หัวข้อ: #อย่าบอกใคร...ว่า...ฉันรักเธอ?#...Special Part...(21/12/15) P.136

[becrazie]

กวินคนแมน!!!! 

รอให้เปิดตัวกับที่บ้านกวินเร็วๆ

[TheWanFah]

กวิน เปิดตัวกับคุณแม่เอยแล้วใช่ม้าาา
รอตอนเปิดตัวกับทางบ้านกวินค่ะ

[buathongfin]

เอยหัวอ่อนอ่ะ กลัวทางบ้านกวินจริงๆเล๊ย 

[bulldog17]

ดูแลน้องให้ดีๆนะ

เคลียร์กะที่บ้านให้ดีหรือยังหว่า

น่าจะยัง........

[Min*Jee]

กวินเข้าไปคุยกับคุณแม่แล้วสินะะะะะ
สู้นะเอย กวินเค้ายังมั่นใจในตัวเราเลย
รอตอนต่อไปน้าา คนแต่งแข็งแรงๆ

[dukdikdukdik]

คุณแม่น้องเอยไฟเขียวแล้ว ทางบ้านกวินละ ลุ้น ๆ

[mori406]

สวัสดีปีใหม่คุณนักเขียนย้อนหลังนะคะ

ขอให้หายป่วยไวๆค่ะ

เอาใจช่วยเอยกับกวิน กับความรักที่จะฝ่าอุปสรรคไปด้วยกัน

ขอให้กวินชัดเจน แบบนี้ตลอดไป   

ลุ้นเรื่องราวความรักของเอยกับกวินต่อไปค่ะ

ขอบคุณค่ะนักเขียน

[NIMME]

 

[Freja]

กวินงวดนี้กวาดใจแม่ยกไปหมดเลย   เราเทใจมห้กวินไปหมดแล้ว นางออกตัวแรงจริงๆ

สงสัยกวินเอ่ยปากบอก+ขอเอยกับแม่เอยแล้วหรือเปล่า? ก่อนจะพาเอยไปเปิดตัวที่บ้าน

เรึ่องมินตรานี่กวินจัดการได้ในระดับดีทีเดียว ขาดแต่ประกาศเท่านั้นแหละว่าเอยเป็นแฟน

ไม่แน่ว่าเรึ่องมินตรานี้จะเป็นแม่กวินเองที่เจ้ากี้เจ้าการหรือเปล่านะ?

ลุ้นค่ะ

[comai0618]

ทำดีๆ555 อรั้ยยยย รอตอนไปบ้านกวินนะ

ดูแลสุขภาพด้วยนะคะ รักกกกก

[route rover]

รอลุ้นให้กวินพาเอยเข้าบ้าน

[snowboxs]

กวินชัดเจนดีจัง
้ไม่รู้ว่าบอกอะไรแม่เอย
แต่ในเนื้อความตามมโน
ทำเราเขินนะ รู้มั้ย 

[kokoro]

กวินน วันนี้ยิ่งถูกใจแฟนคลับอ่ะ
บทจะคืบหน้า นายก็ไวเหลือเกิน
อยากเห็นเอยโดนเด็กลิงแฝดป่วน 555

[PoPuAr]

กวินจริิงจังกับเอยแน่นอน ออกตัวกับแม่ยายขนาดนี้

ทำอะไรให้ผู้ใหญ่รับรู้น่ะดีที่สุด

[Akikojae]

เขินตามหนูเอยจะบ้า
กวินได้ใจแม่ยกไปเต็มๆ
 

[่patsaporn]

กวินชัดเจนดีทุกเรื่องคนอ่านปลื้มมากค่ะ

[♠DekDoy♠]

เพิ่งได้มาอ่านรู้สึกว่าพลาดอย่างแรงงง นี่ชั้นไปอยู่ที่ไหนมาเนี่ยยย
ตอนแรกหมั่นไส้กวินนะมัวแต่ทำซึนอยู่ได้ แต่ไม่สามารถด่าได้เพราะชื่อเดียวกับเจ้านายเรา 555
น้องเอยน่าร๊ากกกกก ให้ความรู้สึกว่าเป็นน้องน้อยของพี่ ๆ ในกลุ่มเลย ^^

[Raccoooon]

