หัวข้อ: #อย่าบอกใคร...ว่า...ฉันรักเธอ?#...Special Part...(21/12/15) P.136

[♫~Eristneth~♪]

 

[่patsaporn]

ท่านประธานหึงงี่เง่านะคะนะ ตัวเองก็ไม่เห็นชัดเจนไรเล้ย ขอคบน้องรึก็เปล่า
แถมมีสาวมาหาประจำ แม้จะไม่ได้ชอบเขาก็เถอะ แต่น้องเอยก็เสียใจอยู่ดี #สมาคมคนรักเอย
นี่เรื่องทุจริตถ้ายังไม่จัดการเด็ดขาดก็น่าห่วงความปลอดภัยของเอยนะ

ขอบคุณค่ะ

[RoseBullet]

แหม ทั่นนนกวิน หึงโหดเชียวนะยะ ทีตัวเองล่ะยังไม่เคลียร์ซักกะอย่าง
นี่ขนาดบอกเอยไปว่าชอบเต็มปากเต็มคำแล้วนะ เอยยังไม่ค่อยจะเชื่อเลย น่าจะรู้ว่าคนนั้นน่ะเค้าซื่อขนาดไหน
ฉะนั้นความชัดเจนต้องมาค่ะงานนี้ แล้วไหนว่าให้รอดู คือที่บอกเอยว่าพรุ่งนี้ทำตัวให้ว่างนั่นอ่ะเหรอ
ดังนั้นในเมื่อตอนนี้ยังไม่ได้เป็นแฟนกัน จะมาแสดงอาการหึงโหดในเลเวลระดับนี้มันก็ใช่ที่นะคะคุณพี่ มีสิทธิอาร๊ายยย
อ้อๆ เรื่องผู้หญิงที่ชื่อมินตรานั่นด้วย คิดว่าคงไม่มีอะไรหรอก แต่ช่วยเคลียร์ให้น้องเอยของฉันหายข้องใจด้วยนะเคอะ
โอ๊ยตาย หมั่นไส้คนขี้เก๊กนี่จริงๆ เซ็งแทนเอยเลย

[ekuto]

ชัดเจนหน่อยสิ พ่อกวิน

[ka[ze]na]

หวง!!!!

[iceman555]

 

[PoPuAr]

ทำมาเป็นหึงเอย ทีตัวเองออกไปกับผู้หญิง เอยยังไม่ว่าสักคำ

แต่เอยจะไปกล้าอะไร ลูกไก่ในกำมือกวินชัดๆ

[kimjuy_o]

# อย่าบอกใคร...ว่า...ฉันรักเธอ?#

ตอนที่ 23

ระหว่างเราคืออะไร?



   

          วันนี้เอยทำงานด้วยความรู้สึกหลากหลาย หนึ่งคือรู้สึกตื่นเต้น ที่กวินบอกว่าเย็นนี้ทำตัวให้ว่าง สองคือจะไปเจอหน้ากวินโดยที่เพิ่งผ่านเรื่องเมื่อคืนมาได้อย่างไร และสุดท้าย...คือการเข้าหน้ากับพี่ขาว สิ่งสุดท้ายนี้ยากยิ่งที่สุดสำหรับเอยในตอนนี้ เพราะตั้งแต่รับรู้ว่าพี่ขาวชอบตน และกวินบอกไว้ว่าพี่ขาวจะเดือดร้อนหากเอยเข้าใกล้พี่ขาวมากเกินไป ครั้งนี้ทำใจลำบากเหลือเกิน  รู้สึกสิ่งรอบข้างกำลังกดดันก็ไม่ผิด ทั้งจากกวิน จากพี่ขาวและจากตนเอง

“เอย...โอเคไหม เป็นอะไรรึเปล่า?” พี่แปงถามขึ้น หลังจากที่สังเกตเห็นเอยมีท่าทีแปลกไปจากทุกวัน

“ผม...ดูแปลกไปเหรอครับพี่แปง?” เอยถามขึ้น

“ก็ไม่เชิง แต่เหมือนเอยกำลังคิดมาก ดูสิ คิ้วผูกเป็นปมเลย” พี่แปงพูดก่อนจะเอาปากกาจิ้มระหว่างคิ้วของเอย

“คือผม..มีเรื่องจะถามพี่แปงครับ?” เอยหันมาพูดกับพี่แปง

“เรื่องสำคัญสินะ งั้นรอพักเบรกก่อน เดี๋ยวไปคุยกันที่ห้องกาแฟ” พี่แปงคงรับรู้ได้จากสีหน้าของเอย

“ครับ”



          ไม่นานนักก็ถึงเวลาพักเบรกช่วงเช้า พี่ขาวยังวุ่นทำงานเลยไม่ได้ไปห้องกาแฟกับเอยและพี่แปง เอยจึงใช้โอกาสนี้เดินมาพร้อมพี่แปงไปยังห้องกาแฟ เพื่อจะพูดคุยกัน

“ว่าไงเอย?” พี่แปงถามพลางจิบกาแฟ วันนี้ห้องกาแฟคนอยู่ไม่เยอะเท่าไหร่ เลยสะดวกที่จะพูดคุยได้

“เรื่องช่อดอกไม้...พี่ขาวเป็นคนให้ผม” เอยบอกพี่แปง

“พี่คิดอยู่แล้วว่าต้องเป็นมัน ดูท่าทางมันก็รู้แล้ว” พี่แปงว่า

“แล้วพอเลิกงาน...เอ่อ...พี่ขาวมาบอกว่า ชอบผมครับ”

“มันยอมบอกแล้วเหรอ พี่ก็ลุ้นตั้งนานว่าเมื่อไหร่จะบอก” พี่แปงพูดพร้อมอมยิ้ม

“พี่แปงรู้มาตลอดเลยเหรอครับ” เอยตาโต เมื่อรู้ว่าพี่แปงทราบเรื่องนี้อยู่ก่อนแล้ว

“พี่ดูก็รู้ว่ามันคิดอะไรกับเอย แต่มันไม่ได้บอกพี่หรอก แล้วเอยล่ะ พอขาวมันบอกไปแบบนั้น...รู้สึกยังไงบ้าง?” พี่แปงถาม

“คือผม...ผมไม่ได้ชอบพี่ขาวแบบนั้น คือพี่ขาวเหมือนพี่ชายมากกว่า” เอยตอบ

“พี่รู้ว่าเอยยังไม่น่าจะมีแฟน แล้วมีคนที่ชอบหรืออะไรแบบนั้นไหม?” พี่แปงถามอีก เอยหน้าแดงระเรื่อเล็กน้อย เมื่อพี่แปงเห็นแบบนั้นก็พอจะเดาคำตอบได้

“ผม..มีคนที่ชอบอยู่แล้วครับ” เอยบอก ใบหน้าของกวินลอยแวบเข้ามาในทันที

“ขาวมันคงไม่มีทางสมหวัง ถูกไหม?” พี่แปงถามขึ้นอีก

“คงจะเป็นอย่างนั้นครับ” เอยว่า

“แล้วเอยได้ตอบมันว่ายังไง?”

“ผมตอบไปว่าไม่ได้คิดแบบนั้น แต่พี่ขาวขอโอกาส ผมก็ไม่รู้จะพูดยังไง แต่ผมก็ยืนยันไปแล้วนะครับว่าไม่มีทางเปลี่ยนใจ” เอยระบายออกมา พี่แปงทำท่าครุ่นคิดก่อนพูด

“ก็ดีแล้วที่ไม่ให้ความหวัง บอกตรงๆแบบนั้นขาวมันจะได้ทำใจ” พี่แปงบอก

“แต่คือ...ผมรู้สึกว่าการคุยกับพี่ขาวตอนนี้มันดูยากครับพี่แปง ตั้งแต่รู้ว่าพี่ขาวคิดอะไร ผมก็ไม่กล้าคุยด้วยเสียอย่างนั้น” เอยว่า นี่คือสิ่งที่กำลังเป็นห่วงตนเอง ว่าจะทำอย่างไรให้ทุกอย่างกลับมาดังเดิม

“เอย...คิดเสียว่าขาวมันไม่ได้บอกว่าชอบ มันก็ยังเป็นพี่ขาวที่เอยคุยด้วย ไปกินข้าวด้วย ระยะห่างยังคงเท่าเดิม ไม่เพิ่มหรือลดลง เท่านี้ก็โอเคแล้ว” พี่แปงบอก

“อย่างนั้นเหรอครับ”

“ใช่ ว่าแต่เอยเถอะ ไปแอบชอบใครที่ไหนกัน บอกพี่ได้ไหม?” พี่แปงถาม เอยยิ้มบางๆ เกาหัวแก้เก้อจนพี่แปงหัวเราะออกมา

“ไม่ต้องอายขนาดนั้นก็ได้ ว่าแต่ได้บอกเขาหรือยังว่าชอบ” พี่แปงถาม

“ผม...บอกแล้ว แต่ก็ไม่ได้เป็นเรื่องเป็นราวเท่าไหร่ครับ” เอยตอบ



               วันนั้นจะเรียกว่าสารภาพว่าชอบก็ไม่ได้เต็มปากนัก แถมความรู้สึกตอนนี้ยังคลุมเครือ..ไม่รู้ว่ากวินจะชอบเอยจริงๆหรือเปล่า แล้วผู้หญิงที่ชื่อมินตราที่มาหากวินถึงสองครั้งนั้นมีความสัมพันธ์อะไร ทุกอย่างยังคงน่าสับสนไปหมด

“ผม...เขาบอกว่าชอบผมครับพี่แปง แต่ผมไม่มั่นใจเลย ว่าเขาจะชอบผมจริงๆอย่างที่บอกรึเปล่า” เอยค่อยๆเริ่มเล่าที่สิ่งที่คับข้องใจให้พี่แปงฟัง

“เขาบอกว่าชอบ แต่ทำไมเอยคิดว่าเขาไม่ชอบอย่างที่เขาพูดล่ะ?” พี่แปงถามกลับ

“ก็..เขามีคนที่ดูดีกว่าผมมากอยู่ข้างๆ และก็...เขาชอบทำหน้านิ่งๆ ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ แถม...ชอบแกล้งผมด้วย” เอยตอบ

“เอ๊ะ...ผู้ชายใช่ไหมเอย?” พี่แปงถามขึ้นอีก

“ทำไมถึงรู้ครับ” เอยถาม เอยดูท่าทางจะตกใจไม่น้อยที่พี่แปงรู้ว่าคนๆนั้นคือผู้ชาย

“ก็ผู้หญิงน่ะเซ้นส์แรงนะเอย อีกอย่างที่เอยเล่าๆมา ไม่มีผู้หญิงที่ไหนทำแบบนั้นหรอก นอกจากผู้ชายที่ปากแข็งมากๆเขาทำกันน่ะ” พี่แปงว่า

“ครับ” เอยพยักหน้ารับ พี่แปงยิ้มออกมา

“มั่นใจหน่อยสิเอย ถ้าเขาบอกว่าชอบนั่นแปลว่าเขาชอบจริงๆ ไม่ลองถามเขาไปตรงๆเลยล่ะ ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร ไม่ก็ถามไปเลยว่าความสัมพันธ์ของเอยกับเขาคืออะไรกันแน่” พี่แปงแนะนำให้พูดกันตรงๆ

“แต่..ผมไม่กล้า กลัวเขาจะคิดเข้าข้างตัวเองมากไป” เอยบอก พี่แปงหัวเราะขึ้นมา

“เอยนี่นะ ไม่ผิดเลยที่เขาคนนั้นจะแกล้งเอย ก็เพราะน่าแกล้งแบบนี้ไง ซื่อมากไปนะเรา” พี่แปงว่า

“แต่ว่า...ยังไงผมก็รู้สึกว่าผมไม่เหมาะกับเขาอยู่ดี ไม่ว่าจะเป็นหน้าที่การงานหรือฐานะ” เอยว่า รู้สึกน้อยใจในโชคชะตาเสียจริง

“เอย...ความรักน่ะเรื่องพวกนั้นเป็นรอง มันอยู่ที่ความรู้สึกของคนทั้งสองคนต่างหาก ยังมีอะไรต้องเรียนรู้มากอีกนะเอย แต่ก่อนอื่น..คุยกับเขาถึงเรื่องนี้ก่อน จากนั้นค่อยว่ากัน” พี่แปงให้คำแนะนำอีกครั้ง

“ขอบคุณครับพี่แปง...” เอยว่า

“เอยก็น้องชายพี่นะ มีเรื่องอะไรก็มาปรึกษาพี่สาวคนนี้ได้” พี่แปงตบอกตัวเอง เอยหัวเราะออกมาเบาๆ

“ไปทำงานต่อกันเถอะ” พี่แปงว่า ทั้งสองจึงล้างแก้วกาแฟแล้วกลับไปยังแผนกเพื่อทำงานต่อ

....
...
..
.



          ในที่สุดเวลาเลิกงานก็มาถึง พี่แปงโบกมือลาเอยเพราะมีนัดกับแฟนจึงรีบกลับก่อน ส่วนพี่ขาวกำลังเก็บของอยู่ เอยจึงชวนคุยอย่างเช่นปกติ

“พี่ขาวจะกลับแล้วเหรอครับ” เอยถาม

“ใช่ แล้วเอยล่ะ?” พี่ขาวถาม

“ผมมีงานนิดหน่อยน่ะครับ” เอยตอบ

“งั้นก็กลับบ้านระวังๆนะ” พี่ขาวว่า

“พี่ขาวก็ด้วยครับ ขับรถดีๆนะครับ” เอยว่า พี่ขาวยิ้มให้อย่างดีใจก่อนที่จะออกไปจากแผนก




          เอยนั่งเคลียร์งานจนเสร็จ เหลือบมองนาฬิกาที่ตอนนี้ห้าโมงกว่าแล้ว เอยจึงเริ่มเก็บของ ไม่ทันจะเก็บของเสร็จ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

“สวัสดีครับ” กวินเป็นคนโทรเข้ามา

“อยู่ไหน?” กวินถาม

“อยู่ที่แผนกครับ” เอยว่า

“อืม” กวินพูดแค่นั้นก่อนจะวางสายไป เอยมองมือถืออย่างงงๆ ก่อนที่จะเก็บของต่อให้เสร็จ




          เมื่อเดินออกมาพบว่ากวินกำลังเดินตรงมาพอดี เอยมองกวินที่เดินมากับทรรศ เห็นกวินหันไปพูดอะไรด้วยสักอย่าง ก่อนที่ทรรศจะเดินออกไปอีกทาง

“ไปกันเถอะ” กวินเดินมาหยุดที่ตรงหน้าของเอย

“ไปไหนครับ?”

“ไปคอนโดฉัน” กวินตอบ



          เอยเดินตามกวินมาถึงลานจอดรถ พบว่าวันนี้เป็นรถเบ๊นซ์ ไม่ใช่สปอร์ตอย่างทุกวัน อีกทั้งกวินไม่ได้ขับเอง กลับให้ทรรศเป็นคนขับรถให้ เอยทำท่าจะขึ้นนั่งข้างหน้าแต่กวินรั้งแขนเอยไว้ได้ทัน

“มานั่งกับฉันด้านหลัง” กวินว่า เอยจึงต้องมานั่งข้างหลังกับกวิน

“เธอทำกับข้าวเป็นรึเปล่า?” กวินถาม ในขณะที่รถกำลังแล่นไปเรื่อยๆ

“ปะ...เป็นครับ” เอยตอบ

“ไปฝึกที่ไหนมา?” กวินถามต่อ

“ช่วยแม่ทำข้าวแกงขายบ่อยครับ” เอยตอบไปอย่างตรงๆ ถือแม้แม่จะขายข้าวแกงแต่เอยก็ไม่เคยอายที่แม่ทำอาชีพนี้

 “ถ้าอย่างนั้นลองโชว์ฝีมือทำกับข้าวให้ฉันลองชิมทีสิ” กวินว่า เอยเบิกตากว้างอย่างไม่เข้าใจ

“จะให้ผม...ทำให้ทานหรอครับ?”

“ใช่” กวินว่าเช่นนั้น จนทรรศขับรถมาเรื่อยๆจนถึงคอนโด



          ทรรศลงไปเปิดประตูรถให้ทั้งสอง กวินเมื่อลงจากรถก็เดินลิ่วตรงไปยังลิฟต์ทันที ส่วนทรรศก็ขับรถคันนั้นออกไป ระหว่างทางที่อยู่ในลิฟต์เอยได้พูดขึ้นมาเบาๆ

“ผม..ทำเป็นแค่อาหารธรรมดา คุณจะทานได้เหรอครับ?” เอยถามขึ้น

“ฉันทานง่าย ไม่ต้องห่วง” กวินว่า

“แล้วเอ่อ...คุณชอบทานอะไรเป็นพิเศษครับ” เอยถามอีก กวินกันมามองหน้าเอยก่อนตอบ

“เธอทำอะไรฉันก็ทานอย่างนั่นแหละ” กวินตอบ เอยเม้มปากอย่างรู้สึกว่าคำพูดของกวินนั้นทำใจเต้นไม่น้อย



          เมื่อลิฟต์เลื่อนมาถึง ทั้งสองเดินตรงไปยังห้องทันที กวินใช้คีย์การ์ดแสกน ประตูห้องก็เปิดออกพร้อมๆกับไปในห้องที่สว่างขึ้นมาทันที

“ของสดอยู่ในตู้เย็น” กวินบอกเช่นนั้น ก่อนจะพาเอยไปยังห้องครัว

“อุปกรณ์มีครบ ถ้าต้องการอะไรเพิ่มเติมก็บอก” กวินว่า ก่อนที่จะเดินเข้าห้องไป ทิ้งให้เอยยืนอยู่คนเดียวในครัว

“เขาจะทานฝีมือเราได้ไหมนะ?” เอยได้แต่ถามตนเองก่อนที่จะพับแขนเสื้อขึ้นแล้วลงมือทำอาหาร..



          เอยหั่นผัก เตรียมทุกอย่างด้วยตัวคนเดียว อาจจะเพราะเป็นลูกมือของแม่บ่อยๆเลยรู้ว่าต้องหยิบต้องจับอะไร เมนูที่เอยจะทำคือ แกงจืดเต้าหู้ ฉู่ฉี่เนื้อปลา และไข่เจียวรวมมิตร ของสดที่อยู่ในตู้เย็นมีแทบทุกอย่าง และสดใหม่จนเอยคิดว่ากวินเอาเวลาไหนไปซื้อ

“เดี๋ยวค่อยถามก็ได้” เอยพูดกับตนเองก่อนที่จะลงมือทำต่อ



          กวินเดินมาดูเอยอยู่ตรงประตูห้องครัว มองภาพเหล่านั้นด้วยรอยยิ้มบางๆ เห็นเอยกำลังหยิบจับนั่นนี่ดูคล่องมือ กวินจึงเดินเข้าไปในห้องครัวช้าๆก่อนที่จะโอบกอดเอยจากข้างหลังโดยที่เอยกำลังคนแกงจืดอยู่บนเตา

“คุณกวิน!!” เอยสะดุ้งตัวและร้องออกมาอย่างตกใจจนทำทัพพีหล่นลงบนพื้น รู้สึกว่าตนเองหน้าร้อนผ่าวยิ่งกว่าตอนโดนไอร้อนจากการทำกับข้าวเสียอีก

“ซุ่มซ่าม” กวินว่าก่อนที่จะผละออกจากเอย แล้วก้มลงหยิบทัพพีที่หล่นพื้นไปใส่อ่างล้างจาน แล้วหยิบอันใหม่มายื่นให้เอย

“ขอบคุณครับ” เอยรับทัพพีอันนั้นมา แล้วจึงกันไปทำกับข้าวต่อ โดยที่มีกวินเดินวนอยู่ใกล้ๆ แม้จะรู้สึกประหม่าไปบ้าง แต่ก็ตั้งอกตั้งใจทำกับข้าวต่ออย่างมีสมาธิ



          ในที่สุดกับข้าวทั้งหมดก็เสร็จ เอยค่อยๆยกไปทีละจาน กวินเองก็ช่วยยกไปด้วย กลิ่นกับข้าวหอมฉุย เอยมั่นใจในรสชาติเพราะชิมตั้งหลายครั้ง กวินมองอาหารเหล่านั้นด้วยใบหน้านิ่งๆ

“ทำได้น่ากินนี่” กวินพูด เอยตักข้าวใส่จานให้กวินและตนเอง จากนั้นทั้งสองก็นั่งลงทานข้าวด้วยกัน กวินตักแกงจืดชิมก่อนจะพูดขึ้นมา

“เธอคงได้เชื้อแม่สินะ ถึงได้ทำกับข้าวอร่อยขนาดนี้” กวินเอ่ย เอยรู้สึกฟูพองในอกเมื่อได้รับคำชมจากกวิน



          ทั้งสองทานไปอย่างเงียบๆ โดยที่อาหารตรงหน้าพร่องจนถึงขั้นเกลี้ยงจานเลยทีเดียว กวินเติมข้าวถึงสองครั้ง ด้วยใบหน้านิ่งๆขนาดนั้นแต่กินจุเกินคาด เอยอมยิ้มนิดๆก่อนที่จะเก็บจานแล้วพาไปล้าง




          เอยล้างจานไปพลางคิดไป ว่าจะพูดกับกวินอย่างที่คุยกับพี่แปงได้หรือไม่ เพราะเอาเข้าจริงการคุยกับกวินนั้นยากมาก ด้วยใบหน้านิ่งๆที่ไม่รู้ว่าคิดอะไร อีกทั้งเวลาสบตาหัวใจก็เต้นเร็วเสียใจไม่กล้าพูดด้วย แล้วอย่างนี้จะไขข้อข้องใจต่างๆได้อย่างไร



          คิดไปคิดมาจนล้างจานเสร็จ เอยเดินออกมาจากห้องครัวพบว่ากวินกำลังนั่งทำงานอยู่หน้าโน้ตบุ๊ก สวมแว่นสายตาจับเจ่าอย่าเคร่งเครียด เอยรู้ดีว่าหากเข้าไปพูดตอนนี้จะเป็นการรบกวนกวิน แต่ถ้าไม่คุยกันตอนนี้ เอยไม่รู้จะหาจังหวะไหนมาพูดได้อีก

“มีอะไรรึเปล่า?” จู่ๆกวินก็ถามขึ้นมา พลางหันมามองหน้าเอยที่ยืนนิ่งๆอยู่กับที่ตรงนั้น

“เอ่อ...คือผม...” เอยได้แต่อ้ำอึ้ง ไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไรดี

“นั่งลงก่อนสิ แล้วค่อยพูด” กวินว่า เอยนั่งบนโซฟาตัวเดียวกันกับกวิน แต่ทิ้งระยะห่างเสียมาก กวินหันมามองหน้าเอยอีกครั้ง

“คือของสด....ไปซื้อตอนไหนครับ?” เอยถามออกไปพร้อมด่าตนเองในใจ ว่าถามคำถามบ้าบออะไรออกไปในตอนนี้

“ให้แม่บ้านซื้อเตรียมไว้” กวินตอบ

“คือว่า...” เอยยังคงเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยมั่นใจมากนัก จนกวินต้องหุบหน้าจอโน้ตบุ๊กลงและถอดแว่นสายตา พร้อมกับดึงเอยเข้ามาใกล้ๆ

“มีเรื่องอะไรจะถาม?” กวินถามขึ้น ราวกับรู้ทัน เอยเม้มปากเบาๆก่อนจะตัดสินใจถามออกไป

“ผู้หญิงที่ผมเจอเมื่อวาน....เป็นแฟนคุณเหรอครับ?” เอยถามขึ้นพร้อมกับก้มหน้าลง กลัวกวินจะโมโหเหลือเกินที่ถามคำถามแบบนั้นออกไป

“มินตราน่ะเหรอ? ทำไมถึงคิดแบบนั้น?” กวินถามกลับ เอยบีบชายเสื้อตนเองอย่างต้องการหาที่ยึดเหนี่ยวก่อนจะตอบกวินออกไป

“ผม..รู้สึกว่าคุณสองคนเหมาะกันมาก”

“มินตรา...เป็นลูกสาวของท่านประธานบริษัทที่เป็นคู่ค้ากับบริษัทของเรา” กวินพูด เอยได้แต่นิ่งเงียบราวกับจะพยายามเตรียมใจกับคำตอบของกวิน

“เป็นแค่เพื่อน เพราะเคยเรียนมหาลัยเดียวกันตอนอยู่อังกฤษ” กวินตอบคำถามนั้น เอยรู้สึกโล่งราวกับยกภูเขาออกจากอก

“ทำไม..เธอหึงเหรอ?” กวินถามต่อ ก่อนที่จะดึงเอยให้เข้ามาใกล้ๆอีก

“ปะ...เปล่าครับ...ผมจะคิดแบบนั้นได้ยังไง ในเมื่อคุณกับผม...” เอยหยุดอยู่แค่นั้น กวินดันคางของเอยขึ้นมา พร้อมสบตานั้นของเอย

“เธอกับฉันทำไม?”
 
“ตกลง...ผมเป็นอะไรสำหรับคุณครับ คุณบอกว่า เอ่อ ชอบ แต่ทำไมผมรู้สึกว่าเราสองคนดูไม่ชัดเจนอะไรเลย” เอยพูดไปก็ยิ่งสับสนใจคำพูดของตนเอง กวินหัวเราะในลำคอก่อนที่จะยกยิ้มมุมปาก

“นี่ยังไม่ชัดเจนรึไง ว่าเราสองคนเป็นอะไร?” กวินว่า

“ผม...ไม่ทราบครับ” เอยพูด

“ต้องทำถึงขนาดไหนเธอถึงจะเข้าใจ...ว่าเราสองคนเป็นกำลังคบกันอยู่” กวินว่า ใบหน้ากลับมานิ่งเรียบอีกครั้ง

“ผมแค่ต้องการคำยืนยัน เท่านั้นเองครับ ผม...ไม่อยากจะคิดเข้าข้างตัวเอง แค่คุณบอกว่าชอบ...นั่นมันก็เหมือนกับยู่ในฝันแล้ว” เอยว่า

“เธอนี่น่ารักจริงๆ” กวินว่าก่อนที่จะยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆกับใบหน้าของเอย เอยรีบหลับตาทันทีเพราะหากเห็นใบหน้าของกวินใกล้ๆจะรู้สึกว่าทำอะไรไม่ถูก



          กวินจูบเปลือกตาของเอยอย่างแผ่วเบา จูบอยู่อย่างนั้นเนิ่นนานหลายนาที ก่อนที่จะผละออกมา มือหนาไล่แตะโครงหน้าของเอยอย่าเบามือ เอยลืมตาขึ้นมา สายตาของทั้งสองสบมองกันอย่างไม่อาจจะหลีกหนีได้

“รู้ความหมายของจูบเมื่อครู่รึเปล่า?” กวินถามเสียงเบา เอยส่ายหน้าช้า กวินจึงยื่นหน้าเข้าไปที่หูของเอยอีกครั้งก่อนจะบอก

“จูบเมื่อครู่แปลว่ากำลังหลงรัก...ทีนี้เข้าใจรึยังว่าเราเป็นอะไรกัน” กวินว่า เอยหน้าแดงปลั่งทันที เข้าใจอย่างชัดเจนกับคำพูดของกวิน

“คือผม...” เอยรู้สึกเก้อเขิน วางมือวางไม้ไม่ถูกเลยทีเดียว

“อย่าอายบ่อย เดี๋ยวฉันก็อดใจไม่ไหวหรอก” กวินว่า ก่อนที่จะผละออกจากเอย

“ไปอาบน้ำเถอะ ชั้นเตรียมของให้เธอแล้ว อยู่ในห้องน้ำ” กวินว่า

“ครับ” เอยว่า ก่อนที่จะรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไป กุมหน้าอกของตนเองไป รู้สึกใจเต้นแรงราวกับจะทะลุออกมา

“จะไหวไหมเอย?” เอยพึมพำถามตนเอง ก่อนที่จะจัดการถอดเสื้อผ้าออกและอาบน้ำทันที ก่อนที่จะออกมาแล้วพบว่ากวินยังคงนั่งทำงาน

“ผม...ไปนอนนะครับ”
 
“อืม” กวินพยักหน้ารับ เอยจึงเดินเข้าไปยังห้องนอนของกวิน ล้มตัวลงบนเตียงนอน ก่อนที่จะค่อยๆหลับตาและหลับใหลไปในที่สุด...


++++++++++++++++++++++++

[Poseidon]

จิ้มก่อง

[Akikojae]

สรุปนี่คือการขอเป็นแฟนของกวิน ?
กวินไม่คิด แล้วชะนีคิดไหม
 

[monoo]

 

[pim14]

“อย่าอายบ่อย เดี๋ยวฉันก็อดใจไม่ไหวหรอก”
ประโยคนี้ฟินเลย หุหุ อดไม่ไหวก็อย่าอด ได้มั้ยจ๊ะกวิน จัดเต็มเลย รอลุ้นมาหลายเพลาแระ เอยเอ๊ย อีกไม่นานแน่ๆ 555

[Mouse2U]

ว้ายๆๆ~ กวินทำตัวเหมือนเสี่ยแก่หลอกเด็กเลย เขาเขินอ่ะ   

[cher7343]

  อุอุ

[Poseidon]

อ๊ากกกกก.  หลงรัก
ฟินจ้างานนี้...กวินพูดเยอะขึ้นแล้วนะ ดีแล้วหล่ะ ถ้าซึนเกินน้องเอยจะไม่เข้าใจเอาได้

[B52]

เหมือนหมาป่าเจ้าเล่ห์ตะล่อมลูกแกะน้อยเลย

[JustWait]

ไปขอเขาคบตอนไหนคะกวิน พ่อคนขี้ตู่

[☾❤Nyanpire❤☽]

เอยซื่อๆแต่น่ารัก
กวินหลงโงหัวไม่ขึ้นแล้วเนี่ยยยยยยยย

[Freja]

อุ๊ย หมั่นไส้อิท่านปลาทานกวิน  มาดเยอะ จะซึนไปถึงไหน  นี่ขนาดคบกันอยู่นะ  ขอให้แฟนทำอาหารให้กินนี่แบบยังกะสั่งงาน

ยิ่งตอนชมอาหารอร่อยหลังเติมข้าวสองจานนี่แบบยังกะชมลูกน้องที่คีย์ข้อมูลเสร็จเร็วทันใจ

ป.ล  มดที่กัดเอยนี่ก็ช่างเลึอกกัดดีนะ 

[::UsslaJlwaJ::]

เอยอายบ่อยๆเลยลูก จะได้มีคนอดใจไม่ไหวฮ่าๆๆๆๆๆ

[malula]

พ่อพระเอกของชั้น รวบรัดตัดตอนดีแท้ พูดเองเออเองเสร็จสรรพ

[ammchun]

อ่านละฟินนนนน ชอบตอนที่กวินกอดเอยด้นหลังแล้วเอยทำทัพพีหล่น อร๊ายยยยยกำลังโรแมนติคอยู่แล้วเชียวน้องเอยยยยยย

อะไรคือการบอกรักด้วยการจูบ?  ตายตายตาย จูบนี้หมายถึงการหลงรักรู้ยัง ชะนีตายเกลื่อนค่ะงานนี้

[jaja-jj]

น้องแอบกล้านะเนี่ยย ดีค่ะ กวินเค้าดูเงียบๆหนูก็ต้องกล้านะรู้มั้ย ตอนนี้รอพ่อไทปค่ะว่าจะจัดการลูกเขยคนนี้ยังไง 55555 คงไม่ใช่เอาปืนมายิงนะ5555คนเค้ายิ่งหวงๆอยู่

[snowboxs]

โอ้ยเขินแทนเอยอ่ะ
แต่กวินนี่ก็ชัดเจนดีจัง
บอกรักทั้งกาย วาจา และใจ

[monetacaffeine]

หมั่นไส้กวินอ่ะะะะะ! อารมณ์แบบ ห้ะ ห้ะ ห้ะ อะไรของแกกกกกก 
คือเหมือนน้องเอยจะเอ๋อๆเป็นรองตลอดเลยค่ะ อยากเห็นน้องเอยเป็นใหญ่บ้าง! (Feminist มากอะไรมาก 5555555555)
ขอเค้าคบตอนไหนหรอออ ถึงมาบอกว่าคบกันอยู่นะ เชอะชิชะ ทำอะไรไม่เคยชัดเจนแถมยังโมเมขี้ตู่อีกต่างหาก ถ้าไม่มีแต้มต่อว่าน้องเอยหลงชอบอยู่ก่อนแล้วแต่แรกเรื่องคงอีกแบบเลยสิ ~ อยากเห็นน้องเอยคุมกวินบ้างจังค่ะ หมั่นไส้ท่านประธานนนน

แต่ก็ถือว่ายังดีที่กวินไม่ได้รวบรัดอะไรกับน้องมากจนแบบ ถือเป็นการเอาเปรียบอ่ะเนอะ ; ____ ;
ไม่รู้ต่อไปจะเป็นยังไง ขอให้ยัยมินตราอะไรนั่นน่ารักๆแล้วกันนะคะ ฮืออออ ไม่อยากเสพดราม่านางร้ายเลย T T
เป็นกำลังใจให้พี่กิมเสมอนะคะ <3

[4559]

กวินรุกเลย

[question09]

 

นู๋เอย มานอนห้องผู้ชาย มันจะไม่งามนะจ๊ะ

ทางที่ดีเล่นผีผ้าห่มไปเลย  เจ๊ชอบบบบบบบบบบบ

[iforgive]

กวินก็แข็งเป็นท่อนไม้เลย แหม่  จะให้เอยคิดเข้าข้างตัวเองได้ยังไงกันล่ะ

[maemix]

กวิน บอกชอบแปลว่าคบกันแล้วเหรอ
เอยถามเราะต้องการความชัดเจน
ดีกว่าเข้าใจไปเองแล้วเจ็บทีหลัง

กวินเรื่องมินตราเคลียร์แล้ว
แต่ฝ่ายมินตราจะคิดว่าเป็นแค่คู่ค้ารึป่าว
ต้องมาตามดูกัน 

[nicedog]

อร๊ายยย!!!

เขินแทนเอยค่ะ

น่ารักมุ้งมิ๊งจริงๆคู่นี้