ขอบคุณทุกๆคอมเม้นท์นะคะ เป็นกำลังใจให้เป็นอย่างมากเลยค่ะ หากตอนนี้มีความผิดพลาดประการใด ขออภัย ณ ทีนี้ด้วยนะคะ
# อย่าบอกใคร...ว่า...ฉันรักเธอ?#
ตอนที่ 35
คำขอโทษของเอย...
“คุณกวิน...”
เอยอุทานออกมา เมื่อเห็นกวินยืนอยู่หน้าประตูบ้าน สีหน้าของกวินนั้นกำลังโมโหอย่างเห็นได้ชัด เอยกลืนน้ำลายลงคอ รู้ดีว่ากวินต้องโมโหมากกว่าเดิมเพราะตนหนีกลับมาบ้านโดยที่ไม่บอกอย่างนี้ กวินเดินเข้ามาในบ้าน ก่อนที่จะยกมือไหว้แม่ของเอย
“กวิน....มารับเอยเหรอลูก?” แม่ของเอยถามขึ้น
“ครับ” กวินพยักหน้ารับ
“แต่แม่....ผม...คืนนี้ ผมจะนอนบ้าน” เอยว่าขึ้นมา
“เอาล่ะๆ คุยกันต่อเถอะแม่ขอไปนอนแล้ว....เอย เดี๋ยวล็อคประตูบ้านด้วยนะลูก” แม่ของเอยพูดแค่นั้น ก่อนที่จะขอตัวไปนอน
ตอนนี้เหลือแค่กวินกับเอยเพียงลำพังเท่านั้น เอยที่ยืนอยู่ที่บันไดได้แต่หยุดนิ่งอยู่เช่นนั้น ก้มหน้าลงมองเท้าตนเองไม่กล้ามองหน้ากวินเสียเท่าไหร่ กวินเดินเข้าไปใกล้ๆเอยขึ้นเรื่อยๆ ก่อนที่จะดึงเอยให้ลงมาจากบันได
“ดะ...เดี๋ยวครับ” เอยร้องขึ้นเบาๆ กวินลากเอยให้มายืนอยู่ที่หน้าโซฟา
“เธอหนีกลับมาก่อนทำไม?” กวินถามขึ้น ด้วยน้ำเสียงเรียบๆแต่เต็มไปด้วยโทสะ
“ผม...ผมแค่อยากกลับบ้าน” เอยยังคงแก้ตัวไปเรื่อย
“อย่าโกหก” กวินพูดแค่นั้น ก่อนที่จะดึงเอยเข้ามาใกล้ๆ
“ผมไม่ได้โกหก” เอยว่า พยายามหลบสายตาของกวินที่จ้องมา
“ไปเอากระเป๋าเสื้อผ้ามา กลับคอนโดกัน” กวินพูด
“ผม...” เอยทำท่าจะแย้ง แต่กวินกลับโน้มตัวลงมาปิดปากของเอยด้วยริมฝีปากของตนเองเสียก่อน กวินจูบแน่นๆหนักๆหมายจะให้เอยไม่พูดอะไรออกมาอีก
“ทำตามที่ฉันพูด” กวินผละออกมาก่อนที่จะพูดเช่นนั้น ใบหน้าของเอยแดงก่ำขึ้นมาทันที
“......”
เอยนิ่งไปเพียงครู่ ก่อนที่จะขยับขาก้าวเดินขึ้นบันไดไปยังห้องของตนเอง หยิบกระเป๋าเสื้อผ้าใบเดิมที่ยังไม่ได้รื้อออกมาหิ้วมันตรงไปเคาะประตูห้องแม่
“แม่ครับ” เอยเรียกแม่
“ว่ายังไง?” แม่เปิดประตูออกมา
“ผม....ไปค้างบ้านกวินนะครับ” เอยบอก
“ล็อคประตูด้วยนะลูก” แม่บอกแค่นั้นพร้อมยิ้มออกมา
“ครับ” เมื่อบอกกับแม่เสร็จ เอยก็เดินลงมาพร้อมกระเป๋าเดินทางใบเดิม
“ไปกันเถอะ” กวินพูดแค่นั้น และเดินออกไป เอยล็อคประตูบ้านจากข้างใน ก่อนที่จะเดินตามกวินไป สุดท้ายเอยก็ขัดกวินไม่ได้อยู่ดี
กวินขับรถสปอร์ตมาด้วยตนเอง เอยขึ้นไปนั่งบนรถ ก่อนที่กวินจะปิดประตูลงและสตาร์ทเครื่อง รถออกตัวด้วยความเร็ว ดูก็รู้ว่ากวินกำลังระบายความโกรธด้วยการขับรถอย่างรวดเร็ว เอยได้แต่นั่งนิ่งๆ เริ่มรู้สึกกลัวที่กวินขับรถเร็วมากขึ้น จึงแตะหลังมือของกวินที่กำลังกุมเกียร์อยู่
“ขับช้าๆ...ก็ได้ครับ” เอยพูดเบาๆ ดูเหมือนกวินจะรับรู้ จึงค่อยๆผ่อนคันเร่งลงจนในที่สุดก็กลายเป็นความเร็วที่ปกติ
กวินขับมาจนถึงคอนโด ตรงเข้าไปจอดที่ลานจอดรถ ก่อนที่จะดึงกระเป๋าเดินทางของเอยมาถือไว้เอง เอยมองกระเป๋าใบนั้นอย่างเกรงใจ
“ผม...ถือเองครับ” เอยว่า แต่กวินก็ยังคงถือกระเป๋าใบนั้นจนถึงห้อง
เอยเดินเข้าไปในห้อง กวินโยนกระเป๋าลงบนโซฟา ก่อนที่จะเดินเข้าไปในครัว เอยจึงเดินตามกวินไปพบว่าตอนนี้กวินกำลังเปิดตู้เย็น หยิบกล่องอาหารที่เอยทำออกมาบางบนโต๊ะทานข้าว
“เอ่อ...คุณยังไม่ทานข้าวเหรอครับ?” เอยถามอย่างกล้าๆกลัวๆ
“ยัง” กวินตอบ เอยจึงเดินไปหยิบกล่องเหล่านั้นและนำมันมาอุ่นทันที
“ผม...คิดว่าคุณไปทานข้าวกับคุณมินตราแล้ว” เอยพูดออกมา ก่อนที่จะสำนึกได้ว่าตนเองหลุดปากพูดออกไป กวินเข้ามาหาเอยก่อนที่จะดึงเอยมาใกล้ๆ
“ที่หนีกลับเพราะเรื่องนี้เหรอ?” กวินถามขึ้น
“เอ่อ...คือว่า” เอยเริ่มอ้ำอึ้ง เพราะจริงอย่างที่กวินพูด เอยหนีกลับบ้านส่วนหนึ่งเพราะมินตรา
“ใช่ไหม?” กวินถามย้ำ
“คือผม....เจอคุณมินตราไปหาคุณ เลยคิดว่าคุณคงมีนัดกับคุณมินตรา ผมเลย...กลับบ้าน” เอยยอมสารภาพออกมาในที่สุด
“ฉันฝากบอกทรรศแล้วว่าฉันต้องเคลียร์งาน แล้วทำไมเธอถึงเข้าใจผิด?” กวินพูด
“ผม...ผมผิดเองครับ” เอยก้มหน้าลงอย่างยอมรับผิด
“ฉันจะต้องทำอย่างไรเธอถึงจะเชื่อฉัน?” กวินถามก่อนที่จะดึงเอยเข้ามากอดไว้
“ผมขอโทษจริงๆครับ ผมไม่น่าทำแบบนั้นเลย” เอยว่า
“ตอนกลับมาแล้วไม่เห็นเธอ ฉันรู้สึกแย่มาก” กวินพูด ก่อนที่จะจูบบนผมของเอย
“อย่าทำอะไรโดยไม่บอกอีก” กวินว่า เอยได้แต่พยักหน้าในอ้อมกอดของกวิน
“เธอทานข้าวรึยัง?” กวินถาม ก่อนที่จะผละออกจากเอย
“ทานแล้วครับ แต่แค่นิดหน่อย” เอยบอก
“ถ้าอย่างนั้นมาทานกับฉัน” กวินว่า
สุดท้ายเอยก็ต้องนั่งทานข้าวมื้อค่ำรอบที่สองกับกวิน กวินนั่งทานอย่างเงียบๆ มีบ้างที่ตักกับข้าวให้เอย เอยเองก็ทำเช่นนั้น จนในที่สุดทั้งสองก็ทานจนหมด
“คุณกวิน..เดี๋ยวผมขอล้างจานก่อน เดี๋ยวเสร็จจะไปล้างแผลให้นะครับ” เอยว่า
“ให้ฉันช่วยไหม?” กวินถาม
“ไม่ต้องครับ ไปนั่งรอที่หน้าทีวีเถอะครับ” เอยบอก
เอยล้างจานจนเสร็จ ก่อนที่จะทำความสะอาดมืออีกครั้งด้วยเจลล้างมือ เพราะต้องไปล้างแผลให้กวิน จึงต้องรักษาความสะอาดให้ตนเองก่อน เอยเดินไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลที่ซื้อมา กวินจึงถอดเสื้อเชิ้ตออก เปลือยท่อนบนเพื่อให้เอยล้างแผลได้ เอยหน้าแดงนิดๆ ไม่เคยชินเสียทีเวลาที่เห็นกวินแผ่นอกเปลือยเปล่าของกวิน
เอยเริ่มใช้น้ำเกลือสำหรับล้างแผลหยดลงบนผ้าก๊อซเผื่อดึงมันออกมาโดยที่กวินเจ็บ จากนั้นใช้สำลีชุบแอลกอฮอล์เช็ดรอบแผล ฆ่าเชื้อให้สะอาด ก่อนที่จะใช้น้ำเกลือสำหรับล้างแผลราดลงช้าๆ ตามที่พยาบาลสอนเอยมา เอยทำทุกอย่างอย่างเบามือที่สุดเพราะกลัวกวินจะเจ็บ
“เจ็บไหมครับ?” ระหว่างที่ทำ ก็เอาแต่ถามคำถามนี้ตลอด กวินได้แต่ส่ายหน้าทุกครั้งที่เอยถามเช่นกัน
สุดท้ายเอยเอนผ้าก๊อซแปะลงและปิดแผลเป็นอันเสร็จ การล้างแผลครั้งแรกของเอยทำได้ดีจนอดปลื้มไม่ได้ กวินยกยิ้มมุมปาก
“ขอบใจ” กวินพูด เอยยิ้มกว้าง
“ไม่เป็นไรครับ”
“นี่มันดึกมากแล้วเธอรีบไปอาบน้ำเถอะ” กวินบอก
“แล้วคุณจะอาบน้ำยังไงครับ ผมก็ลืมเสียสนิทว่าต้องอาบน้ำก่อนจะทำแผล” เอยแทบจะตบหน้าผากของตนเองเพราะจัดลำดับหน้าหลังผิดไป
“เมื่อเช้าฉันยังอาบได้เลย” กวินพูดแค่นั้น ก่อนที่จะเดินเข้าไปห้องนอนของตนเอง เอยจึงเดินตามไปเอาเสื้อผ้ามา แล้วไปอาบอีกห้องหนึ่งแทน
เอยอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้ว เดินออกมาพบว่ากวินกำลังใส่เสื้อพอดี เอยเดินเข้าไปหากวินที่ตอนนี้พยายามสวมแขนเสื้อข้างซ้ายอย่างทุลักทุเล จนอดไม่ได้ที่จะเข้าไปช่วย
“ให้ผมช่วยนะครับ” เอยบอก ก่อนที่จะช่วยกวินใส่แขนเสื้อจนสำเร็จ
“ขอบใจ” กวินพูดเท่านั้น ก่อนที่จะนั่งลงบนเตียง
“เอ่อ...เมื่อเช้า คุณกวิน เอ่อ...” เอยถามไปอ้ำอึ้งไป คิดจะถามเรื่องเมื่อเช้าว่ากวินโกรธตนหรือไม่
“เมื่อเช้าทำไม?” กวินถามขึ้นมา
“คุณ....โกรธผมเหรอครับ?” เอยตัดสินใจถามออกไป
“.................” กวินเงียบไม่พูดอะไร ก่อนที่จะเปิดโคมไฟหัวเตียง และลุกไปปิดไฟในห้อง ตอนนี้มีเพียงแสงสว่างจากโคมไฟเท่านั้นที่ส่องสว่างในความมืด
“นอนเถอะ” กวินพูดเท่านั้นก่อนที่จะเอนตัวลงนอน เอยที่นั่งอยู่จึงต้องนอนลงอย่างช่วยไม่ได้
เอยยังคงตาลืมตาอยู่อย่างนั้น พลางนึกถึงเรื่องที่พูดกับพี่แปง ว่าจะง้อในคืนนี้ จากที่กวินโกรธเรื่องเมื่อเช้า ตอนนี้กวินคงจะโกรธเพิ่มเรื่องที่เอยหนีกลับบ้านด้วย เอยรู้สึกได้ว่ากวินยังคงโกรธเอยอยู่จริงๆ ฟังจากน้ำเสียงและท่าทาง แม้ใบหน้านั้นจะนิ่งตลอด แต่เอยจะสัมผัสความรู้สึกที่แท้จริงของกวินได้ด้วยน้ำเสียง แววตา และท่าทาง
กวินที่นอนอยู่ หลับตาลงแล้ว ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ เอยคิดว่ากวินคงหลับไปแล้ว จึงค่อยๆลุกขึ้นนั่งให้เบาที่สุด พลางมองไปยังกวิน มองกรอบหน้า เปลือกตา จมูกโด่งเป็นสัน และริมฝีปากบางๆ มองภาพรวมของใบหน้ากวิน ที่แม้หลับก็ยังดูดี เอยตัดสินใจแล้วว่าจะใช้จังหวะนี้เริ่มจูบกวินก่อน อย่างน้อยกวินหลับอยู่คงจะไม่รู้สึกตัว เพราะถ้าหากกวินตื่นอยู่แล้วล่ะก็ เอยคงไม่กล้าพอที่จะเริ่มทำก่อน
เอยค่อยๆโน้มศีรษะลงไปช้าๆ เม้มริมฝีปากอย่างเรียกความมั่นใจก่อนที่จะแตะริมฝีปากของกวิน จูบเบาๆแค่เพียงครู่เดียวก่อนที่จะผละออกมา
“ขอโทษสำหรับเรื่องทั้งหมดในวันนี้ครับ” เอยพูดเบาๆ ก่อนที่จะรีบหันไปนอนโดยทันที
ฉับพลันเมื่อเอยล้มตัวลงกวินกลับสอดมือเข้ามาที่เอวของเอย ก่อนที่จะเกี่ยวเอวมาในอ้อมกอด เอยตกใจไม่น้อยที่จู่ๆกวินก็ดึงตนเองไปกอดเช่นนี้
“คุณกวิน...ยังไม่หลับเหรอครับ?” เอยถามเสียงแผ่ว
“ถ้าหลับก็ไม่รู้ตัวสิว่าเธอลักหลับฉัน”
“คือผม...คือว่า” เอยไปไม่ถูกเลยทีเดียวกับการที่กวินบอกว่าตนลักหลับ
“อยากจูบก็บอกดีสิๆ” กวินพูด
“ผมขอโทษครับ” เอยก้มหน้างุด
“นี่คือการง้อฉันเหรอ?” กวินถาม สายตาแพรวพราวจนเอยไม่กล้าสบตามอง
“เอ่อ....” เอยไม่กล้าบอกออกไปว่ามันคือความจริง กวินคิดถูกแล้วว่าเอยกำลังง้อ
“ถ้าเป็นอย่างนั้นเธอก็ทำสำเร็จแล้ว” กวินพูด
“จะ....จริงเหรอครับ?” เอยถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ
กวินยกยิ้มมุมปาก ก่อนที่จะกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น พร้อมกับก้มลงจูบเอยเบาๆ เอยหลับตาลงอย่างรู้หน้าที่ กวินค่อยเลาะเล็มความความที่อยู่ภายใน ลิ้นเกี่ยวกระหวัดจนเอยหน้าแดงขึ้นเรื่อยๆ ทั้งสองยังคงจูบอยู่เนิ่นนานก่อนที่ก่อนที่จะผละออก
“อยากทำมากกว่านี้” กวินพูดเสียงพร่าข้างหูเอย เอยตาโตน้อยๆเมื่อได้ยินเช่นนั้น
“เอ่อ.... แผลยังไม่หายดีนี่ครับ” เอยพูด ก่อนที่จะดันตัวเองออกมาจากอ้อมกอดของกวิน รู้ดีว่ากวินต้องการทำเหมือนครั้งที่อยู่ในห้องน้ำแน่ๆ
“แผลหายดีเมื่อไหร่ เธอเตรียมตัวไว้ได้เลย” กวินพูดราวกับจะคาดโทษเอยไว้
“ครับ” เอยตกปากรับคำ
“เธอรับปากแล้ว...ห้ามคืนคำ” กวินว่า ก่อนที่จะขยับตัวเข้าไปใกล้ๆเอยก่อนที่จะจูบหน้าผากเอย
“ระ...รู้อยู่แล้วครับ” เอยว่า
“เอ่อ...คุณกวินครับ” เอยเรียกกวินขึ้นมา
“หืม?”
“เมื่อ...เมื่อตอนเย็น ผมเจอคุณมินตรา เธอ...เข้ามาคุยกับผม” เอยเริ่มเล่าให้กวินฟัง
“คนอย่างมินตราน่ะเหรอ แล้วคุยอะไรกับเธอบ้าง?” กวินถาม
“เธอถามว่าผมชื่ออะไร แผนกไหน ทำไมถึงรู้จักกับคุณ” เอยบอก
“อย่างนั้นเหรอ?”
“ครับ เธอบอกว่าที่ผ่านมาเธอ...เป็นเพื่อนที่คุณคุยด้วยมากที่สุด ทำนองนั้นครับ” เอยพูด
“อาจจะเพราะมินตราในตอนนั้นเธอเป็นผู้หญิงที่ไม่เซ้าซี้ และไม่ตามฉันต้อยๆเหมือนคนอื่น ฉันเลยยอมคุยด้วย” กวินบอก
“อย่างนั้นเหรอครับ” เอยฟังสิ่งที่กวินกำลังเล่า
“แต่อยู่ๆที่บ้านมาคุยกันว่าอยากให้ดองกันเป็นคู่หมั้น เธอก็เปลี่ยนไป” กวินยังคงเล่าต่อ
“เธอเปลี่ยนไปยังไงครับ?” เอยถาม
“เธอพยายามทำตัวเป็นเจ้าของฉัน เข้ามาวุ่นวาย อีกทั้งเที่ยวบอกใครต่อใครว่าเป็นคู่หมั้น ทั้งๆที่ฉันบอกไปแล้วว่าไม่ต้องการ” กวินบอก
“แล้วที่บ้านรับรู้ไหมครับ?” เอยถามอีก รู้สึกอยากรู้เรื่องราวของมินตราให้มากกว่านี้
“ที่บ้านของฉันพวกเขาเข้าใจการตัดสินใจของฉัน แต่ที่บ้านของมินตรา ดูจะไม่ชอบใจเสียเท่าไหร่ ทุกวันนี้ก็ยังคิดอยากจะให้ฉันคบกับมินตรา”
“มินตรากันทุกคนที่เข้ามา พยายามทำตัวติดฉันและพยายามอยากรู้ความเป็นไปของฉันตลอดเวลา” กวินเล่าต่อ
“เหรอครับ” เอยฟังพลางคิด แปลว่าที่มินตราเข้ามาพูด ก็คงจะไม่พอใจที่กวินให้ความสนิทสนมกับเอย มากกว่าตนเอง
“แต่ตอนที่ฉันมาทำงานที่บริษัทนี้ มินตราไม่ทราบข่าวเพราะอยู่ที่อังกฤษ จนเมื่อไม่นานมานี้มีคนคาบข่าวไปบอก มินตราเลยมาตามฉันต้อยๆอีกแล้ว” กวินพูด น้ำเสียงดูจะเบื่อหน่ายกับการกระทำของมินตรา
“คุณรำคาญไหมครับ?” เอยถาม
“ฉันพยายามรักษาความเป็นมิตรของบริษัทไว้ แต่ดูเหมือนทางฝั่งนั้นจะชอบใช้เรื่องนี้เป็นสะพานให้มินตรามาหาฉันบ่อยเหลือเกิน” กวินบอก
“จะทำอย่างไรครับ?”
“ถ้าถึงที่สุดฉันก็จะจัดการขั้นเด็ดขาด” กวินบอก
“ครับ” เอยพยักหน้า
“เธอไม่ต้องห่วง...นอกจากเธอแล้ว ฉันไม่เคยมองใครอีก” กวินว่า เอยมองหน้ากวิน ก่อนจะนึกถึงคู่ควงคนก่อนๆที่เอยเคยเห็น
“ที่ผ่านมา...คุณคบดารานางแบบมาตลอด ทำไมครั้งนี้ถึงเลือกผมครับ?” เอยถาม เป็นคำถามที่คั่งค้างใจมานานแล้ว
“เธอไม่รู้หรอกว่าที่ผ่านมาฉันเฝ้ารอเธอมานานแค่ไหน” กวินบอก
“หมายความว่าอะไรครับ?” อดไม่ได้ที่จะสงสัย
“สักวันเธอจะรู้” กวินว่า ก่อนที่จะหอมแก้มของเอยเสียฟอดใหญ่
“นอนเถอะ พรุ่งนี้ต้องไปทำงาน”
กวินว่า ก่อนที่จะดึงเอยมากอดไว้ เอยค่อยๆหลับตาลง พร้อมรอยยิ้มบางๆ อย่างน้อยกวินก็ยอมพูดคุยเยอะถึงขนาดนี้ อีกทั้งยังหายโกรธตนเองแล้วด้วย เมื่อเป็นอย่างนั้นก็อดจะรู้สึกดีใจไม่ได้ เอยหลับไปทั้งรอยยิ้มบางๆเช่นนั้น และหลับฝันอย่างเช่นที่ผ่านมา...
วันนี้เป็นวันจันทร์ วันที่เหล่านักเรียนต่างไม่อยากให้มันมาถึง ช่วงนี้ที่โรงเรียนต่างพากันดูแลเรื่องความสะอาดและระเบียบวินัยของนักเรียน เข้มงวดชนิดนักเรียนพากันบ่น เพราะตอนนี้มีหน่วยงานจากภาครัฐจะจัดอันดับของโรงเรียนยอดเยี่ยม โรงเรียนแห่งนี้ที่ผ่านมาก็ติดอันดับต้นๆอยู่แล้ว จึงจำต้องเข้มงวดเพื่อรักษาอันดับไว้
“แหม มันจะอะไรกันหนักกันหนา” ไทป์พูดพลางมองไปยังอาจารย์ท่านหนึ่งที่กำลังดุเด็กนักเรียนเรื่องชายเสื้อหลุดนอกกางเกง
“ก็พวกนั้นแต่งตัวไม่เรียบร้อยเองนี่นา” ดาวที่ออกความเห็นต่างจากไทป์
“เอาน่า รีบทานข้าวเถอะ”
เอยเป็นคนห้ามทัพ ตอนนี้ทั้งสามคนนั่งอยู่ในโรงอาหาร ทานไปมองรอบโรงเรียนไป ที่ช่วงนี้ดูสะอาดมากจนน่าตกใจ สำหรับเอยแล้วมันดูหลอกลวงเกินความเป็นจริง หากตนเองเป็นเจ้าหน้าที่ที่มาตรวจสอบ คงจะไม่อยากเชื่อถึงความเป็นระเบียบที่ดูเกินจริงเหล่านี้
เมื่อทานข้าวเสร็จ ทั้งสามคนแยกย้ายเพราะมีต่างคนต่างมีงานทั้งนั้น ไทป์ที่ต้องไปชมรมเพื่อคุยเรื่องเสื้อทีมฟุตบอล ดาวต้องไปจัดการเตรียมข่าวที่จะลงหนังสือพิมพ์ในฉบับล่าสุดที่จะลงวันพรุ่งนี้ ส่วนเอยก็ต้องไปดูน้องๆที่ทำหน้าที่บรรณารักษ์ ทั้งสามคนจึงแยกย้ายกันไป
เอยมาถึงห้องสมุด พบว่าวันนี้คนเยอะกว่าวันไหนๆ เอยเดินตรงไปยังเคาน์เตอร์บรรณารักษ์ เวรบรรณารักษ์จะร่วมทำกันทุกวัน วันละสองคน แต่ละวันผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันไป วันนี้เป็นเวรของน้องม.สองกับน้องม.สาม ที่ตอนนี้กำลังวุ่นวายกันอยู่พอดี เพราะมีคนมายืมหนังสือกันเยอะ
“ให้พี่ช่วยไหม?” เอยเดินเข้าไปยังข้างใน
“พี่เอย...ช่วยหน่อยค่ะ มือพวกเราจะพันกันแล้ว” น้องม.สามพูดขึ้น พลางหยิบหนังสือมาปั๊มวันยืมและเซ็นชื่อรับรอง
“มาด้านนี้ได้เลยครับ” เอยส่งเสียงเรียกนักเรียนที่ต่อแถวสองแถวยาว ให้มายืมกับตน หลายคนจึงพากันตัดแถว จากสองแถวเป็นสามแถว
เอยช่วยน้องๆทำเรื่องยืมหนังสือ เพราะเวลาจำกัดถึงบ่ายโมง คนยืมจึงต่างเร่งรีบกันทั้งนั้น เอยเองก็เร่งมือช่วยน้องๆ จนตอนนี้จากแถวยาวๆก็ค่อยๆสั้นลงๆจนในที่สุดก็เหลือเพียงไม่กี่คน
“พี่เอย หนูขอไปเข้าห้องน้ำนะคะ กลั้นมาตั้งนานแล้ว” น้องม.สองบอกอย่างอายๆ
“ไปเถอะ เดี๋ยวพี่ทำให้ เหลือไม่กี่คนแล้ว” เอยว่า ก่อนที่จะหันมาทำต่อ
“ยืมหนังสือสองเล่มนะครับ” เอยที่มองหนังสือที่มีคนยื่นมา เป็นวรรณกรรมแปลทั้งสองเล่ม พอเงยหน้าก็พบว่าเป็นกวินที่มายืมหนังสือสองเล่มนี้
“อืม” กวินพูด เอยมือสั่นน้อยๆ ก่อนที่จะรับหนังสือสองเล่มนั้นมา ปั๊มวันที่ยืมและวันที่คืนให้เรียบร้อย ก่อนที่จะเซ็นชื่อตนเองลงไป
“นี่ครับ” เอยว่ากวินรับหนังสือ มือของทั้งสองโดนกันอย่างไม่ตั้งใจ มือของกวินแตะเข้าที่นิ้วของเอย เอยหน้าแดงขึ้นมา ก่อนที่กวินจะดึงหนังสือจากมือเอยอย่างเชื่องช้า พลางสบตามองเอยไปด้วย ดวงตาคมกริบนั้นทำเอาสะดุ้งตัวเบาๆ
“เสร็จรึยังคะพี่กวิน?” เสียงของนักเรียนหญิงม.ต้นที่ต่อแถวต่อจากกวินพูดขึ้น พวกเธอมากันสองสามคนและพากันตื่นเต้นที่ยืนต่อหลังกวิน
“ขอบใจ” กวินหันมาพูดกับเอย ก่อนที่จะเดินจากไป ทิ้งให้นักเรียนหญิงม.ต้นกรี๊ดกร๊าดกันเบาๆเมื่อกวินเดินออกไป
เอยได้แต่มองแผ่นหลังอันนั้นจนหายลับตา และหันมาทำงานต่อ รู้สึกใจเต้นแปลกๆเมื่อโดนกวินสัมผัสเมื่อครู่ ความจริงแล้วไม่ใช่ครั้งแรกที่รู้สึกเช่นนี้ หลายครั้งแล้วที่โดนกวินสัมผัสแล้วจะรู้สึกเช่นนี้ อีกทั้งสายตาที่จ้องมองมาก็ทำเอาร้อนผ่าวอย่างบอกไม่ถูกพอๆกับโดนสัมผัส
“เป็นอะไรไปนะไอ้เอย” เอยบ่นกับตัวเอง ก่อนที่จะเซ็นชื่อลงในหนังสือที่รุ่นน้องมายืม เป็นคนสุดท้ายก่อนเสียงออดจะดัง....
+++++++++++++++++++++++++
หัวข้อ: #อย่าบอกใคร...ว่า...ฉันรักเธอ?#...Special Part...(21/12/15) P.136 (อ่าน 1458814 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก