สุขสันต์วันเด็กนะคะ ถึงจะไม่เด็กแล้วก็เถอะค่ะ แต่อยากเที่ยวเหมือนเด็กๆเขา ฮ่าๆ อยากลับไปเป็นเด็กอีกครั้งจังค่ะ วัยทำงานนี่มันน่าเบื่อเนอะ 
อ่านให้สนุกนะคะ ขอบคุณที่ชอบนิยายเรื่องนี้ค่ะ 
# อย่าบอกใคร...ว่า...ฉันรักเธอ?#
ตอนที่ 36
ดูหนัง...
วันนี้กวินต้องตื่นเช้ากว่าปกติ เพราะมีงานต้องรีบไปจัดการ เอยจึงตื่นเช้าตามกวิน และมาบริษัทพร้อมกันเพื่อไม่ให้เสียเวลา ทรรศเป็นคนขับรถมาส่งที่บริษัทเช่นเคย ตอนนี้เป็นเวลาหกโมงพอดี กวินตรงไปยังลิฟต์เอยจึงจำต้องก้าวเร็วๆตามไปทันที
“เดี๋ยวเธอไปอยู่ในห้องทำงานฉันก่อน พอถึงเวลางานค่อยลงไป” กวินว่า
“มะ..ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมไปอยู่ที่แผนกก็ได้” เอยว่า
“ไปอยู่กับฉันก่อนดีกว่า” กวินยังคงยืนยันคำเดิม เอยจึงจำต้องขึ้นไปยังชั้นของผู้บริหารกับกวิน
เวลาหกโมงเช้าเช่นนี้ แน่นอนว่าไม่มีใครนอกจากกวินและเอย เอยเดินตามกวินมายังห้องทำงานของกวิน กวินเดินไปเปิดแอร์ ก่อนที่จะเดินไปนั่งลงที่โต๊ะทำงาน เอยจึงนั่งลงบนโซฟาในห้องทำงาน นั่งหาวครั้งสองครั้งเพราะตื่นเช้าเกินไปนั่นเอง
“จะงีบสักนิดก่อนก็ได้” กวินหันมามองเอยที่กำลังหาว
“ไม่ดีกว่าครับ....ว่าแต่คุณจะดื่มกาแฟไหม เดี๋ยวผมไปชงให้” เอยส่ายหน้า ก่อนที่จะถาม
“สักหน่อยก็ดี” กวินบอก
เอยจึงเดินออกจากห้องเพื่อจะลงไปห้องกาแฟเพื่อชงกาแฟให้กวิน ระหว่างเดินออกมา พบทรรศกำลังเดินมาพร้อมถุงร้านสะดวกซื้อ
“คุณพีระนัม นี่เป็นแซนวิชมื้อเช้าครับ ผมซื้อมาให้ท่านกับคุณพีระนัม” ทรรศว่า เอยยิ้มออกมา
“ขอบคุณครับคุณทรรศ คุณใจดีจัง” เอยว่า ก่อนนที่จะรับถุงนั้นมาถือไว้
“ไม่เป็นไรครับ” ทรรศว่าก่อนที่จะเดินกลับไปยังลิฟต์ เอยจึงใช้โอกาสนี่ลงไปพร้อมทรรศ
“คุณท่านทำงานแบบนี้ ไม่มีเวลาส่วนตัวเลยสินะครับ” เอยชวนคุยระหว่างที่ลิฟต์กำลังเลื่อนลงไป
“ผมไม่มีครอบครัวครับ เลยไม่ลำบากอะไร” ทรรศตอบพลางยิ้มน้อยๆ
“แล้วแบบนี้...คุณทรรศก็ไม่มีแฟนสินะครับ.....เอ่อ ขอโทษที่ละลาบละล้วงครับ” เอยถามก่อนที่จะนึกขึ้นได้ว่ามันเป็นการยุ่งย่ามเรื่องส่วนตัวของทรรศ
“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ถือ....ไม่มีใครทนกับคนทำงานแบบผมหรอกครับ เพราะผมไม่มีเวลาให้ เลยเลิกไปหลายคนแล้วครับ” ทรรศว่า ก่อนที่จะตอบคำถามของเอย
“แย่จังเลยครับ นี่ถ้าผมมีน้องสาว ผมจะแนะนำให้คุณทรรศแน่นอนครับ” เอยพูดพลางหัวเราะเบาๆ
“ขอบคุณครับคุณพีระนัม” ทรรศว่า ลิฟต์เลื่อนมาหยุดตรงที่ชั้นที่เอยกดพอดี
“ผมไปนะครับ ขอบคุณอีกครั้งสำหรับมื้อเช้าครับ” เอยบอก ก่อนที่จะเดินออกจากลิฟต์
“ยินดีครับ” ทรรศว่าก่อนที่ประตูลิฟต์จะปิดลง
เอยเดินเข้าไปยังห้องกาแฟ โชคยังดีที่ห้องไม่ได้ล็อค เอยกดปุ่มต้มน้ำ รอเวลาเพียงสักครู่ จากนั้นก็เริ่มชงกาแฟให้กวินและตนเอง
“สามช้อนไม่ครีมไม่น้ำตาล”
เอยท่องสูตรกาแฟที่ครั้งหนึ่งกวินเคยบอกตอนที่เจอที่ห้องกาแฟแห่งนี้ เมื่อชงเสร็จ เอยเอาแซนวิชจัดใส่จานใบเล็ก และนำมันทั้งหมดใส่ถาด เดินออกมาจากห้องกาแฟ และขึ้นลิฟต์กลับไปยังห้องทำงานของกวิน เอยเดินถือถาดมาอย่างทุลักทุเลพอสมควร ก่อนที่จะเปิดประตูเข้าไป
“กาแฟครับ” เอยพูดขึ้น กวินสวมแว่นตานั่งพิมพ์งานอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ก็เงยหน้าขึ้นมา ก่อนที่จะลุกขึ้นเดินมาถือถาดไว้เสียเอง
“ระวังหน่อย” กวินเตือน
“กาแฟกับแซนวิชครับ คุณทรรศซื้อมาให้เมื่อครู่นี้” เอยบอกกวิน
“มาทานด้วยกัน” กวินว่า ก่อนที่จะถือถาดและจูงมือเอยไปนั่งที่โซฟา พร้อมกับวางถาดบนโต๊ะ
กวินจิบกาแฟก่อนที่จะทานแซนวิชเข้าไป เอยเองก็ทานไปด้วยมองหน้ากวินไปด้วยเช่นกัน กวินที่สวมแว่นตาทำให้ดูแตกต่างออกไปจากเดิมมาก กวินหันมามองเอยก่อนจะพูดขึ้น
“กำลังตกหลุมรักฉันอีกครั้งเหรอ?”
“ปะ...เปล่าครับ” เอยหน้าแดงพร้อมปฏิเสธทันควัน
“เธอชอบมองหน้าฉันบ่อยๆ...ตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว” กวินว่า
“ตอนนั้น....หมายถึงตอนม.หกใช่ไหมครับ” เอยพูดขึ้นพลางนึก
“จะมีตอนไหนอีก” กวินพูด
“ตอนนั้น...คุณ เอ่อ รู้เหรอครับว่าผมคิดยังไง?” เอยถาม
“บอกแล้วว่าเธอดูง่าย มองผ่านๆก็รู้แล้ว” กวินจิบกาแฟพลางพูด
“แล้วคุณล่ะครับ ตอนนั้นคิดยังไง?” เอยได้โอกาสถาม กวินยกยิ้มมุมปาก
“พร้อมจ่ายค่าคำถามรึเปล่า?” กวินถามก่อนที่จะกัดแซนวิชคำสุดท้าย
“อีกแล้วเหรอครับคุณกวิน” เอยร้องออกมาเบาๆ เมื่อได้ยินแบบนั้นกวินจึงหัวเราะในลำคอแล้วลุกไปทำงานต่อ
“จะเอาแต่ค่าคำถามอยู่เรื่อยเลย” เอยพึมพำกับตนเอง ก่อนที่หน้าจะแดงก่ำขึ้นมา
กวินทำงานไปเรื่อยๆ เอยเองก็นั่งอ่านนิตยสารที่อยู่ในห้อง พลางเหลือบมองนาฬิกา พบว่าเจ็ดโมงกว่าแล้ว เอยจึงลุกขึ้นเดินไปหากวิน
“ผมไปแผนกนะครับ” เอยบอก
“หลังเลิกงานขึ้นมาหาฉัน จะได้กลับพร้อมกัน” กวินว่า
“ครับ ผมไปนะครับ” เอยว่า ก่อนที่จะหันหลังเดิน
“เดี๋ยว!!” กวินกลับเรียกขึ้นมา
“มีอะไรเหรอครับ?” เอยสงสัย เพราะกวินกวักมือเรียกเอยให้ไปหา
“ตั้งใจทำงานนะ” กวินว่าก่อนที่จะดึงเอยเข้าไปใกล้ๆและหอมแก้มจากนั้นจึงผละออก เอยได้แต่กุมแก้มข้างนั้นอย่างอาย
“คะ..ครับ”
เอยเดินออกไปจากห้องทำงานอย่างลอยๆ พลางอมยิ้มน้อยๆเช่นนั้นจนถึงแผนก เจอน้าแม่บ้านกำลังทำความสะอาด เอยทักทายด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่จะเปิดคอมพิวเตอร์เพื่อทำงานต่อ อย่างรู้สึกชื่นมื่นทั้งวัน จนพี่แปงและพี่ขาวมาก็ยังทักเอยว่าว่าวันนี้อารมณ์ดีกว่าวันไหนๆ
“เป็นไงเอย อารมณ์ดีแบบนี้แปลว่าได้ผลใช่ไหม?” พี่แปงเข้ามากระซิบถามเอย เอยหน้าแดงน้อยๆก่อนตอบ
“ก็....ได้ผลครับ” เอยตอบ
“เห็นไหม พี่บอกแล้วว่ายังไงก็ได้ผล” พี่แปงยิ้มกระหย่อง
“ซุบซิบอะไรกัน?” พี่ขาวถามขึ้นมาเมื่อเห็นพี่แปงและเอยกระซิบกระซาบกัน
“เปล่าๆ” พี่แปงว่าก่อนที่จะยกนิ้วโป้งให้เอยราวกับชม เอยยิ้มออกมาก่อนที่จะหันไปทำงานต่อ...
...
..
.
ในที่สุดเวลาเลิกงานก็มาถึง พี่แปงและพี่ขาวกลับไปแล้ว ตอนนี้เหลือแต่เอยที่กำลังเก็บของอยู่ วันนี้เอยได้ข่าวว่าเอกภพและพี่อุ้มจะมาทำงานในวันพรุ่งนี้ ทุกคนในแผนกต่างพากันพูดว่าเอกภพประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ นั่นคือข่าวที่ทุกคนรู้ แต่แท้จริงแล้วความจริงคืออะไรมีแค่เอยเท่านั้นที่รู้
“เสร็จแล้ว” เอยเก็บของเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก่อนที่จะลุกออกจากแผนกและตรงไปยังลิฟต์เพื่อนขึ้นไปหากวิน เอยมาถึงชั้นของผู้บริหาร ตอนนี้มีคนทำงานกันบางตามา เอยเดินไปเจอเลขาหน้าเดิมอย่างคุณทราย กำลังนั่งทำงานอยู่
“สวัสดีค่ะคุณเอย ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ” คุณทรายทักทาย
“สบายดีใช่ไหมครับคุณทราย?” เอยถามพร้อมรอยยิ้ม
“สบายดีค่ะ มีธุระอะไรเหรอคะ?” เธอถาม
“ผม...มาหาท่านประธานครับ” เอยบอก
“สักครู่นะคะ” คุณทรายว่าก่อนที่จะต่อสายหากวิน
“เชิญเข้าไปเลยค่ะคุณเอย”
“ขอบคุณครับคุณทราย”
เอยว่า ก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องทำงานของกวิน พบว่าตอนนี้กวินกำลังอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ไม่ต่างจากเมื่อเช้า สีหน้าดูเคร่งเครียด เมื่อเห็นอย่างนั้นแล้วเอยจึงไม่กล้าทักทาย
“มาแล้วเหรอ” กวินกลับเป็นคนทักทายเอยขึ้นมาแทน
“กำลังยุ่งเหรอครับ?” เอยถามขึ้น ก่อนที่จะเดินไปหากวิน
“นิดหน่อย แต่ใกล้เสร็จแล้ว” กวินว่า ก่อนที่จะดึงเอยมาใกล้ๆ
“ถ้าอย่างนั้นรีบทำเถอะครับ” เอยว่า ก่อนที่จะดันตัวเองออกมา
“ก็ได้” กวินจึงยอมปล่อยเอย แล้วหันไปทำงานต่อ
เอยนั่งลงบนโซฟาตัวเดิม ก่อนที่จะมองไปรอบๆห้องทำงานของกวิน เป็นห้องที่กว้างขวาง ตกแต่งได้หรูหราสมกับเป็นห้องของระดับประธานบริษัท เอยลุกขึ้นเดินไปมองวิวจราจรด้านหลังโต๊ะที่นั่งของกวิน มองดูจากมุมที่สูงขนาดนี้ ทุกอย่างเล็กเพียงนิดเดียว เอยมองอยู่เช่นนั้นจนมีเสียงประตูเปิดขึ้น
“กวินคะ” มินตราเดินเข้ามาด้วยสีหน้าแปลกใจที่เห็นเอยยืนอยู่
“มาทำไมมินตรา?” กวินเหลือบมองมอนตราผ่านแว่นสายตาก่อนถาม ด้วยน้ำเสียงเรียบ
“มาหาคุณไงคะกวิน แล้วนั่น....คุณพีระนัม...เข้ามาที่นี่ได้ยังไงคะ?” มินตราตอบคำถาม ก่อนที่จะหันไปมองเอยที่ยืนนิ่งอยู่เช่นนั้น
“เอ่อ...ผม” เอยอ้ำอึ้ง ไม่รู้จะตอบคำถามอะไรออกไปดี
“เป็นแฟนของผม มาหาผม มันผิดตรงไหน?” กวินถามออกไป มินตราเบิกตากว้าง เธอทำกระเป๋าถือหล่นลงพื้น ราวกับตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน
“คุณ...คุณบอกว่าอะไรนะคะกวิน....แฟนของคุณอย่างนั้นเหรอคะ?” สีหน้าตกตะลึงของมินตราไม่อาจจะปิดซ่อนไว้ได้ ดูเธอจะตกใจมาจริงๆ
“หูไม่ได้ฝาดนี่” กวินว่า ก่อนที่จะหันไปอ่านรายงานในจอคอมพิวเตอร์ต่อ เอยมองมินตราอย่างรู้สึกไม่ดี กวินไม่น่าจะพูดแบบนั้นกับเธอ มันดูใจร้ายเกินไป
“แล้วฉันละคะ คุณเอาฉันไปไว้ที่ไหน?” มินตราถาม น้ำเสียงของเธอยังคงอยู่ในระดับปกติ ดูเหมือนเธอจะไม่ใช่ผู้หญิงขี้โวยวายหรือกรีดร้องเหมือนนางร้ายในทีวี
“ก็อยู่ที่เดิม เป็นเพื่อนอย่างไรก็เป็นอย่างนั้น” กวินว่า โดยที่ไม่ละสายตามามองมินตราเลย
“แต่คุณก็รู้....ฉันไม่ได้คิดกับคุณอย่างนั้น..อีกอย่าง ที่บ้านของเรา..” เธอทำท่าจะพูดต่อแต่กวินกลับสวนขึ้นมาด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
“ยังยึดติดกับเรื่องนั้นอยู่เหรอ ผมบอกไปแล้วว่าผมไม่รับข้อตกลงนั่น” กวินว่า
“แต่เราเหมาะสมกันที่สุด” เธอพูด สายตาจ้องเขม็งไปทางเอย
“เอาอะไรมาตัดสิน?” กวินถาม ก่อนที่จะเลื่อนเม้าส์กดปิดการทำงานของเครื่องคอมพิวเตอร์
“คุณจะคบกับผู้ชายแบบนี้เหรอ มันจะวิปริตเกินไปแล้ว” น้ำเสียงต่ำๆอีกทั้งร่างที่สั่นนิดๆ แสดงให้รู้ว่าตอนนี้มินตรากำลังโกรธมาก
“มินตรา...คุณไม่มีสิทธิ์มาบงการว่าใครเหมาะกับใคร ผมกับเอยเราเป็นคนรักกัน ฉะนั้นเลิกมาวุ่นวายเสียที” กวินว่าก่อนที่จะเดินไปกุมมือของเอย และพาเอยออกจากห้องทำงาน เอยไม่กล้าขัด เพราะตอนนี้กวินดูมาคุพอสมควร
“กวิน คุณกวินคะ หยุดก่อน” เธอพยายามร้องเรียกให้กวินหยุด แต่ดูเหมือนกวินจะไม่ใส่ใจ
“คุณทราย กลับได้แล้ว” กวินเดินออกมาพูดกับคุณทราย โดยที่มินตราพยายามจะวิ่งตามมา
“มินตรา...กลับไปซะ” กวินหันไปบอก แล้วจูงมือเอยขึ้นลิฟต์ไป
“เอ่อ...คุณกวินครับ แบบนี้มันจะดีเหรอครับ?” เอยถามออกไปเบาๆ
“ฉันพูดตรงๆ มันผิดตรงไหน?” กวินหันมาถามเอย
“ผมรู้ แต่เธอดูจะโกรธมากเลยนะครับ” เอยว่า พลางนึกถึงสายตาที่เธอจ้องมองมาที่เอยเมื่อครู่นี้
“ช่างมินตราเถอะ” กวินตัดบท ก่อนที่จะปล่อยมือเอย แล้วเดินไปยังรถ ที่ตอนนี้ทรรศกำลังยืนรออยู่
“ทรรศ ขับรถไปคอนโด” กวินสั่ง
“ครับท่าน” ทรรศรับคำสั่ง ก่อนที่จะเปิดประตูทั้งสองฝั่ง ให้กวินและเอยขึ้นรถ
รถแล่นออกจากบริษัท ตลอดทางเอยได้แต่นั่งเงียบๆ เพราะยังคงรู้สึกไม่ดีกับคำพูดที่กวินใช้กับมินตราเมื่อครู่นี้ รู้ดีว่าต้องพูดกันตรงๆ แต่หากมองมุมกลับกัน ก็น่าสงสารมินตราเช่นกัน เธอคงจะรักกวินมากและคงทำใจไม่ได้ หากตนเองโดนเข้าไปแบบนั้นก็คงรู้สึกแย่ไม่ต่างกัน
เอยนั่งคิดไปเรื่อยๆจนรถแล่นมาถึงคอนโดแล้ว เมื่อรถจอดสนิท ทั้งสองคนก็ลงจากรถ กวินเดินนำไปจนถึงห้อง ก่อนที่จะใช้คีย์การ์ดเปิดประตูห้อง เมื่อเข้าไปถึงกวินก็ถอดเสื้อสูทออกพร้อมคลายเนคไท
“ยังปวดแผลไหมครับ?” เอยถามขึ้น
“รู้สึกคันๆเสียมากกว่า” กวินตอบ
“วันนี้อยากทานอะไรครับ?” เอยถามขึ้น
“อยากกินต้มยำแต่ไม่อยากซดน้ำ” กวินนึกก่อนตอบ
“ถ้าอย่างนั้นผมทำเป็นต้มยำแห้งให้ก็ได้ครับ” เอยว่า
“มันมีด้วยเหรอ?” กวินถามอย่างสงสัย
“มีสิครับ เดี๋ยวลองชิมดู” เอยว่า ก่อนที่จะเดินเข้าครัวไป
เอยเริ่มทำกับข้าว โดยที่มีกวินเดินป้วนเปี้ยนอยู่ในครัว ช่วยหยิบนั่นนี่บ้าง พยายามจะช่วยหั่นผักแต่ก็ทำออกมาเละไม่เป็นท่า เอยออกปากให้ไปนั่งพักก็ไม่ยอม อีกทั้งยังจับตรงนั้นตรงนี้บนตัวของเอยตลอด เรียกได้ว่าสร้างความปั่นป่วนให้เอยตลอดการทำอาหารเลยก็ว่าได้
“เสร็จซะที” เอยร้องออกมาเบาๆ ก่อนที่จะ นำอาหารที่ทำออกมาวางบนโต๊ะ กวินตักข้าวใส่จานและนำมาวางไว้ บนโต๊ะเช่นกัน
“กี่โมงแล้วครับ?” เอยถาม กวินเดินออกไปดูนาฬิกาก่อนตอบ
“จะหนึ่งทุ่มแล้ว” กวินตอบ
“ถ้าอย่างนั้นทานข้าวเถอะครับ จะได้ทานยา” เอยว่า
ทั้งสองจึงเริ่มทานข้าวกัน กวินดูจะชอบต้มยำแห้งที่เอยทำมาก ทานแต่มันจนไม่ยอมทานอย่างอื่น เอยได้แต่มองพร้อมรอยยิ้มที่กวินถูกปาก เติมข้าวไปสองครั้งเช่นเคย
“อิ่ม” กวินพูดออกมาแค่นั้น เอยจึงเก็บจานทั้งหมดไปล้าง
“เดี๋ยวผมมาล้างแผลให้นะครับ” เอยว่า ก่อนที่จะเดินไปล้างจาน
เมื่อล้างจานเสร็จ เอยก็มาล้างแผลให้กวิน ใช้เวลาไม่นานนัก เพราะแผลของกวินดีขึ้นมากแล้ว เมื่อทำเสร็จเอยจึงขอตัวไปโทรศัพท์หาแม่ พูดคุยกับแม่ได้สักพักก่อนที่จะวางสายไป
“แม่เธอว่าอย่างไรบ้าง?” กวินถามขึ้น
“ถามถึงคุณว่าแผลหายดีรึยังครับ แล้วก็ถามว่ากลับบ้านเมื่อไหร่?” เอยบอก
“เธอจะกลับบ้านเมื่อไหร่?” กวินถาม
“น่าจะวันศุกร์นี้ครับ แล้ว...วันหลังผมค่อยมาค้างอีก” เอยตอบ
“อย่างนั้นเหรอ...วันนี้ฉันว่าง อยากไปไหนรึเปล่า?” กวินถามอีก
“ไม่ดีกว่าครับ อยู่ที่ห้องดีกว่า” เอยบอก
“เธอชอบดูหนังรึเปล่า?”
“ก็ดูนะครับ” เอยพูดไปแบบนั้น กวินจึงจูงมือเอยไปหน้าทีวีจอยักษ์
เมื่อมาถึง กวินก็เปิดลิ้นชัก หยิบดีวีดีมาหลายแผ่น ก่อนที่จะเลือกมาใส่เครื่องเล่น แล้วเปิดมัน เอยนั่งที่โซฟาพบว่ากวินเปิดหนังสยองขวัญให้ดู ปกติเอยชอบดูหนังเกือบทุกประเภทยกเว้นแนวสยองขวัญ เพราะไม่ชอบเสียงระทึกที่ทำให้ตกใจเอาง่ายๆ และไม่ชอบความมืดในหนัง เพราะมันชวนหลอน
“เอ่อ...ผมไม่ชอบหนังแบบนี้เลยครับ” เอยว่า ก่อนที่จะกอดหมอนอิงเอาไว้แน่น
“กลัวเหรอ?” กวินถาม
“จะเรียกแบบนั้นก็ได้ครับ” เอยว่า
เมื่อได้ยินแบบนั้น กวินก็เปลี่ยนแผ่น เปิดเป็นหนังแอคชั่นฟอร์มใหญ่ที่เอยเคยดูภาคแรก แต่ยังไม่ได้ดูภาคสองที่มาล่าสุดนี้
“เรื่องนี้เป็นไง?” กวินถาม
“ดูได้ครับ” เอยบอก
“ชอบแนวนี้...ผิดกับท่าทางเธอจริงๆ” กวินพูด ก่อนที่จะนั่งลงข้างๆเอยและดูหนังไปด้วยกัน
หนังดำเนินไปเรื่อยๆ จนถึงฉากจบและมักจะต้องมีฉากจูบอันดูดดื่มตามประสาหนังฝรั่ง เอยมองดูฉากนั้น และรู้สึกได้ว่ากวินขยับเข้ามาใกล้ๆขึ้นก่อนที่จะโอบหลังของเอย
“เอย....”
กวินเรียกชื่อขึ้นมาเบาๆ ก่อนที่จะจับปลายคางของเอยให้หันมา กวินค่อยๆโน้มใบหน้าลง ก่อนที่จะจูบเบาๆ ตรงริมฝีปากของเอย ดูดดึงริมฝีปากของเอยและค่อยๆดูดดื่มความหวานข้างใน ลิ้นเล็กๆของเอยถูกกวาดต้อนเสียจนแทบจะหมดแรง จูบยังคงดำเนินไปเรื่อยๆก่อนที่กวินจะค่อยๆดันตัวของเอยให้นอนราบลงไปบนโซฟา
“คุณ....กวิน”
กวินผละออกมา ก่อนที่จะซุกไซร้ซอกคออันหอมกรุ่มของเอย เอยหน้าแดงก่ำ มือของกวินลูบไล้ตามร่างกายของเอย ทุกส่วนที่กวินสัมผัสเอยรู้สึกได้ว่าร้อนผ่าวไปทุกที เอยพยายามเม้มริมฝีปาก เมื่อกวินเลิกเสื้อของเอยขึ้น ก่อนที่จะก้มลงจูบแผ่นอกของเอย
“คุณ...”
เอยร้องออกมาได้เท่านั้น ก่อนที่กวินจะครอบครองยอดอกสีชมพูของเอยด้วยริมฝีปากทั้งหมด ความชื้นแฉะทำเอยรู้สึกอาย ปลายลิ้นของกวินค่อยๆระรัวจนเอยต้องจิกนิ้วลงบนโซฟา รู้สึกถึงความร้อนในร่างกายที่ค่อยๆประทุออกมา กวินทำเช่นนั้นกับยอดอกทั้งสอง ก่อนที่จะไต่ระดับลงไปเรื่อยจนถึงแอ่งสะดือ
ตอนนี้หนังได้จบลงไปแล้ว มีเพียงแค่เครดิตหนังพร้อมเพลงขึ้นมาเรื่อยๆ แต่ตอนนี้ทั้งสองไม่ได้สนใจที่จะดูมันเลย กวินจูบหนักๆลงบนหน้าท้องของเอย ก่อนที่จะใช้มือเกี่ยวขอบกางเกงของเอย ปลดกระดุมและรูดซิปลง เอยใจเต้นแรงเสียแทบจะออกมานอกอก กวินว่าทำท่าสอดมือเข้าไป แต่กลับมีเสียงโทรศัพท์ของเอยดังขึ้นมาเสียก่อน
ราวกลับถูกปลุกจากภวังค์ เอยรีบเด้งตัวขึ้นทันที พร้อมๆกับที่กวินเองก็หยุดการกระทำทั้งหมด เอยรีบลุกไปหยิบโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าสะพายที่วางอยู่บนโต๊ะ
“สะ..สวัสดีครับ” เอยรู้สึกว่าเสียงตัวเองสั่นๆอย่างห้ามไม่อยู่ กวินที่นั่งลูบหน้าตนเองราวกับจะพยายามสงบสติอารมณ์ก็ไม่ผิด
“ไทป์เหรอ...ว่าไง?” ไทป์เป็นคนโทรมา
“มึงทำอะไรอยู่วะ?” ไทป์ถาม เอยหันไปมองกวินที่นั่งหันหลังให้ และสิ่งที่เห็นได้ชัดคือใบหูของกวินแดงจัด
“ดะ...ดูหนังอยู่” เอยตอบ
“วันเสาร์นี้หลังเลิกงานมาหากูที่เดิมนะ” ไทป์ว่า
“วันเสาร์นี้เหรอ...คงไม่ได้หรอกไทป์” เอยบอก
“ทำไมวะ?” ไทป์ถาม
“ก็...ต้องไปที่บ้านของกวิน” เอยตอบ พลางหันไปมองกวินที่ลุกเดินไปยังห้องนอนแล้ว
“หา!! ไปบ้านของกวิน เอาจริงเหรอวะ?” ไทป์พูดอย่างตกใจ
“อะ...อืม” เอยยืนยันไปเช่นนั้น
“เป็นยังไงก็เล่าให้กูฟังก็แล้วกันนะ ขอให้โชคดี” ไทป์บอก
“ขอบคุณนะ ยังไงไว้เจอกันนะ” เอยว่า ก่อนที่จะวางสายไป
เอยถอนหายใจออกมา เมื่อกดวางสาย ตอนนี้รู้สึกหูอื้อสมองตื้อไปหมด เมื่อครู่นี้กวินกำลังจะทำเรื่องแบบนั้นแน่ๆ และไทป์ดันโทรมาขัดจังหวะ เอยกำลังคิดว่าจะดีใจหรือเสียใจดี เพราะใจหนึ่งเอยเองก็ยังไม่พร้อมจะทำเรื่องแบบนั้น อีกอย่างไม่รู้ด้วยว่าต้องทำอย่างไร แต่อีกใจหนึ่งรู้ดีว่าหากกวินจะทำขึ้นมาจริงๆ เอยคงไม่อาจจะขัดหรือห้ามได้ เอยยืนนิ่งๆพยายามทำใจให้สงบ ไม่ได้เต้นรัว ก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้อง และไม่ลืมที่จะรูปซิบและติดกระดุมกางเกงด้วย
“ใครโทรมาเหรอ?” กวินเดินออกมาจากห้องน้ำ พลางเช็ดหน้าเช็ดตาด้วยผ้าขนหนู
“ไทป์น่ะครับ โทรมาว่าวันเสาร์หลังเลิกงานให้ไปหา” เอยบอก
“อย่างนั้นเหรอ?”
“ครับ....แต่ผมบอกไปแล้วว่าไม่ว่าง เอ่อ...ถ้าอย่างนั้น....ผมขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะครับ ทานยาด้วยนะครับ” เอยว่า ก่อนที่จะรีบออกไปจากห้อง ทิ้งให้กวินยืนหัวเสียอยู่คนเดียว
“ไทป์....” กวินขบกรามแน่นพลางเรียกชื่อนั้นออกมา
เมื่อเอยอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ออกมาก็พบว่ากวินนั่งทำงานอยู่หน้าโน้ตบุ๊กแล้ว เอยจึงเดินไปหยิบหนังสือที่อ่านครั้งจากครั้งที่แล้วมาอ่านต่อ อ่านไปเรื่อยๆจนถึงเวลาที่จะต้องเข้านอนแล้ว
“คุณกวิน...ผมไปนอนนะครับ”
“อืม”
เอยเดินเข้าไปในห้อง ถอดแว่นและสวดมนต์ก่อนนอน เมื่อล้มตัวลงนอนก็พาลคิดเรื่องตอนที่ดูหนังขึ้นมาไม่ได้ รู้สึกว่าหน้าตนเองกำลังแดงอยู่แน่ๆ
“นอนได้แล้วไอ้เอย” เอยบอกกับตนเองก่อนที่จะนอน และในที่สุดเอยก็หลับไป โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่า กวินเดินเข้ามาในห้อง เดินเข้าไปใกล้ๆเอยก่อนจะจูบหน้าผากเอยเบาๆ
“ฝันดีนะ เอยของฉัน....”
++++++++++++++++++++++++++++
หัวข้อ: #อย่าบอกใคร...ว่า...ฉันรักเธอ?#...Special Part...(21/12/15) P.136 (อ่าน 1460721 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก