หัวข้อ: #อย่าบอกใคร...ว่า...ฉันรักเธอ?#...Special Part...(21/12/15) P.136

[sirin_chadada]

เป็นการเก็บเล็กเก็บน้อยมาตั้งแต่อดีตสินะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ

[fanglest]

อาจจะเผลอใจไปแล้ว ก็ได้นะ
ทั้งสองคนเลย
 

[koikoi]

รู้ว่ารักก็ต้องตัดใจซะแล้วน้องเอย

[☾❤Nyanpire❤☽]

  เพื่อนเอยแย่มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ไม่มีความรับผิดชอบ
          อ่านแล้วเดือด 
           กวินคนดี(ตอนนี้ขอชม)ช่วยเอย แอบมีใจให้ตั้งแต่เรียนแน่เลย
          รักนะแต่งไม่แสดงออก

[lnudeel]

เอยยยยยยย อดทนนะลูก  :hao5:เดี๋ยวอีตากวินจะต้องบอกชอบหนูแน่ค่ะ อดทนหน่อยนะ
อีตากวิน!!! เลิกปากแข็ง แล้วไปบอกชอบเอยได้แล้ว! เดี๋ยวเอยเลิกชอบนะ!!!

[hembetaro]

กวินอ่าาาา

ชอบก็จีบเลย
ชอบก็จีบเลยเส่!!!

ชูวั๊บๆ 555 

[PoPuAr]

ในสมัยเรียนกวินช่วยเหลือเอยอยู่ตลอด เป็นโมเม้นท์ที่น่ารักมาก

แต่ตอนนี้นี่สิ เอยจะต้องเสียน้ำตาให้กับรักที่ไม่รู้จะสมหวังรึเปล่า

ไทป์พูดตรงประเด็นทุกอย่าง

[mickymod]

  ไม่เอานะน้องเอย

อย่าร้องไห้ โอ๋ๆๆ น่าสงสารจัง  พอรู้ตัวว่ารู้สึกยังไง

ก็ต้องตัดใจแล้ว เพราะกวินคนเดียว ซึนเกิน เดี๋ยวปั๊ดเหนี่ยวเลย

[phoenixa]

เอยมองโลกในแง่ดีจัง
เราอิจฉาเลย เหมือนมีความสุขได้ง่ายๆ ในทุกๆ วัน
กวินอยู่ใกล้ ก็คงสบายใจ
แต่พ่อไทป์คงอดห่วงไม่ได้

[yuyie]

นั่นสินะ ตัดใจได้ก็ดี

ไม่อยากเห็นเอยเสียใจอ่ะ 

[vk_iupk]

เข้ามารอค่า 
จะลงแดง อยากรู้ความในใจของกวินบ้าง

ปูเสื่อรอ ^_______________^

[monoo]

 

[Ipatza]

โถพ่อกวิน
ป๊าดดดดดด คุณพระ !!!! คือใจดีแท้หน๊อ
แอบสำนึกผิดที่เคยแอบด่าในใจมาหลายครั้ง
เจอบทนี้เข้าไป น้ำตาเช็ดหัวเข่าเลยลงมาง่ามนิ้วนางข้างซ้ายของเท้าเลย
นี้มันพระเอกชั๊ดๆ นางฟ้าเทวดาองค์ไหนมาเกิดนิ โหเป็นบุญแท้น๊อ
เอย ไม่แปลกใจเลยทำไมถึงรู้สึก ชอบกวินอะไรขนาดนี้
เพราะยังงี๊นี้เอง โอเคเลยยอม
อยากรู้ว่าแล้วกวินก็น่าจะรุ้ใจตัวเองตั้งนานแล้วแต่ทำไมถึงปล่อยเอยไปหายไปหลายปี
ถ้าไม่เจอกันที่บริษัทนี้ เราจะไม่มีสิทธิได้จินตนาการกันเลยนะ
มาต่อเร็วๆนะ คือมันติดแล้วละ อาการมาแล้วๆคล้ายๆจะขาดยา เห่อ
อาการของติ่งติดนิยายมาเบย

[Rafael]

เข้ามาตามอ่านด้วยคนค่ะ
มาช่วยลุ้นน้องเอยกับคนขี้เก็ก
นี่อยากรู้ถ้าเอยไม่เล่นด้วยแล้วจริงๆจะยังเก๊กออกมั้ยยย

ขอบคุณคนเขียนที่มาต่อนะคะ

[JustWait]

เค้าชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ รอคนแต่งมาต่อนะจุ๊บๆ

[comai0618]

เข้ามารอนะ มากูว่าน้องเอยจะเลี่ยงยังไง... กวินต้องโกรธแน่เลย คิคิ

[kimjuy_o]

# อย่าบอกใคร...ว่า...ฉันรักเธอ?#

ตอนที่ 18

สูงเกินเอื้อม




          วันนี้วันจันทร์ เอยตื่นเช้ามาด้วยดวงตาที่บวมเป่ง เพราะผ่านการร้องไห้มาเมื่อคืน รู้สึกว่าการลุกขึ้นตื่นในวันนี้ช่างอ่อนเพลียสิ้นดี เอยอาบน้ำแต่งตัวออกมาทำงานด้วยจิตใจที่ห่อเหี่ยวเหลือเกิน


          มาถึงที่ทำงาน ตอกบัตร แล้วเข้าไปนั่งที่โต๊ะทำงาน ฟุบหน้าลงกับวงแขนของตนเอง วันนี้รู้สึกอยากลางานจริงๆ ไม่พร้อมจะเจอผู้คน ไม่พร้อมได้ยินคนรอบข้างพูดถึงชื่อของกวิน รู้สึกว่าตนเองอ่อนแอจนน่ากลัว ทำไมถึงรันทดเช่นนี้ จะมีความรักทั้งทีก็ไม่มีหวัง อันที่จริงมันหมดหวังตั้งแต่ยังได้เริ่มต้นเสียด้วยซ้ำไป


          เอยหมกมุ่นกับความคิดอันหมองหม่นของตนเอง วันนี้อยากอยู่นิ่งๆ ไม่อยากจะหยิบจะจับอะไร รู้สึกปวดหัว อยากหายตัวไปจากตรงนี้ จากที่รอบข้างเงียบๆ ตอนนี้เริ่มมีผู้ร่วมงานมากันบ้างแล้ว

“อ้าวเอย เป็นอะไร?” พี่แปงที่มาถึงก็เอ่ยถามทันที เพราเห็นเอยนั่งฟุบอยู่บนโต๊ะ

“พี่แปงมาแล้วหรอครับ” เอยลุกขึ้น

“จ้ะ เมื่อกี้แฟนพี่มาส่งน่ะ” พี่แปงพูดพลางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

“ดีกันแล้วใช่ไหมครับ” เอยถาม

“อืม เราเคลียร์กันแล้วจ้ะ พี่ต้องขอบคุณเอยกับไอ้ขาวนะ ที่อยู่ข้างๆพี่น่ะ” พี่แปงว่า

“ว่าแต่เอยเถอะ วันนี้เป็นอะไร ดูสิตาบวมยังกับปลาทอง” พี่แปงถาม พลางพิจารณาหน้าตาของเอย

“รู้สึกไม่สบายนิดหน่อยน่ะครับ” เอยว่า

“จะทำงานไหวไหมเอย?” พี่แปงถามอย่างเป็นห่วง

“ไหวครับ” เอยตอบพร้อมยิ้มอย่างยืนยันว่าทำงานได้

“อ้าว ขาวมาแล้วหรอ?” พี่แปงหันไปอีกด้าน พี่ขาวกำลังเดินมา

“เป็นไง อารมณ์ดีแบบนี้ คืนดีแล้วล่ะสิ” พี่ขาวว่า พี่แปงได้แต่ยิ้มเป็นคำตอบ

“เอย...เป็นอะไรไม่สบายเหรอ ดูเพลียๆนะ” พี่ขาวหันมาทักเอย

“นิดหน่อยครับ เดี๋ยวก็ดีขึ้น” เอยว่า

“มียาไหม ถ้าไม่มี เดี๋ยวพี่ไปหามาให้ ทานยาจะได้ดีขึ้น” 

“ไม่ต้องหรอกครับ เดี๋ยวสักพักก็หาย” เอยบอก

“ถ้าไม่ไหวก็บอกพี่นะ” พี่ขาวว่า พี่แปงที่นั่งฟังอยู่ก็กระแอมกระไอขึ้นมา

“อะแฮ่ม...แหม เกินหน้าเกินตานะไอ้ขาว” พี่แปงกระแซะ

“พูดอะไรวะแปง” พี่ขาวเกาหัวเก้อๆ ก่อนที่จะขอตัวไปยังโต๊ะทำงาน

...
..
.



          เวลาล่วงเลยมาจนถึงเย็น ใกล้จะถึงเวลาเลิกงานแล้ว ทุกคนต่างเร่งมือกันทำงานเพราะกลัวจะไม่เสร็จทันเวลาเลิกงาน ด้านเอยทำงานเรื่อยๆ นั่งเหม่ออยู่บ่อยครั้ง จนพี่แปงต้องเรียกหลายต่อหลายหน

“เอย พี่กลับละนะ” พี่แปงว่า ก่อนที่จะรีบกุลีกุจอตอกบัตรแล้วลงลิฟต์ไป

“พี่ขาวจะกลับแล้วเหรอครับ?” เอยกันไปถามพี่ขาวที่ตอนนี้กำลังเก็บของ

“เอย...เอ่อ...ไปหาอะไรกินกับพี่ไหม แล้วเดี๋ยวขากลับพี่พาไปส่งบ้าน” พี่ขาวชวนขึ้น เอยเห็นว่าอย่างน้อยก็ดีกว่านั่งจับเจ่ากับความคิดของตนเอง หาอะไรทำให้ไม่เครียดจะดีกว่า

“ก็ได้ครับ แต่เอยต้องเคลียร์งานตัวนี้ให้เสร็จก่อน อีกนิดใกล้จะเสร็จแล้วครับ” เอยบอกแบบนั้น

“ถ้าอย่างนั้นพี่จะรอที่รถนะ เสร็จแล้วเอยลงไปนะ” พี่ขาวว่า จากนั้นจึงเดินออกไป เหลือเอยคนเดียวที่ตอนนี้กำลังทำงานอยู่


          จู่ๆมีเสียงฝีเท้าของใครเดินเข้ามา ใกล้ๆ ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จนเอยต้องเหลียวหลังหันไปมองพบว่า...

“หัวหน้า...ยังไม่กลับหรอครับ?” เอยตกใจไม่น้อยที่เห็นเอกภพเดินมา ในเวลาเลิกงานเช่นนี้

“เอยล่ะ ยังไม่กลับอีกหรอ?” เอกภพถามขึ้น ด้วยใบหน้านิ่งๆจนเอยรู้สึกหวั่นใจ ว่าการที่เอกภพมาเจอตนในเวลานี้กำลังคิดจะทำอะไรอยู่

“ใกล้แล้วละครับ” เอยว่า

“ขยันจังเลยนะ แล้วนี่....ไม่ขึ้นไปหาท่านประธานหรอ?” สิ้นประโยคนั้น เอยหน้าถอดสีทันที รู้สึกใบหน้าของตนเองซีดเผือด ฝ่ามือเริ่มมีเหงื่อซึมออกมา....เอกภพจับได้แล้วอย่างนั้นหรือว่าเอยเป็นสายคอยรายงายอยู่

“ผมจะไปทำไมเหรอครับ?” เอยพยายามยิ้มอย่างใจดีสู้เสือ แม้ในใจนั้นรู้สึกสั่นเทาด้วยความหวาดหวั่นไปหมดแล้ว

“รู้นะว่ากำลังทำอะไร? แต่บอกก่อนอย่าเข้ามาสอดเรื่องนี้ ไม่อย่างนั้น...ท่านสุเดชเป่าดับแน่” เอกภพขู่ด้วยน้ำเสียงเหี้ยม เอยสะดุ้งตัวเบาๆก่อจะหันไปพูดกับเอกภพ

“พูดเรื่องอะไรครับหัวหน้า ผม...ไม่เห็นจะรู้เรื่อง” เอยเฉไฉ พลางกลืนน้ำลายที่เหนียวหนืดลงคออย่างยากลำบาก

“วางมือจากเรื่องนี้ซะ ถ้าไม่อย่างนั้นจะไม่มีชีวิตอยู่บนโลกนี้แน่” เอกภพพูดทิ้งท้าย ก่อนที่จะหันหลังกลับ แล้วเดินจากไปโดยทิ้งให้เอยตัวสั่นเบาๆอยู่เช่นนั้น

“จับได้แล้วสินะ จะเอายังไงดี?”



          เอยพูดกับตนเองเบาๆ เรื่องนี้คงต้องพูดกับกวิน...แต่จะทำอย่างไร ตอนนี้เอยไม่กล้าเผชิญหน้ากับกวินเลย ไม่พร้อมที่จะเห็นหน้า ไม่พร้อมที่จะได้ยินเสียง ไม่พร้อมที่จะอยู่ใกล้ๆเลยจริงๆ


          แต่เรื่องนี้มันช่างใหญ่โตเกินกว่าจะรับมือได้ด้วยตัวคนเดียวได้ มันเกี่ยวพันถึงความเป็นความตายของตนเองเลยทีเดียว ลังเลใจเหลือเกิน ตัดสินใจไม่ได้ว่าต้องทำอย่างไรดี ใจหนึ่งก็ไม่อยากเข้าไปหา แต่อีกใจก็หวาดหวั่นว่าหากไม่รีบบอกกวินถึงเรื่องที่เอกภพขู่ ตนเองก็อาจจะเกิดอันตรายขึ้นมาได้


 “เอาเถอะ ต้องกล้าไอ้เอย แกต้องกล้าเจอหน้าเขา”



          เอยตัดสินใจที่จะไปเจอกวิน เพราะนี่เป็นเรื่องงาน พยายามทำใจว่าต้องเจอ พยายามบอกกับตนเองว่าอย่าใจเต้นแรง อย่าแสดงอะไรให้กวินรับรู้ว่าคิดอย่างไรกับเขา เอยโทรไปหาพี่ขาว บอกยกเลิกนัด ขอโทษพี่ขาวไปหลายครั้ง บอกเหตุผลว่ามีธุระด่วน พี่ขาวก็เข้าใจ หลังจากนั้นเอยจึงขึ้นลิฟต์ไปยังห้องของประธานบริหาร ห้องที่กวินทำงาน

“คุณเอย วันนี้มาทำอะไรคะ?” คุณทราย เลขาหน้าห้องแปลกใจ ที่เอยมาพบท่านประธานในวันจันทร์ ไม่ใช่วันเสาร์อย่างทุกครั้ง

“ผมมีเรื่องด่วนที่ต้องคุยกับท่านประธาน...เดี๋ยวนี้เลยครับคุณทราย” เอยพูดด้วยน้ำเสียงร้อนรนจนคุณทรายเองยังแปลกใจ

“สักครู่นะคะคุณเอย ท่านประธานติดแขกอยู่” คุณทรายว่า ก่อนที่เธอจะกดโทรศัพท์ โทรแจ้งกวินว่าเอยมาขอพบ

“ท่านบอกว่าอีกสิบนาทีค่ะคุณเอย” คุณทราย เอยจึงยืนรออยู่อย่างนั้น



          สิบนาทีกว่าอย่างที่กวินบอกไว้ ประตูห้องก็เปิดออก พบสาวสวยสะพรั่งสวมชุดเดรสสีชมพูอ่อนพร้อมเสื้อสูททับด้านนอกเดินออกมา หุ่นเธอราวกับนางแบบ ผมยาวถึงสะโพก ใบหน้าหวานจนเอยยังอดไม่ได้ที่จะต้องจ้องมองเธอ เธอเดินผ่านเอยไปพร้อมกลิ่นน้ำหอมที่หอมจนต้องเหลียวหลังไปมองเธออีกครั้ง...ผู้หญิงคนนี้คือแขกกวินอย่างนั้นหรือ

“กลับละนะทราย” เธอเอ่ยบอกกับคุณทรายเช่นนั้น

“ค่ะ คุณมินตรา”



          ก่อนเธอจะไปเธอหันหลังกลับมามองเอยด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่จะเดินจากไป เอยยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น ยิ้มตอบเธอบางๆ ก่อนที่จะก้มหน้าลงอย่างสังเวชตนเอง...ผู้หญิงเท่านั้นที่เหมาะจะอยู่เคียงข้างกวิน ไม่ใช่ผู้ชายเดินดินธรรมดาอย่างตนเอง และดูจากสภาพการณ์แล้วผู้หญิงคนนี้คงเป็นแฟนของกวินไม่ผิดแน่ เพราะเธอแตกต่างจากผู้หญิงที่กวินควงคนก่อนๆ เธอดูสง่าอีกทั้งดูปราดเปรียว

“คุณเอย...เชิญเข้าพบท่านเลยค่ะ” คุณทรายบอก

“คะ...ครับ” เอยพยักหน้ารับก่อนที่จะเดินเข้าไปยังห้องของกวิน

“มีธุระด่วนหรือ?” กวินถาม เอยนั่งลงทั้งที่ก้มหน้าอยู่อย่างนั้น ไม่กล้าเลยที่จะเผชิญหน้ากวินตอนนี้ ใจเจ้ากรรมก็ยังคงเต้นแรง ไม่มีทีท่าว่าจะเจียมใจเจียมตัวเลยว่า...ตนเองต้องตัดใจจากเขา ชอบเขาไม่ได้...

“เอ่อ..ครับ คือหัวหน้าเอกภพ ทราบแล้วครับว่าผมเป็นสายให้ท่านประธาน” เอยบอกออกไป

“ก็คิดไว้อยู่แล้วว่าต้องจับได้ แล้วเขาว่าอย่างไรกับเธอบ้าง?” กวินถาม

“เขา...ขู่ ว่าถ้ายังไม่หยุด เค้าจะให้ท่านสุเดชจัดการผม”

“คิดว่าจะทำอะไรคนของฉันได้อย่างนั้นหรือ คิดตื้นเกินไปแล้ว” กวินพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆแต่แฝงไปด้วยโทสะ



          เอยได้แต่นั่งเงียบ เพราะตอนนี้กวินกำลังหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา โทรหาใครคนหนึ่ง จับใจความได้ว่าให้มาพบกวินตอนนี้...เดี๋ยวนี้ ไม่นานเกินรอนัก มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นมา

“ครับ ท่าน” นั่นคือผู้ติดตามของกวินนั่นเอง คนที่เอยเคยเห็นในห้างเมื่อวันนั้น

“นี่คือพีระนัม...พีระนัม และนั่นทรรศ คนสนิทของชั้นเอง” กวินแนะนำทั้งสองคนให้รู้จักกัน

“สะ..สวัสดีครับคุณทรรศ”

“สวัสดีครับคุณพีระนัม” ทรรศโค้งตัวให้เอยพร้อมแนะนำตัว

“ทรรศ...คุณสุเดชรู้แล้วว่าพีระนัมเป็นสายให้ฉัน ต่อไปจัดคนติดตามให้พีระนัม ดูแลความปลอดภัยตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง” กวินออกคำสั่ง

“ครับ ท่าน” ทรรศโค้งรับคำสั่ง ก่อนจะหันหลังเดินจากไป

“คือ..ไม่ต้องทำขนาดนั้นก็ได้ครับ” เอยพูดกับกวิน แต่สายตากลับมองไปยังวิวจราจรด้านหลังของกวินแทน เพราะไม่กล้าสบตาโดยตรง

“ไม่นานหรอก เพราะเดี๋ยวชั้นก็จะเด้งทั้งคุณสุเดชทั้งเอกภพออกแล้ว เหลือแต่รอหลักฐานนิดหน่อยเท่านั้น” กวินว่า

“ครับ” เอยจำยอมตามที่กวินสั่ง

“แล้วก็ไม่ต้องรายงานเรื่องของเอกภพแล้ว เพราะถ้าเจ้าตัวจับได้แล้ว คงยากที่จะสืบ ที่ผ่านมาขอบใจเธอมาก” กวินบอกเช่นนั้น แปลว่าต่อไปนี้ เอยไม่ต้องมาเจอกวินทุกวันเสาร์แล้ว



          แม้จะดีที่ไม่ต้องเจอหน้ากัน ไม่ต้องเกี่ยวข้องกัน แต่ลึกๆภายในใจกลับรู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก ราวกับว่าต่อแต่นี้ไป เอยกับกวินจะไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องมาพบกันอีก คิดๆแล้วน้ำตาทำท่าจะตีรื้นขึ้นมาทันที

“ถ้าอย่างนั้น...ขอบคุณครับ ผม...ขอตัวกลับนะครับ” เอยว่าก่อนที่จะรีบลุกขึ้นทันที

“เดี๋ยว....” กวินเอ่ยรั้ง แต่เอยไม่ฟังอะไรทั้งนั้น รีบจ้ำอ้าว เดินออกจากห้องทำงานของกวินทันที โดยหันหลังกลับไปมองกวินที่ตอนนี้ชักสีหน้าไม่พอใจเสียมากที่เอยหนีหน้ากันเช่นนี้..



          เอยเดินออกมาจากห้องทำงานของกวิน แม้จะได้ยินคำนั้นชัดเจนว่ากวินเอ่ยรั้งเรียก แต่เอยก็ไม่อาจจะหยุดขาของตนเองไว้ได้ บอกกับใจว่าจะอย่างไรก็ต้องตัดใจ มันไม่มีทางที่จะเริ่มต้นได้ หรือจะเรียกว่าจบตั้งแต่ไม่ทันเริ่มต้นเสียด้วยซ้ำไป ที่ผ่านมาไม่รู้เพราะอะไรที่กวินเข้ามาในใจได้ถึงขนาดนี้ แต่ต่อจากนี้ไปจะไม่มีการติดต่อหรืออะไรใดๆทั้งสิ้นแล้ว แม้จะเจ็บปวดแปลบในอกแต่ก็ต้องหักห้ามใจ



          กวินสูงเกินกว่าจะคว้าลงมาได้ อีกอย่าง...ผู้ชายอย่างเอยใครที่ไหนจะสน อย่าว่าแต่ผู้ชายเลย แม้แต่ผู้หญิงยังไม่เหลียวมองเสียด้วยซ้ำ พอกันทีหากจะต้องเจ็บถึงเช่นนี้ หยุดชอบกวินเสียจะดีกว่า เอยคิดเช่นนั้นก่อนจะเดินไปนั่งหน้าป้ายรถเมล์เพื่อรอขึ้นรถกลับบ้าน



          กลับมาถึงบ้าน ไม่เจอใคร แม่เองก็ไม่อยู่บ้านน่าจะไปซื้อของที่ร้านชำ เอยนั่งลงบนโซฟาหน้าทีวีพลางขบคิด...ความรู้สึกตอนนี้ช่างเจ็บปวด หากย้อนไปได้ตอนม.หก...จะไม่ยอมให้ความรู้สึกเหล่านี้เกาะกินใจจนมาถึงทุกวันนี้ น่าจะตัดใจเสียตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว...



   
          เวลาพักเที่ยงของวันนี้ เอยเข้าห้องสมุดหวังที่จะหาข้อมูลทำรายงานที่จะส่งในวันจันทร์หน้า เป็นรายงานเดี่ยวและหัวข้อย่อยต้องหยิบฉลากกัน ไทป์เองก็ต้องหาข้อมูลเพื่อรายงานของตนเอง

“เดี๋ยวกูไปหาหนังสือตรงนู้น ถ้ามึงหาของมึงเจอแล้ว ก็มาวางบนโต๊ะตัวนี้นะ กูเอาหนังสือจองไว้แล้ว” ไทป์ว่าก่อนที่จะเดินไปหาหนังสืออีกชั้น ซึ่งอยู่กันคนละมุมจากของเอย



          เอยเดินไปหาหนังสือทำรายงานตามหัวข้อของตนเอง เจอเพื่อนร่วมห้องหลายคนมาหาหนังสือทำรายงานเหมือนเอยและไทป์

“อยู่ไหนนะ?” เอยพึมพำกับตนเอง พลางใช้มือแตะหนังสือไปแต่ละเล่มไล่ไปทีละชั้นเพื่อหาหนังสือที่จะใช้

“เจอแล้ว” เอยเห็นหนังสือเล่มนั้นแล้ว แต่มันอยู่สูงเกินกว่าจะเอื้อมถึง เอยชะโงกหน้ามองหาไทป์เพื่อจะให้ไทป์หยิบให้ แต่ดันหาไทป์ไม่เจอ จะส่งเสียงเรียกก็กลัวอาจารย์จะดุเพราะห้องสมุดงดใช้เสียง

“เอานี่” เสียงที่คุ้นหูเอ่ยขึ้นจากด้านหลัง เอยรีบหันหลังกลับพบว่ากวินเดินมายืนอยู่ด้านหลังเอย พร้อมกับหยิบหนังสือที่เอยจะใช้เล่มนั้นยื่นให้

“เอ่อ...ขอบคุณ” เอยรู้สึกว่าตนเองรู้สึกประหม่าที่กวินมายืนคร่อมอยู่ด้านหลัง

“ไม่เป็นไร” กวินว่า ก่อนที่จะเดินไปทางอื่น เอยได้แต่ยืนนิ่งๆอยู่เช่นนั้น พลางมองแผ่นหลังของกวินที่เดินออก ไทป์ที่เดินมาสะกิดเอยแล้ว แต่เอยยังคงยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น ไทป์จึงเอาหนังสือตีหัวไปหนึ่งทีและแรงพอสมควรด้วย

“โอ๊ย!!” เอยร้องออกมา โชคดีที่เสียงไม่ได้ดังมากนัก

“ตีเราทำไมไทป์ เจ็บนะ” เอยบ่นออกมาพลางลูบตรงจุดที่ไทป์ตีใส่

“ยืนเหม่ออะไรวะ ไปทำเรื่องยืมหนังสือเร็วๆ นี่ใกล้จะเข้าเรียนแล้ว” ไทป์ว่า เอยจึงรีบไปทำเรื่องขอยืมหนังสือตามที่ไทป์บอกทันที แม้จะรู้สึกว่าใจเต้นตึกตักจากเหตุการณ์ที่กวินมาหยิบหนังสือให้แต่ก็พยายามกลบมันเอาไว้ไม่ให้ไทป์รู้...




++++++++++++++++++++++++++++++++++++

[Roman chibi]

เบื่อนายกวิน ขี้เก๊ก 55555555

สนุกมากๆ

[Akikojae]

เป็นห่วงเอยอ่ะ ถ้าอิสุเดชกะอิเอกภพคิดทำร้ายเอยขึ้นมาจริงๆแย่เลย
กวินคงต้องดูแลเอยอย่างใกล้ชิดนะ ส่วนเอยอย่าคิดมากลูกพี่เขาก็ชอบหนูเหมือนกัน

[ROCKLOBSTER]

เห็นใจเอยจัง ไทป์ช่วยเอยที ดาวด้วย

[cher7343]

หนูเอยน่าสงสารร

[4559]

เห็นใจเอยเลย

[becrazie]

โอโห โหดแท้

[comai0618]

ดราม่ามาาาาาา 

[angelarty]

น้องเอยมีอันตรายแล้ว.กวินปกป้องด่วนจ้ะ

[pim14]

อ่อนใจแทนเอย จะมีอะไรคืบหน้ามั้ย กวินก็ซึน เอยก็เจียมตัวสุดๆ แล้วจะมาป๊ะกันยังไงเนี่ยยยย ตอนนี้มาสั้นอ่ะ ขอมาต่อแบบยาวๆนะคะ ถ้ากวินยังทื่อๆไม่รู้จักรุก เห็นหลายฉากแล้วที่เอยหันหน้าหนีแต่กวินก็ไม่ได้ตั้งใจจะไล่ตามจริงจัง เราว่าจะชูป้ายไฟให้ไทป์-เอยแระ

[praewp]

ไม่คืบหน้าเลยกวินเอ๊ยย ขี้เก๊กอ่ะ เชียร์พี่ขาวแทนดีมั้ยแก 

[blanchet]

สงสารเอยอีกแลัววว แงๆๆๆ แต่เหมือนเอยจะลืมอะไรบางอย่าง พี่ขาวไง!
พี่ขาวรอเงกแล้วมั้งหนูเอย เฮ้ออเบื่อกวินจุง

[Freja]

เราว่ากวินนี่ยังไม่แน่ใจตัวเองหรือเปล่า?  คือประมาณรู้ว่าชอบเอยแต่ไม่แน่ใจว่าชอบขนาดไหนในเมื่อปกตินิยมบริโภคชะนี  เหมือนตอนที่อยู่มัธยมถึงได้ไม่แสดงออกได้แต่คิด  พอมาเจออีกทีถึงได้จะก้าวหน้าก็ไม่ก้าวจะถอยก็ไม่ถอย เพราะว่ากลัวเสียเอยให้พี่ขาว

แต่เอยก็ชัดดีนะ ว่าจะตัดใจก็พยายามถึงขะยากก็เถอะ

รอคุณพ่อไทป์มาหวงลูกสาว

[milkshake✰]

กวินนี่ยังไงน่ะ
ถ้าไม่รีบทำอะไรเราจะย้ายไปอยู่ #ทีมพี่ขาว แล้วนะ