หัวข้อ: เสน่ห์รักลูกชิ้นปิ้ง ตอนที่ 73 [31-01-16] ลูกชิ้นปิ้งร้อนๆมาแล้วจ้า!!!!

[double9JH]

 

[rogerr]

คริคริ รู้น่าคิดไรกันอยู่อะ

[loveaaa_somsak]

เรื่องนี้น่ารักดี บอกต่อเลย

[=นีรนาคา=]

เริ่มดีขึ้น ถึงแม้คุณเจ้าขอร้านจะแง่งๆๆ ใส่คุณลูกค้าอยู่ก็ตาม ฮ่าาาา

[jasmim_min]

                                                                                ตอนที่ 20  ไปเที่ยวงานวัดกัน


                   ต้นกล้ายังคงหาหนังสืออยู่ตรงตระกร้าเก็บของ ลังเลที่จะไปหาที่รถของนพคุณ เลยตัดใจกลับไปหาดูบนบ้านอีกครั้งพอดีกับที่ นพคุณเดินลงมาพอดี เห็นต้นกล้าเดินกลับมาจากโรงเก็บตระกร้าผัก ที่พึ่งไปขายของมาเมื่อตอนหัวคำ

คงลืมของไว้อีกแล้วสินะ


"หาอะไรอยู่ หืม?" นพคุณเดินเข้ามาถามต้นกล้าที่กำลังเดินกลับจะขึ้นเรือน

"ผมหาหนังสือ" ตอบคำถามแต่ไม่สบตา เดินผ่านคนถามอย่างไม่สนใจ

"ต้น โกรธอะไรพี่อีก หืม  " นพคุณรีบดึงตัวต้นกล้าไว้

"ผมไม่ได้เป็นอะไร คุณก็รีบกลับไปสินี้มันดึกแล้ว" ต้นกล้าไม่สบตาเช่นเคย และพยายามแกะมือของคนตรงหน้าออก

"ต้น  ต้น  มองหน้าพี่แล้วบอกมาว่าไม่พอใจพี่เรื่องอะไร" นพคุณจับไหล่ของต้นกล้าให้หันมาเผชิญหน้ากันตรงๆ

"คุณนั้นแหละ ไม่พอใจอะไรกันแน่ ผมตามอารมณ์คุณไม่ทันหรอกนะ เดี๋ยวทำดีด้วย เดี๋ยวก็ทำท่าทางเหมือนโมโหตลอดเวลา
วันนี้ทั้งวันคุณเป็นแบบนั้นกับผมก่อน" มองหน้าคนถามและก็พูดความรู้สึกที่อึดอัดมาตลอดออกมาจนหมด

"แล้วก็ช่วยปล่อยแขนผมด้วย ผมเจ็บ"

"พี่ขอโทษ "นพคุณปล่อยมือจากไหล่เล็กนั้นอย่างเสียมิได้ พูดขอโทษแผ่วเบา

"..............." ต้นกล้าไม่มองหน้าแต่กลับยืนหันหลังให้นพคุณแทน เพราะรู้สึกตัวเองมีอาการสั่นไปทั้งตัว ขอบตาเริ่มร้อนอย่างไม่รู้สาเหตุแต่ก็ไม่อยากให้คนข้างหลังเห็น


หมับ!!!


"ขอโทษนะครับ ต้นอย่างโกรธพี่เลยนะ พี่ไม่รู้ว่าทำตัวไม่ดีแบบนั้นออกไปได้ยังไง พี่ขอโทษนะ นะครับ" นพคุณกอดต้นกล้าจากด้านหลังและขอโทษสิ่งต่างๆที่ตนเองหน้าจะเป็นต้นเหตุที่ทำให้ต้นกล้าเป็นแบบนี้


"...............ฮึก ต้นไม่รู้ ต้นทำตัวไม่ถูก เวลาพี่เป็นแบบนั้นอ่ะ ฮึก ต้นไม่รู้ว่าพี่เป็นอะไร ฮึก  "ต้นกล้าที่ยังอยู่ภายใต้อ้อมกอดของนพคุณ เริ่มกั้นน้ำตาไม่อยู่ พรั้งพรูความรู้สึกที่เด็กแบบต้นกล้าจะรับมือได้ เพราะอยู่แต่กับยาย ไม่เคยมีพี่น้องหรือเพื่อนๆที่สนิทแบบนี้มาก่อน ไม่รู้ว่าต้องแสดงออกยังไง


"ไม่ร้องนะครับ ไม่ร้อง พี่สัญญาพี่จะไม่เป็นแบบนี้อีก"นพคุณรับรู้ถึงอาการสั่นเทานั้นได้ เลยดึงคนตรงหน้าให้กลับมามองหน้ากันชัดๆ ใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยน้ำตา ทำให้นพคุณปวดใจไม่น้อยที่เป็นต้นเหตุ เช็ดน้ำตานั้นอย่างแผ่วเบา


"พี่เป็นแบบนี้เพราะต้นเป็นเด็กไม่ดีหรือเปล่าอ่ะ " ต้นกล้ามองหน้านพคุณแล้วถามเรื่องที่ข้องใจ


"ไม่ใช่ครับ ต้นเป็นเด็กดี ตั้งใจเรียน ขยันทำงาน  ปลุกผักช่วยยาย ขายของก็เก่ง ......"  มันน่ารักมากสำหรับมากพี่รู้มั้ย อยากจะบอกแต่ไม่กล้าพอ


"เป็นเพราะพี่เองครับ พี่นิสัยไม่ดี พี่เอาแต่ใจ พี่มันเจ้าอารมณ์ แสดงตัวอย่างที่ไม่ดีให้ต้นเห็นซะแล้วสิ แย่จังเลยเนอะ หึหึ"  พี่มันโคแก่หวังจะกินหญ้าอ่อน  ในใจก็เฝ้าด่าตัวเอง


"ต้นไม่ได้จะว่าพี่นะ แต่ต้นแค่ทำตัวไม่ถูกอ่ะ ทำอะไรไปก็ดูเหมือนผิดไปหมดเวลาอยู่ต่อหน้าพี่อ่ะ " ต้นกล้าหยุดร้องไห้แล้ว แต่ก็ก้มหน้าพูดสิ่งที่กังวลอยู่ตอนนี้ ทั้งที่กับชินพัตน์ไม่เคยเป็นมาก่อน แต่พอต่อหน้าพนคุณแล้วการทำตัวเป็นเด็กดีของตนเอง กับดูผิดแปลกไปหมด


"ต้นทำดีแล้วทุกอย่างแล้วครับไม่ต้องกังวลอะไร พี่เองก็จะทำให้ได้เหมือนกันพี่สัญญา นะ" นพคุณจับใบหน้าของต้นกล้าขึ้นเพื่อมองตากันตรงๆ เพื่อสื่อคำพูดที่จริงจังและจริงใจ


"ครับ "ต้นกล้ายิ้มกลับกับคำพูดจริงใจของคนตรงหน้า


"พี่อยากให้ถึงวันเสาร์ไวไวจังเลยน่า" นพคุณเดินจูงมือต้นกล้าพามาส่งขึ้นเรือน


"ทำไมเหรอครับ"ต้นกล้าสงสัย"


"..............................." จะบอกได้ไงว่าทนคิดถึงคนข้างจนทนไม่ไวอยากมาเจอเร็วๆ


"อ้อผมนึกออกแล้ว พี่อยากไปงานวัดใช่มั้ยล่ะ เดี่ยวผมพาเที่ยวก็ได้นะ แต่ต้องขายของก่อนแล้วค่อยไปกันเนอะ" ต้นกล้าทำท่าทีนึกว่าวัดตรงหน้าถนนใหญ่ เลยตลาดนัดไปมีงานบุญใหญ่ มีการแสดง มีซุ้มเรื่องเล่น มีของขายมากมาย ต้นกล้ารีบนำเสนอเพราะไปทุกปี


" ครับ ครับ พี่อยากให้ต้นพาไปเร็วๆจัง" หันมายิ้มรับกับใบหน้าเล็กที่ยิ้มล่าอย่างนึกสนุก


"ต้นจะพาพี่ไปตักปลา ปาลูกโปร่ง โยนห่วงแลกตุ๊กตา เล่นปิงโก กินผัดไทยหอยทอดด้วย ดีมั้ยพี่ อิอิ" ต้นพูดถึงแล้วดูท่าเจ้าตัวจะชอบมากจริง


"ครับ ขึ้นบ้านได้แล้ว ยุงเยอะ" นพคุณส่งต้นกล้าทีบันได


"พี่ก็ขับรถกลับดีๆนะครับ"


"ต้น แล้วต้นจะรู้มั้ยว่าพี่ถึงบ้านปลอดภัยหรือเปล่า"

"นั้นสิ งั้นบอกเบอร์พี่มาเลย" ต้นกล้าเดินกลับลงมาจากบันไดที่ก้าวขั้นไปเพียงขันเดียว


"ต้นจะโทรมาหาพี่เหรอ"


"โทรสิ ก็ต้นเป็นห่วงว่าพี่จะถึงบ้านปลอดภัยหรือเปล่า"


"มาเดี่ยวพี่กดเบอร์ให้ " ต้นส่งโทรศัพท์ตนเองให้ไป


"โอเค ถ้าพี่ถึงแล้วจะโทรมาบอกเองนะ ขึ้นไปนอนได้แล้ว" รับรู้ถึงโทรศัพท์ที่สั่นในกระเป๋ากางเกงตนเอง


"ครับ " ยิ้มและโบกมือเบาๆวิ่งขึ้นบ้านไป




Rrrrrrr  Rrrrrrrrrr Rrrrrrrrrr




"ว่าไงพี่?"


"นายอยู่ใหนแล้วธุระนายเสร็จหรือยัง"


"ผมกำลังขับรถกลับ ว่าแต่พี่เถอะอยู่ใหน"


"พึ่งจะออกจากบ้านต้น"


"พี่กินข้าวกับยายเหรอ"


"อืม เปล่ามีเรื่องคุยกันนิดหน่อย"


"งั้นไว้เจอกันที่บ้าน"


"โอเค  เดี๋ยวชิน"


"ว่าไงพี่?"


"นายเคยไปเที่ยวงานวัดหรือเปล่า?"


"นานแล้วนะพี่ พอเรียนมหาลัยก็ไม่ค่อยได้ไปเลย พี่ถามทำไม"


"อืมเปล่าๆ ขับรถไปเถอะไม่กวนแล้ว แค่นี้แหละ"   



                        นพคุณดูตื่นเต้นกับการจะได้ไปเที่ยวงานวัด ตัวเขาเองก็แถบจะจำไม่ได้แล้วว่า งานวัดมีอะไรบางเพราะนานมากแล้วที่จะได้ไปเดินเที่ยวเล่นแบบนั้น ตั้งแต่ที่ตั้งใจจะออกมาหางานทำ ก็ไม่เคยที่จะมีเวลาไปเที่ยวเตร่แบบนั้น ทุ่มเวลาไปกับการทำงาน วัยเด็กของเขาเลยสั้นกว่าคนอื่นๆ  ถ้าจำไม่ผิดเคยไปครั้งเดียวไปพร้อมกับครอบครัวของชินพัตน์  เพราะอยากที่จะทำให้ตนเองร่าเริงขึ้น หลังจากที่แม่แท้ๆของตัวเขาเองทิ้งไป  นพคุณเลยเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวป้าและลุง น้องชายตัวเล็ก ที่คอยเอาใจใส่เขาที่ไม่เหลือใคร


                       แต่ตอนนี้นพคุณอยากที่จะมีใครคอยที่จะใส่ใจ เอาใจอยากให้ความสำคัญกับเขาให้มากๆ  ตัวเขาเองได้รับมาจากลุงและป้า น้องชาย น้องสาวตัวน้อยมามากพอแล้ว เหมือนไม่ได้ขาดอะไร และอยากจะแบ่งปันความรู้สึก การให้ความสำคัญกับใครสักคน เขาคิดว่าเขาได้หาเจอแล้ว แต่มันเพียงการเริ่มต้นเท่านั้น



"อยากไปเที่ยวงานวัดเร็วๆจังเลยน่า....." นพคุณขับรถมาอย่างอารมณ์ดี คิดไปไกลถึงวันเสาร์หน้าซะแล้ว 



Rrrrrrr



"ฮัลโล พี่ถึงบ้านแล้วเหรอครับ?" ต้นกล้ารับสายเร็วมากเหมือนรอสายของนพคุณอยู่

"ดึกแล้วทำไมยังไม่นอนอีกครับ"

"ก็ต้นรอพี่โทรมาอ่ะ "

"เป็นห่วงพี่เหรอ"

"ก็เป็นห่วงพี่ๆ ทั้ง 2 นั้นแหละ พี่ชินก็ถึงบ้านแล้วไช่มั้ยครับ"  นพคุณขมวดคิวทันที่ทีได้ยินชื่อน้องชาย

"ถึงแล้ว....."นพคุณตอบเสียงเรียบ

"พี่ทำเสียงแบบนี้อีกแล้วอ่ะ?" ต้นกล้าบอกปลายสายตรงๆ

"พี่ก็พูดปกติ" นพคุณรีบแก้ตัว แต่ก็รู้ว่าตนเองทำเสียงแบบนั้นจริง

"ต้นไม่คุยกับพี่แล้ว"

"เดี๋ยวต้น เดี๋ยว พี่ขอโทษ นะ นะครับ คุยกับพี่ก่อน"

"แต่มันดึกแล้ว พี่พักผ่อนเถอะ"

"ต้นโกรธพี่หรือเปล่า"

"เปล่า ต้นเห็นว่ามันดึกแล้ว พี่ก็ขายของมาทั้งวัน แล้วต้องขับรถไปมาส่งต้นกับยายอีก ต้นอยากให้พี่นอนพักผ่อนเร็วๆ"

"ต้นก็รีบเข้านอนนะ"

"ครับ ต้นก็กำลังนอนอยู่"

"งั้นก็ฝันดีนะครับ"

"ครับ พี่ก็ฝันดีนะ"


                            นพคุณมองโทรศัพท์ในมือ ยังไม่ลุกไปใหน เสื้อผ้าชุดเดิม ยกมือจับหน้าตนเอง



ยิ้มอะไร?



อาการหนักแล้วว่ะเรา?



ไปเที่ยวงานวัดด้วยกันไหมครับ       ยิ้มส่งให้คนอ่านทุกคน   







                                                                   ลูกชิ้นปิ้งร้อนๆ หมูล้วนๆมาแล้วจ้า!!!!   


                                               ขอคุณที่ติดตามนิยามมินมินนะคะ  ขอบคุณทุกคอมเม้นนะคะ  +เป็ดให้ทุกคนค่า 



                                                   ส่วนถุงเสื้อไม่ได้ลิมนะคะ  มินมินวิ่งไปเก็บให้พีชินเองค่ะ อิอิ   

[seaz]

อยากมีโมเม้นต์แบบนี้บ้าง
อิจฉา...พูดเลย

[sai]

แวะเข้ามาซื้อลูกชิ้นปิ้งกินยามดึก 

รู้สึกว่าน้ำจิ้มวันนี้จะหวานไปนะ อิจฉาเบาๆ หุหุ

คู่รองหวานนำหน้าไปแล้วนะ 


กินลูกชิ้น กับอ่านนิยาย ยามดึก 

[shikyu3211]

บอกไปสิพี่หึงพี่หวงน้องต้นครับ

[Ipatza]

สองคู่นี้ นี้มันยังไง
มีแค่เด็ก ป.3 เท่านั้นแล้วมั้งที่ไม่รุ้ว่าอาการนี้คือ จีบและเรียกว่าความรักอะ
ปล.เด็ก ป.4มันก็ไวไฟกันแล้ว 555+

[=นีรนาคา=]

แหมมม คุณพี่คะ ทำเป็นเด็กวัยรุ่นริมีความรักไปซะได้
 

[jasmim_min]

     
                                                                             ตอนที่ 21 ไปด้วยกันไหม

                 
                 ชินพัตน์วางสายจากพี่สายก็ขับรถกลับบ้าน เกือบ 4 ทุ่ม เพราะมั่วแต่ไปเสียเวลาที่แคมป์ พอมานั่งนึกว่าไม่ได้เสียลูกค้าไปเพราะความคิดมากของตนเอง แล้วก็นึกขึ้นได้ว่า คนคนนั้นเอาเบอร์โทรศัพท์ของตนเองมากจากใหน ลองโทรไปเบอร์พี่ชาย สายก็ไม่ว่างเลยลองโทรไปถามต้น สายก็ไม่วางเหมือนกัน ดึกขนาดต้นกล้าคุยกับใครทำไหมยังไม่นอน  สิ่งที่อยากรู้แต่ยังไม่ได้คำตอบ มันยังคาใจ


หรือจะโทรไปถามดีไหม ว่าเอาเบอร์มาจากใหน

ไม่ดีกว่า   

แต่ก็ยังคงนั่งมองโทรศัพท์อยู่อย่างนั้น 


" 5 ทุ่ม กว่าแล้วเหรอเนี้ย" ชินพัตน์มองนาฬิกาที่แขวนอยู่ในห้อง เลยพาร่างกายที่เหนื่อยล้ามาทั้งวันเข้าไปอาบน้ำ



Rrrrrrr  Rrrrrrr Rrrrrrrr


"ครับ  ครับ  ใครโทรมาดึกขนาดนี้ เอ๊ะหรือพี่ใหญ่ หรือ ต้นโทรกลับมาหว่า" ชินพัตน์ที่พึ่งอาบน้ำเสร็จได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังมาจากนอกห้องน้ำเลยรีบออกมารับ


"ว่าไง" รับสายโดยที่ไม่มองเบอร์

"คุณถึงบ้านแล้วเหรอ"ชินพัตน์ได้ยินเสียงรีบมองดูเบอร์ทันที

"คุณโทรมาทำไม"

"ก็ผมเป็นห่วงว่าคุณขับรถกลับบ้านอย่างปลอดภัยหรือเปล่า"

"รู้แล้วก็ว่างสายไปสิ นี้มันดึกแล้วนะคุณ"

"ครับ ครับ  ฝันดีนะครับ"

"ฮื่ย!!!!   เออ  ใช่นี้คุณ!!! อย่าพึงว่างสายนะ"

"อยากคุยกับผมต่อเหรอครับ"

"ไม่ใช่!!! คุณเอาเบอร์โทรศัพท์ผมมาจากใหน"

"ผมมีเวทมนต์ คุณไม่รู้เหรอ"

"ไม่ตลก ตอบคำถามมา"


"บอกไปคุณก็ไม่เชื่อผมหรอก"


"ไม่บอกใช่ไหม ได้ งั้นก็ว่างสายไปเลย ไม่ต้องมาคุยกันอีก ฮื่ย!!!!"


"โอเค โอเค ผมบอกแล้ว ๆ ก็ถามจากน้องผู้ชายที่ช่วยคุณขายลูกชิ้นไงครับ"


"ถามจากต้นเหรอ "ชินพัตน์นึกตามเลยเผลอพูดชื่อออกมา


"อ้อ ชื่อน้องต้น เหรอครับ"นนทนัฐถามกลับทันทีนึกว่าคุยกับต้นเอง


"ผมไม่ได้บอกคุณ" ชินพัตน์รีบเบรกคนที่อยู่ปลายสาย


"หึหึ แต่ผมได้ยินนี้ครับ" นนทนัฐอยากแกล้งกวนกลับบาง


"สรุปคุณจะโทรมากวนกันใช่ไหม?" ชินพัตน์เริ่มเสียงแข็ง


"เปล่าๆ คุณอย่าเข้าใจผมผิดแบบนั้นอีกสิครับ ผมแค่อยากโทรมา เพราะเป็นห่วงคุณจริงๆ" นนทนัฐรีบแก้ตัวกลัวคนปลายสายไม่ให้ไปซื้อลูกชิ้นที่ร้านอีก


"โอเค ตอนนี้ผมถึงบ้านแล้วอย่างปลอดภัย วางสายได้หรือยัง" ชินพัตน์ทำน้ำเสียงเรียบตอบกลับไป


"ครับๆ ฝันถึง........"


"นี้คุณ!!! ถ้าจะเล่นมุกเก่าผมไม่อยากฟัง แค่นี้นะ" ชินพัตน์รับรู้ได้ทันทีรีบพูดตัดบทแล้ววางสาย


"ใครจะไปฝันถึงกัน บ้าหรือเปล่า???!!!!" ชินพัตน์พูดใส่หน้าจอโทรศัพท์ที่วางสายไปนานแล้ว แต่ก็ไม่รู้ตัวเองที่หน้าร้อน ใจเต้นแรง สงสัยต้องไปหาหมอให้ตรวจดูสักหน่อยแล้ว สงสัยจะไม่สบาย????



                        ตลาดนัดวันจันทร์พ่อค้าแม่ค้าเริ่มทยอยเจ้ามาจัดตั้งร้านอาจจะดูบางตาไปบาง เพราะมีแม่ค้าบางส่วนเลือกที่จะไปลงร้านที่งานวัดงานใหญ่ประจำปี ที่มีจัดขึ้น 7 วัน 7 คืน ให้เช่าพื้นที่ขายของ เพราะที่การแสดงจากดารา นักร้องมาแสดง ตลอดคืนทั้ง 7 วัน แม้ค้าพ่อค้าต่างๆหวังว่าจะได้รายได้เยอะมากกว่าการมาขายของตลาดนัด เพียงไม่กี่วัน เพราะคนเดินเที่ยวงานกลางคืนเยอะมากเหมือนทุกๆปี
                       
                      ต่างจาก ร้านลูกชิ้นปิ้งและร้านผักสดที่ยังคงเลือกที่ตั้งร้านพร้อมกันประจำที่ตลาดนัด นพคุณยังคงมาช่วยชินพัตน์เช่นเดิม และดูเหมือนจะกระตือรื้อล้นจนน่าแปลกใจ ในสายตาน้องชาย เห็นพี่ชายตนเองเร่งให้ไปช่วยยายเก็บผักตั้งแต่เช้า เลยได้ผักเยอะมาก ช่วงพักเที่ยงก็เห็นปรีกตัวไปยืนคุยโทรศัพท์เป็นนาน 2 นาน กว่าจะกลับขึ้นมาทานข้าวแล้วตรงไปยังตลาดนัด ยังไม่วายกระวีกระวาด ช่วยยายจัดร้านอย่างคล่องแคล้ว ยายแถบจะไม่ต้องหยิบจับอะไร นพคุณทำให้เสียทุกอย่าง



"วันนี้พี่ดูอารมณ์ดีจัง มีเรื่องดีๆไม่เห็นเล่าให้ฟังมั้งเลย" ชินพัตน์ที่เห็นพี่ชายเดินเข้ามาช่วยจัดของที่ร้าน ก็เริ่มถามขึ้น


"เปล่านี้ พี่ก็เป็นแบบนี้ตลอด ตลอด  "พูดจบก็ผิวปากตามเพลงที่ร้านขาย ซีดีเพลงเปิดเรียกลูกค้า


"เหรอ  ผมเห็นพี่อารมณ์แปรป่วนเหมือนสภาพอากาศ  หึหึ" แซวไม่ได้จริงจัง


"พูดมากน่า จัดร้านไปลูกค้าเริ่มเดินแล้ว"  นพคุณไม่อยากใส่ใจ ผลักหัวไหล่น้องชายตนเองเบาๆ


                        ลูกชิ้นและผักสดขายดีเช่นเคย หมดก่อนร้านอื่นๆภายในตลาดนัด มีลูกค้าที่เดินเข้ามาซื้อก็ต้องผิดหวังกลับไปก็หลายราย



"อ้าวคุณ ลูกชิ้นหมดแล้วเหรอครับ" ลูกค้าประจำของชินพัตน์มารอบที่ 3 ของวันนี้


"งานการไม่มีทำเหรอครับ " ชินพัตน์ที่เงยหน้าขึ้นมาเห็นว่าเป็นใครก็พูดขึ้นให้ได้ยินกันแค่ 2 คน


"งานนะมีครับ แต่ใจมันอยากมาแถวนี้ " นนทนัฐพูดล้อเจ้าของร้านลูกชิ้น


"ลูกชิ้นคุณก็ชื้อไปแล้ว ออเดอร์ที่สั่งก็รับไปแล้ว แล้วคุณจะมาทำไมอีก" ชินพันต์ไม่สนใจคำพูดเสี่ยวๆนั้นของคนตรงหน้าแต่ถามหาเหตุผล


"ผมก็เห็นว่าขายหมดแล้วเลยจะมาช่วยเก็บร้านไงครับ"ยิ้มตอบกลับมา


"ผมเก็บเองได้ ขอบคุณ"ชินพัตน์เริ่มไม่อยากใส่ใจหันไปเก็บของต่อ


"เก็บร้านเสร็จแล้วคุณก็กลับเลยเหรอครับ"


"อืม ต้องไปส่งยายที่บ้านก่อน ทำไมเหรอ"


"ไม่ไปเดินเที่ยวงานที่วัดเหรอครับ?"


"....!!!!?????......" ชินพัตน์หยุดมือและหันมาฟังเหมือนไม่เข้าใจคำถาม


"ผมหมายถึง คุณไม่อยากไปเดินดูงาน หรือไปทำบุญที่วัดบางหรือครับ?" นนทนัฐเห็นชินพัตน์ทำหน้าเหมือนไม่เข้าใจ


"งานวัดที่หน้าถนนใหญ่เหรอ?  อ้อผมรอต้นมาก่อนแล้วว่าค่อยไปเดินเที่ยวพร้อมกันนะครับ"


"ต้น  อ้อ น้องคนที่เขาช่วยคุณขายลูกชิ้นใช่มั้ยครับ?"นนทนัฐทำท่านึก


"อืมนั้นแหละ น้องเขาจะกลับมาจากเรียนวันศุกร์ และคงได้ไปจริงๆคืนวันเสาร์นะ" บอกเล่าคนคนตรงหน้าฟังว่ามีแผนการในใจแล้ว


"เหรอครับ" นนทนัฐทำท่าทางคิดตาม


"คุณจะไปด้วยกัน  ก็ได้นะ" มองหน้าลูกค้าพูดชวนขึ้นแต่คิดว่าคนตรงหน้าอาจอยากจะไปวันเปิดงานวันแรกก็ได้
"หรือจะไปก่อนก็แล้วแต่คุณ " ชวนไปตามมารยาทอย่างนั้นไม่ได้จริงจังและหันกลับไปสนใจเก็บร้านของตนเองต่อ


"ผมรอได้ วันเสาร์ใช่มั้ยครับ?" นนทนัฐยิ้มกว้างเพราะไม่ได้เดินเที่ยวแบบนี้นานมากแล้ว และที่สำคัญเพื่อนๆรุ่นเดียวกันก็อยู่กรุงเทพทั้งหมด ยิ่งคนตรงหน้าาเอ่ยชวน ทำให้อยากไปเที่ยวมีมากขึ้นเป็นเท่าตัว ถึงแม้จะเป็นงานวัดต่างจังหวัดธรรมดา


"อืม......"ชินพัตน์มองเห็นรอยยิ้มบนหน้าของลูกค้าเจ้าประจำอย่างสับสน ดีใจขนาดนั้นเลยเหรอ?


"ผมช่วยยกไปให้นะ" นนทนัฐยื้อลังใส่ของในมือชินพัตน์และเดินไปที่ลานจอดทันที เพราะยังเอารถเข้ามาในตลาดไม่ได้เพราะร้านค้าและลูกค้ายังมีอยู่


"นี้คุณ คุณรู้เหรอว่ารถจอดตรงใหน" ตะโกนถามไล่หลัง


" ผม จำ รถ คุณ ได้ " หันกลับมาพูดแต่ไม่ได้ออกเสียง ชินพัตน์กลับอ่านปากคนพูดได้อย่างเข้าใจ  จำได้เหรอ ทำไม?



                        นพคุณช่วยยายเก็บร้านเสร็จเร็วแล้วพายายเดินตลาด เพื่อซื้อของใช้เข้าบ้าน อาศาช่วยถือของให้ยายและออกเงินซื้อให้ด้วย ยายเกรงใจ แต่นพคุณก็ไม่อยากให้ยายปฎิเสธและพูดกลับไปว่ารบกวนอาหารเที่ยงมาหลายมื้อแล้ว ซื้อของได้ครบทุกอย่างแล้ว ยายเดินเข้าไปคุยกับเพื่อนแม่ค้าวัยเดียวกัน นพคุณเลยขอแยกตัวเอาของไปเก็บที่รถ  ระหว่างเดินเห็นเสื้อผ้าลายน่ารักสดใส  เลยนึกถึงต้นกล้าเลยซื้อติดมือมาหลายตัว รวมถึงของตนเองด้วย ใส่ไปเที่ยวงานคู่กันที่งานวัด  นพคุณยิ้มชอบใจกับการเตรียมตัวของตนเอง


"เก็บของเสร็จเร็ว หรือว่าพี่เดินตลาดนาน?" เดินกลับมาที่ร้านเห็นข้าวของเก็บเสร็จหมดแล้ว น้องชายยืนรออยู่แล้ว


"อืม เก็บเสร็จเร็วนะ อ้าวแล้วยายล่ะ"ชินพัตน์ละใบหน้าออกจากหน้าจอมือถือขึ้นมาตอบพี่ชาย แล้วมองหายาย


"ยายคุยกับแม่ค้าขายขนมตรงใกล้ลานจอดรถนะ ไปกลับเลยไหม"


"อืม พี่ไปรับยายด้วยนะ เดี่ยวผมแวะเอาลูกชิ้นให้ลุงยามก่อน" ชินพัตน์ยกถุงลูกชิ้นปิ้งที่เตรียมไว้ให้พี่ชายตนเองดู


"ได้ๆ ลุงยามใหนว่ะ?" พี่ชายตอบรับ แต่หันกลับมาถามเมื่อสงสัย


"ก็ตรงแคมป์ก่อสร้าง ตรงหน้าถนนใหญ่แปบเดียวพี่  เดี๋ยวผมมา" ชินพัตน์ผละเดินออกจากตลาดไปตามทางเดินไปยังแคมป์


"คุณ คุณ เดินเร็วจัง ไม่รอผมเลย" นนทนัฐที่กึ่งวิ่งกึ่งเดินเพื่อให้ทันคนตรงหน้า


"ผมไม่ได้บอกให้คุณตามมาสักหน่อย" ชินพัตน์ไม่ใส่ใจหันกลับไปมองหน้าจอโทรศัพท์ต่อ


"แต่ผมก็ต้องเดินกลับมาที่นี้อยู้แล้วคุณก็รู้ ใช่มั้ย หืม" นนทนัฐพยายามเดินเข้ามาใกล้เพื่อจะก้มดูว่าชินพัตน์ดูอะไรที่หน้าจอโทรศัพท์ ชินพัตน์รับรู้ถึงเสียงที่ถาม ใกล้จนรู้สึกที่ลมหายใจจึงเงยหน้าขึ้น


"เฮ้ยคุณ!!!! ทำอะไร!!!???" ใช้มือข้างที่ถือถุงลูกชิ้ปิ้งผลักคนตรงหน้าออก


"ก็ผมเห็นคุณเอาแต่มองหน้าจอ ไม่มองทางเลย เลยอยากรู้ว่าคุณดูอะไรอยู่" จริงๆแล้วอยากถามว่าทำไมไม่สนใจคนที่เดินมาด้วยกันต่างหาก


"มันเรื่องของผม  เอานี้ไปให้ลุงยามด้วย ผมจะกลับแล้ว" ไม่ตอบคำถามของคนตรงหน้าแต่ยื่นถุงลูกชิ้นปิ้งให้ไปแทน และเดินกลับเข้าไปยังตลาด ไม่สนใจคนที่ยืนมองด้านหลัง


"เดี๋ยวสิคุณ  คุณโกรธอะไรผมอีกหรือเปล่า" นนทนัฐรีบเดินมาดึงแขนชินพัตน์ให้หันกลับมาคุยกันก่อน


"อะไรของคุณ  โกรธเกิดอะไร ผมจะกลับบ้านแล้ว ผมฝากของนี้ให้ลุงยามด้วย แค่นี้แหละผมรีบ" ชินพัตน์หันมาตามแรงดึง ตอบกลับตนตรงหน้าแบบงง แต่ก็อยากรีบกลับไปทำธุระตนเองจริงๆ


"คุณไม่พอใจอะไรผมหรือเปล่า บอกผมหน่อยเถอะ นะ"  ดึงคนตรงหน้าเข้ามาใกล้ " ผมไม่อยากให้คุณเข้าใจผมผิดอีก"  มองลึกลงไปในตาของคนตรงหน้า ที่มองกลับมาอย่างไม่เข้าใจ


"ผมไม่ได้ไม่พอใจอะไรจริงๆนะคุณ แต่พอดีผมมีเรื่องสำคัญต้องรีบกลับไปทำจริงๆ และผมก็เลยวานคุณให้เอาลูกชิ้นไปให้ลุงยามแทนไง คุณเป็นอะไรมากป่ะเนี้ย  " ชินพัตน์รีบบอกว่าตนเองรีบจริงๆ และไม่เข้าใจคนตรงหน้าที่ทำท่าที่แบบนั้นด้วย


"คุณไม่ได้โกรธผมจริงๆใช่มั้ย" นนทนัฐถามย้ำอีกครั้งอย่างไม่มั่นใจ


"อืม ผมกลับได้ยัง" ชินพัตน์มองแขนตนเองที่โดนยึดไว้ทั้งสองข้างเหมือนขอให้คนตรงหน้าปล่อย


"งั้นคุณกลับถึงบ้าน แล้วผมโทรหาคุณได้ไหม นะ"  นนทนัฐปล่อยแขนแต่จับที่มือของชินพัตน์แล้วบีมมือนั้นเบาๆเป็นเชิงขอ เหมือนจะอยากรู้ธุระนั้นคืออะไรทำให้คนตรงหน้าถึงดูเร่งรีบแบบนี้ แต่ก็ไม่กล้าที่จะถามต่อ


"อืม" ชินพัตน์ตอบกลับ คิดว่าคงโทรมาเพราะเป็นห่วงอย่างเคยมั้ง  เอ๊ะ  เป็นห่วงเหรอ???  ไม่ใช่มั้ง

"ขอบคุณครับ" นนทนัฐค่อยๆปล่อยมือชินพัตน์อย่างเสียดาย  มองตามหลังชินพพัตน์ที่เดินหายเข้าไปในตลาดอย่างรวดเร็ว



"เฮ้อ  เป็นอะไรของเขาว่ะ?"  ชินพัตน์หันกลับไปมองทางแคมป์อย่างไม่เข้าใจ และเดินกลับมาภายในตลาดเพื่อตรงไปยังลาดจอดรถที่ ให้นพคุณและยายรออยู่

                                   
                        ชินพัตน์กลับมาถึงบ้าน โทรหาผู้เป็นพ่อและแม่ที่ตอนนี้อยู่โรงพยาบาล เพราะคนงานที่โรงงานเกิดอุบัติเหตุ ต้องพากันไปดูแล เรื่องค่าใช้จ่ายเบื้องต้น  ตนเองบอกว่าจะตามไป แต่ผู้เป็นพ่อบอกทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ไม่ต้องให้ชินพัตน์มา รอฟังข่าวที่บ้านเพราะดึกมากแล้ว เกินเวลาเยี่ยมแล้ว ทำให้ ชินพัตน์และนพคุณเบาใจ ต่างแยกย้ายกันไปพักผ่อน นพคุณก็กลับไปดูที่ร้านของตนเอง 


Rrrrrr Rrrrrr Rrrrrrrr



"สวัสดีครับ" ชินพัตน์รับสายอย่างมึนๆงงๆ เพราะเผลอหลับไปตอนใหนก็ไม่รู้ เพราะก่อนหน้านี้นั่งอ่านการ์ตูนรอพ่อกับแม่กลับมาจากโรงพยาบาล อยู่บนเตียงนอน


"คุณนอนแล้วเหรอ"


"อืม อืม" พอรู้ว่าเป็นใครโทรมาก็ปิดเปลือกตาลง แต่หูก็ยังฟังอยู่


"แปลว่าคุณถึงนานแล้วใช่ไหม"


"อืม" ความง่วงมีมากกว่าที่จะพูดตอบได้ยาวกว่านี้


"ชิน ผมดีใจนะ ที่คุณไม่ได้โกรธผม ยังรับโทรศัพท์ผมแบบนี้"


"..............................."


"ชินครับ  ชินฟังผมอยู่หรือเปล่า?" เอ๊ะหรือว่าไม่ชอบให้เรียกแบบนี้ นนทนัฐรีบร้อนร้น


"................................"


"คุณ  คุณเจ้าของร้าน  ฮัลโล ฮัลโล"

".............................."


"คุณ  คุณลูกชิ้น  คุณ!!!!"


"................................ฟี้    ฟี้   " นนทนัฐพยายามเงียบเสียงรอฟังเสียงตอบรับจากปลายสายแต่กลับได้ยิน เสียงหายใจเข้าออกเบาๆ


"หึ หึ  ฮ่าๆๆๆๆ  นี้คุณหลับเหรอ  คุณลูกชิ้น  หึหึ" นนทนัฐอยากเห็นหน้าคนนอนหลับขึ้นมาทันที


"ฝันดีนะครับ คุณลูกชิ้นของผม "  นนทนัฐมองโทรศัพท์ตนเองแทนใบหน้าของใครบางคนที่หลับอย่างสบายใจแต่ทำให้หัวใจของใครบางคนฟองโต








                                                                             ลูกชิ้นปิ้งร้อนๆ หมูล้วนๆมาแล้วจ้า!!!! 


                                                    ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนิยายของมินมินนะคะ +เป้ดให้ทุกคนค่า 


                                                               น้ำจิ้มวันนี้อาจจะหวานไปหน่อย แอบเผ็ดเล็กๆนะคะ อิอิ 


                                                                        คิดว่าทุกคนคงจะชอบรสหวานอมเผ็ดนี้นะคะ 

[MaoMao9999]

เย้~รออออ.  วันนี้วันเกิดเค้าด้วยพึ่งมาเจอ HBD TO ME. จัดว่าเรื่องนี้เป็นของขวัญนะ^^

[jasmim_min]

เย้~รออออ.  วันนี้วันเกิดเค้าด้วยพึ่งมาเจอ HBD TO ME. จัดว่าเรื่องนี้เป็นของขวัญนะ^^

สุขสันต์วันเกิดนะคะ  ขอบคุณที่ติดตามอ่านนิยายของมินมินนะคะ 

[rogerr]

อริ้ววววว น่ารักกกกกกก

[cher7343]

พี่คุณเก็บอารมณ์ขี้หึงขี้งอนด่วนนนน
55555

[seaz]

น่ารักจัง

[aoihimeko]

สำลักลูกชิ้นหวาน..อิๆ

[Inwoสูs]

คุณเจ้าของร้านเป็นหนุ่มซึนจริงๆ 

[kinjikung]

รู้สึกคุณเจ้าของร้านจะชอบเหวี่ยงเยอะไป
สงสารคุณนนท์จริง ๆ ทำอะไรก็ผิด 555+

[cinpetals]

น่ารักจังคู้นี้ อร๊ายยยย

[Noo_Patchy]

 

[shikyu3211]

เมื่อไหร่จะชอบกันหนอ

[jasmim_min]

                                                                       ตอนที่ 22 การรอคอย



                      ชินพัตน์ตื่นขึ้นมาเพราะเสียงเรียกของแม่ พอนึกขึ้นได้ว่าตนเองรอแต่เผลอหลับไปก่อน และที่งงไปกว่านั้น โทรศัพท์ที่น่าจะอยู่บนหัวเตียงทำไหมมานอนคู่กับเขาบนเตียงแบบนี้ นั่งนึกว่านั่งเล่นโทรศัพท์ก็ไม่น่าใช่ เพราะตนเองนั่งอ่านหนังสือการ์ตูนก่อนเข้านอน จะไม่เล่นโทรศัพท์  นึกเท่าไรก็นึกไม่ออก เลยพาตนเองไปเข้าห้องน้ำเตรียมตัวไปโรงพยาบาล



     "แม่ครับ น้าปองเป็นไงบางคร้บ" ชินพัตน์ลงมาเจอหน้าแม่ถามรีบขึ้นอย่างเป็นห่วง

   
     "เป็นอะไรแล้ว ลื่นล้มหมดสติไป แต่ไปถึงมือหมอไว ปลอดภัยแล้วล่ะลูก" แม่บอกเพื่อคลายความกังวลของลูกชาย


     "แล้วมีใครไปเฝ้าหรือเปล่าครับ"


     "ปรางไปเฝ้าอยู่จ๊ะ" ปองกับปรางเป็นพี่น้องกัน เป็นคนงานในโรงงานทำลูกชิ้น บ้านก็อยู่ใกล้ๆกับบ้านของครอบครัวชินพัตน์
ทำให้รู้จักกันดี เป็นทั้งเพื่อนบ้านและเพื่อนร่วมงาน


     "แล้วพ่อไปใหนครับ"


     "พ่อเข้าไปดูในโรงงาน เข้าไปเรียกขวัญกำลังใจคนงาน เมื่อวานวุ่นวายตกใจกันใหญ่เลย"


      "งั้นผมไปหาพ่อนะครับ" ชินพัตน์รีบตามพ่อเข้าไปที่โรงงานอย่างเป็นห่วง



                      อุบัติเหตุเกิดขึ้นได้เสมอ แต่จะแก้ไขเบื้องต้นได้อย่างไง เรียกขวัญกำลังใจของคนรอบๆข้างที่ ต้องมาเจอกับคนใกล้ตัวแบบนี้ ชินพัตน์ยืนมองพ่อ ที่เป็นหัวหน้าครอบครัว พูดคุยเรียกกำลังใจกับคนงาน หรือเรียก ให้คุ้นเคยก็คือเพื่อนบ้านที่รู้จักกันมานาน ทำงานด้วยกันมานานเช่นเดียวกัน ปัญหาที่เกิดขึ้นมากระทันหันแบบนี้ น่าจะผ่านพ้นไปได้ด้วยดี ด้วยการพูดคุยที่เข้าใจระหว่างกัน


     "พ่อ เป็นไงบางครับ พวกน้าๆ ป้าๆ และพวกลุงๆ " พ่อเดินกลับออกมาจากบริเวณโรงงาน


     "อืม ก็ยังตกใจกันอยู่ แต่น่าจะไม่มีผลกับโรงงานหรอก พวกเขาเข้าใจดีว่ามันเป็นอบัติเหตุ"


     "เหรอครับ ผมเป็นห่วงพวกแก" ชินพัตน์ถึงจะไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์แต่ก็ยังรู้สึกไม่ดีตามไปด้วยเลย แล้วคนที่อยู่ในเหตุการณ์ ต้องเห็นคนล้มต่อหน้าได้รับบาดเจ็บ ถึงไม่มากแต่ก็ทำให้ตกใจกังวลเกิดขึ้นได้


     "พ่อคุยกับพวกเขาแล้ว ไม่มีปัญหาอาจจะต้องเรียกขวัญกำลังใจกันสักหน่อย" พ่อทำท่าทางคิดว่าจะทำอย่างไร


     "ทำบุญดีไหมครับ เลี้ยงพระจัดเลี้ยงให้กับคนในโรงงานด้วย รอให้น้าปองออกจากโรงพยาบาลก่อน ดีไหมครับ"


     "อืม ก็ดีเหมือนกัน ไปดูอาการปองที่โรงพยาบาลกันดีกว่า เรื่องทำบุญค่อยกลับมาวางแผนกันอีกทีนะ"


     "ครับพ่อ" ชินพัตน์พอที่จะยิ้มออกมาได้ เหมือนได้กำลังใจกลับมาแล้วถึงไม่มาก แต่ก็ดีกว่าไม่ได้ทำอะไรเลย



                          ชินพัตน์โทรคุยเรื่องนี้กับนพคุณว่า อยากจะช่วยจัดการเรื่องต่างๆ ดูแลร้านและโรงงานแทนพ่อและแม่ ที่ค่อยแวะเวียนไปดูอาการน้าปอง เพราะ 2 คนพี่น้องไม่มีญาติที่ใหน ถ้าทั้ง 2 คนต้องหยุดงาน รายได้ก็หายไปทั้งคู่ พ่อกับแม่ก็บอกว่าจะดูแลให้ทุกอย่าง แต่น้าปรางก็เกรงใจ เลยเลือกที่จะมาทำงานตอนเช้า และกลับไปดูพี่สาวที่โรงพยาบาลตอนเย็น จนทำให้พ่อและแม่ต้องคอยไปโรงพยาบาล ชินพัตน์ก็เช่นเดียวกัน เลยบอกกับนพคุณว่าวันพุธนี้จะไม่ไปขายลูกชิ้น แต่จะวานให้ นพคุณไปรับยายที่บ้านและไปส่งที่ตลาดแทนตนเอง



     "ได้สิ เดี๋ยวพี่ไปรับยายเอง นายไม่ต้องเป็นห่วง"


     "ขอบคุณครับพี่"


     "แล้ววันเสาร์ล่ะ จะไปขายหรือเปล่า"


     "ผมยังไม่แน่ใจ เป็นห่วงทางนี้ วันศุกร์ผมโทรบอกพี่อีกทีแล้วกันนะครับ"


      "อืมได้ ไม่ต้องห่วงเรื่องยายนะ  " นพคุณก็กลับมาดูแลร้านตนเองให้ดีและบอกคนงานที่ร้านด้วยว่าให้ดูแลความปลอดภัยต่างๆ ทั้งเรื่องสุภาพร่างกาย และความปลอดภัยเล็กๆน้อยๆภายในร้านทั้งขายและส่งลูกชิ้นก็สำคัญเช่นเดียวกัน



                         เช้าวันพุธนพคุณแวะมาที่ร้านของชินพัตน์ก่อน มาช่วยน้องชายดูแลร้านและโรงงานก่อนที่ จะไปช่วยยายเก็บผักเมื่อไปถึงก็พบกับ ลุงมีที่นั่งคุยกับยายอยู่หน้าบ้าน ยายบอกว่าลุงหายดีแล้วรถก็ซ่อมเสร็จเรียบร้อย จะกลับมารับยายไปตลาดนัดตามปกตินพคุณก็ช่วยยายเก็บผักเช่นเคย เลยได้คุยเรื่องต่างๆที่ยังไม่เข้าใจ



    "ลุงมีแกมารับส่งยายไปตลาดประจำเหรอครับ"นพคุณถามยายในขณะเรียงผักลงตะกร้า


    "จ้า พอดีแกเมาแล้วขับรถตกข้างทาง ก่อนที่พ่อหนุ่มจะมาช่วยขายลูกชิ้นนะ"


     "ครับ แล้วยายจะให้แกไปส่งเหมือนเดิมเหรอครับ"


     "จ้า จะได้ไม่รบกวนพ่อหนุ่มกับน้องชายอีก ยายเกรงใจ"


     "เออ แต่ว่า ผมคิดว่า ถ้าแกกลับไปกินเหล้าอีก แล้วเกิดอุบัติเหตุ มันจะได้ไม่คุ้มเสียนะครับยาย" นพคุณคิดไปไกลอย่างเป็นห่วง


    "มี บอกว่าจะไม่กินเหล้าแล้ว มันบอกยายแบบนั้นนะพ่อหนุ่ม"


     "แล้ว ผมขอถามได้มั้ยครับ ลุงแกทำงานขับรถรับส่งเหรอครับ"


     "เปล่า ไม่ได้ทำอะไรหรอก แดงมันทำคนเดียวเป็นแม่ครัวที่โรงเรียนนะ "


     "เหรอครับ แล้วตอนไปส่งยาย ลุงแกคิดค่ารถหรือเปล่าครับ ?" อยากจะถามด้วยว่าคิดค่ารถเท่าไรแต่เกรงใจยาย


      "ก็ให้เป็นค่าน้ำมันรถนะ ช่วยๆกัน"  นพคุณฟังมากถึงตรงนี้ยังคงไม่มั่นใจกับลุงแกสักเท่าไรเป็นห่วงความปลอดภัยทั้งยายและต้นกล้า


                  จัดวางผักใส่ตะกร้าเสร็จแล้วยกขึ้นรถ ก็ทานมื้อเที่ยง ต้มจืดตำลึงของโปรดต้นกล้า ทำให้นพคุณชอบตามไปด้วยเลยนึกถึงคนที่กำลังตั้งใจเรียน มองดูนาฬิกายังคงน่าจะเป็นช่วงพักเที่ยง คิดว่าจะโทรไปหาต้นกล้า หลังทานกับข้าวฝีมือยายอิ่มแล้ว
 


    "สวัสดีครับพี่  ทานข้าวหรือยัง" ปลายสายรับเร็วเช่นเคยเอยถามกลับมาทันที


    "ทานแล้วครับ ของโปรดเราด้วย"


    "ต้มจืดตำลึงใช่มั้ย อร่อยติดใจล่ะสิครับ อิอิ อย่ามาแย่งต้นกินน่ะ ฮิฮิ" ต้นกล้าแซวเล่นกลับมาอย่างสนุก


    "ครับๆ พี่ไม่แย่งหรอก แต่พี่รอต้นมาทำให้พี่กินเองจะดีกว่า"


    "ได้ ต้นจะกลับไปแสดงฝีมือให้พี่กินเอง"


    "ต้น พี่มีเองจะถาม"
 

    "อะไรครับ ฟังเสียงพี่แล้วดูจริงจังมากเลยอ่ะ มีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ"


    "ต้นรู้จังลุงมีใช่ไหม?"


    "ครับ ลุงมีเคยไปรับส่งยายไปตลาดครับ"


    "วันนี้แกมาหายาย บอกว่าจะกลับมารับยายไปตลาดเหมือนเดิมนะ"


    "แกหายดีแล้วเหรอครับ ดีจังจะได้ไม่ต้องรบกวนพี่กับพี่ชินอีก รบกวนพวกพี่ๆหลายๆเรื่องเลย"


    "ไม่เป็นไรพี่เต็มใจ" นพคุณรีบตอบ แต่ดูเหมือนจะนอกเรื่อง กลับเข้าเรื่องดีกว่า


    " เออ คือพี่จะถามต้นว่าลุงแกคิดค่ารถเท่าไร เวลาไปรับส่งยายกับต้นนะ"


    "อ้อ  150 บาท ครับทำไมเหรอพี่"


    "ต้นว่าราคามันเป็นยังไง แพงไหม? หรือว่าก็ราคาปกติทั่วๆไป"


    "ต้นก็คิดว่ามันแพงเคยบอกยายไปแล้ว แต่ยายก็บอกว่าช่วยๆกันไป ที่สำคัญต้องเต็มน้ำมันให้ต่างหากอีกด้วยนะพี่"


    "เติมน้ำมันด้วยเหรอ พี่ว่าไม่ไหวมั้ง ขูดรีดกันเกินไปหรือเปล่า จากบ้านยายไปตลาด ก็ไกลไม่เท่าไร"


    "ไม่รู้สิครับ ยายกับต้นก็ต้องอาศัยเขาพาไปตลาดเพราะไม่มีรถไปเอง..... ต้นอยากเรียนจบไวๆยายจะได้สบายกว่านี้" ต้นกล้าเสียงเศร้าลงจนนพคุณรับรู้ได้ คิดว่าต้องจัดการกับเรื่องนี้


    "ต้นไม่ต้องคิดมากนะ ไว้กลับมาแล้วค่อยคิดค่อยคุยกันอีกที่นะครับ ตั้งใจเรียนครับ"


    "ครับพี่ ต้นวางสายนะ"


    "ครับ"

   
                  นพคุณบอกเรื่องที่ชินพัตน์ไม่มาขายลูกชิ้นวันนี้เพราะต้องทำธุระให้ยายฟัง และขอไปรับส่งยายวันนี้ และวันเสาร์ รอให้ต้นกลับมาก่อน แล้วค่อยคุยเรื่องลุงมีอีกที ยายก็ไม่ได้ว่าอะไรยังอยากให้ลุงมีแกพักอีกสักหน่อย วันจันทร์ค่อยบอกลุงแกอีกที   
                         
                   ตลาดนัดร้านค้าดูบางตาไปเหมือนกับวันจันทร์ เพราะแม่ค้าพ่อขาย ไปรวมตัวอยู่ที่งานบุญที่วัดหน้าถนนใหญ่ พูดปากต่อปากว่า ขายได้กำไรดีผ่านไป แค่ 2 วันที่จัดงานเลยทำให้มีแม่ค้าจับกลุ่มพูดคุยกันว่าอยากจะไปขายที่งานบาง แต่คงไม่ทันเพราะพื้นที่ต้องจองล่วงหน้า แม่ค้าหลายๆคนก็ต่างถามกันว่าร้านลูกชิ้นกับร้านผักไม่ไปขายที่งานเหรอ



    "ไม่ได้ไปหรอก ของไม่พอขายตลาดนัด"ยายตอบเพราะผักต้องรอปริมาณมากๆ แล้วค่อยเก็บมาขาย เก็บมาขายทุกวันคงไม่ไหว รวมถึงรถรับส่งด้วย


    "ยายน้อย ขายดีมากเลยผักกำละ 10 บาทนิดเดียวขายหมดทุกวัด" แม่ค้าขายผักฝั่งตรงข้ามเดินมาคุยกับยาย เพราะร้านตนเองไปจองที่ไม่ทันเลยไม่ได้ไปขาย


    "ปล่อยให้แกขายไปเถอะ สงสัยคนเดินเที่ยวงานเยอะ"


    "อือ  คนจากต่างอำเภอก็มาเที่ยวงานบ้านเราด้วยนะยาย ลานจอดแถบไม่พอ เห็นว่าจะมาขอจอดที่ตลาดเราด้วยอ่ะ"


                               นพคุณช่วยยายจัดร้านไปก็ฟัง ทั้งคู่คุยกันด้วย แล้วก็มีลูกค้าเดินเข้ามาถามหา ลูกชิ้นปิ้ง นพคุณก็ต้องรับหน้าที่บอกว่าวันนี้พ่อค้ามีธุระไม่มาขาย ทำให้ลูกค้าหลายคนผิดหวัง ส่วนลูกค้าที่มารับออเดอร์ นพคุณก็เอามาส่งแค่ 5  รายการเท่านั้น ลูกค้าเดินเข้ามาถามตลอด จนนพคุณต้องเดินไปหาซื้อกระดาษกับปากกาเมจิด้ามใหญ่ มาเขียนป้ายบอก ว่าวันนี้ร้านลูกชิ้นไม่มาขายต้องขออภัย  ลูกค้าก็เลิกถาม และอ่านที่ป้ายแทน แปะไว้กับเก้าอี้ ตรงบริเวณล๊อคร้านที่ขายประจำ
 

    "วันนี้ไม่ขายเหรอครับ " ลูกค้าประจำของชินพัตน์เดินหน้าตาตื่นเข้ามาที่ร้าน


    "ครับ พอดีพ่อค้าลูกชิ้นมีธุระครับ" นพคุณรีบบอก


    "เออ ขอโทษนะครับ แล้ววันเสาร์เขาจะมาหรือเปล่าครับ"


    "ยังไม่แน่ใจครับ ว่าธุระจะเสร็จหรือยัง นะครับ ยังให้คำตอบไม่ได้ครับ"


    "เหรอครับ" น้ำเสียงดูผิดหวัง


    "วันเสาร์มาใหม่นะครับ" นพคุณยังให้ความหวังเล็กๆกับคนตรงหน้า


    "ครับแล้วผมจะมาใหม่" ฝืนยิ้ม แต่ในใจยังคงเป็นห่วงคนที่ไม่ได้เห็นหน้าวันนี้ จะโทรไปดีหรือเปล่า?

     
       
                                นนทนัฐพาร่างกายที่ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องตั้งแต่เที่ยง เพียงแค่จะเก็บท้องไว้กินลูกชิ้นของโปรด อย่าถามถึงลูกชิ้นที่ซื้อเก็บไว้เลย หมดไปแล้วตั้งแต่วันอังคาร เพราะเขาอารมณ์ดีจนเผลอกินเล่นจนหมด  และไม่คิดว่าวันนี้คนที่อยากจะเจอไม่มาลูกชิ้นก็ไม่ได้กินอีก เป็นกังวลไปหมด ทำให้ท้องร้องขึ้นมา  หิวแต่เหมือนกินอะไรไม่ลง  อยากโทรไปแต่ก็คิดว่าคงทำธุระอยู่ ก็อยุดความคิดนั้นลง


     "ผมต้องรอเจอหน้าคุณ วันเสาร์จริงๆใช่ไหม คุณลูกชิ้น?" นนทนัฐนอนแผ่หลาบนเตียงนอน ดวงตาเหม่อลอยไปไกลถึงใครบางคน






                                                         
                                                                      ลูกชื้นปิ้งร้อนๆ หมูล้วนๆมาแล้วจ้า !!!!

                                                        เบรกความหวานลงสักหน่อยนะคะ เดี๋ยวจะเลี่ยนเกินไป อิอิ   

                                                       ขอบคุณที่ติดตามนิยายของมินมินนะคะ  ขอบคุณทุกคอมเม้นด้วยค่า 

                                                                           +เป็ดให้ทุกคนนะค่า 

[iceman555]

 

[double9JH]

อ่านแล้วแบบ อยากกินลูกชิ้นบ้างง   

เฮ้ ก็คงต้องรอวันเสาร์ล่ะนะ~  อิอิ 

 

[cher7343]

น่าสงสารรร

[seaz]

สงสารคนรอจังครับ

[rogerr]

สงสารคนรอ(พระเอก + คนอ่าน) คริคริ

[jasmim_min]

                                                                            ตอนที่ 23 การรอคอยสิ้นสุดลง


                      ผมคงทนรอถึงวันเสาร์ไม่ไหวหรอกนะ คุณเจ้าของร้านผมอยากรู้ว่าธุระของคุณคืออะไร นนทนัฐเลยเดินย้อนกลับมาที่ตลาดนัดอีกครั้ง ตลอดทางเดินได้ยินเสียงพูดคุยระหว่างแม่ค้ากับลูกค้า ว่าร้านลูกชิ้นประจำไม่มาขายเพราะเข้าโรงพยาบาลเลยต้องหาซื้ออย่างอื่นกลับไปแทน  พอดีกับที่นพคุณคุยอยู่กับลูกค้าและยายที่ร้านขายผัก บทสนทนาที่ได้ยินไม่ชัดเจนนั้น ทำให้นนทนัฐอยากรู้ว่าเรื่องราวเป็นอย่างไร



"อยู่ที่โรงพยาบาลครับ หมอยังดูอาการอยู่ครับ"เมื่อได้ยิน เพียงแค่นั้นนนทนัฐรีบเดินเข้าไปถามให้รู้เรื่อง


     "เขาอยู่โรงพยาบาลใหนครับ?!!!!"

     "อะ เออ โรงพยาบาล? อะไรครับ"นพคุณงงกับลูกค้าที่คิดว่ากลับไปนานแล้วทำไหมยังมาอยู่แถวนี้ และถามคกถามที่ทำให้งง


     "คุณชินพัตน์ อยู่โรงพยาบาลใหนครับ"


     "อ้อ โรงพยาบาล.........ครับ ทำไม  อ๊ะ  เดี๋ยวคุณ!!!!!"นพคุณบอกชื่อโรงพยาบาลที่วันนี้น้องชายไปเยี่ยมน้าปอง แต่ก็งงว่าลูกค้าจะถามไปทำไมยังไม่ทันที่จะเอยถาม ก็วิ่งหายไปจากตรงนั้นแล้ว


     "ใครกันเหรอ พ่อหนุ่ม" ยายสงสัยเลยถามขึ้น


     "ลูกค้าประจำเจ้าชินนะครับ จะรีบไปใหนของเขานะ" นพคุณตอบคำถามยาย และหันมองไปยังทางคนที่วิ่งหายไป



                                 นนทนัฐรีบวิ่งกลับมาที่บ้านพัก คว้ากุญแจรถได้ ตรงไปที่รถคู่ใจ ขับออกมาตรงป้อม แวะบอกลุงยามว่าไปธุระอาจจะไม่กลับเข้ามา แล้วขับออกไปสู่ถนนใหญ่อย่างเร่งรีบ  ชื่อโรงพยาบาลในตัวเมือง น่าจะหาไม่ยาก ไปให้ถึงแล้วค่อยติดต่อไปแล้วกัน นนทนัฐคิดได้เพียงแค่นั้น จิตใจไปอยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว



Rrrrrr Rrrrr Rrrrrr



     "พี่วันนี้เป็นไงบาง ผักขายดีหรือเปล่า"


     "อืม ก็ได้เรื่อยๆนะ  วันนี้โดนลูกค้าบ่นอุบเลย"


     "เหรอพี่ ขอโทษที ที่ให้พี่ไปรับหน้าคนเดียวเลย"


     "ไม่เป็นไรน่า ลูกค้าแค่บางคนเท่านั้นแหละ ส่วนใหญ่เขาก็เข้าใจน่า ไม่ต้องคิดมาก"


     "เฮ้อ  แล้วยายล่ะครับ"


     "ยายก็จะเป็นห่วงอยู่ แต่ก็ไม่มีอะไรหรอก เออชิน จำลุงมีได้มั้ย"


     "ลุงมีเหรอ ใช่คนที่ขับรถตกคลองป่ะ ทำไมพี่ลุงแกหายดีแล้วเหรอ"


     "อืม หายแล้ว  กลับไปพี่มีเรื่องจะคุณกับเราเรื่องนี้ด้วย  ชินแค่นี้ก่อนพี่ช่วยยายขายของก่อนนะ"


     "เออ ครับๆ"  ชินพัตน์อยากจะถามถึงลูกค้าประจำ  เอ้ย ลูกค้าคนอื่นๆมีมาคุยอะไรอีกหรือเปล่า แต่สายก็ตัดไปซะก่อน



                        ช่วง  5 โมง เย็นชินพัตน์อาสาไปส่ง น้าปรางไปโรงพยาบาลเพื่อไปเฝ้าน้าปองที่โรงพยาบาล เพราะช่วงเช้าคุณนายแม่กับพ่อไปดูตอนช่วงเช้า บ่ายๆก็กลับมา ชินพัตน์ที่ดูแลหน้าร้าน ที่ทั้งขายปิ้ง ขายสดเป็นกิโล  และยำลูกชิ้นรสเด็ด มีลูกค้าเข้าร้านเยอะเช่นเคย ลูกค้าที่มารับซื้อแล้วนำไปขายทั้งปิ้ง ทั้งทอด รวมไปถึงใส่ในก๋วยเตี๋ยว ก็มีมาตลอดทั้งวัน ชินพัตน์ก็จัดการทุกอย่างได้อย่างดี



"แม่ชินไปส่งน้าปรางก่อนนะครับ"


"จ้า ปรางขาดเหลืออะไรก็บอก ตาชินเลยนะไม่ต้องเกรงใจ"

"ขอบคุณจ๊ะ" ปรางยกมือไหว้คนที่ถือว่าเป็นทั้งนายจ้างและเพื่อนบ้านที่แสนดี



                          รถนนทนัฐเข้ามาภายในลานจอดรถของโรงพยาบาล........ ตามที่ นพคุณบอกมา ลงจากรถตรงเดินเข้าไปที่ประชาสัมพันธ์อย่างไม่ลังเล ถามหาชื่อที่ตนเองรู้ นั้น คือ ชินพัตน์  พอโดนถามหานามสกุล ก็ไม่สามารถตอบได้  ความคิดที่ว่ารู้จักคนที่เขาเป็นห่วงแค่ชื่อเท่านั้นเหรอ ไม่รู้เรื่องอย่างอื่นเลย นอกจากเป็นเจ้าของร้านขายลูกชิ้นปิ้ง และชื่อชินพัตน์  เฝ้าโทษตัวเองที่มั่วทำอะไรอยู่ในสถานการณ์แบบนี้


     "คุณ!!!"


    "  คุณ!!! "


    " คุณนนท์!!  คุณมาทำอะไรที่นี้!!???"  นนทนัฐที่ยังคงไม่มีสติรับรู้ถึงเสียงเรียกจากภายนอก


                    ชินพัตน์เดินไปส่งน้าปรางที่ห้องบนตึกและลงลิฟท์มาด้านล่างผ่านตรงประชาสัมพันธ์ เห็นผู้ชายคนหนึ่งยืนเหม่อไม่ได้ยินเสียงเรียกของเจ้าหน้าที่ประชาสัมพันธ์ที่เรียก ด้านหลังที่ดูคุ้นเคยแต่คิดว่าไม่น่าจะใช่ แต่พอลองเข้าไปดูใกล้ๆ ก็ต้องตกใจว่าใช่คนที่กำลังคิดถึงอยู่พอดี  ห๊ะอะไรนะ? คิดถึงเหรอ ?


    "ชิน   ชิน    คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม  คุณบาดเจ็บตรงใหน หรือคุณไม่สบายเป็นอะไร" นนทนัฐสติกลับเข้าร่างเมื่อโดนคนตรงหน้าเรียกชื่อพร้อมกับน้ำเสียงที่อยากได้ยินมากที่สุดตอนนี้  พอหันกลับมาเจอก็ทั้งกอดทั้งถาม จับหมุนไปมาเพื่อดูว่าเกิดอะไร
 

      "คุณผมไม่ได้เป็นอะไร  ปล่อยผมสักที่ จะมากอด มาหมุนอะไรผมเวียนหัวไปหมดแล้ว"


      "คุณไม่ได้เป็นอะไรจริงๆใช่มั้ย แล้วคุณมาโรงพยาบาลทำไม หรือญาติคุณไม่สบายเหรอ"


      " ผมไม่ได้เป็นอะไร  แล้วก็นะ.........พวกเราไปคุยกันที่อื่นเหอะนะ" ชินพัตน์เริ่มรับรู้ถึงสายตาที่มองมายังตนเองและคู่สนทนา รีบลาก
นนทนัฐไปที่โต๊ะหินอ่อนใต้ต้นไม้ใหญ่ภายในโรงพยาบาล


      "สรุปคุณมาโรงพยาบาลทำไมคุณนนท์"  ชินพัตน์เปิดประเด็นก่อนเมื่อได้นั่งประจำที่


      "ผมได้ยินคนที่ตลาดพูดว่าคุณเข้าโรงพยาบาล ผะ ผม ก็เลยมาหาไง" นนทนัฐเหมือนรู้ตัวว่าฟังผิดแน่ เพราะคนตรงหน้ายังปกติดี


      "หึ หึ  คุณก็เลยบึงรถมาที่นี่เนี้ยอะนะ ไปฟังจากใครมา พี่ชายผมเหรอ?" ชินพัตน์หัวเราะและยิ้มตลกให้กับคนที่ทำหน้าเก้อเขิน


       "พี่ชายคุณ? ใช่คนที่ช่วยคุณยายขายอยู่ที่ร้านผักวันนี้หรือเปล่า?"


       "นั้นแหละพี่ชายผมเอง เขาเป็นคนบอกคุณเหรอว่าผมเข้าโรงพยาบาล"


        "เออ ก็ไม่แน่ใจ ผมได้ยินจากแม่ค้ากับลูกค้าลูกชิ้นคุณกันก่อน ผมอยากที่จะแน่ใจผมเลยเดินไปถามชื่อโรงพยาบาลพี่คุณก้ตอบกลับมา ผมก็เลย มานั่งอยู่ต่อหน้าอยู่นี่ไง"  นนทนัฐมองตาคนที่ฟังเขาแล้วมีรอยยิ้มกลับมาให้ตลอด อยากอยู่แบบนี้นานจัง


        "คุณเหมาะกับคำนี้มาเลย ฟังไม่ได้ศัพท์จับมากระเดียด จริงๆ ฮ่าๆๆๆ"  ชินพัตน์หัวเราะเสียงดัง และต้องเบาเสียงลงเมื่อมองไปรอบๆและรับรู้ว่าสถานพยาบาลต้องการควาเงียบสงบ


        "คุณน่ารักกว่าที่ผมคิดไว้เยอะเลย" นนทนัฐไม่อยากที่จะละสายตาจากคนตรงหน้าได้เลยหัวเราและรอยยิ้มที่ส่งมาให้เขาคนเดียวตอนนี้ เลยเผลอพูดความในใจออกมาซะงั้น


        "อะ อะไร นะคุณพูดว่าอะไร???" ชินพันต์ที่เอาแต่หัวเราะชอบใจคนตรงหน้า ได้ยินไม่ชัดเลยหันกลับมาถามอย่างสงสัย


        "ผมบอกว่า มีคนที่ตลาดถามถึงคุณเยอะเลย"


        "หึหึ มันแน่นอนอยู่แล้ว ลูกชิ้นแสนอร่อยไม่มาขาย ก็คงต้องมีคนถามถึงเป็นธรรมดา " ชินพัตน์หัวเราะกอดออกเชิดหน้า ลอยหน้าลอยตาอวยชมลูกชิ้นของตนเองออกมาอย่างขบขัน แต่นนทนัฐกลับคิดไปอีกแบบ


        "ใช่ผมก็คิดถึงคุณ" เมื่อเห็นสายตานั้นมองกลับมาอย่างสงสัยเพราะคงไม่ได้ยิน เลยรีบเปลี่ยนเรื่อง
     

        "ผมว่าผมหิวแล้ว ผมอยากกินลูกชิ้นปิ้ง"


       "ได้สิ ใหนๆคุณก็มาเพราะเป็นห่วง "ชินพัตน์ที่ลุกขึ้นยืนหันกลับไปมองคนที่บอกว่าหิวอย่างไม่ใส่ใจแต่ก็ไม่แน่ใจ ว่าคนที่นั่งอยู่ใส่คนตนเองมากขนาดที่ตามมา


       " เอ๊ะหรือเพราะความเข้าใจผิดอะไรก็ช่างมันเถอะผมจะพาคุณไป กินลูกชินที่อร่อยที่สุด เป็นการตอบแทนก็แล้วกัน"  ชินพัน์พยายามหลบสายตาที่มองมาที่ตนเองตลอดอย่างสับสนใจ


                          นนทนัฐขับรถตามรถของชินพัตน์มาถึงที่ร้าน ที่มีลูกค้าในช่วงหัวค่ำ ยังพอมีลูกค้ายืนรอซื้อลูกชิ้นปิ้ง และยำอยู่อีกหลายคน



     "แม่ครับผมกลับมาแล้ว "ชินพัตน์เดินนำ นนทนัฐเข้าไปยังภายในร้าน


     "สวัสดีครับ ผมชื่อนนทนัฐครับ เรียกผมนนท์ก็ได้ครับ"นนทนัฐรีบยกมือไหว้แนะนำตัวเองกับผู้ใหญ่ตรงหน้า ที่ชินพัตน์เรียกว่าแม่


     "สวัสดีจ๊ะ เพื่อนตาชินเหรอจ๊ะ"


     "เพื่อนใหม่ผมเองครับแม่ เป็นลูกค้าประจำลูกชิ้นปิ้งของผมที่ตลาดนัดครับ พอดีเจอกันที่โรงพยาบาล เลยแวะพามากินลูกชิ้นสักหน่อย" ชินพัตน์ยิ้มแนะนำอย่างเป็นกันเอง จนนนทนัฐยังแปลกใจ


     "เจอที่โรงพยายาบาลเหรอ ไม่สบายเหรอจ๊ะ" แม่หันกลับมาคุยกับนนทนัฐ


    "เออ ป่ะ เปล่าครับ คือ ผม...."นนทนัฐตอบไม่ถูกว่าตนเองเข้าใจผิดรีบมาหาลูกคุณแม่เพราะคิดถึง


    "อ้อ เขามาเยี่ยมเพื่อนนะแม่ "ชินพัตน์เห็ฯนนทนัฐอำอึ่งเลยตอบคำถามแทน


     "เหรอจ๊ะ "หันกลับไปมองที่ลูกชายที่ตอบคำถามแทน " แล้วปองเป็นยังไงบาง ตาชิน"


     "ดูดีขึ้นเยอะแล้วครับแม่ ก่อนผมกลับ ก็เห็นทานข้าวได้เยอะ เชื่อเถอะแม่อีกไม่กี่วันก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วครับ" ผู้เป็นแม่ก็ยิ้มอย่างเบาใจ เมื่อได้ฟังอาการป่วยของเพื่อนบ้าน


      "ลองทานยำลูกชิ้นดูไหมจ๊ะ เดี่ยวแม่ทำให้" หันกลับไปคุยกับเพื่อนของลูกชายที่ยังคงนั่งเงียบอยู่


     "ไม่เป้ฯไรแม่ เดี่ยวผมจัดการเอง แม่ขึ้นไปพักเถอะครับ เดี่ยวผมดูร้านปิดร้านเอ"


      "จ้า จ้า "ตอบลูกชาย "ตามสบายนะจ๊ะนนท์ อยากทานอะไรก็บอกตาชินนะ แม่ขอตัวเข้าไปในบ้านก่อน"


      "ครับ สวัสดีครับ" นนทนัฐรีบลุกขึ้นตามและยกมือไหว้อีกครั้ง


     "เรียบร้อยเกินไปหรือเปล่าคุณ หึหึ" ชินพัตน์ที่ยืนมองท่าทางเก้ๆกังๆแล้วแซวเล่น


      "ผมไม่คิดว่าคุณจะพาผมมาเจอคุณแม่ของคุณเร็วขนาดนี้ ผมเลยทำตัวไม่ถูก" นนทนัฐเกาท้ายทอยแก้เขิน เพราะตนเองทำตัวไม่ถูกจริงๆ


     "ไปเลือกดูสิ เมนูลูกชิ้นอะไรดี มีทั้งปิ้ง ถอด ยำ  แต่ถ้าพัดกระเพราะคุณคงต้องซื้อกลับไปทำเอาเองนะ หึหึ"


     "คุณรู้เหรอว่าผมชอบกินผัดกะเพราลูกชิ้น?" นนทนัฐมองชินพัตน์อย่างสงสัย


    "ผมมีเวทมนต์ คุณไม่รู้เหรอ"


     "เฮ้ นี้มันมุกของผมนี่"  นนทนัฐจำได้ว่าเคยใช้มุกนี้ตอนคุยโทรศัพท์ พยายามเดินไปถามคนที่เดินหนีไปที่หน้าร้านเพื่อเตรียมของ


    "หึหึ มุกคุณมันเสี่ยวไง"


    "แต่คุณก็........" ชอบใช่ไหมล่ะ นนทนัฐยังไม่ทันพูดโดนตัดบทซะก่อน


    "คุณจะมายืนเกะกะทำไม ไม่นั่งรอที่โต๊ะโน่นไปเลย น้ำก็หากินเองนะ  "พอสั่งเสร็จก็หันกับไปลงมือทำ



                               นนทนัฐกลับมานั่งที่โต๊ะกลางร้าน ที่ไม่มีลูกค้าคนอื่นนั่งอยู่เลย เพราะหัวคำแบบนี้แล้ว เหลือลูกค้าที่ยืนรอลูกชิ้นปิ้ง กับยำ อยู่ 2 คนที่หน้าร้าน เมื่อเห็นว่าลูกค้าไปของตามที่สั่งจนครบแล้ว ชินพัตน์ก็สั่งเด็กในร้านเก็บของปิดร้านได้เลย เพราะตอนนนี้ก็ทุ่มครึ่งแล้ว ชินพัตน์เดินกลับมาพร้อมือจาน ลูกชิ้นปิ้ง กับจานยำลูกชิ้น 2 จานใหญ่ น่าทานมาก เรียกน้ำย่อยของคนที่รอคอยมาทั้งวันได้เป็นอย่างดี 



โครก   โครก   



                เรียกเสียงหัวเราะให้กับชินพัตน์จนน้ำตาเล็ด ขำชนิดที่ว่า นนทนัฐไม่เคยคิดว่าจะได้เห็นจนรู้สึกได้ว่าคนที่เอาแต่หัวเราะดูจะปล่อยตัวตามสบายมากกว่าแต่ก่อน หรือเพราะเลื่อนสถานะจากลูกค้ากับเจ้าของร้านมาเป็นเพื่อนกันนะ ? ผมคิดแบบนั้นได้ไหม?



     "คุณหิวขนาดนั้นเลยเหรอ ฮ่าๆๆๆ " ยังพยายามกั้นไม่ให้หัวเราะแต่ก็ยังไม่วาย


     "ก็ผม ไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เที่ยง  หิ้วท้องรอตอนบ่ายจะกินลูกชิ้นปิ้งของคุณ แต่คุณกลับไม่มาซะงั้น" นนทนัฐลูบท้องและบอกด้วยน้ำเสียงน่าสงสาร  ทำให้ชินพัตน์หยุดหัวเราะทันที


     "อืม ผมขอโทษแล้วกัน ที่หยุดขายแล้วไม่ได้บอกคุณก่อน รีบกินซะสิ เดี๋ยวโรคกระเพาะถามหา ได้ไปโรงพยาบาลจริงๆแน่คราวนี้  ฮ่าๆๆๆๆ"  ชินพัตน์ พูดเสียงเบารู้เพราะตนเองเป็นต้นเหตุ แต่พอถึงท้ายประโยคก็กลับมาหัวเราะอีกครั้งอย่างหยุดไม่อยู่ พอนึกขึ้นได้ว่าคนตรงหน้ามาโรงพยาบาลเพราะเข้าใจผิดขั้นรุนแรง


     "แล้วถ้าผมเข้าโรงพยาบาลจริงๆ คุณจะมาเยี่ยมผมไหม?" อยู่ดีๆนนทนัฐก็จับมือคนที่เอาแต่หัวเราะให้หันมาฟังตนเอง


      ".........................................."เจอคำถามแบบนี้ ชินพัตน์ได้แต่นิ่งเงียบหุบยิ้มทันที ไปไม่เป็นเลย                   


      "แล้วคุณไปเยี่ยมใครที่โรงพยาบาล?  น้าปองคือใคร ? คุณต้องหยุดขายของเพราะต้องไปดูแลเขาคนนั้นเหรอ? คุณชินพัตน์?" คำถามที่ค้างคาใจถูกถามขึ้นตั้งแต่อยู่ที่โรงพยาบาลน้ำเสียงที่ดูจริงจัง  มาที่ร้านก็ได้ยินชื่อใครที่เขาไม่รู้จัก ยิ่งทำให้ความอยากรู้ น่าสนใจกว่า ลูกชิ้นปิ้งที่อยู่ตรงหน้า







                                                                       ลูกชิ้นปิ้งร้อนๆ หมูล้วนๆมาแล้วจ้า!!!!! 
 

                                         การอคอยสิ้นสุดแล้วจ้า มาต่อกันเลยดีว่า พาเข้าบ้านซะแล้ว ไวไฟจริงๆ อิอิ ไม่ใช่แหละ   


                                               ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านนิยายของมินมินนะคะ + เป็ดให้ทุกคอมเม้นค่า 



                                                              เกิดความสับสนในใจ  ของใครบางคน อิอิ 

[seaz]

สู้ต่อไปนะคุณนนท์ เดี๋ยวน้องชินก็รัก