อ่านมารวดเดียวนี่ยังไม่เห็นว่าอิตาพระเอกมันจะมีอะไรที่แปลกแตกต่างจากม.หกเลย
พูดน้อยก็เท่านั้น เก๊กก็นั่นแหละ ทำตัวไม่ญาติดีกับใคร ผู้ใหญ่เกินตัว
แต่มันคือเสน่ห์ของพระเอกเฮ้าค๊าา าา
คุณกวินคือผู้ชายขรึมที่น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
บรรยากาศมันมุ้งมิ้งๆกันตั้งแต่สมัยเรียนแล้ว
ส่วนตัวนี่รู้สึกว่าชอบตอนเรียนอ่ะ เหมือนคนแอบรักกัน
ต่างฝายต่างไม่บอกกันว่ารัก อ๊าย ย ยอบอุ่น
ตอนวัยทำงานคุณกวินน่ารักมาก
มีเส่ห์แบบโตๆอ่ะ
สง่างามสมชายมากค่ะ เดี๋ยวๆนี่อวยพระเอกไปป่ะ555555
ส่วนน้องเอยไม่ต้องเอ่ยค่ะ นางน่ารัก
ชอบน้องเอยตรงที่ว่ามีไรสงสัยก็ถาม แม้จะไม่กล้า
แต่ก็ถามตลอด อย่างคำถามที่ว่าซื้อของสดตอนไหน
คือตลกอ่ะแก๊ น้องก็ถามตลอด คุณกวินก็ตอบทุกคำ แม้จะมีขอแลกเปลี่ยนก็ตาม 5555
ทำให้บรรยายกาศคู่นี้มันเรียบร้อย อบอุ่น ละมุน
แม้เอยจะคิดเองเออเองไปบ้าง แต่เราไม่รู้สึกอึดอัดอ่ะ
สรพพนามเธอ เราไม่รู้สึกประหลาดนะ ทั้งๆทีกับเรื่องอื่นๆเป้น แต่เรื่องนี้กลับรู้สึกเข้ากับทั้งสอง
แม้กวินจะอายุเท่ากันกับเออย แต่การวางตัวต่างกันราวรอบได้
ปล.ตอนงานเดินแบบอะค่ะ ส่วนใหญ่แล้วเนี่ยเจ้าของงานก้จะจ้างทีมงานสวนของการเดินแฟชั่นอีกที
แล้วให้ฝ่ายนั่นคัดเด็กมา เจ้าของงานอาจจะมีส่วนในการเลือกด้วย
ส่วนสไตลิสนี่ก็มีหน้าที่ดูแลเสือผ้าหรืออะไรบลาๆ แต่น้องดาวนี่เหมือนเป็นออเกไนซ์กลายๆเลย55555 นางเก่งมากชอบ
ส่วนการซ้อมส่วนใหญ๋ไม่ค่อยซ้อมเยอะมากหลายวันนะคะ ถ้าเป็นนางแบบปกติ แม้จะโนเนมก็ตาม
จะมีวันบล็อกกกิ้ง วันฟิตติ้ง บางทีบล็อกกิ้งกับฟิตติ้งก็วันเดียวกัน
ที่ไม่ซ้อมมากเพราะนางแบบ นายแบบจะมีพื้นฐานมาบ้างแล้วแม้จะโนเนม
ไม่ซ้อมหลายชั่วโมงมากขนาดนี้ด้วย
แต่กรณีนี้อย่างน้องเอยถือเป็นกรณีพิเศษเพราะไม่ใช่นายแบบ เลยต้องจับมาซ้อมเดินเยอะๆเลยดูไม่ขัด เพาะเอาจริงต้องเริ่มตั้งแต่พื้นฐานการทรงตัว การเดิน โพส
แต่กรณีคนอื่นๆเราไม่รู้ว่าทุกคนไม่มีพื้นฐานด้านนี้หรือเปล่าเลยซ้อมมากๆ แต่ถ้าเป็นการจัดงานจริง
แม้ไม่ใช้นางแบบนายแบบมืออาชีพเลย แม้โนเนมก็จะมีพื้นฐานพอควรค่ะ โนเนมลุคบ้านๆมีเยอะนะ 5555
เราไมรู้ว่าคนอื่นเป็นสาวหนุ่มวัยทำงานหรือเปล่า ถึงได้มีการซ้อมมาก เหมือนรู้สึกจะไปซ้อมทุกอาทิตย์ก่อนงาน
แม้จะเอ่ยถึงเหตุกาณ์ที่ไปซ้อมเพียงสามสี่ครั้งก็ตาม
ส่วนการ์ดเชิญไม่ค่อยเห็นยื่นให้เจ้าของงานโดยตรงนะคะ ส่วนใหญ่จะยื่นให้กับคนที่อยู่หน้างาน
ส่วนเจ้าของจะชอบยืนตรงแบล็กดรอปแถวๆทางเข้าพื่อดักรอถ่ายรูป
เป็นประสบการณ์ที่เคยเจอน้า คนแต่งอาจจะเจอไม่เหมือนกัน555
ลองดูเป็นข้อมูลค่ะ เผื่อมีโอกาสรวมเล่มและได้รีไรท์ก่อนพิมพ์
ขอบคุณมากๆเลยค่ะ คอมเม้นท์ยาวมากจนดีใจเลยละค่ะ ฮ่าๆ และก็ขอบคุณสำหรับรายละเอียดต่างๆ เราไม่มีประสบการณ์ด้านนี้จริงๆค่ะ เลยไม่ทราบข้อมูลที่แน่ชัด พยายามหาข้อมูลแล้วแต่ก็ไม่มีเท่าที่ควร เลยเขียนออกมาแบบนั้น ขอบคุณที่แนะนำนะคะ จะนำไปแก้ไขปรับปรุงในอนาคตค่ะ# อย่าบอกใคร...ว่า...ฉันรักเธอ?#
ตอนที่ 33
จนกว่าจะไม่ต้องการ....
สองวันมาแล้วที่กวินต้องอยู่โรงพยาบาล อาการของกวินดีขึ้นเรื่อยๆ โดยที่มีครอบครัวของกวินผลัดกันมาเยี่ยม ไทป์เองก็มาบ่อยเช่นกัน ตอนนี้เอยเองก็หายจากไข้แล้ว ไปๆมาๆที่โรงพยาบาลทุกวัน และในวันนี้กวินก็ทำเรื่องขอออกจากโรงพยาบาลเพราะคิดว่าหายดีแล้ว
“ผมว่าพักอีกสักวันสองวันดีกว่านะครับ” เอยพูด วันนี้เป็นเช้าวันอาทิตย์แล้ว
“ฉันหายดีแล้ว ดูสิ ขยับได้ปกติ” กวินว่าพลางขยับหัวไหล่ให้เอยดูด้วย
“แต่ข้างในอาจจะยังไม่หายสนิทนะครับ” เอยพูดด้วยความเป็นห่วง
“เมื่อครู่คุณหมอบอกแผลปิดสนิทแล้ว” กวินยังคงไม่ยอม เอยถอนหายใจออกมา
“ก็แล้วแต่ครับ” เอยไม่เคยชนะกวินได้เลยจริงๆ
สุดท้ายกวินก็ทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลสำเร็จ พยาบาลเข้ามาถอดสายน้ำเกลือออก เอยจึงใช้จังหวะนี้คุยกับพยาบาลถึงการล้างแผลของกวิน พยาบาลบอกว่าสามารถล้างได้ด้วยตนเอง เธอสอนวิธีล้างมาให้เอยอย่างง่ายๆ จากนั้นเธอก็เดินออกไปจากห้องพร้อมนำแผ่นพับเกี่ยวกับวิธีล้างแผลให้เอยอ่านด้วย
“นี่ครับท่าน” ทรรศนำเสื้อผ้าจากคอนโดของกวินมาวางไว้บนเตียง เพื่อให้กวินเปลี่ยนชุดก่อนออกจากโรงพยาบาล
“ออกไปเตรียมรถ เดี๋ยวฉันจะออกไป” กวินสั่ง ทรรศโค้งตัวก่อนที่จะออกไปจากห้อง
“เปลี่ยนเองได้ใช่ไหมครับ?” เอยรีบเก็บแผ่นพับเก็บเข้ากระเป๋า ก่อนที่จะเดินมาหยิบเสื้อผ้าเหล่านั้นมายื่นให้กวินอีกที กวินมองหน้าเอยก่อนจะพูดขึ้นมา
“ช่วยเปลี่ยนให้ที”
“หายดีแล้วไม่ใช่เหรอครับ?” เอยถามขึ้น
“มันไม่ถนัด” กวินบอก เอยมองหน้ากวิน ทำไมรู้สึกได้ว่าสายตาของกวินกำลังสนุกอยู่ก็ไม่ผิด
“ครับ” เอยว่าพลางเม้มริมฝีปากตนเอง
“เอาสิ” กวินว่า
เอยจึงเริ่มดึงเชือกผูกสาบเสื้อของโรงพยาบาลออก กวินนั่งนิ่งๆให้เอยจัดการถอดเสื้อออกให้ ก่อนที่จะสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ทรรศนำมาให้ เอยติดกระดุมให้เสร็จเรียบร้อยจนพอเหลือบมองกางเกง ใบหน้าก็แดงขึ้นมา
“เอ่อ...ผมว่ากางเกง คุณเปลี่ยนเองดีกว่านะครับ” เอยว่า
“ยังรู้สึกตึงๆไหล่อยู่ ออกแรงมากคงไม่ได้” กวินว่าด้วยใบหน้านิ่งๆ ผิดกับแววตาลิบลับ
“ก็...ได้ครับ”
กวินยืนขึ้น เอยค่อยๆดึงกางเกงลงพลางหันหน้าไปอีกทางอย่างรู้สึกอาย จนในที่สุดกางเกงก็หล่นกองลงบนพื้น เอยก้มหน้าก้มตาดึงกางเกงจากข้อเท้าของกวินออกมา และหันไปหยิบชั้นในสีดำของกวินออกมาก่อนจะยื่นให้
“สะ...ใส่เองเถอะครับ” เอยว่า ยังคงเบี่ยงหน้าไปทางอื่น เพราะกลัวจะเห็นส่วนนั้นของกวินเข้า กวินยกยิ้มมุมปาก ดูท่าว่าเอยจะอายมากจนอดไม่ได้ที่จะแกล้ง
“ใส่ให้หน่อยสิ” กวินว่า
“คุณกวิน!!” เอยร้องออกมาเบาๆ
“จะน่าแกล้งไปถึงไหน” กวินพูดขึ้นมา ก่อนที่จะรับชั้นในมาสวมใส่เอง
“หันหน้ามาได้แล้ว” กวินว่า เอยจึงยอมหันมา พบว่ากวินสวมชั้นในเองแล้ว เอยหน้าแดงขึ้นมาก่อนที่จะรีบเอากางเกงทำงานสีดำให้กวินสวม อย่างน้อยส่วนนั้นก็มีการปกปิด ถึงจะยังอายอยู่แต่ก็ยังดีกว่าไม่ได้ใส่อะไรเลย
ในที่สุดก็แต่งตัวให้กวินสำเร็จ แม้กว่าจะเสร็จได้ก็โดนกวินแกล้งไปตามระเบียบก็ตาม เอยเก็บข้าวของของตนเองเข้ากระเป๋าเป้
“จะไปไหน?” กวินถามขึ้น
“ผมจะกลับบ้านครับ” เอยว่า
“ไม่ไปคอนโดฉันเหรอ?” กวินถาม
“พรุ่งนี้ผมต้องไปทำงานครับ ไว้ตอนเย็นผมจะไปหา” เอยว่า
“จะให้ฉันอยู่คนเดียว?” กวินถาม ใบหน้านิ่งๆนั้น พอดูก็รับรู้ได้ว่าไม่สบอารมณ์เท่าที่ควร
“คือผม...”
“แล้วฉันจะล้างแผลเองได้ยังไง?” กวินถามอีก
“แต่ว่าผม....”
เอยลังเลมากขึ้น กวินที่ดื้อเพ่งจะออกจากโรงพยาบาลทั้งๆที่ดูแล้วก็ไม่น่าจะหายดีเสียทีเดียว อีกทั้งกวินล้างแผลคนเดียวไม่ได้ แต่ถ้าจะให้ค้างคอนโดกวินหลายวันก็เกรงใจกวินอีกอย่างกลัวแม่จะสงสัยเอาได้หากมานอนหลายๆคืนติดกัน
“เดี๋ยวฉันโทรคุยกับแม่ของเธอก็ได้” กวินพูดราวกับรู้ว่าเอยกำลังกังวลเรื่องนี้
“มะ...ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมบอกแม่เอง” เอยว่า
เอยโทรหาแม่ ที่ตอนนี้กำลังขายข้าวแกงอยู่ที่ตลาดสด เอยบอกว่าต้องมาช่วยดูแลกวินที่คอนโด ซึ่งแม่ก็ไม่ได้ว่าอะไร แถมสั่งเสียดิบดีว่าดูแลกวินให้ดีๆอีกด้วย
“ผมต้องไปเอาชุดทำงานมาก่อนนะครับ ตอนนี้มีแต่ชุดธรรมดา” เอยว่า
“เดี๋ยวก็แวะบ้านเธอก่อนแล้วกัน” กวินบอก
ทั้งสองเดินออกจากห้องพิเศษของโรงพยาบาล ทรรศไปเคลียร์ค่าใช้จ่ายและรับยามาเรียบร้อยแล้ว ทั้งหมดจึงออกจากโรงพยาบาลโดยที่ทรรศเป็นคนขับรถให้ ไปยังบ้านของเอยก่อน
“รอบนนี้ก็ได้ครับ เดี๋ยวผมจะรีบมา” เอยบอก เมื่อรถจอดสนิทตรงหน้าบ้านเอย
“ให้ฉันลงไปดีกว่า อยากเจอแม่เธอ” กวินว่า
“แม่ไม่อยู่ครับ แม่ไปขายข้าวที่ตลาดสดแล้วครับ” เอยบอก ก่อนที่จะลงจากรถเดินเข้าไปในบ้าน
เพียงไม่นานนักเอยก็กลับมาพร้อมกระเป๋าเสื้อใบย่อมๆมาหนึ่งใบ เอยเก็บเสื้อผ้าด้วยความรวดเร็ว ใส่ทุกอย่างเท่าที่พอจะนึกได้จะหยิบได้ กวินนั่งยิ้มมุมปากพลางมองกระเป๋าใบนั้น
“ทำไมเหรอครับ?” เอยนั่งลงบนรถก่อนที่ทรรศจะสตาร์ทเครื่องขับออกไป เห็นสีหน้าเหมือนจะยิ้มๆของกวินก็อดถามขึ้นมาไม่ได้
“เปล่าหรอก” กวินพูดแค่นั้น ก่อนที่จะหันไปมองทางข้างหน้าแทน
วันนี้รถติดพอสมควร ใช้เวลาไม่น้อยกว่าทรรศจะขับรถมาถึงคอนโดได้ ทรรศรับกระเป๋าของเอยมาก่อนที่จะเดินนำไปยังลิฟต์
“คุณกวิน ไหวไหมครับ?” เอยถาม เพราะใบหน้าของกวินดูซีดลงกว่าเมื่อตอนออกจากโรงพยาบาล
“รู้สึกเหนื่อยนิดหน่อย เดี๋ยวได้พักก็ดีขึ้นแล้ว” กวินว่า
ลิฟต์ไต่ขึ้นไปเรื่อยๆจนถึงชั้นบนสุด ทรรศอออกเดินนำ และเป็นคนเปิดประตูห้องให้ เมื่อเดินเข้าไปในห้องกวินเดินตรงไปยังห้องนอนทันที
“ขอบคุณครับคุณทรรศ” เอยหันมาขอบคุณทรรศ
“คุณพีระนัมครับ หากมีเรื่องอะไรให้โทรหาผมที่เบอร์นี้นะครับ” ทรรศยื่นนามบัตรของตนเองให้เอย
“ครับ” เอยรับนามบัตรนั้นมาใส่กระเป๋าสตางค์ของตนเองไว้ ทรรศโค้งตัวให้ ก่อนที่จะเดินออกไปจากห้อง
กวินล้มตัวลงนอนบนเตียงกว้าง ดูก็รู้ว่ากวินนั้นเพลียมาก ดูท่าจากการขยับแขนแลดูกวินยังเจ็บแผลอยู่ เอยเดินเข้าไปนั่งลงบนเตียงก่อนจะเอ่ยถามขึ้นมา
“มื้อเที่ยงอยากทานอะไรไหมครับ?” เอยถาม
“อะไรก็ได้” กวินตอบ ทั้งๆที่ยังคงหลับตาอยู่
“ผมว่าคุณพักผ่อนก่อนเถอะครับ เดี๋ยวผมหาอะไรให้ทาน นี่ก็จะเที่ยงแล้ว” เอยว่า
“เดี๋ยวปลุกฉันด้วย” กวินบอกแค่นั้น ก่อนที่จะหลับตาลง เอยกระชับผ้าห่มให้ ก่อนที่จะโทรหาทรรศ ถามถึงสถานที่ที่พอจะซื้อของสดเพื่อทำอาหาร ทรรศจึงบอกว่าจะมารับเอยพาไปซื้อของ
เอยกับทรรศออกไปซื้อของสดมาและอุปกรณ์ล้างแผลที่เอยซื้อตามแผ่นพับ ทรรศช่วยเอยขนของทั้งหมด ก่อนที่จะขอตัวกลับไปอย่างเช่นเคย เอยมองดูนาฬิกา ตอนนี้เที่ยงกว่าแล้ว จึงเร่งมือทำอาหารง่ายๆอย่างแกงจืดและผัดผัก อาหารอ่อนๆให้กวินทาน ทุกอย่างเสร็จอย่างรวดเร็ว จนตอนนี้บ่ายโมงแล้ว เอยจึงไปปลุกกวิน
“คุณกวิน” เอยเอ่ยเรียก แต่ไม่มีเสียงใดๆตอบรับ เอยจึงแตะแขนของกวิน พบว่ากวินตัวร้อนจี๋
“ตัวร้อนนี่ ไม่สบายแน่ๆเลย” เอยใช้หลังมืออังหน้าผากของกวิน และเป็นไปตามคาด ตัวร้อนจัดจนสัมผัสได้
“หืม...” เสียงกวินพึมพำขึ้นมา
“คุณกวิน ลุกมาทานข้าวทานยาเถอะครับ” เอยว่า ก่อนที่จะช่วยพยุงกวินให้ลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง
“อืม...” กวินพยักหน้า
“คุณไม่สบายครับ ตัวร้อนจี๋เลย” เอยว่า
“ฉันไหว ไปทานข้าวกันเถอะ” กวินบอก ก่อนที่จะลุกขึ้นแม้จะโซเซไปบ้างแต่กวินก็เลือกที่จะเดินออกไปยังห้องครัว
กวินนั่งลงพร้อมๆกับที่เอยตักข้าวใส่จานให้ กวินทานอาหารตรงหน้าจนข้าวเกือบหมดจาน แต่อาจจะเพราะไม่สบายกวินคงจะรู้สึกขมปากขมคอ ตอนนี้สีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกของกวินบ่งบอกออกมาเช่นนั้น
“ไม่ต้องฝืนครับ ทานเท่าที่ไหว” เอยว่า ก่อนที่จะยื่นแก้วน้ำอุ่นให้กวินดื่ม
“มาครับ ไปที่ห้องก่อน เดี๋ยวผมจะไปเอายามาให้” เอยว่า ก่อนที่จะช่วยพยุงกวิน แม้เอยจะเรี่ยวแรงน้อยนิดแต่ก็ยังช่วยกวินให้เดินไปถึงห้องได้
เอยไปหยิบถุงยาที่ได้รับมาจากโรงพยาบาลมาตรวจดูยาตัวไหนบ้างที่กวินต้องทานและไม่ลืมยาลดไข้ที่เป็นยามาตรฐานที่โรงพยาบาลจะต้องจัดมาให้ เอยจัดยาใส่ถ้วยยาใบเล็กๆ ก่อนที่จะนำไปให้กวินที่เอนตัวพิงหัวเตียงรออยู่
“นี่ครับยา” เอยว่า กวินรับยามาก่อนจะเทลงปากและดื่มน้ำตาม
“เดี๋ยวสักพักผมจะเช็ดตัวให้นะครับ” เอยบอก ทำท่าจะเดินออกไปจากห้องแต่กวินกลับรั้งข้อมือของเอยไว้
“นั่งเป็นเพื่อนหน่อยสิ” กวินว่า
“เดี๋ยวผมมาครับ ขอผมไปล้างจานครู่เดียว” เอยว่าพร้อมรอยยิ้ม เพราะกวินเหมือนจะขี้อ้อนเวลาไม่สบาย
เอยใช้เวลาในการล้างจานเพียงครู่เดียวอย่างที่บอกกวินไว้จริงๆ เอยรีบเดินเข้ามาในห้อง พบว่ากวินยังคงนั่งรออยู่
“มาแล้วเหรอ?” ทันทีที่ได้ยินเสียงเอยเดินเข้ามา กวินก็รีบพูดขึ้นมาทันที
“เช็ดตัวสักนิดนะครับ” เอยว่า
“ค่อยเช็ด” กวินต่อรอง เอยส่ายหน้านิดๆ
“แล้วเมื่อไหร่จะหายครับ” เอยพูดขึ้น กวินทำหน้านิ่งๆก่อนตอบ
“ไม่ต้องหาย เธอจะได้ดูแลไปตลอด” กวินว่า เอยหน้าแดงขึ้นมานิดๆ แม้คำพูดนั้นจะเป็นเพียงคำพูดที่แสนธรรมดาสำหรับคนอื่น แต่สำหรับเอย มันทำให้หวั่นไหวได้จริงๆ
“มะ..ไม่ต้องป่วย..ผมก็ดูแลคุณได้ครับ” เอยว่า
“เอย.....” กวินเรียกขึ้น ก่นที่จะดึงเอยเข้ามาใกล้ๆ
“ครับ?” เอยขานรับ ไม่บ่อยที่กวินจะเรียกชื่อ
“สัญญากับฉัน....ไม่ว่าอย่างไรก็ห้ามทิ้งฉันไปไหนเด็ดขาด” ใบหน้าของกวินนิ่งมากแลดูจริงจังจนเอยสัมผัสได้
“ผม...อยากอยู่ข้างๆคุณจนกว่าคนจะไม่ต้องการ” เอยพูดเบาๆ
“มันจะไม่มีวันนั้น” กวินว่า
“ผมไม่รู้หรอกครับ...ว่าอนาคตข้างหน้าเป็นอย่างไร ผมไม่รู้ว่าจะมีค่ามากพอที่จะอยู่ข้างคุณได้รึเปล่า แต่ผมจะทำให้ดีที่สุดจนกว่าคุณจะบอกผมว่าไม่ต้องการผมอีกแล้ว” เอยพูด รู้สึกแน่นในอกเมื่อตนเองเอยประโยคนี้ออกมา กวินลูบใบหน้าของเอยแผ่วเบา
“ฉันลงมือทำทุกอย่าง เพื่อให้มีวันนี้ วันที่เธอมาอยู่เคียงข้างฉัน...บอกเลยว่าฉันจะไม่ปล่อยเธอไปไหนอีกแล้ว” กวินพูด
“มะ...หมายความว่าไงครับ ทำทุกอย่างเพื่อให้มีผม” เอยถามอย่างสงสัย กวินมีอะไรหลายอย่างที่มีเงื่อนงำอย่างบอกไม่ถูก
“สักวันเธอก็จะรู้” กวินบอกแค่นั้น
“คุณกวิน....” เอยเรียกกวินก่อนที่จะบีบฝ่ามืออันร้อนผ่าวของกวิน
“ขอบคุณที่ชอบผมครับ” เอยว่า
“อย่าทำหน้าน่ารักแบบนั้น...เดี๋ยวฉันก็อดใจไม่ไหวหรอก” กวินว่า ก่อนที่จะกระเถิบนอนลงไปบนเตียง เอยได้แต่หน้าแดงอีกแล้ว
“นอนพักเถอะครับ เดี๋ยวตื่นมาผมจะได้ล้างแผลให้” เอยว่า
“อืม” กวินว่าก่อนที่จะหลับตาลงและหลับไปในที่สุด
...
..
.
เวลาล่วงเลยมาถึงยามเย็นโพล้เพล้ เอยที่เพิ่งเตรียมกับข้าวมื้อค่ำเสร็จ ก็เดินไปยังระเบียงมองวิวของกรุงเทพ แสงแดดสีส้มยามเย็นตัดกับท้องฟ้าสีม่วง เอยมองภาพพวกนั้นด้วยรอยยิ้ม คิดเอาไว้ว่าอีกสักพักจะไปปลุกกวิน
“ทำอะไรอยู่เหรอ?” เสียงของกวินดังขึ้น เอยหันหลังไปทันที
“ตื่นแล้วเหรอครับ?” เอยถามขึ้น กวินเดินมายืนข้างๆเอย
“สักพักแล้ว เดินหาเธอว่าไปไหน ที่แท้มายืนอยู่ตรงนี้เอง” กวินว่า
“ดีขึ้นไหมครับ?” เอยถาม ก่อนที่จะเอื้อมมือแตะที่ซอกคอและหน้าผากของกวิน
“ตัวไม่ร้อนแล้วนี่ครับ” เอยยิ้มออกมาอย่างรู้สึกโล่งอกที่กวินอาการดีขึ้น
“กินยาครั้งเดียวก็หายแล้ว” กวินบอก
“แต่ผมว่าเช็ดตัวสักนิดดีกว่านะครับ” เอยว่า
“ไม่ต้องหรอก ฉันชอบอาบน้ำมากกว่า”
“แบบนั้นไข้จะกลับได้นะครับ” เอยพูดอย่างเป็นห่วง
“ไม่หรอก เมื่อก่อนตอนไม่สบายฉันก็อาบน้ำ” กวินพูด
“ถ้าอย่างนั้นก็แล้วแต่ครับ แล้วคุณหิวรึยัง?” เอยว่าก่อนจะเอ่ยถาม
“เดี๋ยวค่อยทาน” กวินว่า ก่อนที่จะนั่งลงบนเก้าอี้แล้วดึงเอยให้นั่งลงบนตัก
“เดี๋ยวโดนแผลครับ” เอยทำท่าจะรีบลุกแต่กวินก็ไม่ยอม ดึงดันจนเอยจำยอมต้องนั่งลงตักของกวิน
“อย่าดื้อ” กวินว่าก่อนที่โอบรอบเอวของเอย
“เสาร์หน้าหลังเลิกงาน....ไปบ้านฉัน” กวินว่า
“อะไรนะครับ!!! เอ่อ...จะให้ไปที่บ้านเหรอครับ?” เอยถามซ้ำราวกับหูฝาด
“ใช่” กวินว่า
“มันจะดีเหรอครับ?” เอยไม่มั่นใจเลย แม้จะรู้สึกว่าครอบครัวของกวินเป็นมิตรและน่ารัก แต่แท้จริงแล้วอาจจะไม่ใช่อย่างที่เห็น พวกเขาอาจจะไม่ชอบใจที่ลูกชายของพวกเขามาคบกับคนอย่างเอยก็ได้
“เมื่อวานฉันโทรบอกคุณวิดาแล้ว” กวินว่า
“แต่ผม...” เอยยังคงลังเล
“ไม่ต้องกลัว มีฉันอยู่ทั้งคน” กวินบอก
“ถ้า...ถ้าพ่อแม่ของคุณ...เขาไม่ชอบผมละครับ?” เอยถามขึ้น
“เธอเข้าไปแล้วจะรู้เอง” กวินว่า ก่อนที่จะจูบไหล่ของเอยเบาๆ
“ผม..ผมถามอะไรได้ไหมครับ?” เอยพูดขึ้น
“ถามสิ”
“ทำไมไม่เรียกพ่อแม่ละครับ?” เอยถาม สงสัยตั้งแต่ตอนที่อยู่โรงพยาบาลแล้วว่าทำไมกวินถึงเรียกพ่อแม่ว่าคุณเกริกและคุณวิดา
“ฉันชอบเรียกแบบนั้น” กวินว่า
“ห่างเหินจัง” เอยพูดเบาๆ
“ฉันว่าออกจะสนิทเสียด้วยซ้ำ” กวินพูด
“สนิทตรงไหนครับ” เอยถามอีก
“ฉันรู้สึกแบบนั้น” กวินว่า
“แปลกคนจัง” เอยว่าก่อนที่จะหัวเราะออกมาเบาๆ
“แล้ว...ทำไมไม่เรียกชื่อผมละครับ?” เอยถามก่อนที่จะก้มหน้าลง อายตัวเองไม่น้อยที่ถามออกไปเช่นนั้น
“อยากให้ฉันเรียกชื่อเธอเหรอ?” กวินถามกลับ เอยพยักหน้ารับ
“เหตุผล?” กวินถามอีก
“คือ....คือว่า จะได้ไม่ห่างเหินกัน....ครับ” เอยตอบ รู้สึกอายชอบกลที่พูดออกไปเช่นนั้น
“รู้ไหมทำไมไม่ฉันถึงไม่เรียกชื่อเธอบ่อยๆ?” กวินถามขึ้น
“ทำไมครับ?”
“เพราะฉันรู้สึกว่าอยากจะจูบเธอทุกครั้งเวลาที่เรียกชื่อเธอออกไป” กวินว่า
“เอ่อ....” เอยพูดไม่ออกเลยทีเดียว ได้แต่หน้าแดงซ่านเมื่อรับรู้เหตุผลของกวิน
“แบบนั้นยังอยากให้เรียกชื่ออีกไหม?” กวินถาม
“มะ...ไม่ดีกว่าครับ” เอยตอบ เรียกรอยยิ้มบางๆจากวินได้เป็นอย่างดี
“เอย.....”
กวินเรียกเสียงแผ่วเบา ก่อนที่จะรั้งใบหน้าของเอยมาจูบอย่างนุ่มนวล เอยค่อยๆหลับตาลง ใบหน้าแดงก่ำลามไปถึงลำคอ รับรสจูบแสนหวานที่กวินมอบให้ ท่ามกลางบรรยากาศยามโพล้เพล้เช่นนี้ กวินบดคลึงริมฝีปากของเอยผะแผ่ว ก่อนที่จะสอดลิ้นเข้าไปทักทายความหอมหวานที่ไม่ได้สัมผัสมาหลายวันแล้ว วงแขนของกวินค่อยๆกอดรัดเอยให้แน่นขึ้นพร้อมๆกับรสจูบที่ดื่มด่ำจนยากจะถอดถอน เอยโอบลำคอของกวินอย่างหาที่ยึดเหนี่ยว ก่อนที่จะรู้สึกว่าเริ่มหายใจไม่ทันเสียแล้ว
“อื้อ....” เอยพยายามส่งเสียงทักท้วงในลำคอ กวินจึงยอมผละออกมา
“ต้องฝึกอีกเยอะ” กวินบอกแค่นั้น เอยรีบลุกขึ้นจากตักของกวินทันที
“ปะ...ไปทานข้าวกันเถอะครับ” เอยพูดเสียงดัง ก่อนที่จะรีบจ้ำอ้าวเข้าไปข้างในทันที ทิ้งให้กวินยกยิ้มมุมปากอย่างขำๆ
“น่ารักจริง” กวินพูดกับตนเอง ก่อนที่จะลุกขึ้นเดินตามเอยไปยังห้องครัวทันที....
+++++++++++++++++++
หัวข้อ: #อย่าบอกใคร...ว่า...ฉันรักเธอ?#...Special Part...(21/12/15) P.136 (อ่าน 1460744 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก