ขออภัยจริงๆนะคะ มาอัพได้ช้ามากจริงๆ (ขอบ่นหน่อยค่ะ) ไฟเล่นดับตั้งแต่หกโมงเช้าจนถึงบ่ายโมง พอเพิ่งจะเปิดโน้ตบุ้ก เชื่อม Wi-fi ได้ ทำงานที่ค้างๆ แล้วก็มาตรวจคำผิดก่อนจะอัพ มันก็ดับอีกรอบค่ะ 
โมโหมาก โทรไปเหวี่ยงการไฟฟ้าหลายรอบมาก ลูกค้าฝรั่งก็บ่นกันจมเลยค่ะ เสียหายสุดๆ นี่ลูกค้าขู่ด้วยว่าถ้าดับอีกจะ check out พระเจ้า 
รู้สึกว่าวันนี้เราคลั่งมาก นิยายไม่ได้อัพ อากาศก็ร้อน ลูกค้าก็บ่น แย่มากค่ะ (บ่นเสร็จแล้ว) ขอบคุณนะคะที่เข้าใจและรอกัน ถ้ามีคำผิดหรือพลาดอะไรก็ขออภัยด้วยนะคะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายเรื่องนี้ค่ะ 
# อย่าบอกใคร...ว่า...ฉันรักเธอ?#
ตอนที่ 38
บ้านเศวตเจริญ...
“ถึงแล้ว...” เอยได้ยินเสียงกระซิบแว่วๆข้างหู เอยผงกหัวอย่างงัวเงีย พบว่าบรรยากาศข้างนอกเริ่มโพล้เพล้แล้ว
“กี่โมงแล้วครับ” เอยถาม
“หกโมงกว่าแล้ว ลงไปกันเถอะ” กวินบอก ก่อนที่จะลงออกไปจากรถ เอยก็ลงจากรถเช่นกัน พอมองออกไปก็ตกตะลึงในความใหญ่โตของบ้านกวิน
บ้านสูงตระหง่านสีขาว มีลานน้ำพุอยู่ตรงกลาง สนามหญ้าสีเขียวกว้างขวางอีกทั้งต้นไม้น้อยใหญ่ ตอนนี้เริ่มจะมืดแล้ว ทั้งบ้านจึงเปิดไฟสีส้มนวลสว่างไปทั้งหลัง ช่างดูงดงามเหมือนในบ้านของพวกคุณหญิงคุณชายในละครทีวีเสียจริง
“เข้าไปกันเถอะ” กวินว่า
“ครับ” เอยเดินตามกวิน เห็นเด็กรับใช้พากันเดินออกมายกมือไหว้กวินกันเป็นแถบๆ
“เอากระเป๋าไปเก็บที่ห้องฉัน” กวินว่า เด็กรับใช้หันมายกมือไหว้เอย เอยรีบรับไหว้ทันที ก่อนที่เด็กรับใช้จะรับกระเป๋าเป้ที่เอยสะพายแล้วพาเข้าไปในบ้าน
กวินถอดรองเท้าก่อนที่จะสวมรองเท้าสำหรับในบ้าน เดินเข้าไป เด็กรับใช้อีกคนก็รีบนำรองเท้าแบบเดียวกับที่กวินสวมมาให้เอย เรียกได้ว่าทุกย่างก้าวมีแต่คนคอยมาช่วยเหลือเลยทีเดียว
เอยเดินตามกวินเข้าไป พบการตกแต่งที่หรูหราจนเอยอธิบายไม่ถูก มีรูปครอบครัวรูปใหญ่ติดฝาผนัง มีคุณเกริก คุณวิดา กฤศ กวิน และเด็กผู้ชายวัยรุ่นอีกคนที่หน้าตาถอดแบบกวินออกมาเลยทีเดียว คาดว่าคนนี้คือกรินที่กวินเคยบอกไว้
“มากันแล้วหรอน้องเอย กวิน” ชมพูเป็นคนออกมาทักทาย
“สวัสดีครับ” เอยยกมือไหว้
“ทุกคนคะ...กวินกับน้องเอยมาแล้วค่ะ” พี่ชมพูส่งเสียงบอกเข้าไปยังข้างใน ก่อนที่จะจูงมือเอยเดินเข้าไปยังห้องนั่งเล่นที่โอ่อ่า เห็นใครหลายคนนั่งกันอยู่
“มาแล้วเหรอกวิน ลูกเอย” คุณวิดาพูด เอยยกมือไหว้คุณวิดาคุณเกริกและกฤศ
“กริน...” คุณวิดากระแอมกระไอบอกเด็กผู้ชายวัยรุ่นที่หน้าตาเหมือนกวินไม่มีผิด ตัวสูง หน้าตาหล่อเหลา สายตานั้นจ้องมองมาที่เอยอย่างไม่กระพริบ
“สวัสดีครับพี่เอย” กรินยกมือไหว้เอย พร้อมรอยยิ้มกว้าง ดูท่าจะเป็นคนยิ้มง่ายกว่ากวินเยอะ
“สะ...สวัสดีครับ” เอยรับไหว้ของกริน กรินยังคงจ้องหน้าเอยอยู่แบบนั้นพร้อมรอยยิ้ม
“หน้าตาน่าแกล้งจัง” กรินพูดขึ้นมา กวินจ้องเขม็งไปทางน้องชายทันที
“เงียบไปเลย” กวินพูดน้ำเสียงเย็นๆ กรินถึงกับหัวเราะออกมา
“ขี้ห่วงว่ะพี่กวิน” กรินพูด ก่อนที่จะลุกขึ้นไปดึงมือเอยมา
“มานั่งตรงนี้ครับพี่เอย” กรินดูจะเป็นคนขี้เล่น แม้หน้าตาจะเหมือนกวินย่อส่วน แต่นิสัยช่างแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
กวินมองกรินอย่างไม่ชอบใจ ก่อนที่จะดึงเอยมาให้นั่งข้างๆแทน กรินหัวเราะเบาๆที่เห็นท่าทางของพี่ชาย คุณวิดาที่มองอยู่ก็ยิ้มออกมาก่อนที่จะหันไปปรามกริน
“กริน...แหย่พี่เขา เดี๋ยวก็ได้เรื่องหรอก” คุณวิดาว่า คุณเกริกนั่งหน้าตานิ่งๆเช่นนั้น ก่อนจะพูดมา
“ทานอะไรกันมารึยัง?” คุณเกริกถาม
“ยังครับ” กวินเป็นคนตอบ
“ถ้าอย่างนั้นไปทานข้าวกันเถอะค่ะ” ชมพูว่า ทุกคนลุกขึ้นเดินไปยังประตูหน้าบ้าน
“ทำไมไม่ไปที่ห้องทานข้าว?” กวินถามขึ้นมา
“วันนี้กินข้าวนอกบ้าน แกกับน้องเอยรออยู่ตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวให้เจ้ากรินมาเรียก” กฤศเป็นคนบอกเช่นนั้น ก่อนที่จะเดินออกไปข้างนอกสมทบกับคนอื่นๆ ตอนนี้จึงเหลือแค่เอยและกวินที่นั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่น
“จะเล่นอะไรกันอีก?” กวินพูดขึ้นมาเบาๆ
“ทำไมคิดแบบนั้นครับ?” เอยถามขึ้น
“บ้านนี้ประหลาดกันทุกคน” กวินพูดแค่นั้น
“ว่าพ่อกับแม่แบบนั้นไม่ดีนะครับ” เอยทักท้วง
“เดี๋ยวคุยไปเรื่อยๆแล้วเธอจะรู้” กวินบอก นั่งได้ครู่เดียว กรินก็เดินเข้ามายังห้องนั่งเล่น
“ไปทานข้าวพี่กวิน พี่เอย” กรินบอก ไม่วายแอบดึงมือเอยให้เดินตามมา ไม่รอช้ากวินรีบผลักหัวกรินทันที
“ลามปาม” กวินพูดแค่นั้น กรินหัวเราะ ก่อนที่จะเดินนำไปยังข้างนอก
เมื่อเดินมาถึงสนามหญ้าข้างบ้าน มีสระน้ำที่ไม่ใหญ่มากนัก พบว่ามีลูกโป่งตกแต่งพร้อมป้ายเขียนหราตรงกลางว่า Happy Birthday KAWIN
“แฮปปี้เบิร์ธเดย์จ้ากวิน/สุขสันต์วันเกิดกวิน”
ทุกคนร้องเฮขึ้นมา พลางฉีดสเปรย์สายรุ้ง และพลุกระดาษ ใส่กวินที่เดินเข้าไปพอดี เอยรีบหลบให้ห่างจากกวิน เพราะตอนนี้มีแต่กระดาษสีสวยๆที่ออกมาจากพลุกระดาษและเส้นสายรุ้งจากสเปรย์พุ่งใส่กวินเต็มไปหมด กรินดูจะตั้งใจดึงพลุกระดาษใส่ศีรษะกวินอย่างจัง ทำไปหัวเราะไป ดูก็พอรู้ว่าตั้งใจแกล้งกวิน และยังมีฝาแฝดกริฟกับกริมที่กฤศและชมพูอุ้มอยู่ด้วย ทั้งสองส่งเสียงร้องอ้อแอ้เสียงดังอย่างอารมณ์ดี
“สุขสันต์วันเกิดเจ้ากวิน” คุณเกริกพูดแค่นั้น กวินทำหน้านิ่งๆ ก่อนที่จะปัดเหล่ากระดาษและของเหล่านั้นออกจากร่างกาย
“ดูไม่จืดเลยพี่”กรินหัวเราะเสียงดัง กวินจ้องเขม็งไปทางกริน เอยรู้สึกว่ากวินทำหน้านิ่งๆเหมือนไม่พอใจก็จริง แต่ลึกๆคงจะดีใจเพราะที่บ้านฉลองวันเกิดให้ เอยเดินเข้าไปหากวิน ก่อนที่จะช่วยปัดเศษกระดาษและดึงสายรุ้งออกจนหมด
“ขอบใจ” กวินหันมาบอกเอย
“ดูแลกันดีจริงๆนะ” คุณวิดาพูดพลางยิ้มก่อนที่จะยื่นของขวัญให้เป็นกล่องเล็กๆให้
“ของขวัญจากพ่อและแม่ เปิดดูสิ” คุณวิดาพูด กวินเปิดกล่องออกมาก็พบว่าเป็นกุญแจรถยี่ห้อม้าดำ กวินมองพ่อแม่ด้วยใบหน้านิ่งๆ ก่อนจะยื่นกลับ
“ผมไม่รับ ที่มีอยู่ก็ยังใช้ได้” กวินบอก
“รับไปเถอะ คันนี้พ่อแกไปเลือกด้วยตัวเองเลยนะ” คุณวิดาว่า กวินจึงจำยอมให้รับมันอย่างเลี่ยงไม่ได้
“ขอบคุณครับ” กวินพูดแค่นั้น ก่อนที่กฤศและชมพูที่อุ้มฝาแฝดมาก็พากันมายื่นกล่องที่ห่อมาอย่างสวยงามให้กวินด้วย
“สุขสันต์วันเกิดนะกวิน ขอให้มีความสุขมากๆ สมหวังทุกประการแล้วนี่นา” กฤศว่า ก่อนจะหันมายิ้มให้เอยที่ยืนงงๆอยู่
“ขอบคุณครับ” กวินบอก
“ส่วนของผมไม่มี” กรินว่าพลางหัวเราะ ก่อนที่กฤศจะทุบเข้าที่หัวไปหนึ่งทีเข้าให้
“ล้อเล่นๆ ผมก็มี..นี่ไง” กรินยื่นสีเหลี่ยมผืนผ้าใหญ่ๆที่ห่อกระดาษสีน้ำตาลให้
“ขอบใจ” กวินพูดแค่นั้น เอยพลางจับกระเป๋าสะพายของตนเองไว้แน่น ตอนแรกว่าจะให้กวินตอนนี้เลย แต่คิดไปคิดมา ค่อยให้ตอนอยู่กันสองคนดีกว่า เพราะของขวัญของเอยเทียบไม่ได้กับของขวัญของคนอื่นๆ
“มาๆ มากินกัน มีของให้กินเยอะแยะเลยนะ เอยมาสิลูก”
คุณวิดาเดินมาจูงมือเอยให้ไปนั่งกับเธอ คนอื่นๆจึงพากันไปตักอาหารที่จัดใส่ถาดราวกับงานเลี้ยงในโรงแรม ส่วนกวินถูกกรินและกฤศลากไปนั่งตรงโต๊ะที่มีค็อกเทลและเครื่องดื่มแอลกอฮอล์อื่นๆวางอยู่ โดยที่ตรงนั้นมี่คุณเกริกนั่งอยู่ด้วย
“เอย...รู้รึเปล่าว่าวันนี้วันเกิดกวิน” คุณวิดาถาม
“เอ่อ...ทราบครับ ผมเตรียมของขวัญมาแล้ว” เอยตอบ
“เดี๋ยวค่อยให้เขาตอนอยู่กันสองคนนะ ตากวินคงจะดีใจจนต้องยิ้มออกมาแน่ๆ” คุณวิดาว่า ก่อนที่จะเหลือบมองกวินที่จ้องมาทางเอยและคุณวิดา
“ดูสิๆ กับแม่ยังหวง” คุณวิดาว่า เอยได้แต่ยิ้มแหยๆ เพราะไม่รู้จะพูดอะไรดี
“เอย แม่ถามหน่อยสิ....” คุณวิดาพูดขึ้น
“ครับ?”
“เอยดีใจไหมที่ได้คบกับกวิน?” คำถามของคุณวิดาทำเอาเอยหน้าแดงขึ้นมาน้อยๆ แปลว่าทางบ้านของกวินทราบแล้วจริงๆว่าเอยกับกวินคบกัน
“เอ่อ...ผม...ครับ ดีใจมากครับ” เอยตอบก่อนที่จะก้มหน้า
“แม่จะบอกว่า เอยดีใจเท่าไหร่ก็ไม่มากเท่ากวินหรอก” คุณวิดาว่า
“ดีใจมากกว่าผม อย่างนั้นเหรอครับ?” เอยถามอย่างสงสัย
“ใช่ รู้ไหม..ตอนกวินมาบอกแม่ว่าชอบเอย แม่ยังตกใจเลย” คุณวิดาว่า
“คุณกวิน...บอกกับคุณวิดาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ?” เอยตัดสินใจถามออกไป คุณวิดามองไปทางกวินที่ตอนนี้กฤศและกรินบังคับให้ดื่มเหล้าอยู่
“รู้แล้วเหยียบไว้เลยนะ นี่ถ้ากวินรู้ว่าแม่บอก ต้องโกรธแม่ไปหลายวันแน่เลย” คุณวิดาว่า
“ผมจะเหยียบไว้ครับ” เอยให้คำสัญญา
“ก็ตอนเรียนมหาวิทยาลัยที่อังกฤษตอนปีสาม ใกล้จะเรียนจบอยู่แล้ว จู่ๆกวินก็บินกลับมาแบบไม่บอกล่วงหน้า พอมาถึงก็พูดซะยืดยาวชนิดไม่เคยเป็นมาก่อน” คุณวิดาว่า ก่องที่จะมองไปที่กวินอย่างระแวงๆ
“พูดว่าอะไรบ้างครับ?” เอยถามต่อ
“ตอนนั้นแม่จำได้ว่ามีการตกลงเรื่องจะให้เป็นคู่หมั้นกับหนูมินตรา แต่กวินไม่ยอมและบอกว่าเขาชอบผู้ชายคนหนึ่งชื่อพีระนัม และจริงจังมาก มาขออนุญาตพ่อกับแม่ถึงที่เมืองไทยเลย” คุณวิดาว่า เอยเบิกตากว้างเมื่อได้ยินสิ่งที่คุณวิดาบอก
“อย่างนั้นเหรอครับ” เอยแทบจะวิญญาณหลุดออกจากร่างเมื่อได้เรื่องนี้
“ใช่จ้ะ แม่ก็แปลกใจนะ ทั้งๆที่กวินอยู่อังกฤษแท้ๆ แต่ทำไมถึงมาชอบคนที่อยู่เมืองไทยได้ ไปเจอกันตอนไหนอะไรยังไงแม่ก็แปลกใจ แม่เลยจ้างนักสืบตามหาเอย” คุณวิดายิ้มกว้างก่อนจะเล่าต่อ
“ตามสืบผมเหรอครับ” เอยถามขึ้น ตกใจเล็กน้อยที่โดนตามสืบโดยคุณวิดา
“แม่ก็ได้รู้ว่าเอยกับกวินเคยเรียนห้องเดียวกัน แต่กวินก็ไม่ได้บอกแม่หรอกว่าชอบเอยตั้งแต่เมื่อไหร่และทำไม รู้แค่ว่ากวินจริงจังมากจนแม่ต้องตามหาว่าใครคือพีระนัมคนนั้น ที่ทำให้ตากวินหลงได้ถึงขนาดนั้น” คุณวิดาว่า
“ขอโทษนะครับ....ผม...เป็นแค่คนธรรมดา” เอยก้มหน้าลงก่อนที่จะพูดออกมา
“ไม่หรอกเอย แม่เห็นหนูช่วยแม่ขายของ ทั้งทำงานทั้งเรียนไปด้วย แค่นั้นแม่ก็รู้แล้วว่าลูกเหมาะสมกับกวิน” คุณวิดาว่า ก่อนที่จะลูบไหล่เอยเบาๆ
“ขอบคุณที่ทำให้กวินยอมเปลี่ยนตัวเอง ยอมจริงจังเพื่อจะประสบความสำเร็จให้ได้ เพื่อที่จะได้รักกับหนู กวินทุ่มเทมากรู้ไหมเอย” คุณวิดาพูด
“ผม...ผมไม่เคยรู้ครับ คุณกวินไม่เคยบอกผมเลย” เอยบอก
“ถ้าบอกสิแปลก รายนั้นนะปากแข็ง จะพูดจะอะไรกว่าจะง้างปากได้” คุณวิดาว่า
“ผม..ผมจะทำให้ดีที่สุดครับ” เอยบอก ก่อนที่จะมองตาคุณวิดา
“ฝากกวินด้วยนะเอย ถึงจะปากแข็ง หน้านิ่ง ตีขรึมแบบนั้น แต่จริงๆเป็นคนที่อ่อนไหวง่ายมาก เลยกลายเป็นคนขี้หึงขี้หวงไป แต่เอยก็อยู่ๆข้าง อย่าทิ้งเขาไปไหนนะ” คุณวิดาพูดราวกับจะฝากฝังเอย
“ครับ” เอยพยักหน้า พร้อมยิ้มกว้างออกมา
“อย่าลืมที่สัญญากับแม่นะ เหยียบไว้เลยเรื่องนั้น” คุณวิดาย้ำ เอยพยักหน้ารับ
“ทำอะไรกันอยู่คะคุณแม่?” ชมพูโผล่มาพอดี
“เปล่าจ้ะ แล้วเจ้าตัวแสบไปไหน?” คุณวิดาถาม
“อยู่ตรงนู้นค่ะ” ชมพูชี้ไป
“น้องเอย ไปเล่นกับลูกลิงไหม?” ชมพูถาม
“ครับ” เอยว่า รู้สึกอยากลองอุ้มฝาแฝดกริฟกับกริมดู
“ไปเถอะจ้ะ เดี๋ยวแม่ไปดูพวกผู้ชายว่าตรงนั้นทำอะไรกัน” คุณวิดาว่า ก่อนที่จะลุกไปยังโต๊ะที่กวิน กฤศ กริน และคุณเกริกนั่งกันอยู่
“กริฟกริม มาหาน้าเอยเร็ว” มีเด็กรับใช้สองคนกำลังอุ้มฝาแฝดอยู่ เอยค่อยๆนั่งลงบนเสื่อที่ๆฝาแฝดนั่งเล่นอยู่
“สวัสดีครับ” เอยทักทาย กริฟคนพี่รีบพุ่งไปหาเอยทันที ก่อนที่จะพยายามดึงแว่นของเอยออก
“นั่นไงๆ มือไวจริงๆ” ชมพูบ่น กริมคนน้องไม่รอช้า รีบเตาะแตะไปหาเอยด้วยอีกคน ก่อนที่จะพยายามดึงเสื้อของเอย เรียกได้ว่ามะรุมมะตุ้มเอยพร้อมกันเลยทีเดียว
“พอแล้วๆ” ชมพูพยายามดึงกริมออกก่อน ก่อนที่ดึงกริฟตามออกมาติดๆ และกริฟก็พาแว่นของเอยติดมือไปด้วย
“ซนจริงๆเลย”ชมพูบ่นกะปอดกะแปด
“ไม่เป็นไรครับ” เอยที่พอจะมองเห็นในระยะใกล้ๆ มองดูเด็กน้อยทั้งสองที่พยายามจะแย่งแว่นของเอยกันอยู่
“น้องเอย...เวลาถอดแว่นนี่น่ารักกว่าเดิมอีกนะ” ชมพูว่า ก่อนที่จะพิจารณามองใบหน้าของเอย เด็กรับใช้ที่นั่งอยู่กันสองคนก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วยกับคำพูดของชมพู
“ไม่หรอกครับ” เอยพูดพลางยิ้มๆ
“นั่นสิ ว่าทำไมกวินหวงจัง” ชมพูพูดพร้อมหัวเราะเบาๆ
“ทำอะไรกัน?” เสียงของกวินดึงขึ้น ก่อนที่จะนั่งคุกเข่าข้างเดียวและดึงแว่นออกมาจากมือของกริฟ กริฟร้องอ้อแอ้ราวกับขัดใจพอๆกับที่กริมเองก็ไม่ยอมเช่นกัน
“ใส่ซะ” กวินพูด ก่อนที่จะสวมแว่นให้เอย
“ให้เด็กๆเล่นก่อนก็ได้ครับ” เอยที่สวมแว่นแล้วหันไปบอกกวิน
“เดี๋ยวก็หักกันพอดี” กวินพูด ก่อนที่จะจิ้มหน้าผากฝาแฝดไปมา ชมพูที่เห็นแบบนั้นจึงรีบปลีกตัวและสะกิดเด็กรับใช้ให้ออกมาด้วย คงเหลือเพียงแต่กวิน เอย และฝาแฝดจอมป่วน
“น่ารักนะครับ”
เอยว่าก่อนที่จะอุ้มกริฟขึ้นมานั่งตัก กริมไม่ยอมจะคลานขึ้นไปบนตักของเอยด้วย เอยจึงใช้อีกมือคว้าตัวกริมมานั่งบนตักด้วย ก่อนที่กริฟจะพยายามดันตัวเองขึ้นไปยุ่งบนใบหน้าของเอยอีกครั้ง คราวนี้เอาหน้าไปซุกหน้าของเอย กวินจ้องมองก่อนที่จะดึงตัวกริฟออกมาจากเอย
“เจ้าชู้ตั้งแต่เด็ก” กวินพึมพำก่อนที่จะอุ้มกริฟและจับเหวี่ยง
“ระวังนะครับ”
เอยเตือนพลางหัวเราะ ก่อนที่จะหันมาเล่นกับกริมต่อ ชมพูที่เดินปลีกตัวไปนั่น เดินไปหาทุกคนที่นั่งกันอยู่ พลางบอกทุกคนให้มองไปทางกวินและเอย ทุกคนยิ้มออกมากับภาพนั้น ภาพที่เอยและกวินนั่งเล่นกับฝาแฝดอย่างสนุกสนาน แม้ใบหน้าของกวินจะนิ่ง แต่แววตาก็เต็มไปด้วยความสุขอย่างเห็นได้ชัด กรินที่มองด้วยก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพร้อมกับถ่ายรูปไว้สองสามรูป
“ไปเตรียมเค้กกันเถอะ” คุณวิดาบอกกับชมพู ทั้งสองจึงเดินเข้าไปข้างใน และออกมาพร้อมกับเค้กที่ปักเทียนส่องสว่าง
“กวิน....”
คุณวิดาเรียก ก่อนที่ทั้งหมดจะเริ่มร้องเพลงวันเกิดกัน กวินมองเค้กก่อนและมองทุกๆคนที่กำลังร้องเพลงกันเสียงดังยกเว้นคุณเกริกที่แค่ยืนปรบมือเป็นจังหวะเท่านั้น
“Happy birthday to you....” สิ้นเสียงเพลง กวินก็หันมายกยิ้มมุมปากให้เอย ก่อนที่จะเป่าเทียน
“มีความสุขมากๆนะเจ้าลูกชาย” คุณวิดาว่า ก่อนที่เด็กรับใช้จะมารับเค้กและนำไปตัดแบ่งให้ทุกคนกัน
ทุกคนทานเค้กกันอย่างมีความสุข เอยรู้สึกว่าครอบครัวของกวิน เป็นครอบครัวที่ดีและรู้สึกอบอุ่นเมื่อได้เข้ามาสัมผัส ใครว่าคนรวยจะไม่มีเวลาให้ลูก แต่สำหรับเอย คิดว่าครอบครัวของกวินต่างไปจากคำพูดที่เคยได้ยิน เอยมองภาพเหล่านั้นด้วยรอยยิ้ม
“คุณแม่คะ เจ้าแฝดง่วงกันแล้ว หนูขอพาไปนอนก่อนนะคะ” ชมพูบอก ก่อนที่กฤศจะอุ้มกริฟขึ้นมา ส่วนชมพูอุ้มกริมกลับไปยังห้อง
“ถ้าอย่างนั้นแยกย้ายกันดีกว่า นี่ก็จะสี่ทุ่มแล้ว” คุณวิดาว่า ก่อนที่จะลุกขึ้นเดินกลับเข้าไปในบ้านกับคุณเกริก เด็กรับใช้หันมาเก็บของกันแล้ว
“ผมไปละนะพี่เอย” กรินโบกมือบอกเอย ก่อนที่จะตามกลับเข้าไปในบ้านอีกคน
“เราก็ไปกันเถอะ” กวินบอกแค่นั้น ก่อนที่จะจูงมือเอยขึ้นบันไดวนไปยังชั้นสอง
กวินจูงมือเอยเข้าไปยังห้องนอนที่อยู่สุดท้าย เปิดประตูบานใหญ่เข้าไปก็พบว่าเป็นห้องนอนที่กว้างมาก และตกแต่งได้หรูหราสมกับเป็นห้องของบ้านเศวตเจริญ
เมื่อกวินปิดประตูลง ก็คลายเนคไท พร้อมปลดกระดุมเสื้อที่ข้อมือออก เอยเม้มริมฝีปากอย่างเรียกความกล้าก่อนที่จะล้วงเข้าไปกระเป๋าสะพายหยิบถุงใบนั้นขึ้นมา และดึงเอากล่องของขวัญที่อยู่ข้างใน
“เอ่อ....สุขสันต์วันเกิดครับ” เอยยื่นให้กวิน กวินมองใบหน้าของเอยด้วยสายตานิ่งๆ ก่อนที่จะรับกล่องนั้นมา พร้อมแกะมันออกทันที
“เนคไทเหรอ?” กวินแกะออกมาก็พบเนคไทพร้อมที่เข็มหนีบสีเงิน
“ผม...ไม่รู้จะหาของขวัญอะไรให้ดี เลยหามาได้เท่านี้ครับ” เอยบอก
“เธอรู้เหรอว่าวันนี้วันเกิดฉัน” กวินมองเนคไทพลางถามเอย
“ขอโทษนะครับ...ผมเปิดดูในกระเป๋าสตางค์ตอนที่คุณผ่าตัดเอากระสุนออก” เอยบอก
“ขอบใจมาก เป็นของขวัญที่ดีที่สุดเลย” กวินพูดเบาๆ ก่อนที่จะวางเนคไทเส้นนั้นลงบนเตียง แล้วนั่งลงพร้อมๆกับดึงเอยให้มานั่งบนตัก
“เป็นวันเกิดปีแรกที่มีเธอ” กวินพูดก่อนที่จะกอดเอยเสียแน่น
“และจะมีปีต่อๆไปครับ” เอยพูดด้วยใบหน้าแดงๆ
“แล้วนี่มีแค่ชิ้นเดียวเองเหรอ?” กวินถาม
“ครับ มีแค่ชิ้นเดียว” เอยพยักหน้า
“ยังมีอีกชิ้น” กวินว่า ก่อนที่จะลูบแขนเอยเบาๆ
“ไม่มีแล้วนะครับ” เอยว่า
“ตัวเธอไง.....”
++++++++++++++++++++++++++++++++++
หัวข้อ: #อย่าบอกใคร...ว่า...ฉันรักเธอ?#...Special Part...(21/12/15) P.136 (อ่าน 1460397 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก