ตอนที่ 24 คำถามที่ไม่ได้คำตอบ ชินพัตน์มองหน้าคนที่เอาแต่ยิงคำถาม มากมายออกมา สลับกับมองมือที่โดนอีกฝ่ายกุมไว้แน่น เหมือนต้องการคำตอบ จากอารมณืที่สนุกสนานขบขันในตอนแรกของชินพันต์ กลับต้องปรับอารมณ์ฉับพลันเพราะคนตรงหน้า ที่เอาแต่จ้องมองตนเองไม่วางตา
"คุณเป็นอะไรของคุณ?" ชนพันต์ถามเสียงเรียบกลับไป และพยายามยื้อมือตนเองออกจากนนทนัฐ
"คุณก็ตอบคำถามผมมาสิ" ยื้อมือไว้แน่และขยับเก้าอี้ให้เขามานั่งใกล้คนที่ไม่ยอมตอบ
"ก็ คุณถามมาตั้งเยอะแยะจะให้ตอบอันใหนก่อนเหล่า ฮื่ย!!!!" อารมณ์สูงขึ้นเมื่อถูกคนตรงหน้าเร่งรัดอย่างไม่มีเหตุผล
"โอเค ผมขอโทษ เฮ้อ.... คุณไปที่โรงพยาบาลทำไมครับ บอกผมได้ไหม หืม?" นนทนัฐรับรู้ว่าแสดงท่าทีที่ทำให้คนตรงหน้าอึดอันจนเกินไป พลางถอนหายใจ และถามขึ้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
"คุณฟังผมนะ น้าปอง เป็นคนงานที่โรงงานของผมเกิดอุบัติเหตุ จนต้องเข้าโรงพยาบาล ผมก็ต้องดูแลเรื่องต่างๆแทนพ่อกับแม่ และเมื่อตอนบ่ายผมก็พึ่งไป ส่งน้าปรางน้องสาวของน้าปองที่โรงพยาบาล แล้วก็เจอคุณไงที่นั้น ที่นี้เข้าใจหรือยัง" ชินพัตน์ค่อยๆอธิบายเรื่องทั้งหมดให้คนตรงหน้าฟังอย่างใจเย็นที่สุด และทำไมต้องอธิบายให้เข้าใจด้วยก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน?
"ผมขอโทษ ที่......" เข้าใจผิดคิดว่าหยุดขายลูกชิ้นแล้วเอาเวลาไปเฝ้าคนอื่นแทนที่จะมาขายของ จะบอกได้อย่างไงกันคนตรงหน้าต้องโกรธมากแน่นอน แถมไม่บอกให้ตนเองรู้จนทำให้ต้องเป็นห่วงมากถึงขนาดนี้
"คุณจะขอโทษเรื่องอะไร" ชินพัตน์เริ่มสงสัยท่าทีร้อนร้น เหมือนคนทำอะไรผิด
"เออ ระ เรื่อง...." นนทนัฐคิดว่าบอกเหตุผลที่อยากจะขอโทษได้หรือเปล่านะ
"เอาล่ะ ไม่บอกก็เรื่องของคุณเถอะ รีบๆกินให้หมดซะ แล้วก็กลับๆไปสักที ผมจะได้ปิดร้าน" ชินพัตน์ตัดบทเมื่อเห็นอีกฝ่ายอำอึ้ง และผละลุกจากโต๊ะไปไม่สนใจสายตาที่มามองตามมา
"..................................."นนทนัฐอยากที่จะเขกหัวตัวเอง มีโอกาสที่จะได้พูดกับคนตรงหน้าแบบนี้มีไม่มากแต่ก็ไม่พูดในสิ่งที่ตนเองคิดออกไปได้สักที ทำไมนะ
นนทนัฐนั่งทานไปเงียบๆ รับรู้ถึงความอร่อย ของยำลูกชิ้นรสเด็ด ที่คนทำหันหลังเก็บของหน้าโต๊ะคิดเงิน ตั้งใจทำมาให้เขาทาน ลูกชิ้นปิ้งที่แสนอร่อยที่เคยกินประจำ แต่วันนี้มันต่างออกไป เคยนั่งกินคนเดี่ยว แต่วันนี้อยู่กับใครอีกคน ถึงแม้จะหันหลังให้แต่ให้ความรู้แปลกออกไป
หันกลับมาคุยกันดีๆเถอะนะ คุณเจ้าของร้าน
"นี้คุณ!!!! เอาแต่มองอยู่ได้ ไม่กินผมจะเก็บ ผมจะปิดร้านแล้ว" ชินพัตน์ที่หันมองกลับมาเจอเข้ากับสายตาที่เอาแต่มองตนเองอยู่อย่างนั้น ก็ตกใจในคราวแรก แต่ต้องเรียกสติกลับมา จัดการคนที่เอาแต่มอง
" กิน ครับ กิน กิน" นนทนัฐที่โดนดุ รีบหันกลับไปจัดการลูกชิ้นตรงหน้า หมดไปอย่างรวดเร็ว ไม่ใช่เรื่องอยาก ยิ่งของชอบเยอะมากขนาดใหนเขาสามารถจัดการหมด ไม่ให้เสียน้ำใจคนทำแน่นอน กินหมดก็หันกลับมาส่งยิ้มให้กับคนที่ยืนรอ
"ดีมากๆ เลี้ยงง่ายๆแบบนี้ ค่อยน่าทำให้กินอีก หึหึ " เป็นคำพูดติดล้อเลียนเอาไว้แกล้งเด็กเวลาชินพัตน์ป้อนข้าว ป้อนขนมเวลากินหมด ตามด้วยเสียงหัวเราะขบขัน ทำไห้นนทนัฐ งงในตลอดแรกแต่ก็ยกยิ้มตามคนอารมณ์ดีที่ยกจานไปล้าง คงจะดีใจสินะที่ลูกชิ้นที่ตนเองลงมือทำโดนจัดการหมดไม่เหลือเลย
"อ้าว คุณทำไมยังนั่อยู่อีกล่ะ ไม่กลับบ้านกลับช่องหรือคุณ" ชินพันต์หันกลับมาจากล้างจานเสร็จ
"ผมรอจ่ายเงินค่าเสียหาย ที่ผมกินไปไง หึหึ"
"ไม่เป็นไร คิดซะเป็นค่าเสียเวลาที่ถ่อมาถึงโรงพยาบาล " ชินพัตน์ไม่สนใจเงินที่นนทนัฐยืนมาให้ เอาแต่เดินนำออกจากร้าน และหันกลับไปย้ำ
" หึหึ แม้จะเป็นการเข้าใจผิดก็เถอะ ฮ่าๆๆๆ" หันกลับไปขำคนที่เดินตามหลัง ที่รู้ตัวว่าโดนล้อเรื่องที่ฟังมาไม่ชัดเจน และเข้าใจผิดไปเองจนพาตัวเองมาอื่น มองคนตรงหน้าหัวเราะให้เขาแบบนี้ แต่ก็ยอมนะ
"คุณจะไปขายลูกชิ้นวันเสาร์หรือเปล่า?" นนทนัฐนึกขึ้นได้
"อืม ยังไม่แน่ใจนะ น้าปองยังนอนโรงพยาบาลอยู่เลย ยังไห้คำตอบไม่ได้นะ" ชินพันต์ที่เดินออกมาส่งนนทนัฐที่รถ
"เออ แล้วงานวันเสาร์ ที่คุณบอกว่า เออ..." จะไปเดินเที่ยวงานวัดด้วยกันล่ะ ยังไม่ทันหลุดออกจากปาก
"วันเสาร์เหรอ ถ้าไปไม่ได้ก็คงต้องให้พี่ผมไปรับไปส่งยายกับต้นแทนนะ" ชินพันต์นึกไปถึงต้นกับยายที่จะขายของในวันเสาร์
"งั้นเหรอครับ" คำตอบที่ได้มาต่างไปกับคำตอบที่เข้าอยากจะฟัง แต่ไม่เป็นไรคงต้องรอสินะ
"ดึกมากแล้ว คุณกลับเถอะ"
"ผมฝากลาคุณแม่ด้วยนะครับ"
"อืม เดี๋ยวผมบอกให้ "
"คุณ"
"หืม?"
"ผมเรียกคุณว่า ชิน ได้ไหม?"
"...........เรียกเจ้าของร้านก็ดีแล้วนี่"
"ไม่ได้เหรอครับ"
"เออ เออ จะเรียกอะไรก็เรื่องของคุณเถอะ กลับไปได้แล้ว" ชินพัตน์ปัดรำคาญกับท่าที่ผิดหวังของคนตรงหน้า
"คุณชิน?"
"อะไรอีก คุณ!!!" ชินพัตน์เริ่มงหงุดหงิดได้ที่ก็เรียกเลยนะฮื่ย!!!
" พรุ่งนี้ผมมาที่นี้อีกได้ไหม?"
"คุณจะมาทำไม"
"ก็ผมไม่มีลูกชิ้นกิน ก็คุณไม่มาขาย แล้วผมจะไปหาลูกชิ้นอร่อยๆที่ใหนกินล่ะ คุณจะใจร้ายกับผมไปถึงใหนนะ คุณลูกชิ้น" นนทนัฐอยากจะแกล้งคนใจร้ายคืนบ้างเอาแต่ไล่เขากลับท่าเดียว พอจะมาหาก็ไม่ได้เหรอ คนตรงหน้าต้องรับผิดชอบด้วยซ้ำที่ทำให้เขาไม่มีลูกชิ้นกินนะ
"ได้ๆ งั้นคุณรอก่อน อย่างพึ่งไปใหน" ชินพัตน์รีบวิ่งกลับเข้าไปที่ร้าน และวิ่งกลับออกมาพร้อมถุงลูกชิ้นถุงใหญ่
"เอาไปเลย กินให้ท้องแตกไปเลยนะ ขึ้นรถกับไปได้แล้ว ไป " ชินพัตน์ส่งถุงลูกชิ้นหลายกิโลใส่มือนนทนัฐและดันหลังให้ขึ้นรถที่เปิดประตูไว้ก่อนแล้ว เข้าไปนั่งข้างใน และปิดประตูให้พร้อม
" หึหึ ผมจะกินให้อร่อยเลยล่ะ "ยิ้มส่งกลับมาให้คุณเจ้าาของร้าน
"....................................." ชินพัตน์พยายามเกรงใบหน้าที่เก๊กไว้ไม่ให้ยิ้มตอบกลับไปกับอาการดีอกดีใจที่แสดงส่งกลับออกมา
"กลับ ไป ได้ แล้ว "ชินพัตน์รับรู้ว่าดึกมากแล้ว รอบข้างปิดร้านกันหมดเลยไม่อยากส่งเสียงดัง เลยขยับปากเชิงไล่ ถลึงตาใส่คนที่เอาแต่ยิ้มตาหยี้
"ฝัน ดี นะ ครับ" นนทนัฐก็เล่นด้วย ส่งท้ายก่อนออกรถด้วยการขยับปากที่คิดว่าคนที่ยืนส่งรับรู้แน่ โดยการส่ายหัวไปมา และเบ้ปาก มันดูน่ารักมาก ทำให้วันนี้เขามีความทุกข์ใจและสุขใจมาก จากคนคนเดียวกันได้ขนาดนี้
ชินพัตน์พาใบหน้าที่เห่อร้อนกลับเข้ามาในร้านอย่างมึนงงและสับสน กับอาการที่เป็นอยู่ตอนนี้ พรุ่งนี้คงต้องไปหาหมอแล้วจริงๆ พอต้นเหตุที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้กลับไป ก็มานั่งคิดถึงว่าอาการแบบนี้จะเกิดกับคนคนนั้นตลอดทุกครั้งที่ได้เจอหน้า นั่งหาคำตอบ หลายเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้
ทำไมต้องร้อนร้นรีบมาหาเขา เพราะเข้าใจผิดว่าเขาเข้าโรงพยาบาล
โทรมาก็ได้
ทำไมต้องขอโทษทุกครั้ง เหมือนรู้สึกผิดตลอดเวลาแบบนั้นด้วย
กลัวเราโกรธงั้นเหรอ
คงกลัวจะไม่ได้กินลูกชิ้นสินะ
แล้วทำไหมต้องทำหน้าดีใจขนาดนั้นกับแค่การได้กินลูก
"ฮื่ย!!!!! ไม่เข้าใจโว้ย!!!! "
"ไม่เข้าใจอะไรลูก?!!!!" ผู้เป็นแม่เดินกลับเข้ามาเห็นลูกชายโวยวายอยู่คนเดียว
"อ๊ะ ปะ เปล่าครับแม่" ชินพัตน์ตอบเสียงเขินๆ
"แล้วเพื่อนเรากลับไปแล้วเหรอ?"
"ครับ เขาบอกฝากลาแม่ด้วยครับ"
"อืม จ้า จ้า แม่ว่าจะออกมาชวน ทานมื้อเย็นด้วยกันสักหน่อย กลับไปก่อนซะแล้ว"
"กินลูกชิ้นอิ่มก็กลับไปแล้วล่ะครับ"
"เพื่อนคนนี้แม่ไม่เคยเห็นหน้าเลย ตาชิน" เพราะจำหน้าเพื่อนลูกชายสมัยเรียนได้เกือบทุกคน เพราะมากันบ่อย
"อ้อ จะเรียกว่าเพื่อนก็ไม่เชิงนะครับแม่ เป็นลูกค้าลูกชิ้นที่ตลาดนัดนะครับ มาซื้อประจำ" บอกปัดๆไม่จริงจัง
"มาซื้อประจำเลยสนิทกัน ใช่มั้ยลูก?" แม่ถามยิ้มๆ
"ก็ เออ ไม่ได้สนิทกันนี้ครับ ก็แค่ลูกค้าลูกชิ้นเท่านั้นเอง"
"งั้นถ้าไม่สนิท ลูกชายแม่พาลูกค้ามากินลูกชิ้นถึงบ้านแบบนี้ แม่ว่าต้องสนิทมาแล้วล่ะ"
"............................"ชินพัตน์เจอคำถามจากผู้เป็นแม่เข้าไป ก็ตอบกลับไม่ได้อีกแล้ว
"ปิดร้านแล้ว เข้าไปทานข้าวกันเถอะ พ่อรออยู่นะ" เห็นลูกชายไม่ตอบ ก็เปลี่ยนเรื่องคุย
"อะ ครับๆ เดี๋ยวผมตามไปครับ" ชินพัตน์หลุดจากความคิด รีบปิดหน้าร้านและเดินตามผู้เป็นแม่ไปทางหลังร้าน
นั่งทานข้าวพ่อและแม่ต่างพูดคุยเรื่อง งานและเรื่องน้าปองไปด้วย แต่ตอนนี้ในหัวของชินพัตน์ยังคงเฝ้าหาคำตอบมากมายที่มีอยู่ในหัว จนไม่ได้สนใจฟังทั้งพ่อและแม่ที่เรียกถามเรื่องของตนเอง
"ตาชิน จะเหม่อไปใหนลูก"
"อะ ขอโทษครับ"
"อะไรเจ้าลูกชาย ไม่ได้ไปขายของที่ตลาดนัดแค่วันเดียว ใจเหม่อลอยไปถึงใหนแล้ว ฮ่าๆๆ" โดนผู้เป็นพ่อแซวกลับเล็กๆอย่างอารมณ์ดี
"นั้นสิ ไม่ไปขายจนลูกค้าต้องตามมากินถึงร้านเลยนะ หึหึ"
"เปล่านะครับแม่ บังเอิญเจอกันเฉยๆ เขาเลยแวะมากินที่ร้านเท่านั้นเอง "ชินพัตน์รีบแก้ตัวพัลวัน
"มีลูกค้าที่ตลาดนัดมาทีร้านเหรอวันนี้" พ่อหันไปถามชินพัตน์ที่เริ่มทำตัวไม่ถูกเหมือนโดนจับผิด
"จ้า พ่อ ลูกค้าประจำตาชินนะ วันนี้มากินถึงที่ร้านเลยนะ" ผู้เป็นแม่กับตอบคำถามนั้นแทนอย่างภูมิใจ
"ภูมิใจละสิเจ้าลูกชาย มีลูกค้าตามมากินถึงที่ร้าน" พ่อสมทบ ตบไหล่ลูกชายเบาๆ
"อะ เออ ครับ แหะๆๆ" ใช่สิต้องภูมิใจ ไม่เห็นต้องปฎิเสธนี้นะ ลูกค้าติดใจที่ลูกชิ้นของบ้านเราอร่อยไง ใช่ใช่
แต่ความรู้สึกนั้นมันก็ยังไม่ใช่คำตอบทั้งหมดที่ชินพัตน์ ข้องใจกับเรื่องรวมมากมายที่เกิดขึ้น คิดวนเวียนกลับไปมา กับคำถามมากมาย สับสนกับความรู้สึกที่เป็นอยู่ตอนนี้
ติดใจลูกชิ้นจนขนาดตามมาที่ร้านงั้นเหรอ?
สนิทกันขนาดพามากินที่ร้านเลยเหรอ?
ขนาดต้นกล้าและยายที่สนิทกันยังไม่เคยมาที่บ้านเลย แล้วนนทนัฐเป็นใครกัน?
แล้วจะมาเรียกแบบสนิทสนมแบบนั้นทำไม?
Rrrrrrrr Rrrrrrrrr Rrrrrrrrr
"จะโทรมาทำมายยยยยยยยยย!!!!!!!!!" ชินพัตน์โวยวายลั่นห้อง เมื่อเห็นเบอร์ ถึงแม้จะไม่บันทึกชื่อไว้แต่ก็จำเจ้าของเบอร์ได้ดี
อะไรนะจำได้งั้นเหรอ???!!!!!
"ไม่รับโว้ยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!" เพราะถ้าได้คุยกันอีกวันนี้คงนอนไม่หลับแน่
ลูกชิ้นปิ้งร้อนๆ หมูล้วนล้วนๆมาแล้วจ้า!!!
ต้องขอโทษด้วยนะคะที่หายเงียบไปหลายวัน ไม่สบายนิดหน่อยค่ะ ตอนนี้เกือบหายดีแล้ว เหลือเพียงน้ำมูก (คนอ่านบอกฉันไม่อยากรู้) แต่มินมินอยากรายงานตัวค่ะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายของมินมินนะคะ ขอบคุณทุกคอมเม้นด้วยนะ + เป็ดให้ทุกคนนะคะ
ฝากนิยายเรื่องสั้นจบในตอน
เรื่องสั้นขยันสอย รอคอยคนเข้ามาทำให้มันเป็นเรื่องยาว ด้วยนะคะ
หัวข้อ: เสน่ห์รักลูกชิ้นปิ้ง ตอนที่ 73 [31-01-16] ลูกชิ้นปิ้งร้อนๆมาแล้วจ้า!!!! (อ่าน 68608 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก