หัวข้อ: #อย่าบอกใคร...ว่า...ฉันรักเธอ?#...Special Part...(21/12/15) P.136

[bulldog17]

ย้าาาาาาาาห์

ตอนหน้า......

ไปเตรียมทิชชู่แปบ

[Moomus]

อ๊าคคคค. ปู เสื่อ รอ เผือก 

[route rover]

โอ้โห พ่อพระเอกเรา ไวจริงๆ

[yuyie]

อ้าย กวินคะ หวานมดขึ้น 

[่patsaporn]

นั่นไงๆ เห็นไหมน้องเอย ซื้อโบว์เส้นเดียวก็สิ้นเรื่องลูก 5555
ชอบคำนี้ วันเกิดปีแรกที่มีเธอ ~~~ ฮิ้ว
พ่อคนปากแข็ง แอบรักเขานานแล้ว จองก็ไม่จองไว้ เกิดเรียนเสร็จกลับมาเขามีแฟนจะทำไงฮึกวิน
น้องเอยน่ารักเหมือนเดิม ครอบครัวกวินน่ารักม้ากกกก อยอุ่นมาก

ขอบคุณค่ะ

[becrazie]

  :ling1:ทำไมตัดหยั่งงี้

[comai0618]

"ตัวเธอไง"
...
อ๊ากกกกกกกกกกกกก 

[NIMME]

จัดการเลยกวิน

[shoi_toei]

อิชั้น ฟินไปไกลแล้วคร่าาาาาาา

[mooping-7]

ตัดจบได้หื่นดีนะ ตอนหน้าอยากเห็นกวินแกะของขวัญชิ้นที่สองอ่ะ 

[WASAWATTE]

กวินเอ๊ยยย รอมาหลายตอนแล้ว
จัดไปอย่าให้เสีย
รออ่าน NC อยู่นะคนเขียน
อย่าหักหาญน้ำใจกันเลย รอ NC มาหลายตอนแล้ว
ปล.ไม่แสดงออกเลยว่า 'หื่น' 555555+
 

[monoo]

 

[Zelsy]

อะไรๆ จะจับน้องเอยกินซะแล้ว 555

[Maytbb]

บ๊ะๆๆ     ฟ้าเหลืองเลยนะ

[Pumpkin]

ตบเข่าฉาด บ๊ะ!! นั่นไงล่ะ นั่นไงเล่า ว่าแล้วๆๆ กวินน่ะเหรอจะพอใจอยู่ที่เนคไทด์
โถๆๆๆ พ่อคุณคงขัดใจตั้งแต่คราวนั้น คราวที่ไทป์โทรมาช่วยชีวิตเอย 55555
บางทีเราก็นึกนะว่าถ้าคืนนี้จะมีคนมาขัดจังหวะอีกครั้งคงจะดีมิใช่น้อย รู้สึกอยากจะแกล้งกวินขึ้นมาทันควัน ฮ่าๆๆๆๆ

[Maledbook]

หวาน อ่านแล้วกระชุ่มกระชวย
 

[wan]

อ่านรวดเดียว 
พร้อมจะติดตามต่อไป เชื่อว่ายังมีปมอีกหลายปมซ่อนอยู่ 
+1 ให้เป็นกำลังใจครับ 

[ka[ze]na]

กรี๊ด!!!!! ชอบประโยคสุดท้าย......."เธอไง~~"

[SaJung13]

อ๊ายยยยย เขินแทนเอยยย
กวินหวานอ่ะ ขี้หวงสุดๆๆ ชอบมากๆๆ

[badbadsumaru]

ง่อววววว ตัวเธอไง 5555555
ถ้าเอยเชื่อพี่แปง ก็ไม่ต้องซื้อเน็คไทด์แล้ว 5555555

[AmProAd_0311]

  กวินโลภ คนอ่านก็ชอบ

[เกรียนเหมียว]

ฟินที่สุดในสามโลก นั่งอ่านรวดเดียวเลย สนุกมากค่ะ  เนื้อเรื่องไหลลื่น ละมุนละไม feelgood มากๆ (ดีใจที่ยังไม่มีนางร้ายโผล่มา..มินตรา ยังไม่นับนะคะ  นางไม่อยู่ในสายตาของพระเอกฮ่าๆ ไม่ต้องมาบ่อยละดีละ หึหึ ) ชอบเวลาที่นายเอก นึกย้อนเรื่องสมัยม.ปลาย  ทำให้ได้เห็นความผูกพันของตัวละครต่างๆ พัฒนาการของแต่ละตัวละคร  ชอบคาแรคเตอร์  ของทุกคนในเรื่องนี้จริงๆ 

พระเอกแสนซึนแต่ในความซึนนั้น แฝงไปด้วยเสน่ห์  แลดูปากแข็ง แต่ตรงไปตรงมากับความรู้สึกของตัวเอง ชัดเจนมากๆ  แถมยังมีมุมหวานๆ  (อย่าว่าแต่น้องเอยจะหลงเลย คนอ่านยังเฟ้อเลยนะเวลาเจอมุมหวานๆของคุณกวิน กระซิบแต่ละที อ่านแล้วละลายเลยหละ 5555)
                             
ส่วนนายเอก น่ารักน่าเอ็นดูเสียจริง (น่าแกล้งด้วย)    เป็นคนที่ซื่อๆ ใสๆ เป็นเด็กดีมากจริงๆ ไม่แปลกใจที่กวินจะหลงรัก  ซื่อมากฮาๆ...ถ้าเอยจะ เฉลียวใจสักนิด ตั้งแต่สมัยตอนเรียน ก็คงจะรู้ละว่ากวิน ก็สนใจเอยนะ

ส่วนเพื่อนๆของเอยอ่านแล้วดีใจที่เอยมีเพื่อนดีๆแบบนี้ ร่วมทั้งครอบครัวของกวินเองก็น่ารัก  ดีใจที่ครอบครัวพระเอกเข้าใจ

ปกติเวลาอ่านนิยายแล้วเจอ  พระเอกเรียก นายเอกว่า "เธอ" อ่านแล้ว จั๊กจี้แปลกๆ  ชอบเวลาเรียก "นาย" มากกว่า แต่เรื่องนี้  เวลาพระเอกเรียก "เธอ" แล้วเหมือน กำลังเอ็นดู นายเอก (เหมือนผู้ใหญ่เรียก) อ่านแล้วไม่ขัด(ใจ)เลย คงเป็นเพราะมาด ขรึมๆ ดุๆ (ขี้แกล้ง) ของพระเอกมั้ง  โอ้ย อ่านแล้วหลงรักเรื่องนี้จริงๆคร่าาาาา 

[kimjuy_o]

# อย่าบอกใคร...ว่า...ฉันรักเธอ?#

ตอนที่ 39

ของขวัญอีกชิ้น....




“ตัวเธอไง....” กวินพูดเพียงเท่านั้น เอยยิ่งหน้าแดงไปกว่าเมื่อครู่นี้เข้าไปอีก

“วะ...ว่ายังไงนะครับ” เอยถามอย่างตกใจไม่น้อย

“ตัวเธอไง เป็นของขวัญอีกชิ้น” กวินว่า พลางส่งสายตาวิบวับแพรวพราวเสียจนเอยไม่กล้ามอง

“คือว่าผม....” เอยไปไม่ถูกจริงๆ

“จะไม่ให้ฉันเหรอ?” กวินถามขึ้น ใบหน้านิ่งนั้นเหมือนกำลังตัดพ้อ

“คือ....ผมไม่รู้ต้องทำ...ยังไงครับ”



          เอยสารภาพออกไป เพราะไม่รู้เลยจริงๆ ตั้งแต่โตมาจนป่านนี้ยังไม่เคยมีประสบการณ์แบบนี้เลยสักนิด ไทป์ยังเคยบอกเอยว่าเอยอ่อนหัดราวกับเด็กน้อยที่ไม่เคยผ่านเรื่องอย่างว่าเลยสักครั้ง

“ฉันจะทะนุถนอมเธอให้ถึงที่สุด”



          เมื่อกวินพูดจบก็ค่อยๆเลื่อนหน้าเข้าไปจูบเอยอย่างแผ่วเบา ดูดดึงริมฝีปากอย่างช้าๆ ก่อนที่จะสอดลิ้นเข้าไปชิมความหวานภายใน เอยหลับตาลงอย่างรู้สึกอาย ไม่กล้าสบตาของกวินตอนนี้เลยจริงๆ กวินยังคงจูบอย่างล้ำลึกอยู่เช่นนั้น ก่อนที่จะยกตัวของเอยออกจากตักและค่อยๆดันร่างของเอยให้นอนลงบนเตียง



          เอยรู้สึกว่าหัวใจเต้นรัวอย่างรวดเร็ว เมื่อกวินผละจากการจูบ และเริ่มปลดกระดุมเสื้อของเอยทีละเม็ด ก่อนที่จะดึงมันออกให้พ้นทาง มือนั้นลูบไล่ผิวขาวของเอยช้าๆ จากนั้นก็ก้มลงจูบยอดอกของเอย ค่อยๆครอบครองยอดอกสีชมพูนั้น ก่อนที่จะเริ่มดูดดึงด้วยลิ้น ความชื้นแฉะเมื่อได้สัมผัสทำเอยซาบซ่านจนต้องจิกผ้าปูอย่างหาที่ยึดเหนี่ยว

“อื้อ....” เอยร้องออกมาเบาๆ เมื่อกวินใช้ฟันขบเม้มมันเบาๆ



          ริมฝีปากของกวินครอบครองยอดอกทีละข้างจนครบทั้งสองข้าง ก่อนที่จะเลื่อนใบหน้าลงมาเรื่อยจนถึงหน้าท้อง จูบไล่ลงมาจนถึงขอบกางเกง กวินใช้มือปลดกระดุมกางเกง ก่อนที่จะใช้ปากรูดซิปกางกางลง เอยหายใจแรงขึ้นเมื่อใบหน้าของกวินอยู่ตรงบริเวณนั้น กวินค่อยๆร่นกางเกงของเอยออก ก่อนที่จะถอดมันออกในที่สุด



          เอยสวมชั้นในสีขาวสะอาด กวินยกยิ้มมุมปากก่อนที่จะเลื่อนใบหน้าไปจูบเอยอีกครั้ง เอยรู้สึกว่าความร้อนแล่นพล่านทั่วร่างกาย จูบที่ดึงเอาความปรารถนาที่ไม่เคยมีมาก่อนให้ลุกโชนขึ้น ส่วนกลางของลำตัวของเอยเริ่มแข็งตัวขึ้นจากการเล้าโลมของกวิน

“รู้สึกไหม?” กวินผละจากการจูบ พลางยกยิ้มมุมปาก แววตานั้นช่างแพรวพราวเสียจนหวั่นไหวหากสบสายตานั้นเข้า

“คะ...ครับ”



          เอยตอบเสียงแผ่ว รู้สึกอายมากกว่าครั้งไหนๆในชีวิต กวินที่ได้ยินเช่นนั้นจึงหยัดตัวคุกเข่าขึ้น ก่อนที่จะปลดกระดุมเสื้อของตนเอง และถอยห่างไปยืนไปปลายเตียง ก่อนที่จะถอดกางเกงและชั้นในออก เอยได้แต่เอามือปิดหน้าไม่กล้ามองไปที่กวินเลย ก่อนที่จะรู้สึกได้ว่าร่างของกวินทาบทับลงมา ความร้อนจากผิวกายของกวินส่งผ่านมาที่เอย กวินเริ่มจูบเอยอีกครั้ง มือนั้นถอดชั้นในของเอยออกอย่างรวดเร็วจนเอยไม่ทันตั้งตัว

“อื้อ...”



          เอยส่งเสียงร้องเบาๆ เมื่อกวินละการจูบออกมา มือของกวินสัมผัสส่วนกลางลำตัวของเอย กวินยังคงยกยิ้มมุมปากอยู่เช่นนั้น ก่อนที่จะเลื่อนใบหน้าลงไปจูบปลายส่วนนั้นของเอย

“ยะ...อย่าครับ”



          เอยร้องห้ามออกมา แต่กวินไม่ได้รับฟังแต่อย่างใด ริมฝีปากนั้นครอบครองส่วนอ่อนไหวของเอย กวินค่อยๆเลาะชิมลิ้มรสก่อนที่จะดูดดึงมันจนเอยเริ่มเสียวซ่าน

“อื้ม....อื้อ..”



          เอยพยายามกลั้นเสียงเอาไว้ แต่ก็ไม่เป็นผลสำเร็จ เสียงนั้นมีแต่จะเปล่งออกมาให้ได้ ผ่านไปเพียงชั่วครู่เท่านั้น เอยก็ปลดปล่อยออกมาอย่างต้านไว้ไม่อยู่ กวินไม่รอช้ารีบรีดเร้นสิ่งที่เอยเพิ่งปล่อยออกมา ละเลงป้ายมันตรงร่องสะโพกของเอย ก่อนที่จะใช้นิ้วสอดใส่เข้าไปในช่องทาง เอยร้องเสียงหลง

“จะ...เจ็บ” เอยร้องออกมา กวินเลื่อนใบหน้าไปจูบเอยอย่างปลอบโยน

“อีกนิดนะเอย” เสียงกวินแหบพร่ากระซิบข้างหูของเอย ก่อนจะเพิ่มนิ้วจากหนึ่งเป็นสอง จากสองเป็นสามจนช่องทางของเอยเริ่มขยายขึ้น

“หายเจ็บรึยัง?” กวินถามก่อนที่ก้มลงจะซุกไซร้ซอกคอของเอย เลื่อนใบหน้าลงมาตรงหน้าอก ก่อนที่จะสร้างรอยจูบสีกุหลาบไปทั่วทุกที่ตรงบริเวณนั้น

“อื้อ....” เอยสะบัดหน้า ตอบคำถามออกไปไม่ได้เพราะรู้สึกตีรวนไปทั้งร่างกาย



          เมื่อเอยคุ้นชินกับมันแล้ว กวินถึงถอนนิ้วออกมา ก่อนที่จะหยัดกายขึ้น จับส่วนกลางลำตัวที่แข็งขืนของตนเองถูไถกับร่องสะโพกของเอย เอยสะดุ้งตัวเผลอเหลือบมองต่ำลงไปก็เบิกตากว้างอย่างตกใจ ส่วนนั้นของกวินใหญ่โตกว่าของตนเองหลายเท่า อีกทั้งความแข็งขืนที่ได้สัมผัสทำเอาเอยกลัวไม่น้อย

“คุณ...กะ...กวิน” เอยร้องออกมา


          กวินค่อยๆดันส่วนนั้นเข้าไปในช่องทางที่แสนจะคับบีบแน่น ผ่านเข้าไปเพียงส่วนหัว เอยดิ้นพล่านอย่างเจ็บปวด กวินจึงต้องปลอบประโลมด้วยการจูบหนักๆ และโลมเลียหน้าอกให้เอยผ่อนคลาย และดูเหมือนจะได้ผล เอยสะดุ้งเฮือกเมื่อกวินสอดใส่ทั้งหมดเข้าไป



          กวินนิ่งไปเพียงครู่ พรมจูบเอยไปทั่วทั้งใบหน้า ก่อนที่จะสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปาก เริ่มจูบอย่างดูดดื่มขึ้นมาอีกครั้งพร้อมๆกับขยับกายเข้าออก จนเอยต้องเอามือจิกไหล่ของกวินเพื่อระบายความรู้สึกออกมา

“คะ...คุณ กะ..วิน” เอยร้องน้ำเสียงขาดห้วง กวินยังคงขยับอยู่เช่นนั้น



          เสียงเนื้อกระทบเนื้อเริ่มดังมากขึ้น พอๆกับที่กวินเองก็ขยับรุนแรงขึ้น และดูเหมือนกวินจะขยับเข้ากระทบจุดหนึ่งในช่องทางของเอย ความเสียวซ่านบังเกิดขึ้นจนเอยต้องเอยมือปิดปากตนเองเพื่อกลั้นเสียงนั้นไว้

“อื้อ...อื้อ” กวินดึงมือของเอยออกมา พร้อมกับกดจูบตรงฝ่ามือ 

“เรียกฉันสิ...” กวินกระซิบด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ครุกกรุ่นไปด้วยอารมณ์

“กะ...กวิน อื้อ...”



          เอยเรียกชื่อของกวินออกไป พร้อมๆกับที่กวินขยับกายเข้าออก ทวีความรุนแรงมากขึ้น จนเอยร้องเสียงหลง กวินเองก็ฮึมฮัมในลำคออย่างอดกลั้นไม่อยู่

“มะ..ไม่ไหว....แล้ว”



          เอยร้องออกมาเช่นนั้น กวินก้มลงจูบริมฝีปากของเอยพร้อมดันส่วนนั้นเข้าไปสุดแรง เอยรู้สึกได้ว่าสมองขาวโพลน ราวกับเล่นรถไฟตีลังกาที่เหวี่ยงขึ้นไปสูงสุดและถูกเหวี่ยงลงต่ำเรี่ยพื้น เหมือนร่างกายถูกเขย่า สั่นเทิ้มไปทั้งร่างกาย ส่วนตรงกลางของร่างกายชูชันขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนที่ผลลัพธ์ของการแสดงความรักในครั้งแรกนี้ค่อยๆทะลักออกมา ทั้งของเอยและของกวิน เหงื่อไหลเหนอะหนะไปทั้งตัว แต่กวินก็ยังคงกอดเอยไว้แน่น จูบไหล่ของเอย ก่อนที่จะจูบริมฝีปากนั้นอยากเหย้าแหย่
 
“รักเอย....”



          กวินกระซิบที่หูของเอย เอยรู้สึกว่าสติที่ทำท่าจะเลือนหายกลับถูกตีเข้ามาในโสตประสาท คำนั้น...คำที่เอยไม่เคยได้ยินจากกวิน และเอยเองก็ไม่เคยพูดมันออกไป แม้จะรู้สึกเช่นนั้นก็ตาม และที่เอยตกใจยิ่งกว่าครั้งไหนๆ คือรอยยิ้มของกวิน กวินเผยรอยยิ้มออกมาอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน มันช่างสว่างจ้าจนเอยเผลอจ้องมอง

“ผม...ก็รักคุณครับ” เอยตอบเสียงแผ่ว ก่อนที่จะรับจูบจากกวินอีกครั้ง

“อีกครั้งไหม?” กวินถาม น้ำเสียงเจ้าเล่ห์ไม่ต่างจากแววตา

“ผม...ไม่ไหวแล้วครับ”



          เอยบอกไปเช่นนั้นจริงๆ แต่กวินก็ทำหูทวนลมและเริ่มบรรเลงเพลงรักอีกครั้ง ความสุขสม ความวาบหวามที่แล่นพล่านไปทั้งร่างกายในครั้งแรกยังไม่ได้ซึมซาบดีเท่าไหร่ กวินก็ต่อรอบสองเสียแล้ว เอยได้แต่ส่งเสียงร้องออกมา ยิ่งเอยพยายามกลั้นเท่าไหร่ กวินยิ่งรุกไล่ราวกับจะกลั่นแกล้งให้เอยเปล่งเสียงร้องออกมาให้ได้ กี่ครั้งก็ไม่อาจนับได้ที่ถูกปลดปล่อยออกมาจาการปรนเปรอความรักที่กวินมอบให้...

...
..
.



          แสงแดดยามเช้าช่างมีพลังทำร้ายสายตาของเอยจริงๆ เอยกระพริบตาถี่ๆ รับแสงแดดที่เล็ดลอดเข้ามายามเช้าเช่นนี้ แม้ความรู้สึกจะตื่นแล้ว แต่ร่างกายไม่อาจจะขยับได้อย่างใจต้องการ เพราะมันหนึกอึ้งไปหมด เพราะกวินแท้ๆ เมื่อคืนนี้กว่าจะยอมปล่อยเอยจากอ้อมกอดก็ปาไปตีสองเห็นจะได้ กระดูกหนักราวกับหิน ความเมื่อยล้าขบกินไปทั้งร่างกาย โดยเฉพาะสะโพก เมื่อเอยพยายามขยับก็รู้สึกรวดร้าวไปทั้งหมด



          เมื่อคืนตอนล้างตัวกวินก็เป็นคนพาเข้าห้องน้ำ จัดการให้เอยแทบทุกอย่าง แม้เอยจะอายเอามากๆแต่เพราะร่างกายไม่ไหวจริงๆ จึงจำยอมให้กวินทำทุกอย่าง ตั้งแต่อาบน้ำ ทำความสะอาดทุกส่วนของร่างกาย อีกทั้งจับแต่งตัว และให้ทานยาแก้ปวดด้วย



           พอนึกถึงเรื่องเหล่านั้น เอยก็ยิ่งหน้าแดงขึ้นไปอีก พลางหันไปมองกวินที่ยังคงนอนหลับอยู่ที่วาดแขนมากอดเอยไว้แน่น ราวกับจะไม่ปล่อยไปไหน เอยคิดในใจ หากกวินตื่นขึ้นมาคงไม่กล้ามองหน้ากวินเป็นแน่

“ตื่นแล้วเหรอ?” เสียงยามเช้าของกวินแหบพร่าไปเล็กน้อย ทำเอาเอยฉุกคิดถึงเสียงของกวินเมื่อคืน เอยหน้าแดงก่อนที่จะพยักหน้า

“คะ...ครับ”

“ลุกไหวรึเปล่า?” กวินถาม ก่อนที่จะกระชับอ้อมกอด และจูบปากเอยเบาๆ

“พอไหวครับ” เอยว่า ก่อนที่จะดันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง โดยที่มีกวินคอยจับ

“ถ้าวันนี้อาการไม่ดีขึ้น พรุ่งนี้ก็ลางาน” กวินบอกเช่นนั้น

“ผมว่าน่าจะดีขึ้นนะครับ” เอยบอก กวินยกยิ้มมุมปากแต่ไม่พูดอะไรออกมา



          พอได้ขยับตัวบ้าง ก็รู้สึกดีขึ้น เอยพยายามลุกขึ้นยืน อาจจะเพราะเมื่อคืนทานยาดักไว้ เอยเลยไม่เจ็บปวดตามเนื้อตัวไปมากกว่านี้ เอยเดินเข้าห้องน้ำ ค่อยๆก้าวขาทีละข้าง โดยที่กวินมองอยู่

“ให้ฉันอุ้มดีกว่า” กวินว่า ก่อนที่จะทำท่าจะอุ้มเอย

“มะ...ไม่ครับ ให้ผมเดินเองดีกว่าครับ” เอยส่ายหน้า ก่อนที่จะพยุงตนเองไปหยิบกระเป๋าสะพาย และเดินเข้าห้องน้ำได้ในที่สุด



          เอยเข้าไปในห้องน้ำ ถอดเสื้อผ้าออกเพราะอยากจะอาบน้ำ ปรากฏรอยแดงเป็นจ้ำๆเต็มหน้าอกและหน้าท้อง เอยเม้มริมฝีปากอย่างรู้สึกอายเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่บนร่างกายตนเองที่สะท้อนในกระจก ก่อนจะคิดขึ้นมาว่า ตอนนี้ตนเองเป็นของกวินอย่างสมบูรณ์แบบแล้ว ยิ่งคิดเช่นนั้นยิ่งรู้สึกอายเข้าไปอีก

“อาบน้ำดีกว่า” เอยว่า ก่อนที่จะอาบน้ำแต่งตัวออกมาเรียบร้อย พอได้อาบน้ำ ก็รู้สึกสดชื่นขึ้นมาเป็นกอง



          เอยออกมาพบกว่ากวินนั่งอยู่บนเตียง ดูอะไรบางอย่างในโทรศัพท์มือถือของตนเอง เมื่อเอยเดินมากวินก็โยนโทรศัพท์ลงบนเตียงนอนทันที

“ทำไมรีบอาบน้ำ?” กวินถาม

“จะได้สดชื่นครับ” เอยตอบก่อนจะยิ้มออกมา

“ฉันอยากอาบน้ำกับเธอแท้ๆ” กวินพูด ก่อนที่จะหอมแก้มเอยฟอดใหญ่ แล้วเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวและเสื้อผ้าเข้าไปยังห้องน้ำ



          เอยมองดูห้องของกวินไปเรื่อยๆ ระหว่างที่รอกวินอาบน้ำ เหลือบไปเห็นรูปของกวินในอิริยาบถต่างๆที่แขวนอยู่เต็มฝาผนัง มีรูปตั้งแต่กวินเด็กๆจนถึงโต ใบหน้านั้นนิ่งมาตั้งแต่เด็กจริงๆ จนเอยอดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้

“โตขึ้นมาก็ไม่เปลี่ยน”



          เอยพูดกับตนเองอย่างนั้น ก่อนที่จะเดินไปที่หน้าต่าง มองดูวิวรอบๆบ้าน มองไปข้างล่างเห็นกฤศและชมพู อุ้มฝาแฝดกริฟกับกริมเดินเล่นอยู่ที่สนามหญ้า เอยที่ตอนนี้รู้สึกว่าติดขัดที่สะโพกอยู่เล็กน้อย ยังเดินได้ปกติ แต่ถ้าหากจะให้วิ่งหรือทำอะไรหุนหันพลันแล่นเอยยังคงทำไม่ได้

“หิวรึยัง?” กวินที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้ว เดินมากอดเอยจากข้างหลัง

“นิดหน่อยครับ” เอยตอบ

“ลงไปข้างล่างไหวไหม หรือจะให้เด็กยกขึ้นมา?” กวินถามอีก ก่อนที่จะหอมแก้มเบาๆ

“ลงไปได้ครับ” เอยหน้าแดงนิดๆ แม้จะมีอะไรด้วยกันแล้ว แต่เอยก็ยังคงเป็นโรคอายกวินไม่หายอยู่ดี

“ลงไปกันเถอะ” กวินว่าก่อนที่จะจูงมือเอยออกมาจากห้อง

“ผมเดินเองได้ครับ” เอยบอก ก่อนที่จะดึงมือออกจากมือของกวิน
 
“ยังอายอยู่อีกเหรอ ทั้งที่เมื่อคืน....” กวินทำท่าจะพูด แต่เอยรีบคว้าแขนของกวินก่อนที่จะออกแรงบีบ

“อย่าพูดออกมานะครับ” เอยร้องท้วงขึ้นมาเบาๆ กวินหัวเราะในลำคอ ก่อนที่จะเดินนำเอยลงไปยังห้องทานอาหาร



          กวินและเอยเดินลงมา ตอนนี้เด็กรับใช้กำลังตั้งโต๊ะอาหารอยู่พอดี อยู่กันเกือบพร้อมหน้า ยกเว้นกรินที่ยังคงไม่ตื่น ชมพูกำลังจะเตรียมป้อนข้าวฝาแฝดพอดี เอยพลางนึกถึงไปเรื่องเมื่อคืน หากคนในบ้านได้ยินเข้าคงเป็นเรื่องที่น่าอายมาก แต่ดูท่าจากสีหน้าของทุกคนยังคงปกติ แปลว่าคงไม่มีใครได้ยิน เมื่อเป็นแบบนั้นเอยก็โล่งอกขึ้นมาเปราะหนึ่ง

“มากันแล้วเหรอเอยกวิน” คุณวิดาทักทายด้วยรอยยิ้ม

“ครับ” เอยเลือกที่จะนั่งลงฝาแฝดที่นั่งเก้าอี้ตัวสูงสำหรับเด็ก

“ทานข้าวต้มเหรอครับกริฟ?” เอยทักทายก่อนจะจิ้มแก้มนุ่มๆของแฝดพี่

“เอยจำได้เหรอว่าคนนี้กริฟน่ะ?” ชมพูถาม

“ครับ พอดูออกครับ” เอยว่า

“เก่งจัง ปกติถ้าคนเพิ่งเคยเห็นครั้งสองครั้งจะแยกกริฟกับกริมไม่ออกหรอก” ชมพูพูดอย่างทึ่งในตัวของเอย เอยยิ้มให้ ก่อนที่จะเอื้อมมือไปจิ้มแก้มกริมต่อ เด็กรับใช้ตักข้าวต้มให้ทุกคน รสชาติข้าวต้มอร่อย จนเอยทานเกือบหมด ส่วนกวินนั้นไม่ได้ขอเพิ่มหรืออย่างไร

“ไม่ขอเพิ่มเหรอครับ ออกจะอร่อย” เอยบอกกวิน

“เธอทำอร่อยกว่า” กวินพูดเท่านั้น

“อะไรเหรอ ใครทำอะไรอร่อยเหรอกวิน?” คุณวิดาถาม

“เอย...ทำกับข้าวอร่อยครับคุณวิดา” กวินบอก

“จริงเหรอ...ถ้าอย่างนั้นเที่ยงนี้เอยทำให้พวกเราชิมหน่อยได้ไหมลูก?” คุณวิดาว่าขึ้น

“ก็...ก็ได้ครับ” เอยพยักหน้ารับอย่างงงๆ

“คุณอยากทานอะไรเป็นพิเศษไหมคะ?” คุณวิดาถามคุณเกริก

“เขียวหวานไก่” คุณเกริกบอก

“ทำได้ไหมเอย?” ชมพูถามขึ้น ระหว่างที่กำลังป้อนข้าวฝาแฝดอยู่

“ทำได้ครับ” เอยบอก

“ถ้าอย่างนั้นเที่ยงนี้ทำให้พวกเราทานนะลูก” คุณวิดา

“ครับ”



          หลังทานมื้อเช้าเสร็จ เอยก็มานั่งเล่นกับฝาแฝดที่สนามหญ้า โดยที่กรินที่ยังสวมชุดนอนเดินมายังที่ๆเอยและชมพูนั่งเล่นอยู่กับฝาแฝด ส่วนกวินและกฤศนั้นกำลังนั่งคุยกับคุณวิดาและคุณเกริกอยู่ในบ้าน

“คุณกริน” เอยพูดขึ้น กรินนั่งลงยองๆก่อนที่ตีก้นของฝาแฝดไปคนละทีสองที

“เรียกคุณทำไมครับพี่เอย เรียกน้องสิครับ” กรินว่าพลางยิ้มกว้าง

“นี่ยังไม่ได้อาบน้ำใช่ไหมกริน” ชมพูดถามพลางหัวเราะขึ้นมา

“เอาน่าพี่ชมพู เดี๋ยวค่อยไปอาบ” กรินว่า ก่อนที่จะพูดขึ้นมาต่อ

“แล้วพี่กฤศกับพี่กวินคุยอะไรกับพ่อกับแม่อยู่เหรอครับพี่ชมพู เมื่อครู่เดินผ่าน เห็นหน้าตาจริงจังกันมาก” กรินหันมาถามชมพู

“ก็คุยเรื่องครอบครัวน้องมินตรานั่นแหละ” ชมพูว่า เอยที่กำลังยิ้มเมื่อได้ยินชื่อมินตราก็ค่อยๆหุบยิ้มลง

“เรื่องอะไร?” กรินถามอีก

“พี่ก็ยังไม่รู้ แต่เห็นว่าเดี๋ยวมื้อเที่ยงน้องมินตรากับคุณภัสสรจะมาทานข้าวด้วย” ชมพูบอก เอยที่นั่งเงียบไปจนชมพูที่เริ่มจะรู้สึกได้จึงหันมาสะกิดเอย

“น้องเอย...ไม่ต้องสนใจหรอก” ชมพูว่า

“นั่นสิ...พี่มินตราน่ะไม่ใช่คนที่พี่เอยจะไปกังวลหรอก” กรินพูดด้วยอีกคน

“ครับ” เอยยิ้มออกมา ก่อนที่จะเห็นกวินเดินออกมาจากบ้านพอดี

“ทำอะไรอยู่?” กวินถาม

“นั่งเล่นกับตัวแสบจ้ะ” ชมพูเป็นคนตอบ

“กริน...ไปอาบน้ำ” กวินหันไปปรายตามองกรินที่ทำท่าเป็นลิงเป็นค่างใส่ฝาแฝดอยู่

“ครับพี่ชาย.....” กรินลากเสียงยาว ก่อนที่ลุกขึ้นเดินเข้าไปในบ้าน

“ถ้าอย่างนั้นพี่พาฝาแฝดกลับห้องก่อนนะ” ชมพูว่าก่อนที่จะเรียกเด็กรับใช้ให้มาช่วยอุ้มกริมและตนเองอุ้มกริฟ กลับเข้าไปในบ้านแล้ว ตอนนี้จึงเหลือกวินและเอยเท่านั้นที่นั่งอยู่

“เที่ยงนี้ฉันอยากทานไข่เจียวรวมมิตรเหมือนที่เธอทำวันนั้น” กวินบอก

“ครับ เดี๋ยวผมทำให้” เอยบอก

“เอ่อ...คุณกวินครับ” เอยพูดขึ้นมา

“หืม?”

“เดี๋ยวมื้อเที่ยงคุณมินตราจะมาที่นี่เหรอครับ?” เอยถามออกไป

“ใช่ เมื่อครู่ตอนเธออาบน้ำ มินตราส่งข้อความมาบอกฉันว่าจะเอาของขวัญวันเกิดมาให้ และจะมาทานข้าวตอนเที่ยงด้วย” กวินบอกเอยเช่นนั้น

“มันจะดีเหรอครับ ที่ให้ผมอยู่ด้วย” เอยตัดสินใจถามออกไป เพราะตนไม่เหมาะที่จะร่วมโต๊ะ กับมินตราและครอบครัว เพราะตนเป็นคนนอกไม่ใช่คนในครอบครัวเศวตเจริญ

“เธอคือคนรักของฉัน และครอบครัวของฉันก็ยอมรับเธอ เท่ากับว่าเธอไม่ใช่คนอื่นคนไกล” กวินบอก ก่อนที่จะกุมมือของเอยขึ้นมา จูบเบาๆตรงหลังมือของเอย

“อย่าคิดมาก อยู่กับฉันไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น” กวินพูด

“ครับ..” เอยยิ้มให้กวิน

“เข้าบ้านเถอะ เดี๋ยวเธอต้องเตรียมทำกับข้าวเยอะแยะ” กวินว่า

“จะช่วยผมไหมครับ” เอยถามก่อนที่มองหน้ากวินเพื่อรอคำตอบ

“จะให้ฉันช่วยจริงๆเหรอ?” กวินสบตาของเอย

“ช่วยได้รึเปล่าครับ?” เอยถามย้ำ

“ฉันคิดว่ามือฉันคงไม่อยู่สุขแน่ๆ ถ้าเข้าไปเห็นเธออยู่ในครัว” กวินว่าพลางส่งสายตาวิบวับจนเอยรู้สึกไม่กล้าสบตา

“ถ้าอย่างนั้นอย่าดีกว่าครับ” เอยพูดพร้อมหัวเราะเบาๆ ก่อนที่จะเดินตามกวินเข้าไปในบ้าน เพื่อเตรียมทำอาหารมื้อเที่ยง...


++++++++++++++++++++++++++

   
 
   

[narunarutoboyz]

จ้งพร้อมตั้งสติอ่าน ตั้งสติเม้น เเเล้วตะกลับมา อย่าลืมมาอ่านนะคะ

----------------------------------------------------------------------------------

ขนาดยังไม่ได้อ่าน เเค่จิ้มยังไม่สติกันเลยทีเดียว อิอิ
กรี๊ดดดดดดดดกร๊าดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เค้าได้กันเเล้วววววว 
งื้อออออออออ น่าดีใจที่สุด ทีนี้แหล่ะ ต่อให้ยัยมินตราเอามารยาสาไถเวอร์ชั้นไหนมาฉุดกวินก็เอาไม่อยู่จ้าาาาา
นางพยายามมากเกินงามจริงๆ ทำไมผู้หญิงชอบทำตัวงี้วะ? ถือคติด้านได้อายอดรึไงเนี่ย
เดี๋ยวก็รู้ แถมมื้อกลางวันนี้คุณแม่ให้เอยทำอาหารเองด้วย หึหึ ครอบครัวกวินเค้าเอ็นดูน้องเอยจะเเย่
นางจะเอาอะไรไปเป็นข้อต่อรองยะ ธุรกิจเหรอ ก็มาดูกันว่าใครจะเเน่กว่ากัน 

เป็นกำลังใจเเละติดตามเรื่องนี้เหมือนเดิมจ้าาาาาาา รักคนเขียนที่ฝุดดดดดด 

[becrazie]

กรี๊ด!!!!! เขาได้กันแล้ว 555555

[4559]

เป็นของกันและกันแล้ว

[Mouse2U]

เตรียมทิชชู่ว์พร้อมแล้วนะค้าาา~ 

[Akikojae]

เขินแทนเอย
    

[title]

มาแล้ว ในที่สุด.......  เอยน่ารักมากเลย      

[nabby]

 :haun4:เย้ๆๆๆ มาแร้วๆๆ ขอบคุณที่มาต่อทุกวันนะครับบบบ