"กูว่าลูกพี่อาการหนักว่ะ กูก็รู้นะเว้ยว่าลูกพี่ชอบกินลูกชิ้นมากอ่ะ แต่ทำไมแก ต้องหงุดหงิดขนาดนั้นว่ะ"
   ลูกน้องที่รับถุงผักมาพูดขึ้น

"ใช่ๆ วันนั้นกูก็รีบวิ่งกลับไปซื้อให้ อีกตั้ง โล นี่หว่า ลูกชิ้นเป็น โล โล ไม่น่าจะกินหมด คนเดียวได้นะ งงว่ะ"
   เพื่อนที่อยู่ในเหตุการณ์พูดต่อ

"เออว่ะ ชวนกินเหล้าไม่กิน แต่ชวนกินลูกชิ้น ไม่เกียงอ่ะ แปลกคนจริงๆ  แถมซื้อเลี้ยงด้วย แต่เหล้าไม่เคยเลี้ยงสักครั้ง "
  ลูกน้องคอเหล้าพูดมั้ง

"พวกมึงนิทานายเหรอว่ะ แยกย้าย หรือจะแดกผักสดแทนเหล้ามั้ย เอามั้ย"ลูกน้องถือถุงคิดได้ ว่านินทานายอยู่

"เดียวกูไปขอลูกชิ้นนาย มาผัดกับผักดีว่า จะกินใหมพวกมึง"

"กินดิของฟรี เงินเดือนยังไม่ออก"

"เออ เดียวกูมา" ลูกน้องเดินไปตามทางไปยังห้องพักนายช่างใหญ่ จนวิ่งตามมาทันก่อนนายจะเข้าห้องไป


"นาย ครับ นายครับ ผมขอลูกชิ้นไปผัดผัก สักหน่อยสิครับ"

"ไม่มีหมดแล้วโว้ย ไปไกลๆ เลยไป๊!!!!" นายช่างตวาดลั้น ปิดประดูห้องพักดังสนั่น



   ชายหนุ่มเดินคิดตลอดทางเดินกลับมาที่ห้องพักตนเอง ว่าไม่น่ารีบกินลูกชิ้น 1 โล นั้นที่ลูกน้องอุตสาวิ่งกลับไปซื้อมาให้หมดเลย นึกแล้วก็เสียดาย เพราะคิดว่ายังไงวันนี้ต้องได้กินแน่นอน ลูกชิ้นปิ้งร้อนๆกับน้ำจิ้มรสเด็ด ที่ได้ลองกินเมื่อวันเสาร์
ตั้งใจจะไปซื้อด้วยตนเองเลย แต่ก็ต้องผิดหวัง  แถมลืมซื้อมื้อเย็นกลับมาอีกด้วย เซ้งซ้ำซ้อนจริงๆ



"ยาย ผมมาแล้ว...โอโฮ้!!! ขายดี มากเลยครับผักใกล้จะหมดแล้ว"
เสียงมาก่อนถึงร้าน พอเห็นผักเหลือจำนวนน้อยแสดงว่าวันนี้ลูกค้าเยอะมากๆ

"จ้า วันนี้ผักสดมาก ลูกค้าซื้อยกโล หลายเจ้าด้วย ก็เลยหมดเร็ว"
เป็นเพราะชินพัตน์มาช่วยเก็บเร็วและได้มาขายตอนที่ผักยังสดใหม่อยู่

"ครับยาย งั้นเดี่ยวผมช่วยขายเอง ขายไปเดินเที่ยวตลาดมั้ยครับ"

"ก็ดีเหมือนกัน ของใช้ในบ้านใกล้หมดหลายอย่างเลย "

"ครับเดียวผมดูร้านให้ครับ"
 

     
           ยายเดินไปซื้อของหลายอย่างเข้าบ้านเพราะไม่อยากให้หลานชายซื้อกลับเข้ามาเอง เรียนด้วยทำงานพิเศษด้วย

ต้องแบ่งเงินไปซื้อของใช้ภายในบ้านกลับมาอีกเลยปรามไว้ ว่าให้เก็บใช้ซื้อของที่อยากได้ หรือเก็บไว้ใช้ยามจำเป็น

 เพราะยายหลานก็ไม่ได้ร่ำรวยอะไร รายได้หลักก็มาจากการขายผัก เมือก่อนขายทุกวันที่ตลาด แต่ค่าเช่าที่แพงขึ้น

ประกอบกับยายที่อายุมากเลยเลือกขายแค่ตลาดนัด ค่าเช่าไม่แพง และมีวันที่ยายได้พักบาง และดูแลสวนไปด้วย



"เก่งมากเลยพ่อหนุ่ม ขายหมดเลย"ยายเดินที่ที่ร้านพร้อมของเต็มมือ

"ครับ   ลูกค้าประจำเยอะนะครับ เมื่อกี้ก็มาเหมาไปหลายอย่างเลย"

"จ้า วันจันทร์จะมีลูกค้ามาเหมาซื้อเยอะ ตุนไว้ขายของทั้งอาทิตย์นะจ๊ะ"

"ซื้อของมาเยอะเลยนะครับ ผมเอาไปเก็บที่รถให้ครับ"

"ไว้ตรงนี้ก่อนก็ได้ พ่อหนุ่มไม่ลองเดินเที่ยวตลาดบางเหรอ"

"ไม่ดีกว่าครับ ผมช่วยยายเก็บร้านดีกว่า"

"จ้า เก็บกันเถอะ พ่อหนุ่มจะไม่ได้กลับดึกเหมือนวันเสาร์ดีใหม"

"ครับ" ชินพัตน์รู้ถึงความห่วงใยของยาย ให้ความรู้สึกเหมือนมีผู้ใหญ่ที่เคารพเพิ่มขึ้นอีกคน


        ขนของขึ้นรถและกลับออกมาก่อนที่ตลาดคนจะหมดซะอีก เพราะผักหมดไม่เหลืออะไรขายต่อแล้ว ตลอดทางกลับยายเล่าให้ ชินพัตน์ฟังว่ามีลูกค้ามาถามถึงหลายราย ว่าทำไมไม่มาขาย ชายหนุ่มก็เล่าให้ยายฟังเช่นกัน ว่าตอนที่ดูร้านให้ ก็มีลูกค้ามาถามว่าทำไมวันนี้ไม่ขายลูกชิ้น มาขายผักแทนแล้วเหรอ จนกลับมาถึงบ้านยายสุข ช่วยขนตะกร้าผักเก็บไว้ในโรงเก็บของหน้าบ้านยาย



"ขอบใจพ่อหนุ่มมาก ลำบากแย่เลย ทั้งมารับมาส่ง"


"ไม่หรอกครับ ผมก็มาส่งออเดอร์ของที่ร้านด้วย มาดูผลตอบรับจากลูกค้าที่ ได้ลองกินลูกชิ้นด้วย ว่าเป็นยังไง"


"ขึ้นมาบนบ้านกินข้าวกินปลาก่อนค่อยกลับนะพ่อหนุ่ม"


"ครับ"เย็นนั้นก็ฝากท้องไว้ที่บ้านสวนและขอตัวกลับ ในตอนค่ำ



            เช้าวันพุธก็เหมือนปกติ ที่ชินพัตน์รีบเตรียมรถ เพื่อไปช่วยยายเก็บผัก เช่นเคย และมีออเดอร์ส่ง เพียงออเดอร์เดียว
 และกลับมา ช่วยยายขาย ได้หมด เร็วได้กลับไปส่งยายได้ไวขึ้นด้วย



"ยาย จ๊ะ ยาย "


"ว่าไง พ่อหนุ่ม จะซื้อผักเหรอจ๊ะ วันนี้ผักหมดแล้วจ๊ะ ลองไปซื้อร้านอื่นดูนะจ๊ะ"


"เปล่าจ๊ะยาย ผมจะมาถามหาร้านลูกชิ้นที่เคยขายตรงนี้เมือวันเสาร์นะจ๊ะ ไม่มาขายเหรอ หรือหมดกลับไปแล้ว"


"ไม่ได้มาขายหรอกพ่อหนุ่ม มาอีกที่ก็วันเสาร์เลย จ้า "


"เหรอครับ มาขายแค่วันเสาร์เหรอครับ "


"จ้า "


"ขอบคุณครับ"ลูกน้องช่างรีบเดินกลับไปรายงานนายโดยไม่ฟังเสียงเรียก


"อ้าวมาพอดี  เดี่ยวก่อนพ่อหนุ่ม ไม่ทันซะแล้ว"


"มีอะไรครับยาย "


"เมื่อกี้ มีคนมาถามหา อีกแล้ว แต่ยายเรียกไม่ทัน เผื่อจะมาสั่งของเพิ่มเหมื่อนกับป้าคนเมื่อกี่นะ"


"ไม่เป็นไรครับยาย เดี่ยววันเสาร์ผมเอาของมาเผื่อไว้ก็ได้ครับ"ยิ้มรับออเดอร์ที่ได้รับเพิ่มตอนที่ช่วยยายขายผัก


"เก็บของกลับกันเถอะครับ ยายจะได้พักผ่อนเร็วๆด้วย "


"จ้า  ไปเก็บของกัน"

   

      เย็นวันนั้นก็กลับบ้านยายและฝากท้องไว้ที่นั้น ก่อนกลับก็ได้ผักสดติดไม้ติดมือกลับไปฝากคุณนายแม่ด้วย คงดีใจกับของฝาก

 และลูกชายได้กลับเร็วไม่มืดค่ำเหมือนวันอื่นๆ ตัวชินพัตน์ก็ตื่นเต้นกับออเดอร์ที่ได้รับเพิ่มมาจากการช่วยยายสุขนั่งขายผัก

ลูกค้ามาตามหา มาสั่งออเดอร์เยอะจริงๆ ต้องกลับไปสั่งออเดอร์ที่มีอยู่ในมือกับที่โรงงาน ทำให้ทันมาขาย ในวันเสาร์ที่จะถึง



"ลูกพี่ ลููกพี่ครับ "ลูกน้องรีบเดินตรงดิ่งไปยัง ออฟฟิศของผู้เป็นนาย แล้วรีบรายงาน


"ว่าไงดำ" ออกมาจากห้องด้วยอาการหงุดหงิด


"วันนี้ร้านลูกชิ้นไม่มาขายครับ ผมไปดูมาแล้วครับ" รีบรายงานเอาหน้า ว่าตนเองไปหาซื้อลูกชิ้นให้ แต่ไม่ได้ของมา


"ฉันรู้แล้วน่า"ตอบกลับลูกน้องไปอย่างเก็บอาการ


"อะ  อ้าว ลูกพี่ไปตลาดนัดมาแล้วเหรอครับ"ดำทำหน้าตาสงสัย เพราะพึ่งเห็นนายกลับเข้าออฟฟิศมาในช่วงเย็น


"......"นนทนัฐเดินหนี้ลูกน้อง


"ลูกพี่คร้าบบบบ" เรียกตามหลังอย่างสงสัย



    นนทนัฐไม่อยากอารมณ์เสียใส่ลูกน้องเพราะตนเองก็รู้แล้วว่า ร้านลูกชิ้น มาขายแค่วันเสาร์ แต่อารมณ์ที่ไม่ได้กินของที่ชอบมาตั้งแต่วันจันทร์ เริ่มทำให้หงุดหงิดมากขึ้น  รีบเดินกลับไปยังห้องพักตนเองทันที กลับไปสงบสติอารมณ์ตนเอง และเริ่มคิดได้ว่า.......



"แล้วเย็นนี้เราจะกินอะไรดีว่ะ?......"







                                                                   ลูกชิ้นปิ้งร้อนๆ หมูล้วนๆมาแล้วจ้า

[sirin_chadada]

น้องนัทเป็นโรคลูกชิ้นแอทดิคสินะ 
เมื่อไหร่จะได้เจอกันซะที คลาดกันไปมา
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ

[B52]

อาการหนัก

[insomniac]

น่ารักมาก
เรื่องนี้ลูกชิ้นเด่นกว่าพระเอกนายเอก (ซึ่งก็ยังไม่รู้ว่าใครเป็นใคร)

[darling]

อ่านแล้วอยากกินลูกชิ้นบ้าง 

[sang som]

หิวลูกชิ้นนนนนนน

[=นีรนาคา=]

โถถถถ ไม่ได้กินลูกชิ้นอร่อยๆ แล้วหงุดหงิดจัง
รอวันเสาร์นะจ๊ะ เดี๋ยวก็ได้กิน คึคึ

[jasmim_min]

                                                                  ตอนที่ 5 แล้วเราก็หากันจนเจอ?



           เช้าวันเสาร์ชินพัตน์ตื่นเต้นลุกขึ้นมาเตรียมของแต่เช้า ทั้งที่เมื่อวานเย็นก็ เช็คของที่จะเตรียมไปขาย หลายรอบแล้ว

วันนี้ต้นกล้าก็กลับมาช่วยยายเก็บผักและไปขายของด้วย ต้นกล้ากลับมาจากเรียนเย็นวันศุกร์ก็รีบโทรมารายงานทันที
 
บอกว่าไม่ต้องรีบมาช่วยยายเก็บผักก็ได้มาสายๆ มารับไปตลาดนัดที่เดียวเลย แต่ชินพัตน์ก็ยังคงตื่นเช้าเช่นปกติประจำ



"แม่ ผมไปแล้วนะ วันนี้มีออเดอร์เยอะเลย"


"อย่ากลับค่ำมากนะตาชิน เข้าใจมั้ย"


"ครับผม จะรีบขายให้หมด แล้วเอาเงินกลับมาให้แม่ดูครับ "


"แม่ไม่สนเรื่องเงินทองหรอกนะ รีบกลับมาอย่าให้แม่เป็นห่วงก็พอ ทำได้ใช่มั้ย"


"ครับ พ่อผมไปนะ"


"ร่ำรวย ร่ำรวย นะเจ้าลูกชาย"


"คร้าบบบบ พ่อ"



          ชินพัตน์ขับรถไปรับยายกับต้นกล้า และตรงไปยังตลาดนัดทันทีเพื่อลุ้น ว่าตนเองจะได้ที่ตรงใหน เพราะยังไม่มีที่ประจำ
 
รีบไปหาคนดูแลตลาดทันที รอไม่นาน ได้ที่ลงขาย ก็คือที่เดิม ที่ขายตอนแรก เพราะร้านเก่า บอกว่าไม่มาขายแล้ว

 เพราะป่วย เลยให้ลงตรงล๊อคนี้ตลอด  แต่ถ้าวันใหนไม่มาต้องโทรมาบอก เพื่อให้แม่ค้าพ่อค้าใหม่ๆได้ลงขายบาง



"ได้ครับพี่ ยังไงก็ขอบคุณมากนะครับ ที่ให้ลงตรงที่เดิม"


"ไม่เป็นไรน้อง รู้มั้ย มีแต่ลูกค้าถามหาร้านน้อง มา 2 นัดแล้ว ได้ลงที่เดิมลูกค้าจะได้มาหาเจอไง"


"ขอบคุณครับ ผมจองล๊อคนี้ไว้เป็นเดือนเลยได้มั้ยครับ "


"เอาไว้ค่อยคุยกันนะน้อง พี่ไปดูที่ให้แม่ค้าเจ้าอื่นๆก่อน"


"ครับ" ยิ้มกว้าง รีบขนของทั้งของยาย และของตนเองจัดร้านให้ทันกลับเวลาที่ลูกค้าเริ่มเดินตลาด


"พี่ชินจะจองเป็นเดือนเลยเหรอ มันเป็นเงินก้อนเลยนะ มีหมัดจำด้วยนะพี่"ต้นกล้าเป็นห่วงเพราะเป็นเงินจำนวนมาก


"ไม่เป็นไรเรื่องนั้นพี่จัดการได้ ต้น"ยิ้มให้น้องชายร้านขายผัก


"วันนี้เห็น ยายบอกพี่ชินมีลูกค้าสั่งออเดอร์ไว้เยอะเลยเหรอพี่"


"ใช่ พี่เตรียมมาสำหรับออเดอร์แล้วหละ"


"วันนี้ต้องขายดีและหมดเร็วแน่เลยพี่ชิน ลูกค้าถามหาเยอะแบบนี้"


"ใช่ วันนี้เรามาดูกัน ว่าจะหมดตอนกี่โมงดีมั้ย"


"เอางั้นเลยเหรอพี่ แล้วผักยายต้น จะขายได้มั้ยเนี้ย"ต้นกล้าแซว


"ไม่หมดเดี่ยวพี่เหมาเอง แล้วก็ ขายลูกชิ้นแถมผักสดเป็นไง ดีมั้ย ฮ่าๆๆๆ" ชินพัตน์แก้กลับพร้อมหัวเราะล้า


"งั้น ต้นก็ไม่ยอม ผักยายต้องขายหมดก่อน ขายหมดแล้วต้นจะไปช่วยพี่ชินขายนะ อิอิ"


"โฮ...ต้น  ทิ้งพี่ให้โดดเดียว..."


"ฮ่าฮ่าฮ่า  ล้อเล้นน่าพี่ชิน..."



           จัดร้านผักสดกับร้านลูกชิ้นเสร็จ  ชินพัตน์ก็ว่าจะเตรียม ปิ้งไว้สัก 10 ไม้ 20 ไม้ แยกเป็นแบบลูกเล็ก ลูกกลาง
 
และก็ลูกใหญ่ๆ หมูล้วนๆ ทั้งนั้น ไม้ละ10 บาทไม่แพงน้ำจิ้มก็สูตรเด็ดจากคุณนายแม่  ตั้งแต่สมัยสาวๆเลยที่เดียว

 ชินพัตน์จะเริ่มเปิดเตาแต่รู้สึก อยากเข้าห้องน้ำ เลยฝากต้นปิ้งรอตนเองไปก่อน เพื่อลูกค้ามาจะได้มีพร้อมขายได้ตลอด



"ห้องน้ำไปทางใหนเหรอต้น"


"เดินตรงไปนะพี่ เห็นต้นไม้สูงตรงนั้นมั้ย นั้นและ มีห้องน้ำหยอดเหรียญอยู่พี่ 3 บาท"


"โอเค พี่ฝากร้านแปบนะ ลูกค้ามาก็ขายไปก่อนเลย อ่ะนี้กระเป๋าเงิน เอาไว้ทอน"ชินพัตน์ยื่นกระเป๋าสะพานส่งให้


"เออ..แต่ว่า..."


"ไม่มีแต่ ฝากไว้ เอาไว้ทอน ตกลงนะต้น อย่าคิดมาก พี่ยังไม่คิดมากเลย"


"ครับพี่ชิน"ยิ้มรับกับความเชื่อใจของคนตรงหน้า"



      ชินพัตน์เดินไปไม่ไกล ก็มีลูกค้าเจ้าแรกเข้ามา ทักทายและท้้งบ่นทั้งชม จนต้นกล้าเองได้แต่ยืนยิ้มรับฟัง
และขายได้ทั้งลูกชิ้นและผักสดของยายตนเอง



"ต้น ขายลูกชิ้นแล้วเหรอ "


"เปล่าครับ ช่วยพี่เขาปิ้ง พี่เจ้าของร้านไปเข้าห้องน้ำครับ"


"พูดถึงพ่อหนุ่มเจ้าของร้าน ป้ามาถามกับยายเรา 2 นัดแล้ว ว่าไม่เห็นมาขาย ลูกๆป้าชอบมาก
 บอกว่าอร่อย ให้มาซื้อให้ได้ กลับไปมือเปล่ามา 2ครั้งแล้วนะ"


"ขอโทษแทนพี่เขาด้วย พี่เขายังมือใหม่ มาขายได้แค่วันเสาร์นะจ๊ะป้า"


"อ้าวเหรอ ไม่เป็นไร จะได้รู้ว่ามาขายแค่วันเสาร์ งั้นวันนี้ เอา 10ไม้ นะต้น"


"ครับป้า แถมให้ 1ไม้ครับ เดี๋ยวผมปิ้งใหม่ใหม่ๆร้อนๆเลยครับ แยกน้ำจิ๋ม หรือราดไปเลยครับป้า"


"แยกดีกว่า ลูกป้าบอกน้ำจิ้มก็อร่อย ถ้าเหลือเอาไว้จิ้มอย่างอื่นได้"


"ครับป้า รอสักครู่นะครับ"


"ทั้งหมด 100 บาทแถม 1ไม้ครับ ขอบคุณครับป้าเสาร์หน้ามาอีกนะครับ"


"จ้า เดี่ยวซื้อผักยายก่อน "


"เลือกเลยครับ เดี่ยวผมแถมให้อีก ป้า"


"ขายของเก่งจริงๆเลย นะต้น" ป้าคนเดิมชม


"ขอบคุณครับป้า ผมแถมให้จริงๆ"



       คุณป้าซื้อก็ยังยืนคุยกับยาย และแม่ค้าร้านอื่นไปเรื่อย เป็นลูกค้าประจำทักทายเกือบจะทุกร้าน ซื้อทุกร้านจริงๆ
 
คุณป้าเดินพ้นล๊อคไปก็มีกลุ่มคนงานก่อสร้าง 5-6คนเดินตรงมาที่ร้านลูกชิ้น ต้นกล้าเลยรีบไปขายเพราะชินพัตน์ยังไม่กลับมา



"รับอะไรดีครับ ลูกชิ้นหมูล้วนๆครับ ไม้ละ 10บาทครับ ปิ้งใหม่ๆร้อนๆเลยครับ"


"น้อง ทำไม 2นัดไม่มาขายอ่ะ พวกพี่เดือดร้อนรู้มั้ย ไอ้น้อง" ลูกค้ากลุ่มใหม่ เข้ามาถามชวนหาเรื่อง


"เออ พี่ผมมาขายแค่ วันเสาร์ครับ "


"พวกพี่โดนลูกพี่ด่าเลยรู้ป่ะ มาหาซื้อไปให้ไม่ได้นะ  วันนี้ต้องแถมเยอะๆเลยนะไอ้น้อง"


"แล้วพวกพี่จะซื้อกี่ไม่ครับ"



    ในขณะเดี่ยวกัน ชินพัตน์เดินกลับมาจากห้องน้ำ ว่าจะแวะซื้อขนมครกไปฝากต้นกับยาย แต่เมื่อชะเง้อมองมาที่ร้าน เห็นมีลูกค้ามุ่งเยอะเลยเปลี่ยนใจรีบเดินกลับมาที่ร้านทันที



"รับกี่ไม่ได้ครับ"


"น้องใช่มั้ยเจ้าของร้าน ซื้อหนนี้ต้องแถมเยอะๆนะ พวกพี่เดินมาหา ซื้อ หลายหนแล้วไม่ได้กิน แถมโดนลูกพี่ด่าอีก"


"ครับ ครับ พี่จะรับกี่ไม้ครับ เดี่ยวผมแถมให้แน่นอนครับ" ยิ้มรับ


"10 ไม้ แล้วมีที่แบบเป็นโลมาหรือเปล่าล่ะวันนี้"


"มีครับมี"


"งั้นเอา2 โลเลย แถมด้วยนะ"


"ได้ครับๆ"



           ชินพัตน์หันไปจัดลูกชิ้น ในตู้แช่ที่อัดแน่ไปด้วยลูกชิ้นและน้ำแข็งเพื่อรักษาความสดของลูกชิ้น

ก้มหาลูกชิ้นถุงละโลออกมาตามออเดอร์ ส่วนต้นกล้าก็ปิ้งเป็นมือระวิ้ง เพราะกลัวจะไม่ทันใจลูกค้ากลุ่มนี้



"ได้แล้วครับ ลูกชิ้น 2 กิโล แบบปิ้งใหม่ร้อนๆ 10 แล้วนี้ครับผมแถมให้ อีก 5ไม้ครับ ทั้งหมด 300 บาทครับ"


"โอเคเลยน้อง  ไว้จะมาซื้อใหม่  แต่น้องมาแค่วันเสาร์ใช่มั้ยพี่จะได้มาซื้อถูกวัน"


"ครับ แถมผักให้อีกครับ หยิบเพิ่มได้เลย"

   

               กลุ่มคนงานหยิบผักจากตะกร้าผักแตงกวาที่หันเป็นชิ้นพอคำ กระหล่ำปลีที่หันไว้เต็มตะกร้า ไปตามจำนวนที่พอใจแล้วก็เดินออกจากร้านไป



"พี่ชินทำไมพี่แถมไปเยอะแบบนั้นล่ะ เดี๋ยวก็ขาดทุนหรอก"


"ไม่เป็นไรลูกค้ากำลังร้อนมา เราก็ความตามน้ำไปก่อนนะต้น พี่เชื่อว่าพวกเขาต้องมาซื้ออีกแน่ "


"แล้วครั้งต่อไปพวกนั้นขอแถมเยอะๆอีกหละพี่"


"ไม่เป็นไร น่าครั้งต่อไปให้พวกเขามาก่อนแล้วค่อยว่ากันอีกที่เนอะ"



        กลุ่มคนงานจับจ่ายข้าวของในตลาดกันอย่างเพลิดเพลิน เพราะเงินเดือนออก ซื้อได้ครบก็จับกลุ่มเดินกลับ

ไปยังแคมป์ก่อสร้าง ขนาดใหญ่ ที่มีกำแพงสังกะสีกันล้อมรอบบริเวณ ส่วนที่เป็นห้องพักของกลุ่มคนงาน



"เฮ้ย!!! กูลืมเลยว่ะ"


"ลืมซื้ออะไรอีกหละ กูไม่เดินกลับไปด้วยแล้วนะเว้ย ดูซื้อหนังมากูจะรีบกลับไปดูหนัง"


"ไม่ได้ลืมซื้อของ แต่กูลืมไปว่าลูกพี่เข้ากรุงเทพ ยังไม่กลับเลยนะสิ"


"เออใช่ แล้วมึงก็ซื้อ ลูกชิ้นมาซะเยอะเลย กะจะเอาหน้าเต็มๆ ประจบลูกพี่เป็นไง นายไม่อยู่ ฮ่าๆๆ"


"แล้วกูจะเอาไปไว้ที่ใหนว่ะ ถ้านายไม่กลับ เซ้งเลยกู 300 บาท บินหาย"


"มึงก็เอามากิน ทำกับแกล้มสิว่ะ"


"มึงบ้าหรือเปล่า ซื้อมาให้นาย แล้วจะเอาของนายมากิน มึงบ้าเปล่าว่ะ"


"แล้วมึงจะทำไง "


"กูคงต้องรีบเอาไปฝากแช่ที่ตู้ในออฟฟิศลูกพี่ก่อน เพื่อลูกพี่แกกลับมา จะได้เห็นว่ากูตั้งใจซื้อให้ "


"เออ มึงก็หวัง ประจบลูกพี่อยู่ดีหละหว่า งั้นมึงก็เอา 5ไม้ที่แถม มากินดิ กูว่ามันก็อร่อยดีเหมือนกันว่ะ"


"เออๆ เอาไป อย่าพึ่งกินหมด เดี่ยวกูวิ่งไปออฟฟิศก่อน"



       เกือบ 2 ทุ่ม นนทนัฐขับรถเข้ามาภายในเขตก่อสร้าง เข้าไปจอดที่หน้าออฟฟิศ เพราะยังเห็นไฟยังเปิดอยู่ ยังมีช่างนั่งเช็คงานอยู่ อีก2คน เลยเดินเข้าไปคุยงานต่อ หลังจากไปประชุมมาทั้งวัน



"กลับมาพอดี คนงานเอาของมาฝากให้คุณนะ อยู่ในตู้เย็นครับ"


"ของฝาก? "นนทนัฐเดินตรงไปที่ตู้เย็นเพราะยากจะดื่มน้ำเย็นๆอยู่เหมือนกัน


"ลูกชิ้น นี้มัน!!!"นนทนัฐรีบหันมาถามเสียงดัง


"ใครเป็นคนเอามาให้เหรอครับ"


"คนงานในแคมป์คุณนั้นแหละ สงสัยซื้อมาจากตลาดนัดให้มั้งครับ ทำไม่คุณไม่ชอบเหรอครับ"


"เปล่าครับ "นนทนัฐรีบไปที่วิ่งไปที่ตลาดทันที่ลืมความเหนื่อยล้าจากการประชุม


   
                    คนงานเห็นลูกพี่รีบวิ่งไปยังตลาดเลยรีบวิ่งไปดักไว้หวังประจบถามว่าได้กินลูกชิ้นที่ตนเองฃื้อให้หรือยัง



"ลูกพี่ครับ จะรีบไปใหนครับ ลูกพี่ได้กินลูกชิ้นที่ผมซื้อฝากไว้ในออฟฟิศหรือยัง"


"ยัง!!!"ตอบเสียงติดหงุดหงิด


"อาว ทำไม่หรือครับ  อ้อ หรือเพราะมันไม่ร้อน เดี่ยวผมไป อุ่นให้ใหม่ก็ได้นะครับลูกพี่"


"เออ จะทำอะไรก็ไปทำเหอะ" นนทนัฐ รีบเดินออกจากตรงนั้นทันที่ไม่สนใจลูกน้องแล้วตรงดิ่งไปยังตลาดนัด



          เวลา 2 ทุ่มกว่า ภานในตลาด คนเริ่มบางตา แม่ค้าเริ่มเก็บข้าวของ เตรียมตัวกลับ พ่อค้าบางคนก็ตั้งวงกินเหล้า

 เพราะว่าวันนี้ขายดี นั้งจับกลุ่มกินกันกับพ่อค้าร้านข้างๆ คุยกันเสียงดัง  นนทนัฐมองไปยัง ซอยย่อยๆแบ่งเป็น ทางเดิน

และล๊อคขายของ เดินตรงไปยังร้านที่ตนเองต้องการจะไปซื้ออย่างรวดเร็ว



"คุณ ๆ ลูกชิ้นหมดหรือยัง" เสียงนนทนัฐพูดออกมาป่นเสียงหอบเพราะกึงวิ่งกึ่งเดิน


"พี่ชิน พี่ชิน"ต้นกล้าที่กำลังเก็บตะกร้าผักอยู่กับยายตะโกนเรียกชินพัตน์


"ว่าไง ต้น "ชินพัตน์หันตามเสียงเรียก


"ลูกค้ามาถามหาลูกชิ้นอีกแล้วอ่ะ พี่ "มองไปยังบุคคลตรงหน้าที่ยังมีอาการหายใจหอบเหนื่อยอยู่เลย


"มาซื้อลูกซิ้นเหรอครับ ต้องขอโทษนะครับ หมดไปเมื่อแล้วกี่ครับ ไว้เสาร์หน้ามาใหม่นะครับ"ชินนพัตน์ยิ้มแบ่งรับแบ่งสู้


"ลูกชิ้นหมดจริงๆหรือคุณ"นนทนัฐถามย้ำอย่างแปลกใจขายดีขนาดนั้นเลยเหรอ


"ครับ ต้องขอโทษด้วยครับ"ยิ้ม และก้มหัวขอโทษเล็กน้อย


"คุณไม่ได้สั่งออเดอร์ไว้ใช่มั้ยครับ เพราะผมเช็คดูแล้ว ลูกชิ้นที่ผมเตรียมมา สำหรับออเดอร์ก็มีลูกค้ามารับไปครบทุกราย
 แล้ว ส่วนที่ผมเอามาเผื่อก็มีลูกค้ามาขอซื้อไป จนหมดแล้ว เมื่อ 10 นาที่ที่ผ่านมานี้เองครับ ต้องขอโทษจริงๆครับ"


"แล้วคุณจะมาอีกวันเสาร์ใช่มั้ย"


"ครับ"ตอบรับด้วยเสียงการค้า


"นี้เงิน"นนทนัฐล้วงเงินในกระเป๋าออกมาเป็นแบงค์ 1000 ส่งให้ชินพัตน์


"เงินค่าอะไรครับ"ชินพัตน์งงกับเงินที่วางไว้ตรงหน้า


"ผมสั่งหมดนี้ วันเสาร์หน้าผมจะมารับ โอเคนะ" แลัวนนทนัฐก็เดินหันหลังออกไปอย่างรวดเร็ว


"เดี่ยวคุณ!! คุณ!!! คุณคนซื้อลูกชิ้น!!!" ชินพัตน์พยายามเดินตามผสมวิ่งก็ไม่ทันคนตรงหน้าเรียกเท่าไรก็ไม่หัน



   ชินพัตน์แค่ต้องการเอาเงินคืนเพราะไม่ต้องการรับเงินมาก่อน คิดแล้วทั้งงงกับคนที่อยู่ตรงหน้าจริง วิ่งตามมาเกือบถึง
เขตก่อสร้าง นนทนัฐก็ยอมหยุดและหันมาตามเสียงเรียก "คุณคนซื้อลูกชิ้น"


"แฮก แฮก... คุณ...ผม...แฮก...ผมไม่รับเงินก่อน..ละ..แล้ว  คุณก็ยังไม่บอกจำนวนว่าต้องการเท่าไรด้วยครับ"
ชินพัตน์พูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหอบเพราะวิ่งตามหมายจะเอาเงินคืน


"ผมบอกว่า หมด 1000 บาท นั้นไงครับ เอาเงินไว้กับคุณนั้นและ แล้วก็ไม่ต้องเข้ามาเขตก่อสร้างมันอัตราย"
แล้วนนทนัฐก็รีบเดินหายเข้าไปภายในเขตแคมป์ก่อสร้างโดยไม่ฟังเสียงเรียก


"นี้คุณ!!! คุณ!!! ...........ก็น่าจะบอกชื่อสิ ว่าใครสั่ง  อะไรของเขานะ" ชินพัตน์งงกับคนที่เดินหายไป

 

      ชินพัตน์เดินกลับมายังร้านของตนเองและเก็บข้าวของ และของยายต้นกล้าขึ้นรถด้วย ระหว่างขับกลับต้นกล้าถามว่าหายไปใหนชินพัตน์ก็เล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้ฟัง เสาร์หน้าต้องเตรียมของมาเพิ่มสำหรับออเดอร์ลูกค้าประเภทนี้ด้วย เขายังคงงงไม่หาย
     
        ส่งยายกับต้นกล้ากลับถึงบ้านก็ขอตัวกลับบ้านเลย เพราะวันนี้ขายของหมดเร็วและเจอลูกค้าหลากหลายประเภทจริงๆวันนี้
ชินพัตน์อยากกลับบ้านไปเล่าเรื่องต่างให้คนที่บ้านฟัง





                                                                     ลูกชิ้นปิ้งร้อนๆ หมูล้วนๆมาแล้วจ้า 


                                                                         ขอบคุณทุกคอมเม้นนะคะ   

[B52]

เป็นล่ำเป็นสัน

[=นีรนาคา=]

โอ๊ยยย น่าสงสาร ไม่ได้กินอย่างที่ตั้งใจซะที
เอาน่าๆ อย่างน้อยมีที่ลูกน้องซื้อไว้แล้วนิหน่า
กินแค่นั้น แก้ขัดไปก่อนล่ะกันนะคุณลูกชิ้น เอ๊ย คุณนัท

[insomniac]

เมื่อไหร่จะจีบกันล่ะนี่ ชิน-ต้น ยังคืบหน้ากว่าเลย
อ่านแล้วหิวลูกชิ้น

[vk_iupk]

เจอกันแล้ว ถ้าจะชอบมาก
เราก็ชอบลูกชิ้นเหมือนกัน ^__________^

[jasmim_min]

                                                                        ตอนที่ 6  ทำไมไม่มา....?

   
            นนทนัฐ กลับเข้ามาภายในบ้านพัก ในเขตก่อนสร้างตึกขนาดใหญ่ ตรงไปยัง ห้องพักของตนเอง แล้วก็เจอกับลูกน้อง คนเดิมยืนรอพร้อมกับลูกชิ้นในมือ มองดูก็รู้ทันที่ว่าคงนำไปอุ่นใหม่แน่นอน


"นาย เดินหายไปใหนมาครับ ผมทอดลูกชิ้นให้ใหม่แล้วครับ จะได้กินตอนร้อนๆ" นนทนัฐมองดูความหงุดหงินเริ่มกลับมาอีกครั้ง

"ดำ นาย เอาลูกชิ้นปิ้งไปทอด ใหม่เหรอเจ้าบ้า!!!" แย่งจานลูกชิ้น จากที่เสียบไม่อยู่ก็กลายไปอยู่ในจาน

"ก็ผมว่ากินตอนร้อนๆมันอร่อย เพราะผมเก็บไว้ตู้เย็น กว่าลูกพี่จะกลับ มันเย็นชืดมากแล้วครับ"

"เออ ๆ ขอบใจแล้วกัน ซื้อไปเท่าไหรหละ เอานี้เอาเงินไปแล้วก็ไปพักได้แล้วไป" นนทนัฐส่งแบงค์ 500 ให้ลูกน้อง

"ครับ ลูกพี่กินให้อร่อยนะครับ ผมเห็นลูกพี่ชอบ"ยิ้มประจบรีบรับเงิน และเดินกลับห้องพักไป


  นนทนัฐนั่งกินลูกชิ้นที่ถูกเอาไปทอดใหม่ ลดชาติแปลกไป ยังคงมีกลิ่นของการผ่านการปิ้ง ความอร่อยไม่ได้ลดลง
จนทำให้นนทนัฐคิดไปถึงหน้าคนที่เป็นเจ้าของ ตอนที่เขาสั่งไปแบบนั้นแบบไม่มีปี่มีขลุย หน้าตาดูเอ๋อไปเลย ตกใจหรือดีใจ
กันแน่นะ หน้าตาแบบนั้น  ความคิดนั้น ทำให้นนทนัฐเผลอยิ้มขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว


"ขายดีหมดเกือบไม่ทันเจอ.....เจอเหรอ?..ไม่ทันซื้อลูกชิ้นต่างหาก" นนทนัฐพูดกับตนเองและก็ยังไม่เข้าใจตนเอง

"แต่ก็ได้กินแล้วนี้  "ยกช้อนซ้อมที่จิ้มลูกชิ้นขึ้นมามอง และเอาเข้าปากคี้ยวอย่างอร่อยกลายเป็นมื้อเย็นโดยปริยาย

"ให้เงินไป 1000 แล้วจะได้มากี่โลว่ะ สั่งไปได้ยังไงว่ะเรา" นนทนัฐส่ายหัวไปมากับความคิดของตนเอง

     
                 เช้ามาเป็นวันหยุดของที่แคมป์ก่อนสร้างให้หยุด1วัน หลังเงินเดือนออก คนงานต่างแต่งตัวออกไปเที่ยว บางก็นั่งจับกลุ่มเล่นหมากลุกเล่นตะกร้อกันหน้าลาน บ้านพัก เช่นเดียวกับ นนทนัฐไปประชุมเมื่อวานทำให้อยากพักมาก แต่แทนที่เขาไม่ต้องกลับมาที่ทำงานก็ได้เขาสามารถกลับบ้านในกรุงเทพได้เลย แต่บางสิ่งทำให้เขาต้องกลับมา และตอนนี้เขาก็ไม่มีอะไรทำ ได้แต่นั่งมองคนงานที่เล่นตะกร้อไปอย่างนั้น


"ลูกพี่ครับ ไม่กลับกรุงเทพเหรอครับวันนี้"

"ถ้ากลับ ฉันจะมานั่งอยู่ตรงนี้เหรอว่ะ"

"ครับ ลูกพี่ลูกชิ้นอร่อยมากเลยนะครับ เมื่อวานได้แถม มาอีกตั้ง 5ไม้ พวกผมเลยหวานปาก"

"ดำ เมื่อวานนายซื้อเท่าไหร่ เขาถึงแถม ตั้ง 5ไม้"

"ซื้อแบบปิ้ง 10ไม้ครับ ซื้อเป็นกิโลมา 2โลครับ ผมเลยแบ่งส่วนที่แถมมากินกันครับลูกพี่"ตอบแบบกลัวโดนว่า

"แถมแบบนั้น คงจะรวยมากสินะ แถมไปเยอะแบบนั้น"นนทนัฐพูดพึมพำคนเดียว แต่เหมือนต่อว่าใครสักคน

"ลูกพี่ครับ จริงๆแล้ว ซื้อ 10ไม้ แถม 1 อยู่แล้วครับ แต่ไอ้ดำดันไปพูดขู่เจ้าของร้านนะสิครับ"ลูกน้องที่เดินเขามาคุยด้วยอีกคนฟ้องทันที

"นายไปขู่อะไรเขา ดำ!!!"นนทนัฐทำเสียงดุ

"ผมเปล่าผมก็แค่บอกว่า ตามหาทุกวันที่มีตลาดนัดเลยก็เท่านั้นเองครับ ไอ้หินมันก็พูดเกินไป"รีบแก้ตัว

"ไปขู่เขาแบบนั้น เดี๋ยวเขาก็ไม่มาขายหรอก ยิ่งหาลูกชิ้นอร่อยกินยากอยู่" แล้วก็เดินหนี้ลูกน้องไปทางประตูทางออกบ้านพัก



           นนทนัฐทำงานมาตลอดอาทิตย์คุ้มลูกน้องคนงาน ต้องเช็คงานตามสิ่งปลูกสร้างที่เขาเดิน ถือแปลนกับนักออกแบบ ตรวจความคืบหน้า ตากแดด ไอความร้อนอาจทำให้บางคนเป็นลมได้ แต่กับพวกที่ทำงานมาจนชินกับสิ่งเหล่านี้แล้วเป็นเรื่องธรรมดามาก
       
            นนทนัฐทำงานอย่างตั้งใจ จนครอบครัวต้องคอยโทรมาถามตั้งตลอดว่า ทำได้ใหม ถ้าเหนื่อยก็กลับมาบ้านดีกว่า แต่ตัวนนทนัฐยังคงสนุกกับการทำงานและการได้ใช้ชีวิต ตามลำพัง ไม่มีครอบครัวมาค่อยเกื้อหนุนเหมือนสมัยเรียนแม้กระทั้งตอนฝึกงาน  ตอนนี้มีบางสิ่งที่ทำให้เขาเริ่มสนุกมากขึ้นไปอีก ได้เจอสิ่งที่เขาชอบมากๆ นั้นคือ ลูกชิ้นที่แสนอร่อย มาขายอยู่ใกล้ๆ ที่เขาทำงานถึงแม้จะมาขายแค่ วันเสาร์วันเดียว เขาก็มีความสุขที่จะรอ เพราะไม่ต้องไปสรรหาที่ใหนอีกแล้ว บวกกับงานที่ทำ ต้องรับผิดชอบมากขึ้นเรื่องเวลาที่จะไปเสาะหาลูกชิ้นอร่อย เหมือนสมัยเรียน คงเป็นไปได้อยาก ทุกวันนี้เลิกงานเข้าห้องพัก เพียงแค่ได้กินลูกชิ้นที่ ซื้อมาเก็บตุนไว้ก็ทำให้ชีวิตมีความสุขและคล้ายเหนื่อยไปได้บาง รอค่อยเมื่อไรจะถึงวันเสาร์ตื่นเต้นกับเรื่องเล็กๆเพียงแค่วันที่มีลูกชิ้นอร่อยๆมาขายเท่านั้น....เองเหรอ?



            เช้าวันเสาร์ ชินพัตน์เตรียมตัวเร็วเป็นปกติ เขาได้เตรียมลูกชิ้นไปเพิ่มมากกว่าอาทิตย์ที่แล้วอีก ออเดอร์เฉพาะกิจนั้นก็ด้วยตรวจดูของหลังรถกระบะคู่ใจ เขาไปบอกพ่อแม่ว่าจะเดินทางแล้ว ไม่ได้บอกอะไรมาก เพราะพ่อกับแม่คุยงานกับ นพคุณอยู่
เลยรีบขับรถตรงไป ยังบ้านของต้นกล้าและยาย เพื่อช่วยเก็บผักและขนของมาตลาด แต่กว่าจะจัดของหลังรถก็ใช่เวลามาก
 เพราะทั้งลังโพมที่เพิ่มจำนวนลูกชิ้นที่เยอะขึ้นแล้ว ยังรวมไปถึงผักต่างๆที่ยายและต้นกล้าเก็บมาขาย มีปริมาณที่เยอะมากขึ้น
 เพราะความเอาใจใส่ค่อยให้ปุ๋ยรดน้ำของต้นกล้า นั้นเอง


"วันนี้ของเยอะเต็มหลังรถเลยพี่ชิน นึกว่าจะเอาไปไม่หมดซะแล้ว"ต้นกล้าส่งยิ้มให้พี่ชายที่พึ่งรู้จักกันไม่นานแต่สนิทเหมือนพี่จริงๆ

"ต้องไปหมดสิ แล้ววันนี้ตั้งขายหมดทุกอย่างด้วยนะ "ชินนะพัตน์ส่งยิ้มกลับให้ต้นกล้า

" เด็กๆมากินข้าวเที่ยงกันก่อน แล้วค่อยจัดของต่อ"ยายส่งเสียงเรียกมาจากบนบ้าน
 

"ยายครับ วันนี้กับข้าวน่ากินทั้งนั้นเลย"

"ของชอบเจ้าต้น แต่ไม่รู้ว่าพ่อหนุ่มจะถูกปากหรือเปล่า กับข้าวพื้นๆ"

"ดูแล้วน่าทานมากครับ งั้นไม่เกรงใจแล้วนะครับ" ทานมื้อเที่ยงกันอย่างอร่อย

"ต้มจืดตำลึงนี้ของโปรดของต้นเลยพี่ชิน ต้องลอง ฝีมือยายอร่อยที่สุดในโลกแล้ว"ชวนชินพัตน์และเลือนถ้วยต้นจืดให้ชินพัตน์ได้ลองชิม

"พี่ได้ลองชิมแล้วตั้งแต่มาวันแรก ติดใจเหมือนกัน อร่อย แม่พี่ยังสู้ไม่ได้เลย"

"เอาๆ รีบกินเดี่ยวติดคอ ต้นก็อย่าชวนพี่เขาคุย กินกันก่อนแล้วค่อยคุยกัน"เสียงยายปรามทั้งคู่


         เมื่อกินข้าวที่เสร็จก็กินขนมใส่ใส้ที่ยายกับต้นกล้าช่วยกันทำ สุกพอดี ทำไว้รอชินพัตน์เป็นการขอบคุณที่ช่วยเหลือในหลายๆเรื่อง ทำเผื่อคนที่บ้านชินพัตน์ด้วย เตรียมไว้ใส่ถุงเตรียมไว้เป็นหลายชุด จนชินพัตน์นึกเกรงใจที่ ทั้งยายและต้นทำไว่เยอะขนาดนี้


"ทำเยอะขนาดนี้เลยเหรอครับ นั่งทำกันตั้งแต่กี่โมงครับเนี้ย ลำบากแย่เลย"

"ไม่เป็นไรหรอกพี่ชิน ต้นกับยายก็ไม่มีเงินทองอะไรจะให้พี่มีแต่ขนมอร่อยๆนี้เท่านั้นแหละพี่"ต้นกล้าจัดใส่ถุงส่งยิ้มขอบคุณให้กับชินพัตน์

"ครับ  คนที่บ้านพี่ชอบกินขนมไทยมากเลย โดยเพราะพ่อกับแม่ พี่ใหญ่นี้ชอบมาก แต่เสียดาย น้องสาวพี่ ไปเรียนพิเศษอยู่กรุงเทพ ไม่ได้กินขนมอร่อยๆแบบนี้"พูดเสร็จก็ทำหน้าตาคิดถึงน้องสาวตนเอง

"เอาไว้ น้องสาวกลับมาเมื่อไรก็บอกยาย เดี่ยวยายทำไปให้กินกันทุกคนเลย ไม่ต้องเกรงใจนะ พ่อหมุ่ม"

"ขอบคุณครับ ยาย"ชินพัตน์รีบยกมือไหว้


            ขับรถมาถึงบริเวณตลาดนัด แม่ค้ายังบางตา เพราะชินพัตน์มาเร็วกว่าปกติ รีบจัดของทั้งร้านตนเอง และก็ช่วยจัดผัก ที่มีมาเยอะมากจริงๆวันนี้สดๆ ปลอดสารพิษ  ต้องมีลูกค้าเลือก ซื้อเยอะมากแน่ๆวันนี้ เช่นเดียวกับลูกชิ้นของชินพัตน์ก็สดใหม่วันต่อวัน เพราะออกมาจากโรงงานตัวชินพัตน์ก็เป็นคนช่วยคนงานแพ็คเป็นถุง ถุงละกิโล ด้วยตนเอง ถึงกล้าการันตรีว่าวันนี้ ของที่อยู่ในลัง และตู้แช่มีแต่ของสดใหม่ แน่นอน

 

"ลูกชิ้นหมูล้วนๆเลยครับ ผักสดๆทางนี้เลยครับ"ทั้งชินพัตน์และต้นกล้าต่างกันช่วยเรียกลูกค้า

"วันนี้รับเท่าไหร่ดีครับ"

"เหมือนเดิมจ้า แต่วันนี้ขอน้ำจิ้มเยอะหน่อย ลูกพี่ชอบ"

"ได้ครับ ลูกค้าประจำเดี๋ยวผมแถมให้อีกครับ"

"ขอบใจจ้า"


     ลูกค้าทั้งประจำ และขาจรแวะเวียนมาซื้อทั้งลูกชิ้นและผักสด อย่างไม่ขาดสาย ทั้งชินพัตน์และต้นกล้า แถบจะไม่ได้นั่ง เพราะลูกค้าเข้าร้านตลอดยายก็จะช่วยขาย แต่ต้นกล้าให้ยายนั่งพัก และรับหน้าที่ขายเองในวันนี้ เพราะยายก็ขายคนเดี่ยวมา 2นัดแล้ว ต้นกล้าก็อยากจะขายเองทั้งวัน ยังไม่ถึง 6 โมงเย็น ทั้งผักและ ลูกชิ้น ที่ปิ้งแถบไม่ทัน จนลูกค้าขอซื้อเป็นโลไปทอดกินเองเพราะ รอไม่ไวคิวเยอะมากจริงๆ บางคนก็เดินวนมาหลายรอบกว่าจะได้ลูกชิ้นปิ้ง ร้อนๆจากเตา ลูกค้าขาจรบางร้าน ยังไม่เคยกิน ซื้อแค่ 4ไม้ และเดินกินเล่นไปตอนเดินตลาดซื้อของอย่างอื่น เห็นว่าอร่อยติดใจเดินกลับมาซื้อลูกชิ้นสำหรับไว้มาปิ้งขาย หมดไปแล้ว เหลือเพียง ออเดอร์ อีก 3 รายที่นัดมารับช่วงเย็น มีลูกค้าผิดหวังไม่ได้ กินก็หลายคน



"พี่ชินวันนี้ขายดีมากๆเลย ทั้งลูกชิ้นและผัก ยังไม่ 6โมงเย็นเลย ของหมดไม่มีขายแล้วอ่ะ"

"นั้น สิ หรือเพราะว่าพี่เตรียมของมาน้อย ก็ไม่น้อยนะ " ชินพัตน์ทำท่าคิดว่าตนเองคำนวนปริมาณมาผิดหรือเปล่า

"พี่ชิน แล้วถุงใหญ่ถุงนี้หละ" ต้นกล้าก้มลงไปดูในลังโฟม ที่ภายในยังมีถุงลูกชิ้นอักแน่น

"อ้อ... อันนี้ ก็ของลูกค้าที่ไม่บอกชื่อ ที่อยู่ตรงแคมป์โน่นน่ะ ที่ให้เงินมาก่อนด้วย เลยเอาออกมาปิ้งขายไม่ได้เลยในกล่องนี้นะ"

"แต่มันเยอะมากเลยอ่ะพี่ชิน เขาสั่งเอาไปจัดเลี้ยงที่ใหนหรือเปล่าพี่"

"พี่ก็ไม่แน่ใจ แล้วก็ไม่รู้ว่าเขาจะมารับเองหรือเปล่า พี่ต้องไปส่งเองแล้วมั้ง เพราะลูกชิ้นก็หมด ผักก็เกลี้ยงแบบนี้ มานั่งรอคงไม่ไหว"

"นั้นสิพี่ งั้นต้นไปส่งให้ก็ได้นะ"

"ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่ไปส่งเอง ต้น พี่ฝากดูร้าน ไม่สิ ต้องบอกว่าฝากเก็บร้านเลยเพราะไม่มีอะไรจะขายแล้ว"

"ได้พี่ เดี่ยวต้นช่วยเก็บให้"

"ขอบใจนะ พี่จะรีบไปรีบกลับมาช่วยเก็บ"


   ชินพัตน์รีบอุ้มกล่องโพมขนาดพอโอบหนักทั้งลูกชิ้นบวกกับน้ำแข็งที่อัดแน่น หนักพอดู เดินไปยังไม่พ้นล๊อคขายของสด
 แม่ค้าตะโกนถามตลอดทางว่า ตัวชินพัตน์จะไปใหน ได้แต่ตอบไปว่าไปส่งของ  แต่ก็ต้องหยุดพักตรงร้านขายน้ำหน้าตลาด
เพราะหนักมากจริง ระยะทางก็ไม่ใช่ใกล้ๆ แม่ค้าขายน้ำขวดเลยให้ยืม รถเข็นลังน้ำขวด มาเข็นเจ้าลังโฟมแสนหนักนี้ไปแทน
ก็ทุ่นแรงไปได้เยอะ ระหว่างทาง เจอกับกลุ่มคนงาน ที่ทยอยเดินออกมาจากเขตก่อสร้าง ที่มีประตูเปิด ปิด กั้นเขตชัดเจน


"อาว  ใช่น้องที่ขายลูกชิ้นปิ้งใช่หรือเปล่า จะเข็นของไปใหนละเนี้ย"

"ครับ จะไปส่งของ ข้างในครับ"

"ส่งลูกชิ้นเหรอ ใครสั่ง หรือว่าลูกพี่ว่ะ"ตอนแรกถามชินพัตน์แต่ก็หันไปถามเพื่อนๆที่เดินมาด้วยกัน

"ผมก็ไม่แน่ใจ เพราะเขาไม่ได้บอกชื่อไว้ แล้วผมก็กำลังจะกลับแล้ว เลยว่าจะมาส่งที่นี้ครับ"

"จะกลับแล้ว ทำไมหละ รีบกลับไปใหน ว่าจะไปซื้อลูกชิ้นมาเป็นกับแกล้มสักหน่อย"

"ขอโทษด้วยครับ วันนี้ลูกชิ้นขายหมดแล้วครับ เหลือแต่ที่อยู่ ในกล่องนี้แหละครับ"

"โฮ วันนี้ขายดี หมดแต่วันเลย แล้วใครหละที่สั่งเนี้ย" ก้มลงเปิดกล่องโพมดูของข้างใน

"ผมก็ไม่รู้ ว่าจะไปส่งตรงใหนเหมือนกันครับ ชื่อก็ไม่รู้ ทำงานอะไรอยู่ในนี้ผมก็ไม่ทราบ แต่เขาจ่ายเงินมาแล้วผมก็ต้องส่งให้ได้อ่ะครับ"

"จ่ายเงินแล้วด้วย งั้นน้องไปรอที่ป้อมยาม เดี่ยวพี่เข้าไปถามให้แล้วกันนะ"

"ขอบคุณครับพี่ ขอบคุณครับ"ยกมือไหว้ และเข็นรถตามไปติดๆ


   ชินพัตน์นักพักอยู่ตรงป้อมยามหน้าเขตก่อสร้าง ที่มีบางคนบอกว่าห้ามเข้ามันอัตราย แต่ตอนนี้ตามหาคนที่ห้ามไม่เจอ ชินพัตน์ยังหวั่นใจกลัวของจะเสีย ถ้าควมเย็นไม่ถึงจริงๆ นั่งนึกไป แดดร่มลมตก น่าจะ 6 โมงเย็น แล้ว เขามองกลับไปที่ตลาดยังคงครึกครืนไปด้วยผู้คน ที่ยังคงหลั่งไหลมาจับจ่ายซื้อของในตลาดช่วงเย็นๆแบบนี้


"น้องพี่เข้าไปถาม ในออฟฟิศแล้วก็ไม่มีใครบอกว่าสั่งลูกชิ้น สักคนเลยอ่ะ"

"เหรอครับ"ชินพัตน์เริ่มคอตก

"พี่รับฝากไว้ก่อน น้องแน่ใจนะว่าเป็นคนในแคมป์นี้จริงๆ"

"แน่ใจครับ เขายังบอกไม่ให้ผมเขาไปเลย บอกว่ามันอันตราย เขตก่อสร้าง"

"หน้าตาเป็นยังไงหละน้องพอจะจำได้หรือเปล่า"

"สูงๆ สูกว่าผมนิดหน่อย ประมาณนี้ครับ วันนั้นเขาใส่ เสื้อเชิ้ตสีขาว กาเกงสีดำ ไปที่ร้านผมแล้วก็สั่งพร้อมกับให้เงินไว้ด้วยครับ"
  ชินพัตน์ทำท่าทางความสูง ที่เอาตัวเขาเองเป็น เกณท์ยกไม่ยกมือ วัดให้ดู

"ไม่ผิดแน่ คืนวันเสาร์ใช่มั้ย ดึกมากแล้วด้วย เกือบ 3 ทุ่มใช่มั้ยน้อง"

"ใช่ๆพี่ใช่ วันนั้นพวกผมกำลังเก็บร้าน แต่คุณผู้ชายคนนั้น เหมือนจะรีบเดินมา สั่งๆแล้วเขาก็รีบเดินมาที่แคมป์นี้แหละ"

"ต้องเป็นลูกพี่แน่เลย ใช่ใหมไอ้หิน วันนั้นกูจำได้ ลูกพี่กลับมาจากประชุมที่กรุงเทพ พอเห็นลูกชิ้นที่กูซื้อไว้ให้ ก็รีบวิ่งไปที่ตลาดเลย "

"จริงเหรอพี่ เขาเป็นเจ้านายพี่ใช่มั้ยที่สั่งอ่ะ"

" พี่คิดว่าใช่แน่นอน ไม่มีใครชอบกินลูกชิ้น เท่าเจ้านายพี่อีกแล้ว เดี่ยวพี่เก็บไว้ให้ลูกพี่ของพี่เองแล้วกันน้อง สบายใจได้"

"ขอบคุณมากครับ " ยกมือไหว้อย่างโล่งใจ และขอตัวกลับไปเก็บของ


              นนทนัฐรีบเร่งออกจากห้องประชุมและตรงไปยังรถ คู่ใจของเขา วันนี้คิดว่าน่าจะทันไปรับลูกชิ้นที่เขาสั่งไว้แน่ เพราะประชุมเสร็จไว แต่เมื่อเขาเริ่มสตาร์ทรถ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ทำให้เขาต้องชะงักงั้น และรับสายจากแม่ของเขานั้นเอง บอกให้แวะเขาไปที่บ้านบางแต่เขาขอเป็นอาทิตย์หน้าแล้วอ้างว่า ต้องรีบกลับไปเคลียงานให้ทัน แล้วก็วางสายจากผู้เป็นแม่ และรีบเหยียบคันเร่งเพื่อกลับไปให้ทัน


             นนทนัฐรีบจอดรถที่ลานจอดที่จัดไว้ให้ที่หน้าตลาด แทนที่จะไปจอดไว้ในแคมป์ที่พักของเขา เพราะไม่อยากให้เสียเวลา เขามองนาพิกาข้อมือ อีก 5 นาที 1ทุ่ม เขาคิดว่าน่าจะทันแน่นอน เพราะเสาร์ที่แล้ว เกือบๆสามทุ่ม ร้านลูกชิ้นเพิ่งจะเก็บร้าน เขาคิดแบบนั้นเลยไม่ได้เร่งรีบอะไร เดินแวะดูร้านอื่นไปเรื่อยๆ จนมองไปยังล๊อคที่ตั้งใจจะมารับของที่สั่งไว้ ก็ต้องงง  ช๊อค  เซ้ง  ...และเริ่มเศร้า




"ทำไมไม่มา.....ขายหละ"


 


                                                                  ลูกชิ้นปิ้งร้อนๆหมูล้วนๆ มาแล้วจ้า 

                                                                นักเขียน(พิมพ์)มือใหม่ มีคำผิดก็ขออภัย

                                                                 ขอบคุณทุกคอมเม้นนะคะ   

[=นีรนาคา=]

โถถถ น่าสงสาร
ไม่ต้องเศร้าจ้า ลูกชิ้นไปรออยู่ที่แคมป์แล้วจ้า พ่อลูกชิ้น 5555

[darling]

พระนายเรื่องนี้เหมือนพระนางหนังอินเดีย วิ่งอ้อมเขา 10 ลูกยังไม่เจอกันสักที  เจอแต่ลูกชิ้น

[jasmim_min]

   

                                                                      ตอนที่ 7  เจอหน้า ก็หาเรื่อง?


         ชินพัตน์กลับถึงบ้านเร็วกว่าปกติ จนคนที่บ้านงง ว่าเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า 1 ทุ่มตรง กลับมาพร้อมกับรอยยิ้ม และรายได้จากการขายของที่ตลาดนัดกลับเร็วมีเวลา รายงานว่าตัวชินพัตน์ทำรายได้เท่าไหร่เมื่อหักลบต้นทุนออกไปแล้วได้กำไรเยอะมากกว่าที่ขาดไว้ ร่วมทั้งออเดอร์จากลูกค้าที่มีเพิ่มขึ้น ทำให้ชินพัตน์ บอกกับทางบ้าน ว่าอยากไปขาย วันจันทร์กับวันพุธ ด้วย เพื่อเพิ่มฐานลูกค้าที่มีมากขึ้น จนทำให้พอแม่คิดหนักกับขอเสนอนี้


"แม่ขอเวลาคิดก่อน ยังไม่ให้คำตอบตอนนี้"

"แม่ครับ กำไรเพิ่มขึ้น ยอดสั่งทำออเดอร์ก็เพิ่มขึ้นเยอะเลยนะครับ"

"แม่รู้ แต่แม่ขอคิดก่อนสิ"คุณนายแม่ยังคงยืนยันคำเดิมเลยหันไม่มองที่หัวหน้าครอบครัว

"พ่อก็เข้าใจ ว่าชินอยากเพิ่มลูกค้า และเพิ่มยอดการผลิต  แต่พ่อก็ขอเวลาคิดเหมือน"เหมือนจะเข้าข้างลูกชายแต่ตอนท้านหันไปทางภรรยา

"พ่อครับ แม่ครับ  ผมอยากไปขายจริงๆนะครับ"

"ไปหาซื้อที่หน้าร้าน เลยไม่ดีกว่าเหรอลูก ชินจะได้ไม่เหนื่อยขับรถไปๆมาๆ"คุณนายแม่มีข้อเสนอ แต่ไม่ตรงใจชินพัตน์

"แต่แม่ครับ ผมทิ้งยายกับต้นกล้าไม่ได้หรอกครับ ลูกค้าระดับกลางและล่างยังมีอีกเยอะนะครับ"
  ชินพัตน์ยังคงคิดถึงลูกข้าที่ซื้อไม่เยอะ แต่มาซื้อประจำ ถ้าเปิดร้านลูกค้าประเภทนี้ก็จะหายไป(และไม่ได้กินลูกชิ้นอร่อยๆด้วย)


"งั้นหลังจากชินกลับมาจากตลาดนัด แมีจะให้คำตอบ ตกลงใหม?" ผู้เป็นแม่พูดตัดบทก่อนที่จะยืดเยื้อ

"ตกลงครับ ผมจะหาออเดอร์มาให้เยอะๆเลยค่อยดูสิ"

"ถึงวันนั้นค่อยมาว่ากันอีกที ได้กลับมาไวก็รีบไปกินข้าว จะได้ผักผ่อน"

"คร้าบบบบ ผมรักพ่อกับแม่น่ะ " หมอแก้มผู้เป็นแม่และกอดพ่อ วิ่งเข้าห้องครัวทันที

 
       วันจันทร์และวันพุธ ชินพัตน์ก็ไปทำหน้าที่เก็บผักและรับส่งยายสุขเช่นเดิม และมีออเดอร์สั่งลูกชิ้น กลับมาบ้านทุกวันนัดวันส่งกับลูกค้า คือวันเสาร์เหมือนเป็นการกดดันผู้เป็นพ่อและแม่ ว่าสิ่งที่ชินพัตน์กำลังทำมันกำลังไปได้ดี และข้อเสนอที่ขอไปนั้นก็ไม่อาจจะขัดได้อรกต่อไป เลยต้องหาหนทางโดยตามตัวนพคุณมาปรึกษาอีกแรง กับการไปขายตลาดนัด ทุกครั้งที่มีของชินพัตน์
 


"พี่ใหญ่มาเอาลูกชิ้นเพิ่มเหรอพี่ วันนี้มาแต่วีนเลย ออเดอร์เยอะเหรอพี่?"ชินพัตน์ลงมาจากรถ เดินตรงมายังหน้าร้าน

"อืม ก็เข้ามาคุยธุระกับคุณลุงคุป้าด้วยนะ เป็นไงขายของสนุกใหญ่เลยนะ"

"สนุกสิพี่ แค่ไปรับส่งยาย ที่ตลาด ผมยังมีออเดอร์สั่งลูกชิ้นกลับมาด้วยเลยพี่"

"แล้วทำไมไม่เป็ดสาขาใหม่ที่นั้นเลยหละ"

"พี่พูดเหมือนแม่เลยอ่ะ ผมอยากรักษาลูกค้าที่เขาอยากกินลูกชิ้นร้อนๆ น้ำจิ้มอร่อยๆ เดินกินเดินเล่นตลาดแบบนี้ไว้นะพี่"

"เป็นพ่อค้าเต็มตัวแล้วนะเรา ไม่เหนื่อยเหรอ"มองน้องชายอย่างห่วงใย

"ไม่เหนื่อยหรอกพี่ สนุกดี มีเพื่อนๆใหม่เยอะเลย"บอกด้วยน้ำเสียงจริงใจ

"ถ้าสนุกก็ทำไปเถอะ แต่ถ้ามีปัญหาอะไรต้องบอกพี่นะ เข้าใจใหม"นพคุณเดินเข้ามาใกล้น้องชาย จับหัวโยกไปมา

"ครับผม"ยิ้มประจบพี่ชาย



      เช้าวันเสาร์ชินพัตน์ตื่นเต้นแต่เช้ากับการรอคอยคำตอบจากพ่อแม่ แต่ต้องทำภาระกิจของวันนี้ให้เสร็จสิ้นเสียก่อน
 เตรียมของไปขายที่ตลาดนัดร่วมไปถึงออเดอร์มากมายที่สั่งไว้ หลังรถกระบะคู่ใจอักแน่นไปด้วยลูกชิ้นสดใหม่จากโรงงาน
คัดกรองด้วยตัวของชินพัตน์เอง แม่กระทั้งน้ำจิ้มสูตรของคุณนายแม่ ชินพัตน์ก็ยังไปช่วยทำทุกขั้นตอน
 เพราะตื่นเต้นกับวันนี้เป็นพิเศษ เขาต้องการกลับมารับคำตอบที่หน้าพอใจ ในเย็นวันนี้


"พ่อ แม่ พี่ใหญ่ ผมไปขายของก่อนนะ แล้วจะรีบกลับมาฟังข่าวดี"

"จ้า ๆ กลับมาแล้วค่อยว่ากัน ตาชินพัตน์"

"ครับผม ขอกำลังใจหน่อย สิครับ"

"ขายดีๆ ร่ำรวยๆ นะเจ้าลูกชาย"

"คร้าบบบบ" ยกมือไหว้ สาธุ


         ชินพัตน์ออกเดินทางอย่างอารมณ์ดี ตรงไปยังบ้านสวน หวังจะไปช่วยเก็บผัก แต่ต้นกล้าช่วยเก็บเสร็จเรียบร้อย สดใหม่ และมีปริมาณผักที่เยอะมากมายหลายชนิดมาก จนขนขึ้นรถไม่หมด ชินพัตน์ตัดสินใจ ว่าจะกลับมาขนตะกร้าผักอีกครั้ง หลังจากไปส่งยายกับต้นกล้าที่ตลาดก่อน


"เดี่ยวพี่กลับไปเอาผักก่อน พี่ฝากจัดร้านด้วยนะต้น"

"พี่ชินไม่ต้องให้ชินไปช่วยยกเหรอ"

"ไม่เป็นไร ของไม่เยอะไปคนเดียวจะเร็วกว่า ต้นก็ช่วยยาย แล้วก็จักร้านให้พี่ด้วยแล้วกันนะ"

"ครับพี่ต้น"
 

      ชินพัตน์รีบ ขึ้นรถขับกลับไปยังบ้านสวนผักของยายทันทีเพื่อกลับมาทันลูกค้า ที่จะทยอยมาที่ตลาด แต่แล้วก็ต้องล้าช้า เพราะเจอกับป้าแดงเมียของลง บุญมีตรงปากทางเข้าหมู่บ้าน ยืนรอรถอยู่ จึงรับขึ้นมาด้วยกันจึงรู้ว่ากำลังไปรับ ลุงบุญมีที่โรงพยาบาล เลยรับอาสาไปส่งแต่ขอเอาผักไปส่งยายที่ตลาดก่อน แล้วไปส่งป้าแดงที่โรงพยาบาลและรับลุงบุญมีกลับ้าน ก็ใช้เวลาพอสมควรกว่าจะได้กลับมาที่ตลาดได้



"ต้นงั้นพี่ฝากขายหน่อยแล้วกัน แล้วพี่จะรีบกลับมาช่วยขายนะ อ่ะนี้กระเป๋ามีแบงค์ย่อย 20 บาทประมาณ1000 กับเหรียญเอาไว้ทอนนะ"

"ไม่ต้องฝาก เดี่ยวเอาเงินของยายทอนก็ได้พี่ชิน"

"ไม่ต้องคิดมากน่า ต้น นะ จะได้ไม่ยุ่งยาก คืนไปคืนมากันอีกไง จริงใหม"

"ได้ครับ"

"พี่ฝากด้วยะ พี่จะรีบไปรีบกลับ ยายครับเดี่ยวผมรีบกลับมาช่วยขายนะครับ"

"ไปดีมาดีนะพี่อหนุ่ม"


   ชินพัตน์รีบพาป้าแดงไปส่งที่โรงพยาบาลและจัดการเรื่องต่างให้ด้วยตนเองทั้งหมด เพื่อจะพากลับไปส่งที่บ้านให้ได้เร็วที่สุด


"ลูกชิ้นหมูล้วนๆ ผักสดๆทางนี้เลยครับ"ต้นกล้าเรียกลูกค้าที่เริ่มทยอยเข้ามาภายในตลาดนัดช่วงเวลาประมาณบ่าย 3

"รับกี่ไม้ดีครับวันนี้"

"วันนี้มาขายลูกชิ้นเหรอจ๊ะ"

"มาช่วยพี่เขานะครับ พี่เขาไปทำธุระครับ"

"วันนี้ เอา 10 ไม้ กับอีก 1 กิโลจ๊ะ ขอน้ำจิ้มเยอะๆนะจ๊ะ"

"ได้ครับ" ต้นกล้ายิ้มการค้าทันที


  ผ่านไป 1 ชั่วโมง บ่าย4โมงกว่า ชินพัตน์โทรมาบอกต้นกล้าว่ากำลังไปส่งลุงบุญมีที่บ้านและกำลังจะรีบกลับไปที่ตลาด น้ำเสียงกังวลทั้งเกรงใจเพราะให้ ต้นกล้าขายคนเดียว ตนเองมั่วแต่ทำธุระอยู่ ต้นกล้าก็เพียงแต่บอกว่าไม่ต้องห่วง ลูกค้ามาเรื่อยๆไม่ยุ่ง ตนเองขายได้และ ขายทัน ไม่ต้องให้ชินพัตย์เป็นห่วง จนมีลูกค้าเปนกลุ่มคนงานเข้ามา หลังจากว่าสายไปจากชินพัตน์ ก็เริ่มความวุ่นวายทันที


"น้องๆ จำพวกพี่ได้เปล่า มาซื้อประจำเลย "

"จำได้ครับ วันนี้รับกี่ไม้ครับ"

"10 ไม้น้อง แต่ต้องไปส่งที่แคมป์ในออฟฟิศ โน่นน่ะ นี้เงิน พี่ไปก่อนหละ เดี่ยวไม่ทันนัดสาว"

"อ้าว  ...พี่ครับเดี่ยวก่อน ...พี่แล้ว....."ต้นกล้ามองเงิน 100 บาท ที่กลุ่มคนงานวางไว้และหยิบขึ้นมายัดใส่กระเป๋าเงินของชินพัตน์แบบงง


    ต้นกล้ายังคงขายลูกชิ้นให้กับทั้งลูกค้าประจำ ทั้งลูกค้าที่มาซื้อผักแล้วก็ลูกค้าที่มาลูกชิ้นไปได้ด้วยดี และเงินเริ่มเยอะจนล้นกระเป๋าที่ชินพัตน์ให้ไว้ลูกค้าก็ยังไม่มี ต้นกล้าเลยคิดจะเอาเงินออกมาจัดใหม่ จะได้สะดวกในหยิบทอนลูกค้าด้วย เลยหยิบเงินในกระเป๋าออกมาเรียงใหม่



"นี้มันกระเป๋าของชินนี่?  นี้นายจะขโมยเงินงั้นเหรอ?"นพคุณจับขอมือของต้นกล้าแน่น ถามด้วยน้ำเสียงโมโห

"เปล่าครับ ผมแค่ช่วยขายของแทนพี่ชิน ผมเปล่าจะขโมยนะ "ต้นกล้ารีบปฎิเสธและยือมือตนเองออกจากมือคนแปลกหน้า

"แล้วชินไปใหน แล้วทำไมกระเป๋าชินถึงอยู่กับนาย หะ!!!!"นพคุณยังคงไม่ไว้ใจจนกล้าจะเจอตัวชินพัตน์ ยังคงจับขอมือนั้นไว้แน่น

"พี่ชินไปทำธุระครับ กำลังจะกลับมา คุณปล่อยผมก่อนสิผมเจ็บนะ"ต้นกล้าเริ่มทนกับแรงบีมจากนพคุณไม่ไหว

"ฉันยังไม่ปล่อย จนกว่า น้องชายฉันมา"ต้นกล้าได้ยินแบบนั้นก็ เข้าใจทันที่ว่าเป็นคนรู้จักของชินพัตน์แต่กำลังเข้าใจตนเองผิด

"อะไรกันพ่อหนุ่ม มาจับหลายชาย ยายไว้ทำไม "ยายหันไปมองหลายชายที่ยือข้อมือตนเองจากคนแปลกหน้า

"หลานคุณยายเหรอครับ ผมเห็นเขากำลังหยิบเงินออกจากกระเป๋าของน้องชายผม"
นพคุณเห็นผู้ใหญ่เข้ามาเลยอธิบายเสียงเรียบ แต่ยังคงไม่ปล่อยมือ

"ใช่ๆ หลานยายเอง ต้นไม่ได้ทำอะไรแบบนั้นใช่ใหมลูก"ยายเดินเข้าไปกอดหลานไว้แล้วถามหลานอย่างเป็นกลาง

"ต้นเปล่านะยาย ต้นแต่จะเอาเงินในกระเป๋ามาเรียง มันเยอะจนล้นกระเป๋าจ๊ะยาย คุณ ผมไม่ได้จะขโมยจริงนะ"
   ต้นกล้าอธิบายให้ผู้เป็นยายฟังและหันไปหาผู้ชายตรงหน้าพี่อ้างตัวเองว่าเป็นพี่ชินพัตน์

"พ่อหนุ่ม ค่อยๆพูดค่อยจากันเถอะ หลานยายไม่ได้จะขโมยเงินจริงๆ"

"ผมจะแน่ใจได้ยังไงครับ "

"ยายขอร้องแทนหลายยาย ปล่อยหลายยายเถอะนะ ถึงบ้านยายจะไม่ร่ำรวย แต่ก็ไม่คิดจะขโมยเงินใคร
ยายขายผัก เลี้ยงหลายมาจนโต สั่งสอนให้เป็นคนดี ไม่คิดโกงใครหรอกพ่อหนุ่ม" ยายเริ่มขอร้องเสียงสั่นเพราะเห็นหลานเจ็บ



      นพคุณเห็นคนเป็นยายออกรับแทนหลานความโกรธลดลงแต่ก็ยังไม่คลายความสงสัย ตนเองเดินหาร้านของน้องชาย ถามจากแม่ค้าในตลาด จนมาเจอร้านแต่เห็นเด็กหนุ่มตรงหน้ากำลัง หยิบเงินออกจากกระเป๋าเงินของน้องชายตนเอง ก็ต้องคิดไว้ก่อนว่าขโมยเมื่อลองทบทวนเรื่องที่ยายพูดว่า ขายผักและอยู่กับหลานแค่ 2 คน ทำให้นึกคุ้นๆ ....
.
.
.
เรื่องที่น้องชายบอกว่ามาช่วยคุณยาย ไปรับไปส่งและช่วยเก็บผักไปขายที่ตลาดนัด......
.
.
.
และอยู่ร้าน........ข้างๆกัน .........
.
.
.

นพคุณหันไปมองข้างๆร้านทันที......
.
.
.

กระจ่างชัดเจน..........



                                                                         

                                                                         ลูกชิ้นปิ้งร้อนๆ หมูล้วนๆมาแล้วจ้า 

                                                                            ขอบคุณที่ติดตามนะค่า 

                                      ***************************************************************
                                                              ลูกชิ้นเป็นจุดเริ่มต้น ทำให้คน 2 คน มาเจอกัน

                                                  มินมิน เขียนนิยายเรื่องแรก เป็นเรื่องของความรัก ที่เริ่มต้นจากความชอบ   

                                                          ไม่ใช่ให้เรื่อง . มานำทาง ขออภัยไว้ล่วงหน้า 


                                ************************************************************************

[insomniac]

คู่สองมาแล้ว
ครบคู่ซะที

[=นีรนาคา=]

แล่วๆๆๆ ใจเย็นๆก่อนคุณพี่
คู่รองมาล่ะ คู่หลักเรายังหากันไม่เจอเลย ฮ่าาาา

[sang som]

โวยวายไม่ได้ดูเล๊ยยย ตานพ ความประทับใจแรกหายวับไปเลย

[greenk]

รอออ กินลูกชิ้น มาขายเร็วๆนะคะ

[wnkth]

  กินลูกชิ้นเสร็จแล้วก็ ... กินกันเอง 

[cher7343]

ยิ่งอ่านยิ่งหิว
คู่รองคงได้กันก่อนคู่เอก 555
ปล.ตอนแรกเข้าใจว่านัทเคะ แต่ไหงนางฮาร์ดคอซะ

[vk_iupk]

คู่รองมาแรง แหกโค้งไปแล้ว
รอตอนต่อไปค่ะ ^_______________^

[jasmim_min]

                                                              ตอนที่ 8  เจอหน้า...ก็เป็นเรื่องเป็นราว?
 

          ชินพัตนรีบเลี้ยวรถเข้าไปจอดตองลานจอดสำหรับพ่อค้าแม่ค้า เพื่อที่จะได้เข้าตลาดจัดของเก็บของได้ง่าย ชินพัตน์เร่งฝีเท้าตรงไปยังล๊อคที่ร้านตนเองตั้งขาย เป็นห่วงต้นกล้าที่จะต้องขาย ของ คนเดียว ทั้ง 2 อย่าง ช่วงเวลานี้ลูกค้าจะเยอะมากด้วย
 เดินยังไม่ถึงแต่ชินพัตน์ก็พอจะมอง จะมองเห็นร้านของต้นเอง แต่ดูเหมือนจะมีปัญหาอยู่ตรงหน้าร้าน จึงรีบวิ่งไปดูทันที่


"พี่ใหญ่ เกิดอะไรขึ้นครับ "ชินพัตน์ดึงมือนพคุณออกจากต้นกล้าทันที

"เออ.......คือ..."นพคุณ รู้ทันที่ว่าตนเองผิดที่ไม่ดูให้ดีก่อน

"ต้นเป็นอะไรมาหรือเปล่า ขอมือแดงไปหมดเลย เจ็บมั้ย" ชินพัตน์จับขอมือของต้นกล้าขึ้นมาดู
ไม่เป็นอะไรครับพี่ชิน"ต้นกล้าพยายามดึงมือตนเองกลับ

"พี่ใหญ่นี้มันเกิดเรื่องอะไรกันครับ ทำไมต้องรุนแรงแบบนี้หละครับ"
ชินพัตน์ยืนบังตนกล้าไว้ด้านหลังแล้วหันมาหาพี่ชายตนเองแลัวถามเสียงดุ

"เออ...คือ พี่ขอโทษ  พี่เข้าใจผิด นะชิน  พี่ขอโทษนะ"
คำตอบแรกตอบน้องชาย แต่อีกคำอยากส่งไปให้คนข้างหลังน้องชายแต่ไม่รู้ส่งไปถึงหรือเปล่า

"พี่ก็น่าจะถามกันก่อนสิครับ ต้นกล้าตกใจแล้วก็เจ็บตัวแบบนี้นะ ..."

"พี่ชิน ต้นไม่เป็นไรจริงๆครับ พี่ชินลูกค้ามา ขายของก่อนเถอะครับนะครับ"
ต้นกล้ารีบเปลี่ยนสถานะการณืเมื่อเห็นลูกค้าเดินเข้ามาซื้อของ

"พี่ใหญ่ ไปยืนที่อื่นมันเกะกะ เราต้องมีเรื่องคุยกันยาวแน่พี่"
ชินพัตน์ พูดเสียงเรียบกับพี่ชายตนเอง


    นพคุณรู้ตัวทันที่ว่าตนเองผิด และทำให้น้องตนเองโกรธมากด้วย เพราะไม่ค่อยจะเห็นชินพัตย์แสดงท่าที่ซักเท่าไร เลยทำตัวไม่ถูกไม่รู้จะหันไปทางใหน เมื่อเห็นยาย ผละออกจากต้นกล้า และเดินไปยังร้านเพื่อขายผักให้ลูกค้าที่เดินมาซื้อ ก็รีบกุลีกุจอเข้าไปช่วยยายขายทันที่ หยิบถุงให้ยาย พอลูกค้าไปก็ยกมือไห้วขอโทษยายทันที


"ยายครับ ผมขอโทษนะครับ"

"ไม่เป็นไร ที่หลังก็ค่อยๆพูดค่อยๆจากันนะ พ่อหนุ่ม"

"ครับ ขอโทษจริงๆครับ ที่ผมไม่คิดให้ดีๆก่อน"

"ก็ไม่ใช่ความผิดของพ่อหนุ่มทั้งหมดหรอกจ๊ะ ถ้าเป็นคนอื่นมาเห็นแบบนั้น เพราะไม่รู้จักกัน ก็คงคิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้หรอก ใช่มั้ย ยายเข้าใจ"

"ยังไงผมก็ต้องขอโทษคุณยายนะครับ อยากจะขอโทษน้องด้วย ผมคงทำน้องตกใจ แน่เลยครับ"

"ต้น บอกว่าไม่เป็นอะไรแล้วจะ พ่อหนุ่มไม่ต้องกัวลอะไรแล้ว"

"แต่น้องชายผม ดูเหมือนยังโกรธผมอยู่เลยครับ"

" ฮึฮึ ค่อยคุยกันเอานะพ่อหนุ่ม"

"ครับ"


       นพคุณไปกล้าเดินไปช่วยขายที่ร้านลูกขิ้นเลย ทั้งที่ตั้งใจมาช่วยน้องชาย ได้รับคำสั่งมาจาก ลุงและป้าให้มาดู กิจการของน้องชายว่าเป็นยังไง ทำไมถึงติดใจที่อยากมาขายทุกวันที่มีตลาดนัดนัก และเขาก็มองดูแล้วเห็น ชินพัตน์สนุกในการขายกับกลุ่มลูกค้าหลายหลายอาชีพที่ตั้งใจมาซื้อ ลูกชินของตนเอง มีเพื่อนเป็นแม่ค้าพ่อค้าภายในตลาด ที่ต่างก็แวะเวียนมาซื้อไม่ขายสาย และนั้นคงเป็นเหตุผลที่น้องชายอยากมาขายที่นี้ ตรงนี้ และทุกวัน นั้นเอง



"พี่ชิน ผมลืมบอก มีลูกค้าสั่งให้ไปส่งที่แคปม์ก่อสร้างอ่ะพี่ "ต้นกล้านึกขึ้นได้

"ที่แคมป์ก่อสร้าเหรอ สั่งเท่าไรเหรอต้น "

"100 เดี่ยวครับ ให้เงินไว้แล้วด้วยอ่ะ"

"ให้เงินไว้แล้วด้วยเหรอ แล้วสั่งแค่ 100 เดี่ยวทำไมไม่รอรับไปเลยหละต้น"

"พวกคนงานเขาเดินเอาเงินมาให้แล้วบอกให้ไปส่งที่แคมป์แล้วก็เดินหนีไปเลยอ่ะพี่ชิน"

"อ้อ พวกคนที่แคมป์อีกแล้วเหรอ หนที่แล้วก็ลำบากกว่าจะส่งได้ เสาร์นี้สั่งแบบนี้อีกแล้วเหรอ"
ชินพัตน์เริ่มจะหงุดหงิดกับลูกค้ากลุ่มนี้

"งั้นต้น ไปส่งให้เองแล้วกัน แค่  10 ไม้ เอง"

"ไม่เป็นไรต้น เดียวพี่ไปเอง ต้นปิ้งขายอยู่นี้แหละ เดี่ยวพี่รีบไปรีบกลับ"

"พี่ใหญ่ ไปช่วยต้นหันผัก กับปิ้งลูกชิ้นด้วย ผมจะไปส่งของ แล้วอย่ารังแกต้นอีกนะ ไม่งั้นผม......."ชินพัตน์ยังพูดไม่ทันจบ

"ครับๆ น้องชาย พี่ไม่ทำอีกแล้วครับ รีบไปส่งของเถอะครับเดียวลูกค้ารอ" นพคุณรีบตัดบทแล้วเร่งให้ชินพัตน์ไปส่งของ 



        ชินพัตน์โดนนพคุณดันหลังให้เดินออกจากร้าน ในมือถือถุงลูกชิ้น ปิ้งใหม่ร้อน 10 แถมอีก 1ไม้ แยกน้ำจิ้มและผักสดพร้อม
เดินออกจากตลาดนัด ตรงไปตามทางเดินที่มี พวกคนงานเดินออกมาจากบ้านพักจากภายในเขตก่อสร้าง แต่งตัวสวยหล่อจนแถบ
ไม่เชื่อว่าเป็นคนงาน ชินพันต์มารู้ที่หลังว่าที่วัดห่างจากตลาดไปประมาณ 500 เมตร มีงานมีวงดนตรีลูกทุ่งมาแสดง เหล่าคนงาน
เลยแต่งตัวสวยหล่อเพื่อไปเที่ยวงาน
     
           ชินพัตน์เดินตรงไปติดต่อที่ป้อมยามหน้าทางเข้าแคมป์ เพื่อจะมาส่งลูกชิ้น


"พี่ครับผมเอาลูกชิ้นมาส่งครับ"

"อ้าวมาแล้วเหรอ เอาเข้าไปส่งที่ออฟฟิศ เลยครับ"

"ผมฝากพี่ไว้ไม่ได้เหรอครับ ผมต้องรีบกลับไปขายของต่อ"

"ไม่ได้หรอกน้อง พี่ต้องดูเพราะมีรถเข้าออกเยอะ ถ้าพี่เอาเข้าไปส่ง เองเดี่ยวเจ้านายหักเงินเดือนแน่เลย"

"ครับ ครับ แล้วให้ผมส่งตรงใหยครับ "

"เดินผ่าน บ้านพักคนงาน จะเห็นตู้คอนเทนเนอร์ที่ทำเป็นออฟฟิศ นั้นแหละครับ ไม่ไกลเดินแปบเดี่ยวก็ขึ้นแล้วครับคุณ"

"โอเครครับ"


   ชินพัตน์เดินผ่านเข้าไปในเขตก่อสร้าง ตรงไปยังบ้านพักคนงาน แลัเดินผ่านเลยไปก็เห็น ตู้คอนเทนเนอร์ขนาดใหน
ที่ดัดแปลง ทำเป็นออฟฟิศภายใน เดินตรงไปยังประตู ที่มีป้ายติดไว้ว่า ติดต่อสอบถามโครงการ  ชินพัตน์ยืนลังเลอยู่นาน
ก็มีคนเปฺดประตูออกมา



"สะ สวัสดีครับ ผมเอาลูกชิ้นมาส่งครับ"

"ออ มาส่งลูกชิ้นเหรอ เอาเข้าไปด้านในเลยครับ เดินผ่านอีกประตูไปฝ่ายช่างนะครับ เขารออยู่สักพักแล้วครับ"

"ขอบคุณครับ"



   ชายหนุ่มที่บอกทางชินพัตน์ก้ขอตัวกลับเพราะเลยเวลาเลิกงานมาพักใหญ่แล้ว เลยทำให้ชินพันต์ไม่กล้าจะเดินเข้าไป
เพราะว่าไม่แน่ใจว่าในออฟฟิศยังไม่คนอื่นอีกหรือเปล่า แต่มองดูนาฬิกา ก็ต้องตัดใจเข้าไปเพราะเขาจะมามั่วเสียเวลาที่
นี้นานไม่ได้ เพราะต้องรีบกลับไปดูร้าน เลยรีบเดินเข้าไป ด้านในตรงไปยังประตูที่เชื่อมต่อกันระหว่างออฟฟิศกับฝ่ายช่าง
เพราะชินพัตน์ตัดสินใจจะเปิดประตูก็มองเข้าไปภายในออฟฟิศ เห็นลูกค้าคนก่อนที่เคยสั่ง นั่งอยู่กับผู้หญิง



"อะไรกันเนี้ย ก็มีสาวๆเอาลูกชิ้นมาส่ง มาป้อนให้ถึงที่ แล้วมาสั่งให้มาส่งทำไมกัน = =a"
ชินพัตน์บ่นพึมพรำแล้วเดินกลับออกจากออฟฟิศ เดินออกไปยังทางที่เข้ามาในตอนแรก

"พี่ครับ ผมฝากพี่ไว้ให้เขาได้ใหม ผมไม่กล้าเข้าไป มองเข้าไปแล้วไม่มีใครอยู่เลย ผมกลัวอ่ะ เดี่ยวเขาหาว่าเป็นขโมยอ่ะพี่"

"อ้าวไม่มีใครอยู่เหรอ ก่อนน้องมาส่ง เจ้านายพี่ก็เดินออกมาถาม หลายรอบเลยนะ เอ...แล้วเขาหายไปใหนเนี้ย"

"นะครับพี่ ผมขอฝากไว้กับพี่แล้วกัน เพราะผมต้องรีบกลับไปดูร้าน แล้ววันหลังผมจะเอาลูกชิ้นอร่อยๆมาตอบแทนนะครับ
ผมไปก่อนนะครับพี่"
ชินพัตน์ไม่รอคำตอบ ว่างถุงลูกชิ้นไว้ภายในป้อม แล้ววิ่งออกมาทันที


   
   เดินกลับเข้าตลาดก็แวะซื้อขนมครก ไส้กรอกอีสานย่างร้อนๆน่าทานมาก กลับไปฝากต้นกล้ากับยาย  แล้วก็พี่ชายตัวแสบ
จอมหาเรื่องอีกคนด้วย  วันนี้มีเรื่องวุ่นหลายเรื่อง แต่ชินพัตน์ยังคงไม่หายตื่นเต้นเพราะกลับบ้านไป รอคำตอบจากผู้เป็นแม่
 และพ่อ ที่คงจะส่งพี่ชายมาดูตนเองที่ตลาด เพื่อใช้เป็นข้อมูลในการตัดสินใจ ว่าจะได้มาขายทุกวันที่มีตลาดนั้นหรือเปล่า



"ต้น พี่กลับมาแล้ว มีของอร่อยๆมาฝากด้วย ยายครับ ผมซื้อขนมครกมาฝากครับ"ส่งเสียงมาก่อนตัวและเดินไปหายาย

"พี่ชิน ส่งของเป็นไงมั้งอ่ะ ลูกค้าว่าอะไรหรือเปล่า"

"ไม่ได้ว่าอะไร พี่ไม่เจอ ฝากไว้ที่ป้อมยามหน้าแคมป์อ่ะต้น"ชินพัตน์รีบตัดบทแล้วกับไปสนใจขนมต่อ

"เหรอครับ พี่ชินลูกชิ้นที่อยู่ในถุงนี้เอาออกมาขายได้หรือเปล่าครับ"

"ในลังเหรอ อันนั้นเป็นออเดอร์ลูกค้าสั่งไว้ นัดมารับประมา 1 ทุ่ม ใกล้จะมาแล้วหละ ทำไมเหรอ?"

"ต้นจะเอามาเสียบอ่ะ ลูกชิ้นที่พี่เสียบไว้หมดแล้วอ่ะพี่"

"หมดแล้วเหรอ"ชินพัตน์ลุกจากโต๊ะนั่งฝั่งร้านขายผักมาดูที่ตู้แช่ลูกชิ้น

"แปลว่าเหลือ 5 กิโลสุดท้าย แล้วหละ ถ้าหมด 5 กิโล นี้ก็คงต้องกลับแล้ว น้ำจิ้มจะพอหรือเปล่าน่า..."
ชินพัตน์หยิบ ลูกชิ้นที่สำรองเตรียมไว้ แต่ยังไม่ได้เสียบไม้ ขึ้นมาวาง และก้มดู หม้อน้ำจิ้มไฟ้ฟาที่น้ำจิ้มอยู่เพียงกลางหม้อ


"งั้นเดี่ยวต้นเสียบลูกชิ้นเอง พี่ต้นพักก่อนเดินกลับมาเหนื่อยๆ"

"ไม่เป็นไร... พี่ใหญ่ครับ ช่วยทำตัวเป็นประโยชน์หน่อยสิครับ"ขินพัตน์บอกห้ามต้น และส่งเสียงเรียกพี่ชายตนเอง

"ครับคุณ น้องชาย" นพคุณรู้หน้าที่ ของคนเองทันที่ หยิบ ถาดและเท ลูกชิ้น แล้วนั่งเสียบอย่างคล่องแคล้ว

"ต้นนั้นแหละมานั่งกิน ขนมกับยายทางนี้มา..."ชินพัตน์ดึงตัวต้นกล้ามานั่งที่เก้าอี้ตรงร้านขายผักกับยาย
ปล่อยให้พี่ชายตนเองทำงานไปคนเดียว

"ปล่อยให้พี่เขาทำคนเดียวเหรอครับพี่ชิน "

"ไม่ต้องห่วงน่า พี่ใหญ่ เสียบลูกชิ้น คล่องกว่าจีบสาวซะอีก ฮ่าๆๆๆ..." นพคุณเงยหน้ามามองเสียงหัวเราะจากน้องชาย
โดยไม่รู้ว่าตนเองโดนน้องนินทาอยู่ แล้วก้มหน้าทำภารกิจต่อไป


    เย็นวันเสาร์ ลูกชิ้นขายหมดตั้งแต่ 1 ทุ่มครึ่ง ผักก็เช่นเดียวกัน ออเดอร์ลูกชิ้น ลูกค้าก็มารับไปครบทุกเจ้าแล้ว
 ทั้ง 4 คน เลยเริ่มที่จะเก็บเตรียมตัวกลับ เพราะไม่อยากที่จะให้ ชินพัตน์และนพคุณกลับบ้านดึกจนเกินไป
 เก็บของและกลับไปส่งยายและต้น ที่บ้านสวน โดยมีรถของ นพคุณขับตามเข้ามาด้วย


"ลงมากินข้าวกินปลากันก่อนนะ พ่อหนุ่ม"

"ไม่หละครับยาย ไว้วันจันทร์ผมมาฝากท้อง ทั้งมื้อเที่ยงแล้วก็มื้อเย็นเลยครับ วันนี้พวกผมต้องขอตัวกลับก่อน"

"จ้า จ้า ขับรถกลับดีๆ นะ รถรามันยังเยอะอยู่"

"ครับยาย ต้นพี่กลับก่อนนะ"

"กลับดีๆนะพี่ชิน.....เออ..."ชินพัตน์ลาทั้งยายกับต้น และเดินนำหน้าออกไปก่อนนพคุณ

"ยายครับ ผมกลับก่อนนะครับ"

"จ้า ไว้มาใหม่นะพ่อหนุ่ม"

"ครับ "ยกมือไหว้ยาย เดินออกมาจากหน้าบ้าน แล้วมีต้นกล้าเดินตามมาส่งแบบห่างๆ


"พี่ขอโทษนะ...."นพคุณหันกลับไปยัง ต้นกล้าทีเดินตามมาส่งด้านหลัง ทำให้ต้นกล้าหยุดชะงัก

"เออ...ไม่เป็นไรครับ ...." ต้นกล้าตอบรับเสียงเบา

"พี่มาที่นี้อีกได้ไหม......"

"พี่ใหญ่ จะแกล้งอะไรต้นอีก... รีบกลับเถอะ คุณนายแม่รออยู่น่า....".เสียงเรียกของชินพัตน์ดังมาจากรถที่จอดตรงประตูทางเข้า

"........"ไม่มีคำตอบจากต้นกล้า

"........"นพคุณเลยตัดใจเดินไปที่รถ พอขึ้นรถได้ ก็มีเพียงความเงียบเข้าปกคุม ....ความคิด....(โดนเกลียดแน่ๆเลย)







                                                                      ลูกชิ้นปิ้งร้อนๆ หมูล้วนๆมาแล้วจ้า 



                                                                  ขอบคุณทุกคอมเม้น +เป็ดให้ทุกคนเลยค่า 

[cher7343]

หิวง่ะ

[greenk]

ยังไม่อิ่มเลยค่ะ ขอเพิ่มด่วนนน