ตามทันแล้ววววว
น่ารักมากกกก
ตอนปรกขัดใจกวิน เก๊กอยู่นั่นแหละ
แต่ตอนนี้หลงงงง555555555
เอยก็น่ารักกกก น่าแกล้งงงมากลูก
ติดตามนะคะะ

[Ammair]

        น่ารักมากเลย

[kun]

จิ้มๆๆๆๆๆ กำลังไล่อ่านจร้า เค้าว่าฟินกันอ่ะ แต่ตอนนี้อยู่ในโหมดมั่นไส้พระเอก ฮ่าๆๆๆๆๆๆ

[yuyie]

จะเปิดตัวสะใภ้ ที่บ้านกวินจะมีปฏิกิริยายังไงนะ 

[maemix]

กวินพูดอะไรกับแม่นะ
ดูแล้วแม่คงพอใจกวินอยู่ไม่น้อย

เรื่องเอยกวินชัด้จนขึ้นเยอะมาก จะพาไปบ้านอีก
ฟินฟิน

[kimjuy_o]

# อย่าบอกใคร...ว่า...ฉันรักเธอ?#

ตอนที่ 30

พลาดท่า...   





          วันนี้เป็นวันพฤหัส เป็นวันที่เอยจะต้องมีประชุมนอกเวลาหลังเลิกงาน สองวันที่ผ่านมากวินบินไปต่างประเทศอีกแล้ว และวันพรุ่งนี้กวินถึงจะกลับมา ช่วงนี้เอยจึงว่างไม่ได้ไปไหนมาไหน ทำงานเสร็จก็กลับบ้าน เป็นอย่างนี้มาสองวันแล้ว

“เอย..เตรียมเอกสารเสร็จรึยัง?” พี่แปงถาม



          ตอนนี้ทั้งแผนกดูวุ่นวายเพราะเนื่องจากการที่จะต้องเข้าประชุมหลังเลิกงาน เสียงบ่นโอดครวญของใครหลายคนดังขึ้นมาเป็นระลอก เพราะเวลาเลิกงานใครๆก็อยากกลับบ้านกันทั้งนั้น แต่โชคยังดีที่การเข้าประชุมครั้งนี้จะได้รับโอทีด้วย สำหรับเอยจึงแค่คิดว่าทำงานล่วงเวลาก็เท่านั้น

“เอยๆ ช่วยไปถ่ายเอกสารอันนี้ให้พี่หน่อยสิ” พี่ขาวหันมาบอกเอยพร้อมยื่นเอกสารชุดหนึ่งให้เอย



          เอยเดินไปเดินมาอย่างนี้ทั้งวันจนขาล้า และในที่สุดก็ถึงเวลาที่จะต้องเข้าประชุม การประชุมวันนี้ก็น่าปวดหัวที่สุด ตกลงกันไม่รู้เรื่อง อีกทั้งโดนตำหนิกันเป็นแถบๆ เอกภพก็ตำหนิเอยและพี่แปงด้วยที่พลาดส่งหัวข้องบประมาณล่าช้า งานนี้โดนกันถ้วนหน้า

“เหนื่อยเป็นบ้า” เวลาผ่านไปสองชั่วโมงกว่าจะประชุมเสร็จ พี่แปงนั่งพิงเก้าอี้พลางบ่นออกมา

“นี่เป็นครั้งแรกที่โดนสวดยับขนาดนี้” พี่ขาวเองก็นั่งหมดแรงพอๆกับพี่แปง

“นั่นสิครับ” เอยเห็นด้วยกับทั้งสอง ก่อนที่จะเก็บเอกสารทั้งหมดสอดในแฟ้มและใส่กระเป๋าสะพายอีกที

“กลับบ้านกันเถอะครับ” เอยว่า

“ให้พี่ไปส่งไหมเอย?” พี่ขาวถามขึ้น

“ไม่เป็นไรครับพี่ขาว” เอยบอก

“เอยยังโกรธพี่เหรอ?” พี่ขาวพูดด้วยสีหน้าที่ดูสลดลง พี่แปงหันมองหน้าเอยที่โบกมือปฏิเสธพัลวัน

“ไม่ใช่อย่างนั้นครับพี่ขาว ไว้วันหลังดีกว่าครับ วันนี้พวกเราแยกย้ายกลับไปพักผ่อนก่อนดีกว่า” เอยว่า

“ก็ได้ๆ” พี่ขาวว่า จากนั้นทั้งหมดจึงแยกย้ายไปกันกลับบ้าน



          เอยขึ้นรถเมล์สายประจำที่ขึ้นทุกวัน ผู้โดยสารไม่เยอะเท่าไหร่ในสายตาของเอย เอยเดินไปยังเบาะหลังก่อนที่จะนั่งลงอย่างรู้สึกหมดแรง ลมเย็นๆที่โกรกเข้ามายังหน้าต่างที่เปิดไว้อีกทั้งความเมื่อยล้าที่เกาะกินตามร่างกาย เอยเลยผลอยหลับไปทั้งที่ยังอยู่บนรถเมล์



          สะดุ้งตื่นก็พบว่าเลยป้ายมาเสียแล้ว เอยรีบลงจากรถเมล์ทันที วันนี้รู้สึกว่าโชคไม่ดีเอามากๆ ทำงานก็เหนื่อย โดนหัวหน้าตำหนิ แถมหลับเลยป้ายอีกต่างหาก เอยเดินลากขาไปอย่างๆช้า เดินไปอีกไม่นานก็ถึงปากซอยเข้าบ้านแล้ว

“วันนี้ดวงไม่ดีเลย”



          เอยบ่นกับตนเอง ก่อนที่จะเดินเข้าซอยบ้านอย่างปกติที่เดินทุกวัน เดินไปพลางมองไปรอบๆ วันนี้ผู้คนหายไปไหนก็หมด เพราะรู้สึกเงียบเชียบเหลือเกิน เอยมองดูนาฬิกาข้อมือ ตอนนี้ตอนนี้สองทุ่มกว่าแล้ว

“โทษนะครับ?” จู่ๆมีเสียงผู้ชายคนหนึ่งที่เดินสวนมาเอ่ยทักเอย

“ครับ?” เอยขานรับอย่างงงๆ

“ใช่คุณพีระนัมรึเปล่าครับ?” ผู้ชายคนนั้นถาม

“ครับ” เอยพยักหน้ารับ

“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ผิดตัว” เสียงชายคนนั้นพูดเบาๆ ก่อนที่จะเอาผ้าสีขาวที่มีกลิ่นฉุนโปะจมูกของเอย เอยพยามดิ้น ดวงตาเบิกกว้างอย่างตกใจ เพียงไม่กี่อึดใจเอยก็หมดสติไป...

...
..
.


          ดวงตาที่รู้สึกหนักอึ้งค่อยๆลืมขึ้นมา ความปวดทึบแล่นริ้วไปทั้งศีรษะ ราวกับถูกค้อนทุบหัวก็ไม่ผิด เอยลืมตาขึ้นมาช้าๆ พยายามขยับร่างกายแต่ดูเหมือนจะติดขัด ภาพที่เห็นครั้งสุดท้ายคือมีชายคนหนึ่งเข้ามาถามอะไรนิดหน่อย และเพียงเท่านั้นก็ถูกเอาผ้าอุดปากแล้วสติก็เลือนหายไป พอนึกได้เช่นนั้น เอยก็ตั้งสติทำท่าจะลุกขึ้นแต่ก็ล้มลงไม่เป็นท่า เพราะเอยโดนมัดมือมัดไพล่หลังอีกทั้งขาก็โดนมัดติดกันจึงขยับตัวไม่ได้ ที่ปากมีผ้าคาดรั้งเอาไว้เพราะป้องกันการส่งเสียงร้อง



          พอมองไปรอบๆก็พบที่นี่ดูเหมือนจะเป็นโกดังร้าง ซึ่งไม่อาจทราบได้ว่าที่นี่ที่ไหน เอยรู้สึกได้ว่าความกลัวกำลังเพิ่มขึ้น ไม่ผิดแน่...นี่เป็นฝีมือของท่านสุเดชแน่ๆ

“แม่งโทรมาอยู่ได้ รำคาญ!!” เสียงของใครคนหนึ่งดังขึ้น เอยรีบทำท่านอนลงไปอีกครั้ง ราวกับว่าตอนนี้ตนเองยังไม่ได้สติ
“มึงก็ปิดเครื่องสิวะ” เสียงของอีกคนดังขึ้น

“สงสัยมีคนนึกออกแล้วว่าไอ้แว่นนี่หายตัวไป กูเห็นโทรหามันหลายสายแล้ว” เสียงบุคคลที่สามดังขึ้น เอยนอนนิ่งพลางเงี่ยหูฟัง คาดว่าตอนนี้มีคนอยู่ในนี้ถึงสามคน

“แล้วคำสั่งบอกให้เก็บมันเลยรึเปล่า?”

“ยังว่ะ เขาบอกให้รอจนกว่าจะพรุ่งนี้ถึงจะจัดการ ก็ไม่รู้ว่าให้จับตัวมาทำไม แทนที่จะฆ่าทิ้งไปซะก็สิ้นเรื่อง” เสียงของคนที่สองพูดขึ้น

“เห็นว่าจะเอามาขู่ๆเฉยๆ แต่แบบนี้กูว่ายิงทิ้งง่ายกว่า”



          เสียงสนทนาเหล่านั้นเข้าหูของเอยทั้งหมด จู่ๆรู้สึกว่าน้ำตาไหลออกมาตรงหางตา นี่มันเวลากี่โมงกี่ยามกันแล้ว เอยคิดถึงแม่ขึ้นมา ว่าตอนนี้แม่จะรู้ไหมว่าเอยหายตัวไป และคนอื่นๆจะรู้หรือเปล่าว่าเอยหายไป



          แล้วใครที่โทรมาหลายสายหรือว่าจะเป็นกวินที่โทรมา เอยพยายามหลับตาต่อไปจนกระทั่งได้ยินเสียงฝีเท้าคนเดินเข้ามาเพิ่มเข้ามา

“จับเพิ่มมาแล้ว” ชายคนหนึ่งพูดขึ้น



          เอยรู้สึกได้ว่ามีอะไรชนเข้ากับหลังของเอย ได้ยินเสียงอู้อี้น่าจะมีใครสักคนถูกจับตัวมา เอยหรี่ตามอง ช่วงจังหวะที่พวกมันเผลอ  เอยเลยรีบพลิกตัวกลับไปยังอีกด้าน รู้สึกปวดแขนเพราะถูกมัดไพล่หลังอยู่แต่ก็ต้องพลิกตัว และเมื่อพลิกกลับไปได้ก็พบว่าคนที่โดนจับตัวมาคืออุมาวดีหรือพี่อุ้ม แฟนของเอกภพนั่นเอง



          เธอพยายามส่งเสียงร้อง น้ำหูน้ำตาไหลออกมา ดวงตาตื่นตระหนกอย่างรู้สึกหวาดกลัว เอยพยายามส่งสายตาให้เธอใจเย็นๆ พี่อุ้มมองตาของเอยก่อนที่จะเริ่มหยุดร้องไห้แต่ยังคงพยายามส่งเสียงออกมา

“เมื่อไหร่อีนี่จะหยุดร้องเสียที”



          เสียงของผู้ชายคนนั้นดูจะรำคาญพี่อุ้มมาก ใช้เท้าเตะขาพี่อุ้มเบาๆ เธอจึงเริ่มหยุดส่งเสียง ตอนนี้ในหัวของเอยเต็มไปด้วยความหวาดกลัว รู้แน่ชัดว่าต้องเป็นฝีมือของท่านสุเดชแน่ๆ เอยพลางนึกคนที่กวินสั่งให้มาติดตาม ทำไมถึงพลาดได้ เอยเอาแต่คิดถึงแม่ กวิน ไทป์ และคนรู้จักคนอื่นๆ



          ตอนนี้กวินก็ยังอยู่ต่างประเทศ จะมีใครรับรู้ได้บ้างว่าตอนนี้เอยถูกจับตัวมา ที่ตั้งก็ไม่ทราบ โกดังร้างเช่นนี้อาจจะเป็นต่างจังหวัดก็เป็นได้ เอยคิดมากเสียงจนปวดหัวแทบระเบิด พี่อุ้มที่เงียบไปแล้วก็เริ่มร้องไห้ขึ้นมาอีกครั้ง เพราะน้ำตาของเธอเริ่มไหลนองหน้าแม้ว่าจะไม่มีเสียงสะอื้นออกมาก็ตาม



          เอยเริ่มรู้สึกปวดเนื้อตามตัว อาจจะเพราะถูกมัดอยู่ในท่านี้นานแล้ว เอยจึงพยายามขยับตัวเพื่อคลายความปวดเมื่อย

“มันตื่นแล้ว” เสียงของใครคนหนึ่งพูดขึ้น เอยมองไปยังใบหน้าอันเหี้ยมเกรียมของชายผู้นั้น พวกมันทั้งหมดมีกันสี่คน

“โทรหาไอ้คนที่ชื่อเอกภพก่อนเลย บอกมันว่าเมียมันกับลูกน้องโดนจับมา” ชายคนที่น่าจะเป็นหัวหน้าที่เอยดูจากรูปการณ์ ออกคำสั่งก่อนที่จะใช้เท้าถีบสะโพกเอย เอยร้องออกเบาๆ รู้สึกว่าตรงจุดนั้นต้องช้ำเป็นแน่



          คนที่ได้รับคำสั่งก็จัดการโทรศัพท์โทรไปหาเอกภพทันที เอยได้ยินแต่เสียงของฝั่งนี้ เสียงของฝั่งเอกภพนั้นไม่ได้ยินแม้แต่นิดเดียว

“เมียมึงกับลูกน้องมึงพวกกูจับมาแล้ว มึงจะเอาไง ถ้าจะมาก็ต้องมาคนเดียว” ชายคนนั้นพูด

“มึงไม่เชื่อเหรอ งั้นฟังเสียงพวกมันหน่อยเป็นไง” ชายคนนั้นว่า ก่อนที่จะดึงผ้าคาดปากของพี่อุ้มออก ส่วนอีกคนก็เดินมาดึงผ้าคาดปากของเอย พลางยื่นโทรศัพท์มาทางพี่อุ้มและเอย

“พี่เอก...ช่วยอุ้มกับน้องเอยด้วย!!” พี่อุ้มร้องออกมาเสียงดังทันทีที่ผ้าคาดปากถูกดึงออก

“หัวหน้าครับ....” เอยพูดได้เพียงเท่านั้น ก่อนที่จะถูกผ้าคาดปากต่อ พี่อุ้มเองก็เช่นกัน ถูกผ้าคาดปากไว้แล้ว

“เป็นไง ทีนี้มึงเชื่อรึยัง?” ชายคนนั้นหันโทรศัพท์กลับไปคุยต่อ

“กูมีข้อเสนอ...มึงต้องมาหาพวกกูพร้อมเอกสารที่มึงมี มาที่นี่ภายในคืนนี้ และห้ามบอกใครต้องมาคนเดียว ไม่อย่างนั้นสองคนนี่ได้ตายเป็นผีแน่” ชายคนนั้นว่า

“ที่อยู่.......” ชายคนนั้นบอกที่อยู่แก่เอกภพ ที่นี่ไม่ใช่ต่างจังหวัดอย่างที่เอยคิด แต่กลับเป็นในกรุงเทพนี่เอง เอยจำที่อยู่นั้นเอาไว้ขึ้นใจ อย่างน้อยก็อาจจะมีประโยชน์ขึ้นมาได้บ้าง



          ชายคนนั้นคุยกับเอกภพเสร็จแล้ว เอยพยายามมองบนโต๊ะที่อยู่ห่างออกไป พบว่าโทรศัพท์ของเอยวางอยู่บนโต๊ะ ยังคงมีการโทรมาเป็นระยะๆ จนคนพวกนั้นออกปากรำคาญหลายครั้งแต่ก็ไม่ยอมปิดมือถือของเอยเสียที



          เอยได้แต่มองโทรศัพท์ของตนเอง ความหวังเดียวในตอนนี้การโทรหาใครสักคนให้มาช่วย แต่เอยยังคงถูกมัดอยู่อย่างนี้จะให้หยิบโทรศัพท์มากดโทรคงไม่ได้

“ระหว่างรอมันมา กูว่ากลับไปนอนเอาแรงในรถก่อนดีกว่า”



          เสียงของหัวหน้ามันพูดขึ้น ทั้งหมดเห็นด้วยจึงพากันออกจากโกดัง ก่อนที่จะออกไปโดยไม่ลืมที่จะล็อคประตูด้วยแม่กุญแจจากข้างนอกด้วย โทรศัพท์ของเอยยังคงวางอยู่บนโต๊ะ เอยพยายามขยับตัวให้ได้มากที่สุด ก่อนที่ดันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งได้สำเร็จ   



          เอยมองซ้ายขวา ว่าพอมีอะไรจะช่วยแก้เชือกนี่ได้หรือไม่ เอยพยายามขยับแขนที่ไพล่หลังบิดซ้ายขวาให้มันคลายตัวลง เชือกคลายลงไปบ้างแต่ก็ยังไม่พอที่จะทำให้เอยหลุดจากการพันธนาการนี้ได้



          ฉับพลันสายตาหันไปเห็นลังไม้อยู่ใกล้ๆที่ถูกสร้างขึ้นมาอย่างลวกๆ ตะปูตอกไม้โผล่ออกมาแหละดูแหลมคมพอที่จะให้เอยช่วยตัดเชือกนี้ได้ เอยขยับสะโพกกระเถิบไปยังลังไม้นั่นก่อนที่จะเอามือที่ถูกมัดไพล่หลังถูกับตะปูอันนั้น ถูไปถูมาพลาดโดนข้อมือบ้าง รู้สึกได้ว่าเลือดซึมออกมาและเจ็บแสบการการถูกตะปูครูด แต่เอยก็ยังคงพยายามถูมันจนในที่สุดเชือกก็ขาดลง



          ความหวังเริ่มมีมากขึ้น เอยพยายามแก้เชือกที่ขาให้คลายออกก่อนที่จะดึงผ้าคาดปากออกแล้ววิ่งไปคว้าโทรศัพท์ที่อยู่บนโต๊ะ พี่อุ้มมองเอย แววตาของเธอดีใจเสียมากมายที่เห็นเอยกำลังกดโทรศัพท์โทร ความหวังที่จะรอดเริ่มมีขึ้นมาบ้างแล้ว



          เอยกดดูเบอร์ที่โทรเข้ามาหลายสาย มีทั้งของกวิน ของแม่ ไทป์และดาว ดูท่าตอนนี้ทุกคนน่าจะรู้แล้วว่าเอยหายตัวไป เอยกดโทรหากวินคนแรก เสียงรอสายดังขึ้น เพียงไม่นานกวินก็รับสาย

“เธอทำอะไรอยู่...ฉันโทรไปหลายสายแล้ว” น้ำเสียงของกวินโมโหมากจริงๆ

“คุณกวิน..ผมกับพี่อุ้มโดนจับตัวครับ ตอนนี้หัวหน้าเอกภพกำลังจะมาที่นี่” เอยละล่ำละลักพูด ดีใจเหลือเกินที่กวินรับสาย

“ทำไมพวกติดตามถึงพลาดให้เธอโดนจับไปได้ แล้วรู้รึเปล่าว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน?” กวินถาม น้ำเสียงของกวินดูจะตกใจเอามาก เป็นครั้งแรกจริงๆที่ได้ยิน

“แต่ตอนนี้คุณกวินอยู่อังกฤษไม่ใช่เหรอครับ?” เอยถามขึ้น

“เธอรู้รึเปล่าว่าอยู่ที่ไหน?” กวินถามซ้ำ ดูเหมือนไม่ได้ฟังคำถามที่เอยถามออกไป

“อยู่ที่.........” เอยจำที่อยู่ที่ชายที่จับตัวมาบอกเอกภพไป

“ใจเย็นๆ....เธอจะต้องปลอดภัย ฉันจะไปช่วยเธอเอง” กวินว่า เอยเม้มริมฝีปาก น้ำตาทำท่าจะไหลออกมา

“ครับ” เอยพูดแค่นั้นก่อนที่จะริบวางโทรศัพท์ และกลับไปแก้มัดให้พี่อุ้ม

“พี่อุ้มครับ ผมจะแก้มัดหลวมๆนะครับ แต่อย่าเพิ่งให้พวกมันรู้ตัวว่าว่าเราแก้มัดได้แล้ว นอนนิ่งๆไปก่อนนะครับ”



          เอยพูด พี่อุ้มพยักหน้าอย่างเข้าใจ เอยจึงแก้มัดให้หลวมๆ ก่อนที่จะหันมามัดตนเองแบบหลวมๆเช่นกัน พยายามจัดฉากให้เหมือนเดิมว่ากำลังโดนมัดเหมือนครั้งแรกที่ถูกพาตัวมา เสียงตะกุกตะกักตรงประตูโกดังขึ้น เอยรีบทำท่าล้มตัวลงนอนทันที พี่อุ้มเองก็เช่นกันรีบหลับตาราวกับว่าตนเองหลับอยู่

“ห่า ลืมโทรศัพท์” เสียงมันบ่นๆขึ้นมา ก่อนที่จะคว้าโทรศัพท์ออกไป แล้วล็อคประตูไว้อย่าเดิม เอยถอนหายใจอย่างโล่งอก อย่างน้อยก็โทรบอกกวินแล้ว เชื่อใจว่ากวินจะต้องมาช่วยแน่นอน เอยมั่นใจว่ากวินต้องมา



          เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ ที่เอยยังคงนอนนิ่งอยู่เช่นนั้น สภาวะตอนนี้เอยเครียดมาก แม้ในใจจะยังคงเชื่อมั่นในตัวกวิน แต่เพราะจนป่านนี้กวินยังไม่มาเสียที พี่อุ้มเริ่มร้องไห้อีกครั้งหนึ่งจนกระทั่งได้ยินเสียงประตูเปิดออกอีกครั้ง เอยหรี่ตามองก็เห็นเป็นพวกคนหน้าตาเดิมๆคือพวกที่จับเอยและพี่อุ้ม มากันสี่คนเช่นเคย แต่แล้วก็เห็นอีกคนหนึ่งมาคือเอกภพนั่นเอง

“อุ้ม...เอย” เสียงของเอกภพดังขึ้น สีหน้าซีดเผือดของเอกภพนั้นทำพี่อุ้มร้องไห้โฮออกมา เอยจึงลืมตาขึ้นอย่างปกติ มองดูเอกภพที่ทำท่าจะวิ่งเข้ามาแต่ถูกพวกมันขวางไว้ก่อน

“เฮ้ย!! หยุดก่อน จะไปไหน?” ชายคนที่ดูท่าจะเป็นหัวหน้ายกมือขึ้นห้ามเอกภพ

“นี่ไงเอกสาร เอาไปสิ” เอกภพว่า

“คิดว่ามันจะง่ายขนาดนั้น?” ชายคนนั้นพูด ก่อนที่จะควักโทรศัพท์กดโทรหาใครคนหนึ่ง

“ท่านครับ...มันมาแล้วครับ...ครับๆ” ชายคนนั้นพูด ก่อนจะวางสายไป

“ท่านมาแล้วโว้ย จับมันไว้” ลูกน้องสองคนกรูกันเข้าไปจับเอกภพทันที เอกภพทั้งต่อยทั้งสู้แต่ดูเหมือนจะไม่คณามือชายพวกนั้น ในที่สุดเอกภพก็โดนจับตัวได้ และถูกซ้อมไปหลายทีด้วย



          พี่อุ้มร้องไห้ส่งเสียงดัง ก่อนที่จะลุกขึ้นแก้เชือกที่เอยคลายไว้ให้ แล้ววิ่งไปหาเอกภพที่กำลังถูกซ้อม เอยเบิกตากว้างอย่างตกใจ พี่อุ้มทำเสียเรื่องเสียแล้ว เอยส่ายหน้าอย่างหมดทนทาง

“เฮ้ย มันหลุดมาได้ไงวะ?” เสียงลูกน้องคนที่เหลือพูด หัวหน้าของมันหันขวับมามอง ก่อนที่จะจับตัวของพี่อุ้มลากกลับมายังที่ๆเอยนอนอยู่ สายตานั้นเหลือบมามองเชือดของเอย

“มันแอบแกะเชือกได้ว่ะ?” ตัวหัวหน้าฉุดเอยให้ลุกขึ้นนั่งก่อนที่จะตบหน้าเอยอย่างแรงจนหน้าหันไปชนกับตะปูที่เอยใช้ถูเชือกเมื่อครู่นี้ เลือดไหลซึมออกมาตรงหน้าผากเพราะโดนครูดเข้า

“ฝีมือมึงใช่ไหม?” มันถาม เอยนิ่งเงียบไม่พูดอะไร แม้ในใจจะรู้สึกกลัวเหลือเกิน

“มามัดมันใหม่” เสียงของหัวหน้าสั่งลูกน้องที่เหลือเพียงคนเดียวให้มามัดเอยและ เชือกนั้นบาดเข้าที่แผลของเอยที่ถูกตะปูครูด ทั้งมือทั้งหน้าผากเจ็บปวดไปหมด เอยต้องอดทนเป็นอย่างมากกับความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น



          เอกภพเลือดอาบหน้านอนหมดสภาพอยู่ตรงเท้าของลูกน้องสองคนที่ลงมือซ้อม พี่อุ้มยังคงร้องไห้เมื่อเห็นสภาพของเอกภพ ในที่สุดผู้บงการก็เดินเข้ามาในโกดัง

“ไอ้เอกภพ....ไอ้ลูกหมา มึงกล้าหักหลังกูเหรอ” ท่านสุเดชที่เอยเคยเห็นมาครั้งสองครั้ง ใบหน้าของชายที่สูงวัยหลักห้าสิบเห็นจะได้ กัดฟันกรอดอย่างโมโหก่อนที่จะใช้เท้าเขี่ยเอกภพที่แทบจะหมดแรงหายใจ

“แล้วนี่สินะ นายพีระนัม ที่เป็นสายให้ไอ้เด็กกวินนั่น” ท่านสุเดชเบนสายตามามองเอย พลางสาวเท้าก้าวเข้ามา มือนั้นจิกผมของเอย เอยปิดตาหลงอย่างรับความเจ็บแสบที่ศีรษะ

“มันให้เงินมึงกี่บาท ถึงกล้ามาทำแบบนั้นกับกู?” ท่านสุเดชถาม รู้ดีว่าอย่างไรไม่ได้รับคำตอบจากเอยเพราะเอยยังคงถูกผ้าคาดปากอยู่

“เตรียมเอาพวกมันไปถ่วงน้ำซะ” ท่านสุเดชสั่ง ก่อนที่จะหยิบซองเอกสารที่ตัวหัวหน้าหน้ายื่นให้ และเดินออกไปจากโกดังทันที



          พวกมันแก้มัดที่ขาของเอยออก ก่อนจะลากตัวเอยออกไปจากโกดัง รู้สึกว่าหมดหวังแล้วที่กวินจะมาช่วย เอยหลับตาลงอย่างยอมรับชะตากรรม พลางเอ่ยขอโทษแม่ในใจที่ไม่ได้อยู่ดูแลท่านอีกต่อไป ขอโทษไทป์และดาวที่ตนเองจากไปก่อนแบบนี้ และสุดท้ายสำหรับกวิน...ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง

“ปล่อยมือจากคนของฉันซะ!!!!”


++++++++++++++++++++++++++++


   

[jaja-jj]

กวินช้าาาาาาาาา เป็นพระเอกไม่ต้องช้าก็ได้นะลูก.     เอยน่ารักเก่งดูแลตัวเองได้ แต่ทำไมซื่อจังลูก - -;

[patchylove]

 

อ่อยยยย ค้างงงงง

[My_yunho]

พระเอกขีม้าขาวมาแล้วววว

[pooinfinity]

โอยยยย​ มาแล้วรึพ่อคุณ​

แม่ล่ะใจไม่ดีจริงๆ

[Maytbb]

   ตัดแบบนี้มันเจ็บจุงเบยยยย

กวินมาทันแล้วก็เบาใจ

[nicedog]

ตื่นเต้นๆ

พระเอกมาแล้ว?

[☾❤Nyanpire❤☽]

 
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

เชื่อว่าเหตุการณ์นี้จะผ่านพ้นไปด้วยดี
แต่หลังจากนั้นละ?
ถ้าเอยบาดเจ็บ แม่ ไทป์จะต้องรู้ว่า เอยเป็นสายให้กวิน
ให้เอยทำอะไรเสี่ยงๆแถมปกป้องเอยไม่ได้ด้วย จะไว้ใจให้ดูแลเอยไหมเนี่ยยยยยยยย