Merry christmas นะคะคนอ่านทุกท่าน 
# อย่าบอกใคร...ว่า...ฉันรักเธอ?#
ตอนที่ 24
แน่ใจแล้ว
เอยลุกขึ้นตื่นแต่เช้า บิดขี้เกียจเล็กน้อยก่อนที่จะหันไปมองข้างๆ พบว่ากวินกลับไม่อยู่บนเตียงเสียแล้ว
“กี่โมงแล้วเนี่ย?” เอยพูดขึ้นก่อนจะมองนาฬิกาดิจิตอลที่บอกเวลาว่าหกโมงครึ่ง เอยรีบลุกออกจากเตียงและเดินออกไปนอกห้อง พบว่ากวินกำลังใส่เนคไทอยู่
“เอ่อ...สวัสดีตอนเช้าครับ”
เอยไม่รู้จะเริ่มต้นพูดยังไงดี รู้สึกว่าตัวเองเขินอายเหมือนสาวน้อยแรกรุ่นก็ไม่ผิด เพราะเมื่อคืนหลังจากอาบน้ำและเข้านอนแล้ว กวินที่เข้าไปในห้องตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่ทราบ เข้ามานอนกอดเอยไว้อย่างนั้นแทบทั้งคืน จนเอยเกือบจะนอนไม่หลับเพราะรู้สึกว่าใจเต้นรัวจนไม่สามารถจะสงบจิตสงบใจได้ และไม่รู้เมื่อไหร่ที่เผลอหลับไปจนถึงตอนตื่นเมื่อครู่นี้
“ตื่นแล้วเหรอ ไปอาบน้ำสิ จะได้ไปทำงาน” กวินว่าในขณะที่กำลังใส่เนคไท ดูท่าไม่สบอารมณ์เพราะผูกเนคไม่ได้อย่างที่ต้องการ
“เอ่อ...ให้ผมช่วยไหมครับ” เอยพูดขึ้นมา กวินหันมามองหน้าเอยก่อนที่จะหยุดการผูกเนคไทลง
เอยค่อยๆม้วนทับเนคไททีละขั้นตอน โดยที่กวินจ้องมองเอยด้วยสายตานิ่งๆ จนในที่สุดเอยก็ผูกเนคไทเสร็จเรียบร้อย
“เสร็จแล้วครับ” เอยว่า กวินก้มลงมองเนคไท ก่อนที่จะโน้มตัวลงจูบปากเอยเบาๆ
“ขอบใจ” กวินว่า เอยรู้สึกได้ว่าตนเองหน้าแดงมาก ก่อนที่จะรีบหันหลังตรงไปยังห้องน้ำทันที
อาบน้ำเสร็จก็มาทานอาหารเช้า มีขนมปังไข่ดาวและไส้กรอก ซึ่งคาดว่ากวินน่าจะสั่งมาเช่นเคย ตอนนี้ใกล้จะเจ็ดโมงแล้ว กวินและเอยลงมาข้างล่างตรงลานจอดรถ พบว่าทรรศยืนรออยู่แล้ว
“สวัสดีตอนเช้าครับท่าน สวัสดีตอนเช้าครับคุณพีระนัม” ทรรศทักทายยามเช้า
“สวัสดีครับคุณทรรศ” เอยพูด
รถยนต์คันหรูแล่นออกจากคอนโดจนถึงลานจอดรถของบริษัท ใช่เวลาเพียงไม่นานก็ถึง เอยรีบเดินลงจากรถ เพราะกลัวคนในบริษัทจะเห็นเข้า หากมีคนมาเห็น มันจะไม่ดีต่อท่านประธานอย่างกวินได้
“จะรีบไปไหน?” กวินถามขึ้น
“เอ่อ...ผมมีงานต้องไปทำต่อครับ ขอตัวนะครับ” เอยบอก ก่อนที่จะรีบตรงไปยังบริษัท ขึ้นลิฟต์ตรงไปยังแผนกของตนเองทันที
โชคดีที่เอยมาเช้าจริงๆ ยังไม่มีใครมาแม้กระทั่งน้าแม่บ้านก็ตาม เอยนั่งลงบนโต๊ะทำงานของตนเอง รู้สึกว่าอยากจะยิ้มออกมาเสียให้กว้าง แม้กวินจะหน้านิ่งๆแต่การกระทำนั้นกลับตรงกันข้าม รู้สึกอบอุ่นชวนให้ใจเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก
ในที่สุดก็รู้ว่าคุณมินตราคนนั้นเป็นแค่เพื่อนของกวิน และความสัมพันธ์ของเอยและกวินชัดเจนขึ้น อย่างน้อยก็ไม่ต้องเฝ้าคิดมากไปคนเดียวแล้วว่ากวินรู้สึกอย่างไร พอนึกๆไป ก็นึกถึงไทป์ขึ้นมา
“เราจะบอกเรื่องนี้กับไทป์ยังไงดีเนี่ย?”
เอยลืมไปเสียสนิทว่าไทป์บอกให้เอยตัดใจจากกวินเสีย แต่เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ในเมื่อความรู้สึกตรงกันถึงขนาดนี้แล้ว เอยจึงคิดว่าตัดใจอย่างไรก็ไม่คงไม่เป็นผล เอยจึงตัดสินใจส่งข้อความหาไทป์ เพราะรู้ดีว่าเช้าตรู่เช่นนี้ไทป์ยังไม่ตื่น เอยส่งข้อความไปว่า เย็นนี้จะไปหา เมื่อส่งข้อความเสร็จ น้าแม่บ้านก็มาพอดี ทั้งสองทักทายกันอย่างเช่นทุกวัน ก่อนที่เอยจะเปิดคอมพิวเตอร์ดูงานของตนเองที่ทำค้างไว้
ในที่สุดเวลาเลิกงานก็มาถึง ไทป์ที่ส่งข้อความมาตั้งแต่ตอนเที่ยงแล้วว่าให้ไปเจอที่ร้านเพชร เอยรีบเก็บข้าวของบอกลาพี่แปงและพี่ขาว จากนั้นเอยจึงเดินออกจากบริษัท โบกแท็กซี่ไปยังห้างพารากอน เพราะต้องการไปถึงที่นัดหมายโดยเร็ว
“ทำไมมาไวจังวะ?” ไทป์พูดขึ้น เอยเดินเข้าไปหาไทป์ที่ร้านเพชร
“ก็นั่งแท็กซี่มา” เอยว่า ก่อนที่จะนั่งลงบนโซฟาตัวเล็ก ที่มีไว้สำหรับรองรับลูกค้า
“รอเดี๋ยวนะมึง กูขอโทรคุยกับโรงงานที่เมืองกาญก่อน ห่า โขกราคากูอยู่เนี่ยะ” ไทป์ว่า ก่อนที่จะกดโทรศัพท์มือถือแล้วเดินออกไปจากร้าน ปล่อยให้เอยนั่งเล่นอยู่เรื่อยๆ
ระหว่างรอก็มองนั่นนี่ไปเรื่อยเปื่อย จนในที่สุดไทป์ก็มา รู้สึกว่าไทป์หัวเสียไม่น้อย คงจะตกลงกับที่โรงงานไม่สำเร็จ
“แม่ง หงุดหงิด” ไทป์เดินมาพร้อมกับบ่น
“ใจเย็นๆนะไทป์” เอยพูดขึ้น
“กูแม่งเย็นสุดๆแล้ว ลูกชายเจ้าของโรงงานนี่น่าตบกบาลว่ะ พูดไม่เข้าใจ เดี๋ยวพรุ่งนี้กูต้องไปด้วยตัวเองซะแล้ว” ไทป์ยังคงไม่หยุด
“ว่าแต่มึงเถอะ มาหากูเนี่ยะ แปลว่าต้องมีเรื่องจะพูดใช่ไหม?” ไทป์ถามขึ้น
“ก็...อืม แต่ไม่สะดวกคุยที่นี่น่ะ ไปที่อื่นได้ไหม?” เอยว่าขึ้น
“งั้นไปร้านอาหารร้านนั้นกัน” ไทป์ลุกขึ้นลากเอยไปยังร้านอาหารญี่ปุ่นร้านเดิมที่ชอบไปด้วยกันหลายครั้ง
มาถึงไทป์ก็สั่งอาหารไปหลายอย่าง เอยเลยคิดว่าที่ไทป์หงุดหงิดคงไม่ใช่แค่เรื่องตกลงกับทางโรงงานไม่ได้ แต่คงเพราะหิวมากกว่าเลยพาลหงุดหงิดไปเรื่อย
“นี่หิวมากใช่ไหมไทป์?” เอยถามหลังจากไทป์สั่งอาหารเสร็จ
“เออ วันนี้ที่ร้านมีแต่เรื่อง กูเลยไม่ได้กินข้าวเที่ยง” ไทป์บอก
“ว่าแล้ว เพราะโมโหหิวนี่เอง” เอยว่า
“แต่เรื่องที่โรงงานมันน่าโมโหจริงๆว่ะไอ้เอย กูนะตกลงกับคนพ่อแล้วว่าเพชรเกรดนั้นราคาเท่านั้น แต่จู่ๆตัวลูกชายจะมาขอขึ้นราคาหน้าตาเฉย ไม่ได้กินกูหรอก” ไทป์ยังคงบ่นให้เอยฟัง
“แล้วพรุ่งนี้จะไปที่นั่นเหรอ?”
“ก็คงต้องไป ไม่งั้นสินค้ากูก็ต้องขาด ยิ่งหลังงานแฟชั่นโชว์แม่งขายดีเกิน จนตอนนี้ต้องเร่งผลิต” ไทป์บอก
“อืมๆ” เอยพยักหน้าอย่างเข้าใจ
“ว่าแต่มึงเถอะ ฟังกูพล่ามตั้งนาน มีเรื่องอะไรจะคุยกับกู?” ไทป์หันมาถาม ตอนนี้อาหารที่สั่งเริ่มทยอยมาแล้ว
“คือว่า.....” เอยไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไรดี แต่ในที่สุดอย่างไรก็ต้องพูดออกไป
“ตอนนี้เรา...กับกวิน...เอ่อ” เอยพูดไปหยุดไป ไทป์ที่ทำท่าจะคีบปลาดิบเข้าปาก กลับหยุดชะงักทันที
“มึงกับไอ้กวินทำไม?” ไทป์ถาม
“เขา...บอกว่าชอบเรา” ในที่สุดเอยก็พูดออกไป ไทป์อ้าปากค้าง เช่นเดียวกันกับตะเกียบที่ถือค้างกลางอากาศ
“มึงว่ายังไงนะ บอกกูชัดๆอีกทีสิ ไอ้กวินมันบอกมึงว่าอะไร?” ไทป์ถามย้ำราวกับว่าตนเองหูฝาดไปที่ได้ยินเอยบอกแบบนั้น
“กวิน...บอกว่าชอบเรา ตอนนี้เรากับกวินคบกันแล้ว”
เพียงเท่านั้นตะเกียบที่ถือค้างก็ร่วงหล่นจากมือ ไทป์กระพริบตาสองสามทีอย่างรู้สึกไม่อยากจะเชื่อว่าที่ได้ยินนั้นเป็นความจริง ไทป์มองหน้าเอยอย่างตกตะลึง พอๆกับเอยที่ตอนนี้อยากหายตัวออกไปจากร้าน เพราะรู้สึกอายที่พูดเรื่องนี้ออกมาตรงๆและที่สำคัญพูดกับไทป์ที่ไม่ชอบหน้ากวินเสียด้วย
“มันบอกมึงอย่างนั้นจริงๆเหรอ มึงแน่ใจนะว่าไม่ได้ฟังผิดหรือฟังตกไปซักคำ มันอาจจะบอกมึงว่าไม่ชอบ แต่มึงฟังตกไปสักคำรึเปล่าไอ้เอย?” ไทป์พูดออกมาราวกับคนสติหลุด เอยส่ายหน้า
“ไม่ผิดนะไทป์ เขากระซิบที่หูเราเลยนะ ชัดมากด้วย” เอยยืนยันกับ ไทป์ตบหน้าผากตนเองอย่างแรงทันที
“มาถึงแล้วสินะ วันที่กูคิดว่าจะไม่มีวันมาถึง” ไทป์พูดออกมา
“พูดเรื่องอะไรเหรอไทป์ วันอะไร?” เอยถามอย่างงงๆ
“มันที่บอกมึงว่าชอบ กูไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนอย่างมันจะบอกว่าชอบมึง” ไทป์ว่า
“อย่าว่าแต่ไทป์เลย เราเองยังไม่อยากจะเชื่อเลย” เอยบอก ราวกับกำลังฝันไปที่กวินบอกว่าชอบ
“มึงแน่ใจแล้วเหรอเอยที่จะคบกับมันจริงๆ?” ไทป์ถามด้วยสีหน้าจริงจัง
“ไม่รู้ว่าต่อไปจะเป็นยังไง แต่ตอนนี้...เราอยากคบกับเขา” เอยตอบก่อนที่จะก้มหน้าลง
“เฮ้อ ห้ามคงไม่ได้สินะ” ไทป์ถอนหายใจออกมาราวกับกำลังหนักใจ
“ขอโทษนะไทป์ ทั้งๆที่เราบอกจะตัดใจแท้ๆ” เอยว่า
“มึงไม่ผิดหรอก ถ้ามึงมั่นใจว่ามึงจะคบกันได้กูก็ยอมรับ แต่ว่า...” ไทป์พูดก่อนจะเว้นจังหวะ
“แต่ว่าอะไรหรอไทป์?” เอยถามอย่างสงสัย
“แต่ว่า...ถ้าวันหนึ่ง ความรักของมึงไม่สมหวังไม่ว่าจะเพราะเรื่องสังคม ฐานะ หรือเรื่องอะไรก็แล้วแต่ พอถึงวันนั้นมึงจะรับได้ไหม มึงจะยอมรับความเสียใจที่มึงต้องทนได้ไหม?” ไทป์ถาม แววตาของไทป์เต็มไปด้วยความจริงจังจนเอยเองยังรู้สึกได้
“ถ้าวันนั้นมาถึง...เราจะทำใจ” เอยตอบอย่างหนักแน่น
“ไม่ใช่แค่จะ แต่มึงต้องทำให้ได้ กูไม่รู้หรอกนะว่าพรุ่งนี้ความรักของมึงกับมันจะเป็นยังไง แต่ถ้ามึงพร้อมจะรับสิ่งที่ตามมาก็ดีแล้ว” ไทป์ว่า
“ขอบคุณนะไทป์” เอยดึงมือไทป์มาบีบไว้แน่นอย่างรู้สึกขอบคุณจากใจจริง
“ไม่ต้องห่วงหรอก ถึงวันนั้นถ้ามันทำมึงเสียใจ กูจะไปเอาเลือดหัวมันออกเอง” ไทป์ว่า เอยหัวเราะเบาๆ
“กินได้แล้ว กูยิ่งหิวๆอยู่” ไทป์ดึงมือออกจากเอยก่อนที่จะผลักหัวเอยอย่างที่ชอบทำเป็นประจำ
เอยทานไปยิ้มไป อย่างน้อยไทป์ก็เข้าใจถึงการที่เอยจะคบกับกวิน แน่นอนว่าเอยไม่อาจจะทราบได้ถึงอนาคตว่าตนเองและกวินจะเกิดอะไรขึ้นมาบ้าง ไม่อาจจะรู้ว่าหนทางข้างหน้าจะยากลำบากเพียงไหนในการคบกัน แต่วันนี้ตอนนี้แค่เอยรู้สึกว่ามีความสุข เท่านั้นก็เพียงพอแล้ว..
...
..
.
เอยกลับมาถึงบ้านแล้ว หลังจากที่ได้คุยกับไทป์แล้วรู้สึกโล่งราวกับยกภูเขาออกจากอก เพราะสำหรับเอย ไทป์เองก็เป็นเพื่อนคนสำคัญที่ไม่อยากปกปิดเรื่องอะไรหากไม่จำเป็น เอยเดินขึ้นไปบนห้องอาบน้ำแต่งตัว ก่อนที่จะเปิดคอมพิวเตอร์เช็คข่าวสารในโลกอินเตอร์เน็ต อ่านไปอ่านมาจนเจอข่าวหนึ่งในหน้าบันเทิง ลงรูปสาวสวยที่เอยมั่นใจว่าคือคุณมินตรา สาวสวยที่กวินบอกว่าเป็นลูกสาวท่านประธานบริษัทคู่ค้าอีกทั้งเป็นเพื่อนของกวินด้วย ในรูปบอกเล่าถึงประวัติและผลงานของเธอในวงการธุรกิจ อ่านจากข่าวแล้วเรียกได้ว่าเธอเป็นผู้หญิงที่สวยและมากด้วยความสามารถจริงๆ
แม้กวินจะบอกว่าเป็นแค่เพื่อน แต่เอยก็รู้สึกไม่มั่นใจเอาเสียเลย เพราะทั้งสองแลดูเหมาะสมกันมาก ไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหน้าตา ฐานะ และความสามารถ เรียกได้ว่าคุณมินตราคนนี้เป็นผู้หญิงในอุดมคติของชายหนุ่มหลายๆคนเลยทีเดียว
“แล้วเราล่ะ..มีอะไรที่เหมาะสมกับกวินบ้าง?”
เอยถามตนเอง พยายามหาว่ามีสิ่งไหนบ้างที่คู่ควรเหมาะที่จะอยู่เคียงข้างกวิน...แต่ก็ไม่เลย ไม่มีอะไรสักอย่างที่ควรค่าจะเป็นคนที่คบกับกวินเลย พอนึกๆแล้วก็รู้สึกว่าตนเองไม่ดีพอที่จะอยู่ข้างๆกวินจริงๆ เอยนั่งคิดอยู่เช่นนั้นจนโทรศัพท์มือถือแผดเสียงขึ้นมา
“ใครโทรมาป่านนี้นะ?” เอยพูดกับตนเองก่อนที่จะหยิบมันขึ้นมาดูพบว่าเป็นกวินที่โทรมา
“สวัสดีครับ” เอยกรอกเสียงลงไป
“ทำอะไรอยู่?” กวินถาม
“เพิ่งอาบน้ำเสร็จครับ” เอยตอบ
“วันนี้ฉันพูดกับเอกภพเรียบร้อยแล้ว” กวินว่า
“แล้วหัวหน้าว่ายังไงบ้างครับ?”
“ฉันบอกจะรับรองความปลอดภัยให้ ส่วนคุณสุเดชฉันรอหลักฐานชิ้นสุดท้าย ก็จะถึงเวลาจัดการเสียที”
“ดีแล้วล่ะครับ” เอยบอกอย่างรู้สึกโล่งอกที่กวินออกปากว่าจะช่วยเหลือเอกภพ
“แล้วเธอ...เมื่อตอนเย็นไปไหนมาบ้าง?” กวินถาม
“เอ่อ..ไปกินข้าวกับไทป์มาครับ” เอยบอก
“อย่างนั้นเหรอ..แล้ว จะนอนกี่โมง?” กวินถามอีก
“เดี๋ยวก็จะนอนแล้วครับ” เอยว่า
“อืม..ฉันวางละนะ” กวินว่า
“ครับ..” เอยทำท่าจะกดวางแต่กวินก็พูดประโยคหนึ่งขึ้นมาเสียก่อน
“ฝันดีนะ”
“ค..ครับ” เอยพูด รู้สึกได้ว่าตนเองกำลังยิ้มออกมา เมื่อได้ยินประโยคนี้
กวินวางสายไปแล้ว ยังคงรู้สึกดีที่ได้ยินคำนั้นของกวิน นี่เป็นครั้งแรกที่รู้สึกได้ว่าเป็นคนที่คบกันอย่างแท้จริง
“แฟนสินะ” เอยพูดคำนั้นออกมา ก่อนที่จะเม้มริมฝีปากอย่างอายๆ เอยจึงหันไปปิดคอมพิวเตอร์และปิดไฟล้มตัวลงนอนทันที ก่อนจะนอนก็ยังนึกไปถึงเรื่องหนึ่งตอนสมัยเรียน แม้ตอนนั้นจะเป็นเพียงช่วงสั้นๆ แต่เอยก็ยังจดจำมันได้ขึ้นใจ
เช้านี้ที่โรงเรียนดูวุ่นวายมาก เพราะวันนี้ตอนช่วงบ่ายจะมีนักร้องวัยรุ่นชื่อดังมาร้องเพลงที่โรงเรียน ช่วงบ่ายจึงงดการเรียนการสอนเพื่อเป็นการให้นักเรียนคลายเครียดด้วย สาวๆในโรงเรียนก็ต่างพากันตื่นเต้น
“บ้าดาราว่ะ” ไทป์บ่นขึ้นมา ระหว่างที่กำลังทานข้าวมันไก่ในเวลาพักเที่ยงแบบนี้
“ว่าไปไทป์ นี่เพลงเขากำลังฮิตเลยนะ” ดาวว่าก่อนที่จะถือใบปลิวพิมพ์สี่สีของนักร้องคนนั้น
“กูหล่อกว่าเยอะ” ไทป์พูด เอยหัวเราะออกมาทันที
“จ้า พ่อคนหล่อ หล่อเหลือเกิน” ดาวพูดประชดก่อนที่จะลุกขึ้นจากเก้าอี้
“จะไปไหนวะ ไม่กินขนมต่อเหรอ?” ไทป์ถามดาว
“จะรีบไปจองที่หน้าเวที จะได้เห็นใกล้ๆ” ดาวว่า
“ไปเลย อีบ้าดารา” ไทป์ตะโกนใส่หลังดาวที่หันกลับมาทำท่าลิงท่าค่างใส่ไทป์
“มันน่านัก” ไทป์บ่นๆออกมา
“เอาน่าไทป์ คนเราชอบไม่เหมือนกัน” เอยว่า
“แล้วมึงล่ะจะไปดูกับเขาไหม?” ไทป์ถาม
“ไม่ดีกว่า ว่าจะไปห้องสมุด” เอยบอก
“เออ ไปเหอะ เดี๋ยวกูจะกลับห้อง ต้องไปเตรียมรายชื่อพวกนักฟุตบอลส่งอาจารย์ก่อน อาทิตย์หน้าจะมีแข่งแล้ว” ไทป์ว่า
“อืม งั้นเดี๋ยวไปหานะ” เอยว่า
ทั้งสองแยกย้ายกันไป ไทป์ก็กลับไปที่ห้องเรียน ส่วนเอยก็ไปยังห้องสมุด ตอนนี้เด็กนักเรียนต่างพากันไปโรงประชุมเพื่อไปดูนักร้องร้องเพลง ในห้องสมุดจึงเงียบเชียบ มีแค่อาจารย์ประจำห้องสมุดเฝ้าอยู่เท่านั้น
เอยหาหนังสือที่ต้องการยืมได้แล้ว จึงทำเรื่องยืมหนังสือแล้วออกมาจากห้องสมุดเพื่อไปหาไทป์ ระหว่างทางที่เดินเห็นกวินกำลังเดินผ่านมาพอดี ในมือของกวินมีหนังสือเล่มหนาสูงเป็นตั้งหอบมาเต็มมือ กวินเดินได้ทุลักทุเลพอสมควร เมื่อเห็นอย่างนั้นแล้วเอยจึงเดินเข้าไปหา
“ให้...เราช่วยไหม?” เอยถามขึ้น กวินไม่พูดอะไร เอยจึงหยิบหนังสือมาส่วนหนึ่งเพื่อผ่อนแรงของกวิน
กวินยังคงไม่พูดอะไร เดินลิ่วๆไปยังห้องพักอาจารย์ เอยเองก็ได้แต่เดินตามไปอย่างเงียบๆเช่นกัน จนในที่สุดก็มาถึงห้องพักของอาจารย์ กวินวางหนังสือเหล่านั้นลงบนพื้นข้างๆโต๊ะของอาจารย์ท่านหนึ่ง แปลว่ากวินคงจะโดนอาจารย์ไหว้วานมา
“ขอบใจ” กวินว่าก่อนที่จะเดินออกไปจากห้อง เอยจึงเดินออกไปเช่นกัน
เส้นทางที่กวินเดินไปคือห้องเรียน ซึ่งเอยเองก็กำลังจะเดินไปห้องเรียนเพื่อไปหาไทป์เช่นกัน เอยไม่รู้ตัวเลยว่าตอนนี้การเดินของเอยเข้าใกล้กวินไปเรื่อยๆ และจู่ๆกวินก็หยุดเดิน เอยที่เดินตามมาจึงเดินชนเข้าที่หลังของกวินอย่างจัง
“อ๊ะ!! ขอ...ขอโทษ” เอยว่าก่อนที่จะลูบจมูกของตนเอง ได้กลิ่นของกวินที่ลอยมาจากแผ่นหลังจางๆ เพราะชนเข้าที่หลังของกวินเมื่อครู่นี้
“ไม่เป็นไร” กวินพูดแค่นั้น ก่อนที่จะเดินไปจนถึงห้อง โดยที่เอยไม่รู้เลยว่า ระหว่างทางที่เดินอยู่นั้น กวินได้แต่ยกยิ้มที่มุมปากมาตลอดทาง...
หัวข้อ: #อย่าบอกใคร...ว่า...ฉันรักเธอ?#...Special Part...(21/12/15) P.136 (อ่าน 1460832 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก