ขอบคุณที่ชอบตอนพิเศษกันนะคะ จะเอามาลงให้บ่อยที่สุดเท่าที่จะทำได้ค่ะ ตอนนี้หากมีข้อผิดพลาด หรือคำผิด ก็ขออภัย ณ ทีนี้ด้วยนะคะ ขอบคุณที่ติดตาม เป็นกำลังใจให้มากทีเดียวเลยค่ะ 
# อย่าบอกใคร...ว่า...ฉันรักเธอ?#
ตอนที่ 43
ความจริงที่ปิดบัง..
วันนี้เอยมาทำงานพร้อมกับกวินเช่นเคย และวันนี้เอยไม่ได้ขึ้นไปอยู่บนห้องของทำงานกวิน กลับตรงมายังแผนกเพื่อจะสะสางงานแทน เพราะรู้สึกว่ามีข้อผิดพลาดบางอย่าง จึงรีบมาแก้ไข อีกทั้งวันนี้จะมีประชุม เอยเลยไม่ไปอยู่ที่ห้องทำงานของกวิน
นั่งทำงานไปเรื่อยๆจนพี่แปงและพี่ขาวมา ทั้งสองก็รีบมาทำงานเช่นกัน เพราะการเข้าประชุมในวันนี้จะเริ่มหลังเที่ยงเป็นต้นไป สรุปทั้งสามคนก็มานั่งทำงานด้วยกันอย่างนั้นจนถึงเวลาประชุม
...
..
.
“เหนื่อยมาก...”
เสียงพี่ขาวบ่นออกมา ก่อนที่จะทิ้งตัวลงบนเก้าอี้อย่างหมดเรี่ยวหมดแรง การประชุมช่างบั่นทอนพลังงานในร่างกายเสียเหลือเกิน ตอนนี้ก็ใกล้จะเที่ยงแล้ว ทุกคนจึงเตรียมตัวจะไปหาอะไรทานในมื้อเที่ยง พี่แปงที่นั่งฟุบหน้าอยู่กับโต๊ะ ค่อยๆลุกขึ้นมาบิดขี้เกียจนิดๆ
“ไปหาอะไรกินกันเถอะ” พี่แปงว่า เพราะเดี๋ยวจะมีประชุมต่อ เรียกได้ว่าวันนี้ทั้งวันมีแต่ประชุมก็ว่าได้
ทั้งหมดไปยังร้านอาหารใกล้ๆ เอยนั่งลงก่อนที่จะหันไปเห็นคนที่นั่งในร้าน อดจะตกใจไม่ได้ที่เห็น เคน...เพื่อนของกวินนั่นเอง ที่มานั่งทานอาหารร้านแบบนี้คนเดียว ฉับพลันเคนหันมาเห็นเอยพอดีจึงเรียกเอยขึ้นมา
“เอย....” เคนเรียกขึ้นมา เอยหันไปยิ้มให้
“คุณเคน สวัสดีครับ” เอยทักทาย
“นี่มาทานข้าวเหรอ?” เคนถาม ก่อนที่จะหันมองพี่แปงและพี่ขาว สายตาหยุดมองที่พี่ขาวเล็กน้อย ก่อนที่จะหันมาถามเอย
“ครับ มากับพี่ที่ทำงาน แล้วคุณเคนมาคนเดียวเหรอครับ?” เอยบอกก่อนจะถามต่อ
“ก็มาทำธุระแถวนี้นิดหน่อย แล้วก็ว่าจะไปหาไอ้เพื่อนหน้านิ่งของผมด้วย” เคนบอก เอยเข้าใจทันทีว่านั่นคือกวิน
“มานั่งกับพวกเราไหมคะ?” พี่แปงถามขึ้น
“ไม่รังเกียจใช่ไหมครับ?” เคนถาม
“ไม่หรอกค่ะ เชิญนั่งค่ะ” พี่แปงบอก แต่พี่ขาวดูท่าจะไม่เหมือนพี่แปง เพราะรายนั้นทำหน้าเซ็งๆออกมา
“นี่ชื่ออะไรกันบ้างครับ?” เคนถามอย่างคนอัธยาศัยดี
“ชื่อแปงค่ะ” พี่แปงบอก เคนหันไปมองพี่ขาวพร้อมรอยยิ้ม
“ขาวครับ” พี่ขาวบอก เคนยิ้มก่อนจะพูด
“ขาวสมชื่อนะครับ” เคนว่าพลางยิ้มกว้าง พี่ขาวตวัดตามองอย่างไม่ชอบใจนัก ก่อนที่จะหันไปสั่งอาหารกับพนักงาน
พี่แปงกับเคนคุยกันอย่างสนุกสนาน ส่วนเอยได้แต่นั่งฟังไม่ก็หัวเราะตามมุกของเคน ส่วนพี่ขาวนั่นเงียบๆ ราวกับไม่อยากมีส่วนร่วมในการสนทนาครั้งนี้ พลางมองเคนอย่างไม่ชอบใจเท่าที่ควร
“คุณขาวโมโหหิวเหรอครับ?” เคนถามขึ้นมา
“เปล่าครับ” พี่ขาวบอกออกไป จนในที่สุดอาหารก็มา
ทั้งหมดนั่งทานอาหารไป พลางฟังเรื่องตลกที่เคนเล่า เคนดูเป็นคนเข้ากับผู้อื่นง่าย พูดเก่ง อัธยาศัยดี ชอบยิ้มอยู่เสมอ ซึ่งถ้าหากเอยมีเพื่อนแบบนี้คงต้องได้แต่นั่งฟังทั้งวันแน่ๆ พี่ขาวนั้นทำท่านิ่งๆผิดจากปกติ ที่ทุกครั้งจะเป็นคนเล่าเรื่องตลกให้เอยและพี่แปงฟัง แต่วันนี้เคนดันทำหน้าที่นั้นแทน
“ร้านนี้อร่อยนะครับ คุณขาวเห็นด้วยไหม?” เคนหันไปถามพี่ขาว หลังจากที่ทานอาหารเสร็จ
“ผมมาทานบ่อยครับ” พี่ขาวบอก
“ถ้าอย่างนั้นผมต้องมาบ่อยๆแล้ว” เคนว่า ก่อนที่จะยิ้มให้พี่ขาวอีกครั้ง
“ว่าแต่คุณเคนมาทำธุระอะไรแถวนี้คะ?” พี่แปงถามขึ้น
“ผมมาหาเพื่อนครับ ก็อยู่ที่บริษัทเดียวกันกับพวกคุณนี่แหละ เนอะเอย”
เคนว่า เอยยิ้มอย่างหวั่นๆ กลัวเคนจะหลุดปากออกมาว่าเป็นเพื่อนกวิน เพราะถ้าไม่อย่างนั้น เอยจะต้องถูกพี่แปงและพี่ขาวถามซอกแซกแน่ว่าทำไมไปรู้จักกับเพื่อนของท่านประธานอย่างกวินได้
“ครับ” เอยตอบแค่นั้น
“ทุกคน...มื้อนี้ผมเลี้ยงเอง” เคนว่า
“ไม่ต้องก็ได้ เกรงใจค่ะ” พี่แปงว่า
“พวกเราจ่ายเองได้” พี่ขาวสำทับขึ้นมาอีกคน
“ไม่ต้องเกรงใจครับ ถือเสียว่าทำความรู้จักกัน” เคนว่า ก่อนที่จะเรียกพนักงานมาเก็บเงิน
สรุปแล้วมื้อนี้เคนเป็นคนเลี้ยง เมื่อเดินออกจากร้าน เคนก็เดินมาพร้อมๆกับเอย พี่แปงและพี่ขาว เคนจัดได้ว่าเป็นคนหน้าตาดี รูปร่างสูง ดูเป็นผู้ชายอารมณ์ดี ยิ้มเก่ง ระหว่างทางที่เดินไปด้วยกัน สาวๆในบริษัทเอาแต่มองมาที่เคนตลอด เอยหันไปเห็นพี่ขาวที่มองเคนด้วยหางตา ก่อนที่จะพ่นลมหายใจออกมา เอยรู้สึกได้ว่าพี่ขาวไม่ชอบเคนแน่ๆ ดูจากสภาพการณ์แล้ว ทั้งหมดขึ้นลิฟต์ไปด้วย ก่อนที่พี่แปงจะถามเคนขึ้นมา
“คุณเคนขึ้นไปชั้นไหนคะ?” พี่แปงถาม
“ชั้นผู้บริหารครับ” เคนตอบพร้อมยิ้ม
“เอ๊ะ....มีเพื่อนอยู่ชั้นนั้นเหรอคะ?” พี่แปงถามอย่างแปลกใจ
“ครับ...” เคนตอบพร้อมยิ้ม ในที่สุดลิฟต์ก็มาหยุดที่ชั้นแผนกของเอย
“ไว้เจอกันนะครับเอย คุณแปง” เคนว่าตอนที่ทั้งสามออกมาจากลิฟต์
“เจอกันอีกนะคะ” พี่แปงว่า
“อ่อ....เราคงได้เจอกันอีกนะครับคุณขาว” เคนว่า ก่อนที่จะโบกมือให้พี่ขาว
“ใครจะไปอยากเจอ” พี่ขาวว่า ก่อนที่จะหันหลังเดินกลับเข้าไปยังแผนก
เอยได้แต่ยืนยิ้มให้เคนจนประตูลิฟต์ปิดไป พี่ขาวที่เดินไปแล้ว เหลือแต่เอยกับพี่แปงที่ยืนหน้าลิฟต์อยู่ พลางกระซิบมาที่เอย
“ขาวมันเป็นอะไร?” พี่แปงกระซิบถามเอย
“ไม่รู้เหมือนกันครับ ดูอารมณ์ไม่ดีเลย” เอยว่า
“สงสัยจะเครียดเรื่องประชุม” พี่แปงว่า ก่อนทั้งสองจะเดินเข้าไปยังแผนก เพื่อเตรียมเอกสารที่จะประชุมต่อ
...
..
.
หลังจากประชุมช่วงบ่ายเสร็จ เอย พี่แปงและพี่ขาว ก็มานั่งพักเบรกกันที่ห้องกาแฟ นั่งจิบกาแฟกันไปพลางพูดคุยกันเรื่องการประชุมของวันนี้ ส่วนพี่ขาวก็พูดขึ้นมาบ้าง ไม่ก็นั่งเงียบไปบ้างจนพี่แปงอดไม่ได้ที่จะต้องถามขึ้นมา
“ขาว แกเป็นอะไร ตั้งแต่เมื่อเที่ยงแล้ว” พี่แปงถามขึ้นมา
“อะไร....ไม่นี่ ปกติดี” พี่ขาวบอก ก่อนที่จะยกกาแฟจิบนิดหน่อย
“ไม่ๆ แกไม่ปกติ ตั้งแต่ตอนเจอคุณเคนแล้ว แกดูหงุดหงิดฉุนเฉียวยังไงไม่รู้” พี่แปงว่า
“เปล่าเสียหน่อย” พี่ขาวยังคงยืนกรานเช่นนั้น
“เออๆ ไม่ก็ไม่ แต่อย่าให้รู้เชียวนะแก” พี่แปงแอบขู่กลายๆ พี่ขาวทำหน้าแบบไม่สนใจก่อนที่จะดื่มกาแฟจนหมด แล้วไปล้างแก้ว
“นี่ใกล้จะเลิกงานแล้ว เอยจะไปไหนไหม?” พี่แปงถาม
“ทำไมเหรอครับ?” เอยถาม พลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพราะมีเสียงข้อความดังขึ้น
“ก็เราไม่ได้ไปกินอะไรกันหลังเลิกงานมานานแล้วนะ” พี่แปงว่า
“เดี๋ยวนะครับ ผมไม่ค่อยมั่นใจว่าจะว่างรึเปล่า” เอยว่า ก่อนที่จะเปิดดูโทรศัพท์ มีข้อความเข้าจากกวินว่าเลิกงานให้ไปหาที่ห้องทำงาน
“เอ่อ...พี่แปง ผมคงไม่ว่างแล้วล่ะครับ” เอยว่า
“จริงเหรอ แย่จัง เอาไว้วันหลังก็ได้ วันนี้พี่ไปกับไอ้ขาวมันสองคนก็ได้....ใช่ไหมไอ้ขาว” พี่แปงพูดกับเอย ก่อนที่จะหันไปถามพี่ขาวที่เพิ่งล้างแก้วเสร็จ
“เออๆ” พี่ขาวพยักหน้า
“ถ้าอย่างนั้นไว้วันหลังนะครับ” เอยบอก
จากนั้นเอย พี่แปงและพี่ขาวก็กลับไปทำงานต่อจนถึงเวลาเลิกงาน พอเลิกงานแล้ว เอยรอให้ทุกคนกลับไปจนหมด ก่อนที่จะเป็นคนสุดท้ายที่ออกจากแผนก และไปหากวินยังชั้นของผู้บริหาร เมื่อขึ้นมาถึง ก็เจอกวินและเคนเดินออกมาพอดี แปลว่าเคนมาคุยกับกวินตั้งแต่หลังทานข้าวแล้ว
“คุณเอย มาพอดีเลย” เคนส่งเสียงเรียกชื่อพลางโบกมือให้เอย
“คุณเคน สวัสดีอีกครั้งครับ” เอยว่าพลางยิ้ม
“เจอกันเมื่อไหร่?” กวินถามพลางขมวดคิ้ว
“เจอกันที่ร้านอาหารเมื่อตอนเที่ยงครับ” เอยตอบ
“ไม่ต้องหึงหรอกน่า ไม่แย่งของเพื่อนหรอก” เคนว่าก่อนที่จะหัวเราะออกมา
“....” กวินไม่พูดอะไร แต่ได้เงียบไปเช่นนั้น
“ว่าแต่จะไปไหนกันครับ?” เอยถาม
“ผมจะพาไปร้านอาหารของผมครับ” เคนว่า
“เหรอครับ?” เอยหันไปถามกวิน
“อืม” กวินพยักหน้ารับ
“จะไปกันตอนนี้เลยไหม?” เคนถาม
“ไปตอนนี้เลย” กวินว่า
ทั้งสามจึงเดินลงไปพร้อมกัน แต่เคนแยกไปรถของตนเอง ที่มาจอดอยู่ที่ลานจอดรถของบริษัทตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่ทราบ ด้านเอยก็ขึ้นรถไปกับกวิน วันนี้มีทรรศขับรถให้ เอยนั่งบนรถพลางมองไปข้างทาง กวินเองก็นั่งจับมือเอยเอาไว้ จนทรรศขับรถไปยังถึงร้านของเคนซึ่งตั้งอยู่แถวทองหล่อ
ตอนนี้บรรยากาศก็เริ่มเย็นแล้ว กวินและเอยลงมาก็เจอเคนยืนอยู่หน้าร้านพอดี ทั้งสามจึงพากันเข้าไปในร้าน ร้านอาหารของเคนเป็นอาหารไทยแบบประยุกต์ และดูเหมือนว่าจะเป็นร้านอาหารที่มีลูกค้าแน่นร้านพอสมควร
“คนเยอะจังเลยครับ” เอยว่า ก่อนที่จะมองภายในร้าน ที่มีโต๊ะว่างแค่โต๊ะสองโต๊ะเท่านั้น
“ไม่ต้องห่วง ของเราให้เด็กจองโต๊ะไว้แล้ว” เคนบอก ก่อนที่จะพาเดินเข้าไปยังโต๊ะมุมในสุดของร้าน
กวิน เอย และเคนนั่งลงที่โต๊ะ ที่ได้ทำการจองไว้แล้ว เอยมองไปรอบๆ สายตาก็ดันไปเห็นพี่แปงและพี่ขาวนั่งอยู่โต๊ะใกล้ๆ และบังเอิญไปกว่านั้น พี่ขาวดันหันมาสบตากับเอยเข้าพอดี
“นั่นเอยนี่” พี่ขาวพูดขึ้น ก่อนที่จะสะกิดพี่แปงที่นั่งหันหลังให้เอย เอยเริ่มผงะ เพราะตอนนี้นั่งอยู่ข้างๆกวิน
“เอย...” พี่แปงหันหลังมามอง ทั้งสองรีบลุกขึ้นมาหาเอยทันที
“เอยมากับใคร?” พี่ขาวถาม แต่สายตาหันมองไปก็พบว่าเป็นกวิน
“ท่านประธาน” พี่แปงร้องอุทานขึ้นเบาๆ เอยก้มหน้าลงอย่างรู้สึกเครียด เพราะตนมานั่งอยู่กับกวิน และจะหาเหตุผลอย่างไรบอกกับพี่แปงและพี่ขาวดี
“ปาริตา ชินภัทร?” กวินเรียกชื่อขึ้น เอยทำท่าขยับออกห่างจากกวิน
“อ้าว...คุณแปง คุณขาว บังเอิญจังเลยนะครับ” เคนพูดพลางยิ้ม
“มานั่งด้วยกันไหม?” ท่านประธานอย่างกวินเอ่ยขึ้น
“คือ..” พี่ขาวดูจะตกใจไม่น้อย มองเอยสลับกับมองกวิน พลางส่งสายตาคำถามไปที่เอย
“เธอไม่ได้บอกพวกเขาเหรอ?” กวินหันมาถามเอย
“มะ...ไม่ครับ” เอยตอบ กวินเงียบไปเพียงครู่ เอยรู้สึกได้ว่ากวินไม่พอใจที่เอยไม่บอกพี่แปงและพี่ขาวเรื่องที่เป็นแฟนกับกวิน
“มานั่งด้วยกันสิ” กวินเอ่ยชวนอีกครั้ง
“ไม่เป็นไรค่ะท่านประธาน” พี่แปงบอก
“นั่งลง” กวินออกคำสั่ง พี่แปงและพี่ขาวจึงจำมานั่งด้วย โดยที่พี่ขาวนั่งข้างเคน ส่วนพี่แปงนั่งที่หัวโต๊ะแทน
ทั้งโต๊ะมีแต่ความเงียบปกคลุม เอยเอาแต่ก้มหน้าไม่กล้ามองไปยังพี่แปงและพี่ขาวเลย ส่วนกวินก็นั่งนิ่งๆ โดยที่ปรายตามองเอยเป็นครั้งคราว ส่วนเคนก็นั่งมองหน้ากวินกับเอย ดูท่าเคนคงจะเริ่มอดทนไม่ไหวกับสถานการณ์เงียบๆเช่นนี้แล้ว
“เอย....ไม่ได้บอกพวกเขาใช่ไหม เรื่องของกวินน่ะ?” เคนพูดขึ้นมา พี่ขาวมองหน้าเคนทันที
“หมายความว่าไง?” พี่ขาวถาม
“เอย....บอกพี่เถอะ มันเรื่องอะไรกันแน่?” พี่แปงถามขึ้นบ้าง กวินเองก็มองเอยด้วยเช่นกัน เอยรู้สึกอึดอัดไม่น้อย ราวกับทุกคนกำลังกดดันตน
“คือ....พี่แปง พี่ขาวครับ ผมขอโทษที่ไม่ได้บอก....ผมกับท่านประธาน...” เอยเว้นจังหวะหายใจก่อนทำท่าจะพูดออกมา แต่กวินกลับแทรกขึ้นมาเสียก่อน
“เราเป็นแฟนกัน” กวินพูดออกไป พี่แปงกับพี่ขาวตาโตอ้าปากค้าง ดูจะตะลึงเอามากเมื่อได้ยินเช่นนั้นจากปากของกวิน
“จะ...จริงเหรอเอย?” พี่แปงถามออกมา
“ครับ....” เอยตอบเสียงอ่อย
“เอย...ท่านประธานคือคนๆนั้นเหรอ?” พี่ขาวถามบ้าง
“ครับ” เอยพยักหน้า รู้สึกแย่อย่างบอกไม่ถูกที่พี่แปงและพี่ขาวมารู้ความจริงด้วยวิธีนี้
“โธ่เอย....ทำไมไม่บอกพวกเราตั้งแต่แรก” พี่แปงว่า
“นั่นสิเอย....ทำไมถึงปิดกัน” พี่ขาวพูด
“ผม..ผมกลัวทุกคนจะตกใจ” เอยบอก
“เอยนี่คิดมากไปนะ” เคนว่า กวินหันมองเอย
“นั่นสิ เอยไม่ไว้ใจพวกเราขนาดนั้นเลยเหรอ?” พี่ขาวถาม
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับ...แต่...ผมแค่ไม่กล้าบอก” เอยก้มหน้างุด
“ช่างเถอะ ต่อไปนี้ก็อย่าปิดกันล่ะ มีอะไรก็บอกด้วย” พี่แปงว่า
“ครับ...” เอยพยักหน้ารับ
“ฝากทั้งสองคนดูแลเอยด้วย” กวินที่เงียบมาตลอดเอ่ยพูดขึ้น
“รับทราบค่ะท่านประธาน” พี่แปงว่า
“แล้วชินภัทร...นายเข้าใจใช่ไหม ว่าตอนนี้เอยเป็นของฉัน” กวินเลือกที่จะพูดกับพี่ขาวตรงๆ เคนมองกวินและพี่ขาวอย่างสงสัย
“ผม...ทำใจได้นานแล้วครับ ตอนนี้ผมกับเอยเป็นพี่น้องกันเท่านั้นครับ” พี่ขาวตอบพร้อมยิ้มออกมา
“อย่าบอกนะว่าคุณขาวตกหลุมรักเอย?” เคนถามขึ้นมา พี่ขาวตวัดสายตามองเคน
“ไม่ใช่เรื่องของคุณ” พี่ขาวว่า
“เรื่องชักน่าสนใจ” เคนพูดแค่นั้น ก่อนที่จะมีอาหารมาเสิร์ฟบนโต๊ะ
ทั้งหมดก็ทานอาหารร่วมกัน เอยโล่งใจไปเปราะหนึ่ง อย่างน้อยก็ได้บอกพี่แปงและพี่ขาวแล้วถึงเรื่องของกวิน ถึงจะบอกโดยสถานการณ์บีบบังคับ แต่ก็ได้บอกออกไปแล้ว และจบมื้อนี้เคนเป็นคนเลี้ยงอีกครั้งหนึ่ง
“ขอบคุณนะคะคุณเคน โอกาสหน้าจะมาอุดหนุนแน่นอนค่ะ” พี่แปงพูด เพราะเพิ่งทราบว่านี่เป็นร้านอาหารของเคน ตอนนี้ทั้งหมดมายืนอยู่ที่หน้าร้านแล้ว
“ไม่เป็นไรครับ คุณขาว....อาหารอร่อยไหมครับ?” เคนถาม พี่ขาวพยักหน้าแบบส่งๆไป
“กลับก่อนนะคะท่านประธาน...พี่กลับละนะเอย” พี่แปงพูดพร้อมยกมือไหว้กวิน พี่ขาวก็เช่นเดียวกัน ก่อนที่ทั้งสองจะเดินไปที่ที่จอดรถ
“กวิน...บริษัทแกนี่มีแต่ของดีจริงๆ” เคนว่า ก่อนที่จะหันมองพี่ขาวที่ตอนนี้กำลังขับรถออกไป และทั้งสองหันมาโบกมือให้เอย
“คิดอะไรเคน?” กวินถามก่อนจะหันมองเคนที่ยืนอมยิ้มอยู่
“เอย....ตอนนี้คุณขาวยังโสดใช่ไหม?” เคนถาม
“น่าจะนะครับ” เอยตอบ เคนพยักหน้าพลางคิดอะไรบางอย่างที่เอยเองดูแล้วก็ไม่เข้าใจ
“กลับกันเถอะ” กวินว่า ก่อนที่จะพาเอยขึ้นรถ และให้ทรรศขับรถให้เช่นเคย
“ไว้เจอกัน” เคนโบกมือพลางบอก จนรถออกไปจากร้านอาหาร กวินและเอยอยู่บนรถแล้ว โดยที่เส้นทางนั้นขับไปยังบ้านของเอย
“ไปเอาเสื้อผ้า คืนนี้ไปค้างคอนโด” กวินบอก
“วันหลังได้ไหมครับ?” เอยถาม พลางมองหน้ากวินอย่างกล้าๆกลัวๆ
“ทำไม?” กวินถามกลับ
“ผม...ค้างบ่อยๆ เดี๋ยวแม่จะสงสัย” เอยว่า
“ถ้าอย่างนั้นฉันจะไปขอแม่ให้” กวินพูด
“ไม่ครับๆ” เอยปฏิเสธ
“แล้วจะต้องทำไง?” กวินถาม
“เดี๋ยว...ผมบอกเองก็ได้” เอยว่า
ทรรศขับรถมาถึงบ้านของ สิ่งที่น่าแปลกใจ...คือมีรถของใครไม่ทราบจอดอยู่หน้าบ้านของเอย เป็นรถที่ไม่คุ้นตาเอาเสียเลย
“รถของใคร?” เอยพูดขึ้นมาเบาๆ กวินหันก้มลงมอง ก่อนที่จะเงียบไป...
“รถของมินตรา” กวินพูด
“คุณมินตราเหรอครับ....เธอมาทำอะไรที่นี่ครับ เธอรู้จักบ้านของผมได้ยังไง?” เอยถามขึ้นมาอย่างสงสัย ก่อนที่จะรีบลงจากรถ โดยที่กวินก็ลงไปจากรถด้วยอีกคน
เอยเดินไปถึงประตูหน้าบ้าน เห็นรองเท้าส้นสูงคู่หนึ่งวางอยู่หน้าบ้าน ไม่ผิดแน่...มินตราเธอมาที่บ้านของเอย เอยยืนนิ่งอย่างตกใจพร้อมกับไม่เข้าใจว่ามินตรารู้ที่อยู่บ้านของตนเองได้อย่างไรและมีจุดประสงค์อะไรถึงมาที่นี่
“คุณกวิน...” เอยหันมองกวิน กวินกุมมือของเอย ก่อนที่จะพูดออกมา
“เธอเข้าไปก่อน อย่าให้มินตรารู้ว่าฉันมาด้วย” กวินบอกเช่นนั้น
“คิดจะทำอะไรครับ?” เอยถาม
“อยากรู้ว่ามินตรามาที่นี่ทำไม?” กวินบอก
“คุณกวิน...ผมกลัวคุณมินตราจะมาบอกแม่เรื่องของเรา” เอยพูดออกมา เอยตั้งใจจะบอกแม่เร็วๆนี้แท้ๆ แต่ดูเหมือนมินตราจะทำเรื่องให้มันยุ่งยากเข้าไปอีก เอยกลัวเหลือเกินว่าแม่จะรับเรื่องนี้ไม่ได้
“ไม่ต้องกลัว มีฉันอยู่ทั้งคน” กวินพูดเท่านั้นก่อนที่จะลูบใบหน้าของเอย เอยพยักหน้ารับก่อนที่จะปล่อยมือของกวินและเปิดประตูเข้าไป
“คุณมินตรา...มาทำอะไรที่นี่ครับ?”
ประโยคแรกที่เอยถามออกไปเมื่อเปิดประตู ใบหน้าของมินตรานั้นเปื้อนไปด้วยน้ำตา โดยที่แม่ของเอยก็นั่งอยู่ด้วย สีหน้าของเธอดูเรียบเฉยจนเอยใจคอไม่ดี
“ดิฉันมาบอกความจริงกับแม่ของคุณค่ะ คุณเอย....”
++++++++++++++++++++++++
หัวข้อ: #อย่าบอกใคร...ว่า...ฉันรักเธอ?#...Special Part...(21/12/15) P.136 (อ่าน 1458898 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก