ตอนที่ 19 ถุงเสื้อที่ถูกลืม? นนทนัฐ ถือถุงลูกชิ้นเข้ามาแช่ที่ห้องพักของตนเองและถือถุง น่าจะเป็นเสื้อผ้านั้นของคุณเจ้าของร้าน กลับมาด้วย ว่างไว้ตรงโต๊ะทำงาน นนทนัฐแบ่งลูกชิ้น ไปให้ลุงยามก่อนกลับเข้าที่พัก แวะไปดูคนงานบางส่วนที่เริ่มทยอยเก็บข้าวของเพื่อย้ายไปทำงานที่อื่นเขากลับมานั่งมอง ลูกชิ้นที่ตัวเขาเองแบ่งเอาเข้าเวฟเพื่อนอุ่นทานร้อนๆ นั่งมองอยู่อย่างนั้น แต่ภายในใจคิดไปถึงเจ้าของที่ทิ้งคำพูดไว้แบบนั้น จนทำให้คนที่ชอบกินลูกชิ้น ทานของที่ตนเองชอบไม่ลง แม้มันวางอยู่ตรงน่าแล้วก็ตาม
"เฮ้อ!!!! จะทำยังไงดีว่ะเรา เขาไม่ให้ไปที่ร้านแล้วด้วย" นนทนัฐนั่งทิ้งตัวกับพนักพิงเก้าอี้เงยหน้ามองเพดาน
นั่งคิดไปคิดมาไม่ได้คำตอบ ลูกชิ้นที่เวฟออกมาก็เริ่มเย็นลง นนทนัฐเลยคิดว่าจะเอาไปให้คนงานที่บ้านพักดีกว่า เดินออกไปแต่ก็เปลี่ยนใจเดินเลี้ยวไปหาลุงยามที่หน้าป้อมแทน เพราะวันนี้ลุงยามบอกว่า อยู่กะดึกแทนยามอีกคนที่ลาป่วย ทำให้ลูกชิ้นที่เขาให้ไปยังคงไม่ได้กลับเอาไปให้หลานๆ เลยตั้งใจเอาลูกชิ้นที่เวฟใหม่อีกรอบไปให้ลุงยามทานแทน
"ลุงครับ ผมเวฟลูกชิ้นร้อนๆมาให้กินยามดึกครับ" นนทนัฐยื่นจานลูกชิ้นส่งให้ลุงยาม
"อ้าวคุณนนท์ ผมนึกว่ากลับห้องไปนอนซะแล้ว"
"ทำไมเหรอครับ? เอ๊ะ!!?? แล้วนี้ลูกชิ้นปิ้ง ลุงไปซื้อมาเหรอครับ"
"เปล่าครับ ก็เมื่อกี้คุณเจ้าของร้านลูกชิ้นแกแวะเอามาให้นะครับ "
"คุณเจ้าของร้านมาเหรอครับ"
"ครับ เห็นบอกว่าขายของหมดแล้ว เลยแวะมาก่อนจะกลับนะครับ"
"เขาไปนานหรือยังครับ"
" พึ่งเดินออกไป คุณนนท์ก็เดินเข้ามาหาผมพอดีครับ"
"งั้นเหรอครับ งั้น งั้น ลุงทานให้หมดเลยนะครับ " นนทนัฐบอกลุงแล้วรีบวิ่งไปที่ตลาดทันที
"คุณนนท์จะไปใหนครับ?"ลุงตะโกนถามไล่หลังคนที่วิ่งหายไปไกลแล้ว
นนทนัฐคิดว่าตนเองวิ่งให้ทันคงจะได้เจอคนที่พึ่งคุยกันไปเมื่อตอนเย็น วิ่งออกมาก็เจอเข้ากับรถกระบะสีขาว
ที่นนทนัฐจำได้ดี กับเรื่องที่ตนเองทำกับเจ้าของรถคนนี้ที่ท้ายกระบะ และเห็นเจ้าของรถยืนมองท้องฟ้า เขาลดเสียงฝีเท้าให้เบาลงและมองยืนมองอยู่อย่างนั้น จนเห็นว่าเจ้าของรถกำลังไขกุญแจรถ
"คุณลืมของไว้ในออฟฟิศครับ"นนทนัฐรีบตะโกนบอก ถึงแม้จะไม่ได้อยู่ห่างกันแต่อยากจะหยุดตนตรงหน้าไว้ก่อน
"!!!!!????? ตกใจหมดเลยคุณ!!!!" ชินพัตน์เกือบทำกุญแจรถหลุดมือแล้วหันกลับมาตามเสียงเรียก
"อะ ผมขอโทษ ผมรีบไปหน่อยนึกว่าจะมาไม่ทันคุณซะแล้ว"
"คุณวิ่งตามผมออกมาเหรอ ใหนลุงยามบอกคุณกลับไปแล้...."ชินพัตน์รับเอามือปิดปากเมื่อนึกขึ้นได้ว่าพูดอะไรออกไป
"คุณมาหาผมเหรอ?" นนทนัฐเดินเข้ามาใกล้คนที่ เริ่มทำตัวไม่ถูกที่โดนจับได้
"ปะ เปล่า ผมก็แค่ ใช่ ลืมถุงเสื้อไว้ในออฟฟิศคุณไง ผมจะกลับมาเอา แต่ลุงยามบอกไม่มีใครอยู่ในออฟฟิศแล้วผมก็กลับสิ"
ชินพัตน์รีบแกล้งตัวไม่มองหน้าคนที่เดินเข้ามาถาม เริ่มทำตัวไม่ถูกเมื่อเจอคนที่อยากเจอ
"ห้องพักผมอยู่ในแคมป์"
"ละ แล้วไง มะ ไม่เห็นอยากรู้เลย "ชินพัตน์ทำท่าไม่สนใจแล้วจะไขกุญแจเพื่อเปิดออก แต่ก็ไขไม่ได้สักที
"แต่ผมอยากจะบอก................. ว่าถุงเสื้อของคุณอยู่ที่ห้องของผม" นนทนัฐอยากที่จะแกล้งคนต้องหน้าที่เริ่มทำอะไรไม่ถูก
เดินเข้าไปกระซิบบอก ทำไมถึงอยากแกล้งนะ
"อะไร ทำไมต้องเข้ามาใกล้ๆด้วย ออกไปห่างๆเลย!!"ชินพัตน์รู้สึกว่าคนที่อยู่ข้างหลังเข้ามาใกล้จนได้ยินเสียงกระซิบชัดเจน จนต้องหันกลับไปเผชิญหน้าและผลักคนตรงหน้าให้ออกหาง
"ก็ผมจะดูว่าคุณ ไขประตูรถไม่ได้สักที่ จะอยากจะช่วยไงครับ" นนทนัฐเดินกลับเข้ามาหาอีก
"ไม่ ไม่ต้อง แล้วก็เอาเสื้อผมคืนมา ผมจะกลับแล้ว!!!"
"ไปที่ห้องของผมสิ"
"ปะ ไปทำไมผมรอคุณอยู่ที่หน้าป้อมกับลุงยามแล้วกัน คุณก็กลับไปหยิบมาแค่นั้นก็จบ" ชินพัตน์พูดไปก็เดินตรงไปที่หน้าแคมป์
นนทนัฐก็เดินยิ้มหัวเราะในลำคอ เดินตามคนเอาแต่ใจ
"หัวเราะอะไรของคุณ!!!"
"ผมเปล่า" ปฎิเสธแต่หน้ายังคงเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม
"ฮื่ย!!!!! ผมจะรออยู่ตรงนี้ ไปเอาของมาสิ!!!" พอเดินถึงป้อมยามก็รีบสั่งทันที
"ครับ ครับ" นนทนัฐหันมารับคำแล้วรีบเดินเข้าแคมป์ตรงไปยังห้องพัก
"ลืมของอะไรไว้เหรอครับ"
"อ้อ คือผมลืมของไว้เมื่อตอนเย็นนะครับ "ชินพัตน์มองจานใส่ลูกชิ้น"แล้วนี้ลุงจะทานหมดเหรอครับ?"
"จานนี้เหรอครับ คุณนนท์แกพึ่งเอาออกมาให้ พอรู้ว่าคุณมาก็วิ่งออกไปทันทีเลยครับ "
"จานนี้ของเขาเหรอ"
"ครับ ถ้าไม่มีใครทอดให้ แกก็จะเอาเข้าเวฟกินเองแบบนี้ละครับ ผมก็ได้กินด้วยประจำ" กินเปล่าๆจริงๆด้วยสินะชินพัตน์นึกในใจ
"แล้วไม่มีน้ำจิ้มแบบนี้จะอร่อยเหรอครับลุง"
"ตอนแรกลุงก็งงว่าแกจะทานได้เหรอ แต่ก็เห็นแกทานแบบนี้ประจำ แกบอกว่าลูกชิ้นอร่อยในตัวอยู่แล้ว แกบอกแบบนั้น"
"เหรอครับ" ชินพัตน์ได้รับคำยืนยันอีกเรื่องที่ว่า คนที่เดินหายไปในแคมป์ กินลูกชิ้นของเขา เปล่าๆได้จริงๆ
"ตอนเย็นคุณนนท์แกสั่งลูกชิ้นเหรอครับ สั่งเยอะเลยสินะครับ เอามาแบ่งลุงตั้งเยอะ"
"ครับ สั่ง 5 กิโลครับ"
"เหลืออีก 4 โล เอามาให้ลุงกินแบบนี้อีก วันจันทร์ก็คงได้ไปสั่งเพิ่มใหม่อีกแน่ๆ"นั่งคุยกับชินพัตน์ว่าคงจะได้ออเดอร์เพิ่มแน่นอนในวันจันทร์เพราะนนทนัฐทานหมดไวจริงๆ
"คงไปสั่งไม่ได้แล้วครับลุง" นนทนัฐเดินเข้ามาได้ยินเรื่องที่ทั้งคู่คุยกันพอดี ตอบลุงแต่หันไปมองเจ้าของร้านลูกชิ้นแทน
"ทำไมสั่งไม่ได้ล่ะครับ"ลุงหันไปหาคนที่พึ่งเดินกลับมา "จะไม่มาขายวันจันทร์เหรอพ่อหนุ่ม" หันกลับมาถามคนที่นั่งคุยกัน
"เอ๊ะ ปะ เปล่านี้ครับ ผมก็มาขายปกติ" ชินพัตน์รีบบอกปัด แล้วหันไปถลึงตาใส่คนที่ยืนอยู่
"ก็ผมโดนห้าม อ๊ะ อือ ......" ชินพัตน์รีบลุกขึ้นแล้วปิดปากคนที่กำลังพูดเรื่องที่ตัวเองสั่งไว้เพราะเข้าใจผิด
"อย่าพูดมากน่าคุณ!!! เอาถุงเสื้อผมมา ผมจะกลับแล้วมันดึกมากแล้ว" ชินพัตน์ รีบปล่อยมือออกจากคนตรงหน้า แล้วรีบยื้อขอ
งออกจากมือนั้นมาจะถือเอง
"เดี่ยวสิครับ จะไม่ขอบคุณผมสักนิดเลยเหรอผมอุตสาเก็บไว้ให้ แล้วก็เดินไปเอาออกมาให้อีก ทั้งที่คุณเป็นคนลืมไว้เอง"
"มันก็เพราะ คะคุ..........ขอบคุณ " พอนึกได้ว่าเรื่องทั้งหมดเริ่มต้นเพราะความเข้าใจผิดของตนเอง เลยรีบบอกขอบคุณเสียงเบา
"งั้นเดี๋ยวผมเดินไปส่งคุณที่รถนะ "ยื้อถุงเสื้อเพื่อให้อีกคนเดินตามมา
"ลุงผมกลับก่อนนะ"ชินพัตน์หันหลังกลับมาบอกลุงก่อนที่จะโดนคนตรงหน้าลากไปเพราะถุงเสื้อในมือ
ชินพัตน์เดินตามคนที่เดินนำเขาด้วยการจับถุงเสื้อคนละด้าน แต่ก็เดินตามมาเงียบๆ เพราะไม่เหลือความคิดด้านลบกับคนตรงหน้าแล้วกลับอยากที่จะขอโทษกับหลายๆเรื่องที่ตนเองทำไปด้วยซ้ำ แต่ไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง จนมาถึงรถตอนนี้ลานจอดไม่มีรถคันอื่นอยู่เลย เหลือเพียงรถของชินพัตน์เท่านั้น รวมไปถึงในตลาดที่เหลือแม่ค้า อยู่ไม่กี่เจ้าที่รอรถมารับกลับ บรรยากาศที่เคยคึกครืน ตอนนี้ดูเงียบเหงา แปลกตาไป
"วันนี้ขายดีมั้ยครับ" อยู่คนตรงหน้าหยุดยืนตรงหน้ารถและถามขึ้น
"ก็ ก็ขาดหมดเหมือนทุกวันนั้นแหละ"
"ดีนะที่ผมไปสั่งไว้ก่อน ไม่งั้นผมคงจะไม่ได้กินทั้งอาทิตย์แน่" นนทนัฐหันมามองคนที่ยืนฟังนิ่งก้มหน้ามองถุงที่มือของทั้ง 2 คนจับไว้
"ก็ได้กินแล้วนิ" ชินพันต์พูดเสียงเบา พยายามยื้อถุงเสื้อเบาๆ
"แต่อาทิตย์หน้าผมก็คงไม่ได้กิน และอาทิตย์ต่อๆไปด้วยใช่มั้ยครับ?" ก้มลงถามคนที่เอาแต่ก้มหน้า ชินพัตน์พอได้ยินคำถามของคนตรงหน้าทำให้ ชินพัตน์เงยหน้าขึ้นมามองคนถาม
" ก็ทำไมไม่ไปซื้อกินที่ร้านอื่นล่ะ" ถามกลับแล้วหันหน้าไปมองทางอื่น
"ก็ผมเคยบอกแล้วนี้ ว่าลูกชิ้นของคุณคือที่สุดของผมแล้ว จำได้ใหม หืม?" นนทนัฐยื้อถุงเสื้อเพื่อให้คนตรงหน้าหันมามองตนเอง
"..............วันจันทร์ ก็อย่าลืมมาซื้อแล้วกัน " ชินพัตน์รีบบอกแล้วก็ยื้อถุงเสื้อคืนมาได้แล้วรีบเดินไปไขกุญแจรถ
"เดี่ยวนะ คุณให้ผมไปที่ร้านคุณได้แล้วใช่มั้ย ไม่ห้ามแล้วใช่มั้ย" นนทนัฐยื้อแขนคนตรงหน้าให้กลับมาคุยกัน
"ก็ ตามนั้นแหละ จะมาไม่มาก็เรื่องของคุณ ปล่อยผมจะกลับแล้ว" ชินพัตน์ดึงแขนกลับ
หมับ!!!!
"ขอบคุณครับ ขอบคุณ คุณไม่โกรธผมแล้วใช่มั้ย" นนทนัฐดึงชินพัตน์เข้ามากอดแน่นด้วยความดีใจคนลืมตัว เหมือนความรู้สึกที่หนักอึ้งที่เกิดขึ้นเมื่อตอนเย็น ได้หายไปหมด
"นี้คุณปล่อยผมเดี่ยวนี้นะ ครั้งที่แล้วผมยังไม่ยกโทษให้คุณนะ แล้วคุณยังมาทำแบบนี้กับผมอีก ปล่อย!!!!" ชินพัตน์ที่ดิ้นอยู่ในอ้อมกอดของคนตรงหน้า ตกใจถุงเสื้อหลุดมือไปตอนใหน สติกลับมาก็รีบพยายามทั้งผลักทั้งดิ้น
"เออ ผมขอโทษผมดีใจไปหน่อย ลืมตัว แหะๆ" นนทนัฐปล่อยตัวคนตรงหน้าและก้าวถอยหลังเว้นระยะห่าง เกาท้ายถอยแก้เขินที่ทำเรื่องแบบนี้กับคนตรงหน้าอีกแล้ว
"ฮื่ย!!!! คุณนี้มัน!!!! ผมจะกลับแล้ว!!!" ชินพัตน์เห็นคนตรงหน้าพูดออกมาตรงๆว่าที่ทำไปเพราะดีใจกับเรื่องที่จะได้กลับไปซื้อลูกชิ้นที่ร้านของตนเองแค่นี้ ถึงกับลืมตัวจะโกรธก็ใช่เรื่อง ดูจะตลกกับท่าที่เขินเก้อๆของคนตรงหน้า รู้สึกแปลกๆกับหัวใจตัวเอง เต้นแรงเกินเหตุ สงสัยจะต้องไปหาหมอ รีบกลับไปตั้งหลักที่บ้านดีกว่า
ชินพัตน์รีบพาตนเองเข้าไปภายในรถ เพื่อหลบพ้นสายตายของคนที่ยังยืนมองตนเองอยู่แบบนั้นไม่กลับเข้าไปที่แคมป์สักที และยังเดินเข้ามาให้ประตูรถอีก
ก๊อก ก๊อก เคาะทำมายยยยยยยยยยย!!!!!??????
"อะไรของคุณอีก!!!!!" ชินพัตน์กดปุ่มเลื่อนกระจกรถฝั่งข้างคนขับลง ชะโงกหน้าเพื่อถามคนข้างนอก
"เจอกันวันจันทร์นะครับ"
"อะไรของคุณ ฮื่ย!!!!" ชินพัตน์พยายามกดปุ่มกระจกให้เลื่อนขึ้นปิด แต่ก็โดนยื้อไว้
"อะไรของคุณอีก!!!?" ต้องหยุด
"ขับรถกลับดีๆนะครับ"
"แค่นี้ใช่มั้ย ผมจะกลับแล้ว"
"ฝันดีนะครับ"
"อ๊ะ อืม"
"ฝันถึงผมด้วยนะ" นนทนัฐเห็นอีกฝ่ายไม่ปิดกระจกเลยแกล้งพูดต่อ
"เรื่องอะไร ถอยออกไปเลย อยากจะโดนรถเหยียบใช่มั้ยห่ะ!!!!" ชินพัตน์ตวาดลั่น รีบปิดกระจก ซ้อนใบหน้าที่เริ่มขึ้นสี
ที่ไม่รู้ว่าเกิดจากความโกรธหรือเกิดจากเขินอายกันแน่?
ลูกชิ้นปิ้งร้อนๆ หมูล้วนๆมาแล้วจ้า!!!!
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนิยายของมินมิน นะคะ +เป็ดให้ทุกคนค่า
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
