หัวข้อ: #อย่าบอกใคร...ว่า...ฉันรักเธอ?#...Special Part...(21/12/15) P.136

[becrazie]

พ่อคุณ!!!!

[bvan]

ถ้าไทป์โดนกดจะเป็นไงนะ แหะๆๆๆๆยังอ่านไม่จบแปะไว้ก่อน แค่ถึงตอนจะไปคุยเรื่องโรงงาน แล้วเจอลูกชายเจ้าของโรงงานน่ะ แอบจิ้นไปก่อน

[fanglest]

เจ้าเล่ห์ตั้งแต่เด็กเลยนะกวิน
ทำไมเอยถึงได้จืด น่าแกล้งชะมัด
อนาคตมันจะเป็นไงต่อไปหนอ
 

[ReiiHarem]

ไทป์จะมีคู่ไหมน๊าาาาาา อิอิ

[NIMME]

 

[JustWait]

ชอบเพื่อนแบบไทป์จังค่ะ อยากมีบ้าง

[Akikojae]

ไทป์มีคู่ไหมคะ ลูกชายคู่ค้าใช่ไหมเอ่ย

[panari]

คู่ไทป์ถ้าจะกัดกันมันน่าดู

[mickymod]

  กวิน โครตขี้แกล้งเลย

เป็นประเภทเรียกร้องความสนใจแบบนี้สินะ

รู้ว่าเอยเป็นพวกชอบช่วยเหลือ อ่อนโยน แกล้งมึน ซึนตลอด

เอย......แต่หนูก็น่าแกล้งมากจริงๆ 5555 ไม่ทันใครเขาเลย

[mooping-7]

  กวินชอบเอยมาตัังแต่สมัยเรียนแล้วสินะ ใจตรงกัน ๆๆๆ

[ฝัullล้วlv]

เป็นผู้ชายที่อบอุ่นปนยะเยือกจริงๆ 

ปล.คนเขียนขยันมากกกก น่ารักฝุดๆ 

[tong_pub]

พลาด...พลาดมากกกกกกกที่มาอ่านเรื่องนี้
สนุกอ่ะ!! ชอบมากกก มันค่อยๆไต่ระดับความฟินไปเรื่อยๆ
อ่านรวดเดียวจนทันตอนล่าสุดแล้วได้แค่กรีดร้องและทึ้งหัวตัวเอง
ยิ่งตอนที่บอกว่าถ้าไม่ชอบคงไม่แกล้งอ่ะ มัน...าหสวดาสกาดหำวสาดำนย
คนเขียนอย่าลืมมาอัพนะคะ ภายในอาทิตย์นี้นะคะ จะรอ... ปักธงรอเลยค่ะ

ปล.ตอนอ่านชื่อพระเอกครั้งแรกมีสะอึก
พออ่านจบทุกตอนก็ต้องพูดทิ้งท้ายว่า..แหมะ พ่อกวิน ธรรมสัจจานัท์ 5555555
บอลไทยกำลังฟีเวอร์ๆๆ กรี๊ดดดด ชอบ

 

[่patsaporn]

น้องเอยน่ารักตั้วแต่เด็กยันโต พระเอกก็เก๊กตั้งแต่เด็กยันโต 55555 แอบว่ากวิน

[kimjuy_o]

# อย่าบอกใคร...ว่า...ฉันรักเธอ?#

ตอนที่ 25

ไม่เคยเห็นหรือไง?




          เวลาล่วงเลยจนมาถึงวันศุกร์ สองสามวันมานี้เอยได้คุยกับกวินทางโทรศัพท์สั้นๆเท่านั้น เพราะกวินต้องบินไปยังต่างประเทศเรื่องงาน และตอนนี้เอยยังมีผู้ติดตามคอยดูแลความปลอดภัยอยู่เหมือนเดิม จะเดินไปไหนอย่างไรหรือจนกระทั่งถึงเวลากลับบ้าน คนที่กวินสั่งมาก็ยังคงเฝ้าดูตามคำสั่ง

“เอย...วันนี้ว่างไหม?” พี่ขาวถามขึ้น ตอนนี้ใกล้ถึงเวลาเลิกงานแล้ว

“ก็พอว่างครับ พี่ขาวมีอะไรรึเปล่าครับ?” เอยถาม

“วันนี้วันเกิดพี่น่ะ พี่จัดงานที่บ้าน อยากชวนเอยไปด้วย” พี่ขาวบอก

“จริงเหรอครับ...สุขสันต์วันเกิดครับพี่ขาว” เอยพูด

“ขอบใจเอย แต่หลังเลิกงานไปบ้านพี่นะ” พี่ขาวชวนอีก

“แล้วชวนพี่แปงรึยังครับ?” เอยถามอีก

“รายนั้นพี่ชวนเรียบร้อยแล้ว” พี่ขาวบอก พี่แปงที่เหมือนจะรู้ตัวว่าพี่ขาวกล่าวถึง ก็โผล่หน้ามาทันที

“พูดถึงพี่เหรอ?” พี่แปงถาม เอยหัวเราะออกมา

“ครับ พี่แปงพี่ขาวบอกว่าจัดงานวันเกิดที่บ้านครับ” เอยว่า

“เดี๋ยวเอยไปรถพี่นะ” พี่แปงว่า

“เฮ้ย...ให้เอยไปรถฉันดีกว่า” พี่ขาวแย้ง

“อะไรๆ แกเป็นเจ้าของงาน แกต้องไปเตรียมงานนะ อีกอย่างฉันจะไปหาซื้อของขวัญให้แก จะชวนเอยไปด้วย เนอะเอย” พี่แปงพูด ก่อนที่จะหันมาขอความเห็นเอย

“นั่นสิครับ ผมก็จะได้ซื้อของขวัญให้พี่ขาวด้วยเลย” เอยเห็นด้วยกับความคิดของพี่แปง

“งั้นก็ได้ อย่าไปช้ากันนักนะ” พี่ขาวว่า ก่อนที่จะหันไปทำงานต่อ



          พอถึงเวลาเลิกงาน พี่แปงกับเอยก็รีบออกจาบริษัททันที ตรงไปยังห้างที่พิกัดใกล้ที่สุด เพื่อหาซื้อของขวัญให้พี่ขาว

“เอยว่าพี่ควรจะซื้ออะไรให้มันดี?” พี่แปงถามเอย ตอนนี้ทั้งสองอยู่ที่โซนเสื้อผ้าของผู้ชาย

“พี่แปงพอจะรู้ไหมครับพี่ขาวชอบอะไรเป็นพิเศษ” 

“มันก็ผู้ชายแต่งตัวจัดนะเอย พี่เลยว่าจะซื้อหมวกให้มัน” พี่แปงว่า พลางเดินตรงไปหยิบหมวกทรงที่วัยรุ่นตอนนี้ใส่กันขึ้นมา

“ถ้าอย่างนั้นพี่แปงก็ซื้อเลยครับ เดี๋ยวผมจะซื้อเข็มขัดก็แล้วกัน” เอยบอก

“งั้นตกลงตามนี้นะ”



          เมื่อตัดสินใจได้แล้วว่าจะซื้ออะไรเป็นของขวัญให้พี่ขาว ก็ลงมือซื้อและให้พนักงานห่อเป็นของขวัญให้ แล้วจากนั้นก็เขียนการ์ดแนบของขวัญเป็นอันเสร็จเรียบร้อย

“รีบไปกันเถอะเอย เดี๋ยวไอ้ขาวมันจะบ่น” พี่แปงว่า ทั้งสองจึงออกจากห้างและตรงไปบ้านพี่ขาวทันที



          เมื่อมาถึงบ้านพี่ขาว พบว่ามีคนมากันมากพอสมควร ส่วนใหญ่เท่าที่สังเกตจะเป็นเพื่อนพี่ขาวซึ่งเป็นผู้ชายเสียเยอะ งานก็จัดแบบเรียบง่าย เหมือนเป็นการนัดเจอเพื่อนและคนรู้จักมากันเท่านั้น

“สุขสันต์วันเกิดครับพี่ขาว” เอยยื่นของขวัญให้ พี่ขาวยิ้มเสียกว้าง

“ขอบใจนะเอย” พี่ขาวรับของขวัญ มือนั้นก็มีแตะๆมือของเอยอย่างตั้งใจ เอยยิ้มให้ก่อนที่จะดึงมือช้าๆเพื่อไม่ให้น่าเกลียดจนเกินไป

“ยังมีของชั้นอีกคนย่ะ แฮปปี้เบิร์ธเดย์นะไอ้ขาว” พี่แปงว่า

“ขอบใจเว้ย” พี่ขาวว่า ก่อนที่จะเชิญทั้งสองเข้าไปยังในบ้าน



          เอยนั่งกินน้ำอัดลม ในขณะที่พี่แปงนั่งจิบไวน์ที่พี่ขาวพามาให้ เสียงเพื่อนๆของพี่ขาวพูดคุยกันหัวเราะเสียงดัง เอยมองภาพเหล่านั้นด้วยรอยยิ้ม เพราะการมีเพื่อนเยอะแยะมาห้อมล้อมนั้นเอยไม่เคยได้สัมผัสมันเลย มีแต่ไทป์และดาวที่เป็นเพื่อสนิท ส่วนตอนเรียนมหาวิทยาลัยก็พอมีแต่ไม่สนิทมากเหมือนไทป์และดาว

“เอย...แฟนพี่โทรมา ขอไปคุยข้างนอกนะ” พี่แปงที่นั่งๆอยู่ ก็ขอตัวไปคุยโทรศัพท์

“ครับ” เอยพูด ก่อนที่จะดื่มน้ำอัดลมต่อ พลางมองไปยังกลุ่มเพื่อนๆของพี่ขาว

“นั่งยิ้มอะไรเอย?” พี่ขาวที่เดินมาถามขึ้นก่อนจะยื่นขนมให้เอย

“อ๋อ เห็นเพื่อนๆพี่ขาวดูคุยสนุกกันดี” เอยบอก

“ขอบใจเอยนะที่มา แล้วให้ของขวัญพี่อีก...พี่ดีใจนะ” พี่ขาวบอก

“วันเกิดพี่ทั้งทีนี่ครับ” เอยว่า

“แล้ว....เอย เอ่อ...” พี่ขาวดูอ้ำอึ้งจนเอยสงสัย

“มีอะไรครับ?” เอยถาม

“เอย...ไม่คิดจะให้โอกาสพี่จริงๆเหรอ?” พี่ขาวถามขึ้นมา เอยนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนตอบ

“ผม..ยังยืนยันคำเดิมนะครับ”

“ทำไมละเอย เอยมีใครแล้วใช่ไหม?” พี่ขาวถามขึ้น

“ครับ...ผม...มีคนที่ชอบอยู่แล้ว” เอยว่า

“เขาเป็นใครเอย?” พี่ขาวถาม

“ผม...คงบอกไม่ได้ครับ” เอยตอบ

“เขาชอบเอยด้วยรึเปล่า?”

คือ..ตอนนี้เราคบกันแล้วครับ” เอยบอก

“พี่หมดหวังแล้วจริงๆสินะ” พี่ขาวพูดขึ้นมาลอยๆ ก่อนที่จะยิ้มออกมาบางๆ

“ขอโทษจริงๆครับ” เอยว่า

“ช่างเถอะ เดี๋ยวพี่ขอตัวไปดูเพื่อนก่อนนะ เผื่อพวกมันขาดเหลืออะไร” พี่ขาวพูด ก่อนที่จะลุกเดินไปหาเพื่อนๆ



          เอยนั่งดูพี่ขาว ที่ตอนนี้รับแก้วเหล้าที่เพื่อนๆยื่นให้มาดื่มรวดเดียว แถมติดๆกันจนน่าเป็นห่วงว่าจะเมาล้มพับไปเสียก่อน และเป็นดั่งที่คาดไว้ เพียงไม่นานพี่ขาวก็เริ่มคอพับเมามายเสียแล้ว

“เฮ้ย มึงเมาขนาดนี้ จะเป่าเค้กได้ไหมวะ?” เสียงเพื่อนของพี่ขาวพูดขึ้น

“ไหวๆ” เสียงยานคงของพี่ขาวดังขึ้น แล้วไฟทั้งห้องก็ดับ เพื่อนผู้หญิงสองคนถือเค้กที่ปักเทียนส่องแสงสว่างมา ทุกคนจึงเริ่มร้องเพลงอวยพรวันเกิดกัน เมื่อร้องเสร็จก็ลากพี่ขาวมาอธิษฐานพร้อมเป่าเทียน

“ขอพรเร็วๆเลยไอ้ขาว” เพื่อนของพี่ขาวอีกคนว่า

“ขอ...ขอให้คนที่กูแอบชอบ...ชอบกูกลับที” พี่ขาวอธิษฐานออกมาเสียงดังๆ เพื่อนๆพากันโห่ เมื่อพี่ขาวเป่าเทียน ไปในห้องก็สว่างขึ้น เอยเมื่อได้ยินคำขอของพี่ขาวก็ยิ่งรู้สึกไม่ดีมากขึ้นไปอีก

“เอย...เอยพูอะไรกับมันรึเปล่าตอนที่พี่ไม่อยู่น่ะ?” พี่แปงหันมากระซิบถามเอย

“พี่ขาวมาถามผมเรื่องนั้นอีกแล้วครับ” เอยว่า

“มันขอโอกาสอีกรึไง?” พี่แปงถามอีก

“ครับ แต่ผม...บอกพี่ขาวว่ามีคนที่คบอยู่ด้วยแล้วครับ” เอยบอก

“ว่าแล้วเชียว ทำไมถึงเมาเป็นหมาขนาดนี้” พี่แปงพูด



          เค้กถูกตัดแบ่งแจกจ่ายทุกคน เมื่อกินเสร็จจึงช่วยกันเก็บกวาดและทยอยกลับกัน ตอนนี้เหลือแต่พี่แปงและเอยที่กำลังลากพี่ขาวไปยังห้องนอน

“เอยๆ เดี๋ยวพี่ไปเรียกแม่ไอ้ขาวมันก่อน เอยดูมันหน่อยนะ” พี่แปงว่า ก่อนที่จะเดินออกจากห้องไปตามแม่ของพี่ขาว ตอนนี้พี่ขาวนอนยาวอยู่บนเตียงแล้ว

“เอย...” เสียงพี่ขาวเรียกขึ้น

“ครับ?” เอยขานรับ

“ทำไม...ทำไมไม่ชอบพี่?” เสียงยางๆถามเช่นนั้น

“พี่เมามากแล้วนะครับ” เอยบอกไปแค่นั้น แต่จู่ๆกลับถูกพี่ขาวที่ลุกขึ้นมา ดึงเอยลงบนเตียงทันที

“ทำไมไม่เป็นพี่ ทำไมไม่ชอบพี่” พี่ขาวกอดเอยแน่น เอยพยายามเบี่ยงตัวก็แล้ว ผลักก็แล้วแต่ไม่สำเร็จ

“พี่ขาว ปล่อยครับ” เอยพยายามบอก แต่ดูเหมือนพี่ขาวไม่มีสติเอาเสียเลย

“ชอบพี่เถอะ รักพี่เถอะเอย” พี่ขาวกดเอยลงบนเตียง พยายามซุกไซร้ที่คอของเอย

“พี่ขาว หยุดนะ!!” เอยร้องเสียงหลง ออกแรงผลักอย่างแรงแต่ก็ไม่เป็นผล พี่ขาวใช้หัวเข่ากดขาของเอย ทำให้เอยไม่สามารถลุกได้

“เป็นของพี่เถอะ” พี่ขาวพึมพำและยังคงซุกไซร้เอยจนพี่แปงเข้ามาพอดี เอยดิ้นพล่านเมื่อถูกสัมผัสเช่นนั้น

“พี่ขาว ปล่อย!!” เอยตะโกนเสียดัง พี่แปงเปิดประตูเข้ามาก็ตกใจที่เห็นภาพนี้เข้า

“ไอ้ขาว ทำบ้าอะไร!!” พี่แปงห้ามพี่ขาว พร้อมๆกับที่แม่ของพี่ขาวเข้ามาพอดี

“ขาว เมามากแล้วลูก” ทั้งสองพยายามดึงพี่ขาวออกจากตัวเอย เอยรู้สึกตกใจปนหวาดกลัว นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ถูกลุกล้ำถึงขนาดนี้

“เป็นอะไรไหมลูก?” แม่พี่ขาวถามเอย

“ไม่เป็นอะไรครับ” เอยหอบหายใจน้อยๆก่อนตอบ

“นี่ก็สี่ทุ่มแล้วลูก กลับบ้านเถอะ เดี๋ยวที่เหลือแม่จัดการเอง”



          พี่แปงและเอยจึงบอกลาแม่พี่ขาวและกลับบ้าน ระหว่าทางที่พี่แปงขับรถ เอยยังคงรู้สึกไม่ดีที่พี่ขาวเมาจนควบคุมไม่ได้ รู้สึกว่าพรุ่งนี้เช้าคงจะไม่กล้ามองหน้าพี่ขาวจริงๆ

“เอย...โอเคไหม?” พี่แปงถาม ตอนนี้รถมาจอดอยู่หน้าบ้านแล้ว

“ผมไม่เป็นอะไรแล้วครับ” เอยบอก

“เอย...ให้อภัยขาวมันเถอะ มันแค่เมามันคุมตัวเองไม่ได้ เอยจะไม่โกรธมันใช่ไหม?” พี่แปงถามอีก

“ผม...ไม่แน่ใจครับ แต่จะพยายามทำทุกอย่างให้เหมือนเดิม” เอยตอบ ตอนนี้รถของพี่แปงมาจออยู่ตรงหน้าบ้านของเอยแล้ว

“ได้ยินแบบนั้นก็ดีแล้ว งั้นพี่กลับก่อนนะ”

“ขับรถระวังๆนะครับ” เอยบอก



          เอยเดินเข้าบ้านบ้าน พลางคิดสิ่งที่พี่ขาวทำเมื่อครู่นี้ เอยรู้ว่าพี่ขาวคงจะเสียใจมากถึงดื่มเข้าไปหนักขนาดนั้น จนสุดท้ายก็ควบคุมความคิดและการกระทำของตนเองไม่ได้ เอยรู้สึกไม่ดีเลยจริงๆ แต่ก็จะพยายามลืมมัน บอกกับตนองว่าพี่ขาวคงไม่ได้ตั้งใจ ที่ทำไปเพราะเมาขาดสติเพียงเท่านั้น เอยทำท่าจะเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่เสียงโทรศัพท์ก็ร้องขึ้นมาเสียก่อน....กวินเป็นคนโทรมานั่นเอง

“สะ...สวัสดีครับ” เอยกรอกเสียงลงไป

“ทำอะไรอยู่?” กวินเอ่ยถาม การที่ได้ยินเสียงกวินตอนนี้ ทำให้เอยรู้สึกดีขึ้นมาก

“กำลังจะอาบน้ำครับ” เอยตอบ

“พรุ่งนี้ฉันจะกลับแล้ว” กวินบอก

“กลับกี่โมงครับ” เอยถาม

“คงจะตอนเย็น แล้วเธอทำอะไรตอนสามทุ่ม ฉันโทรไปไม่รับสาย” กวินถามอีก เอยนึกขึ้นได้ว่าตอนนั้นอยู่งานวันเกิดพี่ขาว อาจจะเพราะเสียงดังเลยไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์

“ผมไปงานวันเกิดพี่ขาวมาครับ” เอยตอบตรงๆ เสียงกวินเงียบหายไปครู่หนึ่ง

“ไปคนเดียวเหรอ?” กวินกลับมาพูดอีกครั้ง

“ไปกับคุณปาริตาครับ”

“อย่างนั้นเหรอ...”

“ครับ...”

“คิดถึง” จู่ๆกวินพูดคำนี้ขึ้นมา เอยหน้าขึ้นสีทันที

“เอ่อ...คะ...ครับ” เอยนั่งลงบนเตียงก่อนที่จะบีบหมอนเสียแน่น เพราะรู้สึกอายมากจริงๆ

“อืม....เจอกันพรุ่งนี้” กวินว่าก่อนที่จะตัดสายไป ทิ้งให้เอยใจเต้นโครมครามเพียงเพราะคำๆนั้นแค่คำเดียว คำสั้นๆที่ทำเอยแทบจะตัวลอยให้ได้



          เอยที่กำลังรู้สึกอายๆ ก็นึกถึงเรื่องหนึ่งที่จำได้ขึ้นใจว่าตอนนั้นรู้สึกอายมากขนาดไหนในเหตุการณ์นั้น เอยนึกย้อนไปถึงวันนั้น วันหนึ่งตอนสมัยเรียน ม.หก...





          วันนี้มีคาบชมรม ในเมื่อมีคาบชมรมเช่นนี้นักเรียนแต่ละคนก็แยกย้ายไปชมรมใครชมรมมัน เอยที่เป็นรองประธานชมรมก็ได้มีหน้าที่ดูแลน้องๆเหล่าสมาชิก ส่วนประธานอย่างกี้ก็ดูแลเรื่องตารางและให้คำสั่งแกน้องๆไป

“เอย...ช่วยอะไรเราหน่อยสิ” กี้พูดขึ้นมา

“ว่ามาสิกี้”

“เอยช่วยไปเอาเอกสารชุดนึงที่ใต้โต๊ะที่ห้องเราหน่อยได้ไหม พอดีเราต้องรีบทำเอกสารตัวนี้ส่งอาจารย์สุธีวันนี้ ถ้าให้เดินไปเดินมาเสียเวลา รบกวนเอยหน่อยได้ไหม?” กี้บอกพลางยกมือไหว้เอย

“ได้สิ เดี๋ยวไปเอาให้” เอยตกลง

“เอยน่ารักที่สุด ขอบใจนะ” กี้ปะเหลาะชม เอยหัวเราะเบาๆ



          จากนั้นเอยจึงออกจากห้องสมุดไปยังห้องเรียน กี้นั้นเรียนห้องสอง ห้องเดียวกับดาว กี้บอกว่าโต๊ะของกี้อยู่ริมหน้าต่างมีเขียนชื่อเล่นว่ากีกี้ เอยก็หาโต๊ะนั้นเจอ แล้วล้วงเอาเอกสารใต้โต๊ะออกมา ก่อนที่จะเดินออกไปจากห้อง



          ระหว่างทางเอยจะต้องเดินผ่านสวนหย่อมตรงมุมตึก ซึ่งเป็นมุมที่นักเรียนที่เป็นแฟนกันชอบมานั่งอยู่บ่อยๆ และแน่นอนเอยก็เจอเข้าหนึ่งคู่ เป็นเด็กม.สี่ดูจากจำนวนดาวที่ปักอกซึ่งมองเห็นมาแต่ไกล ทั้งคู่กำลังนั่งจู๋จี๋หอมแก้มกันจนเอยไม่กล้าเดินผ่าน

“เอาไงดี” เอยกลัวว่าจะเดินผ่านไปแล้วไปขัดจังหวะทั้งคู่เข้า แต่ถ้าจะให้อ้อมไปอีกทางก็ไกลเอาเรื่อง เดี๋ยวกี้จะรอนานเพราะรายนั้นก็แข่งกับเวลาอยู่



          ระหว่างที่เอยกำลังยืนคิด คู่รักคู่นั้นก็กำลังจูบปากกันพอดิบพอดี ทั้งสองจูบดูดดื่มจนเอยยิ่งลังเลที่จะเดินผ่านเข้าไปอีก รู้สึกได้ว่าตนเองหน้าแดงน้อยๆที่เห็นเหตุการณ์นี้เข้า เอยยืนนิ่งจนจู่ๆไม่คาดคิดว่าจะมีคนมายืนอยู่ข้างหลัง

“ทำอะไร?” เสียงที่รู้สึกว่าคุ้นหูเอ่ยขึ้น เอยหันหลังไปมองพบว่าเป็น...กวิน

“เอ่อ...คือ” เอยอ้ำอึ้ง กวินที่มองผ่านข้ามหัวของเอยไป ก็คงจะเห็นภาพเดียวกันกับเอย เพราะสีหน้าของกวินเองก็ดูจะแปลกใจนิดๆ

“เรา...ไม่กล้าเดิน” เอยบอกกวินไปแบบนั้น

“จะกลัวอะไร” กวินพูด ก่อนที่จะดึงข้อมือเอยแล้วลากให้เอยเดินต่อ ทันทีที่เอยและกวินเดินผ่าน คู่รักคู่นั้นก็รีบผละออกจากกันทันที

“ถ้าจะทำอะไรก็ลับตาคนหน่อย ลำบากคนเขาจะเดินผ่าน” กวินหันไปบอกคู่รักคู่นั้น ทั้งสองคนหน้าแดง คงจะอายไม่น้อยกับคำพูดของกวิน เอยก็เช่นกันรู้สึกว่าหน้าแดงไม่แพ้สองคนนั้นเลย



          กวินที่พูดจบก็ลากเอยมาจนเลยสวนหย่อมแห่งนั้น กวินหยุดเดินแล้วแต่ยังไม่ปล่อยมือของเอย เอยได้แต่มองมือของกวินที่ใหญ่กว่ากำลังจับข้อมือของตนอยู่

“หน้าแดงทำไม?” กวินปล่อยมือ ก่อนที่จะหันหน้ามามองหน้าเอย

“ปะ..เปล่าเสียหน่อย” เอยปฏิเสธทั้งๆที่หน้ายังคงแดงอยู่

“ไม่เคยเห็นคนจูบกันเหรอ?” กวินถาม ก่อนที่จะยกยิ้มมุมปากราวกับกำลังสนุกที่ได้จับผิดเอย

“ไม่ใช่นะ” เอยพยายามพูด ยิ่งเห็นสีหน้าของกวินก็รู้ได้ว่ากวินกำลังพูดแหย่

“ถ้าไม่ใช่แล้วจะอะไร?”

“เอ่อ..โทษที เราต้องไปแล้ว” เอยรีบหันหลังเดินหนีกวินทันที ได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆแว่วมา

“บ้า...จะบอกได้ยังไงว่าไม่เคยเห็นของจริง” เอยพึมพำกับตนเอง ก่อนที่รีบเดินไปยังห้องสมุดเพื่อเอาเอกสารไปให้กี้...




          นึกไปก็อดตลกไม่ได้ เอยไม่เคยเห็นคนจูบกันจริงๆเลย นอกจากในหนังหรือละครเท่านั้น พอนึกแล้วก็หัวเราะตัวเอง ที่ปล่อยให้กวินพูดแหย่ในตอนนั้นได้ จะว่าไป หลายครั้งตอนสมัยเรียน ที่กวินมักจะโผล่มาเจอกับเอยบ่อยๆ ไม่รู้เพราะความบังเอิญหรืออะไรก็แล้วแต่ แต่นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้เอยแอบมองกวินมาโดยตลอด จนไม่รู้เลยว่าตนเองแอบมองกวินด้วยความรู้สึกแบบนั้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ เอยยิ้มออกมา อย่างน้อยการนึกถึงเรื่องเก่าๆ ทำให้เอยลืมเรื่องที่พี่ขาวทำไว้ อย่างน้อยก็รู้สึกสบายใจขึ้น เมื่อเป็นอย่างนั้นแล้ว เอยก็ไปอาบน้ำเพื่อจะเตรียมตัวเข้านอน...
   

+++++++++++++++++++++++   

[Akikojae]

เกือบไปแล้วเอยลูก คุณกวินรีบกลับได้แล้ว
 

[route rover]

สั้นไป 

[Poseidon]

มาแล้ววว. มาจิ้มไว้ก่อน

[tong_pub]

ตอนนั้นได้เห็นของจริง แต่ตอนนี้ได้ทำจริงแล้วนะเอย แอร๊ย 
เพิ่งอ่านไปเมื่อคืน คนเขียนมาอัพให้อีกตอนนี้ รักตายเลย
ปล.ขอถามนิดนึงค่ะ เรื่องนี้จบแฮปปี้ใช่มั้ยคะ เรากลัวเศร้าตอนจบจัง 

[snowboxs]

เอยจะหลงรักกวินตอนไหน
เราไม่ค่อยอยากรู้หรอก
เพราะมันชัดเจนอยู่แล้ว
แต่กวินชอบเอยตอนไหน
และทำไมถึงชอบนี่ซิ มันมันอยากรู้

[Poseidon]

"คิดถึง"
คำนี้ช่างรุนแรงเยี่ยงนัก แม้แต่คนอ่านยังเขินแทนน้องเอยเลย โฮกกกก อ่านไปก็มโนว่าตัวเองเป็นเอย ฮุฮุ

[Mouse2U]

เอยนิน่ารักน่าขย้ำตั้งแต่เด็กยันโตเลย อยากได้~  ขอนะกวิน คึคึ 

[double9JH]

เกือบไปแล้วนะเอย 

[panari]

กวินเริ่มจะปากหวานขึ้นเรื่อยๆ แล้วนะ

[fay 13]

 

[ekuto]

อึพี่ขาววววววว

[pooinfinity]

เขินแทนน้องเอยง่ะ

 

[☾❤Nyanpire❤☽]

กวินต้องแอบดูเอยอยู่ห่างๆอย่างห่วงๆตลอดแน่เลย
กิ้วๆๆๆ 
ไอ้พี่ขาวนิยังไง เอยบอกว่ามีคนที่คบแล้วยังจะมาอะไรอีก
ตัดใจเถอะ 

[B52]

ประหยัดคำมากแต่ละคน

[Freja]

กวินรู้สึกจะเพิ่มอัตราคามเข้าข้นของความหวานขึ้นมาแล้ว

พี่ขาววววว  เพิ่งจะชมอยู่แหม่บๆ  ทำจนได้ ท่าจะเชี่ยวนักวิธืกดหนุ่มนี่ รู้สินะว่าควรกดยังไง ถ้าไม่เมานี่แย่เลย แต่ถ้าไม่เมาก้ตงจะ

ไม่ทำหรอก  รักคนเขียนนะ  อัพเร็วสม่ำเสมอ 

[Rafael]

แหมนี่ถ้าเฮียเขารู้นะ ว่าพี่ขาวทำอะไรเอย
วันรุ่งขึ้นนี่โดนเด้งแหงๆ 555555555

ขอบคุณคนเขียนที่มาต่อนะคะ