หัวข้อ: #อย่าบอกใคร...ว่า...ฉันรักเธอ?#...Special Part...(21/12/15) P.136

[maemix]

จูบเอยอีกแล้วกวิน บอกให้ชัดๆไปเลยว่าคิดยังไง
สงสารเอยแอบรักมานาน โดนแกล้งมาเยอะ
ท่ามากอีก จะเชียร์คนอื่นแทน ชิส์

[yuyie]

 

[angelarty]

แอร๊ย ตอนต่อไปจะเกิดอะไรขึ้นน้า>< หุๆๆๆ

[Celestia]

“ถ้ารักกัน อย่าทำแบบนี้กับเรา อย่าตัดจบตรงนี้เลย..ฮึก....”  #เอยไม่ได้กล่าวไว้

เขาบอกกันแล้วค่า เขาจูบกันแล้วค่าาาาา

//จุดพลุฉลอง

[imissyou]

โอ้ย อึดอัดมา 20 ตอน

ในที่สุด 

[qq_oo]

ท่านประธานนี่นิสัย S ชัดๆๆชอบแกล้งคนที่ชอบน่ะเนี้ย 

[omyim_jjj]

พูดได้แล้วหรอท่านประธาน  5555

[shinachan]

โฮกกกกกกกวินคะตอบงี้มาตายค่ะตาย

[่patsaporn]

อ่านรวดเดียวจบสนุกมากค่ะ ได้ข่าวพรุ่งนี้ทำงานนะ ผ่าง!
ท่านประธานต้องพูดออกมาตรงๆ เลยค่ะ ว่าชอบเขา หึงเขา หวงเขาก็ว่าไปเลย น้องเอยซึนมากก็รู้อยู่
แถมยังเป็นคพยายามคิดไม่เข้าข้างตัวเองแบบสุดๆ อีก ตอนนี้สงสารน้องมาก กดดันกันจนน้ำตาร่วงเลย
แต่ก็ดีที่สารภาพไปแล้ว ต่อไปน่าจะดีขึ้นมั้ย ... นะ
เอยรู้ไหม หนูเป็นคนที่น่ารังแกมากกกกกกก ยิ่งถูกรังแกยิ่งน่าปลอบใจไรงี้
คนอ่านรักน้องเอยมากนะคะท่านประธาน ถ้าทำให้น้องเสียใจมีรุมยำแน่ ฮึ่มๆๆๆ

ขอบคุณค่ะ

[ReiSei]

จิงอะป่าว ทำคนอ่านหมั่นไส้มาหลายตอนแล้วนะท่านประธาน 555
ที่เต๊ะท่าใส่ไทป์นี่ คือต้องคิดว่าไทป์เป็นคู่แข่งแน่ ๆ ก็เลยกันท่าไว้แบบนั้น ไทป์ก็เข้าใจไปว่าไม่ได้จริงจัง
คนอ่านก็ยังไม่ไว้ใจนะ ขอดูพฤติกรรมท่านประธานก่อนนะ

[vk_iupk]

 

อัยยะ มันฟินมาก พี่กวินกว่าจะปริปากพูด
น้องเอยร้องไห้เลยเห็นมั๊ย น้องเอยน่าสงสารมาก

รอตอนต่อไปไม่ไหวแล้ว ลงแดงมากๆๆๆๆๆๆๆ   

[Piima]

กรี๊ดๆๆ ท่านประธานปากแข็งมากนะ

กว่าจะพูดได้ ต้องให้แฟนคลับรอ

[iceman555]

 

[ekuto]

ตามทันแล้ว

ประโยคสุดท้ายนี้กลิ้งตกเตียงเลย

ฟิน=.,=  กว่าพี่แกจะพูดได้

[B52]

กว่าจะเปิดปากบอกได้ คนอ่านก็ลุ้นจนเหนื่อย

[vk_iupk]

รอตอนต่อไปค่า ตื่นมาก็มารีเฟรชเลย
ชอบมาก >///////////////////<

[kimjuy_o]

# อย่าบอกใคร...ว่า...ฉันรักเธอ?#

ตอนที่ 21

เข้าใจหรือยัง?




“ถ้าไม่สนใจ...ก็คงไม่แกล้งหรอก”



          เอยมองหน้ากวินอย่างไม่เข้าใจในคำพูดนั้น กวินที่สบตาของเอยตรงๆ ก่อนที่จะเกลี่ยน้ำตาบนใบหน้านั้น หัวใจของเอยเต้นระรัวเมื่อโดนสัมผัส

“มะ...หมายความว่ายังไง?” เอยถามเสียงสั่นๆ กวินลูบหน้าของเอยแผ่วเบาก่อนจะเอ่ยออกมา

“ถ้าไม่สนใจคงไม่มองหา ถ้าไม่สนใจคงไม่หาทางเข้าใกล้แบบนี้ ที่แกล้งไป...เพราะอยากให้เธอนึกถึงแต่ฉัน”

“หมายความว่า?” เอยถามพาซื่อ จนอดไม่ได้ที่กวินจะยิ้มบางๆออกมา

“ไม่อยากให้เธอเป็นที่สนใจของใคร ไม่อยากให้ใครเข้าใกล้เธอ หากเป็นไปได้ที่จะขังเธอไว้ไม่ให้พบกับใคร ฉันก็จะทำ” กวินพูด

“กำลังพูดเรื่องอะไร?” ยิ่งพูดเอยยิ่งสับสน กวินค่อยๆคลายอ้อมกอดลง ก่อนที่จะพาเอยมานั่งยังโซฟารับแขก

“พูดถึงขนาดนี้แล้วยังไม่เข้าใจอีกหรือ เธอนี่ซื่อขนาดนี้เลย” กวินยกยิ้มมุมปาก

“สนใจ...ท่านสนใจผม?” เอยถามอีกครั้ง

“ทำไปถึงขนาดนั้นยังไม่รู้ตัวอีก....” กวินพูดเบาๆก่อนที่จะยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆเอย จมูกโด่งแตะตรงแก้มของเอยก่อนจะเลื่อนไปที่หูพร้อมกับกระซิบ

“กำลังบอกว่าชอบ...เข้าใจรึยัง?”



          สิ้นเสียงกระซิบของกวิน เอยหน้าแดงก่ำ รู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งร่างกาย...กวินชอบตน กวินกำลังบอกว่าชอบ ที่ผ่านมาที่เอาแต่แกล้งเพราะชอบ ที่สนใจเพราะกำลังชอบ และที่ไม่อยากให้เข้าใกล้พี่ขาวเพราะ...ชอบ เอยรู้สึกราวกับกำลังจะล่องลอย เหมือนหัวใจถูกสูบลมเข้าไปจนปริพอง เอยกลืนน้ำลายลงคอก่อนที่ก้มหน้าลง

“ไม่ได้แกล้งกันใช่ไหม...ที่บอกว่าชอบ ไม่ได้แกล้งใช่ไหม?” เอยถามย้ำ ราวกับคำๆนั้นของกวินเป็นดั่งความฝัน ถามซ้ำๆเพื่อตอกย้ำกับตนเองให้รู้ว่ามันคือความจริง

“เธอนี่นะ” กวินพูดก่อนที่จะหอมแก้มเอยเสียฟอดใหญ่ แม้ใบหน้าของกวินจะยังคงความเรียบเฉย แต่การกระทำของกวินกลับทำเอยร้อนผ่าวเสียจริง

“เห็นฉันเป็นคนแบบนั้นหรือยังไง?” กวินถาม ก่อนที่จะมองหน้าเอย ที่เงยขึ้นมาสบตาของกวิน

“กะ..ก็ที่ผ่านมา ท่านเป็นแบบนั้นมาตลอดนี่ครับ” เอยว่า

“เลิกพูดสุภาพเสียที เรียกกวินสิ”

“คือว่า....” เอยยังคงยึกยักที่จะเรียก เพราะไม่เคยชินกับการที่ต้องเรียกแบบนั้น

“เรียกว่ากวิน” กวินยังคงย้ำคำเดิม

“ผะ...ผมขอเรียกว่าคุณกวินได้ไหม คือให้เรียกชื่อเฉยๆ..ผมไม่ชิน” เอยบอก
 
“จะอย่างนั้นก็ได้...ก็ยังดีกว่าเรียกท่าน” กวินว่า พลางเหลือบมองชุดที่เอยสวมอยู่

“ทีหน้าทีหลังอย่าเปิดเนื้อหนังแบบนี้อีก ฉันไม่ชอบให้ใครมองเธอ” กวินจ้องเขม็งไปที่หน้าอกของเอยอย่างไม่ชอบใจ

“นี่มันจำเป็นครับ...” เอยตอบอย่างกล้าๆกลัวๆ กวินไม่พูดอะไร ก่อนที่จะนำชุดนอนชุดเดิมที่เอยใช้เมื่อคราวที่แล้วมาให้

“ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ เดี๋ยวจะชงอะไรอุ่นๆให้” กวินว่า เอยพยักหน้ารับ ก่อนที่จะเดินเข้าห้องน้ำไป



          
          เอยเปิดฝักบัวอาบน้ำ อาบไปพลางคิดไป คิดถึงคำพูดของกวินเมื่อครู่นี้ พอนึกๆแล้วก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ กวินบอกว่าชอบ ความรู้สึกที่ได้ตอบกลับมามันเป็นอย่างนี้นี่เอง รู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก ยิ้มกว้างเสียจนหุบไม่ลง ตอนนี้เอยเอาแต่นึกคำนั้นของกวินวนไปวนมา จนอาบน้ำเสร็จก็ยังรู้สึกว่าความตื่นเต้นก่อนหน้านี้ยังไม่จางหายไป



          เอยเดินออกมาจากห้องน้ำ พบว่ากวินกำลังชงเครื่องดื่มธัญพืชให้อยู่ กวินเดินมาเห็นเอยออกจากห้องน้ำพอดี จึงยืนแก้วใบโตนั้นให้กับเอย

“ดื่มสิ อุ่นกำลังดี” กวินบอก แม้กวินที่บอกว่าชอบเอยแล้ว แต่สีหน้าท่าทางยังคงเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน ยังคงนิ่งเฉยมองไม่ออกว่าคิดอย่างไร เอยรับแก้วนั่นมาก่อนจะค่อยๆจิบมัน เริ่มรู้สึกอุ่นไปทั้งร่างกาย

“ดื่มเสร็จก็เข้านอนได้แล้ว วันนี้เหนื่อยมามาก” กวินว่า แม้เจ้าตัวจะนิ่งเฉย แต่สิ่งหนึ่งที่เอยรับรู้ได้คือกวินพูดเยอะขึ้น และในคำพูดนั้นเต็มไปด้วยความเอาใจใส่



          เอยดื่มจนหมดแก้ว และนำแก้วไปเก็บ จากนั้นจึงเดินมาหากวินที่นั่งอยู่ที่โซฟา เอยใจเต้นตุ้มๆต่อมๆ เพราะยังคงตื่นเต้นไม่หายกับคำของกวิน

“งั้น...ผมไปนอนนะครับ” เอยบอก ก่อนที่จะหันหลังเพื่อจะเดินไปยังห้องรับรองของแขก ที่มานอนเมื่อครั้งที่แล้ว แต่กวินกลับรั้งแขนของเอยไว้

“ไปนอนห้องนู้น” กวินว่า พลางพยักพเยิดหน้าไปทางของนอนของกวินเอง

“หา! เอ่อ...ผะ..ผม นอนห้องเดิมดีกว่าครับ” เอยยังคงยืนยันที่จะไปนอนห้องรับรองแขก แต่กวินไม่มีทีท่าจะยอม

“บอกให้ไปนอนห้องนู้น” กวินย้ำคำพูดเดิม และไม่รอช้าลากเอยไปยังห้องนอนของตนเอง



          ห้องของกวินใหญ่กว่าของสำหรับแขกมาก เตียงนอนที่ใหญ่มาก ทุกอย่างในห้องตกแต่งเป็นสีขาวและเทารวมทั้งเฟอร์นิเจอร์ด้วย มีกรอบรูปที่มองดูดีๆแล้วนั่นคือรูปของกวินอยู่สองสามรูปด้วยกัน ข้าวของทุกอย่างเป็นของกวินทั้งสิ้น เอยได้แต่มองรอบๆอย่างตื่นตะลึง ก่อนที่จะถูกกวินลากมาให้นั่งลงบนเตียงหลังใหญ่

“นอนห้องนี้” กวินว่า

“แต่..แต่นี่มันห้องของ..คุณนะ” พลางหันซ้ายหันขวา จะให้นอนบนเตียงเดียวกัน...แบบนี้เอยก็นอนไม่หลับกันพอดี

“ห้องของฉันแล้วไง?” กวินกอดอกมองหน้าเอยพร้อมถาม เอยก้มหน้าลงเพราไม่รู้จะพูดอย่างไรดี

“นอนได้แล้ว ฉันจะปิดไฟ” กวินว่า



          เอยเลยจำยอมกระเถิบตัวขึ้นไปนอนบนเตียงหลังนั้น กวินปิดไฟจนหมดเหลือแค่ไฟหัวเตียงสีเหลืองนวลเท่านั้น เอยถอดแว่นวางบนโต๊ะข้างเตียง ก่อนที่จะพนมมือสวดมนต์ อย่างน้อยการสวดมนต์ก่อนนอนของเอยในครั้งนี้ ทำให้เอยสงบจิตสงบใจลงได้บ้าง



          กวินล้มตัวลงนอนพร้อมๆกับที่เอยสวดมนต์เสร็จ ทั้งสองต่างนอนตะแคงหันหลังให้กัน แม้เตียงนอนกว้างเพียงไหน แต่ทั้งสองกลับนอนชิดริมเตียงราวกับว่าไม่กล้าที่จะใกล้ซึ่งกันและกัน



          เอยสูดลมหายใจเข้าออกช้าๆ ไม่กล้ากระดิกตัวเลยสักนิดเดียว เพราะกลัวจะทำให้กวินรำคาญหากตนขยับตัว เอยพยายามข่มตาให้หลับลงแค่จะทำอย่างไรก็นอนไม่กลับ ใจเต้นตึกตักอย่างรู้สึกตื่นเต้นที่ได้นอนเตียงเดียวกับกวิน มือนั้นกุมหน้าอกตัวเอง รู้สึกถึงแรงเต้นของหัวใจที่รุนแรง เมื่อกวินขยับตัว มือของกวินพาดผ่านมาทางเอวของเอย ก่อนที่จะถูกดึงเข้าไปยังอ้อมกอดของกวิน

“ตื่นเต้นจนนอนไม่หลับเลยเหรอ?” กวินถามเสียงเบา เอยไม่กล้าที่จะตอบออกไป จะบอกได้อย่างไรว่าตนเองตื่นเต้นขนาดไหน



          แสงจากไฟหัวเตียงสีส้มนวลชวนหลับใหล กวินสบตามองเอยก่อนที่จะกระชับอ้อมกอดให้เอยเข้าไปใกล้อีก เอยไม่อาจจะหลบสายตาคมนั้นได้ นิ้วมือนั้นเกลี่ยหน้าผากของเอยช้าๆก่อนที่จะรู้สึกตัวก็พบว่าริมฝีปากของตนถูกครอบครองเสียแล้ว



          รู้สึกถึงความหอมหวานจากรสจูบ กวินค่อยๆบดคลึงริมฝีปากนั้นอย่างแผ่วเบา ก่อนที่ดูดดึงริมฝีปากหมายอย่างนุ่มนวล และก็เป็นดั่งที่คาดไว้ เอยจูบอย่างไร้เดียงสา พยายามหายใจทางปากอย่างผิดๆ เอยดันกวินออกเพราะพยายามจะหายใจทางปาก

“หายใจทางจมูกสิ”



          กวินผละออกมาพูดเบาๆ เอยหน้าร้อนผ่าว รู้สึกตัวเองช่างโง่กับเรื่องแบบนี้เสียจริง เอยทำท่าจะอ้าปากพูดและนั่นเองทำให้กวินสามารถสอดลิ้นเค้าไปความชิมรสหวานภายในได้ เอยเริ่มตาโตอย่างตกใจเมื่อลิ้นของกวินพยายามเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นเล็กๆของตน



          ความลื่นไหลบังเกิดขึ้นภายในปาก เอยกำขางกางเกงของตัวเอง บิดเสียจนจะขาด รู้สึกความร้อนรุ่มหลั่งไหลเข้ามาในร่างกายช้าๆ กวินยังคงหยอกล้อเอยด้วยจูบอยู่เรื่อยๆ จนในที่สุดเอยเริ่มจะหมดลมหายใจ กวินจึงยอมผละออก



          ดวงตาของเอยที่กวินเห็นตอนนี้ช่างหวานฉ่ำ ปรือปรอยจนอารมณ์ของตนนั้นแทบพุ่ง กวินจึงจำยอมถอยห่างออกมา เพราะเกรงว่าหากดำเนินต่อไปจะหักห้ามใจยากขึ้น และคนที่จะเจ็บตัวคือเอยเอง กวินรู้ตัวดีว่าอารมณ์ดิบของตนนั้นรุนแรงแค่ไหน

“นอนไปก่อน...ฉันมีงานต้องทำนิดหน่อย” กวินลุกออกไปจากเตียงนอนทิ้งให้เอยใจเต้นโครมครามอยู่เช่นนั้น

“อะไรของเขากันนะ?” เอยถามอย่างสงสัย แม้จะรู้สึกว่าตัวเองรู้สึกแปลกๆกับจูบที่ลึกซึ้งเช่นนั้น แต่ก็ไม่อาจจะเข้าใจได้ เอยคิดไปเรื่อยเปื่อยจนเผลอหลับไปโดยที่ไม่รู้ตัว..



          แสงแดดยามเช้าส่องลอดผ่านผ้ามาเข้ามา เอยรู้สึกตัวทันทีที่รับรู้ได้ว่าตอนนี้เช้าแล้ว เอยพลิกกายเบาๆก่อนจะหันไปมองข้างๆ...พบว่ากวินกำลังหลับอยู่ ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ ใบหน้ายามหลับช่างดูอ่อนโยน ขนตาของกวินยาวพอเหมาะกับดวงตาเข้มที่เอยไม่ค่อยจะกล้าสบสายตามอง นี่ไม่ใช่ครั้งแรกเอยเห็นกวินตอนหลับ เพราะเมื่อครั้งหนึ่ง เอยเคยเห็นมาแล้ว เมื่อครั้งนั้น...




          หลังจากโรงเรียนปิดวันหยุดปีใหม่ไปหลายวัน ในที่สุดวันหยุดก็หมดลงเสียแล้ว วันนี้เป็นวันเปิดเรียนวันแรก หลายคนยังคงบ่นอุบว่าปิดน้อยไปบ้าง ยังเที่ยวไม่เต็มทีบ้าง ไม่ก็ยังไม่พร้อมจะตื่นเช้ามาโรงเรียน ตามประสานักเรียนที่บ่นไปเรื่อยเปื่อย

"ไอ้เอย นี่ของขวัญมึง” ไทป์ที่มาถึงห้องเรียนก็ยื่นถุงกระดาษให้เอย ข้างในเป็นอะไรก็ไม่ทราบคงต้องไปแกะกล่องที่บ้าน

“ขอบคุณนะไทป์..เราสิ ไม่มีอะไรให้ไทป์เลย” เอยว่าก่อนที่จะสำนึกได้ว่าไม่มีเงินพอจะซื้อของขวัญปีใหม่ให้ไทป์

“คิดมากน่ามึง แค่การ์ดก็พอแล้ว” ไทป์ว่า ก่อนที่จะนั่งลง

“ปีใหม่ที่ผ่านมามึงทำอะไรบ้าง?” ไทป์ถาม

“ก็ช่วยแม่ขายข้าวแกงนั่นแหละ” เอยตอบ ทั้งสองคุยกันสัพเพเหระ จนตอนนี้กวินเข้ามาในห้องแล้ว



          วันนี้กวินหน้าซีดกว่าทุกวันๆ เดินมาพร้อมกับไอโขลกๆ สีหน้านั้นยังคงเรียบเฉยไม่มีเปลี่ยนแปลง ดูจากลักษณะแล้วคาดว่ากวินคงจะไม่สบาย

“กวิน...เป็นหวัดเหรอ?” เสียงเพื่อนผู้หญิงในห้องถาม กวินไม่ตอบอะไร แต่พยักหน้ารับ

“กินยารึยัง?” เธอถามซ้ำ คราวนี้กวินนิ่งเฉยไม่มีทีท่าตอบโต้ใดๆทั้งสิ้น เอยได้แต่มองห่างๆ เพราะช่วงนี้อากาศก็เริ่มหนาวแล้ว



          พอเคารพธงชาติเสร็จแล้ว ก็เริ่มเข้าเรียนตามปกติ ทุกคนในห้องตั้งใจฟังอาจารย์พูดอยู่หน้าชั้น ด้านเอยนั้นตั้งใจฟังก็จริง แต่ก็หันเหลือบมองไปทางกวินอยู่บ่อยครั้ง กวินที่ตอนนี้กำลังนอนฟุบบนโต๊ะ จนอาจารย์ที่กำลังสอนเห็นผิดสังเกต

“กวิน...เป็นอะไรรึเปล่า ทำไมมาหลับอย่างนี้” อาจารย์พูดขึ้น เพื่อนๆในห้องจึงกันไปมองกวินกันทุกคน กวินยังคงนอนฟุบอยู่อย่างนั้น อาจารย์จึงเดินไปจับแขนกวินหวังจะปลุก

“ตายแล้ว ตัวร้อนจี๋เลย” อาจารย์พูดขึ้น ก่อนที่จะพยายามปลุกกวิน กวินลุกขึ้นอย่างงัวเงีย

“กวิน ไม่สบายนี่ ไปนอนห้องพยาบาลไป” อาจารย์บอก

“ลุกไหวรึเปล่า?” เพื่อนๆในห้องถาม กวินไม่พูดอะไรกลับลุกเดินออกจากห้อง ซึ่งคาดว่าน่าจะไปห้องพยาบาล



          พอพักเที่ยงเอยไทป์และดาวก็ไปกินข้าวด้วยกัน ทันทีที่กินข้าวเสร็จ อาจารย์มีประกาศเสียงตามสายเรียกหัวหน้าชมรมทุกคนไปพบที่ห้องประชุม

“ไปเจอกันที่ห้องนะมึง” ไทป์ว่า ก่อนที่จะเดินไปกับดาว ไปยังห้องประชุมตามที่อาจารย์ประกาศเรียก



          เอยที่นั่งอยู่คนเดียว รู้สึกเป็นห่วงกวินที่ไปนอนอยู่ที่ห้องพยาบาล ตอนนี้ก็เป็นเวลาเที่ยงแล้ว กวินคงยังไม่ได้ทานอะไร ไม่รอช้า เอยจึงลึกขึ้นไปซื้อนมกับขนมปังลูกเกด และพาตัวเองไปยังห้องพยาบาลทันที

“มีใครอยู่ไหมครับ?” เอยส่งเสียงเรียกทันทีที่เข้ามาในห้องพยาบาล พบว่าอาจารย์ประจำห้องก็ไม่อยู่ เอยเดินเข้าไป มองไปยังเตียงว่างเปล่า รู้สึกว่าเงียบเชียบจนน่าวังเวง เมื่อเดินเข้าไปจนสุดทางจึงพบว่ากวินนอนอยู่ที่เตียงสุดท้าย



          กวินยังคงหลับอยู่ เอยค่อยเดินเข้าไป พลางมองกวินที่กำลังหลับ ใบหน้าของกวินนั้นดูแตกต่างจากตอนตื่นมาก ราวกับเด็กน้อยที่กำลังหลับใหล เปลือกตาหม่นหน่อยๆ อาจจะเพราะเจ้าตัวไม่สบาย มองใกล้ๆอย่างนี้แล้วอดรู้สึกตื่นเต้นไม่ได้ เอยวางกล่องนมและขนมปังบนโต๊ะด้วยเสียงที่เบาที่สุด แต่ไม่วายกวินก็ลืมตาขึ้นมาเสียได้

“มีอะไร” เสียงแหบแห้งของกวินเอ่ยถาม สีหน้าอิดโรยดูเพลียอย่างเห็นได้ชัด

“เอ่อ...เราซื้อขนมมา เผื่อหิว” เอยบอก กวินปรายตามองไปยังถุงบนโต๊ะ

“ขอบใจ” กวินพูดเบาๆ

“งั้น...เราไปนะ” เอยว่า ก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องพยาบาล แต่ก่อนที่จะออกไป เอยหันหลังกลับมามอง พบว่ากวินกำลังใช้หลอดเจาะกล่องนมและเริ่มลงมือกินขนมปัง เอยยิ้มกับตัวเองก่อนที่จะเดินกลับห้องเรียน...





          เอยนึกไปยิ้มไป ก่อนที่จะหันนมองใบหน้านั้นอีกครั้ง พบว่ากวินกำลังจ้องหน้าเอยอยู่ เอยสะดุ้งตกใจที่พบว่ากวินตื่นแล้ว

“ยิ้มอะไรอยู่คนเดียว?”กวินถาม ก่อนที่จะดันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง

“ปะ...เปล่าครับ” เอยว่า

“วันนี้มีไปไหนไหม?”

“มะ..ไม่มีครับ” เอยตอบ

“อืม เดี๋ยวจะไปส่ง” กวินว่า ก่อนที่จะลุกขึ้นเดินไปยังห้องน้ำ เอยจึงใช้เวลานี้ออกไปยังห้องน้ำอีกห้องแล้วจัดการอาบน้ำ



          เอยอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้ว กำลังใช้ผ้าเช็ดตัวซับผมให้แห้ง แต่แล้วก็ต้องตกใจตนเองเพราะดันนึกขึ้นได้ว่านอกจากเสื้อผ้าเดินแบบเมื่อคืนแล้ว เอยไม่ได้เอาชุดไหนติดตัวมาเลย ตอนนี้เอยมีแค่ผ้าเช็ดตัวผูกเอวกับผ้าสำหรับเช็ดผมเท่านั้น

“ไอ้เอยเอ๊ย ทำไมเซ่อขนาดนี้” เอยได้แต่ด่าตัวเอง ถ้าจะเดินออกไปทั้งอย่างนี้ก็แปลกๆ เอยได้แต่คิดหาหนทาง

“นี่” เสียงกวินเคาะห้องน้ำ

“ครับ” เอยขานรับอย่างตกใจ

“เปิดประตูมาเอาชุดซะ” กวินว่า เอยลังเลใจที่จะออกไปแบบนี้ เลยตัดสินใจจะใส่ชุดนอนออกไป แต่กวินก็ยังคงเคาะรัวๆ

“เร็วๆเข้า” กวินเร่ง เอยจึงจำยอมเดินไปแง้มประตู ก่อนจะยื่นมือออกไปข้างเดียว ได้ยืนเสียงกวินหัวเราะในลำคอ ก่อนที่ประตูจะถูกกระชาก เอยตัวปลิวไปปะทะกับกวินทันที

“โอ๊ย!!” เอยร้องขึ้นมา กวินรั้งตัวของเอยเอาไว้ก่อนที่จะก้มมอง

“ขาวกว่าที่คิดนะ” กวินพูดแค่นั้น เอยหน้าแดงรีบดันตัวเองออกจากกวินทันที

“รับไปสิ” กวินว่า เอยรีบคว้าเสื้อผ้าชุดนั้นแล้วรีบเข้าห้องน้ำทันที

“ขะ..ขอบคุณ” เอยว่า ยังคงได้ยินเสียงกวินหัวเราะในลำคอแว่วมา



          เอยออกมาด้วยเสื้อยืดตัวใหญ่กับกางเกงขายาวที่มีเชือกผูกเอว แม้จะใหญ่ไปหน่อยแต่ก็เล็กกว่าชุดนอนที่กวินให้ใส่ ออกมาก็พบว่ามีอาหารเช้าเป็นขนมปังปิ้ง ไข่ดาว ไส้กรอก และกาแฟ เอยนั่งลงก่อนที่จะเอ่ยถาม

“ทำเอง..เหรอครับ?” เอยถาม

“สั่งมา” กวินพูด จากนั้นทั้งสองจึงเริ่มลงมือทาน เอยทานอย่างรู้สึกเอร็ดอร่อย กวินที่ทานไปมองหน้าเอยไป

“เอ่อ...มีอะไรเหรอครับ?” เอยถาม เมื่อพบกว่ากวินมองหน้าตนอยู่

“ซอสเลอะปาก” กวินว่า ก่อนที่จะใช้นิ้วปาดซอสนั่นแล้วเอาไปกินเสียเอง เอยตาโต รู้สึกว่าตัวเองต้องหน้าแดงก่ำอยู่แน่ๆ หลังจากนั้นเอยก็รีบก้มหน้าก้มตาทานโดยที่ไม่กล้ามองหน้าคนตรงข้ามเลย กวินยกยิ้มมุมปากก่อนที่จะลงมือทานต่อ



          เมื่อทานมื้อเช้าเสร็จ ถึงเวลาที่กวินจะต้องส่งเอยกลับบ้าน ระหว่างทางที่อยู่บนรถ เอยได้แต่นิ่งเงียบ ถามตนเองว่าตอนนี้เป็นอะไรสำหรับกวิน คำว่าชอบ...นั่นเป็นความจริง หรือเป็นเพียงแค่การแกล้งเท่านั้น แม้เมื่อคืนจะถามออกไปแล้ว แต่กวินก็ไม่ได้ตอบอะไรที่ชัดเจนออกมา แล้วแบบนี้จะเป็นอย่างไรต่อไป

“ถึงแล้ว” กวินบอก เอยมองไปยังกระจกด้วยสีหน้ามึนงงว่าถึงบ้านตั้งแต่เมื่อไหร่ เอยหันไปมองหน้ากวินก่อนที่จะรีบหันกลับมา

“เอ่อ...ที่คุณพูดว่าชอบมันจริงเหรอครับ?” เอยพูดด้วยน้ำเสียงเบามาก

“ต้องทำอย่างไรเธอถึงจะเชื่อ?” กวินถาม เอยหันมองหน้ากวินอีกครั้ง แต่ก็ไม่พูดอะไรออกมา

“เอาเถอะ ดูต่อไปก็แล้วกัน” กวินพูด ก่อนที่จะหอมแก้มเอย เอยหน้าแดงออกมาอย่างไม่ทันตั้งตัว



          พูดอะไรไม่ออกเลยทีเดียวเมื่อถูกกวินหอมแก้ม เอยเลือกที่จะรีบลงจากรถและเดินตรงไปยังบ้านทันที เมื่อเป็นอย่างนั้นกวินจึงขับรถออกไปเช่นกัน

“จะไปรู้ได้ไง ในเมื่อหน้านิ่งซะขนาดนั้น?” เอยพูดกับตนเองเบาๆ ก่อนที่จะเดินเข้าไปในบ้าน...


++++++++++++++++++++++++++++++++

[monetacaffeine]

 
________________________________
จิ้มก่อนอ่านเลย เย่ๆ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด เข้าใจแล้วค่าาาาาาาาา > ///////////////////// <
โอ๊ยตายๆๆ รู้สึกเลือดลมสูบฉีดยามเช้า(?)ดีมากค่ะพี่กิม ฮืออออ มันเป็นอะไรที่แบบ 
อ๊ายเหลือเกิน T /////// T .. กวินน่ารักอ่ะะะะะ โอ๊ยยยยยยย ออร่าพระเอกมาเต็มมากอะไรมากกกกก
พอเลิกซึนทีนี่รุกน้องใหญ่เลยนะๆ ต่อไปชีวิตธรรมดาๆของน้องเอยคงวุ่นวายขึ้นอีกสิบล้านเท่าตัวแน่นอน
ยังไม่นับรวมพี่แปงพี่ขาวหรือพ่อไทป์ที่จะรู้เรื่องอีกล่ะ แต่ส่วนดาวถ้าให้เดาคิดว่าดาวน่าจะรู้จากเซ้นส์ของผู้หญิงอยู่ละ
แถมยังแอบเชียร์กวินด้วย(มั้ง)เนี่ย น่าจะเป็นตัวช่วยของน้องเอยได้ดีนะคะ
เป็นกำลังใจให้พี่กิมค่าา ตอนนี้มิ้นต์ว่าไม่สั้นแล้วนะ ฮือ ฟินๆ
สู้ๆค่ะ ~ ♡

[monoo]

 

[praewp]

เอยนี่น้าาาาาา555555+

เอาใจช่วยพี่กวินนะคะ

 

[mori406]

รู้สึกแทบขาดอากาศหายใจแทนเอย   

ขอบคุณค่ะนักเขียน

รอตอนต่อไปนะคะ

[title]

กวินน่ารักขึ้นเยอะ เอยก็เชื่อท่านประทานหน่อยเถอะ   

[Freja]

ย้ายบ้านไปฟินแลนด์ได้ไหมเนี่ย?

อ่อนหวานนุ่มนวล ค่อยเป็นค่อยไป  คนอ่านรู้สึกหมือนโดนกวินจีบไปด้วยเลย กำลังตกหลุมชอบกวินเข้าไปอีกนิดแล้วสิ

มาคอยดูท่านประธานเกี้ยวหนุ่มกันนะ

ขอบคุณสำกรับตอนใหม่น้า 

[ammchun]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด นี่ฟินนนนนนนมากพูดเลยยยยยย กวินหน้านิ่งแต่หอมแก้มมมมและจูบบบบบเอยแบบนี้นี่มัน อร๊ายยยยยยยยยย กัดหมอน กัดหมอน. อะไรคือลุดไปทำงานตอนดึก 555555. อดเปรี้ยวไว้กินหวานดีกว่าเนอะ. ถนอมน้องเอยไปก่อนนนน

[comai0618]

โอ๊ยยยยเขินมากกกกก
 เอยไม่ช็อกตายก็บุญเท่าไหร่แล้ว5555 
กวินนนน ต่อจากนี้ชั้นจะรอดูเธอรุกน้องเอยน้าา（≧∇≦）

[iforgive]

น่ารักมากมายเลยตอนนี้  กลมกล่อมกำลังพอดี  อิ อิ อิ

[fay 13]

 

[☾❤Nyanpire❤☽]

  ได้ทีเอาใหญ่ ทั้งกอดทั้งหอม
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
กวินสไตล์เงียบขรึม เอยต้องเข้าใจพระเอกหน่อยนะ
ตอนต่อไปจะเป็นยังไงน้าาาาาาาาาาาา

[Min*Jee]

งั้นก็เป็นหน้าที่ของกวินแล้วล่ะ
จะทำไงให้เอยเชื่อน้อออออออออออ
รอตอนต่อไปน้าาา

[snowboxs]

เขินอ่ะ
กวินทำแต่พองาม
ไม่รุ่มร่าม ไม่หลี เอาใจไปเลย