หัวข้อ: #อย่าบอกใคร...ว่า...ฉันรักเธอ?#...Special Part...(21/12/15) P.136

[B52]

วันนี้ทำไมยังไม่มา

[kimjuy_o]

ขออภัยนะคะ วันนี้มาอัพช้า ตอนนี้กำลังปั่นๆตอนต่อไป เพราะที่แต่งไว้ใกล้จะหมดสต๊อกแล้ว แหะๆ ขออภัยอีกครั้งค่า



# อย่าบอกใคร...ว่า...ฉันรักเธอ?#

ตอนที่ 12

คำสั่ง...



          เช้าวันอาทิตย์ วันหยุดที่เอยไม่ได้หยุด เพราะมีซ้อมเดินแบบกับดาวอีกวัน เอยตื่นแปดโมงลุกอาบน้ำกินข้าว ก่อนที่จะขึ้นรถเมล์ต่อด้วยแท็กซี่ไปยังสตูดิโอที่ซ้อม วันนี้การซ้อมเข้มข้นกว่าเมื่อวานมาก เพราะมีเวลาเยอะอีกทั้งได้เตรียมตัวมากกว่าเมื่อวานด้วย การซ้อมวันนี้ของเอยจึงดีกว่าเมื่อวานมาก


          การเดินฟินาเร่ของเอยนั้นเดินคู่กับนางแบบสาวสวยที่ดาวจัดหามาให้ เธอเป็นนางแบบหน้าใหม่ที่เพิ่งจะเข้าวงการมาหมาดๆ จึงดูประหม่าและยังตื่นเต้นในการเดินไม่ต่างจากเอย ความสูงของเธอนั้นสูงกว่าเอยไปหลายเซ็นต์ นั่นเป็นเหตุให้เอยต้องใส่ร้องเท้าที่รองแผ่นเพิ่มความสูง เพื่อจะได้ดูดีเวลาเดินคู่กับเธอ การเดินเหินจึงลำบากขึ้นมาอีกเท่าเพราะเอยไม่เคยชินกับมัน


          ในที่สุดเวลาการซ้อมเดินก็ล่วงเลยมาจนถึงเย็น การซ้อมสิ้นสุดลงพร้อมๆกับที่เอยหมดแรงในการซ้อมพอดิบพอดี

“ไหวมั้ยเอย?” ดาวถามพลางหยิบเครื่องดื่มเกลือแร่ให้ เอยดื่มไปอึกใหญ่

“เหนื่อยเนอะดาว ใครว่าเป็นนายแบบสบาย” เอยตอบพร้อมกับหัวเราะ

“เหนื่อยหน่อยนะเอย แต่ไทป์บอกว่าจะให้ของตอบแทนเอยด้วยนะ” ดาวว่า

“ได้ไง ไม่เอาหรอก บอกแล้วว่าช่วย อะไรของไทป์เนี่ยะ ต้องไปคุยให้รู้เรื่อง” เอยฉุนนิดหน่อยเมื่อได้ยินแบบนั้น เพราะไทป์คือเพื่อนสนิทที่สุด เรื่องเงินทองไม่ใช่ประเด็นเลย

“เอาน่าเอย ดาวก็บอกแล้วว่าเอยไม่เอาแน่ๆ แต่เค้าก็เตรียมของเซอร์ไพรส์ไว้แล้ว ห้ามยากแหะ”

“ไทป์นะไทป์ เฮ้อ” ทั้งสองคนรู้ว่าไทป์เป็นคนดื้อ ฉะนั้นห้ามอะไรคงยาก คงต้องปล่อยเลยตามเลย

“ว่าแต่เอยเหอะ เมื่อวานดาวยุ่งๆ เลยไม่ได้ถามเอยเรื่องกวิน เค้ามาส่งเอยได้ไง?” ดาวถาม พร้อมมองหน้าเอยที่ตอนนี้กำลังแดงระเรื่อขึ้นมานิดหน่อยเมื่อนึกถึงกวิน

“คือ...บังเอิญน่ะดาว เจอเค้าพอดี เค้าเลยมาส่ง”

“จริงหรอ แค่นั้นเองหรอ?” ดาวยังคงซักไซ้ถาม อย่างไม่เชื่อในคำตอบของเอย

“กะ..ก็แค่นั้นแหละ” เอยว่า

“ว๊า ไอ้เราก็คิดว่าเยอะกว่านั้น รู้มั้ยเอย ตอนเอยซ้อมเมื่อวาน กวินเอาแต่จ้องเอยตลอดเลยนะ จ้องไม่วางตาด้วย”

“คิดไปเองรึเปล่าดาว?” เอยพูด

“จริงๆนะ ก็ดาวน่ะหันไปมองกี่ที่ๆก็เจอแต่กวินนั่งมองเอยตลอด แล้วอีแบบนั้นจะคิดไปเองได้ที่ไหนล่ะ”

“ไม่หรอก เค้าคงมองเฉยๆ” เอยพูดเหมือนจะปลอบใจตนเองไป

 “ไม่นะ สายตาแบบนั้นต้องมีอะไรแน่ๆ แต่ที่ดาวงงทำไมกวินจำเอยไมได้ ทั้งที่อยู่ห้องเดียวกันแท้ๆ” จริงของดาว นึกถึงเรื่องนั้นขึ้นมาก็พาลสงสัย ทำไมกวินถึงจำเอยไมได้ หรือเพราะตนเองดูจืดจางไม่น่าจดจำจนถึงขนาดที่กวินจะจำไม่ได้

“ช่างเถอะดาว งั้นเรากลับก่อนนะ ว่าจะไปซื้อของใช้ก่อนกลับบ้านซะหน่อย ไปนะ” เอยว่าแต่ร้องห้ามขึ้นมาก่อน

“เดี๋ยวๆเอย เมื่อวานดาวลืมบัตรเชิญที่จะเอาให้กวินน่ะ ขอโทษจริงๆเมื่อวานดาวยุ่งไปหน่อย ฝากเอยเอาไปให้กวินด้วยนะ” ดาวยื่นซองบัตรเชิญสีทองให้ พลางขอโทษขอโพยที่ลืมให้กวินด้วยตนเองเมื่อวานนี้

“อะ...อืม ได้สิ” เอยรับซองมาเก็บเข้ากระเป๋าสะพายที่พาติดตัวมา

“งั้นเรากลับก่อนนะดาว” เอยโบกมือลาดาว ก่อนที่จะลุกเดินออกไปว่าจะไปเดินห้างซื้อของใช้ส่วนตัวที่กำลังจะหมด



          เอยมาถึงห้างดังแถวลาดพร้าว แม้จะรู้สึกเหนื่อยแต่ก็ยังพอเดินซื้อของไหว เอยตรงไปแผนกของใช้ก่อนที่จะจัดการซื้อข้าวของที่ตัวเองจำได้ว่าต้องซื้ออะไรบ้าง ซื้อเพลินจนเดินชนเข้ากับใครคนหนึ่ง

“โอ๊ย!..ขอโทษครับ” เอยเอ่ยปากก่อนที่จะพบว่าเป็นกวินที่สวมเสื้อยืดแขนยาวกางเกงยีนส์พร้อมแว่นตาดำที่กำลังถอดออก เสื้อผ้าในแบบที่เอยไม่เคยคาดคิดว่าจะเห็นกวินสวมใส่

“ท่าน...” เอยทำท่าจะเรียก แต่กวินเอามือแตะปากเอยเชิงห้าม

“อย่าเรียกชั้นว่าท่านประธาน” กวินพูดเสียงเบา เอยยังคงอ้าปากค้างด้วยความตกใจ ก่อนที่จะมองซ้ายขวาว่ากวินควงสาวที่ไหนมารึเปล่า

“ชั้นมาคนเดียว” กวินตอบแค่นั้น

“เอ่อ...” เอยได้แต่อ้ำอึ้ง เพราไม่รู้จะเรียกกว่าอะไรดี

“เรียกกวินสิ” อีกครั้งที่กวินรู้ทันว่าเอยคิดอะไร

“คือผม...”

“ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ตามมา” กวินลากเอยที่กำลังซื้อของค้างอยู่ พาไปคิดเงินก่อนที่จะพาเอยมายังรถสปอร์ตคันหรูที่จอนตรงลานจอดรถ โดยที่ระหว่างทางเอยได้แต่มึนงงว่าเกิดอะไรขึ้นกับตน



          ระหว่างทางที่ขับมา เอยได้แต่นั่งนิ่งๆ เพียงแค่เวลาฉับพลัน ไม่คาดคิดว่าจะได้เจอกวินในลุคนี้  อีกทั้งกวินที่ไม่ให้เรียกว่าท่านประธาน ตอนนี้กวินเหมือนนายแบบที่หล่อไร้ที่ติภายใต้แว่นกันแดดสีดำที่ดูน่าค้นหา เหมือนผู้ชายวัยหนุ่มที่กำลังสนุกสนานกับชีวิตไม่ใช่ท่านประธานบริษัทใหญ่ที่แบกภาระอันหนักอึ้งไว้บนบ่า เป็นกวินในอีกแบบที่เอยไม่คาดคิดว่าจะได้เห็น


          และที่น่าตกใจไปกว่านั้น ทำไมตนถึงยอมให้กวินลากตัวมาขึ้นรถได้ โดยที่ไม่ขัดขืน ตอนนี้เส้นทางของกวินลัดเลาะพามาถึงคอนโดหรูใจกลางเมือง

“ลงมา” กวินพูด หลังที่จอดรถสนิทแล้ว เอยจึงเดินลงมาอย่างระวังๆไม่ให้เฉี่ยวโดนรถหรือสร้างความเสียหายให้รถหรูราคาแพงของกวิน


          เอยเดินตามกวินอย่างไม่รู้จะต้องทำอย่างไร จนกวินกดลิฟต์ขึ้นไปยังชั้นบนสุด เอยหายใจแทบจะไม่ออกในขณะที่ลิฟต์ค่อยๆไต่ระดับจนถึงชั้นที่กดไป กวินพามายังชั้นบนสุดที่ห้องมีแค่ห้องเดียว ทั้งชั้นนี้มีแค่ห้องนี้ห้องเดียว เอยกลืนน้ำลายลงคอ ทำไมถึงรู้สึกได้ว่าบรรยากาศรอบตัวของกวินตอนนี้ต่างจากกวินที่ตนพบเจอ ไม่ใช่กวินคนที่เงียบขรึม เฉยชา หน้านิ่งคนนั้น แต่เป็นกวินที่น่าหวาดหวั่นจนไม่น่าเข้าใกล้เสียเท่าไหร่


          กวินสแกนบัตรเข้าห้องตัวเอง ก่อนที่เอยจะเดินตามเข้าไปอย่างรู้ว่าต้องเป็นเช่นนั้น ภายในห้องตกแต่งด้วยสีเทาขาวและดำ ดูโมเดิร์นและเรียบหรู ห้องนอนห้องนั่งเล่น แบ่งแยกเป็นสัดส่วน ดูดีๆก็คล้ายบ้านหลังหนึ่งไม่ใช่คอนโดแต่อย่างใด กวินถอดแว่นกันแดดวางบนโต๊ะก่อนที่จะเดินเข้าไปพร้อมกับหันหลังกลับมามองเอยที่ยืนอยู่นิ่งๆไม่ขยับตัวไปไหน

“กลัวอะไร?” กวินถามเช่นนั้น เอยไม่แต่ส่ายหน้า

“เปล่า...ครับ”

“เลิกพูดสุภาพซะที พูดแบบคนปกติได้มั้ย?” น้ำเสียงของกวินออกจะดูหงุดหงิดไม่ชอบใจ

“คือผมไม่รู้จะ...” สายตาของกวินจ้องเขม็งมาทางเอย

“งั้นก็แล้วแต่เธอ” กวินว่า

“แล้ว เอ่อ...พาผมมาที่นี่ทำไม?”

“แค่อยากคุยด้วยนิดหน่อย แต่ไม่ใช่เรื่องงาน”

“มีเรื่องอะไร...” เอยถามพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมา พบว่ากวินยืนอยู่ตรงหน้าตนแล้ว

“เธอ...สนิทกับชินภัทรขนาดไหน?” คำถามที่น่าแปลกใจสำหรับเอย

“พี่ขาวหรอ..ก็สนิทพอสมควรครับ” เอยตอบอย่ากล้าๆกลัวๆ เพราะสีหน้าของกวินตอนนี้ดูมาคุเหลือเกิน

“ต่อไปนี้อยู่ให้ห่างจากเค้าซะ นี่คือคำสั่ง”

“เดี๋ยวนะ หมายความว่ายังไงครับ?”

“ก็บอกให้เธออยู่ห่างจากชินภัทรซะ” กวินย้ำ

“แต่ท่าน..เอ่อ นี่มันเรื่องส่วนตัว” เอยไม่ชอบที่กวินใช้คำสั่งอย่างไร้เหตุผล ถึงแม้ไม่รู้ว่าเหตุผลที่แท้จริงคืออะไร

“รู้ว่าเรื่องส่วนตัว แต่ชั้นขอสั่งห้าม”

“ทำไมครับ?....หรือว่าจะชอบ....” เอยตาโตด้วยความตกใจ คิดแน่แท้ว่ากวินต้องคิดอะไรกับพี่ขาวแน่ๆถึงสั่งมาแบบนี้

“ชอบอะไร?” กวินถามก่อนที่จะดึงเอยเข้าไปใกล้ๆตน

 “ปล่อยนะ” เอยร้องขึ้น 

“คิดว่าชั้นชอบเธออย่างนั้นหรือ?” ใบหน้าที่หล่อเหลานั้นค่อยๆยื่นมา เอยเสหน้าหลบทำให้จมูกโด่งชนเข้ากับแก้มของเอย

“อย่านะ!!” เอยร้องห้ามสุดเสียง ทั้งหมดยุติอยู่แค่นั้น กวินหัวเราะเสียงทุ้มในลำคอ

“อย่าสำคัญตัวผิดสิพีระนัม คิดว่าชั้นรู้สึกอะไรกับเธอรึไง?”  กวินว่าก่อนที่จะปล่อยเอยที่ตอนนี้หน้าซีดเผือดอย่างรู้สึกตกใจ

“เปล่า ไม่ใช่ซะหน่อย” เอยพูดเสียงดัง ไม่ต่างกับหัวใจที่เต้นโครมครามในอก ทั้งหวั่นทั้งอายผสมปนเปกันไปหมด

“ก็ดีแล้วล่ะ กลับเถอะ เดี๋ยวจะไปส่ง” กวินว่าแบบนั้น แต่เอยส่ายหน้า

“ผมกลับเองได้ครับ” เอยทำท่าจะวิ่งแต่กวินรั้งตัวเอาไว้ได้ทันเสียก่อน โดนดึงตัวเข้าไปปะทะกับอกของกวิน ร่างกายของกวินใหญ่โตกว่าของตนจริงๆ ยากที่จะขัดขืนหรือสู้ได้

“อย่าดื้อ เดี๋ยวจะโดน” เอยจึงได้แต่จำยอมให้กวินพาไปส่งบ้าน โดยที่ตอนนี้ความรู้สึก สับสน ตีวนอยู่ในสมอง อะไร...มันเกิดอะไรขึ้นกับตน และกวิน...จู่ๆทำไมมาทำอะไรแบบนี้กับตนเองได้



          กวินพามาส่งบ้านหลังเดิมของเอย ตลอดทางเอยได้แต่นิ่งคิดอะไรต่างนานา ทั้งคำสั่งที่ให้อยู่ห่างจากพี่ขาวอีก ไหนจะการสัมผัสถึงเนื้อถึงตัวที่ทำเอาตัวร้อนผ่าวอีก แต่คำพูดกับสวนทางกับการกระทำเสียได้...

“ไม่ได้คิดแบบนั้นเสียหน่อย” เอยพึมพำกับตนเองเบาๆ ว่าไม่ได้คิดว่ากวินชอบตนเองอย่างที่กวินพูดเสียหน่อย

 “บ่นอะไร?” กวินถามหลังจากที่รถจอดตรงหน้าบ้านของเอย เอยได้แต่ส่ายหน้าเร็วๆเป็นคำตอบ ฉับพลันมองไปที่กระเป๋าสะพายของตัวเองก็นึกขึ้นได้ว่าดาวฝากบัตรเชิญมา

“เอ่อ...นี่บัตรเชิญไปงานของไทป์..ครับ” เอยยื่นซองสีทองให้ รู้สึกว่ามือตัวเองออกจะสั่นนิดๆ

“ขอบใจ...”กวินรับบัตรเชิญนั้น มือใหญ่สัมผัสมือของเอยแผ่วเบา จนเอยเป็นฝ่ายสะดุ้งและชักมือกลับทันที

“ไม่เป็นไรครับ” เอยตอบ

“พรุ่งนี้ไว้เจอกัน” กวินว่าเช่นนั้น

“อ่อ อย่าลืมที่สั่งล่ะ....อยู่ให้ห่างชินภัทรเข้าไว้” กวินว่าต่อก่อนที่เอยจะรีบลงจากรถโดยไร้คำขอบคุณ


          เอยวิ่งมาถึงห้องนอนของตัวเอง โดยที่แม่ร้องถามว่าทำไมกลับช้าแต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรออกไป มาถึงห้องก็ล็อคประตูนั่งนิ่งอยู่ตรงนั้นอย่างรู้สึกอนาถใจในตัวเอง ว่าที่ผ่านมาตนไม่ได้รู้จักกวินจริงๆเลย กวินที่ตนรู้จักเป็นเพียงเปลือกนอกที่ห่อหุ้มไว้ ไม่ใช่ความเป็นจริงอย่างที่สัมผัสมาเมื่อครู่นี้ การเหนี่ยวรั้งที่เอาแต่ใจ คำพูดที่แสนจะร้ายกาจ กวินที่สัมผัสได้ตอนนี้ ช่างเอาแต่ใจมากเลยทีเดียว แต่ทำไม...ทำไมถึงใจเต้นแรงจนน่ากลัวเช่นนี้


          พอมานึกถึงคำสั่งของกวิน ทำให้เอยอดคิดไม่ได้ว่ากวินจะมีความสัมพันธ์อะไรกับพี่ขาวหรือเปล่า เพราะพี่ขาวเองก็ไม่ชอบผู้หญิง หรือทั้งสองจะ...

“เอ๊ะ...หรือว่าเค้าจะคิดอะไรกับพี่ขาวกันนะ?”

+++++++++++++++++++++++++

[cher7343]

คือเมื่อไหร่พวกนางจะชัดเจนกันสักที
คนอ่านลุ้นมากกก

[Yarkrak]

เอยเอ่ย

 

[fuku]

เหอๆ เข้าใจผิดแบบนี้ก็ฮาเลยดิ

จีบพี่ขาวให้เอยดูเลย 5555

[eveniing]

กวินไม่ชัดเจนสักที 

[bulldog17]

พี่ขาวมีส่วนในการทุจริต

หรือหึงเอยจ๊ะกวินนน คริๆ

[comai0618]

หึงก็บอกว่าหึงงงงงงง อย่าทำมากั๊กเอยนะ

[snowboxs]

กวินคงต้องพูดตรงๆอ่ะ
ทำอ้อมๆ รับรองซื่อๆ อย่างเอย
ได้หลงทางไปไกลกว่านี้แน่ๆ เชื่อเหอะ

[Pumpkin]

เชื่อดิว่าพี่ขาวมีส่วนเกี่ยวข้อง เพราถ้าเป็นเรื่องรักๆใคร่ๆดูกวินจะเก็บอาการได้ดีเลยล่ะ งั้นตัดประเด็นหึงเป็นเรื่องรองได้เลย ก็เหลือแต่ประเด็นทุจริต แต่reactionของท่านประธานจะแรงกว่าปกตินิดหนึ่งเนาะ

[B52]

ชอบก็แสดงออกมา

[Ipatza]

มีเรื่องใหม่มาให้ติดงอมอีกละ
กวินแหม่ ชัดเจนเลยนะ

[lnudeel]

กวินนี่ปากแข็งจริงๆ ฮึ่ม!  เอยก็น่ารักจริง

[ว่างเปล่า]

 
ไม่ได้อ่านมานาน ชอบเรื่องนี้นะ เรียบเรื่องเนื้อเรื่องได้น่าสนใจ มีอดีตกับปัจจุบัน เก็บรายละเอียดยิบย่อย บรรยายได้เห็นถึงสภาพแวดล้อมในเรื่องได้ดี
แต่โทษนะ คือเราอยากให้เปลี่ยนคำพูดของกวินที่ใช้เรียกเอย จากคำว่า "เธอ" เป็น "นาย" เราว่ามันจะทำให้ได้อรรถรสมากกว่านะ พอคิดว่ากวินพูดคำว่าเธอแล้วรู้สึก แม่งๆ แปลกๆ
สมัครมาเพื่อคอมเม้นต์เรื่องนี้เลยนะเนี่ย
ขอบคุณนะที่แต่งเรื่องสนุกๆมาให้อ่าน

[pratoo101]

  :z13:จิ้มตูดกวิน

[buathongfin]

คงมีอะไรเข้าใจผิดแล้วล่ะเอย 

[nabby]

มาต่ออีกๆๆๆๆ

[panari]

อย่าบอกนะว่าพี่ขาวเป็นตัวร้าย อยู่ในแก๊งค์ทุจริตด้วย อิตากวินไม่น่าจะลากเอยมาคอนโดเพราะแค่หึงหรอกชิมิ

[NIMME]

เพิ่งมาอ่านจ้า ติดเรื่องนี้ซะแล้ว
สนุกมาก อ่านไปลุ้นไปกับพฤติกรรมอีตากวิน
มาต่อเร็วๆน้า

[praewp]

เราพลาดเรื่องนี้ไปได้ไงงงงง
สนุกมากๆเลยค่ะ
ชอบตอนย้อนอดีตมากกน่ารักใสๆ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ

[Poes]

ขอให้เป็นแค่อารมณ์หึงของกวินพอนะ

[kimjuy_o]

ขอบคุณสำหรับทุกๆคอมเม้นท์นะคะ ให้กำลังใจได้มากทีเดียวเลยค่ะ แล้วมีผู้อ่านถามถึงการใช้สรรพนามที่กวินเรียกเอยว่า “เธอ” ขอให้เปลี่ยนเป็น “นาย” ได้ไหม คืออันนี้เราแต่งมายาวเกินกว่าจะแก้ไขแล้วค่ะ แหะๆ แต่ที่เราให้กวินเรียกเอยว่า “เธอ” เพราะมันดูเป็นผู้ใหญ่ ต้องการให้กวินดูเป็นผู้ใหญ่ค่ะ เลยใช้แบบนั้น หากเราแต่งผิดพลาด หรือไม่ถูกใจก็ขออภัยด้วยนะคะ และจะพยายามแต่งให้ดีขึ้น ให้มากกว่านี้ค่ะ ขอบคุณที่ติดตามนะคะ ^ ^

ป.ล ตอนนี้สั้นหน่อยนะคะ ขออภัยค่า 




# อย่าบอกใคร...ว่า...ฉันรักเธอ?#

ตอนที่ 13

โต๊ะเดียวกัน




          เสียงออดเคารพธงชาติดังขึ้น เหล่านักเรียนต่างพากันวิ่งลงมาจากทิศทางต่างๆ เพื่อตรงมายังลานหน้าเสาธง เอยเองก็เป็นอีกคนที่ต้องหุบหนังสือเรียนที่อ่านค้างมาเข้าแถว วันนี้ไทป์ไม่มาโรงเรียนเพราะมีธุระด่วนต้องไปต่างจังหวัด จึงขอลากิจหนึ่งวัน ดาวเป็นคนเอาจดหมายลามายื่นอาจารย์ประจำชั้นของเอยเมื่อเช้านี้เอง จึงเป็นสาเหตุให้เอยต้องนั่งเรียนคนเดียวในห้องวันนี้


          แม้ว่าเพื่อนๆในห้องจะเยอะแยะขนาดไหน แต่เอยก็ต้องอยู่คนเดียว เพราะนอกจากไทป์แล้วในห้องก็ไม่มีใครมาคุยกับเอยเลย วันนี้เหงายิ่งกว่าวันไหนๆ แม้ว่าไทป์จะฝากมาบอกดาวแล้วว่าขอโทษที่ต้องทิ้งให้เอยเรียนคนเดียว และตอนเที่ยงดาวก็สัญญาแล้วว่าจะมากินข้าวเที่ยงด้วย แต่ในระหว่างคาบนี่สิที่เอยรู้สึกแย่

“วันนี้ไทป์ไม่มา เซ็งจัง”


           สาวๆในห้องมีบ่นถึงไทป์บ้างแต่ตาก็ยังเป็นประกายส่งไปทางกวิน กวินที่นั่งอยู่คนเดียวเสมอตั้งแต่เข้าเรียน ใบหน้าเรียบเฉยนั้นไม่ต้องการให้ผู้ใดมาทักทาย หรือทักทายไปแต่ก็ไร้ซึ่งการตอบโต้ใดๆทั้งนั้น เอยถอนหายใจเบาๆ เหลือบมองไปทางกวิน ที่จ้องมายังที่เก้าอี้ของไทป์ จากนั้นก็ปรายตามามองเอยอีกที เอยถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนที่อาจารย์จะเข้ามาเริ่มสอนตามตารางเรียน

...
..
.

“เอย ขอโทษทีนะ เที่ยงนี้ดาวคงกินข้าวด้วยไม่ได้ อาจารย์เรียกคุยเรื่องลงข่าวเกี่ยวกับงานโรงเรียนอาทิตย์หน้าจ๊ะ โทษทีนะเอย”


          ดาววิ่งมาบอกทันทีที่ออดพักเที่ยงดัง เอยยิ้มพร้อมกับบอกว่าไม่เป็นไร ทั้งที่ใจจริงรู้สึกไม่มั่นใจเลยที่จะนั่งกินข้าวคนเดียว อาจเพราะรู้สึกขาดความเชื่อมั่นในการทำอะไรโดยลำพัง ขาดความมั่นใจ กลัวสายตาจ้องจะจับผิดจากคนรอบข้าง


          โต๊ะโรงอาหารก็แทบจะไม่มีที่นั่ง แต่ละโต๊ะมากินพร้อมกันเป็นกลุ่มทั้งนั้น เอยถือจานข้าวพร้อมขวดน้ำดื่ม สอดส่ายสายตามองหาโต๊ะว่างสักโต๊ะ

“อ๊ะ...เจอแล้ว”


          ไม่รอช้า เอยรีบก้าวเร็วๆเพื่อไปจับจองโต๊ะนั้น ทันทีที่วางจานข้าวลงพร้อมกับที่ใครอีกคนวางจานข้าวลงบนโต๊ะพร้อมเอยพอดี เอยเงยหน้าขึ้นไปก็พบว่า

“กะ...กวิน”


          เป็นกวินที่มาวางจานข้าวพร้อมกับเอยพอดี จะว่าอย่างไรดีเพราะทั้งสองคนดันวางจานข้าวพร้อมกัน ใครมาก่อนมาหลังจึงตัดสินไม่ได้ กวินไม่พูดอะไร หน้าตานิ่งเฉยเช่นนั้นก่อนจะนั่งลงพร้อมกับเริ่มทานข้าว เอยหันซ้ายหันขวาเพราะตอนนี้โต๊ะก็ไม่มีว่างแล้วนอกจากโต๊ะตัวนี้ เอยจึงจำยอมนั่งลงกินข้าวตรงข้ามกับกวินอย่างเลี่ยงไม่ได้


          ออกจะตื่นเต้นที่ได้มานั่งกินข้าวกับกวิน รู้สึกได้ว่าสายตาหลายคู่จับจ้องมองมาที่โต๊ะเสียงซุบซิบเริ่มดังหึ่งจับใจความได้ว่า

“เป็นเพื่อนกวินหรอ?”

“ต๊าย อิจฉา ได้นั่งกินข้าวกับกวิน”

“แกดูสิ นายแว่นนั่นกล้าไปนั่งกินข้าวกับพี่กวินแหละ”

“ปกติตาแว่นนี้ตัวติดกับพี่ไทป์ไม่ใช่หรอ?”


          เสียงซุบซิบต่างๆลอยเข้าหูมาเป็นระลอกๆ เอยจำใจกลืนข้าวที่รู้สึกฝืดคอ และไม่รู้อะไรดลใจให้ตัดสินใจลุกขึ้นดีกว่าทนฟังคนพูดถึงแบบนี้

“จะไปไหน?” กวินเอ่ยถาม

“เอ่อ...คือเราว่าจะไป...” เอยอ้ำอึ้ง ไม่คิดว่ากวินจะพูดด้วย

“นั่งลงแล้วกินต่อซะ”


          เอยนั่งลงทันทีที่กวินพูดจบ รีบตั้งหน้าตั้งตากินข้าวอย่างรวดเร็วเพื่อจะให้เสร็จไวๆ ผิดกับกวินที่นั่งกินเรื่อยๆ ช้าๆอย่างใจเย็น สายตานั้นเหลือบมองกวินเป็นระยะๆ พอกวินหันมาสบตาเอยแทบจะทำช้อนหล่น รีบหลบตานั้นทันทีทันใด จนในที่สุดเอยก็ก็กินข้าวจนหมดภายในเวลาอันสั้น

“ไปนะ...” เอยพูดสั้นๆก่อนที่จะรีบลงขึ้นเอาจานไปเก็บ โดยไม่หันหลังไปมองกวินที่ยังคงนั่งกินข้าวคนเดียว

“เอยเอ้ย ทำไมไม่รอเค้านะ นิสัยแย่จริง” เอ่ยได้แต่บ่นกับตัวเอง มานึกเอาได้ทีหลังว่าทีตนเองยังไม่อยากกินข้าวคนเดียว ด้านกวินเองก็คงไม่อยากเป็นเช่นนั้นเหมือนกัน...




          เสียงนาฬิกาปลุกร้องขึ้นในเวลาเช้าตรู่ เอยยังคงรู้สึกอยากหลับต่ออีกหน่อย อยากจะฝันต่อถึงเรื่องราวในสมัยนั้น เอยค่อยๆดันตัวเองให้ลุกขึ้นแล้วนิ่งอยู่อย่างนั้น นึกถึงเรื่องเมื่อเย็นวันอาทิตย์ที่ผ่านมา ที่ได้เจอกวินโดยบังเอิญและตามกวินไปยังคอนโด พร้อมกับคำสั่งของกวินที่ว่าห้ามเข้าใกล้พี่ขาว นี่ผ่านมาจนถึงวันเสาร์แล้ว เอยก็ไม่ได้เจอกวินอีกเลย ตลอดหลายวันที่มาเอยเอาแต่คิดหาเหตุผล ว่าเหตุใดกวินที่ต้องสั่งตนเช่นนั้น อีกทั้งพาลนึกไปหลายๆเรื่อง...จำกันไม่ได้จริงๆหรือเพียงไม่อยากจดจำคนธรรมดาคนนี้ สุดท้ายก็วนมาคิดถึงเรื่องปัจจุบันว่าทำไมต้องห้ามไม่ให้เข้าใกล้พี่ขาว หรือเพราะแท้จริงแล้ว ผู้ชายที่พี่ขาวชอบคือกวิน

“หรือว่าจะไม่ชอบให้ใครอยู่ใกล้พี่ขาวกันนะ” เอยคิดแค่นั้น รู้สึกใจเจ้ากรรมเต้นผิดจังหวะ เจ็บแปลบปลาบพิกลเมื่อนึกถึงเรื่องนี้



          เอยรีบส่ายหัวเรียกสติ แล้วไปอาบน้ำเตรียมพร้อมไปทำงานตามปกติ พอมาถึงที่ทำงานพบว่าพี่แปงนั่งมาก่อน น่าแปลกใจที่วันนี้พี่แปงว่าเร็วกว่าเอยเสียได้

“พี่แปง มาเช้าจังครับ” เอยทักไป พี่แปงหันหน้ามอง น้ำตานองหน้าจนเอยตกใจ

“พี่แปง เกิดอะไรขึ้น?”

“ฮือๆ พี่ทะเลาะกับแฟนพี่มาน่ะเอย”


          พี่แปงเล่าเรื่องราวทั้งหมดว่าแฟนพี่แกเปลี่ยนไป ไม่ใส่ใจเหมือนแต่ก่อน ดูพี่แปงน้อยใจเลยชวนทะเลาะกันเสียเรื่องบานปลาย วันนี้พี่แปงเลยไมสบายใจคิดว่าจะมาหาเอยแต่เช้าเผื่อจะดีขึ้นมาบ้าง ผ่านไปไม่นาน พี่ขาวก็มาอีกคน เอยจึงเป็นคนเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง


          สำหรับเอย ตั้งแต่เจอคำสั่งของกวินในวันนั้นแล้ว รู้สึกเข้าหน้ากับพี่ขาวยากขึ้น เพราะใจเอาแต่คิดว่าพี่ขาวกำลังคบหากับกวิน หลายครั้งที่พี่ขาวถามถึงสาเหตุที่เอยแปลกไป แต่เอยก็พยายามทำทุกอย่างให้ปกติ ไม่ให้พี่ขาวรู้ว่าเอยกำลังคิดอะไรอยู่

“เรื่องเป็นอย่างนี้หรอเอย” พี่ขาวถามขึ้นหลังจากที่เอยเล่าเรื่องพี่แปงจบ

“ครับ พี่แปงเลยเครียดอย่างที่เห็น”

“ใจเย็นๆแปง เอางี้ คืนนี้ไปเมากันให้หายเศร้าเลยเป็นไง” พี่ขาวว่า

“มันจะดีหรือครับพี่ขาว?” เอยไม่ค่อยเห็นด้วยกับการปรับทุกข์ด้วยเหล้า

“เอาน่า แปงมันเสียใจอยู่ ถ้าไม่เมาก็ไม่หายเครียดหรอก”

“งั้นเย็นนี้ไปกันนะ” พี่แปงกลับเห็นด้วย เธอค่อยๆเช็ดหน้าเช็ดตาแล้วเริ่มทำงาน 
 
...
..
.


          เวลาเลิกงานก็มาถึง เอยทำเอกสารรายงานเรื่องเอกภพที่ต้องรายงานกวินทุกวันเสาร์ฝากกับคุณทราย เลขาของกวินไว้ แม้เธอยืนกรานว่าให้เข้าพบด้วยตนเอง แต่เอยก็ปฏิเสธและอ้างไปกับเธอว่ามีธุระด่วนเลยต้องขอกลับก่อน


          ด้านพี่ขาวก็นัดแนะว่าเวลาสองทุ่มจะมารับที่บ้าน พาไปร้านแถวทองหล่อ เอยเลยกลับมาบ้านก่อน อย่างน้อยก็จะได้อาบน้ำแต่งตัว ถ้าถามว่าการเที่ยวกลางคืนสำหรับเอยนั้นไม่บ่อยจนนับครั้งได้ ครั้งแรกตอนรุ่นพี่พาไปฉลองเลี้ยงสายรหัส กับอีกทีก็ตอนเรียนจบ หากจะนับครั้งนี้ก็เป็นครั้งที่สามเท่านั้นเอง วันนี้เอยงัดเอาชุดที่ซื้อกับดาววันนั้นมาใส่ ทั้งเสื้อกางเกงและรองเท้า มองตัวเองในกระจกแล้วอดยิ้มไม่ได้ ดาวเก่งมากที่เลือกชุดที่ทำให้เอยใส่แล้วดูเป็นผู้เป็นคนมากขึ้น อย่างน้อยเอาชุดนี้ออกไปเดินก็ไม่อายใครเขา จู่ๆเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

“ครับพี่ขาว?” พี่ขาวเป็นคนโทรมา

“พี่กำลังจะไปรับนะเอย

“ตอนนี้เลยหรอครับ?” เอยมองนาฬิกาที่ตอนนี้เข็มชี้ว่าเพิ่งจะหนึ่งทุ่มครึ่ง

“ไปรับเร็วหน่อย กันรถติดน่ะ” พี่ขาวว่า

“ครับๆ ผมแต่งตัวเสร็จแล้ว” เอยบอกไปแบบนั้น ก่อนจะวางโทรศัพท์


          ในที่สุดพี่ขาวก็มาถึงบ้าน เอยบอกลาแม่ก่อนที่จะออกมา แม่ยังแซวเอยว่าแต่งตัวเสียเหมือนนักร้องเกาหลี เอยอดขำแม่ไม่ได้ พี่ขาวที่ยืนรออยู่ทำตาโตๆเมื่อเห็นเอยเดินออกมา

“เอย...น่ารักจัง” พี่ขาวพูดเบาๆ เอยได้ยินไม่ค่อยถนัดนัก

“พี่ขาวว่าอะไรนะครับ?”

“อ่อ เปล่าๆ ขึ้นรถเถอะ” พี่ขาวว่าอย่างนั้น พี่แปงเมื่อเห็นเอยก็ชมใหญ่ว่าแต่งตัวน่ารัก ถามถึงว่าใครช่วยซื้อ เอยก็เล่าไปว่าเป็นเพื่อนสมัยมัธยม ทั้งสามก็ชวนคุยกันเรื่อยๆจนถึงร้านที่พี่ขาวบอกไว้...

+++++++++++++++++++++++++
      

[panari]

สั้นจุง กวินเค้าออกมาจิ๊ดเดียวเอง 

[paladin.kn]

เอยก็คิดไปไกล๊ไกลลลล

กวินหึงเขาก็บอกมา

ยึกยักๆอยู่ได้ ไอ้ขี้เก๊กเอ้ย

[praewp]

อยากให้น้องเอยฝันบ่อยๆ นอนเยอะๆน้า555+ 

[rk]

     สั้นจุงเบยยยย

[poppycake]

กวินซึนมากกกกกกกก
เอยก้อแบ๊ว เอ๋อ น่ารักอ่ะ
ชอบแนวนี้มากอ่ะ ฟินจร้าาาา รอตอนต่อไป

[B52]

ถ้ากวินรู้เดี๋ยวได้มีเรื่อง

[nabby]

ไม่เอาาาาสั้นไปๆๆๆๆ

[bluecoco]

สนุกมาาาาาาาาาาาาก ลงถี่ดีด้วย ขอบคุณมากๆนะ


ปล. เห็นด้วยที่เรียกเอยว่าเธอ ผู้ชายที่จะเรียกผู้ชายอีกคนว่าเธอได้เค้าคนนั้นต้องมีอำนาจเหนือกว่า แล้วมันดูเข้ากับบทมากๆค่ะ
เพราะถ้าคุณนักเขียนไม่ทัก เราก็ไม่ทันสังเกตนะ เพราะกวินดูเหมาะจะพูดคำนี้กับเอยน้อยๆในกำมือซะจริงๆ