# อย่าบอกใคร...ว่า...ฉันรักเธอ?#
ตอนที่ 34
โกรธ....
แสงแดดอ่อนๆรำไรสาดส่องเข้าทางม่าน เอยค่อยๆลืมตาตื่น สิ่งแรกที่เห็นคือใบหน้าของกวินโอบที่อยู่ใกล้ๆ เพราะเอยนอนซุกไหล่กวินนั่นเอง จากนั้นก็เอยเหลือบมองนาฬิกาก็พบว่าเจ็ดโมงแล้ว
“ต้องรีบแล้ว เดี๋ยวไปทำงานไม่ทัน” เอยพูดกับตนเอง ก่อนที่จะทำท่าลุก แต่กวินกลับใช้แขนข้างขวาสอดเอวเอยแล้วเกี่ยวตัวเอยมากอดไว้
“คุณกวิน..ผมต้องรีบไปทำงานนะครับ” เอยบอก
“ฉันให้เธอลา” กวินว่า
“แต่ผมต้องทำงานนะครับ จะให้ลาบ่อยๆไม่ได้ เดี๋ยวงานเสีย” เอยว่า
“นี่เป็นคำสั่งของท่านประธาน” กวินยังคงไม่ยอม เอยถอนหายใจออกมาในความเอาแต่ใจของกวิน
“คุณกวิน” เอยเรียกเสียงอ่อย ไม่เคยเอาชนะกวินได้จริงๆ
“ก็ได้...ไปทำงานเถอะ” กวินว่าก่อนที่จะลุกขึ้นนั่ง
“ลุกขึ้นทำไมครับ นอนต่อเถอะ” เอยว่า
“ฉันจะไปทำงาน” กวินพูดแค่นั้น ก่อนที่จะลุกขึ้นเดินไปยังห้องน้ำ
“แต่...แต่ว่าคุณเพิ่งออกจากโรงพยาบาลนี่ครับ” เอยพูด ทำท่าจะห้ามกวิน
“เธอไปทำงาน ฉันก็ต้องไปทำงานเหมือนกัน” กวินบอก ก่อนที่จะเดินเข้าห้องน้ำไป
“เดี๋ยวครับ คุณยังไม่หายดีนะ” เอยพยายามแย้ง
“รีบไปอาบน้ำ เดี๋ยวเข้างานสาย” กวินพูดเพียงเท่านั้น สีหน้าของกวินนิ่งเฉยก็จริง แต่ฟังจากน้ำเสียงแล้วดูจะไม่พอใจเอยเอามากๆ สรุปเอยทำให้กวินโกรธไปเสียได้
ระหว่างที่นั่งบนรถที่แล่นไปยังบริษัท กวินเอาแต่ทำหน้านิ่งๆมองไปยังข้างทาง ไม่พูดกับเอยแม้แต่คำเดียว เอยรู้สึกอึดอัดใจไม่น้อยที่กวินเป็นแบบนี้ แต่ก็ไม่กล้าจะพูดออกอะไรออกไป จนในที่สุดรถก็หยุดตรงลานจอดรถของบริษัท
“ถึงแล้วครับท่าน” ทรรศเดินมาเปิดประตูให้ทั้งสองคน กวินก้าวลงจากรถออกมาก่อน โดยไม่หันมามองเอยเลย ดูก็รู้ว่ากำลังโกรธเอยอยู่จริง
“ทำไงดีเนี่ยะ?” เอยพูดกับตนเอง ก่อนที่จะลงจากรถ ทิ้งระยะห่างในการเดินตามหลังกวิน พลางขบคิดในใจว่าจะทำอย่างไรดีให้กวินหายโกรธ
กวินเดินเข้าไปในลิฟต์ เปิดรอเอยที่รีบวิ่งตามเข้าไป ตอนนี้ในลิฟต์มีแต่ความเงียบปกคลุม เอยเม้มริมฝีปากอย่างชั่งใจ ว่าจะเริ่มต้นพูดอะไรก่อนดี
“เอ่อ....เย็นนี้จะทานอะไรดีครับ?” เอยถามออกไป
“อะไรก็ได้” กวินตอบสั้นๆ เอยถอนหายใจออกมาอย่างรู้สึกไม่ดี กวินยังไม่มีทีท่าว่าจะหายโกรธ
“คุณกวิน....” เอยเรียกขึ้นมา แต่เสียงลิฟต์กลับดังขึ้น ถึงชั้นแผนกของเอยพอดี เอยจำยอมเดินคอตกออกจาลิฟต์ ก่อนที่จะหันหลังไปมองกวินที่ไม่ได้มองมาที่เอยเลย
“โดนโกรธเข้าจริงๆด้วย” เอยพึมพำ เดินลากขาไปยังแผนกของตนเอง เห็นแต่น้าแม่บ้านกำลังทำความสะอาดอยู่
“มาเร็วเหมือนเดิมนะคุณเอย” น้าแม่บ้านเอ่ยทักทานเอย
“ครับ” เอยยิ้มให้ ก่อนที่จะนั่งลงที่โต๊ะทำงานของตนเอง ลางานไปไม่รู้ว่าตอนนี้งานไปถึงไหนแล้ว คงต้องรอพี่แปงมา เพื่อนจะสานต่องาน
“เฮ้อ....” เอยถอนหายใจออกมา รู้สึกไม่ดีจริงๆที่กวินกำลังโกรธตนเองอยู่ แม้จะไม่มั่นใจในสาเหตุก็ตาม อาจจะเพราะเอยดื้อไม่ยอมทำตามคำสั่ง เลยพาลโกรธ น่าจะเป็นสาเหตุนี้
“เอย...” เสียงพี่แปงทักทายขึ้น
“มาไวจังครับพี่แปง” เอยทักทายพี่แปงด้วยน้ำเสียงแปลกใจเล็กน้อย
“ก็พี่รู้ว่าเอยมาไวไง จะได้มาเคลียร์งาน” พี่แปงว่า
“มีงานอะไรบ้างครับ”
เอยวางเรื่องของกวินเอาไว้ หันมาทำงานก่อน พี่แปงใช้เวลาไม่นานในการส่งต่องานให้เอย ระหว่างที่พี่แปงพูดเอยก็พยายามตั้งใจฟัง แม้มีบ้างที่เหม่อนึกถึงกวินจนพี่แปงต้องสะกิดเรียกสติ
“เอย...เป็นอะไรไป เหม่อหลายครั้งแล้วนะ” เมื่อพูดเรื่องงานจบ พี่แปงหันมาเอยถามเอยบ้าง
“ขอโทษครับพี่แปง” เอยว่า
“ไม่เป็นไร ว่าแต่เราเถอะ มีเรื่องอะไรรึเปล่า?” พี่แปงถาม
“คือผม...มีเรื่องนิดหน่อยครับ” เอยตัดสินใจที่จะปรึกษาพี่แปงอีกครั้ง
“เรื่องอะไร?”
“คือ...เขาน่าจะกำลังโกรธผมครับ” เอยบอก
“พอจะรู้สาเหตุไหม?” พี่แปงถาม
“คือ...เขาไม่ค่อยสบาย ผมอยากให้เขาพักผ่อน แต่ผมกลับขอมาทำงาน เขาอยากให้ลาแต่ผมไม่ยอม” เอยเล่า
“อ๋อ....สงสัยจะงอนสินะที่เอยไม่ยอมลางานดูแลเขา” พี่แปงว่า
“งอนเหรอครับ...ผมว่าไม่น่าจะใช่” เอยว่า คำว่างอน หากใช้กับกวินมันดูไม่เหมาะไม่ควรเลยทีเดียว ขัดแย้งกันอย่างไรก็ไม่ทราบ
“ก็นั่นแหละ ไม่พอใจ โกรธ หรืออะไรก็แล้วแต่ คือเขาอยากให้เอยดูแลเขาไง” พี่แปงบอก
“แต่ผมลางานมาตั้งสองวันแล้วนะครับ อีกอย่าง พอเลิกงานผมก็กลับไปดูแลเขาอยู่แล้ว” เอยว่า
“มันก็ใช่ แต่เขาคงอยากอยู่กับเอย อยากอยู่ใกล้ๆอะไรแบบนั้น”
“ผม...ก็อยากอยู่นะครับ แต่งานก็สำคัญ คือผมไม่รู้จะทำยังไงดี” เอยบอกอย่างจนปัญญา
“อย่างนี้สิ...กลับไปเย็นนี้ก็ไปง้อเขาซะ” พี่แปงว่า
“ง้อ...ง้อยังไงครับ?” เอยถาม
“เอยพอจะรู้ไหมว่าเขาชอบอะไรในตัวเอย?” พี่แปงถามกลับ
“เรื่องนั้น...ผมไม่เคยถามครับ” เอยหน้าแดงน้อยๆเมื่อพี่แปงถามแบบนั้น
“ถ้าอย่างนั้นก็พอจะเดาได้ไหมว่าเขาชอบทำอะไรกับเอย..เอาน่าไม่ต้องอาย” พี่แปงถามอีก เอยยิ่งหน้าแดงมากกว่าเดิม พยายามนึกว่าที่ผ่านมาเวลาอยู่ด้วยกันกวินชอบทำอะไรเอยมาที่สุด
“พอ...จะนึกออกแล้วครับ...น่าจะใช่แบบนั้น” เอยพูดก่อนจะกัดริมฝีปากแน่น อายมากที่สุดที่มาปรึกษาเรื่องแบบนี้กับพี่แปง
“คืออะไร?” พี่แปงถาม สีหน้าดูลุ้นมากราวกับฟังผลสลากกินแบ่งก็ไม่ผิด
“จะ...จูบครับ” เอยตอบเสียงเบา
“ปกติเขาเป็นคนเริ่มสินะ?” พี่แปงเดาออกเสียด้วย เอยพยักหน้านิดๆ
“กลับไปวันนี้ เอยลองเป็นคนเริ่มก่อนสิ” พี่แปงว่า
“วะ...ว่ายังไงนะครับ หะ...ให้ผมเริ่มเหรอครับ?” เอยตกใจหน้าตาเหรอหราจนพี่แปงหัวเราะออกมา
“ก็ใช่นะสิเอย เอยต้องทำให้เขาหายโกรธ เชื่อพี่เถอะ พอเจอเอยจูบก่อน ร้อยทั้งร้อยใจอ่อนหายโกรธแน่ๆ” พี่แปงว่า
“ตะ...แต่ว่า มันจะดีเหรอครับ?” เอยถามอีก
“ดีสิเอย เชื่อพี่ ว่าเขาต้องหายโกรธเอยแน่” พี่แปงว่า
“ผมจะลองครับ” เอยว่า
“ได้ผลยังไงพรุ่งนี้บอกพี่ด้วยนะ” พี่แปงว่า พลางส่งยิ้มให้
“คุยเรื่องอะไรกันอยู่?” พี่ขาวที่เข้ามาพอดีเอ่ยทักทาย
“เรื่องสัพเพเหระนั่นแหละ” พี่แปงว่า
“แล้วเอยเป็นไงบ้าง ลางานไปสองวันเป็นอะไรมากไหม?” พี่ขาวถาม
“ดีขึ้นแล้วครับ” เอยตอบ
ตอนนี้เหลือแผลนิดหน่อยตรงหน้าผากและข้อมือ ที่ยังตกสะเก็ดอยู่ วันนี้เอยเอาใบรับรองแพทย์มาด้วยเพื่อเป็นหลักฐานในการลาป่วย การทำงานของเอยในวันนี้มีแต่เรื่องเครียดๆ อาจจะเพราะลางานมาสองวัน เลยมีบางงานที่ตามไม่ค่อยทัน แต่เอยก็พยายามจนงานเสร็จลุล่วงไปด้วยดี
...
..
.
เวลาเลิกงานก็มาถึง เมื่อตอนเช้าเอยลืมเสียสนิท ว่าต้องถามกวินว่าจะให้รอกลับพร้อมกันหรือจะให้กลับก่อน แต่หากเอยกลับก่อนก็ไม่มีคีย์การ์ดประตูอยู่ดี
“พี่กลับก่อนนะ” พี่ขาวหันมาโบกมือให้เอย ด้านพี่แปงที่เพิ่งเก็บของเสร็จก็หันมาสะกิดเอย
“อย่าลืมนะ ได้ผลยังไงพรุ่งนี้มาบอกพี่ด้วย” พี่แปงว่า
“คะ...ครับ” เอยพยักหน้างุดๆ
“ทำไงดีไอ้เอยเอ๊ย” เอยเกาหัวตัวเองอย่าไม่รู้จะทำอย่างไรดี
เมื่อเก็บของเสร็จ เอยก็เดินไปยังลิฟต์ กำลังชั่งใจว่าจะขึ้นไปหากวินดีไหม หรือจะโทรบอกกวินก่อนดี แต่สุดท้ายก็เลือกที่จะขึ้นไปดูกวินที่ห้องทำงาน
“แต่เอ๊ะ....ถ้าใครมาเห็นเข้าล่ะ?” เอยถามตัวเอง พนักงานธรรมดาจะขึ้นไปยังชั้นของผู้บริหารอย่างไม่มีเหตุผลหรือคำสั่ง คงดูไม่เหมาะเสียเท่าไหร่
สุดท้ายเอยตัดสินใจที่จะกดลิฟต์ลงชั้นล่าง ไปรอกวินที่ลานจอดรถเสียจะดีกว่า เมื่อลิฟต์เลื่อนมาถึงชั้นล่าง เอยก็เดินอย่าเรื่อยเปื่อยเอ้อระเหยมายังลานจดรถ
“อ้าว....คุณคนนั้นนี่?” เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งเรียกขึ้น เอยหันมองก็พบว่าเป็นมินตรานั่นเอง
“เอ่อ.....สวัสดีครับ” เอยทักทายอย่างไม่ทันตั้งตัว มินตราพยักหน้ารับช้าๆ ก่อนที่จะมองเอยด้วยสายตาพิจารณา
“คุณชื่ออะไร ทำงานแผนกไหนเหรอคะ?” มินตราถามขึ้น ด้วยรอยยิ้มบางๆ
“ผมชื่อพีระนัมครับ ทำงานส่วนงบประมาณ” เอยตอบ
“คุณสนิทกับกวินเหรอคะ วันนั้นดิฉันเห็นคุณกวินจูงมือคุณเดินออกไป” เธอถามเอย ตอนนี้รอยยิ้มนั้นได้หายไปแล้ว
“คือ....ไม่ใช่อย่างนั้นครับ” เอยไม่รู้จะสรรหาเหตุผลใดๆมาบอกถึงความสัมพันธ์ระหว่างตนกับกวิน จะให้บอกออกไปได้อย่างไรว่าเป็นแฟนของกวิน ตอนนี้กำลังคบกันอยู่
“แต่ภาพที่ดิฉันเห็น เหมือนคุณไม่ใช่พนักงานธรรมดาเลยนี่คะ?”
เธอยังคงไล่ถาม เอยเริ่มประหม่ามากขึ้น มินตราเป็นผู้หญิงที่คุยด้วยยากจริง แม้รอยยิ้มของเธอจะหวานแต่ไม่ได้เป็นเครื่องยืนยันว่าเธอจะเป็นผู้หญิงโลกสวยที่พูดคุยด้วยง่ายเลย
“ผม....เป็นเพื่อนสมัยเรียนแค่นั้นครับ” เอยเลือกที่จะตอบไปอย่างนี้ อย่างน้อยก็ขายผ้าเอาหน้ารอดไปก่อน
“เป็นเพื่อนเหรอคะ ไม่ยักจะเคยรู้จักมาก่อน ดิฉันรู้จักเพื่อนของกวินทุกคน” เธอเซ้าซี้น่าดู
“สมัยมัธยมครับ” เอยบอก
“อย่างนั้นเหรอคะ?” เธอเลิกคิ้วสูงขึ้น ก่อนที่จะยิ้มออกมา
“คะ...ครับ” เอยตอบ
“คุณรู้ไหมคะ แม้กวินจะมีเพื่อนแต่ก็ไม่เคยสุงสิงกับใครเลย มีดิฉันเท่านั้นที่กวินพูดด้วยมากที่สุด” เธอพูดเชิงบอกเล่าให้เอยฟัง
“แต่วันนั้นเป็นครั้งแรก ที่กวินปฏิเสธฉันแบบนั้น ปฏิเสธฉันแล้วไปกับคุณ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงนิ่มๆ แต่เพราะอะไรก็ไม่ทราบ เอยกลับรู้สึกได้ว่าคำพูดของเธอเต็มไปด้วยอารมณ์
“คือ..คุณมินตราครับ...” เอยพยายามจะพูด แต่เธอกลับแทรกขึ้นมาเสียก่อน
“เรื่องที่อยากถามก็มีแค่นี้ค่ะ ขอบคุณที่สละเวลาตอบคำถามของดิฉันค่ะคุณพีระนัม” รอยยิ้มหวานๆนั้นปรากฏขึ้นมาอีกรอบ ก่อนที่เธอจะเดินหันหลังตรงไปยังบริษัท แปลว่าเธอมาพบกวินนั่นเอง
เอยมองมินตราจนหายลับไปแล้ว ก็ถอนหายใจออกมา มินตราเป็นผู้หญิงที่ไม่รู้เลยว่ากำลังนึกคิดอะไรภายใต้รอยยิ้มหวานนั่น คำพูดนิ่มๆแต่ทำไมรู้สึกว่าเธอกำลังเชือดเฉือนคนฟังอย่างไรก็ไม่ทราบ
“เธอมาถามเราแบบนั้นทำไมนะ?” เอยได้แต่ถามตนเองจนพบทรรศกำลังเดินตรงมาทางเอย
“คุณพีระนัม อยู่นี่เอง ผมขึ้นไปหาที่แผนกก็ไม่เจอ” ทรรศพูดขึ้น
“หาผม ทำไมเหรอครับ?” เอยถาม
“ท่านสั่งว่าให้พาคุณเอยกลับคอนโดก่อน วันนี้ท่านมีงานต้องสะสาง จะกลับไม่เกินสี่ทุ่มครับ” ทรรศบอกเช่นนั้น
“ถ้าอย่างนั้นกลับเถอะครับ” เอยว่า ก่อนที่จะเดินตามทรรศไปขึ้นรถ
ระหว่างที่รถแล่นกลับไปยังคอนโด เอยเอาแต่คิดไปต่างๆนานา ว่าเพราะกวินยังคงโกรธตนอยู่แน่ๆ ถึงให้กลับก่อนเช่นนี้ หรือเพราะจริงๆแล้วมีนัดกับมินตราเลยเลยไล่ให้เอยกลับมาก่อน พอคิดได้แบบนั้นเอยก็รู้สึกแน่นในอกทันที คำว่าเพื่อนที่ให้มินตรา อาจจะไม่ต่างจากเหล่าดารานางแบบที่กวินเคยควงด้วยก็เป็นได้
“เอ่อ...คุณทรรศครับ” เอยเรียกทรรศที่กลังขับรถอยู่
“ครับ?”
“พาผมไปส่งที่บ้านได้ไหมครับ” เอยบอกเช่นนั้น
“แต่ท่านบอกให้คุณพีระนัมไปรอที่คอนโดนะครับ” ทรรศท้วงขึ้นมา
“ผม...อยากกลับบ้านครับ ขอร้องเถอะครับ” เอยว่า
“แต่ผม....ขัดคำสั่งของท่านไม่ได้ครับ” ทรรศว่า
“ถ้าอย่างนั้นคุณทรรศจอดรถตรงนี้ก็ได้ครับ ผมกลับเองก็ได้” เอยบอก
“แต่คุณพีระนัม....ผมทำไม่ได้จริงๆ” ทรรศเองก็ดูจะจนปัญญาที่จะห้ามเอย
“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่เป็นไรครับ” เอยว่า ก่อนที่จะถอนหายใจออกมา
ในที่สุดทรรศก็ขับรถมาถึงคอนโดแล้ว เอยลงจากรถเดินตามทรรศไป ทรรศใช้คีย์การ์ดเปิดประตู ก่อนจะหันมาโค้งตัวบอกลาเอย
“เดี๋ยวท่านก็มาครับคุณพีระนัม” ทรรศบอก
“ครับ” เอยพูดแค่นั้น ก่อนที่จะเดินเข้าห้องไป
เอยเดินเข้าไปในครัว เปิดตู้เย็นมองหาของสด ลงมือทำอาหารทันที เอยทำสองสามเมนูอ่อนๆสำหรับผู้ป่วยให้กวิน เมื่อทำเสร็จแล้วก็เก็บอาหารใส่กล่อง และไม่ลืมที่จะแปะโน้ตที่หน้าตู้เย็นว่ามีมื้อค่ำอยู่ในนั้น
“แต่เดี๋ยวเขาคงไปทานกับคุณมินตราสินะ” เอยพูดออกมาเช่นนั้น รู้สึกแย่จริงๆกับคำพูดของตนเอง
เอยเก็บเสื้อผ้าข้าวของลงกระเป๋าใบเดิมที่พามาจากที่บ้าน และทิ้งโน้ตไว้อีกหนึ่งแผ่น เขียนว่าขอกลับบ้าน ก่อนที่จะเดินออกไปจากห้อง
เอยเรียกแท็กซี่กลับบ้าน ระหว่างที่รู้สึกจิตใจห่อเหี่ยว หน่วงๆในอกเมื่อคิดถึงเรื่องราวทั้งหมด แม้กวินบอกว่ามินตราเป็นแค่เพื่อน แต่ดูจากการที่มินตรามาถามแบบนั้นแสดงว่ามินตราอาจจะไม่ใช่แค่เพื่อน คำว่าเพื่อนของกวินอาจะเป็นคู่ควงก็ได้
คิดไปคิดมาจนถึงบ้าน เอยลงจากรถแท็กซี่ แล้วเดินเข้าไปในบ้านพบว่าแม่กำลังดูทีวีอยู่ แม่เองดูจะตกใจที่เห็นเอยกลับมา
“อ้าว...ไม่ค้างบ้านกวินเหรอลูก?” แม่ถามเอยอย่างสงสัย
“ไม่ครับ” เอยพูดแค่นั้น
“เป็นอะไรเอย?” แม่ของเอยถาม เมื่อเห็นสีหน้าของเอย
“ไม่มีอะไรครับ” เอยบอก
“ขึ้นไปเก็บของแล้วเดี๋ยวมาทานข้าวนะลูก” แม่ของเอยพูดแค่นั้น เธอรู้ดีว่าลูกชายของเธอเป็นพวกไม่ชอบพูดความในใจออกมาเสียเท่าไหร่หากไม่ถึงที่สุด
“ประมาณหนึ่งทุ่มเดี๋ยวผมลงมานะครับ” เอยว่า ก่อนที่จะเดินขึ้นไปบนห้อง
เมื่อถึงห้อง เอยวางกระเป๋าลงบนพื้น ก่อนที่จะนั่งลงบนเตียงนอนแล้วค่อยๆไถลตัวนอนลงช้าๆ ทั้งๆที่คิดเอาไว้ว่าจะหาทางทำให้กวินหายโกรธ แต่ดันหนีกลับมาเสียได้ เพราะคิดแค่ว่าตอนนี้กวินมีมินตราอยู่แล้ว ตนเองคงไม่จำเป็นแล้ว
“เอย....แกมันก็เท่านี้แหละ” เอยบอกกับตนเอง ก่อนที่จะค่อยๆหลับตาลงช้าๆ ราวกับพยายามรวบรวมความรู้สึกที่สะเปะสะปะ ให้กลับมาเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันให้ได้
เอยหลับตาเรื่อยๆอยู่เช่นนั้น จนแม่มาเคาะประตูให้ไปทานข้าว เอยลืมตามองนาฬิกาก็พบว่าตอนนี้หนึ่งทุ่มแล้ว
“เอย...มากินข้าวลูก”
“ครับแม่” เอยขานรับ ก่อนที่จะลุกขึ้นและออกไปจากห้อง
วันนี้แม่ทำกับข้าวที่เอยชอบทั้งนั้น แต่เอยกลับไม่มีกะจิตกะใจจะทานมันเสียเท่าไหร่ เอาแต่เขี่ยข้าวในจานอย่างเหม่อลอย จนแม่อดไม่ได้ที่จะต้องพูดขึ้นมา
“เป็นอะไรเอย?” แม่ถาม
“เปล่าครับแม่” เอยตอบ
“โกหกแม่บาปนะรู้ไหม?” แม่ว่า
“ผม..ไม่ได้โกหกครับ แต่ผมเองก็ไม่รู้ว่าเป็นอะไร?” เอยบอก
“เล่าให้แม่ฟังหน่อยไหม?” แม่ว่าเช่นนั้น
“คือ...แม่ครับ...สมมติว่าคนเราถ้าเป็นแฟนกัน...เราควรจะเชื่อทุกคำพูดของเขาไหมครับ?” เอยถามขึ้น
“แล้วถ้าเป็นลูก ลูกเชื่อเขาไหม?” แม่ถามอีก
“ถ้าผม..ไม่สิ ถ้าเป็นผมพยายามอยากจะเชื่อครับ แต่มันกลับมีเรื่องบางอย่างทำให้เชื่อไม่ลง” เอยพยายามหาคำพูดมาอธิบายให้แม่ฟัง
“ทุกอย่างอยู่ที่ตัวเรา ถ้าเราเชื่อมั่นเสียอย่าง เราก็ไม่ควรหวั่นไหวไปกับสิ่งอื่น” แม่เอยว่า
“อย่างนั้นเหรอครับ” เอยก้มหน้าลงอย่างครุ่นคิด
“เอย....ถ้าเป็นแฟนกัน เราต้องคุยกันในสิ่งที่เราไม่เข้าใจในตัวเขา เพราะถ้าเราเก็บมาคิดเองเพ้อไปเอง สุดท้ายคนที่ไม่สบายใจก็คือเรานะลูก” แม่ของเอยพูด เอยเงียบก่อนที่จะทานข้าวต่อ แม่ของเอยยิ้มออกมาก่อนที่จะทานข้าวต่อเช่นกัน
เมื่อทานข้าวเสร็จ เอยก็ช่วยแม่ล้างจานและดูทีวีไป นั่งคุยกันไปเรื่อยเปื่อยตามประสาแม่ลูก แม้มีบ้างบางครั้งที่เอยเงียบไป แต่แม่ก็จะชวนคุยขึ้นมา
“แม่ครับ นี่สามทุ่มแล้วผมขอไปนอนก่อนนะครับ” เอยว่า
“จ้ะ เดี๋ยวแม่ก็จะเข้านอนแล้ว” แม่ของเอยบอกเช่นนั้น เอยจึงเดินขึ้นไปบนห้อง แต่ไม่ทันจะถึงห้องกลับมีเสียงออดหน้าบ้านดังขึ้น
“ใครมาป่านนี้” แม่ของเอยบ่นๆออกมา ก่อนที่จะลุกขึ้นไปเปิดม่านดูว่าเป็นใคร แม่ของเอยยิ้มออกมาน้อยๆ ก่อนที่จะเปิดประตูให้
“ใครมาครับแม่?” เอยที่ยืนอยู่ที่บันไดเอยถาม เมื่อแม่ของเอยเปิดประตูออก ก็พบว่ากวินยืนอยู่หน้าประตู
“คุณกวิน.....”
+++++++++++++++++++++++++++++++
หัวข้อ: #อย่าบอกใคร...ว่า...ฉันรักเธอ?#...Special Part...(21/12/15) P.136 (อ่าน 1460907 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก